avatar

Alfar: увесь метал зьбіты да агіднасьці
Апублікавана у Інтэрв'ю

BelMetal працягвае сачыць за маладым беларускім viking death metal праектам – one-man гуртом Alfar, які надоечы выпусьціў другі альбом “Twilight of the Gods”. Пра тое, як Alfar пракладвае сабе шлях і якую сустракае крытыку, мы і пагутарылі са стваральнікам праекту, Зьміцерам Пінчуком.



Пачнем крыху здалёк. Як ты прыйшоў да думкі стварыць one-man project?

Калі я сышоў з апошняга гурта [Wartha], зразумеў, што шукаць нешта лепшае з існуючых праектаў бессэнсоўна. Не хацелася нікога ўцягваць, тым больш, што быў уласны матэрыял, і ў галаву прыйшла думка: “А чаму б ня ўзяць ды не запісаць?” Я паглядзеў, што матэрыялу хапае на паўнавартасны альбом, і панеслася… Пасьля выхаду першага альбому фактычна адразу пачаў пісаць другі.

І што ў гэтым альбоме адметнага ў параўнаньні з папярэднім?

Па-першае, лірыка. У гэтым альбоме яна цалкам прысьвечана скандынаўскай міфалогіі, а ня проста ўяўляе сабой шэраг ваенных гісторый, не аб’яднаных вузкай тэматыкай. Я імкнуўся зрабіць канцэптуальны альбом. Мяркую, гэтая мэта была дасягнута.

Па-другое, я адмовіўся ад занадта перагружаных клавішных аранжыровак, засяродзіўшыся на шчыльным гітарным гуку. Паскорыўся тэмп. Хацелася зрабіць альбом у духу старой школы, таму выкарыстоўваліся класічныя рыфы.

Ну і па-трэцяе, адразу вырашыў пастарацца і другі альбом выпусьціць на лэйбле. Пасьля дастаткова доўгіх перамоваў альбом выйшаў на знакамітым расейскім лэйбле SoundAge.

Як ішла праца над “Twilight of the Gods”?

Насамрэч, вельмі аператыўна. Літаральна праз паўгады пасьля выхаду першага альбому я напісаў больш за палову песень для “Twilight of the Gods”, а ў лютым матэрыял быў цалкам гатовы. У сакавіку пачаўся запіс на BR Studio.

На гэты раз я з максімальнай адказнасьцю падышоў да падрыхтоўкі матэрыялу. Сур’ёзна паставіўся да якасьці гучаньня, таму выкарыстоўваліся дарагія фірмовыя інструменты. Таксама, каб узрасьціць цікавасьць, былі падрыхтаваныя два студыйныя відэадзёньнікі з працэсам запісу гітар.

Назва альбому – “Twilight of the Gods”. Узгадваюцца прынамсі Bathory, цяпер Blind Guardian. Яшчэ й Галівуд прыпадобіўся здымаць фэнтэзі з Торам. І як называецца новая частка? Правільна! Знарок ішоў напралом, не баючыся ярлыка зьбітасьці і другаснасьці?

Менавіта так. Гэтая назва дакладна акрэсьлівае тэматыку ўсяго альбому, яго атмасферу, канцэпт. Ці не было б бязглузда адмаўляцца ад яе толькі з-за асьцярогі падацца неарыгінальным? Другаснасьць? Зьбітасьць? Ды ўвесь метал другасны і зьбіты да агіднасьці. Нельга ж з-за гэтага адмаўляцца ад уласных ідэй. У пагоні за арыгінальнасьцю можна надта далёка зьбегчы ад галоўнай мэты. Для сябе я ніколі ня ставіў задачы зрабіць нешта незвычайнае. Асноўнай умовай было зрабіць якасны тэматычны альбом. Я заўсёды імкнуўся да класікі стылю. Як кажуць, класіка ніколі не выходзіць з моды. Дакладна ведаю, што ёсьць шмат гэткіх жа, як я, прыхільнікаў старой школы. Мяркую, ім павінен спадабацца гэты матэрыял. Да таго ж, у нас мала хто грае ў накірунку viking death. Як правіла, робяць нешта моднае-мадэрновае, альбо змарнаваны пэган, які яшчэ дзесяць год таму гралі ўсе, каму толькі хацелася. Таму думаю, што канкрэтна для нашай краіны гэты накірунак у навізну.

Ці сочыш ты за рэакцыяй слухачоў “Twilight of the Gods”? Існуе нейкая зваротная сувязь?

Насамрэч, мне вельмі складана ацаніць ступень аддачы, наколькі добра матэрыял ідзе “ў масы”. Незразумела, па якіх крытэрыях трэба меркаваць аб гэтым: па колькасьці рэпостаў ці наяўнасьці каментароў. Бачна, што альбом разыходзіцца, яго рэпосьцяць, слухаюць. Яшчэ зьвярнуў увагу на тое, што мала хто дае непасрэдна ацэнку працы, недзе 80 адсоткаў водгукаў – гэта тупа параўнаньні і нават абвінавачваньні ў плагіяце. Як прынята, у каго быў зьняты стыль, назва, уступ… Мала каментароў, якія маюць прычыннасьць да справы.

У папярэднім інтэрв’ю ты казаў, што тваёй асноўнай задачай зьяўляецца набор мэтавай аўдыторыі. Наколькі ты наблізіўся да гэтага дасягненьня цяпер, падчас выхаду другога альбому? Ці, можа, зьмяніліся прыярытэты?

Гэтая задача захоўваецца. Натуральна, другі альбом хацелася болей расьпіярыць. Калі раней карыстаўся толькі сацсецівам “Укантакце”, то цяпер пачаў рабіць запісы і на Facebook. Зноў жа, была мэта запісацца на лэйбле, каб былі дыскі і пэўны піяр, які дапамог бы знайсьці аўдыторыю, што захоча паслухаць гэтую музыку. Зразумела, што дыскі сёньня мала хто купляе, таму асноўны ўпор быў усё ж зроблены на сацсеткі, каб прывабіць большую колькасьць людзей.



Якія далейшыя перспектывы ў Alfar?

Галоўная падзея – гэта тое, што хутка Alfar перастане быць толькі студыйным праектам. У прамежку між выхадам першага і другога альбому быў сфармаваны склад гурта, і ўжо ладзяцца рэпетыцыі. Так што Alfar у бліжэйшай будучыні можна будзе ўбачыць на сцэне. Падпісвайцеся на нашыя старонкі і сачыце за навінамі.

Слухаць альбом тут.

Тэкст: Паліна Трохаўцава, Ян Мачульскі
Фота: Марыя Пінчук

3 каментара

avatar
Мне вельмi спадабаецца апошнi альбом. Выдатна, сакавiта i нiяк не надаесць, а гэта, як па мне, адзiн з галоуных крытэрыяу добрай музыкi.
Зьмiцер, руш далей! Малайчына!=)
avatar
Перадайце Пінчуку найлепшыя пажаданні.
Але папрасіце яго прыбраць слова «death» з характарыстыкі ягонага стылю. Да чаго тут death metal? Ён грае збольшага heavy/speed. Часам увогуле нейкі хард-рок. Ад таго, што тут дадаецца скрым, трэмела, падвойная бочка ды бластбіты, гэта яшчэ не становіцца дэтам. ))) Максімум — металкорам. У цэлым вымалёўваецца нейкі гібрыд гібрыдаў — Dimmu Borgir і позняга Lamb of God.

Незразумела, на якую «старую школу» аўтар арыентуецца. Магчыма, на трэнд камерцыйнага mellow-deaf (a.k.a. melo-death) канца 2000-ых? Гэта і ёсць хэві, звонку прыпраўлены скрымам і бластбітамі, але ў сваёй ісце нязменны.

Калі цікава, што ж такое death metal, раю пакруціць, напрыклад, такія альбомы:
Blood Urn — ...Of Gory Sorcery and Death
Incantation — Onward to Golgotha
Morbid Angel — Altars of Madness
Deicide — Once Upon the Cross
Immolation — Close to a World Below
Каб пакінуць каментар