Insomnium частка 2
Апублікавана
у
Рэпартажы
63 Фота
Глядзець і чытаць частку 1
________________________
Калі Insomnium для чытачоў мае патрэбу ў прадстаўленьні — гэта зроблена ў першай частцы рэпартажу. Зараз жа мы падыдзем менавіта да выступу, зь якім гурт упершыню завітаў у Беларусь.
Варты ўвагі той факт, што напрыканцы лета ад Insomnium паступіла навіна: еўрапейскае турнэ адмяняецца з прычыны непрыемных абставінаў датычна роднага чалавека аднаго з музыкаў. Акрамя трох шоў. «Гурт тым ня меней адыграе трохканцэртны міні-тур у Беларусі і Расеі», — паведаміла іх афіцыйная старонка. Такім чынам Менск апынуўся ў сяродцы, пасьля Піцера і перад Масквой. Цудоўна.
Была і яшчэ адна файная навіна — пастаяннага ўдзельніка Віле Фрымана ў гэтым туры заменіць Яры Лііматайнэн — гітарыст-віртуоз, знаёмы па Sonata Arctica і па свайму цяперашняму гурту Cain's Offering. Выдатна.
Дзякуючы папярэдняму дню беларусы мелі магчымасьць азнаёміцца з прыкладнай праграмай выступу — сэтліст мусіў намінальна адпавядаць падтрымцы апошняга на сёньня альбому «Shadows Of The Dying Sun», але фактычна складаўся з рэчаў уздоўж усяе дыскаграфіі.
Як бачым, музыкі пачалі з «адкрывашак» — тры запар з пачатку найноўшага альбому, за імі такая ж па ролі цудоўная песьня зь 2009-га, далей прайшліся па правераных часам хітах, празь якія дацягнуліся і да 13-гадовай даўнасьці. Цэлая эпоха, а гучыць усё так жа сьвежа і цікава. Напрыканцы асноўнай часткі ізноў вырулілі ў наўё. А ў біс паклалі самае выбухное. На фота — менскі сэтліст, які я прыдбаў сабе на памяць.
Па публіцы цікавы факт. З усіх мной раней наведаных імпрэзаў у Рэпабліку ніколі не было так, як тут, калі другі паверх цалкам пусты, і ўсе сканцэнтраваліся на танцпляцы: людзьмі была занятая пляцоўка шырынёй у шырыню сцэны і даўжынёй практычна да задняй прыступкі, якую, канешне, акупавалі ў першую чаргу, нароўні зь месцамі пад сцэнай. Тое сьведчыць, што сабралася сапраўдная мэтавая аўдыторыя. Няхай яе было адносна няшмат, але, лічу, мы ўзялі якасьцю і прадэманстравалі сваю любоў да творчасьці фінскіх майстроў.
А яны ў сваю чаргу прадэманстравалі нам найвышэйшы пілатаж і якасьць: у, так бы мовіць, веданьні сваіх роляў на сцэне. Франтмэн Нііло займаў пераважна пазіцыю па цэнтры, даносячы сутнасьць салодка-журботнай лірыкі празь мікрафон і трымаючы залу, не парушаючы свайго меланхалічнага вобразу, час ад часу ўськідваючы дагары «казу» свабоднай ад баса рукой і па-вар'яцку ашчэрваючыся на асабліва эмацыянальных момантах.
Я, дарэчы, чакаў убачыць бучнага дзядзьку, як на фотасэтах, а перад намі прадстаў стройны ды ўнушальна падмацаваны фін сярэдняга росту. Гітарысты тварылі цуд сцэнічнай працы, несупынна рухаючыся, мяняючыся месцамі, выкідваючы розныя фокусы, ды робячы гэта настолькі шчыра і нязмушана, наколькі можа рабіць толькі сапраўдны прафесіянал, які дасканала валодае інструментам, ловіць кайф ад музыкі, што высякае ўласнымі пальцамі, і ўмее гэтым кайфам падзяліцца, зараджаючы сваёй энэргетыкай усіх прысутных. Ня трэба далёка хадзіць — паглядзіце на фотаздымках на неверагодна фотагенічнага Маркуса Ванхалу (Omnium Gatherum па сумяшчальніцтве), кадраў зь ім у нас пераважная большасьць :)
Думаеце, Яні горш? Спадар Лііматайнэн мала таго што ўліўся ў калектыў як родны, падрыхтаваў усю праграму нотка-у-нотку, яшчэ і ўзяў на сябе другі, «чысты» вакал. Ён жа і быў галоўным трукачом зь гітарай. Шчыра, магу зараз быць непапулярным, але няхай, можа, ён бы і граў далей у Інсомніуме? :D Хаця б у канцэртным складзе, замест Фрымана, які, хоць і ёсьць адным з заснавальнікаў гурта і неад'емнай часткай студыйнага працэсу, ужывую мае звычку лажаць як бог, часам настолькі феерычна, што без фэйспалму і іранічнай усьмешкі нельга глядзець, як сур'ёзны Нііло, стараючыся трымаць марку, кідае касога ў бок небаракі.
Памылкі бываюць ва ўсіх, былі яны і тут. Але, зноў жа, пачуць тыя пераблытаныя лады ці недацягнутыя радкі можна было толькі ведаючы кампазіцыі дасканала на памяць і прыслухоўваючыся праз апісаныя ў частцы 1 маніпуляцыі. Гук быў у межах нормы, не фантан, канечне, але досыць адэкватны. Цягучая мелодыка і рытмічныя рыфы ў сукупнасьці з густым меладэтавым гроўлам не губляліся і не зьбіваліся ў кашу, гэта галоўнае.
А Віле, магчыма, апошнім часам надта заняты навуковай працай (мае ступень доктара навук), працуе над сур'ёзнымі праектамі, з-за чаго прапусьціў мінулы тур і не паехаў бы ў той еўрапейскі, шчасьлівай часткай якога мы апынуліся. Няхай самі разьбіраюцца. Для нас, бадай, галоўнае тое, што мы атрымалі якаснае шоў, можна сказаць, эксклюзіўнае, вагон уражаньняў і матэрыялаў для ўспаміну гэтага дню. І яшчэ на крок наблізіліся да зацьвярджэньня Беларусі як неад'емнага пункту для далейшых тураў сур'ёзных метал-каманд. І ня проста «аднаго з», дзе можна расслабіцца і проста адрабіць лавэ, а менавіта як самадастатковага месца, дзе жывуць актыўныя і ўдзячныя слухачы, для якіх хочацца езьдзіць і выкладацца на 100%, як гэта і зрабілі непараўнальныя Insomnium.
Цудоўны канцэрт, які варта было наведаць абавязкова. Дзякуй усім датычным да яго арганізацыі і правядзеньня!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі
________________________
Калі Insomnium для чытачоў мае патрэбу ў прадстаўленьні — гэта зроблена ў першай частцы рэпартажу. Зараз жа мы падыдзем менавіта да выступу, зь якім гурт упершыню завітаў у Беларусь.
Варты ўвагі той факт, што напрыканцы лета ад Insomnium паступіла навіна: еўрапейскае турнэ адмяняецца з прычыны непрыемных абставінаў датычна роднага чалавека аднаго з музыкаў. Акрамя трох шоў. «Гурт тым ня меней адыграе трохканцэртны міні-тур у Беларусі і Расеі», — паведаміла іх афіцыйная старонка. Такім чынам Менск апынуўся ў сяродцы, пасьля Піцера і перад Масквой. Цудоўна.
Была і яшчэ адна файная навіна — пастаяннага ўдзельніка Віле Фрымана ў гэтым туры заменіць Яры Лііматайнэн — гітарыст-віртуоз, знаёмы па Sonata Arctica і па свайму цяперашняму гурту Cain's Offering. Выдатна.
Дзякуючы папярэдняму дню беларусы мелі магчымасьць азнаёміцца з прыкладнай праграмай выступу — сэтліст мусіў намінальна адпавядаць падтрымцы апошняга на сёньня альбому «Shadows Of The Dying Sun», але фактычна складаўся з рэчаў уздоўж усяе дыскаграфіі.
Як бачым, музыкі пачалі з «адкрывашак» — тры запар з пачатку найноўшага альбому, за імі такая ж па ролі цудоўная песьня зь 2009-га, далей прайшліся па правераных часам хітах, празь якія дацягнуліся і да 13-гадовай даўнасьці. Цэлая эпоха, а гучыць усё так жа сьвежа і цікава. Напрыканцы асноўнай часткі ізноў вырулілі ў наўё. А ў біс паклалі самае выбухное. На фота — менскі сэтліст, які я прыдбаў сабе на памяць.
Па публіцы цікавы факт. З усіх мной раней наведаных імпрэзаў у Рэпабліку ніколі не было так, як тут, калі другі паверх цалкам пусты, і ўсе сканцэнтраваліся на танцпляцы: людзьмі была занятая пляцоўка шырынёй у шырыню сцэны і даўжынёй практычна да задняй прыступкі, якую, канешне, акупавалі ў першую чаргу, нароўні зь месцамі пад сцэнай. Тое сьведчыць, што сабралася сапраўдная мэтавая аўдыторыя. Няхай яе было адносна няшмат, але, лічу, мы ўзялі якасьцю і прадэманстравалі сваю любоў да творчасьці фінскіх майстроў.
А яны ў сваю чаргу прадэманстравалі нам найвышэйшы пілатаж і якасьць: у, так бы мовіць, веданьні сваіх роляў на сцэне. Франтмэн Нііло займаў пераважна пазіцыю па цэнтры, даносячы сутнасьць салодка-журботнай лірыкі празь мікрафон і трымаючы залу, не парушаючы свайго меланхалічнага вобразу, час ад часу ўськідваючы дагары «казу» свабоднай ад баса рукой і па-вар'яцку ашчэрваючыся на асабліва эмацыянальных момантах.
Я, дарэчы, чакаў убачыць бучнага дзядзьку, як на фотасэтах, а перад намі прадстаў стройны ды ўнушальна падмацаваны фін сярэдняга росту. Гітарысты тварылі цуд сцэнічнай працы, несупынна рухаючыся, мяняючыся месцамі, выкідваючы розныя фокусы, ды робячы гэта настолькі шчыра і нязмушана, наколькі можа рабіць толькі сапраўдны прафесіянал, які дасканала валодае інструментам, ловіць кайф ад музыкі, што высякае ўласнымі пальцамі, і ўмее гэтым кайфам падзяліцца, зараджаючы сваёй энэргетыкай усіх прысутных. Ня трэба далёка хадзіць — паглядзіце на фотаздымках на неверагодна фотагенічнага Маркуса Ванхалу (Omnium Gatherum па сумяшчальніцтве), кадраў зь ім у нас пераважная большасьць :)
Думаеце, Яні горш? Спадар Лііматайнэн мала таго што ўліўся ў калектыў як родны, падрыхтаваў усю праграму нотка-у-нотку, яшчэ і ўзяў на сябе другі, «чысты» вакал. Ён жа і быў галоўным трукачом зь гітарай. Шчыра, магу зараз быць непапулярным, але няхай, можа, ён бы і граў далей у Інсомніуме? :D Хаця б у канцэртным складзе, замест Фрымана, які, хоць і ёсьць адным з заснавальнікаў гурта і неад'емнай часткай студыйнага працэсу, ужывую мае звычку лажаць як бог, часам настолькі феерычна, што без фэйспалму і іранічнай усьмешкі нельга глядзець, як сур'ёзны Нііло, стараючыся трымаць марку, кідае касога ў бок небаракі.
Памылкі бываюць ва ўсіх, былі яны і тут. Але, зноў жа, пачуць тыя пераблытаныя лады ці недацягнутыя радкі можна было толькі ведаючы кампазіцыі дасканала на памяць і прыслухоўваючыся праз апісаныя ў частцы 1 маніпуляцыі. Гук быў у межах нормы, не фантан, канечне, але досыць адэкватны. Цягучая мелодыка і рытмічныя рыфы ў сукупнасьці з густым меладэтавым гроўлам не губляліся і не зьбіваліся ў кашу, гэта галоўнае.
А Віле, магчыма, апошнім часам надта заняты навуковай працай (мае ступень доктара навук), працуе над сур'ёзнымі праектамі, з-за чаго прапусьціў мінулы тур і не паехаў бы ў той еўрапейскі, шчасьлівай часткай якога мы апынуліся. Няхай самі разьбіраюцца. Для нас, бадай, галоўнае тое, што мы атрымалі якаснае шоў, можна сказаць, эксклюзіўнае, вагон уражаньняў і матэрыялаў для ўспаміну гэтага дню. І яшчэ на крок наблізіліся да зацьвярджэньня Беларусі як неад'емнага пункту для далейшых тураў сур'ёзных метал-каманд. І ня проста «аднаго з», дзе можна расслабіцца і проста адрабіць лавэ, а менавіта як самадастатковага месца, дзе жывуць актыўныя і ўдзячныя слухачы, для якіх хочацца езьдзіць і выкладацца на 100%, як гэта і зрабілі непараўнальныя Insomnium.
Цудоўны канцэрт, які варта было наведаць абавязкова. Дзякуй усім датычным да яго арганізацыі і правядзеньня!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі
0 каментароў