One String Man: бубны, бас, адна струна

Апублікавана 19 лістапада 2015, 18:03 у Інтэрв'ю

Як часта вы слухаеце інструментальную музыку, і чым яна можа вас зачапіць? Табачнікаў з nobody.one зьбірае поўныя клубы, а што наконт мясцовага прадукту? У якасьці магчымай альтэрнатывы прапануем вам пазнаёміцца з новым беларускім гуртом, які ня проста грае інструментальны рок, а яшчэ і робіць гэта на гітары з адной струной – One String Man. Удзельнікі трыа – далёка не пачаткоўцы ў музычнай індустрыі. Што падштурхнула хлопцаў стварыць новы праект, якія перспектывы чакаюць One String Man – пра гэта і ня толькі нашая размова з удзельнікамі гурта.



У ролях:
Яўген – гітара,
Раман – бубны,
Павал – бас,
Паліна – BelMetal

Раскажыце, калі ласка, як вам прыйшла ў галаву ідэя сабраць такі праект.

Яўген: Я вельмі люблю інструментальную музыку, вырас на такіх гітарыстах, як Сатрыані, Стыў Вай, і мне заўсёды хацелася яе граць. На Беларусі такой музыкі мала, таму прыйшла думка стварыць інструментальны калектыў у нас. А каб зьвярнуць на сябе ўвагу, вырашылі зрабіць такую фішку – граць на адной струне. Мы выпусьцілі першы сінгл, першае відэа, і ўвага зьвярнулася маментам.

Калі шчыра, ня вы прыдумалі фішку з адной струной, ужо былі падобныя прэцэдэнты…

Яўген: Так, калі глыбей капнуць, ёсьць такі ямайскі гітарыст Brushy One String, які зьняў зь гітары пяць струн, пакінуўшы самую тлустую, і піша свае песенкі ў стылі рэгі. Ёсьць фінскі гурт “Kypck”, там бас з адным калком. Нашае адрозьненьне, мне здаецца, у тым, што ўсе яны акампаніруюць сабе, а ў нас аднаструнная гітара выконвае менавіта сола. Такога яшчэ не было. Пісалі ў каментарах, маўляў, ты ня першы, калісьці Паганіні нешта запісаў на адной струне. А я ім, хоп, запісаў Паганіні “24 капрыс” і выклаў відэа.

Павал: Узгадваю з “Брыльянтавай рукі” Нікуліна: “Хлопцы, на іх месцы павінен быць я”.

Нядаўна вы выдалі першы сінгл “Breaking the Rules”. Як ішла праца над ім?

Раман: Практычна ўсё было зроблена сваімі рукамі. Жэня разьбіраецца ў гуказапісу, зьвядзеньні гуку. Бубны запісалі на студыі ў знаёмых. А відэа па-простаму папрасілі зьняць сяброў. Мы прынцыпова не хацелі прыцягваць прафесіяналаў са студый, аператараў, таму што адчувалі, што можам абысьціся сваімі сіламі. І рэзультат уразіў.

Павал: У нас ёсьць электронны клавішнік.

Яўген: Так, мы робім “падложку”, а куды бяз гэтага. Устаўляем крыху перкусій, скрыпак, рытм-гітару, каб не гучала “гола”. Гэта частка аранжыроўкі, музыку ж трэба ўзбагачваць.

One String Man – гэта праект больш для душы, для творчасьці, ці ўсё ж камерцыйная дзейнасьць?

Яўген: Пакуль не задумваемся пра гэта. Спачатку трэба стварыць фундамент, каб на нас глядзелі і ведалі, што мы годны калектыў. А калі ўсё атрымліваецца, гурт паступова становіцца на камерцыйныя рэйкі і едзе.

Павал: Патрэбна свая публіка. Пажадана, каб прыходзілі на канцэрты не сябры, а староньнія. Таму што прыходзіш на многія сольнікі беларускіх каманд і бачыш сорак чалавек, трыццаць пяць зь якіх – знаёмыя ды журналісты.

У чым своеасаблівая перавага інструментальнай музыкі, дык гэта ў адсутнасьці тэкстаў, што дазваляе працаваць і на усходні, і на заходні рынак. Якія вашыя прыярытэты?

Раман: Ну, назва гурта ў нас на ангельскай, назвы песень – таксама.

Павал: Ямайка! Альбо зрабіць сумесны тур з nobody.one!

Не! Ня трэба! – пратэстуюць астатнія.

Павал: Чаму? Я б хацеў пазнаёміцца з Табачнікавым.

Яўген: Пазнаёміцца можна.

А як вы, дарэчы, ставіцеся да творчасьці Табачнікава?

Раман: Элементарны прыклад: ягоныя канцэрты зьбіраюць поўныя клубы. Калі б ён быў дрэнны музыка, такога б не адбывалася.

Яўген: Натуральна, нашая мэта падобная: паездзіць, каб людзі зьбіраліся на канцэрты.

Крыху тупое пытаньне: што будзеце рабіць, калі на канцэрце адзіная струна раптам парвецца?

Яўген: Будзем танчыць! А калі сур'ёзна, памяняем, гэта ж тры хвіліны. У гэты час рытм-секцыя могуць нешта пайграць, паджэмаваць. Дарэчы, за ўсю маю практыку такога ніколі не было.

Павал: А я ірваў струны і палкі крышыў. Я ж яшчэ і бубнач.

То бок, у персьпектыве вы можаце памяняцца ролямі?

Яўген: Лёгка. У будучыні хочам скарыстацца такой фішачкай. Я, напэўна, застануся з адной струной, а Рома з Пашам памяняюцца месцамі.

Раман: Так, я спачатку на гітары граў, а пасьля ўбачыў бубнача на рэпкропцы, і панеслася.

Яўген: Дарэчы, яшчэ адно дапаўненьне да нашай канцэпцыі: плануем увесну выпусьціць сінгл з адным вядомым беларускім вакалістам. Гэта будзе кавер на адзін, зноў такі, вядомы гурт. Пакуль вядуцца перамовы.

Якія вы інтрыганы! Значыцца, будзеце скарыстоўваць і вакал. Не баіцеся, што ён перакрые вашую фішку з адной струной?

Яўген: Гэты вакал дакладна перакрые. Паглядзім, можа далей таксама штосьці прыдумаем з вакалам.

А ніхто з вас не сьпявае выпадкова?

Яўген: У мяне да гэтага быў гурт, у якім я сьпяваў, але мы як сабраліся, так і разьбегліся. Прафесійна не сьпявае ніхто.

Павал: У нас на Беларусі як зьбіраюць гурты? Звычайна пытаюцца:
— Ты хто?
— Я гітарыст.
— А ты?
— Ну я буду на бубнах.
— А я басіст.
— А ты што ўмееш?
— Я – нічога. Буду сьпяваць.
Калі шчыра, яшчэ не сустракаў беларускага вакаліста, які б мяне ўразіў.

А хто ідэйны лідэр у One String Man?

Яўген: Напэўна, я. Ад мяне паступаюць першапачатковыя ідэі. Аднак усе павінны мець аднолькавую значнасьць, усім павінна быць хораша, як у сям’і.

Напасьледак, калі ласка, некалькі словаў нашым чытачам.

Павал: Слухайце жывую музыку, заставайцеся самімі сабою. І грайце тую музыку, якая падабаецца вам.

Раман: Знаходзьце і слухайце добрую музыку. Цяпер вельмі шмат музыкі, якую трэба фільтраваць. З-за гэтага людзі, якія граюць якасна, застаюцца дзесьці на задворках.

Яўген: А мы, у сваю чаргу, будзем прыкладваць усе нашыя намаганьні, каб вывесьці One String Man на годны ўзровень для шырокага кола слухачоў.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal