Carpathian Alliance: дзень другi

25-27 ліпеня на схілах украiнскiх Карпат у трэці раз прайшоў Carpathian Alliance Metal Festival. Удзельнікі другога дня фестывалю:
Taake,
Finntroll,
Gods Tower,
Znich,
Tharaphita,
Anaal Nathrakh.

Нагадваем, што фотарэпартаж зь першага дня Carpathian Alliance Metal Festival на BelMetal'е быў апублікаваны раней.

У хуткім часе чакайце фота з трэцяга дня фестывалю.

Фота: Вольга Вячэрская

Carpathian Alliance: дзень першы

25-27 ліпеня на схілах украiнскiх Карпат у трэці раз прайшоў Carpathian Alliance Metal Festival. Ніжэй фотарэпартаж зь першага дня фестывалю, у якім прынялі ўдзел:
Wardruna,
Tanzwut,
Impaled Nazarene,
Elderblood,
Trollfest,
Тролль Гнет Ель.
У хуткім часе чакайце фота з другога і трэцяга дзён фестывалю.

Фота: Вольга Вячэрская

Як жыць на вулiцы i граць у Irdorath

На жаль ці на шчасьце, я сустрэлася зь Пятро хутка пасьля таго, як ён знайшоў сабе нармалёвае жытло, і не застала таго часу, калі яму даводзілася сустракаць світанкі на лаўках парка Горкага. На той час мы ня бачыліся вельмі даўно; ён прыйшоў у расшпіленай куртцы, з загіпсаванай рукой, марозны і задорна-усьмешлівы, і ўрачыста абвясьціў, што празь месяц грае на Калядным фэсьце ў «Рэ: Пабліку» з гуртом «Irdorath». Яго станаўленьне як струньніка аднаго з найвядомейшых у Беларусі фолк-гуртоў – момант вядомы. А якім чынам распачынаўся творчы шлях Пятро, пра цяжкасьці падрыхтоўкі да «маршу сьмерці», мэты працяглых падарожжаў, бясконцыя вечары ў «Цэнтральным» і жыцьцё на вуліцы з гітарай за плячыма – чытайце далей у інтэрв’ю.


Насьця:
Як атрымалася так, што ты апынуўся на вуліцы і фактычна застаўся там жыць на працягу наступных месяцаў?

Пятро:
Я апынуўся на вуліцы пасьля таго, як зьехаў з 19-й здымнай кватэры напрыканцы чэрвеня мінулага года. Адразу я паехаў да продкаў дадому на два-тры тыдні пагасьцяваць. А потым у пачатку жніўня мяне раптам паклікалі граць у «Irdorath», я вярнуўся ў Менск рэпетыраваць, і перада мной ізноўку паўстала жытловае пытаньне. На той перыяд з нагоды будучага наплыву студэнтаў у сталіцы панаваў арэндны бум, а ў мяне, каб здымаць кватэру ў той час, па-першае, не было сродкаў, а па-другое, мне ўсё роўна ў кватэры звычайна сумна й самотна і я ў ёй толькі з глузду зьязджаю. Таму я вырашыў, што нахер яна трэба наогул і забіў на гэтую дурную ідэю.
Я жыў улегцы: з сабой у мяне была толькі гітара ў чахле за сьпіной, і ў гэты чахол я здолеў увапхнуць усе свае жыцьцёва неабходныя рэчы, прычым чахол нават асабліва не надзьмуўся, у мяне там усё было па ідэальнай схеме запакавана) Пакуль на вуліцы было цёпла, справы, здаецца, ішлі выдатна. Улічваючы, што ў той час якраз яшчэ не пачалася вучоба ва ўніверсітэце, я з усяе сілы адпачываў, граў на гітары і яшчэ хадзіў у госьці да сяброў і знаёмых хутчэй для забавы і размоў, а не як па восені — каб паесьці і пагрэцца.

Насьця:
А што ж ты стаў рабіць, калі пачало халадаць?

Пятро:
Наогул, гэта адносна, калі для каго пачынае халадаць. Асабіста для мяне, напрыклад, холадна стала недзе ў кастрычніку. Увесь гэты час у мяне не было курткі, апрануў я яе толькі тады, калі ўжо ледзь не сьнягі пайшлі. У той час я стаў вельмі востра адчуваць зьмену надвор'я і тэмпературныя ваганьні літаральна да пары градусаў. Усе поры года з тых часоў падзяліліся ў мяне на новыя чатыры тыпы: час, калі можна лёгка спаць на вуліцы, час, калі па вуліцы можна цалкам камфортна бадзяцца, час, калі на вуліцы ўсё яшчэ можна граць і час, калі на вуліцы ўжо нельга граць і знаходзіцца можна зусім нядоўга.
Спачатку, улетку, я спаў на вуліцы на лавачках у парку і адчуваў сябе цалкам цудоўна. А вось калі стала халадаць… Па-першае, так, я стаў часьцей хадзіць на вакзал. Там было сумна, затое я сядзеў у цяпле і шмат чытаў. Ад нуды я часьцяком проста бадзяўся па вуліцах, праходзіў пешшу кожны дзень па шмат кіламетраў. У той час я ўспрымаў гэта як своеасаблівую фізічную і маральную падрыхтоўку да «маршу сьмерці» — пешай стакіламетровай пілігрымцы, мы ўжо такую хадзілі ўтрая, а цяпер я хацеў прайсьці яе адзін. Я бачыў у гэтым нейкую мэту для сябе, ідэю, якая надавала сэнс такому ладу жыцьця, ператварала яго ў трэніроўку… У выніку ў халодным лістападзе гэты стакіламетровы шлях я ўсё-такі прайшоў. А вярнуўшыся ў Менск, праз пару дзён, адпачыўшы і акрыяўшы, я амаль адразу знайшоў сабе кватэру.

Насьця:
Распавядзі, якім быў твой звычайны дзень, калі ты жыў на вуліцы?

Пятро:
Ну глядзі, прачынаюся я ў гэты звычайны дзень, напрыклад, на вакзале. А шостай раніцы звычайна будзіць міліцыя, “спагадліва” пытаецца: «Кудысьці едзеш?» У гэты момант я, фактычна не задумваючыся, радасна і весела нязьменна выпальваў: «У Маладзечна!» І міліцыянт такі: “Дык ужо ж, здаецца, даўно цягнікі ідуць»… А я яму: «Оой, ну сапраўды, нешта праспаў я, пайду тады»… Да сямай гадзіны трэба было нешта рабіць, таму што седзячы драмаць дужа нязручна. Тады я адкрываў электронную кнігу, і чытаў дзесьці да восьмай ранку. Потым я спускаўся ў вакзальную прыбіральню і там глядзеў у люстэрка на сваю стомленую рожу, мыўся, галіўся, чысьціў зубы. Пасьля гэтага я шоў у “Белтэлекам” на Кастрычніцкай і сядзеў у інтэрнэце да 8:50, а далей накіроўваўся ва ўніверсітэт. А 9 гадзіне павінна была адчыняцца бібліятэка на гістфаку, але ў рэальнасьці яна амаль заўсёды адкрывалася толькі а 10, таму яшчэ гадзіну я спаў на 3 паверсе. Да таго, як ўключылі ацяпленьне, там дула і было вельмі холадна, значна халадней, чым на вакзале. З гэтай нагоды я неўзабаве даведаўся, што такое застудзіць зубы, і прачынаючыся, я адчуваў, што яны быццам расхісталіся і дзіка балелі, незадаволена рэагуючы на гарачае і на халоднае. У выніку а дзесятай я трапляў у бібліятэку і там на мяккіх крэслах часьцей за ўсё ізноўку дрых да двух, пакуль пары не пачыналіся. Або чытаў, або проста бадзяўся па гістфаку і балбатаў з кімсьці. Мне асабліва не было куды сьпяшацца, таму я амаль не прапускаў лекцыі і семінары, але складана сказаць, што вучыўся — на гістфаку паняцьце «вучоба» так і ня вынайшлі, і гэтая трасца мяне абыйшла бокам) Аднак без прычыны я пары не прапускаў, сядзеў да канца, гадзіны да 8 вечара. А потым мяне ахоплівала гэтае прыгнятальнае пачуцьцё, калі пасля заканчэньня заняткаў усе сьпяшаліся разысьціся па дамах, а мне няма куды было разыходзіцца, і я сумаваў і думаў, бля, зноў гэта мачылава, трэба кудысьці ісьці, мерзнуць… Часам на гістфаку я знаходзіў каго-небудзь, у каго можна было ўпісацца. Увогуле, у той перыяд я перазнаёміўся з многімі людзьмі, пасьля пытаньняў “Як цябе завуць?” і “Дзе ты жывеш?” я нязьменна і бессаромна запытваў “Ці можна ў цябе пераначаваць?”. Бывала, больш добразычлівамі былі бацькі гістфакаўцаў, чым яны самі. Калі не пракатвала, я ішоў, натуральна, на “Цэнтральны”, бо там знаходзіўся другі аплот знаёмых. У нейкі момант я жарту дзеля нават пачаў весьці дзёньнік, куды дэталёва запісваў, дзе я ночыў, што еў, гітары, на якіх я граў – гэта давала адчуваньне нейкай стабільнасьці.
Ведаеш, магчыма, якому-небудзь дамаседу, што нязвык да пераменаў і мала зь кім кантактаваў, было б складана працягнуць захоўваць свае сацыяльныя функцыі пры такім раскладзе, жывучы месяцы на вуліцы, ды яшчэ і радавацца гэтаму, шукаць пазітыўныя моманты. Я асабіста рабіў з гэтага вялікі понт і ганарыўся сваім статусам. Абставіны, у якіх я апынуўся, выхоўвалі ўва мне вельмі строгую ветлівасьць, стрыманасьць, тактоўнасьць. А пастаянныя пераахаладжэньне і голад нараджалі ўва мне бясконцае красамоўства! Сваімі гісторыямі пра прыгажосьць зімовага Мурманска і крымскіх гор і працяглыя аўтаспынныя падарожжы па Расеi я быццам даказваў людзям, што я ня нейкі хер з гары, а той яшчэ стрэляны верабей, які пабачыў шмат цікавосткаў і якому зусім неабходна, ну проста нельга не дапамагчы. Такім чынам, я часьцяком упісваўся ў людзей, імёнаў якіх я ня ведаў і ў далейшым так і не даведаўся. І цяпер, маючы такую магчымасьць, я хачу шчыра падзякаваць усім тым, хто мне дапамагаў і падтрымліваў.

Насьця:
Аднойчы ты сказаў мне, што, калі ў цябе заканчваюцца грошы, — самы час ехаць вандраваць. Ты шмат дзе пасьпеў пабываць, але няўжо большасьць тваіх працяглых падарожжаў адбылося выключна ў карысных мэтах, ад безвыходнасьці?..

Пятро:
Проста падарожнічаць бяз грошай у мяне тады атрымлівалася нашмат лепш, чым працаваць на працы ў сваім горадзе. Рухала мной, вядома, ня толькі адсутнасьць грошай. Перш за ўсё, у працяглых аўтаспынных вандроўках я проста адчуваю сябе жывейшым, і, брыдучы па чарговым горадзе, якіх было так шмат, што яны зьмешваліся, змазваліся ў памяці, я разумеў, што нешта і адсюль застанецца са мной назаўжды. Для такіх, як мы, дарога падаецца нейкай сакральнай прасторай, у межах якой мы знаходзімся нібіта ў грамадскай бязважкасьці. У адказ на пытаньне “навошта ты гэта робіш?” я задаю тое ж пытанне, гэта ня спрэчка, проста кожны з нас шукае на яго свой адказ. Цягнешся па чарговай дарозе — ты і твой спадарожца – адзін для аднаго вы безыменныя, але зараз акром адно аднаго ў вас нікога няма… Па-другое, мной рухала ідэя вольных падарожнікаў 19 стагоддзя. Па сутнасьці, калі прыдумалі цягнікі — усё цікавыя вандроўкі на гэтым і скончыліся. Я хацеў хоць нейкім чынам дакрануцца да былога, калі чалавек проста выходзіў са свайго дома, казаў блізкім, маўляў, “я пайшоў у сьвет, людзей паглядзець і сябе паказаць”, доўга ішоў, потым стукаўся ў нейкі дом, дзе яго кармілі і прапаноўвалі начлег… і вось, натхніўшыся, я таксама шыбаваў наперад і заходзіў у незнаёмыя дзьверы. Нават у нашыя дні ўсё нязьменна проста, варта толькі верыць у свае сілы і магчымасьці. Акрамя гэтага, мной рухала спроба філасофскага пазнаньня сьвету, чым я віртуозна загружаў і забаўляў (і спрабаваў развесьці на пахаваць) усіх людзей, якіх сустракаў па дарозе. А яшчэ мяне прыцягвала пейзажная тэматыка. Я марыў, вось паеду я ў Запаляр'е, залезу на высокую гару і буду на ёй сядзець, атрымліваць асалоду, там халаднавата, бязьлюдна і, мяркуючы па фотаздымках, вельмі прыгожа. Так я ўласна і зрабіў: прыехаў, залез на гару і сядзеў сярод гэтай мілаты)
Што цікава, за час жыцьця на вуліцы я, вядома, перыядычна куды-небудзь катаўся, але амаль нікуды не зьязджаў вельмі далёка і надоўга. Часьцей я проста адпраўляўся начаваць з камфортам у лес, дзе разводзіў вогнішча, рабіў з плёнкі імправізаваны будан і на мяккім яловым лапніку насалоджваўся адпачынкам у гарызантальным становішчы.

Насьця:
Атрымліваецца, у «Irdorath» ты патрапіў да таго, як пачаў жыць на вуліцы? Калі і пры якіх абставінах адбылося тваё знаёмства з гуртом, і якім чынам ты стаў яго часткай?

Пятро:
Сапраўды, як толькі я трапіў у «Irdorath», я і стаў жыць на вуліцы. Да гэтага я граў у гурце «Літы Талер». Шчыра кажучы, мне там даволі хутка перастала падабацца, у гэтай фолкава-сярэднявечнай тусоўцы. Мяне, наогул, тэма фэнтэзі і сярэднявечча зьдзівіла, бо да першага канцэрту зь “Літым Талерам” я мала што ведаў пра існаваньне ў Беларусі падобнага пласту музычнай культуры. Натуральна, я нават ня чуў пра «Irdorath»; ведаў, вядома, гурт “Стары Ольса” яшчэ са школы (ну дык яны валяць ужо колькі гадоў!), але больш нічога ў гэтым накірунку ня слухаў. І вось мінулай вясной нам зь “Літым Талерам” давялося граць на канцэрце ў Гомелі, дзе хэдлайнерамі якраз выступалі «Irdorath». Я ўразіўся і ўзрадаваўся, што гурты такога ўзроўню ёсьць у нашай краіне. Там я і пазнаёміўся зь імі, у тым ліку з Антонам, драмерам і струньнікам, што пасьля й прапанаваў узяць мяне ў «Irdorath».
Мінулым летам пасьля фестывалю ў Мірскім замку я пакінуў свой былы гурт, аднак неўзабаве ў адзін выдатны дзень мне патэлефанаваў дудар “Талера” і распавёў, што «Irdorath» клічуць мяне зь імі пайграць. Я неверагодна ўзрадаваўся, прыехаў-такі на рэпу, кажу: “Мяне клічуць Пятро і я люблю джаз”. Мы з музыкамі паразмаўлялі, пайгралі — і вось я нечакана ўжо рыхтуюся да канцэрту ў Мяджыбажы ва Ўкраіне, праз два тыдні. Як зараз памятаю, запампаваў з тарэнтаў альбом Irdorath – “Ad Astra”, і, прыязджаючы дадому, рэпаў у хляве, а ў Менску проста знаходзіў утульныя лавачкі, утыкаў навушнікі і задрачваў асобныя партыі. Пазьней удзельнікі гурта прызналіся, што спачатку, калі я да іх прыйшоў, яны засумняваліся, ці я наогул дажыву да паездкі ў Мяджыбаж: незразумелы хлопец, распавядае пра падарожжы ў засьнежаны Мурманск, пра Запаляр'е, жыве абы-дзе… Але я дажыў, як ня дзіўна!) І такім чынам, пасьля фестывалю трапіў у «Irdorath». Першапачаткова я граў на бузукі, а потым, калі спатрэбіўся яшчэ адзін струнны інструмент, я набыў сабе 12-струнны электраакустычны “Washburn”, наладзіў яго па-свойму, прынёс на рэпу паказаць — і ўсім закаціла. Пасьля гэтага я на бузукі больш амаль і ня граў, у асноўным валіў на гітары.

Насьця:
Наколькі складана было разьвівацца ў творчым плане, начуючы на вакзалах, упісках і лаўках сталічных паркаў?

Пятро:
А дарэчы першапачаткова вельмі добра! Бо тады ў мяне з рэчаў якраз і была адна гітара. Я проста зьняў некалькі струн, трохі пераналадзіў яе — і атрымаўся бузукі. На гэтай гітарцы я сабе там-сям перыядычна сядзеў і паігрываў. Падыходзілі незнаёмыя людзі, я ім граў, яны мяне кармілі. Аднойчы, калі я сядзеў на лаўцы ля Палаца Рэспублікі, падышлі хлопцы з пытаньнем: “Гарэлку будзеш?” Я адмовіўся, і тады мяне спыталі: “А што будзеш?” Я так наўскідку: “Брэндзі”. Яны паціснулі плячыма і некуды зьніклі, а праз некалькі хвілін вярнуліся з бутэлькай брэндзі, шакаладкай, каб закусіць, моўчкі паставілі побач са мной і сышлі. Я толькі кіўнуў, таму што ніколі не пераставаў граць і адмахваўся ад просьбаў кшталту “а ты можаш вось гэта ці гэта сыграць?»
Але, калі надышлі халады, зьявіліся пэўныя праблемы. Я ўвесь час старанна шукаў месцы, дзе можна было б граць. На вакзале на 3-4 паверхах я забіваўся ў закуткі, дзе нікога не было, і сядзеў там. Ёсьць пераход на плошчы Леніна ў бок вакзала. Я заўсёды зьдзіўляўся, чаму там пастаянна тусуецца столькі моладзі. Як апынулася, там ёсьць трубы, дужа цёплыя, на іх я пасьля таксама часьцяком грэўся, граючы ў пераходзе. Гітару даставаў у асноўным начамі, і таму публіка ў мяне была адпаведная — ушчэнт наваленыя чувакі. Аднойчы ў гэтым пераходзе да мяне падышоў зусім пьянюшчы мужык, кінуў 5 тысяч, сеў побач і адразу заснуў. Як толькі ён там прысеў, быццам гаспадар заставы, усе людзі, каторыя праходзілі міма, пачалі падтрымліваць імправізаваны канцэрт. У выніку я ўжо скончыў граць і павольна зьбіраў рэчы, а гэты чувак нечакана падскочыў у трох метрах ад мяне, набыў раптам амаль чалавечы твар, працягнуў мне 50 тысяч, падзякаваў, ветліва пакланіўся, і адразу ператварыўся абаротна ў вафлю. Вядома, на холадзе пальцы ўвесь дзень проста дубелі, і трэніровак у граньні на гітары мне катастрафічна не хапала. У гасьцях я амаль ніколі ня граў, ну толькі, калі нехта першы раз мяне бачыў і вельмі прасіў. Але калі быў шанец адмазацца, распавёўшы якую-небудзь доўгую ахуіцельную гісторыю — я аддаваў перавагу гісторыям) Разумееш, калі граеш на гітары — ты ня можаш есьці, а калі размаўляеш — трохі можаш, і прыходзілася забалтваць суразмоўцаў, колькі разоў я праварочваў такія камбінацыі… выглядае, вядома, ня вельмі прыгожа, але, на шчасьце, звычайна мне трапляліся спагадлівыя кампаніі, што адносілся да майго стану з паразуменьнем.

Насьця:
Штосьці прынцыпова зьмянілася, калі ў цябе нарэшце зьявілася жытло? Ці няма гэтага прыгнятальнага адчуваньня, што цяпер ты “звычайны”, “пасрэдны”? Не ўзьнікае жаданьня ізноўку сабраць рэчы ў чахол ад гітары і рушыць на пошукі гэтай незразумелай дзіўнай свабоды, пра якую ўсе гавораць, але мала хто ведае, чаго яга насамрэч каштуе?

Пятро:
Калі я нарэшце абзавеўся кватэрай — першы час я там проста грэўся. Проста. Грэўся. Я прыходзіў дадому, сядзеў пад покрывам і зьдзіўляўся таму, што мне нарэшце цёпла. Да таго ж, з жытлом сапраўды своечасова пашанцавала, таму што да таго часу ў мяне зьявіўся “Washburn”, а за гэтай дамай патрэбны быў трапяткі догляд і зь ёй ужо аніяк нельга было бадзяцца па вуліцы. Карацей, кватэра стала цудоўным месцам, каб захоўваць інструменты, зараз у мяне там ужо шмат чаго. Плюс тады распачалася халодная зіма, сесія ва ўніверсітэце, актыўныя рэпетыцыі, і я падумаў, што, калі ёсьць нейкая дзейнасьць, сапраўды годная і займальная, то дзеля яе цалкам не шкада паступіцца гэтай самай, як ты кажаш, дзіўнай свабодай.
Першапачаткова мяне асабліва нікуды не цягнула, праўда, вясной па цяплу я нешта падобнае адчуў. Але ізноўку жа — дзеля гэтага мне ня трэба было кідаць кватэру; я здымаю жытло ня за шалёныя грошы, а за вельмі сьціплую суму. Таму, калі мне не хацелася вяртацца дадому, я папросту, як і раней, цягаўся па горадзе, грэўся ля вечнага агню, завісаў у “Цэнтральным” альбо на вакзале. Наогул кажучы, я прыйшоў да высновы, што сёньня для мяне няма вялікай розьніцы паміж жыцьцём на вуліцы і ў кватэры. Напрыклад, зараз, калі прыйшло лета і дома стала зусім ужо паныла, я гэтак жа часьцяком дзесьці прападаю, хоць і пры гэтым не магу сказаць, што яно сядзіць і сьвярбіць ва мне, гэтая прага да такіх бадзяньняў. Па сутнасьці, жыцьцё на вуліцы зь незабыўнай кульмінацыяй у выглядзе пешага стакіламетровага шляху і было для мяне проста працяглым чатырохмесячным падарожжам ва ўласным горадзе.

We are Motörhead

Менскі канцэрт Motorhead… Мабыць варта проста пакінуць гэтыя тры словы і на гэтым завяршыць тэкставую частку рэпартажу, але такое ня пройдзе, таму будзем узгадваць кавалачак шчасьця працягласьцю ўсяго гадзіну з хвосьцікам. Амаль забіты Палац Спорту, біцухі і энергія Mikkey Dee, круцізна і зялёная падсьветка гітары Phil’a Campbell’a, харызма і хрыплы голас Lemmy, а таксама шалёныя і хворыя фанаты — вось што такое менскі канцэрт Motorhead у двух словах.

Я люблю блытацца па канцэртных пляцоўках, таму тусіў на амаль пустым танцпляцы яшчэ з шостай, затое быў вельмі выдатны шанец зацаніць публіку, які быў выкарыстаны на ўсе 100%.Lemmy Народ прыходзіў і прыходзіў, як жа было прыемна бачыць усіх гэтых маладых і ня толькі людзей, апранутых у адпаведныя цішоткі і з добрым настроем, на тварах чыталася прадчуваньне чагосьці вельмі файнага і крутога. Вось Палац напоўніўся амаль на палову і выйшла беларуская каманда “падцяпляцеляў” — Litvintroll, цікавы/благі/супярэчлівы/добры выбар гурта, але было і было. На самой справе было добра, народ зацаніў, некаторыя нават паскакалі, большасьць людзей шумела ды паказвала козы, карацей кажучы, хлопцы пераканалі многіх сумняваючыхся ў тым, што Litvintroll перад Маторамі — гэта як мінімум нот бэд. Праблемы з гукам не перашкодзілі крышачку разварушыць натоўп.

PhilТрэ адзначыць, што ўсё было амаль без спазьненьняў і затрымак, таму калі выйшла доўгачаканае і ўсімі любімае трыа, то ад крыкаў закладвала ўсе дыры. Першыя ноты Damage Case і то ўжо скачаш разам з натоўпам, зь першых імгненьняў пачалося нешта ненармальнае. Людзі скакалі, было некалькі слэмаў (самы круты на фанцы ў самым цэнтры, дзякуй хлопцы, што дапамаглі разьмяць косткі), Mikkey, што дурны лупцаваў усталёўку, Phil з асалодай наразаў свае рыфы/салякі, ну а Lemmy сьпяваў ды няшчадна ірваў струны свайго баса. Гук троху “плаваў” ды “гуляў” і на Маторах, мною гэта успрымалася, як зусім невялічкая горкая пілюля. Падчас выступу і гітарыст, і бубнач пасьпелі парадваць нас сваімі салякамі, атрымалася выдатна, асабліва ў Phil’а, бо было такое адчуваньне, што я гляджу нейкі кліп, а зарадзіў дзядзька выдатна і з агеньчыкам. Ну а Mikkey, як і заўсёды малаціў ды малаціў, было бачна толькі ягоную шэвелюру ды хуткія рухі рук (канечне, з такімі та біцухамі). Пералічваць сэт-ліст няма аніякага сэнсу, так, выбар хітоў вельмі нетыповы, так, усе мы чакалі троху іншыя трэкі, але гэта Motorhead, і яны самі вырашаюць, ўсё самае галоўнае прагучала. Была і Killed By Death, і Ace Of Spades, і Overkill.

Крута, што рух на фанцы не спыняўся ні на хвіліну, часам здавалася, што няма паветра і ты задыхнешся, і трэба адысьці ды аддышацца. Якое там, нерэальна было кудысьці ісьці, толькі да канца і проста неварагодна прыемна, што думаў так ня толькі я. Наскрозь мокрыя і шчасьлівыя людзі, мужык, які пляваўся вадой у твар усім жадаючым (дзякуй, ты мне вельмі дапамог у адказны момант), дзяўчо, якое, седзячы на плячах, фоткала, нягледзячы на забароны аховы, і нават паўлітры вады на ейную тэхніку не змаглі яе спыніць, і музыкі, якія валілі і валілі, якасна і аддана.

LemmyМабыць, такі кароткі сэт некаторых расчараваў, мая душа таксама крычала і прасіла дабаўкі, але мы ўсе ведаем, што толькі некалькі месяцаў таму Lemmy вярнуўся ў строй, таму самі ўсё разумееце. Канечне хвароба не прайшла проста так, але ж яму 68, таму вялікі дзякуй за адданасьць рок-н-ролу і нам з вамі. Гэты чалавек і гурт будзе ісьці заўсёды толькі да канца і ніяк інакш, гэта Lemmy Kilmister, гэта Motorhead, гэта сапраўдны рок-рольны чад ды драйв. Такіх як яны болей няма і ня будзе, таму чакаем Матораў яшчэ раз. Дзякуй гурту, аргу ды шалёнай і такой крутой публіцы (Motorhead можна было здымаць DVD у Менску, вы рэальна былі проста неверагоднымі, за што вялікі дзякуй)!

Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Сяргей Бохан

Мсьціслаўскі фэст 2014

26-27-га ліпеня ў славутым горадзе Амсьціславе прайшоў адзін з самых неадназначных фестываляў гістарычнай рэканструкцыі ня толькі гэтага сезону, але і мабыць, некалькіх гадоў.

У гэтым годзе VI па ліку фестываль сабраў парадку пяцісот рыцараў і прыўкрасных дам, а гэтак жа больш за сем тысяч гасьцей зь Беларусі, Расеі, Украіны.

Старажытны горад дзякуючы захаваным да нашых дзён помнікам архітэктуры і археалогіі называюць «музеем пад адкрытым небам», і ў гэтым годзе па традыцыі асноўную частку мерапрыемства прыняла на сябе Замкавая гара гораду.

Мяркуючы па ўсім, ня толькі гарадскія ўлады спрыялі правядзеньню гэтага фестывалю, склалася адчуваньне, што само Неба прыхільна ставілася да гэтага, падкідваючы кавалачкі старажытнага пазлу ў сучасную яго рэканструкцыю.

Пачалося ўсё з таго, што незадоўга да самога фестывалю група вопытных дайвераў недалёка ад пляжыку ракі Віхра знайшла парэшткі рыцара ў даспеху, які загінуў у бітве ў 1502 годзе. Яго цела ляжала тварам уніз і было пакрыта глеем. Гісторыкі сьцьвярджаюць, што гэта быў юнак, якому на момант сьмерці было 16 — 18 гадоў. Ад чаго ён загінуў пакуль да канца не ўстаноўлена, бо побач не было знойдзена ні варожай стралы, ні іншай зброі. 26 ліпеня парэшткі рыцара былі ўрачыста пахаваныя ў Амсьціславе, а на месцы пахаваньня адкрыты мемарыял.

Даспехі былі прадстаўленыя на навукова-практычнай канферэнцыі «Канцэпт сьвятасьці ў гістарычным аспекце", якая прайшла ў суботу ў рамках фестывалю «Рыцарскі фэст-2014», і выстаўленыя для агляду ў Мсьціслаўскім кармеліцкім касьцёле.

Даспехі гэтыя ўнікальныя тым, што яны падкрэсьліваюць прыналежнасьць рыцарскага абмундзіраваньня да заходнееўрапейскай мілітарнай традыцыі, заявіў заняты ў вывучэньні знойдзеных артэфактаў доктар гістарычных навук, археолаг Юры Бохан.

Паводле яго словаў, даспехі належалі небагатаму рыцару. Некаторыя часткі даспехаў, як напрыклад, абарона для шыі, прымацаваная на шлем ззаду, была зробленая не ў Заходняй Еўропе, а ў тутэйшай мясцовасьці. Гэта, на думку гісторыка, даказвае, што тэхнічная думка ў нашых продкаў была такой жа, як, да прыкладу, у Паўднёвай Германіі.

Акрамя гэтага ў самым касьцёле Ушэсьця Дзевы Марыі рэкамендую паглядзець фрэскі, у прыватнасьці «Узяцьце Амсьціслава маскоўскімі войскамі ў 1654 годзе» і «Трубяцкая разьня або Забойства ксяндзоў». Праўда, у сярэдзіне ўжо 20 гадоў стаяць лясы, а рэстаўрацыйныя работы замарозілі, але пры жаданьні і наяўнасьці добрага зроку / тэхнікі сёе-тое разгледзець можна. Дарэчы, фрэскавы росьпіс адносіцца да другой паловы XVII стагодзьдзя.

На гэтым нечаканасьці не сканчаюцца: за пару дзён да фэсту, падчас раскопак, археолагам давялося знайсьці ў зямлі на глыбіні трох метраў той самы старажытны Амсьціслаў XII стагодзьдзя з драўлянымі маставымі, а гэтак жа сапраўдную сенсацыю — трэцюю па ліку на тэрыторыі Беларусі берасьцяную грамату. Гісторыкі ўжо паведамілі пра тое, што мяркуючы па няскладных прамовах, нейкіх асобных сімвалах, можна меркаваць аб тым, што яна належала дзіцяці.

У гэтым годзе арганізатары пераўзышлі саміх сябе — праграма фестывалю была неверагодна насычанай і сумаваць не давала: акрамя турніраў лучнікаў, мечнікаў, паказальнай інсцэніроўкі штурму крэпасьці, бугуртаў, вогненнага шоў і турніраў пяцёрак, у рамках фестывалю прайшлі экскурсія ў падвалы езуіцкага калегіума, наведваньне дзеючага езуіцкага сабору, экскурсія ў Пустынскі манастыр, заснаваны ў 1380 годзе, а гэтак жа навукова-практычная канферэнцыя «Канцэпт сьвятасьці ў гістарычным аспекце», пра якую згадвалася вышэй.

Аднымі з самых незвычайных і вясёлых забаваў фэсту сталі пацучыныя і парасячыя скачкі.

Гэтак жа хочацца адзначыць высокі ўзровень майстэрства, прадэманстраваны членамі клубу «Залатая шпора». Такой колькасьці коньнікаў на фестывалі не назіралася ўжо вельмі даўно. Высакародныя велічныя рыцары верхам на ня менш высакародных велічных скакунах пераадольвалі разнастайныя выпрабаваньні, уключаючы выцягваньне на скаку зь зямлі мяча караля Артура, а гэтак жа падхоп дзідай зь зямлі хустак сваіх выдатных дам.

Насычаны дзень завяршаў начны рок-фолк канцэрт, у якім прынялі ўдзел такія выдатныя гурты як IRDORATH, FRAM, FORODWAITH.

Сярод іх быў і гурт PAWA. Музыкі адкрылі сярэднявечную дыскатэку драйвовым жывым выступам, чым вельмі парадавалі разгарачаную публіку.

Тэкст і фота: Натальля Будная

Лепшыя мелодыі металу

Гэта было вырашана зрабіць даўно. Жыцьцё ідзе, музычны багаж папаўняецца. І вось час усё ж падзяліцца ўласным меркаваньнем наконт лепшых у сьвеце з пачутых мелодыяў метал-музыкі. Кожны ў музыцы шукае сваё. Некаму – мяса і цяжар, некаму – сэнс і словы. Некаму – як і тут, хвосткая выпрацаваная мелодыка, якая робіць твор шэдэўрам.

Нельга сказаць, што гэта топ ці нейкі шортліст. Не. Пакуль гэта першая пяцёрка твораў, стылістычна блізкіх. Ня дзіўна, гэта пераважна melodic death metal. Як яго можна не любіць) Ну, паехалі…

Wintersun — Sleeping Stars. Оооо… Ну гэта ж маэстра спадар Яры Маэнпа, якога ўсе любяць і паважаюць.
І ягонае касмічна-аргазмічнае музло.
Слухайце самі. Мелодыя пачынаецца на 1:31 і паўтараецца цягам песьні. Шэдэўр.


Omnium Gatherum — Formidable. Іх трэба кананізаваць за такі твор. Гэта ж як так удала ўпісаць гэткі цікавы проігрыш — ды яшчэ так годна пакласьці на яго вакал. Смаката!
Пачынаецца з 2:00, паўтараецца яшчэ больш гожа на 3:51 — і сыходзіць у акустычную канцоўку.


Aardvarks — Homeless. Песьня пра бамжа. Літаральна, пра паскудства бяздомнага жыцьця. Малавядомы, але, халера, круты нямецкі гурт. Самі заслухайце гэтае цудоўнае спалучэньне прыемнага цяжару і хвосткай мелодыкі.
Пачатак і прыпевы песьні.


Ensiferum — Heathen Throne. Эпіка, магутнасьць, прыгажосьць. Я нават ня ведаю, што яшчэ дадаць. Гэтая мелодыка трымае цябе за яйцы напряцягу цэлай роўна хвіліны.
4:27 — 5:27


Daylight Misery – Erynnis Funeralis. І апошнім будзе паўнавартасны кліп. Апошняе з адкрытага мной і ў пэўнай ступені тое, што пераканала нарэшце зьбіраць падобны топ лепшага меладычнага металу.
Ідэальнае спалучэньне сола-гітары і вакалу. Усё як мае быць, кананічна.


Спадабалася ідэя? Працягваць?

Рок на кафедры французскай мовы

Працягваю тусіць зь цікавым народам ды шукаць рок/метал у незвычайных месцах. І я яго знаходжу, ад чаго становіцца вельмі добра і неяк цёпла. На гэны раз нялёгкая занесла меня на кафедру французскай мовы роднага ўнівера, дзе бывае засядае (у перапынках паміж парамі) адзін з маіх лепшых сяброў — Андрэй Сьцяпанавіч Бадзюля. Чалавек, які прайшоў 5 курсаў універа, магістратуру, аспірантуру ды нават абараніў свой дысер, змог пранесьці праз усе гады і выпрабаваньні сваё захапленьне музыкай пацяжэй. Падчас ягонага падарожжа па жыцьцю неяк мы і пазнаёміліся, было вельмі весела (ня кожны дзень бачыш выкладчыкаў у слэме), рок калісьці дапамог нам знайсьці нейкія кропкі сутыкненьня. Вось зараз вы і даведаецеся, як Андрэй Сьцяпанавіч некалі шчыльна зьвязаў сваё жыцьцё зь цікавымі музычнымі напрамкамі.

Сяргей:


Што з року і металу ты пачуў першым, ды ўвогуле, пры якіх абставінах ты пазнаёміўся з гэтымі цікавымі стылямі музыкі?

Андрэй:


Шчыра кажучы, гэта было каханьне зь першага позірку. Першымі я пачуў старых добрых Scorpions, якія сталі маім самым вялікім музычным захапленьнем у жыцьці. Сам я ўжо амаль што дыназаўр, таму абставіны знаёмства былі тыповыя для таго часу. У школьным класе мы абменьваліся рознай музыкай і mp3-дыскі тады толькі ўваходзілі ў моду, таму асноўным носьбітам былі аўдыё-касеты, на адной зь якіх і апынулася складанка Скарпоў. Вось так я пазнаёміўся са сьветам цяжкага року і металу, а гэтыя немцы ўсё яшчэ мае самыя галоўныя ўлюбёнцы.

Сяргей:


Ці шмат сярод выкладчыкаў іняза чалавек з падобнымі музычнымі густамі?

Андрэй:


Ну… Шчыра кажучы нет. Музычны густ у асноўным залежыць ад узросту, таму што людзям зусім старой школы значна бліжэй савецкая і руская поп-эстрада. Але на выкладчыкаў майго ўніверсітэту ўплываюць мовы, якімі яны валодаюць і якім вучаць. Чалавек вывучае мову, а разам зь ёю культуру, а таксама і музыку. Калі сам быў студэнтам, то ў нас вяла заняткі выкладчыца, якая вельмі любіла і любіць Sting’а, таму на дзень нараджэньня мы прэзентавалі ёй дыск гэтага выканаўца. Таму нельга жорстка сказаць, што калі чалавек у дастаткова сталым узросьце, то ён ня слухае рок і на маім прыкладзе гэта выдатна бачна, шмат залежыць ад самой асобы.

Сяргей:


З вышыні свайго ўзросту ды досьведу, што ты можаш сказаць наконт цяперашніх студэнтаў, што слухаюць яны? Ці ў трэндзе рок у моладзі іняза?

Андрэй:


Усё вельмі разнастайна, тым болей, што ў інязе большасьць састаўляюць дзяўчыны, то можна дапусьціць, што яны ў асноўным слухаюць папсу, R’n’B ці нешта дыскатэчнае. Такое становішча характэрна зусім не для ўсіх дзяўчын, бо шмат хто аддае перавагу року ды металу. Што тычыцца хлапцоў, то большасьць захапляецца музыкай пацяжэй. Здагадацца вельмі проста, ты бачыш, як выглядае чалавек і што ў яго стаіць на званку.

Сяргей:



Твая першая і асноўная мова французская, мабыць ты ведаеш якія-небудзь рок ці метал гурты з Францыі і можаш іх нам прарэкламіць?

Андрэй:


Вось, вельмі цікавае пытаньне, якое вельмі доўга самому не давала спакою. Пакуль я вывучаў саму мову, то цікавіўся і музыкай, але акрамя некалькіх знакамітых французскіх рок-опер, болей ні на што не натыкаўся. Але, калі б мяне запыталі каго з французскіх ці французскамоўных рок-выканаўцаў я люблю больш за астатніх, то я бы назваў Garou. Пасьля яго ўдзелу ў Нотр Даме, ён пасьпеў выдаць некалькі рокавых альбомаў, песьні зь якіх прагучалі і на ягоным менскім канцэрце, потым ён сышоў болей у блюз, але мне больш за ўсё падабаецца менавіта рокавы перыяд творчасьці. А калі браць французскія гурты, то нікога назваць не магу. Нават сам калі быў студэнтам, то мы таксама запыталі нашага выкладчыка, ці ёсьць ва Францыі штосьці годнае “пацяжэй”, на што ён таксама ня змог адказаць.


Сяргей:


Сярод сваіх улюбёнцаў ты пералічыў Scorpions ды Garou, але калі браць гурты ды напрамкі, то каго яшчэ жадаеш асобна вылучыць?

Андрэй:


Быў перыяд, калі вельмі шчыльна сядзеў на Bon Jovi. Падчас алімпіяды ў Ванкуверы занадта засеў на Nickelback. Guns N’ Roses, Dio, той жа Aerosmith, магу сказаць, што чуў шмат чаго, але ўсё ж такі Скарпы — самая вялікая любоў, а ўсе астатнія ўжо ідуць ніжэй. Зараз жа відаць, працягваю сталець і вельмі падабаецца рок у сімфанічнай апрацоўцы. Нават калі браць тых жа Скарпоў, то я для сябе вылучаю альбом Sting In The Tail, але на першым месцы стаіць Hurricane, які быў запісаны разам зь берлінскім сімфанічным аркестрам, яго магу слухаць бясконца, ізноў жа мабыць я ўжо зусім стары. Мне пашанцавала апынуцца на канцэрце прэзідэнцкага аркестра, які граў праграму Дым над вадой, дзе я жыўцом пачуў хіты Deep Purple, Black Sabbath і тых жа Scorpions у сімфанічнай апрацоўцы. Апошні канцэрт Скарпоў з гэтым жа аркестрам таксама пакінуй мноства пазітыўных эмоцый і некаторыя песьні зазьзялі новымі колерамі і гучаньнем пасьля такой імпрэзы.

Сяргей:


Ты адносішся да слухачоў/аматараў/фанаў року ды металу старой школы. Табе падабаецца сядзець дома, зажымаць грошы на імпрэзы, слухаць музло ў навушніках, глядзець канцэрты і кліпы (як робіць шмат моладзі), ці ўсё ж такі, калі горад наведвае хтосьці для цябе цікавы/смачны/круты, то знаходзіш фінансавыя сродкі і ідзеш на канцэрт?

Андрэй:


Па магчымасьці намагаюся наведваць цікавыя падзеі, бо адна справа слухаць дома запісы, глядзець кліпы ды канцэрты, а зусім іншая апынуцца на сапраўдным шоў. Гэта можна параўнаць з футболам і хакеем, перад экранам тэлевізара адны эмоцыі, а на стадыёне зусім іншыя і яны значна мацней, плюс сама атмасфера дзейства. Пачуцьці зусім іншыя ды неверагодныя. Такія пачуцьці я адкрыў для сябе на другім курсе падчас канцэрта Dio, з таго самага часу я намагаўся як мага часьцей хадзіць на цікавая для меня канцэрты. З апошняга хацеў бы вылучыць канцэрты Скарпоў і Deep Purple на Менск-Арэне (Андрэй сапраўдны фан Scorpions і наведваў кожны іх менскі канцэрт). Увогуле нельга параўноўваць жывы выступ гурта і праслухоўваньне ягоных запісаў.

Сяргей:


Вось ты вучыш студэнтаў французскай граматыцы, захапляешся музыкай, а якія хобі ты маеш у давесак?

Андрэй:


Люблю пачытаць чагосьці гістарычнага, паглядзець кіно, ізноў такі гістарычнае. Падабаюцца розныя біяграфіі ды жыцьцяапісаньні, люблю спорт, сам калісьці спрабаваў стаць плаўцом і баскетбалістам, але лёс раставіў усё інакш, вучоба разам з навукай перамаглі. Намагаюся не прапускаць цікавыя падзеі, тыя жа гульні хакейнага менскага Дынама, гульні ЛЧ. Пад уплывам французскай мовы палюбіў літаратуру гэтай краіны разам зь кіно. Французскае кіно дасьць форы мноству амерыканскіх фільмаў. Увесь час шукаю новыя веды ды інфу.


Сяргей:


Ты захапляешся гісторыяй, а які гістарычны перыяд роднай Беларусі найбольш цікавы для цябе?

Андрэй:


Вельмі люблю Напалеонаўскія войны, таму гэны перыяд падабаецца і вельмі цікавы цалкам, а таксама і ў зьвязцы зь гісторыяй роднага краю. Заўсёды вельмі цікавіўся Другой міравой, а таксама месцам і рольлю краіны ў гэтай вайне.

Сяргей:


Ты любіш чытаць, хто зь беларускіх пісьменьнікаў зачапіў цябе мацней за ўсё?

Андрэй:


Зачапілі Караткевіч і Быкаў, менавіта яны характырызуюць для меня беларускую літаратуру. Яны апісваюць зусім розныя эпохі, але я лічу, што вельмі выдатна перадаюць дух эпохі, народа і барацьбы.


Сяргей:


Якія канцэрты ты жадаеш наведаць да канца бягучага года?

Андрэй:


Адназначна гэта будзе Тар’я!

Сяргей:


І апошняя пытаньне. Маладому пакаленьню слухачоў ды аматараў року і металу, якіх ты бачыш кожны дзень нават на сваіх парах, што бы ты ім хацеў сказаць, мабыць штосьці параіць?

Андрэй:


Адчуваецца, што шмат класічных гуртоў, не хачу казаць, што яны сталеюць, але відавочна, што канцэртаў будзе меней і меней. Ужо наступнае пакаленьне будзе знаёміцца зь іх творчасьцю толькі па запісах, паралельна з гэтым, кожны дзень зьяўляюцца новыя гурты, якія выдаюць альбомы ды гастралююць. Хай маім пажаданьнем стане тое, каб моладзь за вялізарным ворахам усяго новага і цікавага не забывалася аб класічных гуртах. Не хачу казаць, што яны самыя лепшыя ў сьвеце, але маюць вельмі багатую і цікавую музычную спадчыну, і не хачу каб яна забывалася.


Выдатна пагутарылі (з разумным чалавека заўсёды прыемна размаўляць), а зараз трэба ісьці ды шукаць рок/метал у незвычайных месцах далей.

Сяргей Бохан (Rocker)

Exegutor. Навіны са студыі

Менскі грайнд-ансамбль EXEGUTOR скончыў запіс новага альбому.

Апошняй была запісаная альтэрнатыўная версія песьні «Beerdrinker», якая ў беларускім варыяньце атрымала назву «Латруга». Мастацкі пераклад і выкананьне вакальнай партыі ажыцьцявіў шырока вядомы на беларускай музычнай сцэне чалавек — Аляксандр Памідораў. Таксама ў запісу вакалу паўдзельнічаў журналіст BelMetalЗьміцер Сачыўка і Зьміцер Мікуліч (Aillion) на студыі якога, у асноўным, ажыццяўляўся запіс альбома.

Хутка песьню можна будзе пачуць і, магчыма нават, убачыць. Альбом яшчэ ня мае назвы, але вядома, што ў яго ўвойдуць 13 кампазіцый, адну з каторых ужо можна пачуць у сеціве.

Слухайма ў пабліку BelMetal УКантакце!

Фэст "Кераміка Крэва"

кераміка крэваШаноўнае спадарства!

Ці ведаеце вы, дзе сустракаюцца культурныя, гістарычныя, рамесныя шляхі Вялікага Княства літоускага? “Пад знакам Лялівы” 23 жніўня 2014. І на гэтае сьвята запрошаныя самыя лепшыя майстры керамічнай справы, каб адбыўся першы фэст “Кераміка Крэва”.

Што значыць гісторыя ў нашым сучасным жыцьці? “Пад знакам Лялівы” штогадова ўзгадваюцца таямніцы гісторыі Вялікага Княства Літоўскага, якія ствараліся ў сьценах непарушнага калісьці Крэўскага замку. Магутных дзяржаў зьліцьце і Унія, якая на доугі час вырашыла лёс нашай беларускай зямлі.

Ці бачылі вы, як гліна праз агонь падчас апалу пераўтвараецца ў шэдэур? Гэта цуд! Пад кіраўніцтвам майстроў-керамістаў вы можаце стварыць свой кубак або сапраўдны рог дастатку. На вялікай ярмарцы керамікі можна будзе набыць ад народных да сучасных вырабаў, знайсьці для сабе чароўную сьвістульку дый сталовую талерку.

Чым жа пазабавяцца вашыя дзеткі на гэтым сьвяце? Дзіцячая пляцоўка чакае як маленькіх мастакоў, для якіх будуць замалёўкі і арт-сушка, так і маленькіх непасед, для іх прадугледжаныя актыўныя забаўкі!

А што чакае мужных, сьмелых і ўдалых? Стрэлы, канаты і іншыя конкурсы на працягу ўсяго дня. І абавязкова будзьце гатовыя танцаваць дый карагоды вадзіць! Калі ногі вашыя стомяцца, можна пакатацца на вазу, седзячы на сене і паслухаць знаўцаў гісторыі некалі вялікага Крэўскага замку дый музей наведаць.

Дык і голад — ня цётка? Так у нас і смачнай ежы будзе багата! Падсілкавацца можна на самой фестывальнай пляцоўцы, а таксама пакаштаваць хлебу, квасу, распісных пернікаў і іншай смакаты.

Сьвяточную атмасферу будуць ствараць музыкі і этна-фолкавыя гурты.

А хіба гэта ўсё? Не! Бліжэй да захаду сонца пачнецца другая частка — сьвята “Пад знакам Лялівы”. Аддаючы пашану гісторыі Крэва, вас чакаюць рыцарскія забавы, сярэднявечная музыка, танцы і яшчэ шмат цікавага да позьняга вечара.

Фэст адбудзецца у мястэчку Крэва, Смаргоньскага раёну, 23 жніўня з 15.00 да 23.00
Інфалінія: (+375 29) 346-89-10
Суполка ўкантакце: vk.com/keramikafest
Далучайцеся да сьвята “Пад знакам Лялівы” і ўдзельнічайце ў фэсьце “Кераміка Крэва”.

Усіх шчыра вітаем, уваход будзе вольны!

Маленькiя свавольствы ў Дубраўскiм касьцёле

Нашае блiзкае знаёмства з Глебам, першым i пэўны час адзiным фатографам BelMetal, распачалося з таго, што аднойчы я запрасiла яго зьезьдзiць са мной у кароценькае падарожжа… У якое мы, сустрэўшыся вечарам на гадзiнку патрындзець i вярнуўшыся дамой а шостай ранку, як вы разумееце, так i не паехалi ) Затое пабывалi з таго часу ў вялiкай колькасьцi iншых незразумелых, адвязных, зусiм не архiтэктурных месцаў! Але жаданьне наблiзiць Глебана да гiстарычнага й высокадухоўнага i заадно самой якасна пафоткацца не зьнiкала, i вось нарэшце ў дзень вялiкага дзяржаўнага сьвята Незалежнасьцi мы сабралiся ў вандровачку на электроне недалёка ад Менска. Паехалi аглядаць рэшткi касьцёла Унебаўзяцьця Панны Марыi ў вёсцы Дубрава.

Што я магу распавесьцi пра гiсторыю храма. Ну ўзьведзены ён у 1796—1805 гадах, верагодна, па праекце Карла Спампанi, ну быў ён у 1868 годзе перададзены праваслаўным i перабудаваны ў стылi класiцызм пад царкву, ну перанёс масiўны велiчны храм усе войны, ну падпалiлi й дабурылi яго канчаткова яшчэ гадах ў васьмiдзесятых студэнты, каторыя прыязжалi ў Дубрава на бульбу i бухалi пад касьцёлам… Гэтыя факты iстотныя для мяне i яшчэ некалькiх заўзятых аматараў архiтэктуры. Таму ня буду на іх затрымлівацца, напішу ядомую лухту. Пакуль я ўзьнёсла разважала, Глябан тым часам мой касьцёл абасцываў. I рабiў гэта жорстка i бязьлiтасна, бо ў вандроўку ён паехаў з адной сумкай, у якой з аднаго боку ляжаў фоцiк, а ў аддзяленьнi для аб’ектываў – дзьве банкi пiва, якiя, заявiў Глеб, ён катэгарычна не зьбiраецца везьцi назад. Пасьля бяссоннай ночы паехаў, а там таксама налiвалi… Таму абасцываў лiтаральна, а не прынiжаў каштоўнасьць архiтэктурнага помнiка, як вы маглi падумаць)

Падчас падарожжаў я амаль што ня п’ю. Але летняя сьпякота й чатыры вольныя днi наперадзе неяк мяне расслабiлi, i таму яшчэ не было апоўдня, а мы ўжо насандалiлiся пiвам i зьбiралiся за наступнай порцыяй. Аднак, я марку трымаю – памятаю, што прыехала наведаць касьцёл, таму паралельна лажу навокал i ўнутры разбуранага храма, аглядаю архiтэктурныя элементы. I не зьмяняю сабе – у любой незразумелай сiтуацыi апранаю якi-небудзь цiкавы строй з доўгай спаднiцай. I п’ю як прынцэса, а ня як звычайны алкаш.

Глябан таксама з усяе сiлы цанiў элементы. Правяраў сябе на трапнасьць, а цэглу храмавых сьценаў на трываласьць. А паабасцываўшы ў другі раз мой касьцёл, ён вярнуўся і выдаў сакраментальную фразу: “Мне падаецца, ці гэтыя калоны подобныя да [фалічных сімвалаў]? Гэтыя сьвятары там што, усе перакрутамі былі? Не ну глянь, звужаюцца ўгары, трэба ж такое пабудаваць…” Вы не падумайце, насамрэч Глеб разумны, адукаваны хлопец, дый яшчэ ў дадатак таленавіты фатограф, а не быдлос які-небудзь. Магчыма, таму я й дарую яму гэтыя маленькія свавольствы, ведаючы, які ён на самой справе – лёгкі й шчыры, лепшы за многіх. І касьцёл яму спадабаўся, асабліва густыя зарасьнікі ўнутры рэшткаў будынку)

Карацей, Дубрава раю наведаць, тым больш, што недалёка i зручна дабiрацца. У цьвярозым розуме, з мэтай аглядзець касьцёл Унебаўзяцьця Панны Марыi i насалодзiцца, i лепш увосенi: чамусьцi, падаецца мне, у сонечных промнях пад коўдрай з залатой лiстоты рэшткi храма будуць выглядаць дужа прыгожа, казачна…

А мы, ну што мы – узялi яшчэ пiва i ў лес пайшлi. Адпачываць, так бы мовiць, ад напружанага агляданьня i ацэньваньня)

Больш падрабязна на: vk.com/feed#/architekture

Наш Грунвальд 2014

19 – 20 ліпеня ў музейным комплексе “Дудуткі” прайшоў фестываль, прысьвечаны 604-й гадавіне перамогі войска Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага над Тэўтонскім Ордэнам.
Мая ўвага на гэты раз была сканцэнтраваная менавіта на ўздзельніках фестывалю, чытай рэканструктарах, галоўных фігурах мерапрыемства, бо так сталася, што я сама адношуся да гэтай катэгорыі, а таму хачу распавясьці пра гэтую кухню знутры.

Пачатак інтрыгаваў: натоўп спадароў рэканструктараў 18 ліпеня ў адзначаным месцы ў адзначаны час на сваіх гарбах прывалок пажыткі і ўсе неабходныя рэчы да спецыяльнага бабасіка, што ехаў прама ў Дудуткі. Сярод іх былі цежаленныя і нязручныя саксонкі, драўляныя калы, сумкі зь гістаровай вопраткай, выкананай рукамі па крыніцах, прадукты, сундукі з посудам, разнастайная зброя, пяшчотна перемотаная тканінай, шнурамі і адным з галоўных інструментаў рэкана – чорнай ізастужкай.
Удзельнікаў набілася шмат, усе месцы былі занятыя, у праходах ляжалі рэчы і стаялі/віселі ўсе астатнія, хто спазьніўся і не пасьпеў заняць месца. Але ў гэтым годзе адбылося вялікае шчасьцейка – нам далі зялёненькі бабасік Мінсктранса з гармошкай! А гэта значыць, што ў мінулы раз, калі яго не было, здагадацца ня цяжка, ехалі мы як тараны ў скрынке, якім таматны соўс замяняў едкі пах поту.

Яшчэ адна радасная навіна надала нам сіл: кіроўца ведаў як ехаць, таму на месца мы прыбылі хвілін за сорак! Дзеля даведкі: некалькі гадоў запар кіроўца блукаў па трасе, наярываў кругі і сорак хвілін да Дудутак перетвараліся ў доўгія некалькі гадзін.
Цяпер усё толькі пачыналася! Сагнуўшыся ў тры пагібелі, цягнучы нязручныя сумкі/пакеты/рулоны, трэба ісьці ў шатровы лагер, там яшчэ трэба знайсьці вольны кавалачак зямлі, каб паставіць сваю саксоначку, потым прайсьці рэгістрацыю клюбаў-удзельнікаў, перажыць паход за саломай і дровамі, каб спаць было цёпленька, а вогнішча не патухла.

Скажу так, добра, калі ты дзяўчынка і едзеш з клюбам – хлопцы цябе ня кінуць: і месца знойдуць, і шацёр паставяць, і вогнішча распаляць. Зусім іншая гісторыя, калі ты едзеш сама па сабе, бо ўсе гэтыя справы кладуцца на твае хрупенькія плечыкі. У маім выпадку было крыху горш, бо калі саксоначка амаль была пастаўлена, высьветлілася, что гэта месца заняў іншы клюб, прыйшлося выцягваць калы і шукаць сабе месца. Аднак, трэба сказаць, што адзін з членаў гэтага клюбу, а таксама камендант шатровага лагера Зьміцер, ня кінуў дзяўчынак і з саксоначкай дапамог. Сітуацыі бываюць розныя, так што ўсе намагаюцца дапамагаць адно аднаму.

Ітак, ночь перад адкрыцьцем. Як жа яе правесьці? Усе гэта робяць па-рознаму: пасьля запаздалай вячэры можна і патанчыць – дыскатэка дзеля рэканструктараў ужо даўно ў разгары. Тут вы ніколі не пачуеце Стаса Міхайлава, але с асалодай і пачуцьцём прагарланіце “… Ходзіў Літвін ой, ды па Грунвальду тры дні, тры начы-ы-ы-ы, тры дні-і-і-і, тры начы-ы-ы-ы, чэпам граючы-ы-ы-ы..” а таксама “… Сла-авься, князь Віта-а-аўт, гаспадар на Лі-і-ітве-е!”

І ведаеце, нават калі вы не наладжаныя танчыць, вам будзе прыемна проста паслухаць музыку ў шатры. Мне з гэтым вельмі пашанцавала – пульт з калонкамі знаходзіўся прама за маёй саксоначкай, таму замест сна да чатырох раніцы я «атрымлівала асалоду» ад п’яных салякоў “… тры дні, тры начы-ы-ы-ы..”, за што вялікі дзякуй! Але не адна я была аматарам экстрымальныга сьпявання — “раніца ў кітайскай вёсцы” чыталася на тварах паловы лагера.

Пасьля адкрыцьцяпрыгожага пафаснага шэсьця і прадстаўленьня клюбаў, пачынаецца весялуха. Гледачы зь інтарэсам чакаюць пачатку турніра зброяносцаў, а яны самі ў гэты час выбіраюць сабе сапернікаў ды дзеляцца на пары, як дзеткі ў садку, што зьбіраюцца на вулачку. Час ідзе, гледачы ўсё чакаюць ды чакаюць, а рыцары ўсё ніяк не падзеляцца. Павінна заўважыць, што ўікенд выдаўся вельмі сьпякотны ды сонечны, а цень быў у адзіным месцы – пад дрэвам ля рысталішча, і той адхвацілі гадкія рыцары, няўжо ня бачылі, што амаль распранутым гледачам было вельмі сьпякотна?! Таму ў першых трывалка лопнула амаль адразу, з-за неімавернай сьпякоты, у кулінарыі можна было адкрываць новую страву: “рыцар, тамлёны ў тоўстым падлатніку і жалезе ва уласным саку”. Духмяны пах бамжоў ды вакзалаў — адметная прыкмета таго, што страва гатовая.
Далей становіцца яшчэ цікавей, бо далей ідуць турніры пяцёрак. Гэта сшыбка на стратэгію, мой улюбёны від бугуртаў. На рысталішчы сустракаюцца дзьве каманды па пяць чалавек. Задача простая – устаяць на нагах. Перад самой сшыбкай цікава назіраць за тым, як галоўны стратэг каманды дае настаўленьні астатнім членам, сабраўшы іх у круг. Калі падысьці бліжэй, можна пачуць нешта з роду: “… Ты — валіш таго! Ты – заходзіш зь левага флангу і бярэш на сябе гэтага! А ты – толькі паспрабуй зваліцца, паскуда! Ногі павырываю! Ўсё зразумела, кацяняткі? Тыды фафістафалі!.”, — сьвісьціць капітан каманды, якому часам раней вынесьлі зуб.

У нейкі момант аднаму з байцоў ламаюць шчыт, і голас узбуджанага вядучага прарывае паветра: “Жыва нясіце шчыт! Хо-оўлі шчы-ыт!”

Сьпякота такая сьпякота, нікуды ты ад яе ня дзенесься, але ў Дудутках на гэты выпадак ёсьць маленечкая рэчанька-гаўнацечанька, якая ня дала памерці ад сонечнага ўдару ні мне, чый нарад не прадугледжвае галаўны ўбор, ні адважным рыцарам, якія пасьпелі назваць гэтыя жыватворныя водныя працэдуры ўрынатэрапіяй, чаму, здаецца зразумела ўсім.

Конны турнір быў проста феерычным! Пасьля сшыбак і скіданьня адзін аднаго з каней на зямлю, коннікі пабралі мячы і прыняліся актыўна лупасіцца імі. Бітва была вельмі напружанай і небясьпечнай таму, што ў абодвух коннікаў былі адкрытыя галовы, шыі, рукі і плечы, а гэта супраць правілаў бою ды тэхнікі бясьпекі. Каб вам было лягчэй гэта ўявіць, скажу, што яна была падобна да самай яркай бітва з серыялу “Гульня прастолаў”, выключая фантаны крыві, зразумела.

Напрыканцы суботы, у перапынку паміж канцэртам, браты Сьвятой інквізіцыі раптам прызналі ў адной з дзяўчын “у дурацкім” ведзьму — вердыкт непахісны: спаліць! Пакуль адзін з братоў зачытваў прысуд, другі манах спрытна прывязваў бедную дзяўчыну да слупа, а трэці зладжана і хутка падпальваў сьвежае вогнішча. Агонь рос на вачах, а браты змушалі прызнацца няшчасную ў сувязі з паскудзьдзем. Ёй заставалася толькі крычаць пра тое, што яна не вінаватая.
У гэты момант мяне ўразіла публіка: гледачы атачылі вогнішча, сталі кідаць у паветра зігі і крычаць: «Спаліць ведзьму!», менавіта ў гэты момант тонкі дзявочы голас за маёй сьпіной вымавіў: «Так-а… Гуманнасьць людская ня мае мяжы… „
Калі дзяўчына стала амаль задыхацца, адзін з братоў адвязаў яе і са словамі: “Спалім яе заўтра!» пад расчараванае галёканьне натоўпу пацягнуў за сабой. Усё выйшла як у старым барадатым анекдоце:
— Спаліць ведзьму!
— Але яна такая прыгожая!
— Добра, але потым спаліць!


Мне давялося пагутарыць з адным з арганізатараў гэтага цудоўнага фестывалю – Аляксандрам Ракам, больш вядомым у рэканструктарскіх колах як Гілмар. Вось як ён пракаментаваў гэтае мерапрыемства: «У гэтым годзе намі было зарэгістравана каля шасьціста ўдзельнікаў зь Беларусі, Расеі, Украіны і Літвы. Мы радыя, што з кожным годам традыцыя правядзеньня фестывалю мацнее, а ён сам становіцца ўсё маштабней і лепш, бо гэта неверагодна важна для культурнага разьвіцьця Беларусі. Бо падчас бітвы пад Грунвальдам на аднаго ліцьвіна даводзілася дваццаць тры беларуса, але ў Літве гэта дзяржаўнае сьвята, а ў нас самі бачыце… Спадзяемся, што дзякуючы штогадоваму правядзеньню фестывалю „Наш Грунвальд“ сітуацыя ў гэтым накірунку зьменіцца ў лепшы бок „.

Напрыканцы хочацца напісать некалькі радкоў пра нас з вамі. Мы жывем ва ўнікальную эпоху спажываньня, калі ў крамах хапае ежы, а нам даступны любога роду забавы. Але мы забываемся, што ў той час, пакуль мы адпачываем, нехта ў гэты момант у тым жа месцы напружанна працуе. Я гэта да чаго кланю, калі мы па якісь прычынах ня маем супердарагой тэхнікі і ў сувязі з правіламі тэхнікі бясьпекі ня можам наблізіцца да месца відовішча і нам бачна крыху менш, чым напрыклад, прадстаўнікам прэсы, зусім не абавязкова пачынать лаяць іх на чым сьвет стаіць, тым самым дэманстраваць узровень сваёй адукацыі. Гэтым людзям няма часу нават падумаць пра наведваньне “патаемнага пакойчыку”, пры гэтым яны вымушаныя знаходзіцца на сонцасьпёке ўвесь дзень і завяршыць свой працоўны дзень а другой ночы – з заканчэньнем канцэрта. Мала таго, што мы перашкаджаем ім працаваць, так потым і патрабуем ад іх жа смачных здымкаў, закідваючы скаргамі-каментамі суполкі мерапрыемства.

Таксама хочацца сказаць, што мы праз тэлебачаньне і інэт настолькі прывыклі да жорсткасьці, што патрабуем градусных напояў і менавіта такіх відовішч, а калі ў жыцьці ня бачым выпусканьня кішок, ламаньня робраў або хаця б зброі, пачынаем самі ўсё крушыць і ламаць, шчыра вера, што нас падманулі. Трэба памятаць, што ўсе баі не зьяўляюцца пастаноўкамі, яны рэальныя, як і рыцары не зьяўляюцца клоўнамі. Рыцары – гэта спартсмэны, а гістарычнае фехтаваньне – самы сапраўдны і траўманебясьпечны спорт. І яны не Пятрушкі, яны не весяліць нас выходзяць, а спаборнічаць. Гэта мы прыйшлі атрымаць асалоду ад гэтага спорту.
Нешта я не магу ўзгадаць, калі апошні раз раз’юшаныя гледачы настольнага тэнісу скардзіліся, што чемпіянат быў галёвы, бо тэнісіст, паскуда такая, не размажджэрыў у мяса маленечкім мячыкам твар апанента і патрабавалі вярнуць грошы за квіткі. Давайце памятаць, што мы жывем у інтэлігентным грамадстве і ня будзем прыпадабняцца не самым ідэальным яго прадстаўнікам, дэманструючы тым самым ўзровень сваёй адукацыі.

Тэкст: Натальля Будная
Фота: Натальля Будная

VI міжнародны фэстываль "Наш Грунвальд 2014"

З 19 на 20 ліпеня ў музейным комплексе «Дудуткі» прайшоў шосты па ліку, і таму ўжо даволі вядомы, міжнародны фэстываль «Наш Грунвальд 2014» пакінуўшы пасьля сябе некалькі развітальных падарункаў, а менавіта: абгарэлую скуру, расколваючуюся галаву, бэйдж з надпісам «Прэса» (які я, каюся, забыўся вярнуці), ну і вядома ж мора яркіх успамінаў якія ні задушыць аніякім алкаголем.

Сёлета гадкія людзі бясплатна падвезьлі мяне на машыне, таму я быў ​​пазбаўлены цудоўнай асалоды выпацець ў аўтобусе, і не трапіць у фэстывалю без здарэньняў.
Зайшоўшы на тэрыторыю музейнага комплексу, я дзіка узрадаваўся, калі ўсвядоміў, што знаёмых асоб значна менш, чым у мінулым року, і я не пасьпею напіцца праз гадзіну пасьля прыезду, аднак мая радасьць была заўчаснай.

Цвярозы рэпарцёр.
На фэстывалі панавала вясёлая атмасфэра, як зрэшты, і заўсёды.
Рыцары білі адзін аднаго, але нікому нічога не было відаць. Гандляры і рамесьнікі прадавалі цацанкі. Музыкі гралі на адчыненай сцэне, але іх ніхто не бачыў, таму што ўсе хацелі паглядзець, як рыцары бьюць адзін аднаго, у выніку ня ўбачылі нічога. А я захапляўся медавухай і дзяўчынай "ў дурным", пакуль не пачалася рэканструкцыя падзеі, якой цалкам і поўнасьцю прысвечаны дадзены фэстываль.

1 літар медавухі або «Што за нямка гэты ваш Грунвальд?»
А менавіта — Грунвальдзкай бітве, у якой, як вядома, зборная Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага, што складалась пераважна з ліцьвінаў, палякаў і татараў перайграла зборную Тэўтонскага Ордэну пад камандаваньнем Вялікага Магістра. Вынікам Грунвальдзкай Бітвы стала выпілоўваньне 8 тысяч гульцоў нямецкай зборнай на чале з трэнерам — Ульрыхам Фон Унгінгэнам, а гэтак жа выхад нямецкай зборнай з Ўсходнеэўрапейскай Лігі, на, прыкладна, 500 рокаў. Я не памятаю, у колькі пачалася гэтая самая рэканструкцыя, але дакладна не ў 15:30, як было напісана ў раскладзе, таму час я буду лічыць у літрах выпітага алкаголю. Дзяўчына збегла, медавуха скончылася, давялося ісьці глядзець рэканструкцыю.

2 літры медавухі і піва або «Няш-Мяш Грунвальд Наш».
Рэканструкцыя адбылася больш цікавай, чым у мінулым року. Была задзейнічана артылерыя, і лучнікаў, мне здаецца, было больш чым у мінулы раз. Аднак быў велізарны мінус, які ня прадугледзелі арганізатары — палове гледачоў бачна было крыху больш чым нічога. Менавіта пасьля рэканструкцыі я пачаў заўважаць, як людзі глядзяць на мяне, з некаторай злосьцю пасьля таго як бачаць бэйдж з надпісам «Прэса».
На самай жа справе «прэсы» было зусім не шмат, аднак была велізарная колькасьць казачных дурняў якія лічылі, што іх відэазапіс на трохмэгапіксельную Нокію будзе значна лепш, чым на прафесійную камеру, якая стаіць на штатыве. Менавіта таму кожны Казачны Дурань лічыў сваім абавязкам засланіць аб'ектыў любога прафесійнага фатографа / аператара сваёй дупай / спіною / бліскучай лысінай.
У гэты ж час хадзіў шалёны дзядзька з адміністрацыі, махаў рукамі і хацеў выгнаць абсалютна ўсіх, уключаючы саміх рэканструктараў, прэсу, і наогул зладзіць татальны генацыд і галакост, аднак яго ніхто не слухаў.
Бліжэй да канца рэканструкцыі міліцыянты, нарэшце, разабраліся, каго трэба выганяць і рысталішча стала трохі чысьцей.
Я ж, ведаючы, што ад нашага партала БелМетал акрэдытавана два фатографа, абодва з якіх здымаюць лепш, чым я, здымаў пераважна здалёку і седзячы, каб людзям не перашкаджаць і алебардай па галаве не атрымаць. Хаця страла ў нагу ўсё ж такі прыляцела. Ад астатніх прыйшлося уварочвацца успамінаючы навыкі, якім навучыў мяне Морфэўс.

Кароткі зьмест рэканструкцыі й бугуртаў:
Рыцары бьюць адзін аднаго, страляюць з гармат, выносяць вароты ўдарам нагі, ладзяць масавыя абдымашкі на масту і адсякаюць адзін аднаму пальцы, пасьля зноў ладзяць абдымашкі, пасьля зноў бьюць адзін аднаго.
Гледачы нічога не бачаць.
Мужык з адміністрацыі гарлапаніць на ўсіх запар. Яго ніхто не слухае.
Усе ненавідзяць прэсу.

3 літры медавухі, піва і чагосьці нясмачнага.
У чаканьні пачатку канцэрта я паспеў сустрэць мноства знаёмых сярод удзельнікаў, музыкаў і гасьцей. Першыя і апошнія ў алкаголі ўжо сабе не адмаўлялі, таму да пачатку канцэрту я быў ​​ужо ў добрым настроі.

На галоўнай сцэне ў той вечар выступілі Hardwood, CEILIDH CEOL, FRAM, Стары Ольса, Тролль Гнёт Ель, Irdorath і Нейро-Дюбель. Музыкам з гурта HOK-KEY, на жаль, пратаранілі аўтобус, таму іх мы ў той вечар не ўбачылі.
У гэты ж час канцэрт грукатаў і на адчыненай сцэне, якую я, на жаль, наведаць не паспеў.
Там канцэрт ішоў ўжо з раніцы, і выступалі такія гурты як Скудринка, Бабанцуйка, Hardwood, ROKASH, социум, Крысс и Доходяги Бэнд, Без Паники, Mysterra, Forodwaith ды Кліч.
І нават на другі дзень: Cad Goddeu, Подых Навальніцы, PUN, ЧАС. Ч., Rahis, By Effect.

Першым на сцэну выйшаў беларускі калектыў «Цьвердая драўніна» = D, а калі па па-ангельску — Hardwood. Людзі, якія стаміліся пасля бугуртаў атрымлівалі асалоду ад прыгожай сярэднявечнай музыкі, астатнія ж выпівохі, што не стамляюцца ніколі самотна скакалі пад сцэнай на пацеху музыкам і гледачам.
Маю ўвагу прыцягнуў гурт CEILIDH CEOL, што выйшаў на сцэну другімі. Пачуўшы гук лоу віслаў і ірляндзкай (папярочнай) флейты я пабег да сцэны. Там я пабачыў пьянага мужыка, які скакаў і гарлапаніў аднаму яму зразумелыя словы, і музыкаў што мірна гралі выдатныя ірляндзкія джыгі.
Падчас песьні «Бар у якім піва няма» гэты ж мужчына круціў галавою, як мне здалося, з нейкім тугою і смуткам у вачах.На галоўнай сцэне народ пачаў угараць і танчыць толькі калі на сцэну падняліся ўкраінскі гурт FRAM. Ведаючы, што гэта за гурт, таму як мне калісьці давялося падзяліць сцэну з гэтымі хлопцамі (граючы ў Кашлатым Вохе) падчас іх мінулага значна больш сьціплага візіту ў Беларусь я чакаў мора драйву і прафесіяналізму.
Пазітыў з FRAM таму і прэ. І гэта ня можа не радаваць.
Далей граюць ўсім вядомыя Стары Ольса, Тролль Гнёт Ель, Irdorath і Нейра-Дзюбель. Пьяныя кадры лезуць на сцэну, іх выпіхваюць. А градус алкаголю ў маёй крыві таксама павялічваецца.

Шмат, вельмі шмат або «Здравствуй, чужая милая!»
Пасьля канцэрту пачынаецца самае цікавае, але гэта не варта публікаваць на BelMetal.org

Вялікі дзякуй жанчыне з добрымі звязкамі і двум-тром выпівохам якія паднялі шум у намётавым мястэчку. І што самае цікавае, жанчына, што скардзілася на шум, у выніку абудзіла палову лагеры. А мужыкі, што спрачалісь зь ёй заўважыўшы, што нехта на іх глядзіць пыталі нешта кшталту «Вам чо бля? Цікава?».
Зразумела, цікава. Вы ж мне зладзілі выдатны ўздым у 4 гадзіны раніцы.
Гарыце у пекле.

Якасныя фотаагляды, а не такое лайно як гэты чакайце ад Зьміцера Сачыўкі aka Gotie Ripper, і Наташы Буднай.

"Пір пасьля бітвы"

З 18 па 20 ліпеня ў музейным комплексе “Дудуткі” прайшоў шосты міжнародны фестываль «Наш Грунвальд», прысьвечаны 604-й гадавіне перамогі войска Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага над Тэўтонскім Ордэнам, якая адыграла значную ролю ў далейшай гісторыі Беларусі, Польшчы, Летувы і ўсёй Эўропы.

Я ня буду акцэнтаваць увагу ні на арганізацыйных момантах кшталту кошту ўваходу, забясьпечаньнем харчаваньнем і пітвом і ўладкаваньня намётавага мястэчка, ні на маштабных рыцарскіх спаборніцтвах, майстар-класах па рамёствах і кірмашах з разнастайнымі сярэднявечнымі таварамі. Падобна да значнай колькасьці наведвальнікаў, мяне ў большай ступені цікавіў традыцыйны ўжо канцэрт«Пір пасьля бітвы», які шосты год зьбірае гасьцей і ўдзельнікаў ня толькі з нашае краіны, а таксама й шматлікіх замежных музычных выканаўцаў і гледачоў. Але ў 2014 годзе ўпершыню на радасьць аматарам беларускай фолк-сцэны дзеля правядзеньня канцэрту былі арганізаваныя 2 канцэртныя пляцоўкі: першая, па традыцыі, разьмяшчалася на тэрыторыі музейнага комплексу «Дудуткі», а другая, «адкрытая» сцэна, праход да якой быў бясплатным, была вынесеная за тэрыторыю музейнага комплексу, і планавалася, што ў асноўны фестывальны дзень 19 ліпеня на гэтай пляцоўцы з ранку да ночы будуць праходзіць выступы самавітых айчынных гуртоў:“Hardwood”, “Rokash”, “Скудрынка”, “Бабанцуйка”, “Соцыум”, “Крыс и Доходяги Бэнд”, “Без Паники”, “Forodwaith», “Кліч”, а таксама масквічоў “Mystterra», якія ў выніку, на жаль, не змаглі-такі прыехаць.

Прайшоўшы ўсе выпрабаваньні – гадзіна стоячы ў электроне да Рудзенска, шчыльна забіты жвавымі аматарамі беларускай культуры аўтобус, у які ня здолеў улезьці мой фатограф, усталяваньне намёту, пару гадзін на сонцасьпёку, у выніку якіх з адзеньня на мне застаўся амаль што не адзін бэйджык і бясконцая чарга за фірмовай дудуткаўскай сівухай – я зразумела, што канцэрт на малой сцэне тым часам пасьпяхова падыходіць да лагічнага завяршэньня і вырашыла рушыць адразу да вялікай сцэны, дзе якраз распачаў свой выступ гурт “Hardwood". Граюць акустычны фолк-фэнтэзі, але са значна большым накірункам у бок фолку з усімі вынікаючымі наступствамі. Існуюць такія тонкія межы ў музыцы, якія трэба разьмяжоўваць падобна да, напрыклад, характару дзейнасьці і вытокі ўвасабленьня рэканструктараў і ралевікоў. Вось “Hardwood” на сёньняшнім этапе – больш рэканструктары, таму да канцэпцыі фестывалю падышлі ідэальна, адыгралі даволі якасна, але крыху нішчымна і занадта стрымана, таму не раскачалі.

Наступнымі на сцэну выйшлі “Ceilidh Ceol” – цудоўнае стварэньне Алеся Чумакова, гурт, што адлюстроўвае ў сваёй творчасьці старадаўнюю кельцкую традыцыю, надаючы ёй непаўторны беларускі каларыт. Акрамя вядомых ірландскіх, шатландскіх і брэтонскіх песень, танцаў і мелодый, у праграму “Ceilidh Ceol” уваходзяць і аўтарскія кампазіцыі, якія складаюць самі ўдзельнікі калектыву, а таксама ірландскія і шатландскія песьні, перакладзеныя гуртом на беларускую мову. На «Піры пасля бітвы» і павольныя, і бадзёрыя кампазіцыі “Ceilidh Ceol” ляглі сапраўдным бальзамам на душу. Тых слухачоў, каторыя яшчэ ня дужа набраліся і здолелі лічыць да пяці, Чумакоў жартоўна заклікаў сьпяваць разам з гуртом, і публіка з задавальненьнем падключалася да выкананьня «піўных» хітоў.

Далей выступаў вядомы ня толькі ў роднай Украіне, але й па-за яе межамі, этна-рок гурт «FRAM”. Вакалістка любіць кацянят і сьпявае, як сапраўдная зорка рок-н-ролу, нястомны электрадудар зараджае моцнай хваляй пазітыўнай энергетыкі, ды й нябачны басіст, хоць яго й ня бачна было, адыграў таксама дужа ладна. У выкананьні “FRAM” мы пачулі традыцыйныя сусьветна вядомыя разнастайныя песьні ў своеасаблівай апрацоўцы: як нечакана заводныя, бадзёрыя “Hallelujah” і “Let it be”, рамштайнаўскі павольны “Ohne dich”, так і шалёнаслэмныя карагодныя кампазіцыі кшталту “Was wollen wir trinken” і “Herr Mannelig”. На жаль, мы так і не дачакаліся хітоў “Ride On” і “Каралева”, але тое, што “FRAM” адыгралі, было неверагодна крутым, сарвала ўдзячныя авацыі і ўзьняло на ногі ўсіх гасьцей грунвальдскага піру.

Наступнымі сустракалі гурт «Стары Ольса», пра выступ якога ня варта нават і распавядаць. Зразумела, што адыгралі, як заўжды, на вышэйшым узроўні, публіка на падобных мерапрыемствах нязьменна прымае «Ольсу» на «ўра» і гурт сам па сабе, як мне падаецца, за час існаваньня стаў сапраўдным сімвалам беларускага фестывальна-рэканструктарскага руху. Напрыканцы выступу на сцэне зьявіліся хлапцы з бчб-сьцягамі, але, каб ня зьмешваць музыку й палітыку, іх хуценька адтуль папрасілі. І бяз гэтага ўсе ведаюць, зь кім праўда, таму лепш было проста насалоджвацца выдатнай канцэртнай праграмай «Старога Ольсы» і пранікацца ўсеагульнай павагай да нашага славутага гістарычнага мінулага.

З-за затрымак і зьменаў у раскладзе выступу наступным выйшаў хэдлайнер галоўнай сцэны – расейскі гурт «Тролль Гнёт Ель», што пасьпеў надта палюбіцца беларускім слухачам. Аснова творчасьці „Тролль Гнёт Ель“ — гэта скандынаўскія фальклорныя мелодыі, па-майстэрску запраўленыя і стылізаваныя пад цяперашнія немудрагелістыя хардрокавыя рыфы, а расейскамоўныя тэксты „ТГЕ“ стылістычна дакладна паўтараюць зьмест народных. Самі музыкі называюць свой стыль “піўны фолк”, што, на мой погляд, больш чым дакладна адлюстроўвае сутнасьць творчасьці гурта. Заводныя, па-вікінгаваму задорныя кампазіцыі сталі найяскравейшым момантам «Піру пасьля бітвы». Натоўп сапраўды танчыў так, што здрыгануліся навакольныя палеткі, а «ТГЕ» шчыра выкладаліся на поўную, зараджаючы прыхільнікаў нардычнай энергіяй і распальваючы бясконцы ўгар.

Я таксама паддалася ўсеагульнай весялосьці і, схапіўшы ў цемры з рук здаравеннага, фактурнага такога вікінга вельмі пераканальна прапанаваны драўляны келіх піва, глынула ўпэўнена за яго здароўе… і канешне ж, па законах жанру, там была ня менш чым сівуха, а піва мне адразу ж прапанавалі, каб запіць. Ну а што зробіш – толькі рок-н-рол, толькі ўгар, бо на сцэне грае „Тролль Гнёт Ель“!

А пасьля нас чакаў сюрпрыз: слуцкі фаер-клуб «Магія агню», а таксама хлапцы з гордзенскага тэатра агню »Children of Fire" прапанавалі ўвазе публікі выдатнае фаер-шоў, якое падалося сапраўдным уражальным чараўніцтвам і прымусіла гледачоў забыцца пра канцэртную праграму і паддацца накрыху магічнай сіле агню.

Нарэшце, на радасьць шматлікім прыхільнікам на сцэне зьявіўся вядомы беларускі фэнтэзі-фолк гурт “Irdorath”, у складзе якога, дарэчы, на «Піры пасля бітвы» выступала новая скрыпачка Юлія, што, зразумела, намякала на даданьне сьвежых нотаў у гучаньне гурта. Тое, што адбылося пасьля, я нават не хачу апісваць. Калі каротка: выступ “Irdorath” быў сапсаваны з-за цалкам безадказнага, нядбалага падыходу тэхнікаў і гукарэжысёраў. Дакладна ня па віне музыкаў, бо ўсе ведаюць, на якім высакаякасным узроўні грае “Irdorath” і якія цудоўныя канцэрты яны ладзяць паўсюль ад маленькіх кавярняў да велізарных опэн-эйр пляцовак. Здаецца, большасьць слухачоў усё ж з паразуменьнем аднесьліся да сітуацыі і, шчыра паспачуваўшы засмучаным музыкам, насалодзіліся тым, што атрымалася адыграць. Але трэба ўсюды шукаць пазітыўныя моманты: на гэтым фестывалі “Irdorath” адкрыліся прыхільнікам з новага, нязвыклага боку сваім цалкам імправізаваным рэгі-віншаваньнем з днём народзінаў сябра гурта Уладзя Шэйкера, а таксама чарговы раз падкрэсьлілі сваё ўменьне годна і гібка рэагаваць на абставіны, хуценька зьмяняючы парадак кампазіцый і абіраючы неабходныя інструменты, каб зрабіць усё магчымае і не пакінуць публіку ў расчараваным настроі.

Далей значна ўжо стомленыя наведвальнікі фестывалю сустракалі апладысьментамі піянераў беларускага панк-року «Нейра Дзюбель». Ня тое каб мне было да канца зразумела, якім бокам творчасьць «Нейра Дзюбель» і яшчэ некаторых удзельнікаў канцэрту датычыцца беларускай гістарычнай спадчыны, але ж публіцы, здаецца, вельмі падабалася: натоўп не разыходзіўся да апошняй песьні. Шкада, канешне, што на «Піры пасля бітвы» прагучала няшмат усімі ўлюбёных смачных кампазіцый са старых альбомаў (з нагоды таго, што Кулінковіч зь нядаўніх часоў працуе калумністам ў «Советской Белоруссии» ці па якой іншай прычыне…), што пазбавіла выступ гурта былой атмасферы й куражу. Але зрэшты – гэта славутыя «Нейра Дзюбель», якія ў свой час значна паспрыялі ўздыму інтарэсу да беларускай музычнай сцэны, таму іх рады бачыць усюды і як мага часьцей.

А вось выступу гурта «Hok-key» мы так і не дачакаліся. Мала таго, што хлапцам не пашчасьціла граць па раскладзе апошнімі, а другой гадзіне ночы, дык яшчэ й не па іх віне здарылася непрыемная аварыя, у выніку якой замест таго, каб радаваць публіку моцнымі кампазіцыямі з апошняга альбому, «Hok-key» клеілі непрыемныя разборкі з гора-кіроўцам і арганізатарамі фестывалю.

Я паспачувала музыкам, але ня надта засмуцілася, бо канцэрт вельмі зацягнуўся і народ паступова разыходзіўся па намётах, стамілася і я. Аднак, канешне, ня разу не заснула: ноччу ў намётавым мястэчку пануе тая самая атмасфера, у пошуках якой па-большасьці і едуць на падобныя фестывалі. Далучыўшыся да незнаёмай прыемнай кампаніі і атрымаўшы ад гаспадароў вогнішча для ўзьняцьця настрою келіх разьліўнога піва зь міні-браварні, да ранку пад гукі бадзёрай песьні пра Пуціна, што карысталася асаблівай папулярнасьцю ў гэтую ноч, мы бавілі час за несур’ёзнымі размовамі на сур’ёзныя тэмы, і наадварот. Сонца павольна ўзыходзіла па-над дудуткаўскімі палямі, людзі побач паступова зьмяняліся, рокавыя гітарныя тэмы пераходзілі на блюз – што яшчэ трэба, каб адчуваць самы смак жыцьця?..

У цэлым, канешне, што датычыцца арганізацыі канцэрта “Пір пасьля бітвы”, у бочцы зь мёдам на гэты раз была далёка не адна лыжка дзёгцю. Я маю на ўвазе і затрымку з выступам, і скарачэньне музычнай прагамы, і абсалютна нязграбную працу гукарэжысёраў, і адмененыя зь незразумелай нагоды саундчэкі гуртоў, і амаль што поўную адсутнасьць сцэнічнага сьвятла, і недабразычлівыя адносіны некаторых адказных асобаў да ня без таго засмучанага сарваным выступам гурту “Hok-Key”. Наогул, ня толькі на мой погляд, фестываль пазбаўляла нацыянальнага каларыту пераважнае выкарыстаньне расейскай мовы, што рэзала слых і ў каментарах вядоўцаў спаборніцтваў, і ў зносінах з абслуговым персаналам, і ў нефармальных размовах саміх рэканструктараў. Карацей, шмат у якіх асьпектах на наступным фэсьце оргам прыйдзецца ўдасканальвацца, каб зрабіць «Наш Грунвальд» насамрэч Нашым. Тым ня менш, хочацца верыць, што большасьць гасьцей мерапрыемства ўсё ж выдатна адпачыла і прывезла дахаты толькі сьветлыя, прыемныя ўражаньні. Асобны дзякуй Аляксандру Раку (экстрым-тэатр «Berserk») і музейнаму комплексу “Дудуткі” за магчымасьць наведваньня канцэрту, а таксама спадару Вітаўту і спадару Ягайлу за добрую нагоду для ўгарнай гулянкі!

Тэкст: Насьця Quende
Хутка чакайце фота ад: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper

Dialectic Soul: новы альбом

We Are Born From The PainРэчыцкія прагрэсіўшчыкі Dialectic Soul, вядомыя ранейшай канцэптыйнай працай «Сымон-Музыка» працавалі чатыры гады — і выпусьцілі сьвежую кружэлку. Назва ёй — «We Are Born From The Pain».

Сумяшчэньне стыляў — візітовая картка гурта. Калі традыцыйным для «Дыялектыкаў» лічыцца зьмяшэньне melodic death, black і doom металу, то ў гэтай працы да іх дадаліся элементы thrash, electro industrial і ethno.

Зьвядзеньнем і майстарынгам займаўся Антон Матвееў, BlastWave Records(BY). Альбом выпушчаны на беларускім лэйбле Strong Music Productions.



Праслухаць альбом Dialectic Soul — We Are Born From The Pain можна ў нашым пабліку ўкантакце: vk.com/belmetal.

Топ-10 вакалістаў класiчнай цяжкой сцэны

Кожны раз, калі натыкаешся ў iнтэрнэце на сумнеўную публiкацыю сьпісу «топ» чаго-небудзь ці каго-небудзь, неабходна мець на ўвазе, што па большасьцi ўсё заўжды залежыць ад асабiстага пункту гледжаньня аўтара, на якi ён у першую чаргу i абапiраецца. Гэтае меркаваньне можа быць заснаванае на прадузятых стэрэатыпах альбо ўласнай сiмпатыi да аб’екту ацэньваньня.

У гэтым пасьце я прапаную вам мой сьпiс дзесяцi найлепшых вакалістаў класiчнай цяжкой сцэны. Складаньне гэтага топу, скажу шчыра, не патрабавала шматлiкiх даследаваньняў і ведаў: дастаткова было ўзгадаць, пераслухаць, пераглядзець – карацей, чарговы раз насалодзiцца бесьсмяротнымi галасамi метал- i рок-сцэны.

Вакалiсты, што патрапілі ў мой сьпiс, — ня проста звычайныя добрыя сьпевакi, няхай нават i зь вядомых крутых гуртоў. Гэта суперталенавітыя, амбіцыёзныя, упэўненыя ў сабе мужчыны. Яны небясьпечна гарачыя, гучныя, жвавыя франтмэны, яны ахоплiваюць усе магчымыя дыяпазоны, умеюць як кранальна сьпяваць балады, так i крычаць на вышэйшай кропцы, iх выступ – ня проста тэхнiчна якаснае выкананьне, а цэлае ашаламляльнае шоў. Я паспрабую быць максiмальна аб’ектыўнай i прывесьцi пераканаўчыя доказы, i, мне падаецца, шмат людзей зразумее i падзелiць мой погляд, бо сьпiс складаецца сапраўды з найлепшых вакалiстаў, пiянераў цяжкой сцэны ў сваiх стылiстычных напрамках, якiя ў розныя часы ў значнай ступенi паспрыялi яе разьвiцьцю i пакiнулi незабыўны сьлед у гiсторыi метал- i рок-музыкi. Да таго ж, я мэтанакiравана не расстаўляю сьпевакоў у Топ-10 ад першага да дзясятага месца па асабiстым прыярытэце, бо iх разнастайную, непадобную творчасьць я люблю i шаную ў аднолькавай ступенi.

Тым ня менш, як я ўжо адзначыла, — у такой справе заўжды прысутнiчае момант суб’ектыўнай iнтэрпрытацыi, а таму, калi знойдуцца нязгодныя з маёй думкай — не саромейцеся пакiдаць свае водгукi i ўзгадваць у каментарах выканаўцаў, якiя таксама вартыя трапіць у падобны сьпiс.

1. Роб Хэлфард / Rob Halford (Judas Priest)

Хэлфард вельмі круты. За магутныя вакальныя дадзеныя і значны ўклад
у разьвіцьцё цяжкой музыкi ён атрымаў мянушку «Metal God» («Бог мяталу»). Хэлфард — уладальнік аднаго з самых моцных і высокіх галасоў у метале, што, разам зь яго артыстызмам i харызмай, дазваляе яму выконваць песьні ў вельмі шырокім вакальным дыяпазоне. Прадзюсер Хэлфарда Рой Зі ў адным са сваіх інтэрв'ю заявіў, што Роб мае каля 16 розных галасоў. Таксама кажуць, што на адным з канцэртаў у 1975 годзе Хэлфард пабіў адзнаку ў 1610 Гц! Хэлфард таксама вядомы сваім наватарствам у сьферы сцэнічнага іміджу, паколькі менавіта ён прыўнёс у антураж металістаў скураное адзеньне, металічныя заклёпкі і ланцугі, запазычаныя ім у сэкс-шопах.


2. Роберт Плант / Robert Plant (Led Zeppelin)

Уплыў Роберта Планта на гiсторыю разьвiцьця рок-музыкi i сёньняшнi яе твар велізарны: ён быў кумірам і прыкладам для перайманьня для мноства вакалістаў, яго вобраз стаў сімвалам 70-х, а манера паводзін Роберта Планта на сцэне — некалькі разбэшчаная і паказная – рабіла канцэрты Led Zeppelin яшчэ больш яркімі і запамінальнымі. Незвычайны, выключны голас Роберта, ад якога дрыжыкi бягуць па сьпiне, спараджае запал i пажаду, прымушае слухачоў зразумець, што перад імі ня проста прафесіянал, які можа лёгка і нязмушана ўзяць самую неверагодна высокую ноту, а сапраўдны манiпулятар настроем, думкамi й жаданьнямi. Асабiста для мяне голас Роберта Планта быў першым музычным аргазмам, i гэтае яскравае пачуцьцё стаiць сёньня значна вышэй за ўсё, што я чула надалей, таму што ў параўнаньнi з вакалiстам Led Zeppelin гэтак жа моцна насамрэч ужо мала што ўражвае.


3. Ронi Джэймс Дзiа / Ronnie James Dio (Rainbow, Black Sabbath, Dio)

Дзіа заўсёды быў адным з, калі ня лепшым вакалістам усіх часоў. Ён быў амаль што не апошні з магікан таго пакаленьня, каторае стварала непаўторную музыку, у якой была душа, і якая, як мне часьцяком здаецца, засталася дзесьці ў вялікіх 80-х. Прычым, у параўнаньні з многімі іншымі вялікімі вакалістамі таго часу, на якіх сапраўды ў нашы днi страшна глядзець, так яны зьмяніліся, у Дзiа да апошняга гарэлi вочы і энергія бiла ключом. Дзіа кранае менавіта ў эмацыйным плане, мне падабаецца галоўным чынам разнастайнасьць, нешаблоннасьць (а працаваў ён у вельмі шаблонным жанры) гучаньня, якая выяўляецца ў душэўнасьці і атмасфернасьці.


4. Брус Дзікінсан / Bruce Dickinson (Iron Maiden)

Дзікінсан зьяўляецца адным з наймацнейшых метал-вакалістаў і дакладна самым вядомым сьпеваком і шоўмэнам, якія выйшлі з руху 80-х гадоў. Яго моцны высокі голас і стыль сьпеву паўплывалі на станаўленьне цэлага новага пакаленьня музыкаў. На працягу ўсёй музычнай кар'еры манера сьпеву Бруса Дзікінсана не заставалася аднастайнай: паступова ён адмовіўся ад крыку, якім часта замяняў чыстыя сьпевы на больш раньніх альбомах. Падчас працы ў Iron Maiden Брус паступова ўздымаў свой прафесійны ўзровень, і ў выніку да неверагоднага вакальнага дыяпазону ён дадаў класічную тэхніку і сталасьць. За магутныя вакальныя дадзеныя Дзікінсан атрымаў ад прыхільнікаў мянушку Air Raid Siren (Сірэна супрацьпаветранай абароны).


5. Брайан Джонсан / Brian Johnson (AC/DC)

Можна сказаць з упэўненасьцю, што са зьяўленьнем Джонсана ў AC/DC накірунак творчасьці гурта, дый, напэўна, разьвіцьцё сусьветнай рок-сцэны ў цэлым ператварыліся ў штосьці зусім новае і своеасаблівае. Па аглушальна пасьпяховым альбомам 'Back in Black’ стала зразумела, што Джонсан неперасягальны ў плане вакалу, і, акрамя гэтага, ён быў сапраўдным рок-франтмэнам, вядомым прыхільнікам дзякуючы сваёй яркай і энергічнай манеры паводзінаў на сцэне. Ва ўнікальным вакале і стылі выкананьня Джонсана ўвасобленая грымучая сумесь эмоцый, што падаецца публіцы жартоўна, непасрэдна, і, што характэрна, без забароненых прыёмаў уплыву на жаночую аўдыторыю)


6. Эксл Роўз / Axl Rose (Guns N Roses)

Дзякуючы свайму магутнаму і шырокаму вакальнаму дыяпазону і энергічным канцэртным выступленьням, Эксл Роўз быў названы адным з найвялікшых вакалістаў усіх часоў і «самым харызматычным вакалістам у сьвеце» (MTV, 90-ы год). Задзiрлiвы, заўзяты і жудасна супярэчлівы характар Роўза наклаў адбітак на ўсю творчасьць і дзейнасьць створанага ім гурта. Скандальныя гісторыі дапамаглі Экслу Роўзу зарабіць рэпутацыю «вельмі, вельмі дрэннага хлопчыка», і ўсё гэта пастаянна прыцягвала да “Ганзаў” увагу і выклікала павышаную цікавасьць. Вядома, за апошнія 20 гадоў голас Эксла зьведаў значныя зьмены па прычыне, мякка кажучы, “самабытнага” стылю жыцьця. Але для мяне Роўз быў і застаецца ўлюбёнай, амаль што легендарнай асобай, і нельга адмаўляць яго заслугі перад рок- i метал-сцэнай за непрацяглы, на жаль, час росквіту Guns'N'Roses.


7. Дэвід Кавердэйл / David Coverdale (Deep Purple, Whitesnake)

Дзесьцi чытала, што некаторыя лічаць Кавердэйла ня больш чым клонам Роберта Планта. На мой погляд, гэта дзіўнае i ў коранi няправiльнае меркаваньне, прынамсi таму, што ў адрозьненьнi ад вялікага вакаліста Led Zeppelin, у Кавердэйла крыніцы натхненьня і генезіс былі зусім іншымі, не гаворачы ўжо аб стылi выкананьня i асабiстай падачы. Што датычыцца вакалу i лiрыкi — Дэвід Кавердэйл заўсёды быў на вышыні. Многія неўмiручыя балады, як гурта Deep Purple, так і Whitesnake, запомніліся фанатам ня столькі магутнымі гітарнымі партыямі, тэхнiчнай iгрой, колькі пранікнёным тэкстам і моцным і глыбокiм, з гэткай блюзавай «пясчынкай», вакалам… Выдатны і сцэнічны вобраз Кавердэйла — валасатага хлопца ў скураных штанах, што апяваў усё хараство і горыч фізічнага каханьня. Зразумела, што ў дадзенай іпастасі ён быў не ўнікальны, ды і сьпяваў усё той жа блюз-рок, сплецены з раньнім брытанскім хэві-металам, усё той жа стадыённы размашысты драйв, усё тыя ж паўэр-балады. Але для мяне нават на фоне значна больш трушных хэві-вакалістаў Кавердэйл па-ранейшаму зьяўляецца першым прыгажуном, ідэалам мужчыны. Асабліва ўлічваючы, што сёньня ў свае 63 гады Кавердэйл знаходзіцца ў выдатнай форме і, здаецца, гатовы iзноўку пакараць сьвет.


8. Озi Озбарн / Ozzy Osbourne (Black Sabbath, Ozzy Osbourne)

Хтосьцi можа не пагадзiцца, алё, на мой погляд, голас Озі ніколі ня быў зорным, найлепшым. Але што дакладна — Озi быў непараўнальным і асаблівым вакалістам зь яскравай, выразнай манерай выкананьня, невычэрпнай энергіяй і моцнай энергетыкай, якiя расьцягнулiся на шматгадовы творчы працэс. Озі зараз, дый ужо гадоў 10, па вялікім рахунку, не музыка і не сьпявак, а ў большай ступені сацыяльна і культурна значная асоба. Аднак, як ні парадаксальна, любая згадка Озі ў мас-медыя, нават і негатыўная, толькі дадае папулярнасьці гэтаму цудоўнаму метал-вакалісту і артысту па жыцьці і аніяк яму ня можа пашкодзіць. Перыяд творчасьцi Озi ў Black Sabbath зрабiў яго сапраўднай легендай цяжкага металу i назаўжды замацаваў у шэрагу найлепшых вакалiстаў эвэр, у тым лiку i ў маiм топе.


9. Клаус Майнэ / Klaus Meine (Scorpions)

Клаус Майнэ — вакаліст аднаго з самых пасьпяховых нямецкіх гуртоў «Scorpions», уладальнік голасу, што стаў візітнай карткай сусьветна вядомага калектыву, якi да нашых дзён, безумоўна, зьяўляецца сапраўдным культурным музычным здабыткам чалавецтва. Шырока вядома, што ў 32 гады, Клаус Майнэ, пасьля, здавалася б, звычайнай прастуды перажыў страту голасу. Аднак, пасьля доўгай тэрапіі і хірургічных аперацый голас Клауса быў адноўлены, больш за тое, яго вакальныя дадзеныя нават палепшыліся. Некаторыя крытыкі пісалі, што «яму ўставілі жалезныя зьвязкі». Усе наступныя гады голас Майнэ практычна не зьмяняўся, застаючыся на ранейшым, вельмі высокім узроўні, і апошнія альбомы Scorpions — таму добрае пацьверджаньне. Клаус як сьпявак зь лёгкасьцю спраўляецца як з павольнымi спакойнымi лірычнымі кампазіцыямі, так і зь цяжкімі хуткімі запальнымі песьнямi. Несумненна, вакал Клауса Майнэ зьяўляецца «адметным знакам» гурта, надаючы яму велiчнасьць i унікальнасьць.


10. Джо Элiат / Joe Elliot (Def Leppard)

Голас Эліата перажываў значныя зьмены на працягу яго творчага шляху. У пачатку, на першых альбомах, яго вакал гучаў крыху сыраватым і непадрыхтаваным, але ўжо тады былі відавочныя яго талент і імкненьне, што ў канчатковым выніку зрабілі Эліата голасам Def Leppard, і да нашых дзён ён застаецца адным з самых вядомых вакалістаў цяжкой сцэны. У мой топ Джо Эліат трапіў за творчасьць перыяду свайго росквіту з 84-да 90-га гадоў, калі былі створаныя найвялікшыя альбомы «Pyromania» i «Hysteria». На іх Эліат праявіў поўную моц свайго голасу, яго стыль сьпеву быў найвышэйшым, выключным. Як франтмэн Джо быў гарачым і вельмі харызматычным і выдатна трымаўся на сцэне. Але лад жыцьця, неразлучны з алкаголем і паленьнем, ня мог у канчатковым выніку не адбіцца на вакальных дадзеных Эліата. Сёньня ён ужо ня ў стане ўразіць прыхільнікаў супервысокімi нотамі і ранейшым шырокім дыяпазонам з масіўнымі гармонiямi. Аднак, калі Эліат сьпявае ў ніжніх актавах, у камфортным для сябе дыяпазоне, яго голас гучыць так жа цудоўна i ўпэўнена, як гэта было дваццаць гадоў таму.


Алё ёсьць яшчэ адзiн вялiкi вакалiст, якi стаiць для мяне вышэй за ўсе топы. Сьпявак, каторы здолеў аб’яднаць усё найлепшае, што было створана самымi таленавiтымi i вiртуознымi прадстаўнiкамi цяжкой сцэны, у адну кампазiцыю i выканаць яе на вышэйшым узроўнi, а месцамi нават лепш, чым у арыгiнальным гучаньнi. Я маю на ўвазе праект 7th Heaven i iх бесьсьмяротны «Rock Medley». А парадокс заключаецца ў тым, што я нiдзе не змагла знайсьцi, хто дакладна выканаўца гэтага дзiвоснага трэку, i да сёньняшняга дня ня ведаю, як завуць майго героя. Грузiць песню ня буду, пакiну крышачку iнтрыгi. Усiм, хто яшчэ ня чуў, – да самастойнага хуценькага пошуку i абавязковага праслухоўваньня, а тым, хто ўжо пасьпеў зацанiць гэты музычны шэдэўр – проста ўрубiце на поўную i насалодзьцеся яшчэ раз неверагодным шматгранным вакалам. I я пайду абмазвацца, усiм мятал!

Thyruz: у блэк-метале няма месца для шчасьця

«”Svik” у перакладзе з нарвежскай значыць “здрада”. І я думаю, гэта адно з самых негатыўных слоў у слоўніку».

Для нарвежцаў Thyruz гэты год адзначаны выпускам новага альбома «Svik» і сьвяткаваньнем пятнаццацігодзьдзя існаваньня гурта. Пра гісторыю калектыва, запіс альбому і планах на будучыню чытачам BelMetal'а распавядзе Gorm, заснавальнік і гітарыст гурта.

Maria:
У сакавіку Thyruz выпусьцілі новы альбом «Svik». Як праходзіла праца над яго стварэньнем? Распавядзі пра гэта.

Gorm:
Ахх… Гэта доўгая гісторыя. Thyruz ня робіць альбом за ноч. І на гэты раз нам спатрэбілася шмат часу ў сілу некалькіх не зусім удалых спробаў. У нас было рознае бачаньне таго, як ён павінен гучаць, таму што мы слухаем розныя стылі музыкі, а кожны з нас любiць паказваць моц свайго характару… На гэтай падставе заўсёды адбываюцца канфлікты і мы можам перарабляць адну кампазіцыю да таго часу, пакуль усе ня будуць ёю задаволеныя. Я таксама павінен сказаць, што ва ўсіх нас былі ўсялякія жыцьцёвыя сітуацыі і асабістыя праблемы, з-за якіх мы перажывалі цяжкія часы і былі вымушаныя адкладаць запіс альбома. Адзін з нас правёў некаторы час у вязьніцы за свае дзеяньні… Гэта таксама стала адной з прычын… Ха-ха. Але ў выніку, праз 4 гады мы зрабілі гэта. І я вельмі задаволены!

Maria:
Як адбываецца працэс напісаньня новых песень? Хто адказны за лірыку, музыку?

Gorm:
Спачатку я і Ravnsvartr прыдумляем ідэі рыфаў і накопліваем іх для рэпетыцый. Потым мы прыносім свае матэрыялы ў рэпетыцыйны пункт і адпрацоўваем разам зь іншымi ўдзельнікамі калектыву. Яны ўважліва слухаюць і выказваюць сваё меркаваньне, уносяць свае ідэі, а потым мы ўсе разам дапрацоўваем матэрыял. У канцы Hedin Varf накладвае лірыку. Яму падабаецца атрымліваць натхненьне з рыфаў і мелодый, якія мы складаем. А часам ён проста ходзіць у лес і чэрпае натхненьне зь ценяў і гукаў ночы…

Maria:
Што вас натхняла пры напісаньні гэтага альбома?

Gorm:
Хммм… На самой справе многія з тых рэчаў, якія адбываліся са мной у жыцьці. Залежыць ад таго, як я сябе адчуваў у той дзень і ў якім настроі быў. Я таксама атрымліваю натхненьне ад паездак па лясах і гарах Нарвегіі. Астатнія могуць натхняцца ад любімых гуртоў. Але гэта можа быць небяспечна, паколькi ты пачынаеш пахадзіць на крыніцу натхненьня. Можа быць, і я грашыў гэтым у тыя далёкія часы, калі сам толькі вучыўся граць на гітары. Памятаю, што маімі першымі натхняльнікамі і настаўнікамі былі Judas Priest, Megadeth, Pink Floyd і Annihilator. З узростам і набытым досьведам я стаў вельмі скептычна ставіцца да новых гуртоў… Ня тое каб яны гучалі дрэнна… Проста шмат банд і новых рыфаў… Я заблытаўся і ня мог праглынуць усё і адразу… Я вырашыў прытрымлівацца сваіх олдавых пераваг.

Maria:
Якія тэмы вы закранаеце ў тэкстах песень на новым альбоме?

Gorm:
На гэтае пытаньне лепш бы адказаў Hedin Varf. Але і я паспрабую даць адказ на яго. Hedin Varf правёў грандыёзную працу над гэтым альбомам. Лірыка вострая, як нож, калі яе разумець. Усе тэксты пра дэпрэсію, нянавісьць і роспач. І думаю, так і павінна быць у блэк-метале. Тут няма месца для шчасьця. Hedin Varf выбудоўвае сваю лірыку з асобных фраз або цэлых гісторый, некаторыя зь якіх рэальнасьць, іншыя ж зьяўляюцца выдумкай! Калі вы набудзеце альбом, то знойдзеце буклет зь лірыкай, і я настойліва рэкамендую яе прачытаць!

Maria:
«Svik». Чаму вы абралі менавіта такую назву для альбома?

Gorm:
«Svik» у перакладзе з нарвежскай значыць «здрада». І я думаю, гэта адно з самых негатыўных слоў у слоўніку. Для нас… Гэта ўсё пачалося зь гісторыі Другой Сусьветнай вайны ў Нарвегіі. І альбом пра гэта. Ва ўсіх нас ёсьць продкі, якія ваявалі на гэтай вайне, і мы расьлі зь іх цёмнымі гісторыямі аб барацьбе супраць нацыстаў. Гэта, мабыць, адзін з самых змрочных перыядаў у нарвежскай гісторыі.

Maria:
Чаму ваш альбом такі кароткі, усяго 28:15 хвілін?

Gorm:
Нам часта задавалі шмат пытаньняў наконт гэтага… На самой справе мы ўспрымаем гэта, як камплімент. Было б значна горш, калі б вам здалося, што ён занадта доўгі… Ха-ха-ха. Так, гэты альбом атрымаўся крыху менш, але гэта эканамічнае пытаньне, мы не змаглі сабе дазволіць больш трэкаў. Гэты альбом зьяўляецца нашым самастойным рэлізам, што цягне за сабой некаторыя абмежаваньні і цяжкасьці. Але мы спадзяемся на больш доўгі рэліз у наступны раз! Мы ўжо пачалі працаваць над новым альбомам і, на мой погляд, у гэты раз у нас пачатковая база значна лепшая.

Maria:
Ці плануеце вы зьняць кліп на якую-небудзь зь песень новага альбома?

Gorm:
Так, у нас ужо ёсьць планы адносна новага кліпа, а калі нашы планы рэалізуюцца, то, думаю, гэта будзе змрочнае відэа. Зараз вырашаем, калі пачнуцца здымкі і на якую менавіта кампазіцыю. Ужо стала традыцыяй, што мы робім нізкабюджэтныя відэа і атрымліваем асалоду ад працэса яго стварэньня.

Maria:
У гэтым годзе гурту спаўняецца 15 год. Што ты адчуваеш у сувязі з гэтым?

Gorm:
15 год прайшло вельмі хутка… І 15 год значаць, што мы старэем… Але калі я азіраюся назад, бачу, што мы шмат праз што прайшлі. Мы падарожнічалі па ўсім сьвеце, сустрэлі шмат выдатных людзей. Усё гэта і ёсьць добрыя ўспаміны, якія застануцца ў маёй душы і памяці да канца жыцьця. Спадзяюся, мы і яшчэ зможам граць 15 год. У нас будзе вялікае сьвяткаваньне ў Нарвегіі 20 верасьня ў Осла ў John Dee. Мы абяцаем, што гэта будзе самае грандыёзнае шоу Thyruz, якое было калі-небудзь, мы будзем сьвяткаваць сваё пятнаццацігодзьдзе з добрымі сябрамі, напрыклад, такімі, як людзі з нарвежскага «Helvete Magazine», якi спраўляе дзесяцігодзьдзе. Мы будзем дзяліць сцэну з Susperia і многімі іншымі. І спадзяемся, што вы ўсе зможаце прыехаць!

Maria:
Як нарадзілася ідэя арганізаваць гурт? Што падахвоціла вас да гэтага?

Gorm:
Я граю на гітары з 15 год, а ў гурце з 1990 года. Лепшы перыяд блэк-металу! Усе ўдзельнікі Thyruz у пачатку 90-х гралі ў розных бандах. Мяне заўсёды прыцягваў экстрэмальны метал і iгра на гітары. Я хацеў заснаваць больш сур'ёзную банду, але ў той час ня ведаў нікога, хто мог бы аддаваць гурту дастаткова часу. І для мяне адзіным варыянтам засталося пачаць самаму. Пазьней я запрасіў Mjølner і Hedin Varf для стварэньня блэк-метал праекта. Раней мы доўгі час гралі разам у адной дэз-метал бандзе, таму зьвярнуцца да іх было лагічным. Thyruz сфармаваны яшчэ ў 1998 годзе але мы ніяк не маглі знайсьці той патрэбны склад калектыву. Гэта здарылася ў 1999. Тады склад быў такім: Gorm — гітара, Hedin Varf — вакал, Mjølner — ударныя, Antikristian — гітара, Mortimer – бас-гітара. Праз некаторы час да гурта далучыўся Ravnsvartr, які замяніў Antikristian, а Ymer у якасьці новага басіста далучыўся ў 2007 годзе.

Maria:
А чым бы ты заняўся, калі б Thyruz не было ў тваім жыцьці?

Gorm:
Я не магу ўявіць сваё жыцьцё без гурта. Я ўклаў столькі часу ў яго, што ён даўно стаў часткай мяне. Стварэньне музыкі і мастацкіх ілюстрацый сталі неабходнасьцю для мяне. І калі б я быў ня ў стане рабіць гэта… Я памёр бы ўнутры, і стаў бы марыянеткай, якой кіруе ўрад… Як астатнія.

Maria:
Якія вашы планы з Thyruz на будучыню?

Gorm:
Перш за ўсё, у нас будзе некалькі канцэртаў у Нарвегіі, Нямеччыне і Гішпаніі ў гэтым годзе і мы спадзяемся на новае відэа, пра якое згадвалася вышэй. У планах Thyruz працягваць граць, таму што гэта наш выбар і нам падабаецца тое, што мы робім. Гэта стала ладам жыцьця, а не зарабленьнем грошаў ці прагай славы, i нават не імкненьнем да супрацоўніцтва з буйнымі гуказапiсваючымі кампаніямі. Калі вам падабаецца наша музыка, то гэта стымул для нас, і мы ўдзячныя, калі атрымліваем водгукі аб тым, што робім. Мы таксама спадзяемся, што прыхільнікі будуць купляць арыгінальныя альбомы, тады яны змогуць атрымаць лепшую якасьць гуку… Гэта дае больш высокія бітрэйты і аб'ёмнае гучаньне. Mp3 — лайно! Пры праслухоўваньні пірацкіх версій вы ня чуеце некаторыя зь нізкачастотных інструментаў і гукавых эфектаў, але вы заўважыце гэта пры параўнаньні. Таксама вы выпускаеце магчымасьць убачыць добрую мастацкую працу ў выглядзе буклета і тэксту песень. І тое выдатнае пачуцьцё, калі атрымліваеш новы альбом па пошце! Я ведаю, гэта рэдкае пачуцьцё ў нашыя дні.

Maria:
Што б ты хацеў сказаць пад канец чытачам і ўсім беларускім прыхільнікам?

Gorm:
У заключэньне я хацеў бы падзякаваць цябе, Марыя, за гэтыя пытаньні і за цікавасьць беларускіх чытачоў. Я памятаю, Thyruz гралі на Metal Crowd у 2012 годзе. Гэта быў пякельны натоўп і цудоўныя людзі… Для нас было б гонарам вярнуцца!

Тэкст: Maria-Alex
Пераклад: Вольга Вячэрская

Зьміцер Траяновіч

Зьміцер Траяновіч — знакаміты ў колах беларускае метал-плыні мастак, афарміцель, майстар тату. Пастаянны дызайнер арту для Gods Tower і многіх іншых беларускіх гуртоў. І проста цікавы чалавек, які можа распавесьці пра нашую сцэну цяжкой музыкі з вышыні гадоў і вопыту, яе разьвіцьцё, дасягненьні і перспектывы.

З чаго усё пачыналася? Як прыходзілі да цяжкой музыкі ў тыя часы? Цікава пачуць пра тагачасныя рэаліі.
Калі казаць пра мяне, фэнам цяжкога мэталу я стаў менавіта дзякуючы яскраваму і прывабнаму афармленьню альбомаў і плакатаў шмат якіх metal-гуртоў таго часу (1985-1990 гг.). Гэта былі дзівосныя маскіты Iron Maiden, Megadeth, Kreator ды інш. Узьнікла жаданьне паслухаць і саму музыку. Шмат хто зразумее, што са мной пры гэтым сталася (усьміхаецца). Убогая якасьць перапісаных па сто разоў аўдыёзапісаў на рыпучых касэтах МК-60 ня вынікла для мяне перашкодай, каб стаць metal-фэнам. Часы былі тыя яшчэ… прагрэс прасоўваўся марудна, але інфа пакрысе прасочвалася ў невялікія мястэчкі Беларусі. Першыя шапікі гуказапісу, першая магнітола “Берасьце” за 600 савецкіх рублёў (на якую зьбіралі ўсёй сям’ёй).
Пасьля heavy metal’у зьявіўся thrash metal, а потым і death. У той час я наведваў мастацкую студыю у родных Баранавічах, пасьля паступіў у Менскую мастацкую вучэльню. І панеслася! Першыя канцэрты, знаёмствы, стасункі. І для мяне выявілася, што ў Беларусі ўжо існавалі і выдавалі даволі якасны мэтал многія каманды. Першымі былі менскія Exhumator і Tornado. Потым у Магілёве Thrasher ды ў Горадні Wake Up. Але мая першая праца была зробленая для гурта Hospice з родных Баранавічаў. Гэты гурт граў прагрэсіўны death metal на нэрвах у мясцовай гапаты ў адным з гаражоў (усьміхаецца). Гэта быў флаер з кантактамі гурта, які рассылаўся звычайным паштовым ліставаньнем, ні пра які інтэрнэт тады гаворкі не было. Гурт таксама выпусьціў дзьве аўдыёкасэты з маім афармленьнем і разваліўся. Потым была праца Pathologist Department. На адным зь іх канцэртаў я пазнаёміўся з творчасьцю гурта Gods Tower. Калі я пачуў дэмку The Eeriе, я зразумеў, што у нас зьявілася нешта “СВАЁ”! Хоць у падобным стылі ужо былі Bathory, але GT былі ня менш арігінальнымі ў сваёй славянскай стылістыцы, шмат у чым дзякуючы гітарнай тэхніцы Аляксандра Уракава.

У студэнцкія гады, пасьля захапленьня творчасьцю Босха, Далі і Гоі, я пачаў цікавіцца вытокамі славянскае культуры: арнаменты, узоры, і ўсё, што з гэтым зьвязана. На другім курсе я ўладкаваўся карэспандэнтам у музычную газэту “Няміга”, якая была першай у краіне. Яна была практычна чорна-белай, але ня ў гэтым сутнасьць. Рэцэнзіі на дэма-стужкі і асьвятленьне канцэртаў далі сувязь паміж гуртамі і фэнамі. Бо шмат хто й блізка не ўяўляў, што тут нешта адбываецца і хтосьці штосьці грае.

Цікавыя былі часы. Многія зараз думаюць: «Пра што гэты хлопец гаворыць… у наш час інтэрнэту і даступнай інфармацыі». А тады было паштовае ліставаньне, фэнзіны ручной працы і нават саколкі з атрыбутыкай, якія я прымудраўся маляваць незмывальнай спец. тушшу. Кампакт-дыскі замянілі аўдыёкасэты. CD The Eerie і The Turns я афармляў быўшы ў войску. У тых умовах лепшага за гуаш матэрыялу для выкананьня я не знайшоў. Там жа я пачаў асвойваць яшчэ адзін від мастацтва – тату. Забралі мяне ў войска мастаком-афарміцелем, а вярнуўся я татуіроўшчыкам-пачаткоўцам з кліенцкай базай. Гэтым відам дзейнасьці я займаюся дагэтуль. Вольны ад тату час я прысьвячаю жывапісу ў стылі сюрэалізм. Не забываю пры гэтым рабіць некаторыя арт-працы для нашых мэтал-гуртоў. З апошняга, што я аформіў, быў CD Lost Regrets з альбомам Obsession.

Ня меней цікава і правесьці параўнаньне беларускай музычнай сцэны тагачаснай і цяперашняй.

У 90-х у асноўным былі канцэрты-мяшанкі, дзе выступалі гурты розных стыляў. Туды прыходзілі людзі, якія слухалі той альбо іншы стыль, і зыходзячы з гэтага набівалася поўная зала. Цяпер ужо сцэна падзялілася па стылях, адпаведна людзі, якія слухаюць death metal, ідуць на death metal, і ўжо пры гэтым на doom metal яны ня пойдуць. Ну і калі ў 90-х быў інфармацыйны голад, то цяпер такога няма — і людзі ўжо выбіраюць, куды йсьці. Бракуе руху і падтрымкі гэтай культуры. Гэта прыкладна як з тату-фэстамі. Тату робяць многія, але на тату-фэсты ходзяць ня ўсе. Няма ў людзей пранікненьня гэтай культурай. Хацелася б, каб апроч Менску хоць бы абласныя гарады былі ў тэме на больш высокім узроўні, каб нашы гурты маглі зрабіць нейкі мінімальны тур з канцэртамі і добрай падтрымкай фэнаў.

З пазіцыі гадоў і пастаяннай уцягнутасьці ў беларускую метал-плынь, што можаш сказаць пра яе дасягненьні? Якія імёны можна вылучыць і чаму?

У свой час да высокага ўзроўню падышлі Asguard. Узроўню, які дасягнуў Gods Tower. Цяпер годны ўзровень выдаюць Litvintroll, Serdce, Posthumous Blasphemer. Ладзяцца папулярныя фэстывалі, якія ў людзей ужо на слыху. Ёсьць лэйблы, якія на прыстойным узроўні выдаюць прадукцыю. Чаму сёньня ў Беларусі гурт № 1 гэта Gods Tower? Адказ просты, за гуртом стаіць культавы статус і прафесіяналізм, чаго бракуе шмат якім камандам. Ну і асноўная прычына, чаму сцэна трымаецца на голым энтузіязме і ўзроўні хобі, палягае ў разьвіцьці нашай краіны ўвогуле. Але ня варта апускаць рукі, нешта будзе, пакуль нехта штосьці будзе рабіць.

Цяпер давай пагаворым пра тваю персону. Пра творчасьць і натхненьне. І выніковы плён гэтага.
Я адданы сваім пачынаньням. Жывапіс, тату, афармленьне. Якім гэта было ў 90-х, такім гэта ёсьць і цяпер. Вядома, у кожным з гэтых заняткаў ёсьць свае правілы і нейкія законы, калі можна так сказаць, але для мяне ўсё гэта адно цэлае — мастацтва. Калі ў тату ёсьць доля рамяства, а ў афармленьні некаторыя стылістычныя прывязкі, то жывапіс для мяне — гэта палёт душы і адпачынак ад штодзённых клопатаў. Пра натхненьне ва ўсім гэтым казаць няпроста. Ідэі могуць прыходзіць хутка, а могуць пакутліва доўга. Мова перадачы думак празь сімвалізм або атмасферу на паверхню палатна бывае часам няпростай. Але я атрымліваю ад гэтага асалоду. Бывае, ў нейкія моманты творчага ступару я зладжваю разьмінку сваім фантазіям, разыгрываецца ўяўленьне, і гэта дапамагае ўвайсьці зноў у працоўнае рэчышча. На пачатку восені я планую сваю першую аўтарскую выставу жывапісу, якую можа наведаць любы ахвочы. Уваход будзе вольны.

А што да афармленьня дыскаў? І дарэчы, што чуваць ад Gods Tower зь іх доўгачаканым DVD?
У працы з гуртамі галоўны нюанс і праблема — гэта падвесьці многія ідэі пад агульны назоўнік. Бо ў гурце некалькі чалавек, і бывае, што кожны вылучае сваё меркаваньне. Зразумець і прасякнуцца духам музыкі і зрабіць афармленьне абліччам гурта. У гэтым выпадку з Gods Tower ўсё даўно зроблена і дасягнута паразуменьне. На цяперашні момант гатовыя 10 прац па афармленьні DVD, які мы ўсе даўно чакаем. Ёсьць упэўненасьць, што да канца году мы яго ўбачым! У якасьці зыходнікаў для працы над буклетам былі ўзятыя канцэртныя фота фэнаў. Гэта падкрэсьліць і ажывіць дух канцэртнага выступу і пакажа адзінства фэнаў і гурта. Ёсьць таксама вялікая ўпэўненасьць у наступным альбоме гурта, хто б што не казаў. Шмат што назаўжды зьмянілася, але я мяркую, што дух гурта застаўся і жыве дагэтуль. Напрацоўкі па афармленьні новага альбому ўжо ёсьць! А гэта добры знак.

Znich – на сцэне фестывалю “Басовішча”

Сёлетняе “Басовішча” абяцае стаць асаблівым – фестывалю маладой беларускай музыкі спаўняецца 25 год ( больш, чым многім з нас ), і арганізатары крыху адышлі ад канцэпцыі салянкі з моладзі. Гэтым разам на сцэну, што мае быць ля польскага гарадка Гарадка ( ха-ха, калямбур), 18-19 ліпеня зьбяруць больш яскравых і вопытных прадстаўнікоў беларускай (і ня толькі) музыкі, мноствам з тых, чый творчы шлях на гэтых самых “Басовішчах” і пачынаўся.

Адным з гуртоў-хэдлайнераў стане Znich, добра вядомыя і сур’езныя пэган-фольк металісты. Як стала вядома ад лідэра гурта Алеся Таболіча, падчас іх выступу прагучаць новыя песьні. Акрамя таго, ў складзе гурта новы бубнач, былы ўдзельнік Imprudence.

Акрамя Znich, сярод ўжо заяўленых удзельнікаў Лявон Вольскі, “Крама” з новым альбомам, LitvinTroll, IQ48, Re1ikt, Гайдамакі і мноства іншых яскравых гуртоў Беларусі, Польшчы і Украіны.

Праўда, сёлета не было аніякай звыклай і чаканай інфы наконт бясплатных віз для тых, хто едзе на фэст. Гэта можа стаць даволі негатыўным момантам, аднак, спадзяюся, пасольства Польшчы пойдзе насустрач арганізатарам, як і раней, і мы атрымаем выдатны фэст.

Мост - 2014. Дзень 2

Раніцай чацьвёртага ліпеня бадзёрасьць духу, якой было так шмат у першы дзень, некуды дзіўным чынам зьнікла. Прымусіць сябе ўстаць з ложка было нейкай непераадольнай задачай, але ўсё ж жаданьне патрапіць на фэст перемагло.
На гэты раз аўтобусы дзіўным чынам не жадалі хадзіць там, дзе яшчэ ўчора хадзілі, таму я (і ня толькі) амаль гадзіну прастаяў на прыпунку. Але метад дэдукцыі працуе, і перайшоўшы на іншы бок дарогі я пабачыў аўтобусік, які мірна стаіць і чакае пасажыраў. Што ж, рухаемся на Баравую!

З-за затрымкі прапусьціў палову выступу Anthropos, італійскіх хардрокераў. Хлопцы выйшлі на сцэну роўненька а трэцяй ня гледзячы на тое, што большасьць людзей яшчэ не даехала. Увогуле дзіўна рашэньне ставіць іх першымі, таму што гурт зь Італіі ну ніяк не цягнуў на разагрэў кагосьці. Сапраўдны хард-рок як ён мае быць, эпатажны зьнешні выгляд – тыя хто быў, ацанілі. Дарэчы, на наступны дзень гурт даваў сольны канцэрт у Менску.

Наступныя Леприконсы запомніліся толькі знаёмай зь дзяцінства Хали-гали, а Aspirin Rose мелі тыя жа траблы з гукам, што і Stigmata. Ну так ужо ціха, што напэўна без мікрафона вакал быў бы грамчэй. Ня гледзячы на тое, трошкі тяжкасьці ў другі дзень хлопцы дадалі.
Sounduk, былыя Детидетей, сьпявалі пра розныя мілыя пачуцьці, пра дабро і чуласьць адзін да аднаго. Напэўна, гэта быў самы шчыры выступ за два дні з сапраўды непадманнай музыкай і лірыкай.
Наступны Валянцін Стрыкала заклікаў людзей “гаўнарыцца” і ўгараць, яго песьні ўсе даўно ведаюць напамяць, пасьля выступу сундукоўцаў гэта было тое, што трэба. Юра, такі мімімішны на сцэне, сьціпла ўсьміхаўся, а дзяўчаткі на танцпляцы не маглі адарваць ад яго вачэй.

Louna можна назваць першым з трох галоўных хэдлайнераў. Калектыў на чале зь непаўторнай Лу за вельмі кароткі час здабыў аграменную папулярнасьць і зараз кожны менскі канцэрт – гэта поўная зала і сотні прыхільнікаў іх творчасьці. Лёгкі дожджык не перешкодзіў выступу, і людзі выдатна адарваліся пад “Бойцовский клуб", «Сделай громче» і астатнія знаёмыя публіцы хіты.

Наступныя госьці, амерыканцы Skillet, якія граюць “хрысьціянскі рок”, накіравалі на прэс-брыфінг адзьдзімацца Джона Купера. Былі заданы пытаньні аб Беларусі, накшталт ці ведае ён нейкія іншыя беларускія фэсты, што ён пабачыў за час знаходжаньня ў нашае краіне, як яму тут увогуле. Агульны адказ – музыкі стомленыя, амаль нічога не пабачылі і вельмі мала ведаюць пра Беларусь увогуле. Адзінае – па дарозе з аэрапорта яны зацанілі бібліятэку. Правакацыйным было пытаньне аб іх адносінах да забаронаў выступаў гуртоў па рэлігійных падставах. Джон хітра зьехаў, сказаўшы, што ў іх у Штатах свабода слова і кожны вольны выяўляць свае думкі, як хоча. Ну што ж, дзякуй і за гэта. Выступілі музыкі на выдатна, ну а як жа можа быць інакш. Было ўжо цёмна, што яшчэ больш спрыяла файнаму ўспрыманьню іх праграмы.

Такім чынам надыходзіў час да галоўнага цьвіка праграмы гэтага вечера – гуртоўка Ленинград зь Пецярбурга. Напэўна, заморскім гасьцям было дзіўна бачыць, што расейскі гурт з просьценькай музыкай успрымаецца гарачэй за ўсе астатнія, узятыя разам. Музыкі амаль абмінулі новыя песьні і выдалі праграму толькі з бранябойных хітоў. Сярожа Шнур лаяўся матам на чым зямля стаіць, а людзі з задаволенымі тварамі яму падпявалі. З кожнай песьняй на сцэне зьяўляліся новыя людзі і пад канец іх колькасьць ледзь не дасягнула дваццаці чалаек. Праграма больш за гадзіну скончылася імправізаваным эратычным шоў ад Шнура і вакалісткі Алісы. Што гэта вы тут уладкавалі, а? Пасьля іх выступу на твары яшчэ доўгі час была нейкая прыдуркаватая задаволеная ўсьмешка, дзякуй Атом Интертеймент менавіта за іх. Ну й канечне і за ўвесь фэст цалкам, за тое, што намагаюцца неяк разрухать фэставую культуру Беларусі, і яно ў іх абавязкова атрымаецца. Дакладней, атрымліваецца ўжо.

Тэкст: Ігар Богуш.
Фота: Зьміцер Сачыўка.

Мост - 2014. Дзень другі

Раніцай чацьвёртага ліпеня бадзёрасьць духу, якой было так шмат у першы дзень, некуды дзіўным чынам зьнікла. Прымусіць сябе ўстаць з ложка было нейкай непераадольнай задачай, але ўсё ж жаданьне патрапіць на фэст перемагло.
На гэты раз аўтобусы дзіўным чынам не жадалі хадзіць там, дзе яшчэ ўчора хадзілі, таму я (і ня толькі) амаль гадзіну прастаяў на прыпунку. Але метад дэдукцыі працуе, і перайшоўшы на іншы бок дарогі я пабачыў аўтобусік, які мірна стаіць і чакае пасажыраў. Што ж, рухаемся на Баравую!

З-за затрымкі прапусьціў палову выступу Anthropos, італійскіх хардрокераў. Хлопцы выйшлі на сцэну роўненька а трэцяй ня гледзячы на тое, што большасьць людзей яшчэ не даехала. Увогуле дзіўна рашэньне ставіць іх першымі, таму што гурт зь Італіі ну ніяк не цягнуў на разагрэў кагосьці. Сапраўдны хард-рок як ён мае быць, эпатажны зьнешні выгляд – тыя хто быў, ацанілі. Дарэчы, на наступны дзень гурт даваў сольны канцэрт у Менску.

Наступныя Леприконсы запомніліся толькі знаёмай зь дзяцінства Хали-гали, а Aspirin Rose мелі тыя жа траблы з гукам, што і Stigmata. Ну так ужо ціха, што напэўна без мікрафона вакал быў бы грамчэй. Ня гледзячы на тое, трошкі тяжкасьці ў другі дзень хлопцы дадалі.
Sounduk, былыя Детидетей, сьпявалі пра розныя мілыя пачуцьці, пра дабро і чуласьць адзін да аднаго. Напэўна, гэта быў самы шчыры выступ за два дні з сапраўды непадманнай музыкай і лірыкай.
Наступны Валянцін Стрыкала заклікаў людзей “гаўнарыцца” і ўгараць, яго песьні ўсе даўно ведаюць напамяць, пасьля выступу сундукоўцаў гэта было тое, што трэба. Юра, такі мімімішны на сцэне, сьціпла ўсьміхаўся, а дзяўчаткі на танцпляцы не маглі адарваць ад яго вачэй.

Louna можна назваць першым з трох галоўных хэдлайнераў. Калектыў на чале зь непаўторнай Лу за вельмі кароткі час здабыў аграменную папулярнасьць і зараз кожны менскі канцэрт – гэта поўная зала і сотні прыхільнікаў іх творчасьці. Лёгкі дожджык не перешкодзіў выступу, і людзі выдатна адарваліся пад “Бойцовский клуб", «Сделай громче» і астатнія знаёмыя публіцы хіты.

Наступныя госьці, амерыканцы Skillet, якія граюць “хрысьціянскі рок”, накіравалі на прэс-брыфінг адзьдзімацца Джона Купера. Былі заданы пытаньні аб Беларусі, накшталт ці ведае ён нейкія іншыя беларускія фэсты, што ён пабачыў за час знаходжаньня ў нашае краіне, як яму тут увогуле. Агульны адказ – музыкі стомленыя, амаль нічога не пабачылі і вельмі мала ведаюць пра Беларусь увогуле. Адзінае – па дарозе з аэрапорта яны зацанілі бібліятэку. Правакацыйным было пытаньне аб іх адносінах да забаронаў выступаў гуртоў па рэлігійных падставах. Джон хітра зьехаў, сказаўшы, што ў іх у Штатах свабода слова і кожны вольны выяўляць свае думкі, як хоча. Ну што ж, дзякуй і за гэта. Выступілі музыкі на выдатна, ну а як жа можа быць інакш. Было ўжо цёмна, што яшчэ больш спрыяла файнаму ўспрыманьню іх праграмы.

Такім чынам надыходзіў час да галоўнага цьвіка праграмы гэтага вечера – гуртоўка Ленинград зь Пецярбурга. Напэўна, заморскім гасьцям было дзіўна бачыць, што расейскі гурт з просьценькай музыкай успрымаецца гарачэй за ўсе астатнія, узятыя разам. Музыкі амаль абмінулі новыя песьні і выдалі праграму толькі з бранябойных хітоў. Сярожа Шнур лаяўся матам на чым зямля стаіць, а людзі з задаволенымі тварамі яму падпявалі. З кожнай песьняй на сцэне зьяўляліся новыя людзі і пад канец іх колькасьць ледзь не дасягнула дваццаці чалаек. Праграма больш за гадзіну скончылася імправізаваным эратычным шоў ад Шнура і вакалісткі Алісы. Што гэта вы тут уладкавалі, а? Пасьля іх выступу на твары яшчэ доўгі час была нейкая прыдуркаватая задаволеная ўсьмешка, дзякуй Атом Интертеймент менавіта за іх. Ну й канечне і за ўвесь фэст цалкам, за тое, што намагаюцца неяк разрухать фэставую культуру Беларусі, і яно ў іх абавязкова атрымаецца. Дакладней, атрымліваецца ўжо.

Тэкст: Ігар Богуш.
Фота: Натальля Будная, Зьміцер Сачыўка.

Мост - 2014. Дзень першы

Вось і адгрымеў галоўны оўпэн-эйр краіны. 3 і 4 ліпеня на Баравой было сапраўды сьпякотна, а для шматлікай публікі выступілі лепшыя гурты як з замежных краінаў, так і зь Беларусі.

Разабраўшыся з грамадскім транспартам, які дадаткова хадзіў з Уручча, я даволі хутка даехаў да месца, дзе ўжо ад самога прыпынку пачыналі тусавацца нефармальнага выгляду хлопчыкі і дзяўчаты. Яшчэ пяць хвілінаў, зьдзіўленьне проста аграменнай чарзе ля ўваходу (мой сябар па падказу міліцыянта пайшоў на другі ўваход, і ён быў абсалютна пусты, такі вось лайфхак) — і я на тэрыторыі фестывалю.

Пакуль Валерыя Садоўская сьпявала каверы, а Rili Dope раздавалі стаф, падазрона падобны да Limp Bizkit, я вылучыў час на агляд непасрэдна тэрыторыі фэсту. Акрамя галоўнай музычнай часткі людзі яшчэ мелі магчымасьць адтапырыцца ля маленькай сцэны ад Sprite, угарэць па клубнячку на модным танцпляцы ад Freedom Music, а таксама зрабіць некалькі ёга-практыкаваньняў ды пакінуць дзіцё ў намёціку-“разьвівайцы”. На кропках Winston можна было набыць цыгарэт, кожнаму давалі круцецкую запальнічку ў падарунак. Быў у наяўнасьці фэставы мерч, таксама як і мерч большасьці выступоўцаў. У свабодным продажы было піва па даволі дэмакратычным кошце. Ежа таксама была, але вось яе асартымент гэта ўжо іншая размова. Але, ня есьці мы туды прыйшлі, таму ня будзем і чапаць гуты пункт.

Рэлаксавую частку фэсту завяршалі On-the-Go, а людзі рыхтаваліся да першага цяжкага выбуху, якім у гэты дзень была Stigmata. Хлопцы выйшлі на сцэну праз хвіліну пасьля папярэдніх выступоўцаў і адразу паказалі, што сумаваць людзям падчас свайго выступу яны не дадуць. Першым трэкам быў “Оставь надежду”, пад якой лежня цюленяў у фан-зоне раптоўна перетварылася ў жывы камяк, а на звычайным танцпляцы сьцягнулася вялікая колькасьць людзей і распачаўся сапраўдны ўгар. Бог меня простит, Магмель, Танцуй, …До девятой ступени — у гэты вечар гурт сыпаў толькі праверанымі хітамі. Асабліва сімвалічна гучала песьня, прысьвечаная нашай Незалежнасьці і сяброўству народаў – Начнётся война. Выдатны выступ, толькі вось гук можна было зрабіць грамчэй разы ў два-тры. Сьпішам гэта на скаргі мясцовых жыхароў.

Пакуль улюбёнцы беларускай публікі Akute выдавалі сваё шоў, я наведаў прэс-брыфінг Stigmata, дзе Тарас і Арцём далі разгорнутыя адказы на розныя пытаньні. Урыўкамі было прыкладна так: гэта апошні фэставы выступ гэтым летам, гурт сыходзіць на невялічкія вакацыі; хлопцы сапраўды ўдзячныя менскай публіцы за падтрымку, мы тут не падобныя да іншых, сапраўдныя шалёныя фаны; генерацыя фанаў зьмянілася і аднавілася, тыя, хто былі зь першых год з гуртом, прыходзяць на выступы ўжо зь дзяцьмі; наступны выступ у Менску – 18 кастрычніка з акустычнай праграмай, у Рэпабліку.

Дай Дарогу ведаюць усе. Як і тое, на што яны здольныя на сцэне. Гурт заўсёды дае аншлагавыя клубныя канцэрты, і зараз переважная большасьць людзей была ля сцэны. Правакацыйныя простыя тэксты, зразумелыя кожнаму – усё, што застаецца, толькі ўгараць. Што аматары зрабілі на выдатна, асабліва горача рэагуючы на такія хітовыя рэчы, як «По-синему», «Прыгай в коляску» і г.д.

Такім чынам час падыходзіў да першага хэдлайнера, кім у гэты вечар быў John Newman. Наладка заняла даволі доўгі час, а ў небе над галавой пачалі бясконца лятаць самалёты і верталёты ў бок гарадскога параду. Цікава, як Джон адрэагаваў на гэта, бо ня кожны выступ музыку суправаджае такі незвычайны фон. Што да выступу – усё выдатна-танцавальна, пад модныя песьні зь верхалінаў хіт-парадаў людзі бадзёранька танчылі, своеасаблівы рэлакс пасьля цяжкай часткі быў у тэму.

Наступныя выступоўцы – Guano Apes, самы чаканы гурт як для мяне, так, мяркую, і для большасьці астатніх наведвальнікаў фэсту. Без асаблівых затрымак гурт выйшаў на сцэну. Можна доўга спрачацца наконт пэўнай апапселасьці гурта ў сёньняшнія дні, але яны ўсё так жа даюць чаду. Сандра прысьвячала песьні дню нашай Незалежнасьці, увесь час дзякавала зале, гулялася зь лятучым робатам-дронам, які здымаў усю гэтую справу на відэа. Тры самыя чаканыя баявікі – Open Your Eyes, Big in Japan і Lords of The Boards Сандра адпачывала, таму што ўсім знакомыя зь дзяцінства тэксты сьпявалі самі людзі. Доўгачаканы выступ адбыўся, і асабіста для мяне ён быў своеасаблівым камбэкам у дзяцінства. Другі клас, канал Viva Zwei і іх кліпы, якія можна было пабачыць кожную гадзіну. Дзякуй.

Пад апошніх хэдлайнераў, Kasabian, засталіся ўжо сапраўды іх фанаты. Было бліжэй да дванаццатай, і людзі баяліся спазьніцца на транспарт. Хлопцы з Брытаніі сталі падыходзячай завяршаючай кропкай для першага дня, і тыя, хто застаўся, мелі магчымасьць патанчыць у апошні раз за гэты вечар. Апошні – калі яны не заставаліся на Godskitchen Night Party, якая была бясплатная для набыўшых квіткі на фэст.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка

Вандроўка зь Пятро

Не, ну калісьці гэта павінна было адбыцца. Гэта каб я столькі гадоў ведала Пятро – і ня зьезьдзіла зь ім хоць у кароценькае падарожжа! Асобна да гэтага часу я пабачыла на Беларусі амаль ўсё, што тут можна пабачыць, але ўжо колькі Пятро аб’езьдзіў па прасторы былога Саюза – дык ажно задахрэна, таму ў дарозе зь ім было б і весела, і камфортна. Ён не аматар агляданьня архітэктурных помнікаў, прынамсі, далёка не ў такой ступені, як я. Але хто дзяўчыну вячэрае, той яе й танцуе – і прыйшлося Пятро, які надта ня любіць, калі яго называюць вандроўнікам, стаць на дзянёк маім спадарожцам і накіравацца да невядомага месца (бо я ж не казала да апошняга, куды мы едзем), адметнага па-большасьці тым, што мы абодва дакладна не бывалі там раней.

Я разумела, што зьдзівіць не атрымаецца, але хацелася хаця б не зусім расчараваць. Ну і, здаецца, невялічкі, але дужа незвычайны касьцёл у вёсцы Багушэвічы ўсё ж такі не пакінуў абыякавым нават такога дасьведчанага наведвальніка.

Касьцёл Божага цела быў пабудаваны ў рэтраспектыўна-гатычным стылi ў якасьцi сямейнай пахавальнi шляхцiцаў Сьвентаржэцкiх. Першапачаткова ён уваходзiў у склад сядзiбна-паркавага ансамблю, якi належаў заможнаму роду да 1863 году i быў спалены па загадзе губернатара Мураўёва як уласнасьць кiраўнiка паўстаньня 1863—64 гг. на Iгуменшчыне.

В 1989 годзе ў адноўленым храме ізноўку адбыўся пажар, і да нашых дзён касьцёл знаходзiцца ў стане павольнай рэстаўрацыі. Cёньня касьцёл Божага цела дзейнiчае, у нядзелю тут праводзяцца службы. Але, вiдавочна, будынак патрабуе больш хуткага капiтальнага рамонту. Нягледзячы на занядбалы стан, незвычайны храм i сёньня падаецца нават не касьцёлам, а невялiчкiм казачным замкам, што ўзвышаецца на маляўнiчым узгорку i ахоўвае жыхароў вёскi.

Але я мяркую, што пазітыўныя ўражаньні ад пабачанага архітэктурнага помніка засталіся больш з-за агульнага настрою вандроўкі. Сонечнае красавіцкае надвор’е, хуткі і ўдалы аўтаспын да Багушэвічаў, шмат вольнага часу і неверагодная лёгкасьць і нязмушанасьць… Канешне ж, крыху папсавалі карму абламанымі галінамі на дрэве, разбураным трухлявым пнём і парушанай сьцяной касьцёла, але сёньня гэта толькі добрая нагода пасьміхнуцца, узгадваючы пра нашае раптоўнае вясновае падарожжа.

Больш на: vk.com/architekture

Музычны зборнік «Праз Парог!»

У беларускіх музычных калектываў і індывідуальных выканаўцаў зьявілася добрая магчымасьць у прасоўваньні сваёй творчасьці за межы краіны.

Зь 1 лiпеня па 8 жнiўня 2014 г. будзе адбывацца фармаваньне зборніку «Праз Парог!». Ідэя палягае ў стварэньні альбому, якi б расказваў пра падарожжы па замежжы i тых магчымасьцях i вопыце, якiя зьяўляюцца ў людзей, жадаючых пабачыць свет “па той бок мяжы”.

Альбом з адабранымi трэкамi будзе выдадзены на CD-плытах i бясплатна распаўсюджаны кампанiяй «У Беларусь і Еўропу — бязь візы!», а пра творчасьць беларускіх музыкаў даведаюцца новыя людзi!

Патрабаваньнi да музычных твораў, паводле арганізатараў:
  • вы павiнны зьяўляцца адным са стваральнікаў песьні;
  • трэк ужо павiнны быць запiсаны ў студыi! Мы не прапаноўваем запiс i зьвядзеньне вашага дзецiшча;

  • мы чакаем ад вас 2 файлы (mp3 320 kbps, waw);
  • таксама мы чакаем ад вас тэкст песьнi ў электронным выглядзе;
  • трэкi з нецэнзурнай лексiкай ня будуць уключаныя ў альбом;
  • свой трэк вы можаце суправадзiць яго кароткiм апiсаньнем (напрыклад, гiсторыяй яго стварэньня, пра што, на ваш погдяд, трэк, альбо што вы хацелi сказаць i г.д.) i каментаром гурта/выканаўца адносна вiзавай праблемы (будзе дададзена на старонку са зборнiкам i, магчыма, на вокладку плыты);
  • i, зразумела, нам будзе неабходна вашая згода на публiкацыю вашага трэку.

Зьвярнiце ўвагу! Факт адпраўкi свайго музычнага твору не гарантуе 100% уключэньня яго ў CD-зборнiк (зборнiк будзе складацца з улiкам агульнай карцiны твораў, якiя будуць дасланыя).

Калi ваш трэк адпавядаў асноўным патрабаваньням, ане ня трапiў у CD-зборнiк, будзьце пэўныя, што ваш талент не застанецца незаўважаным! Арганізатары паклапоцяцца аб тым, каб павялiчыць колькасьць вашых аматараў, i плануюць стварыць музычную старонку на сайце www.novisa.by. Таксама, магчыма, праект ня спынiцца на выданьнi аднаго CD-зборнiку, i ў такiм разе вы будзеце першым прэтэндэнтам на тое, как трапiць у новы зборнiк. Такiм чынам, адважвайцеся!

Паведамiце пра свой удзел лiстом на iмэйл throughtheborders@gmail.com.
Жадаем посьпехаў!

Pink Floyd вяртаюцца

Падобна на тое, што легендарныя рокеры Pink Floyd зьбіраюцца выдаць свой першы альбом упершыню за 20 гадоў. Гурт практычна не было бачна з 1995 (было толькі адно афіцыйнае ўзьяднаньне ў 2005 годзе на канцэрце Live 8), музыка для новага альбому пад назвай Endless River абрана са студыйных сэсій 1994 году. Зьвесткі пра новы альбом прыйшлі ад Polly Samson, жонкі вакаліста-гітарыста David’а Gilmour’а. Samson твітанула, што Endless River павінен выйсьці ў кастрычніку і стане лебядзінай песьняй для клавішніка Richard’а Wright’а, які памёр у 2008 годзе.

Музыка на Endless River уключае інструментальныя сэсіі з Gilmour’ам, Wright’ам ды бубначом Nick’ам Mason’ам, з новым вакалам, запісаным на працягу апошняга году. Бэк-вакаліст псіхадэлічных прагрэсіўшчыкаў Durga McBroom-Hudson таксама пацьвердзіў навіны пра новы альбом у Facebook фатаграфіямі са студыі. Невядома, ці будзе на новай працы ўнёсак ад сьпевака-басіста Roger’а Waters’а, які пакінуў гурт у 1985 годзе. Ён дакладна не ўдзельнічаў падчас сэсій 1994 году, але заўсёды ёсьць шанец, што ён можа быць прызваны для працы. Нягледзячы на супярэчнасьці паміж Waters’ам and Gilmour’ам, яны змаглі падзяліць сцэну ў 2005.

А пакуль будзем чакаць дакладнасьці ды смачнасьці, давайце паглядзім вельмі крутое і прыгожае відэа на песьню Marooned, краявіды нашай планеты з МКС разам зь відам горада-прывіда Прыпяць пад цудоўны трэк — гэта амаль аргазм!

Сяргей Бохан (Rocker)

Three Days Grace едуць у Менск

Хлопчыкі і дзяўчынкі, трымайце свае трусы і нават лепей прысядзьце, бо ў Менск едуць Three Days Grace. Канцэртнае агенцтва 4А – Ивент вязе зорных канадцаў у Беларусь, за што ім вялікі дзякуй. Туры мноства цікавых гуртоў сталі праходзіць праз Сінявокую, вось зацягнулі і Three Days Grace нейкім цудоўным макарам да нас. Хлопцы сарвуць галовы разам з дахам з Чыжоўка-Арэны 20-га верасьня бягучага года.

Няма аніякага сэнсу прадстаўляць гэны рок-гурт, бо для многіх гэта проста настальжы па дзяцінству/юнацтву, калі песьні гэных хлопцаў (а можа ўжо і мужыкоў) можна было знайсьці амаль у кожнага. Папса ды музло для “тп” скажаце Вы, ды і няхай, але я абавязкова наведаю менскі канцэрт Three Days Grace і лічыце хоць хіпстарам, але скакаць і трэсьці башкой пад гэных канадцаў атрымлівалася заўсёды выдатна.

Are you ready?

Сяргей Бохан (Rocker)

Новае відэа Eluveitie - King

Нашыя ўлюбёныя кельцкія фолк-металеры Eluveitie радуюць рэлізамі з надыходзячага альбому. Зараз нам прэзентаванае відэа на песьню King.

Што кажа гурт:
«Мы з хваляваньнем і гонарам прапануем вашай увазе King, першае відэа з альбому. Зроблена яно ў ідэальна пасуючым прыродным асяродзьдзі. Кліп паказвае тое, чым мы ёсьць: музыкі, інструманты, нашая музыка. І кліп King, і альбом Origins — гэта рэзультат нашага падарожжа ў апошнія 10 год і паказчык таго, чым мы сталі».

Што ўяўляе кліп:
Прыгожая апрацоўка. Сапраўды, атмасферна і ў фірмовым для гельвейтаў стылі. Металічная моц прыроды. Але тут няма сюжэту і разьвяцьця. Увесь кліп музыкі проста граюць на камеру. Але граюць прыгожа. Асабліва выгодны момант з сола новай скрыпачкі.

Eluveitie усё яшчэ торт. Ды торт смачны.



Альбом пабачыць сьвет 1 жніўня.

Ударнiк «Equilis» пра натхненьне й выкладаньне

Звычайна гадоў у шаснаццаць хлопчыкi пачынаюць разумець, што дагэтуль жылi неяк ня так, i ў большасьцi зьнянацку зьяўляецца жаданьне навучыцца граць на гiтары. Так было заўжды. Усе павальна хочуць быць тварам гурта, фактурна трэсьцi хаерам, выдаваць смачныя салякi ды яшчэ й сьпяваць, як металёвыя богi. Але сёньня мы пагутарым зь юнаком, каторы, нягледзячы на сваю салодкую зьнешнасьць, зь якой можна ня тое што быць франтмэнам, а нават стаяць на сцэне, нiчога не рабiць – i купацца ў промнях славы, абраў для сябе iнструмент, якi нi дома на сьцяну не павесiш, нi ў вандроўку ня возьмеш. Ён схаваўся на галёрцы за талеркамi й бочкамi – i ў вынiку плённай працы дабiўся вельмi ўражальных вынiкаў i значных посьпехаў. Нашая цiкавая размова – з таленавiтым энергiчным ударнiкам, удзельнiкам гуртоў “Equilis”, “Attraction” i “Лишнее Население”, арганiзатарам канцэртаў i выкладчыкам рок-школы «Discovery» Уладзіславам Зыблюком.



Насьця Quende:

Уладзь, адкуль узьнiкла жаданьне граць на ўдарных? Дзе ты навучаўся, каб дасягнуць такога віртуознага тэхнiчнага ўзроўню iгры? Кажуць, нават браў урокі ў вядомага бубнача Mike Terrana, гэта праўда?

Уладзіслаў:


Насамрэч, гiсторыя вельмi цiкавая. Калi я распачынаў, у мяне не было анiякага музычнага вопыту, з музыкай я быў на «Вы» i калi глядзеў на сцэну i бачыў гiтарыста i басiста – я думаў, што гэта проста 2 гiтарысты i не адрозьнiваў бас ад электрухi! Я быў абсалютна далёкi ад музыкi, але ў 9 класе на дзень народзiнаў мне падарылi DVD з апошнiм канцэртам старога калектыву Nightwish – “End of an Era”, i ён мяне вельмi натхнiў. Так я падсеў на метал, стаў фанатам Nightwish i хутка пасьля гэтага вырашыў пайсьцi навучацца ў музычную школу па класу ўдарных, нягледзячы на тое, што мой сябра мяне адгаворваў. Як зараз памятаю, дзесьцi ў сьнежнi я прыйшоў у звычайную дзяржаўную музычную школу, i там мне адказалi, што запiсаць на заняткi пасьля нейкiх уступных экзаменаў мяне змогуць толькi ў жнiўнi. Але ў кабiнеце знаходзiўся таксама мужчына, якi раптам павярнуўся й запытаў: «Ты хочаш граць на ўдарных? Слухай, мы зараз адлiкоўваем аднаго хлопца за пропускi – можаш пазаймацца астатнiя паўгады пад яго прозьвiшчам. Прыходзь… заўтра». Як я пазьней даведаўся, гэта быў вядома выкладчык Андрэй Славiнскi, каторы быў перкусiянiстам у аркестры Фiнберга, а зараз у яго ёсьць свой калектыў “VIP-jazz”. Вельмi нечакана мне пашчасьцiла, i, канешне, я пагадзiўся.
Я пачаў займацца з фанатызмам, па 5-6 гадзiн у дзень, i праз пэўны час сам быў у шоку ад таго, што зрабiў, таму што прагрэс быў вiдавочны. Першыя чатыры гады, каб вы разумелi, у мяне не было iнструменту, i дома я граў на каробках з-пад абутку, заматаных скотчам. Але гэта толькi матывавала на далейшую плённую працу. Дзесьцi паўтары гады ў мяне выкладаў Славiнскi, а пасьля ён, на жаль, звольнiўся са школы, але я вельмi шмат чаго карыснага пасьпеў ад яго пачарпнуць. З новым маладым выкладчыкам у музычным плане я быў практычна на адным узроўнi, i таму я мякка намякнуў у школе, што хадзiць далей не зьбiраюся, i так сталася, што за асаблiвую пасьпяховасьць я проста правiсеў у сьпiсах вучняў наступныя тры гады, каб пасьля забраць дакументы аб заканчэньнi.
Што датычыцца Mike Terrana – спачатку я проста прыйшоў на канцэрт Tarja ў Менску i заўважыў, як класна грае бубнач. Пасьля ўжо я пачаў глядзець яго запiсы i вiдэаўрокi i захапiўся яго асабiстай творчасьцю. Мы сустракалiся з Mike ў Кiеве пасьля канцэрту Within Temptation на яго майстар-класе, крыху пазнаёмiлiся i пагутарылi. Я задаваў яму пытаньнi наконт тэхнiкi граньня, ён мне паказваў цiкавыя рэчы i прыёмы. Гэта быў вельмi каштоўны ўрок, я лiтаральна кансьпектаваў, як студэнт на лекцыi. Сёньня Mike Terrana – адзiн з маiх улюбёных ударнiкаў i сапраўдны натхняльнiк.

Насьця Quende:


У такім маладым узросьце ты ўжо выкладаеш самастойна (Уладзь вядзе клас ударных у рок-школе/студыi “Discovery”). Распавядзi, якім чынам і пры якіх абставінах у Kiss’а атрымалася цябе завербаваць? Ці было хваляваньне й сумнеў, і што для цябе “Discovery” зараз – асноўная праца ці другародная дзейнасьць?

Уладзіслаў:


Сёньня «Discovery» – гэта мая асноўная дзейнасьць. Вядома, я пагрузiўся ў яе не на 100%, бо каб поўнасьцю паглыбiцца ў музыку, трэба шмат iнвестыраваць i часу, i грошай, а ёсьць яшчэ рэчы накшталт унiверсiтэта, якiя адцягваюць маю ўвагу. Але трэба ўмець расстаўляць прыярытэты, i я аддаю перавагу выкладаньню й музыцы.
З Аляксандрам Kiss мы ўпершыню перасяклiся падчас майстар-класу ў краме «Музыка», дзе я граў сольна i разам з Equilis. А пасьля ён убачыў мае вiдэаўрокi на канале ютуба i запрасiў мяне паспрабаваць выкладаць. Гэта, канешне, была цiкавая прапанова. Раней я ўжо навучаў людзей, выкладаў не за грошы, а проста каб дапамагчы, параiць. Але я заўважыў, што калi карысная iнфармацыя даецца людзям бясплатна, яны яе ня цэняць, i ў мяне ўзьнiкала пачуцьцё, што гэтую iнфармацыю я проста выкiдаю на сьметнiк. У той жа час, сам я проста выгрызаў гэтую iнфу, чэрпаў адкуль можна: з канцэртаў, ад больш вопытных людзей, з рэдкiх iншамоўных кнiг. Таму зараз я, шчыра кажучы, не хачу выкладаць бясплатна проста прынцыпова.



У далейшым я планую працягваць працаваць у «Discovery». Ведаеш, калi вучыш iншых – вучышся сам нават хутчэй, бо калi тлумачыш дзясяты раз штосьцi чалавеку – у дзясяты раз да цябе самога даходзiць сэнс. Ёсьць такая фраза: хочаш навучыцца граць – iдзi выкладаць. А гэта клёва – разьвiвацца хуткiмi тэмпамi i адчуваць свой асабiсты рост.

Насьця Quende:


Раскажы, як ты трапіў у гурт Equilis? Наколькі я ведаю, на той час ён існаваў ужо гады два пад назвай Equi1ibrium. Што, ты мяркуеш, можна назваць тваiмi найважнейшымi дасягненьнямi за час працы з Equilis?

Уладзіслаў:


Калiсьцi, як i ўсе, хто распачынаў займацца музыкай, я граў у нейкiм аматарскiм гурце, што нават ня меў назвы. Пасьля мы разышлiся па сваiх iнтарэсах, але я адчуваў патрэбу ў працягу творчай кар’еры. Я пакiнуў аб’яву на «гiтарбае». Ударнiкаў, наогул, няшмат, таму я адразу атрымаў запрашэньнi ў некалькi цiкавых праектаў. Лiтаральна на наступны дзень мне даслалi прапанову заняць месца бубнача ў гурце Equi1ibrium, якi падаўся мне на першы погляд чымсьцi вельмi складаным. Я зразумеў, што зараз я гэта не адыграю, але, тым ня менш, я абраў для праслухоўваньня найскладанейшую песьню i два тыднi не вылазiў з-за iнструменту. Equi1ibrium, я даведаўся пасьля, да апошняга думалi, што ўзровень я не пацягну, але ўсё склалася выдатна. Гэта было маё асабiстае дасягненьне.
Першапачаткова з Equilis я адточваў тэхнiку i набiраўся канцэртнага вопыту, яны тады ўжо выступалi. Паступова зь цягам часу я перахапiў iнiцыятыву, пачаў самастойна арганiзоўваць канцэрты гурта i шукаць мерапрыемствы, дзе мы маглi б выступiць.

Насьця Quende:


Якія далейшыя творчыя планы гурта? Ці плануеце вы ў будучыні амбіцыйна рабіць яго сур'ёзным праектам, ці гэта больш рэалістычна ўспрымаецца музыкамі як прыемнае хобі?

Уладзіслаў:


Ведаеш, я граю ў Equilis некалькі гадоў і прысьвяціў гурту шмат часу, амбiцыйных намаганьняў і дбайнай працы. І, натуральна, было б цудоўна, калі б Equilis змог выйсьці на iншы, больш сур’ёзны ўзровень. Наконт бліжэйшых планаў — вось у лiпенi мы едзем выступаць у Краснадарскi край, нас запрасiлi на буйны фестываль, дый наогул, шмат куды клiчуць. Я разглядаю гэта як вельмi круты канцэртны вопыт, таму не зьбiраюся разьвiтвацца з Equilis у далейшым.

Насьця Quende:


Паралельна ты пасьпяваеш перыядычна граць таксама ў іншых гуртах: «Лишнее Население», Attraction… Не складана сумяшчаць такі музычны авангард?

Уладзіслаў:


“Лишнее Население” – асабiсты праект нашага гiтарыста Лёшы, у якiм ён рэалiзоўвае свае цiкавыя iдэi, якiя не знайшлi падтрымкi ў Equilis. Музыка апошняга цяжкая для ўспрыманьня i даволi тэхнiчная, таму Лёша накiраваўся на спрашчэньне i больш камерцыйны праект. У вынiку «выстралiлi» абодва гурты, i зараз наш гiтарыст ваюе на два франты :) Ну й мяне ён запрасiў пайграць на канцэртах зь «Лишним Населением», я пагадзiўся, было цiкава. Таму цяпер перыядычна мяне можна ўбачыць за ўдаркай таксама ў складзе гэтага гурта.
А вось з Attraction асобная гiсторыя. Саша мяне запрасiў да ўдзелу, i я ўпершыню ў жыцьцi распачаў за дзень да канцэрту вучыць пяць песен. Мне падавалася гэта нерэалiстычным. Калiсьцi на свой першы канцэрт я рыхтаваў 10 песень паўгады так старанна, каб ноччу можна было абудзiць – i я зайграў партыi iдэальна. А сёньня гэта мяне ўжо не палохае. З Саняй распачалася праца ў зусiм iншым тэмпе. Першапачаткова мой арганiзм быў у шоку: ён нават i ня ведаў, што можна столькi пасьпяваць i так хутка ўсё рабiць. Але калi ты выходзiш на адну сцэну з такiмi прафесiяналамi – гэта зусiм iншы ўзровень iгры. I калi пастаянна ўсталёўваеш сабе нейкiя планкi, да якiх неабходна цягнуцца – гэта спрыяе вельмi значнаму прафесiйнаму росту. Кожны месяц я адчуваю рэзультат. Дый з Саняй працаваць, насамрэч, вельмi цiкава. Як прафесiйны музыка, ён любiць ствараць, мякка кажучы, няпростыя партыi, i гэта аўтаматычна адлюстроўваецца на складанасьцi маёй iгры. Я паспрабаваў сябе ў новым стылi, пайграў ламаную музыку, але спачатку нетыповыя памеры былi для мяне сапраўднай матэматыкай!



Да нас далучыўся гiтарыст EquilisМiкiта Дзiдзенка, якi да гэтага з суседняга пакою перыядычна ржаў, хапаўся за сэрца ад лiрычнага пафасу нашай размовы i адпускаў каментары накшталт: «Уладзь, памеры для цябе й зараз матэматыка, толькi вышэйшая!»

Мiкiта:


Прыадкрыю таямнiцу: магчыма, у далейшым мы з Уладзем ды гiтарыстам Лёшам, аўтарам практычна ўсяго ў Equilis, замуцiм свой праект, які, аднак, будзе патрабаваць шмат сродкаў i рэсурсаў. Матэрыял у нас ужо падрыхтаваны, таму выхадзiць на публiку плануем не з нуля, а з пэўнага ўзроўню. Улiчваючы тое, што я буду сьпяваць – ня ведаю, як усё атрымаецца :) Але мы ўскладаем надзеi на гэты праект i калi ўсё ж распачнем, паверце, сiл на яго не пашкадуем.


Насьця Quende:


Уладзь, відавочна, асноўную масу свайго часу ты прысьвячаеш музыцы, а ці ёсьць нейкія іншыя інтарэсы й захапленьні?

Уладзіслаў:


Канешне, я вось захапляюся вольнымi падарожжамi. Я ня дужа цiкаўлюся архiтэктурай i прыгожымi гарадамi, значна больш люблю горы. Калi знаходзiшся на 3000 метрах, нiкога няма на значным радыусе ад цябе i дзесьцi ўнiзе плывуць аблокi — проста ня думаеш нi аб чым! Я самастойна пабываў у гарах Нарвегii, Iталii, Швейцарыi – вельмi ўражвае. Але звычайна, калi я доўга ня граю, у мяня распачынаецца музычная ломка :)
Дый наогул, музыка для мяне – гэта ж ня толькi лупiць некалькi гадзiнаў па барабанах. Гэта яшчэ й музычны бiзнэс у цэлым, пiар, маркетынг, тэхнiчная частка – вельмы шырокая сфера! Мяне цiкавяць шмат сумежных з музыкай рэчаў, напрыклад, усе вiдэа, што я здымаю, я прадумваю самастойна: i сцэнар, i мантаж, i сьвятло – кожную дробязь. Гэта й цiкава, i карысна ў далейшым пашырэньнi i распаўсюджваньнi сваёй творчасьцi. Бывае, што з гэтай жа мэтай я працую тэхнiкам на канцэртах, ставiў сьвятло Nickelback, Scorpions, 30 second to Mars, Marylin Manson, набiраўся вопыту…
Аднойчы я захацеў даведацца, як ажыцьцяўляецца арганiзацыя канцэртаў знутры. Я аформiў на сябе IП i за 4 месяцы прабег мiльён iнстанцый, каб зладзiць свайму гурту Equilis канцэрт у клубе “Re:public”. Рэклама, юрыдычная частка, перамовы — амаль усё было на мне. Гэта было вельмi складана, але сапраўды захапляльна.

Насьця Quende:


Што, на твой погляд, зьяўляецца найлепшай крыніцай натхненьня для музыкаў? Парай тым, хто пачынае і працягвае, дзе чэрпаць кісларод, каб нiколi не згасала жаданьне граць якасную, вывераную гадамі музыку і ствараць нешта новае самастойна?

Уладзіслаў:


Ведаеш, я ўпэўнены на сто адсоткаў, што няма такога тэрмiну, як «натхненьне». Я лiчу, што натхненьне – гэта элемент настрою, таму першапачаткова неабходна навучыцца кiраваць своiм настроем, каб ён не распачаў панаваць над табой. Трэба навучыцца прымушаць сябе распачаць штосьцi рабiць, а натхненьне прыходзiць у працэсе. Як сказаў адзiн вядомы бубнач: «Я не верю в талант – я верю в железную задницу». Тым, хто пачынае музычную кар’еру, трэба не лянавацца, а навучыцца разьбiрацца ва ўсiм неабходным самастойна, не шкадаваць сiлаў i часу i не шукаць апраўданьняў, чаму неахвота аддана працаваць. А тым, хто граць працягвае, раю проста садзiцца i херачыць.

Мiкiта сьмяецца i пхае Уладзя ў бок: «Ня трэба такiя рэчы выдаваць, а то зараз ўсе заматывуюцца i як пасядуць працаваць i рэпетаваць – шмат таленавiтых канкурэнтаў зьявiцца!» I хлапцы распачынаюць жартоўна: «Неее, напiшы, што музыка наогул херня! У нашай краiне на ёй шмат не заробiш, музыка – непрыбытковы бiзнэс, кiдайце й не займайцеся гэтай бескарыснасьцю. Хадзiце вунь лепей працаваць юрыстамi, эканамiстамi…»
Натуральна, каб вы разумелi, Мiкiта з Уладзем якраз па спецыяльнасьцi юрысты, а я эканамiст :)

Я паглядаю на хлапцоў i насамрэч хачу, каб такiх людзей было больш, ня толькi ў музычнай – ва ўсiх сферах дзейнасьцi. Калi б кожны ставiўся да сваёй працы так аддана, сур’ёзна, сьвядома, з творчым падыходам, з надзеяй i iмкененьнем рэалiзаваць самыя неверагодныя iдэi, думаю, агульны ўзровень нашага iснаваньня значна б узрос i якасна палепшыўся.

Купальське Коло 2014. Частка 2

Купальське Коло 2014 у Камянцы-Падольскім. Частка 2

Купальське Коло 2014. Частка 1

Купальське Коло 2014 у Камянцы-Падольскім. Частка 1

Septicflesh – Titan (2014)

Сёньня я ў чарговы раз праслухаў новы альбом маіх улюбёных грэкаў, і на маю зусім нясьціплую думку лепшых сімфа-дэз мэталістаў ўсяе Грэцыі — Septicflesh (пачынаючы з альбому Communion назва гурта пішацца разам, музыкі згадвалі пра гэта мноства разоў).

Спачатку ў сеціве зьявіўся сінгль «Orden of Dracul», а пазьней і яшчэ адна кампазіцыя — «Burn», якія на мяне асабліва ня ўчынілі зусім ніякага ўражаньня. І калі «Orden of Dracul» цалкам расчараваў мяне, то пасьля другой хвіліны (01:59) «Burn» усё ж такі пакінуў ува мне крыху надзеі на тое, што будзе нешта вартае.

Пасьля першага праслухоўваньня альбома цалкам у мяне ўзьнікла раптоўнае жаданьне заліць у сваю душу як мага больш алкаголю, каб ушанаваць памяць памерлага і такога дарагога для мяне калісьці гурта.
Мне не спадабалася абсалютна нічога. Зачапілі ўсяго некалькі «нядрэнных» матываў, але і яны відавочна не ратавалі маю печань ад маючага адбыцца пекла. Ад грэцкага пекла.

Яшчэ большую непрыязнасьць ва мне выклікала вокладка, аніяк не адпаведная такой пафаснай ды велічнай назьве як «Titan», і якая ну зусім ня дацягвала да шэдэўральнай вокладкі да «The Great Mass». Аднак трэба адзначыць, што ўвогуле арт добры.

З гора ужо паціху пачынаючы залівацца кефірам, я раптам прыпомніў, што адчуў усю красу альбума «Communion», таксама далёка ня зь першага праслухоўваньня і ўсё ж такі вырашыў паглядзець на «Titan» больш уважліва.
Пільна перагледзець яго не адцягваючыся на кантакт, ежу і малюначкі з бдсм-порна.

Узгадаўшы трэкі з матывамі, што найбольш мне запомніліся, я пачаў слухаць іх паасобку, і літаральна праз гадзіну сьпіс маіх аўдыёзапісаў папоўніўся некалькімі кампазіцыямі з альбому.

Чаму ж?

Варта адзначыць, што я зусім не фанат раньніх прац Septiс Flesh, бо ў той час гэта быў зусім іншы гурт, які граў зусім іншую музыку.

Для мяне ёсьць улюбёным SEPTICFLESH пасьля реюніану, а менавіта пачынаючы з альбому «Communion», які паклаў пачатак цалкам новай каманьдзе. Аднак, дарэчы, зародкі сучаснага SEPTICFLESH ёсьць ужо і ў апошнім да развалу гурта альбоме — «Sumerian Daemons».


«Titan» жа, захаваўшы ў сабе ўвесь тэатральны аркестравы пафас пазьнейшых альбумаў, стварае зусім новую, не падобную на іншыя працы, атмасфэру.

Усё такі ж пераменлівы аркестр, то пафасна і велічна заклікаючы да багоў, то спакойна і меланхалічна суцяшаючы перад чарговай бітвай, у спалучэньні з жорсткімі і брутальнымі дэз-металічнымі рыфамі і пад складаныя рытмы агрэсіўных ударных прымушае з галавою акунуцца ў змрочную атмасфэру сьвету, створанага грэцкімі маэстра сімфанічнага дэз-мэталу.


Але нешта відавочна ня так. За ўвесь час праслухоўваньня, калі я толькі пачынаю паглыбляцца ў атмасфэру змрочнага і складанага Тытана, музыкі рэзка выкідваюць мяне на бераг маркотнага ды нішчымнага «мяса», прымушаючы сядзець у непаразуменьні з думкамі, кшалту:
«Што, д'ябал бяры, гэта за халера?
Вярніце мяне назад назіраць за вайною на нябёсах, я не хачу слухаць маркотнае «Гары! Гары! Гары!». Дайце мне паслухаць споведзі серыйнага кілера ды прыбярыце ад мяне гэтых вашых Тытанаў.
Хаця не… Прамэтэя пакіньце, ён збс».


Альбум сапраўды добры. Якасна, прыгожа, музычна і галоўнае — пафасна. Аднак, нешта не прапрацавана гэтае музычнае палатно. У некаторых месцах майстар відавочна абраў ня тыя колеры, што і псуе на першы погляд добрую карціну.

«Вы былі пекна, але я такі і ня здолеў скончыць.»

Найлепшымі працамі для мяне, як і раней, застаюцца «Сommunion» і «The Great Mass».

Мая адзнака:


Калі вы ня згодныя з маім меркаваньнем наконт альбума, проста памятайце: я дурань, хам і нічога не разумею ў музыцы.

Architects

1 ліпеня выбухной хваляй пранёсься канцэрт брайтанскіх гасьцей Architects. На чале з шалёным Сэмам Картэрам хлопцы задалі сапраўднага чосу беларускай публіцы. Падтрымалі іх мясцовыя пост-хардкоршчыкі The Burner.

З сапортам для хэдлайнераў з самага пачатку нешта не заладзілася: спачатку дадаліся амерыканцы letlive., а потым гэтак жа загадкава адтуль зьліліся. У The Burner жа, якія іх падмянілі, літаральна за некалькі дзён да шоў выйшаў з баявых шэрагаў франтмэн. Але тут выручыў вакаліст гурта Challenger Deep.

Менчукі выйшлі на сцэну а 19.40 без усялякіх затрымак. Гасьцявы вакаліст не разгубіўся і са старту распачаў бадзёрынька лётаць па сцэне з боку ў бок ды раскачваць залу. Наколькі гэта магчыма – ён зрабіў. Ня так даўно яны выдалі свой дэбютнік пад назвай Memorandum, на маё меркаваньне гэта проста космас. І як бы не прабачаўся вакаліст за тое, што ён “хуёва сьпявае”, нягледзячы на пэўныя траблы з гукам – усё атрымалася выдатна. Гэта ўзровень і якасьць, дзетка. Пацешыў момант, калі выпушчаны з рук мікрафон прыляцеў камусьці ў галаву. Здаецца, усе жывыя і задаволеныя.

На наладку саміх Architects спатрэбілася ледзь больш за палову гадзіны, а каб публіка не сумавала, уключылі нешта, пабоднае да пятнічнага Рэтра ў Рэпабліку. Людзям нармалёва зайшло і некаторыя дзяўчаткі бадзёрынька рухаліся ў такт музыцы. Такім чынам час праляцеў хутка і недзе а дзявятай пагасілі сьвятло і брытанскія госьці выйшлі на сцэну.

І адразу ўсялякія сумневы наконт такого, што, маўляў, “гурт не канцэртны, не качавы, пад яго толькі спаць” былі адкінутыя ў бок. Зь першых жа нот зала ператварылася ў адзіны камяк, соўгаючыся з боку ў бок і ўзлятая ўверх. На тварах музыкаў чыталася зьдзіўленьне (з доляй абурэньня пасьля) ад таго, што адбывалася, а гітарыст з боку бара ўвогуле ня ведаў, куды яму стаць, каб не перашкаджаць бясконцай хвалі стэйдждайвераў.

Прэзентавалі музыкі новы альбом, які выйшаў тры месяцы таму, разбаўляя гэтую ўсю справу праверанымі хітамі. Да абсалютнай эйфарыі зала дайшла пад These Colours Don’t Run. Вакал Сэма пасьля гэтага выступа можна будзе хваліць бясконца. Далёка ня кожны сьпявак выцягне цэлы канцэрт амаль што без касякоў, зьязджая са скрыму на чысты вакал і наадварот. Гэта дакладна варта авацыяў. Як і гук у цэлым – у цэнтры залы ўсё выдатна чыталася амаль як на запісах.

Пад канец шоў набрало такіх запалаў, што ўжо было неяк няёмка. Людзі бяз сораму лёталі па сцэне, браталіся з Сэмам, скочылі са стойкі бубнача і рабілі сэлфі. Калі ў выпадку з Caliban гэта ўсё было весела і ў тэму, то тут яно выглядала няўклюдна ды недарэчна. Не здзіўлюся, што гэтыя людзі потым яшчэ і скардзіліся на такіх жа ў суполцы “ўкантакціка”. Былі і тыя, хто аддаваў перавагу больш звычайным забавам: мошэры бадзёра круцілі вяртухі ззаду танцпляца, асабліва вылучаўся заўсёднік гігаў – хлопец у шортах і чырвонай саколцы. Ён як заяц-энэрджайзер выдаваў крутавэлы падчас усяго шоў, патрапіўшы нават у цэнтр сьцяны сьмерці. Вось гэта норм.

Доўжылася шоў такім чынам больш за гадзіну і сыгралі каля пятнаццаці трэкаў. У параўнаньні з папярэднімі Emmure – гэта значна больш, і гэта файна. Пад канец Сэм ужо ніводнага слова ня мог зьвязать бяз “Факін факін авэсом” і пасьля кожнай песьні прамаўляў розныя шчырасьці. За яго брытанскім акцэнтам было зразумела ня ўсё, але да людзей даходзіла і так, што ён мае на ўвазе. Дзякуй і вам, Architects. На гэтым Wake Up! ставяць кропку на канцэртным сезоне – пабачымся ў канцы жніўня на Agnostic Front!

Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ігар Богуш

Моладзь створыць Рэспубліку Мары

РэмараЗ 21 па 24 жніўня гэтага году ўпершыню ў Беларусі пройдзе моладзевы фэст «Рэмара» альбо Рэспубліка Мары. Такога фармату вы яшчэ ня бачылі: адукацыя, музыка, сьвежае паветра і многае іншае.

На 4 дні ўдзельнікі фэсту апынуцца ў адзінай у Беларусі моладзевай Рэспубліцы Мары са сваёй эканомікай, палітыкай і соцыумам. Таму якой будзе Рэмара — залежыць толькі ад яе жыхароў.

На працягу ўсіх чатырох дзён вас чакае насычаная адукацыйная праграма: бізнэс, навучаньне, эканоміка, паліталогія, грамадзянская актыўнасьць і шмат чаго яшчэ. Усё гэта ад лепшых у Беларусі лектараў!

А таксама ў праграме: музычныя канцэрты беларускіх гуртоў, спорт, кіно, майстар-класы і гэта яшчэ ня ўсё!

Некалькі фактаў пра Рэмару са словаў арганізатараў:
1. Моладзевы фэст. Толькі моладзь ад 18 да 31 год!
2. Самы вялікі моладзевы летнік. Больш за 151 удзельнікаў з усіх рэгіёнаў Беларусі.
3. Найлепшае месца. Фэстываль адбудзецца на лепшай беларускай пляцоўцы.
4. 20 лепшых лектараў з грамадскага, палітычнага і бізнэс-асяродзьдзя.
5. Вялікая гульня ў дзяржаву. Стань жыхаром першай моладзевай рэспублікі.
6. Музыка ад лепшых беларускіх музыкаў.

Якія крытэры да ўдзельнікаў?
  • узрост ад 18 да 31;
  • актыўная жыцьцёвая пазіцыя;
  • жаданьне правесьці 4 самыя незабыўныя дні за лета;
  • унёсак за ўдзел у памеры 250.000 бел. руб.


Месцам правядзеньня Рэспублікі Мары з 21 па 24 жніўня стане хутар Шаблі (Валожынскі раён, 90 км ад Мінска).

Сайт фэсту: www.remara.by/, пошта: remara.by@gmail.com.

Рэспубліка Мары ў сацыяльных сетках: vk, facebook, instagram, twitter.
Даведацца як стаць удзельнікам Рэмары і падаць заяўку да 7 жніўня можна тут.

Хакей ды баскетбол ft. рок/метал ды Avenged Sevenfold

Зусім нядаўна арганізатар Концерт холл групп празандзіраваў глебу наконт зацікаўленасьці беларускай публікі прыездам знакамітага (канечне ня ў нашай краіне) амерыканскага гурта Avenged Sevenfold. Аўтар змог уехаць у тэму ды ўцяміць фішку гэтых хлапцоў толькі праз амаль тры гады зь першага праслухоўваньня. Зараз я магу цьвёрда сказаць і нават лупіць кулакамі ў грудзі наконт таго, што апошнія два альбома A7X павінен праслухаць кожны рокер ды металхэд. Калісьці яны валілі нешта металкоравае, але зьдзейсьнілі вырасьці да помясі нечага лампава-алдскульнага з чымсьці новым ды крутым. Пройдземся па голых фактах: сам Slash запрасіў іх вакаліста M. Shadows’a пакінуць свой вакал на адной зь песень альбома 2010 года, калі памёр іх бубнач, то ягонае месца заняў сам Mike Portnoy, ды нават запісаў зь імі кружэлку і абкатаў яе ў турнэ, сам Zakk Wylde назваў аднаго зь гітарыстаў гурта (менавіта Sinister’a Gates’a) адным зь лепшых сучасных музыкаў і ідалам моладзі ў дачыненьні валоданьня інструментам.

Тое, што сам гурт, ягоныя альбомы і ўдзельнікі паасобку ўжо каторы год перамагаюць у самых розных намінацыях зусім не апошніх выданьняў, ды на ўсю моц хэдлайнераць і сохэдлайнераць на крутых фэстах ня толькі сваёй радзімы, а ўжо і на старэйшых фэстах Эўропы. Калі я ня змог пераканаць вас гэтымі простымі і відавочнымі фактамі, то можа беларускі фан Avenged Sevenfold №1 зможа гэта зрабіць лепей за мяне. Папярэджваю, што гэнага фана завуць Ільля, ён мой лепшы сябра, студэнт Іняза, а таксама гулец баскетбольнай зборнай універа, які нават пасьпеў паўдзельнічаць у рок гурце. Рок і метал можна знайсьці нават і ў такім неспадзяваным месцы, як баскетбольная зборная, дзе ў трэндзе рэп ды хіп-хоп.

Сяргей Бохан:

Якім быў твой шлях да музыкі “пацяжэй” ды з чаго ён пачаўся, мабыць якая-небудзь падзея, ці штосьці дзесьці пачуў?

Ільля Кісель:

Ну мы заўсёды чуем штосьці, але канкрэтней усё пачалося ў вельмі незвычайнай сферы, з Dream Theatre, усёж-такі progressive metal гурт. Пачалося ўсё з майго бацькі, ён паказаў мне гэную каманду, быўшы сам рокерам з доўгімі валасамі, нягледзячы на тое, што я сам ня быў прылучаны да гэтай культуры, я вельмі зацікавіўся. Пачаў слухаць, спадабаўся толькі адзін альбом і працягвае падабацца нават зараз. Потым пайшлі больш мэйнстрымавыя гурты накшталт Linkin Park, карацей кажучы тое, што падабалася ўсім. Хакейнае асяродзьдзе таксама накладвала свой адбітак (Ільля спачатку махаў клюшкай і размазваў апанентаў па бартах, а ўжо потым захапіўся баскетболам), бо там усе хлопцы рокеры, хоць і былі болей па ўсякім панк напрамкам, але progressive metal спадабаўся болей, таму яго ў асноўным і слухаў.

Сяргей Бохан:

Ці ўплывае музыка ў тваім плэеры на паўсядзённае жыцьцё?

Ільля Кісель:

Канечне ўплывае, музыка ў меня самая разнастайная, але рокавыя ды металёвыя напрамкі задаюць тон, асабліва калі патрэбны які-небудзь дадатковы стымул ці энергія, дзесьці мабыць і матывацыя для чагосьці, то ўтыкаешь у вушы штосьці “пацяжэй”, тойжа A7X і гэта вельмі добра канцэнтруе на якую-небудзь працу.

Сяргей Бохан:

Што яшчэ акрамя року ды металу можна знайсьці ў тваім трэклісьце?

Ільля Кісель:

На самой справе я люблю класіку, асабліва неа-класіку, таксама і рок. Шчыра кажучы, маё баскетбольнае асяродзьдзе таксама ўплывае на мой трэкліст, бо я павінен быць знаёмы з субкультурай, часткай якой зьяўляецца хіп-хоп, але яго вельмі мала на плэеры. У асноўным рок ды класіка, два такіх дастаткова кантрастных музычных напрамкі, адзін зь іх канцантруе на працу, а другі дапамагае пасьля яе адпачыць.

Сяргей Бохан:

Ці цяжка з такім музычным густам тусіць у баскетбольнай зборнай універа?

Ільля Кісель:

Ну… Цяжквата. Асабліва калі сустракаемся ў нефармальных абставінах і падымаецца пытаньня выбару трэкаў, якія будуць усе слухаць, вось тады і пачынаюцца невялікія цяжкасьці. Бо я слухаю зусім мала хіп-хопу ў параўнаньні зь імі і стаўлюся да яго нейтральна, а хлопцы ж не зусім любяць рок. Вядома, што баскетбольная суб-культура зараз знаходзіцца пад уплывам сучаснай афра-амерыканскай культуры, таму гульцы аддаюць перавагу хіп-хопу. Тым ня менш, мае меркаваньне паважаюць у камандзе, таму асаблівых супярэчнасьцяў не было. Напрыклад тыя ж A7X, калі я намагаўся пазнаёміць хлопцаў зь іх творчасьцю, паказаць якія-небудзь фішкі ды разынкі, то многім падабалася і яны слухаюць іх нават і зараз.

Сяргей Бохан:

Што думаеш наконт зьвязкі музыка-спорт? Ці цяжка ім будзе існаваць па-асобнаму?

Ільля Кісель:

Існаваць яны канечне здолеюць, але спорту будзе цяжкавата бяз музыкі, а музыка зможа спакойна існаваць самастойна і далей. Музыка дапамагае спартоўцу сканцэнтравацца, увайсьці ў сябе. Канцэнтрацыя для кожнага члена каманды і асабіста для мяне важная рэч, бо перад гульнёй неабходна мець адпаведны настрой. Ты забываеш пра ўсё, акрамя баскетбола і ў гэтым яна вельмі добра дапамагае. Рок дастаткова жорсткі, таму дае неблагі зарад энергіі.

Сяргей Бохан:

Ці нясе рок празмерную агрэсію ў гульню?

Ільля Кісель:

У спорце не бывае празмернай агрэсіі, бо яна заўсёды спартовая, калі яе праз край, то ты ўжо не спартсмен. Музыка нясе роўна столькі агрэсіі, колькі табе трэба, каб быць байцом ня пляцоўцы.

Сяргей Бохан:

Студэнты Інязу разумеюць словы песень на ангельскай мове, ці як і звычайныя сьмяротныя глядзяць іх у Інтэрнэце?

Ільля Кісель:

Кожны чалавек глядзіць новае слова ў слоўніку ці Інтэрнэце, але большасьць разумее. Студэнты Іняза нават лепей разумеюць тэксты рокавых ды металёвых каманд, бо ў тым жа хіп-хопе шмат спецыфічнага слэнгу, які вельмі складана зразумець нават інязаўцам. У роке значна менш слэнгу, а калі ён і ёсьць, то агульнапрынятый і не такі вузкі ды спецыфічны, як у хіп-хопе.

Сяргей Бохан:


Што павінен мець трэк, каб зачапіць цябе крэпка і надоўга?

Ільля Кісель:

Ён павінен мець багаты ды сакавіты музычны складнік, ды валодаць вялізарнай гармоніяй. Гэта менавіта тое, да чаго прыйшлі A7X, таму што пачыналі зь металкоравага напрамку, і той перыяд мне ня вельмі падабаецца, а вось тое, да чаго яны прыйшлі за апошнія гады: гармонія, моц, тэхніка выкананьня – усё гэта западае ў душу. Мне падабаецца калі ўсё тэхнічна, гарманічна, прыгожа і нават крышачку незразумела, каб ты мог дадумаць сам.

Сяргей Бохан:

Як ўсё пачалося з A7X, мабыць быў які-небудзь цікавы выпадак у жыцьці?

Ільля Кісель:

Такі выпадак меў месца, тры гады таму ты паказаў мне іх кліп, і зьнешне яны мне зусім не спадабаліся, ды і музыцы я ўдзяліў зусім няшмат увагі, таму што хлопцы мелі зьнешні выгляд, які зусім не падыходзіў да іх музыкі, зусім не брутальны і не мужскі. А пасьля я заслухаў іх альбом Nightmare, які падабаецца больш за ўсе астатнія і зараз. Літаральна ў кожным трэке я знайшоў для сябе нешта шчырае ды цікавае. І нават той факт, што апошні альбом Hail To The King акунае вас у розныя дзесяцігодзьдзі і мае водгаласкі творачасьці шмат якіх знакамітых гуртоў, напрыклад AC/DC, Metallica, Black Sabbath. Менавіта на кружэлцы 2010-га года я пачуў цэлы ворах розных напрамкаў рока і метала, і таксама там быў мой любімы элемент — progressive metal. Песнья Save Me зьдзівіла, бо пачуць такое, ад некалі металкоравага гурта была адкрывеньнем. Іх трэба расслухаць — гэта самае галоўнае і абстрагавацца ад іх першапачатковага іміджу.

Сяргей Бохан:

Так ты лічаш што музыкі павіны выглядаць адпаведна той музыкі, якую яны граюць? І ці здолелі A7X у працэсе свайго разьвіцця і эвалюцыі адпавядаць зьнешне той музыцы, якую граюць?

Ільля Кісель:

Імідж — гэта асабістая справа кожнага музыкі, але перад рэлізам апошняга альбома музыкі сталі выглядаць болей брутальна, паадрошчвалі хаеры, ну а зараз ізноў пайшлі ў мэйнстрым і пачалі рабіць усялякія прышпільныя прычоскі. Галоўнае аддаваць перавагу іх музыке, а ня зьнешнему выгляду, бо калі ў Вас атрымаецца апынуцца на іх канцэрце, ці нават паглядзіце запіс, то ўбачыце якую шалёную энэргетыку нясуць музыкі сваім фанам і ўсім тым, хто проста апынуўся побач.

Сяргей Бохан:

Ці варта звычайнаму беларускаму рокеру, ці металхэду азнаёміцца з творчасьцю гэнага амерыканскага гурта? І калі варта, то чаму?

Ільля Кісель:

Канечне варта, нават не павінна ўзнікаць такое пытаньне. Калі Вы сапраўдны рокер ці металхэд, то і так у тэме, бо адсочваеце ўсе гэныя справы, бачыце, што перамагаюць у розных намінацыях аўтарытэтных выданьняў, зьяўляюцца хэдлайнерамі ды со-хэдлайнерамі ўжо не толькі амерыканскіх, але і эўрапейскіх фэстаў. З звычайнай металкоравай каманды яны вырасьлі ў хэдлайнераў нашага часу, і ўсё ж такі рок-н-рол жывы і яны даказваюць, што нават зараз можна граць хэві-метал з густам, па-новаму, сьвяжо ды незаезджана. Таму кожны, хто слухае музыку ад металкора да хэві-метала, зможа знайсьці штосьці па густу і застанецца задаволеным.


Сяргей Бохан:

Твае першыя ўражаньні пасьля таго як арганізатары празандзіравалі глебу наконт вельмі гепатэтычнага прыезду а7х у Менск?

Ільля Кісель:

Першая эмоцыя была: “Ого, нічога сабе! Хтосьці нават задумваецца прывезьці іх!”. А потым стала сумна, бо я ня маю асаблівых надзеяў на тое, што яны да нас завітаюць. Бо, каб прыехаў такі гурт, трэба прыкласьці вельмі шмат намаганьняў. Сама публіка не гатовая да іх прыезду, бо слаба інфармавана наконт творчасьці. Калі бы аргі, ды журналісты мінімальна інфармавалі народ аб такіх рэчах, то аддача была бы мацней.

Сяргей Бохан:

Гэта камень у наш агарод, бо менавіта сайты накшталт нашага павіны інфармаваць пра такія гурты і рэчы?

Ільля Кісель:

Так, бо пра іх і ня толькі павінны пісаць розныя Інтэрнэт-выданьні і тым самым знаёміць народ зь нечым новым ды цікавым. Мы крыху адстаем у нашых густах ад Захаду ды Амерыкі, бо многія арыентуюцца менавіта на гэтыя краіны!

Сяргей Бохан:

Чаму ўсё ж такі A7X павінны завітаць у Беларусь, хоць і не зусім папулярны ў Сінявокай?

Ільля Кісель:

Па-першае таму, што гэны гурт мне вельмі падабаецца. Па-другое, яны проста клёвыя (га-га), яны могуць прымусіць людзей, не знаёмых зь іх творчасьцю, улюбіцца ў A7X і ў цэлы вялікі і круты жанр, такі як рок. Я лічу, што беларусы вельмі чулы да ўсяго новага народ, галоўнае распавядаць, паказаць і даць штуршок. Таму для пачатку яны б маглі сабраць Палац Спорту, бо Менск зусім не маленькі горад і аматараў року да металу хапае, калі публіка будзе болей праінфармавана. На вялікі жаль гэтым ня хочуць займацца ні журналісты ні арганізатары, бо лягчэй прывезьці знакаміты ў Беларусі гурт, ды не рызыкаваць.

Сяргей Бохан:

Мабыць арганізатары не жадаюць ды баяцца паўтора Deep Purple, калі настолькі знакаміты ды легендарны гурт сабраў Менск-Арэну толькі на 2/3?

Ільля Кісель:

На маю думку Deep Purple – гэта гурт сыходзячага пакаленьня, а A7X – гэта гурт прыходзячага, таму нават параўноўваць іх ня трэба. Першыя – гэта легенды, а другія толькі ў падарожжы да легендарнага статусу. Каб зразумець ці зьбярэцца народ, то мала зрабіць апытанку ўкантакце, а трэба добра праіфарамаваць публіку і папрацаваць зь ёй, а ўжо потым запускаць апытанкі.

Вось так пагутарылі за музло, жыцьцё, Беларусь, аргаў ды ўсялякія канцэрты...
А пакуль Welcome To The Family!

Сяргей Бохан (Rocker)

Mikkey Dee пра цяперашні стан Lemmy

Motorhead зусім нядаўна адправіліся ў эўрапейскае турнэ, перад якім Lemmy выдаў кароценькі і своеасаблівы відос-запрашэньне.

“Гэта Lemmy з Motorhead. Зараз я еду ў аэрапорт LAX, каб пабачыцца з вамі ў Эўропе. Прыходзьце на канцэрты, калі я не памру. Ну а калі памру — то не прыходзьце”.

Канешне ж, знакаміты рокер так з намі жартуе, тым болей што зусім нядаўна Mikkey Dee за стаканам піва расказаў фінскім калегам па цэху мноства цікавых рэчаў. Ну па-першае, ён там прэзентаваў фірмовае піва Матораў, якое ў вялікай колькасьці дрэнна паўплывае на здароўе, таму гутарка і зайшла пра цяперашні стан лідара гурта. Mikkey сказаў, што год быў цяжкі і 8 месяцаў без імпрэз — гэта своеасаблівы антырэкорд Motorhead, але здароўе Lemmy было на першым месцы, таму яны чакалі, калі яму стане лепей. Як толькі ён вырашыў свае праблемы, што далося дастаткова цяжка, бо зорка ламала свой звычайны лад жыцьця, то яны адразу пачалі выступаць у ЗША, і канцэрты праходзілі выдатна. Бубнач Матораў запэўнівае, што Lemmy ў выдатнай форме і гатовы рваць вушы сваіх фанаў разам са струнамі сваёй басухі, як і раней. Хто ня верыць, глядзіце самі.

Для беларускіх аматараў гурта ўсё складваецца вельмі добра, таму калі хтосьці яшчэ не купіў квіток на менскі канцэрт Motorhead і не набудзе яго, то Lemmy вас знойдзе і дасьць па галаве, ці ягоны дакорлівы погляд налучыць вас нават на вашых блінах.

Сяргей Бохан (Rocker)

Stardust Circus у TNT Rock Club

Сядзеў я неяк дома і ў галаву прыйшла “цудоўная” думка: “Пацан, ты быў на рокавым канцэрце амаль месяц таму (хворы скакаў пад Easy/Dizzy), а канцэрт Motorhead у Менску будзе толькі празь месяц і ўжо трэба растрэсьці косьці і завітаць у які-небудзь TNT Rock Club”. Падумаў, залез на нашую афішу – і ўбачыў, што 27-га чэрвеня там выступаюць беларускія рок-н-рольшчыкі Stardust Circus разам з кавер-бэндам Tomato Jam, і зразумеў, што трэ ісьці і добра паскакаць, ды нават зрабіць тэкставы рэпартаж, тым болей што хлапцоў на сцэне я бачыў шмат месяцаў таму, і было цікава прачэкаць іх бягучы ўзровень.

Калі тэатр пачынаецца зь вешалкі, то канцэрт Stardust Circus — зь песьні The Right To Break The Law, жвавая і вельмі скакабельная рэч, самае яно для адкрывашкі. Пачалі хлопцы зь 5 чалавек на танцпляцы, але музыка, іх харызма ды, мабыць, выпітае публікай сьпіртное вымусілі затусіць перад сцэнай амаль усіх наведвальнікаў TNT Rock Club. Стардасты вельмі добра скампанавалі свой сэтліст, выдатна перамяшаўшы ўласны матэрыял і каверы. Непатрэбствы сярод слухачоў пачаліся ўжо з трэцяга трэку, якім быў кавер на легендарных Sweet. Пад рытмічную і рок-н-рольную Ballroom Blitz распачаліся дзікія танцы ды ўгар. А я ўсё намагаўся ўспомніць, у якім фільме Таранціна быў гэны трэк (Таранціна херні ў саўндтрэк ня ўставіць), але пазьней дапамог Google. У першай частцы прагучалі яшчэ тры ўласныя трэкі: Plastic Love (такая добрая штука з замахам на хітовасьць), No Fear і Monkeys Of XXI (пад яе можна выдатна ламаць мэблю). На песьнях ДысіTouch To Much і Back In Black стала зусім сьпякотна, ды дзяўчыны шчыльна абступілі ўсе подступы да сцэны і давалі жыцьця лепей за некаторых мужыкоў — гэта рок-н-рол, дзетка! Першую частку Stardust Circus закрылі сырым і брудным гукам гітар песьні гурта MC-5Kick Out The Jams, не памятаю, што там тварылася навокал, бо мозг быў цалкам адключаны, а цела вырабляла нейкія дзікія піруэты.

Перапынак 20 хвілін – і ўжо зноў каманда “зорных” на сцэне і валіць алдскульныя рэчы, накшталт 20th Century Boy за аўтарствам глэмераў T. Rex. Каб не паніжаць градус дзеяньня, хлопцы зарадзілі Perfect Killer, які вельмі красамоўна расказвае пра цёмны бок рок-н-ролу. Далей пайшло крышачку лірыкі пад загалоўкам I Won’t Save The World, але нават на гэтай рэчы народ не жадаў супакойвацца. Таму былі зараджаныя Pretty Handsome Awkward гурта The Used і Disposable Teens спадара Marilyn’a Manson’a, я нават пачаў перажываць за падлогу клуба, бо аддача публікі была неверагоднай. Усе былі на ўзводзе, і быў патрэбны апошні трэк, каб здарыўся сапраўдны выбух, і ім стаў War In The Streets, пад які дах TNT Rock Club быў амаль што сарваны, шалёныя людзі, шкло ці лёд на танцпляцы, калектыўнае прысяданьне ды скок уверх — гэта быў сапраўдны апагей выступу. Хітовая, лірічная і мая ўлюбёная Heaven №1 зайшла вельмі добра ўсім прысутным, а ў мяне, як заўсёды, намоклі труханы. На дэсерт Stardust Circus падалі God Save The Queen і Sweet Dreams, песьні, якія ведае і любіць амаль кожны, таму папелі ды добра парухаліся, а спадар Dave Loretti выдатна дырыжаваў усёй гэтай вакханаліяй.

Кароценькае рэзюме: хлопцы падрасьлі па ўсіх параметрах, усё робяць дакладна і адладжана, як сапраўдныя прафесіяналы, якімі яны і зьяўляюцца. Татальнае ўзаемаразуменьне паміж музыкамі на сцэне, добры кантакт са слухачамі (няма дыстанцаваньня), крутая падача. Ды ёсьць у іх штосьці, таму што нават тыя, хто наведаў клуб, каб паесьці/выпіць/пасядзець зь сябрамі, апынуліся на танцпляцы і выдатна правялі час.

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Дзі

Купальскае Кола 2014

“Купальскае Кола” — напэўна, адзін зь нешматлікіх беларускіх фэстаў, якія насамрэч ведае і чакае кожны прыхільнік фолк-музыкі. Фестываль гэты прысьвечаны старажытнаму народнаму сьвяту — Купальлю, прымяркаванаму да дня летняга сонцастаяньня, калі дасягаюць найвышэйшага росквіту жыватворчыя сілы зямлі. Ня першы ўжо раз “Купальскае Кола” пасьпяхова зьбірае на адной сцэне мноства знакамітых таленавітых пэган- і фолк-метал гуртоў. А ў гэтым годзе фестываль нечакана выйшаў на болей высокі, міжнародны ўзровень – і ў наступныя два выходныя дні украінска-беларускі опэн-эйр «Купальскае кола» амаль з тым жа складам удзельнікаў працягнецца ў фартэцыі горада Камянец-Падольскі ва Ўкраіне. Такі размах арганізацыі фэста, безумоўна, грэе сэрца, і вельмі прыемна ўсьведамляць, што сьвяткаваньне ўрачыстага паганскага сьвята набывае трохдзённыя маштабы, ды й яшчэ ахоплівае братнюю краіну. Але, трэба прызнацца, тым, хто зьбіраўся наведаць «Купальскае кола» у Менску, пашансавала менш за астатніх. Бо фэст бязьлітасна вырашылі распачаць а другой гадзіне дня ў пятніцу, хоць і відавочна было, што многія з-за працы, на жаль, вымушаны будуць прапусьціць першую палову канцэрту.

Неяк так насамрэч і атрымалася. “Купальскае кола" распачалося з выступу фальклорнага калектыву “Ula”, на які пасьпелі дваццаць з паловай чалавек. Акапэльна сьпявалі, дарэчы, дзівосна, але падчас выступу ў зале патушылі сьвятло і запалілі на сцэне сьвечкі, аднак маленькія і амаль што нязаўважныя. Таму своеасаблівую атмасферу стварыць не атрымалася, замест гэтага “Re:public” проста на пэўны час пагрузіўся ў паўцемру. Але ніхто не засмуціўся, дзякуючы таму, што ўвесь вечар настрой публіцы ўздымаў рэальны, таленавіты шоўмэн, нязьменны вядоўца штогодніх «колаў» Аляксандр Памідораў. Эксперыменты са сьвятлом зь яго зьяўленьнем скончыліся, далей на працягу вечара яно толькі радавала і дарэчна дадавала настрою.

Наступным выступаў беларускі гурт «Кліч», што акрэсьлівае свой стыль як patriotic folk metal. Увосені 2013 года ў склад «Кліч» увайшлі новыя ўдзельнікі, і трэба зазначыць, што з гэтым адноўленым складам гурт адыграў даволі годна. Каларытная дзяўчына Эля Максіменка, якая ўзяла на сябе ролю ня толькі вакалісткі, але і ўнесла ў гучаньне некаторых песень гурта дарбуку, паказала сябе з найлепшага боку.

Затым на сцэне зьявіўся ўгарны завадны калектыў «Тринадцатый бубен» ажно з Запарожжа, які здолеў няслаба запаліць нешматлікую публіку. Адыгралі яны, на жаль, вельмі мала, шчыра, хацелася працягнуць гэтае адчуваньне сьвята і весялосьці. Але музыкі вымушаны былі саступіць месца яскравым прадстаўнiкам беларускай фолк-метал сцэны – гурту “Omut”. Пад сакавіты й моцны вакал Эльвіры, ад неверагоднай энергетыкі якога ажно мурашыкі па сьпіне бягуць, зала заўзята адрывалася, як у апошні раз. Падчас выступу «палескія самародкі» выкладаліся па-поўнай і самі лавілі кайф ад сваёй музыкі. Асабліва ўдала атрымалася «З крывёю ваўка»; заключная кампазіцыя «Вясна» зайшла на «ўра» і проста дабіла нястомную, падавалася б, публіку.

“Sontsevorot” — наступныя ўдзельнікі фестывалю – пасьля папярэдняга «Кола» выступалі ў значна рэарганізаваным складзе. На зьмену жывой флейце прыйшлі клавішы Марыі, якая таксама цудоўна справілася з вакальнымі партыямі і дапаўняла ладны сьпеў Аляксандра. Што тут сказаць – гучалі ўпэўнена, якасна й моцна, асабліва цёпла ўспрыняла публіка кампазіцыю “Захад Сонца”.

Фолк-электронны калектыў “Pawa”, як звычайна, быў на вышыні. Хоць на пачатку выступу народ кудысьці паразыходзіўся, аднак публіка імгненна паваліла да сцэны й запалілася, пачуўшы танцавальныя песьні з выбітнага, ні з чым не параўнальнага рэпэртуару гурта. “Pawa” выканалі чатыры песьні, але з-за недахопу часу некалькі кампазіцый прагучалі ў скарочаным варыянце. Апошняй яны зайгралі новую кавер-кампазіцыю “I'm shipping up to Boston”. Карацей кажучы, эксперыментатары “Pawa” чарговы раз пачаставалі задаволеных прыхільнікаў якасным незвычайным міксам стыляў і гучаньня.

Наступнымі віталі ўдзельнікаў музычнага праекта “Ягорава Гара”, што ўмела спалучае ў сабе старажытную народную музычную культуру й найлепшыя рысы сучаснасьці. Прагучаў шэраг акустычных і электронных кампазіцый, аснову якіх ўтвараюць песьні, запісаныя ўдзельнікамі праекта ў экспедыцыях па Гомельшчыне. Атрымалася, шчыра кажучы, крыху па-аматарску, але ўсе гэтыя шумавыя інструменты, акарынкі і дудзелкі ў сукупнасьці з электронным музычным шэрагам і візуальным суправаджэньнем сапраўды стваралі неверагодную атмасферу сьвяткаваньня Купальля дзесьці ў гомельскай глыбінцы, асабліва ўзьняла настрой апошняя песьня “Лёлі, каліна”.

А далей на сцэну выйшаў гурт “FolCore”, які многія вельмі чакалі і хацелі пабачыць, бо «Купальскае Кола» было першым канцэртам гэтага супольнага праекта. Нягледзячы на тое, што момантам заснаваньня гурта лічыцца красавік 2014 года, хлапцы далёка не пачаткоўцы: вакаліст/гітарыст Павал, напрыклад, раней граў у гурце “Камаедзіца”, што для тых, хто ў тэме, красамоўна намякае на пэўны ўзровень. Стыль гурта самі музыкі характарызуюць як shamanic-folk metal і жартоўна называюць сябе прафесійна-мастацкай самадзейнасьцю. Але я вам скажу – граюць яны дужа прафесійна, і сур’ёзнасьць падрыхтоўкі ўражвае. А калі эмацыйна і шчыра — рубяць хлапцы, як праўду кажуць, граюць проста ахрэненна! Моцна і ўпэўнена “FolCore” запалілі публіку: не скакаў і ня трос хаерам толькі той, хто ў гэты час слэміўся. Разам з вакалісткай знаёмага ўжо нам гурта “Omut” Эльвірай, якая таксама далучылася да праекту “FolCore”, музыкі пасьпяхова выканалі кавер на вядомую тэму «Shut your mouth» гурта “Pain”. А падчас апошняй песьні хлапцы папрасілі вызваліць на танцпляцы крыху месца і выйшлі граць проста да натоўпу, скакалі й насіліся разам з усімі. Карацей, я люта ўражана і ўзрадавана і лічу, што выступ “FolCore” можна разглядаць як адну з найярчэйшых кропак «Купальскага Кола».

Пад гром апладысьментаў на сцэне зьявіўся гурт “Znich” – адзін з распачынальнікаў беларускай галіны напрамку Pagan Metal, сапраўдная легенда айчыннай метал-сцэны. Акрамя іншага, яны ж зьяўляюцца заснавальнікамі самога фестывалю «Купальскае Кола», за што хлапцам асобна вялізарны дзякуй. Пад гучнае і натхняльнае Таболічава: «Будзем разам, казу ўгору!» — распачалася праграма, што складалася па-большасьці зь вядомых хітоў накшталт “Чорны зьніч”, “Ярыла”, “Мроя”, “Крыжы-абярэгі” і падобных. Асабіста для мяне эмацыйнай кульмінацыяй выступу гурта стала песьня «Гэты лёс», і пасьля мае думкі панесьліся больш ня ў музычны стэп, а на прастору разважаньня. І падумала я аб тым, што посьпех “Znich” у значнай ступені, верагодна, выкліканы тым, што ў сваіх тэкстах яны закранаюць тэмы і пытаньні, да якіх проста павінен быць неабыякавым кожны сьвядомы беларус. Нягледзячы на тое, што чарговы канцэрт “Znich” прыносіць нам няшмат новага, дзякуючы экспрэсіўнай падачы Таболіча, тое сьвятое, блізкае і роднае кожнаму, што закладзена ў аснове творчасьці гурта, прымушае з кожным годам усё большую колькасьць людзей на танцпляцы скандаваць «Беларусь». Музыка, што здолела паспрыяць такому ўздыму ў нашых сэрцах, ня можа быць дрэннай і нязначнай па сутнасьці – яна надае моц, упэўненасьць і падштурхоўвае да яднаньня… Апомнілася я, калі “Znich” на біс выконвалі «Язычнік я». Натоўп задаволена кідаў казу, выступ ішоў роўна, а сэрца маё тым часам спаўнялася гонарам.

Украінскі гурт «Тiнь Сонця», напэўна, быў найлепшай часткай усяго фестывалю. Гурт грае ва ўнікальным для Ўкраіны і наогул усяго сьвету жанры heavy-folk, або ў народзе – казацкі рок. Сумныя дзеяньні, што адбываюцца ва Ўкраіне, не перашкодзілі хлапцам ня толькі прыехаць да нас у Менск, але й прывезьці свой новы альбом. Як ніколі аб’яднаныя з братэрскім народам агульнай ідэяй барацьбы за незалежнасьць і самавызначэньне, беларусы цёпла і ўдзячліва сустракалі і падтрымлівалі «Тiнь Сонця», па якім усе пасьпелі засумаваць з папярэдняга «Купальскага Кола». Праграма была дужа разнапланавая: ад бадзёрай гумарной «Косарі», што па тэматыцы нагадвае нашага Яся, які канюшыну касіў, толькі металёва й запальна, да пранікнёнай балады «Ніколи не плач», пад якую, наадварот, месцамі хацелася насамрэч пусьціць сьлязу. Прыемнымі падарункамі гурта для братоў-беларусаў сталі песьні на беларускай мове «Шлях у лес» і «Малітва» Мулявіна. Ну й канечне, напрыканцы не абышлося без украінскіх хітоў, што адлюстроўвалі саму існасьць «Тiнь Сонця» і стылю казацкі рок – «Дикі гусі» і «Їхалі Козакі», што сарвалі шалёныя авацыі. Скакалі і адрываліся ўсе, і нават небарака бандурыст, які вымушаны быў увесь час сядзець за інструментам, перыядычна падскокваў, каб патанчыць і прабегчыся па сцэне…

А пасьля выступу публіку чакаў сюрпрыз: на сцэну выйшаў Памідораў і аб’явіў, што дзесьці ў зале схавана сапраўдная папараць-кветка, і таму, хто яе знойдзе, будзе вялікае шчасьце і, канечне, які-небудзь нішцяк. Пакуль я летуценна аглядалася, ці не стаілася кветка дзесьці побач са мной, хуткая дзяўчынка ўжо несла да сцэны купальскі букет. З рук Алеся Таболіча пераможца атрымала ў падарунак фірмовую цішотку «Купальскага Кола-2014». Банальна, але ўсё роўна дужа прыемна!

Міжнародны фестываль працягваўся, і надышоў час выступу гурта “Рercival Schuttenbach”, што лічыцца адной з найлепшых польскіх folk pagan metal каманд. Адразу распавяду: складаная назва была абрана з нагоды імя гнома з твора Анджэя Сапкоўскага «Ведзьмак», таму яе невымоўнасьць можна дараваць. Гурт складаўся зь лідара, віртуознага гітарыста Мікалая, энергічнага бубнача Мамона, а таксама трох прыгажунь вакалістак-інструменталістак – харызматычных дзяўчат Касі, Асі і Хрысьціны. «Пярсівалям» адчайна няшчасьціла з тэхнічнай часткай: перыядычна адрубаліся мікрафоны, а з-за праблем з падключэньнем віяланчэлі падчас выступу наш фатограф, спрабуючы дапамагчы з наладкай, правёў зь інструментам у руках больш часу, чым сама музыка. Нягледзячы на непрыемнасьці, гурт з большага ўспрынялі добра, але ня так цёпла, як маглі б. Асабіста мне “Рercival Schuttenbach” запомніліся больш арыгінальнымі строямі, шоў, перфомансам, чым музыкай. Хаця, канечне, трэшовы кавер у канцы зарадзілі знатна, ды й жаночы вакал у гурце насамрэч незвычайны й круцецкі.

Завяршыў «Купальскае кола» яшчэ адзін вядомы ўкраінскі pagan/folk-metal гурт “Natural Spirit”. Часьцяком называюць іх стыль pagan-black’ам, але вельмі мяккім, меладычным, у якім ад другога складніку, па сутнасьці, застаўся толькі скрым-вакал, ды й той практычна пароўну падзяляе партыі зь пяшчотным жаночым голасам. Асноўная лінія лірыкі “Natural Spirit” — тэмы раднавер'я і гісторыі старажытнай Русі. Ня тое каб я была русафобам, але да творчасьці гурта я аднеслася зь недаверам, таму што, насамрэч, практычна нічога агульнага з украінскай пэган-металічнай традыцыяй “Natural Spirit” ня мае, і справа тут ня толькі ў выкарыстаньні расейскай мовы, але і ў самім падыходзе да музыкі, які больш асацыіруецца зь якой-небудзь «Арконай». Да гэтага часу публіка пасьпела ўжо значна стаміцца, народу было ня дужа шмат. Тым ня менш, тыя, хто застаўся, здаецца, былі вельмі задаволеныя. Нават мне за эпічны выгляд доўгавалосых музыкаў і мілагучны голас салоўкі-вакалісткі “Natural Spirit” амаль што спадабаліся :). Але ня больш, бо гук быў замылены, нешта ўвесь час пасьвіствала і ня дужа ладзіла. Аднак, безумоўна, шчыры дзякуй гурту за завадное, моцнае выкананьне кампазіцыі «Ночь на Купала», якая стала выдатным заключным акордам беларускай часткі фястывалю «Купальскае кола».

Падводзячы вынікі, трэба адзначыць, што фэст у асноўным атрымаўся ўдала. Шкада, канечне, што адмовіліся ад удзелу некалькі вельмі годных гуртоў – “Litvintroll”, “Wartha” ды “Веремій”, але тыя каманды, што мы пабачылі, адыгралі якасна і старанна. Ну й істотны ўплыў на колькасьць публікі (а яе было разы ў два больш у папярэдні год) аказаў вымушаны крок — правядзеньне «Купальскага кола» у будны дзень. Тым ня менш, такія мерапрыемствы, безумоўна, неабходны беларускай аўдыторыі, а таму дзякуем арганізатарам за цудоўную магчымасьць пабачыць на адной сцэне столькі вядомых таленавітых айчынных і замежных гуртоў, ды пажадаем ім посьпеху й драйву на наступныя два дні ва Ўкраіне, адкуль, дарэчы, таксама чакайце рэпартаж на Belmetal.org.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Натальля Будная, Зьміцер Сачыўка.

Аляксандр Kiss

У мiнулую нядзелю ў «TNT Rock Club» пасьпяхова прайшоў справаздачны канцэрт вучняў унiкальнай у маштабах краiны рок-школы (студыi) «Discovery». Па гарачых сьлядах я вырашыла завiтаць на некалькі слоў да заснавальнiка i кiраўнiка «Discovery» Аляксандра Kiss, каб паразмаўляць аб цудоўнай iдэі заснаваньня рок-школы, магчымасьці будаўнiцтва музычнай кар’еры ў сучасных рэалiях, далейшых планы разьвiцьця «Discovery» ну й яшчэ аб некаторых ня дужа сур’ёзных рэчах, якiх дакладна – чытай далей у iнтэрв’ю.

Насьця Quende:
Пытаньне, якое цiкавiць, напэўна, кожнага: адкуль наогул зьявiлася iдэя стварыць рок-школу?

Аляксандр Kiss:
Iдэя адкрыць рок-школу зьявілася ў маёй галаве гадоў 5 назад. У той час прыватных музычных школаў і гурткоў у Менску хапала, але нічога падобнага менавіта ў гэтым напрамку я ня бачыў. Увасабляць задумку ў жыцьцё я распачаў па вяртаньні з Дубаю, куды я па шчасьлівым выпадку паляцеў на паўгады пайграць па кантракце з адным кавер-бэндам. Аднак, у выніку я вырашыў вярнуцца на Радзіму, бо, нягледзячы на тое, што мы знаходзілiся ў дзівоснай краіне з цудоўнымі людзьмі, я быў заўжды дужа прывязаны да працы, і гэтая атмасфера абавязковасьці мяне напружвала, таму што я больш люблю вольны графік і самастойнае планаваньне, мне не цiкава сядзець у «залатой клетцы”. Але я вырашыў для сябе, што, калі ўжо я вяртаюся ў Беларусь, я павінен штосьці такое глабальнае зрабіць, каб усё ж такі пакінуць пасьля сябе нейкі сьлед i каб не шкадаваць, што я не застаўся ў Эміратах. Першапачаткова па вяртаньні я шмат выкладаў на даму, пасьля ўсё паступова вылілася ў арганiзацыю маленькай студыi, і вось зараз – рок-школу «Discovery». І сёньня я з упэўненасьцю магу сказаць, што я не аб чым не шкадую, бо тут цяпер – маё дзіцё, тварэньне.

Насьця Quende:
Як цяжка было арганізаваць i рэалiзаваць такi праект?

Аляксандр Kiss:
Магчыма, хтосьці лічыць, што нічога складанага ў адкрыцьці рок-школы няма, але я магу шчыра прызнацца – мне было цяжка. Па-першае, па сутнасьцi я не бізнесмэн, я не вывучаў ні маркетынг, ні мэнэджмэнт, ні як планаваць i кiраваць. Я проста імкнуўся рабіць усё паступова, не рэвалюцыйным, а эвалюцыйным чынам. Канечне ж, былі людзі, якія дапамагалі, і спонсары знаходзіліся – куды бязь іх. Але тут таксама ўсё праз цікавыя супадзеньнi. Напрыклад, прыйшоў да мяне аднойчы займацца малады хлопец. Я падзяліўся зь ім ідэяй стварэньня рок-школы і паступова распавядаў, якія ў мяне ёсьць планы наконт гэтага праекту. На адзін з наступных заняткаў ён прывёў свайго заможнага бацьку, які коратка запытаўся: “Я чуў, ты б хацеў сваю рок-школу адкрыць… Колькі трэба?” Я асьцярожна акрэсьліў яму дыяпазон сумы, якая спатрэбіцца дзеля рэалізацыі маёй шалёнай iдэi, і ён адказаў: “Добра, не праблема”. Вось з гэтага, напэўна, і распачалася гісторыя «Discovery». Першы офіс мы адкрылі ў памяшканьні, якое месьцілася ў сутарэньні, на вуліцы К. Маркса. Для студыі яно пасавала добра, але для музычнай школы, напэўна, ня вельмі падыходзіла. Там мы туліліся прыкладна паўтары гады, а пасьля гэтак жа своечасова нам пашанцавала з памяшканьнем у Траецкім: чалавек прадаваў сваю студыю, і тут якраз знайшлася асоба, якая аказала фінансавую дапамогу.
Што датычыцца пошуку выкладчыкаў для школы – тут наогул не было праблем, таму што ў мяне шмат знаёмых музыкаў, якія з задавальненьнем вырашылі мне дапамагы. Хоць некаторыя зь іх у той час ужо выкладалі ў дзяржаўных музычных навучальных установах, паступова, пэўны час разрываючыся паміж дзьвюма працамі, яны з рэшты рэшт далучаліся да маёй каманды, і «Discovery» станавілася іх асноўнай працай.

Насьця Quende:
На навучаньне ў «Discovery» могуць патрапіць усе жадаючыя, альбо iснуе нейкi мiнiмальны адбор?

Аляксандр Kiss:
Ведаеш, мы бярэм усіх. Чым мы адрозьніваемся ад мноства прыватных музычных школ: у нас няма нейкага спецыяльнага праслухоўваньня, пасьля якога можна прайсьці ці не прайсьці. Нешта накшталт гэтага, канечне, спачатку праводзіцца зь педагогам, але перш за ўсё мы імкнёмся працаваць гібка i з асабiстым падыходам да кожнага вучня. Бо, насамрэч, шмат моладзi прыходзіць навучацца не прафесійна, а проста для сябе, каб узяць гітару, зайграць пару акордаў ды ў кампаніi засьпяваць – i гэтага ім дастаткова, дык і навошта тады людзей загружаць нейкімі складанымі тэярэтычнымі рэчамі і патрабаваць высокага ўзроўню? А калі хтосьці прыходзіць прафесійна навучацца, каб у далейшым паступіць у музычную навучальную ўстанову, альбо чалавек ужо скончыў яе і прыходзіць займацца, напрыклад, па іншым напрамку, таму што больш няма адкуль браць гэтыя веды, то патрабаваньні ў нашых педагогаў, суадносна, значна больш высокія. Ва ўзросьце наогул абмежаваньняў няма: прыходзяць займацца людзі ад чатырох (так, быў у нас такі маленькi бубнач :) ) да пяцідзесяці гадоў – мы прымаем і навучаем усіх і на любым узроўні.

Насьця Quende:
Як ты бачыш разьвiцьцё рок-школы сёньня і ў будучыні? Ты плануеш працаваць за ідэю распаўсюджваньня музычнай адукацыi, пашырацца, рухаць мастацтва у масы i несьцi «Discovery» у кожную хату, ці гэта набывае рысы больш атрыманьня фінансавага профіту?

Аляксандр Kiss:
Ну канечне, у першую чаргу мной рухае ідэя. Як музыкант я гэтым хварэю, менавіта таму мне ў галаву прыйшла патрэба гэтую ідэю ўвасобіць. Ды й рок-школа – ня самы лепшы бізнес, якім можна зарабiць грошы, хаця, натуральна, зарабляць таксама трэба. Найбольш iстотную ролю для мяне грае, па сутнасцi, музыка: навучаць людзей і прапагандаваць менавіта рокавы стыль, разьвіваць музычную культуру ў нашай краіне і, калі атрымаецца, па-за яе межамі. Як я гэта бачу? Трэба проста па меры магчымасьцяў эвалюцыйна расьці й пашырацца.
Мы вось зьбіраемся ў школе адкрыць новыя адзьдзяленьні. Напрыклад, гуртавыя заняткі для маленькіх дзетак, якія будзе праводзіць Вольга Сацюк, якая 10 гадоў назад была першай, хто прадстаўляў Беларусь на дзіцячым “Эўрабачаньні”, а сёньня яна ўжо вопытны педагог. Тут, канечне, ўжо неістотна будзе, рок ці ня рок, і я мяркую, што на гэты напрамак знойдзецца шмат жадаючых. Мяне нават наведала такая шалёная ідэя – адкрыць напрамак “рок-go-go танцы», бо я ведаю, што шмат гуртоў хацелi б бачыць дзяўчат на сцэне, але пакуль я сутыкнуўся з праблемай пошуку педагога. Таксама мы адкрываем урокі віяланчэлі, зь верасьня запускаем курсы арт-мэнэджменту, музычнага піяру і паспрабуем аднавіць у новым фармаце на базе пляцоўкі TNT заняткі па гісторыі рока.
Канечне, таксама я мару аб асобным вялізным будынку, і верагодна пазьней «Discovery» ператворыцца ў штосьці накшталт каледжу – пакуль я для сябе ня вырашыў. Мяне часьцяком угаворваюць выходзіць паступова на такі ўзровень, каб можна было выдаваць сертыфікаты, дыпломы, пасьведчаньні аб навучаньні. Але ізноўку такі – ня ўсім людзям гэта патрэбна. Магчыма, пасьля гэта набудзе фармат, дзе, як у кожнай музычнай навучальнай установе, у асноўным будуць займацца прафесійна, але будзе існаваць асобнае аддзяленьне, куды людзі проста прыходзяць пайграць дзеля задавальненьня.

Насьця Quende:
А што наконт пашырэньня стылiстычных рамкаў «Discovery», ці не плануеш ты крыху адысьці ад выключна рок-музыкі і неяк дэмакратызавацца?

Аляксандр Kiss:
Такое ў любым выпадку мае месца: да нас ходзяць вакалісты, якія сьпяваюць і шансон, і поп, і джаз – да чаго душа ляжыць. І калі, напрыклад, вы прыйдзеце і захочаце навучыцца сьпяваць Britney ці Rihanna – без праблемаў, мы гэтаму таксама навучым, займацца можна ў любым напрамку. Канечне, зусім іншая справа – некаторыя тэхнічныя моманты ў вакале, музычным суправаджэньнi, манеры выкананьня. Тым ня менш, чалавек не павінен абмяжоўвацца стылем, ён павінен быць перш за ўсё музыкам, а пасьля ўжо абіраць, у якім напрамку яму больш цікава рухацца. Разам з тым, натуральна – мы прапагандуем рок, i на адліковы канцэрт я шансон ня выпушчу, гэта дакладна! Перад апошнім справаздачным канцэртам я асабіста праслухоўваў удзельнікаў і абіраў тых, якія найбольш падыходзяць па ўзроўні і стылістыцы – у TNT вы бачылi, я лічу, насамрэч найлепшых. І ў далейшым мы будзем удасканальвацца ў гэтым плане, каб на справаздачах гучаў не вінегрэт, а канкрэтна рок па напрамках.

Насьця Quende:
А што натхніла цябе самога ў свой час на заняткі музыкай? Сям’я, сябры, магчыма, якія-небудзь выканаўцы?

Аляксандр Kiss:
Што наконт музыкі, то мне нават сорамна прызнацца, але першая выканаўца, якой я захапляўся, была сьпявачка Брытні Сьпірс, мне было гадоў дзевяць! (сьмяецца) І толькі ў 8-9 класе сябры мяне падсадзілі на гурт “Арыя”, мяркую, як і шмат каго ў такім узросьце. Першапачаткова, дарэчы, мне ня дужа спадабалася, але пасьля я пачаў шмат “Арыю” слухаць і паступова моцна палюбіў. Ну а пазьней у маё жыцьцё прыйшлі “Metallica», “Scorpions», “Iron Maiden» і гэтак далей…
Дзесьці ў 9 класе (я ўжо хадзіў тады ў гурток па акустычнай гітары, а таксама самастойна вучыўся граць на бубнах) мы вырашылі стварыць свой ансамбль. І мяркую, у далейшым найбольш за ўсё на маё жаданьне займацца музыкай паўплывалі ўсё ж сябры. Вось многія мае вучні, напрыклад, прыходзяць займацца таму, што продкі iх на рок-музыку падсадзілі, а ў маёй сям’і такога не было, ніхто цяжкую музыку ня слухаў. Таму менавіта рок-музыкай я зацiкавiўся толькi гадоў у трынаццаць. Але што падаецца мне значна больш істотным – я любіў музыку ў цэлым. Я з задавальненьнем слухаў шмат і класіку, і якасную поп-музыку, і джаз, і рок.


Насьця Quende:
Цi не перашкаджае сёньня кiраваньне рок-школай разьвiцьцю тваёй асабiстай музычнай кар’еры?

Аляксандр Kiss:
Шчыра кажучы, па большасьцi з-за «Discovery» я сваю сольную творчасьць i спынiў. Разарвацца на ўсё вельмi цяжка. Дзякуй Богу, зараз я ўжо дайшоў да такога ўзроўню, што здолеў якасна наладзіць усю сістэму, і цяпер яна функцыянуе безь мяне. Зараз у «Discovery» працуюць вельмі адказныя людзі, чым нельга было пахваліцца раней. Напрыклад, яшчэ паўгады таму мне прыходзілася самому сядзець за адміністратарскім столікам, прымаць званкі, тэлефанаваць, ствараць расклад заняткаў. Але я ведаю, што калі тады я б гэтага не зрабіў, то зараз, магчыма, усё так адладжана б не працавала. Хутка я прызначу чалавека, які будзе адказваць за арганізацыю працы i навучэньне ў рок-школе, а ў мяне, магчыма, нарэшце зьявіцца той самы час для заняткаў асабістай творчасьцю.
Зараз мы з гуртом “Attraction” рыхтуем зусім іншую праграму, не падобную да той, што вы чулi раней. Але калі раней мы больш глядзелі ў бок прагрэсіву, то зараз плануем граць больш масавы, “стадыённы”, камерцыйны нават метал з рознымі дадаткамі электра-фішак, спрошчаныя мелодыі, качовыя рыфы. Калі ты хочаш, каб твая творчасьць даступна ўспрымалася й магла сабраць штосьці большае, чым тысячу чалавек у клубе – трэба разумець, што гэта неабходны крок. А тую складаную музыку, што мне падабаецца, я заўжды магу ўвасобіць у асабістым эксперыментальным праекце. Вядома, я працягваю пісаць свае кампазіцыі і спадзяюся, што калісьці надыдзе такі момант, што я назьбіраю дастатковую колькасьць кампазіцый i выдам iх у альбоме на кружэлцы.

Насьця Quende:
Ці плануе «Discovery» у далейшым праводзiць майстар-класы, семінары, канцэрты і сустрэчы зь вядомымі зоркамi метал i рок-сцэны?

Аляксандр Kiss:
Вось зараз мы з маім бубначом Уладзем Зыблюком плануем прывезьці бубнача Mike Terrana, які раней граў у “Rage», “Axel Rudi Pell», “Masterplan» i супрацоўнічаў са шматлiкiмі іншымі гуртамі, а зараз выступае з Tarja Turunen і займаецца асабістым гуртом “Terrana». Мы вялі перамовы на восень, шмат перапісвалiся, але ня ведаю дакладна, як там будзе. Спадзяюся, усё атрымаецца. А напрыканцы лета мы плануем зрабіць яшчэ адзін майстар-клас з нашым беларускім гітарыстам Уладзімірам Масюком. Карацей, нас чакае шмат чаго цікавага!

Насьця Quende:
Разважаючы над пытаньнем, што ў сучасных рэаліях зьяўляецца найбольш неабходным для пасьпяховай музычнай кар’еры, звычайна асабіста я не магу вызначыцца паміж трыма істотнымі якасьцямі: талент выканаўцы, плённая праца ці арыгінальнасьць падачы. Як ты лічыш, якая з гэтых рысаў больш верагодна забясьпечыць посьпех музыкам на вялікай сцэне?

Аляксандр Kiss:
Я думаю, тут можна нават не дзяліць на адсоткі – павінна быць усё. Можна мець талент, але не разьвівацца, не старацца – і ў выніку проста пахаваць яго. А часьцяком, на жаль, бывае наадварот: чалавек заўзята працуе, а чагосьці ўсё ж такі не хапае… Насамрэч, ну шмат жа ў нашыя днi таленавітых музыкаў, але народ неахвотна ходзіць на іх канцэрты. Простаму народу патрэбна відовішча, а трапіць у ноты – гэта ўжо другі момант. Наконт гэтага ёсьць дастаткова яскравых прыкладаў, калі менш падрыхтаваныя ў тэхнічным i музычным плане выканаўцы прыцягваюць значна больш увагі і карыстаюцца папулярнасьцю і любоўю публікi, дзякуючы артыстызму i харызме.

Я дапiваю каву, падмiгваю i пытаю: “Калі так істотна, каб выканаўца быў файным артыстам і ўмеў сябе прэзентаваць, дык значыцца, усё ж больш значную ролю сёньня адыгрывае творчая, арыгінальная падача?” Аляксандр няўпэўнена, але пагаджаецца: “Ну значыцца, здаецца, так, вось і атрымалася лагічная выснова”…



Што я магу сказаць… Аляксандр Kiss, на мой погляд, адзiн з тых людзей, якi насамрэч аб’яднаў у сабе ўсе пералiчаныя якасьцi, што вылучаюць яго i як таленавiтага музыку, i як выдатнага артыста, i як чалавека, адданага плённай, карыснай працы. Сёньня Аляксандр на сваiм прыкладзе паказвае, як можна пасьпяхова самарэалiзавацца ў творчым плане i адначасова накiроўваць свае амбiцыi на нялёгкую справу навучаньня вялiкай колькасцi зацiкаўленых людзей i павялiчэньня ўсеагульнага ўзроўню музычнай адукаванасьцi, што ў вынiку можна разглядаць як велiзарны плюс для разьвiцьця i пашырэньня ўсёй беларускай рок-музычнай сцэны.

CAMF: ноч, горы, блэк-метал

З 25 па 27 ліпеня 2014 на схілах украінскіх Карпат на тэрыторыі турыстычнага комплексу «Захар Беркут» адбудзецца міжнародны фестываль металхэдаў. Для многіх прыхільнікаў метал-музыкі Ўкраіны, Беларусі, Расеі і іншых краін Еўропы ўжо стала традыцыяй кожнае лета прыязджаць у сяло Валасянка на некалькі дзён, каб зь вершыні гары Высокі Верх на вышыні больш за тысячу метраў палюбавацца карпацкімі краявідамі і атрымаць асалоду ад жывых выступаў фолк- і блэк-метал гуртоў. Пра гісторыю ўзьнікненьня «Carpathian Alliance Metal Festival», яго ўдзельнікаў і арганізацыйныя моманты чытачам BelMetal'а раскажа дырэктар канцэртнага агенцтва «Global Promotion» Зьміцер Хлявінскі.

Вольга:
Вітаю! Спачатку давайце прадставім нашым чытачам Global Promotion. Хто ўваходзіць у штат каманды? Як разьмеркаваныя функцыі па падрыхтоўцы фестывалю? Хто за што адказвае?
Зьміцер:
Прывітаньне! Вельмі складана адказаць на гэтае пытаньне, бо прадставіць усіх 200 чалавек, якія абслугоўваюць фестываль, проста немагчыма. Для таго, каб распавесьці, як разьмеркаваныя функцыі людзей па падрыхтоўцы фестывалю і хто за што адказвае, ня хопіць і 10 старонак.

Вольга:
Ноч, горы, блэк-метал… Складана нават уявіць больш атмасферную абстаноўку для метал-фэсту. Раскажыце, як нарадзілася ідэя фестывалю ў гарах? З чаго ўсё пачыналася?
Зьміцер:
У майго сябра зь Львова ёсьць дача, якая знаходзіцца прама ў гарах. Калі першы раз я прыехаў да яго, мы падымаліся на пад'ёмніку, каб скараціць дарогу. Убачыўшы гэта месца, я адразу ж вырашыў рабіць там фестываль. Тым больш, што ў 2011 годзе, пасьля праведзеных фестываляў «Global East», мы прыйшлі да высновы, што вялікія метал-фэсты ў СНД рабіць рана і не зусім актуальна, а трэба рабіць тэматычныя, спецыялізаваныя, якія таксама будуць цікавыя людзям зь Еўразьвязу. Так усё пачалося.


Вольга:
Па якім прынцыпе адбіраюцца гурты для ўдзелу ў CAMF?
Зьміцер:
Мы праводзім апытаньні, нам пішуць гурты, у тым ліку і хэдлайнеры, ну а наогул вялікая частка лайн-апу выбіраецца спантанна, па сітуацыі.

Вольга:
Як атрымалася займець у якасьці ўдзельнікаў такія легендарныя каманды, як Dark Funeral, Inquisition, Immortal, 1349, Korpiklaani, Watain, Belphegor і інш. Хто са складу папярэдніх двух CAMF’аў і будучага трэцяга апынуўся найменш згаворлівым?
Зьміцер:
Гэта наша праца і мы займаемся гэтым 9 гадоў, таму зразумела, што на сёньняшні дзень мы кантактуем і супрацоўнічаем зь вялікай колькасьцю агентаў і гуртоў. Складана сказаць пра згаворлівасьць, усё вельмі адносна — ёсьць складаныя агенты, ёсьць агенты, зь якімі лёгка працуецца. Усё залежыць ад таго, як гурт плануе свае фестывальныя шоў, ці зьбіраецца гурт наведваць усе фэсты альбо толькі ў нейкай асобнай частцы Еўропы. Калі калектыў не зьбіраецца прыязджаць на фестывалі ва Ўкраіну, Румынію ці Балгарыю, то што б ты ні прапаноўваў — яны ўсё роўна не прыедуць. Але ў нас ёсьць невялікі плюс — Украіна вельмі моцна прагрымела за апошні час у Еўропе, таму велізарная колькасьць музыкаў хоча прыехаць сюды выступаць, а асабліва на Carpathian Alliance фестывалі, бо яго ўнікальная атмасфера і месцазнаходжаньне выклікаюць вялікую зацікаўленасьць.


Вольга:
На першым фестывалі выступілі нарвежцы Carpathian Forest. Думка запрасіць іх прыйшла з-за назвы, якая ў спалучэньні з музыкай гурта ідэальна ўпісалася ў тэматыку і атмасферу фестывалю?
Зьміцер:
Так, Carpathian Forest і першы Carpathian Alliance фестываль — гэта сімвалічна, плюс мы шукалі годнага хэдлайнера для першага фестывалю, але ў той жа час з памяркоўнымі апетытамі па ганарару, і Carpathian Forest аказаліся для гэтага ідэальнымі. Гурт даў свой першы канцэрт больш чым за 5 гадоў менавіта ў Карпацкіх лясах, што дало ім штуршок для далейшай канцэртнай дзейнасьці.

Вольга:
Многія аматары творчасьці Behemoth едуць на CAMF менавіта дзеля гэтага гурта. Цікавасьць узмоцненая забаронай шэрагу канцэртаў у Расеі і Беларусі з рэлігійных меркаваньняў. Як пракаментуеце сітуацыю, якая склалася?
Зьміцер:
На жаль, Беларусь і РФ — гэта дзяржавы зь вельмі жорсткай цэнтральнай уладай, якая выкарыстоўвае рэлігію для кантролю над грамадскай думкай. У сувязі з гэтым тое, што адбываецца цяпер з канцэртамі ў РФ і Беларусі, для мяне ня дзіўна. Behemoth ня першы і не апошні гурт, які забаранілі і забароняць у Беларусі і РФ. Ва Ўкраіне такі варыянт нерэальны.

Вольга:
На другім фестывалі істотна палепшылася інфраструктура ў параўнаньні зь першым. Зьявілася больш пунктаў продажу ежы, столікі пад навесам, за якімі можна з камфортам пасядзець і перавесьці дух пасьля слэму. Якімі новымі выгодамі парадуеце гасьцей на будучым CAMF’е?
Зьміцер:
На жаль, у гэтым годзе мы не парадуем наведвальнікаў новымі выгодамі. У гэтым годзе будзе значна больш пунктаў па рэалізацыі ежы, мінімум у два разы. Але ў іншым, на жаль, мы ня можам палепшыць інфраструктуру. Гэты год вельмі крызісны для Ўкраіны, а таксама інфляцыя, якая закранула ўкраінскую валюту. Бюджэт CAMF на 60% складаецца зь еўра, а квіткі мы прадаем за ўкраінскую грыўну. Усе закладзеныя ў бюджэт грошы на разьвіцьцё інфраструктуры, пабудову туалетаў, вадаправод, зьела інфляцыя. Таму ўсе гэтыя паляпшэньні перанесеныя на наступны год.

Вольга:
У першы год для многіх наведвальнікаў разам з музычным складальнікам і прыгажосьцямі карпацкіх пейзажаў адным з самых яркіх успамінаў стаў холад. Нягледзячы на папярэджаньні арганізатараў, народ прыехаў непадрыхтаваным да рэзкага пахаладаньня. Перад сцэнай стаялі людзі, захутаныя ў коўдры, а наведвальнікі, якія зьнялі жыльлё ў мясцовых жыхароў, чакаючы пачатку працы фунікулёра, хаваліся ад холаду ў туалетах, скуплялі ўсе талстоўкі ў стойках зь мерчам, а спусьціўшыся на досьвітку з гары на фунікулёры, даставалі ільдзінкі з валасоў. Які графік працы фунікулёра ў гэтым годзе? Ці будуць альтэрнатыўныя варыянты спуску з гары на працягу ўсёй ночы?
Зьміцер:
Графік фунікулёра: з 09.30 да 20.00 і з 02.00 да 05.00. На ўсіх фестывалях, у тым ліку на гэтым, ёсьць квадрацыклы і уазікі, якія ў любы момант за грошы могуць адвезьці наведвальніка ўніз. Таксама мы дазваляем спускацца пешшу, але ні ў якім разе не падымацца — гэта строга забаронена.

Вольга:
Якіх бы палітычных поглядаў кожны ні прытрымліваўся, няхай то будзе арганізатар, музыка або наведвальнік, трэба прыкладаць намаганьні, каб фестываль прайшоў мірна і максімальна выдалена ад палітыкі. Якія меры будуць прынятыя з боку арганізатараў для спыненьня канфліктаў на палітычнай падставе падчас фестывалю?
Зьміцер:
Для гэтага мы наймаем ахову, якая сочыць за парадкам. Таксама ў гэтым годзе мы ня будзем дазваляць імперскія і расейскія сьцягі для прадухіленьня канфліктаў.

Вольга:
Ці плануецца пашырэньне стылістычнай накіраванасьці да CAMF-2015?
Зьміцер:
Так, мы ўжо заявілі, што ў 2015 годзе дадаем дэз і дум стылі. На сёньняшні дзень больш стыляў мы не плануем дадаваць.

Вольга:
Дзякую за інтэрв'ю! І па традыцыі прашу сказаць некалькі словаў чытачам BelMetal'а.
Зьміцер:
Мы запрашаем усіх на фестываль Carpathian Alliance у гэтым годзе. Мы хочам, каб вы ўбачылі, што сёньня рэальна адбываецца ва Ўкраіне, што тое, што вы бачыце па вашым тэлебачаньні, зьяўляецца трызьненьнем наркаманаў, якія бачаць галюцынацыі. Прыязджайце і пераканайцеся, што братоў-беларусаў тут, як заўсёды, ветліва сустрэнуць. А дзякуючы вашай падтрымцы ў гэтым годзе, мы зробім кошт квіткоў на CAMF-2015 усяго 3-4 еўра.


Графік выступаў гуртоў CAMF-2014 глядзіце ніжэй:



Да сустрэчы на «Carpathian Alliance Metal Festival-2014»! А пакуль узгадаем, як гэта было раней, палюбуемся карпацкімі краявідамі і паглядзім крыху фотаздымкаў з выступаў гуртоў на мінулых CAMF’ах.

Тэкст i фота: Вольга Вячэрская

Infestum: Ion The Saint


Часам трэба стаць на бок «зла», каб разабрацца ў тым, што ёсьць «дабро»

Infestum ня маюць патрэбы ў прадстаўленьні аматарам беларускай цяжкой сцэны. Гэты гурт ужо даўно зьяўляецца адным з найбольш паважаных прадстаўнікоў блэк-металічнага напрамку нашай краіны. Пасьля шматгадовага маўчаньня і значных зьменаў у калектыве музыкi выпусьцілі новы рэлiз «Monuments of Exalted», а таксама пасьпелі прэзентаваць яго публіцы на «Anger Metal Fest vol.1». На пытаньні BelMetal'a адказаў Ion The Saint, нязьменны вакаліст Infestum.

Вольга:
Вітаю, Ion! У перакладзе з латыні «infestum» азначае «варожасьць», «агрэсіўнасьць». Як прыйшла ідэя так назваць гурт? Хто аўтар? І як асабіста ты тлумачыш назву?

Ion:
Вітаю! Гэта даўняя гісторыя. Назьве ўжо 14 год. Гурт (ён існуе з 98-99 гадоў і першапачаткова называўся «Midgard») было вырашана перайменаваць, выбраўшы не такую банальную назву, якая ня мае пры гэтым прамых адсылак да якой-небудзь міфалогіі, філасофіі, літаратуры ці да іншых «культурных спадчын». Выкарыстоўваць латынь было, наколькі памятаю, маёй ідэяй. Але хто ў сьпісе варыянтаў прапанаваў менавіта гэтую назву, ужо складана аднавіць.
Сэнс назвы адначасова просты і ўсеабдымны – ён здольны ўключыць у сябе ўсё «варожае», «дзікае», «агрэсіўнае» і ў той жа час «спрадвечнае», што можа быць супрацьпастаўленае агульнапрынятым паняцьцям «дакладнага шляху». Асабіста для мяне гэта ня «вобраз сусьветнага зла», а своеасаблівая «адвакатура Д’ябла». Думаю, няма сэнсу тлумачыць гэты тэрмін. Скажам так, часам трэба стаць на бок «зла», каб разабрацца ў тым, што ёсьць «дабро».

Вольга:
Infestum для цябе – гэта спосаб заняць вольны час альбо сэнс жыцьця?

Ion:
Ня тое і не другое. У нас вельмі мала вольнага часу, так што «ня толькі забавы дзеля» мы ўсім гэтым займаемся. Але і «сэнсам жыцьця» назваць гурт – то быў бы юнацкі максімалізм. Хутчэй, Infestum — гэта своеасаблівы спосаб рэалізацыі сваіх думак і эмоцый, духоўных і творчых памкненьняў.

Вольга:
Пагутарым пра новы альбом «Monuments of Exalted». Раскажы пра яго канцэпцыю. Пра якіх Узьнёслых ідзе гаворка?

Ion:
Мы сьвядома пайшлі на тое, каб фармулёўка назвы давала пэўную свабоду трактоўкі. Таму кожны можа знайсьці і сфармуляваць гэты адказ для сябе самастойна. Абапіраючыся на шматлікія «падказкі» у лірыцы альбому альбо шляхам развагаў, заснаваных на ўласным вопыце і ведах.
Манументаў мноства. Узьведзеных Узьнёслым альбо Ўзьнёслымi. І для кожнага існуюць свае «арыентыры» — непахісныя цыклапічныя маналіты — нешта натхняльнае, прывабнае, што падахвочвае да руху.

Вольга:
У сакавіку гэтага году ваш новы рэліз зьявіўся ў вольным доступе ў інтэрнэце. Тваё стаўленьне да аўдыяпірацтва лаяльнае?

Ion:
Скажам так, спакойнае. Гэта непазьбежна і далёка не адназначна адмоўна адбіваецца на музычнай індустрыі. Можна, вядома, апускацца ў разьлікі «ўпушчанага прыбытку», але многа больш шырокая аўдыторыя слухачоў — гэта той плюс, аб якім сучасныя гурты не павінны забываць. А для тых, хто хацеў менавіта набыць лічбавую версію альбому, ёсьць Bandcamp. І мы на самой справе былі зьдзіўленыя колькасьцю людзей, якiя гэтай магчымасьцю скарысталіся.

Вольга:
Альбом будзе выдавацца на расейскім лэйбле «Fono». Калі беларускія прыхільнікі змогуць узяць у рукі «Monuments of Exalted» на фізічным носьбіце?

Ion:
Так. «Fono LTD» выдасьць альбом на CD эксклюзіўна для СНД і краін Балтыі. Рэліз па плянах павінны адбыцца ў пачатку ліпеня. Як мяркуецца, першага дня. Наколькі мне вядома, у Беларусі прадукцыю «Fono» прадстаўляе лэйбл «Possession Productions». Таму, думаю, набыць будзе прасьцей за ўсё празь іх. Самі мы продажам дыскаў займацца ня будзем. Аднак, разашлём дзесяць экзэмпляраў альбому тым, хто актыўна падтрымаў яго рэліз на нашай старонцы «ЎКантакце».

Неабходна імкнуцца да таго стану, калі ты не залежыш ад навакольнага становішча. Толькі тады можна атрымаць магчымасьць на яго ўплываць.

Вольга:
«Monuments of Exalted» запісаны з істотна зьмененым складам гурта. Зь першапачатковага застаўся толькі ты. Які ўплыў аказаў прыход новых удзельнікаў? Якую ролю ў гурце выконвае кожны з вас?

Ion:
Пачнем з таго, што гэтыя людзі для мяне далёка ня новыя. Мы ведаем адзін аднаго ўжо зь дзясятак гадоў, плённа мелі зносіны і супрацоўнічалі на працягу ўсяго гэтага часу. У тым ліку і ў рамках Iratus Dominus / ID:Vision — гэтыя праекты, скажам так, ніколі не былі для мяне абсалютна чужымі. Так што, адбылася цалкам арганічная трансфармацыя і своеасаблівае зьліцьцё пры першапачаткова агульных поглядах і памкненьнях. Што тычыцца роляў, усё грунтуецца на здольнасьцях і творчым запале. Думаю, толькі пры такім падыходзе гурт і сам творчы працэс можа стаць асабістым для кожнага, а не своеасаблівым «адбываньнем павіннасьці» — выкананьнем ролі.

Вольга:
Ці цяжка знайсьці музыкаў-аднадумцаў, якія падзяляюць музычныя густы і творчыя погляды, для сумеснай працы ў праекце?

Ion:
Думаю, усё залежыць непасрэдна ад густаў, поглядаў і таго ўзроўню, на якім можна надаць чалавеку эпітэт «музыка». У кожнага свае крытэры і планкі. І кожны сам фармуе вакол сябе тое асяроддзе зносін, якое дае магчымасьць выбару. Гэтым і абумоўліваецца вынік.

Вольга:
Яшчэ да праслухоўваньня альбому «Monuments of Exalted» ўвагу прыцягнула вокладка. Хто вам яе зрабіў? Якую задачу ставілі перад мастаком?

Ion:
Аўтар вокладкі — Gerda Ditrih. Таксама яе аўтарства і ўсе нашыя апошнія фотасэсіі. Тэхнічна гэта было трохмернае мадэляваньне. Лічбавая скульптура. Я толькі зрабіў накід самой ідэі вокладкі, які, у выніку кардынальна зьмяніўшыся, прывёў да фінальнага рэзультату. Нашым жаданьнем адносна візуалізацыі, акрамя ўсяго, было зрабіць нешта па-за рамкамі мастацкай стылістыкі, якая стала апошнім часам традыцыйнай.

Вольга:
Што цябе натхняе на творчасьць, а што, наадварот, перашкаджае?

Ion:
Я ня думаю, што тут можна сфармуляваць якія-небудзь рэцэпты і змадэляваць якую-небудзь асаблівую абстаноўку. Я думаю, неабходна імкнуцца да таго стану, калі ты не залежыш ад навакольнага становішча. Толькі тады можна атрымаць магчымасьць на яго ўплываць. А гэта і ёсьць творчасьць.

Вольга:
Якія музычныя густы ўнутры гурта? Як ты ставішся да больш лёгкай музыкі? Што слухаеш акрамя металу?

Ion:
Ніхто з нас не абмежаваны нейкім пэўным музычным жанрам. Ды й які сэнс слухаць толькі тую музыку, якую граеш, адмаўляючыся ад ўсяго астатняга як «няправільнага»? Гэта дэгенератыўна, падобна творчай форме блізкароднаснага шлюбу: выраджэньне ва ўгоду «пародзістасьці». Я ўжо каля 20 гадоў слухаю трэш/блэк/дэз-метал. І падазраю, што не перастану шанаваць гэтую музыку ніколі. Але дакладна гэтак жа я ніколі і не абмяжоўваў сябе ёю. Класіка, джаз, блюз, рок, поп, электронная музыка — усё, што можа мне ў той ці іншы момант падацца цікавым. Напрыклад, зараз у плэйлісьце частыя альбомы MuteMath.

Заўсёды знойдзецца чарвяк, які назаве вас «д’ябальскім вырадкам»

Вольга:
Якія адносіны ў цябе з рэлігіяй? Ты выбраў сабе псеўданім Ion the Saint. Таксама вядомы цікавы факт, што ў падлеткавым узросьце ўдзельнічаў у рэстаўрацыі Сабору Сьвятых Пятра і Паўла, які знаходзіцца на Нямізе. Гэта праўда?

Ion:
Так. Я счышчаў з фрэсак першапачатковага росьпісу гэтага сабора пазьнейшыя пласты тынку і фарбы. Даволі цікавы вопыт. І ня менш цікавы ракурс для назіраньня за богаслужэньнямі — з-пад скляпеньняў царквы. Да таго ж, мне заўсёды падабалася архітэктура, якая зьяўляецца адной з маіх прафесій.
Таксама я доўга знаходзіўся ў асяроддзі вернікаў пратэстантаў. Таму вельмі нядрэнна ведаю Біблію і ведаю дастаткова шмат пра жыцьцё падобных сект «знутры». Рэлігія як частка сусьветнай гісторыі наогул мне была заўсёды цікавая. Бо гэта адзін з самых старажытных метадаў кіраваньня соцыумам. Егіпецкія, шумерскія, грэцкія і рымскія культы, кабала — усё гэта непасрэдна паўплывала на сучаснае чалавецтва. У тым ліку і на хрысьціянства. Да прыкладу, мала хто задумваўся пра тое, наколькі важную ролю адыграў індаіранскі культ Мітры ў фармаваньні як праваслаўя, так і каталіцызму.
Гэтак жа мне падабаецца наведваць будысцкія храмы і манастыры падчас паездак па Кітаю. Там асаблівая вельмі цікавая атмасфера. І мая асабістая рэлігія-філасофія мне гэтага зусім не забараняе ;)
Для мяне паняцьце «сьляпы вернік» распаўсюджваецца далёка ня толькі на хрысьціян. Абмежаванасьць у поглядах у злучэньні з поўным невуцтвам і нежаданьнем выйсьці за рамкі дэклараваных і непрымальных дактрын — хіба гэта нельга дакладна гэтак жа аднесьці да большасьці прылічаючых сябе да «язычнікаў» ці нават «сатаністаў»?
Што ж да майго псеўданіму… А які сэнс у дэклараваньні сваёй «нясьвятасьці»? Падобнае аддае таннай спробай кагосьці шакаваць. Ці ня лепей абвясьціць адваротнае? Хіба Люцыфер не зьяўляецца сімвалам, «які нясе Сьвятло»? Паверце, і без таго заўсёды знойдзецца чарвяк, які назаве вас «д’ябальскім вырадкам». Нават прасіць не спатрэбіцца.

Вольга:
Якая ў цябе была запаветная юнацкая мара? Ці ўдалося ажыцьцявіць?

Ion:
Цяжка з адказам. Заўсёды былі цалкам рэальныя пляны, якія так ці інакш ажыцьцяўляліся і ажыцьцяўляюцца. І заўсёды былі мары настолькі глабальныя, што пра іх можна хіба што фантастычны раман напісаць. Вось, дарэчы, напісаць кнігу — гэта было б цікава. Магчыма, яшчэ давядзецца.

Вольга:
Некалькі пытаньняў аб канцэртнай дзейнасьці. У пачатку ліпеня Infestum прыме ўдзел у дабрачынным метал-мерапрыемстве «Tirpitz Fest» па збору сродкаў на лячэньне беларускаму музыку Арцёму Сердзюку, вядомаму па праектах Woe Unto Me, Thy Disease, Amentia і інш. Безумоўна, удзельнікі ў складзе Infestum, Exegutor, Massenhinrichtung, Solarward, Bloodlast прыцягнуць нямала наведвальнікаў, але, па тваім меркаваньні, ці павялічыцца іх колькасьць у сувязі з асноўнай мэтай правядзеньня фестывалю? Ці верыш ты ў метал-братэрства і адзінства?

Ion:
Я ня думаю, што гэтае памяшканьне зможа зьмясьціць вялікую колькасьць наведвальнікаў. Да таго ж, параўнальна нямалы кошт квітка, прадыктаваны мэтай канцэрту, хутчэй не павялічыць, а як раз скароціць колькасьць наведвальнікаў да рамак ёмістасьці Салтайма. Будзем рэалістамі: у нас ня так шмат настолькі адданых лакальнай сцэне людзей, якія гатовыя заплаціць дзесяць баксаў за квіток на выступ мясцовых гуртоў у цесным клюбе і нават ахвяраваць нешта звыш таго. Дык ці ёсьць метал-братэрства? У пэўнай ступені і ў пэўным вузкім гуртку — так. Ці веру ў адзінства беларускай лакальнай сцэны? Хіба што віртуальнае. Ды й то зь немалой доляй дробнай «тральчаціны».

Вольга:
Ці плянуюцца іншыя канцэрты ў падтрымку Арцёма, скажам, у яго родным горадзе Горадні? Калі так, то ці будзе Infestum прымаць у іх удзел?

Ion:
12 чэрвеня дабрачынны канцэрт адбыўся ў Кракаве. А ў Горадні, наколькі мне вядома, такое мерапрыемства пройдзе 29 чэрвеня. Мы не плянуем ладзіць «міні-тур» пад гэтай эгідай, таму абмяжуемся канцэртам у Менску.


Паліваньне брудам тых, зь кім вам яшчэ прыйдзецца дзяліць сцэну, ня зробіць вас вышэй, а толькі зробіць саму сцэну сьлізкай і сьмярдзючай.


Вольга:
Дзе пасьпелі пабываць у рамках канцэртнай дзейнасьці? Які выступ стаў найбольш запамінальным за ўсю гісторыю існаваньня гурта?

Ion:
У адрозненьні ад Iratus Dominus і ID:Vision, часта канцэртаваўшых па Беларусі і СНД, Infestum заўсёды быў хутчэй студыйным гуртом, які абмяжоўваецца рэдкімі выступамі. Найбольш запамінальным хутчэй за ўсё назаву выступ на разагрэве ў Nokturnal Mortum у Менску. Здаецца, гэта было ўвесну 2002.

Вольга:
Улетку выступаеце на найбуйнейшым беларускім штогадовым метал-фэсьце «Metal Crowd». А ці паступалі прапановы ад арганізатараў Украіны, Расеі, Еўропы? Зь якімі гуртамі марыш падзяліць сцэну ў будучыні?

Ion:
Прапановы паступалі. Але на той момант мы былі занятыя завяршэньнем альбому і не маглі адцягвацца на планаваньне і ажыцьцяўленьне канцэртнай дзейнасьці. Дарэчы, самай пацешнай была прапанова паехаць у еўрапейскі тур з Inquisition, заплаціўшы за гэта «ганаровае права» 14 000 еўра, ня лічачы іншых дарожных расходаў, альбо выкупіць права адыграць частку туру. Думаю, гастрольны бізнэс у наш час часьцяком працуе менавіта так. Але, скажам так, мы прытрымліваемся правіла «не плаціць за ўдзел у канцэртах і выданьне альбомаў» :)
Ня стану загадваць, зь кім хацелася б падзяліць сцэну. Будзем дзейнічаць па магчымасьцях і абставінах. Да таго ж, у нас у хуткім часе зноў намячаецца чарговая студыйная праца. А там паглядзім.

Вольга:
Кім зьяўляюцца ўдзельнікі Infestum у штодзённым жыцьці? Чым зарабляеце на жыцьцё? Якія захапленьні, апроч музыкі?

Ion:
У меру дарослымі і сур'ёзнымі сямейнымі дзядзькамі — вось кім мы зьяўляемся ў паўсядзённым жыцьці. Сферы нашай прафесійнай дзейнасьці ня маюць у дадзеным выпадку значэньня. На жыцьцё цалкам хапае і, галоўнае, пры гэтым не прыгнятае. Што тычыцца захапленьняў, калі не лічыць чытаньня кніг і іншых падобных заняткаў, я думаю, музыка засталася ў нас адзіным захапленьнем, якое не пасьпела стаць працай.

Вольга:
Што б ты з вышыні свайго вопыту параіў маладым метал-гуртам, якія знаходзяцца на пачатковых прыступках музычнай дзейнасьці?

Ion:
Па-першае, раю пляваць на тое, што іншыя думаюць наконт вашай творчасьці — вы ніколі ня зможаце дагадзіць ўсім. Па-другое, вучыцеся крытыкаваць сябе самі — вы ніколі ня зможаце чагосьці дамагчыся, калі будзеце лісьлівіць сабе. Па-трэцяе, не будуйце пляны аб «трыумфальнай будучыні» сваёй дзейнасьці — хутчэй за ўсё вы ніколі ня ўвойдзеце ў «залатую сотню» сусьветна вядомых банд; выпрабоўваючы пастаянныя расчараваньні ад «адсутнасьці славы», вы можаце апусьціць рукі раней, чым чаго-небудзь дасягнеце. Ну і нарэшце, не адцягвайце ўвагу на абмеркаваньне таго, «якія ж дэбілы гэтыя пацаны, якія лабаюць у гаражы непадалёку» — паліваньне брудам тых, зь кім вам яшчэ прыйдзецца дзяліць сцэну, ня зробіць вас вышэй, а толькі зробіць саму сцэну сьлізкай і сьмярдзючай.

Вольга:
Дзякую за адказы! У завяршэньне нашай гутаркі некалькі словаў для чытачоў BelMetal.

Ion:
Дзякую за цярпеньне і вытрымку ўсіх, хто дачытаў да гэтага радку.




Тэкст i фота: Вольга Вячэрская

Discovery Rock School

Хто з сучаснай беларускай музычнай тусоўкі ня ведае пра рок-школу «Discovery»? Яна існуе ўсяго паўтары гады, але за гэты час ужо пасьпела ва ўсіх аспектах значна вырасьці, пашырыцца і набыць неверагодную папулярнасьць. У выніку сёньня школа-студыя «Discovery» пад кіраўніцтвам гітарыста Аляксандра Kiss праводзіць навучаньне па такіх напрамках як вакал, гітара, ударныя, клавішы, экстрым-вакал, стварэньне рок-гуртоў і мноства іншых. Школа нават мае ўласную студыю гуказапісу, дзе любому вучню можа зрабіць прафесійны запіс кампазіцыі. А ня так даўно «Discovery» адкрыла сваё другое памяшканьне ў Траецкім прадмесьці, адным з самых маляўнічых месцаў Менску на беразе ракі Сьвіслач, чым многіх парадавала магчымасьцю прыняць у сваiх сьценах яшчэ больш жадаючых.

Але «Discovery» — гэта ня толькі навучаньне. Дзякуючы крэатыўнаму дырэктару і заснавальніку Аляксандру Kiss, у школе рэгулярна праводзяцца разнастайныя цікавыя мерапрыемствы: джэмы, майстар-класы, семінары, канцэрты і сустрэчы зь вядомымі рок-выканаўцамі. Два разы на год «Discovery» праводзіць справаздачныя канцэрты, каб найбольш пасьпяховыя вучнi мелi магчымасьць выступіць на прафесійнай сцэне і паказаць свае навыкі бацькам, сябрам, а таксама незнаёмай непрадузятай публiцы. Менавіта такі, трэці па падліку канцэрт адбыўся ў гэтую нядзелю ў рок-клубе TNT. BelMetal таксама вырашыў завітаць на гэтае мерапрыемства, падтрымаць маладое пакаленьне і падзякаваць настаўнікам «Discovery» за выдатныя вынікі іх плённай, карыснай для беларускай рок- i метал-сцэны працы.

Справаздачны канцэрт, які атрымаў назву «Rock'n'Roll Forever» пад бурныя авацыі адкрылі кампазіцыяй «Arabic Dreams» сам заснавальнік рок-школы Аляксандр Kiss і ягоны гурт «Attraction». Каля сцэны тоўпілася такая вялізная колькасьць народу, што аніякіх надзей прабрацца бліжэй і ўбачыць на свае вочы віртуозную iгру ў маленькай мяне не было. Таму пачатак мерапрыемства й выступ самага малодшага вучня «Discovery» Мацьвея Хведарука, які займаецца ўсяго два месяцы, але ўжо ў кампаніі выкладчыкаў валіць на рытм-гітары «Seek and Destroy», я праскакала на прыступках, спрабуючы ня толькі пачуць маленькага талента, але і пабачыць :)

Вядоўцам быў, як i ў папярэднiя разы, нязьменны цэнтр увагi, чалавек-пазiтыў Вiталь Малiноўскi. Жартачкамi й цiкавымi расповедамi пра ўдзельнiкаў канцэрту ён займаў аўдыторыю напрацягу ўсяго вечара. Наступным Малiноўскi абвесьцiў выхад на сцэну Уладзіміра Жыжкіна, які засьпяваў нетыповую для творчасьці “Blind Guardian” баладу “Bard’s Song”. Такім выкананьнем гэтай рамантычнай песьні можна заваяваць сэрца любой дзяўчыны, гэта я вам аўтарытэтна заяўляю.

Пасьля яго дзьве аўтарскія кампазіцыі выканаў малады завадны гурт «ForAboutFrom» зь вельмі харызматычным вакалістам. І тут я ўзгадала, што ў мяне ёсьць бэйджык журналіста і фатограф, які, сумуючы за мной, топчыцца ля сцэны. Уласна, яго мужнымі рукамі я й была перацягнута праз натоўп на бок чаду й драйву, дзе мы правялі астатнюю частку вечару.

Далей распачаўся сапраўдны дзявочы хіт-парад. Адна за адной на сцэне зьяўляліся з рознага стылю й настрою песьнямі чароўныя вакалісткі. Спачатку Вольга Макарэвіч выканала задуменную “Небо Лондона” Земфіры. Наступнай выйшла 13-гадовая Дыяна Варывода зь хітом Тhe Beatles – “Oh, Darling”, дужа ўдала абраным, каб падкрэсьліць пазітыўныя бакі голасу маладой сьпявачкі. Затым мы пачулі Настасьсю Салаўцову зь нечаканай кампазіцыяй Pink Floyd“Have a cigar”, якую дзяўчына, каторая яшчэ сем месяцаў таму, да «Discovery», раней не займалася вакалам, выканала вельмі прыстойна. Ну й сапраўднай запалачкай залы была яскравая песьня “Factory Girl” ад Кацярыны Бегуновай, што, на мой погляд, паказала сябе ня толькі як таленавітая вакалістка, але й як зорка сцэнічнага майстэрства. Натуральна, нельга сказаць, што ўсе дзяўчаты ўжо ўшчыльную наблізіліся да ўзроўню прафесійных сьпявачак, аднак мяркую, што дзякуючы адданай крапатлiвай працы, кожная зь іх цалкам здольная разьвіць і ўдасканаліць свае магчымасьці і прыйсьцi да посьпеху.

З бадзёрай кампазіцыяй Blink 182«First Date» выскачылі на сцэну і ўдарылі па панку чацьвёра… пяцёра… не — цэлых шасьцёра маладых хлопцаў! Пасьля таго, як зала атрымала сваю порцыю энэргіі і драйву, на сцэне застаўся вакаліст Кірыл Пяроў, які ў суправаджэньні гiтарыста Міхаіла Шакаля выканаў акустычную версію «Through The Glass» гурта «Stone Sour».

Затым слухачоў яшчэ раз парадавалi прадстаўнiцы дзявочай паловы навучэнцаў рок-школы «Discovery». Аляксандра Саяпіна, якая вырашыла навучацца менавіта ў студыі «Discovery» пасьля наведваньня папярэдняга справаздачнага канцэрту, на гэты раз была на ім ужо не гледачом — і выканала песьню Amy Winehouse“Rehab”. Наступнай на сцэну паднялася чырвонавалосая прыгажуня Ангеліна Блоцкая, якая займаецца ў «Discovery» ўсяго месяц, і вельмі моцна й пранікнёна засьпявала вядомую баладу Scorpions«Still Loving you». А далей публіка ізноўку сустракала Аляксандру Саяпіну ў дуэце з Хрысьцінай Шляшынскай, і разам яны як маглі ажыўлялі заспакоеную скарпамі аудыторыю кампазіцыяй “New Divide” гурта Linkin Park.

Дзесьці на гэтым моманьце, узгадваючы і ахопліваючы ў памяці цалкам увесь канцэрт, зараз я разумею, што для мяне наступіла сэнсавая сярэдзіна, і тое, што гучала пасьля, было быццам другой паловай вечару і зьвязана з больш сур’ёзным узроўнем падрыхтоўкі вучняў «Discovery» і вольных музыкаў.

Зала вітала за ўдарнымі Аляксея Гаўрыльчыка, які з 8 класу марыў граць на барабанах — і нарэшце, дзякуючы рок-школе, увасобіў сваю мару ў жыцьцё, а за гітарай – Захара Пятровіча, які распавёў, што ў «Discovery» займаецца ўжо год, а натхнiла на працу яго ў свой час творчасьць гурта Led Zeppelin. Разам з хлапцамі на сцэну выйшлі сапраўдныя прафесіяналы – Сяржук Адзінец з бас-гітарай, Зьміцер Седзіч з электрухай, а на вакале быў Макс Дуброўскі. Скажу шчыра, у Дуброўскага азадак у блакітных джынсіках выглядаў тааааак ладна, што я зразумела – мой вечар прайшоў не дарэмна, як мінімум дзякуючы гэтаму ;) Ну а пасьля выкананьня хіта гурта Nickelback“How You Remind Me” я высока ацаніла вучняў і іх выкладчыкаў яшчэ і ў музычным плане.

Наступнай прагучала папулярная кампазіцыя HIM“Join Me In Death” у выкананьні настаўніка па вакалу Зьміцера Даўгадзіліна, акампанавалі якому вучнi «Discovery» Мікіта Мядзьведзеў (ударныя), Уладзь Кухар (гітара), Ігар Навагран (гітара) і Дзяніс Квач (бас). Крыху сапсавала ўражаньне тое, што Зьміцер недавучыў тэкст і карыстаўся падказкай, але ў выніку адыгралі дужа годна.

А далей пад апладысменты зьявіліся шаноўныя госьці мерапрыемства – гурт Equilis. Тут дазволю сабе спыніцца больш падрабязна. Справа ў тым, што некаторыя з удзельнікаў гурта маюць непасрэдныя адносіны да рок-школы «Discovery»: так, Уладзь Зыблюк (ударныя) зьяўляецца выкладчыкам школы, Мікіта Дзідзенка (гітара) – яе былым вучнем, а Натальля Шахрай, чый моцны, добра пастаўлены голас проста ашаламляе, – і сёньня займаецца ў «Discovery». Сёньня «Equilis» – цалкам сфармаваны прафесійны калектыў, касьцяк якога ўжо шмат гадоў пасьпяхова выступае на разнастайных беларускiх i замежных пляцоўках і парадаваў выкананьнем дзьвюх аўтарскіх кампазіцый таксама й наведвальнiкаў справаздачнага канцэрту ў TNT.

Пасьля шыкоўнага выступу Equilis публіка пачула кампазіцыю “Devil Take Tomorrow” з-пад струнаў таленавітага гітарыста Ігара Малюкевіча, каторы ўжо год займаецца ў рок-школе. Ігар вельмі задаволены сваім выкладчыкам Зьміцерам Седзічам, сьцьвярджае, што аддача ад заняткаў проста каласальная, і плануе ў далейшым выкарыстоўваць атрыманыя ў «Discovery» веды ў практычным плане.

Наступнымі, з падтрымкай Сяржука Адзінца на басу, выступілі Віталь Корсакаў (гітара/вакал) і Іван Самалазаў (ударныя). Разам яны зайгралі ня дужа складаную ў тэхнічным аспекце “Californication”, але песьня была абраная вельмі ўдала і, магчыма, дзякуючы гэтай самай простасьцi, зайшла на “ўра” ў задаволеных слухачоў.

Сяргей Адзінец застаўся на сцэне, да яго далучыўся Аляксандр Kiss і два вучня рок-школы – Уладзь Коцікаў (вакал) і Саня Жыбрык (ударныя). Уладзь крыху перахваляваўся падчас выкананьня рамштайнаўскага “Rosenrot”, але з таго, што я пачула, магу зазначыць, што яго прыемны нізкі голас сапраўды мае значны патэнцыял, і, спадзяюся, дзякуючы далейшым заняткам у «Discovery» ён здолее перамагчы сарамлівасьць і набудзе ўпэўненасьці сапраўднага франтмэна.

Ну а пасьля пад гром апладысментаў настаўнікі й вучні рок-школы запалілі залу проста да неверагоднай кульмінацыйнай кропкі, выканаўшы шэраг такіх хітоў, пад якія ўжо кідаеш думаць і запамінаць, хто там і што грае, а ператвараешся проста ў суцэльны рытмічны рух, якім кіруюць эмоцыі і бесьсьмяротная музыка: “Enter Sandman” (Аляксей Гаўрыльчык за ўдарнымі і Ігар Малюкевіч за гітарай); “I love rock’n’roll”, якую разам з Максам Дуброўскім скандавалі ўсім танцпляцам, Ігар Чамякін быў за гітарай, а за ўдарныя перасеў Аляксандр Kiss; затым працягнулі па Мetallica – “Fade to Black” з вучнямі Kiss’а Ігарам Навагранам (сола-гітара) і Віталікам Боханам (рытм-гітара). І на дабіваньне паслабленага арганізму нястомных аматараў патрэсьці хаерам – “Soundchaser” гурта Rage, дзе партыю гітары віртуозна выканаў фанат творчасьці ўзгаданых немцаў Аляксандр Фурс.

Падалося, што надышоў салодкі адпачынак нагам і шыі, калі на сцэне зьявіўся спецыяльны госьць і добры сябар Аляксандра Kiss, таленавіты вопытны гітарыст Сяргей Трухановіч, што выканаў асобна дзьве натхняльныя кампазіцыі. Але народ памыліўся, калі падумаў, што ўжо час супакоiцца i зьбірацца дахаты. Бо далей сцэна проста ўзарвалася працяглым сумесным джэмам Kiss’а і Трухановіча пад “Highway to Hell” AC/DC у выкананьні гурта Attraction і непаўторны вакал Дуброўскага.

Напрыканцы да мікрафона выйшаў яшчэ адзін госьць справаздачнага канцэрту «Discovery» – непрафесійны, але ўпадабаны публікай музыка Сяргей Космас. Падобны да маіх мужчын-герояў з вокладак альбомаў тых часоў, калі ў музыкі яшчэ была душа, Сяржук выканаў пранікнёную кампазіцыю “Черного Кофе”, жыцьцесьцьвярджальную «Погоди постой» Аляксандра Маршала, а пасьля ўсім байкерам прысьвяціў улюбёную “Беспечный ангел” гурта Ария.

На гэтым канцэрт, на жаль, скончыўся для нас, але не завяршыўся для астатняй нястомнай публікі. Пасьля кароткага перапынку на сцэне TNT Rock Club зьявіліся хэдлайнеры вечару кавер-бэнд “Мерилин Монро”. Распачалі з “Whiskey in the jar”, і ўжо з гэтай першай песьні мы здолелі пранікнуцца бязьмежным талентам і моцай музыкаў – тое, што мы пачулі было рэальна крута! Але нягледзячы на жаданьне застацца і ўгарэць далей, дакучлівая думка “заўтра зранку на працу” не пакідала нават у момант поўнага адрыву і весялосьці. Таму прыйшлося рушыць дахаты, шчыра падзякаваўшы ад усёй душы рок-школе «Discovery», арганізатарам канцэрту і героям вечару за гэтае дзівоснае музычнае сьвята. Rock’n’Roll Forever!

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьмiцер Сачыўка aka GotieRipper

Раванічы. Па сьлядах Crowblack

Тыя людзі, якія ў металёвых відэакліпах заўважаюць ня толькі гітары, брутальных музыкаў і прывабных дзяўчат, зразумеюць, чаму сёньня ў маім аповедзе пра чарговы архітэктурны цуд фігуруе гурт Crowblack. Усё проста: таму што свой, спадзяюся, не апошні, відэакліп-кавер кампазiцыi “West Coast” сьпявачкi Lana del Rey хлапцы здымалі ў неверагодна прыгожай закінутай паўразбуранай сядзібе ў вёсцы Раванічы. Натуральна, што я наведвала Раванічы значна раней за Crowblack, а не па іх сьлядах, але прыемныя вачам дэкарацыі новага кліпу нагадалі аб гэтым цудоўным месцы і натхнілі расказаць і паказаць яго зацікаўленым чытачам крыху падрабязьней.

Сядзіба ў Раванічах — адзін з найлепшых у Беларусі палацава-паркавых ансамбляў эпохі класіцызму. У ходзе гісторыі спачатку маёнтак належаў прадстаўнiкам старажытнага роду Масальскіх, ад якіх ён з канца ХVIII стагодзьдзя і да 1917 года адышоў ва ўласнасьць Сахней-Слатвінскіх.

Будаўніцтва сядзібы было распачата Антоніем Слатвінскім. Ён жа ў 1799 годзе заклаў тут прызначаны для радавой пахавальні касьцёл у гонар свайго нябеснага патрона — св. Антонія.
Па інвентары 1804 году заможная сядзіба ўключала сядзібны дом, сад, сажалкі, сем агародаў, гадавальнік, аранжарэю. Меўся вялікі гаспадарчы двор: пякарня, сырнiцы, піўзавод, кузьня, лазьня, стайня і іншыя пабудовы.

Будаўніцтва й пашырэньне сядзібы працягнуў сын Антонія Людвіг, каторы ўзначальваў дваранства Менскай губерні. Менавіта пры ім у 1853-1859 гг. быў узьведзены той палац у стылі класіцызм, што мы можам пабачыць сёньня. Таксама Людвіг заклаў вялікія сады, пейзажны парк з сажалкамі ў рачной пойме, мноства службовых і гаспадарчых збудаваньняў.
Сама сядзіба займае даволі высокую тэрасу, яе спадзісты схіл спускаецца да ракі Уша. Палац узьведзены каля грэбня тэрасы. Два флігеля — кухня і жылы дом — прымыкалі да палаца, фармуючы традыцыйны парадны двор з авальным траўнікам. Пейзажная частка парку разьмяшчалася за палацам і замыкалася трыма вялікімі сажалкамі, падзеленымi дамбамі на рацэ. Палюбавацца панарамай сядзібы можна было з выспы сажалкі — там пабудавалі маляўнічую альтанку.

Інтэр'еры палаца мелі багатую ляпніну, сталовая — кесоны, кафляныя печы, жырандолі з бронзы. Будуар графіні быў аздоблены на ўсходні манер з выкарыстаньнем персідскіх і турэцкіх дываноў. Мастацкую каштоўнасьць мелі венецыянская мэбля ў кабінеце графа, творы жывапісу, фарфор. Меліся статыстычны архіў, сабраны Л. Слатвінскім, і бібліятэка.
Пасьля вайны ў лепшых традыцыях саўковага жанру ў сядзібе разьмясьцiлi школу, а затым, дзесьці да сярэдзіны-канца 90-х там знаходзiлася вясковая лякарня. Калі ў Раванічах пабудавалі новую лякарню, будынак палаца застаўся пуставаць і паступова руйнаваўся, сам па сабе i з дапамогай мясцовых. Аднак, асноўныя яго элементы добра захавалiся i, што прыемна, сёньня можна як аглядзець палац звонку, так i палазiць па разбураных пакоях унутры.

Сядзібу Слатвінскіх адназначна рэкамендую для наведваньня ўсім знаўцам архітэктуры і проста аматарам эстэтычна прыгожага. І па месцазнаходжаньні, і па атмасфернасьці, і па ступені захаванасьці палаца ў нашы дні, бяз сумненьняў, раваніцкi сядзібна-паркавы комплекс у маім блізкім да аб'ектыўнага рэйтынгу займае адну з вышэйшых пазіцый.

Больш на: vk.com/architekture

Blessthefall

Намаганьнямі арганізатараў з “Wake up!” да нас завіталі чарговыя амерыканскія куміры моладзі, постхардкоршчыкі з Арызоны – Blessthefall. Уладальнікі анёльскага вакалу, здольныя адным сваім выглядам зьвесьці з розуму сярэднестатыстычную аматарку сучасных цяжкіх жанраў, хлопцы былі ў нас упершыню. Прэзентуючы сьвежую кружэлку, ды й проста красуючыся перад фэнамі, яны чакана зьбіраюць амаль поўны клюб.

Праз адсутнасьць падтрымкі ці разагрэву чаканьне выступу зацягнулася аж на паўтары гадзіны. Мабыць, то каварны плян клюбу па продажы піва. Час ад часу хтосьці намагаецца скандаваць імя бэнду, ня вельмі гучна, і іншымі сродкамі бавіць час. Калі ўжо ўсе пасьпелі затарыць і мерч, і напоі, і нават паскакаць па галовах, на сцэне зьяўляюцца тэхнікі – і праз колькі хвілін даюць адмашку пачынаць.

Пад акампанемент радасных крыкаў на сцэне зьяўляецца вакаліст Боў, разьліваючы на фэнаў ваду, і ўсім сваім выглядам выпускаючы прамяні дабрыні. У гэтым ён саступаў толькі бубначу, які ўвогуле сонечна ўсьміхаўся ўвесь канцэрт.

Распалены чаканьнем, народ на танцпляцы адразу йдзе ў адрыў, асабліва тыя, што на першых трэках казачна бразгаюцца з сальта ў падлогу. Падчас доўгіх куплетаў, што сьпяваў басіст, Боў ад душы цешыўся, дэманстраваў гімнастычныя навыкі, раздаваў пятухі і шчыра сімпатызаваў тым, хто вылазіў на сцэну шалець і абдымацца. Дарэчы, абдымацца лезьлі ў большасьці хлопцы…

Спецыяльна для алдовых фэнаў (першаму альбому ўжо сем год – гэта вам ня жарты) адыгралі “старое добрае”, калі не памыляюся, “Guys Like You Make Us Look Bad”. Праўда, калі першы раз музыкі разьвіталіся з залай, гэта няблага так зьдзівіла. Паўтары гадзіны чаканьня дзеля добра калі сарака хвілін музыкі? Нават з выхадам “на біс” атрымалася крыху менш за пяцьдзясят хвілін. Мала для дэбютнага візіту і сольнага выступу, але такі быў сэт. Пасьля для ўсіх жадаючых былі абдымашкі і фота-аўтограф сэсія.

Нельга не адзначыць, што спробы навучыць Боў якімсьці фразам не прасунуліся далей за гучнае “ўсё заябісь”, а на кожнае пытаньне адказ быў “йеееее” – вось яны, шчасьлівыя фэны.

Відавочна, нягледзячы на агідна кароткі сэт і ня надта шыкоўныя гук і сьвятло, Blessthefall выканалі сваю мэту – іх чакалі, іх слухалі, і яны зьявіліся. І, канешне, абяцалі вярнуцца.

Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Вольга Вячэрская

Irdorath у бары «Мир кофе»

У пятніцу ўвечары завіталі мы на канцэрт шырока вядомага, ўжо нават і ня ў вузкіх колах, беларускага фолк-фэнтэзі гурта «Irdorath». Дзе ўжо толькі я іх ня бачыла: і ў сталічных клубах, і на невялічкіх фестывалях, і на буйных фэстах, з танцулькамі і перфомансамі, і проста на вуліцах гораду, а зусім нядаўна – на сольным канцэрце, дзе сабраўся цэлы Re:public прыхільнікаў творчасьці гурта. Але на гэты раз атрымалася вечарына іншага, дужа нечаканага фармату.

Калі апынаешся ва ўтульным бары “Мир кофе”, дзе й мела месца ўсё пятнічнае дзеяньне, адразу разумееш чаму. Звычайнае сярэдняга памеру памяшканьне, на якім раўнамерна разьмяркавалася даволі шмат людзей, аніякага табе танцпляцу, у канцы залы на ўзвышшы паглыбляецца маленькая сцэнка такім чынам, што музыкі апынаюцца быццам у паралелепіпедзе памерам з кухню хрушчоўкі. Ну а цяпер уявіце сабе «Irdorath» – з усімі іх шматлікімі інструментамі, строямі, маштабам выступу, якому цесныя бывалі і значна больш прасторныя сцэны, і любоўю да “паскакаць-патанчыць-пакружыцца” – у гэтым самым паралелепіпедзе. Адно што, віяланчэлісткі не хапала да поўнага шчасьця) Вядома ж, цікава было пабачыць, што з гэтай цеснай у буквальным сэнсе слова творчай сувязі ў гурта атрымаецца. І ведаеце – было як заўжды ахрэненна.

Зь першай песьні народ пасыпаў да сцэны і бадзёра затанчыў на ўсёй той маленькай прасторы, якую толькі можна было сабой заняць. Ня буду распавядаць пра кожную кампазіцыю, пра невялічкія касякі і круцецкія моманты – гэта я рабіла ўжо неаднаразова раней. Ну гралі «Irdorath» кожнаму вядомыя старыя мелодыі накшталт “Tedeska”, ну пачулі мы хіты з альбома “Ad Astra”“Ketri”, “Rondo” і “Bard’s Tale”, ну былі кампазіцыі “Dimna Juda” і “Dream Catcher”, што, як плануецца, зьявяцца на новым альбоме гурта, а Надзя ўсё просіць дадаць гучнасьці дуды, а у Пятро адрубілася сярод песьні гітара… Насамрэч істотным было бачыць на свае вочы, як выкладаюцца музыкі, пранікацца якасна адладжаным, але нейкім нязвыклым гучаньнем, стаць часткай імпрэзы, каб адчуваць, што ў гэты самы момант на маленькай сцэне засяроджана велічная плынь моцнай пазітыўнай энергетыкі – толькі раскрый душу, паймай хвалю і насалоджвайся.

Канешне, «Irdorath» таксама хацелі парухацца, павесяліцца, а таму перыядычна замест гітары бязжурботнаму струньніку Пятро ўручалі барабан, і ён выходзіў ашалела адрывацца да натоўпу, пакідаючы больш месца дзеля патанчыць з дудамі на сцэне Вове і Надзе, і больш натхненьня дзеля адпачыць да трымценьня ў нагах прыхільнікам. І карагоды між сталамі вадзілі, і дзяўчаты ў доўгіх спадніцах кружыліся, і колькасьць фатографаў на квадратны метр катастрафічна зашкальвала, і піва лілося ракой – вечар пятніцы, «Irdorath», «Мир кофе» трышчыць па швах…

Карацей, пад час выступу сапраўды панавала атмасьфера сьвята, адкрытасьці, эмацыйнага ўсплёску, і праходзіла ўсё на нейкай… сяброўскай, простай і ад гэтага дужа прыемнай ноце. Наведвальнікі канцэрту чарговы раз атрымалі асалоду ад якаснай самавітай праграмы гурта «Irdorath», а музыкі ў сваю чаргу натхніліся шчырай падзякай і сардэчнай адданасьцю прыхільнікаў.

І хто ведае, магчыма ўжо вельмі хутка «Irdorath» такі знойдуць вольны ад пастаянных канцэртаў і паездак час, і гэтае самае натхненьне стане адной з іх рухаючых сілаў дзеля запісу новай доўгачаканай кружэлкі. Самі музыкі сьцьвярджаюць, што на сёньняшні дзень у іх падрыхтавана больш чым дастаткова матэрыялу, і зараз яны ўсе перажываюць дзіўны перыяд у сваёй творчасьці, калі адвечны пошук і яднаньне душ ва ўяўленьні музычнага накіраваньня гурта проста ня могуць ня выліцца ў новы альбом. Таямніцу не прыадчыняюць, але запэўніваюць, што гэта будзе штосьці непадобнае, чаго мы ня чулі раней. Пытаньне толькі ў вольным часе. А пакуль – раю насалоджвацца разнастайнымі канцэртнымі выступамі «Irdorath» і пранікацца чароўнай казачнай рэальнасьцю створанага іх музыкай фэнтэзійнага сусьвету.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper

MILLIARD - Inflicted



Расійская Black/Death Metal гурт MILLIARD апублікавала новае відэа на трэк «Inflicted» са свайго будучага альбома Never.

Emmure

17 чэрвеня ў Менску далі свой другі канцэрт госьці са Злучаных Штатаў Амерыкі Emmure. Калі лета ня вельмі хоча песьціць нас сьпякотай, то хлопцы з Wake Up Promo зь лёгкасьцю гатовыя выхапіць эстафету. Вечарам гэтага аўторка ў Рэпабліку было сапраўды горача й угарна: амерыканцы прывезьлі для нас міксаванку з найлепшых і новых хітоў, падтрымалі іх хлапчукі мясцовага розьліву BFI.

Пасьля апошняга туравага спліту з Chelsea Grin нашыя госьці наведалі Менск з сольным канцэртам, што аніякім чынам не адлюстравалася на наведвальнасьці. Цукерачкі-дзяўчаткі ды дужыя хлапчукі ў шортах, зала заполненая больш чым на палову (што для лета – выдатны паказчык), чаргі ля бару няма – усе чакалі сваіх улюбёных музыкаў.

Emmure выйшлі ледзь пазьней за дзявятую і бадзёра распачалі раскачваць танцпляц. Гангставатага выгляду Фрэнкі, апрануты ў амаль зімовую вопратку і шорты з чорнымі гольфамі бадзёранька зачытваў свае тэксты, падкачаныя гітарысты скакалі ды трэсьлі галовамі пад свае коравыя запілы. Мініяцюрны бубнач на сцэне выглядаў сапраўдным асілкам ды кожным сваім рухам усё больш запальваў натоўп.

Няспынны бясконцы стэйдждайвінг суправаджаў музыкаў на працягу ўсяго шоў, незадаволенасьць якім яскрава чыталася на твары басіста. Маўляў, гэта што такое тут адбываецца — і тут ня стаць, і там няёмка. Ня ведаю, як там праходзяць гігі ў Штатах, але тут, у Беларусі, мы бавім свой час менавіта такім чынам. Астатнія музыкі хоць і не трымалі шчыльнага кантакту з публікай, але выглядалі цалкам задаволенымі. Толькі што не хапала дзяўчын зь відэа падчас выкананьня E. Што тут скажаш, Hell Yeah!

Вяртаючыся да пачатку шоў, тым жа Фрэнкі была праведзеная апытанка наконт таго, хто гурт ужо бачыў, а хто тут упершыню. Дзіва, але зала падзялілася на тры часткі. Трэцяй, мяркую, былі тыя, хто ня ведае ангельскай мовы. А адкрывалі шоў менчукі BFI. Бадзёры дэзкорчык з харызматычным доўгавалосым вакалістам, падобным да Джэя (каторы з Маўклівым Бобам). Ён лаяўся матам, жартаваў, выдаваў усялякія па ў рамках жанру – выступ быў выдатны, слэмеры ды мошэры адразу зразумелі, што тут да чаго — і танцпляц шалеў. Шмат людзей ведалі песьні і падпявалі, калі тое было патрэбна. Траблы з гукам? Да чэлеса, танчым! Падцяплілі гасьцей як трэба.

І ў канцы, проста меркаваньне аўтара. Яшчэ да пачатку гігу, пацягваючы бутэльку піва, назіраў цікавы момант, калі хлопцы (як я зразумеў – зь Віцебску) з пэўным задавальненьнем лаялі ўсіх навакольных людзей. Тое той “дзіравы”, тое той “патлаты”. Што я магу сказаць, у нас тут у Менску нефармалы выглядаюць нефармальна, вы не ў заапарк тут прыехалі і не на гоп-дыскатэку, таму для мяне гэта выглядала крыху дзіўна і незразумела. Інтэлектуальная музыка для такіх жа інтэлектуалаў, што апрыёры мае на ўвазе ветлівасьць. Ці я памыляюся?

Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ігар Богуш

Наш Грунвальд 2014. Чаго чакаць?

16 чэрвеня ў рэстарацыі “Камяніца” адбылася прэс-канферэнцыя фестывалю Наш Грунвальд. Была агучана канчатковая праграма фестывалю і склад удзельнікаў канцэртнай часткі. На пытаньні адказвалі арганізатар фэсту Аляксандр Рак і дырэктар музейнага комплексу Дудуткі Сяргей Дзюкараў.

Такім чынам, ужо шосты фестываль адбудзецца на тэрыторыі Дудутак 19-20 ліпеня і будзе прысьвечаны 604-й гадавіне Грунвальдскае бітвы. Кошт уваходу вольны, але трэба будзе аплаціць квіток на ўваход у музейны комплекс (140 тысячаў рублёў). На час фэсту экскурсійная праграма адмененая. Намётавае мястэчка бясплатнае. Мястэчка будзе забясьпечана вадой і іншымі неабходнымі рэчамі. Харчаваньне будзе ўладкавана на тэрыторыі комплексу ў бістро і дадатковых кропках. Не забывайцеся й пра знакаміты напой з Дудутак. У праграме фэсту гледачы пабачаць маштабныя рыцарскія спаборніцтвы, майстар-класы па рамёствах, кірмаш зь вялікай колькасьцю сярэднявечных тавараў і г.д.

Ну й канечне, музычная частка фестывалю – канцэрт “Пір пасьля бітвы”. У гэтым годзе канцэрт пройдзе на дзьвюх сцэнах. Хэдлайнер галоўнай: Тролль гнёт ель (Расея), а таксама Irdorath (Буларусь), Ceilidh Сeol (Беларусь), FRAM (Украіна), Стары Ольса (Беларусь), Нейра Дзюбель (Беларусь). На другой сцэне мы пабачым больш цяжкую частку з гуртамі HardWood, Hok-Key, Rokash, Forodwaith, Скудринка, Бабанцуйка, Без Паники, Mystterra. Апошнія расейцы, усе астатнія – нашыя.

Адкрыцьцё фестывалю а 10:30 19 ліпеня. Дудуткі, Менская вобл., Пухавіцкі раён, в. Пціч. Дастаўка будзе уладкаваная рэйсавымі аўтобусамі зь Менску, а таксама са станцыі электрычак Рудзенск, на якую лёгка можна патрапіць зь Менску. Таму – пабачымся на фэсьце!

Нашыя фота з папярэдняга фэсту можна паглядзець тут. І дадам ад сябе – у мінулым годзе я быў прыемна шакаваны гэтым фэстывалем. Патрапіў туды ў першы раз, і ў падсьвядомасьці дакучліва праводзілася аналогія зь летувінскім фэстам Kilkim Zaibu. У самым найлепшым сэнсе! Таму, хто не патрапіў туды ў гэтым годзе – у вас зьявілася альтэрнатыва і на вашае Радзіме!

Theodor Bastard

Пятніца 13 з Theodor Bastard.
13 чэрвеня, «Пiраты».

Фота: Вольга Вячэрская

Канцэрт "Эпідэміі". Уражаньні гледача

Пра мінулы канцэрт «Эпідэміі» напісаныя добрыя падрабязныя рэпартажы, але вось вырашыў падзяліцца сваімі ўражаньнямі, бо гэты канцэрт доўга чакаў.
Маё знаёмства з «Эпідэміяй» адбылося з прэзентацыі іх альбома “Эльфийская Рукопись” на хвалі “Наша радыё Магілёў” у 2004 годзе. І з таго часу я стаў прыхільнікам творчасьці “Эпідэміі”.

Бывай, Джолік!

Вось так выглядае цяпер памяшканьне на трэцім паверху па адрасе Талбухіна 4. Тое самае, што было і Jolly Roger Cafe, і Rocker Bar, і «Японскім богам» пасьпела пабываць.
Знаёмцеся — Бар «ДК». Зь дзьвярыма ў гарошак.

Паводле прэс-рэлізу:

«Ствараючы «Дом Культуры», мы перш за ўсё хацелі бачыць тут дом, дом для сяброў. Пераймаючы лепшае ў старога, мы дадалі да гэтага ўсё тое станоўчае, што дорыць нам сучаснасьць».

«Бар «Дом Культуры» — гэта новае месца, дзе рады кожнаму! Тут заўсёды грае прыемная музыка, тут можна наталіць смагу і культурны голад.
Як і звыклыя ўсім нам дамы культуры, мы нясем духоўнасьць і асьвету, але робім гэта па-новаму, адкрыўшы сучасную версію Дома Культуры, місія якога — аб'ядноўваць, нараджаць цяпло і ўсьмешкі».


Во як! На прягляд футболу запрашаюць =)

BelMetal. Дажыліся...

belmetalМесяц таму мы справілі дзень народзінаў. Тры гады праэкту BelMetal.org і шэсьць год руху BelMetal агулам.

У ноч з 14 на 15 траўня 2008 быў адкрыты BelMetalForum. Вусень загінуў, даўшы сьвету матылька з 16 на 17 траўня 2011 — сайт, які вы зараз чытаеце.

У гэтай сувязі, напэўна, будзе цікава пачуць ад штатных супрацоўнікаў пра ўдзел у праекце. Чаму яны тут і што яны робяць. Як прыйшлі, што спазналі і чаго дасягнулі на БелМетале.

«Я зараз ня бачу сэнсу жыцьця бяз гэтага»

Прывітаньне ўсім аматарам цяжкой музыкі і наведвальнікам нашага сайту! І вялікі дзякуй, што вы ёсьць, бо дзеля вас асабіста я і раблю тое, што вы бачыце на старонках BelMetal пад маім капірайтам.

А мая гісторыя зьяўленьня ў праекце такая…

Калісьці ў 2011-м я дапамагаў па гуку і рабіў для клуба Jolly Roger Cafe (потым ён стаў звацца Rocker Bar) і ў якасьці “гукача” працаваў на розных канцэртах і мерапрыемствах. Ужо тады, час ад часу, я бачыў хлопцаў з фотоапаратамі на канцэртах і потым знаходзіў здымкі з сабой недзе ў сеціве ды й ў “кантакціку”… З лагатыпам, які вы пэўна памятаце – той самы стары і самы першы лагатып BelMetal. Было цікава, бо тады я ня чуў аб такім сайце. Але на той час ўжо быў знаёмы зь Янам Мачульскім, гітарыстам і “войсерам” гурта The Disbeliever, а цяпер ўжо і маім сябрам. Толькі потым праз час мы сутыкнуліся на здымках адной рэкламы і я нешта пачуў, што ёсьць нейкі адмысловы праэкт, а дагэтуль былы форум, якіх было ня так шмат, і перыядычна адбываюцца сходкі недзе ля “Усходу” і “Барысаўскага тракту”… Тым часам ўсё больш у інтэрнэце зьяўляліся фоткі з лагатыпам сайту, а мая цікавасьць пашыралася, бо трэба адзначыць тое, што я быў датычны да праэкту Metalfront і перыядычна пісаў рэцэнзіі на дыскі і г.д. Цікавіўся і фатаграфіяй, але сваёй камеры ня меў.

І вось аднойчы ўвечары 19 студзеня 2012 прыйшоў адпачыць у Салтайм, папіць піва, паслухаць музло, адарвацца як апошні поц… І што вы думаеце? Сустрэў там Яна (таго самага, ну вы ведаеце, карацей) і Глеба Дзяругіна, – яго я ў асноўным і бачыў на канцэртах ў “Джоліку”… І тут вырашыў ажыцьцявіць сваю мару, падышоў і спытаў, чым я магу дамагчы і як трапіць ў каманду BelMetal, распавёў пра свае дасягненьні і здольнасьці. На што атрымаў адказ: “Лічы, што ты ўжо ў камандзе”. І панеслася… І ўжо 22 студзеня 2012 разам з Глебам Дзяругіным я паехаў на “Stay Metal Fest” (флаер якога у мяне заўсёды ў партсігары з сабой) у Гомель рабіць матэрыял з імпрэзы ў якасьці журналіста… Але мяне больш цікавіла другое – фатаграфаваць. Нагадаю, камеры сваёй у мяне не было тады. І вось аднойчы сталася так, што не было каму пайсьці фотаць, і тады я ў Глеба папрасіў ягоны фоцік і пайшоў упершыню здымаць канцэрт… Наладак і параметраў экспазіцыіі я ня ведаў. Хутка прайшоў невялічкі майстар-клас перад гэтым. Такім чынам, я карыстаўся гэтай камерай перыядычна напрацягу году, а потом і купіў яе ў Глеба. Па ходу вывучаўся фатаграфаваць на сваіх памылках, чытаў розныя кніжкі па гэтай дысцыпліне, нешта знаходзіў у сеціве. Трэба сказаць, што пакуль я лётаў па клубах і гарадах на розныя канцэрты, я захапляўся. І працягваю захапляцца тым, што раблю. Мне гэта да спадобы і калі не хапае чагосьці, калі мне дрэнна, калі ў жыцьці поўная дупа і хочацца пайсьці на дах і скінуцца адтуль ці яшчэ што-небудзь утварыць, то я бяру фоцік і іду здымаць… ці то канцэрт, ці то проста што-небудзь у горадзе і ня толькі. Калі ў маім жыцьці зьявіўся Белметал – зьявіўся сэнс і натхненьне. Зараз я адзін са старых фотакарэспандэнтаў праэкту і на гэтым не зьбіраюсь спыняцца.

Белметал натхніў мяне ўвогуле займацца фатаграфіяй, і я зараз ня бачу сэнсу жыцьця бяз гэтага. Вось такая невялічкая гісторыя, тое, што некаторыя ды й нават шматлікія ня ведалі дагэтуль. Можна яшчэ шмат чаго напісаць… І пра пачуцьці, натхненьне, калі глядзіш праз шкло аб’ектыву на сцэну, дзе стаяць музыкі, а другі раз і куміры… але…
Вялікі дзякуй ўсім тым, хто побач са мной! Усім, хто мне дапамагаў спачатку і хто крытыкаваў і робіць гэта да сёй пары! ДЗЯКУЙ! Гэта маё жыцьцё, у гэтым увесь я! Вельмі ўдзячны камандзе BelMetal. Старым удзельнікам і новым калегам. Асабісты дзякуй Яну Мачульскаму за дапамогу і рэдактуру маёй пісаніны (бо я дрэнна, на свой сорам, ведаю родную мову). Ну і асабісты дзякуй вам, чытачы і аматары цяжкой музыкі, бо вы таксама натхняеце на канцэртах, і некаторыя вашыя твары трапляюць у мае рэпартажы! Ну і таксама музыкі гуртоў! Калі б не было ўсяго гэтага, не было б нават і мяне, і вы ўсе таксама каманда, па сутнасьці калегі і браты, баявыя таварышчы. Прайшло больш за два гады, як я ў камандзе, і шмат чаго яшчэ наперадзе.
Дзякуй, што вы ўсе побач і разам са мной, а я побач з вамі! Плёну, пазітыву і разьвіцьця! Легкага жыцьця і цяжкога мЯталу. З павагай, Ваш Гацье.

Зьміцер Сачыўка. Той самы Гацье. «Фігара тут — Фігара там». Самая знакамітая асоба з BelMetal. Па кім вы будуеце меркаваньне аб праекце ;) І насамрэч той, хто не шкадуе сілаў і заўсёды поўны энэргіі для працы на карысьць роднае метал-сцэны

«Наведаў больш за дзясятак канцэртаў і прэс-канферэнцыяў — і зараз адчуваю сябе як сьвецкі леў»

Патрапіў на BelMetal у пачатку верасьня мінулага году. Зь цягам часу зьяўлялася ўсё большае жаданьне выказваць свае меркаваньні і заўвагі адносна канцэртаў і музыкі цалкам. Доўгі час вабіла накіраванасьць праэкту на беларускую сцэну і радыкальная пазіцыя наконт роднае мовы. Моўныя веды дазвалялі – і вось я ў crew. За месяцы, якія я знаходжуся ў калектыве, завёў знаёмствы з выдатнымі людзьмі, наведаў больш за дзясятак канцэртаў і прэс-канферэнцыяў — і зараз адчуваю сябе як сьвецкі леў. Будзьце вартымі, любіце сваё і падтрымлівайце андэрграўнд! Пацалуначкі ўсім.

Ігар Богуш, руплівы і маўклівы рэдактар, чынна змагаецца зь непісьменнасьцю і выпрацоўвае цукерачкі з чужых і сваіх артыкулаў. Гарант нашае тарашкевіцы.

«Не жывуць па алгарытму сон-праца-дрочка перад кампом-сон»

Маё азнаямленьне з BelMetal як рэсурсам пачалося парадку 4-5 гадоў таму. Арганізацыяй мерапрыемстваў, у цэлым, я не цікавіўся, таму ўразіла на той момант мяне менавіта магчымасьць фатаграфаваць канцэрты бескаштоўна (адразу дзьве добрыя справы: і паздымаеш, і музыку паслухаеш). На той момант мяне, яшчэ школьніка, такая перспектыва вельмі радавала. На сёньняшні момант погляды шмат у чым кардынальна зьмяніліся: кошты на квіткі ўжо не ўспрымаюцца як нешта непад’ёмнае. А самі канцэрты дбайна абіраюцца; фактычна, я хажу толькі на тое, ад чаго я заведама атрымаю кучу станоўчых (калі то ня думавы, канешне, канцэрт) эмоцый. Ты ня менш, ад канцэртнай фатаграфіі я не сышоў (а дзякуючы БМ і магчымасьці хадзіць на ўсё запар, якой першы час я актыўна карыстаўся, “пракачаліся” і мае навыкі фатаграфаваньня, у рамках жанру). BelMetal у сваю чаргу як сродак распаўсюджваньня інфармацыі дазваляе дэманстраваць мае працы менавіта тым людзям, каму яны цікавыя. А яшчэ нельга не ўзгадаць чат, які сотнямі дасылае апавяшчэньні аб новых паведамленьнях і ў якім тусуецца дзясятак вельмі цікавых асобаў. Часам яго можна проста медытатыўна чытаць, смакуючы кактэйль з чарговай порцыі пахабнасьцяў Гацье і прастранных разважаньняў Хольга. Часам можна ўклініцца ў гутарку самому. А часам нават заходзіць Ян і ў якія-то павекі піша што-небудзь па сутнасьці. У любым выпадку, мне прыемна ўдзельнічаць у нечым ідэйным (і што яшчэ дапамагае мне па шэрагу пытаньняў) у кампаніі людзей, якія маюць уласную актыўную сацыяльную пазіцыю, а не жывуць па алгарытму “сон-праца-дрочка перад кампом-сон”.

Антон Кавалеўскі. Ну проста вельмі сур'ёзны і звышадказны хлопец. Лепей адмовіцца ад канцэрту, чым адпрацуе яго на 99% замест 100%

«Народ падаваўся нейкімі мега-труЪ стварэньнямі, якія ведаюць 1001 паджанр фолку ці дэзу»

Хай усім, гэта піша самы нізкарэйтынгавы і нечытаемы аўтар BelMetal, распавяду вам сваю гісторыю далучэньня да ўсяго гэтага руху.

Прыкладна два гады таму ў мяне пачало дужа сьвярбець у адным месцы і хацелася пісаць пра сапраўдны рок. Крыху патыкаўшыся, я наблукаў на BelMetal, але неяк адразу не зацаніў, бо былі адныя фолкі ды экстрым металы. Я падумаў, што гэны непарадак патрэбна выправіць, таму і пачаў пісаць пра ўсялякія папсовыя ды зусім нястрашныя гурты. Мэта была толькі адна — значна пашырыць рамкі і аўдыторыю БМ, спадзяюся, што кагосьці я на самой справе прывёў на BelMetal праз свае тэкставыя опусы.

А зараз гумарэска, я ня бачыў нікога з каманды больш за год. Прышпільна, так? Астатні народ падаваўся нейкімі мега-труЪ стварэньнямі, якія ведаюць толькі 1001 паджанр фолку ці дэзу. Мне пашанціла, бо ўсё апынулася значна лепей і ня так страшна для мяне. Мы крыху падрасьлі ды зьмяніліся – і ўжо ходзім на імпрэзы кшталту Ken Hensley, і я лічу, што гэта дасягненьне. Цікавы і вельмі вясёлы быў шлях, але самае галоўнае – я палюбіў мову, якую раней на дух не пераносіў. Спачатку я бачыў BelMetal як плацдарм, старт працы рок-журналіста і планаваў зьліцца пасьля таго, як наб’ю руку, але я ўсё яшчэ тут…

Сяргей Бохан, сумленьне Белметала. Раздае п*ды за дрэнную каардынацыю працы. Прапагандуе sex, drugs & rock-n-roll. І вельмі крыўдзіцца на чытачоў за ляноту і абыякавасьць да культурнай асьветы

«Маю наркамаўку бязьлітасна правілі на тарашкевіцу»

…Я памятаю, што Ян зьявіўся пасьля працяглага маўчаньня ў першы дзень зімы. Прайшло ўсяго пару месяцаў з таго часу, як укантакце пачала існаваньне мая ўласная, маленькая, вузкамэтанакіраваная суполка, дзе я дзялілася з аудыторыяй уражаньнямі наконт пабачанай беларускай архітэктурнай спадчыны і заклікала ўсіх вандраваць па роднай зямлі, аглядаць рэшткі і адноўленыя помнікі былой велічы.

Спачатку прапанова наконт асабістай калонкі пра падарожжы на сайце мяне зьбянтэжыла: тэматыка і фармат матэрыялу, здаецца, значна адрозьніваліся ад таго, што рабілі BelMetal. Але ў выніку мяне запэўнілі, што аповеды пра вандроўкі па роднай зямлі добра падпадаюць пад культурную сферу БелМетала і яго чытачоў. Я пагадзілася, па-большасьці не з-за відавочнай перспектывы публікавацца на больш шырокую аўдыторыю і не з-за спасылак на маю суполку. Звычайна я не імкнуся ўваходзіць у аніякія каманды/групоўкі/суполкі, але чамусьці BelMetal быў першым, маладым тады яшчэ і дастаткова цікавым праэктам, каб мне захацелася стаць яго часткай, проста дзеля натхняльнай ідэі.

Спачатку маю наркамаўку бязьлітасна правілі на тарашкевіцу, сайт блытаў пазнакі на мапе і не дазваляў пампаваць фоткі вялікага памеру.
Але пазітыўны фідбэк і здаровая крытыка ад чытачоў і ўдзельнікаў праэкту падтрымлівалі энтузіязм і зьяўляюцца найпершым матыватарам і сёньня. Акрамя тэхнічнай падтрымкі мяне як афтоп-карэспандэнта, BelMetal даў мне магчымасьць паспрабаваць сябе таксама ў якасьці музычнага журналіста, што адкрыла новыя гарызонты і дало нагоду ўдасканальвацца і дадаваць новыя ноткі ў стыль напісаньня.

Дзякуй, каманда BelMetal. Звычайна, у далейшым нас чакае многа плённай і авантурнай працы, але спадзяюся, у нас усё атрымаецца і хутка да посьпеху дойдзем. Віншую!

Насьця Quende, прынцэса-вандроўніца. Канфліктуе наконт тарашкевіцы, але мы ведаем, на чыім баку праўда =)

«Данесьці ўсе дробязі: ад паху поту, што стаяў у клюбе, да ручаёў крыві гітарыста, які ў экстазе сьцёр свае далоні»

Прывітаньне, усім! Я – Натальля Будная, заклінальніца фотакамер, дызайнерка і проста клёвая дзяўчына. Пад сьцягам BelMetal я зусім-зусім нядаўна. Але вельмі спадзяюся, што гэтае супрацоўніцтва толькі набірае свой разгон. Як і усім прадстаўнікам БМ, мне ня ўсё роўна, што адбываецца на беларускай метал-сцэне, таксама блізкая тэма фольк-фэнтазі-металу. Гэтаму спрыяла маё шчасьлівае дзяцінства, якое прайшло сярод міфічных жыхароў. Дзеля тых, хто ў танку, вам мой лікбез: тролі, оркі, зялёныя феі, аватары і іншыя міфічныя істоты жывуць ня толькі па-за мяжой Менску, у Шабанах такіх таксама багата. Калі ня верыце, паглядзіце гэта. Таму тут я на сваім месцы. Паколькі праблема такіх мерапрыемстваў у адсутнасьці пэўнай увагі з боку тэлебачаньня, на фатографа ўскладаецца больш вялікая місія – ня проста асьвятліць падзею, даць шанец знайсьці сваю шчасьлівую маленечкую пыску сярод натоўпу, але і данесьці да тых, кто ня змог прыйсьці на мерапрыемства, увесь спектр колераў, чытай эмоцый, якія ён прапусьціў; усе дробязі: ад паху поту, што стаяў у клюбе, да ручаёў крыві гітарыста, які ў экстазе сьцёр свае далоні. Бо аднойчы гэтыя здымкі стануць артэфактамі, якія будзе ня сорамна паказаць дзецям і ведаць, што ў сваім нікчэмным кароткім жыцьці, у эпоху культу гнільля ў прыгожай кашулі, так хочацца зрабіць нешта сапраўднае. Жыцьцесьцьвярджальнае.

Натальля Будная, ідэальны ўзор навабранца, актыўнага і прагнага да цікавых ідэяў і іх рэалізацыі

«BelMetal — гуртоўка хворых людзей»

Сам я памятаю тую ноч як зараз. 17-гадовы доўбень, якому сьвярбіць, сядзіць на сэрвісу бясплатных форумаў і запаўняе форму. Усё было гатовае, акрамя назвы. І, ведаеце, яна склалася сама сабою, нібы заўсёды жыла побач, у падсьвядомасьці. Няхай то завецца BelMetal. І вось ужо 6 год як BelMetal. Нават ня верыцца. Усё сьвядомае жыцьцё, можна лічыць. З-за гэтай справы я прагульваў пары, псаваў адзнакі і стасункі з выкладчыкамі. А ў выніку на Белметале абараніў дыплом на 9 балаў, а зараз пішу магістарскую дысертацыю па гэтай жа тэме. BelMetal стаў лепшым партфоліо ў рэзюмэ маладога спецыяліста. Вельмі нядрэнна. Так, канешне ж, мы грабем залатыя горы, маем офіс і заробак. Хрэн там! BelMetal — гуртоўка хворых людзей, хворых на ідэю. Мы весела бавім час, сварымся, бухаем разам. Гэта цікавая штука, ня тое каб хобі, ня тое каб праца. Гэта стыль жыцьця, я лічу так.

Ян Мачульскі, ваш пакорны слуга

Вось такія ў нас бліны … з Lemmy

Паважаныя чытачы, як вы ставіцеся да блінцоў? Вось я люблю навярнуць талерку-другую. А ці каціруеце Вы Lemmy & Co? Дык мабыць вы нават плануеце наведаць менскі канцэрт Motorhead, які адбудзецца 27-га ліпеня ў Палацы Спорту? Звычайныя бліны маюць вельмі незвычайную сувязь з Маторамі, бо тут зусім нядаўна высьветлілася, што твар самога Lemmy Kilmister’а праступіў на сьвежанькім і гарачым блінчыку. Што тут сказаць, варыянтаў на самой справе толькі два: альбо цуд, альбо нечая буяная і не зусім нармальная фантазія. Мы хлопцы добрыя ды аптымістычныя, таму лічым гэтае нетыповае зьяўленьне легендарнага франтмэна народу цудам. Пацьверджаньнем нашай правасьці зьяўляецца той факт, што гурт запосьціў гэтую выяву ў сваім Twitter.

Lemmy & Co знакамітыя сваімі вельмі крутымі шоў (ужо хутка мы ўбачым гэта жыўцом на менскім канцэрце Motorhead) ды актыўна гастралююць, але з-за праблем са здароў’ем франтмэна матор у гурта крыху падглух на некалькі месяцаў. Менавіта таму яны вырашылі перавыдаць свой апошні альбом Aftershock зь вельмі цікавым бонусам. Акрамя кружэлкі з самім альбомам фаны знойдуць другі дыск з аўдыёзапісамі песень з канцэртаў першай часткі 2014 году. Каб гэнае tour-выданьне хутчэй прасоўвалася ў масы, Маторы зьнялі кліп на песьню Lost Woman Blues, які выйдзе ўжо 7-га ліпеня, а сам новы-стары альбом будзе даступны з 29-га ліпеня. Убачымся на імпрэзе!

Сяргей Бохан (Rocker)

На хвалях псіхадэліі разам з The Glitchhh

Час ляціць вельмі хутка, зусім нядаўна беларускія інструментал рокеры The Glitchhh прэзентавалі сваё першае відэа ды гітарыст J.J. распавёў пра станаўленьне гэтага гурта і лёс сучасных беларускіх музыкаў. Неверагодна, але хлопцы выдалі новы матэрыял у выглядзе міні-EP Versus 0,001, які складаецца з усяго 4 трэкаў, але якіх. Калі вы гатовыя і жадаеце крыху пабарахтацца на хвалях псіхадэліі, ды даць волю сваёй фантазіі, то слухаем Versus 0,001 разам, ды ўтыкаем у беларускі інструментал рок.

Трэба адзначыць, што новы EP значна адрозьніваецца ад дэбютнага, увогуле іх аб'ядноўвае толькі месцамі цягучы саўнд ды наяўнасьць цікавых шумоў. Адназначна нетыповая праца і бачна, што хлопцы шукаюць свой гук, таму столькі эксперыментуюць. Адкрывае ўсю гэтую справу песьня Balain's nightmare, якая раскачвае і падрыхтоўвае нас да нечага вельмі цікавага, у вельмі павольным трэке з кожным імгненьнем нарастае трывога, за мелодыяй нібы гоніцца маньяк і за кожнай секундай ён набліжаецца. Заканчваецца ўсё можа і абудженьнем ад кашмару, а мабыць маньяк усё ж такі дагнаў ахвару. Я лічу, што Stability за нумарам два — гэта лепшая рэч рэліза, бо там ёсьць усё, што мне патрэбна: круты рыфан і ня меней круты рытм (чамусьці ўспомніў Tom'а Morello), мелодыка і ўвогуле пад яго хочацца скакаць, але потым песьня сама цябе супакойвае і гаворыць: «Ты пасядзі, ды спакойна даслухай мяне і больш ні аб чым ня думай!» Лепей так і зрабіць, бо трэк адназначна круты.

З White Elephant цягучая гітара захапляе чалавечы мозг канчаткова, а бубнач дабівае астаткі думак. Назва вельмі цікавая і пад такое музло на памяць прыходзіць таксама слонік, толькі ня белы, а зеленаваты. На папошняй хвіліне песьні хлопцы вяртаюць у рэальнасьць пры дапамозе вельмі бадзёрага рок-н-ролльнага запілу. Апошняя песьня выдатна зачыняе рэліз, вельмі спакойная і адначасова мудрагелістая Red Club лёгка абдыме сьвядомасьць і акуратна пранясе яе да апошніх імгненьняў беларускага інтсрументал рок рэлізу Versus 0,001. Усё нутро будзе патрабаваць яшчэ, як добра, што ёсьць больш жорсткі першы рэліз, якім можна прыглушыць голад, а можа і ломку.


Сяргей Бохан (Rocker)

Першае прышэсьце Kolosses

Першае прышэсьце Kolosses пры падтрымцы Borealis, Лишнее Население.

Blood Brothers зноў наведалі Менск

Ну вось, адбылося! Другое прышэсьце братоў па крыві прайшло на тым жа месцы — Графіці. Пляцоўка, канешне, не для такого буйнога гурта, але што рабіць. Жыцьцё зараз такое. Але ня так ўсе дрэнна. Я, прыйшоўшы на месца, паглядеў на ўмовы памяшканьня (ня першы раз ў гэтым класе), сьвятла і інш. — і прыйшоў да выніку: калі ўжо хлопцы прапануюць апынуцца ў 80-х, таксама трэба адпавядаць.

Што з гэтага атрымалася — бачна ніжэй. Паўпадвальны канцэрт, як пры лепшых традыцыях на пачатку стылю новай хвалі брытнскага хэві. Ты я ж ласіны, задымленае памяшканьне, ўсё як мае быць, карацей. Такім чынам Blood Brothers адзначылі 30 год з моманту выхаду альбома Iron Maiden — Powerslave. І я вам кажу, няблага так сыграна. У асаблівасьці аднайменны трэк і эпічная The Rime Of The Ancient Mariner. Як быццам апынуўся недзе ў 85-м на Лонг біч арэне. Насамрэч!

Графіці ё графіці, таму і натоўп быў сьціплы. Прыкладна чалавек 30, каля таго, карацей. Але сустракалі горча і па-свойску, як сапраўдных братоў, натуральна! Некаторыя цалавалі руку Ягору — войсеру фармацыі. Было ўсё. І сьцягі былі: брытанскі, як то бывае падчас «Трупера», украінскі — крыху пазьней. Без драм-сола не абышлося таксама. Ад пачатку імпрэзы градус ішоў вышэй, паступова адразу, а потом і зусім адпускаць не хацелі. Нехта крычаў: «Зачыніце дзьверы, не выпускаць нікога з музыкаў, пакуль я з кожным ня выпіў!» Што тычыцца ўзросту, то я вам кажу… Дыяпазон такі — ад 14-15 і вышэй. І гэта файна! Пабачыць маладняк на выступе трыб'ют бэнда… Зразумела адно, што прыйшлі на самой справе неабыякавыя да творчасьці брытанцаў людзі. Аб чым і сьцьвярждае той факт з абменам суколкамі з вакалістам! Казаць болей няма чаго, бо гэта трэба было бачыць, чуць і пранесьці празь сябе! Вось табе плэйліст:

1) Intro | Aces High
2) 2 Minutes To Midnight
3) Wrathchild
4) Intro | Powerslave
5) Brave New World
6) The Evil That Men Do
7) The Trooper
8) Revelations
9) Intro|When The Wind Blows
10) Blood Brothers
11) Murders In The Rue Morgue
12) Heaven Can Wait
13) Rime Of The Mariner
14) Fear Of The Dark
BIS — BIS — BIS — BIS — BIS — BIS — BIS
15) Hallowed Be Thy Name
16) Iron Maiden
Да сустрэчы, дружа! Up the Irons!

Інтэрв'ю з вакалістам "Эпідэміі"

Пасьля канцэрту музыкi гурта “Эпидемия” парадавалi ўдзячных прыхiльнiкаў шматлiкiмi сумеснымi фоткамi i раздачай аўтографаў. Хлапцоў доўга не хацелi адпускаць, таму яны бесклапотна тусавалiся на сцэне, пiлi пiўко, перакiдвалiся з фанамi парай слоў, i толькi Юра Мелiсаў, чыё пiва выпадкова закiнулі ў маразiлку i замарозiлi наглуха, хадзiў цьвярозы й раздражнёны i зьбiраў за музыкамi iнструменты i тэхнiку.
Мы яшчэ перад выступам дамовiлiся з вакалiстам “Эпидeмии” Яўгенам Ягоравым наконт iнтэрв’ю, i таму з паразуменьнем цярплiва чакалi, калi ён вызвалiцца. А пасьля – пара хвiлiн жартаў i збораў у грымёрцы – i вось мы ў невялiкiм пакоi за сцэнай, гутарым зусiм свойска i па-простаму. Аб чым дакладна – чытайце далей.

Насьця:
У расейскіх выданьнях я чытала шмат рэцэнзій на “Сокровище Энии”, і часьцяком сустракала папулярнае меркаваньне аб тым, што новы альбом стаў толькі спосабам падняцца для “Эпидемии”, што імкліва губляла пазіцыі пасьля выхаду, скажам шчыра, ня дужа пасьпяховага «Дорога домой». Сапраўды, яшчэ пасьля другой часткi «Эльфийской Рукописи», Мелiсаў заявiў, што працягу ня будзе, i гурт рухаецца наперад. Нават у буклеце было напiсана, што гэта дакладна канец гiсторыi, без анiякага вяртаньня. І тым ня менш, раскажыце, чаму вы вырашылі ізноўку вярнуцца да “рукапіснай” тэматыкі.

Яўген:
Ну тут трэба разумець, што “Сокровище Энии” – гэта не зусім “рукапіс”, а твор, напісаны проста па матывах “рукапісаў”, з удзелам тых жа персанажаў і дзеяньнем у тым жа сусьвеце. Калі ў першых дзьвюх метал-операх большы акцэнт рабіўся на гісторыі каханьня і тонкасьці адносінаў паміж персанажамі і фэнтэзійнымі сусьветамі, то рок-опера “Сокровище Энии” – гэта зусім іншая, лёгкая, гумарыстычная прыгоднiцкая гісторыя, у якой адсутнічаюць тры кіты, на якіх і грунтуецца большасьць сучасных твораў – тэматыкі сьмерці, каханьня і цынізму. У гэтай гісторыі няма кульмінацыі, але такой першапачаткова і была задумка Юры Мелісава – ён хацеў напісаць штосьці нескладанае, нязмушанае, і я лічу, у яго гэта добра атрымалася. Песьні ў выніку выйшлі клёвыя, гэта я вам як былы фанат кажу)
Ужо дакладна вядома, што Юра не зьбіраецца гэтым альбомам ставіць кропку на гісторыі Эніі, а хутка распачынае працу над чарговай рок-операй, але зараз на кантрасьце ён хоча запісаць штосьці сумнае, задуменнае.

Насьця:
А ці не плануеце вы ў далейшым крыху пераключыцца на іншую, нефэнтэзійную тэматыку?

Яўген:
Калі мы й будзем запісваць штосьці “неэльфійскае”, то хутчэй за ўсё гэта будзе сінгл, а ня частка альбому ці оперы. А што датычыцца новай оперы, я вам прыадкрыю маленькую таямніцу: калі будуць мінімальна аформленыя тэкст і музыка, мы хочам запрасіць узяць удзел у праекце зарубежных зорак. Якіх – гэта пакуль сакрэт, спадзяюся, яны нам не адмовяць, таму што, дзякуючы нашаму мэнэджэру Андрэю Максімкіну, мы маем пэўныя сувязі зь некаторымі зь іх, і, думаю, усё атрымаецца. Ізноўкі такі, на прыкладзе Пеці Ялфімава і Хелавісы мы можам убачыць, што “Сокровище Энии” – гэта ўжо ня толькі расейскі, але міжнародны праект, які мы здолелі пасьпяхова рэалізаваць.

Зьміцер:
Калі ўжо мы пачалі размову пра міжнароднае супрацоўніцтва, то распавядзi, як развiваюцца вашыя адносiны зь блiзкiм i далёкiм замежжам? Ці не плануеце вы, падобна да той жа “Арыі”, накiравацца з канцэртамi у Фінляндыю, Амерыку, хаця б якую Польшчу?

Яўген:
У нас, канешне, ёсьць дзёрзкiя думкі зьезьдзіць з канцэртамі ў тур па Еўропе, можа нават на месяц, але пакуль гэта толькі ў праекце. Я ведаю, што, калі мяне яшчэ не было ў складзе гурта, “Эпидемия” езьдзілі пад эгідай аднаго з нашых суайчыньнікаў і выступалі непасрэдна для нашых суайчыньнікаў за мяжой. Але цяпер ёсьць жаданьне паехаць самастойна і праверыць рэакцыю публікі, паспрабаваць, няхай гэта нават будзе нам у страту.

Зьміцер:
У сувязі з гэтым напрашваецца пытаньне, ці не хвалюецеся вы за рознага рода параўнаньні ня ў вашу карысьць з такімі монстрамі метал-сцэны, як Blind Guardian, Avantasia, i не думаеце, што ў сувязi з гэтым еўрапейская публiка ацэнiць вас ня так высока, як хацелася б?

Яўген:
Не, ну баюся, дык а што тут зробіш… Мы будзем старацца, калі спадабаецца – выдатна, не спадабаецца – будзем удасканальвацца далей. Юра вельмі добра ведае ангельскую мову і зьбіраецца перакласьці шмат песен, у тым ліку са “Скарбаў Энii”, таму што еўрапейцам, звычайна, будзе больш цікава ўспрымаць ангельскую, а ня рускую версію кампазіцый. Для некаторых рэгіёнаў можна было б зрабіць праграму, якая напалову складаецца з рускамоўных, а напалову зь перакладзеных песень.



Насьця:
Цi ёсьць такія выканаўцы, якіх ты мог бы назваць сваімі кумірамі, узорамi для перайманьня ў плане вакалу?

Яўген:
Перада мной ёсьць добры прыклад, чалавек, якога я вельмі паважаю і творчасьцю якога я захапляюся – гэта Максім Самасват. Я зь 15-цi год яго фанат і вельмі хацеў сьпяваць у “Эпідэміі”, хоць і разумеў, што гэта амаль нерэалістычна, аднак аказалася, што гэта магчыма. Што датычыцца вакалу, Максім быў і застаецца маім недасягальным узорам. Дзе ён зараз і чым займаецца, я ня ведаю, верагодна, асабістай творчасьцю, новымі праектамі.

Насьця:
А не было жаданьня запрасіць яго паўдзельнічаць у запісу “Сокровище Энии”?

Яўген:
Ведаеш, Юра тэлефанаваў яму і прапанаваў далучыцца да нас, але Максім адказаў, што эльфійская тэматыка яму зараз нецікавая, і таму было б несумленна зь яго боку браць удзел у гэтым праекце. Але я ўпэўнены, што на 20-годзьдзе гурта Макс абавязкова засьпявае з намі, ну нея зможа ён адмовіць, мы нават i падладзiмся пад яго, калi будзе патрэбна!

Зьміцер:
Тур у Вас у прынцыпе шчыльны, за выключэннем, здаецца, гарадоў Украіны. Як наогул вы ацэньваеце сітуацыю ва Украіне? І ці паўплывала гэта якім-небудзь чынам на адносіны паміж музыкамі гурта і фанатамі гэтага рэгіёну?

Яўген:
Ну, колькі людзей, столькі і кропак погляду, але думаю, з украiнскiмi фанатамі ў нас заўжды будуць добрыя адносіны. Мы вельмі любім украінскую публіку, яны вельмі пазітыўныя і дабразычлiвыя. Што датычыцца дзеяньняў, якія зараз адбываюцца непасрэдна ў рускамоўных раёнах Украіны, то кожны ставіцца па-рознаму. У асноўным, большасьць абстрагуецца і ня хоча аніяк гэта ўспрымаць, маўляў, добра, што гэта там, а ня ў нас. Хтосьці ня супраць паездак туды, хтосьці катэгарычна адмаўляецца. Можа шмат чаго непрадбачанага здарыцца з суадноснымі вынiкамі, таму мне, напрыклад, не хацелася б ва Украіну савацца. Асабіста я не магу падтрымліваць ні адзін з бакоў у канфлікце, кожны па-свойму памыляецца. Я б толькі хацеў, каб ніхто не пакутаваў, асабліва мірныя жыхары. У мяне сваякі жывуць у Мікалаеве, нават і ня ведаю, што там зараз адбываецца, спадзяюся, усё ціха.




Зьміцер:
Ну тады адыдзем ад тэмы палітыкі, перанясемся ў Менск, калi ўжо мы тут. Канцэрт прайшоў цудоўна, асаблiва прыемна, што акрамя гурта “Эпидемия” мы ўбачыли на сцэне таксама запрошаных сьпевакоў. А беларускі ўдзельнік праекту “Сокровище Энии” Пятро Ялфімаў выступае з вамі толькі ў Менску, ці таксама ў іншых гарадах?

Яўген:
Мы б вельмі хацелі, каб Пеця з намі супрацоўнічаў таксама і на іншых канцэртах, калі яму будзе дазваляць час і жаданьне. Што наконт жаданьня – думаю, ён абедзьвюма рукамі “за”, а што наконт занятасьцi, то мы са свайго боку будзем яго абавязкова запрашаць, і калі ў яго будзе атрымоўвацца – мы будзем рады бачыць яго з намі. Я за гэты час пасьпеў Пецю палюбіць, ён шыкоўны вакаліст і наогул выдатная асоба.

Насьця:
Я так разумею, у Расеі на вашых канцэртах таксама выступаюць шмат запрошаных зорак?

Яўген:
Вось у Маскве, калі разглядаць менавіта прэзентацыю рок-оперы, мы запрашалі ўсіх яе ўдзельнікаў, але, на жаль, не ва ўсіх атрымалася прыехаць. Напрыклад, Аляксей Гаршанёў з гурта “Кукрыниксы” зьбіраўся далучыцца, але з-за дрэннага надвор’я і завірухі ў Чалябінску ён проста ня змог адтуль выляцець. На прэзентацыі нас прыемна зьдзівіла сваім экстрымальным вакалам сьпявачка Соня Райкова, якая замяняла Марыю з гурта “Аркона”. І, напрыклад, калі ў Машы ў далейшым ня будзе атрымоўвацца выступаць з намі, мы будзем рады бачыць на яе месцы Соню. Тым больш, яна зараз вольная птушка, а раней, калі не памыляюся, сьпявала ў гурце “Тантал”.

Зьміцер:
Цікава паразважаць наконт таго, што азначае для вас назва “Эпидемия” зараз. Гурт, можна сказаць, пастаянна пашыраецца, і на запісах, і на канцэртах прысутнічаюць сэсійныя музыкі, якія ўжо цесна срасліся з творчасьцю гурта, напрыклад, Андрэй Лабашоў, Зьміцер Барысенкаў. Вы пазіцыянуеце “Эпидемию” як нейкі асноўны склад музыкаў, ці ўсю каманду, што працуе над праектам?

Яўген:
На мой погляд, першапачаткова ідэя назвы “Эпидемия” ня дужа мiлагучная. Але ня назва робіць гурт, а гурт назву. Сёньня “Эпидемия” распаўсюджваецца падобна да хваробы, але музычнай хваробы, што прымушае людзей хадзіць на канцэрты, слухаць нас, а шмат каго – працаваць з намі, падзяляць нашыя погляды. Вось так я гэтую назву тлумачу.

Зьміцер:
Зараз існуе модная тэндэнцыя – краўдфандынг (збор сродкаў сярод прыхільнікаў для пакрыцьця часткі расходаў гурта), і мы ведаем, што падчас запісу новага альбому вы таксама скарысталіся падобным спосабам. Падзяліцеся вопытам – у выніку гэта працуе?

Яўген:
Гэта вельмі добра працуе, і мы здолелі сабраць значную суму, але, вядома, яна не пакрыла нават і паловы ўкладаньняў у нашае маштабнае дзеяньне. Тым ня менш, мы зьбіраемся карыстацца гэтай фішкай у далейшым. Што дрэннага ў тым, што прыхільнікі жадаюць падтрымаць улюбёны гурт узамен на невялічкія бонусы, чаму б ня даць ім такую магчымасьць? Дый для нас гэта хоць і невялікая, але матэрыяльная падтрымка.

Зьміцер:
У сучасных рэаліях абсалютная большасьць людзей пампуе музыку зь інтэрнэту, мала хто набывае кружэлкі. З гэтай нагоды мноства гуртоў робяць інтэрнэт-рэлізы, ствараюць інтэрнэт-выданьні, выкладаюць сінглы з art-work’ам пад бясплатнае пампаваньне альбо за сiмвалiчную аплату. Ці бачыце вы ў такім выпадку сэнс працягваць выпускаць “кружэлкі-артэфакты” на фізічных носьбітах?

Яўген:
Ну, музыка зь інтэрнэту гэта адна тэма, а кружэлка і буклет – зусім іншая. Я лічу, што фізічныя носьбіты пакуль сябе яшчэ ня зжылi, проста зараз яны граюць ролю больш трафейнага характару, чым атрыбута практычнага выкарыстаньня. Нават калі народ набывае кружэлкі – яны ўсё роўна спампуюць альбом зь інтэрнэту. Я пампую музыку зь інтэрнэту, але калі мне штосьці дужа спадабаецца, я пайду і набуду на памяць прыгожа аформлены “артэфакт”.

Насьця:
Давайце крыху адыдзем ад музычнай тэматыкi і пагутарым аб чымсьці асабістым. Чым Вы займаецеся акрамя «Эпидемии» і працы ў тэатры (Яўген зьяўляецца артыстам Тэатра музыкі і драмы Стаса Наміна, дзе сьпявае вядучыя ролі ў розных пастаноўках)? Магчыма ёсьць якія-небудзь цікавыя хобі, заняткi?

Яўген:
Я люблю, як і ўсе людзі, пагуляць, паадпачываць, паваляцца фільмы паглядзець) Перыядычна гуляю ў міні-футбол, але з паўгады назад я падвярнуў нагу, і гуляць, на жаль, ня мог, толькі зараз пакрыху пачаў iзноўку трэніравацца. Наогул, люблю футбол, вось зараз пачнецца чэмпіянат сьвету – буду балець! Дый iншымi вiдамi спорту таксама захапляюся, хакеем тым жа…

Насьця:
Напэўна, ганарыцеся перамогай Расеі?) А не было жаданьня прыехаць у Менск наведаць чэмпіянат?

Яўген:
Канешне, гонар за краіну прысутнічае. Але на буйны чэмпіянат вырашыў ня ехаць. Ня тое каб я быў заўзяты фанат – я больш захапляюся менавіта якаснай прыгожай гульнёй. Бывае, што я наведваю “кубак першага каналу”, што праходзіць у Маскве. Ён невялікі, і там заўжды бяруць удзел адныя і тыя ж зборныя: Чэхіі, Швецыі, Расеі, Фінляндыі…
Што яшчэ наконт хобі… Вось жонка мне нядаўна падарыла самакат! На самакаце катаюся, прышпільна, чаму б і не?) Ну а наогул, шчыра кажучы, усё даволі трывіяльна.

У гэты момант у пакой за сцэнай завальваюцца крыху разьюшаныя ўдзельнікі гурта, каторыя, аказваецца, ужо дваццаць хвілін па ўсяму клубу шукаюць Ягорава, які зьнік у невядомым напрамку і нават тэлефон з сабой ня ўзяў. Сьмяемся, хуценька дзякуем Яўгену за інтэрв'ю і ўсім музыкам за цудоўны незабыўны вечар і праважаем “Эпидемию” з надзеяй на новую, больш працяглую сустрэчу.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper

“Эпидемия” прывезла “Скарб Эніі”

Сёньня “Эпидемию” дакладна можна назваць адным зь лепшых і значных расейскіх метал-гуртоў. Прычым, “Эпидемия” знаёмая слухачам перш за ўсё не сваімі чарговымі альбомамі, а менавіта метал-операмі «Эльфийская Рукопись». Дзякуючы незвычайнаму фармату кружэлак, арыгінальнаму гучаньню і ўдзелу ў запісу шматлікіх вядомых выканаўцаў абодва першыя «рукапісы» сталі сучаснай «жывой класікай» ў адпаведных колах, а «Эпідэмія» набыла статус культавага гурта і замацавала заслужаны поспех.

Таму нядзіўна, што большасьць фанаў, у тым ліку і вашая пакорная слуга, што доўгі час заставалася вернай прыхільніцай гурта “Эпидемия”, з большага станоўча ўспрымалі навіну аб запісу новай метал-оперы. На жаль, ні асабліва захапляльнай гісторыяй, ні вялікай колькасьцю хітоў «Сокровище Энии» па выніку ня ўразіла. Магчыма, менавіта з нагоды таго, што кружэлка крыху расчаравала, атрымалася аднастайнай і страціла метал-фармат, я з такім нецярпеньнем чакала, калі ж “Эпидемия” нарэшце завітае з канцэртам і прэзентацыяй трэцяга “рукапісу” ў Менск. Вельмі хацелася, каб эмацыйным, выбітным выступам яны ўразілі публіку і зьмянілі папулярнае меркаваньне аб тым, што альбом «Сокровище Энии» стаў толькі спосабам падняцца для гурта, што імкліва губляў пазіцыі пасьля выхаду шчыра правальнага «Дорога домой». Дый наогул, мне было проста цікава, як пасьля сыходу вакаліста вельмі высокага ўзроўню Максіма Самасвата ўжывую справіцца з выкананьнем ролі галоўнага героя рок-оперы новы вакаліст гурта Яўген Ягораў. А таму ў пазітыўным непрадузятым настроі суботнім вечарам мы накіраваліся ў “Re:Public” разьвяваць чуткі зайздросьнікаў і кансерватараў-самасваталюбаў пра «загніваючую Эпідэмію».

Ужо на чэку я зразумела: гамон, дакладна цэлы вечар буду скакаць і хаерам махаць. Музыкі зладжана рэпетавалі, выправляючы апошнія недахопы ў гучаньні, вакаліст Яўген расьпяваўся разам з двума іншымі запрошанымі таленавітымі зоркамі, што прымалі ўдзел у запісу «Сокровище Энии», і, мяркуючы па іх крыху стомленым, але ўзрушаным настроі, ўсё абяцала быць горача.

Канцэрт распачаўся вельмі хутка бяз аніякіх уступаў зь песьні “Время героев”, якая і адкрывае новы альбом гурта. Натоўп паваліў да сцэны і разагрэўся зь першых акордаў, у такім жа духу прайшлі наступныя паўтары гадзіны. Пасьля яшчэ адной “рукапіснай” песьні “Где рождаются рассветы” музыкі “Эпидемии” выдалі два знаёмыя і такія родныя кожнаму хіты “Жизнь в сумерках» і «Феанор», а захопленыя прыхільнікі ўвесь час сьпявалі разам з вакалістам.

Далей прагучалі яшчэ дзьве новыя песьні з апошняй кружэлкі – крыху прыпапсованая “Пьяный разговор», у запісу якой прымаў удзел Аляксей Гаршанёў (гурт “Кукрыніксы”) і рамантычная баляда «Смерти нет», якую ў арыгінале Яўген выконваў зь Хелавісай (гурт “Мельніца). Наогул, зазначу, што датычыцца вакалу – Ягораў справіўся выдатна, аніякіх прэтэнзій. Думаю, усе былі вельмі ўражаны і прыемна зьдзіўлены, бо жыўцом гэта гучала проста неверагодна, і ўсе тыя, хто называлі Яўгена “салодкім хлопчыкам” і сьцвярджалі, што ён не дацягвае па эмацыйнасьці і магутнасьці выкананьня да былога вакаліста за адзін вечар неяк адразу пазбавіліся рыгіднасьці мысьленьня і зьмянілі сваю кропку погляду ў лепшы бок.

Далей пад гучныя апладысменты на сцэну выйшаў экс-вакаліст “Эпидемии” Павал Окунеў, знаёмы нам таксама па творчасьці гурта “Арда”. Ён выканаў бадзёрую і любімую ўсімі “Звон монет”, але, шчыра кажучы, гучала слабенька, і шмат партый Паша проста не дацягваў. Тым ня менш, галодныя да зорак беларускія фаны дужа не расчараваліся і па-ранейшаму адрываліся.

Яшчэ дзьве драйвовыя кампазіцыі з ранейшых альбомаў – “Час испытания” і “Пройди свой путь” – запалілі аудыторыю, ды так, што сем патоў сышло. А пасля громам апладысментаў сустракалі фаны нашага земляка Пятро Ялфімава, які таксама прымаў удзел у запісу рок-оперы “Сокровище Энии”. Ён засьпяваў разам зь Ягоравым нетыповую для “Эпидемии”, але моцную “Дует ветер ледяной”, і гэта было проста ахрэненна – чуць жыўцом два такія моцныя галасы на адной сцэне!

Пад кранаючую баляду “Всадник из льда” музыкі былі прыемна зьдзіўлены своеасаблівым флэшмобам, калі ўся зала ўключыла на мабілах ліхтарыкі і прысела на падлогу, а пасьля на адным моманьце, быццам дамовіўшыся, усе ўзьняліся ўверх – выглядала вельмі ўражліва, і па заканчэньні Яўген шчыра падзякаваў прыхільнікам за такі прыгожы сюрпрыз. А Юра Мелісаў узгадаў, што ён толькі аднойчы бачыў нешта падобнае – некалькі год назад тут жа, на Беларусі.

Двойчы яшчэ на радасьць фанам сьпяваў з “Эпидемией” наша беларуская гордасьць Пятро Ялфімаў. Напрыканцы грымнулі завадную і крыху легкадумную “Алмазы і золото”, аўтарства якой належыць клавішніку гурта Зьміцеру Іванову, і на гэтай нязмушанай, пазітыўнай ноце музыкі зьніклі, але вядома, толькі на пару хвілін, бо на танцпляцу бесперапынна скандавалі “Эпідэмія!!!” і чакалі хоць крышачку працягу.

Хутка на сцэне ізноўку зьявіліся музыкі, вакаліст Яўген Ягораў, а зь ім і Павал Окунеў. Трэба зазначыць, што яны, канечне, вельмі камічна выглядалі побач – высачэзны Паша і невысокенькі Яўген. З гэтага яны й самі пасьпелі нажартавацца, “напетрасяніць” ажно, а пасьля выканалі разам кампазіцыю “Королевство слёз”, якая ўпершыню прагучала ажно ў 1999 годзе ў альбоме “На краю времени».

Ну і апошняй песьняй, што засьпявалі Яўген, Пятро, Павал і разам усе музыкі “Эпидемии», была кульмінацыйная “Солнца свет” з другой часткі “эльфійскай трылогіі”, якая рашуча дала ўсім зразумець – гэта толькі пачатак у новай старонцы жыцьця гурта, і што нас чакае не “забытае старае”, а “другие места, чтобы начать всё с пустого листа”. Па заканчэньні хлапцы дружна выйшлі на фінальны паклон, зрабілі на сцэне шэраг фотаздымкаў на памяць і разьвіталіся, спадзяюся ненадоўга, з удзячлівымі менскімі фанамі.

І ведаеце што. Нягледзячы на аб'ектыўную крытыку альбома «Сокровища Энии», маўляў, “Эпидемия” усё больш адыходзіць ад пауэр-металу, прэзентацыя яго, і, тым больш, тая частка канцэрту, дзе гучалі старыя добрыя «дарукапісныя» хіты гурта, безумоўна, прайшлі вышэй за ўсякія пахвалы. Няхай усё прайшло не без недапрацаваных драбезгаў і я не ўбачыла чагосьці дзіўнага і сьвежага, але атрымала неверагоднае задавальненьне ад паглынаньня якаснага лайфовага прадукту ў сваім родзе культавага для многіх гурта і захапленьне тым, зь якой аддачай хлапцы граюць, каб хоць ненадоўга падараваць прыхільнікам магчымасьць апынуцца ў гэтым выдуманым, чароўным, казачна-металёвым сусьвеце.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper

На руінах Белай Царквы

Здавалася, да посьпеху прыйшла. На сайце зьявiлася iнтарактыўная мапа, на якой пасьля публiкацыi маiх артыкулаў адлюстроўвалiся месцы, пра каторыя я пiсала, калегi мяне ласкава назвалi «прынцэсай-вандроўнiцай», апошнiм часам сталi зьвяртацца людзi з пытаньнямi аб сумесных падарожжах, сустрэчах па iнтарэсах, дый наогул лецейка, сонейка, фестывалi, такiя справы… I цяпер я еду вандраваць з асабiстым фатографам зь «Белметал», спадзяваючыся, што паездка яму спадабаецца i ён складзе мне кампанiю ня раз ў далейшым.

Зьбiраемся спантанна, неарганiзавана, i выязжаем аўтаспынам у аршанскiм напрамку толькi апоўднi. Па трасе вязуць хутка, пасьля павароту сярод леса падбiраюць пазiтыўныя цёткi, усьмiхаюцца, частуюць ежай i падкiдваюць прама да месца, куды мы й накiроўвалiся. I вось, з пакетам смажаных шкварак, дамашнiх каўбасак i пер’яў часныку, крыху стомленыя ад сьпякоты i сонныя, але ва ўвасобленым настроi мы апынаемся на ўезьдзе ў вёску Белая Царква i здалёк ужо заўважаем гмах храма, што ўзвышаецца на ўзгорку па-над усёй вёскай…

Сапраўдная назва гэтага храма — Траецкая царква, аднак з-за возера, на беразе якога ён стаіць, і самой вёскі вельмі часта яго называюць проста Белай царквой. У XVI стагодзьдзі вядомы дзяржаўны дзеяч Вялікага княства Літоўскага Багдан Сапега пабудаваў на гэтым месцы базыльянскі манастыр і драўляную царкву, якія пасля былі разбураныя. Затым у XVII стагоддзі царква была адноўленая ў стылi раньняга барока.

Траецкая царква — аднавежавы храм зальнага тыпу, спачатку меў вялікую паўкруглую апсіду, якая не захавалася да нашых дзён. Высокая трох'ярусная квадратная ў плане вежа-званіца дамінуе над астатнімі аб'ёмамі храма. Вежа мела відавочныя абарончыя рысы. У сценах вежы і асноўнага аб'ёму храма прарэзаны вузкія высокія аконныя праёмы. Таўшчыня сьцен складае каля двух метраў, дый само месцазнаходжаньне царквы на ўзгорку ля вёскі наводзiць на думкі аб абарончым характары гэтага храма.

На жаль, да нашых дзён царква захавалася часткова, а афармленьне інтэр'еру не захавалася зусім: у 1930-я гады ваяўнічы атэізм паспрыяў разбурэньню гэтага ўнікальнага для ўсяго сьвету помніка. Зараз добраахвотнікі храм даглядаюць: унутры і вакол чыста — трава выкашана, няма сьмецьця і сьлядоў вогнішчаў. На сьценах вісяць папяровыя іконы, а на адной са сьцен царквы ёсьць мемарыяльная шыльда: тут падчас трэніроўкі трагiчна загінула маладая альпіністка. Мясцовыя жыхары на самай справе турбуюцца аб будучынi гэтага архiтэктурнага помніка і ўсё яшчэ спадзяюцца ўбачыць храм абноўленым, зусім не падобным на тыя руіны, якія прыходзіцца назіраць цяпер…

Нагуляўшыся i агледзеўшы храм, а пасьля дазнаўшыся, што маршрутка да Менску каштуе сто тысяч зайчыкаў, i з усьмешкай адмовiўшыся ехаць у Навалукомль, мы пашыбавалi па жвiровай сьцежцы назад, аглядаючы прыгожыя навакольныя пейзажы азёрнага краю. Дзiвосныя месцы для бесклапотнага летняга адпачынку на некалькi дзён! Спадзяюся, яшчэ знайду магчымасьць вярнуцца сюды на большы час, дый вам раю.

Больш на: vk.com/architekture

BelMetal: Travień Fest. Відэа

Напэўна, варта было напісаць пару словаў у якасьці пост-рэлізу адразу пасьля фэсту. Але ведаеце… Было выдаткавана столькі сілаў, што тады хацелася проста забыцца на ўсю гэтую арганізацыю, рэкламу ды ўвогуле.

Так, мы правялі фэст. У траўні, месяцы сваіх народзінаў. Намагаліся зрабіць тое на максімальна магчымым узроўні. І публіка была задаволеная. Негатыўных водгукаў амаль не было, што сапраўды рэдкасьць для нашае метал-сцэны.

І вось нарэшце відэа. Прафесійнае, з чатырох камер. З такой нагоды мы ўзгадаем, як гэта было. Відосаў насамрэч болей, але так будзе тармазіць старонка. Таму прапануем па аднаму ад калектыва. А астатняе — на нашым youtube-канале.

Ці цікава вам пачытаць пра арганізацыйны працэс? Пра тое, як можна рабіць добрыя фэсты, і чаго гэта каштуе.

Як бы то ні было, дзякуем тым, хто дапамог у правядзеньні фэсту:
Рок-Бастион — генеральныя партнёры;
Тест Бест — сьветлавая апаратура;
Liberty Design — сьветлавыя эфекты;
GameMarket — плэер для розыгрышу.

Ну і канешне ж, нічога б не было бяз удзячнай публікі. Нас было няшмат, але многа.





Bigg Daddy Blues

Bigg Daddy Blues у TNT.

Posthumous Blasphemer - прэзентацыя ў Горадні

Канцэрт прайшоў з удзелам менскіх POSTHUMOUS BLASPHEMER пры падтрымцы Rabies O.D. (Thrash metal) з Горадні і Nightfall Embraces (melodic death/thrash metal) і Sagotorium (brutal death/goregrind) зь Берасьця.

Easy Dizzy vs Chris Slade

Што такое AC/DC? Па-першае, гэта самы знакаміты і жвавы гурт у сьвеце. Па-другое, гэта натуральныя энергія і драйв, як на кружэлках, так і падчас прагляду live-канцэртаў. Па-трэцяе, гэта проста AC/DC — квінтэсенцыя року ва ўсіх сэнсах. І крычыце вы ўсе, што гэта папса, мэйнстрым ды вельмі камерцыйнае музло, то крычыце і далей, я проста зраблю гэту папсу “паграмчэй” і зраблю сэлфі з казой, вуснамі “качкай” і цішотке з лога культавых Дысі. На вялікі жаль беларускія слухачы і аматары гэтай аўстралійскай фармацыі наўрад ці ўбачаць улюбёны гурт на стадыёне “Дынама”, таму выхад толькі адзін, ехаць у Эўропы, каб зацаніць мега-крутых дзядоў.

Тым ня менш, у Менск ужо другі раз завітаў першы ў ЗНД трыбьют-гурт Easy/Dizzy. Хлопцы адлабалі на сцэне TNT Rock Club, але падчас другога прышэсьця на нашую зямлю яны прывезьлі з сабой вельмі крутога дзядзьку – Chris’a Slade’a, які некалі ў 90-х запісаў з AC/DC альбом, зьняўся ў некалькіх кліпах і нават прыняў удзел у культавым выступе, які быў запісаны і атрымаў назву Live at Donington 1992. Гурт і спадар Slade прынялі ўдзел у прэсухе, якую як звычайна арганізаваў TNT Rock Club (добрая тэнденцыя працягваецца), я таксама туды схадзіў ды задаў некалькі тупых пытаньняў.

TNT Rock Club працягвае радаваць якаснымі трыбьют гуртамі, вось зусім нядаўна былі Boot Led Zeppelin і ўжо завіталі Easy/Dizzy разам з Chris’am Slade’am. Так што было з чаго паўгараць і людзей прыйшло дастаткова, каб добра паскакаць ды адарвацца пад несьмяротныя хіты AC/DC. Спадары расейцы зарадзілі вельмі круты сэт песень і я пачуў усё тое, што жадаў ад іх пачуць. Той факт, што людзі пачалі варушыцца, а некаторыя скакаць зь першых акордаў Hell Ain't A Bad Place To Be. Градус усяго гэтага павышаўся з кожным новым трэкам і ўсё болей людзей скакалі падчас песень, нават я не вытрывай і пайшоў ірваць падлогу TNT Rock Club нягледзячы на хваробу. Пералічваць усю тую прыгажосьць, якую музыкі адыгралі ня буду, скажу толькі, што мае ўлюбёныя трэкі (Rock N' Roll Train, Touch Too Much, Dirty Deeds, TNT, Back In Black ды Whole Lotta Rosie), канечне музыкі адвалілі значна болей, увесь сэт заняў 2 гадзіны. Першыя песень 5 Easy/Dizzy адгралі са сваім бубначом, але потым за ўстаноўкай сядзеў Chris Slade, які малаціў па ёй што мае моцы і гэта было крута, асабліва падчас ягонага драм-сола. Выступ атрымаўся выдатным, цёплая і ветлівая атмасфера, мабыць хацелася толькі ўсё гэта зрабіць грамчэй, бо Дысі трэ слухаць на максімуме.

Народу было няблага, што радуе, узрост быў самы розны, што таксама плюс, а настрой быў ва ўсіх аднолькавы, я нават забыўся, што прыйшоў на імпрэзу хворы. Таму вялікі дзякуй музыкам ды TNT Rock Club.
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

Рубон 2014

З 23 па 25 траўня ў Полацку адбыўся пяты фестываль сярэднявечнай культуры “Рубон 2014”.

З кожным годам фестываль робіцца ўсё больш буйным ды паважаным. “ У гэтым годзе да сьвята далучыліся 30 клубаў гістарычнай рэканструкцыі”, — падзяліўся зь BELMETAL рыцар герба Сьнежнага барса пан Алесь. Адрозьненьне гэтага фэстывалю ад іншых у тым, што ў ім вельмі добра распрацаваная музычная частка”, — адмеціў ён. – На фестываль сабраліся людзі з розных рэгіёнаў Беларусі – Менску, Віцебску, Бярэсьця, а таксама з расейскага Смаленску.”

Назва фестывалю паходзіць ад старажытнага баявога кліча воінаў полацкай зямлі, зь якім яны йшлі ў атаку. Фестываль праводзіцца з 2008 года. Упершыню ён адбыўся насупраць Верхняга Замка і быў прымеркаваны да сьвяткаваньня 1146-годзьдзя Полацка.

Сёлетнай вясной сярэднявечны горад разьмясьціўся каля сьцен старажытнай Сафіі. Канцэпцыя мерапрыемства выказана трыма складнікамі — сярэднявечная самабытная культура, нацыянальная культурная спадчына, багацьце музейных экспазіцый. У праграме мерапрыемства прайшлі турніры рыцараў, латнікаў і лучнікаў па правілах раньняга і разьвітога сярэднявечча, старадаўнія гульні з гледачамі, захапляльныя відовішча рыцарскіх бугуртаў — камандных баёў перыядаў XIII-XVI і IX-XII стст.

Сваё майстэрства прадставілі рамесьнікі — кавалі, вырабы якіх можна было набыць падчас сьвята на кірмашы. Для жадаючых былі арганізаваныя майстар-класы па традыцыйных сярэднявечных рамёствах. Госьці маглі паспрабаваць стравы сярэднявечнай кухні, паслухаць непаўторную сярэднявечную музыку, пакатацца верхам. У гэтым годзе арганізатары зладзілі сапраўдны падарунак усім гасьцям фестывалю!
Сярод запрошаных музычных калектываў былі тыя, чый выступ на фестывалі ў Полацку ўжо стаў добрай традыцыяй — Літы талер і Стары Ольса парадавалі гасьцей сваёй выдатнай музыкай і апраўдалі чаканьне тых, хто высока цэніць такія традыцыі.
Сярод многіх іншых быў адзін гурт, чыі ўдзел і выступ літаральна «падарвалі» Сафію, побач зь якой і была ўсталяваная спецыяльная сцэна. Вядома, я кажу пра гурт PAWA. Ледзь удзельнікі калектыву: Юры Танькевіч, Віталь Касавец, Мікіта Седзянкоў, Марына Грышанава, Сяргей Шаўчэнка і Надзея Працько выйшлі на сцэну — шматлікая публіка сустрэла іх шквалам апладысьментаў. Ніколі раней я ня бачыла такога народнага яднаньня. Людзі танчылі, падпявалі ўслед за музыкамі, а ў паветры луналі дзесяткі паднятых «коз».

Канцэрт PAWA быў адным з самых жаданых на фестывалі і перасягнуў усе чаканьні! Хлопцы й дзяўчаты выпраменьвалі неверагодную энергетыку, якая ў спалучэньні з сапраўднай валынкай, такіх улюбёных сярэднявечных матываў, украпваньнем электронікі і самабытных зачаравальных галасоў Надзеі і Марыны пераносіць слухачоў наўпрост з лужка каля Сафіі ў стан нірваны на сёмым небе.

Дарэчы, не абышлося без інцыдэнту: незадоўга да фестывалю, Мікіта Седзянкоў (клавішы) атрымаў пералом рукі са зрушэньнем, так што на канцэрце можна было ня толькі атрымаць асалоду ад якаснай жывой музыкі, але і ад віртуёзнага яе выкананьня.

Тэкст: Натальля Будная.
Фота: Натальля Будная.

Metal for Borisov

23 траўня ў Барысаве адбыўся канцэрт з удзелам гуртоў NEMDIS, R6M5, Cerium, Трызна.

Недзе ў гэты час у сёньняшні аўторак на сцэну павінны былі выходзіць Behemoth, але дзякуючы шэрагу абставінаў яно не атрымалася. Але, акрамя гэтага канцэрту за мінулыя дні адбыліся яшчэ дзьве буйныя падзеі. І калі пра шведскіх фірмачоў вы ўжо маеце магчымасьць пачытаць, то зараз надышоў час і нашых лакальных хлапцоў.

У гэтую пятніцу ў Барысаве ладзілі буйны фэст менчукі (з барысаўскімі каранямі) Nemdis, якія давалі першы выступ пасьля туру з Children of Bodom. Падтрымалі іх у гэты вечар Трызна, Cerium і R6M5. Сабачка хуценька занёс нас з калегай у Барысаў пад цікавыя размовы, потым два прыпынкі на аўтобусе — і мы на месцы. Кропкай баявых дзеяньняў быў абраны Гарадскі Палац культуры, у навакольлі якога можна было бачыць сканцэнтраванасьць незвычайнай для Барысава колькасьці нефармальнае моладзі.

ТРЫЗНА
Фэст стартаваў а 18.30 і амаль без затрымкі на сцэну выйшлі менчукі Трызна. Жаночы моцны скрым (за падтрымкай гітарыста), сыры й суворы блэк, беларускамоўная лірыка. Нажаль, гэта ўсё, што я магу сказаць пра выступ. Гук быў наладжаны такім чынам, што за вакалам і бубнамі не было чутна нічога. І тое не віна гурта, бо гітарыст пасьля выступу вельмі скардзіўся на тое, што ім літаральна не хапіла часу на наладку. Ну, можа яно й так. Яшчэ ля службовага ўваходу жанчына-ахоўніца назвала ўсё гэта вар’яцкім домам і вельмі спалохалася за “маленькага хлопчыка-гітарыста, які круціў валасамі па гадзіннай стрэлцы”. Ты як там, жывы?

Час, дарэчы, быў абмежаваны ледзь больш, чым дзьвюма гадзінамі. Тое было ўмовай ГПК, а пачынаць гіг у будны дзень, хай сабе гэта і пятніца, раней – згубіць пэўную колькасьць аўдыторыі на першых гуртах. Таму да выступу хэдаў сэйшн ішоў у фармаце “галопам па Эўропах” – кожны гурт павінен быў укласьціся ў 20 хвілінаў.

CERIUM
Другім гуртом былі мясцовыя хэві-металісты Cerium. Вось тут я разыйдуся і ўбахаю пэўную дозу канструктыўнае крытыкі. Стваралася ўражаньне, нібыта я раптам апынуўся на дзіцячым ранішніке. І няхай першы трэк (які быў пасьля сола) зайшоў на ўра, але астатняе было нечым ледзь падобным на нейкую прыпанкаваную Арыю, ці што. Ня ў самай лепшай апрацоўцы. Вакаліст з бубначом размаляваліся а-ля Kiss, клавішніца (якую, дарэчы, не было чутна ўвогуле) выглядала як файная школьніца-прыгажунька, а вось басіст быў падобны на Вала зь фільма Haggard. Спытайце ў яго, што трэба рабіць са сцэнічным стайлам, ён шарыць у гэтым.

R6M5
Вось наступны гурт сапраўды выдаў чаду. Наколькі я зразумеў, R6M5 ёсьць праектам музыкаў з гурта Sanatena, якому ўжо, здаецца, больш за пятнаццаць год. І яно адчувалася, тры музыкі на сцэне, але яны выдалі такі безкампрамісны трэшачок, што імправізаваныя сек’юрыці з супрацоўніц ПК адчулі нядобрае. Спачатку заторчыла двух мужчынаў зь левага боку, і пакуль жанчыны дайшлі да іх, каб пасадзіць назад на месцы, шалець пачалі людзі па ўсёй зале. Не гатовыя да такога, жанчынкі спачатку спрабавалі нешта зрабіць, але потым, мабыць, ім сказалі, што так яно і трэба, і людзей ужо ніхто не чапаў. Скончыўся сэт вясёлым слэмам пад сцэнай. Залік, падабаецца.

NEMDIS
Гадзіньнік ужо паказваў пазьней за восьмую, як Nemdis толькі пачалі наладку. На сцэне пачалі зьяўляцца фірмовыя сьцягі, модная стойка з лога, хуценька накручваліся бубны. Вядоўца разыграў некалькі кружэлак (якія й так прадаваліся па дэмакратычным кошце ў 20 тысяч рублёў, калі я нічога не наблытаў) і неўзабаве шоў пачалося. Дзіва, але ў Nemdis, ня гледзячы на “недахоп часу” з гукам усё было выдатна. Ды й чаму б яму быць дрэнным, розныя Палацы культуры – далёка ня горшае месца для такіх падзеяў. Стартанулі з новых рэчаў, адну зь якіх, Whisper, Scream and Silence ўжо можна паслухаць у нармалёвым запісу. І калі рэчы зь першага альбому выклікалі асацыяцыі з расейскім гуртом Scartown, то зараз гурт знайшоў свой саўнд і робіць сапраўды фірмовыя рэчы. Яўген, вакаліст, увесь выступ дзякаваў усім прыйшоўшым (па квітках – больш за 250 чалавек), шчыра казаў, як яму прыемна нарэшце выступіць у родным горадзе. І нават супрацоўніцы ПК нікуды не сышлі, а стаялі і глядзелі шоў. Адлегласьць пад сцэнай была запоўненая людзьмі, дзяўчаткі на верхніх шэрагах бадзёра скандавалі “Нееееемдзіс”, падпяваючы вядомыя ўжо ўсім рэчы. І хоць бы з-за абмежаванасьці ў часе не атрымалася сыграць усяго, хлопцы выдалі выдатнае шоў. Дзіўна было толькі разумець, што ўсё гэтак хутка скончылася.

Як вынік скажу, што ўсё прайшло суперскі. Людзей прыйшло столькі, што Менску павінна быць сорамна. Адтапырваліся пад канец, як у апошні раз у жыцьці. Гук хто хацеў – той наладзіў. Ну й дэмакратычны кошт у 30 (трыццаць!) тысячаў рублёў – ну дзе вы такое знойдзеце? Дзякуй Яўгену зь Nemdis за запрашэньне, Вользе – за кампанію, усім, хто дапамагаў з арганізацыяй – за тое, што вы зрабілі гэтае сьвята, яшчэ раз Nemdis – за тое, што транспартавалі дадому. І ўсім, хто прыйшоў – за тое, што падтрымалі арганізатараў і дапамаглі зладзіць сапраўды выдатны сэйшн, андэрграўдны, у Палацы культуры, у зале зь сядушкамі, як у дзяцінстве.

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш

Dark Tranquillity

Першы для мяне канцэрт, які цалкам адстаяў пад сцэнай. Канцэрт гурта з шортлісту самых улюбёных. Зь ім канкураваць могуць хіба што пабачаныя выступы Saturnus ды Iron Maiden.

Але хопіць залішняе суб’ектыўнасьці. Цёплым суботнім вечарам 24 траўня на фоне значных сусьветных спартыўных падзей у Менску была значная падзея металічнага плану. Dark Tranquillity, тыя самыя, чый унёсак у melodic death metal, ды ў метал увогуле, цяжка пераацаніць, гэтыя айцы прыехалі падараваць сьвята нам, беларускім прыхільнікам.

Клуб быў набіты галоднай на годны метал публікай. Разагрэвам выступалі масквічы Seducer’s Embrace. Здаецца, нядрэнна. Гэткі спраўны меладэз. Але нічым не зачапілі. Бывае так, калі граеш шаблоны, але прымушаеш верыць у іх шчырасьць – тады і публіка, і крытыкі задаволеныя. А бывае так, калі граеш – а табе водгукамі “ні аб чым, шаблоны, без душы” =) Я не вялікі крытык. Схільны судзіць як звычайны слухач. Гурт проста ўзяў і выканаў ролю супорту: разварушыў натоўп для Транквілаў. Аб самадастатковасьці тут гаварыць няма чаго. І адразу, забягаючы наперад. Харызма франтмэна – справа важная. Ты можаш быць Мікаэлем Станнэ, а можаш быць клоўнам з завучанымі рухамі. Дзяўчынка мая дадала, што вакаліст непрыемны, лысы з вусікамі. Але дзеля аб’ектыўнасьці: сьпяваць умее. Тым ня менш, народ рэагаваў добра. Ну і ок, усё самае смачнае – наперадзе.



Зараз цяжка вярнуцца ў самы пачатак. Але памятаю, што ўжо на першай песьні спазнаў драйв праз рытмічную пульсацыю танцпляцу ад энэргетыкі, шчодра дасылаемай музыкамі Dark Tranquillity. А потым знайшоў сябе пад самай сцэнай. Мікаэль быў настолькі жвавы і адкрыты, што “абслугоўваў” усю залу. Ціскаў рукі, нікому не адмаўляў у абдымках зь ліку тых шматлікіх, што вылазілі на сцэну. Вельмі просты і адкрыты дзядзька. А гітарысты цікавыя асобы. Дзядок Ніклас быў вельмі сумны, ажно шкада яго. Аніякіх эмоцый акрамя засяроджанасьці. Але пры гэтым усё ж махнуў пару разоў галавой, значыць такое ўспрыманьне музыкі на сцэне ў чалавека. А рытм-гітарыст Марцін даволі ўважліва разглядваў людзей пад сцэнай, але таксама без эмоцый. Яшчэ на сцэне былі ўдарнік, клавішнік і тэхнік. А вось басіста не было. Не знайшлося такога чалавека, хто б уліўся ў калектыў, які разам ужо больш за 20 гадоў.

Сэтліст складзены быў ідэальна, з улікам прызнаных хітоў. Удала разьмеркаваны па настроі. Ужо ў пачатку мы пачулі хвосткую “Lost to Apathy”, у самай сярэдзіне была “The Mundane and the Magic” з жаночымі партыямі ў запісу, а кульмінацыя адбывалася на трэцяй чвэрці сэту: працяглая напружаная “Iridium” перайшла ў дынамічную “Terminus (Where Death Is Most Alive)”. Там ужо былі і “There In”, і “Final Resistance”. А дэсертам да ўсяе смакаты была “Misery's Crown”. Суправаджалася гэтая справа цудоўным відэашэрагам з абстракцый, урыўкаў відэа, ключавых словаў песень. Увогуле, візуалізацыя – моцны бок Транквілаў. Фірмовы стыль ва ўсім: музыка, фота, відэа. Нават уласны шрыфт. Усё адлюстроўвае тэхнагенную цёмную прыгажосьць, цёмны спакой.



Агулам выступ доўжыўся паўтары гадзіны. Паўтары выдатныя гадзіны. Мікаэль пасьпеў паціскаць рукі ўсім першым радам, паабдымацца са стэйдждайверамі, нават папазіраваць у іхных сэлфі. Пад канец вынес бутэльку беларускага “Бульбаша” і пад бадзёрыя выгукі выпіў з гарла. Там намалявалася і дзяўчына, якая хацела ці то сьпець разам, ці яшчэ што. Але ёй перапала пачаставацца гарэлкай і быць адпраўленай назад у танцпляц. Ахова трымала баланс між уседазволам “сцэна = прахадны двор”, кшталту як было на Killswitch Engage – і жорсткім кантролем. То быў спецыяльны інструктаж менэджмэнта Транквілаў. І за гэта дзякуй. Рэспект гуртам, якія ўжо даўно сталыя і паважаныя, але пры гэтым не зорныя (у негатыўным сэнсе). І апафеоз – скачок Мікаэля ў натоўп.

Ну і кранаючы тэхнічныя дэталі: гук на танцпляцы быў даволі чытальны, а гэта важна. Сьвятло было добрым, але нейкім звычайным. Але можа так здаецца пасьля Korn у Палацы Спорту? А вось яшчэ дэталь: натоўп быў адзіным цэлым. Збольшага ўзаемаветлівым: кожны мог заняць месца якое хацеў, адзін аднаго падтрымлівалі, лавілі стэйдждайвераў, у адзін голас падпявалі музыкам. Добра, калі так. Прыемна быць часткай падобнага дзейства і адчуваць, што сярод цябе тыя, каму гэтая музыка таксама блізкая і родная. Да кожнай ноты.










Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі
Відэа: Дыяна Прымшыц

Час прыгод ды падарожжаў

Слава бабрам!
Лета зусім хуценька лясьнецца на нашыя галовы(я не магу дышаць!), а гэта азначае, што разам зь ім прыйдзе і час прыгод ды падарожжаў.
Але спакуха! Хвала Ёзусу, на нашым сайце ё выдатны блог прысьвечаны падарожжам і створаны нашай прынцэсай-вандроўніцай N.(залік за імя)
І вось шо. Мы вырашылі сабраць усе яе веды і інфу ў адзіную вялізарную мапу.
Як вынік, цяпер значна лягчэй планаваць летнія вандроўкі па квітнеючай.

Шуруйце на здароўе! Дзякуй!

Таксама, калісасанька, у каментах пакідайце свае водгукі, думкі і іншы фідбэк! Рэальзуйма белметал супольнымі сіламі.

BEL.METAL.MAPA

Korn & Soulfly

Канцэрт быў зь ліку тых, што чакаеш зь дзяцінства. Калі ўсьведамляеш, што перад табою тыя самыя героі граюць сваю музыку ўжывую. Табе.

Суботнім вечарам 17 траўня, пасьля пасьпяховага для Беларусі хакейнага матчу адбываўся вялікі канцэрт у Палацы Спорту: KORN & SOULFLY.

Пад ліўнем мы прабіваліся да пляцоўкі скрозь намёты зь півам і п'янымі задаволенымі хакейнымі патрыётамі. І ў пачатку сёмай ужо занялі добрае месца на правым танцпляцы ля турнікетаў.

Канцэрт пачаўся дакладна своечасова. У 19.58 згасла сьвятло, і праз пару хвілін перад няблага ўжо напоўненай залай прадсталі Soulfly. Так, сярод знаёмых ды сярод каментатараў укантакце было шмат тых, хто йшоў менавіта дзеля Cavalera & Co. Я зусім не фанат падобнай музыкі, але аб выступу магу сказаць: вельмі добры моцны і хвосткі гук, дзе ўсё было чытальна, а настрой выступу абы-які. Падачы ў гурта амаль няма. Вынік: адданыя заўзятары ўбачылі і пачулі тое, што любяць. Усім добра, усе задаволеныя. Выступ доўжыўся парадку гадзіны, а напрыканцы Макс такі апрануў джэрсі Дынама-Менск. Прагіб залічаны, але пры гэтым можна было хаця б назву краіны правільна запомніць: «Беларусья» ён маўляў яшчэ на Metal All Stars, а тут ужо зусім сарваўся на «Белараша». Дарэмна мы вучылі дзядзьку беларускаму слову =)

Буйная каманда тэхнікаў разьбірае апарат соўлфлаеўцаў, грае мінімалістычная крыху напружаная музыка — публіку рыхтуют да Корна.
Улічваючы загадзя пабачаны сэтліст туру, выступ павінны быў доўжыцца ля паўтарох гадзін. І тут ізноў усё было пунктуальна. А палове на дзясятую пачалося інтра — і яны выйшлі з «Falling Away From Me». Ня будзем падрабязна расхвальваць гук, сьвятло ды падачу. Гэта ўсё было на вельмі высокім узроўні як рэзультат супрацы прызнаных фірмачоў-музыкаў і прафесіяналаў тэхнічнай справы.

Сэтліст быў падабраны шыкоўна. То была зусім не прэзентацыя новага альбому, а тур зь пераважна лепшымі хітамі. Прагучалі нават дабстэпавыя рэчы — «Narcissistic Cannibal» і «Get Up». Сэт быў удала вытрыманы па духу. Прысутнічала і драм-сола. А між песьнямі Джонатан пасьпяваў падзаправіцца балончыкам ад сваёй астмы.
Бляха, ды гэта быў вельмі добры буйны канцэрт! Ваш пакорны слуга даўно на такіх ня быў, вельмі даўно. І крыўдна не ўгадаў з бокам: хацеў быць насупраць Хэда, якога паважае, чыю творчасьць каціруе і чыю кнігу чытаў… а трапіў да Манкі =) А яшчэ быў эпізод, калі па чарзе адказвалі гітары. Нават няёмка такое бачыць на канцэрце высокіх зорак. Атрымалася пацешна. «Freak on a Leash» сыгралі з трэцяга разу. І агулам выступ скончылі а адзінаццатай.

Сапраўдны шчыры дзякуй тым, хто гэтую імпрэзу зладзіў — агенцтву Allstars.by. Залік усім, хто працаваў над арганізацыяй і правядзеньнем.
А незалік хаўтуршчыкам, што беглі з танцпляцу на фанзону. Амапаўцаў на ўсіх не хапіла.

Такім чынам, канцэрт прайшоў, засталіся толькі ўспаміны. І дзякуючы паважаным фатографам мы можам колькі заўгодна пракручваць у памяці ўсё прыемныя моманты. Паглядзім жа, як гэта было.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Зьміцер Сачыўка

Сустрэча з Boot Led Zeppelin

Ня першы ўжо раз сталічны «TNT Rock Club» запрасіў у Менск выбітны брытанскі трыб’ют-гурт «Boot Led Zeppelin». Сёньня пра іх кажуць ня толькі як пра якасную копію няўміручых«Led Zeppelin», але больш як пра самастойны праект, маленькі шэдэўр з больш позьняй датай выпуска. У жніўні 2013 года гурт ужо наведваў Менск: «Boot Led Zeppelin» далі два канцэрты, сталі хэдлайнерам музычнай TNT-прэміі, а таксама ў складзе журы абралі найлепшага з удзельнікаў для атрыманьня прэміі і зоркі на алеі славы «TNT Rock Club». Карацей, беларуская публіка хлапцоў успрыняла на “ўра”, таму не прайшло й года, а мы ізноўку сустракаем з трыб’ют-канцэртам брытанскіх зорак.

Прыемным бонусам на гэты раз стала арганізацыя прэс-канферэнцыі для СМІ і нефармальнай сустрэчы з музыкамі днём раней. Апошняя прайшла ў зусім адкрытым, непасрэдным фармаце: за адным сталом на летняй тэрасе “TNT Rock Club”, з размовамі пра музыку і адцягненае, басанож і зь песьнямі пад гітару й мандаліну. А пасля цікаўныя «Boot Led Zeppelin», прыбраўшыся ў тэматычныя канцэртныя строі, рушылі ў «Чырвоны Двор» крыху пафатаграфавацца. На прэсухе напярэдадні канцэрта ўсё, звычайна, было арганізавана ў больш сур’ёзным, акрэсленым фармаце, аб ёй далей і пойдзе гаворка.

Мне, вядома, казалі, што ўдзельнікі «Boot Led Zeppelin» ня толькі выконваюць музыку легендарных «Led Zeppelin», але й спрабуюць цалкам капіраваць іх вобразы, аднак, калі музыкі зайшлі ў канферэнц-залу і селі ў радок насупраць мяне – я адразу разгубіла свой скептычны настрой. Імкненьне да зьнешняга падабенства сапраўды ўражвае, і наконт цяжкасці ўзнаўленьня выгляду і адметных рысаў абраных удзельнікаў гурта «Led Zeppelin» да Raff, Luke, Matt і James адразу зьвярнуліся з шэрагам пытаньняў. Заснавальнік гурта Raff зазначыў, што на пошук адзеньня і аксэсуараў яны сапраўды трацяць шмат часу: наведваюць крамы хэнд-мэйд, сэканд-хэнды, а калі не атрымліваецца знайсьці адэкватны строй, яны проста бяруць фотаздымкі музыкаў «Led Zeppelin» і зьвяртаюцца да дызайнераў з замовай зрабіць штосьці вельмі падобнае.

На пытаньне наконт моманта, у які зьявілася жаданьне граць менавіта «Led Zeppelin», Raff распавёў, што адкрыў для сябе творчасьць «Led Zeppelin» у 18 гадоў. Раней ён граў у іншым гурце, і, акрамя аўтарскіх кампазіцый, яны проста рабілі якасныя каверы на «Led Zeppelin». Але пасьля Raff зразумеў, што музыка апошніх карыстаецца неверагодным попытам, і для яго своеасаблівым выклікам стаў пошук музыкаў узроўня дастаткова высокага, каб паўтарыць як мага дакладней музычны стыль «Led Zeppelin», іх арыгінальную падачу.

Істотнай рэччу было супадзеньне погляду удзельнікаў гурта на творчасьць «Led Zeppelin», падабенства ў гучаньні і адчуваньні самой музыкі. Напрыклад, Raff зазначыў, што падчас праслухваньня ўдарнікаў ён убачыў шмат крутых, сапраўды таленавітых музыкаў, але яны не гучалі як John Bonham, а пасьля з’явіўся Matt – і стала зразумела, што ён проста віртуоз у капіраваньні манеры ігры Бонэма. Задаволены Matt засаромеўся і адзначыў, што для яго гэта драбезга і навучыцца паўтараць Бонэма было ня так ужо і цяжка: на гэта яму спатрэбілася ўсяго 25 (!) год. А наш іскрамётны фатограф жартоўна зазначыў: “Добра, што вы не кавер-гурт “Def Leppard” :)

Прагучала і стандартнае пытаньне аб тым, як «Boot Led Zeppelin» ацэньваюць сучасны стан рок-музыкі, перспектывы яе развіцьця. James адзначыў, што рок-музыка стала больш раздробленая, маючы на ўвазе, што сёньня існуе шмат розных напрамкаў, стыляў, і, суадносна, больш правілаў, стылістычных рамак, якіх вымушаны прытрымлівацца музыкі і якімі штучна абмяжоўваюць сябе слухачы. Аднак, разам з тым James падкрэсьліў, што ў нашыя дні ўжо ня існуе такога відавочнага разрыву паміж пакаленьнямі, як, напрыклад, у 60-70-я гады: дарослыя слухаюць тую ж музыку, што і дзеці, раней такое падавалася немагчымым. На тэзіс, што рок-музыка, маўляў, памірае, Raff усьміхнуўся й адказаў, што так пачалі казаць яшчэ гадоў 30 назад з пачаткам масавага выкарыстаньня сінтэзатараў. Ён дадаў, што ў Брытаніі жывая музыка ізноўку пачынае карыстацца незвычайнай папулярнасцю, і людзі раскупаюць квіткі на рок-фестывалі яшчэ да моманту, калі становіцца вядомым, хто наогул будзе граць. Жывая музыка няўміручая, і ў ёй заўжды будуць адчуваць патрэбу.

На працягу гадзіны прэсухі ў мяне асабіста ня ўзьнікала асаблівых пытаньняў да гурта, і для мяне, здаецца, ня засталося белых плям у сьветапоглядзе і творчасьці «Boot Led Zeppelin». Ня ўтрымаўся вось ад шэрагу пытаньняў наш фатограф.

Зьміцер:
Ці хапае вам на жыцьцё таго, што вы зарабляеце менавіта музыкай, альбо вы працуеце дзесьці яшчэ?

James:
Зараз у сярэднім мы адыгрываем 3-4 шоу ў месяц. Таму вядома, у нашым жыцьці ёсьць іншыя заняткі, акрамя працы над праектам «Boot Led Zeppelin». У мяне, напрыклад, ёсьць свая невялікая студыя гуказапісу.

Luke:
Я спецыяліст у сферы камп’ютэрнай тэхнікі, а таксама займаюся сацыяльнай працай накшталт дагляданьня за састарэлымі людзьмі.

Matt:
А я працую гукарыжысёрам ў вельмі вядомай брытанскай школе мастацтваў. Калісьці там навучаліся Amy Winehouse, Adel і шмат іншых, знакамітых сёньня музыкаў і кампазітараў. Пэўны час я й сам прафесійна займаўся музыкай.

Raff:
У каледжы я вывучаў электроніку, і зараз я падзарабляю у сферы камп’ютэрнай тэхнікі. (Вырашае пахваліцца). А яшчэ я з 12 год граю на гітары, і нават сам спаяў гітару як у Джымі Пэйджа!

Музыкі пачынаюць рагатаць і пытаюцца калегу: “Гэта тая, якая аднойчы на сцэне гарэла, так?” І тут жа адзначаюць: “Але ж ён такі вывучаў электроніку, таму сам яе пасьля і адрамантаваў”.

Зьміцер:
Ці не хацелі б вы зрабіць свае студыйныя запісы, мабыць у фармаце art-work?

James:
У нас ёсьць запісы з нашых канцэртаў, фестываляў. Але што датычыцца студыйнай працы, тут значна цяжэй, таму што каб гучаць вельмі падобна да «Led Zeppelin», нам неабходна ня толькі капіраваць іх ігру, але й дакладна ведаць умовы, пры якіх яны запісвалі альбомы. А гэта пакуль занадта складана, мы спрабавалі аднойчы і зразумелі, што над рэалізацыяй гэтай ідэі прыдзецца яшчэ шмат папрацаваць.


Ну й напрыканцы таксама прагучала пытаньне наконт таго, ці шмат наогул у Брытаніі трыб’ют-гуртоў «Led Zeppelin» і ці дужа яны папулярныя. Не бяз гонару Raff адказаў, што іх нямала, але па версіі BBC «Boot Led Zeppelin» былі афіцыйна абраныя найлепшым трыб’ют-гуртом «Led Zeppelin», а самі музыкі жартоўна лічаць, што знакамітая цытата з Rolling Stones: “Калі вы хочаце пачуць «Led Zeppelin» – схадзіце на іх трыб’ют”, — адносіцца менавіта да іх творчасьці.

Па заканчэньні афіцыйнай часткі прэс-канферэнцыі мне пашчасьціла яшчэ крыху пагутарыць на “немузычныя” тэмы з басістам «Boot Led Zeppelin» James’ам.

Насьця:
Вы ўжо некалькі дзён у Менску. Гуляеце, канцэрт беларускіх гуртоў паглядзелі, на квадрацыклах во нават пакаталіся. А што наконт чэмпіяната па хакеі, ня было жаданьня наведаць, пабалець?

James:
У мяне асабіста не, я ня аматар. Але мае продкі родам з Канады, таму ўся сям’я зараз, напэўна, пільна сочыць. А мы ў Менску проста адпачывалі, елі-пілі…)

Насьця:
А піва беларускае, што так актыўна рэалізуюць замест імпартнага, спрабавалі? Як вам?

James:
Ведаеш, я наогул не п’ю, дый у дадатак вегетарыянец, а таму, што датычыцца беларускай кухні – адчуць мясцовы каларыт я, на жаль, ня здолеў, бо мой выбар ежы вельмі абмежаваны. Хлапцы піва спрабавалі, кажуць, норм)

Насьця:
Сёньня з вамі разам будзе граць гурт “Інамаркі”. Што можаце сказаць пра іх творчасьць, ці годна?

James:
Я пакуль нічога сказаць не магу: з «Boot Led Zeppelin» я граю менш за год, і мяне ня было зь імі ў Менску ў жніўні, але наконт “Інамарак” я сапраўды чуў ад нашых музыкаў толькі пазітыў. Таму для мяне самога іх выступленьне будзе, спадзяюся, прыемнай цікавасьцю. Дарэчы, што датычыцца беларускіх рок-гуртоў, — учора мы сапраўды наведвалі неякі канцэрт, і мне вельмі спадабалася, што хлапцы робяць асабістыя аранжыроўкі, якія крыху адрозьніваюцца ад арыгіналу, але гучаць даволі арганічна.Канешне, мы ў сваёй творчасьці імкнёмся капіраваць «Led Zeppelin» як мага больш дакладна ва ўсіх асьпектах, але не абавязкова ж усё рабіць ідэальна. Гэта выбар выключна музыкаў, і многія пасьпяхова робяць каверы на іншыя групы і бяз поўнага падабенства.

Насьця:
Дык вы значыцца ўпершыню на Беларусі! Спадабаўся Вам Менск?

James:
Хутчэй так, чым не: для сталіцы гэта няверагодна чысты, спакойны горад. Асабліва нязвычайным, нязразумелым для нас падалося суіснаваньне тут будынкаў і атмасферы быццам розных часоў: люстэрныя бізнэс-цэнтры, а зусім побач – паўразбураныя вясковыя хаткі, галота, а далей глядзіш – саўковыя панэлькі. І шмат па-сучаснаму адноўленых, гістарычных пабудоў. Наогул, пра Беларусь я б мог сказаць, што гэта краіна, якая імкнецца захоўваць свае адметныя традыцыі, берагчы даўніну, а ў сучасным развіцьці стараецца шмат рабіць дзеля таго, каб на сусьветнай арэне яе ўспрымалі ня як частку Расеі, а як самастойную, вартую наведваньня краіну. Спадзяюся, чэмпіянат па хакею паспрыяе…

Ну а пасьля James адзначыў, што ён наогул цікавіцца гісторыяй і культурай, і яму цікава было б павандраваць па Беларусі, каб пабачыць ня толькі сталіцу, але й маленькія гарадкі, прыродныя дзівосы, помнікі даўніны – і наша размова перацякла ўжо ў іншае, зусім адцягненае, больш блізкае і цікавае мне рэчышча накшталт “а ў нас тут на Беларусі і басё, і то да сё, і гэтя яшчэ ня ўсё…”

А ўвасобленыя слухачы тым часам пакрыху зьбіраліся ў клубе, чакаючы канцэрта выбітных брытанцаў. Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя…

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper

Дух Led Zeppelin у TNT Rock Club

Менск наведаў дух культавых Led Zeppelin, трэба адзначыць, што дух прыбыў з самога туманнага Альбіёну ў выглядзе кавер-бэнда пад назвай Boot Led Zeppelin. Хлопцы тусілі ў сталіцы ўжо з 16-га траўня і пасьпелі правесьці творчую сустрэчу, а таксама паўдзельнічаць у прэс-канферэнцыі і нават адыграць канцэрт суботнім вечарам. BelMetal актыўна паўдзельнічаў ва ўсёй гэтай праграме, якая адбывалася ў TNT Rock Club, адміністрацыя якога працягвае вазіць добрыя замежныя гурты. 17-га траўня было другое прышэсьце лонданскай фармацыі на беларускую зямлю і сцэну.

Sodom у Менску


Гэтую паздею чакалі ўсе прагрэсіўныя аматары экстрымальнае музыкі ўжо некалькі год. Упершыню за трыццаць гадоў існаваньня гурта Sodom, легендарнае трыо адправіцца ў тур па Расеі ды Беларусі, наведаўшы цэлы сьпіс гарадоў. Акрамя шырокай геаграфіі, будучы тур – асаблівы для гурта. Ён будзе прысьвечаны юбілею кружэлкі «Agent Orange», аднаму з самых значных альбомаў ня толькі для Sodom, але і для ўсяго германскага трэш-метала. Дваццаць пяць гадоў таму мір пачуў упершыню такія песьні як «Agent Orange», «Tired and Red» ды «Remember the Fallen», якія пасьля сталі эталонамі стылю.

Канешне, многім з наведвальнікаў будучых канцэртаў гісторыя стварэньня гэтага альбома даўно вядома. Але ўсё ж нельга не напомніць пра тое, што нягледзячы на агрэсіўнасьць музыкі, тэксты песень «Agent Orange» нясуць адкрыта антываенны характар, а сам альбом прысьвечаны ўсім загінуўшым ад бяссэнсавай ваеннай агрэсіі. І нават у самой назве яскрава выражаны канцэпт альбому, бо Agent Orange – гэта назва атрутнага рэчыва, якое выкарыстоўвалі амерыканскія войскі на працягу Віетнамскай вайны, жудасныя сьледствы прымяненьня якога заўважаны і па сёньняшні дзень. А тое, что гэты альбом у хуткім часе пасьля выхаду стаў лідэрам продажу ў Германіі, і да гэтага часу ўтрымлівае вядучыя пазіцыі сярод трэш-металічных рэлізаў, лішні раз даказвае, што музыка Sodom не губляе сваёй значнасьці ды актуальнасьці нават праз чвэрць веку.

Усім тым, хто трымае руку на пульсе, усім тым, каму не абыякава будучыня планеты, і ўсім тым, хто любіць сапраўдны нямецкі трэш вышэйшай пробы, прысвечаныя гэтыя гастролі. Там трэба быць.

Клуб RE:PUBLIC, Прытыцкага вул. 62

31 кастрычніка а 18-й гадзіне.

Падрабязнасьці ў каталогу «Афіша BelMetal»: belmetal.org/events/item/sodom.html
Супока мерапрыемства: vk.com/sodomminsk

Аб тых, хто здымаў Travień Fest

Прывітаньне. Мы – Міхась Барада (вядоўца) і Андрэй Павук (камера, сьвятло на камеры) прыйшлі на Travień Fest. Самі мы з г.п. Кастрычніцкі, што на Гомельшчыне (калі вы ня ведаеце, што такое Кастрычніцкі, паглядзіце гэта, а потым замацуйце ўражаньні гэтым. Нашае мястэчка ў нейкай ступені міфічнае: у нас таксама жывуць тролі, оркі і іншыя казачныя добрыя і злыя героі, таму нам блізкі дух фолк-фэнтазі-металу. Мы не абыякавыя да музычных падзеяў, якія адбываюцца ў нашае краіне і хочам быць карыснымі ў папулярызацыі цяжкае (метал), ня вельмі цяжкае (рок) і зусім ня цяжкае (рок-н-рол) музыкі. За два дні да гэтага мы наведалі дабрачынны канцэрт «Рок-дзецям». Праблема такіх мерапрыемстваў, як ваша – гэта неасьвятлёнасьць у народзе. Па афіцыйных ТБ нам паказваюць непатрэбную шалупіну. Галоўны рух адбываецца на такіх вось нефармальных мерапрыемствах. Мы паспрабавалі асьвятліць Travień Fest дынамічна і весела. І далей, калі хтосьці чымсьці жадае пахваліцца, пішыце сюды: kolbasist@yandex.ru. Бо, асьвятляючы мерапрыемства, мы робім яго вечным. А добрае і вечнае можна потым пераглядаць гадамі і выхваляцца ўнукам.


Crowblack: Lana Del Rey у метал версіі

Адбылася прэзентацыя першага кліпа беларускага heavy dark metal гурта Crowblack. У аснове відэа ляжыць кавер на сьвежы хіт Lana Del Rey — West Coast, цалкам пераасэнсаваны і вытрыманы ў духу цяжкіх канонаў.

Выбар гурта мусіў быць менавіта такім не выпадкова. Фірмовы сэдкор Ланы выдатна ўпісаўся ў моцны саўнд хлопцаў як па стылістыцы, так і па настрою тэксту песьні.
Падчас працы над кліпам гурт сур'ёзна падышоў да выбару месца здымак. Стаяла няпростая задача — абраць будынак зь гісторыяй, які захоўвае таямніцы пакаленьняў, дом на скрыжаваньні лёсаў. З мноства варыянтаў быў абраны закінуты палац Антонія Слатвінскага ў вёсцы Раванічы, які і стаў эпіцэнтрам здымачнага працэсу.

Адразу пасьля прэм'еры кліп спазнаў дастатковую папулярнасьць. Будзем спадзявацца, што такі яркі і сьмелы дэбют падштурхне Crowblack для далейшага творчага разьвіцьця.



Crowblack УКантакце, на Facebook
crowblackband@gmail.com

Любчанскі замак

Я вельмі шкадую, што мне не давялося пабачыць Любчанскі замак да аднаўленьня… Пабывала я там упершыню з 5 гадоў таму, якраз на пачатку рэстаўрацыйных прац. Гледзячы на фотаздымкі апошняга году, я была прыемна зьдзіўлена, што замак значна зьмяніўся з часоў майго наведваньня, прычым у лепшы бок. Таму вырашыла рушыць на Наваградчыну ізноўку і паглядзець сваімі вачыма на адноўлены дзякуючы дапамозе неабыякавых да лёсу беларускіх архітэктурных помнікаў валанцёраў Любчанскі замак.

Сама Любча – гэта невялікі гарадскі пасёлак на беразе Нёмана з даўняй багатай гісторыяй. Менавіта тут Міндоўг пакахаў Марту — сваю будучую жонку і першую каралеву ў гісторыі Вялікага княства Літоўскага. Магчыма, менавіта тут адбылося хрышчэньне Міндоўга і яго баяраў. Дакладна вядома, што ў Любчы ў той час знаходзіліся сталіца Літоўска-Рускага біскупства і першы дамініканскі манастыр. Пратэстанты лічылі Любчу сваім духоўным цэнтрам, бо тут праводзіліся сіноды-дыскусіі, выдаваліся духоўныя і сьвецкія кнігі, ствараліся музычныя і літаратурныя шэдэўры эпохі Адраджэньня.

Сёньня Любча перш за ўсё славіцца сваім замкавым комплексам, што разьмешчаны на левым беразе Нёмана на насыпным пагорку. Тэрыторыя комплексу з трох бакоў абкружана ровам, а з чацьвёртай — водамі ракі. З чатырох вежаў замка да нашых часоў захаваліся дзьве. Вежы складзены з цэглы і валуноў. Акрамя вежаў за землянымі ўмацаваньнямі знаходзяцца два двухпавярховыя корпусы, узьведзеныя на месцы старажытных збудаваньняў у канцы XVIII — першай палове XIX стагодзьдзяў. Земляныя валы й равы, навакольныя тэрыторыі замка ствараюць своеасаблівы архітэктурна-археалагічны запаведнік.

Любчанскі замак быў адной з рэзідэнцый Радзівілаў, тут знаходзіліся каштоўная калекцыя сямейных рэліквій, гістарычныя працы й мастацкія творы гэтага магутнага роду. На жаль, XX стагодзьдзе прынесла забыцьцё Любчы: зьнішчаны сьвятыні — царква і касьцёл, быў разбураны замак, назаўжды зьнікла багатае мінулае.

Але на пачатку XXI стагодзьдзя ў Любчанскі замак вярнулася жыцьцё. Ён ізноўку ператвараецца ў духоўны цэнтр, на гэты раз дзякуючы добраахвотніцкаму руху. Гэта першая ў гісторыі Беларусі спроба рэстаўраваць замак ўласнымі сіламі. Ужо не адзін год у замку зьбіраюцца валанцёры з усёй Беларусі. І сёньня ў выніку іх плённай працы мы бачым добры прыклад таго, што, дзякуючы бескарыснай дапамозе, зьявілася сапраўдная магчымасьць аднавіць і захаваць рэшткі нашай багатай архітэктурнай спадчыны.

Чытай больш на: vk.com/architekture

Emergenza 2014. Фінал (частка 1)

4 траўня ў менскім клубе «Піраты» прайшоў фінал штогадовага фестывалю Emergenza. У фінал трапіла 12 калектываў: Люксы, Steavy Gred, t-U.bus, My Last Solace, Nebulae Come Sweet, Коктейль Шаляпина, Kaverin, NGe, Steel Razor, Crowblack, Glory, Color Kings. Падтрымкай выступілі маскоўскі гурт Скрудж Макдак і магілёўскі Nizkiz.

Вынікі фіналу Emergenza 2014:
1 месца — Kaverin
2 месца — Люксы
3 месца — Glory
4 месца — NGe
5 месца — Коктейль Шаляпина і t-U.bus.

Фота: Натальля Будная

Emergenza 2014. Фінал (частка 2)

4 траўня ў менскім клубе «Піраты» прайшоў фінал штогадовага фестывалю Emergenza. У фінал трапіла 12 калектываў: Люксы, Steavy Gred, t-U.bus, My Last Solace, Nebulae Come Sweet, Коктейль Шаляпина, Kaverin, NGe, Steel Razor, Crowblack, Glory, Color Kings. Падтрымкай выступілі маскоўскі гурт Скрудж Макдак і магілёўскі Nizkiz.

Вынікі фіналу Emergenza 2014:
1 месца — Kaverin
2 месца — Люксы
3 месца — Glory
4 месца — NGe
5 месца — Коктейль Шаляпина і t-U.bus.

Фота: Вольга Вячэрская

Тролль Гнёт Ель

На пачатку траўня нам выпаў цэлы тыдзень адпачынку, які абярнуўся, на жаль, непазьбежнай помстай – многія з нас былі вымушаны працаваць і суботу, і нядзелю. Разам з сапсаваўшымся надвор’ем гэта здольна ўвагнаць у сумныя роздумы аб адсутнасьці сэнсу жыцьця і ўвогуле пераканацца, што ўсё тлен. На шчасьце, прыйшло выратаваньне – да нас каторым разам завіталі піўныя фолкеры “Тролль Гнет Ель” са сваёй новай стужкай “Хмельное сердце”. Хто-хто, а яны ведаюць, што такое весялосьць, і ў спалучэньні з добрым куфлем піва здольныя надаць пазітыву самаму тухламу і змрочнаму песімісту. Менавіта таму а сёмай гадзіне мы чапаем у Рэпаблік, прадчуваючы сьвята.

А там ужо граюць цікавыя маладыя хлопцы і дзяўчыны з калектыву By Cry. Большасьць слухае іх, седзячы на прыступах ці абіваючыся ля барнай стойкі, аднак знаходзяцца і адважныя дзяўчаты, што жвава танчаць як паасобку, гэтак і поруч зь кімсьці, выглядае вельмі файна. Цікава назіраць за сьпявачкамі, паводзіны якіх нагадваюць спалучэньне полымя і ільду: адна амаль бесперапынна танчыць, другая ледзь не задумлівая. Такі ж самы кантраст і паміж музыкамі – гітарыст шалее, басіст адно ветліва ўсьміхаецца. Намаганьні By Cry не прападаюць дарма – нягледзячы на тое, што большасьць усё адно адседжваецца па кутках, на пляцоўцы зьяўляецца першы харагодзік, сьпявачкам дапамагаюць галасы з залы, і выступ іх ідзе ў залік. Пасьля паклону ўцякаюць ўсе, акрамя баяністу – як высьветлілася, ён яшчэ і вядоўца канцэрту.

Пасьля невялічкай ад яго прамовы, зь якой можна было даведацца пра некаторыя падрабязнасьці гісторыі гурта Родогост (напрыклад, пра першы іх канцэрт, што адбыўся на гэтай самай сцэне прыкладна пяць гадоў таму), зьяўляюцца цымбалы, а пасьля і астатнія ўдзельнікі наступных выступоўцаў. Адначасова натоўп на танцпляцы робіцца шчыльным, месца дзяўчын займаюць брутальныя хлопцы. Як толькі раздаецца пэйган-метал, пачынаецца штурханьне, скокі і патлатыя млыны. Музыкі вядуць сябе сьціпла, аднак такі стыль ім пасуе, і зала падтрымлівае заклікі вакаліста адзіным магутным голасам “Хэй! Хэй!” на працягу ўсяго выступу, хістаецца хваляй абхапіўшых адзін аднаго за плечы металхэдаў і ўскінутых угору кулакоў. Безумоўна, не забылі і “Ойся”, прасьпяваную ўсімі разам. Крыху закрануўшы актуальныя падзеі нашых суседзяў, вакаліст пажадаў славянам адзінства і не ваяваць між сабою, што, канешне, справядліва.

Літаральна праз хвіліну пасьля «Родогоста» на сцэне зьяўляюцца здаравенныя мужыкі ў рваных касьцюмах – сапраўдныя тролі! Пасьля кароткага і душэўнага прывітаньня пачынаецца доўгачаканы трольфэст. Падчас першага ж трэку “Славься, Эль!” пачынаюцца масавыя пляскі і таўкачыкі, “Октоберфэст” дадае дружных харавых сьпеваў, і азірнуўшыся ў якісьці момант, я знайшоў сябе на танцпляцы. Сапраўды, пад такую музыку ногі самі просяцца ў скокі – былі там і музыкі іншых гуртоў, і прэса. Кульмінацыя – народная забава “сьценка на сьценку” пад выдатны сьвежы трэк “Что совой об пень, что пнем об сову”. Адыграўшы дастаткова новых песень, тролі прайшліся амаль па ўсіх сваіх лепшых хітах – і танчыць пачалі ня толькі на танцпляцы, але й на другім і трэцім паверхах, колькі хапала моцы.

Як вынік: я упэўнены, не для мяне аднаго “Тролль гнет ель” стаў адным зь першых гуртоў, які адчыніў дзьверы ў казачны сьвет фолк-музыкі, гномаў і троляў, падарожжаў па бясконцых дарогах і боек у карчмах, і, канешне, элю, бадай, ці не галоўнага сымбалю сярэднявечча для нас, далёкіх ад тых часоў. Тым болей прыемна сустракаць гурт, быццам гэта героі ўлюбёнай зь дзяцінства гісторыі сталі раптам рэчаіснасьцю і разьдзялілі з табою кёліх пеннага, распавядаючы пра свае неверагодныя прыгоды.

З.Ы. Хацелася б зьвярнуцца да спадарства-фолкераў, а дакладна да тых, хто запраўляўся півам на борціках ля стаянкі. Ці вам так цяжка данесьці пустыя бутэлькі да сьметніцы? Абавязкова пакідаць горы сьмецьця, каб усе ведалі, што “тут былі вэласы”? Сорам яб**ы.

Фота: Дзiяна Рудакова Norge
Тэкст: Павал Смаленьнікаў strix

Norma Jean


Камусьці першае траўня – сьвята працы, камусьці – магчымасьць аддацца сельскагаспадарчай актыўнасьці, а для аматараў экстрымальнай музыкі гэты дзень стане памятным візітам амерыканскай металкор фармацыі Norma Jean, што катаюцца па СНД у падтрымку апошняга альбому Wrongdoers. Для даведкі: гурт, абраўшы назвай сапраўднае імя знакамітай блондзі Мэрылін Манро, мае у сваіх актывах шасьцёрку студыйных стужак і нават быў намінаваны на “Грэмі” за афармленьне кружэлкі O’God, The Aftermath, таму нельга было ня зважыць на такое мерапрыемства.

Пляцоўка, дзе перад канцам закідваюцца півам, выглядала даволі ціхай і ледзь не пакінутай, за паваротам не аказалася звычайнай даўжэннай чаргі – як пасьля спраўдзілася, людзей было на дзіва няшмат. Як толькі ўваходзіш у памяшканьне клубу, узьнікае ўражаньне, што трапіў у спартыўную залу: шорты, кеды, хлопцы з самым што ні ёсьць суровым выглядам. Танцпляц амаль пусты, да пачатку імпрэзы літаральна два дзясяткі абіваюцца пад сцэнай. Аднак, як толькі па сцэне замітусілі музыкі, клуб ажывае – пачынаецца бегатня, народ падцягваецца, пачынаецца дзеяньне.

Адкрываюць вечар менскія Unsilent, што выдаюць абойму завадных песень, у якіх хапала панкаўскай весялосьці, хардкорнай цяжкасьці і ракенрольнага ўгару. Мабыць, сярод тых, хто ў тэме, гурт даволі папулярны – зала заварушылася, рэагуючы на намаганьні хлопцаў, амаль што на першых трэках іх кампактнага сэту. І калі музыкі вялі сябе даволі сьціпла, вакаліст, красуючыся ў навёхенькім мерчы хэдаў, аджыгаў за ўсіх – як у плане сьпеваў, так і ў плане паводзінаў на сцэне. Сваю мэту хлопцы выканалі як трэба: сумаваць не далі, надоўга не зацягнулі, тэмпературу паднялі. Безумоўны залік.

Кароткі перапынак – і пад гучныя крыкі выходзяць галоўныя дзеючыя асобы. Ледзь ня зь першых акордаў, што выдаюць іх фірмовы, рваны гук, музыкі вельмі эмацыйна падаюць кожную песьню, выкідваючы пад ламаныя матывы ня менш ламаныя рухі. Народ на танцпляцы актыўна кампенсуе колькасьць якасьцю: назіраючы за іх ліхімі пляскамі, нават боязна станавілася часам. Парадавалі хлопцы, якія, махнуўшы на стэйдж, скакалі на натоўп, проста ступаючы адзін аднаму на сьпіны, праўда, не заўсёды ў іх гэта атрымоўвалася. Затое зь сёркламі аніякіх праблем не было – месца хапала, і карысталіся ім па-поўнай. Час ад часу камусьці траплялі нагамі ў галаву, але нават тыя, хто валіўся на падлогу, выглядалі задаволенымі.

Асобных слоў заслугоўваюць музыкі. Norma Jean вядомыя энэргетыкай сваіх жывых канцэртаў, аднак такія агульныя фразы вельмі бедна перадаюць тую атмасферу,
што вітае між жорсткімі гітарнымі партыямі, надрыўным голасам вакаліста і хаатычнымі россыпамі бубнаў. Пачуцьці саміх музыкаў былі лепшай адзнакай аказанаму ім прыёму – яны так шалёна адрываліся, што мокрыя былі наскрозь. Больш за ўсіх жару даваў басіст – ўвесь сэт ён матляўся па сцэне, а бліжэй да апошняга трэку проста ўзяў і сігануў у натоўп разам зь гітарай, і, як падалося, даволі нядрэнна там сябе адчуваў, перабіраў струны і ў вус ня дуў.

Дарэчы, сэтліст састаўлены быў так, каб задаволіць і тых, хто ведае гурт даўно, і тых, хто проста “міма праходзіў”. Большасьць песень, канешне, была з апошняй стужкі, імі гурт наглядна прадэманстраваў, што яшчэ здольны зьдзіўляць, і ў актывах у іх яшчэ шмат моцы і энергіі. Аднак старыя хіты таксама не былі забыты, наколькі дазваляў час.

Людзі, якія разгарнулі плакат “ROBOTS 3, HUMANS 0” – вы сапраўдныя малайцы, праявілі выдумку, якая хлопцам відавочна спадабалася.

Хутка сьвятло гасьне. Імпрэза пакідае дваякае ўражаньне. Кароткі ў плане часу і глыбокі па зьместу сэт. Нават на палову не запоўнены клуб, што вызывае значныя сумненьні накшталт магчымасьці пачуць Норму зноў, і ў той жа час шчасьлівыя музыкі і іх твіты пра “крэйзі менск сёрклс”. Ну а мы сваё атрымалі: новы альбом пачулі, на гурт паглядзелі, галовамі патрасьлі.

Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Лёша Wargun

Septicflesh - "Order of Dracul" ды "Titan"

Cімфа-дэз-мэталісты SEPTICFLESH апублікавалі новы трэк пад назвай «Order of Dracul».
Гэтая песьня з новага поўнафарматнага альбума гурта, які атрымаў назву «Titan» і які пабачыць сьвет 20 чэрвеня на лэйбле Season of Mist ў Эўропе, а 24 чэрвеня — на Prosthetic records ў Паўночнай Амерыцы.

Як кажуць самі музыкі:
«Мы вельмі зьнясіленыя запісам гэтага альбума, але таксама й вельмі ім ганарымся. Мы напружана працавалі разам з Logan'ом каб прынесьці выключны дэз-метал саўндтрэк вашым самым змрочным марам. Кампазіцыі з мноствам прагрэсавальных эмацыйных кропак, але адначасова з тым вельмі агрэсіўныя і магутныя. Нам таксама выпаў шанец працы з дзіцячым хорам акрамя дарослага, што дазволіла нам толькі павялічыць змрочнасьць тэатральнае атмасферы. Мы вызначана дасягнулі новага ўзроўню экстрэмальнай эмацыйнасьці! „
Вокладка дыска, як і заўсёды, аўтарства франтмэна калектыву Сэта Сыра Антона (Seth Siro Anton), а трэк-ліст выглядае наступным чынам:

1. War in Heaven
2. Burn
3. Order of Dracul
4. Prototype
5. Dogma
6. Prometheus
7. Titan
8. Confessions of a Serial Killer
9. Ground Zero
10. The First Immortal

Папярэдні альбум SEPTICFLESH “The Great Mass» выйшаў на Season of Mist ў красавіку 2011 року.


BelMetal: Travień Fest

Мы гэта зрабілі.

Ron Thal

Рок-зоркі любога калібру на беларускай зямлі — гэта гуд. Таму калі зьявілася інфа аб тым, што Менск наведае адзін з сучасных удзельнікаў Guns’n’Roses, то для мяне ўсё было відавочна. Калі ўбачыў кошт ўваходу, то доўга цёр вочы, уваход за 100.000 зробіць яшчэ ня кожная наша каманда, а тут прыязджае Ron «Bumblefoot» Thal і такі прыемны кошт. Хто ня ведае гэтага дзядзьку, то прапаную ня лезьці адразу на Вікіпедыю, а лепей наведаць Youtube і азнаёміцца з тым, як спадар Thal магёць піліць на гітарцы, а ўжо пасьля можна і біяграфію чыткануць. Дык вось, вялікі дзякуй аргам, ды амбасадзе ЗША, якія зрабілі рэальным прыезд гэнага вясёлага барадача. Дзейства адбывалася вечарам у Coyote Bar, вельмі цікавы выбар пляцоўкі для мерапрыемства такога кшталту, але давайце аб усім па парадку.

Сам Bumblefoot канечне ж ня выйшаў у 20.00, ну ён зорка і яму можна. Распачаў той вечар хлапец з класічнай гітарай, якога звалі Яраслаў Макарыч. Вельмі неадзначны выбар “падцяпленьня”, бо мы ўсе прыйшлі слухаць рок ды электрагітарныя запілы, а не класічныя творы пад гішпанскую гітару. Да Яраслава прад’яў аніякіх ня маю, зрабіў усё добра і якасна, хоць і хваляваўся. На вялікі жаль, яго прафесійнае і прыгожае выкананьне слаба вязаліся з тэматыкай імпрэзы. Ну вось урэшце выйшаў і сам герой вечара, са сваёй знакамітай двайной гітарай. Спачатку ён папіліў пару трэкаў пад мінусоўку, пачаўшы з галоўнай тэмы Ружовай Пантэры. Гітарыст шмат жартаваў і ўвогуле вельмі добра ўзаемадзейнічаў з публікай, ды адказваў на часам вельмі прышпільныя пытаньні. Пасьпеў правесьці конкурс пад назвай “хто назаве мне імя вакаліста на гэтай песьні, таму прастаўлю піва”, піва так нікому і не перапала. Няўдалы конкурс перацёк у круты інтсрументал Hocus Pocus (вы яго ведаеце, калі любіце Helloween, бо яны рабілі кавер на гэты трэк, але арыгінал належыць progressive rock гурту Focus). Ron таксама наіграваў мелодыі Бітлоў, Led Zeppelin ды Stevie Wonder’a. А вы ведаце, што толькі пасьля 6 махіта можна ўдала лабаць на піяніна? Bumblefoot раскрыў такую тямніцу, што толькі пасьля 6 махіта, не 5 і не 7, ён можа выдатна граць на піяніна, ну амаль як Stevie Wonder. Таксама ён дадаў, што п’е мала алкаголю, бо яму сорамна за тое, што ён рабіў, калі быў пад мухай.

А вось потым пачалося самае цікавае, больш чым за гадзіну вакол Ron’a вадзілі карагоды прадстаўнікі роднае сцэны. Зараз пералічу імёны, каб вы маглі зразумець размах гэтага джэму. Alexander Kiss, Святаслаў Чарнуха і Валерый Башкоў дапамаглі амерыканцу споўніць 3 рэчы з сольнай творчасьці: Abnormal, Abjectify, Dash. На гэтых трэках Ron сьпяваў сам і рабіў гэта вельмі файна. Ну а потым музыкі зьмяняліся на сцэне вельмі хутка. Тым вечарам разам з панам Thal’ам пабамбілі каверы на Гансаў, AC/DC, Lynyrd Skynyrd, Hedrix’a ды Joan Jett & The Blackhearts, такія мясцовыя знакамітасьці: Alexander Kiss, Віктар Навумік, Сяргей Трухановіч, Міхал Філіпеня, Павал Трыпуць, Юры Віленчык, а сьпявалі Вольга Сацюк ды Сяргей Скляраў.

Ну а цяпер крыху абгрунтаванай крытыкі. Па-першае, ня вельмі прыемна, калі даведваешся пра наяўнасьць акрэдытацыі за 2 гадзіны да канцэрта, таксама вельмі непрыемна, што на ўваходзе адразу не апынулася сьпісу прадстаўнікоў СМІ. Болей арганізатарам прад’явіць нечага, акрамя хлопца з класічнымі рэчамі, у якасьці падцяпленьня рок-зоркі. Арганізатары шмат каму далі магчымасьць прыйсьці тым вечарам на канцэрт, дзякуючы дэмакратычнаму кошту квітка ў 100 зайчыкаў, таксама яны ня зьвезьлі знакамітасьць адразу ў гатэль, а далі фанам пафоткацца ды атрымаць шмат аўтографаў. Вось за гэта ім два вялікіх пальцы і канечне не сярэдніх.

Па-другое, я ўжо пісаў, што Ron вельмі выдатна прасьпяваў свой матэрыял і на які ляд трэ было запіхваць нейкіх двух вакалістаў? Калі б яшчэ яны запалілі натоўп (прыкладна каля 100 чалавек), тады іх прысутнасьць была бы неяк абгрунтаваная. А так, нічога яны не дадалі і мне не спадабаліся, ёсьць у нас і лепшыя сьпевакі. Мабыць я нічога не разумею, ці тупы ды дурны, але на мой погляд яны былі лішнімі тым вечарам. Ды й вушы ў мяне крыху пабальвалі.

А так усё было з большага гуд, чакаем яшчэ крутых дзядзек ды цёцяк, наведваем канцэрты ды чытаем BelMetal.

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

Aillion

27 красавіка. TNT Rock Club. Вось і нашыя менскія металісты Aillion дарасьлі да свайго сольніку. Без аніякіх там падцяпляючых каманд, напярэдадні паступова выходзячага альбому. Карацей, было моцна, але ў адну гітару, пакуль на сцэну ня быў запрошаны гітарыст гурта ClanЮры Богук І каверы на Metallica, якімі менчукі разбавілі свой сэт, зайшлі як да сябе ў хату! Ну і чаго цягнуць ката за прычындалы — глядзіце фоткі, бо казаць няма чаго больш. Файны выступ, без сурпрызаў асаблівых. А альбом калі выйдзе — будзе другое кіно. Пачакаем, паглядзім, паслухаем. Дый нават Мікуліч яшчэ казаў, пакуль BelMetal ня зойдзе да яго ў студыю паслухаць новы твор на наступным тыдні — ён ня будзе выкладзены ў сеціве! Вось вам і прапаную чакаць навінаў. Бо трэк будзе анасаваны па-першае тут! Дый нават яшчэ спадар Бамблфут, шыкоўны таленавіты гітарыст — Ron Thal асабіста зацаніў музло нашых і задаволены паехаў адпачываць ў апартаменты. Вось такія справы, братка.

Hok-Key. Прэзентацыя альбому

Супярэчлівы і кур'ёзны канцэрт. Hok-Key замуцілі прэзентацыю новага альбому «Знак бяды» і запрасілі з гэтай нагоды гасьцямі некалькі неблагіх гуртоў.

Beyond The Darkness парадавалі. Гурт пэўна зрабіў крок на іншую прыступку, і цяпер асвойваецца на ёй. Меладычная цяжкая музыка, роўная рытм-секцыя, вакалы гроўл і чысты. Адно што паводзінамі засталіся злопцы яшчэ ў часах джоліка.

Апасьля першага гурта робім прамежкавыя вынікі. Гук добры, народу вельмі мала.

Лютавер'е зрабілі ўсё спраўна, але настолькі нецікава з выгляду, што было ажно марудна стоячы глядзець — так, пад піўка норм. І яшчэ прысутнічала стойкае ўражаньне, што музыкаў на сцэне не хапае.

Яшчэ больш лайтовы Рокаш выглядаў ужо больш цэласна і прымушаў як меншае зацікавіцца музыкай. Чуў я іх ня раз, таму нічога прынцыпова новага не адбылося. Добрая прадуманая праграма, шчырая падача. Асабліва экспрэсіўна зайшло гэтае «Я свабодны, я жывы».

Дарэчы, відэашэраг быў цалкам аніякі. Хоць бы лагатыпы гуртоў… А то нейкія пустынныя пейзажы, а яшчэ і жывёліны.

Вельмі павольна і лянотна працаваў бармэн. Гэта як нельга спалучалася з агульнай маркотнай атмасферай першай часткі канцэрту.

І вось, здаецца, пойдзе драйв: на сцэне Solarward. Толькі раскачаліся, як адбылося самае цікавае: Саша Волчэк даведаўся пра цўдоўнае правіла: канцэрты з непаўнагадовымі наведвальнікамі павінны сканчацца а 22.00. Аб тым, як так сталася, што дадзены факт ня быў улічаны — можна пачытаць на ўсіх старонках адносна Hok-Key і іхнай прэзентацыі. У выніку Саларварды адыгралі тры трэкі, а чацьвёрты вымусіў ужо натоўп — на фоне хакееўскага задніку.

Цяжка ўявіць пачуцьці хлопцаў з Hok-Key. Пры ледзь запоўненай зале ў іх яшчэ і парэзаны час выступу. Нейкія менш за паўгадзіны на прэзентацыю таго, што было разьлічана на паўтары. Што ж, паслухаць мы пасьпелі. Гук усё так жа трымаўся на ўзроўні, дазваляючы разабраць і вакал, і астатнія інструменты. Узлабалі няблага, у сваім стылі. З гэтага магла б быць сапраўды нядрэнная прэзентацыя альбому. Ведаем, былі запланаваныя і сольныя нумары, і акустыка… Але на самым цікавым моманце ў клубе запальваецца сьвятло. І тут ужо больш няма чаго казаць.

Водгукаў мы пачулі шмат розных. І сочым за падзеямі. Выражаем спадзеў, што беларуская сцэна ўсё ж не ў такой багне.

Сяргей Табачнікаў aka nobody.one

26 красавіка прайшоў файны дый нават моцны гіг расейскага музыкі, віртуознага гітарыста — Сяргея Табачнікава, які, як заўжды, завітаў да нас са сваім гуртом nobody.one. Гэта было, як заўсёды, файнае шоў! Але ж я распавяду пазьней аб тым, як прайшла імпрэза, бо заманаўся тут на тыдні. Пакуль што вось вам фотачкі, а тэкставы артыкул ды інтэрв'ю музыкі будзе выкладзена пазьней.

Lemmy i Slash даюць жару

Да нас завітае Motorhead! Канцэрт культавага ангельскага гурта адбудзецца 27-га ліпеня ў Палацы Спорту. Гаварыць пра тое, што гэта стане галоўнай рок ды метал падзеяй лета, няма аніякага сэнсу, бо гэта, панове, відавочна. Легенды ня вельмі жалуюць нашую краіну, таму прыезд такіх зорак — гэта заўсёды шыкоўна. А зараз давайце узгадаем, як зьявілася гэткая навіна, пра круты гурт ды ягоны прыезд у Сінявокую.

Апасьля цікавага і супярэчлівага шоў Metal All Stars арганізатары абвясьцілі, што наступнымі вязуць Motorhead. Тут столькі ўсяго пісалі пра Lemmy ды ягонае здароўе, мы таксама намагаліся трымаць вас у курсе ўсіх гэтых ня вельмі прыемных падзей. Дык вось, калі пачуў пра будучы канцэрт Матораў, то мяне ахапіў скепсіс, бо на афіцыйным сайце 27-га ліпеня стаяў Кіеў, але ніяк ня Менск. Скепсіс пачаў расьці, калі пачаўся продаж квіткоў, а на сайце Motorhead усё ўпарта значыўся Кіеў. Сумнявацца я крыху перастаў, калі ўбачыў, што 27-га стаў наш з вамі любімы Minsk, Palace of sport ды нават Belarus. Не супакоіўся я і на гэтым, бо пра самаадчуваньне легендарнага франтмэна не было аніякіх новых навінаў.

А потым усё гэта неяк забылася, пакуль я ня ўбачыў фан-відос, на якім з Motorhead на адной сцэне піліў сам Slash. Было прыемна ўбачыць такі пруф таго, што брытанцы такі да нас даедуць і нават адваляць шоў (менавіта ўжо бяз Slash’a), у праграме лепшыя хіты і вельмі неблагі альбом 2013 году – Aftershock. Скепсісу болей няма, і хай ужо яны да нас хутчэй завітаюць, бо трываць ужо няма як. Lemmy жывы, здаровы, дужа трымае басуху, так яшчэ і сьпяваць пасьпявае. Карацей, глядзіце ўсё самі на відэа. Самы час пачынаць рыхтавацца да летняга шоў і набываць квіткі, пакуль яны яшчэ ёсьць па зьніжаным кошце, бо тут нехта з калег сказаў: “Ня шчоўкай, Сярога, і бяры 5, пакуль ёсьць!”

Сяргей Бохан (Rocker)

Сольны канцэрт «Irdorath»: вясельле ў стылі фэнтэзі

На працягу апошніх некалькіх месяцаў рэкламныя афішы доўгачаканага сольнага канцэрту «Irdorath» з прывабнымі выявамі заснавальнікаў гурта Надзейкі і Ўладзіміра глядзелі на мяне адно што ня з кожнага слупа і пераканальна запрашалі, маўляў, прыходзь, імпрэза будзе сапраўды няверагодная. Асабліва нікога запэўніваць у тым, што так яно насамрэч і будзе, здаецца, і ня трэ было. Сёньня «Irdorath», безумоўна, лічыцца найлепшым беларускім фэнтэзі-фолк гуртом, які яднае ў сабе шэраг таленавітых музыкаў, мульціінструменталістаў, сапраўдных эксперыментатараў, што здолелі сфарміраваць свой незвычайны рэпертуар і непаўторны стыль падачы матэрыялу. А таму кожнаму, хто хоць аднойчы наведаў іх выступ, ці прынамсі з большага ведае, што ўяўляе сабой сучасны «Irdorath», ня трэба перакананьняў: відавочна, што такі канцэрт аніяк нельга прапусьціць, таму што ўсе дзіўныя дзівосы, што абяцалі нам арганізатары – са знакамітымі артыстамі, танцулямі, тэатралізаванымі перфомансамі і нарэшце дзвюма гадзінамі якаснай, фантастычнай музыкі – ня тое каб апраўдаюць, а нават і пераўзыйдуць усе чаканьні. Дый трэба памятаць, што акрамя мэты прэзентацыі вынікаў працяглай плённай працы гурта, у канцэрта маецца сьветлая, прыемная нагода – вясельле Надзеі і Ўладзіміра, што павінна адбыцца прама на сцэне напрыканцы імпрэзы. Калі камусьці такіх цікавасьцяў усё ж недастаткова, каб адарваць дупу ад канапы і даехаць да «Рэ: Пабліка» (а далей натоўп звычайна неяк сам нясе) — у «Irdorath» заўжды маецца дужа пераканальны аргумент у выглядзе запрошаных паўапранутых прыгажунь-дзяўчат, што валяць трайбл пад завадные фэнтэзійныя мелодыі…

Так атрымалася, што я прыехала значна раней, чым планавала, таму мяне натоўп ня нёс, зайшла сама, спынілася на пустым танцпляцы – і там у чаканьні правяла ўсю наступную гадзіну. Паўцемра, пранікнёныя фэнтэзійныя мелодыі і вядомыя сімвалы «Irdorath» у выглядзе цмока, што глядзелі з двух кутоў і палымянага экрана, нагняталі атмасферу; зала паступова запоўнілася, але ведаючы, як надоўга можа затрымацца «Irdorath», апранаючы свае неверагодныя дзіўныя строі, усе цярпліва чакалі.

Распачалося зьнянацку. На сцэну выйшлі чатыры прывабныя дзяўчыны, некаторыя ўжо добра знаёмыя публіцы па апошніх канцэртах «Irdorath» — Лізавета Хардзікава (Гародня), Лізавета Сьцепанчук (Менск), Сьвятлана Булаш(Харкаў) і Дар’я Слабадавая (Віцебск) – і пакуль іх павольны пластычны танец са штучнымі агеньчыкамі адцягнуў на сябе ўвагу аўдыторыі, на заднім плане хуценька зьявіліся музыкі, выбліск сьвятла – і грандыёзным жыцьцясьцьвярджальным Інтра ўжо вітае нас сам гурт «Irdorath». Народ разагрэўся зь першай песьні і далей праз завадныя кампазіцыі накшталт “Ronda” і “Dimna Juda” музыкі не давалі танпляцу засумаваць. Крыху адпачынку і лірыкі падчас беларускамоўнай «Крылы» — і мы зноўку на рухавай хвалі, на «ура» зайшла акустычная версія «Verabey». Пераапрацаваная старафранцузская кампазіцыя “Saderalladon” суправаджалася сакавітым танцам украінскай зорачкі Сьвятланы Булаш, а пасьля гледачоў чакаў чарговы сюрпрыз: пад гром апладысментаў на сцэне зьявіўся Аляксей Шыраеў (“Крыс”) – вядомы шоўмэн, які зь першых словаў настроіў аўдыторыю на пазітыўны лад. Разам з гуртом Крыс выканаў бадзёрую пірацкую песьню “Карсар”, і хаця, шчыра кажучы, я ня шмат чаго разабрала з тэксту, але музыкі так весела і заўзята скакалі, што натоўп нават і не зьвярнуў увагі, а проста паддаўся безжурботнаму пірацкаму настрою. Завяршыла першую частку канцэрту кампазіцыя “Манелліг”, і пакуль музыкі адыйшлі крышку адпачыць, сьвята месца за мікрафонам ізноўку заняў Аляксей Шыраеў. Не абыйшлося, як звычайна, безь цікавых гульняў і конкурсаў, падарункаў са сьвежага мерча «Irdorath» і жартаў пра Саладуху. Напрыканцы Крыс паабяцаў, што далей нас чакае “угар і катарсіс” і саступіў месца дуэту нашых беларускіх чэмпіёнак па трайбл фьюжн, каторыя сваім чароўным арыгінальным танцам у межах адной спадніцы адкрылі другое адзьдзяленьне.

«Irdorath» зьявіліся ўжо не ў класічных чырвона-чорных, а новых сьвяточных строях. Пасьля ўзвышанай «Быў. Ёсьць. Буду» на вершы Караткевіча гурт зайграў мелодыю “Tedeska”, вядомую з тых самых даўніх часоў, калі «Irdorath» яшчэ быў парай чалавек і граў на невялікіх беларускіх рыцарскіх фэстах, дзе я ўпершыню і пазнаёмілася зь іх творчасьцю. Далей яшчэ некалькі танцавальных кампазіцый: пад песьню «Scudrinka» запальвала залу абсалютная чэмпіёнка Беларусі па трайбл дэнсінгу, экспрэсіўная Дар'я Слабадавая; пад кампазіцыю «Там Никто» уражлівы, складаны танец выканала Лізавета Хардзікава.

“Ad Astra” накіравала на задуменны лад і прымусіла ўзгадаць тых, каго ўжо няма на гэтай зямлі, і хто назірае за намі зь лепшага сьвета. Наступная, і адна з самых вядомых песень «Irdorath», — “Ketri” – стала сапраўднай рознакаляровай феерыяй. Да гурта далучыліся Яся Пракапчук — удзельніца тэатра гістарычнага танца «A'lentrada» зь Кіева, што засьпявала разам з Надзеяй, а Марыя Юрына зь менскай студыі этнічнай пластыкі «Кетры» выканала яскравы, энергічны танец. Апошняй кампазіцыяй з выступу «Irdorath» стала натхняльная мелодыя “Souvent Souspire”, пад якую вакалісты заклікалі запрасіць сваю палову на павольны танец і насалодзіцца разам зь імі бескаштоўным момантам простага, усепаглынаючага шчасьця.

Нарэшце падыйшоў час да доўгачаканай заручальнай цырымоніі. Надзея і Ўладзімір зьявіліся на сцэне ў фэнтэзійна-вясельных строях, сьцішана-захопленыя, у прадчуваньні нечага дзівоснага, непаўторнага, што надоўга задасьць напрамак іх жыцьцю, назаўжды іх аб’яднае. Вядучы Аляксей Шыраеў кажа ўрачыстую прамову, прыбраныя дзяўчаты падымаюцца на сцэну і прапануюць жаніху і нявесьце абмяняцца сімваламі вернасьці: падвескамі ў выглядзе цмокаў-сімвалаў «Irdorath», іх сумеснага плённага стварэньня, абручкамі, сімваламі чысьціні і каханьня, і пасьля падаюць музыкам дуды, што злучылі праз магічную сілу музыкі дваіх гэтых цудоўных людзей.

Скажу шчыра – я чакала ад самой вясельнай цырымоніі Надзеі і Ўладзіміра многага. Але нават і ўявіць сабе не магла, што ўсё будзе адбывацца ў такой ступені казачна, незвычайна ўзьнёсла. Без сумненьняў, вясельле стала кульмінацыяй канцэрта, уся зала на імгненьне замерла, каб пасьля, пад павольную завіруху з бліскушак і велічную, пранізьлівую музыку, выбухнуць апладысьментамі і бадзёрым “Горка!” І я веру, кожны радаваўся шчасьцю гэтай дзівоснай пары, насалоджваўся момантам яднаньня дзьвюх такіх падобных, быццам створаных адзін для аднаго, але разам з тым самавітых, выбітных асобаў, якіх калісьці аб’яднала сцэна і якія са сцэны жа шчыра падзяліліся сьвятлом гэтай істотнай падзеі іх жыцьця з фанатамі творчасьці «Irdorath»…

Па заканчэньні канцэрта гурт «Irdorath» зьнік усяго на пару хвілін, каб пасьля вярнуцца ў хол “Рэ: Пабліка” пафатаграфавацца, параздаваць аўтографы і прыняць віншаваньні ад удзячных прыхільнікаў. А я на гэтай узвышанай ноце дахаты пацягнулася. Пасьля павіншую. А то старэю, сантыментальная станаўлюся. Яшчэ й заплакаць магу.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская

Таўкачыкі на Юр'я

Вядомы кампазітар і рок-музыкант, беларускі этнограф Юрый «Франц» Выдронак сабраў айчынны фолк-бамонд у гонар старажытнага сьвята славянскага народнага каляндара – вясновага Юр’я (Ярылы), падчас якога адбывалася адмыканьне зямлі, адзначаўся сапраўдны пачатак вясны. Гэтае асучасьненае фальклорнае сьвята мела назву folk-bomond fest «Таўкачыкі на Юр’я» і адбылося 23 красавіка ў сталічным клубе RE:PUBLIC.

Фэст пачаўся амаль з паўгадзінным спазьненьнем, але за гэты час можна было пагутарыць са сваімі знаёмымі і настроіцца на ўспрыманьне “чыстага” фальклору. І вось, нарэшце, на сцэну выйшаў спадар Юры Выдронак, які абвесьціў аб пачатку сьвята.

Імпрэзу распачалі студэнты кафедры этналогіі і фальклору Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў. Першым на сцэне зьявіўся гурт Вяснянка. Побач за імі выйшаў гурт Страла і гурт Этна-суполка. Усе яны выканалі традыцыйныя юраўскія песні.



А далей на танцпляцы разьвярнуўся сапраўдны карагод, а менавіта Тураўскі карагод, які зьдзейсьнілі ўсе студэнты кафедры этналогіі і фальклору БДУКіМ – ансамбль Талака. Усё гэта выглядала настолькі маштабна, што, я думаю, уразіла кожнага гледача у клубе. З упэўненасьцю можна сказаць: пачатак фэсту атрымаўся вельмі ўдалым.



Прыемнай навінай было тое, што да дзесяцігодзьдзя фэсту Юры Выдронак заснаваў намінацыі, за якія давалі ўзнагароду – мініяцюрны сімвал фэстывалю – ступа з таўкачом. І ўзнагароду ў першай намінацыі “За фолк адраджэньне” атрымала Тацьцяна Пладунова – старшы выкладчык кафедры этналогіі і фальклору БДУКіМ.



Наступны гурт, які запрасіў Выдронак на сцэну, быў арт-фольк гурт Альтанка (намінацыя за “Фолк-гітару”). Іх я чую ня першы раз, але кожны раз, сапраўды як першы. З кожным іх выступам я адкрываю для сябе нешта новае. Раней я адзначала для сябе цудоўны моцны голас вакалісткі Дар’і Лаўрэнцьевай, які ў разы ўзмацняе агульнае ўражаньне ад музыкі. Зараз я больш звярнула ўвагу на гітарныя партыі, перкусіі і бас-домру, а таксама на мужчынскі бэк-вакал і да мяне нарэшце даехала, што гурт мне напамінае… Троіцу! Менавіта ад праслухоўваньня Троіцы я атрымліваю такія ж самыя невытлумачальныя эмоцыі, але ў дадзеным выпадку тут чагосьці не хапае… Можа Дар’і трэба вынайсьці такую манеру гучаньня, якая б, як і ў спадара Івана Кірчука, заварожвала, зводзіла з розуму… Але, навошта Беларусі другая Троіца?! Таму, гурту я жадаю знайсьці сваю індывідуальнасьць і крочыць далей у такім настроі… Ну і, натуральна, я атрымала ад іх выступу толькі пазітыўныя эмоцыі. Яшчэ хацелася б адзначыць выдатны гук на выступе гурта Альтанка. Бадай, больш ніхто ў гэты вечар так не гучаў.

Далей быў марудны перапынак. Гледачы чакалі, калі падрыхтуецца наступны калектыў. Нарэшце, Юры Выдронак запрасіў на сцэну гурт Дзівасіл, якому адразу ж уручыў прыз у намінацыі “Фольк-лірыка”. На сцэне было ўсяго тры ўдзельнікі – вакалістка, гітарыст і бубнач. Іх музыка адрозьнівалася прастатой і лёгкасьцю гучаньня. Такі фолк-эмбіент з элементамі джазу. Гітарыст умела імправізаваў і карыстаўся эфектамі, якія ў сукупнасьці са сьціплым, але надта прыгожым голасам выкалісткі надавалі музыцы нейкую зачараванасьць.Такую музыку лёгка можна слухаць дома для рэлаксу. Яна не прымушае да нейкіх роздумаў. Проста слухай і атрымлівай асалоду!

Апасьля выступу Дзівасіла зноў наступіў перапынак. І каб гледачы не засумавалі, на сцэну выбег Юры Выдронак і пачаў a capella сьпяваць “Таўкачыкі-чыкі-чыкі. Таўкачыкі-чыкі-чыкі”, якую публіка з радасьцю падхапіла. І вось вядучы аб’яўляе наступную намінацыю “Лепшы харавы калектыў”, якую атрымаў ансамбль Грамніцы. Аб ім можна казаць вельмі шмат. Гэта перш за ўсё калектыў, які ўражвае сваім прафесіяналізмам і моцам. Кожная нотка гучыць чыста, кожны рух апраўданы… Карацей, як заўсёды, усё добра. На прыканцы свайго выступу Грамніцы запрасілі ўсіх гледачоў і ўдзельнікаў фэсту ў карагод. Гэта яшчэ больш разварушыла малалікую публіку.

Наступную намінацыю “За экспрэсію" атрымала Аляксандра Грахоўская з гурта By Cry, які ўжо рыхтаваўся да выступу. Насамрэч, іх я ўпершыню пачула на Купальскім коле – 2013 і амаль зь першага гуку адзначыла высокі ўзровень гэтага зусім маладога гурта. Фолк-рок з выдатным аўтэнтычным вакалам дзьвюх дзяўчын і акардыяніст Яўген Валакіцін канчаткова купілі мяне!



На “Таўкачыках” By Cry быў “самым цяжкім” гуртом, таму я вельмі турбавалася за сваіх выкладчыкаў, якім ужо за 80 – прафесара філасофскіх навук і кандыдата філалагічных навук… На іх тварах было вельмі шмат невытлумачальных эмоцыяў. Затое, больш маладая публіка была ў захапленьні: яны з адданасьцю адтапырваліся на танцпляцы. Зь ня меншай адданасьцю на сцэне адрывалася і яўны лідэр гурта – Аляксандра. Нажаль, усе ўражаньні сапсаваў дрэнны гук падчас выступй гурта, але я ўсё роўна ведаю, на што здольныя гэтыя хлопцы і дзяўчаты. А ці даведаліся пра гэта гледачы?! Карацей, ня ведаю як хто, але я была задаволеная выступам By Cry. Далі жару! Сур’ёзна!!!

Прыз у намінацыі “За лепшы гістарычны вобраз” атрымаў гурт Літы Талер. І зноў марудная наладка. Нарэшце, гурт зайграў! Мне заўсёды было цікава слухаць іх, таму што разам зь іх музыкай акунаешся ў Сярэднявечча. Гэтаму яшчэ спрыяюць касьцюмы ўдзельнікаў гурта. Літы Талер адыгралі 3 песьні, падчас выкананьня апошняй людзі сабраліся ў карагод і пачалі танчыць нешта падобнае да сярэднявечнага танцу. У прынцыпе, гэта ня вельмі важна. Галоўнае, што танцавалі і атрымлівалі ад гэтага асалоду.

Намінацыю “Лепшы фолк-пошук” атрымлівае Маша Яр і Хоха Бэнд. Разам з гуртом на сцэну выйшаў маленькі хлапчук: “Гэта Рыгор! Ён будзе нам дапамагаць!” – аб’явіла Маша. Бэнд выконваў беларускую народную песьню ў рытме танга, а потым яшчэ і дзьве апрацоўкі палескіх песень у стыле лаціна… На самой справе, я не пасьпела зразумець, што гэта! Не, натуральна, гучала вельмі цікава, нестандартна, але ж усё роўна такое выкананьне мяне добра так уразіла. Трэба быць вельмі ўпэўненым музыкай, каб граць беларускую аўтэнтыку ў такім выглядзе. Брава!

“За самы самабытны голас” прыз атрымала фолк-выканаўца Натальля Матыліцкая. І гэта невыпадкова. Яна на самой справе мае вельмі цудоўны і моцны голас, які адрозьніваецца ад усіх самабытнасьцю і аўтэнтычнасьцю. Спадарыню Натальлю я ня першы раз чую, таму што яна мая выкладчыца. Зь першага праслухоўваньня яна мяне ўразіла… На нашай інаўгурацыі ва ўніверсітэце Натальля Віктараўна выканала песьню так, што ў мяне пацяклі сьлёзы. Яна жыве і дыхае сваімі песьнямі, песьнямі Случчыны (яе роднага краю, дзе яна праводзіць свае даследаваньні), якой яна і прысьвяціла выступ ў Рэпабліку. Я захапляюся яе адданасьцю беларускай традыцыі і культуры. Першую песьню “Пчолачка” Натальля выканала пад суправаджэньне фанаграмы, якую зрабіў спадар Выдронак. Астатнія песьні сьпявачка выканала a capella.



Наступным на сцэну выйшаў гурт Ветах. Яго кіраўнік Вячаслаў Калацэй быў узнагарожданы ў намінацыі “За фолк-прапаганду”. Гурт зьяўляецца лаўрэатам многіх эўрапейскіх фестываляў і конкурсаў. Гэта даказвае іх прафесійнае выканальніцкае майстэрства. У рэпертуары гурта толькі аўтэнтычныя мелодыі і песьні Беларусі. Гурт Ветах выканаў 3 творы: першы зь іх – танец “Гапак”, потым былі прыпеўкі да гульні “Юрачка”, падчас якіх публіка пачала ажыцьцяўляць гульню(дзякуючы ўдзельнікам ансамблю Талака). Завершыў свой выступ Ветах песьняй “Вясна на калочку”.

Наступных удзельнікаў фэсту я чакала больш за ўсіх – любаньскія бабулькі – гурт Глыбокія крыніцы. Вось гэта быў сапраўдны фальклор! У меня да гэтага часу эмоцыі зашкальваюць. Зь якім выразам бабулі сьпявалі песьні… Фантастыка!!! Гэта, натуральна, трэба чуць жыўцом. Нейкая неверагодная энергетыка лунала па клубе падчас іх выступу. Адно захапленьне было слухаць і назіраць за імі. На сцэне некалькі ўдзельнікаў гурта (больш маладыя), зьдзейсьнілі частку юраўскага абраду. Было зразумела, што бабулі і самі атрымлівалі асалоду ад выступу, гэта было відаць па іх вачах, на якіх зьбіраліся сьлёзы! Іх выступ быў сапраўднай кульмінацыяй фэсту. Неверагодная моц песень, самаадданасьць гурта проста заварожвалі мяне і, я думаю, многіх. Публіка была на вышыні! Яна ўсемі сіламі падтрымлівала бабуль і ніяк не хацела адпускаць іх са сцэны. Нездарма гурт Глыбокія крыніцы атрымаў ўзнагароду ў намінацыі “Фолк-традыцыі”.



Ну а разьвязкай фолк-бамонд фэсту стаў выступ хэдлайнера – гурта Юр’я, лідэрам якога зьяўляецца Юры Выдронак. Якасны драйвовы фолк-рок. Больш няма чаго дадаць. Што ж, майстэрства не прагуляеш, як кажуць. Тут гурт, на які іншым гуртам гэтай сьферы трэба раўняцца. Адданасьць беларускай традыцыі, сьмелыя эксперыменты ў прафесійнай абгортцы. Спадар Юры Выдронак — сапраўдны фанат фальклору, які не баіцца рабіць зь ім усё, што заўгодна.



Увогуле, фэст атрымаўся! Дзякуй Юрыю Выдронку за тое, што не здаецца (у гэтым годзе фэст ня меў ніякай падтрымкі з боку Міністэрства культуры і быў зроблены на ўласныя сродкі спадара Выдронка), дзякуй за ідэю спалучыць у фэсьце ўсе варыяцыі і стылі выкананьня фальклору. Спадзяюся, што фэст будзе жыць і расьці! Дзякуй за масу эмойцый, якія я, і спадзяюся, усе, хто прыйшоў на фэст, атрымалі падчас выступу гуртоў. Фальклор жыве, калі ў нас у краіне ёсьць неабыякавыя да яго людзі.

Тэкст: Эльвіра Сцельмашук
Фота: Натальля Будная

Беларуская глэм суполка

Мабыць некаторыя з вас заўважылі, што аўтар крыху па глэмчыку. Глэм-рок ці глэм-метал зьяўляюцца далёка ня самымі ўлюбёнымі стылямі як сярод моладзі, так і сярод аўдыторыі BelMetal. Што такое глэм і якім ён бывае распавядаць я ня буду, знайсьці інфу не праблема. Леапардавыя ласіны і вялізарныя начосы засталіся ў 80-х. Зараз такія мужыкі выклікаюць толькі ўсьмешку, ня будзем чапаць Steel Panther, бо яны і іх музыка 100% сьцёб з тых часоў, вельмі добра сьцябуцца, аж так, што фанаў становіцца ўсё болей ды болей. Ёсьць і такія, каму падабаюцца менавіта 80-я, ня толькі музыка, але і стыль. Такія людзі ёсьць і сярод нас, нават сярод моладзі. Вашыя бацькі будуць ведаць гэтыя каманды, якія грымелі ў 80-х на самых вялікіх стадыёнах, асабліва ў ЗША. Але, мабыць і маладому пакаленьню трэ крыху азнаёміцца з гэтымі напрамкамі?

Калі ёсьць жаданьне, то вітаем вас у першай беларускай глэм-суполцы ва ўсім вядомым Кантакце. Ёсьць тры адміны, выйшла так, што адным зь іх зусім нядаўна стаў і я. Музычныя густы ва ўсіх адрозьніваюцца, таму мабыць утрох мы зможам паказаць і распавесьці пра глэм у самых розных варыяцыях. Жаданьне на самай справе ў астатніх хлапцоў толькі адно — распавесьці пра гэтую музыку як мага большай колькасьці людзей і сабраць уласную тусоўку.

Тут і ў сьвеце такая штука робіцца, многія культавыя гурты зьбіраюцца ізноў ды бамбяць на вялікіх пляцоўках. Сьвет ужо крыху стаміўся ад альтэрнатыўнага року ды металу, душа просіць крыху олдскулу. Вось суполка і будзе намагацца знаёміць вас з гэтым олдскулам і таксама не забывацца пра новыя і маладыя каманды, якія граюць у гэтых стылях. Суворыя скандынавы вельмі любяць глэм ды ўсялякі сліз-рок, таму новыя гурты там зьяўляюцца як грыбы пасьля дажджу. Пра прысутнасьць глэму і прыглэмованага музла можна судзіць па тым, што на Беларусі ёсьць усяго адзін дзеяздольны глэм-рок гурт Stardust Circus, былі Pale Red ды сплылі, а таксама прышпільная берасьцейская каманда Miami Bitch. Вось так зусім не пазітыўна складваюцца падзеі, таму давайце да нас у суполку і ўсё будзе добра, пазнаёміцца зь нечым новым — гэта заўсёды вельмі цікава.

P.S. Будзем выходзіць за рамкі звычайных постаў з музлом, фоткамі, біяграфічнымі дадзенымі і гэтак далей, будзем нешта пісаць ад сябе, каб усім было цікавей тусіць з намі. Было б для каго пісаць, а мы змагём!

Сяргей Бохан (Rocker)

Infestum - "Monuments of Exalted" (альбом 2014)

Infestum
«Monuments of Exalted» (альбом 2014)
10 дарожак / 42 хвіліны
Самастойнае выданьне
Новы альбом Infestum выплыў на нас са стосам вельмі гучных, дзесьці блытаных, а збольшага пацешных заяваў у прэс-рэлізе і ня менш пацешнымі заявамі і фатаграфічнымі вобразамі ― а-ля Nightside Glance ― на афіцыйнай старонцы гурта. Увагу аўтара найбольш прыцягнулі наступныя словы (пераклад з ангельскай):

«Наш ідэал ― гэта Новая Эліта Чалавецтва на шляху да Новай Эры. [...] Мы ненавідзім дэмакратыю і ўсе казкі пра роўнасьць людзей. Нам ненавісны сучасны ўзровень маралі і культуры, прызначаны для задавальненьня плябеяў.»

Уласным заявам трэба адпавядаць. Супярэчнасьць закладзеная ўжо нават у саміх прыведзеных словах, бо высакаякасны чалавек ніколі не ненавідзіць. Эліта ― гэта людзі, здольныя быць сьвятарамі, ваярамі і кіраўнікамі, гэтак было і гэтак будзе. А як трапна сказаў Юліус Эвола, «нянавісьць, разьюшанасьць, злосьць, пагарда ў вачах праўдзівага ваяра зьяўляюцца пачуцьцямі вырадкаў».

Зьнешні вобраз эліты ― гэта не размаляваныя макіяжам хлопцы-«блэкеры» ў гламурнай вопратцы, сфотканыя ў прыгожых позах з тэатральнымі грымасамі на фоне адмыслова выбранага краявіду. Вобраз эліты ― гэта чысьціня, спакой, упэўненасьць, стрыманасьць, прастэча, функцыянальнасьць. Гэта, напрыклад, сардэчны хірург, які адпачывае пасьля напружанай аперацыі. Або палявы афіцэр, які раздае кароткія загады ў ціхім прамежку паміж перастрэлкамі. Або стары інжынер-распрацоўшчык, месяцамі і гадамі паглыблены ў справу і амаль цалкам адлучаны ад дробязяў матэрыяльнага сьвету. Эліта ― гэта хтосьці, у каго ёсьць вялікія здольнасьці, складаныя канструктыўныя задачы, сістэмнасьць у дзеяньнях і каму не да прыгожых позаў і гучнай самарэкламы.

Але ж ладна, гэта вонкавае. Трэба праверыць, наколькі сам музычны матэрыял стасуецца з выказанай «нянавісьцю да дэмакратыі», асабліва на тле папярэдніх альбомаў ад троіцы Wrathtodd-Werwolfe-Forneus (ID:Vision; на сёньня ― аснова Infestum), па сутнасьці прасякнутых звычайным ліберальна-прагрэсісцкім сьветаглядам.

А матэрыял так і застаўся дэмакратычным. Сёньня гэта нармальны такі саладжавы, акуратненькі, амаль што радыёэфірны «модэрн-метал». З налётам блэку, але нязьменна скіраваны на сярэднятэмпавае «гайданьне» і амаль ню-металічную нотную прастэчу. Прадказальны, аніяк не пагрозьлівы. Як сёньня модна, гук залізаны настолькі, што гітара не рычыць, а гладзенька шчабеча і мяўкае.



Калісьці метал-музыка аддзялілася ад ракенролу за кошт таго, што адмовілася ад простай пабудовы песень і ад другаснай, суправаджальнай ролі гітары. Метал ― гітарная музыка, гітара ў ім стварае самую музычную сутнасьць, грае структуру з рыфаў = нотных фразаў = асноўных мелодый, а ня проста (ці ня толькі) чаргуе акорды ў акампанемент нечаму іншаму. Таксама ў метале гітара атрымлівае параўнальна больш самастойнага «эфірнага часу». Голасу ж дазваляецца не ствараць музыкі, а проста крычаць свае партыі прыкладна ў тон або сьпяваць вельмі-вельмі схематычна. Ну, вядома, у выпадках самых сумленных гуртоў мы часам маем музычную сутнасьць і ў гітары, і ў голасе: Metallica, Black Sabbath, Slayer, Manowar, Bathory, Mercyful Fate… Паслухаўшы добрых гуртоў, вы будзеце і напяваць мелодыю голасу, і насвістваць або вуркатаць сабе пад нос партыі гітары.



Дык вось, альбом «Monuments of Exalted» не сказаць каб гітарна-скіраваны. Гітара ўспрымаецца ў значнай ступені як рокавы інструмент суправаджэньня. Тут тры чыньнікі.

Па-першае, у песнях вылучана малавата часу на самастойныя інструментальныя пабудовы. Структура музыкі не арыентаваная на разгорнутую апавядальнасьць; «прасьпяваў і забыўся». Напрыклад, песьня «Void of Nebulae» складаецца па сутнасьці з двух з паловай гітарных рыфаў, якія чаргуюцца між сабой зь нязначнымі варыяцыямі і пад розныя рытмы барабанаў. Зьнешняя зьменлівасьць у такіх выпадках не адмяняе прымітыўнасьці нутра.

Па-другое, самое гучаньне гітары неагрэсіўнае і ненавязьлівае ў агульным стосе.

Па-трэцяе, характар рыфаў. Рыфы як бы і ёсьць, але простыя, прадказальныя, «відавочныя», напісаныя так, нібыта «трэба было нешта зайграць, ну, і зайгралі». У межах паловы рыфаў чуецца нібы разгубленасьць іх аўтара наконт таго, куды мелодыю трэба (або нават можна) рухаць. Яны ў значнай ступені зьяўляюцца проста выпадковым абыгрываньнем адной асноўнай ноты мі зь безупынным і вырачана-бязвольным вяртаньнем да яе. Гэта набліжаецца да нейкага металічнага аналагу бардаўскага перабору на адным заціснутым акордзе: ну, зробіш ты арпеджыя ў адным парадку струнаў, зробіш у якім-небудзь іншым, выпадковым парадку ― розьніцы амаль няма, новая музычная сутнасьць не зьяўляецца. Можна згадаць і да сьмешнага заезджаную яшчэ на «Destination Cybermind» схему музычнай фразы: тры такты абыгрываецца адна цэнтральная нота, на чацьвёртым яна ўздымаецца на паўтоны; і гэтак па коле. Гэты штамп адкрывае цяперашні альбом (адразу хацелася выключыць) і месцамі выкарыстоўваецца на ягоным працягу.

Карацей, гітара на альбоме стварае мала. Але ж гэта і ня голаса-скіраваны альбом, у тым змысьле што голас таксама стварае мала мелодый: ён збольшага крычыць-вяркае або гаворыць. Гэта і ня клавішна-скіраваны альбом: сінтэтычная частка прысутнічае ў асноўным для эфекту, для асяродзьдзя, яна пасьвіствае-павісквае, а азмысьленую мелодыю вядзе гады ў рады.

То бок, гэта амаль нікуды і нікім не скіраваны альбом. Дэмакратыя! Усе граюць акампенемент адно для аднаго. Або для чагосьці, чаго няма. Гэта як у сацыяльнай рэальнасьці: праўдай і правільным лічыцца тое, што папулярна сярод навакольных і прыемна для іх, у выніку кожны азіраецца на астатніх, на моду, не аналізуе рэчаіснасьць, не прымае сваіх рашэньняў, не гаворыць шчыра і не стварае свайго, незалежнага і хоць наколькі значнага.



Можна таксама параўнаць гэтую музыку з дрэнным панкам, дзе гітарыст проста чаргуе 3-4 акорды, а вакаліст крычыць безь мелодыі. Можна ― са строгай рэп-музыкай, у якой няма меладычных прыпеваў, а паўсюль толькі начытваньне. Або, нарэшце, зь якімсьці фантастычным бардам Аляксандрам Шчу… зэнбаўмам, які перабірае свае акорды, але голасам не пяе паводле музычна зьмястоўнай мелодыі, але крычыць або рыкае. Ва ўсіх трох выпадках нам няма чаго запомніць у плане музыкі. Ня будзем жа мы насьвістваць чаргаваньне блатных акордаў?

Па сутнасьці тое ж было і на «Destination Cybermind», толькі хіба больш слаёна і шумна. Нязначна зьмяніўся фасад, а сутнасьць засталася. Калі б ня гучныя ідэалагічныя заявы, аўтар ня стаў бы слухаць гэта далей за першую песьню.

Неабходна аддаць належнае матэрыялу ў частцы ягонай гладкасьці, выверанасьці ― але гэта радыёэфірныя перавагі. Фрагменты некаторых песень на нейкі час «застраюць» у памяці ― прынамсі, пасля чатырох адмысловых праслухоўваньняў у розныя дні ― але гэта адбываецца больш праз папсовасьць фрагментаў, чым празь іхнюю металічнасьць. Як металісту, аўтару ня хочацца вяртацца да праслухоўваньня гэтага альбома праз ягоную прадказальнасць, бяскрыўднасць, праз прастэчу і саладжавасць рыфаў. У той жа час, звычайнай папулярнай і рок-музыцы гэты альбом усё адно заведама прайграе ў музычнасьці.

Самае ж прыкрае вось што. Незразумела, для чаго і для каго гэта ад пачатку стваралася. Гладкі модэрн-метал з ангельскамоўнымі ніцшэанскімі (дзеля справядлівасьці, даволі пісьменнымі і добра раскладзенымі) тэкстамі ― гэта мара зарабіць грошай на Захадзе? Здаецца, не: самастойнае выданьне. Дый на Захадзе ўся гэтая плюшавая сцэна і так стварае ў сто разоў больш прадукту, чым сапраўды можна прадаць.

Хутчэй справа ў тым, што мы ня маем свайго ўласнага цывілізацыйнага накірунку, ня ведаем, не паважаем і ня хочам разьвіваць сваёй культуры, эстэтыкі і мовы і здольныя толькі пераймаць. І пакуль Skyforger і Nokturnal Mortum ствараюць зьмястоўныя альбомы на сваёй мове і пра сваю радзіму, якімі ― парадаксальна? ― умацоўваюць аўтарытэт свайго краю і народу за мяжой, мы, як халуі, сочым, разявіўшы рты, за замежжам, пераймаем адтуль найгоршае ды яшчэ і ўзнаўляем гэта ў пагоршаным выглядзе.

(Паўтор з http://kryczny-horn.livejournal.com)

Паэты жывуць у песьнях

Хэй, спадарства! Калі вы слаба ведаеце беларускую паэзію, але маеце жаданьне хоць збольшага закрыць гэты прабел ды й яшчэ добрую музыку паслухаць — «Арт Сядзіба» прыгатавала для Вас невялічкі падарунак — складанку «Паэты жывуць у песьнях»!

Гэты дыск стаў вынікам аднайменнага музычнага конкурсу, ён быў задуманы як спроба сабраць у адным месцы сьпевы беларускіх выканаўцаў, напісаныя на вершы айчынных паэтаў. Зь некалькіх дзясяткаў дасланых песень на вершы сучасных і клясічных беларускіх паэтаў галасаваньнем слухачоў і адзнакамі журы былі абраныя 16 лепшых твораў, якія і склалі дыск.

Таксама трэба адзначыць, што плытка прысьвечана памяці паэта Барадуліна, на абложцы — сам спадар Рыгор у чорных акулярах!

Вось гэткі вось трэкліст:
1. VOLK – О Беларусь, о чайка белая (сл. В. Дайнэка)
2. Tesaurus – Ерусалім (сл. Р. Барадулін)
3. Bosae Sonca – Псіхіятрычная (сл. А. Сыс)
4. Нельга забыць – Масква – Вечнасць (сл. У. Караткевіч)
5. Bigi – Можа быць (сл. А. Плотка)
6. Leibonik – Птэрадактыль (сл. В. Лупасін)
7. Сон-трава – Ты пакліч мяне (сл. Я. Янішчыц)
8. С. Макей – Наша мова (сл. А. Ставер)
9. Т. Салаўёва – Парыжанін (сл. В. Кустава)
10. Раман Яраш & Цімур Рэйзіс – Рыбіна (сл. А. Разанаў)
11. Фёдар ДАРАФЕЙ Жывалеўскі – У храме незямным (сл. Н. Арсеннева)
12. The Road Dogs – I’m Belarusman (сл. Я. Купала)
13. Sprat – Беларускае сэрца (сл. Л. Геніюш)
14. vs(rip) – Быў. Ёсць. Буду. (сл. У. Караткевіч)
15. M.G. – К чорту гарэлку (сл. Л. Геніюш)
16. Wartha – Паўстань (сл. Я. Купала)


Дарэчы, 20 красавіка ў паб-клубе «Графіці» прайшла прэзентацыя гэтай складанкі, выступілі ўдзельнікі праекту Фёдар «Дарафей» Жывалеўскі, Сяргей Башлыкевіч, гурты «Сон-трава», «Нельга забыць». Вёў канцэрт Францішак Вячорка.

Ну а калі ты фанат аднаго толькі металу — так уключай апошні трэк — гурт Wartha — «Паўстань», на словы Купалы, ды, халера, трасі галавой!

Так што не марудзьце час і хутка пампуйце складанку «Паэты жывуць у песьнях», спасылка ВОСЬ ТУТ!

Павялічацца кошты квіткоў на Motorhead

27 ліпеня ў Менску адбудзецца канцэрт знакамітага брытанскага гурта Motorhead. Адным зь сюрпрызаў для прамоўтэраў імпрэзы стала тое, што на мерапрыемства шмат групавых заяваў ад арганізацый.



-На сёньняшні дзень мы атрымалі дастаткова шмат заяваў ад розных арганізацый на набыцьцё групавых квіткоў па безнаяўным разліку. Зусім розны профіль — ад IT -кампаній да сур'ёзных вытворчых аб'яднаньняў. Значную частку складае Менск, але ёсьць і рэгіёны. Пры гэтым індывідуальны продаж таксама йдзе вельмі актыўна, — паведаміў Павел Багдановіч, дырэктар па маркетынгу ТАА "КонцертХоллГрупп".

Паводле словаў арганізатараў, на 5 траўня плануецца першае павышэньне коштаў на квіткі. Квіток на фан-зону можна будзе набыць за 800 тысячаў рублёў. Магчыма зьмяненьне кошту і іншых катэгорый.



Motorhead на чале зь нязьменным лідэрам Лэмі Кілмістэрам прыедуць у Менск з праграмай лепшых песень і новым альбомам Aftershock (2013 года). Кружэлка стала самай пасьпяховай за ўсю гісторыю калектыву ў хіт-парадзе Billboard, заняўшы 22-е месца.

27 ліпеня — Менск, Палац спорту, а 19.00.
Даведка: (044) 48-20-160, (025) 700-50-45
Афіцыйная суполка ўкантакце: vk.com/motorhead_minsk
Інфармацыя ўзята з afisha.tut.by

Hok-Key па-новаму

hok-keyІдэя новага альбому нарадзілася яшчэ ў 2010 годзе, калі запісваўся EP "Спадчына". Натхніўшыся вынікамі спалучэньня беларускіх этнічных матываў зь цяжкімі рыфамі, гурт працягнуў рух у гэтым накірунку. Вынікам чатырохгадовай працы стаў чацьвёрты паўнафарматны альбом — "Знак бяды".
Назва кружэлкі абумоўлена перажываньнямі аб стане нацыянальнай культуры і нашай спадчыны. Заняпад народнай самасвядомасьці і абыякавасьць да сваіх каранёў — гэта і ёсьць знак бяды. Як казаў славуты Францiшак Багушэвiч: «Не забывайце ж мовы нашай роднай, каб ня умёрлі».

Паводле словаў гурта:
«Песьні, якія ўвайшлі ў новы альбом, выкананыя і запісаныя так, што кожная нота, кожнае слова пранікае ў сэрца, таму што ўсе яны напісаныя ад душы. Гэта сумленныя песьні. Кожная песьня з новага альбому — гэта сцэнар з розных эпох.
Музыка, створаная лідэрам гурта Яраславам Сапуновым, гарманічна пераплятаецца з гучаньнем роднага беларускага слова. Бас-гітарыст гурта Аляксандр Волчак выступаў у ролi саундпрадусара альбому».

hok-keyУ запісу матэрыялу на студыі Box'87 прыняў удзел асноўны склад гурта:
  • Яраслаў Сапуноў — гітара, клавішы
  • Зьмiцер Рудовіч — вакал
  • Ірына Сапунова — скрыпка
  • Аляксандр Волчак — бас
  • Алег Канцоў — бубны

Таксама былi запрошаны спецыяльныя госьці:
  • Алена Працко (бэк — вакалістка гурта Scorpions)
  • Кірыл Нікееў (ex-Beer Bear, Масква),
  • Канстанцін Фамін і Ірына Крэмень (Харавая капэла БДУ)
  • Віталь Бараўкоў (дадатковыя клавішы).

Зьвядзеньне і майстарынг былі зробленыя на студыі гуказапісу Feedback Studios у Санкт-Пецярбургу ды Лiсабоне.

«Знак Бяды»

Афармленьне альбома зьявілася сумеснай працай мастака Агнэс Арагонскай і дызайнераў Зьмiцера Рудовіча і Ірыны Сапуновай. Спецыяльна былі распрацаваныя дзьве вокладкі: звычайнае выданьне і эксклюзіўнае з бонусам.

Прэзентацыя альбому ў Менску адбудзецца 28 красавіка ў клубе "Піраты" (пр. Партызанскі, 6А )

Рэліз выкладзены на афiцыйнай старонцы гурта.

Irdorath: "Нас зьвязала сцэна"

«Мне здаецца, што сапраўднае каханьне — гэта жаданьне зрабіць так,
каб ня толькі сабе, але і каханаму чалавеку было добра,
і ўсім навокал каб таксама было добра..."
(Барыс Грабеньшчыкоў)


Зусім хутка, 25 красавіка, адбудзецца мерапрыемства, аналагаў якому проста няма. Два найдзівосьнейшыя чалавекі і таленавітыя музыкі на вачах у сваіх прыхільнікаў узаконяць свае адносіны і зладзяць з гэтай нагоды вялікі сольны канцэрт у сталічным клубе. Пра тое, як Уладзімір і Надзея прыйшлі да такога рашэньня, якія творчыя думкі наведалі іх падчас падрыхтоўкі, і пра тое, як гурт «Ірдарат» правёў апошнія паўгады, наша сёньняшняя гутарка.



Праграма, якую вы будзеце прэзентаваць 25-га красавіка ў клубе Re:public была заяўлена задоўга да гэтага канцэрта і адкладзеная па прычыне асаблівых абставінаў. Ці зьмяніўся за гэты час сцэнар запланаванага канцэрту і з чым гэта зьвязана?

Уладзімір:
Так, вельмі моцна зьмяніўся. Спачатку мы планавалі вясельную вечарыну і невялікі гадзінны канцэрт. Пасьля таго, як мы вымушаны былі адкласьці канцэрт, а таксама пасьля таго, як мы паезьдзілі зь імпрэзамі пэўны час, мы зразумелі, што людзям не хапае менавіта нашай музыкі. Таму было прынята рашэньне зрабіць зусім крыху перфоманса і дзьве гадзіны чыстай музыкі. І гэта атрымалася.

Надзея:
З таго часу зьмяніўся наш склад, да нас далучыліся два класныя чалавекі – струньнік Пятро і віяланчэлістка Наста. Калі ў нас зьявіўся такі арсенал інструментаў і свабода дзеяньняў, мы пачалі даваць волю фантазіі, таму новая праграма будзе вельмі моцна адрозьнівацца ад раней задуманага. З музычнага пункту гледжаньня гэта будзе багатая і высакародная падача матэрыялу, праца над якім вялася з пашыраным складам музыкаў усю зіму, будуць там і нашыя ўлюбёныя старыя творы, што набылі сваю разыначку са зьяўленьнем новых музыкаў у складзе гурта. Нам хацелася стварыць толькі некалькі новых трэкаў, а іх атрымалася значна больш.

Уладзімір:
Больш за тое, некаторыя трэкі былі напісаныя спецыяльна для гэтага канцэрта. Таму прыйшоўшы на канцэрт гледачы змогуць атрымаць асалоду ад вялікай колькасьці новай жывой, добрай музыкі ад гурта «Ірдарат».

Надзея:
Раней нам было цяжка пашырыць рэпертуар, таму што мы распачыналі з малога: дуды і ўдарныя. Наш патэнцыял быў вельмі абмежаваны і аснову нашага музычнага матэрыялу складала сярэднявечная і калясярэднявечная музыка, а таксама варыяцыі на дадзеныя тэмы. За час існаваньня гурта мы ўсе сталі мульціінструменталістамі, нам стала цесна ў межах таго матэрыялу, які ўжо быў у рэпертуары гурта, захацелася большага разьвіцьця ў музыцы. Ізноўку такі народныя творы, выкананыя намі, таксама патрабавалі большага інструментара. Зараз магчымасьцяў стала больш, сышліся час, месца і жаданьне, надыйшоў момант творчасьці ў яго глыбокім разуменьні. І ўвесь плён гэтай творчасьці можна будзе ацаніць на канцэрце 25-га красавіка.

Стыль, у якім вы працуеце (fantasy folk), на мой погляд, дазваляе пашырыць межы і эксперыментаваць у музыцы, застаючыся ў рамках самога заяўленага стылю. Якім чынам вы выкарыстоўваеце дадзеную магчымасьць?

Уладзімір:
Мы сябе не абмяжоўваем. На тое яно і fantasy, каб увасабляць у жыцьцё ўсё, што нам хочацца.

Надзея:
Дзякуючы таму, што людзі ў калектыве вельмі розныя, у нас склаўся цікавы сімбіёз… Калі ў такіх рознапланавых асобаў ёсьць жаданьне ствараць якасную музыку, няхай гэта будуць кампазіцыі на тэму народных мелодый сьвету альбо цікавая падача сярэднявечнага музычнага матэрыялу, то галоўнае накіраваць усё гэта ў адно дакладнае рэчышча, і вынік атрымаецца выдатным!



Аснову рэпертуару гурта на дадзены момант складае аўтарская музыка «Ірдарат» ці праца з матэрыялам іншых аўтараў?

Уладзімір:
З моманту выхаду нашага альбома мы сталі рабіць акцэнт менавіта на аўтарскай музыцы «Ірдарат». Яна стала стрыжнем нашай творчасьці, але гэта не перашкаджае нам выкарыстоўваць і народныя кампазіцыі. У гэты раз мы вырашылі паэксперыментаваць зь беларускай музыкай і беларускімі тэкстамі. Працоўнае відэа дадзенага матэрыялу выклікала вельмі цікавую рэакцыю гледачоў, прычым значная хваля пазітыўнай ацэнцы кампазіцыі «Крылы» зыходзіла ад украінскай аўдыторыі, а беларускія прыхільнікі, якія перыядычна папракаюць нас у адсутнасьці беларускамоўнага матэрыялу, чамусьці прамаўчалі.

Надзея:
У новай праграме ёсць некалькі народных кампазіцый. Адна зь іх – песьня французскіх піратаў. Другая, «Дымну Юды», — гэта македонская народная песьня.

Уладзімір:
Былі думкі наогул адмовіцца ад мелодый сярэднявечча, выкананых намі, таму што ў параўнаньні з тым, як мы зараз думаем і з тым, што мы робім, яны вельмі моцна прайграюць. Але агульным рашэньнем гэтыя кампазіцыі ўсё ж былі пакінутыя, мы будзем працягваць іх выконваць, карані трэба шанаваць.

Паслухаўшы кампазіцыю «Крылы», можна адзначыць, што гэты музычны прадукт у корані адрозьніваецца ад усяго таго, што «Ірдарат» рабіў раней. Ці не хвалюецеся вы, што асноўная маса вашых слухачоў будзе не гатовая ўспрыняць такія зьмены вашага музычнага матэрыялу?

Надзея:
«Крылы» прыйшлі да нас зьнянацку магутнай музай. Гэта нейкая сапраўды магічная кампазіцыя і нягледзячы на тое, што яна існуе ў нас ужо некаторы час, мы аніяк не маглі яе дарабіць, бо варта было ўзяцца за яе, і ва ўсяго гурта нейкім дзіўным чынам псаваўся настрой, яна моцна ўплывала на нас. Нельга сказаць, што песьня «Крылы» кантрасная адносна ўсяго таго, што мы рабілі раней. Калі паслухаць яе ўважліва, то можна прасачыць структуру: у пачатку ад простых клавішаў і мілага тэксту ідзе разьвіцьцё, што паступова пераходзіць да інструментальнага нарастаньня, канфлікту, і далей, да канца, мы прыходзім да звыклага «Ірдарат», дзе ёсьць дуды, храматызмы… Я веру, што мы робім музыку для людзей, каторым уласьціва думаць, а таму тыя, хто захочуць пачуць укладзенае ў дадзеную кампазіцыю, тыя пачуюць.




Якія цікавыя падзеі, фестывалі, праграмы былі ў гурта «Ірдарат» у апошні час? Што асабліва запомнілася?

Уладзімір:
Для мяне самай яскравай падзеяй стала арт-шоў у Луцкім замку (Украіна), дзе мы бралі ўдзел. Гэта сапраўдны фэнтэзі-карнавал, на гэты час увесь горад ператвараецца ў адно вялікае шоу, у нас на Беларусі такіх няма. Натуральна, усё зьвязана зь сярэднявеччам і замкам, але там таксама прадстаўлены і іншыя гістарычныя эпохі ў вобразах і строях, вобразы з казак і легенд. Усё сабрана разам, але не супярэчыць адно аднаму. Там няма межаў, гэта вольная тэрыторыя, усё зроблена для людзей.
Там жа мы атрымалі магчымасьць пайграць на адной сцэне і пагутарыць з моцнай і цудоўнай Ніна Катамадзэ.

Надзея:
Адметнай рысай дадзенага мерапрыемства стала яшчэ і тое, што мэрыяй горада Луцка былі вылучаныя крэатыўным людзям грошы на арганізацыю і правядзеньне гэтага тэатральнага дзеяньня. «Ноч у Луцкім замку» называецца гэтая праграма, усе падзеі адбываюцца ва ўнутраным двары замка зь вечара і да раніцы. Людзі заходзяць у браму замка і іх нечакана абсыпаюць пялёсткамі руж. Вакол неверагодная колькасьць запаленых сьвечак. І тут раптам усе людзі, якія працуюць на сьвяце, нават у карчмах, заміраюць бы ў казцы і стаяць нерухома, і толькі па гуках пэўнай мелодыі, значнай для горада Луцка, пачынаюць рухацца, ажываць, — вось такі гіганцкі флэш-моб. Гэта дзіўна! Шмат музыкі, людзі радуюцца.
Гэта сьвята для людзей, а не для справаздачы.
Калі мы робім сваё шоў, нам таксама хочацца, каб людзі, якія прыходзяць да нас, адчувалі сябе ў іншым сьвеце, у казцы.

Уладзімір:
А наогул, што датычыцца фестываляў, у мінулым годзе былі фестывалі ў Польшчы, Украіне, Расеі, Літве, Францыі. Акрамя гэтага дадаліся розныя музычныя фестывалі ў Беларусі, этна-фестывалі, оупэн-эйры. Цяпер мы рыхтуемся паехаць у Зэльб (Нямеччына), дзе праводзіцца найбуйнейшы фестываль сярэднявечнай музыкі. Нам вельмі імпануе, што нас туды запрасілі. На гэтым фестывалі выступаюць знакамітыя гурты і выканаўцы ў дадзенай тэматыцы.
Але гэта ў будучыні, а зараз усе думкі толькі пра канцэрт 25-га красавіка, гэта момант увасабленьня плёну нашай працы.

Надзея:
Усе, хто цікавіцца такой музыкай, павінны прыйсьці на гэты канцэрт, таму што менавіта там мы пакажам усё, што стваралі апошні час, чаму навучыліся, чым хочам падзяліцца. Гэта двухгадзінны канцэрт, мы такіх вялікіх яшчэ ня гралі. Ну і плюс да ўсяго, нагода гэтага канцэрта будзе вельмі прыемная і для нас, і для нашых слухачоў, спадзяюся. Вясельле!

Як вы адважыліся вынесьці ў масы такую асабістую падзею?

Уладзімір:
Нас зьвязала сцэна, і мы вырашылі, што гэтая падзея павінна адбыцца на сцэне, пры гледачах.

Надзея:
Але асновай імпрэзы будзе канцэрт, дзе прагучаць песьні пра каханьне і ў гонар каханьня, і толькі напрыканцы будзе сьціплая цэрымонія.




Прыадчыніце заслону таямніцы, распавядзіце, што чакае гледачоў на канцэрце?

Уладзімір:

Зь перфоманса мы вырашылі абмежавацца некалькімі артыстамі. Моцнымі і таленавітымі. Аляксей Шыраеў (“Крыс”) — музыка і шоўмэн, шырока вядомы ў колах рэканструктараў і ралевікоў, будзе ў ролі вядучага.

Надзея:
Сьвятлана Булаш, Лізавета Сьцепанчук, Delis… З намі выступяць чэмпіёнкі па трайбл фьюжн зь Беларусі, Расеі і Ўкраіны. Усё гэта будзе праходзіць пад кіраўніцтвам Дар'і Слабадавой. Дзяўчына, якая ня толькі прыйшла ў танцы і стала за некалькі гадоў абсалютнай чэмпіёнкай Беларусі, але і галоўным судзьдзёй у гэтым напрамку. Дзяўчына, якая дае нам нагоду ганарыцца беларусамі!

Уладзімір:
Акрамя гэтага з намі будзе выступаць Марыя Юрына (студыя этнічнай пластыкі «Кетры», Мінск).
А таксама ў нас будзе новы мерч: майкі, бранзалеты. На жаль, новых кружэлак пакуль няма. Але я думаю, што дзьве гадзіны чыстай музыкі кампенсуюць адсутнасьць фізічных носьбітаў.


Склад гурта «Ірдарат»:

Уладзімір Калач (заснавальнік) — дудэльзак, раўшупфайфы, дзіджэрыбон, гарлавыя сьпевы, вакал.
Надзея Ірдарат (заснавальнік) — дудэльзак, хардзі-гардзі (колавая ліра), клавішы, флейты, вакал.
Антон Шніп — ударныя, бузукі, гарлавыя сьпевы, вакал.
Валеры Прыёмка — ударныя.
Пятро Марчанка — струнныя.
Анастасія Філіпенка — віяланчэль.

25 красавіка адбудзецца вялікі сольны канцэрт «Ірдарат» ў клубе Re:public (Менск).

Boom Metal Evening

21 красавіка ў клубе Піраты прайшоў выдатны метал гіг. Былі таксама і замежныя госьці. Склад гуртоў-удзельнікаў: SUNNA SEPDOOM (Нямеччына)), POSTHUMOUS BLASPHEMER, LOST REGRETS, RIVERDALE, BLOODLAST. Тэкставы артыкул будзе дадзены потым. Выбачайце, калі што. Фотак — кілаграм, пакуль глядзіце іх.

Nemdis - новы сінгл і інтэрв'ю

У красавіку гэтага году монстры мелодык дэт-металу Children Of Bodom дадуць канцэрты ў Расеі і Ўкраіне, а на разагрэве ў фінаў будзе выступаць менскі гурт Nemdis, які ўжо дзяліў сцэну з Sonic Syndicate і Dead By April ды насамрэч дае прыкурыць!

Напярэдадні гэтых канцэртаў беларусы выклалі свой сінгл «Whisper, Scream & Silence» у Інтэрнэт і гэта сапраўды вельмі файны мелодык дэт-метал. Адразу узьнікаюць асацыяцыі з такімі гуртамі шведскай школы, як Soilwork цi Dark Tranquillity. Добры гук разам зь вялікай разнастайнасьцю рыфаў, прафесійная падача, прыемныя клавішныя — пад такую песьню не засьнеш, вас аж трасца возьме! Усё ўстае на свае месцы, калі даведваешся, што зьвядзеньнем і мастэрынгам для сінгла займаўся барадаты швед Даніэль Бергстранд у студыі Dugout Productions, які працаваў (ці й зараз працуе) з такімі «кітамі» металу, як тыя ж Soilwork, Behemoth, Dimmu Borgir, In Flames, Meshuggah.

Дарэчы над першым альбомам Nemdis «Against the Current» працаваў іншы швед — Пелле Хенрыксан (In Flames, Meshuggah), што сьведчыць аб тым, што якасьць гуку для музыкаў грае вялікую ролю. Калі вы яшчэ яго ня слухалі — хуценька ўключайце, музыка вышэйшага ўзроўню, тым больш што гурт наш, беларускі. Для самых цікаўных скажу, што альбом, які быў выдадзены на нашым лэйбле Вігма ў 2012 годзе, атрымаў самыя пахвальныя водгукі і сапраўды, па якасьці гуку і забойным мелодыям гурт не саступае прадстаўнікам жанру з Эўропы ці ЗША.

nemdisНа пасашок мы пагутарылі з вакалістам гурта Яўгенам, які адказаў нам на пытаньні наконт сінглу, будучага туру з Children of Bodom і пра планы гурта.

-Сінгл ужо выйшаў, значыць хутка можна чакаць і альбом?
-У хуткай будучыні мы прэзентуем яшчэ адзін сінгл, а потым ужо і новы альбом. Хачу сказаць, што гэта будзе ўжо іншы Nemdis, больш жорсткі і ў той жа час больш меладычны.

-Распавядзі, калі ласка, пра вашу працу з Даніэлем Бергстрандам, як вы выйшлі на яго?
-Зрабіўшы пару рэчаў, мы адправілі іх некалькім сур’ёзным эўрапейскім прадзюсарам. Калі атрымалі ад іх адказы, у тым ліку і ад Даніэля, мы адразу зразумелі, зь кім бы мы хацелі працаваць. У першую чаргу нас «купіў» вялікі досьвед працы з такімі монстрамі, як Behemoth, Dimmu Borgir, In Flames, Soilwork. Даніэль прафесіянал зь вялікай літары і зь ім насамрэч цікава працаваць.

-Што скажаш наконт будучага туру з шведамі?
-Для любога гурта выступ з Children Of Bodom — падзея, а для беларускага — нешта з вобласьці фантастыкі. Мы вельмі радыя гэтаму і прыкладзем усе высілкі, каб выступіць варта.

-Дзякуй за невялічкае інтэрв'ю, посьпехаў у туры!
-Дзякуй парталу Belmetal, мы не падвядзем!


Калі рабіць вынік, дык хлопцы працягваюць сумленна працаваць у тым жа напрамку, на які яны сталі ў Менску у 2008 годзе (гэта год узьнікненьня гурта — аўт.). Мне здаецца, гурт ужо «дарос» да таго часу, каб самім сабраць поўны клуб, але чамусьці нечага не хапае. Будзем спадзявацца, пасьля туру з Children Of Bodom хлопцы выйдуць на новы ўзровень і самі пачнуць шукаць, хто бы іх разагрэў!

Drauggard

10 красавіка стартаваў вялікі тур Drauggard ( Расея/ Аўстрыя ) па гарадах Расеі і Еўропы. Да нас блэк-метал гурт дабраўся і наладзіў угарнае шоў у мінулую нядзелю (20- га красавіка), пры падтрымцы беларускіх гуртоў: Fatal Outcome (Менск ), Prevail ( Маладзечна) і Vox Mortuis (Менск). Каментары будуць залішнімі — Drauggard узарвалі клуб!

Разгарачаная публіка білася ў экстазе і настолькі ўвайшла ў раж, што ледзь дачакаўшыся заканчэньня выступу, палезла на сцэну абдымацца і знаёміцца з музыкамі. Чым гэта скончылася, вы можаце назіраць на апошніх фотаздымках :)

Каб больш яскрава ўявіць, якая атмасфера была ў зале, наколькі магутную энергетыку выпраменьвалі хлопцы з Drauggard і як жа крута гэта было, ад сябе як ад фотакарэспандэнта, хачу адзначыць: да сцэны было немагчыма наблізіцца з-за тарнада, якое выклікалі фанаты і музыкі сваім раскошным валосьсем.

Схоластика

19 красавіка ў клубе «Салтайм» адбыўся феерычны канцэрт гурта «Схоластика» пры падтрымцы WINTER NEVER ENDS і DRACULA. Хлопцы з Бранску прарабілі доўгі шлях, каб ашчасьлівіць менскую публіку, за што ім найвелізарны рэспект! Канцэрт быў трэшовы, прасякнуты драйвам, цыгарэтным дымам і даўкім мужчынскім потам. Хто прыйшоў і ўгарэў — малайчынка, астатнія, кусайце локці!

Caliban

Даваць аншлагавыя канцэрты чацьвёрты раз за шэсць год – на такое здольны ня кожны. Тым больш у нашай маленькай краіне, дзе людзі, досыць насыціўшыся адным шоў, на наступнае прыйдуць наўрад ці. Caliban на такое здольныя. Ледзь мінаваў год зь мінулага гігу, як Wake Up ізноў прывозяць музыкаў да нас.

Цікавая дэталь – на металёвых сэйшнах чарга заворочвае да крамы “Сьвітанак”, на коравых жа – выцягваецца ўздоўж МЗВТ. Нейкі дзіўны парадокс. Адстаяўшы ў ёй (а чарга была даволі доўгай) перад уваходам, адразу трапілі ў другую – у фае, дзе можна было ня толькі штурхацца і выкрыкваць “Ну калі там ужо?”, але і даведацца, што народ ехаў з усіх канцоў Беларусі, а некаторыя нават з Украіны і Расеі! І прыапрануцца ў мерч, які прывезьлі як хэды, так і іх сапорт.

Нарэшце каля восьмай гадзіны- дзьверы адчыненыя, танцпляц хуценька забіваецца пад завязку і на сцэну выходзіць мясцовы сапорт – менскія металкоршчыкі Andrea Gail. Натоўп ужо быў заведзены чаканьнем і сустракаў нашых на ўра – ужо на другой песьне мошэры пачалі свае шалёныя пляскі, а народ пад сцэнай дрыгаўся і кідаў коз у паветра. Самі хлопцы старанна валілі сваё рубілава, вакаліст на першай жа песьне даскакаўся да таго, што не ўтрымаўся на нагах і бразнуўся аб падлогу, сэсійны басіст радастна паказваў свае біцухі, гітарысты выдавалі брэйкі, як яно таго належыць. Але ж тэхнічныя недарэчнасьці не адпускалі іх на працягу ўсёго сэту – зьнікала то адна, то другая гітары. На танцпляцы ад басоў увогуле закладвала вушы й ледзь не зьбівала з ног. Адыграўшы праграму і прамовіўшы некалькі ўзвышаных пажаданьняў і падзякаў, яны саступаюць месца хедлайнерам.

Доўга чакаць Caliban не прыйшлося, пад радасныя крыкі зайграў уступ да песьні King, што адкрывае і апошні альбом, і канцэртнае турнэ. Музыкі бадзёра падымаюцца на сцэну і адразу даюць з “месца ў кар’ер”, у некалькі імгненьняў расхістаўшы ўсю залу. Адразу трапіла ў вочы адсутнасьць асноўнага гітарыста і аўтара песень Марка, які, на жаль, ня здолеў прыехаць. Спадзяемся, наступным разам усё будзе добра. Тым часам вакаліст Эндзі распавядае са сцэны аб тым, што каленка баліць, скакаць ён ня будзе – таму, маўляў, вы павінныя адтапырвацца ўдвая. Пасьля гэтых словаў пачынаецца сапраўднае бясчынства – дайверы лезуць на сцэну адно за адным, а тое і па некалькі, саскокваюць у шчыльны натоўп перад сцэнай, а Эндзі пасьпявае з кожным паабдымацца, паціснуць руку, даць паравець у мікрафон, зрабіць сэлфі на мабілку, камусьці нават падпісваў плакат падчас выкананьня песьні, што мабыць перабор ужо.

Астатнія музыкі не адставалі – скакалі, лёталі і вельмі переканальна вярцелі лысымі й барадатымі галовамі. Зь лёгкай рукі Эндзі пад драйвавы Nowhere to Run, No Place to Hide амаль палову залы зацягнула ў сёкл-піт, а пад хітовую I Will Never Let You Down натоўп разыйшоўся і жорстка сутыкнуўся сьценкай сьмерці – карацей, усе ўгаралі, як маглі, вакаліст крычаў аб “факін фан”, бубнач фоткаў на памяць залу і людзей. Асабліва ўсім спадабалася прамова Эндзі, які пракачаў свае веды расейскай словамі “z#ebis’, oh#enno!” – фэны адразу падхапілі і радасна скандавалі знаёмыя словы, што так дакладна апісвалі іх стан.

Пасьля сыходу і кароценькага перапынку, што даў магчымасьць пакрычаць ці перавесьці дух, музыкі вяртаюцца на сцэну і адыгрываюць трэк The Bogeyman, пасьля чаго пачынаецца проста эпічнае вар’яцтва. Так, гэта Nothing Is Forever, пад які натоўп з залы цалкам захліствае сцэну і адрываецца там разам з музыкамі – проста неверагоднае адзінства і любоў музыкаў да сваіх слухачоў: Эндзі сам выцягваў людзей і сьпяваў, аблеплены імі з усіх бакоў. Музыкі залезьлі на стойку да бубнача і ўжо адтуль дайгралі свой сэт. Натоўп жа маўкліва ды паступова паваліў апарат на сцэне, што нават хлпцы з тэхнічнай групы ня здолелі стрымаць гэтую хвалю якая зьмятала ўсе перад сабою. Наш фатограф (ён ў той момант быў на сцэне), таксама быў прымушаны пакласьці фоцік ля бубнача і дапамагчы хлопцам з «вэйкапа» стрымаць гэты шалёны сьмерч. Такім пазітыўным чынам канцэрт падыхойшоў да свайго завяршэньня. Жадаючыя засталіся лавіць гурт дзеля подпісаў і фотак, стомленыя мошэры пайшлі залізваць раны, усе задаволеныя і шчасьлівыя. Прыбіральня ізноў выглядае школьнай распранальняй.

Як вынік: Caliban зноў даказалі, што нездарма лічацца адным зь лепшых металкор-гуртоў і што жывыя канцэрты гэта іх несумнеўна моцны бок. Такое трэба хоць раз наведаць кожнаму – не пашкадуеце.

І яшчэ. Ведаеце, у якім выпадку нашая краіна будзе квітнець і жыць у дастатку? Калі ўсе будуць выконваць сваю працу гэтак жа аддана, як ахоўнікі Рэпабліка. У каторы раз ужо пераконваюся. Толькі вось чаму, калі майго сябра зьбівалі тры быкі ў швэдэрах на Рэтра за тое, што ён падобны на “таго хлопца”, за пяць хвілінаў да іх ніхто не падыйшоў? Хаця што гэта я. Усім піс.

Тэкст: Павал Смаленьнікаў & Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка

Зьмяя

Учора, 18 красавіка, у клубе «Гудвін» адбыўся вялікі сольны канцэрт гурта «Зьмяя», які прапанаваў увазе новы сінгл «Весна».

Рок-школа Discovery пашыраецца

Шмат хто з вас ведае (а можа і вучыцца там ўсялякім рок-штукам) аб унікальнай і адзінай на ўсю Сінявокаю рок-школе Discovery. Заснавальнік і самы галоўны дзядзька там Аляксандр Kiss, якога вы таксама вельмі добра ведаеце па яго ўдзеле ў гурце Attraction, ва мностве іншых праектаў, ну і мабыць па тым, што менавіта ён завозіў да нас усялякіх Віктараў Смольскіх некалькі разоў. Карацей кажучы, спадар Kiss — гэта дзядзька адданы року ды металу на ўсе 100%, які шмат чаго робіць дзеля гэтых напрамкаў музыкі ды дзеля ракэнрольнага двіжу і тусы.

Тут робіцца такая справа, што зараз тая самая рок-школа Discovery пашыраецца і гатовая несьці прымудрасьці рок-музыкі яшчэ большай колькасьці вучняў. Новая навучальная студыя ўжо адчыніла свае дзьверы ў адным з самых прыгожых куткой сталіцы. На беразе Сьвіслачы ў Траецкім прадмесьці адкрылася новая, утульная і сучасная студыя. Рок-школе мала нават гэтага пашырэньня, таму Discovery пачынае актыўнае супрацоўніцтва з TNT Rock Club. Прадстаўляць новага партнёра рок-школы Discovery няма аніякага сэнсу, вы ўсе вельмі добра ведаеце гэты клуб і яго магчымасьці.

Усю інфу наконт таго, дзе запісацца, куды запісацца, што рабіць, куды ісьці, чаму ў Аляксандра мянушка Kiss, хто я такі, у чым сэнс жыцьця і гэтак далей можна знайсьці на Інтэрнэт-сайце рок-школы Discovery. Я толькі хачу папярэдзіць, што там вучаць ня толькі граць на музычных інструментах, але таксама пазнаёмяць зь гісторыяй року, пазнаёмяць з рознымі знакамітымі музыкамі, можа, завядуць на майстар-клас знакамітасьцяў, дапамогуць сабраць свой уласны гурт ды нават навучаць правільна і прыгожа стаяць на сцэне ды ўзаемадзейнічаць з натоўпам. Карацей кажучы, наведайце прыгожы сайт школы і дазнайцеся аб усіх астатніх нішцяках.

Сяргей Бохан (Rocker)

Dark Tranquillity: чаго чакаць

dark tranquillityБадай, няма такога прыхільніка melodic death metal, якога б абмінуў гэты гурт. На двары на ўсю моц 2014, і «Транквілы» ўжо зусім не «адзін з». Іх абагаўляюць, на іх арыентуюцца і называюць іконай стылю, вынаходцамі асаблівага гётэборгскага гучаньня…

24 траўня Dark Tranquillity выбухнуць у Менску. Гэта другі па ліку выступ у нас. Папярэдні быў у 2009 у «Рэактары». Хто памятае той аншлаг? А п'янае інтэрв'ю франтмэна Мікаэля Станнэ па тэлефону ў эфір праграмы MassaBrutto? =)

Бачыце, колькі ўсяго можна ўзгадваць. Ды па сутнасьці гэта гурт, на якім многія з нас вырасьлі! Гэта той выпадак, калі цябе акі старпёра так і падмывае схапіць за чубок чарговага педэрастычнага падлетка, прыцягнуць на канцэрт — глядзі, бля! Слухай, халера. Вось яна, музыка!

Дык чаго ж нам чакаць ад шведаў?

dark tranquillityНу, па-першае, прайшоў час, і, здаецца, вопыт плюшавага дэсанту больш не перашкода дэсанту музычнаму з краіны Sverige (з-за чаго не давезьлі ў 2012-м, а там ужо і дамова, і дата была, ага...)

Дык вось уласна, альбом «Construct» 2014 году выпуску. Цікавая кружэлка, нетыповая, якую трэба рассмакаваць. Гэтая праца ўбірае ўсе ранейшыя вынаходкі гурта і зьяўляецца эксперыментам. Некаторыя называюць альбом нават рэвалюцыйным. Воу воу! Так, пагадзімся. Дзядзькі выявілі сябе ў зусім новым гучаньні, але гэта ўсё той жа стары добры Dark Tranquillity.

Зьявіўся сьвежы відэазварот Мікаэля да беларускай публікі. Ну тут няма чаго каментаваць, прыемна.



dark tranquillity constructНу і апошняя дэталь. Транквілы выпусьцілі і вязуць у Менск ЕР «A Memory Construct” 7» лімітаваным тыражом у 500 экзэмпляраў. У рэліз ўвайшла нявыдадзеная песьня «A Memory Construct», а таксама трэк «Sorrows Architect». Варта заўважыць, што гурт не выконвае песьні з новага ЕР падчас канцэртаў туру ў падтрымку альбому «Construct». Ну і ладна.

Такім чынам, 24 траўня. Менск, Re:Public.
Падрабязнасьці на Афішы BelMetal і афіцыйнай суполцы.