Міфы пра несумяшчальнасьць цяжкай музыкі і чароўных дзяўчын даўно засыпаны нафталінам і закінуты на сьметнік музычнай гісторыі. Сёньня метал у масы поплеч з брутальнымі хлопцамі нясуць гожыя валькірыі, а вобразы Дора, Тар'і, Ліў Крыстын ды іншых дзіў расхвалявалі не адно загартаванае сэрца. Аднак Беларусь па колькасьці таленавітых і прыгожых дзяўчын ні ў чым не саступіць сусьветным паказчыкам. З нагоды Міжнароднага жаночага дня BelMetal вырашыў шчыльней пазнаёміцца з прадстаўніцамі нашай метал-сцэны і распытаць пра тое, як і навошта беларускія дзяўчыны прыходзяць у метал, на якія прыклады арыентуюцца і якія падарункі да восьмага сакавіка былі б найлепшымі.

Карыстаючыся выпадкам, віншуем усіх нашых беларускіх прыгажунь і жадаем, каб цяжкай у жыцьці заставалася толькі музыка!

Вольга, клавішы Woe Unto Me

Тут ня будзе ўнікальнай гісторыі пра тое, як адзін дыск перавярнуў сьвет, успрыманьне і сфарміраваў музычны густ. Калісьці даўным-даўно, гадоў зь дзесяці, мы зь сястрой мала-памалу адкрывалі для сябе гурт за гуртом. І, як тое бывае менавіта зь метал-музыкай, калі ты да яе ўжо прыахвоціўся, то гэтак і будзеш яе слухаць. Дарэчы, у свой час менавіта наш гітарыст Арцём Сярдзюк у многім паўплываў на выбар музычных пераваг у метале, за што Арцёму і дзякуй.

Унутраных канфліктаў кшталту “тыждзяўчынка”, “як ты можаш такое слухаць” ніколі не было, а што датычыцца асяродзьдзя, то, канечне, сітуацыі ўзьнікалі. У якасьці адказу на што заўсёды хацелася проста зрабіць музыку ў навушніках грамчэй. Безумоўна, вобраз прыгожай дзяўчыны сам па сабе выглядае дастаткова выйгрышна, што ўжо казаць пра метал… Цяжка адказаць, якія козыры гэта дае, асабіста я ніколі ня ўмела імі карыстацца.

Не сказала б, што існуюць нейкія канкрэтныя жанчыны, зь якіх мне хацелася б браць прыклад. Хутчэй, ёсьць зборны ідэал з блізкіх мне людзей, знакамітасьцяў і мастацкіх вобразаў, да якога я імкнуся. Гэты ідэал адначасова зьвязаны з талентам і творчасьцю, зь сілай і свабодай духу, жаноцкасьцю. А ідэальным падарункам на 8 сакавіка для мяне мог бы стаць кавалачак сапраўднай вясны.

Насьця, вакал Exist-M

Калі высьвятляць, якім чынам я зацікавілася метал-музыкай як накірункам, то гэта заслуга маёй настаўніцы па ангельскай мове. А калі разглядаць метал-рух як тусоўку, то я не асацыюю сябе зь ёй. Спадзяюся, на нас зьвяртаюць увагу як на музыкаў, а не як на народ, які круціцца ў пэўных колах. Улічваючы, што збольшага ў маім асяродзьдзі знаходзіліся людзі, якія падзялялі мае музычныя перавагі, дысанансу не было. Зноў жа мне пашанцавала з бацькамі, якія, у адрозьненьні ад большасьці, адэкватна рэагавалі як на перавагі, так і на мае пачынаньні. Але ад звычайных абывацеляў, кшталту калег з працы ды аднагрупнікаў, не аднойчы чула падобнага роду неўразуменьне. Безумоўна, “ваў-эфект” ад прыгожай дзяўчыны мае месца і падыгрывае, аднак гэта працуе толькі на пачатковых этапах і на знатакоў ніякім чынам ня ўзьдзейнічае. Год дзесяць таму жанчына ў экстрымальным вакале была дзівам, чаго ня скажаш пра рэаліі сёньняшніх дзён. Ці было гэта козырам для нашага гурта – пытаньне спрэчнае. З аднаго боку, гэта працавала на прывабліваньне публікі, з другога, зашмат увагі ўдзялялася маёй персоне, а не музычнаму складніку.

Самы яскравы прыклад той, які наглядны. Таму, якім бы банальным гэта не здавалася, самая галоўная жанчына ў маім жыцьці – мая мама. Гэта чалавек, які мае неверагодную сілу волі, мудры, поўны любові і гатовы яе дарыць без астачы. Таму навошта хадзіць далёка і кідацца гучнымі імёнамі, калі яны зусім побач?

Самым падыходзячым падарункам на 8 сакавіка для мяне было б спантаннае падарожжа. Я за эмоцыі, а не за матэрыяльныя даброты.

Эльвіра, вакал Omut, Folcore

Калі мне было дванаццаць год, у Omut быў перапынак у творчасьці, і мой брат зь гітарыстам Omut Кірылам арганізавалі ў Драгічыне гурт пад назвай Heart Work. Мяне запрасілі проста паглядзець на адну з рэпетыцый, дзе мне вельмі спадабалася атмасфера. Пазьней мне прапанавалі прыняць у ёй непасрэдны ўдзел: гурт граў каверы на Nightwish, зь іх рэпертуару мне было прапанавана выбраць лірычную песьню. Я выбрала “Walking in the Air”, якую выканала акадэмічным вакалам. Па пэўных прычынах гурт распаўся, і ў гэты ж момант (2008 год) аднавіўся гурт Omut, куды мяне запрасілі. Са сваіх першых наведваньняў братавых рэпетыцый я і пачала слухаць метал, у школе Nightwish рэкламавала. Мама падтрымлівала мае музычныя перавагі, яна музыка, любіць паслухаць што-небудзь арыгінальнае. Дагэтуль, калі прыязджаю дадому, прывожу ёй які-небудзь новы альбом. Аднойчы мама камусьці сказала, што ў мяне такі голас, бо я сьпяваю ў метал-гурце. На іх рэпетыцыях вельмі гучна, прыходзіцца гэту справу перакрыкваць.

Часам, калі мяне прадстаўляюць у кампаніі і кажуць, што я вакалістка Omut, людзі пачынаюць глядзець на мяне інакш. Аднак я лічу, што падзел па палавых прыкметах ужо нідзе не актуальны. Вунь, нават у «Белавія» зьявілася жанчына-пілот.

Сапраўдным прыкладам для мяне была мая бабуля. Яе ня стала, калі мне было чатырнаццаць, і я вельмі шкадую, што раней не ўспрымала яе мудрыя парады. Бабуля была аўтарытэтам ня толькі для ўсёй сям’і, але і для ўсіх, хто яе ведаў. Цудоўная гаспадыня, жонка, маці, бабуля – пра яе жыцьцё можна было кнігі пісаць! Яна любіла нас як ніхто іншы, і менавіта бабуля – прыклад для мяне, чалавек, на якога я хачу быць падобная.

На восьмае сакавіка для мяне было б ідэальна правесьці дзень у коле сям’і, пажадана ў вёсцы, ля вогнішча, як мы гэта рабілі калісьці. І каб ва ўсіх аніякіх клопатаў. Нават падарункаў ня трэба.

Сьвятлана, вакал Kliodna

Мой тата – прыхільнік класічнага року. Калі мне было чатырнаццаць, ён прынёс касету гурта Nightwish і націснуў кнопку play. З гэтага ўсё і пачалося. Такіх эмоцый у сваім жыцьці я яшчэ не адчувала. Сур’ёзна, музыка, якую я пачула, цалкам перавярнула мой сьвет! Самае забаўнае, адзінае, што мяне ў ёй зьбянтэжыла, гэта оперная манера вакалу Тар’і.

Ніякіх канфліктаў наконт музычных густаў у мяне не было. Што датычыцца жанчын, зь якіх хацелася б браць прыклад, то мяне захапляе элегантнасьць і жаноцкасьць вакалісткі Epica. Сімона – сапраўдная лэдзі! Ва ўсім яе вобразе ёсьць нейкая гармонія, спакой, упэўненасьць. Мне бы хацелася валодаць падобнымі рысамі. Таксама не магу не адзначыць харызматычнасьць Флор Янсэн, яе здольнасьць перадаць усю глыбіню эмоцый песьні і яе надзвычайны голас. А яшчэ крутая Тэйлар Момсэн, люблю яе стыль і гэткі пафігістычны, абкураны вобраз. І шыкоўны вакал Лізі Хэйл! О, гэта сапраўдны драйв! Карацей, пайшло-паехала маё раздваеньне асобы.

Выдатным падарункам да восьмага сакавіка для мяне можа стаць поўнае збавеньне ад прастудных захворваньняў ды ідэальнае здароў’е яшчэ хаця б гадоў сто… і паветраны шарык. Чаму мне яшчэ ніхто і ніколі не дарыў паветраны шарык?

Лора, бас Omut

Усё пачалося ў далёкім 2001 годзе. Як цяпер памятаю: сяжу на кухні, працуе радыё. Празь некалькі папсовых песень аб’яўляюць цалкам незнаёмы мне да таго моманту гурт Rammstein. Мне захацелася зрабіць грамчэй – гэта было нешта новае, незвычайнае. Наступным днём я адразу пабегла ў бліжэйшую краму і набыла касету Rammstein “Mutter”. Яна была заслухана да дзірак, а зараз ляжыць на памяць як рэліквія. Дзякуючы Rammstein стала цікавіцца цяжкай музыкай, паступова адкрываць для сябе ўсё новыя і новыя жанры, гурты, выканаўцаў. І, канечне ж, зьявіліся сябры па інтарэсах, якія ўцягнулі мяне ў метал-рух з галавой. Спачатку мне падавалася, што выконваць метал – доля толькі брутальных валасатых ды барадатых мужыкоў. Але мары спраўджваюцца, часам. Я выконваю і слухаю тое, што падабаецца мне. А з боку іншых было зьдзіўленьне, кшталту: “Ты і на басе? А як ты яго падымаеш? У цябе ж пальцы танчэй за басовыя струны!” Аказваецца, і далікатныя на першы погляд дзяўчынкі могуць выдаваць на сцэне цяжкі рок. З другога боку, многія знаходзяць, што дзяўчына, якая грае на басе, гэта дужа сэксуальна і незвычайна. Тым ня менш, калі пастаянна шукаць нейкія перавагі ад гэтага ці ад чаго іншага, аднойчы можна згубіць сябе і стаць залежным. А метал – гэта свабода, ён шматбаковы, бязьмежны, ён – частка майго жыцьця. Упартасьць і вера ў свае сілы дапамагаюць дасягнуць высокіх рэзультатаў. На жывых выступах я зараджаюся энергіяй залы, гэта дарагога каштуе…

Я ніколі не шукала сабе ідэал, куміра. Але ёсьць такая жанчына, зь якой я брала і буду браць прыклад ва ўсім. І гэта мая маці – вельмі добры, мудры, мяккі чалавек.
Для мяне не існуе панятку ідэальнага падарунка, ці то дзень нараджэньня, ці то восьмае сакавіка. Я ўмею радавацца дробязям. А яшчэ галоўнае – людзі, якія побач са мной у гэтыя перадсьвяточныя дні. Менавіта яны звычайна ствараюць атмасферу сьвята і чараўніцтва.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Агенства Wake Up! працягвае радаваць выдатнымі лакальнымі гігамі. Здавалася б, з апошняга каляднага мерапрыемства прайшло зусім няшмат часу, але да нашай радасьці ўжо 6 сакавіка адбыўся чарговы канцэрт. Топавы склад – гурты Main-De-Gloire, In The Hands Of Destruction і Ash&Skies, зручная дата перад доўгімі выходнымі. Нядзеля абяцала быць сьпякотнай.

У мяне на гэтым мерапрыемстве максімальную зацікаўленасьць выклікалі Ash&Skies. Калі астатніх удзельнікаў бачыў ужо шмат разоў, на Ash&Skies да гэтага глядзець не даводзілася. Мінік «Chasing D.» стаўся сапраўдным адкрыцьцём у студзені, і вось зараз на двары ўжо сакавік, а альбом не зьнікае з майго плэйліста. Халера, ды я напэўна пераслухаў яе больш за сотню разоў! Тое ж самае крыху раней здарылася зь сінгламі «Rain&Flame» і «Break The Silence». Прыклад якаснага падыходу да творчасьці тут бачны на ўсе сто адсоткаў, і асобным калектывам варта наматаць яго сабе на вус. Яшчэ адзін вельмі сур’ёзны крок – вялікі сакавіцкі тур па Расеі, які ўключае ў сябе 15 гарадоў. Генеральнай рэпетыцыяй да туру можна лічыць менавіта канцэрт 6 сакавіка.



Канцэрт пачаўся ледзь пазьней за сёмую, калі ўсе жадаючыя здолелі ўкамплектавацца ў памяшканьне клуба “Бруге”. Вялікая чарга ля ўваходу ўжо ня так уражвала ўнутры, але людзей усё роўна прыйшло нямала: пад самай сцэнай увесь час стаяла некалькі шэрагаў гледачоў, якія з самага пачатку ані хвіліны не стаялі на месцы. Пяцёрка-шасьцёрка мошэраў занялі яшчэ палову танпцляцу, знаходзіцца там было небясьпечна для жыцьця. Бясконцы ланцужок увесь час рушыўся да запаснога выхаду, дзе была арганізаваная курыльня, і назад. Час ад часу там тусавалася ледзь ня трэць наведвальнікаў канцэрту. Карацей, нармальна, людзей было недзе паміж двума і трыма сотнямі.

Ash&Skies выйшлі першымі пад загалоўны трэк з «Chasing D.» – «My Only Home». І далей амаль цалкам міні-альбом, плюс «Rain&Flame» на закуску. Увогуле, слаба прадстаўляў, як музыка Ash&Skies будзе гучаць і выглядаць жыўцом. Усё ж, граюць яны больш павольныя рэчы, чым тыя, якія мы прызвычаіліся чуць на падобных мерапрыемствах. Але ж не, пайшло нармальна: гітарысты ўвесь час лёталі па ня самай вялікай сцэне “Бруге”, мяняя пазіцыі адзін аднаго, і за імі на жаль гублялася асоба вакаліста, які, па ідэі, павінен быць лідэрам гурта. Думаю, што за тур яны паднатаскаюцца і стануць значна больш мацёрымі ваўкамі, усё ж, адкуль узяцца сцэнічнаму досьведу ў гурта, які адыграў зусім няшмат канцэртаў. Што менавіта да вакальных партый, то тут аніякіх пытаньняў, гучаць яны так жа выдатна, як і на альбоме.



Наступнымі на сцэне зьявіліся In The Hands Of Destruction. Гурт на пэўны час зьнік з гарызонту (здаецца, апошні раз быў у Менску разам з We Butter the Bread with Butter?), таму цікава было паглядзець, чым хлопцы жывуць сёньня. За гэты час часткова зьмяніўся склад, новыя ўдзельнікі былі прадстаўленыя публіцы. Менавіта пад In The Hands Of Destruction у зале пачаў адбывацца сапраўдны дэстрой. Музыка папярэдніх Ash&Skies усё ж так сабе пасуе для слэму і мошу, але вось ITHOD – у самую кропку. Усё тыя ж людзі ў мошы, заўсёднікі, твары якіх даўно прымільгаліся. Зьяўляюцца думкі, што яны зробленыя са сталі. Пасьля кожный песьні выпадковыя ўдзельнікі мошу сыходзілі зь яго кульгаючы, а тым, хто дэманстраваў там вяртухі падчас ўсяго гігу – хоць бы што. ITHOD на сцэне трымаліся ўпэўнена, артыстычна выконваючы кожны рух. Дзе трэба, зьнікне ўнізе адзін вакаліст, дзе трэба – ледзь ня ўвесь гурт. Выглядала настолькі ж эфектна, насколькі і тое, што адбывалася ў зале. Яшчэ раз адзначу зьяўленьне другога вакаліста як вялікі тлусты плюс для гурта.



Апошнім гуртом, можна сказаць, цьвіком праграмы, былі гарадзенцы Main-De-Gloire. Хлопцы, якіх таксама нельга папракнуць у недастатковай працы над гуртом. У канцы мінулага году быў выдадзены круцецкі трэк «Labyrinth», зьняты суперскі кліп на яго, адкатаны вялікі расейскі тур, а ў Менску Main-De-Gloire выступалі разам з найпапулярнейшымі ангельцамі Asking Alexandria. Нармальна? Нармальна. Ня дзіва, што менавіта на ніх у зале адбывалася самая ўгарная адтапырка. Nicko працаваў з публікай, як узор сапраўднага франтмэна. Усе гэтыя падзякі, просьбы пра падтрымку, прапановы закруціць сёкл піт – гэта крута, а тым больш крута, што гэта ўсё відавочна шчырае. Шкада толькі, што з гукам у гэты раз была нейкая бяда. На двух папярэдніх гуртах, дарэчы, сітуацыя была такая ж. Гэта выдатна, калі песьні гучаць у галаве, вывучаныя на памяць, але калі абстрагавацца ад іх і паспрабаваць успрыняць тое, што гучала са сцэны з кропкі гледжаньня выпадковага гледача, пра рэальна моцныя гурта можа скласьціся ня самае добрае меркаваньне. У астатнім было бездакорна.

Сэтліст у 10 песень, фота з фанатамі на разьвітаньне – і маленькае сьвята ў нядзелю 6 сакавіка скончылася. Не скажу, што 3 гадзіны на канцэрт, гэта дужа шмат, але дзе ж яшчэ ўбачыш тройку выдатных гуртоў за 100.000 рублёў? Правільна, нідзе. Таму, дзякуй усім за вечар, будзем чакаць новых канцэртаў. А пакуль, ужо на гэтым тыдні да нас завітаюць Eskimo Callboy і Hollywood Undead.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Фота: Аляксандр Гарбацэвіч

Кожны год скрозь непагадзь, туманы й кракенаў, празь бетонныя рэкі з пластмасавымі берагамі, праз рыфы звычайнасьці й віры абыякавасьці да прыстані сцэны менскага клубу "Re:Public" прыплывае карабель nobody.one. Імёны трох волатаў на борце ўжо добра запомніліся публіцы: Юры Малееў — ваяр з сумным позіркам і зеленаструнным басам праз плячо. Рустам Галімаў — чалавек-рытм на сваім троне зь сімваламі барабаннай улады — палкамі ў руках. І галоўны зь іх, цар і бог для ўсіх, хто прысутнічае на яго канцэртах, гулец на гітары рукамі ўсяе СНД — Сяргей Табачнікаў.

Кожны год злыя духі, дэманы менскай сцэны перашкаджаюць героям, імкнуцца спыніць энергію іх урагану. “Кожны год” на канцэрце рвецца пластык бас-бочкі, што для простых сьмяротных азначала б канец усяму. Але гэтыя хлопцы ня зь іх ліку. Яны заўсёды, трошкі нешта паварушыўшы, працягваюць граць сваю Музыку. Так было й гэтым разам.


Пачаўся канцэрт зь невялічкай затрымкі (відаць, музыкі змагаліся з тымі самымі монстрамі беларускай эстрады). Людзі на танцпляцы, нібыта дзеці на навагодняй елцы, пачалі крычаць "Се-рё-га!". Дакрычаліся. І як перад сапраўдным Дзедам Марозам у дзіцячым садку, так і перад nobody.one зайграла музыка. Гітару стала чуваць да зьяўленьня на сцэне матэрыяльных цел музыкаў. Цалкам гук на канцэрце быў надзвычай удалы, барабаны не перашкаджалі чуць гітару, нават бас праслухоўваўся вельмі добра. Не было аніякай гукавой «кашы».

Адразу, сходу танцпляц разварушыўся, як мурашнік пасьля кідка каменя. Мурашкі ж былі розных формаў, памераў, стыляў і расфарбовак. Ад цывільных студэнтаў да лысых коршчыкаў, ад прыхільнікаў панк-року ў цішотках "Дай Дарогу" і "Северный Флот" да патлатых трэшэраў у мерчы Металікі й Крэатара.



І ўсе разам, быццам адна істота, адзін галем, створаны мастацтвам “ноўбадзіанцаў”, пачалі рабіць неверагоднае. Зь першых гукаў пачаўся (і да самага канца выступу амаль не спыняўся) шматлюдны і актыўны слэм. Люты хэдбэнгінг, карагоды, нейкія ня сьцены, але кругі сьмерці, актыўнае варушэньне і вар'яцкія скокі. Хлопцы са сцэны некалькі разоў кідалі бутэлькі з вадой у гэтае пекла, каб людзі канчаткова не спалілі клуб сваёй лютай весялосьцю.

Смерч спыніўся толькі аднойчы. Калі Табачнікаў часова сышоў, даўшы магчымасьцьЮрыю з Рустамам выліць свае душы ў чаргаваныя сола. Басіст зь зялёнымі, нібыта Грынпіс, струнамі прысеў на краёчак сцэны, нібыта знаходзімся мы не ў вялізным клубе, а на нейкім утульным кватэрніку. Лірычная, праніклівая, глыбокая лінія басу ўперамешку зь лютымі, хуткаснымі і складанымі ўдарамі бубнача, гэта дало слухачам адпачынак ад лавіны нястрыманага інструментальнага року і прымусіла нас зазірнуць углыб сябе.

Гэта быў чарговы канцэрт сапраўдных майстраў сваёй справы. Чарговы, але своеасаблівы й непаўторны. Бо кожны выступ nobody.one нясе нешта сваё, дапамагае нам дакрануцца да сапраўднай музыкі.

3-га сакавіка клуб ТНТ на пару гадзін ператварыўся ў месца таямнічага шаманізму, пляцоўку для глыбокіх медытатыўных роздумаў і захмялелых танцаў. Гэта ўсё падараваў зале гурт Re1ikt, шырока (і заслужана) вядомы сярод зусім розных колаў аўдыторыі. Тое было бачна ўжо па кантынгенту наведвальнікаў сольнага канцэрту: было і некалькі тыповых пэтласаў-металхэдаў, сур'ёзныя дзелавыя дзядзькі сярэдніх гадоў, ледзь ня хіпстэрскага выгляду студэнты ў вузкіх штанах і клятчастых кашулях, нават нейкі хлопчык дашкольнага ўзросту. Шмат было дзяўчын розных тактыка-тэхнічных характарыстык. Агульным сярод такой пярэстай разнастайнасьці было адное: усе атрымлівалі асалоду ад чароўнай сумесі фолк-року й пост-металу.

Пачаўся канцэрт нібыта з акустычных версій старых песьняў. Чаму «нібыта»? Былі сьпевы і з новага альбому, а хлопцы гралі так моцна й энергічна, што самі не заўважылі, як перайшлі тонкую мяжу той самай «акустычнасьці». Шчыра кажучы, ад звычайных версій адрозьнівалася ў асноўным тым, што ў руках вакаліста апынулася акустычная гітара.

Па гуку ў пачатку былі нараканьні. Нейкія нежывыя барабаны, амаль нячутны бэк-вакал бубнача, даволі дрэнна наладжаныя гітары. Ад пачатку й да канца было занадта ўжо гучна, што некалькі перашкаджала ўспрыманьне. Ды й людзі пакуль варушыліся болей у бок півасу ў бар, чым па танцпляцы, хаця пасьля кожнага сьпеву і крычалі нешта неразборліва-ухвальнае ў бок гурта. Але атмасфера была створана выдатная, ня танчыла зала хутчэй таму, што ўважліва слухала музыку (ну й таму, што зь келіхам слабаалкагольнага хмельнага напою асабліва не паскочаш).

Канцэрт мэтанакіравана быў падзелены на дзьве часткі, таму пасьля маёй улюбёнай песьні «Рэкі пад Ільдом» і невялічкага перапынку граліся сьпевы амаль выключна з новага альбому «Лекавыя травы», які гурт вельмі пасьпяхова прэзентаваў 7 сьнежня ў клубе "Re:Public".

Вось тут пачалося нешта іншае, ТНТ было не пазнаць. Людзі пачалі варушыцца, нехта пачаў моцны хэдбэнгінг, амаль усе пляскалі й скакалі, праблемы з гукам дзівам зьніклі. Нібыта напаіў Re1ikt сваім невядомым музычным зельлем, слухачы быццам дыхалі разам з музыкамі, ствараючы з кожнага сьпеву нешта сваё, непаўторнае, індывідуальнае ў сэрцы кожнага, хто прысутнічаў на гэтым музычным абрадзе.

На біс хлопцы гралі песьню «Ой Рана На Івана», якая апынулася адначасова выдатным сканчэньнем і кульмінацыяй выступу, такой квінтэсэнцыяй творчасьці Re1ikt.

Абагульняючы: Цудоўны канцэрт, зь непаўторнай атмасферай і таямніцай. Выступ са сваімі недахопамі, але цалкам — штосьці, што парушае ход будняў і перашкаджае нам звар'яцець яд бясконцай шэрасьці й аднолькавасьці жыцьця, паказвае, што ўсё ж ёсьць на гэтым сьвеце й нешта іншае.

Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Аляксей Карчэўскі

12 сьнежня ў менскім клубе Re:Public беларускі sympho-heavy-metal гурт IVORY прэзентаваў свой дэбютны альбом, які носіць назву “Южный Крест”. Падмурак альбому быў закладзены ў далёкім 2010 годзе, але з-за вострых рознагалосьсяў, зьмен у складзе гурта і сталага пошуку «свайго» жанру сур'ёзная праца над ім пачалася толькі ў 2012 годзе. Вялікая частка песень, напісаная яшчэ да таго часу, была пераробленая з прычыны неадпаведных, занадта мяккіх аранжыровак.



Альбом запісаны на дзьвюх мовах — рускай і ангельскай. Выпушчаны, адпаведна, на двух дысках у форме дыгіпака. Гэты праект нельга назваць канцэптуальным, бо кожная песьня мае ў сабе асобную гісторыю і сэнсавую нагрузку. Аднак сувязь паміж трэкамі ўсё ж прысутнічае. «Касьцяк» альбому складаюць тры песьні, у якіх распавядаецца пра трагічны лёс ангельскага першаадкрывальніка і заваёўніка Паўднёвага полюса, Роберта Скота.

Трылогія вырасла на аснове аднайменнай песьні альбому «Южный крест», напісанай на вершы Валерыя Брусава. Падчас перааранжыроўкі песьні музыкі глыбока прасякнуліся дадзенай тэматыкай і вырашылі даведацца больш пра гісторыю заваяваньня Паўднёвага полюсу. Так і натрапілі на гісторыю Роберта Скота, пасьля разьвіўшы яе ў музычным альбоме. Трагічная гісторыя стала знакам мужнасьці, які музыкі адбілі ў сваіх тэкстах і музыцы.



Першым у трылогіі стаў трэк «Terra Nova», у якім распавядаецца пра пачатак экспедыцыі. Паказана ўся невядомасьць, якая чакае наперадзе, яшчэ нястрачаная надзея вандроўнікаў, смага спазнаць штосьці новае:

«Чем обернется поход к ледяным берегам?
Но дух открытий зовет. Что же встретится нам?»

Другім трэкам «касьцяка» становіцца «Февраль». У ім ідзе зварот да жанчыны, якая засталася чакаць, калі вандроўнік вернецца дахаты. Тое, што адбываецца навокал, дае зразумець усю безнадзейнасьць моманту, таму зварот нясе ў сабе разьвітальны характар. Музыка ў кожнай песьні, дарэчы, як мага лепш гармануе з тэкстам. Дзякуючы ёй, можна пагрузіцца ў тую атмасферу, якую спрабавалі стварыць музыкі для слухачоў, каб тыя зразумелі ўсю сутнасьць дзеі.



І заключным акордам у трылогіі становіцца трэк «Южный Крест». У ім бачны канец вандраваньня, але вера «апошняга героя» ў пасьпяховы зыход не згасае, нягледзячы ні на што.

Трылогія выйшла вельмі кампазіцыйнай і, безумоўна, зьвяртае на сябе ўвагу слухачоў. Гераічная гісторыя, заснаваная на рэальных падзеях, надоўга западае ў душу і, несумненна, пакідае свой адбітак.

Усе, акрамя адной, песьні перакладзены на ангельскую мову дзякуючы гітарысту гурта Кірылу Маўшуку і лідару гурта Nevrida Паўлу Таіпаву. Было вырашана пакінуць у рускім варыянце толькі песьню «Баллада о любви и смерти», бо яна падводзіць да наступнага выніку ўсяго альбому: жыцьцё – гэта вузкая дарога паміж каханьнем і сьмерцю (заўв. са словаў музыкаў).

Фінальнай задачай было знайсьці мастака, які б рэалізаваў канцэпцыю альбому візуальна. Ім стаў Штэфан Хайлеман, чалавек, які працаваў з такімі гуртамі як Kamelot, Epica, Lindemann, Nightwish і шматлікімі іншымі. Ён выдатна перадаў зададзеную тэматыку ў сваім творы.

«Этот альбом для нас – определённая веха в творчестве. Некая пересадочная станция, от которой мы будем двигаться к дальнейшему музыкальному совершенствованию и росту», – кажа вакаліст гурта Сяргей Бутоўскі.



На мой погляд, сэнсавая нагрузка і цікавая задумка “касьцяка” вылучаюць дадзеную працу, але ўсё ж альбом не атрымаўся досыць моцным для гучнага дэбюту гурта IVORY. Не хапае складніку, які б “зачапіў” слухача і пакінуў адбітак у памяці. Для гэтага ў музыцы павінна быць нешта адметнае, “сваё”, а ў разгледжаным выпадку можна прывесьці ладны сьпіс падобных гуртоў з амаль такімі ж матывамі і гучаньнем. Музыкам можна параіць накіраваць свой погляд і стараньне на пошук той “разынкі”, якая выцягне іх творчасьць на новы ўзровень і дасьць цьвёрдую падлогу для наступных зьдзяйсьненьняў.

CD 1:
1. Overture 1910.
2. Vanitas Vanitatum.
3. Улисс.
4. Творец.
5. Дни идут.
6. Terra Nova.
7. Февраль.
8. Южный Крест.
9. Исповедь воина.
10. Баллада о любви и смерти.

CD 2:
1. Overture 1910.
2. Vanitas Vanitatum.
3. Ulysses.
4. Creator.
5. Passing Days.
6. Terra Nova.
7. February.
8. Southern Cross.
9. Warrior`s Story.

Тэкст: Ала Пірумава

Конкурс, у якім перамогуць самыя спраўныя крытыкі. Разыгрываецца па аднаму квітку на Фэст вясновага раўнадзенства са сьвяткаваньнем юбілею гурта Znich 20 сакавіка і на вялікі канцэрт Gods Tower 25 сакавіка. Менск.

Умовы: пакінуць каментар, які найбольш поўна і трапна раскрые недахопы і праблемы праекту BelMetal. Пераможцаў будзем абіраць калегіяльна, іх будзе 2.

Так-так, вы нас крытыкуеце — мы вам дорым запрашальнікі на цікавыя канцэрты. Удзельнічаць можа кожны. Каментары можна пісаць як пад гэтым топікам, так і пад адпаведным постам у нашым пабліку ўкантакце і так жа сама на фэйсбуку.

Гурт Massenhinrichtung у жніўні 2015-га пачаставаў публіку сапраўдным шэдэўрам — канцэптуальным творам на тэматыку Другой сусьветнай вайны. Патрыятычны альбом «Закон зброі» (рэцэнзія BelMetal) атрымаў найвышэйшыя адзнакі і мноства добрых водгукаў як у нас, так і далёка за межамі Беларусі.



Да прэзентацыі, якая мела месца 13 лютага, гурт дайшоў, спазнаўшы непапраўную страту — за дзень да новага году пайшоў з жыцьця гітарыст-вакаліст Павал Шпак, вядомы як Stogn, аўтар уласнага праекту Niezgal.

І вось. Прэзентацыя прайшла гучна. Massenhinrichtung, якія ў ролі мясцовага гурта адкрывалі Vox Diaboli Festival, апынуліся аб'ектыўна наймацнейшым гуртом вечару (Рэпартаж BelMetal).

А цяпер яны запісваюць новы альбом і шукаюць басіста.

Мы пагутарылі з франтмэнам Зьміцерам Лаўровым.

BelMetal: Дазволь адразу аб балючым. Як вы перажылі страту STOGNa? Зьбіраўся выказаць здагадку, што Narg пераходзіць на гітару, з таго шукаецца бас. Але бачу, што з кантактаў суполкі ён зьнік. Патлумачыш?

Зьміцер: Страту STOGNa перажылі вельмі балюча. І дагэтуль яшчэ ня можам цалкам адысьці і асэнсаваць, што здарылася… Ён быў ня проста ўдзельнікам гурта, а сапраўдным сябрам зь вялікай літары, чалавекам, зь якім шмат усяго было зьвязана. Засталіся рэалізаваныя ягоныя музычныя ідэі, шмат фотаздымкаў, відэа, успамінаў… Усё гэта мы абавязаны захоўваць і проста не забывацца на яго. Narg ужо даволі даўно грае яшчэ і ў гурце Victim Path, дзе ён менавіта гітарыст. А з басам вырашыў завязаць. Кожны рана ці позна прыходзіць да высновы, што трэба зьмяніць пэўныя рэчы ў сваім жыцці. Больш дадаць няма чаго па гэтым пытаньні. Мы шчыра жадаем яму творчых посьпехаў у Victim Path і ва ўсіх магчымых будучых праектах!

BM: Тады распавядзі пра новы матэрыял. Які ён будзе і аб чым?

Зьміцер: Пакуль раскрываць ягоную канцэпцыю ня хочам. Зробім гэта крыху пазьней. Магу толькі сказаць, што мы знойдзем чым зьдзівіць. У новым матэрыяле адлюстравана шмат надзённых тэмаў, але і на родную прыроду мы па-ранейшаму не забыліся. Новы альбом будзе вельмі сваім, родным, беларускім, але па-сапраўднаму і без фільтраваньняў.

BM: Гучаньне будзе такім жа? Стылёвая накіраванасьць? Наяўнасьць народных інструментаў і сімфанічна-атмасфернага складніку?

Зьміцер: Гучаньне зьменіцца. Але нашыя пэўныя музычныя фішкі застануцца. Дакладна будуць і эксперыменты. Наяўнасьць народных інструментаў і сімфанічна-атмасфернага складніку будзе таксама, можа, у крыху іншай ступені, але будзе.

BM: Распавядзі пра свой новы сцэнічны імідж.



Зьміцер: Гэты імідж быў спецыяльна падрыхтаваны пад канцэпцыю «Закона Зброі» і для прэзентацыі гэтага матэрыялу. Пакуль ён пасуе нашаму сёньняшняму перыяду творчасьці. Што будзе далей – сказаць не магу, над гэтым сам яшчэ думаю.

BM: Што ж, а чыстыя вакалы цяпер будуць на Аляксандры?

Зьміцер: Так. Думаю, праблем з гэтым ня будзе.



BM: Тады жадаю посьпехаў, радуйце нас новым моцным матэрыялам, заставайцеся гонарам беларускай метал-сцэны. Калі мы вас ізноў пабачым на сцэне?

Зьміцер: Вялікі дзякуй! Мы будзем намагацца!
Пакуль яшчэ няма на 100% пацьверджанай інфармацыі аб удзеле ад арганізатараў некалькіх канцэртаў, таму рана казаць аб гэтым. Акрамя таго, нам зараз трэба па-магчымасьці тэрмінова знайсьці і ўліць у калектыў новага бас-гітарыста. Але, спадзяемся, з-за гэтага нічога ў нашых планах ня зьменіцца. Сачыце пільна за навінамі, у хуткім часе аб усім даведаецеся.

BM: Спадзяемся, сярод чытачоў гэтага артыкулу прысутнічаюць і патэнцыйныя кандыдатуры на ролю басіста MASSENHINRICHTUNG. Што ты можаш сказаць ім?

Зьміцер: Калі вам падабаецца нашая творчасьць, вы падзяляеце нашыя ідэі і гатовыя прымаць паўнавартасны ўдзел у жыцьці гурта, сьмела і без усялякага канфузу пішыце нам, абавязкова ўсё абмяркуем.

Massenhinrichtung на VK: vk.com/mssnh
Massenhinrichtung на FB: www.facebook.com/massenband
Massenhinrichtung на SC: soundcloud.com/massenband

Па-першае, з Народзінамі, Неўрыда! Дзякуй за арганізацыю ўтульнай камернай вячоры з добрай музыкай.



Гурт Nevrida сур'ёзны ад самага пачатку. Зьявіўшыся на сьвет у 2013-м, хлопцы не жавалі смаркачоў, а ўзяліся за справу чынна: шэраг фестываляў і конкурсаў зь іх удзелам, медыйныя праекты, у тым ліку на самім вялікім жудасным БТ, прыгожы рамантычны кліп, зьняты ў месцах беларускай архітэктурнай спадчыны, нарэшце альбом, цікавы альбом пад лозунгам «а што калі б сярэднявечныя менестрэлі паспрабавалі сябе ў сучасных музычных жанрах?» Тут, акром класічных гітары, скрыпкі, віяланчэлі, гучыць іспанская гайта, кельцкая арфа, мандаліна, нават сітар і дудук. А нацыянальнае адценьне робіць беларуская дуда, дудка, жалейка. Назва гурта паходзіць ад ранейшага імя беларускіх зямель — краіна продкаў-неўраў, Неўрыда, згаданая яшчэ ў 500 д.н.э. годзе Герадотам.
У складзе 6 прафесійных музыкаў пад кіраўніцтвам маладога і таленавітага саліста Паўла Таіпава. Аба ўсім інфарматыўна распавядае зручны і стыльны афіцыйны сайт гурта.



Для BelMetal знаёмства зь Nevrida адбылося напрыканцы 2014-га ў рамках рубрыкі #youngblood@belmetal. Неўзабаве ў красавіку мы ўжо наведвалі канцэрт-прэзентацыю. З тых часоў хлопцы не зьнікалі з нашага поля зроку, балазе, на інфападставы яны не скупяцца. І вось новы крок — ізноў уласны канцэрт, у гонар дня нараджэньня, у месцы пад назвай Music Hall на галоўным праспекце гораду, з удзелам адмысловых гасьцей — гуртоў By Cry, Rokash, Pawa. Фэст пад дзіўнай назвай "Люты Апельсін".

Уласна да фэсту. Music Hall (раней — Гудвін) месца фармату начнога клубу, зь пілонам на сцэне, выражанымі двума паверхамі, чысьценькае і гламурнае, з вымуштраванымі накрухмаленымі афіцыянтамі. Ня самае традыцыйна-канцэртнае, але досыць прыдатнае для мерапрыемстваў каляцяжкога фармату.



Адкрывалі вечар By Cry. І калі яны істотна новага не прадэманстравалі, выдаўшы звычны цікавы кактэйль народных матываў і шалёных скокаў (дапрацаваліся, зазначым, вобразы асобных музыкаў), то наступныя Rokash загучалі на дзіва іначай ад раней чутага, прычым такая выснова па іх робіцца ўжо другі запар раз, прычым тычыцца гэта знаёмых да апошняй ноткі песень. І правільны дыягназ паставіць атрымалася толькі зьвярнуўшыся асабіста да басіста і аўтара тэкстаў Лявона Казакова. Справа ў аранжыроўках і перапрацаванай рытм-аснове, праз што гучаньне гурта стала жвавейшае і больш пасуючае нашаму заточанаму пад цяжаляк вуху. Такі Рокаш нам падабаецца.



Працяг належаў праекту Pawa, якія парадавалі доўгай праграмай, у якой знайшлося месца і ўласна-фірмовым folktronica-style інтэрпрэтацыям сусьветнай фолк-спадчыны, і васьмі бітам, і індустрыяльнай Engel ад Rammstein, і «Бостану» ад Dropkick Murphys. А той фішкай, што выклікала трапяткое захапленьне і авацыі публікі, стала рэканструкцыя сьпеву «Па саду». Была і тытульная ад альбому «Жыта», не было толькі чамусьці «Ходзіць Пава па вуліцы». Складны выступ, высокі ўзровень, сімпатычныя музыкі, залік за стылізаваныя аднастайныя вопраткі.



Што ж, Nevrida прадстала ва ўсёй красе. Пакуль мужчынская частка дэлегацыі BM ацэньвала унутрана-музычны бок, дзявочая частка зацаніла бок зьнешні. Супольны вердыкт: файныя касьцюмы і цікавы аркестр. Добра, проста добра. Не бездакорна, але крытыку мы пакінем па-за артыкулам. Віншуем яшчэ раз і сьцьвярджаем, што сьвяткаваньне трохгодзьдзя атрымалася.

Між гуртамі публіку забаўляў вядоўца Крыс. Кароннымі яго нумарамі былі конкурсы, у якіх гледачам прапаноўвалася адгадваць загадкі фарматам «веру/ня веру». Тэматыка: падзеі ў гісторыі рок-музыкі. Нельга было не ўгарнуць з таго, што аніводная з пачутых загадак ня мела адказу «праўда». «Думаеце, гэта праўда? А вось і не!» — і так кожны раз, зь непадробнай праявай трыумфу :) У астатнім вельмі добра і пазітыўна. Добры тамада, цікавыя конкурсы. Згадзімся зь меркаваньнем у сустрэчы: «Непрыстойна ціхмяная і цьвярозая публіка». Публікі было няшмат, але яна ўзяла якасьцю. На «Апельсіне» левых не было, фэст прайшоў ва ўтульнай сяброўскай прыязнай атмасферы. Дзякуй!

Тэкст: Ян Мачульскі, BelMetal
Фота: Ганна Маркевіч

У далёкім 2004 альбом “Грубый помол” нарабіў такога шуму, што грухатала яшчэ на некалькі гадоў наперад. Унікальнае гучаньне, угарна-пацанская тэматыка тэкстаў, такая простая і зразумелая простым металхэдам, а таксама вядомыя госьці на асобных песьнях (дужа ў тыя годы папулярны зямляк – рэпер Сярога і Сяргей Міхалок) прыцягвалі наймацнейшую ўвагу да гомельскага гурта. Дададзім саундтрэкі да найпапулярнейшых фільмаў “Ночной дозор” і “Дневной дозор” — выхад на рынак СНД быў імклівы і бязьлітасны.

Такім жа бязьлітасным было чаканьне новага альбому. Шчыра, ужо ня верылася – гэта цэлыя адзінаццаць год, зусім ня жарт. За гэты час гурт адзначаўся адзінкавымі выступамі, пакрысе прадстаўляючы новыя кампазіцыі. “Я знаю” і “Пиздец” былі заслуханыя да дзірак, і вось, нарэшце, альбом «Падая и задыхаясь добиваешься единой цели» ўбачыў сьвет (трошкі пабаяню – вы ж зразумелі, у якую абрэвіятуру выбудоўваецца назва?). Значна больш сур’ёзныя тэксты (угарнай “Пиздец” нават не знайшлося месца), такі ж цяжкі і напорысты саунд. Альбом настаяўся за 11 год і атрымаўся сапраўды выбуховым. Так, ужо не паспаборнічаеш у зачытваньні песьні “Джэк” і не паауціруеш зь гісторый пра Міелафон і Алісу. Тут усё сур’ёзна.



Сур’ёзнаму альбому – сур’ёзная прэзентацыя. У сталіцы, на буйной пляцоўцы Рэпабліка. Зразумела, сольна. Больш тут, напэўна, ніхто да месца б і не прыйшоўся. Музыкі захапілі з сабою вялікі аўтобус з гомельскай братвой (адпаведны стайл – паголеныя галовы і бароды), якая дзелавіта фарсіла па клубе з бутэлькамі “ягера” ў задняй кішэні джынсаў. Маўляў, вы, сталічныя, стойце на вобшуку ў аховы, а нам норм і так. Дарэчы, што да аховы – было адчуваньне, што ўсіх накіравалі на вакацыі. Акрамя хлапцоў на ўваходзе больш ахоўнікаў заўважана не было. Як вынік, асобныя персанажы паўпіваліся да стану зомбі-робатаў і пацешна перасоўваліся па клубе, чапляючы ўсё і ўсіх навокал. Угарнуў зь піражка, які ня мог падняцца па лесьвіцы з туалету. Кожную прыступку ён дзелавіта пакараў, нібы свой чарговы асабісты Алімп. І яшчэ быў хлопец у швэдары, які заявіў мне, што “музыкі тут ніякай няма, невядома што адбываецца на сцэне”. Застаецца толькі гадаць, што ён рабіў на канцэрце :) Таксама паліць можна было ледзь не ў самой зале, але гэта больш плюс, чым мінус, бо на вуліцы адбывалася нейкае пекла, і марозіцца па такім надвор’і было так сабе.



Выйшлі ТТ’34 на сцэну нечакана недзе каля паловы на восьмую. Ніякіх пафасных заднікаў і відэашэрагаў, на чорным фоне былі толькі музыкі. Пачалі з касьмічнай «Падая и задыхаясь добиваешься единой цели», і далей па парадку ўвесь альбом. Дужа, моцна, як ТТ’34 гэта могуць і ўмеюць. Пэўны кантакт з залай трымаў Любамір, гітарысты былі занятыя хайратраскай. Любамір прадстаўляў пасьля кожнай песьні кожнага ўдзельніка гурта, і калі хто гадаў, адкуль на альбоме жаночыя вакальныя партыі – на песьне “Надежда” была прадстаўленая дачка гітарыста Сяргея Кузьмянкова Насьця. Дзяўчына выходзіла празь песьню на працягу ўсёй прэзентацыі альбому, а ў пэўны момант у якасьці другой вакалісткі да гурта далучылася яшчэ і жонка Сяргея.



Такім чынам, першая частка канцэрту была менавіта прэзентацыйнай, і, мяркуючы па таму, што адбывалася ў зале, людзям яна прыйшлася да спадобы. На вялікі жаль, гледачоў прыйшло ня шмат, сотні, можа, паўтары, але яны ўтварылі на танцпляцы такую дзічыну, што страшна было ўявіць, што б было, будзь клуб поўным. Слэм, сьцяна сьмерці, на павольных момантах – дружнае падпяваньне Любаміру. Публіка прыйшла самая розная – ужо згаданыя сталыя голена-барадатыя асобы, стандартныя доўгавалосыя хлопцы, а таксама хапала і моладзі ў кашулях у клетку. Значыць, ацанілі, засталося, каб матэрыял пераварыўся і да канца ўспрыняўся слухачамі, і людзей будзе прыходзіць значна больш. Інфа сотка.



Другая частка канцэрту складалася з правераных хітоў гурта. На сцэне зьвіліся Аляксандр Пацёмкін у якасьці другога вакаліста, басіста падмяніў Валеры Навасельцаў (вядомы і як бас-гітарыст Gods Tower у пэўныя часы), а таксама гітарыст гурта Rasta Павал Паўліхін. Тут ужо нават самыя сумныя людзі ажывіліся: наўпрост у табло прыляталі найсмачнейныя рэчы. «Бум», «Сука», «Миелофон» і «Самураи». Каму не хапіла запалу на першай частцы, прагна дабіралі яго на другой. «Пиздец» гралі нават два разы – другой у якасьці выхаду на біс. Каб паставіць кропку і ўсё, гамон. Такім чынам, канцэрт доўжыўся ледзь больш за паўтары гадзіны. Хацелася б, канечне, і больш, але такі сольнік для беларускага гурта гэта ўжо вельмі сур’ёзна. Атрымалася крута, і цяпер зь непадробнай зацікаўленасьцю можна сачыць за далейшым разьвіцьцём гурта. Дзякуй усім за вечар!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Добрай традыцыяй для менскіх будняў стала правядзеньне канцэртаў беларускіх гуртоў у бары Doodah King. І калі Ivorygod, Dittohead і Трызну мы ўжо бачылі ў гэтых сьценах, то My Last Solace наведаліся сюды ўпершыню. А чацьвёртай гадзіне вечару паступіла навіна пра пятага абвешчанага ўдзельніка канцэрту: з-за хваробы адной з удзельніц Sameli выбывае з абоймы. Як можна было зразумець па аб’яве гэтага вядоўцам – публіка зусім не засмуцілася.

Адкрываў вечар беларускамоўны гурт Трызна. Народу да пачатку мерапрыемства сабралося ня вельмі шмат. Адразу з усяго складу хочацца вылучыць бубнача і басіста – удалыя і вельмі тэхнічныя хлопцы. У астатнім гурт можна параўнаць з законам узрастаючай гучнасьці ў правілах беларускай мовы: спачатку басіст з бубначом, потым вакалістка, а потым ужо і астатнія. Але мы ж не на ўроку беларускай мовы.
Параўнаньне гэта таму, што няма ў іх дзеяньнях зладжанасьці, ўсе нібыта самі па сабе. Трэба навучыцца адчуваць адзін аднаго, а тое зусім каша атрымліваецца. Пад канец іх выступу прыбыўшая публіка крыху ажывілася, распачала танцы ды слэмы.

Наступнымі на сцэну выйшлі Dittohead. На гэты гурт няма і быць ня можа аніякіх нараканьняў, бо і песьні яны выконвалі тэхнічна, і праца на публіку добрая, і гук выдатны. Падчас іх выступу хлопцы на танцпляцы лёталі нібы заведзеныя. Таксама Dittohead выканалі кавер на адну зь песен Slayer. Цікава, ці бачылі сьцены Doodah King настолькі маштабныя слэмы? Яны былі такія дзікія і маштабныя, што людзі адтуль ляцелі на сцэну.



А хлопцам з Dittohead хочацца пажадаць посьпехаў, бо адразу бачна, што дабіцца яны змогуць многага.

Амаль адразу пасьля Dittohead сцэну занялі гомельскія хлопцы з гурта Ivorygod. Вакаліст спусьціўся на танцпляц і ўвесь выступ правёў ля фанатаў. Падчас канцэрту адбываліся невялікія замінкі з-за праблем з бубнамі, і тады гурт разам з публікай скандаваў “Гомель”. Гамельчан добра сустрэлі ў Менску – хлопцам было вельмі прыемна. Зайгралі моцна, зубадрабільна і разам з гэтым добра ўпісаўся прыемны вакал крыху хворага гітарыста.

Таксама гурт прадставіў новую песьню, якую, па іх словах, толькі двойчы гралі на рэпетыцыях. Выйшла даволі нядрэнна. Хлопцы паказалі вельмі “тлустыя” гітарныя запілы, што разам з моцнымі барабаннымі партыямі гучала як нельга лепш. На Ivorygod слэм быў значна менш, але заўзятары засталіся ля сцэны. Таксама да іх далучыўся гітарыст з Dittohead. Публіка зусім не жадала адпускаць гурт, таму апошнім давялося выканаць кавер на песьню “Fuck Your Enemy” гурта SuperJoint Ritual.

У адрозьненьні ад папярэдніх выступоўцаў, гурт My Last Solace з выступам наведаўся ў Doodah King упершыню. З самага пачатку яны паставілі сябе вельмі нядрэнна: моцны вакал, добрая тэхніка выкананьня музычных партый. Сваёй музыкай гурт крыху разбавіў папярэдніх выступоўцаў, бо гралі ня што іншае, як Modern Metal. Да іх выступу людзей амаль не засталося.


Незразумела, па якой прычыне: ці то публіка, пабачыўшы Dittohead і Ivorygod, вырашыла, што на гэтым хопіць, ці то на працу раніцай — незразумела. Аднак нягледзячы на гэта, гурт добра справіўся са сваёй задачай і стаў нядрэнным завяршальным акордам вечару.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Дыяна Прымшыц

24 лютага 1935 года нарадзіўся Народны паэт Беларусі Рыгор Барадулін. Аўтар шматлікіх вершаў, перакладаў, крытыкі, эсэ, творчасьць якога стала сапраўдным Ноевым каўчэгам для беларускай мовы і працягвае натхняць нашых суайчыньнікаў. Аднак, нягледзячы на ўрачыстасьць падзеі, гэтага артыкула магло б і ня быць, калі б BelMetal не запрасілі на адно цікавае і даволі нефарматнае для нас мерапрыемства.



24 лютага 2016 года ў Малой залі Белдзяржфілармоніі імя Рыгора Шырмы адбыўся канцэрт «Песьні матчыны з Вушаччыны», праграма якога складалася з фальклору Вушаччыны, які заўжды натхняў Народнага паэта, а гэтым вечарам натхніў яшчэ і фальклорны гурт «Варган», дуэт Ірэны Катвіцкай і Веры Саламонік, этна-гурт Vuraj, Harmonic Style Project ды гурт Re1ikt. Мерапрыемства наведала ўдава паэта Валянціна Міхайлаўна, папулярны беларускі пісьменьнік Віктар Марціновіч і шмат іншых цікавых асобаў.

І ўсё ж, чаму менавіта песьні Вушаччыны? Як прызнаецца арганізатар вечарыны і музыка гурта Vuraj Сяржук Доўгушаў, калісьці дзядзька Рыгор (менавіта так, па-свойску, называюць знакамітага паэта) падарыў Сяржуку кніжачку з аднайменнай назвай «Песьні матчыны з Вушаччыны», у якой Рыгор Іванавіч сабраў веснавыя, восеньскія, жніўныя, вясельныя, хрэсьбінныя, валачобныя, застольныя песьні роднага рэгіёну. Да таго ж, як заўважыў запрошаны госьць, паэт Міхась Скобла, маці Барадуліна сама выдатна сьпявала, нават запісы захаваліся. Такім чынам, кожны калектыў прыўнёс сваё бачаньне народных вобразаў ды мелодый, зрабіўшы музычны падарунак да дня нараджэньня дзядзькі Рыгора.



Шчыра кажучы, кніжачка песень была невялікай, выбар музыкаў часта падаў на адны і тыя ж рэчы. Некалькі разоў мы праслухалі «Калыханку», «Дробненькі дожджык». Канечне, можа стацца, што для неспрактыкаванага вуха зь цягам часу ўсё пачынала гучаць падобна. Аднак выступ кожнага калектыву быў адзначаны чымсьці толькі яму ўласьцівым. Так, полацкі гурт «Варган», створаны пры гісторыка-філалагічным факультэце Полацкага дзяржаўнага ўніверсітэту, выдзяляўся аўтэнтычным выкананьнем сьпеваў. Хлопцы і дзяўчаты разгарнулі цэлую гісторыю: пад бяседныя песьні мы ўбачылі на сцэне беларускую моладзь, якая сабралася на вясковыя танцы, каб павесяліцца і крыху пафліртаваць з супрацьлеглым полам, і вось ужо гучыць вясельная «Гойкнуў баравік», пад якую ладзіцца ўрачыстае сьвята.



Выступ дуэту маці і дачкі Ірэны Катвіцкай ды Веры Саламонік адпаведна падаўся вельмі дамашнім, часам нагадваў музычныя практыкаваньні, прытым крыху псіхадэлічныя. Эксперыменты з формамі працягнуў і этна-гурт Vuraj. Беларускія сьпевы загучалі адмыслова, нават неяк па-вулічнаму, пад бубны з кантрабасам. Канчаткова «разварушыў» прысутных выступ Harmonic Style Project, у якім, між іншым, сьпявае і агнявая Глаша Трубіна, вядомая нам па творчасьці гурта Unia.



Далей выступалі ўлюбёнцы беларускіх дзяўчат і ня толькі, якія пасьпяхова далучаюць публіку да лекавых зёлак, гурт Re1ikt. Хлопцы выканалі некалькі песень у акустыцы і выклікалі нясьцерпнае жаданьне наведаць іхні бліжэйшы сольнік. Скончылася імпрэза калектыўным выкананьнем матчынай песьні «Ой, лятала».



Ведаеце, тут можна было б паставіць кропку. Маўляў, творча адсьвяткавалі дзень нараджэньня Рыгора Барадуліна, адсправаздачыліся. Але жыцьцё — штука непрадказальная. Вяртаючыся зь філармоніі, мы раптоўна ўбачылі на аўтобусным прыпынку вось такую паперку:



Усюдыісная беларуская культура, яна знойдзе шлях да сэрца кожнага, хто гатовы прыпыніцца сярод штодзённай мітусьні ды ўважліва агледзецца навокал. Таму яшчэ раз з днём нараджэньня, дзядзька Рыгор! Ваш геній жыве з намі вечна.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Яўген Дзяшук

У гэтым годзе апошні месяц зімы выдаўся ня вельмі халодным, знакамітыя лютаўскія маразы нас абмінулі. Дзеля гэтага і было задумана правядзеньне “Лютага фэсту”: надаць падабенства да сапраўднай лютасьці пануючай на беларускай зямлі зіме.

Першапачаткова месцам для правядзеньня фэсту быў абраны клуб “Пляцоўка хол”, але пазьней сцэна для “лютасьці” перанеслася ў клуб, які па назьве ну зусім не адпавядае задуманаму мерапрыемству – “Бурлеск”. Сцэна маленькая, над ёй ружовы келіх зь нейкім напоем ды шыльда. Але месца для ўсякага роду шаленстваў хапала досыць.

Адкрывалі “Люты фэст” самыя каларытныя ўдзельнікі вечару – гурт Plemя. Можна, вядома, паспрабаваць апісаць іх зьнешні выгляд, але пакуль не пабачыш на ўласныя вочы – не зразумееш. Вакаліст выйшаў на сцэну ў набедранай павязцы і зь нетыповым для беларускага металу музычным інструментам – афрабарабанам. Разам з гэтым у складзе гурта прысутнічаў музыка з хангам, што таксама нетыпова для нашай сцэны.



Вялікі дзякуй можна сказаць гукачу, які справіўся са сваёй працай вельмі добра і ня даў малой зале змарнаваць моцны выступ гурта. Пасьля трэцяй песьні на танцпляц выйшла ня менш каларытная дзяўчына-танцоўшчыца Марыя – лідэр танцавальнага ансамблю Ketri, якая добра гарманавала з прадстаўнікамі гурта. Выступ Plemя як нельга лепш разагрэў прысутных і пакінуў аб сабе найлепшыя ўражаньні.

Наступнымі месца на сцэне занялі хлопцы з гурта Sontsevorot і дзяўчына з гурта By Cry: у гэты вечар яна была на клавішах і вакале ў абодвух гуртах. Выступалі яны другімі, бо Аляксандр Бузун, вакаліст, адразу пасьля сканчэньня выступу павінен быў адправіцца ў камандзіроўку. Забягаючы наперад, можна сьцьвярджаць, што з сабой ён павёз дакладна добры настрой і станоўчыя эмоцыі.



Калі казаць пра музыку, то патрэбна вылучыць цікавыя і прыемныя дадаткі, якія як нельга лепш гарманавалі з ужо чутымі песьнямі. Напрыканцы выступу ўвогуле адбылася нечаканасьць: калі выкананая песьня здавалася апошняй, “Пярун” вакаліст скокнуў на вольны пятачок танцпляцу і распачаў маштабны слэм. Доўжыўся ён нядоўга, цягам заключнага нумару, але гэтага хапіла, каб замацаваць добрае ўражаньне аб гурце.

Таксама хочацца адзначыць вядоўцу Лявона Казакова. Ён ня горш за выступоўцаў прыцягваў да сябе ўвагу сваёй харызмай ды жартамі. Вось пра каго без ўсялякага сарказму можна казаць: “Добры тамада ды конкурсы цікавыя”. Таксама радыёслухачам ён вядомы па праграме “ПраРок” на радыё “Сталіца”.

На жаль, не атрымалася надаць належнай увагі гуртам By Cry і Кліч, першыя з каторых паказалі фірмовую мяшанку падабенства рэпу ўперамешку зь дзікімі скокамі і народнымі матывамі, а другія адыгралі
сваю фолк-металічную праграму, зь якой больш за ўсё запамінаецца кавер на песьню “Vodka” гурта Korpiklanii. Абедзьве каманды ўдала папоўнілі эшэлон “Лютага фэсту”.

Наступнымі ў чарзе выступоўцаў былі Адарвірог. У пачатку свайго выступу вакалісты прапанавалі прысесьці на корткі, пасьля чаго на танцпляцы пачаўся вялікіх маштабаў слэм, які доўжыўся ажно да заканчэньня фэсту. Калі на першых гуртах народу было няшмат, то Адарвірог сабраў поўны танцпляц, на якім складана было прайсьці з аднаго канца ў другі.

Нельга было нават уявіць, што зьбярэцца такая вялікая колькасьць публікі. Гурт парадаваў сваім выступам, адна зь песень была на верш Уладзіміра Караткевіча, што вельмі спадабалася і выклікала яшчэ большае пачуцьцё павагі. Было бачна, што працуюць хлопцы самааддана.

Неўпрыкмет сцэна адышла да ўладарства гурта Рокаш. Неўпрыкмет таму, што здалося, быццам бы танцы і гуляньні нават не спыняліся. З самага пачатку выступу публіка распачала сяброўскую весялуху, карагоды, слэмы. Было бачна, што вакалістка прыемна зьдзіўленая такімі паводзінамі людзей. Іх песьні як нельга лепш падыходзілі для заканчэньня фэсту.

Гэта нібы кантрольны стрэл, самы траскучы лютаўскі мароз.

На жаль, у хуткім часе мерапрыемства скончылася. А так хацелася пабыць яшчэ крыху, патанцаваць, пагутарыць, бо фэст на самой справе атрымаўся вельмі цёплы, душэўны (хоць і люты), выбітны. Вялікую падзяку хочацца выказаць арганізатарам ня толькі за тое, што падабралі такую файную абойму выступоўцаў, а яшчэ і за тое, што паклалі пачатак новай традыцыі правядзеньня “Лютага фэсту”.

Тэкст: Ала Пірумава, BelMetal
Фота: Ганна Маркевіч

Цудоўна, калі топавыя гурты не мінаюць Беларусь у сваіх турах. Яшчэ больш цудоўна, калі гэтыя гурты зьбіраюць поўныя залы. Зоркі сышліся на менскім канцэрце ірландскіх пост-рокераў God is an Astronaut, якія асьвяцілі Re:Public 20 лютага сваёй касьмічнай музыкай.



Бясконцая, як космас, чарга “паштальёнаў” пад “Рэпаблікам”, выведзенае на засьнежаным шкле бліжэйшага аўто сэрцайка з запаветнай абрэвіатурай GIAA і блакітна-белыя паветраныя шарыкі, разьвешаныя па клубе, – перадумовы сустрэчы з “астранаўтамі” былі шматабяцальнымі. Далей пацягнуліся паўтары гадзіны чаканьня, падчас якіх памяшканьне клуба было канчаткова запакавана.

А палове на дзявятую доўгачаканыя “астранаўты” выйшлі і пачалі граць. Проста, бязь лішніх словаў, пафасу і відэашэрагу. Толькі яны самі, гук і сьвятло. Дарэчы, да двух апошніх складнікаў прэтэнзій няма ад слова “зусім”, тэхнічная якасьць адчувалася зь першых жа акордаў “The End of the Beginning”. Музыкі сьціпла прадстаўлялі кампазіцыі, “Echoes”, “All Is Violent, All Is Bright”, а зала ўторыла ім крыкамі захапленьня, лесам узьнятых рук і хвалямі мора людскіх эмоцый.



Зь сярэдзіны канцэрту GIAA разгаварыліся, пачынаючы зь ветлівых фраз кшталту “гэта вялікі гонар – граць тут”, “вы – самая лепшая публіка” і скончваючы забаўнай гісторыяй пра тое, як абсталяваньне гурта засталося недзе ва Францыі пад пагрозай адмены наступных выступаў і, каб паскорыць працэс, “астранаўтам” прыйшлося сказаць прамоўтэрам, што яны Scorpions. Менавіта гэтаму жарціку і гурту Scorpions было прысьвечана выкананьне “Forever Lost”.

Агулам выступ God is an Astronaut атрымаўся нечакана драйвовы, і з азначэньня “пост-рок” большы акцэнт атрымала другая частка слова. Музыкі ўзаемадзейнічалі адзін з адным, часам апускаліся на падлогу і кожную хвіліну выкладаліся на поўную.



Традыцыйна для гэтага туру GIAA выходзілі на анкор ажно два разы. І хоць шэрагі гледачоў пачалі пусьцець пасьля “Route 666”, у гэты момант над танцпляцам загучаў імперскі марш са “Star Wars”, тыя, хто не разгубіўся, атрымалі раскошны падарунак – эксклюзіўнае выкананьне “Zodiac”.



Так, разам з часам, God is an Astronaut праляцеў па Беларусі і па нашай сьвядомасьці. Шчыра кажучы, атрымалася на дзіва жвавенька. Не хапіла эмоцый на мяжы, пачуцьця адлучанасьці і абстрагаваньня ад мірскога клопату. А гэта азначае толькі адно – палёт трэба паўтарыць.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц

— Спадзяюся, тут усе, каго я паклікаў? — чалавек, чый твар хаваў каптур, гаварыў ціха ды сур’ёзна.
Вогнішча малявала пляму сьвятла ў цемры ночы, паўкругам вакол стаялі людзі.
— Ну так, усе. І што з таго? Навошта ты клікаў нас і хто ты? — запытаўся адзін зь семярых маладых шляхцічаў, 6 хлопцаў ды прыгажуні-дзяўчыны. Ва ўсіх на тварах былі ўсьмешкі, у руках — музычныя інструменты, а на пасах — шаблі і келіхі для пітва.



— Хто я — вам ведаць не патрэбна — пачаў быў чалавек, але ж адзін з хлопцаў спыніў яго:
— Слухай сюды, шпіён ты гэтакі! Нас чакаюць дома дзеўкі ды пітво. Ты САПРАЎДЫ ўпэўнены, што мы будзем слухаць гэтую лухту, а не дадзім табе ў жбан зараз?
Астатнія купкі людзей пачалі дэманстраваць згоду. Зразумеўшы, што гэтак нічога не атрымаецца, чалавек перайшоў адразу да справы:

— Карацей… Мне патрэбныя шаманы, якія абудзяць Зімовы Дух. Хтосьці, хто можа голасам, бубнамі ды іншым узьняць у сэрцы холад ды завею!
Адзін з гуртоў зрабіў крок уперад ды ўзьняў сьцяг, на якім былі намаляваныя чалавечкі, якія танчылі. Яны складалі надпіс “ПЛЕМЯ”.

— Яшчэ мне патрэбныя тыя, хто можа правесьці слухачоў праз час, праз казкі ды легенды… — скончыць ён не пасьпеў.
— «КЛІЧ»! — пачуліся галасы, яшчэ адзін гурт зрабіў крок наперад, — мы падрыхтавалі зусім новыя паданьні, якія ўскалыхнуць душы тых, хто іх пачуе!

— Нам патрэбныя людзі, магутныя, быццам самое Сонейка, і гарачыя, быццам яго прамяні!
Некалькі магутных дзецюкоў з прамяністымі вачыма расправілі плечы:
— “Сонцаварот!”

— Хто зробіць так, каб з грудзей ірваўся крык ваяўнічай душы, плач летуценнай гітары, каб сэрца імкнулася ў край бадзёрага духу?
— Мы! — адказалі “Бай Край”.

— Яшчэ патрэбныя тыя, хто можа абудзіць чараўніцтва ў сэрцы кожнага, хто пачуе…
Нічога не гаворачы, чараўнікі зь гільдыі “Рокаш” крочылі да вогнішча.
— Вось, засталіся тыя, хто не пужаецца Д’ябла, хто можа адолець любое ліха. Тыя, чый род ведзены ад чалавека, хто Люцыпару рог аддзёр. Так, менавіта гэты.
Адзін з шляхціцаў нешта піў зь вялікага рога, на яго твары блукала шчасьлівая, але не зусім цьвярозая ўсьмешка.
— Адарвірог, хадзем? — Запытаў чарнявы хлопец. Астатнія зрабілі рашучы крок.

— Сваёй музыкай вы павінны зрабіць гэты дзень сапраўды Лютым! Каб нават кава ў карчме “Бурлеск” зрабілася чарнейшай за чорную піліпаўскую ноч!
— У карчме? — запытаў чалавек з Племені.
— У карчме — адказаў капялюш.
— Не на могілках, не ў пушчары дзікім, не на капішчы, а ў карчме? — запытаў чараўнік з «Рокашу».
— Так, усё так.
— Дык там жа дзеўкі танчаць ды хлопцы п’юць! — усклікнула дзяўчына з «Адарвірога». Астатнія паглядзелі на яе, бо былі прыемна зьдзіўлены. Дзяўчына пачырванела.
— А, ніякіх пытаньняў, калі дзеўкі і пітво, мы згодныя, добра, добра, — пачало данасіцца з натоўпу.

— Апошняе — навошта мы гэта робім? — Таму, што мы можам! — адказаў капялюш. — Таму, што мы можам зрабіць гэты дзень самым Лютым днём зімы…



belmetal.org/events/item/ljuty-fjest.html

20 лютага, клуб “Бурлеск”. Самы Люты дзень зімы. На 4-гадзінным канцэрце адбудуцца выступы як мацёрых ветэранаў фолк-метал сцэны, такіх як Sontsevorot, Rokash, Кліч і By Cry, так і зусім маладых гуртоў – Адарвірог і Plemя.

А цяпер крыху падрабязьней пра ўсіх гэтых людзей.



Гісторыя гурта КЛІЧ пачынаецца ў горадзе Пiнску (верасень 2003 г.). У Пінску гурт праіснаваў да 2007 году. За гэты час хлопцы запісалі акустычны альбом «Ранiца» i альбом «Улада агню», гурт працаваў як у мясцовым ДК, так і на розных гарадскіх мерапрыемствах. Пасьля 2007 году гурт перабраўся ў Менск, дзе вядзе актыўную канцэртную дзейнасьць на сталічных пляцоўках і прымае ўдзел у буйных фолк-фестывалях (такіх як Купальскае Кола, Наш Грунвальд і неўзабаве паўдзельнічае ў Лютым Фэсьце). Музыку гурта Кліч можна акрэсьліць як патрыятычны фолк-метал. У ёй спалучаюцца народныя інструменты (акардэон, скрыпка, беларуская дуда, жалейка, дудкі), жорсткія рокавыя гітары і рытм-секцыя, вакальная мелодыка палескага і агульнаславянскага фальклёру. Сваёй канцэптуальнай мэтай гурт вызначае захаваньне беларускай традыцыйнай музыкі, яе мастацкае пераасэнсаваньне з уключэньнем народных элементаў у сучасныя плыні рок-музыкі. Доўгі час хлопцы і дзяўчаты з Кліча актыўна працавалі над запісам новага альбому і падрыхтавалі сюрпрыз для слухачоў Лютага Фэсту.



Усім вядомы гурт ROKASH быў утвораны ў канцы 2004 году. Першапачаткова музыка гурта была арыентавана на акустычны медывал-фолк, але цяпер яны граюць электрычны неафолк-рок, які пабудаваны на сінтэзе мяккіх фолкавых мелодый, лірычнага жаночага вакалу і жорсткай хардрокавай рытм-секцыі. Разам з тым, у іх творчасьці прысутнічаюць элементы такіх стыляў як фолк-метал, прагрэсіў, арт-рок і інш. На Лютым Фэсьце Rokash абяцае стварыць містычную атмасферу беларускай даўніны ў спалучэньні з найбольш актуальнымі і разнастайнымі сучаснымі музычнымі стылямі.



Далей гаворка пойдзе пра сапраўдных ветэранаў беларускай фолк-метал сцэны, гурт SONTSEVOROT. Суровы мадэрн-дэз-фолк-метал дасьць магчымасьць паскакаць і патрэсьці галовамі тым, хто любіць “пацяжэй”. Адзін з тых гуртоў, якія створаць металічны складнік Лютага Фэсту і разбавяць цяжкімі рыфамі фальклёрны саунд.



Адносна малады гурт BY CRY, гурт беларускiх галасоў i разнастайных музычных напрамкаў. У сваёй фальклёрнай першааснове музыка гурта не абмяжоўваецца канкрэтнымі стылёвымі накірункамі, музычнымі напрамкамі, яна кіруецца і ідзе за пачуцьцямі, страсьцю і любоўю да зямлі, якая нарадзіла беларускі народ. Музыка Bу Cry узьнімае моц духу, абуджае стыхію радасьці і нястрыманую свабоду весялосьці – усё гэта можна будзе адчуць 20 лютага ў клубе “Бурлеск”.

Цяпер крыху пра зусім новыя каманды, з жывым гукам якіх наведвальнікі Фэсту пазнаёмяцца першы ці другі раз.



PLEMЯ – вельмі цікавы эксперымент. Калі спалучэньнем медывальных і фолкавых мелодый цяпер ужо нікога ня зьдзівіш, то спалучэньне металу і этнікі з трайблам выглядае дастаткова экзатычным. Натхненьне для музыкі гурт шукае ў першабытных рытмах і матывах, а крыніцай тэкстаў яны называюць фантазію і сны вакаліста. На Лютым Фэсьце гурт у першы раз выйдзе на сцэну, што, мяркуючы па папярэдніх рэлізах, павінна быць сапраўды атмасферна і горача.



АДАРВІРОГі – другія “юнакі” фэсту, ужо пасьпелі пабываць на сцэне ды нават скатацца да ўсходніх суседзяў на гастролі, але Люты Фэст будзе іх першым сур’ёзным выступам у сталіцы. Граючы мелодык-фолк-метал зь лёгкім налётам дэзу, хлопцы натхняюцца беларускімі казкамі і гісторыяй. На Лютым Фэсьце можна будзе паслухаць зусім новы матэрыял (лагічна гэтага чакаць ад маладога гурта), які хлопцы рыхтуюць на альбом.



Суполка фэсту VK: vk.com/lutiyfest

З самага пачатку свайго існаваньня гурт Sakramant ахутаны таямніцамі ды інтрыгамі. Зьявіўшыся на аскепках Litvintroll, гурт стрэліў кампазіцыяй «Rusalka» з Лэсьлі Найфам на вакале. Але цяпер зьявіліся новыя цікавосткі, якімі Sakramant падзяліўся зь BelMetal, а мы, у сваю чаргу, дзелімся з вамі. Дарэчы, для тых, хто ўмее сьпяваць, ёсьць цікавая прапанова.

Пасьля доўгіх трыццаці год чаканьня багі металічнага Алімпу прызямліліся ў Менску, сабраўшы мясцовую армію прыхільнікаў братэрства, моцы і гуку louder than hell. Канцэрт Manowar стаў знакавай падзеяй, далучыцца да якой захацелі і тыя, хто ня слухаюць метал-ваяроў, бо слава феерычных шоў «манавараў» пераўзыходзіла ўвесь скепсіс.



Менскі канцэрт гурта 16 лютага стаў фінальным акордам туру “Gods and Kings”. Падрыхтоўка да яго ішла яшчэ з восені, калі “агенцтва зь яйкамі” Атом Интертейнмент дамовілася аб прывозу і арганізавала першую прэс-канферэнцыю зь лідэрам гурта Джоўі ДзіМайа. Робячы канцэрт, гурт зь мясцовымі прамоўтэрамі пайшлі на даволі нечаканыя крокі: усе квіткі прадаваліся па адным кошце, а ўладальнік “шчасьлівага” павінен быў атрымаць новенькі Харлей Дэвідсан.

Таму зусім ня дзіва, што ўвечары канцэрту перад Палацам спорту сабраўся натоўп, многія пыталіся пра лішні квіток, а самыя адчайныя пісалі ў сацсецівах, маўляў, прыму ў дар два квіткі на Манавар, стаю ля Палаца. Калі ўсе больш-менш разабраліся, і той, хто мог, трапіў унутр, стала ясна, што беларускіх метал-уорыераў багата, хаця Палац мог бы разьмясьціць і большую колькасьць народу. Што ж, сьпішам на крызіс, усё ж такі адзін мільён сёньня на дарозе не валяецца. Аднак было шмат гасьцей і з бліжэйшага замежжа – напрыканцы мерапрыемства над танцпляцам луналі ўкраінскія і расейскія сьцягі.



ДзіМайа неаднойчы падкрэсьліваў сувязь металу з класічнай музыкай, таму рашэньне выставіць у якасьці падцяпленьня сімфанічны аркестр падаецца не такім ужо і нечаканым. Як толькі а дзявятай “Метаморфоза” зьявілася на сцэне, натоўп павітаў іх гучным ровам. Нягледзячы на тое, што аркестр пераігрываў хіты Manowar, іх выступ атрымаўся надта лірычным і акадэмічным. Нават няёмка стала, калі бліжэйшыя суседзі па натоўпу пачалі выказваць сваю незадаволенасьць і нецярпліва клікаць хэдаў. І, напэўна, было б больш смачна, калі б аркестр выканаў нешта сумесна з “манаварамі”. Што ж, будзем чакаць магчымага сімфанічнага туру. А зал падзякаваў “Метаморфозе” гучнымі апладысментамі і пачаў чакаць наступнай часткі Марлізонскага балету – розыгрышу байка.



Джоўі хоць патрос лататрон як мае быць, спачатку выцягнуў пустую паперку. Другі заход аказаўся больш плённым – уладальнік шчасльлівага квітка хутка адгукнуўся і падняўся на сцэну. Новасьпечаным байкерам аказаўся масквіч Зьміцер, які нават ня ведаў пра латэрэю і стыхійна набыў квіток за чатыры дні да канцэрту. Праўду кажуць, што фартуна – дама сьляпая. Застаецца толькі ўяўляць, якія эмоцыі апанавалі пераможцам, але астатнія таксама не засталіся ні з чым – наперадзе было доўгачаканае шоў.



Усё сьведчыла пра тое, што хутка мы ўбачым калі не багоў, дык легендарных асоб дакладна. Сцэна была аформлена ў стылі старажытнагрэчаскага храма, увенчанага франтонам з выяўленьнем сцэны бойкі, а ўдарная ўсталёўка нагадвала баявую калясьніцу. Гук быў выведзены выдатна, хоць новага рэкорду Гінэса не атрымалася – памяшканьне ня тое. Кожную песьню суправаджаў адмысловы відэашэраг, было адчуваньне, што трапіў як мінімум на сеанс кіно 5D. Тым больш шкада, што прафесійная фотаздымка была забароненая.



Але безумоўна, што сапраўднае шоў робіць ня столькі тэхніка, колькі харызматычныя людзі. І вось зьявіліся яны – нестарэючыя легенды некалькіх пакаленьняў металхэдаў – Джоўі ДзіМайа, Эрык Адамс, Карл Логан і Доні Хамзік. Дзеяньне пачалося зь песьні, сугучнай назьве гурта, і далей усё пайшло па сьпісе:



Загадзя пазначаныя спецэфекты і шоў, зладжанае як па нотах, — прафесіяналізм ва ўсім.

Музыкі ўразілі бяскрайняй энергіяй, якую не змаглі ўтаймаваць ні бясконцы шэраг выступаў, ні салідны ўзрост: Адамс па-ранейшаму браў знакамітыя пранізьлівыя ноты, часам ліха паплёўваючы на сцэну, ДзіМайа з Логанам саліравалі, спрабуючы свой інструмент і вушы гледачоў на трываласьць. Удзельнікі гурта знаходзіліся ў бесьперапынным руху, заражаючы бадзёрасьцю фэнаў, якія ўвесь час уськідвалі рукі ўверх, падпявалі даўно вядомыя куплеты і ўсім сваім выглядам дэманстравалі абсалютную салідарнасьць зь меркаваньнем, што на Беларусі жывуць самыя шалёныя хэвіметал-фэны. Да таго ж, слэміць і сёрклпіціць было загадзя забаронена пад пагрозай спыненьня канцэрту. Ну, і як жа бяз класікі, у пэўны момант знайшлася дзяўчынка, сядзеўшая на плячах, якая зьняла зь сябе цішотку і пачала махаць ёю ў паветры.



Самым лірычным момантам канцэрту стала выкананьне “Fallen Brothers”, падчас якой на экране дэманстраваліся ўсе, хто меў дачыненьне да музычнай плыні Manowar, ад прабацькі металу Рыхарда Вагнера да Лемі Кілмістэра. Чарговы раз падумалася, што Manowar – гэта ня проста музыка, а цэлая эпоха, сусьвет, поўны подзьвігаў, сталі, напаўголых валькірый, мускулістых ваяроў і металу, само сабою.

Час прамчаўся незаўважна, на экране зьявіліся наступныя радкі:



Выступ Manowar сабраў пад дахам Палаца спорту розных людзей, і некаторыя падзяліліся сваімі ўражаньнямі ад перажытага зь BelMetal.

Аляксей Шкурапацкі, гурт Fram

Мы прыехалі сюды з бубначом майго гурта і атрымалі масу задавальненьня. Эрык Адамс сьпяваў як бог, рычаў як леў, вішчаў як раз'юшаны дзік. ДзіМайа адпякаў як трэба, а Карл Логан граў толькі па вельмі добрых нотах. У нас такое ўражаньне, нібыта суворыя адзінарогі Одзіна насралі нам у вушы чароўнай металічнай вясёлкай. Вельмі, вельмі добры канцэрт!

Канстанцін Дудараў, гурт Aillion

З гадамі ўсё радзей адчуваеш буру эмоцый ад наведваньня канцэртаў тых ці іншых «зорак» рок-музыкі. З большага за конт таго, што сам разумееш, як і што робіцца, таму нешта можа не падабацца. Учора я сапраўды быў уражаны кумірамі свайго юнацтва — MANOWAR! Выступаў такога ўзроўня ў нас я яшчэ ня бачыў: сьвятло, гук, сьпецэфекты, абсалютна ўсё — на вышыні! Што датычыцца падачы музыкаў, зразумела, яна адпрацаваная з гадамі, аднак адчуваньня, што яны абыякава адпрацоўваюць чарговы канцэрт, у мяне не склалася. Усё было з драйвам і экспрэсіяй, сапраўдны хэві метал! Вакал Эрыка Адамса, аднаго з маіх улюбёных вакалістаў, па-ранейшаму моцны і прыгожы, з часам набыў і новых фішак. Адзінае, што не спадабалася, гэта незразумелы розыгрыш матацыкла і доўгае чаканьне гурта. Але калі згасла сьвятло, усе негатыўныя эмоцыі зьніклі — грымнуў Manowar!

Антон Міхайлоўскі, гурт Kliodna

Я ў захапленьні! Як звычайна, поўная эмацыйная пустата пасьля двухдзённага квэсту, вось, зараз падмацоўваюся, праглядаючы відэа з канцэрту і трымаючы ў руках падпісаныя вінілы. Уразіла атмасфера Manowar, якая ўключала ў сябе магчымасьць бачыць «каралёў» жыўцом, чуць любімыя песьні, гучны гук (нарэшце я вярнуўся дадому са звонам у вушах), адзінства людзей, знаходзячыхся ў адной залі. Учора ўсе былі апантаныя толькі адным — хэві металам Manowar розных гадоў вытрымкі. Ня буду ўтойваць, асабіста мне не хапіла 2-3 баевікоў, але сэтліст аднолькавы на працягу туру, з гэтым нічога ня зробіш. Хачу, каб учорашні вечар ніколі не сканчаўся!

Аляксандр Кулінковіч, гурт Neuro Dubel

Гурт для мяне легендарны, як і для многіх. Вельмі баяўся расчаравацца, хоць быў квіток, да апошняга баяўся ісьці менавіта з-за жаху расчараваньня. Але ўсё было на ўзроўні — пазітыўна, бадзёра, жвава. Баяўся ўбачыць старпёраў, а ўбачыў салдат ракенролу. Адзінае, што магу пажадаць, дык гэта згарэць Палацу Спорту ў сінім полымі разам з адміністрацыяй і аховай. Гэтая ўстанова зроблена не для людзей і не для музыкі. Калі чую, што нехта мой улюбёны і жаданы грае ў Палацы, рука цягнецца да пісталета. Гэта ня зал, а скотны вагон, па меншай меры, так яны сябе пазіцыяніруюць.

Сяргей Шкурдзюк, заўсёднік канцэртаў

Насуперак «крызісу ў галовах» у беларусаў, людзі не паскупіліся на квіток, адносна цяперашніх рэалій сярэднестатыстычнага беларуса даволі-такі дарагі. А ўсё таму, што не насыціўся яшчэ наш народ прыездамі замежных зорак металу. А тым больш калі на парадку дня — каралі гэтага самага жанру, і бонусам у выглядзе салодкай заманухі — жалезны конь Харлей Дэвідсан.
Дарэчы пра Manowar. Гэта як стары каньяк, які доўгі час захоўваўся ў цёмным шынку. І чым больш ён там таміўся, тым больш у яго зьяўлялася зорак і тым жаданей ён станавіўся. І нарэшце гэты самы каньяк усім нам удалося прыгубіць, ладна захмялеўшы са старту.
Напорысты і сакавіты гук прымушаў дрыжаць сьцены Палаца спорту, і здавалася, што словы Джоўі аб зьнесеным даху будынка — гэта запланаваная частка шоў. Вакал вышэй за ўсякія хвалы, пакіну без каментароў. Бас-сола — здымаю капялюш. Выдатныя тэматычныя дэкарацыі і відэашэраг прымушалі пагрузіцца нас у сьвет Manowar, дзе йдзе бясконцая вайна каралёў, ёсьць месца братэрству і подзьвігам і дзе сьмерць на полі бітвы — усяго толькі дарога ў Вальхалу.
Атмасфера на гэтым канцэрце ніколькі не дала мне сумнявацца ў тым, што наведаць хоць бы раз у сваім жыцьці канцэрт Manowar варта. І гэта не абмяркоўваецца.

Падагульняючы, гэта быў сапраўды легендарны канцэрт, успаміны пра які мы з гонарам пранясем праз гады. Застаецца чакаць наступнага прышэсьця багоў, балазе, для гэтага не спатрэбіцца дзьве тысячы гадоў.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Magic Circle Entertainment, фота № 6 — Яўген Крук

Ужо заўтра Manowar, каралі хэві-металу, дарог і эпатажных шоу выступяць з заключным канцэртам туру “Gods and Kings” у Менску. Сярод галоўных абяцанак – неверагодна гучны і незабыўны выступ, струнны аркестр, а таксама Harley Davidson у падарунак аднаму з удачлівых наведвальнікаў. І сёньня Джоўі Дзі Майа сустрэўся зь беларускімі журналістамі ў менскай краме Harley Davidson, каб заўпэўніць у тым, што да канцэрту 16 лютага ўсё гатова. Давайце і мы маральна падрыхтуемся.



Месца абавязвала запытацца пра прыз, які атрымае адзін з уладальнікаў квіткоў на Manowar праз лататрон. Як ужо згадвалася, прызам будзе Harley Davidson 2015 XL883NHDI Iron 883. Па словах спадара Дзі Майа, гэта ідэальная мадэль, якая асабліва падыдзе людзям сярэдняга росту (з занадта доўгімі нагамі нібыта нязручна), якія толькі асвойваюць азы язды на жалезным кані. Не сакрэт, што ўдзельнікі Manowar вельмі прыхільна ставяцца за прадукцыі Harley Davidson, але, як падкрэсьліў Джоўі, на дарозе ўсе байкеры роўныя ў незалежнасьці ад маркі апаратаў. Асабіста Дзі Майа зьяўляецца шчасьлівым уладальнікам чатырох матацыклаў, у астатніх таксама ёсьць па два-тры экзэмпляры. Нягледзячы ні на якія цяжкасьці, гурт дагэтуль па-сапраўднаму выязджае на байках на сцэну, у той момант калі Judas Priest нібыта толькі імітуюць працэс, уключаючы фанаграму і падштурхоўваючы матацыклы.



Канцэрт Manowar прадэманструе сувязь металу з класічнай музыкай: гурт выступіць са струнным беларускім аркестрам “Метаморфозы". Гурт вельмі ўважліва выбіраў аркестр, і “Метаморфозы” былі абраныя па двух прычынах: па-першае, там граюць прыгожыя дамы, па-другое, гэта сапраўдныя прафесіяналы. Джоўі не ўпершыню прызнаўся ў любові да класічнай музыкі, заўважаючы, што менавіта яна – першатворная аснова ўсяго астатняга. Manowar ня супраць аднойчы зрабіць паўнавартасны сімфанічны тур з аркестрам. Хто ведае, магчыма, што ім стануць менавіта нашыя суайчыньнікі.



Акрамя класікі заўтра ўсіх нас чакае фірмовы, тлусты гук. Хаця Джоўі прызнаўся, што памяшканьне Палаца спорту недастаткова вялікае, каб паставіць там чарговы рэкорд Гінэса па гуку, тым ня менш, калі вы, як вядомы блогер Дзяніс Блішч, бярэце на канцэрт Manowar сваё малое дзіця, лепш загадзя паклапаціцеся пра бярушы. А ўсім дарослым хлопчыкам і дзяўчынкам раім падрыхтавацца – будзе горача. Hail and Kill!

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Адметная асаблівасьць шматлікіх зь беларускіх фэстаў: мясцовыя каманды часта на галаву-дзьве вышэй за гасьцей з замежжа. Так адбылося і на Vox Diaboli Fest, дзе на мой сьціплы погляд сапраўднымі зоркамі былі менскія хлопцы Massenhinrichtung.

Сам клуб "Бруге", які раней зваўся "Піраты", шчыра кажучы, ня ўразіў. Але пасьля ўсялякіх размоваў я чакаў чагосьці больш дрэннага, таму быў не расчараваны. Людзей было ня вельмі шмат, можа тут паўплываў канцэрт Ірдарату ў той жа вечар, можа — эканамічныя абставіны.

Massenhinrichtung пачалі з хвіліны маўчаньня па нядаўна памерламу гітарысту Паўлу, вядомаму як Stogn. Потым пачалі выступ-прэзентацыю альбому "Zakon Zbroi" (падобнага фармату канцэрт па словам музыкаў болей паўторацца ня будзе). Хлопцы апынуліся сапраўдным чорным сонейкам фэсту. Выдатны гук, зусім не падобны на невыразную кашу некаторых іх калег, цікавая, на «вельмі добра» напісаная музыка, высокі ўзровень выкананьня. Менчукі нібыта трансьлявалі ўсім настрой і атмасферу бойні Другой Сусьветнай, мы быццам бы апынуліся на залітых сваёй і варожай крывёю сьнягах беларускай зямлі. Трошкі не хапіла толькі якасьці чыстага вакалу, але ведаючы што за яго ў гурце адказваў менавіта Stogn, на Massenhinrichtung проста нельга лаяцца. На жаль адыграць сэт цалкам не хапіла часу, таму прэзентацыя атрымалася непаўнацэннай. Вельмі спадзяюся, што хутка менчукі ўсё ж паўтараць выступ, на гэты раз не абмяжоўваючы яго 40 хвілінамі.

Пасьля — Todestriebe са сталіцы адной шостай часткі сушы. Жорсткія, чорна-цэльнаметалічныя, але з болей чым нядрэнным гукам. Расейцы таксама не скаціліся ў гукавую кашу, усё слухалася на выдатна. Цяжкія, агрэсіўныя кампазіцыі, брутальны зьнешні выгляд на фоне праекцыі пентаграм, невялікі па колькасьці ўдзельнікаў, але адданы слэм. Яны запоўнілі "Бруге" подыхам незвычайна моцнай лютасьці й жывёльнай агрэсіі, распавядая сваю гісторыю нечалавечага болю і выбухной нянавісьці.

Яшчэ адна расейская банда, на гэты раз з Паўночнай Пальміры. Ulvdalir. Суб'ектыўна яны не спадабаліся. Мабыць, занадта трушныя хлопцы, я ня вельмі аматар зусім уж прымітыўных рыфаў і бясконцай волкай аднастайнасьці. Раптоўна сапсаваны дагэтуль нядрэнны гук. Тая самая невыразная «сьцяна гуку», што складалася амаль цалкам з нешта сабе лупцаваўшага жалеза бубнача і крыкаў вакаліста. Вельмі, занадта ўжо татуіраваны гітарыст, які просіць яшчэ болей устаноўкі, таму што яе «ня чутна». Пасьля гэтага яго партыі зусім зьніклі ў мяшанке й грухаце, уся музыка слухалася як адзіная лютая, бразгатлівая, але нудная і шэрая маса. Шчыра кажучы, нягледзячы на шум, ледзь не заснуў (я зараз літаральна, сваімі вачыма падчас выступу ўбачыў, як мірна адпачывае на канапе вядомы ў айчынных метал-колах рыжабароды містэр Т). Бясспрэчна, гэта толькі маё меркаваньне, не хацелася б пакрыўдзіць музыкаў, але яшчэ болей ня хочацца пісаць нешта аптымістычна-пахвальнае, калі адчуваецца зусім іншае.

Далей гралі адметныя літоўцы пад назвай Luctus. Гук зноў стаў значна лепей, музыка ўжо не здавалася сумнай, гралася яна пад са смакам зроблены касьмічны відэашэраг, публіка слэмілася ва ўсю моц, глядзець і слухаць было вельмі прыемна. Нястрыманая энергетыка, што зачаравала залу. Музыкі значна паднялі планку пасьля папярэдняга гурта.

І вось, напрыканцы імпрэзы на сцэну выйшлі суайчыньнікі Гюго, Монэ й Луі Кашэ — Merrimack. Вельмі ветлівыя, вясёлыя і добразычлівыя ў жыцьці, на сцэне яны ператварыліся ў сапраўдных монстраў, непараўнальных па экспрэсіўнасьці. Шалёная, лютая, злая, чорная, як дзірка ў кішэні студэнта пасьля стыпендыі, музыка. Таксама ня вельмі разборлівы, гучны, амаль кашападобны гук, але ў адрозьненьні ад Ulvdalir французы капенсавалі гэты недахоп харызмай. На жаль, слухачы на апошнім гурце ўжо стаміліся, таму нягледзячы на скокі парэзанага як незабыўны Ніклас Кварфарт вакаліста й яго паплечнікаў слэму не было. Але танцпляц таксама даволі шчыра падтрымаў музыкаў.

Абагульняючы: Vox Diaboli Festival пакінуў неадназначнае ўражаньне. З аднаго боку —
выдатны выступ Massenhinrichtung, удалыя ў Todestriebe, Luctus і Merrimack. Але шэры на мой погляд выступ Ulvdalir, ня самы лепшы клуб і тое, што на такой колькасьці гуртоў і пры такой працягласьці фестывалю слухачу фізічна немагчыма пратрымацца гэтыя пяць гадзін не страчваючы запалу. Усё ж — шчыра дзякую арганізатарам за тое, што яны ладзяць падобныя падзеі і робяць гэта добра і прафесійна.

Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Аляксей Карчэўскі

Сьвецячы іншым, згараю сам, — казалі калісьці. Дэвіз, канечне, спрэчны, аднак увечары 7 лютага мы люта гарэлі і ўгаралі на Burn Alive Metal Party, па традыцыі зладжанай у Doodah King. Вечарына праходзіла пад эгідай дэзу і яму сімпатызуючым, пацьвярджэньнем чаму служыць цалкам арганічны лайн-ап – Prevail, Exibis, Bloodlast і Amenti.

Раскачагарвалі прысутных хлопцы з маладзечненскага гурта Prevail, які асабіста для мяне стаў прыемным адкрыцьцём вечару. Сыгралі чотка і акуратна, нібыта парубілі шмат мяса на роўныя стэйкі. А пікантным соусам да стравы Prevail сталі густоўныя каверы на Slayer і Kataklysm. Асаблівую ўвагу прыцягнуў вакаліст гурта: сапраўды даешся дзіву, як у такім невялікім чалавеку хаваецца такая магутная галасіна. Таму хочацца падбадзёрыць хлопцаў у іх пачынаньнях і мець асалоду назіраць іхнія выступы надалей.



Працягнулі абмазвацца тлушчам разам з жодзенскім гуртом Exibis (так-так, націск на першы склад). Гэтым разам хлопцы прывезьлі ня толькі годны меладэз, але і каманду падтрымкі ў чорных барцоўках, што трымала ўвесь танцпляц. Відаць, жар пад сцэнаў надаў дадатковай упэўненасьці музыкам, якія разьвярнуліся спаўна. І хоць гэтым разам гітарыст ня скочыў са сцэны, атрымалася ня менш драйвова.



Гурт Bloodlast апошнім часам спрытна пасьпеў стаць фаварытам для многіх. Нагадаю, што надоечы ў іх выйшаў сьвежы рэліз “The Man Doesn’t Change”. Бадай што з усіх выступоўцаў менавіта Bloodlast прэтэндавалі на самы “модны” і “прагрэсіўны” складнік, але пакуль ім не стае нейкай спрытнасьці, грацыі, калі хочаце, гучаць “бладласты” крыху грузна. Тым ня менш, апошнім часам назіраем узросшы інтарэс да іхняй творчасьці, а таму падстаў шліфаваць сваё майстэрства у гурта будзе ўдосталь.



Патанчылі, крыху пасёрклпіцілі і зь цікаўнасьцю назіралі, як на сцэне ўладкоўваецца апошні ўдзельнік Burn Alive Metal Party, гомельскі гурт Amenti. Цікаўнасьць узмацнялася тым, што менавіта ў гэты вечар Amenti, нібы фенікс, адраджаілся з попелу шматгадовай цішыні і маўчаньня. Пад сцэну падцягнулася крытычная маса наведвальнікаў, вясёлыя мужчыны з падтрымкі гурта артыстычна махалі рукамі, завіхаліся ля сцэны, запрашаючы падыходзіць бліжэй… Дзеяньне нагадвала сярэднявечную ярмарку. Што датычыцца непасрэдна выступу гурта, прывяду кампетэнтае меркаваньне майго калегі Яна Мачульскага, які адзначае моцны вакал і нязвыкла тэхнічных гітарыстаў, з-пад медыятараў каторых выляталі тыя самыя філігранныя мелодыі, што можна пачуць у запісах, нотка ў нотку. Басіст – проста ад душы, галоўны праўдаруб вечару. Адчувалася невялікая разладжанасьць, што ў прынцыпе вырашаецца крыху болей інтэнсіўнымі рэпетыцыямі. Таму зычым мужыкам не губляць апетыту да музыкі і прагрэсаваць. Вялікі дзякуй, што вярнуліся на сцэну, нам іх вельмі не хапала.



Агулам метал-паці атрымалася насычаным: гурты як на падбор, цікавыя вынаходкі, танцы і запал на далейшы працоўны тыдзень.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

13 лютага ў Менску адбудзецца інтрыгуючая імпрэза зь цёмнага боку цяжкай сцэны — Vox Diaboli Fest. Да нас завітаюць французы Merrimack, летувісы Luctus, расейцы Ulvdalir i Todestriebe, выступяць суайчыньнікі Massenhinrichtung. Напярэдадні чорнаметалічнага мерапрыемства BelMetal паразмаўляў з усімі ўдзельнікамі канцэрту, спрабуючы закрануць абсалютна розныя тэмы, сур'ёзныя, філасофскія, часам балючыя. Што з гэтага атрымалася, чытайце ніжэй. Асьцярожна, шмат літар.

Merrimack

Французская black metal сцэна – ўнікальны ў сваім родзе феномен. Загадка тых жа Légions Noires дагэтуль прыцягвае ўвагу меламанаў зь цёмнага боку. Як вы можаце патлумачыць гэтую нацыянальную асаблівасьць вашай сцэны?

Perversifier: Насамрэч, мяне ніколі асабліва не цікавілі “Чорныя Легіёны”, я асабіста лічу, што толькі Mutiilation і Vlad Tepes зьяўляюцца гуртамі, вартымі ўвагі. Большасьць астатніх запісаў надзвычай слабыя ў музычным плане. Што датычыцца захапленьня Légions Noires, падчас свайго існаваньня яны нікога не цікавілі, інтарэс да іх абудзіўся пасьля многіх год. Мяркую, іхняя гісторыя можа служыць толькі ў якасьці спажывы для фантазій уражлівых людзей, якія трызьняць небясьпечнымі і таямнічымі групоўкамі, як Inner Circle. У выпадку зь Légions Noires было не зусім так: сабраліся маладыя людзі, якія хацелі граць black metal, запісваць дэмкі і спрабавалі быць сур’ёзна ўспрынятымі. З тых часоў французская сцэна нарадзіла шмат цікавейшых гуртоў. І вельмі авангардных, як Deathspell Omega і Blut Aus Nord, і тых, хто зьмешвае розныя накірункі з традыцыйным чорным металам, як тое робяць Diapsiquir або Blacklodge. І бясконцая колькасьць “артадаксальных” гуртоў, якія я бы ахарактарызаваў як абаронцаў зьнікаючага black metal з сатанінскім і рэлігійным ухілам.

Сёньня блэк метал становіцца даволі папулярным і, як вынік, камерцыйным жанрам. Як вам удаецца захоўваць артадаксальны дух у вашай творчасьці? Якое вашае крэда?

Perversifier: Мы па-ранейшаму верныя сабе. Цяжка кваліфікаваць «камерцыйны» black metal, таму што амаль немагчыма зарабіць ім грошы, каб жыць. Кажуць, што многія скрывілі гэты стыль, каб зрабіць яго даступным для большай колькасьці людзей, але я мяркую, што гэта лагічнае разьвіцьцё, якое адбываецца ва ўсіх стылях музыкі. Дыстанцыя пашыраецца, узьнікаюць яшчэ больш экстрэмальныя гурты, іншыя зьяўляюцца значна больш даступнымі, велізарная колькасьць спрабуе скампанаваць вельмі розныя музычныя стылі, і ўсе вельмі любяць разважаць пра true black metal. Для мяне Black Metal можа быць толькі true, астатняга не існуе. У нас няма ніякіх спецыяльных намаганьняў, неабходных для падтрыманmня цэласнасьці нашага мастацтва. Усё натуральна: мы прапаведуем тое, у што верым самі. Мы граем музыку o стылі, які любім. І нават калі гук мадэрнізуецца, першапачатковы дух захоўваецца нават праз 22 гады пасьля нашага утварэньня.

Колькі год таму ў вас быў сумесны тур разам з Marduk. На Беларусі гэты гурт любяць. А вы як ставіцеся да яго? Ці спадабаўся вопыт сумесных лайваў?

Perversifier: Marduk зьяўляюцца адным зь нешматлікіх “вялікіх” гуртоў, які мы паважаем і які, як і мы, не зьмяніў свой стыль на больш даступную музыку. Яны па-ранейшаму выкарыстоўваць корпспэйнт, па-ранейшаму граюць вельмі традыцыйны black metal, вырашаюць тыя ж пытаньні, што і на пачатку творчага шляху. Яны сумленныя, і я думаю, што прыход Mortuus у гурт быў надзвычай карысным. Гэта быў вялікі гонар для нас, каб здзейсніць паездку зь імі ў 2009 годзе, як мы ганарымся і тым, што езьдзілі ў тур з Mayhem у 2014. Ёсьць вельмі мала гуртоў, якія праз 25 гадоў не зьмянілі кірунак і дагэтуль горда трымаюць сьцяг Black Metal. Абодва тура былі поўныя выдатных уражаньняў, як па-чалавечы, так і ў музычным плане. Мы любім іхнюю музыку, мы падзялілі многія рэчы, абмеркавалі многія тэмы, і цяпер рэгулярна кантактуем.

Што гурт Merrimack прывязе ў Беларусь?

Perversifier: Merrimack будзе граць свой Black Metal, як ён умее тое рабіць: чыста і бескампрамісна. Нам ня церпіцца ўпершыню выступіць у гэтай краіне, каб ачарніць вашыя душы і несьці нашае слова. Мы будзем выступаць на працягу гадзіны, што даволі рэдка для нас, а таксама выканаем 3 новыя песьні, 2 зь якіх яшчэ ніколі не гучалі са сцэны. AMSG!

Luctus

Нейкія 200 кіламетраў адзьдзяляюць Каунас ад Менску. Якой вы ўяўляеце сабе нашую краіну? Ці ёсьць у гурта Luctus нейкія стасункі зь Беларусьсю?

Kömmander L: Уяўляю, што Беларусь адрозьніваецца ад Летувы. Мы вельмі радыя магчымасьці ўбачыць вашую краіну. Пакуль што ў нас няма зь ёй ніякіх стасункаў, ня ўлічваючы аднаго нашага прыяцеля-беларуса, які жыве ў Вільні.

Вашыя эстонскія калегі Thou Shell of Death, якія, дарэчы, наведалі Менск увосень, у адным з інтэрв’ю перад канцэртам назвалі ваш альбом “Ryšys” адным з самых выбітных рэлізаў году. Што гэтая праца азначае для вас?

Kömmander L: Рады гэта пачуць! Новы альбом – адзін з найважнейшых крокаў у маім жыцьці. Гэта ня проста музыка, гэта асабісты духоўны досьлед. У музычным плане “Ryšys” – больш сталы і вызначаны ў параўнаньні з папярэднімі альбомамі. І я ім вельмі ганаруся.

Лірыка альбома напісаная на літоўскай мове. У Беларусі праблема захаваньня роднай мовы стаіць вельмі балюча. Выкарыстаньне роднай мовы у вашай творчасьці — праява патрыятызму?

Kömmander L: Я думаю, гэта хутчэй прыродны інстынкт. Навошта давярацца чужой мове, калі нашая – сапраўднае багацьце з погляду аўтэнтыкі і філалогіі? Сьпяваць на ангельскай – гэта пэўны трэнд. Шмат хто робіць гэта, каб быць зразумелым для міжнароднай супольнасьці. Але black metal – гэта жанр, які ня мае патрэбы ў тым, каб быць зразумелым. Мова ня будзе перашкодай для тых, хто хоча азнаёміцца з тэкстамі, заўсёды можна зьвярнуцца да перакладаў…

Да чаго нам рыхтавацца 13 лютага?

Kömmander L: Мы сканцэнтруем усе ўнутраныя вібрацыі, каб перадаць ауру нашай музыкі. Наш выступ будзе ня толькі музыкай, але апусканьнем у іншы сьвет. Рыхтуйцеся – наш рытуал здрыгане вашыя душы, калі яны ў вас ёсьць.

Todestriebe

У мінулым годзе Todestriebe выпусьцілі альбом «Vicarius Filii Dei», які атрымаў нямала станоўчых водгукаў. Наколькі складана цяпер у Расеі працаваць у напрамку антыхрыстыянства, акультызму, арганізоўваць тэматычныя мерапрыемствы? Да нас даходзяць навіны пра адмены канцэртаў і выхадкі Дзьмітрыя Энтэа…

Morkbeast: Асабіста для нас цяжкасьцей у гэтым накірунку не ўзьнікала. Ці ж мы надавалі ім зусім іншае значэньне. Што датычна арганізацыі мерапрыемстваў, тут думаю, што так, але далёка не ва ўсіх.
Бо, каб арганізаваць нешта па-сапраўднаму годнае, трэба прыкласьці нямалыя высілкі. А далёка ня ўсе пагодзяцца па шэрагу прычын, як арганізатар, так і кіраўніцтва клуба. І справа тут зусім не ў духоўнасьці грамадзян. Можна спрабаваць дамовіцца, але і на гэта ня ўсе пойдуць.
А некаторыя і зусім ня ўмеюць. Ды й ня хочуць. Датычна спадара Энтэа…
Ён толькі там, дзе можна нешта ўзяць. Пашумеў, падняў трохі самаацэнку і супакоіўся. Магчыма будзе спрабаваць яшчэ, але, думаю, зь меншым посьпехам. Бо зрыў такіх мерапрыемстваў ударае зусім не па духоўнасьці. І нехта ж можа стукнуць у адказ. Зараз актыўнасці не праяўляе. Сьціх.

Пакуль сьціх Энтэа, на black metal сцэне сапраўдны фурор нарабіў дэбют гурта Batushka. Што вы думаеце пра творчасьць дадзенага гурта і пра такія палярныя накірункі, як black і unblack?

Morkbeast: Добрая творчасьць. Дэбют мне спадабаўся. Музыкі падрыхтавалі выдатную працу, дамагліся менавіта таго, чаго хацелі.
Прасьцей сказаць, што black metal можа быць яшчэ больш небясьпечным, нашмат небясьпечней. А unblack metal – усяго толькі вытворнае, і, на мой погляд, вельмі супярэчлівае. Я б ня стаў успрымаць гэта блізка да сэрца. Але другое, як і першае, гэта мастацтва.

На старонцы супольнасьці Todestriebe ва “ўкантакце” напісана, што наведваньне канцэрта з удзелам гурта зьяўляецца рызыкай, якую прымае на сябе ўладальнік квітка. Што гэта – юрыдычная фармальнасьць або папярэджаньне пра рэальную небясьпеку? Бо многія адзначаюць, што лайвы – ваш асабліва моцны бок.

Morkbeast: Гэта напамін пра тое, каб наведвальнік не забываў, куды ён прыйшоў і навошта. І не зьдзіўляўся таму, што ён можа стаць міжвольным удзельнікам дадзенага мерапрыемства. Далёка ня ўсё можна кантраляваць. Ды й ня трэба.

Каб мы таксама трохі мелі ўяўленьне, раскажыце, калі ласка, што прывязе з сабой Todestriebe ў Менск 13 лютага.

Morkbeast: У асноўным, гэта будзе матэрыял з апошняга альбома “Vicarius Filii Dei” і, магчыма, некалькі кампазіцый з папярэдняй кружэлкі.
Паколькі мы ўпершыню ў Менску, упэўнены, нам, як і наведвальнікам дадзенага мерапрыемства, будзе цікава і карысна правесьці гэты час.

Ulvdalir

Адзін расейскі культуролаг пісаў пра Санкт-Пецярбург як пра горад, які стаіць «на краі» прастор, у месцы сутыкненьня стыхій, створаны насуперак прыродзе. У сувязі з чым гэты горад пастаянна будзе атачаць ідэя гібелі і безвыходнасьці. Ці адчуваюць на сабе гэта ўдзельнікі фармацыі Ulvdalir, альбо вас больш займаюць іншыя крыніцы холаду, цемры і сьмерці?

Winterheart: Санкт-Пецярбург — гэта Сатурн! Таму, калі ты надзелены якімі-небудзь пачуцьцямі, то будзеш адчуваць ягоную энергетыку пастаянна. За ўсіх не адкажу… але я напэўна адчуваю грозную, шэрую веліч гэтага гораду. А наконт усяго пералічанага вышэй магу сказаць, што гэта хутчэй залежыць ад кожнага індывідума і ягонага настрою.

У супольнасьці, прысьвечанай надыходзячаму канцэрту, Ulvdalir прадстаўлены як «бескампрамісны класічны true black metal». Колькі ўжо было меркаваньняў, азначэньняў, крыватолкаў на гэты конт, але што азначае «быць true» для вас?

Winterheart: Ня маю ўяўленьня, што гэта азначае! Галоўнае — быць сумленным з самім сабою, усё астатняе будзе вынікаць у тым жа рытме. Усе гэтыя размовы «тру ня тру» мяне не цікавяць. Папахвае дзіцячым садком!

Зь дзіцячым садком разабраліся, пяройдзем да іншай сацыяльнай групы. Нядаўна шмат шуму паднялося вакол праекта Myrkur, дзяўчыны, якая раней грала індзі, а потым зразумела, што black metal — ейнае сапраўднае прызначэньне. Як вы ставіцеся да гэтага праекта і агулам да жанчын у black metal?

Winterheart: Ня слухаў яго. Асабіста знаёмы зь некаторымі прадстаўнікамі жаночага полу ў гэтым асяродзьдзі, і ўсе яны выклікаюць толькі станоўчыя эмоцыі. Тут зноў жа ўсё залежыць ад індывіда.

Падзяліцеся, з чым вы прыедзеце да нас 13 лютага.

Winterheart: З д'яблам у нашых палаючых сэрцах!

Massenhinrichtung

Альбом «Закон Зброі» увабраў у сябе боль ад перанесенай вайны, якой фізічна поўніцца беларуская зямля. У гісторыкаў існуе канцэпцыя «месцаў памяці» — артэфактаў, помнікаў, геаграфічных кропак, якія захоўваюць успаміны пра важныя гістарычныя падзеі. Якія «месцы памяці» Беларусі выдзяляюць для сябе Massenhinrichtung?

A.E.O.N.: Я б не сказаў, што «Zakon Zbroi» на 100% альбом «памяці». Мне здаецца, гэта хутчэй альбом- «рэха» ці, напрыклад, альбом- «вобраз» па прынцыпе фотакарткі. Таму мемарыялы і геаграфічныя пункты я б назваў ня «месцамі памяці», а «месцамі сілы», адкуль зачэрпнуў асноўны сюжэт. Ну, вядома, у першую чаргу гэта Брэсцкая Крэпасьць і берагі зьліцьця Заходняга Буга з Мухаўцом. Але месцы, якія найбольш дакладна перадаюць атмасферу «Закона Зброі» — мемарыял вёскі Шунёўка ў Докшыцкім раёне і мемарыял «Навумавічы» пад горадам Сапоцкін. Там, у раёне Сапоцкіна, дарэчы, можна знайсьці вагон такіх кропак, калі пакапацца добра.

Пачатак году стаў для гурта неадназначным перыядам… Пайшоў з жыцьця ваш паплечнік, якому вы прысьвяцілі выхад сінгла «Наўскі Дзень». Яшчэ раз прыміце нашы спачуваньні. Цяжка перажываць падобнае, аднак, ня лічыце вы, што ў адсутнасць цяжкіх, балючых падзей было б немагчыма рабіць сумленную музыку?

A.E.O.N.: «Наўскі Дзень» — старая песьня, якую наогул не планавалася публікаваць у бліжэйшы час. Гэта не рэліз, ня сінгл — проста адзін з пакуль не рэалізаваных трэкаў, які вельмі любіў Stogn. Калі займаўся стварэньнем «Наўскага Дня» ня мог, нават, і падумаць, чым усё гэта абернецца… Але як ёсьць. Не хацеў бы пра гэта казаць.
Ведаеце, ня бачу асаблівых паралеляў паміж цяжкімі падзеямі і музыкай. Так, часам эмоцыі ад гэтага натхняюць на стварэньне чагосьці змрочнага, але і гэта не каталізатар. Тут хутчэй крыніцай натхненьня будзе грамадскі негатыў і нянавісьць да ворага, а ня сьмерць блізкіх людзей. З Паўлам мы першапачаткова стваралі сумленную музыку і плявалі на ўсе грамадскія меркаваньні. Сумленную музыку можа рабіць кожны — усё залежыць ад таго, чаго чалавек хоча гэтым дамагчыся. Само сабой, прасьцей і выгадней сцаць у агульны струмень, прычым яшчэ і тое, што людзі з задавальненьнем ядуць. Але музіцыраваць «па-за трэндамі» ніхто нікому не забараняе. Гэта наогул такое філасофскае пытаньне, што можна яго боўтаць з боку ў бок гадзінамі.

Тады пытанне больш канкрэтнага парадку. Якія вашы творчыя планы на бліжэйшую будучыню?

A.E.O.N.: Планаў на дадзеным этапе сабралася дастаткова. Ужо гатовы матэрыял да новага альбома і, думаю, вясной мы пачнем яго запіс. Канцэптуальна гэта будзе абсалютна іншая праца, чым «Закон Зброі», а музычна — татальны эксперымент, хоць і ў рамках нашага жанру. Ня будзе ні гісторыі, ні патрыётыкі — мы вырашылі зрабіць выключэньне і запісаць альбом на злобу дня, гэтакую «мразь», як сказаў адзін наш таварыш, але на пэўную тэматыку. Калі будзе вынік — сказаць складана (працэс запісу «ЗЗ» доўжыўся 4 гады), але новыя песьні будзем граць на канцэртах, як мне здаецца, да гэтага лета.

А што будзе чакаць нас 13 лютага?

A.E.O.N.: 13 лютага мы сыграем наш крайні альбом ад пачатку і да канца. Гэта будзе наш адзіны выступ з праграмай «Закону Зброі», які мы ня будзем больш паўтараць нідзе. Такі своеасаблівы эксклюзіў для роднага горада. У гурце адбыліся зьмены з моманту папярэдняга выступу ў Менску — пабачыце абноўлены склад.

Застаецца толькі дадаць, што 13 лютага гэтыя пяць разнапланавых галасоў зьліюцца ва ўнісон чорнаму гімну на вастрыні самай загадкавай музычнай плыні. Мяркуем, што будзе цікава, а вы праверце самі.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Фота: Антон Кавалеўскі

Глядзець частку першую і чытаць артыкул: belmetal.org/blog/report/1845.html

Казка. Доўгачаканы канцэрт. Фіны Amorphis ізноў штурмуюць Менск, на гэты раз з найцудоўнейшым альбомам «Under The Red Cloud».

Гэты альбом атрымаў шмат станоўчых водгукаў і быў прызнаны найлепшым альбомам 2015 г. па версіі міжнароднай супольнасьці MetalStorm.net. Твор, у якім выбітныя, вопытныя і даўно прыдбаўшыя прызнаньне майстры перасягнулі саміх сябе.

Канцэрт адбываўся ў прыгожы, сонечны і цёплы зімова-веснавы дзень. Субота 6 лютага. Кампанію фінам склалі цэлыя два гурты: італійцы Hell's Guardian як асноўны, тэматычны супорт. І «разагрэў разагрэва» — гурт Elarmir, таксама з Італіі.



З выступу Elarmir была вынесеная думка: і не шкада ж ім ехаць адмыслова ў Беларусь (ня будучы ўдзельнікамі туру), каб прадэманстраваць такое абы-што. На вялікі жаль, наяўнасьць гожай рыжай дзяўчыны толькі надала гурту цэтлік «закос пад Эпіку», а ейны вакал аніяк не пасаваў пад музыку. Ці хутчэй наадварот — пад добры вакал напісаная аніякая музыка, адсюль вынікаюць адсутнасьць цэласнасьці і як сьлед мінусовыя ўражаньні.

Hell's Guardian — персанальнае адкрыцьцё. Той момант, калі пасьля канцэрту з улюбёнымі хэдлайнерамі ў тваёй фанатэцы пасяляецца яшчэ і гурт, які быў разагрэвам. Цудоўная мелодыка, разнапланавасьць, добры ўзровень музыкаў як паасобку, так і ў супрацы. Адэкватнае стаўленьне да сваёй ролі перад публікай. Вынік: прынятыя цёпла, і падцяплілі сцэну хэдам на выдатна.



Amorphis пачалі свой сэт роўна ў 21:00 зь цікава перааранжыраванага пад інтра загалоўнага трэку — «Under The Red Cloud». Сьпярша рухаліся ў бок прэзентацыі новага матэрыялу: за тытульнай адкрывашкай — бадзёрая «Sacrifice», за ёй сапраўдны падарунак — небясьпечна хітовая «Bad Blood», потым праграма напоўнілася і класічнымі, нават настальгічнымі рэчамі розных перыядаў насычанай гісторыі гурта. Замест тысячы словаў — глядзіце сэтліст.





Amorphis у некалькіх словах: узорны франтмэн і універсальны вакаліст Томі Йоутсэн, геніяльны «мастэрмайнд» Эса Халапайнэн і Co, стыльныя вобразы, слушны падыход да працы са сьвятлом, фірмовы саунд, які гэтым разам атрымалася адладзіць так, што нават у танцпляцы было лепей, чым на паверхах. Amorphis — гэта вялізны сьпіс для складаньня канцэртнай праграмы, у якой гарантавана ня можа быць прахадняка. І што самае галоўнае, гэты сьпіс пастаянна папаўняецца. Калі мужыкі, маючы за плячыма такую багатую гісторыю, не спыняюцца рабіць шэдэўры, то здаецца, што мы маем справу з адным зь лепшых гуртоў усяе метал-музыкі агулам, і будучы іх сучасьнікамі, павінныя гэтым ганарыцца. Няхай не спыняецца гэты лакаматыў, мы любім і будзем слухаць і чакаць новых канцэртаў — поўная зала «Рэпабліка» ў пацьвярджэньне. Suomi forever!











Глядзіце другую частку фотарэпартажу: Amorphis частка 2

Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ян Мачульскі

Пачнем жа тэму абмеркаваньня музычнай індустрыі. Сёньня разглядаем узор «Я малады музыка з гуртом. Куды мне йсьці, адкуль пачаць шлях да посьпеху?»



Удзельнікі каманды БМ атрымліваюць падобныя паведамленьні дастаткова часта, ад розных людзей з розных гуртоў. І вось у чым фішка. Ці ёсьць адназначны адказ на пастаўленае пытаньне? Ці можам мы яго супольна выпрацаваць. Вашы думкі і парады?

Што пішуць людзі ў каментарах у нашым пабліку на VK:







А што скажа паважанае спадарства чытачы сайта?
Ці можна выпрацаваць нейкую цэласную схему? Ці варта ўвогуле ўздымаць гэты пласт для абмеркаваньня? Ці цікавіць вас азнаямленьне з дадзенай тэмай і ўдзел у дыскусіі?

25 сакавіка ў клубе Re:Public адбудзецца вялікі сольны канцэрт гомельскіх тытанаў Gods Tower. Шырокай публіцы будзе прадстаўлены сінгл «Liar» і магчымасьць атрымаць асалоду ад двухгадзіннага сэту «Вежы Багоў».

Нагадаем, што жывая прэзентацыя сінглу «Liar» адбылася на зборным канцэрце монстраў гомельскай метал-сцэны 31 кастрычніка мінулага году. З таго часу кампазіцыя перанесла пэўныя касьметычныя праўкі і была запісаная ды зьведзеная на пачатку 2016 году ў Гомелі. Традыцыйна сінгл будзе выдадзены на вініле. Бі-сайд «сямідзюймоўкі» захоўваецца гуртом у найстражэйшым сакрэце да дня выступу. Выхад афіцыйнага кліпа на загалоўную песьню запланаваны на сакавік.



Вось што кажа на гэты конт вакаліст калектыву Lesley Knife:

«Кліп, як і песьня, будзе трохі манументальным. Немагчыма зьняць інакш, бо сёньня гісторыя Джардана Бруна паўтараецца ў кожнай геапалітычнай падваротні. Мы жывем у час штодзённага цемрашальства, калі паліць, каб утрымаць уладу, гэтак жа звычайна, як дадаць вяршкоў у каву. Сярэднявечча ўжо тут — песьні на гістарычныя тэмы становяцца злабадзённымі, а лірыка сама сабою пераўтвараецца ў сацыяльную».

Адкрые канцэрт берасьцейскі фолк-метал гурт TerraKod, які выдаў у 2015 годзе свой дэбютны альбом «Paspality», акрэсьлены «новай хваляй беларускага фолк-металу». 24 сакавіка TerraKod арганізуе pre-party і запрашае на ўласны выступ у TNT Rock Club. Уваход вольны.



Набыць квіткі на вялікі сольны канцэрт Gods Tower можна ў клубе Re:Public, пераходзе ст. м. Якуба Коласа і касах гораду. Кошт вар'іруецца ад 250.000 да 400.000 рублёў.

Tartavara – дуэт таленавітых хлопцаў з Гомля, вядомы многім аматарам атмасфернага блэку. Іх музыка адрозьніваецца асаблівай атмасфернасьцю, яна праймае да глыбіні душы. На жаль, у 2015 годзе па нейкіх прычынах яны спынілі дзейнасьць, выпусьціўшы перад гэтым свой апошні альбом пад назвай “Зов Древних”. Зараз яны вядомы як Wisdom of Shadows.

“Зов древних” – канцэптуальны альбом, які ўяўляе сабою гісторыю пра заход і новы сьвітанак паганскай спадчыны славянаў.

Падчас праслухоўваньня ўяўляецца старажытны, дрымучы лес, а сябе адчуваеш самотным ваяром. І нешта цягне цябе кудысьці далей, у глыб лесу. І цябе не пакідае адчуваньне чагосьці вялікага, магутнага… Ты ведаеш, што гэта твой “Последний Рассвет”.

Вось ты ідзеш на магутны “Зов древних” усё далей і далей. I каб не было вельмі сумна, апяваеш “Песнь Героям”, “а тёмное солнце ослепляет взор”…

Аднак “Закат” усё ж блізка. І разам зь ім пачуцьцё чагосьці немінулага — добры час, каб падводзіць вынікі. Часам кожнага цягне да вытокаў. Таму нельга забывать пра “Времена Былого Величия”.

І вось, калі “Солнце Ушло”, ты адчуваеш спакой, таму што ведаеш: нішто не зьнікае бясьсьледна.

Часам пад баявы рытм песьні “Зов древних” ці “Времена Былого Величия”, хочацца ўзяць меч і бегчы помсьціць за загінуўшых герояў… А пад мерны “Последний Рассвет” — заплюшчыць вочы і проста слухаць, і тады зьяўляецца пачуцьцё, што ты знаходзішся недзе на ўскрайку лесу, ці поля… Гіпнатычная “Песнь Героям”, у спалучэньні чыстага вакалу з гроўлінгам, ці пад мерныя ўдарныя ў кампазіцыі “Закат”, быццам уводзяць у транс. І гэта ўсё на фоне цягучых гітарных рыфаў… Шэдэўр.

Менавіта такія асацыяцыі выклікаў гэты альбом. Як я ўжо адзначала, Tartavara па-асабліваму атмасферны. І гэта дзіўна, бо звычайна, калі слухаю падобны жанр, часьцей за ўсё ўзьнікала жаданьне памярэць ад суму самой, ці забіць каго-небудзь.


Змрочная прыгажосьць.

Аўтар: Ірына Драгамір

Нават калі вы не зьяўляецеся прыхільнікам творчасьці Motörhead, хутчэй за ўсё вы ведаеце, як выглядае іх лагатып. Металічная пачвара зь вялізнымі ікламі і шыпамі замест іракеза столькі разоў паглядала на вас зь цішотак, кружэлак і постэраў, што ўжо стала амаль хатняй жывёлай.

Ці задумваліся вы калі-небудзь, хто стаіць у цені гэтага тварэньня? Яго аўтар – Джо Пятагна, амерыканскі мастак, які маляваў для шэрагу андэграундных гуртоў, сярод якіх Pink Floyd, Led Zeppelin, Nazareth, Marduk і іншыя.

А вось і невялікая гісторыя пра стварэньне “твара” Motörhead.

Пачалося ўсё, як ня дзіўна :), у Лонданскім пабе, дзе Лемі сустрэўся з Джо, які на той момант маляваў для Hawkwind (гурт у якім Лемі таксама граў некаторы час). Лемі папрасіў Джо стварыць лагатып для яго новага калектыву Bastard. Па ўспамінах Джо, Лемі вельмі неадназначна казаў пра тое, чаго чакае ад лагатыпу. Патрэбна была нейкая істота паміж рыцарам і іржавым робатам, якую можна намаляваць на байкерскай нашыўцы і прычапіць на сьпіну джынсавага жылета.

У пошуку ідэй Джо Пятагна зьвярнуўся да бібліятэкі, дзе натыкнуўся на кнігу з малюнкамі чэрапаў жывёл. Яму адразу падалося, што гэта менавіта тое, што патрэбна. Дома Джо пачаў рабіць ськетчы, спрабуючы вынайсьці нейкі новы незвычайны чэрап, гібрыд. Ён спрабаваў зьмешваць элементы сабакі і ільва, воўка і так далей. У выніку Джо спыніўся на чэрапе-гібрыдзе сабакі ці ваўка і гарылы, якому дадаў вялізныя іклы дзікага кабана і металічны ланцуг. Таксама ён намаляваў маленькі чалавечы чэрап, каб падкрэсьліць памер пачвары.

Ужо тады Джо адчуваў, што стварыў нешта унікальнае і вечнае і, думаю, усе пагадзяцца, што ён не памыляўся. Здаецца, знакамітая пачвара ўжо даўно жыве сваім жыцьцём і нават мае шэраг уласных імёнаў. Найбольш папулярная назва – Snaggletooth, што значыць “крывы зуб”. Таксама сустракаюцца назвы The War Pig (баявая сьвіньня), The Iron Boar (жалезны кабан), The Bastard (пачвара). Гэта сімвал ужо ня толькі саміх Motörhead, але цэлай эпохі, сімвал ужо некалькіх пакаленьняў металхэдаў, сімвал пратэсту і свабоды, які яшчэ доўга ня страціць сваю актуальнасьць.

Каб вашае ўяўленьне пра творчасьць мастака было больш поўным, прапаную вам паглядзець яго іншыя працы, а менавіта вокладкі для альбомаў:

Kiss of Death / Motörhead



We Are Motörhead / Motörhead



Rampant / Nazareth



Ageless Venomous / Krisiun



Conquerors of Armageddon / Krisiun



Infernal Eternal / Marduk



Больш прац Джо Пятагна можна знайсьці на яго афіцыйным сайце.

Навошта пастаянна вышукваць сур'ёзныя інфападставы для матэрыялаў на сайт і захоўваць высокую планку ўваходу, калі гэта робіць сайт стэрыльным зборышчам лонгрыдаў і пераносіць асноўнае рушыва ў паблік на VK.

Мы забыліся аб асноўнай сутнасьці сайта як сродку данясеньня цікавай інфармацыі.

Таму вось. Проста падборка на тэму зьмены зьнешняга выгляду выбітнай асобы імем Алексі Лайха.



У сярэдзіне мінулага году я заўважыў і ня мог прайсьці міма. Мы посьцілі ў пабліку:



Скрын быў з гэтага відэа:



Каменты:








Потым быў кліп, дзе «гурт пажадаў асабіста не зьяўляцца ў кадры».



А затым выйшаў альбом. Сьвежы подых на фоне адкрыта няўдалых твораў за апошнія гады. Добры альбом, цікавы, чапляючы альбом.

А сёньня мне на вочы патрапіла наступнае відэа. Студыйны дзёньнік запісу «I Worship Chaos».



І там усё добра.
Паглядзім на Алексі.



Схуднуў, канечне, адчувальна. І пастаянна нейкі стомлены, задумленны.



Яшчэ скрыноў:





А вось натуральна першы кадр за ўсё відэа, дзе я рэальна нарэшце пазнаў старога добрага Алексі:



І версія з барадой:



Што думаеце? Мяркую, усё нармальна. Прынамсі, з музыкай у іх стала значна лепей. Проста Алексі ўжо ня Wild Child. Жыві, Алексі! І так сусьветныя навіны моцна засмучаюць апошнім часам.



І напрыканцы — шэдэўральны сімфанічны трыб'ют Children Of Bodom ад маэстра Джозэфа Сьцівенсана.

Вярталі дух “Рэзервацыі” разам з гуртамі Imprudence, Solarward, Sagotorium і Teslathrone.

Кажуць, шлях да сэрца мужчыны ляжыць праз страўнік. Аднак у той жа час лепшыя кухары – гэта мужчыны. Як бы там ні было, калі мужчына можа зрабіць нешта больш сур’ёзнае, чым яечню, гэта міжвольна выклікае павагу. І што ўжо казаць, калі пры гэтым ён робіць класную музыку. Героі нашага артыкулу – прафесіяналы ў абедзьвюх сьферах. Яны абодва граюць на бубнах, працуюць кухарамі і нават жывуць на адной і той жа вуліцы. Супадзеньне? Магчыма, але вы можаце паспрабаваць вывесьці ўласную заканамернасьць.



Генадзь Парахневіч
Гурт: Trollwald (ex-Litvintroll)
Спецыялізацыя: повар гарачага цэху, 4 разрад

Увогуле па адукацыі я электрык 2 разраду, але вельмі баюся току. Калісьці я доўгі час сядзеў бяз працы і вырашыў пайсьці на курсы повара. Атрымаў разрад ды пайшоў працаваць. Аднак у нашай краіне на дадзены момант адукацыя і разрад вялікага значэньня ня маюць, галоўнае – досьвед, веды. Першым маім месцам працы быў дзіцячы садок у сваім родным горадзе Жлобіне. Праз год пераехаў у Менск, і пайшло-паехала. Пабываў на розных працэсах, пазнаёміўся з рознымі кухнямі, нават паўтара гады адпрацаваў загадчыкам вытворчасьці.

На дадзены момант для мяне кухня – гэта больш хобі, за якое плацяць грошы. А на першы план, канечне, выходзіць музыка, гэта ў мяне зь дзяцінства. Калі я быў маленькі і ўбачыў барабанную ўсталёўку, якая была нашмат вышэйшай за мяне, калі мне можна было проста прыкрануцца да яе, я хадзіў увесь дзень з усьмешкай на твары. На жаль, пакуль у нашай краіне музыкай асабліва не заробіш, прыходзіцца займацца чымсьці яшчэ. Але адчуваю, калі б я забіў на музыку і абраў кухню, я б дабіўся многага.

Калі зьбіраемся з гуртом па-за студыяй, магу штосьці прыгатаваць для ўсіх. Бывала, у паездках рабіў сьняданак. Кароннай стравы ў мяне няма, дастаўляе задавальненьне рабіць усё, галоўнае – для каго ты гатуеш. Асабіста для сябе я звару аўсянку на вадзе і буду задаволены, а для іншых трэба выкладвацца, і няважна, што ты робіш. Тым ня менш, мне вельмі падабаецца нашая славянская кухня. Яна, магчыма, дзесьці і простая, але гледзячы як да гэтага паставіцца. Гэта толькі здаецца, маўляў, што такое – зрабіць драны. Але можна зрабіць самыя лепшыя на сьвеце драны.

Насамрэч, на працы было шмат пацешных гісторый. Адна з самых запамінальных адбылася на першым месцы працы, у дзіцячым садку. Калі я туды пайшоў, я ня ўмеў рабіць абсалютна нічога. У першы дзень пасьля выпрабавальнага тэрміну мяне паставілі гатаваць дзецям сьняданак – манную кашу на 250 дзяцей. Я зрабіў усё як трэба: засыпаў крупу ў кіпячае малако, памяшаў і накрыў крышкай, аб чым вельмі моцна потым пашкадаваў. Пайшоў займацца сваімі справамі, праходзіць хвілін дзесяць, прыкладна яшчэ празь дзесяць хвілін час карміць дзяцей. І тут я здымаю крышку, а там плавае агромністы ком з маннай кашы. І тут на кухню заходзіць шэф-повар, бачыць гэты ком… У выніку мы зрабілі ўсё вельмі хутка: працерлі гэтую кашу, нанова зварылі, і ўсё скончылася добра. Але адрэналіну я тады атрымаў сур’ёзна, нават думаў тады звальняцца.

Памятаю, калі толькі прыйшоў у Litvintroll, Алег Клімчанка спытаў, кім я працую. На той час я толькі-толькі пераехаў у Менск і шукаў працу ў якой-небудзь кафэшцы. На мой адказ, што я шукаю працу кухарам, ён вельмі ўзрадваўся, таму што першы бубнач гурта, Сяргей Тапчэўскі, таксама быў поварам. І Алег сказаў, што гэта вельмі добры знак.

Расьціслаў Галубнічы
Гурты: Kliodna, Alfar
Сьпецыялізацыя: повар-універсал, 3 разрад, зараз працуе піцэрам

Агульнага стажу ў мяне каля 11 год. За гэты час пасьпеў папрацаваць з эўрапейскай, усходняй кухняй, піца, сушы, гарачы цэх, халодны цэх, мангал, грыль… Давялося быць і старшым зьмены, і выконваючым абавязкі су-шэфа. Гатаваць ежу мне падабалася заўсёды, да таго ж у школе на прафесійнай арыентацыі абраў гэты накірунак. Так атрымалася, што пасьля школы я не паступіў, адразу пайшоў працаваць, уцягнуўшыся ў гэтую сьферу. Як і многія ў той час, пачынаў са сталоўкі, прайшоў жорсткую савецкую школу, потым пераехаў з Салігорску ў Менск, дзе пачаў набываць больш салідны вопыт.

Дастаткова даўно я прыйшоў да веганства, але не магу сказаць, што зьяўляюся стоадсоткавым веганам, бо пад гэтым разумеецца больш актыўная пазіцыя. Я нікому нічога не навязваю, гэта толькі маё меркаваньне. А па частцы кухарства – хочаш ня хочаш, прыходзіцца гатаваць усё. Аднак зусім неабавязкова каштаваць усе стравы, добры повар па паху можа вызначыць, ці ўсяго хапае, таму я прыстасаваўся. У будучыні хацелася б папрацаваць у тэматычнай установе этычнага, веганскага профілю, у мяне вялізная колькасьць уласных напрацовак, якія цікава было б ажыцьцявіць.

Як ні банальна, маёй улюбёнай стравай зьяўляюцца драны, тым больш яны зьяўляюцца адной з маіх фірмовых страў. Як і многія хлопцы, не люблю халодны цэх, бо там шмат руціннай работы з салатамі ды іншым.

У грамадскім харчаваньні заўжды адбываецца нешта кур’ёзнае. Напрыклад, многія кухары вельмі добра адаптаваныя да гарачага. Калі мы паехалі з Alfar’ам у Кіеў, мяне Дзіма [Зьміцер Пінчук] папрасіў разагрэць чабурэк. Я без усякай задняй думкі дастаў яго зь мікрахвалёўкі і падаў Дзіме, толькі потым па яго вачах да мяне дайшло, што чэбурэк, мякка кажучы, гарачы. А жарты адзін над адным на працы – вельмі распаўсюджаная зьява. Калі я працаваў сушыстам, у нас быў вельмі зладжаны калектыў. Як прыходзілі нейкія новенькія афіцыянткі, яны рэгулярна бегалі за парай да бармэна, альбо мы прасілі іх скласьці ўсялякія акты сьпісаньня лёду.



Повар – прафесія дастаткова творчая, сярод нас даволі шмат музыкаў. Канечне, у ідэале хацелася б жыць толькі за кошт музыкі, але ў нас гэта фактычна немагчыма.

Размаўляла: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal, уласныя архівы герояў

“Blind Shadows”– дэбютны альбом гурта Beyond the Darkness, выпушчаны на расейскiм лэйбе Fono Ltd, зьяўляецца першым поўнафарматнікам гурта.
Запіс праходзіў на студыі Зьміцера Мікуліча.
Над афармленьнем папрацавалі: фатограф Марыя Штанюк і дызайнер Яраслаў Хомчанка.
Прэзентацыя альбому адбылася 29 лicтапада 2015 на фестывалi Darkness Fest.

Над альбомам гурт працаваў тры гады. I вось 24 лiстапада 2015 году «Надышоў час зазірнуць у твар сваім дэманам і зьліцца зь цемрай, перасягнуўшы грань цемры» ©. Альбом атрымаўся вельмі насычаным у сэнсавым плане. Лірыка альбому тычыцца філасофскіх тэм, закранае асноўныя пытаньні чалавечага быцьця… увогуле, пагаджуся з тым, што альбом адрасаваны ўдумліваму слухачу.



Тыя, хто знаёмы з ранейшай творчасьцю гурта, кажуць, што ix узровень прыкметна падняўся. Адзначу, што пазнаёмiлася з Beyond the Darkness пасьля праслухоўваньня гэтага самага альбому, таму мне няма з чым параўноўваць. Аднак першае ўражаньне было добрым. Чапляе зь першай песьнi — “Across The Mirror”. На мой погляд, яна самая атмасферная ў альбоме. Таму наступная песьня «Eros & Thanatos» здаецца даволі рэзкай, ды і па сэнсу больш аптымістычная.

“Avid Hunger” – з уступленьня нагадала Judas Priest.

«Empty Church» — даволi энергiчна распавядае пра тое, што «людзі настолькі прывязаны да матэрыяльнага сьвету, што забываюць пра рэчы духоўныя і нават пасьля сьмерці працягваюць свае мірскія дзеі»…

I нельга не адзначыць песьню “Buio Omega” з цудоўным жаночым вакалам Лесi Ганчар («Gain Over», ex-«Mourning Crimson»), бо яна вельмi запала ў душу. Таксама на гэтую песьню ёсьць клiп. Вельмі мілы, цікавы, экзістэнцыяльны кліп. Раю паглядзець!



Карацей кажучы, альбом праслухаўся на адным дыханьні. Аднак, ня гледзячы на гэта, не магу пазбавіцца ад ўражаньня, што ён даволі аднастайны па гучаньні, і яшчэ вельмі мала “чыстага” вакалу, бо пад канец надакучвае рык (нічога ня маю супраць, але і запраўды сумнавата). Таксама трэба надаць увагу разьмяшчэньню песен, бо пасьля праслухоўваньня чамусьці зьявілася дзіўная думка, што калi слухаць паасобку, цi нават у iншым парадку – не зачапіла бы.



Як гаворыцца, ёсьць музыка, якая кладзецца на слых адразу, а ёсьць уся астатняя. Дык вось, тут той самы першы выпадак.

Чытайце яшчэ матэрыялы пра гурт Beyond the Darkness:

Фільм жахаў пра кароў і Beyond The Darkness
Усё новае – добра забытае старае
Darkness Fest II

Аналіз тэматыкі творчасьці гурта Aillion на прыкладзе альбому «Война миров»

Альбом гурта «Aillion» з назвай «Война миров» − гэта твор, які сваёй асноўнай мэтай ставіць данесьці да слухача тое, што вайна – гэта заўсёды разбурэньне і бессэнсоўныя ахвяры. Але гэта не адзіная тэма. У паняцьце «вайна» тут уваходзяць дзьве розныя тэмы: барацьба і зьнішчэньне.

Зьнішчэньне і сьмерць прама ці ўскосна праходзяць асноўнай тэмай па большасьці песень. Напрыклад, у песьні «Под огнём» мы чуем «свой мир сжигал» і «в жертву себя принесли», у песьні «Война миров» − «вновь придет война миров», «и растоптать всякого, кто не рад», «лишь кровью и огнём мы восходим на престол», «сколько святынь мы обратили в прах, помнят цветы мёртвые на камнях», «вновь смывая росою кровь <…> мир давно в себе убил любовь», у песьні «Зверь» − «взгляд мой взрывает неба плоть, и гаснет солнце, и на осколки рвутся все мечты», «свет потерпит крах», «и стрелять в упор», «мир превращаем в Ад и рвем друг другу горло, просто решая чей-то вечный спор», «заставляя гибнуть вновь», «жажда крови в моих руках», у песьні «Последний сон» − «последний сон длиною в смерть», у песьні «Да и нет» − «гибнут все мои иллюзии надежд», у песьні «Яд» − «мир треснет» і «я любовь убил», у песьні «Мёртвый рай» − «рухнут небеса».

У тэкстах мы можам пачуць і тое, што вайна бывае ня толькі паміж сваім і чужым сьветам. Гэта могуць быць і два свае сусьветы – розум і пачуцьце, сам чалавек і яго душа. Таму мы бачым, што барацьба можа быць і з самім сабой. Гэта бачна ў песьні «Под огнём» («противостояние самому себе, сам себе и враг, и друг», «кто себя пытал»), у песьні «Зверь» («ужас живет во мне, шепчет и зовет восстать», «и отзовется зверь внутри меня»), у песьні «Пустые слова» («разум души человеческой»), «Последний сон» («в душе моей зажегся свет, настал ей час держать ответ», «крик души»), у песьні «Да и нет» («бескомпромиссная война с самим собою», «два эго вместе − добро и зло, ты будешь честным или подлецом − решать тебе», «победить себя и в тот же миг снова собою стать»).

Калі немагчыма вырашыць канфлікт ня толькі з усім навакольлем, але і з самім сабой, зразумела, што кожны будзе адчуваць сваю бездапаможнасьць. Становіцца зразумелым, што нейкая сіла ўсё ж павінна быць за гэта адказна і што нейкі сэнс тут павінен быць. Менавіта таму на працягу ўсяго альбому мы бачым звароты да тэмы лёсу, бязвыхаднасьці і немагчымасьці на штосьці паўплываць самастойна. Напрыклад, у песьні «Под огнём» мы чуем «путь свой отыскал лишь воскресая», «и судьба твоя всегда лежит под огнём», у песьні «Война миров» − «война миров всех расставит по местам», у песьні «Мёртвый рай» − «время не спросит, кто прав, кто нет, лишь остановит ход», «беспощадно взмахнёт бичом неумолимый рок», у песьні «Последний сон» − «я в плен теней давно попал», «и я во власти тишины», у песьні «Яд» − «твой взгляд навсегда растворяют небеса». Але можна заўважыць ня толькі абстрактныя звароты да нейкай вышэйшай сілы, а канкрэтнае выкарыстоўваньне тэмы рэлігіі. Гэта бачна па такіх песьнях, як «Война миров» («тщедушный человек верит, что он царь и Бог», «предавать лики своих Богов», «сколько святынь мы обратили в прах»), «Зверь» («Господи, останови все это»), «Пустые слова» («небо взирает на наши страдания»), «Мёртвый рай» («взмолится тогда мир о всепрощении», «в этот мёртвый рай Бог уже не верит»), «Последний сон» («я храм любви в себе воздвиг», «и в рай ступил молитвы стон»).



Асноўныя тэмы праходзяць амаль што па усіх песьнях, зь якіх складаецца альбом «Война миров», але і кожная зь іх таксама раскрывае сваю тэму. Пачынаецца альбом зь песьні «Под огнём», у якой мы бачым, як цяжка застацца асобай, супрацьстаяць усяму навакольлю і грамадскай думцы, захаваць менавіта сваё меркаваньне, адшукаць свой лёс, а не рабіць тое, чаго ад цябе патрабуюць.

У другой песьні з назвай «Война миров» мы бачым разважаньні пра тое, што несправядлівасьць і абыякавасьць паміж людзьмі не павінны заставацца, а вырашыць гэтыя пытаньні бачыцца магчымым толькі чарговай барацьбой, мабыць нават і бессэнсоўнай, але кампрамісу ня бачна.

Трэцяя песьня «Зверь» распавядае аб тым, што толькі адно жаданьне барацьбы не павінна быць яе прычынай. Калі нельга адказаць самому сабе на пытаньне аб тым, у чым яе прычына, гэта вайна не павінна нават і пачынацца. І калі даведацца гэтай праўды немагчыма самастойна, трэба зьвярнуцца да абсалюту гэтай праўды.

У чацьвёртай песьні «Пустые слова» супрацьстаўляюцца два сусьветы – свой і чужы. Свой сусьвет – сусьвет праўды, чужы – сусьвет хлусьні. Ужо нельга давяраць нікому, але надзея на зьмены ёсьць.

Пятая песьня «Последний сон» пра адказнасьць кожнага за тое, што было зроблена ім за жыцьцё. Тут сьмерць паказваецца ня як разбурэньне ці край жыцьця, а як мост паміж сусьветамі, жыцьцё – гэта прычына, а ўсё тое, што пасьля сьмерці – вынік.



Песьня «Солнце свободы» − гэта адчуваньне хуткай вайны як адзінага магчымага, прадказанага лёсам спосабу вырашэньня канфлікту, які ўзьнік з-за адсутнасьці справядлівасьці.

Сёмая песьня «Да и нет» − гэта разважаньні двух супрацьлеглых бакоў аднаго чалавека, гэта усьведамленьне таго, як цяжка прымаць рашэньне наконт свайго лёсу, наконт таго, ці патрэбна ўвогуле прымаць удзел у барацьбе, але жаданьне лепшага ўсё ж дапамагае гэта рашэньне прыняць.

Далей у альбоме ідзе кампазіцыя «Наваждение», якае ня мае тэксту, затое разьдзяляе альбом на тры часткі. Першыя сем песень аб’яднаныя тэмай таго, наколькі жыцьцёва неабходна для лепшага лёсу барацьба, пры тым, што вайна заўсёды нясе сьмерць, і калі справядлівасьці не было пры жыцьці, ёсьць надзея, што яна проста павінна быць пасьля яе. Падчас кампазіцыі «Наваждение» кожнаму даецца магчымасьць паразважаць над тым, што было пачута ў папярэдніх песьнях, а пасьля яе ў апошніх дзвюх песьнях робіцца вынік.

Песьня «Яд» паказвае, што без каханьня нават чалавечае жыцьцё не ўяўляе сабой аніякай каштоўнасьці. А песьня «Мёртвый рай» паказвае, што надзеі на гэты сьвет ужо няма, выратаваць яго немагчыма, і незалежна ад таго, у каго праўда, за ўсё трэба будзе адказваць разам.

Кожная зь песень на альбоме «Война миров» напісаная для таго, каб зрабіць гэты сьвет і кожнага чалавека лепей. Вокладка альбому толькі падкрэсьлівае тое, што вайна – гэта ў першую чаргу разбурэньне, у вайне можа апынуцца і той, хто ніколі яе не хацеў. Жаданьне лепшага лёсу і справядлівасьці заўсёды будзе ўласьціва чалавеку. Але сёньня мастацтва мае вялікую моц, у тым ліку нават адна песьня можа кардынальна зьмяніць сьветапогляд чалавека, мабыць, нават і таго, які калі-небудзь будзе прымаць рашэньне аб лёсе вялікай колькасьці людзей.

Мар'яна Корсак

_______________________________

Чытайце таксама наша інтэрв'ю з Aillion, зробленае ў студыі Зьміцера Мікуліча, адразу «на месцы», дзе вырабляўся сьвежы на той момант альбом: belmetal.org/blog/interview/1786.html





Праслухаць альбом у фармаце аўдыятрэкаў можна тут.

Ёсьць нябеспадстаўнае падазрэньне, што звычайныя слухачы, якія сутыкаюцца з навінкамі беларускай метал-сцэны выключна на аматарскім узроўні, верагодна, ня часта аналізуюць дужа глыбока працэсы і веяньні, пад якія з пэўнай перыядычнасьцю падпадае часткова наш “нібыта-андэграунд”. Нягледзячы на тое, што яго стылёвая афарбоўка паступова дэфармуецца, набывае крыху іншы характар, чырвонай ніткай праз творчасьць большасьці каманд нязьменна прасьлізвае нейкі агульны музычны трэнд. І самыя ўважлівыя, напэўна, усё ж вылучаюць для сябе асобныя падабенствы ў гучаньні некаторых топавых цяжкіх калектываў.

У гэтым артыкуле ў якасьці паказальнай выбаркі я буду разглядаць сучасны твар фолк-пэган метал плыні. Ня толькі таму, што я працую па-большасьці менавіта з гэтым кірункам. А таму, што ў розныя часы менавіта ён падараваў беларускаму музычнаму сусьвету займальныя адметныя рысы кшталту спалучэньня гроўлу і аўтэнтычнага вакалу, разбаўленьня цяжкога металу дудой і іншымі традыцыйнымі народнымі інструментамі і выкарыстаньня беларускамоўнай лірыкі, часьцяком скрыта (а часьцяком і адкрыта), скажам, “нацыяналістычнай” тэматыкі. Гэта зараз мы не ўяўляем сабе аніякі каля-пэган-метал гурт без вышэйназваных элементаў. А калісьці ўсё гэта было сапраўдным прарывам, музычнай інавацыяй, якая, аднак, з нагоды высокай папулярнасьці і значнага посьпеху сярод слухачоў, набыла неўзабаве масавы, усеахопны характар.

Сёньня сталічная фолк-пэган сцэна стала асобным сегментам са сваёй шматлікай аудыторыяй, неадназначнай рэпутацыяй і сфармаваным, амаль пастаянным складам. Дуда стала інструментам “па змаўчаньні”, нікога ўжо не зьдзівіць сакавітым экстрым-вакалам, а вышываныя кашулі са скуранымі нагавіцамі даўно зьмяніліся на цішоткі з арнаментальнымі налепкамі, дарэчы, ва ўгоду чарговаму моцнаму моднаму веяньню. Гурты павальна адчайна шукаюць спосабы вылучыцца сярод астатняга мноства ня толькі за кошт колішніх старых хітоў, але й з дапамогай выкарыстаньня ў новых трэках цікавых і своеасаблівых музычных фішак, якіх, відавочна, зь цягам часу становіцца ўсё менш і менш.

Напрыклад, пачынаючы, няхай, з 2014-га года беларускую цяжкую сцэну ахапіў новы модны трэнд – даданьне электронных элементаў у звыклае слухачам фолк-пэган-металёвае гучаньне.
Там-сям балаваўся гэтым колісь Litvintroll (яскравы прыклад – мая ўлюбёная “Камарова сьмерць”), а сёньня, пасьля скандальнага развода і амаль гадовага перапынку ў творчай актыўнасьці, ня кідаюць месцамі былой тэндэнцыі і абодва парасткі гурта (асабліва прыемна ўзбагачаюць сакавітыя электронныя деталькі Sacramant’аву “Русалку”).

Горнецца да электроншчыны Folcore, прынамсі, гэта мы можам пачуць на канцэртных выступах і дзьвюх зьмешчаных у сеціве песьнях. Так-так, спадарства, нарэшце, за два гады зьзяньня гурта ў класічнай менскай метал-тусоўцы, акрамя прэўюшнага “Да зорак шлях”, які асабіста мне ўжо задзяўблося далучаць да кожнага поста пра Folcore, сьвет пабачыў другі трэк з новага, пэўна, самага “доўгаабяцаемага” альбома беларускай сцэны. Дзіўна, канешне, навошта Паша зрабіў такі, на першы погляд, безграматны крок і выклаў інтэрпрытацыйную песьню “Я скакала, плясала” не са сваім, асноўным, а з Эльвірава-GORYN’еўскім жаночым вакалам. Калі на 50% сеціўных трэкаў гурта адсутнічае голас вакаліста, не знаходзіце, што паказальнік у працэнтах выглядае даволі істотным? І ня грае ролі, што ў прыхільнікаў папросту ёсьць выбар толькі з дзьвюх песен. Але, зрэшты, мне дык чаго бубнець – трэк сапраўды чапляе і захрасае ў галаве, Folcore далі годны топік для абмеркаваньня і нагадалі пра яшчэ адзін цікавы модны трэнд, да якога мы вернемся крыху пазьней.

Адкрыта злоўжывае электроннымі фішкамі A\VESH, адзінаўласны творца якога па сумесьніцтву зьяўляецца аўтарам усіх новых кампазіцый гурта Znich. Апошнія, як усе мы памятаем, грымнулі падчас мінулага “Купальскага Кола” замест стандартнай праграмы шэрагам электронных рэміксаў на старыя добрыя хіты кшталту “Як пушчу стралу” і “Крыжы-абярэгі”, удыхнуўшы ў іх новае, трансава-электроннае жыцьцё. Кампазіцыі атрымаліся цікавымі і даволі самабытнымі, публіцы, здаецца, спадабаліся, але выступ насіў беспрэцэдэнтны характар і ня меў разьвіцьця і працягу. Чаго ты чакаеш, Саня, рухайся далей, пакуль не сышла маднявая электронная хваля!

А тым часам, Vapor Hiemis, напрыклад, ірвуць на галаве валасы і кусаюць локці. Не таму, што рассталіся з басістам, які неўзабаве пасьля сыходу раптам разрадзіўся шэрагам “непаўторных і незвычайных” электронных трэкаў і здабыў на гэтай ніве ўсебаковыя ўхваленьні. Не таму, што Слава Зіма набраў удзелу ў пабаковых праектах, а пасьля, азірнуўшыся, заўважыў, што пакінуў адчувальны сьлед свайго унікальнага электроннага подыху ў гучаньні іншых гуртоў. Хутчэй таму, што андэграундны несталічны гурт, дзіўны электронна-блэкавы музычны стыль якога доўгі час была адчайным немэйнстрымам і ня меў аналагаў на беларускай сцэне, раптоўна далучыўся да моднай электроннай тэндэнцыі і стаў у гэтай вагавай катэгорыі лакаматыўным.

Я памятаю, як шмат гадоў таму гэта адбылося з модай у яе класічным паняцьці. Калі ў адзін выдатны момант я заўважыла, што каралевы дыскатэк сталі зацягвацца ў гарсэты і ўвогуле апранацца нашмат гатычней за мяне, а на скуранках некаторых пядрыльнага выгляду хлопчыкаў жалеза было больш, чым на ўсіх маіх сябрах-металістах разам узятых. Элементы стылю, якія рабілі нас адметнымі, якія мы трапятліва захоўвалі доўгі час ў вузкім коле “сваіх”, якія рабілі метал-супольнасьць чымсьці агульным, моцным, сталі папсовым здабыткам грамадскасьці, каторая бачыла ў гэтым ня больш за чарговы цікавы трэнд.

Крыўды тут быць не павінна. Яна хутка сыходзіць, калі правільным чынам раскласьці ў галаве ўсе зьвязаныя з падобнымі абставінамі паняцьці. І, напэўна, найбольш істотнае ў гэтай сітуацыі – ня вырашыць рухацца насуперак модзе і не рабіць усё магчымае, у тым ліку адмаўляцца ад пэўных рысаў асабістага выпрацаванага стылю, каб ня стаць часткай масавай тэндэнцыі.

Што ў выніку робяць Vapor Hiemis? Наўрад ці яны кіруюцца вышэйакрэсленым снабісцкім імкненьнем заставацца “не такімі як усе”. Але ў працэсе пэўных (сапраўды выдатных!) стылёвых зьменаў і лёгкага адыходу ад ранейшага тэхнагеннага індастрыалу, што можна прасачыць на апошнім альбоме, хлапцы наступаюць на чарговыя модныя граблі праз паўсюднае выкарыстаньне, дуды, народных інструментаў і аўтэнтычнага жаночага вакалу. У выніку “Чорны Арнамент Зімы” андэраунднага паўночнага блэкавага гурта сходу залічваецца ў спадчыну пэган-сцэны і займае 1 месца ў рэйтынгу лепшых альбомаў першай паловы 2015 года па версіі Hitkiller. Фанаты слухаюць узахлеб, Vapor Hiemis ціха радуюцца, Насьця задуменна сочыць за тэндэнцыяй.

Дарэчы, пра ўзгаданы аутэнтычны вакал. Шчыра кажучы, я нешта не падлавіла той момант, калі сучасныя метал-гурты агулам захварэлі на “бабціны сьпевы”. Паступова гэта стала яшчэ адной моднай фішкай, якую пхаюць куды трэба і куды ня трэба самыя разнастайныя калектывы, ад радыкальнага “Пярэваратня” да дзяржугоднай “Ягоравай Гары”. Але калі, напрыклад, гурт Omut папросту пасьпяхова юзае стылізаваны, самавіты моцны вакал “залатога голасу беларускай метал-сцэны”, то чаму Folcore пад час запісу новага трэка далучыліся да сумнеўнага трэнду і аддалі перавагу тыповай “народна-вясковай” падачы сьпявачак GORYN’і перад акцэнтам выключна на стыльным, пазнавальным голасам сваёй другой вакалісткі Эльвіры – навуцы зусім невядома.

З нагоды ўсяго вышэйапісанага хацелася б накіраваць вашую ўвагу на двух цалкам розных тэрмінах у адносінах да музычнага сусьвету – паняцьцях моды і стылю.
Мода зьменлівая, нясталая, але яна зьяўляецца нейкім жывым імпульсам да навізны, да пошуку ў творчасьці. Мода – гэта зьмена гучаньня, няхай нават часовая, і панаваньне пэўнай тэндэнцыі ў пэўны прамежак часу. А стыль – гэта спосаб самавыяўленьня, асабісты почырк, гэта тое, што адрозьнівае асобны музычны гурт ад іншых. Гэта ўмелае і дакладнае падкрэсленьне ўласнай унікальнасьці, гэта самаадчуваньне і праява творчай індывідуальнасьці. Паміж гэтымі паняцьцямі – шырачэнная бездань, але яны непарыўна зьвязаны, і, натуральна, мода дужа ўплывае на прыхільнасьць да пэўнага стылю і акрэсьлівае ўмовы яго разьвіцьця.

У мяне так гуф памёр. У часы майго студэнцтва са згасаньнем гатычнай моды амаль зьнік як стыль, ледзь нарадзіўшыся, беларускі готык-метал. Сышлі ў нікуды выдатныя гурты, якія непрацяглы час, але грымелі запамінальнымі выступамі на сталічных пляцоўках. А назіраючы, напрыклад, за нядаўнімі марными спробамі Crowblack і Mourning Crimson адрадзіць гэты ўпадабаны калісьці кірунак, хацелася суцешыць музыкаў, маўляў, творчасьць ваша – далёка не безгустоўная, проста яна… ня ў модзе на сучаснай метал-сцэне.

У артыкуле я наўмысна не кранаю такія плыні як, напрыклад, чысты, выразны блэк. Блэк-метал і мода – бы Ярмошына і сумленныя выбары – паняцьці несумяшчальныя. Стылёвыя рамкі блэку ў нашай краіне – надзейная прыкмета вузкай аудыторыі слухачоў, рэдкіх нешматлюдных канцэртаў і адсутнасьці патэнцыйнага заробку на сваім музле (адно што, канешне, калі папярэдне вы ня ўкінеце штуку даляраў у вядомы замежны лэйбл і жорсткі піар). Але блэк-імпрэзы на Беларусі не зьбіраюць натоўпы не таму, што, скажам, якія-небудзь Raven Throne ці Massenhinrichtung дрэнна граюць (бо граюць яны круцецкі!) альбо недастаткова плённа працуюць над сацыялізацыяй (з гэтым таксама нуль траблаў). А папросту таму, што блэк у нас – у лютым андэграундзе і ахоплівае ў прынцыпе вельмі невялікі сегмент людзей, каторыя такую музыку разумеюць. Гурты, якія працягваюць граць у гэтым напрамку, цьвяроза ўсьведамляюць сітуацыю з амаль поўнай адсутнасьцю перспектыў. Сітуацыя з пэганам і фолкам кардынальна іншая: тут табе адкрыты дзверы на крупныя фестывалі і клубныя канцэрты з натоўпам прыхільных трэнду фанатаў, суадносна, гарантавана больш-менш стабільнае мігценьне ў СМІ, дый перспектыва заробку, улічваючы сучасныя рэаліі, падаецца не такой ужо і туманнай.

Я ведаю, нязвыкла і непрыемна выкарыстоўваць тэрмін “модны” не да дынамічнай поп-музыкі, а ў адносінах да ўлюбёнага беларускага металу, але – мы маем тое, што маем, і тэндэнцыі прасочваюцца больш чым яскрава. Акрамя асноўнага, стрыжнёвага стылю, кожны цяжкі гурт ня супраць увапхнуцца ў пэўны модны “фармат”. Хтосьці ў большай, хтосьці ў меншай ступені. Хтосьці ў радыёфармат, хтосьці ў фармат мр3 на плэеры як мага значнейшай колькасьці слухачоў, хтосьці ў фармат “таболічфэстаў”, а для кагосьці фармат – гэты самы “нефармат”, то бок са скуры лезьці, абы толькі цябе не палічылі такім, як усе…

Кажуць, кожная модная тэндэнцыя мае пэўны цыкл і празь дзясятак год вяртаецца ў крыху адаптаваным выглядзе зноў. Чаго чакаць ад беларускай сцэны ў далейшым – сказаць складана. Крыўдна тое, што сёньня нават у музычнай сферы, па бязьлітасных эканамічных законах, попыт абумоўлівае прапанову. І многія гурты ў імкненьні да хуткай славы замест выпрацоўкі і захаваньня асабістага стылю, далучаюцца да кароткачасовых модных веяньняў.

Я ня маю нічога супраць аніводнага з падыходаў. Ва ўсіх розныя мэты: хтосьці імкнецца стаць знакамітым, хтосьі працуе для сябе, хтосьці плануе зарабляць грошы, для кагосьці галоўнае – шчырасьць і ўкладаньне душы ў стварэньне музыкі. Але я магу дакладна сказаць адно. Калі сёлета зранку ў нядзелю, па заканчэньні першага, вельмі напружлівага працоўнага дня, я засталася адна пад сцэнай “Купальскага Кола” – у маёй душы, нягледзячы на неверагодную стому і недахоп сна, усё квітнела і сьпявала. На фестывалі 2015 года ў нас атрымалася ахапіць амаль усе існуючыя музычныя кірункі і запрасіць да ўдзелу вельмі шырокі склад гуртоў, якія пры іншых абставінах малаверагодна, што ўзялі б удзел разам у падобным мерапрыемстве. У некаторай ступені я лічу гэта сваёй асабістай заслугай. Я зразумела для сябе вельмі істотную рэч: зусім не абавязкова адыходзіць ад блізкага сэрцу, хоць і, магчыма, ня самага ўпадабанага слухачамі стылю і адаптавацца да больш распіараных плыняў ва ўгоду “папулярызацыі і выхаду на больш маштабную публіку”. Музыкі, хочаце – хапайцеся за модныя трэнды і спрабуйце сябе ў новым гучаньні, хочаце – не імкніцеся нічога зьмяняць і працягвайце ствараць музыку ў абраным стылёвым рэчышчы. Проста ведайце, калі вам не бракуе таленту, адэкватнага падыходу і дбайнай працы – рана ці позна вас заўважаць і вашыя плённыя стараньні абавязкова будуць узнагароджаны!

Насьця Quende

Увесь 2015-ты мы спраўна працавалі, каб даносіць да паважаных чытачоў найгучнейшыя навіны і анонсы, асьвятляць усе значныя мерапрыемствы, гутарыць з найцікавейшымі субяседнікамі, дэманстраваць выбітныя музычныя творы, дзяліцца ўласнымі думкамі. Год выдаўся па-сапраўднаму насычаным на падзеі. Давайце іх узгадаем у фармаце рэтраспектывы.

Бадай, ключавой падзеяй году для беларускай метал-сцэны быў распад гурта Litvintroll на два новых гурта. Першы зь іх, Trollwald, быў анансаваны напрыканцы лета, даў выступ у апошнія дні году і выклаў дэма-запіс, тады як другі, Sakramant, працаваў моўчкі і ў тыя ж калядныя дні выбухнуў з дэбютным трэкам і Лэсьлі Найфам на вакале.





Не абмінулі зьмены і гурт Znich, які ўвесну кардынальна зьмяніў склад, пакінуўшы зь мінулага эшалону толькі франтмэна Алеся Таболіча і дудара Кастуся Трамбіцкага. З прыходам новых музыкаў Znich пачаў радаваць слухачоў новым матэрыялам і нават прыняў удзел у адборы на Еўрабачаньне.



Гурт Gods Tower, яшчэ адзін «слуп pagan metal», нягледзячы на перашкоды і часовы тайм-аут у творчай дзейнасьці, даваў моцныя выступы. Чаго варты толькі спліт-канцэрт трох тытанаў гомельскай метал-сцэны, на якім Gods Tower выступілі разам з Rasta ды TT'34, а кожны з гуртоў прэзентаваў па новай кампазіцыі.



Першага красавіка мы вырашылі крыху пажартаваць і абвясьцілі пераход BelMetal на расейскую мову. Шквал абурэньня яшчэ раз упэўніў, што прытрымлівацца беларускамоўнага курсу — верны шлях.



Цягам году мы даведваліся, кім працуюць музыкі беларускіх гуртоў. Сярод іх сустракаюцца ўрачы, выкладчыкі, міжнародныя супрацоўнікі, працаўнікі моргу і цырку. З такою камандай не прападзем.

2015 год быў багаты на гучныя прывозы. Да нас завіталі: Insomnium, Lacrimosa, Apocalyptica, Scorpions, Blind Guardian, Dream Theater, Linkin Park, Anathema, Within Temptation, Eluveitie, Sabaton, Sepultura… Ці то яшчэ будзе!



Беларуская сцэна радавала моцнымі рэлізамі. Заслухалі Wartha — «Azure Lakes», Massenhinrichtung — «Закон зброі», Alfar — «Twilight of the Gods», Dzhatinga — «Black Wings», Re1ikt — «Лекавыя травы», Vapor Hiemis — «Чорны арнамент зімы», Mora Prokaza — «Bringer Of Plague», Vietah — «Czornaja Ćviĺ», Niezgal — Statut, VELD — «Daemonic: The Art Of Dantalian» і шмат чаго яшчэ.



Не забываліся і на сусьветную метал-сцэну. За 2015-ты за мяжой адбылося таксама шмат цікавага. Часта навіны былі ня самымі прыемнымі: сьмерць Лемі Кілмістэра, распад гуртоў Immortal і Rage. У той жа час сапраўдны фурор у тэматычнай супольнасьці выклікала зьяўленьне такіх праектаў, як польскі black metal праект Batushka і ягоныя песнапеньні «Litourgiya», пазітыўныя дэпресіўшчыкі Psychonaut 4 са сваім візітам у Менск. Пацешылі якаснымі альбомамі: Swallow The Sun – «Songs from the North I, II & III», Amorphis — «Under The Red Cloud», Iron Maiden — «The Book of Souls», Disturbed — «Immortalized», Moonspell — «Extinct», Draconian — «Sovran», Nightwish — «Endless Forms Most Beautiful».



Зычым, каб год 2016 апынуўся нясумным, багатым на добрыя падзеі і плённым. А мы, у сваю чаргу, абяцаем зрабіць усё, што ад нас залежыць, каб гэтак і атрымалася. Упэўненыя, BelMetal ня дасьць вам засумаваць. З Новым годам!

На носе зімовыя сьвяты, і гэта, вядома ж, зьяўляецца выдатнай магчымасьцю для адпачынку і гулянак. Менавіта так можна было правесьці вечар 24 сьнежня.

У гэты чацьвер бар Doodah King прыняў у сваіх сьценах моцны квартэт беларускіх метал-гуртоў, а таксама тых, хто проста прыйшоў адпачыць гэтым вечарам. Падзея насіла назву «The Night Before Christmas» і вядоўца ня раз згадваў пра тое, што раз Бог даў выходны — трэба весяліцца.

Пачатак вечара зрушылі на 10 хвілін па прычыне таго, што ў гэты дзень на дарогах горада было мноства затораў і коркаў, і з-за гэтага некаторыя ключавыя постаці затрымоўваліся. Разам зь імі затрымоўвалася публіка, і да выступу Dittohead бар практычна пуставаў.Тым часам перад сцэнай ужо адрываліся трое маладых людзей, што і было заўважана вакалістам гурта. Яго такая колькасьць уквяліла, але ўсё ж лепш, чым нічога. Нягледзячы на тое, што фармат мерапрыемства быў досыць «цяжкім», атмасфера ў бары панавала навагодняя: вакол мішура, агеньчыкі і ялінка на стале. Адыгралі Dittohead без малога паўгадзіны, пасьля чаго на сцэну павінны былі выйсьці дзяўчаты з гурта Sameli. Выйсьці вось выйшлі, але прама перад выступам у іх забарахліў ноўтбук, з-за чаго рушылі ўслед некаторыя замешкі з гукам. Ня ў першы раз трапляю на іх сэт і кожны раз заўважаю, што прадстаўленьне песень у дзяўчынак не зьмяняецца. Тыя ж словы, тыя ж фразы. Да сярэдзіны іх выступу публіка ладна прытамілася і разрозьнілася па кутах, каб выпіць за надыходзячыя сьвяты. Пад канец Sameli выканалі песьню пра іншапланецян, тым самым уквяліўшы мужчын, якія раз-пораз скандавалі: «Сіські!». Практычна адразу дзяўчынак зьмянілі гомельцы IVORYGOD. Павітаўшы менскую публіку, хлопцы прыступілі да справы. Гук у іх быў куды лепшы, чым у выступаўшых дагэтуль гуртоў. Ну, Sameli яшчэ можна апраўдаць зь іх ледзь не зляцелай віндой. Некалькі разоў на вакале IVORYGOD быў іх жа гітарыст, што ўнесла яшчэ больш кантраснасьці ў выступ.Пасярод сэта ў гітарыста парвалася струна, таму музыкі ўзялі невялікую паўзу.Падчас яе вакаліст спрабаваў адпускаць нейкія жартачкі, зьвяртаўся ў залу, але публіка апынулася досыць цяжкай на ўздым, таму вялікую частку перапынку чуўся толькі лёгкі гуд прысутных.

На апошняй кампазіцыі вакаліст папрасіў, каб да сцэны памкнулася пабольш народа, дазволіў нават на сцэне тусіць. Аднак кантынгент перад сцэнай складалі ўсё тыя ж тры чалавекі, што і на выступе Dittohead.
Перад выступам Posthumous Blasphemer вядоўца разыграў дыск з альбомам «Putrespermfaction Versus Fertiholyzation» 2004 года (перавыдадзены ў 2007).

«Змаганьне» складалася ў тым, каб правільна прачытаць на вокладцы назву альбома. Конкурс ператварыўся ў нейкае блазнаваньне, але гэта крыху ажывіла публіку. А Posthumous Blasphemer, вядома, падтрымалі гэты настрой. Нягледзячы на тое, што выступалі музыкі ўдваіх, гук у бары быў вельмі шчыльны. На агульным фоне вельмі вылучаліся гітарныя сэмплы Сашы Гайдукевіча — вось ужо дзе майстар сваёй справы. Каля паловы дзясятага абвясьцілі апошнюю кампазіцыю. Да таго часу прысутныя ўжо ладна прытаміліся і падпілі, таму моцна не пратэставалі. Ды і сьледам за «The Night Before Christmas» у Doodah King павінен быў прайсьці нейкі папсовы карпаратыў, таму час быў абмежаваны.

Падводзячы вынікі, можна смела сказаць, што «The Night Before Christmas» стаў выдатным стартам перад надыходзячымі сьвятамі.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Вольга Канн і суполка Vanitas

Штогод 25 сьнежня Калядная Каза традыцыйна завітвае ў сталічны Re:Public з пачастункамі, карагодамі, прымаўкамі і поўнай абоймай беларускіх гуртоў. У гэтым годзе пад эгідай “Каляднага фэсту” сабралася ўсім вядомая кампанія — Irdorath, Стары Ольса, Znich, Гістрыён, да якіх далучыліся PiobRock, Палац і галоўная інтрыга імпрэзы, гурт Trollwald. Кіраваў парадам паважаны спадар Зьміцер Сасноўскі. Нягледзячы на ўпікі кшталту “зноў адно і тое ж, хочацца чаго-небудзь новенькага”, “Калядны фэст 2015” сабраў поўны зал ахвотнікаў сустрэць каталіцкае Раство з фолкам, металам і калядным адрывам.



Адрывацца пачалі разам з дуэтам шатландскіх дуд PiobRock. За гэтаю назвай хаваецца музычны і сямейны тандэм Андрэя і Аксаны Мароз, даволі вядомы наведвальнікам “Дударскага клубу”. Пад энергічны мінус PiobRock выканалі трошкі папулярных поп- і рок-мелодый, зноў жа даволі вядомых наведвальнікам дударскіх вечарын, каб крыху разварушыць танцпляц. Немудрагеліста, але даволі весела атрымалася. Тым часам на вуліцы ледзь скончылася агромністая чарга, людзі грэліся, разглядалі разнастайны мерч, гутарылі і асвойваліся на калядным сьвяце, атмасферу якога цягам вечару падтрымлівалі танцоры, калядоўшчыкі з Гістрыён і, зразумела, сама Каза, якая доўга хавалася, каб яе заўважылі ды вярнулі ў строй.



Дарэчы, акрамя Казы у гэтым годзе на “Калядным” было заўважана шмат “іншародных целаў” у характэрных спартыўках, якія, мяркуючы па размовах, прыйшлі на дыскатэку, а трапілі на фэст. Таксама багата “целаў” у непрытомным становішчы выносілі з клубу пад белыя ручанькі. Аднак ня трэба думаць, што аўтар канцэнтруецца на адмоўным. У агульнай масе было шмат адкрытых і задаволеных твараў рознага ўзросту, на якія было сапраўды прыемна глядзець.

Прыемна было глядзець і на сцэну, дзе усьлед PiobRock зьявіліся ўлюбёнцы публікі, гурт Irdorath. Гэтая фэнтэзійна-фолкавая супольнасьць падводзіла вынікі году, за які Irdorath выпусьцілі альбом, зрабілі кліп і павялічылі свой склад да дванаццаці ўдзельнікаў. Па прызнаньню саміх музыкаў, на “Калядным фэсьце” яны прадставілі тыя кампазіцыі, якія было прыемна выконваць цягам году. Аднак гэтым разам Irdorath былі нібыта ня ў голасе, ды й песьні падабраліся даволі сур’ёзныя. Узяць хаця б эмацыйна складаную “Быў. Ёсьць. Буду”. Становішча выратавалі цудоўныя бэк-вакалісткі, што навявалі асацыяцыі з сапраўдным хорам, сьпевы якіх у гэты дзень раздаваліся ў касьцёлах ва ўсім сьвеце.



Рэлігійныя асацыяцыі працягнуліся і з выступам Старога Ольсы, якія засьпявалі адзінай паньне “Ave Maria” і зладзілі, як звычайна, медывальны вэрхал. За Старым Ольсам даўно заўважана цікавая асаблівасьць: гурт хоць і фолкава-сярэднявечны, а на фэстах ладзяць такія слэмы, што некаторыя метал-музыкі сабе не ўяўляюць. Піўныя песьні – яшчэ адна кропка перасячэньня інтарэсаў.



Зрэшты паралелі паміж Старым Ольсам і металам насамрэч невыпадковыя, бо удзельнік гурта Алесь Чумакоў апынуўся сэсійным музыкам наступных выступоўцаў, доўгачаканых Trollwald, экс-Litvintroll. Танцпляц быў напагатове і зь першых жа акордаў ірвануўся ў слэм, аднак празь некаторы час расслухаў, што Trollwald – гэта ўсё ж такі новы гурт, нягледзячы на ўсюдыісную тролеўскую харызму пана Апана. Стала менш фолку з дудой, больш алкаголю і ягоных наступстваў. Чаго вартыя толькі назвы новых песень — «Легальныя» прысмакі", «Чалавек-парсюк», «Stenkenstolz». Як жартуюць самі музыкі, пад такімі назвамі можна было б выпусьціць уласную лінію алкаголю. Што датычыцца непасрэдна музыкі, стала больш складаных, прагрэсіўных канструкцый, тэмп запаволіўся, паглыбілася тая думовая атмасфера, якую можна было знайсьці ў літвінтролеўскай «Змрочнасьці» і «Чорнай Паньне». Як і было абяцана, гучаў толькі чысты вакал, нават падчас выкананьня старой добрай «Купалінкі». Пераслухаць адну з новых кампазіцый, каб скласьці ўласнае меркаваньне, можна па спасылцы. А мы будзем чакаць выхаду ЕР і новых сустрэч з Trollwald. Таму што падабаецца, keep on trolling.



Выступ фолк-мадэрн гурта Палац таксама спадабаўся. У параўнаньні з усімі выступоўцамі менавіта Палац пакінуў самае роўнае, збалансаванае ўражаньне, выдаўшы шэраг калядных і ня толькі песень. Алег Хаменка прапанаваў вадзіць карагоды, і двойчы паўтараць не прыйшлося. Карагоды, ланцужкі, паравозікі – народ з задавальненьнем прыдумваў сабе забавы і самастойна запальваў танцпляц. Па прызнаньням некаторых наведвальнікаў, Палац – гурт школьнага юнацтва, які з гадамі ўспрымаецца толькі лепш. Такі рэтрасьпектыўны аналіз прывёў да думкі, што ўласна на “Калядны фэст” мы зьбіраемся, здаецца, ажно восьмы раз. Час ідзе, а адчуваньне сьвята застаецца.



Непадуладны часу аказаўся і замыкальны ўдзельнік імпрэзы, гурт Znich. Як і наконт самога “Каляднага фэсту”, у адрас “зьнічоў” было чуваць шмат папрокаў, маўляў, граюць хлопцы дваццаць год тое ж самае. Але са зьменай складу станоўчыя зрухі акрэсьліліся і ў творчасьці гурта, сэт на “Калядным” таму добрае пацьверджаньне. Пасьля наказу ад Таболіча “рукі ўгору і “казу” Znich выдаў шэраг новых кампазіцый, сярод якіх асабліва яскрава ў памяці адбіліся “Дунаю”, “Асьвяці”, “Зорка Венера”. То бок, адбыўся сапраўдны бенефіс бас-гітарыста Аляксандра Бурзума Філіпенка, кампазітарскі талент якога па поўнай разгарнуўся з прыходам у Znich.



Тым часам людзі паціху сыходзілі, стомленыя і поўныя новых уражаньняў, а Калядная Каза пабегла далей несьці дабрабыт і шчасьце, каб мы да летніх фэстаў дачакаліся і надалей узімку з Калядою сустракаліся.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц

Гурт Litvintroll разваліўся ўвесну. Ключавыя персоны — спадары Андрэй Апановіч і Васіль Варабейчыкаў — не знайшлі кампрамісу, і ўжо летам быў анансаваны новы гурт Апановіча і Co пад назвай Trollwald. Але гісторыя мае працяг, ды які! Літаральна гадзіну таму тэматычны байнэт узарвала навіна: новы гурт Sakramant з Лэсьлі Найфам на вакале, і ўжо зь першым трэкам, аформленым як лірык-відэа.



Прыводзім «прэс-рэліз»:

Так сталася, што вясной гэтага году загавеў душою флагман беларускага фолк-метала Litvintroll. Аднак, сумаваць давялося нядоўга, бо не бывае ліха без дабра! Гэтым дажджлівым снежаньскім днем, без лішніх разваг, прапануем вашай увазе новы гурт, заснаваны былымі музыкамі — тралямі.
Sakramant запрашае вас у новае падарожжа разам з паннай Русалкай. Яна трагічная і змрочная, але цудоўная і прыгожая. Атрымлівайце асалоду і добрых усім святаў! Хутка будзе яшчэ!

Дуда — Васіль Варабейчыкаў (ex Litvintroll)
Бас — Аляксандр Стаціўка (ex Litvintroll)
Бубны — Мікалай Шаранговіч (ex Litvintroll)
Гітара — Дэн Быкаў (ex Анахарсіс)
Добрай парадай і магутным рыкам нам дапамог вялікі і жахлівы Lesley Knife (Gods Tower)

Запіс і клавішныя – Зміцер Аўчыннікаў (Gods Tower)
Запіс бубнаў – Эльдар
Mixing, Mastering – Аляксей Болатаў

Graphic & Design: Devor Holy-Trollity
Photo: Зміцер Гельд

У каментах на пабліку BelMetal укантакце ўжо разгарнулася прысваеньне фанацкай мянушкі новаму праекту :)



Прапануем міні-гутарку з Васілём Варабейчыкавым:

BelMetal: Васіль, калі нарадзіўся праект?

Васіль Варабейчыкаў: Амаль што адразу пасля распаду Litvintroll.

BM: Як вы трактуеце назву Sakramant, як яна выражае творчую канцэпцыю праекту?

Васіль: У кожнага ў душы ёсьць таямніца, нейкі сакрамант. Зазірнеш туды і ўбачыш чалавека такім, які ён ёсьць на самой справе.

BM: Назва Litvintroll, што засталася за табой, такім чынам пахаваная канчаткова?

Васіль: Мы проста вырашылі не цягнуць мінулае за сабою. Litvintroll быў супольнасьцю пэўных людзей. І гэтай супольнасьці больш няма. Sakramant атрымаў у спадчыну шмат ад Litvintroll, але гэта іншы гурт. Litvintroll няхай застанецца ў якасьці добрага ўспаміну.

BM: Склад, які мы бачым на фатаграфіі і які пазначаны ў сьпісе музыкаў, — ён гатовы для жывых выступаў? Ці ідуць рэпетыцыі і калі мы пачуем гурт ужывую?

Васіль: Рэпетыцыі ідуць ужо паўгода – мы пішам матэрыял і рыхтуем вялікую прэзентацыю. Наконт складу – мы будзем і далей супрацоўнічаць з Нажом, але нейкія абвесткі будуць зроблены ў хуткім часе. Сачыце за намі!

А мы нагадваем, што першы «трольскі» аскепак — гурт Trollwald — мы ўпершыню пачуем і пабачым на свае вочы ўжо заўтра, на Калядным Фэсьце!

Прайшло амаль паўгады з таго моманту, як мы даведаліся, што гурт Litvintroll спыняе сваё існаваньне і на зьмену яму прыходзіць гурт Trollwald. Зараз калектыў рыхтуецца даць свой першы выступ падчас традыцыйнага “Каляднага фэсту”, што адбудзецца 25 сьнежня ў клубе Re:Public.

BelMetal вырашыў асабіста пракантраляваць, як адбываецца падрыхтоўка да прэм’еры, і задаць некалькі пытаньняў. Аднак накіроўваючыся на інтэрв’ю, мы трапілі на сапраўдны канцэрт, так што для нас першы выступ гурта Trollwald бадай што адбыўся. Спойлераў ня будзе, як і пірацкіх запісаў. Скажам толькі, што вярталіся з сустрэчы мы з узьнятым настроем. Прыводзім зьмест нашай размовы з гуртом.



Ня хочам пакрыўдзіць астатніх удзельнікаў “Каляднага фэсту”, але гурт Trollwald – галоўная інтрыга імпрэзы. Безумоўна, людзі пачынаюць шукаць інфармацыю. Аднак пошук “у кантакціку” выдае толькі суполкі гурта Trollward…

Гэта мы так пажартавалі! Насамрэч, суполка ёсьць і ў гурта Trollwald, але яна пакуль закрытая. Як толькі «выкінем» песьні, зробім яе агульнадаступнай.

Добра. Хто ўвогуле прыдумаў назву праекту?

Думалі мы, думалі… Было дахалеры варыянтаў, але спыніліся на гэтым. Увогуле, яшчэ песьня пра крыжака павінна была называцца “Trollwald”, калісьці так прапаноўваў Алежка [Алег Клімчанка], але некаторыя ўдзельнікі забракавалі гэты варыянт. Таму назва, напэўна, чакала свайго часу.

Зь мінулага інтэрв’ю для BelMetal мы даведаліся, што ў новым праекце застанецца, так бы мовіць, шкілет Litvintroll, але да яго далучацца і новыя ўдзельнікі. Прадстаўце іх, калі ласка.

Андрэй Апановіч: Паўлік [Павал Аленчык], гітарыст, ужо граў у Litvintroll у 2009-2011 гадах. Ён удзельнік гурта, якога ўжо не існуе, Lost Regrets. Лёха [Аляксей Панкратовіч] таксама граў у Lost Regrets. Калісьці, яшчэ падчас існаваньня Litvintroll, я, Паўлік і Лёха зрабілі праект па стоўнэру, гралі ўтрох. Ну а калі ўсё здарылася, мы сабраліся, падумалі, што патрэбны ж басіст, і зь гітарыстам Лёхам Жабуронкам адразу ўзгадалі Лёху Панкратовіча. Заадно і Пашу ўзялі. Падчас «Каляднага фэсту» сэсійна з намі выступіць Алесь Чумакоў у якасьці дудара.

У тым жа самым в’ю вы казалі, што плануеце граць “стоўнэр, дум, трэш з дудамі і чыстым вакалам”. Прыкладна гэтак і атрымліваецца?

Неяк так. Можа камусьці гэта падасца зусім іншым. Напрыклад, Таболіч, калі паслухаў нашыя песьні, сказаў: “Дык вы, хлопцы, нейкія папсовыя сталі”. Хаця нам падаецца наадварот. Альбо ён падумаў, што мы можам скласьці ім канкурэнцыю на “Еўрабачаньні” [сьмяюцца]?

А як вырашылася пытаньне са старым матэрыялам? Ці будзе Trollwald граць кампазіцыі Litvintroll?

Андрэй Апановіч: Песьні ж усе аформленыя на мяне, таму граць іх мы можам. Але ўсё ж такі будзем больш апірацца на новы матэрыял. Тым ня менш, дакладна ведаю, якіх песень мы ня будзем больш граць ніколі: “Чорная Панна”, “Каралеўская”, “Да Сябра”, “Лясун”, “Rock’n’Troll”.

Чым гэта абумоўлена?

Андрэй Апановіч: Ёсьць прычыны…

А што плануеце сыграць на “Калядным фэсьце”?

Тое, што вы пачулі сёньня. У прынцыпе, мы прагналі праграму. Новыя песьні: “Легальныя" прысмакі”, «Бывай!», «У гушчарах», «Stenkenstolz», «У кішэнях нуль», “Чалавек-парсюк”.

Хто зьяўляецца аўтарам тэкстаў?

Андрэй Апановіч: Тэксты напісаў я. Таксама дзякуй нашаму былому бас-гітарысту зь Litvintroll’я, ён напісаў куплет для песьні “У кішэнях нуль” і куплеты песьні “Чалавек-парсюк”. Музыка – нашая.

Гурт Litvintroll дасягнуў даволі высокай планкі і, безумоўна, людзі будуць чакаць як мінімум гэткага ж узроўню ад Trollwald. Ці гатовыя вы?

Мы на гэтае арыентуемся. Таму што калі зробім горш, няма ніякага сэнсу штосьці рабіць. Трэба працаваць над сабою, што мы, у прынцыпе, і робім.

Якія далейшыя планы ў Trollwald?

Ёсьць у нас ужо запрашэньні на розныя фэсты. Напрыклад, нас даўно чакаюць у Польшчы. А пасьля “Каляднага” плануем выпусьціць ЕР.

Якая вымалёўваецца канцэпцыя новай працы?

Андрэй Гарчакоў: Скажу ад сябе. Асноўная канцэпцыя нашага ансамблю цалкам у тым, што ўсе ведаюць адзін аднаго доўгія гады. Наведваючы рэпетыцыі, прыходзіш, у першую чаргу, правесьці час зь вельмі блізкімі людзьмі. Я лічу, што з гэтага будзе вылівацца ўсё: добры настрой унутры гурта, якасная музыка. Мяркую, вы самі заўважыце гэта па нашай творчасьці.

Вось такія справы, панове. Застаецца толькі запрасіць вас на “Калядны фэст”, каб увачавідкі ўпэўніцца, што Trollwald задасьць яшчэ ўсім весялухі.

17 сьнежня ў бары Doodah King адбылася ўжо амаль традыцыйная metal-вечарына з удзелам гуртоў "Трызна" (atmospheric black metal), Dittohead (thrash metal), Bloodlast(death metal/deathcore), Exibis (melodic death metal).

Даўно мы не пісалі пра тое, чым зарабляюць на жыцьцё беларускія музыкі. Аднак сумленьне і дэкрэт аб дармаедстве прымусілі нас схамянуцца і хуценька выпраўляць становішча. Нашым суразмоўцам стала вельмі эфектная асоба, доктар у чорным, які робіць black metal, грае на дудзе, дапамагае людзям і перад віном з трапнай назвай аддае перавагу каньяку «тры зорачкі».

Імя: Вячаслаў Зіма
Гурты: Vapor Hiemis, Interior Wrath
Пасада: урач-тэрапеўт 2-й кваліфікацыйнай катэгорыі, урач-дзяжурант прыёмнага пакою хірургічнай бальніцы



Прафесія ўрача – гэта здейсьненая мара дзяцінства альбо вынік абставінаў?

Доўгая гісторыя. У школе я закахаўся ў дачку хіміцы і, каб падабрацца да яе, вырашыў хадзіць на факультатыў па хіміі. Кожную суботу хадзіў нібыта да хіміцы, а насамрэч да яе дачкі. А потым пайшло-паехала.

Прафесія тэрапеўта настолькі шырокая, што ён павінен ведаць усе свае накірункі: эндакрыналогію, кардыялогію, гастраэнтэралогію, пульманалогію… Калі да мяне прыходзіць чалавек са скаргамі, я павінен яму дапамагчы незалежна, з хваробай якога тэрапеўтычнага накірунку ён да мяне прыйшоў. Сюды ўваходзіць і дыягностыка, і лячэньне, і рэабілітацыя, і прафілактыка, а потым ужо можна перанакіраваць да больш вузкіх спецыялістаў, калі ёсьць нюансы альбо патрэба ў гэтым перанакіраваньні.

На іншых спецыяльнасьцях вельмі вузкі шлях. Ёсць распаўсюджанае меркаваньне, што тэрапеўт лечыць “насмарк і тэмпературу”. Але гэта далёка не так. Калі тэрапеўт ня ведае, як весьці, напрыклад, інфаркт ці рэўматоідны артрыт, бранхіяльную астму ці цукровы дыябет, гепатыт ці ныркавую недахопнасць, то я скажу, што гэта доктар па “насмарку і тэмпературы”. На жаль, у нашых дзяржаўных медыцынскіх установах гэта даволі распаўсюджана, асабліва сярод урачоў-пенсіянераў. Канешне, я не пра ўсіх кажу.

Якія цікавыя выпадкі адбываліся на працы?

Гады тры таму была ў мяне такая пацыентка Яна, студэнтка. Хварэла бранхітам, доўга-доўга да мяне хадзіла, лячылася. І толькі я ёй закрыў бальнічны, як на наступны дзень вызывае мяне да сябе дамоў. Заходжу я да яе, пытаюся:
— Што здарылася?
— Кашляю я…
— Давай будзем слухаць.
А яна стаяла ў халаце і раптам раскрывае яго, а пад ім – нічога. Я фанендаскопам паслухаў, кажу: “Усё, Яна, ідзі ў школу, не дуры галаву”.

Была яшчэ адна пацыентка. Вызывае на дом, скардзіцца: “Доктар, у мяне лімфавузел запаліўся, пахвінны”. Лажыцца, здымае майнткі (хаця навошта, невядома). Я пачынаю з усяе моцы шукаць, дзе там якое запаленьне. Мацаю, мацаю і разумею, што няма ніякага лімфавузла. Гляджу ёй у вочы – задаволеная, усьмешка расплываецца. Дарэчы, празь некаторы час пасьля гэтага яна выйшла замуж і зацяжарыла.

Альбо такая гісторыя. Прыходзіць да мяне на прыём жанчына. Я ёй нешта распавядаю, распавядаю, а яна дастае з торбы ікону і заяўляе: “Доктар, я зразумела, да каго вы падобны”. Увогуле, калі пачаў працаваць пасьля ўніверу, думаў, што будуць праблемы з маёй зьнешнасьцю – доўгія валасы, барада. Нічога падобнага, ніякіх праблем.

Апрача такіх вясёлых гісторый часта, напэўна, прыходзіцца сутыкацца зь негатывам. Як атрымліваецца абстрагавацца?

Сутыкацца зь негатывам прыходзіцца кожны дзень. Выядаюць мозг тыя, хто гіперкрытычна ставіцца да свайго становішча. У асноўным гэта жанчыны пасьля 50, якім здаецца, што ў іх баліць усё. Можна проста даць заспакаяльнага, дазволіць чалавеку выгаварыцца. Трэба разумець, калі чалавек сварыцца, то ён у гэтым не павінен, гэта альбо хвароба яго давяла, альбо нашая сістэма аховы здароўя, якая таксама пакідае жадаць лепшага. У выніку ўвесь адмоўны выплеск эмоцый на мяне. Але навошта мне несьці гэта дадому? На мяне, дарэчы, за чатыры гады не было ніводнай скаргі, толькі падзякі. Канешне, часта хвалюешся за сваіх пацыентаў, ад гэтага нікуды ня дзенешся. Многія маладыя ўрачы гэтых перажываньняў і стрэсаў ня могуць вытрымаць і празь некалькі гадоў працы назаўжды кідаюць медыцыну. Такі тэрмін, як “прафесійнае выгараньне асобы” для ўрачоў вельмі распаўсюджаны, як і нарастаючы з гадамі цынізм. Але гэта пакуль што не пра мяне.

Ці перасякаецца праца з музычнай дзейнасьцю?

Неяк у 2013 годзе падыходзіць да мяне наш прафсаюзны лідар ды кажа: “Доктар, я ведаю, вы на дудзе граеце. У нас тут конкурс самадзейнасьці сярод медпрацаўнікоў. Раённы вы ўжо выйгралі, паедзеце на абласны”. Ну, добра. Як звычайна адбываюцца такія мерапрыемствы? Сукенку надзела, нешта напела, бубнам пагрымела. І тут выходжу на сцэну я, у скураных портках, кальчузе даўжэзнай, з дудой. Кажу: “Мне, калі ласка, ніжнюю сярэдзіну, манітор больш”. Гукач зусім губляецца. Мінусок накідаў, нешта найграў, у выніку аднагалосна вырашылі, што паеду я на рэспубліканскі конкурс… Дарэчы, пасьля гэтага конкурсу да мяне прыйшла ідэя песьні “Празь сем агнёў”.

Таксама часам трапляюцца пацыенты, якія пазнаюць. Надоечы прыйшла да мяне дзяўчынка, пытаецца: “Вячаслаў Сяргеевіч, Вы, часам, не Зіма?”

Паколькі хутка пачнуцца розныя зімовыя сьвяты, дай, калі ласка, некалькі прафесійных парадаў нашым чытачам, як добра правесьці сьвяты і пасьля гэтак жа добра адчуваць сябе.

Па-першае, калі людзі п’юць на Новы год, трэба закусваць, каб не было інтаксікацыі. Але з закускай звычайна няма праблем. Па-другое, раніцай трэба пачысьціць арганізм – банальна схадзіць у прыбіральню. Каб пачала працаваць галава, трэба зьесьці каля 4 гр пірацэтаму, які паляпшае крывезабесьпячэньне мозгу. Для папраўкі электралітнага балансу трэба зьесьці некалькі таблетак панангіну ці аспаркаму. Выпіць кавы з цукрам – гэта глюкоза, ужыць тры ці дзьве вітамінкі, узбагачаныя С і А, што ўзмацняе сасудзістую сьценку. І напасьледак, урсакапс: урсадэзаксіхоліевая кіслата ахоўвае печань. Ну а яшчэ, напэўна, трэба зьесьці некалькі таблетак панзінорму ці панкрэатыну, каб ферменты падстраўнікавай лепш працавалі.

Сапраўдны Новы год пачынаецца з надыходам зімы. Калі няма сьнегу, ільду, маразоў – гэта ня Новы год. Таму застаемся чакаць сьнег.

Імя пацыенткі зьменена.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal, уласныя архівы героя

Дванаццатага сьнежня гурт IVORY прэзентаваў свой першы поўнафарматны альбом «Южный крест» ў клубе Re:Public. Адкрыцьцё дзьвярэй прыпадала на 17 гадзін, уваход быў бескаштоўным. Аднак людзі зьбіраліся досыць павольна. Спачатку склепавая цішыня і паўтара чалавекі на тацпляцы пужалі, але справядліва адзначым наперад, што гэты паказчык вынікова зьмяніўся ў цьвёрда станоўчы бок.

Сьпярша здавалася дзіўным, што Ivory прызначылі свой выступ на сярэдзіну канцэрту, будучы хэдлайнерамі, таму што амаль заўсёды менавіта апошнія выступоўцы запамінаюцца лепей. Адкрываў вечар гурт KLIODNA, граючы ў жанры мелодык-метал. Прыемная музыка, моцны голас вакалісткі, некалькі кавераў на вядомыя гурты – усё гэта пакінула добры адбітак у памяці прысутных. Але гучаньне выраўнялася толькі пад канец выступу, да гэтага ўсе інструменты імкнуліся зьбіцца ў адно незразумелае.

Kliodna – прагрэсуючы гурт, які зможа дабіцца вялізных вышынь, выкарыстоўваючы свае магчымасьці правільным чынам. Па-першае, бракуе песень, якія б пераслухоўваліся не адзін раз і цягнулі слухачоў чуць іх у жывым выкананьні. Пакуль з рэпертуару сапраўды запамінаецца – няшмат. Варта працягваць працаваць над самападачай: галоўная ўвага, канешне ж, да франтвумэн – паміж песьнямі вакалістка Сьвятлана, спрабавала трохі разварушыць публіку (якой, дарэчы, на “Кліодну” нацякло ўжо багата), але спачатку тое праходзіла даволі пасіўна і на ўсім працягу сьціснута, таксама невысокая красунька Сьвета, грэбаючы важным элементам паводзін, а менавіта працай на самай мяжы з народам, на апошняй амбразуры як галоўны і самы блізкі людзям твар, губляецца сярод музыкаў.

Лепей усіх, і ўзорна, працуе басіст. Ад гітарыстаў (дарэчы, вельмі тэхнічных) падачы ў залу мала. Ня тое каб хлопцы зусім ня рухаліся, хутчэй робяць яны гэта бытта адзін для аднаго і для фатографаў. Гурту патрэбна працягваць працаваць над цэласнасьцю і супольнай падачай музыкі ў залу. Спадзяемся, што нашы імкненьні знайсьці ды выказаць пабачаныя недахопы, будуць сістэматычна прымацца да ўвагі, і тады хадзіць на выступы Kliodna будзе з кожным разам усё прыемней.

У час паміж выступамі Kliodna і Ivory прыйшла яшчэ немалая частка народу, практычна ўвесь танцпляц быў запоўнены, і гэта зьняло нашы пачатковыя негатыўныя прагнозы, пабудаваныя на факце недапрацаванай прадканцэртнай рэкламнай кампаніі. Весьці канцэрт даручылі дастаткова здольнаму дзядзьку, які даволі поўна прадстаўляў гурты, не выклікаючы негатыўных эмоцый сярод публікі.

У час выступу віноўнікаў імпрэзы – IVORY – з гукам назіралася тое ж, што ў пяпярэдніх Kliodna: выраўняўся пачак таксама толькі пад канец. Мужыкі прадэманстравалі сур’ёзную падрыхтоўку: фірмовыя банэры па краёх, наяўнасьць рознапланавых кампазіцый у праграме, шэраг – з выкарыстаньнем акустычнай гітары вакалістам. Замах на канцэптуальнасьць у пабудове сэту: падкрэсьліваньне духу лірыкі вобразам у плашчы. Стараліся, прэзентацыя як-ніяк. Вось і музыка гурта ў фармаце буйнога, уласнага канцэрту разгарнулася панаяўней, чым пабачанае намі раней (а гэта яшчэ зь 2009). Асноўны касяк музыкі ў тым, што яна… не чапляе.

Хоць калектыў выглядае зьяднаным і мае салідную тэхнічную аснову (асабліва ў асобе моцнага барабаншчыка), творчасьці іхнай не хапае нейкага складніка, які б разьвіў стандартны хэві ў цікавую і запатрабаваную музыку, як сярод фанаў жанру, так і сярод аўдыторыі слухачоў увогуле. Не бяромся раздаваць саветы банальна з асьцярогі “сьпяршадабейся”.

Але, хлопцы! Вам ужо аўтаматычна рэспект і тлусты плюс за арганізацыю такога цікавага мерапрыемства за ўласны кошт і віншаваньні ў прыходзе да дэбютнай прэзентацыі! Проста, калі ласка, будзьце болей адкрытымі да крытыкі і прыслухайцеся да словаў, накіраваных выключна з адной мэтай: зрабіць беларускую метал-сцэну мацнейшай і паважанай.

Aillion – салідныя госьці, “цьвік” вечару. Іхны выхад на сцэну ўсё кардынальна зьмяніў.

Гурт паказаў сапраўдны прафесіяналізм, выдатна падабраны сэтліст не пакідаў шансаў засумаваць аніводнаму прысутнаму ў гэты вечар (прычым, як аматарам творчасьці, так і нават тым, хто, заскочыўшы на дармовы агеньчык, бачыў Aillion упершыню). Формула посьпеху: харызматычны і ўпэўнены франтмэн, адзін з найлепшых галасоў краіны, каларытны гітарыст, іхная агульная шчырая адданасьць слухачам, і ўсё пад эгідай добрай музыкі.

Бачыць заслужаны народны гурт заўсёды прыемна. Браць зь іх прыклад і дасягаць таго ж узроўню – вось чаго хочацца пажадаць дзьвюм папярэднім камандам.


Па сканчэньні ўразумелася, што і чарговасьць выступоўцаў была абраная найлепшая. Цэнтральны гурт у цэнтры, перад моцным “старэйшым братам” і пасьля даволі вядомага ў адпаведных колах маладога. У цэлым хоць вечар быў крыху падсапсаваны дрэннаватым гукам і бяздарнай працай сьветлавіка, але выдаўся ён даволі прыемным. Хочацца падзякаваць за цікавы канцэрт і пажадаць усім посьпехаў. Яшчэ пабачымся!

Тэкст: Ала Пірумава, Ян Мачульскі, BelMetal
Фота: Вольга Канн

8 сьнежня адгрымеў, напэўна, самы значны канцэрт апошняга году. Сталёвыя Вершнікі Апакаліпсісу падняліся з самых глыбінь Пекла, каб прынесьці хаос і разбурэньне ў гэты сьвет шэрых абы-якіх людцаў і іх нязыркіх і бляклых пачуцьцяў, каб забіць Абывацеля й пабудаваць ня яго месцы Асобу — вольную, незалежную, моцную.

Нямецкаму шторму Kreator запабягаў маскоўскі буравесьнік пад назвай Pokerface. Гэта блізкі па крыві й духу дэзу трэш, які больш за ўсё запомніўся вакалісткай, што нагадвала маладую Дора Пэш і Ангелу Госаў адначасова. Музыкі гралі нядрэнна, трошкі разварушылі публіку й пакінулі прыемнае ўражаньне. Не ў апошнюю чаргу таму, што пунктуальна сышлі са сцэны, не перашкаджаючы асноўнай ударнай моцы немцаў прарвацца ў самую глыбіню нашых душ.

Пасьля лаканічнай наладкі і невялічкага інтра (Choir of the Damned) тэўтонскія танкі выехалі на сцэну, зходу раздавіўшы фанатаў несьмяротным шэдэўрам «Enemy of God». З самага зьяўленьня мастадонтаў эўрапейскага трэшу з глотак металхэдаў вырваўся нястрыманы ёкат, рукі ўзьнялісь да столі, а ў зале пачалася сапраўдная масавая бойня, якая амаль не спынялася да самога канца гігу.



Нягледзячы на забарону стэйдждайвінгу (у сувязі з усталяваньнем моцных пнеўматычных гармат, якія маглі моцна траўмаваць аматараў гэтага экстрэмальнага спорту), месіва ў зале было неверагодным. Ашалелыя менскія фанаты ўсё роўна па сьпінах іншых уздымаліся да нябёсаў, мошыліся як эпілептыкі, слэміліся як бялізна ў пральнай машыне. Карацей кажучы, стваралі тую самую атмасферу масавага неабмежаванага вар'яцтва самых лепшых метал-канцэртаў.

Тое ж, што адбывалася на сцэне, было яшчэ больш цікавым. Нягледзячы на салідны 30-гадовы юбілей і адсутнасьць тон сцэнічнага абсталяваньня, Kreator як дэміургі напрацягу ўсяе падзеі будавалі сваё, непаўторнае, творчасьцю й выкананьнем ствараючы нешта прынцыпова новае ў сэрцах і галовах наведвальнікаў.

Ідэальны трэкліст з усімі асабіста маімі ўлюбёнымі кампазіцыямі, бездакорнае выкананьне, сэрцы, што біліся разам з музыкамі, амаль, як здавалася, зруйнаваны слухачамі Рэпаблік, словы Міле пра адну з найлепшых у сьвеце аўдыторый (і калі я глядзеў і ўдзельнічаў у тым, што адбывалася, у гэтыя словы зь лёгкасьцю верылася), пра пацыфізм гурта і непрыманьне тэрарызму (у бок якога музыка паказаў выразны жэст), не зусім ідэальны, але вельмі нядрэнны гук, дзе чуваць было ўсё, уключаючы бас, натоўп, аб'яднаны музыкай…

Канцэрт Kreator апынуўся адным з наймацнейшых уражаньняў ад 2015.



Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Аляксей Базарнаў

Апошні канцэрт epic metal фармацыі Wartha стаў сапраўды апошнім. Гурт, які вядзе гісторыю зь 2008 году, які на вачох вырас ад школьнікаў-фолк-пэйган-зігераў да дарослага ансамблю, што сёлета выдаў моцны канцэптуальны твор, за ўвесь час зьмяніўшы некалькі складаў музыкаў і нарэшце выступіўшы з нанова сабраным, канчаткова разваліўся і перастаў існаваць як гурт.

Напярэдадні гэтага выступу мы мелі гутарку зь лідарам і аўтарам праекту Алегам «Хольгам» Зелянкевічам, у якой ён патлумачыў доўгую адсутнасьць жывой дзейнасьці гурта на фоне даволі плённай студыйнай дзейнасьці, а таксама пракаментаваў момант зьмены прапіскі Wartha зь Менску на Магілёў.



Якім атрымаўся гэты выступ, можна пачытаць у рэпартажы з Darkness Fest'у. Даведаўшыся пра канчатковы развал, мы пагаварылі з магілёўскімі музыкамі.

BelMetal: Wartha — усё?

ex-Wartha:

З магілёўскім складам — усё. Аднак, можа, знойдзецца і новы склад недзе яшчэ. Хто ведае.

BelMetal: Першы за 2 гады выступ Wartha з новым складам прайшоў пад шыльдай «апошні канцэрт». Як тое суадносіцца з магчымасьцю збору яшчэ адной Warth'ы недзе яшчэ?

ex-Wartha:

Менавіта Wartha была апошняй. Іншага складу ў яе ўжо ня будзе. Але ж Алег не выключаў зьменаў.

BelMetal: Апошні канцэрт Warth'ы відавочна не планаваўся апошнім канцэртам з магілёўскім калектывам як нейкі «першы і апошні стрэл — ды па хатах». Як так сталася?

ex-Wartha:

Тут ускрыўся шэраг абставін.
Усе, хто быў на мінулым выступе гурта, добра памятаюць, якія былі траблы з-за падкладу (фанаграмныя партыі з камп'ютара, сінхранізаваныя зь метраномам у навушніках бубнача — Кэп BM). Калі разабраліся ў сітуацыі, зразумелі, што праблема палягала ў самім дрэнна падрыхтаваным падкладзе, зробленым вакалістам. Непадрэзаныя частоты, неўладкаваная аўтаматызацыя. І шчэ тое, як павёўся вакаліст у адносінах да драмера, калі абвінаваціў таго на канцэртнай пляцоўцы — усё гэта стала тэмай для сур'ёзнай размовы. Прагучала некалькі шляхоў выхаду, але фіналам стала думка Алега: «Калі шчыра, мне жывы гурт ня надта патрэбны». Пасьля гэтых слоў усё стала ўжо відавочна. Мы разумеліся як гэткі калектыў для выступаў, у той час калі Алег, як сапраўдны кампазітар мінулага, сам сабе рэжысёр ды выканальнік, і аб адзіным паўнавартасным гурце і сумесным разьвіцьці гутарка ня йшла.

Што ж, вось і сумны фінал. Шкада. Крыўдна, калі вартыя калектывы з моцным, цікавым, нестандартным і самабытным матэрыялам, дастойныя прадстаўнікі роднай метал-сцэны ставяць кропку, перакрэсьліваючы магчымасьць чуць гэты матэрыял на канцэртах, па-асабліваму, зь першых вуснаў, з-пад пальцаў адмыслоўцаў. Застаецца толькі разважаць, а ці сапраўды музыка павінная апрыёры стварацца з разьлікам на яе жывую дэманстрацыю? На прыкладзе Wartha бачым, што не. Як бы таго ня прагнулі слухачы. Як бы, натхнёныя мэтай, не працавалі музыкі некалькіх запар складаў. Лёс музыкі вырашаецца яе аўтарамі. І таму бывай, Wartha! Ты мела прэтэнзію пражыць насычанае жыцьцё і быць грандыёзнай зьявай, але засталася двума дыскамі на паліцы, на самым сваім узьлёце. R.I.P.

Znich прадстаўляе канцэптуальны кліп на песьню «Дунаю...», зь якой гурт нядаўна штурмаваў Еўрабачаньне, і якая панесла за сабой шэраг неадназначных спрэчак і дыспутаў.



20 сакавіка ў клубе Re:Public гурт Znich плануе выступіць з новай праграмай на фэсьце Вясновага раўнадзенства, які гэтым разам будзе прысьвечаны яшчэ і 20-годзьдзю гурта. Таксама, па папярэдніх зьвестках, плануецца ўдзел гуртоў Trollwald (ex. Litvintroll), Omut, Alfar і польскага гурта, назва якога пакуль застаецца сакрэтам, і які заяўлены ў якасьці спецыяльнага госьця. А напярэдадні фэсту тым жа складам гурты адыграюць у Горадні і Берасьці.

Акрамя таго, Znich запрашае ўсіх на Калядны фэст 25-га сьнежня і Купальскае Кола 2016, якое зноў пройдзе ў музейным комплексе "Дудуткі" 24-26 чэрвеня.

“Сабірайма разам зёлкі ды карэньне”, — агітаваў гурт Re1ikt і грунтоўна рыхтаваўся да прэзентацыі свайго альбому “Лекавыя травы”, якая адбылася 7 сьнежня ў клубе Re:Public. Стараннасьць, зь якой “рэлікты” падышлі да падрыхтоўкі мерапрыемства, была відавочная. Заагадзя зладжаныя выступы ў разнастайных СМІ, арганізаваныя тэматычныя конкурсы – піяр ішоў поўным ходам. Як вынік – паўнюткі клуб і ўсеагульная задаволенасьць.

Безумоўна, былі тут і свае нюансы. Напрыклад, “праходкі” на канцэрт шчодра сыпаліся загадзя на розных мерапрыемствах, што прынесла свае плады. Аднак згадзіцеся, не на кожны гурт пойдзеш з ахвотай, нават калі ёсьць магчымасьць зрабіць гэта на халяву. Асабліва ў працоўны панядзелак.

Але тыя, хто дабраўся, расчараванымі не падаваліся. Re:Public быў сьвяточна ўпрыгожаны: адусюль выглядалі пучкі зёлак, быў усталяваны адмысловы стэнд для фотачак з гуртом, сцэну абклалі мноствам ручнікоў і сурвэтак, на ёй жа стаяла сухое дрэва, абвязанае белымі ды чырвонымі стужкамі. Да самага пачатку канцэрту на сцэне сядзеў таямнічы музыка, схаваны пад капюшонам і наігрываў на дудачцы, настройваючы прысутных на філасофскі лад. Канцэпцыя была прадумана ў дэталях, што для мяне сьведчыць пра сур’ёзнае і прафесійнае стаўленьне да сваёй справы.

Сам канцэрт складаўся з дзьвюх частах. Першая – “сьветлая”, як і ўражаньне ад самога альбому “Лекавыя травы”. Музыкі выйшлі ў белых кашулях і бабачках з арнаментам ды прайшліся па ўсім альбоме. Кожную песьню суправаджаў адпаведны візуальны шэраг. Напрыклад, дэманстравалі здымкі беларусаў зь мінулага стагодзьдзя пад палескую “Хадзіла галота”, альбо чалавек, што трымае зямны шар пад “Зрушаны сьвет” адпаведна. Стыльная афарбоўка музычнага букету, увабраўшага ў сябе водар зёлак беларускай аўтэнтыкі, што арганічна пераплятаецца з аўтарскім бачаньнем.



Асобную ўвагу трэба надаць падачы гурта на сцэне. Вельмі далікатна, тонка і ў той жа момант моцна. Уяўляю, менавіта так дзейнічае народная медыцына. І зваротная рэакцыя на гэткую фітатэрапію не затрымалася. Людзі акрыялі: падпявалі, хісталіся ў такт меладычным рэцэптам “Лекавых траваў”, слэмілі.

У асабліва апантаных фанатаў Re1ikt магчымасьць праявіць сябе зьявілася падчас перапынку, калі на сцэну выйшаў Лявон Казакоў і прапанаваў узгадаць тэксты песень з новага альбому гурта. Пераможцы атрымалі абанемент на ўсе канцэрты Re1ikt сезону 2016 года.

Пасьля невялічкага перадыху музыкі вярнуліся на сцэну цалкам у чорным. Так пачалася другая частка імпрэзы, прысьвечаная матэрыялу з “цёмнага” мінулага творчасьці гурта – “Рэкі пад ільдом”, “Стары”, “Рана на Івана”.



Скончылася ўсё сапраўды рана. Прынамсі, людзі былі гатовыя слухаць далей. “Паабяцайце, што мы сустрэнемся яшчэ!”, – заклікаў вакаліст Уладзімер.

Дзьверы цёмных сутарэньняў адчыніліся, каб выпусьціць прэч сумненьні і нуду, а збор рэліктавых зёлак увянчаўся прыўзьнятым настроем. Абяцаем і застаемся чакаць новага ўраджаю.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

Якім чынам лепш за ўсё разьвітацца з выходнымі і ступіць у працоўныя будні? Вядома, схадзіць на канцэрт. У нядзелю 6 сьнежня Палац спорту проста падарваў шквал эмоцый, радасных крыкаў, воклічаў, танцаў і іншага. Усё таму, што ў гэты дзень нашую сталіцу наведалі гранды брытанскага пост-хардкору — гурт Bring Me the Horizon. Заўзятыя фанаты, якія даўно чакалі прыезду ў нашую краіну Брынгаў, разнастайнымі спосабамі спрабавалі ўбачыцца з музыкамі, сфатаграфавацца і ўзяць аўтографы: сустракалі ў аэрапорце, дзяжурылі ля пунктаў сілкаваньня, у якія заходзілі хлопцы, чакалі ля гатэлю.



Ужо а дзясятай гадзіне раніцы каля дзьвярэй Палаца спорту людзі пачалі выбудоўвацца ў чаргу. За некалькі гадзін яна вырасла настолькі, што даставала да аўтобуснага прыпынку. У ёй можна было назіраць шматлікае: сьпяваньні песень хэдлайнераў вечару, немудрагелістыя танцы, якія выконваліся з мэтай саграваньня. Былі заўважаны нават невялікія калатніны, што вельмі зьдзівіла. Запускаць людзей пачалі а 18:00. Першы натоўп заляцеў настолькі апантана, што ледзь ня зьбіў з ног супрацоўніцу, якія адкрыла дзьверы.



Традыцыйна вечар пачаўся з разаграваньня. Мерапрыемства адкрываў ізраільскі гурт The Fading. Хлопцы з Тэль-Авіву дужа разахвоцілі натоўп. Вакаліст (які, дарэчы, родам зь Віцебску) дзякаваў публіке за тое, што тыя прыйшлі да разагрэву. З часам людзей трохі дадавалася, аднак зала з большага ўсё адно пуставала. Усіх прысутных на разагрэве можна было зьмясціць на двух танцпляцах. На апошняй песьне вакаліст папрасіў фанатаў зрабіць сьцяну сьмерці, і людзі на фан-зоне ахвотна адгукнуліся на заклік. The Fading скончылі выступ каля паловы на восьмую, затым рушыў усьлед працяглы перапынак у 50 хвілін. Тым часам фанаты, якія не пасьпелі назапасіцца мерчам Bring Me the Horizon, раскуплялі рэшткі прадукцыі.



Да выступу хэдлайнераў народу стала на парадак больш, цэнтральныя сектары запоўніліся пад завязку, а вось танцпляцы на палову пуставалі. Пакуль фанаты чакалі выхаду Bring Me the Horizon, у зале гучала музыка нейкіх папсаватых рок-гуртоў.



Музыкі выйшлі сапраўды па раскладзе — а 20:20. У паветра адразу ж узьляцела мноства рук з уключанымі тэлефонамі. Олівер Сайкс павітаў публіку, сказаўшы з акцэнтам: «Прывітаньне, Беларусь».



Ужо зь першых песень фанаты пачалі шалець і агароджу паміж танцпляцам і сцэнай зьнеслі на некалькі метраў наперад. Па абодва бакі фан-зоны на танцпляцах раз-пораз разгортваліся маштабныя сёркл піты. Публіка ахвотна падпявала вакалісту. Усё гэта адбывалася на фоне экрана, на якім раз-пораз мільгалі словы песень, лагатып гурта і разнастайныя малюнкі. Найбольш ўдачлівыя фанаты мелі шчасьце дакрануцца да рукі Сайкса.



Скончылі свой выступ Bring Me the Horizon выбухнай песьняй “Drown”. Нажаль, выступ хэдлайнераў доўжыўся ўсяго ледзь больш за гадзіну, аднак нават гэта не перашкодзіла наведвальнікам зарадзіцца пазітывам на доўгі час. Будзем спадзявацца, што ў хуткай будучыні Bring Me the Horizon ізноў наведаюць нашую краіну!

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Кацярына Арцiменя

«Каб акрыяць, выпі нашае травы», — прапануе гурт Re1ikt на сваёй новай кружэлцы «Лекавыя травы» (рэцэнзію чытайце тут). Мы вырашылі прыйсьці да хлапцоў «са сваім» і паразмаўляць як мае быць пра новы альбом і ягоную прэзентацыю, а таксама паглыбіць досьвед у народнай традыцыі ды медыцыне. Глядзіце, што атрымалася.

Апошнім часам Беларусь балуюць канцэртамі фіны: Insomnium, Poets of the Fall. 2 сьнежня гэты пачэсны сьпіс у другі раз папоўнілі майстры cello metal – непераўзыдзеныя Apocalyptica.

Першай прыемнасьцю вечара стала канцэртная пляцоўка: Prime Hall падаўся ўтульным, крыху падобным на вулей з чырвонымі сотамі, месцам. Нават у чарзе таміліся з камфортам, а не адмарожвалі насы на вуліцы. Якасныя сьвятло з гукам, прыемная фонавая музыка і процьма дзяўчат, што дыхаюць духамі і туманамі, – такія ўваходныя даныя папярэднічалі шоу фінскіх хлапцоў.

Чаканьне расьцягнулася прыкладна на гадзіну, але што такое гадзіна для загартаваных металхэдаў? І вось, а дзявятай на сцэну бадзёра выйшла цудоўная чацьвёрка. Шоу пачалося.



Эйка Топінен жартаўліва распавядаў пра апошнюю працу гурта – “Shadowmaker” і раіў яе паслухать, таму што, натуральна, гэта вельмі добры альбом. Бубнач Міка Сірэн вырашыў усталяваць кантакт пры дапамозе агнявога сола. Паава Лёцьёнен пайшоў яшчэ далей і зрабіў на сцэне “кола”. А Перту Ківілаакса дэфіляваў у моднай фуражцы ды кіцелі. Карацей, кожны адцягваўся як мог.

Новапрыдбаны вакаліст, сеньёр Фрэнкі Пэрэз, зьнешне падобны на Энрыке Іглесіаса ў татухах, паказаў сябе зь лепшага боку, хоць часам знаёмыя кампазіцыі кшталту “I don’t care” гучалі нязвыкла.



Прыкладны сэтліст стаў вядомы яшчэ напярэдадні канцэрту. У праграму ўвайшлі як знаёмыя хіты, так і сьвежачкі з “Shadowmaker”. Шчодрая порцыя трэкаў пяра Metallica, знакаміты прышпіл “Angry Birds Theme” і традыцыйнае выкананьне гімну прымаючай краіны склалі трывалы падмурак для выступу Apocalyptica. Аднак нашыя людзі гімн чамусьці выконваць не ўзяліся.



Увогуле бурных праяўленьняў эмоцый ад беларусаў фіны гэтым вечарам не дачакаліся. Дзяўчынкі туліліся да хлопцаў, хлопцы стаялі слупамі, ды й цалкам ў радыусе некалькіх метраў ад сябе заўважыла шмат нібыта выпадковага народу, які сьпешна пакідаў танцпляц да заканчэньня канцэрту. Што гэта было, я так і не зразумела. Магчыма, хтосьці быў настроены на лірычны лад, але гэта ня тое ж самае, што, аслупянеўшы, пахмурна касавурыцца на сцэну ды па баках, праўда? Пацешылі, аднак, сьпевы пад “Seek and Destroy”, “Master of Puppets” ды чульлівыя дзявочыя пасажы з натоўпу пад “Bittersweet”, што гучала камерна з адпавядаючым відэашэрагам саборных вітражоў. Над відэа, дарэчы, папрацавалі асобна, падабраўшы тэматычныя вобразы пад кожную песьню.



Пасьля канцэрту фіны не выказвалі вялікага жаданьня камунікаваць з фанатамі. Асабліва не сьпяшаліся пільнаваць Apocalyptica і беларусы. Так што кожны прыйшоў, зрабіў што хацеў, на тым і разышліся. Будзем спадзявацца, чаканьні фінскага і беларускага бакоў спраўдзіліся, і новая сустрэча пад эгідай металу зь віяланчэлямі не прымусіць сябе доўга чакаць.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц

Ветэраны хэві-металу, нямецкі гурт Accept, наведалі Менск у першы дзень зімы. Канцэрт, чаканы ад папярэдняга 2011-га, адбываўся на пляцоўцы Prime Hall. Людзей сабралося нямала, ладная частка ўжо перад канцэртам расхапіла мерч і была апранутая ў аднолькавыя аранжава-чорныя майкі апошняга альбому “Blind Rage”, у падтрымку якога шоў намінальна і было запланаванае.

Усё прайшло на высокім узроўні, праграма была складзеная на выдатна, музыкі адпрацавалі як мае быць, гледачы пайшлі дадому задаволенымі. Канец.

Жартую. Ня ўсё так проста, але, каб ня схлусіць, менавіта такіх уражаньняў і хацелася. Менавіта за такімі я йшоў і на такое настройваўся. Так. Дазвольце адразу “дысклэймер”. Прадбачу, як любую крытыку сучаснага Accept’а адразу разглядаюць праз прызму “Ясна, UDO-фан”, “haters gonna hate” і да т.п. Буду максімальна аб’ектыўным.

Accept узору “пасьля 2006” – калектыў, у якім не засталося аніводнага яго заснавальніка. “Татка” – Вольф Хофман (цяпер лысы і дужа падобны да Бруса Ўіліса) – у прынцыпе, цэнтральная фігура на працягу ўсяе гісторыі. Ягонай ініцыятыве мы абавязаны магчымасьцю бачыць гурт рэанімаваным у выглядзе паўнавартаснага ансамблю зь 2009 году. Ягонаму дуэту зь верным калегам, басістам Петэрам Балтэсам – магчымасьцю слухаць новыя альбомы. Крынічны жа заснавальнік і аўтар шыльды “Accept”, спадар Уда Дзіркшнайдэр тады адмовіўся ўдзельнічаць у чарговай спробе “рэюніяну” – і мы маем наступнае: У Accept усё ж атрымалася, гурт прыдбаў новага вакаліста, а Уда няблага расьсякае ва ўласным гурце імені сябе.

“Новы” Accept выпусьціў тры альбомы з амерыканскім вакалістам Маркам Тарнільё і ўжо наведваў Беларусь у рамках прэзентацыі першага з шэрагу – Blood of the Nations (2010).
Зараз непасрэдна да тэмы. Праграма канцэрту 1 сьнежня мела ўхіл у бок апошняга альбому, але ўхіл нязначны. Цалкам пяць рэчаў адтуль, па тры – з двух папярэдніх, астатняе – правераная часам класіка.



Сапраўды, ветэраны выдаюць высокі ўзровень зладжанасьці ігры і валоданьня інструментамі паасобку, паводзяцца як маладыя, нікуды сыходзіць не сьпяшаюцца і даюць зразумець, што пораху ў іх яшчэ процьма.

Чаму ж тады ўсё так штучна? Спадар Тарнільё малайчына, але як франтмэн не выглядае харызматычна і зусім губляецца за артыстычным Хофманам. Як вакаліст – паўтараючы манеру Уда, робіць гэта ненатуральна, а ўласным вакалам (суб’ектыўнае меркаваньне) нічога выбітнага не ўяўляе.



З аднаго боку канцэрт даў магчымасьць пачуць улюбёныя песьні ад саміх адмыслоўцаў, з другога – пакінуў супярэчлівыя ўражаньні. Надта моцны гукавы ціск і прарэзьлівае скрыгатлівае гучаньне, але пры тым, бачце, атмасфера-то не металёвая. Бадай, пачуць песьні “зь першых вуснаў” і ўбачыць куміраў жыўцом – адзіны плён мінулага шоў. Але так, каб “праканала” і адчулася еднасьць з артыстамі, каб усё шчыра ды з максімальнай узаемааддачай – гэта ня той варыянт. Мажліва, уплыў мае сама пляцоўка. Салідны, гламурны, увесь электронны, бяз кроплі “лампавасьці” Prime Hall, гэткая тэлестудыя, дзе і падлога, і столь, і сьцены – усё сьветлавыя пліткі. З “нашых” тут выступаюць самыя мэйнстрымавыя: Apocalyptica, Slash і г.д. Вось і тэўтонскіх хэві-металістаў, значыцца, у гэтыя шэрагі. Мо, і ня ў гэтым прычына. А магчыма, і праблемы ўвогуле няма. Няхай тое будзе на суд прысутных. На гэтым дазвольце скласьці таўро вялікага крытыка. А суб’ектыўна вынес вось якую думку: упершыню трапіўшы на жывы выступ аднаго з улюбёных гуртоў раньнеметалічнага дзяцінства, пачуўшы шчымліва знаёмыя песьні, падпяваючы ў танцпляцы, я ўсё ж з большым задавальненьнем іншы раз наведаю душэўнага UDO зь яго камандай.

Крытыка крытыкай, хлопцам з Wake Up Agency чарговы рэспект за гучны прывоз. Глядзім сакавітыя фотачкі. На аб’ектыў Accept працаваць умеюць добра (шкада, што асабліва адораныя ахоўнікі не прытрымаліся абумоўленых першых трох трэкаў і зачысьцілі фотапіт, ня ўцяміўшы інтэрлюдыі у другой кампазіцыі Stalingrad).

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч

28 лістапада ў Рэчыцы адбылася жывая прэзентацыя кліпа старэйшай death metal каманды Беларусі Evthanazia на песьню «Вера. Воля...» Разам зь «віноўнікамі» імпрэзы сцэну дзялілі гурты «Кто-либо», «Alfar», «Ivorygod».

І ўласна кліп:



Інтэрв'ю з вакалістам гурта Віталем Баброўнічам наконт актуальнай дзейнасьці Evthanazia і рэалій цяперашняй беларускай метал-плыні чытайце па спасылцы: belmetal.org/blog/interview/1768.html

У дзень, калі вуліцы Менску і стужкі інстаграмаў раптоўна пабялелі ад першага сьнегу, Doodah King Bar шчодра выдаваў порцыі цемры ад фестывалю цяжкой музыкі Darkness Fest: Blind Shadows. А чаму б і не выдаваць, калі гурт Beyond The Darkness прэзентаваў кружэлку “Blind Shadows” і запрасіў у якасьці маральнай падтрымкі гомельскі Fabiant і менска-магілёўскую Wartha. Зрэшты, яшчэ невядома, на каго прыйшлі паглядзець з большай цікавасьцю, але мы не абдзелем увагай нікога.

Распальваў мясцовую, даволі шматлікую для маштабаў Doodah King, публіку меладычна-металічны гурт Fabiant, за якім мы назіралі падчас летніх фэстаў. Прызнаюся шчыра, улетку я аднеслася да знаёмства з Fabiant даволі скептычна, але, дзіўная справа, з кожным убачаным выступам яны падабаюцца мне больш. І ў гэты вечар гучалі яны даволі пераканаўча ды, у параўнаньні з астатнімі выступоўцамі, ня так касячылі па гуку. Хоць салянка з фолку, рок-н-ролу, гішпанскімі матывамі, готыкай бянтэжыць, хацелася б большай цэльнасьці. Франтвумэн Юлія кідала выклікі і заклікі танчыць, не стаяць слупамі і ня быць ласямі. Апускаючы момант з маім нечаканым “медляком” скажу, што працэс быў запушчаны і людзі падцягнуліся да сцэны.

Гэтым скарыстаўся шырока вядомы ў вузкіх колах вядоўца Зьміцер Сачыўка aka Гацье, які прымушаў піць піва на хуткасьць (які нягоднік, а?) і разыграў кружэлкі трох выступаючых гуртоў.

Другім стрэлам з абоймы Darkness Fest стаў доўгачаканы выступ шматпакутнай Wartha. Нагадаю, што ў 2013 годзе пазначаны калектыў выдаў кружэлку “Paŭstań”, якая, па словах лідара фармацыі Хольга, была ня вельмі добрай. Пасьля нявызначанасьці свайго існаваньня, смуты і двух год маўчаньня Wartha ад душы парадавала меламанаў працай “Azure Lakes”, але першы выступ з новымі напрацоўкамі і абноўленым складам быў акрэсьлены як апошні. Ад таго жаданьне пачуць жыўцом запалыя ў душу працяглыя мелодыі ўзьнялася яшчэ больш, вынікам чаго стаў шчыльна запоўнены танцпляц і сардэчны прыём гурта. Атмасферу захапленьня не змаглі сапсаваць нават хібы з фанаграмай, ноутбукам і агульнай нязладжанасьцю. Але пагроза была. Тым ня менш, Wartha – гэта цукерка, якую паказалі ласуну і рэзка адабралі. Не рассмакавала, хочацца яшчэ. #Вартанесыходзь, так.



Трэцім нумарам праграмы стаў непасрэдны ініцыятар пачэснага зборышча, гурт Beyond The Darkness. Да прэзентацыі альбому “Blind Shadows” паньства падышло грунтоўна. Быў запрошаны другі вакаліст, функцыянальная неабходнасьць якога, праўда, выклікае сумненьне. А пад сцэнай разгарнуўся перформанс ад эксперыментальнага тэатра EYE. Сілуэты, абцягнутыя чорнай матэрыяй і поверх прыкрытыя белымі маскамі, штурхалі “сьляпога” ў белым, пэцкалі яго фарбай і наводзілі жах. Глыбіні думкі я не асягнулала, але тэма сьлепаты нябачнай ніцьцю праходзіла праз увесь выступ Beyond The Darkness. Нават франтмэн гурта выйшаў з павязкаю на вачах, зь якіх нібыта сачылася кроў.



За вонкавым бокам падзей я амаль забылася на музычную частку. Дзіва дзіўнае, але выбрыкі тэхнікі працягнуліся: гурт спаліў комбік зь мікрафонам, а гітарыст зайграў ня тую песьню. Бывае, чо. Адзначу, што жывы выступ Beyond The Darkness я назірала ўпершыню, але людзі бывалыя кажуць, што ўзровень гурта падняўся. Няхай гэты паступовы рух працягваецца і далей. Гэты ж пасыл я пакідаю ўсім нам, будзем слухаць добрую музыку і чакаць наступную частку Darkness Fest.



Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Вольга Канн

Працягваем знаёміцца з удзельнікамі фестывалю Darkness Fest: Blind Shadows. Інтэрв'ю з арганізатарам імпрэзы і франтмэнам гурта Beyond The Darkness Міхаілам Стэфановічам чытайце тут. Гэтым разам нашымі суразмоўцамі сталі гомельскі melodic metal гурт Fabiant і лідар менскай epic metal фармацыі Wartha Хольг.

Fabiant

Чым жыве гурт зараз?

Fabiant: На сёньня гурт цалкам заняты напісаньнем новага матэрыялу, канчаткова пра новы альбом пакуль думаць яшчэ рана, але некалькі сінглаў у новым годзе абавязкова будзе. Зьбіраемся ісьці ў студыю, каб запісаць сьвежы трэк, упершыню для нас гэта будзе трэк на роднай мове, спадзяёмся, ён убачыць сьвет бліжэй да новага году.
На жаль, ёсьць пэўныя праблемы са складам гурта, але так здаецца, што для нас гэта ў парадку рэчаў.

Якія менавіта праблемы?

Fabiant: У нашага сьпевака Костаса Лапіцкага зараз, пэўна, так званы крызіс сярэдняга ўзросту, альбо па-простаму ён на скрыжаваньні жыцьцёвага шляху. Канчаткова ўсё можа зьмяніцца ў вельмі хуткім часе, менавiта Darkness Fest для нас можа стаць апошнім супольным канцэртам. Пакуль ён працуе з намі і дапамагае гурту, але як бы не адбылося, мы будзем усё адно ўдзячныя адзін аднаму за час, які нам выпала быць разам.

Наступнае пытаньне: якім чынам вам удаецца трапляць і ў фармат фолкавых фестываляў, і зараз — быць сярод двух абраных гуртоў у стылістыцы дум-фэсту?

Fabiant: Мы імкнёмся зьяднаць каноны еўрапейскага мелодык-дэзу і дум-металу зь беларускай нацыянальнай музычнай традыцыяй. Маем актыўную грамадзянскую пазіцыю, што выяўляецца ў цікавасьці да роднай культуры і жаданьнi падзялiцца ёю ў даступным і цікавым выглядзе.
Мы падабаемся публіцы, бо нясём са сцэны магутны пасыл, падаючы яго ў сучаснай форме з элементамі амаль што гістарычнага зьместу, адтуль, пэўна што, і попыт на фэстах рознага толку.

Што прадэманструеце на Darkness Fes-ьце?

Fabiant: Праграму рыхтуем у падтрымку сьвежага альбому “Death is not the end”, не абыйдзецца канчаткова і без правераных часам рэчаў. Будуць цікавыя сцэнічныя выявы і крыху тэатральнасьці. Разыграем парачку сваіх дыскаў.

Wartha

У Wartha выйшаў вельмі моцны альбом «Azure Lakes». Чаму не зрабілі жывую прэзентацыю, выступ у падтрымку сваёй працы?

Хольг: На час выхаду альбома не было складу каманды. Як і жаданьня з майго боку рабіць такую прэзентацыю і шукаць сесіённых музыкаў.

Аднак цяпер сітуацыя зьмянілася? Зьявілася жаданьне адыграць канцэрт, ды й людзі знайшліся?

Хольг: Так, апынулася так, што знайшліся людзі, якім гэта цікава.

Раскажы, калі ласка, падрабязьней пра гэтых аднадумцаў.

Хольг: Гады 2 таму, дакладна не памятаю, са старым складам мы выступалі ў Магілёве. Аднаму чалавеку з залі так спадабалася музыка, што ён потым напісаў мне. Пачалі зь ім працаваць, нават распачалі гэткі думовы праэкт Rahnieda. А потым паступіла прапанова ажывіць крыху Wartha і ён сабраў склад. У Магілёве. Так што ў апошні раз Wartha з'явіцца на афішах хутчэй як магілеўскі гурт, а ня менскі. Хаха.

Атрымліваецца, што канцэртаў не было прыкладна два гады, і раптам, сабраўшы новы склад, вы робіце апошні канцэрт. Чаму так?

Хольг: Калі шчыра, гэта сакрэт. Але Wartha трэба разьвітацца, скажам так.

У суполцы фэсту вы пішаце, што на рахунку Wartha «два паўнафарматніка і тоны расчараваньняў». З чаго складаюцца такія расчараваньні, што прывялі вас да выніку разьвітацца?

Хольг: З непрыемных эмоцыяў, кампрамісаў і, напэўна, яшчэ раз кампрамісаў. Усё не туды і не для сябе.

Тым ня менш, у той жа прамове вы кажаце пра магчымае перараджэньне. У чым яно будзе заключацца? Што будзе далей?

Хольг: Мне таксама цікава. Трэба пачакаць.

А што чакаць нам 29 лістапада?

Хольг: Канцэрт. Новых рэчаў ня будзе. У асноўным трэкі з другога альбома.

Запрашаем усіх неабыякавых да цікавага металу 29 лістапада ў Doodah King.

Са свайго апошняга візіту ў Менск Tracktor Bowling пасьпелі схадзіць на творчыя вакацыі, зь іх жа вярнуцца, запісаць альбом і накіравацца ў вялікі тур, у рамках якога гурт і даў вялікі канцэрт у Менску (фота — тут). Вялікі — ня тое слова. Добрыя дзьве гадзіны драйву і адтапыркі, танцпляц ходырам і ўвесь клуб на вушах. Ці магло быць інакш? Думаю, што інакш ніяк. За тры гадзіны да пачатку шоў сустрэліся з гуртом, які ўжо бавіў час у клубе, і задалі музыкам некалькі пытаньняў.

Вы як Tracktor Bowling вярнуліся ў актыўнае канцэртнае жыцьцё пасьля трох з паловай гадоў перапынку і адыгралі ўжо некалькі канцэртаў у рамках цяперашняга туру, у тым ліку — вялікія прэзентацыі ў Маскве і Піцеры. Як уражаньні?

Віт. Уражаньні добрыя, у Маскве і Піцеры прыйшло больш за ўсё людзей, спадзяемся, і на сёньняшнім канцэрце будзе гэтак жа. Менск заўсёды славіўся сваёй падтрымкай, як бы гэта сказаць, ядзернай. Убачым.

Што адбывалася ў гурце апошнія гады? Лу і Віт былі заняты праектам Louna, а як наконт астатніх хлапцоў? За гэты час таксама памяняўся ж і драмер, месца за ўсталёўкай цяпер займае Сьцёпа.

Сьцёпа. Гэта я, прывітаньне.

Лу. Сьцёпа, распавядзі, што адбывалася ў гурце? (Усьміхаецца)

Віт. Апошні год мы рыхтавалі новы альбом, а таксама далі некалькі канцэртаў, так што можна сказаць, што спробы эпізадычнага адраджэньня мелі месца. У астатні ж час усе займаліся сваімі асабістымі справамі, працай.

Альбом сам па сабе выношваўся з моманту выпуску папярэдняга поўнафарматніка, ці ж усё рабілася па прынцыпе «трэба — пішам!»?

Лу. У сакавіку 2014 году мы сабраліся і вырашылі, што пачынаем актыўную працу з Tracktor Bowling, тады ж і пачалася падрыхтоўка альбому.

Віт. Я магу сказаць, што ў гітарыстаў ужо былі сякія-такія напрацоўкі, гэта значыць, альбом пісаўся ўжо не з нуля. За час творчага адпачынку ў іх назапасілася дастатковая колькасьць дэма-матэрыялу, нарыхтовак для песень, песьні тры-чатыры ўжо былі практычна гатовыя. Адпаведна, спачатку мы апрацавалі тыя песьні, якія ўжо былі, а потым узяліся ўжо за рэчы, якія нараджаліся падчас запісу.

Якое па-вашаму кардынальнае адрозьненьне паміж апошнім альбомам і творчасьцю Louna? Матэрыялы ў музычным плане досыць падобныя…

Віт. Яны ня могуць быць падобнымі хаця б таму, што аўтары музыкі — розныя людзі, якія адзін з адным не перасякаюцца, і натхняюцца рознай музыкай. Падабенства ў тым, што і там і там гудзе гітара? Калі так, то магчыма.

Як у вас атрымліваецца вытрымліваць пастаянныя нагрузкі на канцэртах? Праграмамі ў 25 песень вы даяце фору большай частке замежных каманд, якія адыграюць 8-10 песень, і на гэтым усё, нармальна. У чым сакрэт, драйв прэ як і ў мінулыя часы?

Віт. Мы, вядома, імкнёмся шкадаваць зьвязкі Лу, і калі ў нас некалькі канцэртаў запар, мы трохі кароцім праграму, усё ж такі гэта не 25 песень. Прыкладна 21 — калі гэта тур, але ў асобных гарадах, як Санкт-Пецярбург і Менск (мы ў прынцыпе вельмі любім гэты горад) у якасьці выключэньня зрабілі праграму ў 24 песьні. У Маскве мы гралі больш за ўсё, таму што гэта была галоўная прэзентацыя альбому, зь вялікім шоў, экранамі і відэашэрагам. Але ў цэлым мы імкнемся сябе шкадаваць, але не з-за таго, што нас ня прэ, а проста банальна можна пасадзіць зьвязкі Лу

Лу. Ды можна проста адкінуцца, калі граць у туры па 30 песень. (Сьмяецца)

Як ні круці, працягласьць сэтаў уражвае. На апошнім канцэрце Louna праграма складала 2 гадзіны…

Віт. Сёньня таксама будзе 2 гадзіны.

Лу. Без антрактаў. (Сьмяецца)

А як наконт самой тусоўкі, усіх гэтых рок-угараў, яны ўсё яшчэ прысутнічаюць у вашым канцэртным жыцьці? Ці ж вы ўжо трохі пасталелі?

Віт. Дзікіх угараў, зразумела, цяпер ужо няма. Ёсьць частка гурта, якая заўсёды была прыхільнікамі спакойнага адпачынку, а ёсьць людзі зь некаторай цягай да ўжываньня алкаголю (і я таксама адношуся да гэтай часткі гурта :)). Каб не хадзіць далёка — учора ў цягніку таксама пасядзелі, пагутарылі. З намі прыехаў наш сябар-журналіст Вова Юрковіч, які далучыўся да вандроўкі ў Менск для таго, каб зразумець жыцьцё гурта знутры. І вось учора мы пасядзелі ў цягніку досыць душэўна, ляглі а 6 раніцы. Так што так, з запалам пакуль часамі ўсё ў парадку.

(Галасы з боку астатніх удзельнікаў гурта). Было б дзьве бутэлькі, спаць бы не ляглі наогул.

Мне складана сёньня арыентавацца па сітуацыі з канцэртамі ў Маскве, якая ўжо даўно насычана імі, але ў Менску гэты сезон пачаўся проста ўраганна, канцэртаў цемра, а наведвальнікаў ад канцэрту да канцэрту становіцца ўсё менш і менш. Напалову запоўненая зала — ужо добры паказчык. А на канцэрце той жа Louna ледзь-ледзь і быў бы аншлаг, і сёньня, мяркуючы па ўсім, будзе тое ж самае (нажаль, атрымалася не зусім так — ВМ). У чым сакрэт посьпеху?

Віт. Шчыра кажучы, ніколі ня ведаем, будзе аншлаг, ці не. Усё залежыць ад колькасьці канцэртаў у горадзе ў вызначаны час, наяўнасьці грошай у аўдыторыі, і загадваць на сёньня мы сапраўды ня можам. Tracktor Bowling гэта больш субкультурная зьява і мы спадзяемся, што сёньня прыйдуць усе тыя, хто хадзіў раней, і мы адтапырымся як раней.

Зірнуўшы ў мінулае — якія ўражаньні засталіся ад выступу ў іншых гарадах Беларусі апроч Менску?

Віт. Адчуваньні заўсёды аднолькавыя — тут заўсёды проста шалёная аддача публікі.

Лу. У свой час мы адкаталі ў Go-Fest тур па Гомлі, Берасьці, Магілёву, Віцебску і Горадні. Было рэальна крута, але годам пазьней арганізатары згарнулі праект Go-Fest. А таксама пабывалі з Louna на фэсьце «Днепророк» у Магілёве, дзе быў абвешчаны вельмі тоўсты лайн-ап, і людзі проста ня верылі, што такое магчыма. Прыйшло катастрафічна мала людзей, а арганізатары ж усё зрабілі на найвышэйшым узроўні, паставілі велізарную сцэну і г.д. Але, нягледзячы ні на што, яны вырашылі працягваць, і паспрабуюць зрабіць фэст і ў 2016.

Як вы ацэньваеце стан расейскай сцэны на сёньняшні дзень? Не хачу быць прадузятым, але ў беларускай сцэне для мяне на сёньня ўсплывае куды больш адкрыцьцяў, чым у расейскай. Гучныя імёны як у альтэрнатыве, так і ў метале так і засталіся выхадцамі з 2000-х, а пра новыя імёны нічога не чуваць. Я ня мае рацыю?

Сьцёпа. Насамрэч, я ледзь маладзейшы за астатніх і сачу за сёньняшнімі тэндэнцыямі. Сёньня адзін з самых актуальных жанраў — пост-хардкор, але назваць яго цікавай музыкай можна з нацяжкай. Музыка «зьмярцьвела»: вельмі шмат сэмплаў, вельмі шмат штучнай апрацоўкі, а жывое гучаньне стала рэдкасьцю, нажаль. Па новых імёнах — да Трактараў я граў у гурце Rashamba, і падчас нашага туру нам сустракалася вельмі шмат насамрэч цікавых каманд. Імёнаў дастаткова, магчыма, справа ў тым, што Беларусь значна менш за Расею, і калі тут зьяўляецца новы гурт — то ён адразу ж на далоні.

Віт. Вылучу гурт Siberian Meat Grinder — гэта вельмі цікавая зьява, але людзей па сутнасьці пра іх ведае ня так ужо і шмат. Хлопцы занялі сваю нішу, і каталі ўжо не адзін эўрапейскі тур. А колькі зьбіраюць вашыя маладыя каманды на канцэртах?

Калі казаць пра той жа пост-хардкор, пры выключна беларускім складзе выступоўцаў — у сярэднім зьбіраецца ў раёне 300 чалавек.

Віт. Так, гэта вельмі нядрэнна. У вас у прынцыпе вельмі нядрэнна зьбіраюць гурты, на якія ў астатніх краінах ходзяць так сабе. Магчыма, справа ў тым, што выступаюць яны ўпершыню, і людзям цікава ўбачыць каманду жыўцом. Але вось, як ты кажаш, цяпер гэта ўсё дало зваротны эфект — канцэртаў шмат, а фінансаў, хутчэй за ўсё, у людзей больш не стала. Увогуле, перакармілі.

Окей, скажыце напрыканцы, чаго чакаеце ад сёньняшняга канцэрту? Прачытаўшы гэта інтэрв'ю, пазьней зробім выснову, ці апраўдалі фанаты вашыя чаканьні.

Віт. Мы заўсёды чакаем ад менскай публікі таго, чаго і астатнія гурты. Ведаючы яе шалёную энергетыку, якой яна славіцца (ды і ў прынцыпе ўся беларуская публіка такая). Чакаць чагосьці адмысловага нават не даводзіцца, таму што тут заўсёды ўсё па вышэйшым разрадзе. Адтаптаныя прымочкі, выдраныя правады — заўсёды адбываецца нейкае вар'яцтва. Ня ведаю, як яно будзе сёньня, але спадзяюся, што на ўсё тым жа ўзроўні.

«Re1ikt» – «Лекавыя травы», Мн.,2015, «Vigma».



Творчы шлях гурта «Re1ikt» для нашай краіны хоць і тыповы, але надзвычай паказальны. Яны пачыналі, як і ўсе, з сьпеваў на чужой мове (анґельскай, расейскай), але ўжо тады здолелі трапіць на слых адмыслоўцаў як пэрфэкцыяністы гукавых гармоніяў. Музычны рэдактар «Эўрарадыё» Вячка Корань нават назваў іх колісь сярод двух сапраўдных фірмачоў айчыннага гуказапісу, якія могуць дараўнацца да сусьветных крытэрыяў. Мне, па шчырасьці, падабаецца на нашым музычным рынку больш шырокі спэктр гуртоў, але не пагадзіцца з Вячкам не выпадала. Якая ж радасць была, калі ў 2011 годзе «Re1ikt» дасьпеў да паўнавартаснага беларускага канцэпту «Рэкі прабілі лёд», які меў надзвычай станоўчую прэсу і двойчы быў перавыдаваны рознымі лэйбламі («БМАgroup», «Vigma»).Потым быў паўнафарматны DVD «Крыгаход» на той жа фірме «Vigma», удзел у розных фольк- ды кінапраектах і вось нарэшце дайшло да другога беларускага паўнафарматніка (з агульных пяці). Пакуль іншыя «зоркі» наразаюць сьціплыя наклады кампутарных балванак, ня верачы ў сябе, «Re1ikt» прапанаваў чарговы пэрфэкт – альбом тыражаваны мэтадам паўнавартаснага заводзкага ліцьця на адным з лепшых у СНГ – Уральскім Электратэхнічным Заводзе. Адкуль такая ўпэўненасць у сабе? Як на мой погляд, новы рэліз на галаву вышэй за папярэдні. Пазнаёміўшыся з ім уінтэрнэце або ў тэлефоне, кожны сапраўдны мэляман будзе шукаць сапраўдны калекцыйны дыск. Гэтак зрабіў і я, і многія мае сябры, бо тут ёсць што паслухаць, ёсць пра што пагаварыць, паспрачацца.



Наконт спрэчак, дык першая пра назву: няма памылкі ў назве «Лекавыя травы», але «Лекавыя зёлкі» былі б больш калярытнымі, бо й назва гэтай песьні на лятыне гучыць «Herbas medicinales». Тым больш яны сьпяваюць у напоўненым эмоцыямі стартавым загалоўным гіту:

Сабірайма разам зёлкі ды карэньні –
Адмыкаем дзьверы цёмных сутарэньняў.

Потым слухач расплываецца ў атмасфэрычным цяжаляку «Люцэрна», дзе стылістыка тэксту («Станеш ты возерам самых далёкіх краёў») пераконвае ў дачыненьні сучасных адмыслоўцаў рыфмы да твору.

Што да заўваг, дык яшчэ дзіўна, што назвы пададзены ня толькі на беларускай мове, але й… то на анґельскай, то на лятыні, а то й па-беларуску лятынкай. Няўжо нельга было зрабіць пэўны выбар, як, скажам, надпісы ў мэтро (вось там працавалі сапраўдныя пэрфэкцыяністы).

Ну а спрэчкі ўвогуле пра канцэпцыю мастацкай аздобы альбома ў сеціве йдуць і бяз нас. Мне, напрыклад, не падабаецца схільнасць мэтал-фальклярыстаў абмяжоўваць фальклёр старэчымі сьпевамі, а тут на вокладцы старая бабулька ў вышыванцы. Але ґітарыст навагрудзкага трэш-мэталёвага гурта «MG» Ґерман Кулік акурат аздобай і захапіўся. Дарэчы, на вокладцы CD – сапраўдная беларуская траўніца Зоня Ігнатаўна Рудзько з вёскі Рэчань Любанскага раёна. Дый хто, як не старыя, захаваюць сакральны дух векавечных сьпеваў нашых продкаў?



«Зьбег абставінаў зьвёў мяне з бабуляй-траўніцай яшчэ два гады таму, – узгадвае ў гутарцы з карэспандэнтам сайту «Джэнерэйшн.бай» бубнар Аляксандр Дземідзенка, лідар гурта. – Адразу ў памяць урэзалася незвычайнае для сучасьнікаў імя – Зоня. Вобраз гэтай жанчыны, падалося нам, вельмі пасуе да аздабленьня дыска: сапраўдная траўніца, якая ўсё жыцьцё лекавалася зёлкамі і лекавала іншых. Калі мы з Андрэем Дубініным рабілі фотасэсію для вокладкі, яна распавядала нам пра расьліны, частавала духмянай гарбатай, а мы радаваліся, што зможам паказаць яе сьвету».

У падтрымку альбома гурт паабяцыў ажно тры кліпа, дык першы («Зрушаны сьвет») ужо імпэтна набірае новыя й новыя тысячы гледачоў на ю-тубе. Некаторых ён уражвае экзотыкай незвычайных абставінаў нейкага анґару, іншых – дынамікай апэратарска-рэжысэрскіх задумак, а мяне дык найперш эмацыйнай глыбінёй музычнага ўвасабленьня. Да таго ж песьня дэманструе творчы дыялёґ сучасных музыкаў з самімі «Beatles». Памятаеце «Sun became»? Дык вось, «Сонца садзіцца, каб узьняцца./ Ніколі ў сабе не сумнявайся:/ Цемра адыйдзе, сьвятло адрадзіцца,/ Сонца ўзыходзіць – не згубі свой шанц».



Што агулам да песеннага матэрыялу альбома, дык тут і фальклёр («Хадзіла галота», «Чаго ты, лося?», «Дождж ідзець»), і сучаныя progressive-metal стылізацыі паводле клясычнай паэзіі («Балотныя агні» Якуба Коласа, «Кабета інсекта» Яна Баршчэўскага), але з такога разнастайнага матэрыялу ўдалося скласьці цэльную канцэпцыю, у якой чуецца дух таленавітых гадаванцаў беларускага Палесься: «Калі мы пачулі песьню «Хадзіла галота», адразу вырашылі зрабіць сваю версію, бо, мяркуем, менавіта так гучала Палесьсе 100 гадоў таму». Ад сябе дадам, што вакал тут super high grade, ды яшчэ адценены трапным пульсам рытм-сэкцыі, а адсутнасць традыцыйных сольных запілаў у кампазыцыі таксама ня сьведчыць пра адсутнасць ґітарнага драйву, бо гармонія тут – лепшы арґумэнт. Шкада толькі, што на вокладцы не расьпісана падрабязна хто займаўся аранжыроўкамі музычных вобразаў ды іхняй вэрбалізацыяй, таму ніколі мы не даведаемся пра аўтарства трэкаў «Яшчарка», «Зрушаны сьвет» ды загалоўнага. А тэкст тут яўна сучасны, хоць і філязофскі: «Над Чырвонай кнігай уся дарога, дзе доўга мы зьнікаем ад нараджэньня». Дзеля чаго? Прыгадаю сваю выснову з татальна распрададзенай кнігі «Rock on-line»: «Жыцьцё – ня вынік, а кароткі пэрыяд выпрабаваньня вечнай душы на шляху з мінулага ў будучыню». Хто сфармуляваў высновы «Re1ikt» даведацца складана. Ну хоць мы не абмінем сучасны склад гурта: згаданы бубнар Алесь Дземідзенка, ґітарыст Віталь Макшун, басіст Зьміцер Наркевіч і вакаліст гэтага «залатога» складу гурта Ўладзь Казлоў.



Студыя, дзе запісваўся рэліз, таксама не хатняя канторка, а сур’ёзны эўразьвязаўскі брэнд – «Studio X» (Ольштын, PL). Калісьці ў Ольштыне запісваліся славутыя польскі «Maanam», наш «Ulis». Многім гуртам дапяць да эўрапейскіх студыяў дапамагаў фэстываль беларускага року «БАСовішча» ў Польшчы, а гурт «Re1ikt» скарыў журы (Grand Prix) яшчэ больш прэстыжнага й леґендарнага фэстывалю «Rockowisko Hajnówka». У выніку ім пашанцавала працаваць з саўндпрад’юсарам Марцінам Кілбашэўскім, які запісваў і такія вядомыя калектывы, як «Riverside», «Christ Agony», «Devilish Impressions».

Захаваўшы сваё фірмовае лірычна-атмасфэрнае гучаньне, у новым альбоме «Re1ikt» дасягнуў выразна большага пазітыву й лёгкасьці. Такое разьвіцьцё саўнду спадабаецца многім. Мне асабіста сходу запомніліся гіты «Зрушаны сьвет», «Люцэрна», «Балотныя агні». У апошняй вялікі Якуб Колас, які з дапамогай рэчыцкага гурта «Dialectic soul» давёў сваю прыдатнасць да стылістыкі melodic death-metal, дык з талентам «Re1ikt» упісаўся і ў ёмістыя формы progressive metal.

Жыцьцё працягваецца, таму адораныя талентам працягваюць самавыяўленьне дзеля чысьціні душы ў будучыні. Пераканайцеся!

Вітаўт МАРТЫНЕНКА,
музычны крытык.

Хмурым восеньскім вечарам 20 лістапада сьцены Re:Public'a зноў сатрасалi расейскія заўсёднікі Сінявокай — Amatory, якія надоечы разгайдалі ГКЦ у Гомелі. Мора «качу», драйву і цёплай атмасферы.

Для гасьцей дзьверы клубу адкрыліся практычна своечасова, у пачатку восьмай гадзіны за парог ступіў першы з даўжэзнай чаргі прыхільнік, а празь дзесяць хвілін — у залу. Народ паступова падцягваўся, сьпярша, канешне, займаючы месцы каля сцэны і ў бары. Піва лілося ракою сярод дастаткова маладой публікі. Жадаючыя спыняліся і каля гардэробу, дзе можна было набыць мерч: майкі і плакаты.



У чаканьні пачатку выступу, якое, дарэчы, затрымалася прыкладна на 20 хвілін, найбольш жвавая купка людзей пачала скандзіраваць назву гурта. Так і не знайшоўшы падтрымкі, хлопцы крыху прыціхлі, каб потым аднавіць спробы. Рухаючыся ў напрамку бару крыкуны зладзілі майстар-клас па вакальнаму майстэрству, абраўшы ў якасьці трэку для расьпяваньня «Первый».

Дым-машыны працавалі спраўна, аднекуль здалёк было чуваць зьдзеклівае «бж-бж-бж», а музыкі ўсё не паяўляліся. Пасьля чарговага клічу (бо ўжо скандавала большая частка аўдыторыі) па чарзе зьявіліся доўгачаканыя госьці. Першыя ноты выбухнулі моцным струменям, паабяцаўшы даволі шчыльны і файны гук. Сьветлавое шоў гарманічна ўзмацняла эпічныя моманты выступу. Вочы пасьля паўгадзіннай цемры доўга прывыкалі да асьляпляючых промняў.



Сцэну ўпрыгожвала велізарнейшая расьцяжка з малюнкам вокладкі сьвежага рэлізу пад лаканічнай назвай «6», які Amatory прэзентавалі ўперамешку з старымі кампазіцыямі. Нягледзячы на розныя думкі і погляды наконт новага альбому, публіка, якая прыйшла на мерапрыемства, дастаткова ветла сустракала песьні з «6». Увогуле, калі зьвярнуць увагу на кампазіцыю «Другие» (якую на жаль ня гралі ў гэты вечар), калектыў двухсэнсоўна намякнуў «Мы останемся другими, нас не поменять [...] Мы останемся чужими. Не пытайся нас понять». Справядліва. Тыя, хто прыйшоў, яўна зразумелі і зьмяніць нічога не пыталіся. Наадварот, актыўна падпявалі і падтрымлівалі вельмі эпатажнага вакаліста Славу. Кожны адрываўся як мог, ня гойдаў галавою толькі мёртвы ці зусім лянівы! Перыядычна ў зале арганізоўвалі мош і слэм.



Першыя два трэкі зала стабільна сьпявала разам з Вячаславам Сакаловым. Дзесьці на чацьвёртай песьні Слава ўхваліў актыўнасьць публікі простым і зразумелым для ўсіх рускім «Зае**сь!» ды дапамог арганізаваць кола для наступнага татальнага бязьмежжа. Ох і цяжка было па завяршэньні сабраць свае косьці тым, хто застаўся на танцпляце (які, дарэчы, быў запоўнены на 2/3). Актывізаваліся стэйдждайверы. Спачатку ніхто не перашкаджаў ім узьбірацца на сцэну, у далейшым ахова ўсё ж сьпешна дапамагала асабліва прыткім пакінуць сцэну штуршкамі і высьпяткамі. Адной зь дзяўчын вакаліст ветліва дапамог падняцца на сцэну і, сьпеўшы зь ёй частку песьні, выпусьціў яе ў плаваньне па руках залы. У час выкананьня «Дыши со мной» Слава не здрадзіў традыцыі засьняць на свой смартфон менскую публіку.

Кожны з музыкаў выкладаўся на ўсе 120%, стараючыся ўзаемадзейнічаць з публікай і з відэааператарамі, якіх у той вечар было запрошана шмат. Натоўп прысутных таксама меў магчымасьць з трапятаньнем паназіраць за сола на бубнах Данілы Сьвятлова, таксама вядомага як Stewart.



Завяршылі ўжо ўпадабанай фанатамі кампазіцыяй «Остановить время». І час застыў на месцы, у чаканьні наступнага візіту гурта на менскую сцэну. Музыкі разьвіталіся, ветліва раськідаўшы медыятары і бутэлькі з вадой. Нягледзячы на працяглыя заклікі натоўпу выйсьці на біс, так і ня выйшлі. Яшчэ б, наперадзе сьпякотны канцэрт ў Берасьці, трэба зрабіць перапынак!

Цалкам усё атрымалася душэўна. Шмат жаданых песень хоць і не былі пачутыя, але фанаты змаглі ўдосталь нацешыцца і «Черно-белыми днями», і «Меня больше нет», новасьпечанымі і ўжо запатрабаванымі «Первый», «Прощай», «Имя Война», «15/03», «Против всех» і іншымі кампазіцыямі. Кожны прыбыўшы ведаў, на што йшоў, і, несумненна, атрымаў жаданыя эмоцыі. Радасныя твары і натхнёныя разважаньні адно з адным па дарозе дадому — вось тое, дзеля чаго трэба граць. Спадзяёмся, што і надалей хлопцы будуць прытрымлівацца добрай традыцыі і наведваць нас.



Тэкст: Вольга Канн
Фота: Аляксей Базарнаў

29 лістапада ў Менску адбудзецца трэцяя часка калядумавага метал-фестывалю Darkness Fest пад назвай Blind Shadows. Падстава — даўно запланаваная прэзентацыя альбому death doom metal гурта Beyond The Darkness. Адказвае франтмэн гурта і арганізатар фэсту Міхаіл Стэфановіч.

— Здароў. Ня так і шмат часу прайшло з тых палкіх абмеркаваньняў, што разгарнуліся на тэму андэграўнд-фэстаў. Якія вынікі зробленыя? Якая канцэпцыя ў чарговага Darkness Fest?

Darkness Fest — гэта свайго роду творчы эксперымент, спроба аб'яднаць беларускія гурты, якія граюць алдскульны метал. Зразумела, што пік папулярнасьці падобнай музыкі застаўся ў мінулым, ды й адпаведных каманд засталося няшмат. Нехта з ранейшых музыкаў занадта заняты, нехта перарос, а хтосьці падаўся граць у кавербэндзе. Што тычыцца слухачоў, то цяперашнім аматарам металу проста ня хочацца йсьці на нераскручанае «хатняе», калі славутыя гурты з усяго сьвету выступаюць ледзь ня раз на тыдзень.

Але ўсё ж у Беларусі ёсьць выдатныя каманды, якія мараць несьці сваю музыку ў сьвет. Без падтрымкі вельмі цяжка. Бо тыя замежныя гурты, што прыязджаюць у Беларусь, калісьці таксама былі нікому не вядомыя і не патрэбныя. Дык чаму б нам ня даць шанец сваім жа землякам? Шанец выступіць на больш-менш прыстойнай сцэне перад людзьмі, якія змогуць атрымаць задавальненьне ад іх музыкі.

Пасьля мінулага DF я, хоць і ўляцеў на грошы, зразумеў для сябе — гэта не канец. Мяне пацешыў той факт, што на яго прыйшло каля сотні людзей. Трэці Darkness Fest пад кодавай назвай “Blind Shadows” мы арганізуем напалову з маім сябрам Дзянісам Паўлючэнкам (ex-Beyond the Darkness, Sleepless Anger). Мы вырашылі, што ўдваіх цяжар выдаткаў пераносіць лягчэй. І чым больш нас будзе, тым стане прасьцей праводзіць такога роду канцэрты, так што мы адкрытыя да супрацоўніцтва.

Мы вельмі старанна падыходзім да выбару каманд: іх музыка павінна быць цікавай, а выкананьне — якасным. Мы супраць мешаніны розных стыляў, усё павінна быць падобным па духу. Сцэнічнае майстэрства таксама мае значэньне — атмасфера на DF павінна быць адпаведнай.

Камандам ставіцца толькі адна ўмова: прыехаць у Менск за свой кошт. Улічваючы, што многія арганізатары прымушаюць музыкаў выкупляць квіткі альбо плаціць за ўдзел узносы, — я лічу гэта цалкам справядлівым патрабаваньнем. Але з-за фінансавага крызісу нешматлікія згодныя яго выканаць. Мы іх не абвінавачваем, але з такімі гуртамі нам не спрацавацца, на жаль.

Мы запрашаем усіх на Darkness Fest: Blind Shadows 29-га лістапада 2015, дзе адбудзецца прэзентацыя дэбютнага альбому гурта Beyond the Darkness – “Blind Shadows”, пры ўдзеле каманд Fabiant і Wartha. Усе тры калектывы ня першы год на сцэне, граюць цяжкі, цікавы і меладычны метал. Іх музыка разнапланавая, але іх аб’ядноўвае прысутнасьць doom-элементаў. Фестываль робіцца менавіта як набліжаны да doom’у, бо такіх мерапрыемстваў на маёй памяці даўно не было. Калі вы любіце такую музыку, прыходзьце, і тады наступны Darkness Fest будзе яшчэ лепш. Давайце разьвіваць сваю андэграўндную сцэну, нам ёсьць куды расьці і да чаго імкнуцца.

Усё ж такі, наколькі багатая беларуская метал-сцэна! Віцебск, Гомель, Горадня… У шматлікіх гарадах краіны ёсьць выдатныя гурты. І, вядома, часьцяком на выступы яны сьцякаюцца ў сталіцу. Учорашні вечар ня стаў выключэньнем.

18 лістапада рок-бар Doodah King прыняў у сваіх сьцянах «November Dismember Party». Сярод удзельнікаў былі такія гурты, як Exist-M (Modern Groove Metal), Teslathrone (Blackwave), Meat Head (Thrash Metal), Kezik (Metal Breakcore), Apologeth (Groove Death Metal).
Адкрывалі вечар Apologeth. Перад выступам гурт доўга мучыўся з прыладамі, затым досыць доўга іх правяраў: бліжэй да 19:10 хлопцы выканалі некалькі ўрыўкаў песень. Выступ пачалі своечасова, а 19:20. Да таго часу бар сабраў трохі наведвальнікаў, аднак празь некаторы час гэта зьмянілася, і ўстанова паступова запоўнілася настолькі, што складана было прабіцца да барнай стойкі.

Варта адзначыць добры гук у Doodah King. За кошт драўлянай падлогі адсутнічаюць водгукі, гук разьмяркоўваецца раўнамерна па перыметры бара. Лепш за ўсё гэта выявілася падчас сэту Kezik.
Падчас выступу Meat Head публіка пачала ажываць. Ля сцэны сабралася невялікая купка людзей і спрабавала дзеяць нейкія падабенствы слэму.

Наступнымі цешылі публіку Exist-M. Вакалістка вельмі жыва падшпіляла публіку, прасіла большую колькасьць людзей удзельнічаць у мошы. Плэйліст гурта складаўся як з новых трэкаў, так і са старых. Выканалі нават кавер на адну зь песень Ляпіса Трубяцкога. У канцы выступу публіка адмаўлялася адпускаць гурт, таму музыкам давялося выканаць песьню на біс.

Сканчаўся вечар пад пачуцьцёвы Blackwave. Выхад Teslathrone зацягнулі вельмі моцна. Замест абяцаных 22:20 гурт выйшаў а 22:50. Да гэтага часу нямалая частка публікі разыйшлася. Аднак самыя заўзятыя аматары металу дачакаліся заканчэньня мерапрыемства і горача падзякавалі выступоўцаў.

Трэба падзякаваць музыкаў і арганізатараў за тое, што звычайны вечар серады ператварыўся ў сапраўдны метальны угар.

Амаль роўна праз год пасьля дэбютнага візіту ў Сінявокую фінскія Паэты вярнуліся, каб падарыць беларускай публіцы новы незабыўны вечар добрай музыкі і душэўнай шчырасьці. Як і наканавана — восеньню.



Назву Poets of the Fall можна трактаваць дваяка: «Паэты восені» ці «Паэты заняпаду». Граюць яны спецыфічны тып року, які мы, прааналізаваўшы, ахрысьцілі чымсьці кшталту тыпічнага фінскага sorrow metal, але безь цяжкога гуку. Гурт дзіка папулярны ў роднай Фінляндыі, дзякуючы шматлікім намінацыям і ўзнагародам, сярод каторых «лепшыя фінскія выканаўцы», «лепшы кліп краіны за ўвесь час». Сапраўдным жа ўзьлётам была кампазіцыя «Late Goodbye», напісаная для найвінрарнейшай камп'ютарнай гульні The Fall of Max Payne — тады Паэтамі зацікавіліся па ўсім сьвеце. Цікавы факт: вакаліст і ідэйны лідэр гурта Марка Саарэста — гэта менавіта ён увекавечаны ў ролі аднаго з цэнтральных персанажаў першай часткі гульні Max Payne.



Але давайце непасрэдна да канцэрту. Менск 18 лістапада адкрываў міні-тур Poets of the Fall па трох сталіцах — беларускай і дзьвюм расейскім (акурат як надоечы іхныя суайчыньнікі Insomnium). Прадбачыць сэтліст мы не маглі, але арыентаваліся на бліжэйшыя зь мінулых выступаў — і, можна лічыць, былі прыемна зьдзіўленыя. Так, палова песень была ў падтрымку альбому "Jealous Gods" 2014 году, але што прыкметна — акром візітовых хітоў сыгралі і нечаканую «Sleep». Глядзіце зьлева прыкладную праграму. Падабрана ўсё было як мага ўдала, дзьве гадзіны паглыбленьня ў чароўную атмасферу сьветлай меланхоліі і катарсісу.



Пачатак адцягнуўся на паўгадзіны, на палову дзявятай. Народу сабралося ўнушальна багата. Нязвычна шмат дзяўчын, народ, канечне, значна адрозны ад знаёмай па нашай спецыфіцы металёвай аўдыторыі. І паводзяцца па-іншаму. Зь першых жа хвілін у бок музыкаў паляцелі паветраныя шарыкі, выхад Марка выклікаў шалёны віск, на «Rumors» па-над залай і сцэнай лёталі папяровыя самалёцікі, у канцы гайдаліся матылькі, зноў жа папяровыя, на далоні музыкаў пры першай жа магчымасьці налятаў лес рук фанатаў. Словам, прыемна было наблюдаць, як Беларусь цёпла прымае ўлюбёнцаў.



І самі Паэты — прыгажуны. Марка — сапраўдны шоўмэн, развязны, харызматычны, эпатажны, валодае чароўным голасам, які не пачуваўся горш нават ва ўмовах пасрэднага гуку, каларытны і жвавы басіст з іракезам, які напрацягу канцэрту не стамляўся распальваць залу, да іранічнага кантрастныя гітарысты: дробны хлапчукаваты Олі і здаравенны волат Яска — абодва зь сямістрункамі, абодва па чарзе пераходзілі на акустычныя гітары, а таксама даволі стыльныя клавішнік і барабаншчык.




Дзьве гадзіны праляцелі бы на адным дыханьні. І запланаваны доўгі біс быў хутчэй другім аддзяленьнем канцэрту. Марка рабіў чульлівыя і гумарныя прамовы, музыкі ўсяк прышпільваліся адзін з аднаго. А музыка тым часам пасьпявала зварочваць і ў цяжкаватыя рокавыя рэчы, і ў акустычна-фартэпіянныя балады, і амаль што ў папсовыя электронныя. Хапіла ўсяго, усё ўспрымалася цэласным у спалучэньні і фірмова-якасным у выкананьні.



Апафеозам было «I think we have time for one more song» — і прагучаў галоўны хіт «Carnival of Rust», і на гэтай ноце душэўны выступ фінаў скончыўся. Потым ля клубу я меў размову з двума хлопцамі з Расеі, якія, апынуўшыся ў нас з камандыроўкай, не разгубіліся і наведалі канцэрт Poets of the Fall. Што болей — зусім незьвязана з гэтым да кола далучыліся яшчэ адныя расейцы — сямейная пара з Масквы, што таксама, карыстаючыся момантам, зацанілі Паэтаў на беларускай зямлі. І ведаеце што, у адзін голас казалі, што публіка ў нас ветлівая, шчырая, а атмасфера падобных канцэртаў больш камерная, што спрыяе асабліваму яднаньню артыста са слухачом. І людзі ўвогуле добрыя. Такое чуць вельмі прыемна. Такім трэба ганарыцца і падтрымліваць як уласную марку. І што беспамылкова можна вынесьці: Poets of the Fall у нас любяць і будуць чакаць. Таму настройваемся на чарговы візіт, новай восеньню!



Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн

Як часта вы слухаеце інструментальную музыку, і чым яна можа вас зачапіць? Табачнікаў з nobody.one зьбірае поўныя клубы, а што наконт мясцовага прадукту? У якасьці магчымай альтэрнатывы прапануем вам пазнаёміцца з новым беларускім гуртом, які ня проста грае інструментальны рок, а яшчэ і робіць гэта на гітары з адной струной – One String Man. Удзельнікі трыа – далёка не пачаткоўцы ў музычнай індустрыі. Што падштурхнула хлопцаў стварыць новы праект, якія перспектывы чакаюць One String Man – пра гэта і ня толькі нашая размова з удзельнікамі гурта.



У ролях:
Яўген – гітара,
Раман – бубны,
Павал – бас,
Паліна – BelMetal

Раскажыце, калі ласка, як вам прыйшла ў галаву ідэя сабраць такі праект.

Яўген: Я вельмі люблю інструментальную музыку, вырас на такіх гітарыстах, як Сатрыані, Стыў Вай, і мне заўсёды хацелася яе граць. На Беларусі такой музыкі мала, таму прыйшла думка стварыць інструментальны калектыў у нас. А каб зьвярнуць на сябе ўвагу, вырашылі зрабіць такую фішку – граць на адной струне. Мы выпусьцілі першы сінгл, першае відэа, і ўвага зьвярнулася маментам.

Калі шчыра, ня вы прыдумалі фішку з адной струной, ужо былі падобныя прэцэдэнты…

Яўген: Так, калі глыбей капнуць, ёсьць такі ямайскі гітарыст Brushy One String, які зьняў зь гітары пяць струн, пакінуўшы самую тлустую, і піша свае песенкі ў стылі рэгі. Ёсьць фінскі гурт “Kypck”, там бас з адным калком. Нашае адрозьненьне, мне здаецца, у тым, што ўсе яны акампаніруюць сабе, а ў нас аднаструнная гітара выконвае менавіта сола. Такога яшчэ не было. Пісалі ў каментарах, маўляў, ты ня першы, калісьці Паганіні нешта запісаў на адной струне. А я ім, хоп, запісаў Паганіні “24 капрыс” і выклаў відэа.

Павал: Узгадваю з “Брыльянтавай рукі” Нікуліна: “Хлопцы, на іх месцы павінен быць я”.

Нядаўна вы выдалі першы сінгл “Breaking the Rules”. Як ішла праца над ім?

Раман: Практычна ўсё было зроблена сваімі рукамі. Жэня разьбіраецца ў гуказапісу, зьвядзеньні гуку. Бубны запісалі на студыі ў знаёмых. А відэа па-простаму папрасілі зьняць сяброў. Мы прынцыпова не хацелі прыцягваць прафесіяналаў са студый, аператараў, таму што адчувалі, што можам абысьціся сваімі сіламі. І рэзультат уразіў.

Павал: У нас ёсьць электронны клавішнік.

Яўген: Так, мы робім “падложку”, а куды бяз гэтага. Устаўляем крыху перкусій, скрыпак, рытм-гітару, каб не гучала “гола”. Гэта частка аранжыроўкі, музыку ж трэба ўзбагачваць.

One String Man – гэта праект больш для душы, для творчасьці, ці ўсё ж камерцыйная дзейнасьць?

Яўген: Пакуль не задумваемся пра гэта. Спачатку трэба стварыць фундамент, каб на нас глядзелі і ведалі, што мы годны калектыў. А калі ўсё атрымліваецца, гурт паступова становіцца на камерцыйныя рэйкі і едзе.

Павал: Патрэбна свая публіка. Пажадана, каб прыходзілі на канцэрты не сябры, а староньнія. Таму што прыходзіш на многія сольнікі беларускіх каманд і бачыш сорак чалавек, трыццаць пяць зь якіх – знаёмыя ды журналісты.

У чым своеасаблівая перавага інструментальнай музыкі, дык гэта ў адсутнасьці тэкстаў, што дазваляе працаваць і на усходні, і на заходні рынак. Якія вашыя прыярытэты?

Раман: Ну, назва гурта ў нас на ангельскай, назвы песень – таксама.

Павал: Ямайка! Альбо зрабіць сумесны тур з nobody.one!

Не! Ня трэба! – пратэстуюць астатнія.

Павал: Чаму? Я б хацеў пазнаёміцца з Табачнікавым.

Яўген: Пазнаёміцца можна.

А як вы, дарэчы, ставіцеся да творчасьці Табачнікава?

Раман: Элементарны прыклад: ягоныя канцэрты зьбіраюць поўныя клубы. Калі б ён быў дрэнны музыка, такога б не адбывалася.

Яўген: Натуральна, нашая мэта падобная: паездзіць, каб людзі зьбіраліся на канцэрты.

Крыху тупое пытаньне: што будзеце рабіць, калі на канцэрце адзіная струна раптам парвецца?

Яўген: Будзем танчыць! А калі сур'ёзна, памяняем, гэта ж тры хвіліны. У гэты час рытм-секцыя могуць нешта пайграць, паджэмаваць. Дарэчы, за ўсю маю практыку такога ніколі не было.

Павал: А я ірваў струны і палкі крышыў. Я ж яшчэ і бубнач.

То бок, у персьпектыве вы можаце памяняцца ролямі?

Яўген: Лёгка. У будучыні хочам скарыстацца такой фішачкай. Я, напэўна, застануся з адной струной, а Рома з Пашам памяняюцца месцамі.

Раман: Так, я спачатку на гітары граў, а пасьля ўбачыў бубнача на рэпкропцы, і панеслася.

Яўген: Дарэчы, яшчэ адно дапаўненьне да нашай канцэпцыі: плануем увесну выпусьціць сінгл з адным вядомым беларускім вакалістам. Гэта будзе кавер на адзін, зноў такі, вядомы гурт. Пакуль вядуцца перамовы.

Якія вы інтрыганы! Значыцца, будзеце скарыстоўваць і вакал. Не баіцеся, што ён перакрые вашую фішку з адной струной?

Яўген: Гэты вакал дакладна перакрые. Паглядзім, можа далей таксама штосьці прыдумаем з вакалам.

А ніхто з вас не сьпявае выпадкова?

Яўген: У мяне да гэтага быў гурт, у якім я сьпяваў, але мы як сабраліся, так і разьбегліся. Прафесійна не сьпявае ніхто.

Павал: У нас на Беларусі як зьбіраюць гурты? Звычайна пытаюцца:
— Ты хто?
— Я гітарыст.
— А ты?
— Ну я буду на бубнах.
— А я басіст.
— А ты што ўмееш?
— Я – нічога. Буду сьпяваць.
Калі шчыра, яшчэ не сустракаў беларускага вакаліста, які б мяне ўразіў.

А хто ідэйны лідэр у One String Man?

Яўген: Напэўна, я. Ад мяне паступаюць першапачатковыя ідэі. Аднак усе павінны мець аднолькавую значнасьць, усім павінна быць хораша, як у сям’і.

Напасьледак, калі ласка, некалькі словаў нашым чытачам.

Павал: Слухайце жывую музыку, заставайцеся самімі сабою. І грайце тую музыку, якая падабаецца вам.

Раман: Знаходзьце і слухайце добрую музыку. Цяпер вельмі шмат музыкі, якую трэба фільтраваць. З-за гэтага людзі, якія граюць якасна, застаюцца дзесьці на задворках.

Яўген: А мы, у сваю чаргу, будзем прыкладваць усе нашыя намаганьні, каб вывесьці One String Man на годны ўзровень для шырокага кола слухачоў.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal

Tracktor Bowling.

Фота: Максім Пракаповіч

Ці памятаеце вы, з чаго пачынаўся ваш шлях у сьвет андэграунду? Мяркую, многія на гэтае пытаньне адказалі б: “З Lacrimosa”. І нездарма. Lacrimosa – гэта цэлая эпоха, часы юнацтва, спадзяваньняў, расчараваньняў і надзеяў. Чорныя плашчы, валасы, пазногці, аднолькавыя “хламнікі” – пра ўсё гэта цяпер узгадваеш з усьмешкай і лёгкай настальгіяй, напэўна. Час ідзе, арыентыры мяняюцца. Але вось перад вачыма зьявіліся жывыя легенды – Ціла Вольф, ікона стылю, непадуладны часу маэстра, і ягоная муза, нязьменна абаяльная Анэ Нурмі.



Канцэрт у Менску быў стартавай кропкай вялікага туру гурта ў падтрымку новага альбому “Hoffnung”, які літаральна за некалькі дзён да выступу Lacrimosa зьявіўся ў сеціве. Напярэдадні канцэрту здарылася яшчэ адна, куды менш прыемная рэч — Ціла Вольф пашкодзіў нагу. Але шоў адбылося, нават седзячы на стуле і трымаючы мыліцы маэстра выглядаў непераўзыдзена.

Як у старыя добрыя часы, у Re: Рublic’у яблыку не было дзе ўпасьці. Відавочна, людзі знудзіліся. Хоць Lacrimosa ўжо завітвалі да нас шэсьць год таму, шмат для каго канцэрт у пятніцу трынаццатага стаў магчымасьцю ўпершыню пабачыць улюбёны гурт. Яшчэ адным прыемным сюрпрызам стаў гук – вушы балелі толькі ад нястрыманых крыкаў фанатаў.



Пад тытульную тэму альбому “Der Kelch Der Hoffnung” разгарнуўся флэшмоб: удзельнікі ўзьнялі ўгору загадзя падрыхтаваныя плакаты з надпісамі “Hoffnung” і словамі песень. Выглядала гэта эфектна і вельмі расчуліла гурт. Калісьці ў Lacrimosa быў вельмі моцны фан-клуб на Беларусі, адгалоскі якога далі аб сабе ведаць і на пятнічным канцэрце. Аднак, як кажуць дасьведчаныя людзі, асноўная ініцыятыва арганізацыі флэшмобу належала менавіта расейскаму фан-клубу, за што ім безумоўны рэспект.

Што датычыцца сэт-ліста, ён увабраў у сябе як тэмы з новага альбому, так і залатыя хіты розных перыядаў творчасьці гурта – “Schakal”, “Alleine Zu Zweit”, “I Lost My Star in Krasnodar”. Было няважна, ці валодаеш нямецкай, усе імкнуліся ўтураваць адухаўлённаму маэстра зь белай пасмай і пылаючым позіркам. Прыкаваны да стула, Ціла дырыжыраваў нябачным сімфанічным аркестрам у цэнтры сцэны, часам саступаючы месца Анэ, якая, дарэчы, у ролі вакалісткі выглядала ня так пераканаўча.

Амаль пасьля кожнай песьні Ціла казаў “спасибо” і ўпэўніваў, што вечар разам зь беларускімі фанатамі – асаблівы. Так яно і было, прынамсі, для нас. Бурныя авацыі, танцы, крыкі захапленьня “прыгажуны!” – так рэагавалі пасталелыя аматары “змрочнай рамантыкі” на перформанс легендаў готык-сцэны.

Lacrimosa двойчы выходзілі на біс, дзякуючы чаму мы пачулі і “Der Morgen Danach”. Аднак, у адрозьненьні ад тэксту песьні, на раніцу пасьля гэтага выступу душа была перапоўнена радасьцю сустрэчы з доўгачаканымі гасьцямі.



А скончылася гэтая сустрэча выкананьнем узбаламучанай “Copycat”, калі Ціла амаль забыўся на мыліцы, гітарыст ускочыў на манітор, а шалеючы натоўп у апошні раз гэтым вечарам з галавой акунуўся ў атмасферу настальгіі і надзеі. Hoffnung ist die Kraft. Надзея – гэта моц, дзякуючы якой зьдзяйсьняюцца самыя запаветныя жаданьні.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

Калі нешта і было здатным выцягнуць зь цеплыні ў золкі восеньскі вечар, дык гэта запрашэньне heavy metal гурта Aillion на прэзентацыю свайго новага альбому “Война миров”, якая адбылася 8 лістапада ў TNT Rock Club.

Нагадаю, што “Война миров” – першы поўнафарматнік гурта, у якім прасочваюцца ваенныя і сацыяльныя матывы. У запісе альбому прымаў удзел Пётр Елфімаў, які, дарэчы, ня змог прыехаць на прэзентацыю ў TNT. Больш падрабязьней пра альбом можна даваедацца па спасылцы.



Як тое заўсёды бывае з TNT, мерапрыемствы атрымліваюцца ўтульнымі і свойскімі. Ня стала выключэньнем і прэзентацыя Aillion. Адзінае, пачатак мерапрыемства быў запланаваны на дзявятую гадзіну, што было крыху пазнавата для вечара нядзелі. Ну ды й ладна. Сапраўдных аматараў гэтым не напалохаеш. Дарэчы, такіх было даволі шмат, хоць сьцены і не трашчалі па швах. Усё-ткі heavy metal – рэдкая птушка ў нашых шырынях.

Непасрэдна канцэрт складаўся зь дзвюх частак – “перспектыўнай” і рэтраспектыўнай. У першай частцы Aillion сыгралі “Войну миров” патрэкава. Адзначу, што многія песьні ня першы раз гучалі са сцэны, а прэм’ерным стала выкананьне “Солнца свободы”. Бадзёрыя баевічкі чаргаваліся зь лірычнымі баладамі, сярод якіх асабліва запала ў душу адна, пад назвай “Яд”, якая ў запісе выконваецца разам зь Пятром Елфімавым.



Слухаючы Aillion, раптоўна злавіла сябе на думцы, што ня так часта даводзіцца слухаць цяжкую музыку, якая імкнецца несьці толькі станоўчыя эмоцыі і падкрэсьлена сьветлую энергетыку. Нязвыкла неяк. Вакаліст Канстанцін Дудараў увесь час трымаў кантакт з аўдыторыяй, уражваючы моцам голасу, Зьміцер Мікуліч выдаваў надзвычайныя сола, а бубнач з басістам, натуральна, трымалі рытм. Увогуле падачы Aillion хапіла б ня толькі на невялічкую залю TNT, але і на больш прасторныя лакацыі. Кажуць, у планах хлопцаў – Re:public. Правільная логіка.

У другой частцы канцэрту наведвальнікі мелі магчымасьць панастальгіраваць па былых часах – Aillion прайшліся па ўсёй сваёй, і ня толькі, музычнай гісторыі, пасьля чаго прагрэс у творчасьці гурта выступіў больш відавочна.



Напрыканцы хочацца адзначыць наступнае. Нягледзячы на абмежаваную папулярнасьць heavy metal’у сёньня, Aillion уласным прыкладам паказваюць, што ня варта гнацца за модай, лёгкімі грашыма альбо сусьветнай славай, калі можна заставацца сабой і працягваць якасна рабіць сваю справу дома. Бо дзе нарадзіўся, там і спатрэбіўся ў першую чаргу.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

Фразы пра «легендарных» і «грандыёзных» музыкаў часта ня што іншае, як удалы маркетынгавы ход, бо культавы статус трэба пацьвярджаць канкрэтнымі фактамі. Але такі гурт, як Manowar, у прадстаўленьні патрэбы ня мае. Тым ня менш, у прадчуваньні канцэрту 16 лютага прапануем вам некалькі фактаў, пасьля якіх вы дакладна задумаецеся, як патрапіць на шоу гурта.



Легендарнасьць Manowar можна пацьвердзіць бясспрэчным фактам: калектыў адыграў самае доўгае метал-шоу ў гісторыі чалавецтва.



Заснавальніку і лідэру культавых металістаў Джоўі Дзі Майа заўсёды не падабаліся спробы рэкард-лэйблаў зрабіць музыку Manowar больш папсовай і арыентаванай на камерцыю. У выніку яму гэта надаела, і ў 2003 годзе Дзі Майа стварыў уласны лэйбл Magic Cirlce.



Удзельнікі Manowar заўсёды прасоўвалі ідэю метал-братэрства, таму і запісалі песьню на 16 розных мовах.



Такім чынам гурт прадэманстраваў сур'ёзны намер ашаламіць увесь сьвет.



Гурт заўсёды хацеў мець самы зычны і чысты гук, а стандартная апаратура Manowar не задавальняла. Прыйшлося праектаваць уласную.



Клапоцячыся аб чысьціні і якасьці гука на запісах, Manowar сталі першым метал-гуртом, які ўзрадаваў сваіх фэнаў рэвалюцыйна новым фарматам гуку.



Manowar — самы гучны гурт у сьвеце. Рэкорд па гучнасьці жывога выступу быў усталявані ім у 1984 годзе, пасьля чаго яны самі пабілі яго тры разы! Апошняе дасягненьне было зафіксавана ў 2008 годзе.

Ну як, уразіліся? А цяпер увага.

Як атрымаць квіток на Manowar бескаштоўна

Гурт аб'яўляе конкурс на лепшага фаната Manowar. Пераможца атрымае два квіткі на грандыёзнае метал-шоу, а адбіраць кандыдатаў будзе асабіста Джоўі Дзі Майа. Умовы вельмі простыя: удзельнік павінен даслаць сваё фота і некалькі сказаў, якія выразна тлумачаць, чаму менавіта ён самы сапраўдны фанат Manowar. Ні ў якім разе не абмяжоўвайце сваю фантазію і памятайце, што Дзі Майа цэніць добры гумар і верыць сваім вачам.



Свае метал-рэзюмэ высылайце на konkurs@atomenter.by да 24 лістапада. Пераможца будзе аб'яўлены 27 лістапада. Астатнім жа нагадаем, што набыць квіткі на канцэрт Manowar можна ў менскіх касах, на сайце арганізатара, а таксама на сайтах білетных аператараў.

Глядзець і чытаць частку 1
________________________

Калі Insomnium для чытачоў мае патрэбу ў прадстаўленьні — гэта зроблена ў першай частцы рэпартажу. Зараз жа мы падыдзем менавіта да выступу, зь якім гурт упершыню завітаў у Беларусь.

Варты ўвагі той факт, што напрыканцы лета ад Insomnium паступіла навіна: еўрапейскае турнэ адмяняецца з прычыны непрыемных абставінаў датычна роднага чалавека аднаго з музыкаў. Акрамя трох шоў. «Гурт тым ня меней адыграе трохканцэртны міні-тур у Беларусі і Расеі», — паведаміла іх афіцыйная старонка. Такім чынам Менск апынуўся ў сяродцы, пасьля Піцера і перад Масквой. Цудоўна.

Была і яшчэ адна файная навіна — пастаяннага ўдзельніка Віле Фрымана ў гэтым туры заменіць Яры Лііматайнэн — гітарыст-віртуоз, знаёмы па Sonata Arctica і па свайму цяперашняму гурту Cain's Offering. Выдатна.



Дзякуючы папярэдняму дню беларусы мелі магчымасьць азнаёміцца з прыкладнай праграмай выступу — сэтліст мусіў намінальна адпавядаць падтрымцы апошняга на сёньня альбому «Shadows Of The Dying Sun», але фактычна складаўся з рэчаў уздоўж усяе дыскаграфіі.



Як бачым, музыкі пачалі з «адкрывашак» — тры запар з пачатку найноўшага альбому, за імі такая ж па ролі цудоўная песьня зь 2009-га, далей прайшліся па правераных часам хітах, празь якія дацягнуліся і да 13-гадовай даўнасьці. Цэлая эпоха, а гучыць усё так жа сьвежа і цікава. Напрыканцы асноўнай часткі ізноў вырулілі ў наўё. А ў біс паклалі самае выбухное. На фота — менскі сэтліст, які я прыдбаў сабе на памяць.



Па публіцы цікавы факт. З усіх мной раней наведаных імпрэзаў у Рэпабліку ніколі не было так, як тут, калі другі паверх цалкам пусты, і ўсе сканцэнтраваліся на танцпляцы: людзьмі была занятая пляцоўка шырынёй у шырыню сцэны і даўжынёй практычна да задняй прыступкі, якую, канешне, акупавалі ў першую чаргу, нароўні зь месцамі пад сцэнай. Тое сьведчыць, што сабралася сапраўдная мэтавая аўдыторыя. Няхай яе было адносна няшмат, але, лічу, мы ўзялі якасьцю і прадэманстравалі сваю любоў да творчасьці фінскіх майстроў.

А яны ў сваю чаргу прадэманстравалі нам найвышэйшы пілатаж і якасьць: у, так бы мовіць, веданьні сваіх роляў на сцэне. Франтмэн Нііло займаў пераважна пазіцыю па цэнтры, даносячы сутнасьць салодка-журботнай лірыкі празь мікрафон і трымаючы залу, не парушаючы свайго меланхалічнага вобразу, час ад часу ўськідваючы дагары «казу» свабоднай ад баса рукой і па-вар'яцку ашчэрваючыся на асабліва эмацыянальных момантах.



Я, дарэчы, чакаў убачыць бучнага дзядзьку, як на фотасэтах, а перад намі прадстаў стройны ды ўнушальна падмацаваны фін сярэдняга росту. Гітарысты тварылі цуд сцэнічнай працы, несупынна рухаючыся, мяняючыся месцамі, выкідваючы розныя фокусы, ды робячы гэта настолькі шчыра і нязмушана, наколькі можа рабіць толькі сапраўдны прафесіянал, які дасканала валодае інструментам, ловіць кайф ад музыкі, што высякае ўласнымі пальцамі, і ўмее гэтым кайфам падзяліцца, зараджаючы сваёй энэргетыкай усіх прысутных. Ня трэба далёка хадзіць — паглядзіце на фотаздымках на неверагодна фотагенічнага Маркуса Ванхалу (Omnium Gatherum па сумяшчальніцтве), кадраў зь ім у нас пераважная большасьць :)

Думаеце, Яні горш? Спадар Лііматайнэн мала таго што ўліўся ў калектыў як родны, падрыхтаваў усю праграму нотка-у-нотку, яшчэ і ўзяў на сябе другі, «чысты» вакал. Ён жа і быў галоўным трукачом зь гітарай. Шчыра, магу зараз быць непапулярным, але няхай, можа, ён бы і граў далей у Інсомніуме? :D Хаця б у канцэртным складзе, замест Фрымана, які, хоць і ёсьць адным з заснавальнікаў гурта і неад'емнай часткай студыйнага працэсу, ужывую мае звычку лажаць як бог, часам настолькі феерычна, што без фэйспалму і іранічнай усьмешкі нельга глядзець, як сур'ёзны Нііло, стараючыся трымаць марку, кідае касога ў бок небаракі.



Памылкі бываюць ва ўсіх, былі яны і тут. Але, зноў жа, пачуць тыя пераблытаныя лады ці недацягнутыя радкі можна было толькі ведаючы кампазіцыі дасканала на памяць і прыслухоўваючыся праз апісаныя ў частцы 1 маніпуляцыі. Гук быў у межах нормы, не фантан, канечне, але досыць адэкватны. Цягучая мелодыка і рытмічныя рыфы ў сукупнасьці з густым меладэтавым гроўлам не губляліся і не зьбіваліся ў кашу, гэта галоўнае.

А Віле, магчыма, апошнім часам надта заняты навуковай працай (мае ступень доктара навук), працуе над сур'ёзнымі праектамі, з-за чаго прапусьціў мінулы тур і не паехаў бы ў той еўрапейскі, шчасьлівай часткай якога мы апынуліся. Няхай самі разьбіраюцца. Для нас, бадай, галоўнае тое, што мы атрымалі якаснае шоў, можна сказаць, эксклюзіўнае, вагон уражаньняў і матэрыялаў для ўспаміну гэтага дню. І яшчэ на крок наблізіліся да зацьвярджэньня Беларусі як неад'емнага пункту для далейшых тураў сур'ёзных метал-каманд. І ня проста «аднаго з», дзе можна расслабіцца і проста адрабіць лавэ, а менавіта як самадастатковага месца, дзе жывуць актыўныя і ўдзячныя слухачы, для якіх хочацца езьдзіць і выкладацца на 100%, як гэта і зрабілі непараўнальныя Insomnium.









Цудоўны канцэрт, які варта было наведаць абавязкова. Дзякуй усім датычным да яго арганізацыі і правядзеньня!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі

Глядзець і чытаць частку 2
_____________

Насычаны восеньскі сезон ідзе поўным ходам, спраўна цягнецца ланцуг прэм'ерных візітаў найцікавейшых і знакавых артыстаў ад сусьветнай цяжкой музыкі, што ня можа ня радаваць, бо імёны, якія мы бачым на сталічных афішах, сапраўды ўражваюць і як бы гавораць, што Беларусь стала паўнавартаснай адзінкай для ўбудаваньня ў шматлікія гучныя еўрапейскія туры.

Так, 6 лістапада ў менскім клубе Re:Public адбыўся выступ фінскага гурта Insomnium.

Лікбез

Insomnium (лат. сьненьне) — гурт з этнічнай Карэліі (усходняя Фінляндыя), граюць з 1997 году, маюць шэсьць поўнафарматных альбомаў, ня лічачы сінглаў і эпі. Стыль вызначаецца як melodic death metal з адчувальнай прысутнасьцю doom metal, сімфанічных і прагрэсіўных дапасаваньняў і акустычных інструментаў, якія ўносяць элементы нардычнага фолку. Лірыка гурта — аб цемры, роспачы, страце, болю. І раўназначна — аб прыгажосьці прыроды. Уявіце ўмоўна 2/3 традыцыйнага меладэту і 1/3 таго, што назваюць «атмасфершчынай» і «прыdarkованасьцю». Вы атрымаеце тое, што нясуць у сабе Insomnium — найярчэйшыя прадстаўнікі жанру і адныя з флагманаў сучаснага мелодык дэту.

Канцэрт

Супортам выступаў расейскі гурт Seducer's Embrace. З прычыны загадзя аб'яўленага таймінгу народ сюды не сьпяшаўся. Розьніца між 19:30 намінальнага пачатку і 21:00 абвешчанага выхаду хэдлайнераў была настолькі значнай, што на месцы масквічоў мне зрабілася б жудасна ад назіраньня танцпляца. Пустога — ад слова цалкам. Амаль цалкам.

Не было і звычных шматлікіх лейказалівайненаў «на елках». Цішыня і спакой панавалі і ў калідоры клубу: ягоны канец асьвятляў сабой вельмі маркотны хлопец на жаданай для мяне кропцы мерчу. Я набыў майку, ад чаго той павесялеў. Памераў хапала розных, але віды толькі два: аздоблены цікавым малюнкам лагапып перыяду да 2004 і тышотка з прынтам ува ўсю плошчу, таксама ня з шэрагу апошняга. Зірнуўшы яшчэ на дыскі (якіх таксама было небагата — і на тым асартымент мерчу вычэрпваўся) і на самотнага Вітаўта Мартыненку на суседняй кропцы, я рушыў у залу, дзе і пабачыў апісаную вышэй карціну.

Балазе, цягам першых 1-2 песень расейцаў народ усё ж падцягнуўся. І чым меней часу заставалася ім граць, тым болей я разумеў, што ўжо адышоў з самай гушчы амаль да задняй прыступкі танцпляцу. Гук быў проста агідны. Спачуваю ўсім тым, хто не навучаны ў такіх выпадках затыкаць вушы для адразаньня залішняга шуму і вычляненьня патанулых у ім частотаў — а ў выпадку Seducer's Embrace гэта амаль УВЕСЬ ПАЧАК. Няўзброеным слыхам — татальны гамон, «узброеным» — зладжаны і нават прыемны меладэт, роўненькія рыфы. Такі кантраст давялося адчуваць літаральна ўпершыню. І думка пайшла далей. Дзядзькі-та ўжо немаладыя, а што зь сябе ўяўляюць, калі шчыра? Другаснасьць і местачковасьць, адсутнасьць упэўненасьці ў сабе. Нецікавасьць — вось гэтае слова тут ідэальна пасуе. Мне, прынамсі, нецікава пра іх пісаць, іхны сэт шчыра таго ня варты. А ўлічваючы, што гурт разагрэву, якому красамоўна паказана на ягонае месца пасродкам вынясеньня асобнай маленькай ударнай усталёўкі на авантсцэну, — равесьнік гурта-хэдлайнера, то словаў больш проста няма.

Сустракаем Insomnium

Рушым на перакур. Апошнія дыялогі з тлустай нотай непадробнага прадчуваньня… І неўзабаве шоў пачынаецца. Аб гэтым ў частцы 2 (і плюс яшчэ 63 цудоўныя фотаздымкі там жа).

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі

1 ліпеня 2016 году ў Рэспубліцы Беларусь будзе праведзена дэнамінацыя афіцыйнай грашовай адзінкі. Цяперашнія 10 000 рублёў будуць раўныя новаму 1 рублю. Такім чынам у нас зьявяцца першыя металічныя грошы.

\m/

Сёньня падпісаны адпаведны ўказ, і Нацбанк прадэманстраваў эскізы купюр і манет. Нам ня можа не падабацца, што ў іх закранутыя нацыянальна-беларускія тэмы, а таксама выразна прысутнічае знаёмы нам сімвал-васілёк.












Афіцыйная крыніца: www.nbrb.by/Press/?nId=1214

1 лістапада, акурат у Дзень ўсіх сьвятых, у менскім Jack Club’е адслужылі чорную месу Raven Throne, White Death, Rienaus, Thou Shell of Death і Psychonaut 4. “In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi”, – значылася на кантрольных брасьлетах. Пад гэтым лозунгам і давялося правесьці вечар.

Чакаючы, калі адчыняць дзьверы ў клуб, шмат кто з наведвальнікаў меў асалоду пабачыць, як па вуліцы здзяйсьнялі праменад ужо “гатовыя” госьці з сонечнай Грузіі. Было незразумела, як зьбіраецца граць “лакаматыў дэпрэсіўнага андэграўнду на постсавецім прасторы”. І гэта была не адзіная загадка.

Першымі бадзёра ўзлабалі палачане Raven Throne. Як звычайна, у грыме і вобразах. На гэты раз сцэну ўпрыгожваў чэрап невядомай жывёліны, а аднаго з музыкаў – маска ў выглядзе птушынага чэрапу. Вакаліст пранізьліва глядзеў паўзьверх натоўпу, і варта было толькі на момант сустрэцца зь ім позіркам, каб адчуць, што тваю душу наскрозь працінае ледзяны вецер. Акунуўшы прысутных у эпоху Калі-Югі, Raven Throne чарговы раз пакінулі лепшыя ўражаньні. Стрымана і з густам.



Фіны White Death пайшлі іншым шляхам, паставіўшы на сцэне галаву дзіка ў аздабленьні сьвечак. Але гэтага, відаць, было недастаткова, і лысы вакаліст, шчодрай рукой размаляваны ў свастоны, запаліў яшчэ адну вялікую сьвечку, воскам ад якой пазьней паліваў сябе. Усе гэтыя фокусы, канечне, уражвалі, але ва ўмовах невялікага клубу, дзе, куды ні ткні, рызыкуеш трапіць у тэхніку, былі даволі небясьпечнымі. Але што зробіш, канон чорнай месы патрабуе. White Death стараліся, спадар у свастонах выварочваў душу, але, чорт яго ведае, чаму, ягоны вакал прывёў мяне да няёмкай асацыяцыі з голасам Дональда Дака. А пасьля са сцэны ўвогуле панеслася нейкая панкуха. Адно дакладна справядліва: White Death могуць зьбіць з панталыку і правільнага шляху.

Трэцім, не ганаровым на чорнай месе нумарам, выступалі Rienaus, гурт-пабрацім “Белай Сьмерці”, таксама фінскага паходжаньня. Было ўсяго патрохі: скандыравалі “сэйтан”, уваходзілі ў экстаз і выходзілі зь яго, а тым часам франтмэн «Псіханаўтаў» заводзіў слэм у натоўпе. Крыху счакаўшы, да Rienaus далучыўся незабыўны вакаліст White Death, і адчайная скруха з падвоеным моцам абрынулася на нашыя галовы.



Наступны гурт, Thou Shell of Death, граў ве-е-е-ельмі павольна, цягуча, і ня трэба было карыстацца чорнай магіяй, каб зразумець, што выступаюць эстонцы. Відавочна, некаторыя пранікліся атмасферай, стоячы пад сцэнай і рытмічна калыхаючы целамі. Але я з ахвотай падпішуся, хоць і не крывёй, пад меркаваньнем, што такую музыку лепш слухаць ня ў клубе пад сцэнай, а дома, седзячы з куфлікам і паглыбіўшыся ў думы пра спрадвечнае. А ў клубным фармаце музыка Thou Shell of Death стала добрым фонам для спусташэньня бара, сяброўскіх размоў, суместных фотачак і эфектнага фаер-шоу, якое зладзілі натуральна на барнай стойцы. Кожны забаўляўся як мог, так што заплыву на вялікую глыбіню падсьвядомага ў эстонцаў бадай што не атрымалася. Затое, хоць і ускосна, публіку падагрэлі.

Так наблізілася чарга чаканых хэдаў, Psychonaut 4, якія ўвесь гэты час бесперабойна папаўнялі запас алкаголю ў арганізме. Перад самым сэтам сакрэтны агент BelMetal пранік за кулісы да загартаваных грузінаў, акінуў вокам пустыя скрыні з-пад бутэлек і задаў “Псіханаўтам” некалькі пытаньняў.



Высьветлілася, што Менск музыкам спадабаўся традыцыйна сваёй чысьцінёй, аднак пустыя вуліцы і парадак наводзяць смутак, магчыма, як і факт, што пэўных “рэчываў” у нас не дастаць. Мо таму і прыйшлося кампенсаваць алкаголем?

Як бы там ні было, а Psychonaut 4 зрабілі сваю чорную справу і прымусілі ўсіх забыцца на межы рэальнага. Усё дазволена, а suicide is legal. Адчайныя канвульсіі сутыкаючыхся целаў, псіхадэлічныя танцы адзіноцтва, пранізьлівыя крыкі, вартыя сьмяротнай агоніі, – ўвесь гэты тэатр абсурда, зваротны бок астабрыдлага “нармальнага жыцьця”, хмельнымі рэкамі выліўся на невялічкае памяшканьне зь люстэркамі і скуранымі канапкамі.



Нехта перадаў франтмэну Графу бел-чырвона-белы сьцяг, які той вырашыў захаваць на памяць. Яшчэ адным “сувенірам” стаў новы шрам на целе Графа, пакінуты цыгарэтай на памяць пра неўтаймаваных беларусаў.

Рытуал быў скончаны. In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal

У панядзелак 2 лістапада беларускую сталіцу наведалі брытанскія выканаўцы пост-хардкору — Asking Alexandria. Доўгачаканае вяртаньне гурта ў Менск было ўспрынята фанатамі горача: адразу сталі разьбіраць квіткі (ажыятаж, праўда, прайшоў хутка), сустракалі музыкаў у аэрапорце. Сустрэча гурта, дарэчы, зьявілася адзінай магчымасьцю ўзяць аўтограф і сфатаграфавацца з Asking Alexandria, бо не было ні аўтограф-сесіі, а пасьля канцэрту яны таксама ня выйшлі.

Адкрыцьцё дзьвярэй было прызначана на 19:00. Не скажу, што чарга каля дзьвярэй клубу была доўгай, да 19:10 яна практычна зьнікла. Многія тоўпіліся ля ўваходу, цяжка было пралезьці да сцэны. Мерч на трох кропках продажу ад кожнага гурта, як заўсёды, прысутнічаў абсалютна тыповы. І калі рэалізацыя прадукцыі Asking Alexandria праходзіла больш-менш пасьпяхова, то гурты-сапорцеры не маглі пахваліцца тым жа.

Прайшоўшы ў залу, адразу трапляеш у цемру, ледзь асьветленую сінім сьвячэньнем. Наогул, увесь канцэрт прайшоў у суправаджэньні сіне-чырвонага сьвятла, зьмяняючагася белымі і жоўтымі блікамі. Магчыма, такія колеры былі падабраны ў адпаведнасьці са сьцягам брытанскіх гасцей. Было бачна, што публіка рыхтавалася да шматлікіх слэмаў і якаснага мошу: яшчэ перад пачаткам канцэрту многія пераапраналіся ў больш свабодную вопратку.



Пачатак канцэрту зацягнулі на 10 хвілін, таму перад выхадам Main-de-Gloire невялікая купка заўзятых фанатаў пастаянна скандавала назву гурта. Народу да таго часу сабралося крыху больш, чым на палову танцпляцу. Была ўпэўненасьць, што да выступу хэдлайнераў зала будзе забітая пад завязку, але не, дайшло зусім няшмат. Пакуль музыкі наладжвалі інструменты, у зале трымалася ўсё тая ж ледзь асьветленая цемра, тым самым напускаючы антуражу наступным выступам. Фанаты дружна павіталі гурт. Ужо на першай песьне, пад зьменлівае сьвятло і гучныя крыкі, музыкі зазывалі публіку скакаць зь імі і тварыць слэмы.



«Панядзелак — дзень цяжкі, і нас не так шмат. Але тыя, хто прыйшлі, давайце правядзем гэты вечар выдатна», — зьвярнуўся вакаліст MDG да прысутных фанатаў.

У гэты раз каля сцэны ўсталявалі агароджу, таму канцэрт прайшоў без скачкоў у натоўп і шаленстваў на сцэне разам з музыкамі. Іх, у прынцыпе, хапала і на танцпляцы. Хлопцы з Main-de-Gloire выступілі з поўнай самааддачай, у кожнай песьне было дастаткова пачуццёвасьці для таго, каб кожны прысутны зразумеў пасыл тэкстаў і эмоцыі музыкаў. Песьня “Bloody Idol” умелымі музычнымі пераходамі прымусіла зазірнуць у глыбіні сваёй душы. Разам з гэтым практычна кожная кампазіцыя суправаджалася слэмам і іншымі шаленствамі. У перапынках паміж песьнямі вакаліст заклікаў павітаць Asking Alexandria гучнымі скандаваньнямі назвы гурта. Пятай у сэт-лісьце была новая кампазіцыя " Labyrinth", на якую на выходных выходзіць кліп. Нягледзячы на тое, што трэк выйшаў ня так даўно, фанаты актыўна падпявалі музыкам. На апошнюю кампазіцыю (“I Knew You Were Trouble” (Taylor Swift Cover)) разам з гуртом выйшла дзяўчына, чый вакал запісаны ў песьні — Ірына. Фанаты вельмі бурна гэта ўспрынялі: падпявалі, скакалі, пляскалі. У канцы вакаліст папрасіў сабрацца прыснутых ля сцэны і зрабіць групавое фота.



Так як выступ першага гурта зрушылі, Wildways таксама выйшлі на парадак пазьней. За гэты час публіка пасьпела астыць, таму першая песьня, якую адыграў гурт, на танцпляцы была ўспрынятая трохі пасіўна. У перапынку вакаліст сказаў: «Не, Менск, так справа ня пойдзе. Калі вы будзеце так адрывацца, Asking Alexandria да вас нават ня выйдзе». І тут пачалося шаленства: фанаты разьвялі некалькі слэмаў, якія працягвалася досыць нямалы час. Падчас песьні да барнай стойкі падвялі хлопца зь ці тое выбітым зубам, ці тое нейкім іншым раненьнем у вобласьці рота. Увогуле, дасталася нядрэнна. Па выніку ў кагосьці нават была разьбіта галава. Слэмы праходзілі на працягу некалькіх кампазіцый, потым усё зноў вярнулася ў мірнае рэчышча. Апошняя песьня Wildways «The Canvas» проста падарвала залу і выпусьціла ўсю энергію, якая назапасілася ў людзях. У канцы выступу музыкі аблілі натоўп вадой і падзякавалі за ўвагу.

Разагрэў выдаўся самы што ні на ёсць выдатны: запальны, драйвовы. Main-de-Gloire на пару з Wildways выдатна разгайдалі публіку перад выхадам Asking Alexandria.



Лепш пачынаць выступ з самых выбуховых песень. Asking Alexandria ня сталі выключэньнем, так і зрабілі, пачаўшы свой канцэрт з «I won’t Give In». Калі зайгралі першыя акорды, гурт па адным пачаў выходзіць на сцену і людзі, якія стаялі на прыступе за танцпляцам, спусьціліся і сустракалі Asking Alexandria дружнымі крыкамі і апладысьментамі. Рэпаблік зноў зьнерваваў сваім гукам, у гэты раз наогул капітальна. На той жа «I won’t Give In» падчас прыпеву вакалу Дзяніса было практычна не чуваць, хоць было відаць, што хлопец стараецца з усіх сіл перакрычаць жахліва гучную музыку. Пасьля некалькіх песень пачаліся непаладкі з апаратурай і Бэн (гітарыст) выканаў сола. Зьдзівіла тое, што на Asking Alexandria было мала слэмаў. Магчыма, разагрэў выдаўся настолькі магутны, што фанаты да прыходу хэдлайнераў парадкам стаміліся. Таксама было заўважана тое, што некаторыя дзяўчыны прыйшлі з мамамі. Не зразумела, праўда, для чаго, бо ўзроставых абмежаваньняў не было. Маці зусім не былі падобныя на прыхільнікаў пост-хардкору, і ўвесь концерт прастаялі ў баку.



На адной зь песень Дзяніс папрасіў усіх прысесьці і падскочыць падчас прыпеву. Мабыць, гэта было самае масавае і інэртнае дзейства за ўвесь выступ Аскінгаў. Паміж песьнямі Бэн паспрабаваў сябе ў расейскай мове, прамовіўшы словы: «Картошка, барашки, какашки». Ад гэтага зала проста выбухнула сьмехам. Толькі пад канец выступу фанаты зразумелі, што прыйшлі на канцэрт Asking Alexandria і пачалі рабіць сапраўды выдатныя слэмы. На перадапошняй песьне быў даволі немаленькі па колькасьці ўдзельнікаў сёркл піт. Міма слэму стала складана перасоўвацца, і нейкі малады чалавек выбраў тактыку супермэна: выставіўшы правую руку наперад ён «паляцеў» праз круг. Скончыўся выступ досыць раптоўна і Asking Alexandria, толкам не разьвітаўшыся з фанатамі, сышлі са сцэны. Цяперашні канцэрт вельмі адрозьніваўся ад папярэдняга выступу Аскінгаў у Менску: не было пахабных жартаў ад удзельнікаў гурта, не прасілі паказваць аголеныя часткі цела і кідаць бялізну. Але разам з гэтым і канцэрт быў не настолькі драйвовы, як чакалася. Вядома, публіка ўзнагародзіла апладысьментамі і крыкамі Asking Alexandria, бо яны ў поўнай меры заслужылі гэта, але, думаю, многія прысутныя чакалі большага ад хэдлайнераў.

Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Ала Пірумава

Гурт Renuen прэзэнтуе свой чарговы, ужо чацьвёрты па ліку melodic death альбом, які атрымаў назву «CENSORED». У рэліз увайшлі 11 трэкаў з улікам кавера на System of a Down.

Вось што на гэты конт кажуць музыкі гурта:

«Цяжка сказаць, калі яшчэ быў павінен выйсьці гэты альбом, але мы зь ім сапраўды зацягнулі, – расказвае вакаліст гурта Аляксей Кавалёў. – Рэч у тым, што нам цяжка было выбраць, у які стылістычны бок мы павінны рухацца. Таму напрыканцы мінулага году і выдалі альбом кавераў. Але ў выніку ўсё роўна вярнуліся да той музыкі, якую гралі заўсёды».

«Мы жадалі таксама трымацца пэўнай канцэпцыі, каб усе тэксты былі з агульнай ідэяй барацьбы за нашую свабоду і самавызначэньне, – адзначае гітарыст Алех Хута. – Спадзяюся, што гэтай мэты мы дасягнулі. Кавер на System of a Down мы выбралі ў самы апошні момант амаль выпадкова, і лічым, што ён добра ўпісваецца ў альбом».

Зараз Renuen плануюць зрабіць новую канцэртную праграму, бо песен назьбіралася больш
чым. Спампаваць альбом можна тут.

Часам яны вяртаюцца, як пісаў Стывен Кінг. Прайшоў роўна год пасьля The Greatest Reunion, і гомельскія монстры зноў далі аб сабе знаць, зладзіўшы шоу 36/13 у менскім Re:Public’у. Канцэпцыя мерапрыемства прадугледжвала, што трынаццаць музыкаў з трох цяжкавагавых калектываў – GodsTower, Rasta, TT’34 – сыграюць разам 36 кампазіцый і нагадаюць, чым славутая гомельская метал-сцэна.

Падрыхтоўка да шоу пачалася за некалькі месяцаў. Кожны гурт выпусьціў па прома-роліку, даваў інтэрв’ю, рабіў рэкламу, трымаў інтрыгу і пад 31 кастрычніка выбухнуў новай песьняй. Прадчувалася, што гэтым разам будзе неверагодны “hellуін”.

Чаканьні ад спліт-канцэрту спраўдзіліся амаль цалкам: поўны да краёў клуб, эфектны сьвет і відэашэраг, моцная падача са сцэны, утрапёны слэм на танцпляцы і адчуваньне сьвята, пасьля якога ва ўсім целе застаецца прыемны боль, а ў галаве – лёгкі шум і сагравальныя ўспаміны. Адзінае, экшану ўсё ж не хапіла. Чакалася, што гурты будуць у большай ступені “перамешвацца”. Па выніках GodsTower, Rasta, TT’34 гралі па чарзе некалькі песен і саступалі месца адзін аднаму, часам “пазычаючы” гітарыстаў ды вакалістаў. Але ўзровень быў вытрыманы годны, тлушч сачыўся з манітораў, хаця гук быў і не ідэальны.

Rasta прыемна зьдзівілі ня толькі сваёй новай кампазіцыяй “Timeless”, але і сапраўдным алдскулам – “Gods Want Me to Pray”. Праўда, у выкананьні часам адчуваўся пэўны разлад, што можна спісаць на недахоп практыкі. Больш за тое, напярэдадні канцэрту ад гурта паступіла заява аб тым, што пасьля шоу Rasta выступаць не зьбіраюцца і ідэй для новых песень ня маюць. Аднак абвяшчаць “ганебны апошні канцэрт” таксама ня будуць. Гучыць загадкава. І, мяркуючы па апошняй песьні, гурту яшчэ ёсьць куды ісьці. Шкада, калі яны насамрэч гэтага ня бачаць.

Як заўжды на вышыні выступілі “слупы” Gods Tower. Апрача народна ўлюбёных “Twilight Sun”, “Seven Rains of Fire”, “Rising Arrows” ды іншых прагучала новая песьня “Liar”, прысьвечаная Джардана Бруна. І калі вы ня ведаеце, хто гэта такі, Лэслі Найф катэгарычна адпраўляе вас чытаць падручнікі. A BelMetal вам сьцісла падкажа, што гэтага італійца спалілі на вогнішчы як ерэтыка за рэвалюцыйныя касьмічныя тэорыі. Што датычыцца кампазіцыі ўвогуле – меладычна, важка і дыхтоўна. Можна закладацца, калі б вы пачулі “Liar”, то па фірмовым стылі адразу б пазналі выканаўцаў.

Вялікае ўражаньне на многіх зрабілі ТТ’34. Новы трэк тэтэх, “Родина”, быў успрыняты публікай неадназначна. Але, па словах саміх музыкаў, ягонай мэтай было правакаваць людзей, і ў гэтым сэнсе “Родина” падцэліла ў самую кропку. Трапным стрэлам аказаўся і ўвесь выступ гурта: баевічкі “Самураи”, “Пздц”, “Бум” і, канечне ж, “Джек” парвалі натоўп. Думаю, большасьць траўм, атрыманых на 36/13, гэта заслуга менавіта харызматычных ТТ’34. Тым больш, гэтым разам харызма была памножаная на два: разам з дзеючым вакалістам Любамірам да гурта далучыўся і экс, люты Аляксандр Пацёмкін. Пры гэтым яны не заміналі, а гарманічна дапаўнялі адзін аднаго. Прынамсі, ня ведаю, як я выжыла пад самай сцэнай.

Фінальнай кропкай стала “гаставараўская” “Evil”, пад якую на сцэне пакрысе зьяўляліся ўсе ўдзельнікі спліту. Абдымкі, словы падзякі, усьмешкі і ўсеагульнае захапленьне – вечар гомельскага металу скончыўся. І нягледзячы на тое, што натоўп скандаваў “Гомель!”, выступу на біс не адбылося, бо, як высьветлілася пазьней, а адзінаццатай у клубе было запланавана іншае мерапрыемства.

Падводзячы вынікі, адзначу, што мерапрыемства мела посьпех. Калі мы і не атрымалі нешта эксклюзіўна-новае, то дакладна вярнулі жывую атмасферу мінулых канцэртаў. Прыемна, што, ў адрозьненьні ад вядомай байкі, сумеснымі высілкамі трох рознабаковых гуртоў, адзін зь якіх натхняецца космасам, другі паварочваецца на захад, а трэці хіліцца ў бок нашага усходняга суседа, воз беларускага металу такі зрушыўся зь месца.

Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Паліна Трохаўцава

30 кастрычніка ў клубе Il Bisonte сталёвым лакаматывам па слухачам прайшоўся Day of Dust overbrutal edition.

Калі мінулым разам оргі у якасьці хэдаў запрасілі айцоў усяго існага шведскага дэтху Entombed, то зараз абыйшлося толькі камандамі зь Сінявокай і братэрскай Украіны.

Наконт клуба. У мінулым жыцьці ён быў нам вядомы як Алекс'с. З тых старадаўніх часоў не зьмянілася амаль анічога, пад іншай шыльдай захавалася амаль абсалютна тое самае (здаецца, нават кошты ў бары). У адносінах да сьвятла і гуку дакладна, ані лямпачкі з часоў Алекса не зьмянілася. Аніякае сьвятло, гук ня самы дрэнны, але далёкі ад таго, што магло бы быць нават з гэтай апаратурай. Бясконцыя саўндчэкі і праблемы.

А 7 гадзіне сабралося некалькі дзясяткаў чалавек, клуб быў напаўпусты, але ўсе, хто быў, былі «у тэме», нагадвала нейкі ледзь ня хатні сабантуй. Што было тыпова для ўсяго гігу: чалавек 8-10 перад музыкамі рабілі ну надзвычай жорсткія рэчы, овербрутальныя мош, слэм і сёкл-піты. Здавалася, што яны зараз паламаюць адзін аднаго (з парай чалавек такое і здарылася, здаецца). А натоўп ззаду (у тым ліку і я) млява гушкаў галовамі і зрэдку гарлапаніў нешта неразборліва-ухвальнае ў бок музыкаў, зьдзіўлена гледзячы на армагедон перад сабой.

Зь невялікай затрымкай хвілін у 15 пачалі граць менчукі Strength Of Supremacy. Чым запомніліся — нудным саўндчэкам ды тым, што граць пачалі без другога гітарыста. Так-так, той весела падскокваючы выпаўз хвіліне на пятай. Хлопчы гралі бадзёра, энергічна, амаль адразу пачаліся нейкія скокі…
Але ня болей за тое. Неяк, мне падалося, невыразна, усё было падобным на адзіную крывавую масу. Шчыра кажучы, запомніўся толькі кавер на Dying Fetus.

Другімі былі тэхнікал-брутал кіяўляне Serpenternity. Сказаць магчыма амаль тое самае, што й пра Strength оf Supremacy. Нядрэнны, перспектыўны гурт, кому не хапае чагосьці ці то ў сцэнічнай падачы, ці то проста ў попыце. Тэхнічна, яскрава, але шэравата, нібыта вялізная маналітная коўзанка. Магутна, цяжка, але часам нудна нават для такога разнастайнага жанру, як brutal death.

Другая палова канцэрту распачалася з Relics Of Humanity. І вось тут адразу чуваць было ўжо зусім іншы ўзровень. Гурт на сто адсоткаў сталы, прафесійны… І гук быў адразу занадта болей разборлівы, але ня меней цэльнаметалічны. Толькі вярнуўшыся з туру, дзе гралі з майстрамі кшталту Unleashed, Beheaded, Cerebral Efusion, Abysmal Torment, хлопцы задалі іншы градус, да максімума разварушыўшы той самы кацёл з 10 целамі уперадзе і да глыбіні закрануўшы душы й целы астатніх.

Скончвалі найтлусьцейшыя кіяўляне Ezophagothomia. На пазамінулым Day of Dust яны проста парвалі залу, зараз зрабілі тое самае. Я кажу больш не пра водгук з боку наведвальнікаў (усё ж такі заднія шэрагі ледзь варушыліся), а хутчэй пра ўражаньне, якое яны пакінулі пасьля сябе. Нібыта нейкі непрадстаўляльна вялізны горны огр пачаў свой страшэнны танец, што зносіць усё на сваім шляху, ссоўваючы цэлыя тэктанічныя пліты. Ezophagothomia адыгралі на выдатна, пакінуўшы прысмак вантробнай, жывёльнай сілы і жаданьне згвортваць горы. Проста так. Таму што магу.

Цалкам ад канцэрту ўражаньне такога неверагодна якаснага… мяснога паўфабрыкату. Мяса шмат і яно выдатнае па якасьці, але недастаткова прыгатавана і занадта сырое. Таму акрамя асалоды ад наведваньня засталася нейкая думка-мара пра тое, якім смачным ён быў бы, калі б пайшло ўсё трошкі па-іншаму.

30 лістапада ў клубе Re:Public прайшоў канцэрт славутага нямецкага пост-хардкор гурта Annisokay. На разагрэве ў немцаў выступалі беларускія калектывы Σοφία (Symphonic Deathcore) і Rise in Rage ( Modern Groove Metal).

За некалькі дзён да канцэрту многіх фанатаў патрэсла навіна: пашпарт аднаго з удзельнікаў Any Given Day згублены ў расейскай амбасадзе, таму гурт не наведае Менск. Пачаўся ажыятаж: пайшоў перапродаж квіткоў, некаторыя аддавалі іх задарма. Многія беларускія фанаты чакалі менавіта гэты гурт, таму дадзеная навіна выбіла іх з каляіны. Аднак, па выніках невялікага апытаньня, большая частка людзей, прысутных на канцэрце, прыйшла менавіта на выступ Annisokay і былі ніколькі не засмучаная адсутнасьцю Any Given Day. Былі нават тыя, хто наведаў канцэрт дзеля таго, каб пабачыць Rise in Rage.

Запускаць людзей у клуб пачалі а 19:00. Да гэтага часу ля дзьвярэй утварылася нямалая чарга. Некаторыя куплялі квіткі на ўваходзе і былі ўзрадаваныя наступнай навіной: кошт у дзень імпрэзы не падняўся, а застаўся на ўзроўні 300 тысяч. Яшчэ перад пачаткам канцэрту назіраліся разьмінкі фанатаў перад слэмам: хтосьці круціў «вяртухі» прама каля гардэроба, некаторыя рабілі практыкаваньні на расьцяжку цягліц — хто на што здольны. Публіка сабралася даволі тыповая для выступу пост-хардкоравага гурта: татуяваныя хлопцы з тунэлямі і мілыя дзяўчыны, якія захраснулі ў годзе так 2007. Далёка ня ўсе, вядома, падыходзілі пад дадзенае вызначэньне, але вялікая частка масы была менавіта такая.


Першымі падцяплялі публіку Σοφία. Падчас іх выступу зала павольна напаўнялася гледачамі. Вакаліст пачаў прадстаўленьне са словаў: «Мы прыехалі да вас з далёкага Полацку. Горад, у якім барадатыя жанчыны і заўсёды халоднае піва». Зь першых нот у зале пачаўся слэм: спачатку кола, а там ужо і сьцяна сьмерці падасьпела. Усё дзейства было нязначным, бо на разагрэў прыйшло мала народу. Падчас выкананьня песьні «Утопия» вакаліст папрасіў публіку зладзіць невялікую ілюмінацыю тэлефонных ліхтарыкаў у пэўны момант. Σοφία адыгралі шэсьць трэкаў, якімі крыху расхісталі людзей да выхаду наступнага гурта — Rise in Rage.

Напрыканцы франтмэн зрабіў невялікі прэзент фанатам ў выглядзе налепак з лагатыпам гурта.
На жаль, гук Re:Public’y зноў прымусіў жадаць лепшага: словаў было практычна не разабраць, ад занадта высокіх частот закладвала вушы. Калі параўнаць гук падчас выступу Oomph! (ён быў досыць чыстым і тэндэнцыя «закладаньня» вушэй ня прасочвалася), напрыклад, то выснова напрошваецца сама сабой: пост-хардкор (і падобныя да яго стылі) не для сьцен Re:Public.

А 20:10 на сцэну выйшлі Rise in Rage. У іх выкананьні прагучаў новы альбом «Серая кровь». Зь першых акордаў усё той жа нешматлікі кантынгент пачаў ладзіць слэмы. Людзей практычна не дадалося за час перапынку. Вакаліст Rise in Rage прасіў прысутных быць больш актыўнымі, часьцей скакаць са сцэны. Таксама паміж песьнямі ён дзякаваў публіку за тое, што тыя ходзяць на канцэрты замежных выканаўцаў, бо, дзякуючы гэтаму, у нашу краіну будуць больш ахвотна зазываць эўрапейскія і іншыя замежныя гурты. Rise in Rage прынесьлі з сабой шмат мітусьлівага сьвятла, гармануючага з музыкай як нельга лепш. Як было заўважана: пераважная большасьць прысутных — хлопцы. Але, магчыма, дзяўчаты проста разьбегліся па кутах з-за практычна бесперапыннага слэму.

Зьдзівіла тое, што сярод наведвальнікаў былі мужчыны 35-40 гадоў, бо выступаючыя гурты ставяцца да больш маладога пакаленьня. Падчас выкананьня песьні «Прамяні» басіст Іван Стэфановіч спусьціўся са сцэны і граў на танцпляцоўцы. У сярэдзіне выступу да вакаліста падышоў асабліва заўзяты фанат, якога ў выніку ледзь не справадзілі з канцэрту, і папрасіў скокнуць у натоўп. Франтмэн доўга аднекваўся, абумовіўшы адмову боязьзю вышыні. Але, перабароў сябе, у выніку скокнуў на лес рук фанатаў. Трэк «Так говорил тиран» апынуўся самым выбухным. Пад яго публіка зьдзейсьніла магутныя слэмы, скачкі і іншыя шаленствы. У завяршэньне Rise in Rage адыгралі песьню «Девятый вал», падчас якой многія прысутныя выбягалі на сцэну і адрываліся разам з гуртом. Публіка скандавала: "Малайцы!", удзельнікі калектыву дзякавалі за ўзрушаючую падтрымку і кінулі ў залу барабанныя палачкі.

Разагрэў атрымаўся выбітны. Многія з тых, хто прыйшоў дзеля адрыву пад Annisokay, да іх выступу ўжо стаміліся. Σοφία і Rise in Rage сваімі моцнымі сэтамі дужа разгайдалі залу да выхаду хэдлайнераў.

У клубе знаходзіліся дзьве кропкі зь мерчам: Annisokay і Rise in Rage. «Крама» немцаў прадстаўляла даволі тыповы асартымент: майкі, талстоўкі, шапкі, бранзалеты і г.д. І ўсё гэта па дастаткова дэмакратычных коштах. Пад канец канцэрту многае з гэтага не было распрададзена. А вось з кропкай Rise in Rage справы ішлі крыху інакш. Калі я падышла, на прылаўку ляжалі ўсяго дзьве майкі — распрадалі практычна ўсё, што прывезьлі.

Бліжэй да 9 вечара на сцэне перыядычна пачалі зьяўляцца ўдзельнікі Annisokay для таго, каб праверыць гатоўнасьць інструментаў да неймавернага выкананьня музычных партый. Людзей стала крыху больш за кошт таго, што многія спусьціліся з другога паверху на танцпляц. Дайшло, тым часам, не так ужо і шмат. Хутчэй за ўсё, справа ўсё ж у тым, што Any Given Day так і не змаглі даехаць да нас.

У 21:15 на сцэну выйшаў Дэйв (вакаліст Annisokay). Публіка вельмі горача вітала яго і астатніх удзельнікаў гурта. З самага пачатку іх выступу пачаліся скачкі са сцэны: спачатку нешматлікія, а потым ужо ішлі ўсе, каму ня лень. І добра б, калі толькі скачкі. Некаторыя асабліва разумныя індывіды спрабавалі выконваць вакальныя партыі разам з вакалістам (увага!) прама ў мікрафон. Арганізатарам даводзілася праганяць са сцэны такіх дзеячаў. Таксама многія падчас песень залазілі на сцэну і абдымаліся з музыкамі, адна парачка выйшла і пацалавалася прама на сцэне з наступным ныраньнем у натоўп. Здаецца, гурт гэта не абурала, таму што пры кожным такім выпадку Дэйв шчыра ўсьміхаўся і сьмяяўся.

Адыграў гурт на ўсе 100, пры гэтым энергічна скачучы і перамяшчаючыся па сцэне. Музыкі выкладваліся па поўнай, дзякавалі публіцы за падтрымку. На кожнай песьне фанаты падпявалі вакалістам. Было бачна, што яны па вартасьці гэта ацанілі. Вядома, і падчас выступу Annisokay не абышлося бяз слэму. Дэйв прасіў рабіць кола, а ініцыятыўная публіка працягвала гэтае дзеяньне сьцяной сьмерці. На апошняй песьне вакаліст папрасіў згрупавацца фанатаў ля сцэны і зрабіць агульнае фота. Празь некалькі хвілінаў пасьля сыходу гурта са сцэны Дэйв выйшаў у людзі. У самым пачатку ні ў каго з тых, хто падышоў за аўтографам, не апынулася маркера. Вакаліст падняў шарыкавую асадку ўверх і сказаў, што ня будзе ставіць аўтографы ёю. Асадку хутка замянілі маркерам. Таксама Дэйв ахвотна фатаграфаваўся з усімі жадаючымі, строячы пры гэтым тварыкі і усьміхаючыся.

Падводзячы вынік, магу сказать, што Annisokay апынуліся не такімі ўжо знакамітымі ў Беларусі: зь цяжкасьцю назьбіралася палова танцпляцу. Магчыма, яно і да лепшага, бо было больш месца для слэму і рознага роду шаленства. Кожны гурт уклаў шмат сілаў у гэты канцэрт, парадаваў публіку, даў зарад пазітыўных эмоцый на доўгі час. Думаю, многія з тых, хто да гэтага не прымалі да ўвагі беларускую метал-сцэну, зірнулі на яе па-іншаму пасьля наймагутных выступаў Σοφία і Rise in Rage. Музыкам з Annisokay спадабалася атмасфера, якая панавала ў зале. Будзем спадзявацца, што да наступнага прыезду іх музыка праточыцца ў вялікія масы беларусаў і наведвальнасьць ў разы павялічыцца.

Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Ала Пірумава

Гурт Re1ikt у TNT Rock Club апошні раз са старой праграмай.

Фота: Кацярына Арцiменя

Фота: Аляксей Базарнаў

27 кастрычніка ў Менску з аншлагам прайшло вялікае шоў Brit Floyd, афіцыйнага трыб'ют-гурта легендарных Pink Floyd, чыё імя вядома ўсім, хто хоць крышку цікавіцца рок-музыкай, ды й музыкай агулам.

Самі Pink Floyd апошні раз выступалі ў 2005-м. Тады на адзін вечар, забыўшыся аб сварках, Роджар Уотэрс, Дэвід Гілмар, Нік Мэйсан і Рычард Райт сабраліся разам на адной сцэне — то быў апошні канцэрт у класічным складзе, бо Райт пайшоў з жыцьця ў верасьні 2008. Гілмар і Мэйсан у лістападзе 2014 выпусьцілі апошні альбом «The Endless River», пабудаваны на архіўных запісах, пасьля чаго была пастаўленая канчатковая кропка ў гісторыі гурта.



Калектыў Brit Floyd нарадзіўся ў Англіі ў 2011 годзе. Прафесійныя музыкі паставілі мэтай максімальна дакладна перадаць класічныя творы Pink Floyd, а таксама арыгінальнае сцэнічнае аздабленьне. Гурт стаў вядомым па ўсім сьвеце і заваяваў шырокае прызнаньне сярод шматлікай і разнастайнай аўдыторыі прыхільнікаў. Ня дзіва, бо армія слухачоў насамрэч унушальная, а настальгічныя пачуцьці толькі мацнеюць. Тым болей, падрасло пакаленьне маладых фанаў, у якіх проста не было магчымасьці ўбачыць на свае вочы выступы арыгінальнага гурта. Таму зьяўленьне трыб'ют-гурта было прадвызначана і заставалася толькі справай часу.

У Менск Brit Floyd завіталі ў рамках туру з праграмай «Space & Time», у якую ўвайшлі рэчы зь пяці класічных альбомаў Pink Floyd: «Wish You Were Here», «Animals», «The Wall», «The Division Bell» і «The Dark Side of The Moon».



Мы з калегай прыйшлі загадзя, нас чакала ўжо цалкам падрыхтаваная сцэна са шматлікімі інструментамі на ёй і, канешне ж, — са знакамітым аграмадным круглым экранам над ёю. Зала бліжэй да заяўленага часу пачатка была яшчэ напаўпустая, але струменчыкі натоўпу, якія спрытна напаўнялі трыбуны і танцпляц, не пакідалі сумневу — аншлагу сёньня быць. Фанзона, дарэчы, уяўляла своеасаблівы «партэр» — сюды прыходзілі самыя імпазантныя мужчыны з самымі элегантнымі жанчынамі, каб седзячы насупраць сцэны атрымліваць найбольшую асалоду ад шоў. Танцпляц жа напоўнілі пераважна маладыя людзі. Не сказаць, каб прама яблыку не было куды ўпасьці — але колькасьць гледачоў была ўнушальная. Адпаведна атмасферы імпрэзы, танцпляц быў спакойным утульным месцам, зусім ня жаркім і небясьпечным — асноўная маса разьмеркавалася на сектарах. Калі пасьля некалькіх першых кампазіцый я павярнуў галаву назад, знайсьці дзірку блакітнага колеру (колер пустых сядзеньняў) было практычна немагчыма. Усе ведалі, куды прыйшлі і чаго чакаць, і не памыліліся.



Шоў пачалося з «Speak To Me», перайшоўшай у «Breathe». На экране дэманстравалася лінія пульсу на фоне прызмы. Музыкі былі сустрэтыя цёплымі апладысментамі і воклічамі, прайшліся па «On the Run», славутай «Time». Уяўлялі сабой яны склад зь дзевяці агулам чалавек: вакаліст-басіст («Роджар Уотэрс»), гітарыст-вакаліст («Дэвід Гілмар»), другі гітарыст, падазрона падобны вобразам да Сіда Барэта, клавішнік і барабаншчык, плюс чалавек-аркестр, які пасьпеў за час канцэрту пайграць на перкусіі, саксафонах, клавішах і басе. І тры цудоўныя бэк-вакалісткі, адна зь якіх сольна выканала вакаліз у наступнай кампазіцыі «The Great Gig in the Sky», сарваўшы авацыі.




Доўгая і канцэптуальная «Shine On You Crazy Diamond» стала пэўнай кульмінацыяй гэтай часткі выступу, на ёй ў поўную сілу разгарнулася сьвятло і лазеры, пагружаючы гледачоў у транс. Варта ўзгадаць візуальныя падказкі, якія паведамлялі нам, зь якога перыяду творчасьці будзе далей твор. Такім чынам наступнай ішла рэч раньніх часоў «See Emily Play», на якой экран, на кантрасьце са звычнай псіхадэлічнай візуалізацыяй, паказваў суцэльны ролік зь дзяўчынай Эмілі ў лесе — адлюстраваньне таго, што калісьці ўбачыў Сід Барэт пасьля прыняцьня галюцынагену і што натхніла на напісаньне кампазіцыі. Вось такія гісторыі. І мы незаўважна падышлі да культавай «Another Brick in the Wall». Музыкі абралі для жывога выкананьня, несумненна, папулярную частку 2, задзейнічаўшы залу ў якасьці дзіцячага хору на словах «We don't need no education...» Атрымалася выдатна! Яшчэ праз тры песьні да нас зьвярнуўся на прыемнай вуху брытанскай ангельскай лідар гурта Дэм'ен Дарлінгтан, абвясьціўшы заканчэньне першай часткі і антракт. Усё зусім як у тэатры, натуральна.

У антракце давялося лепей разглядзець аўдыторыю. Палац спорту ў гэты вечар быў запоўнены людзьмі дыяметральна розных узростаў і груп: ад салідных дзядзек у гарнітурах да хлопцаў з іракезамі, ад мацярок зь дзецьмі да гламурных маладзіц. музыка Pink Floyd аб'яднала ўсіх…

Тымчасова другая частка. Сюды ўвайшлі такія рэчы, як «One of These Days», «Louder Than Words» з апошняга альбому, чый відэашэраг рабіў кранальнае прысьвячэньне памерламу Рыку Райту, кананічная «Money», «Set the Controls for the Heart of the Sun» з чароўнай візуалізацыяй, «Have a Cigar», «Wish You Were Here». Скончылася асноўная частка на «The Final Cut». Далей пайшоў запланаваны біс: доўгачаканая «Comfortably Numb» — Йэн Кэтэл адклаў бас і пераўтварыўся ў актора, апрануўшы белы халат і стаўшы доктарам у гатэльным нумары — на сцэне зьявіўся тэлевізар і крэсла зь Пінкам у ім — вы зразумелі, гутарка аб рэканструкцыі ўрыўку фільму «Pink Floyd: The Wall». сола ў гэтай песьні, якое лічыцца найлепшым гітарным сола ўсіх часоў, было выканана бездакорна, феерычна, ад душы. Так, як належыць. Увогуле, асаблівай увагі заслугоўвае тое, наколькі чыста і прафесійна былі выкананыя ўсе партыі напрацягу канцэрту. На 100%, без аніводнай памылкі, адзін-у-адзін са студыйным арыгіналам. За гэтым, канешне, стаяць гады, каласальны музычны вопыт, праца, вартая нізкага паклону.



Апошнія тры песьні былі з «The Wall», тэматыкі Пінка-дыктатара — адпаведна іх вакаліст Йэн выканаў, пераапрануўшыся ў чорны плашч з пальчаткамі і акулярамі. Шкада, што фотаздымка дазвалялася толькі на першых трох кампазіцыях, і мы ня можам данесьці гэтыя моманты.

Шоў доўжылася дзьве з паловай гадзіны і 23 кампазіцыі. На разьвітаньне Дэм'ен ізноў прамовіў «dziękuję» (арыгінальны варыянт — калі большасьць артыстаў абагульняе нас з Расеяй, карыстаючыся тым жа самым «спасибо», гэтыя дзядзькі аднесьлі нас да Польшчы. Жартую. Пэўна, то была спроба выказаць зь пераменным посьпехам нашае «дзякуй», што, тым ня меней, прыемна) :)

Ну і не магу канчаткова не падвесьці вынікі, адказваючы на пытаньні, пастаўленыя ў гэтым артыкуле. Так, асалода ад «флойдаўскага» гуку невыказальная, прасьпяваць хорам маніфест з «Another brick in the wall» было цудоўна, спыніцца і задумацца можна было ў любы момант, час замядляўся і спыняўся, была магчымасьць застацца сам-насам з музыкай і растварыцца ў ёй. А цукаркі з капляй кісьлі, зразумела, не давалі. І шкада, што не было надзіманых фігураў, прынамсі сьвіньні, і сьцяны, якая разбураецца. Але гэта ніколькі не сапсавала ўражаньні.



Такім чынам, у нас адбылося вялікае шоў, прысьвечанае музыцы легендарных Pink Floyd, музыцы, якая аб'ядноўвае пакаленьні і азначае сабой цэлыя паўстагодзьдзя, пры тым застаючыся запатрабаванай і жаданай на працягу ўсяго гэтага часу. І самае прыкметнае ў гэтай музыцы — яна не сыходзіць на пыльныя паліцы ў разрад «класікі, да якой трэба дарасьці». Яна ўсё такая ж жывая і нават модная. Рэчы кшталту выявы дыфракцыі сьвятла ў прызьме, прыпеву «Another Brick», сола «Comfortably Numb» — гэта адвечныя татэмы рок-музыкі і музычнай творчасьці ў цэлым. Музыка Pink Floyd з году ў год выклікае ўсё тыя ж сапраўдныя пачуцьці, адбіваецца ў душах людзей. Таму і жыве. І дзякуючы сваёй шчырасьці і форме ды зьместу, не падобнымі ні на што іншае, будзе жыць заўсёды.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч

Фота: Інга Воран

Прайшло ледзь больш за год зь мінулата канцэрту Within Temptation у Менску, як быў абвешчаны другі выступ гурта. Усё тое ж шоў, лічы, тая ж праграма, той жа Hydra World Tour. Абапіраючыся на мінулагадовы посьпех, сумневаў быць не павінна было — Within Temptation зьбяруць Палац Спорту і ў другі раз. Але зараз (і веру, таму шмат цалкам лагічных падставаў) у будынку Палацу было зусім ня так людна. Але калі гурт выйшаў на сцэну, і холад, які панаваў у памяшканьні, сышоў на не, колькасьць наведвальнікаў адышла на самы апошні план. Перад намі мусілі выступіць Within Temptation, і астатняе хай турбуе калі-небудзь пасьля.



На гэты раз ніякіх раптоўных разагрэваў заяўлена не было, людзі падыходзілі да восьмай гадзіны, займалі свае месцы на сектарах і танцпляцы (дзе за некалькі месяцаў за канцэрту была ўладкаваная яшчэ і фанзона) і зь нецярпеньнем чакалі выхаду гурта. А палове на дзявятаю згасла сьвятло і пачало граць Інтра, якое эфектна суправаджалася відэа-інсталяцыяй на невялічкім экране ззаду сцэны. Далей выходзяць музыкі, і адзін за адным панесьліся баявікі: “Paradise (What About Us?)” (на экране свае партыі сьпявае Тар’я), “Faster” і “In the Middle of the Night”. Расхісталі, дадалі запалу – і далей больш павольныя “Fire and Ice”, “Iron” і “And We Run”, зноў маланкай – “Dangerous”.



Гітарысты паводзілі сябе на сцэне жывенька, але шоў дакладна тягнула Шаран. Кантактавала з публікай, прымала кветкі, скакала ды кідала казу. Было бачна, што стамлялася, але адпрацоўвала на 100 адсоткаў. Афармленьне сцэны на гэты раз абышлося без п’едэсталу ззаду, над якім непасрэдна і вісеў экран, дзе да кожнай песьні йшло сваё адмысловае відэа. Не было “языка” ля сцэны, не было сюжэтных відэа-перапынкаў. І сыграна было на некалькі песьняў менш. Атрымалася крыху зрэзаная версія папярэдняга канцэрту.



Затое нязьменнымі засталіся самыя актыўныя фанаты гурта. Сустрэлі музыкаў ля Палацу спорту, падарылі выраб, які рабіў адмысловы каваль – сцэну, дзе стаялі музыкі, а зь яе зьвісалі ружы. На танцпляцы кожнаму раздалі па аркушу паперы з інструкцыямі і па папяроваму чырвонаму сэрцайку, якія фанаты падымалі ўверх на першай песьне. Выглядала эфектна нават ззаду танцпляцу. Таксама круцецкі выглядаў флэш-моб з ружамі, калі на “Covered By Roses” першыя шэрагі паднялі ружы, а ў канцы песьні сабралі іх і аддалі Шаран. Банальна? А ведаеце, ружаў шмат не бывае!



Падчас “Mother Earth” угору падняліся сотні рознакаляровых папяровых матылькоў, якія плаўна, у такт песьне, лёталі ў руках гледачоў з боку ў бок. Пасьля быў невялічкі перапынак, на якім планавалася веншаваньне Йеруна, басіста гурта, з Народзінамі. Гледачы надзелі на галовы адмысловыя каўпачкі, а Шаран, якая выйшла на сцэну першай, прамовіла, што хоча далучыцца, і пазычыла каўпачок і сабе. Йеруна павіншавалі, зала праскандавала на нашай “падобнай на расейскую мове” “С Днём рождения!», а Шаран так і сьпявала наступную “Never-Ending Story” ў каўпачку. На гэтай мілаце і надышоў час апошняй “Ice Queen”. Калісьці зь яе і “Mother Earth” у мяне пачалося знаёмства з гуртом, а зараз гэтыя дзьве рэчы зьяўляюцца галоўнымі цвікамі праграмы і абавязковай часткай сэт-лісту. Далей паклон – і ўсё. Хочацца спадзявацца, што хутка ўбачымся зноў. Дзякуй арганізатарам і ўсім, хто наведаў гэты канцэрт, за цудоўны настрой у панядзелак!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Максім Пракаповіч

Фота: Інга Воран

24 кастрычніка менскі heavy metal гурт Aillion выпусьціў у прасторы сеціва свой новы альбом “Война миров”. BelMetal быў побач з музыкамі ў гэты адказны момант і скарыстаўся ім, каб высьветліць падрабязнасьці.



На здымку — той самы момант, калі Канстанцін Дудараў (вакал)і Зьміцер Мікуліч (гітара) публікуюць альбом.

BelMetal віншуе вас з прэм’ерай. Раскажыце, калі ласка, пра што гэты альбом? Якая ягоная канцэпцыя?

Канстанцін: На наш погляд, альбом атрымаўся шмат у чым злабадзённым, там адлюстраваныя розныя тэмы нашага жыцьця. Гэта не рамантычны, не гістарычны альбом, як звычайна прынята браць за аснову лірыку ў хэві-метале, і ня фэнтазі, як у паўэр-метале, а праца з сацыяльнай, жыцьцёвай праблематыкай. Прасочваюцца антываенныя матывы. Я бы сказаў, што для класічнага хэві-металу гэта не зусім стандартны падыход.

Зьміцер: Цікава, што большасьць лірыкі была напісаная недзе пяць год таму, але дагэтуль застаецца на злобу дня.

Канстанцін: Так, калі ўзяць песьню “Яд”, яна была напісана Пятром Елфімавым задоўга да таго, як сабраўся яшчэ гурт “Стая”. Сутнасьць у тым, што многія песьні нібыта апярэдзілі свой час.

Здаецца, вокладку да альбому вам рабіў украінскі мастак. Праўда?

Канстанцін: Я сам нарадзіўся ва Украіне, хоць гэта ня мае дачыненьня. Але некалькі год таму, калі мы анансавалі альбом, нам напісаў хлопец з Данецку, маўляў, вельмі падабаецца нашая творчасьць, хачу паўдзельнічаць у стварэньні вокладкі. Недзе паўгады мы зь ім абменьваліся каментарамі, эскізамі. Вокладка паказвае, што паўсюль вайна, разруха, і толькі анёл імкнецца ўберагчы дзяўчынку, якая трымае кветку, сімвал міру і гармоніі. Надзея застаецца.

Зьміцер: Гэтая вокладка намалявана ўручную. Таму мы кажам шчыры дзякуй Аляксандру Казачэнка. За ўвесь час маёй музычнай дзейнасьці гэта першая вокладка, якую я магу назваць сапраўднай.

Вы кажаце, што працэс запісу заняў прыкладна пяць год. А чаму так доўга? Чым яшчэ займаліся ў гэты час?

Зьміцер: Увогуле ў мяне на камп’ютэры папка “Война миров” ляжыць з паметкай “2011”. І на момант 2011 году прыкладна 80 адсоткаў альбому было гатова. Але пасьля адбываліся розныя падзеі, якія тармазілі выданьне. Напрыклад, калі я займаўся зьвядзеньнем і запісам альбому, памёр вінчэсьцер, на якім былі запісаныя ўсе барабаны і пяць гатовых праектаў. Было цяжка зьмірыцца, што матэрыял, які нас цалкам задавальняў, зьнік, і прыйшлося перапісваць усё нанова. Але мы знайшлі сілы, каб усё перарабіць, і месцамі атрымалася нават круцей, чым было. Да нас прыйшоў новы бубнач Аляксандр, які па-свойму ўбачыў кампазіцыі Aillion, і мы ніколькі не расчараваныя ў тых песьнях, якія ён перазапісаў.

Канстанцін: Ну і жыцьцёвыя справы, канечне, умяшаліся. Так атрымалася, што я на некалькі год практычна выпаў з музычнай творчасцi. Таму мы вырашылі, як зьяўлялася магчымасьць, дарабляць па адной песьні і выкладваць яе. І сёньня мы нарэшце здымаем гэты Дамоклаў меч!

Зьміцер: Тры песьні ў альбом не ўвайшлі. Адну зь іх – “Вечный город” – мы плануем выпусьціць бонус-трэкам. Яшчэ адна песьня атрымалася больш брутальнай, і таму крыху выбіваецца з канцэпцыі альбома, які атрымаўся усё ж такi больш меладычным. Таксама мы яшчэ хацелі перапісаць “Непобеждённый судьбой”, але паколькі зыходнікі былі згубленыя, мы падумалі, што гэта лёс: няхай яна застаецца ў выглядзе 2009 году. Тым больш, зь цягам часу прыйшло разуменьне, што не заўсёды патрэбна выкшталцоўваць ідэальны гук. Якасьць – гэта важна, аднак ня варта выстаўляць яе на першае месца.

Як кажуць, лепшае – вораг добрага…

Зьміцер: Дарэчы, мне гэта вельмі імпануе. Я свае сола мог цэлы дзень запісваць, а потым выдаляць. Увогуле, люблю пісаць сола разам зь Пецем Елфімавым, таму што ён прыходзіць і кажа, што гэта ўвогуле выдатна, а тут проста ноту трэба памяняць. Потым праз тыдзень пераслухваеш і разумееш: “Ну так, добрае сола”. А калі б я пісаў яго сам, магчыма, проста сьцёр бы.

Наступны крок – канцэрт-прэзентацыя альбому? Падзяліцеся падрабязнасьцямі.

Канстанцін: Ён адбудзецца 8 лістапада ў TNT Rock Club. Для нас гэта сапраўднае сьвята. У нас атрымліваецца так, што будзе дзьве прэзентацыі, таму што сёньня – інтэрнэт-прэзентацыя, а потым будзе рэліз дыска, і будзе сэнс зрабіць яшчэ і канцэрт у падтрымку.

Зьміцер: Мы прыйшлі да разуменьня, што нам яшчэ доўга чакаць выпуску альбома на фізічным носьбіце, i замест таго, каб дарабляць матэрыял, мы вырашылі зрабіць прэзентацыю ў сеціве, а пасьля – яшчэ адну, i канцэрт у падтрымку выхаду дыска. Верагодна, нехта падумае, што мы высмоктваем з пальца падставы для нейкіх канцэртаў, але нас гэта мала хвалюе. Да 8 лістапада мы рыхтуем вялікую праграму, пройдземся па ўсёй гісторыі гурта. Напэўна, гэта будзе наш самі доўгі канцэрт. А фізічныя носьбіты мы плануем выпусьціць на лэйбле Metallism.

У эпоху інтэрнэт-пірацтва продаж фізічных носьбітаў – справа няўдзячная. Вось і вы вырашылі свабодна выкласьці кампазіцыі ў сеціва. Чаму пайшлі гэтым шляхам?

Канстанцін: Канечне, сёньня ўсё пампуюць у MP3, нават заўзятыя фэны часта не турбуюць сябе купляй дыскаў. Але людзі, якія любяць класічнае ўспрыманьне, падтрымліваюць.

Зьміцер: Чым ныць, як раней было лепш, прасьцей ісьці ў нагу з часам.

Як прадстаўнік беларускамоўнага парталу, не магу не задаць наступнае пытаньне. Існуе меркаваньне, што мова хэві металу – ангельская. Расейская таксама звыкла кладзецца на слых. А як па-вашаму, ці сумяшчальны хэві метал зь беларускай мовай? Ці ўзьнікалі думкі запісаць такі матэрыял?

Зьміцер: На мой погляд, выдатна сумяшчальны. Мне вельмі падабаецца, як беларуская мова гучыць зь металам. Праблема ў тым, што мы ня пішам тэксты. Таму мы адкрыта кажам, што, калі хто-небудзь дашле нам тэкст на беларускай мове, які мы ўпадабаем, з задавальненьнем зробім зь яго песьню.

Канстанцін: Мы спрабавалі на ангельскай. Я доўга пакутаваў, вучыў, у студыі гэта карэктавалі. Мо і няблага атрымалася, але аддача была ня той, што мы хацелі. Усё ж такі, калі гурт сьпявае на ангельскай, ён ставіць перад сабой мэту быць цікавым сьвету. Мы таксама гэтак думалі ў пэўны момант. Але так склалася, што ў нашым жанры ўжо вельмі шмат крутых гуртоў, і даволі цяжка прапанаваць нешта сваё. Але у нас гэтая ніша амаль што свабодная. Лепш сьпяваць тут і адчуваць сябе запатрабаванымі. Бо хутчэй за ўсё ты не паедзеш турамі па Еўропе. Таму мы проста цьвяроза паглядзелі на рэчы. А ад беларускай мовы не адмаўляемся.

А ўвогуле сочыце за беларускай сцэнай? Можаце кагосьці вылучыць?

— Аляксандра [Cаладуху] можам вылучыць, — пачулася ад нядаўна далучыўшагася да кампаніі бубнача Aillion, таксама Аляксандра.

Зьміцер: Паколькі я гукарэжысёр, супрацоўнічаю зь вялікай колькасьцю гуртоў. І асабіста мяне вельмі радуе сучасная сітуацыя. Напрыклад, магу адзначыць гурты The Burner, Serdce, Rise In Rage…

Пад канец скажыце, калі ласка, некалькі словаў нашым чытачам.

Канстанцін: Мы хацелі б пажадаць усім веры ў айчынную музыку, каб яна прыносіла эстэтычнае задавальненьне, каб яе падтрымлівалі, прыходзілі на канцэрты, таму што толькі разам мы зможам разьвіваць гэты накірунак. Ну і, канечне, жадаем усім прыемнага праслухоўваньня нашага альбому, добрых уражаньняў. І да сустрэчы на прэзентацыі, сябры!

Паслухаць сам альбом «Война миров» можна па спасылцы.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal

Як захаваць гук металу, калі прыбраць гітары, бас, клавішы? На гэтае пытаньне ўласным прыкладам адказаў нямецкі a capella metal гурт Van Canto, што даў канцэрт у менскім Re:Public’y 25 кастрычніка.

Узгадаем, што канцэрт павінен быў адбыцца яшчэ ўвесну, але па прычыне таго, што адзін з удзельнікаў секстэту захварэў, яго давялося адкласьці. Вось ён, зваротны бок жанру a capella – ня так проста знайсьці замену, бо кожны голас – унікальны і неад’емны элемент суцэльнай кампазіцыі. Але «Концерт Холл Групп» стрымалі слова і давезьлі нямецкую шасьцёрку да нас.

На гэты раз зноў паўтарылася сумная тэндэнцыя – паўпусты клуб і скразьнякі на танцпляцы. Як заўважылі самі Van Canto, на іхняй памяці гэта быў першы выпадак, калі ўнутры было халадней, чым звонку.

Пачынаць выпраўляць становішча давялося менчукам Kliodna, якія выступалі на падцяпленьні. Шчыра скажу, пасьля таго, як мой, так бы мовіць, калега апублікаваў даволі скандальную і крытычную рэцэнзію на ЕР гурта, я ставілася да выступу Kliodna з апаскай. Але, ведаеце, нічога страшнага не адбылося. Пачуўся меладычны хэві з прыгожым акадэмам. Чароўная дзяўчына на вакале і драйвовыя хлопцы з інструментамі. Часам, праўда, было сумнавата слухаць пра “шлях у нікуды” і “памёрлых прынцэс”. А вось кавярок на “Highway to Hell” зайшоў надта добра. І ня толькі з таго, што гэта AC/DC, а яшчэ і таму, што зусім па-іншаму раскрыўся голас вакалісткі. Тар’я пераўтварылася ў Джаан Джэт.

Недзе а дзявятай пад эпічнае інтра выйшлі і самі Van Canto – пяць вакалістаў ды адзін бубнач. Дзеяньне распачалося з запальнай “Fight for Your Life”, прычым тая загучала так якасна і чыста, што я нявольна схамянулася: “Няўжо фанера?!” Не, не фанера, а майстэрства і прафесіяналізм. Музыкі пасьпявалі і выдаваць свае знакамітыя “рам-дылі-дам”, і ціснуць рукі беларускім фэнам, і перабягаць па сцэне. Асаблівага посьпеху ў гэтым дасягнулі “гітарысты” Штэфан і Росс, якія падчас выкананьня “One to Ten” зладзілі сапраўдную дуэль і перабіралі нябачныя рыфы.



Але залі таксама не даводзілася заставацца бяз справы: гурт прапанаваў беларусам сьпяваць гамы, выводзіць высокія ноты і нават гроўліць, пасьля чаго зрабіў слушную выснову: на Беларусі сьпяваць умеюць.

Хай бы нават і ня ўмелі, галоўнае было не апускацца ў цішыню і маўчаньне. Таму ў моманты, калі Van Canto спыняліся, каб прамачыць горла вадой ці “рэд булам”, нам было наканавана пляскаць у далоні, крычаць і ўсяляк падтрымліваць “а капэла хіроўз”.

А яны падтрымалі нас заваднымі “Badaboom”, “To Sing a Metal Song”, “Water. Fire. Heaven. Earth”. Падчас жа выкананьня “The Bard’s Song” ад Blind Guardian, якія ня так даўно самі гралі яе ў гэтых сьцянах, да вакалістаў далучыўся і бубнач Бастыян, і атрымалася татальнае a capella. Трук паўтарыўся і пры выкананьні балады, напісанай франтмэнам гурта Слаем, “Last Night of the Kings”.

Асобна трэба адзначыць сабатонаўскую “Primo Victoria”, якая жыўцом уразіла звыш меры. Завяршаў асноўную частку выступу неафіцыйны гімн гурта – “The Mission” – зь якога і пачалося ў свой час узыходжаньне Van Canto на музычны алімп. Прагучаў “гімн” упярэмешку з “Master of Puppets”, што вызвала бурнае захапленьне публікі. На біс прагучала “If I Die in Battle” і “Fear of the Dark”, куды ж безь яе.



Нясьмела запытаўшыся, ці дазволім мы прыехаць яшчэ раз, Van Canto атрымалі сьцьвярджальны гоман у адказ і, здаецца, давольныя засталіся пафатаграфавацца з жадаючымі.

Так што, калі вы хочаце выдаваць метал, але ня маеце музычных інструментаў, не бяда. Пры ўмове, што вы – ўладальнік моцнага вакалу. Ну, а калі і яго няма, што ж, галоўнае – захоўваць метал у сваім сэрцы побач з успамінамі пра драйвовы вечар з Van Canto.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

І яшчэ адна традыцыя ад агенцтва “Cube-A Sound” – зноў кастрычнік, і зноў канцэрт расейскага гурта Stigmata. Зараз гурт катае вялікі Legion-тур, прымеркаваны да выхаду новага EP. Таксама канцэрт можна лічыць салідным юбілеям – у гэтым годзе гурту стукнула ажно 15, але музыкі чамусьці пакуль пра гэта маўчаць, у адрозьненьні ад даты ў 13 год, напрыклад. Можа, рыхтуюць штосьці асаблівае? Напрыклад, чарговую акустыку? Пабачым.

Чарга ля клубу выцягнулася нармалёвая, але рухалася яна даволі хутка, і на разагрэў патрапілі ўсе. Грэлі беларусы ForHeaven'sSake, якіх ужо бачылі ў Менску на фэсьце Stars Fucktory. І вось у гэты раз гурт сапраўды задаў сьпякоты – распачаўшы з “The Signal”, ForHeaven'sSake палівалі гледачоў выдатным меладычным стафам песьня за песьняй. Вакаліст лётаў па сцэне, агаляўся і сьвяціў татухамі, гітарысты рухаліся больш павольна, бо былі крыху абмежаваныя месцам на сцэне. Падагрэлі як мае быць, і гэта адзін з тых рэдкіх выпадкаў, калі хэдлайнераў можна крыху і пачакаць. Чакаем чарговых навінаў ад гурта, ну й, напэўна, новага альбому.



Stigmata ўсё ж незаўважна падрыхтаваліся да ўгодкаў – гурт зьмяніў лога, і з гэтай нагоды аддрукаваў новую лінейку мерчу. Дарэчы, выглядалі цішоткі і худзі даволі цікава. Распачалі шоў з “Магмель”. Як заўсёды – сцэнічная падача бездакорная. Кожны робіць сваю справу, кожны на сваім месцы. Тарас вядзе дыялогі, Нэльсан усю ўвагу аддае сьпевам. Гітарысты круцяць вертухі (а Арцём нават скінуў чалавека са сцэны, але ўсё было па справе), фанаты ў зале скочуць і адтапырваюцца. “Бог меня простит”, “Совершенный человек”, “Весна” – сэтліст цалкам складаўся з апошніх трох альбомаў, плюс прэзентацыя епішкі, пра стары матэрыял на гэтым канцэрце было вырашана забыць. Зразумела, што на ўсё часу ня хопіць, але тое ж “Небо” вельмі хацелася пачуць.



У зале час ад часу адбывалася нейкая нездаровая канцэнтрацыя неадэкватнасьці. Асобныя персанажы настолькі перабралі з алкаголем, што ператварыліся ў цюленяў, якія перавальваюцца з боку ў бок ды штурхаюць астатніх людзей. На гэты раз танцпляц быў на дзівы аморфным (можа, пасьля цяжкай пятніцы?), што пасьля выклікала няслабыя холівары ў сацсеціве. Кагосьці там ўрыхтавалі зь вяртухі за неадекватнасьць, а кагосьці за тое, што стаяў пад сцэнай і проста глядзеў канцэрт, лол. Які-ніякі стэйдждайвінг меў месца, добра й тое.



Увогуле, канцэрт пакінуў відавочнае дэжавю з папярэднімі трыма, якія я бачыў да гэтага. Ці дрэнна гэта? Напэўна, не. Апошні матэрыял гучыць цікава, і калі альбом будзе ў тым жа ключы – то чагo яшчэ трэба? Час пакажа, а пакуль дзякуй усім за вечар! Чарговы верасень спалілі, так.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Фота: Антон Кавалеўскі

Шэра-залаты класічны восеньскі дзень меў сваім арганічным заканчэньнем канцэрт гарадзенскіх ф'юнерал-думераў Woe Unto Me пры падтрымцы менскага ансамблю Vox Mortuis.

Для Woe Unto Me гэта быў другі выступ у сталіцы, з часоў мінулагодняга дэбюту ў Салтайме, значна набраўшы значнасьці і вагі (еўрапейскія туры, сумесныя выступы з такімі тытанамі, як Saturnus, Ereb Altor), гэтым разам гарадзенцы гралі праграму з альбому «A Step Into The Waters Of Forgetfulness», дапасаваную новым матэрыялам.

Бар Doodah King сабраў нечакана багата народу, нечакана для такой, здавалася б, камерна-андэграўнднай імпрэзы з музыкай «не для ўсіх». Што праўда — то праўда. На вечарыну чорнага і пахавальнага металу абы хто ня пойдзе, і справядліва, «залётных» гледачоў на фэсьце не было.

Vox Mortuis выдалі цэласны сэт нядрэннага дэз-блэку амаль нонстопам. На авантсцэне два чалавекі ў балахонах, на адным зь якіх цалкам ляжаць вакальныя абавязкі і гутарка з залай. Канцэпцыя гэтага, упершыню мною ўбачанага новага гурта раней вядомых музыкаў, тычыцца і музыкі. Мінулы іх гурт, каторы ў плане складу адрозьніваўся толькі наяўнасьцю франтмэна-няшкі з казьліным вакалам, хлопцы просяць ня ўзгадваць і паралелі не праводзіць. Таму проста дадзім ацэнку музыцы: тут яна досыць шчыльная, хістовая і прамалінейная, не бракуе ёй і пэўнай атмасфернасьці, прыдбалася таксама беларуская мова — зусім не пабочны элемент для айчыннага блэку, а ўлічваючы прафесійную кваліфікацыю хлопцаў па жыцьці (гісторыя і краязнаўства) — і пагатоў. Цікавае знаёмства, якому, балазе, спрыяў вельмі і вельмі добры для небуйнога памяшканьня гук.



Woe Unto Me паўсталі ў звычных велічна-меланхалічных вобразах, бескампрамісная строгасьць касьцюмаў, чорна-белыя строі, гарсэт і спадніца ў пол на клавішніцы, паліто-плашч — на вакалісьце. Дапасоўваў візуальны вобраз і тэматычны відэашэраг на заднім плане.

Гук і тут не падвёў. Дзіўным чынам усё было адэкватна чуваць нават паблізу сцэны. А гэта і ёсьць той момант, што музыкі, судзячы па інтэрв'ю, вылучаюць галоўным паказчыкам удаласьці выступу — каб было чуваць кожны элемент складанага гучаньня, у якім пераплецены жывыя партыі, у меру прыпраўленыя эфектамі, і фонавыя падклады.

Праграма атрымалася рознабаковая, вымалёўваючы рознымі афарбоўкамі адное суцэльнае палатно — чорна-белае і ўзвышана-трагічнае. Адпаведна характару кампазіцый зьмяняліся і інструменты ў руках гітарыстаў: агулам пяць цалкам розных на дваіх. Выгодным было і спалучэньне вакалаў: гроўл гітарыста Арцёма і чыстыя сьпевы вакаліста-франтмэна.

Сэт гарадзенцаў доўжыўся ледзь болей за гадзіну і быў цёпла прыняты маўклівай і ўважлівай публікай. Здаецца, усё прайшло на адным дыханьні і скончылася неяк нечакана, акурат у момант найвышэйшага атаясамленьня слухача з музыкай. Не зважаючы на нясьмелыя заклікі да бісу, музыкі абвясьцілі канец і пад гукі інструментальнага аўтра спрытненька склаліся і пакінулі сцэну.



А цяпер крытыка. З аднаго боку, нізкі паклон той фартуне, што дазваляе гурту расставацца з вакалістамі і знаходзіць на іх месца ня горшых. Але было б няшчыра пакінуць толькі добрыя водгукі аб вакалах у той час, калі ў чыстым сьпеве нават няўзброеным слыхам было чуваць багата гакаў «міма касы». Так. Але гэта, бадай, адзіны сур'ёзны мінус і, магчыма, прымянімы толькі да гэтага выступу. Як бы тое ні было, агульнае ўражаньне недвухсэнсава нараджае думку: гэты гурт — сапраўднае дасягненьне беларускага металу, мажліва, лепшае, што адбылося з нашай сцэнай за апошнія гады. Асабліва ў такой летаргічнай галіне, як doom metal. І справядлівы вынік: Woe Unto Me заслугоўвае большага, чым выступы ў лакальных кавярнях. А вось наколькі гэты патэнцыял музыкі змогуць раскрыць на сваёй радзіме — залежыць толькі ад нас з вамі.

Ян Мачульскі

Сустракалі з Our Last Night вясну сёлетняга году, сустрэлі і восень. У 2015 гурт накіраваўся ў вялікі сусьветны тур, і тое, што Менск стаў яго часткай ажно два разы – сапраўды вялікая падзея, і канечне, аграменная заслуга арганізатараў. Маўляў, вы прасілі – мы прывезьлі. Падтрымалі амерыканцаў нашыя Across Silent Hearts (якія актыўна абкатваюць свой трэці студыйны альбом) і Stay Up Late. Абраныя беларусы былі шляхам галасаваньня, дзе зь імі таксама спаборнічалі Charles Mellow.



На гэты раз Wake Up! здолелі зладзіць ня толькі сам канцэрт Our Last Night, але яшчэ і аўтограф-сэсію, дзе мілашкі-музыкі з задавальненьнем бавілі свой час з фанатамі. Фота, подпісы плакатаў, абдымачкі – без праблемаў. Можа, таму бліжэй да пачатку канцэрту ўвесь прывезены мерч ужо як карова языком зьлізала. На выбар заставаўся адзіны дызайн цішоткі, менавіта туравай, дзе сьпіс гарадоў і і краніў ззаду лягчэй за ўсё было б разглядзець пад лупай. Трошкі затрымаўся ўваход непасрэдна ў саму клубную залу, але людзей не марозілі, а запусьцілі ў хол, даўшы магчымасьць прыхарашыцца і навесьці марафет жаночай аўдыторыі, якой у гэты вечар было, здавалася, адсоткаў 80.



І не дарэмна дзяўчаткі з такой упартасьцю рыхтаваліся да выступу Our Last Night. Гурт нібы і ня быў у туры, і менскі канцэрт быў першым – з такой энергіяй музыкі аддаваліся на сцэне. Ад першай жа песьні і да апошняй Our Last Night трымалі кантакт з публікай літаральна на дотыку пальцу, не даючы расслабіцца ані ў якім выпадку. Трэвар з Мэтам падзялілі ролі франтмэнаў на дваіх: калі першы энергічна лётаў па сцэне і выконваў з большага экстрым-партыі вакалу, то другі дабіваў чыстымі сьпевамі, манументальна стоячы ля мікрафоннай стойкі. Пастаянныя пацісканьні рук фанатаў ад усіх музыкаў разам таксама не давалі гледадам адвесьці вочы ад сцэны. Амерыканцы відавочна атрымліваюць асалоду ад сваёй працы, і з ахвотна дзеляцца гэтым са сваімі фанатамі. Дзяліліся амаль дваццаць трэкаў, што ўвогуле вялікая рэдкасьць для замежных гуртоў тут. Бачылі канцэрты і па 45 хвілін, а тут – упэўненыя паўтары гадзіны лепшых хітоў. Апошняя кропка – самая модная і актуальная “Sunrise”. Музыкі сышлі са сцэны, роўненька ў абдымачкі тых безьбілетнікаў, што чакалі іх на вуліцы з самага пачатку выступу.



Сапраўды крута на гэты раз на сцэне выглядалі Across Silent Hearts. Ні ў якое параўнаньне з выступам на разагрэве Адэптаў гэта шоў ня йшло – сапраўды, файны гук робіць цуд. Трошкі новага, трошкі старага – час, канечне, не асабліва дазваляў разгуляцца, але тое, што можна было выціснуць з дадзенага часу, музыкі выціснулі. Лепшы паказчык – водгук людзей на танцпляцы, якія падтрымлівалі беларусаў ня горш за саміх хэдлайнераў. Тое ж самае можна сказаць і пра моднікаў Stay Up Late. Увогуле, залу запоўнілі зь першай за песьні першага гурта, і пасьля людзей асабліва не падыходзіла, ня лічачы тых, хто спрабаваў нашару праціснуцца ў клуб. Сумна, але посьпех вясновага канцэрту паўтарыць не атрымалася, і людзей сабралося прыблізна на траціну клубу. І наўрад ці гэта зьвязана з гуртом (у свае часы Dead by April без праблемаў сабралі поўны Рэпаблік менш чым праз палову году пасьля першага візіту), тут усё ж справа ў эканамічных штучках, а яшчэ ў дадатак у настолькі насычаным канцэртным сезоне, якога на маёй памяці яшчэ не было. У выніку на большасьці канцэртаў зьбіраецца ў лепшым выпадку палова клубу. Але, ў наступны раз будзе лепш, я ўпэўнены.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Кацярына Арцiменя

Восень 2015 пачалася зь вельмі цікавага прог-метал рэлізу. Знаёмімся: гурт Innerspace. Што мы тут чуем? Выдатны вакал, няблага прадуманы, насычаны і рознабаковы музычны складнік. Па канонах стылю. Усё збалансавана і прыемна вуху. Няма сумневу, што дадзеная праца стане адным з найгучнейшых белметал-рэлізаў году. З гэтай нагоды пагутарылі з Аляксандрам Капялевічам, one-man праектам якого і зьяўляецца гурт.



BelMetal: Вітаю! Ці даўно нарадзіўся праект? Выношваўся ці паўстаў спантанна і неўзабаве рэалізаваўся?

Аляксандр Капялевіч: Гэты матэрыял высьпяваў у мяне даволі даўно. Штосьці спрабаваў рэалізаваць са старымі складамі (далей за ўсіх зайшоў праект MindCraft, зь якім была серыя выступаў у 2012), штосьці не выходзіла за рамкі хатняга кампутара. Жаданьне падвесьці пад усім гэтым лагічную рысу расло, дужэла і, нарэшце, прыкладна год назад запатрабавала перайсьці да больш актыўных дзеяньняў. Я адабраў матэрыял, абнавіў састарэлыя аранжыроўкі, напісаў партыі і тэксты, якіх не хапала.

BM: Якая тэматыка песень гэтага альбому? Пра што лірыка і хто пісаў тэксты?

АК: Лірыка альбому фрагментарна аналізуе аспекты чалавечага быцьця і мысьленьня. Першая “Time” спрабуе ацаніць ролю пракрастынацыі ў нашым жыцьці, далей “Out of Hell” — трохі аптымістычнага атэізму, і “Inner Spaceman” — маніфест адхіленай ад вонкавай меры асобы.

BM: Хто ўдзельнічаў у альбоме і ў якіх ролях?

АК: Знайсьці музыкаў для гэтай студыйнай сэсіі апынулася няпростай справай. На гэта, уласна, і пайшла вялікая частка таймінгу праекта. Але ў выніку я рады, што на запісе адзначыліся менавіта гэтыя хлопцы: Ян Жанчак (In Search For, Яnkey) — вакал, скрыпка; Улад Чашчавік (Aillion, Navy) — бас; Юрась Церабікоў (Thelema) — бубны. Мне заставалася толькі выканаць усе гітарныя партыі. Дарэчы, акрамя асноўнай прылады Music Man JP6, у альбоме гучаць тры розныя акустычныя гітары, адна зь іх 12-струнная. Усе гітары і бас запісаны на студыі Дзімы Мікуліча (Aillion, Яnkey), ён жа зрабіў зьвядзеньне і майстарынг (выдатна зрабіў, я лічу).

BM: Чаго чакаць далей? Ці будзе жывы склад?

АК: Будучыню прагназаваць складана. Вядома, хацелася б вывесьці праект за рамкі студыі, але дзе знайсьці і як сабраць музыкаў, якія здольныя і гатовыя граць музыку ў такім ключы, пакуль не ўяўляю. Можа, вы каго падкажаце? :)

Ян Мачульскі, Ігар Богуш

У суботу 17 кастрычніка ў Кіеве прайшоў Noizr fest — першы фестываль у падтрымку новых альбомаў гуртоў Украіны.

Удзельнікі:
Sectorial
Nabaath
Raventale
Kaosophia

Фота: Вольга Вячэрская

Цяжка наведваць канцэрт у пяты раз і назіраць за гуртом, не праводзячы паралеляў з папярэднімі шоў. Акрамя выдатнага выступу зьвяртаеш увагу на такія рэчы (нават дробязі), на якія чалавек, які бачыць гурт упершыню, здаецца, увагі ня зьверне. Так ці інакш, мой асабісты юбілейны канцэрт Слот адбыўся, і яго можа сьмела ставіць у адзін шэраг з папярэдняй чацьвёркай. Як заўсёды, пяць зь пяці, на сто адсоткаў. Сустракаць чарговую восень з гуртом Слот – тое, што трэба.

А вось тэндэнцыя зьмяншэньня колькасьці наведвальнікаў ад канцэрта да канцэрта ня радуе зусім. Неяк раптоўна перайшлі ад полных залаў да ледзь забітых на палову, прычым публіка ў асноўным складалася з маладых прыхільнікаў гурта, то бок алдскул фанаты недзе згубіліся (ці забілі, бо рэкламы канцэрту ў сацсеціве і горадзе не заўважыць толькі сьляпы). Так, спачатку людзі неяк няёмка туліліся адно да аднаго ля сцэны, ад чаго на танцпляцы стварылася вялікая пустая прастора. Але пасьля выхаду гурта на сцэну гэтая прастора стала выдатным местам для дзеяньняў, дзе можна было ўдосталь і паслэмаваць, і паскакаць, не замінаючы астатнія гледачам. У любой сітуацыі мінусы можна мяняць на плюсы, але як не круці, лепш браць колькасьцю. Якасьці ў фанатаў Слот заўсёды больш чым дастаткова.



Гурт выйшаў недзе а пятнаццатай хвіліне на дзявятую, стартануўшы выступ песьняй “F5”. Падача – як заўсёды на вышэйшым узроўні. Ужо другі канцэрт Слот прыязджаюць з чарговым новым удзельнікам, на гэты раз гурт пакінуў бубнач Дуду. Хацелася б, каб на гэтым зьмены скончыліся, на крайні выпадак – каб яны не краналіся зьвязкі Кэш-Нукі-Айдзі. Другі Нікіта-басіст таксама відавочна прызвычаіўся да працы ў гурце і самааддана адтапырваўся на сцэне.



Сэтліст складаўся ажно з дваццаці пяці кампазіцый, і ад папярэдняга маскоўскага амаль не адрозьніваўся. Не было песень «Тик», «День закрытых дверей» і «Здесь и теперь», «Качели» замянілі на «Зеркала», на гэтым адрозьненьні скончыліся. Разьбежка — ад першых альбомаў да апошніх сінглаў «Мочит как хочет» і «Сила притяжения», правакацыйныя пытаньні ад Кэша (і прадказальная сацыяльная статыстыка, калі ніхто ня хлусіў), расьпеўкі ад Нукі, дэманструючыя увесь дыяпазон яе голасу. Усё тое, што мы так любім. Розьніца пакаленьняў на канцэрце, дарэчы, яскрава была бачная на «Люди во сне», калі ў канцы песьні Нукі накіравала мікрафон у залу, каб людзі дасьпявалі апошнія радкі песьні, але гэтага ніхто не зразумеў. Пляскалі ў ладкі і скандавалі назву гурта, усім норм :)



Аддача ад фанатаў на гэты раз (і ў мінулы таксама) была на дзіва лямпавай і спакойнай, такой павольненькай. Слэм толькі на асобных песьнях, дайвілі па натоўпе разоў пяць максімум, і гэта разам з маскоўскім сябрам гурта, які паляцеў са сцэны ўжо пасьля канцэрту. Можа, яно і добра, хоць не ўрыхтавалі нічога са сцэнавага абсталяваньня, як два гады таму, калі Нукі нават псіханула і сышла са сцэны, а яе партыі сьвяваў Кэш. Усё ж стэйдждайвінгу ўдосталь хапае на шматлікіх пост-хардкорных канцэртах, ці хаця б на мінулым верасеньскім канцэрце Louna, дзе ўвогуле адбываўся нейкі дэстрой. Канцэрт жа Слот прайшоў утульненька і мірна. І дзякуй арганізатарам за тое, што ўжо каторы год запар музыкі да нас даязджаюць. Спаюдзяюся, даедуць і з новым альбомам, а канцэрт пройдзе з аншлагам. Я ўсё.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Ганна Маркевіч

Стыль: Technical Melodic Death Metal, Progressive Death Metal, Symphonic Metal.
Гурт: Irreversible Mechanism
Альбом: Infinite Fields
Год: 2015
Краiна: Беларусь

Трэклiст:
1. Irreversible Mechanism
2. Into The Void
3. Outburst
4. The Agony
5. Infinite Fields
6. Incipience
7. Fragile
8. The Betrayer Of Time
9. Cold Winds

Infinite Fields — дэбютны альбом беларускіх хлопцаў «Irreversible Mechanism», з ходу завалены цэлым шквалам станоўчых водгукаў, воклічаў і стогнаў. Не ў апошнюю чаргу таму, што прадзюсаваньнем гурта займаўся вядомы фінскі лэйбл «Blood Music», які змог данесьці музыку родных беларускіх палёў да разборлівых вушэй заходняга слухача.

І што б вы думалі? Той самы лозунг «Купляйце беларускае», які не заўсёды працуе ў адносінах да нашых трактароў і агародніны на сто адсоткаў, адгукнуўся ў сэрцах і гаманцах заморскіх металхэдаў.



Музыкі адштурхоўваліся ад сімфанічнага тэхнадэту і прагрэсіў металу, але лёгка можна заўважыць і відавочны ўплыў дэткору й лёгкі, але чутны подых блэку. Карацей кажучы, хлопцы ня парыліся адносна прытрымліваньня якіх-небудзь канонаў і жанравых абмежаваньняў.

Аснова альбому – халодныя касьмічныя гітарныя пасажы, якія надаюць пост-апакаліптычную атмасферу, якія абвальваюцца на слухача несупынным бязьлітасным шквалам, агаломшваючы і прымушаючы слухаць зноў і зноў, падаць у бездань і ўзьлятаць да далёкіх галактык. Выдатны эмацыянальны вакал, што лёгка пераходзіць ад дэтаўскага вантробнага гроўлу да адчайна-блэкерскага скрыму.

Гітары падтрымлівае незвычайна моцная, занадта якасная і з густам зробленая сімфоніка. Менавіта яна і стварае эпічны і ў добрым сэньсе пафасны фон. Проста неверагодная рытм-секцыя (бубнач раней працаваў са знакамітымі The Faceless) зьнішчае апошнія сумненьні ў тым, што Infinite Fields могуць не зачапіць любога прыхільніка жанру.



Зьмены тэмпу ад напружанага, запоўненага чаканьнем непазьбежнага, да хуткаснага палёту і сярэднетэмпавага цунамі, што разбурае ўсё на сваім шляху. Зьмяшэньне неверагоднай тэхнічнасьці і хуткасьці выкананьня зь цікавай і каляровай мелодыяй. Альбом, што слухаецца на адным подыху – гэта хутчэй ня склад разнастайных сьпеваў, а суцэльнае цэлае, якое для зручнасьці праслухоўваньня падзелена на 9 частак з асобнымі назвамі.

Ласкавае дакрананьне халоднага ветрыку – прадвесьніка апакаліптычнага ўрагану.

Апошні час для чалавецтва – ціха, незаўважна, але няўхільна набліжаецца. Жах і адзіноту хаваюць сярод шматмільённых мегаполісаў. Апошнія абрыўкі сапраўднага бязьлітасна закочваюцца ў шкло і бетон, абыякавасьць і экраны. Няма Чалавека – ёсьць Грамадства, канвеер з аднатыпных бяздушных механізмаў. Бясконцыя палі вавілонскіх вежаў будуюцца на месцы райскіх садоў. Халоднае сьвятло тытанічных гарадоў забівае зоркі, з-за чарговай рэкламы ня бачна сонца. Чалавекападобныя робаты жывуць адлюстраваньнем пачуцьцяў, бессэнсоўнай імітацыяй жыцьця.

І ці ня будзе сусьветная Катастрофа не забойствам цывілізацыі і згубай мільярдаў людзей, а толькі ачышчэньнем ад страціўшых чалавечыя якасьці паразітаў, што даўно забілі сябе ўласнаручна?
Ці ня будзе лепей без бессэнсоўнага бясконцага спажываньня і карыстаньня.
Ці ня будзе лепей, калі заб'е сам сябе Зьмей, што нарэшце пажрэ свой уласны хвост?

Часам бывае, ты палка марыш некуды трапіць, і вось, нарэшце, перад табой адчыняюцца запаветныя дзьверы. Менавіта такія адчуваньні апанавалі прыхільнікаў недасяжнай творчасьці Anathema перад першым канцэртам брытанцаў у Менску 2 кастрычніка. Зрэшты, па словах музыкаў, гэтыя адчуваньні былі ўзаемнымі.

Пачаўся вечар зь няхілай чаргі пад Re: Рublic’ам. Нягледзячы на тое, што дзьверы клубу павінны былі адчыніць а палове на сёмую, гэтага ня здарылася. Пайшлі чуткі, што “Анафема” вырашыла зарадзіць саунд-чэк яшчэ гадзіны на дзьве, ды й “вакаліст яшчэ не прыехаў”. Сьпяшацца не было куды. Гэта стала відавочна пасьля таго, як стрэлка гадзіньніка пераваліла за восем. Танцпляц быў шчыльна запакаваны, людзі пераміналіся з нагі на нагу пад рытмы дыска. І вось зьявіліся яны…



Зь першых жа секундаў выступу Anathema і да канца ў маёй галаве круцілася думка: “Як па маслу”. Сапраўды, усё было бездакорна: выдатны гук, эмацыйны пасыл, тэхнічнасьць. Браты Кавана жартавалі з публікай, рэкламавалі швэпс – паводзілі сябе даволі проста і шчыра, што нібыта ішло ўразрэз з пранікнёнымі музычнымі хітраспляценьнямі.



Лайн-ап канцэрту складаў матэрыял з апошніх альбомаў. Брытанцы залпам выдалі дзьве часткі “Untouchable”, трылогію “The Lost Song”, і мы згубіліся беспаваротна ў нявыведаных шляхах сусьвету, дзе адзінай пуцяводнай ніцьцю быў голас лірычнай Лі Дуглас. Часы думу ў творчасьці гурта засталіся далёка, і цяпер можна было знайсьці алюзіі на Pink Floyd, Radiohead, пазьнейшых The Gathering, ды шмат чаго яшчэ, бо мелодыі Anathema ўвабралі ў сябе адгалоскі розных галактык.



Менавіта творчай шматбаковасьцю можна патлумачыць і тое, што сустракаць касьмічных падарожнікаў прыйшла вельмі разнапланавая публіка: ад металістаў і ўчарашніх гатычных фей да бездакорна цывільных япі. Здаецца, кожны атрымліваў тое, за чым прыйшоў. Часам танцпляц статычна заміраў, што, дарэчы, ня вельмі падабалася братам Кавана, якія, як ставала моцы, запускалі свае“Distant Satellites”, суправаджаючы цырымонію ўдарамі ў вялікі бубен, гітарнымі рыфамі і клавішнымі партыямі. Напрыканцы Вінс настойліва заклікаў усіх падняцца са сваіх месцаў для апошняга рыўка. Успышка залі пад “Natural Disaster”, выбуховая хваля, пракаціўшаяся пад гукі “Deep” – і ўсё скончылася “Fragile Dreams”. Мо, і сапраўды гэта быў толькі сон?



Часам бывае, ты палка марыш некуды трапіць, і вось, нарэшце, перад табой адчыняюцца запаветныя дзьверы. А яшчэ бывае так, што гэтыя дзьверы так і застаюцца адчыненымі, каб ты змог увайсьці празь іх, калі захочаш. Будзем спадзявацца, што сустрэча Anathema зь Беларусьсю – менавіта такі выпадак, і касьмічныя спадарожнікі яшчэ не аднойчы прызямляцца на Сінявокую.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Антон Кавалеўскі

Ужо празь месяц прыхільнікаў Pink Floyd чакае неверагоднае трыб'ют-шоў «Space and Time», якое заваявала фанатаў «Флойд» усёй планеты. У рамках сусьветнага турнэ ў Менск 27 кастрычніка прыедзе Brit Floyd, афіцыйны Pink Floyd tribute band, чый аніводны канцэрт не праходзіць без аншлагу. Праграма складаецца зь песень са студыйных альбомаў Pink Floyd, выпушчаных з 1967 па 1994 год.



Прапануем вашай увазе 5 прычын, каб стаць сьведкам адзінага выступу Brit Floyd у Беларусі, хоць, напэўна, у вас знойдуцца і ўласныя!

1. Атрымаць асалоду ад тыповага «флойдаўскага» гуку. Усе, хто глядзеў старыя запісы канцэртаў Pink Floyd, могуць пацьвердзіць, што ў іх шоў дакладна прысутнічала магія. З дапамогай простых сродкаў яны стваралі сапраўдную сьцяну гуку і ўводзілі слухачоў у транс. Выступ у Менску, дарэчы, зьяўляецца копіяй «Pulse» 1994 году.



2. Убачыць знакамітую сьцяну. Велізарнае значэньне музыкі надаюць візуальнаму складніку шоў. Pink Floyd упершыню ў гісторыі сталі эксперыментаваць зь відэашэрагам. Пляцоўка Brit Floyd аформлена ў дакладнасьці так, як у брытанскіх рокераў мінулага стагодзьдзя. Псіхадэлічныя выявы ў падвешаным коле, лазеры, піратэхніка, надзіманыя фігуры і, вядома, віртуальная сьцяна, якая ў выніку разьбіваецца.

3. Прасьпяваць шматтысячным хорам «Another brick in the wall». Галоўны маніфест 70-х актуальны і цяпер. А кім ты стаў за гэтыя гады? Захаваў бунтарскі дух ці папоўніў сьцяну чарговай цаглінкай?



4. Спыніцца і задумацца. Калісьці дрэвы былі вялікімі, а музыкі пісалі глыбокія філасофскія тэксты. Зьвяртацца да цытат зь песень Pink Floyd можна ў любой жыцьцёвай сітуацыі. Грошы, свабода, сістэма, каханьне — у іх усё…



5. Даведацца, ці дадуць на ўваходзе цукар. У многіх дакументальных крыніцах сказана, што на раньніх канцэртах Pink Floyd частавалі ўсіх тых, хто прыйшоў на канцэрт, кавалачкам цукру з кропляй ЛСД. Гэта рабілася для таго, каб гледачы і музыкі былі на адной хвалі. Ці ва ўсім капіруюць сваіх куміраў Brit Floyd, можна будзе высьветліць, наведаўшы канцэрт 27 кастрычніка.



Падрабязнасьці на Афішы BelMetal: belmetal.org/events/item/brit-floyd_-tribute-to-pink-floyd.html

Dead Autumn Breath прайшоў у Гомлі 26 верасьня з стылістычна вытрыманым складам гуртоў па трэшу і стоўнэру. Тры мясцовыя каманды (Kilem, Dog, Meat Head) і дзьве прыезджыя (R6M5 з Барысава і берасьцейцы Disane). Вечар суботы, месца: “Танка-бар Ангар”.

Чаго я чакаў ад гэтага фэсту? Чакаў пацешыць душу атмасферай першароднага “дзьвіжу” з галоднай да металу публікай, чаго ўжо зусім ня знойдзеш у Менску. Прагнуў і новых адкрыцьцяў у плане гуртоў. Калі другое зьдзейсьнілася, то зь першым усё атрымалася ня так радасна.



Уражаньні на падыходзе да месца дзеяньня: салідны комплекс, разьмешчаны асобным будынкам на ціхай вуліцы амаль у цэнтры, і зародкі натоўпу стыльна апранутых маладых людзей (нездарма кажуць, што трэш цяпер у трэньдзе – вяртаецца мода на джуты з нашыўкамі і ўсе гэткія алдскульныя справы). Клуб у сутарэнным памяшканьні, па інтэр’еры – як доктар прапісаў. Утульны, бескампрамісна брутальны, бар уяўляе сабою нішто іншае як танк. Невялікі, чалавек на 100, калі адначасова на танцпляцы. Адпаведных габарытаў і сцэна, відавочна двайнога прызначэньня, бо па бакох яе, і так нешырокай, абсталяваныя месцы, мяркую, для гоў-гоў-дзяўчын. Барнае піва спачатку цешыць адэкватным цэньнікам, а потым засмучае фактам скісласьці і моцнай разбаўленасьці. Няўжо зусім сораму няма – паіць людзей такім паскудствам? З іншага боку, можна беззабаронна ставіцца кактэйль-шотамі, якія сумленна вырабляе спрытны бармэн. Што яшчэ па гэтай тэме – вялікая грымёрка, памерамі нават болей за танпляц, у ёй на сталах для музыкаў стаяць чаны плову і шмат бутэлек вады, а яшчэ там ёсьць сапраўдны настольны футбол – напэўна, каб здымаць стрэс перад выступам.



Датычна самага цікавага – музычнага складніку. У сувязі з “асаблівымі абставінамі” ролю мясцовай адкрывашкі выконвалі Meat Head. На іхным трэш-метале класічнай школы былі правераныя характарыстыкі апарату і здольнасьці публікі: гуку, вядома, разгуляцца было няма дзе – да гэтага трэ было быць гатовым апрыёры. Тым ня меней, пачак здолелі вытрымаць болей-меней адэкватным. А публіка хуценька падцягвалася, адзін пузаты дзядзька са старту ўвайшоў ва ўгар і пачаў дзіка рубіцца, такія акалічнасьці давалі спадзеў на неблагую тусу. Як высьветлілася пазьней, патэнцыял аўдыторыі быў неўзабаве вычарпаны. Аўдыторыя склала каля 50 чалавек. Не зважаючы на колькасьць, якасьцю не ўзяла таксама. Наступныя Kilem, наваяўлены гурт вопытных гомельскіх музыкаў, таксама гукам і матэрыялам не расчараваў, але тут пачаўся масавы сыход людзей на вуліцу. Наверсе лаўкі і столікі – даволі ўтульная чылаут-зона на сьвежым паветры, чаму б не патусіць. Канцэрт ідзе? Не, ня чулі.





Адсюль і бярэцца выраз “падтрымліваць гурты”, які я так не люблю. Бо калі дастаткова таленавіты гурт не параджае попыт на свой музычны прадукт, тое самае і застаецца – здавольвацца хоць якой “падтрымкай”. Падтрымліваюць – людзей у цяжкія часы, а музычныя ансамблі трэба слухаць і каціраваць. Гурт-загадка Dog, лагатып якіх ёсьць інвертаваным словам “God” (Бог), не прысутны ў вашых інтэрнэтах і ня маючы запісаў, такім чынам і дастаўся вуху самых зацікаўленых тым вечарам. Сладжавае трыа, на пярэднім плане дзікі кантраст зь вельмі фарматнага гітарыста-вакаліста і басіста настолькі нефарматнага выгляду, што гэта ўспрымалася ўжо як своеасаблівая фішка. Матэрыял – спраўны ды цягучы, а гітара настолькі тлустая, што сьмерць басовага апарату пасярэдзіне сэту апынулася амаль незаўважанай. Несумненна буду рады наведаць новыя выступы хлопцаў і зычу посьпехаў!



R6M5, гурт братоў Танаянаў з Барысава, паўтарох гадоў ад роду, з багажом у міні-альбом і кавер-альбом, прадэманстравалі файны ўзровень, але кволую публіку разварушыць – задача была нялёгкая, нават хіты знакамітых монстраў металу праходзілі амаль што ва ўмовах “адкрытай рэпетыцыі”. Вось так металарэзная сталь адпрацавала ўхаластую.



Disane зь Берасьця выступалі апошнімі і паводзіліся проста аніяк. Вакаліст заняў места гоў-гоў-дзяўчыны і, абапіраючыся на парэнчы, зь кіслай мінай выдаваў гукі ў мікрафон. Судзіць ня буду, магчыма, гэта пасавала агульнай атмасферы, але з іншага боку можна было займець профіт, крыху папрацаваўшы на камеру і атрымаўшы нядрэннае канцэртнае відэа. Бо цягам усяго канцэрту у танцпляцы вёў здымку адмысловы чалавек. Справядлівасьці дзеля адзначым спробы гэтага самага вакаліста разьвязаць слэм сваім прыкладам, а таксама ўзгадаем добры вакал гітарыста, што сустракаецца нячаста – дарма забілі на прывядзеньне другога мікрафону ў працоўны стан на адной зь песень. Ужо потым на курылцы хлопцы распавялі пра намер зьмены назвы і канцэпцыі — і ўжо на наступны дзень перайменаваліся ў Hippie Doom Squad і абвясьцілі stoner/hard blues сваім новым стылем.



А адначасна я ацэньваў пляцоўку на прыдатнасьць да іншых стыляў, каб, магчыма, пракаціць праз Гомель увесну той жа фолк-метал тур. Але вынік такі, што ў адрозьненьні ад трэшу пачкі болей насычаных інструментальнымі галасамі стыляў тут проста разваляцца, гурты кшталту Omut'a банальна ня ўмесьцяцца, а калі якія людзі і прыйдуць, то разьябуць той бар за такое піва. Гомель, дзе ж твая слава метал-сталіцы Беларусі?

P.S. Прыемна было нарэшце ўжывую пазнаёміцца з арганізатарам дзеі, Антонам, вядомым па праекту Samopromotion. Спадзяюся, улёт быў ня надта трагічны і вынікі зроблены слушныя. Таксама маю спадзеў, што гэта ўсё ж не пачатак канца для гомельскага андэграунду, а проста перыяд, які ад геаграфічнай сталіцы перадаецца іншым гарадам, і далей усё ж нешта будзе.

P.P.S. Было б крыўдна, калі б вы лічылі, што меркаваньне аб гомельскім андэграундзе складзена па адным гэтым фэсьце. Вялікі брат заўсёды сочыць. І прыкладам таму ранейшае.

Ян Мачульскі

Рэпаблік бітком. Траўмы зь першай жа хвіліны канцэрту, разьбітыя твары, галовы ды ўрыхтаваная вопратка – у парадку рэчаў. Пасьля двухгадовага перапынку ў Менску адгрымела Louna. Крыху раней гурт граў на фэсьце “Мост”, але менавіта цёплы, клубны канцэрт быў ужо даволі даўно.

І фанаты насамрэч засумавалі без жывых выступаў Лу і кампаніі. За пяць хвілін да абвешчанага пачатку канцэрту ля клуба яшчэ стаяла кароценькая чарга, а людзі ўсё прыбывалі і прыбывалі. Зайшлі, адным вокам аглядзелі пусты стол для мерчэндайза (разабралі? нічога не прывезьлі?), па такім жа пустым калідоры ўздоўж гардэроба прайшлі ў залу. А там… а там лазьня. Літаральная і канкрэтная. Танцпляц забіты настолькі, што не адразу разумееш, куды далей ісьці, бо лесьвіца на другі паверх таксама была ўся ў людзях. І там, і за столікамі – тое ж самае. Прытуліўся ў адным месцы, адкуль адкрываўся нядрэнны агляд на канцэрт, і застаўся там стаяць на ўвесь час. Нармальна. Бо ўзровень небясьпекі ўнізе быў катастрафічным.



Ніякіх спазьненьняў і затрымак на гэтым канцэрце не было. Некалькі хвілін за восьмую гадзіну – і натоўп ужо вітаў музыкаў. “Мы — это Louna”. “Прыгай вместе со мной”, — скандавала са сцэны Лу тэкст першай песьні, і, відавочна, больш ніякіх камандаў не было патрэбна ўвогуле. Тое, што адбывалася ўнізе больш нагадвала кашу-малу, чым проста скопішча людзей. У паветры луналі сьцягі з лога Louna, патрошкі пачынаўся стэйдж-дайвінг, а кожны штуршок і спроба слэму разгойдвалі перапоўнены танцпляц з боку ў бок. Варта толькі было выйсьці з залы, як у вочы кідаліся людзі, якія сядзяць дзе давядзецца, мокрых, ускудлачаных і зь непадробнымі, шалёнымі ад шчасьця агенчыкамі ў вачах. Недзе далей ахоўнік цягне стул чалавеку з разьбітай галавой, яшчэ некалькі чалавек намагаюцца дапамагчы. “Братан, ты давай трымайся, канцэрт жа яшчэ толькі пачаўся”.



І людзі ў сваіх словах мелі рацыю. Выступ доўжыўся не гадзіну, не паўтары, а бяз лішняга дзьве гадзіны! Ад восьмай і роўненька да дзясятай. Таму жывыя ці напалову мёртвыя, гледачы цягнуліся назад у залу. Тое, што рабілі музыкі на сцэне апісаць словамі будзе цяжка. Лу з кожным годам становіцца ўсё болей апантанай справай, а выдатная аддача залы зараджае яе, як батарэйку. Падлучыліся да зарадкі ад залы і іншыя музыкі – гітарысты лёталі і круцілі вяртухі, Пілот за бубнамі сядзеў з голым торсам і сьвяціў моднымі татухамі. Спрабаваў зрабіць трук з вадой, разьлітай на талерку на ўдарцы. Атрымалася ня вельмі, але хто тое бачыў :) Падчас таго, што адбывалася на танцпляцы, цяжка зьвяртаць увагу на розныя дробязі.



Пад канец напал палкасьцяў дайшоў да таго, што на песьне “Мой рок-н-ролл” басуха Віта адсутнічала, дзюкуючы крывізьне канечнасьцяў аднаго з фанатаў. Музыка не разгубіўся і сігануў у натоўп, дзе праплаваў большую частку кампазіцыі. Справядлівасьць павінная была быць васстаноўленай, і Лу прапанавала выканаць трэк яшчэ раз. Толькі на адной умове – скакаць са сцэны з аднаго бясьпечнага месца. Маўляў, інакш “Мой рок-н-ролл” прыйдзецца граць яшчэ разоў восем, за адсутнасьцю інструментаў. Ага, як жа. Скакалі адкуль давядзецца, не забываючы зрабіць яшчэ і сэлфі з усімі музыкамі. Таму, гурту Louna хутка трэба было ставіць кропку і рабіць ногі са сцэны, яшчэ некалькі песьняў, і, здаецца, людзей ужо было б не стрымаць. На разьвітаньне “зрабілі грамчэй” і музыкі, задаволеныя і шчасьлівыя, пад бурныя авацыі і словы падтрымкі пакінулі сцэну. Але, кожны, хто выказваў жаданьне, пасьля меў магчымасьць зрабіць фота ці проста як-небудзь закантачыць з гуртом.



Дзякуй “Куб-А Саунд” за арганізацыю і за выдатную суботу, і нагадваем, што аматары творчасьці Лу маюць магчымасьць убачыць сьпявачку яшчэ адзін раз у гэтым годзе – 14 лістапада ва ўсё тым жа Рэпабліку выступіць гурт Tracktor Bowling з прэзентацыяй новага альбому!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Ганна Маркевіч

Так, можаце даставаць з шафы свае скураныя штаны і горда распраўляць плечы. 16 лютага ў Палацы Спорту адбудзецца грандыёзнае шоў каралёў металу – эпатажных і непадробных Manowar. Напярэдадні знамянальнай падзеі бас-гітарыст і ідэйны лідэр гурта Джоўі ДзіМайа прыехаў у Менск, каб сустрэцца зь беларускімі СМІ і паглядзець на беларускіх дзяўчын канцэртную пляцоўку.

Даволі сімвалічна, што сустрэча з Джоўі адбылася ў новым кафэ, адкрытым каралём расейскай поп-сцэны і заснавальнікам папулярнага музычнага накірунку kircore. Перад пачаткам прэс-канферэнцыі журналістаў строга папярэдзілі: пытаньні задаваць толькі пра апошні альбом, будучы тур, здымаць па камандзе і ня кроку ўбок. Аднак увайшоў Джоўі, павітаўся, даў дабро задаваць любыя пытаньні, і атмасфера адразу стала ўтульна-сяброўскай.



Багата перасыпаючы свае адказы эпітэтам shit, музыка падзяліўся, што лепшай музычнай эпохай для яго былі 70-я і 80-я гады, а вось 90-я ДзіМайа люта не катыруе: “Гэта было поўнае лайно! Музыкі пачалі насіць жудасныя боты, шорты і хныкаць пра сваё нікчэмнае жыцьцё. Музыка павінна натхняць, а не ўганяць у дэпрэсьняк”. Што датычыцца сучаснасьці, суворы ManoWarrior панаракаў на тых, для каго меркай посьпеху зьяўляюцца грошы: “Калі б я думаў пра грошы, я б паслухаўся маму і стаў адвакатам, доктарам або сьвятаром”.



Дарэчы пра грошы. Канцэртнае агенцтва «Атом Интертеймент», якое вязе да нас “манавараў” прапануе беспрэцэдэнтную акцыю: УСЕ квіткі на шоў Manowar будуць каштаваць аднолькава – 1 мільён рублёў, і паступяць у продаж 1 кастрычніка. Таму хто пасьпеў, таго і лепшыя месцы.

Як патлумачыў ДзіМайа, падчас арганізацыі канцэртаў Magic Circle Entertainment Group уважліва ўнікаюць у эканамічную сітуацыю кожнай краіны. Ня стала выключэньнем і Беларусь: квіток у Палац Спорту будзе каштаваць у два разы ніжэй, чым на заходніх імпрэзах Manowar. Таму што ўсё для фанатаў. Для нас, прыгожых, гурт возіць уласнае абсталяваньне, каб сэканоміць на тэхнічным райдэры, і не замаўляе шампань-ікру-сушы ды іншы shit, выдаткі на які цяжкім грузам лягуць на кошт квіткоў. Што датычыцца рэчаў, безь якіх сталёвыя волаты ня могуць абысьціся, то ўсё даволі кананічна: “Мы старамодныя і сьціплыя рамантыкі. Як і біблейскія персанажы, мы аддаем перавагу традыцыйным рэчам – нам патрэбна шмат піва і жанчын. Падтрымліваем старажытную традыцыю”.

Што датычыцца падрабязнасьцяў шоў у межах турнэ “Gods And Kings World Tour 2016”, Джоўі адмовіўся раскрываць усе карты: “Вы калі прыходзіце ў стрып-бар, стрыптызёршы адразу стаяць распранутыя? Важны сам працэс, безь яго ўся загадкавасьць зьнікне. Але, безумоўна, мы разумеем, што ад нас чакаюць пэўных песень”.

Як бы там ні было, Manowar рыхтуецца даць нам самае лепшае і ў асобе Джоўі ўпэўнівае, што шоў у лютым трэба наведаць абавязкова, таму што гэта павінен убачыць кожны хаця б аднойчы.
Скончылася сустрэча палкімі абдымкамі, кароткім фатасэтам і пачуцьцём упэўненасьці, што гэтая зіма пройдзе пад знакам хэві-металу.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

Фота: Аляксей Базарнаў

2 кастрычніка ў Менску выступіць калектыў, які за 25 год свайго існаваньня прайшоў выкручасты шлях ад думу да прагрэсіў-року, брытанцы Anathema.
Канцэрт адбудзецца ў сталічным Re:Public'у, і квіткі, вядома, ужо даўно ў продажы.



“Анафему” называюць самым недаацэненым гуртом 90-х. Аднак альбомы гэтай лівэрпульскай чацьвёркі, як і іхніх знакамітых суайчыньнікаў The Beatles, склалі значны ўнёсак ў разьвіцьці рок-музыкі: выбітны ўзор дум-дэзу “Serenades”, “Eternity” зь пінкфлойдаўскімі нотамі, кананічны рок-альбом “Judgement”, прагрэсіўны “Natural Disaster”. Эвалюцыя жанравых формаў і творчага падыходу Anathema сабрала армію абсалютна розных прыхільнікаў ва ўсім сьвеце. Па словах аднаго з заснавальнікаў гурта, Вінсэнта Кавана:

Для нас вельмі важна эксперыментаваць. Гэта ня так важна, напрыклад, для AC/DC. Аднак калі ты робіш музыку, у цябе ёсьць два варыянты: альбо ты гэта робіш для сябе, альбо для іншых. Зразумела, нельга катэгарычна падзяляць усё на чорнае і белае, таму што ўсё нашмат больш складана. Мы бачым гэта такім чынам: трэба эвалюцыяніраваць. Тым жа чынам я хачу, каб AC/DC заставаліся AC/DC, а Том Ёрк — Томам Ёркам. Але я не хачу, каб ён зрабіў «OK Computer Part 2» альбо «The Bends Part 2», я хачу, каб ён зьдзіўляў сябе і зьдзіўляў мяне.

Ня так даўно гурт адыграў серыю канцэртаў у кафедральных саборах Велікабрытаніі. Кульмінацыяй гэтай праграмы стаў выступ у кафедральным саборы роднага Лівэрпуля, па выніках якога быў зьняты відовішчны фільм «A Sort Of Homecoming», што назвалі «выключным досьледам, ацаніць які ў словах немагчыма».



У вялікім турнэ 2014-2015 гадоў Anathema паказвае нам сваё апошняе на гэты час дзецішча – “Distant Satelites”. Альбом характарызуюць мяккім, празрыстым саундам і параўноўваюць з творчасьцю суайчыньнікаў Anathema, трып-хопавых Archive. Як пройдзе палёт да далёкіх спадарожнікаў, хутка дазнаемся. Да хуткага запуску!

У гэты чацьвер у пабе «Вобла» прайшоў канцэрт беларускіх прадстаўнікоў тэхнічнага брутал дэзу – гурта Posthumous Blasphemer. На разагрэве ў «бласфемераў» выступілі Kezik (metal breakcore, Менск) і Sameli (alternative/industrial-metal, Менск).

Паб «Вобла» знаходзіцца ў маляўнічым месцы і, несумненна, прыцягвае сваёй архітэктурай наведвальнікаў. Таксама вельмі выгадна разьмешчана летняя тэраса, выходзячы на якую можна ўдосталь атрымаць асалоду ад сузіраньня Сьвіслачы і прылеглай да яе тэрыторыі. Унутраная напаўняльнасьць установы цалкам цешыць вока: змрочная абстаноўка, адсутнасьць кідкіх элементаў у інтэр'еры, прыстойная адлегласьць паміж барнай стойкай і сцэнай. На жаль, акустыка аказалася ня самай лепшай, так як плошча залы невялікая, а радыус распаўсюджваньня музыкі Posthumous Blasphemer вельмі вялікі. Таксама ня мог не засмуціць факт таго, што ў бары нельга разьлічвацца карткай. Добра, банкамат знаходзіцца ў трох хвілінах хады ад паба.

Увесь вечар захапляльная атмасфера не пакідала залу: Kezik выдатна выконваў сваю працу, тым самым падрыхтоўваючы публіку да неймаверна драйвовага выступу хэдлайнераў. Яго гадзінны сэт зайшоў на «ўра» паступова прыбываючым аматарам «цяжаляка».

Выдатныя дзяўчыны-лялькі з гурта Sameli працягнулі заводзіць публіку індастрыял-металам. Нельга не адзначыць моцны гроўлінг выканаўцы, рэзка пераходячы ў меладычны голас. Публіка, ацаніўшы стараньні дзяўчат, вырашыла падтрымаць іх танцамі, падпеўкамі і слэмам.
Вакалістка распавядала перадгісторыі песень, раскрывала сэнс, які ўкладаецца ў іх.
Бліжэй да выступу Posthumous Blasphemer шчыльнасьць душ у зале станавілася ўсё вышэй. Жадаючых бачыць выступ «бласфемераў» сабралося нямала, і іх імкненьне, як правіла, было апраўдана. Менск стаў горадам, у якім гурт пачаў свой «East block brutality tour», і паб «Вобла» зьяўляецца адпраўной кропкай перад наведваньнем Любліна, Кракава і Варшавы. Хлопцы адыгралі разгромны канцэрт, наўпрост пагутарылі з публікай. Дарэчы, на ўваходзе ў бар стаяў, прапускаючы ўсіх жадаючых, гітарыст гурта Аляксандр Гайдукевіч. Добразычліва ўсьміхаўся новапрыбылым фанатам.

Вечар прайшоў пад пачаткам ўзрушаюча зладжанага музычнага суправаджэньня, нягледзячы на тое, што яркі кантраст паміж выканаўцамі трохі дэзарыентаваў слухачоў. Несумненна, «Вобла» выдатна прыняла публіку і Posthumous Blasphemer. Упэўненая, што кожны чалавек, які наведаў дадзенае мерапрыемства, застаўся задаволены часам, праведзеным у «сьценах над Сьвіслаччу».

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Вольга Канн і суполка Vanitas.

Вечарам 24 верасьня Re:Public напоўніўся сапраўдным аўтэнтычным духам. У яго сьценах сёньня адзначалі Багач — сьвята, прымеркаванае да заканчэньня збору ўраджаю. Багач, бо ўсяго багата. А цудоўнай музыкі і танцаў было насамрэч багата.

Дзьверы адчыніліся ў час. Паціху зьбіраліся людзі, чакаючы пачатку канцэрту за разгляданьнем мерчу. Клуб сустрэў гледачоў джазам і амаль пустым танцпляцам. Пачатку імпрэзы чакаць доўга не прыйшлося. Хутка на сцэну выйшлі дзяўчаты са сьпеўных гуртоў Студэнцкага Этнаграфічнага Таварыства, якія адкрылі сьвята жніўнымі песьнямі. Мілагучныя сьпевы гэтых прыгажунь адразу стварылі атмасферу чагосьці таямнічага і шаманскага, што ў спалучэньні зь цьмяным асьвятленьнем не магло не зачараваць. Гэтак жа магічна-прывідна, як і зьявіліся, дзяўчаты зьніклі.



Танцпляц запаўняўся людзьмі. У перапынку паміж выступамі на сцэну падняўся Алесь Таболіч, павіншаваў публіку са сьвятам і падзякаваў усім, хто прыйшоў. А таксама прадставіў наступны гурт, які мусіў «пачаць канцэрт запалам». У словах Алеся не магло быць сумневу, бо хутка павінны былі выйсьці неафолкеры Рокаш.



А 19 гадзіне пад агністым колерам сафітаў на сцэне зьявіліся музыкі. Выбачыўшыся за тое, што «трохі пакатавалі вушы наладачкай», Рокаш распачалі свой выступ з простай беларускай готыкі «Стары Замак». Акрамя добра вядомых «Крумкач», «Крылы», «Лойма», «Ваўкалак» і «Восень», выканалі «Вяртаньне», якая дагэтуль гучала толькі аднойчы. Ужо запалены народ не адставаў ад салісткі Паліны зь ейнымі як заўсёды неверагоднымі танцамі, што да таго ж падмацоўвалася вясёлай мелодыяй «У лясным гушчары». І канешне ж, Рокаш не маглі нікуды сысьці, не сыграўшы эпічную «Дзеці паўночнага ветру». Публіка праводзіла музыкаў вопліскамі.



Наступнымі падняліся на сцэну бацькі беларускай сярэднявечнай рэканструкцыі — Стары Ольса. Падчас наладкі, якая, дарэчы, заняла даволі шмат часу, Зьміцер Сасноўскі забаўляў народ імправізаваным стэндапам, асноўнай тэмай якога была праца гукааператара. «У старадаўнасьці музыкаў, якія затрымлівалі выступ, адстрэльвалі п'яныя рыцары з арбалетаў. Цяпер музыкаў затрымліваюць гукааператары».



Зь першых жа песень публіка горача падтрымлівала музыкаў. Ды і як увогуле можна стаяць на месцы пад імгненна разварушваючыя «Літвін» ці «Ave Maria»? Хутка на танцпляцы ўтварыліся вялікія карагоды — неад'емная частка ўсіх выступаў Ольсаў. Падчас няхуткай «Пекна ёсьць кола рыцэрска» натоўп павольна гайдаўся з боку ў бок, а на ўсюдыіснай «У Карчме» ўжо фізічна немагчыма было заставацца бязьдзейным. Зьдзіўленыя цьвярозасьцю публікі, музыкі скончылі свой выступ выдатнымі каверамі на Nirvana і The Beatles.



Сярэднявечныя матывы сьціхлі і на фоне зьявіўся срэбны цмок, што сьведчыла толькі аб адным: надышоў час танчыць пад Irdorath. Зоркі беларускага фэнтэзі-фолку адразу ж запалілі залу энергічнымі інструментальнымі кампазіцыямі. На маю думку, Irdorath адзін з тых гуртоў, выступы якіх трэба менавіта бачыць, бо гэта заўжды паўнавартасны перфоманс. Нельга не адзначыць сінхронныя рухі Ўладзімера і Надзеі, якія выглядалі насамрэч эфектна і вымушалі ўсіх, хто знаходзіўся ў клубе, няспынна варушыцца ў такт. Сыграўшы песьню-лічылку «As Bas», музыкі паабяцалі правесьці нядоўгі, але вельмі круты канцэрт, «сыграть всё самое вкусное», што ў іх безумоўна атрымалася. Выканалі некалькі песень са свайго «сёлетняга ўраджаю» — альбому «Dreamcatcher»: саму «Dreamcatcher» і македонскую «Dimna Juda». Выступ скончваўся, але музыкаў ніхто адпускаць не хацеў, такім чынам «Ketri» стала завяршальнай песьняй фэсту.

Тэкст: Наста Маркевіч
Фота: Ганна Маркевіч

Апошнім часам добрыя інфападставы падае найстарэйшы з жывых метал-гуртоў Беларусі ў напрамку death metal. Evthanazia летась зьняла дэбютны кліп на песьню «Апошняя мяжа» з відэашэрагам з сусьвету спаборніцтваў MMA. За год, дзякуючы гэтаму відэа, песьня стала дастаткова папулярнай і нядрэнна хістае на канцэртах. Улетку 2014 з жыцьця пайшоў былы барабаншчык і адзін з заснавальнікаў калектыву, Юры Чуранаў. Гурт ушанаваў яго памяць жывым выступам, зрабіўшы гэта на фестывалі Metal Crowd 2014. Гэтая падзея стала адпраўной кропкай новага складу і вярнула музыкаў да канцэртнай дзейнасьці. Таксама ў іх атрымалася вярнуць яшчэ аднаго заснавальніка гурта — Аляксандра Кароткіна. Зараз у складзе граюць таксама басіст і сэсійная клавішніца з суседняга рэчыцкага праекту Dialectic Soul.



Надоечы выйшаў новы сінгл Evthanazia — «Вера, Воля», песьня досыць адрозьніваецца ад ранейшых прац гурта. Акрамя таго, музыкі актыўна занятыя здымкамі кліпа на гэты трэк. Кліп здымаецца ў стылі кінафраншызы «Шалёны Макс» з прыцягненьнем рознай дзікай тэхнікі, зброі, байцоў для экшн-сцэн.

Аб тым і пагутарым з вакалістам Віталем Баброўнічам.

BelMetal: Значыць, склад сфармаваўся/перафармаваўся? Што ўносяць цяперашнія музыкі?

Віталь Баброўніч: У цяперашнім складзе асноўную аранжыроўку, партыі ўдарных, вакал і тэксты раблю я. Андрэй Старушэнка адказвае за партыі гітары, арганізацыю канцэртаў, раскрутку гурта ў інтэрнэце. Таксама ў пачатку працы мы спазналі праблему нястачы новага падыходу да музыкі. Нам хацелася, каб Evthanazia загучала інакш, таму мы зьвярнуліся да Аляксандра Ключнікава з Dialectic Soul, які зараз адказвае за партыі бас-гітары, а таксама дапамагае зь гітарнымі мелодыямі і аранжыроўкамі. Андрэй Ружыцкі грае на барабанах падчас нашых жывых выступаў. І Аляксандр Кароткін, гэтак жа, як і ў 90-х, заняў месца гітарыста. Атрымаўся вельмі збалансаваны, з добрым творчым запасам, калектыў.

BM: Ці можна па сінглу «Вера, Воля» меркаваць аб далейшым вектары творчасьці?

Віталь: Што тычыцца сінгла «Вера, Воля» — то ён першапачаткова быў эксперыментальны, мы ставілі дзьве мэты: выйсьці на новы творчы ўзровень і зразумець — як успрымуць гэтыя зьмены людзі, не абыякавыя да нашай творчасьці. Судзячы па колькасьці пазітыўных водгукаў, мы разьвіваемся ў правільным накірунку. «Вера, Воля» атрымала ўжо болей ухвальных водгукаў за «Апошнюю мяжу», а мы ж яшчэ і робім відэа да гэтай песьні. Таму чакаецца маса станоўчых эмоцый.



BM: Аб чым яна?

Віталь: Гэта філасоўскія разважаньні аб тым, што нашым сьветам кіруюць Вера і Воля, і толькі. Веру я разумею не як рэлігійныя пачуцьці, а як веру ў свае сілы, у пасьпяховы вынік пачатай справы. Другім кампанентам для посьпеху ёсьць Воля, воля ў дасягненьні пастаўленай мэты. Яе яшчэ называюць сіла волі. Праявіўшы гэтую цудоўную якасьць у сукупнасьці з фанатычнай верай у свае сілы, можна выйсьці пераможцам зь любой, нават самай цяжкай жыцьцёвай сітуацыі. Вынікова, гэтай песьняй мы хацелі сказаць, што ўсё нараджаецца ў нас, людзей, у галаве — буйны посьпех або разгромнае паражэньне. Думай аб чым думаеш і пажынай плады сваёй Веры і Волі, калі яны ў цябе ёсьць.

BM: Распавядзі пра кліп. Справа гэта нялёгкая і нятанная, як мне ўяўляецца. Вунь беларускія каманды павальна ня могуць сабе дазволіць кліпаў — ледзь наскрабаюць на альбомы, дык у вас яшчэ і такая маштабная справа, мяркуючы па стопкадру і тваім апісаньні.
Хочам падрабязнасьцяў.



Віталь: Так, мы замуцілі даволі маштабны праект, які могуць сабе дазволіць хіба што толькі зоркі «метал эстрады», але цяжкасьці нас ніколі не палохалі. Ідэю кліпа прыдумваў я, таму што сам пісаў тэкст і ў галаве было дакладнае ўяўленьне, што канкрэтна хачу перадаць гэтым відэа. Адзінай загвоздкай быў той факт, што я не разьбіраюся ў здымках, таму не ўяўляў, як зьняць усё задуманае. Спачатку была ідэя зрабіць сюжэт у духу фэнтэзі, з рыцарамі і злымі духамі, але тут на экраны выйшла 4-я частка кінаэпапеі Шалёны Макс «Шлях лютасьцi». Фільм мяне проста ўразіў цудоўнай здымкай пры абсалютна няхітрым сюжэце. Гэта тое, што было неабходна нашаму кліпу.

У 4 хвіліны, каторыя доўжыцца песьня, вельмі складана, ды й ня трэба ўпіхваць нейкі мудрагельсты сюжэт, затое эстэтыка дызель-панку вельмі эфектна выглядае і мае шмат прыхільнікаў ва ўсім сьвеце. Карацей, я прынёс гэту ідэю калегам па гурту. Спачатку ў іх быў шок, таму што касьцюмы, дэкарацыі, машыны і г.д… Гэта ўсё каштуе велізарных выдаткаў! Але потым мы вырашылі, а чаму б і не? Нават калі зьдзейсьніцца 30% ад задуманага, гэта ўжо будзе посьпех!



BM: Добра. Калі нам чакаць кліп?

Віталь: Мы пастараемся зрабіць усё да канца кастрычніка.

BM: А зараз давай тады закранем актуальную тэму.
Вы — найстарэйшая з жывых дэз-метал каманд Беларусі. Распавядзі аб адрозьненьні метал-сцэны мінулых гадоў ад цяперашняй, пасьля вашага вяртаньня ў шэрагі.

Віталь: Першае, што прыходзіць на думку — такая бізнэсовая фраза — цалкам зьмяніліся ўмовы рынку. І тут я б вылучыў тры крытэры. Першы — зусім незразумела, дзеля чаго запісваць альбом і як вярнуць выдаткаваныя на студыю грошы, калі людзі ўсё пампуюць з інтэрнэту бясплатна.

Другі — у Беларусь рынуліся заходнія каманды, і беларускія гурты вымушаны канкураваць зь фірмачамі, ня маючы для гэтага адпаведнай матэрыяльнай базы і галоўнае — добрай прамоўтэрскай падтрымкі (шоў-бізнэс у нас так і не разгарнуўся). У выніку беларускім калектывам, у асноўнай масе сваёй, даводзіцца ізноў сыходзіць у глыбокае падпольле.



Ну і трэці, які вынікае з другога, — падтрымка айчынных каманд значна аслабела. Навошта радавому фанату падтрымліваць гурт суседа па доме Васі Пупкіна, калі заўтра ён можа пайсьці на канцэрт сваёй ўлюбёнай забугорнай банды, заплаціўшы не такія ўжо і вялікія грошы?

Вось гэтыя тры крытэры, на мой погляд, моцна зьмянілі сцэну. Раней людзі скуплялі пачкамі касеты, дыскі, прыходзіла па 500 чалавек на канцэрты беларускіх гуртоў, была проста гіганцкая падтрымка, цяпер усяго гэтага няма. З іншага боку, падобная карціна адбываецца па ўсім сьвеце. Калі зьмяніліся ўмовы рынку, значыць ёсьць і магчымасьць падладзіцца самім. Я думаю, што гэта той перыяд часу, калі застануцца толькі моцныя, правераныя часам музыкі, таму што яны будуць мяняцца, удасканальвацца і расьці. Вострая канкурэнцыя заўсёды спараджае моцныя брэнды.

BM: І вы гатовыя здужаць у гэтай барацьбе за родную метал-сцэну?

Віталь: Мы ўжо аказалі пэўны ўплыў на разьвіцьцё беларускай метал-сцэны, таму ў нас крыху іншыя прыярытэты. Але зрабіць з Evthanazia брэнд еўрапейскага ўзроўню, гэта нам цікава, таму мы зараз шукаем і спрабуем розныя схемы, механізмы раскруткі і пашыраем сферы супрацоўніцтва з самымі цікавымі на нашу думку творчымі асобамі.



Тэкст: Ян Мачульскі

Засумаваў, шчыра кажучы, па прыездах топавых метал-гуртоў. Каб бяз розных іншых заправак, цяжасьць, і нічога іншага. Іх нібы і было нямала, але ня лічачы жнівеньскіх Machine Head, сапраўдны, менавіта клубны ўгар быў у чэрвені на Blind Guardian, а там і таго раней – ажно на красавіцкіх Finntroll. Таму прыезд грэкаў Septicflesh я чакаў зь непадробным трапятаньнем. Гурт заязджаў да нас ужо ў другі раз, і зараз музыкаў сапраўды прынялі як трэба. Рэпаблік шалеў.



Нашая публіка час ад часу бывае на дзіва цяжкай на пад’ём. У 2009 годзе Septicflesh турылі са сваім хітовым альбомам “Communion”, аднайменная песьня разам з трэкам “Anubis” да сёньняшняга дня зьяўляюцца галоўнымі візітнымі карткамі гурта. Але ў яшчэ жывым у той час Рэактары людзей было зусім няшмат. Такую ж аналогію можна правесьці і з гуртом Sabaton – у 2010 годзе ўся Эўропа ўжо шалела пад модны гурт, але ў нас пра іх амаль ніхто ня ведаў. У гэтым годзе таксама ўсё было інакш. Слухач, напэўна, падыходзіць да такіх момантаў з пэўным недаверам, і калі сапраўды расспрабуе гурт – вось, тады можна йсьці! Вось было менавіта так, і супярэчлівы альбом “Titan”, у падтрымку якому і быў уладкаваны беларуска-расейскі тур, ня стаў падставай для маленькай наведвальнасьці канцэрту.



У Менску Septicflesh гралі без разагрэву, дзьверы адкрылі а 19, пачатак а палове на дзявятую – нават самы лянівы здолеў бы прыйсьці ў час і не затрымацца ў чарзе. Так і было, прыйшоўшы ў час, чаргі заўважана ўжо не было, а гледачы ўжо запоўнілі клуб і разьмеркаваліся хто куды ў яго сьценах. Людзей было нямала, і шчыльненька быў забіты ня толькі танцпляц, але і другі паверх таксама. І калі музыкі выйшлі на сцэну, градус напалу ў клубе прыблізіўся да небясьпечнага.

Фанаты на танцпляцы ў прамым сэнсе гублялі розум, і калі справа дайшла да другой “Communion”, спыніць іх ужо было немагчыма. Алею ў кацёл паддаваў франтмэн Сэт, які, час ад часу адкінуўшы свой бас і жэстыкулюючы рукамі, кіраваў танцпляцам, як сваім маленькім тэатрам. Для ўпэўненасьці Сэт апрануў касьцюм-чарапашку (да апошняга ня верыў, што ён сапраўды носіць яго на сцэне :)), ад чаго выглядаў яшчэ болей манументальна. Што да працы астатніх музыкаў, то яны больш пераключыліся на свае інструменты, дзелавіта трасучы сваімі дрэдамі-хайрамі.



Ня буду дужа арыгінальным, праводзячы паралель з маім улюбёным гуртом Rotting Christ. Абодва гурты ёсьць галоўнымі лідэрамі метал-сцэны Грэцыі, самабытнымі і арыгінальнымі. Дык вось, пасьля гэтага канцэрту нават цяжка сказаць, чый жывы выступ будзе ярчэйшым. Напэўна, Rotting Christ тут выйграюць за кошт таго, што праграма ў іх заўсёды ледзь не ў паўтара раза даўжэйшая за “сепцікаўскую”. Сэт-ліст быў сапраўды кароткім (ведалі, на што йшлі, у Расеі ён быў такім жа), і за адсутнасьцю разагрэву канцэрт адчуваўся… незавершаным, напэўна так. Калі не пасьпяваеш прызвычаіцца да таго, што адбываецца, а тут на табе – ужо на біс гучыць перадапошняя “Anubis”.

Але, напэўна ж, лепш бачыць бадзёрае шчырае шоў, чым стомленых музыкаў на сцэне. Ім жа лепей відаць, як ім больш камфортна выступаць. А нам застаецца чакаць наступнага ды лавіць музыкаў па летніх фэстах. Што там зараз, толькі верасень? Паверце, новае лета не за гарамі. А пакуль дзякуем “Талент Турс” за круцецкі прывоз!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская

Традыцыйна ў верасьні сьвяткуе свае народзіны радыёстанцыя “Сталіца”. У гэтым годзе “Сталіца” амаль дасягнула паўналецьця – ёй споўнілася 17 год, што было вырашана адзначыць канцэртам “Ведай нашых!”, які прайшоў у сталічным клубе TNT Rock Club 19 верасьня.



Удакладнім, што “Сталіца” пазіцыянуе сябе як адзіную ў краіне цалкам беларускамоўную радыёстанцыю FM-фармату, арыентаваную на “думаючую моладзь” і “прасунутых дарослых”. Цантральным праектам радыё зьяўляецца праграма “Ведай нашых!”, якая адкрывае новыя імёны на айчыннай сцэне.

Адкрывалася дзеяньне у TNT брыфінгам пры ўдзеле дырэктара радыёстанцыі Міхалевіча Алега Зігфрыдавіча і іншых прадстаўнікоў “сталічнай” каманды, музыкаў, журналістаў.



Канцэртная праграма складалася з прадстаўнікоў беларускага року, што, аднак, не перашкодзіла завітаць на агеньчык і прадстаўнікам BelMetal. У прыватнасьці, распачыналі музычны вечар нашыя добрыя знаёмыя – фолк-фэнтэзійны гурт Nevrida, які гэтым разам гучаў даволі драматычна.



Яшчэ адзін гурт-удзельнік – заліхвацкія менчукі Unia, што лашчылі слых і позірк на фэстах гэтым летам. Таксама адзначыліся модныя хлопцы “Бульвар”, ZnaROCK і “Нагуаль”.



Моцнае ўражаньне пакінуў выступ-пэрформанс эпатажных “МутнаеВока”, што прымусілі гэтым вечарам біцца мацней не адно сэрца;)



Яшчэ раз віншуем радыёстанцыю “Сталіца” з прыгожай датай і жадаем усім якаснай музыкі ды нясумных вечароў.

Тэкст&Фота: Паліна Трохаўцава, BelMetal

Чарговы прыезд шведаў Adept быў абвешчаны яшчэ вясной, і ўжо з таго часу сустрэча ўкантакце павольна жыла сваім жыцьцём: людзі хваліліся набытымі квіткамі, знаёміліся і муцілі сходкі. Бліжэй да даты канцэрту дзьвіжуха рабілася ўсё мацней і мацней, а калі тур стартаваў у Кіеве, сьцяна нібыта выбухнула: усё, заўтра ўжо і ў нас!

Хтосьці чакаў гурт пад клубам яшчэ зь сярэдзіны дня, але асноўная частка падцягвалася бліжэй да пятай-шостай гадзіны. Падцягвалася, лічы, з усіх чатырох бакоў: па волі выпадку давялося кружыць перад канцэртам па ўсім раёне вакол Рэпабліка, і характэрнага выгляду людзі сустракаліся паўсюль. Класіка жанру адбывалася “пад елкамі”, дзе разагрэў ішоў поўным ходам. Людзі тусілі, ужывалі хто што, сьпявалі пад гітару і паціху рушылі ў бок клуба. А палове на восьмую павінны былі выйсьці на сцэну беларускія моднікі Across Silent Hearts, якіх нельга было прапускаць ні ў якім разе.



Хутка аглядзеў мерч, выбар якога быў даволі шырокі (пэўны час яго прадаваў сам Роберт, вакаліст Adept, і самыя растаропныя маглі зрабіць фота з музыкам не напружваючы сябе чаканьнем перад, ці пасьля канцэрту). Пасьля – адразу ў залу. Across Silent Hearts даўно ўжо ўпэўнена замацаваліся ў ліку лідэраў беларускай сцэны, таму прынялі іх адпаведна. Лепш разагрэву, здаецца, і быць не магло, і нават больш, тыя, хто не набыў квіток на Adept, прасілі іх паставіць у якасьці сапорту яшчэ і на канцэрт Enter Shikari. На танцпляцы адбываліся ўсе адпаведныя падобным канцэртам рэчы. Слэм, мош і ўсё тое, што мы любім. Адзінае, што сапсавала ўсё ўражаньне – гук быў ну зусім ніякі. Звычайна, гук псуе выступы беларускім бандам, але на Адэптах сітуацыя ня дужа памянялася. Праз хвілін 40 на сцэне зьявіліся і яны.



Фірмой Adept вылучаліся з усіх бакоў: фірмовыя паводзіны, кантакт з публікай, только хітовыя песьні. Калі адкінуць гук, то выступ прайшоў бездакорна. Самастойным жыцьцём жыў стэйдждайвінг, які хоць і намагаліся неяк урэгуляваць, але людзей на сцэне час ад часу рабілася болей за музыкаў. Трэба аддаць ім вартае – асалоду яны атрымлівалі ня мешн за сваіх фанатаў. У пэўны момант Роберт нават прыклаўся да закінутага на сцэну красоўка і глытнуў зь яго нешта (напэўна, піва?), чым яшчэ больш распаліў натоўп. Красоўку-вандроўніку потым быў злажданы цэлы фотасэт, і, відавочна, гаспадар яго так і не атрымаў, бо на наступны дзень на канцэрце Septic Flesh ён мірна стаяў на батарэі ў прыбіральні. Можа, стаіць і зараз :) Адзін зь гітарыстаў без асаблівага сораму дэманстраваў зале сваю растатуяваную дупку.



Па сэтлісту наш канцэрт амаль не адрозьніваўся ад кіеўскага. Хітовыя “Dark Clouds”, “Shark! Shark! Shark!” і “The Lost Boys” заходзілі на ўра, а мая ўлюбёная “No Guts, No Glory” увогуле была самым прыемным сюрпрызам вечару. У Кіеве яе ня гралі. Не абыйшлося і бяз песьні пра шлюху – канечне ж, у канцы выступу была сыграная “At Least Give Me My Dreams Back, You Negligent Whore!”. Людзі побач паўтаралі патрабаваньне выканаць “пра шлюху, пра шлюху, пра шлюху” настолькі настойліва, што выраз стаяў у галаве яшчэ і весь наступны дзень. На іх шчасьце, песьню выканалі :) Канцэрт атрымаўся па-сапраўднаму дамашнім і душэўным. Выраўняць бы трошкі гук – было б ідэальна, але дзе ж яно бывае, тое ідэальна, у нашым-та жыцьці? Дзякуй Wake Up! за магчымасьць яшчэ раз паглядзець на гэтых шалёных шведаў!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дыяна Прымшыц