Woe Unto Me. Восеньская трагічная велічнасьць
Апублікавана
у
Рэпартажы
32 Фота
Фота: Антон Кавалеўскі
Шэра-залаты класічны восеньскі дзень меў сваім арганічным заканчэньнем канцэрт гарадзенскіх ф'юнерал-думераў Woe Unto Me пры падтрымцы менскага ансамблю Vox Mortuis.
Для Woe Unto Me гэта быў другі выступ у сталіцы, з часоў мінулагодняга дэбюту ў Салтайме, значна набраўшы значнасьці і вагі (еўрапейскія туры, сумесныя выступы з такімі тытанамі, як Saturnus, Ereb Altor), гэтым разам гарадзенцы гралі праграму з альбому «A Step Into The Waters Of Forgetfulness», дапасаваную новым матэрыялам.
Бар Doodah King сабраў нечакана багата народу, нечакана для такой, здавалася б, камерна-андэграўнднай імпрэзы з музыкай «не для ўсіх». Што праўда — то праўда. На вечарыну чорнага і пахавальнага металу абы хто ня пойдзе, і справядліва, «залётных» гледачоў на фэсьце не было.
Vox Mortuis выдалі цэласны сэт нядрэннага дэз-блэку амаль нонстопам. На авантсцэне два чалавекі ў балахонах, на адным зь якіх цалкам ляжаць вакальныя абавязкі і гутарка з залай. Канцэпцыя гэтага, упершыню мною ўбачанага новага гурта раней вядомых музыкаў, тычыцца і музыкі. Мінулы іх гурт, каторы ў плане складу адрозьніваўся толькі наяўнасьцю франтмэна-няшкі з казьліным вакалам, хлопцы просяць ня ўзгадваць і паралелі не праводзіць. Таму проста дадзім ацэнку музыцы: тут яна досыць шчыльная, хістовая і прамалінейная, не бракуе ёй і пэўнай атмасфернасьці, прыдбалася таксама беларуская мова — зусім не пабочны элемент для айчыннага блэку, а ўлічваючы прафесійную кваліфікацыю хлопцаў па жыцьці (гісторыя і краязнаўства) — і пагатоў. Цікавае знаёмства, якому, балазе, спрыяў вельмі і вельмі добры для небуйнога памяшканьня гук.
Woe Unto Me паўсталі ў звычных велічна-меланхалічных вобразах, бескампрамісная строгасьць касьцюмаў, чорна-белыя строі, гарсэт і спадніца ў пол на клавішніцы, паліто-плашч — на вакалісьце. Дапасоўваў візуальны вобраз і тэматычны відэашэраг на заднім плане.
Гук і тут не падвёў. Дзіўным чынам усё было адэкватна чуваць нават паблізу сцэны. А гэта і ёсьць той момант, што музыкі, судзячы па інтэрв'ю, вылучаюць галоўным паказчыкам удаласьці выступу — каб было чуваць кожны элемент складанага гучаньня, у якім пераплецены жывыя партыі, у меру прыпраўленыя эфектамі, і фонавыя падклады.
Праграма атрымалася рознабаковая, вымалёўваючы рознымі афарбоўкамі адное суцэльнае палатно — чорна-белае і ўзвышана-трагічнае. Адпаведна характару кампазіцый зьмяняліся і інструменты ў руках гітарыстаў: агулам пяць цалкам розных на дваіх. Выгодным было і спалучэньне вакалаў: гроўл гітарыста Арцёма і чыстыя сьпевы вакаліста-франтмэна.
Сэт гарадзенцаў доўжыўся ледзь болей за гадзіну і быў цёпла прыняты маўклівай і ўважлівай публікай. Здаецца, усё прайшло на адным дыханьні і скончылася неяк нечакана, акурат у момант найвышэйшага атаясамленьня слухача з музыкай. Не зважаючы на нясьмелыя заклікі да бісу, музыкі абвясьцілі канец і пад гукі інструментальнага аўтра спрытненька склаліся і пакінулі сцэну.
А цяпер крытыка. З аднаго боку, нізкі паклон той фартуне, што дазваляе гурту расставацца з вакалістамі і знаходзіць на іх месца ня горшых. Але было б няшчыра пакінуць толькі добрыя водгукі аб вакалах у той час, калі ў чыстым сьпеве нават няўзброеным слыхам было чуваць багата гакаў «міма касы». Так. Але гэта, бадай, адзіны сур'ёзны мінус і, магчыма, прымянімы толькі да гэтага выступу. Як бы тое ні было, агульнае ўражаньне недвухсэнсава нараджае думку: гэты гурт — сапраўднае дасягненьне беларускага металу, мажліва, лепшае, што адбылося з нашай сцэнай за апошнія гады. Асабліва ў такой летаргічнай галіне, як doom metal. І справядлівы вынік: Woe Unto Me заслугоўвае большага, чым выступы ў лакальных кавярнях. А вось наколькі гэты патэнцыял музыкі змогуць раскрыць на сваёй радзіме — залежыць толькі ад нас з вамі.
Ян Мачульскі
Шэра-залаты класічны восеньскі дзень меў сваім арганічным заканчэньнем канцэрт гарадзенскіх ф'юнерал-думераў Woe Unto Me пры падтрымцы менскага ансамблю Vox Mortuis.
Для Woe Unto Me гэта быў другі выступ у сталіцы, з часоў мінулагодняга дэбюту ў Салтайме, значна набраўшы значнасьці і вагі (еўрапейскія туры, сумесныя выступы з такімі тытанамі, як Saturnus, Ereb Altor), гэтым разам гарадзенцы гралі праграму з альбому «A Step Into The Waters Of Forgetfulness», дапасаваную новым матэрыялам.
Бар Doodah King сабраў нечакана багата народу, нечакана для такой, здавалася б, камерна-андэграўнднай імпрэзы з музыкай «не для ўсіх». Што праўда — то праўда. На вечарыну чорнага і пахавальнага металу абы хто ня пойдзе, і справядліва, «залётных» гледачоў на фэсьце не было.
Vox Mortuis выдалі цэласны сэт нядрэннага дэз-блэку амаль нонстопам. На авантсцэне два чалавекі ў балахонах, на адным зь якіх цалкам ляжаць вакальныя абавязкі і гутарка з залай. Канцэпцыя гэтага, упершыню мною ўбачанага новага гурта раней вядомых музыкаў, тычыцца і музыкі. Мінулы іх гурт, каторы ў плане складу адрозьніваўся толькі наяўнасьцю франтмэна-няшкі з казьліным вакалам, хлопцы просяць ня ўзгадваць і паралелі не праводзіць. Таму проста дадзім ацэнку музыцы: тут яна досыць шчыльная, хістовая і прамалінейная, не бракуе ёй і пэўнай атмасфернасьці, прыдбалася таксама беларуская мова — зусім не пабочны элемент для айчыннага блэку, а ўлічваючы прафесійную кваліфікацыю хлопцаў па жыцьці (гісторыя і краязнаўства) — і пагатоў. Цікавае знаёмства, якому, балазе, спрыяў вельмі і вельмі добры для небуйнога памяшканьня гук.
Woe Unto Me паўсталі ў звычных велічна-меланхалічных вобразах, бескампрамісная строгасьць касьцюмаў, чорна-белыя строі, гарсэт і спадніца ў пол на клавішніцы, паліто-плашч — на вакалісьце. Дапасоўваў візуальны вобраз і тэматычны відэашэраг на заднім плане.
Гук і тут не падвёў. Дзіўным чынам усё было адэкватна чуваць нават паблізу сцэны. А гэта і ёсьць той момант, што музыкі, судзячы па інтэрв'ю, вылучаюць галоўным паказчыкам удаласьці выступу — каб было чуваць кожны элемент складанага гучаньня, у якім пераплецены жывыя партыі, у меру прыпраўленыя эфектамі, і фонавыя падклады.
Праграма атрымалася рознабаковая, вымалёўваючы рознымі афарбоўкамі адное суцэльнае палатно — чорна-белае і ўзвышана-трагічнае. Адпаведна характару кампазіцый зьмяняліся і інструменты ў руках гітарыстаў: агулам пяць цалкам розных на дваіх. Выгодным было і спалучэньне вакалаў: гроўл гітарыста Арцёма і чыстыя сьпевы вакаліста-франтмэна.
Сэт гарадзенцаў доўжыўся ледзь болей за гадзіну і быў цёпла прыняты маўклівай і ўважлівай публікай. Здаецца, усё прайшло на адным дыханьні і скончылася неяк нечакана, акурат у момант найвышэйшага атаясамленьня слухача з музыкай. Не зважаючы на нясьмелыя заклікі да бісу, музыкі абвясьцілі канец і пад гукі інструментальнага аўтра спрытненька склаліся і пакінулі сцэну.
А цяпер крытыка. З аднаго боку, нізкі паклон той фартуне, што дазваляе гурту расставацца з вакалістамі і знаходзіць на іх месца ня горшых. Але было б няшчыра пакінуць толькі добрыя водгукі аб вакалах у той час, калі ў чыстым сьпеве нават няўзброеным слыхам было чуваць багата гакаў «міма касы». Так. Але гэта, бадай, адзіны сур'ёзны мінус і, магчыма, прымянімы толькі да гэтага выступу. Як бы тое ні было, агульнае ўражаньне недвухсэнсава нараджае думку: гэты гурт — сапраўднае дасягненьне беларускага металу, мажліва, лепшае, што адбылося з нашай сцэнай за апошнія гады. Асабліва ў такой летаргічнай галіне, як doom metal. І справядлівы вынік: Woe Unto Me заслугоўвае большага, чым выступы ў лакальных кавярнях. А вось наколькі гэты патэнцыял музыкі змогуць раскрыць на сваёй радзіме — залежыць толькі ад нас з вамі.
Ян Мачульскі
0 каментароў