Adept. Пра шлюху і ня толькі
Апублікавана
у
Рэпартажы
37 Фота
Чарговы прыезд шведаў Adept быў абвешчаны яшчэ вясной, і ўжо з таго часу сустрэча ўкантакце павольна жыла сваім жыцьцём: людзі хваліліся набытымі квіткамі, знаёміліся і муцілі сходкі. Бліжэй да даты канцэрту дзьвіжуха рабілася ўсё мацней і мацней, а калі тур стартаваў у Кіеве, сьцяна нібыта выбухнула: усё, заўтра ўжо і ў нас!
Хтосьці чакаў гурт пад клубам яшчэ зь сярэдзіны дня, але асноўная частка падцягвалася бліжэй да пятай-шостай гадзіны. Падцягвалася, лічы, з усіх чатырох бакоў: па волі выпадку давялося кружыць перад канцэртам па ўсім раёне вакол Рэпабліка, і характэрнага выгляду людзі сустракаліся паўсюль. Класіка жанру адбывалася “пад елкамі”, дзе разагрэў ішоў поўным ходам. Людзі тусілі, ужывалі хто што, сьпявалі пад гітару і паціху рушылі ў бок клуба. А палове на восьмую павінны былі выйсьці на сцэну беларускія моднікі Across Silent Hearts, якіх нельга было прапускаць ні ў якім разе.
Хутка аглядзеў мерч, выбар якога быў даволі шырокі (пэўны час яго прадаваў сам Роберт, вакаліст Adept, і самыя растаропныя маглі зрабіць фота з музыкам не напружваючы сябе чаканьнем перад, ці пасьля канцэрту). Пасьля – адразу ў залу. Across Silent Hearts даўно ўжо ўпэўнена замацаваліся ў ліку лідэраў беларускай сцэны, таму прынялі іх адпаведна. Лепш разагрэву, здаецца, і быць не магло, і нават больш, тыя, хто не набыў квіток на Adept, прасілі іх паставіць у якасьці сапорту яшчэ і на канцэрт Enter Shikari. На танцпляцы адбываліся ўсе адпаведныя падобным канцэртам рэчы. Слэм, мош і ўсё тое, што мы любім. Адзінае, што сапсавала ўсё ўражаньне – гук быў ну зусім ніякі. Звычайна, гук псуе выступы беларускім бандам, але на Адэптах сітуацыя ня дужа памянялася. Праз хвілін 40 на сцэне зьявіліся і яны.
Фірмой Adept вылучаліся з усіх бакоў: фірмовыя паводзіны, кантакт з публікай, только хітовыя песьні. Калі адкінуць гук, то выступ прайшоў бездакорна. Самастойным жыцьцём жыў стэйдждайвінг, які хоць і намагаліся неяк урэгуляваць, але людзей на сцэне час ад часу рабілася болей за музыкаў. Трэба аддаць ім вартае – асалоду яны атрымлівалі ня мешн за сваіх фанатаў. У пэўны момант Роберт нават прыклаўся да закінутага на сцэну красоўка і глытнуў зь яго нешта (напэўна, піва?), чым яшчэ больш распаліў натоўп. Красоўку-вандроўніку потым быў злажданы цэлы фотасэт, і, відавочна, гаспадар яго так і не атрымаў, бо на наступны дзень на канцэрце Septic Flesh ён мірна стаяў на батарэі ў прыбіральні. Можа, стаіць і зараз :) Адзін зь гітарыстаў без асаблівага сораму дэманстраваў зале сваю растатуяваную дупку.
Па сэтлісту наш канцэрт амаль не адрозьніваўся ад кіеўскага. Хітовыя “Dark Clouds”, “Shark! Shark! Shark!” і “The Lost Boys” заходзілі на ўра, а мая ўлюбёная “No Guts, No Glory” увогуле была самым прыемным сюрпрызам вечару. У Кіеве яе ня гралі. Не абыйшлося і бяз песьні пра шлюху – канечне ж, у канцы выступу была сыграная “At Least Give Me My Dreams Back, You Negligent Whore!”. Людзі побач паўтаралі патрабаваньне выканаць “пра шлюху, пра шлюху, пра шлюху” настолькі настойліва, што выраз стаяў у галаве яшчэ і весь наступны дзень. На іх шчасьце, песьню выканалі :) Канцэрт атрымаўся па-сапраўднаму дамашнім і душэўным. Выраўняць бы трошкі гук – было б ідэальна, але дзе ж яно бывае, тое ідэальна, у нашым-та жыцьці? Дзякуй Wake Up! за магчымасьць яшчэ раз паглядзець на гэтых шалёных шведаў!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дыяна Прымшыц
Хтосьці чакаў гурт пад клубам яшчэ зь сярэдзіны дня, але асноўная частка падцягвалася бліжэй да пятай-шостай гадзіны. Падцягвалася, лічы, з усіх чатырох бакоў: па волі выпадку давялося кружыць перад канцэртам па ўсім раёне вакол Рэпабліка, і характэрнага выгляду людзі сустракаліся паўсюль. Класіка жанру адбывалася “пад елкамі”, дзе разагрэў ішоў поўным ходам. Людзі тусілі, ужывалі хто што, сьпявалі пад гітару і паціху рушылі ў бок клуба. А палове на восьмую павінны былі выйсьці на сцэну беларускія моднікі Across Silent Hearts, якіх нельга было прапускаць ні ў якім разе.
Хутка аглядзеў мерч, выбар якога быў даволі шырокі (пэўны час яго прадаваў сам Роберт, вакаліст Adept, і самыя растаропныя маглі зрабіць фота з музыкам не напружваючы сябе чаканьнем перад, ці пасьля канцэрту). Пасьля – адразу ў залу. Across Silent Hearts даўно ўжо ўпэўнена замацаваліся ў ліку лідэраў беларускай сцэны, таму прынялі іх адпаведна. Лепш разагрэву, здаецца, і быць не магло, і нават больш, тыя, хто не набыў квіток на Adept, прасілі іх паставіць у якасьці сапорту яшчэ і на канцэрт Enter Shikari. На танцпляцы адбываліся ўсе адпаведныя падобным канцэртам рэчы. Слэм, мош і ўсё тое, што мы любім. Адзінае, што сапсавала ўсё ўражаньне – гук быў ну зусім ніякі. Звычайна, гук псуе выступы беларускім бандам, але на Адэптах сітуацыя ня дужа памянялася. Праз хвілін 40 на сцэне зьявіліся і яны.
Фірмой Adept вылучаліся з усіх бакоў: фірмовыя паводзіны, кантакт з публікай, только хітовыя песьні. Калі адкінуць гук, то выступ прайшоў бездакорна. Самастойным жыцьцём жыў стэйдждайвінг, які хоць і намагаліся неяк урэгуляваць, але людзей на сцэне час ад часу рабілася болей за музыкаў. Трэба аддаць ім вартае – асалоду яны атрымлівалі ня мешн за сваіх фанатаў. У пэўны момант Роберт нават прыклаўся да закінутага на сцэну красоўка і глытнуў зь яго нешта (напэўна, піва?), чым яшчэ больш распаліў натоўп. Красоўку-вандроўніку потым быў злажданы цэлы фотасэт, і, відавочна, гаспадар яго так і не атрымаў, бо на наступны дзень на канцэрце Septic Flesh ён мірна стаяў на батарэі ў прыбіральні. Можа, стаіць і зараз :) Адзін зь гітарыстаў без асаблівага сораму дэманстраваў зале сваю растатуяваную дупку.
Па сэтлісту наш канцэрт амаль не адрозьніваўся ад кіеўскага. Хітовыя “Dark Clouds”, “Shark! Shark! Shark!” і “The Lost Boys” заходзілі на ўра, а мая ўлюбёная “No Guts, No Glory” увогуле была самым прыемным сюрпрызам вечару. У Кіеве яе ня гралі. Не абыйшлося і бяз песьні пра шлюху – канечне ж, у канцы выступу была сыграная “At Least Give Me My Dreams Back, You Negligent Whore!”. Людзі побач паўтаралі патрабаваньне выканаць “пра шлюху, пра шлюху, пра шлюху” настолькі настойліва, што выраз стаяў у галаве яшчэ і весь наступны дзень. На іх шчасьце, песьню выканалі :) Канцэрт атрымаўся па-сапраўднаму дамашнім і душэўным. Выраўняць бы трошкі гук – было б ідэальна, але дзе ж яно бывае, тое ідэальна, у нашым-та жыцьці? Дзякуй Wake Up! за магчымасьць яшчэ раз паглядзець на гэтых шалёных шведаў!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дыяна Прымшыц
0 каментароў