Nobody.one. Вясновае абуджэньне ў Re:public
Апублікавана
у
Рэпартажы
46 Фота
Кожны год скрозь непагадзь, туманы й кракенаў, празь бетонныя рэкі з пластмасавымі берагамі, праз рыфы звычайнасьці й віры абыякавасьці да прыстані сцэны менскага клубу "Re:Public" прыплывае карабель nobody.one. Імёны трох волатаў на борце ўжо добра запомніліся публіцы: Юры Малееў — ваяр з сумным позіркам і зеленаструнным басам праз плячо. Рустам Галімаў — чалавек-рытм на сваім троне зь сімваламі барабаннай улады — палкамі ў руках. І галоўны зь іх, цар і бог для ўсіх, хто прысутнічае на яго канцэртах, гулец на гітары рукамі ўсяе СНД — Сяргей Табачнікаў.
Кожны год злыя духі, дэманы менскай сцэны перашкаджаюць героям, імкнуцца спыніць энергію іх урагану. “Кожны год” на канцэрце рвецца пластык бас-бочкі, што для простых сьмяротных азначала б канец усяму. Але гэтыя хлопцы ня зь іх ліку. Яны заўсёды, трошкі нешта паварушыўшы, працягваюць граць сваю Музыку. Так было й гэтым разам.
Пачаўся канцэрт зь невялічкай затрымкі (відаць, музыкі змагаліся з тымі самымі монстрамі беларускай эстрады). Людзі на танцпляцы, нібыта дзеці на навагодняй елцы, пачалі крычаць "Се-рё-га!". Дакрычаліся. І як перад сапраўдным Дзедам Марозам у дзіцячым садку, так і перад nobody.one зайграла музыка. Гітару стала чуваць да зьяўленьня на сцэне матэрыяльных цел музыкаў. Цалкам гук на канцэрце быў надзвычай удалы, барабаны не перашкаджалі чуць гітару, нават бас праслухоўваўся вельмі добра. Не было аніякай гукавой «кашы».
Адразу, сходу танцпляц разварушыўся, як мурашнік пасьля кідка каменя. Мурашкі ж былі розных формаў, памераў, стыляў і расфарбовак. Ад цывільных студэнтаў да лысых коршчыкаў, ад прыхільнікаў панк-року ў цішотках "Дай Дарогу" і "Северный Флот" да патлатых трэшэраў у мерчы Металікі й Крэатара.
І ўсе разам, быццам адна істота, адзін галем, створаны мастацтвам “ноўбадзіанцаў”, пачалі рабіць неверагоднае. Зь першых гукаў пачаўся (і да самага канца выступу амаль не спыняўся) шматлюдны і актыўны слэм. Люты хэдбэнгінг, карагоды, нейкія ня сьцены, але кругі сьмерці, актыўнае варушэньне і вар'яцкія скокі. Хлопцы са сцэны некалькі разоў кідалі бутэлькі з вадой у гэтае пекла, каб людзі канчаткова не спалілі клуб сваёй лютай весялосьцю.
Смерч спыніўся толькі аднойчы. Калі Табачнікаў часова сышоў, даўшы магчымасьцьЮрыю з Рустамам выліць свае душы ў чаргаваныя сола. Басіст зь зялёнымі, нібыта Грынпіс, струнамі прысеў на краёчак сцэны, нібыта знаходзімся мы не ў вялізным клубе, а на нейкім утульным кватэрніку. Лірычная, праніклівая, глыбокая лінія басу ўперамешку зь лютымі, хуткаснымі і складанымі ўдарамі бубнача, гэта дало слухачам адпачынак ад лавіны нястрыманага інструментальнага року і прымусіла нас зазірнуць углыб сябе.
Гэта быў чарговы канцэрт сапраўдных майстраў сваёй справы. Чарговы, але своеасаблівы й непаўторны. Бо кожны выступ nobody.one нясе нешта сваё, дапамагае нам дакрануцца да сапраўднай музыкі.
Кожны год злыя духі, дэманы менскай сцэны перашкаджаюць героям, імкнуцца спыніць энергію іх урагану. “Кожны год” на канцэрце рвецца пластык бас-бочкі, што для простых сьмяротных азначала б канец усяму. Але гэтыя хлопцы ня зь іх ліку. Яны заўсёды, трошкі нешта паварушыўшы, працягваюць граць сваю Музыку. Так было й гэтым разам.
Пачаўся канцэрт зь невялічкай затрымкі (відаць, музыкі змагаліся з тымі самымі монстрамі беларускай эстрады). Людзі на танцпляцы, нібыта дзеці на навагодняй елцы, пачалі крычаць "Се-рё-га!". Дакрычаліся. І як перад сапраўдным Дзедам Марозам у дзіцячым садку, так і перад nobody.one зайграла музыка. Гітару стала чуваць да зьяўленьня на сцэне матэрыяльных цел музыкаў. Цалкам гук на канцэрце быў надзвычай удалы, барабаны не перашкаджалі чуць гітару, нават бас праслухоўваўся вельмі добра. Не было аніякай гукавой «кашы».
Адразу, сходу танцпляц разварушыўся, як мурашнік пасьля кідка каменя. Мурашкі ж былі розных формаў, памераў, стыляў і расфарбовак. Ад цывільных студэнтаў да лысых коршчыкаў, ад прыхільнікаў панк-року ў цішотках "Дай Дарогу" і "Северный Флот" да патлатых трэшэраў у мерчы Металікі й Крэатара.
І ўсе разам, быццам адна істота, адзін галем, створаны мастацтвам “ноўбадзіанцаў”, пачалі рабіць неверагоднае. Зь першых гукаў пачаўся (і да самага канца выступу амаль не спыняўся) шматлюдны і актыўны слэм. Люты хэдбэнгінг, карагоды, нейкія ня сьцены, але кругі сьмерці, актыўнае варушэньне і вар'яцкія скокі. Хлопцы са сцэны некалькі разоў кідалі бутэлькі з вадой у гэтае пекла, каб людзі канчаткова не спалілі клуб сваёй лютай весялосьцю.
Смерч спыніўся толькі аднойчы. Калі Табачнікаў часова сышоў, даўшы магчымасьцьЮрыю з Рустамам выліць свае душы ў чаргаваныя сола. Басіст зь зялёнымі, нібыта Грынпіс, струнамі прысеў на краёчак сцэны, нібыта знаходзімся мы не ў вялізным клубе, а на нейкім утульным кватэрніку. Лірычная, праніклівая, глыбокая лінія басу ўперамешку зь лютымі, хуткаснымі і складанымі ўдарамі бубнача, гэта дало слухачам адпачынак ад лавіны нястрыманага інструментальнага року і прымусіла нас зазірнуць углыб сябе.
Гэта быў чарговы канцэрт сапраўдных майстраў сваёй справы. Чарговы, але своеасаблівы й непаўторны. Бо кожны выступ nobody.one нясе нешта сваё, дапамагае нам дакрануцца да сапраўднай музыкі.
0 каментароў