Аб тым, што гурт – гэта другая сям’я, другі дом, кроўныя браты і іншую ванільную хрэнь можна пачуць толькі ў двух выпадках: калі ў гурта ўжо грошай да чорту і калі іх яшчэ няма ўвогуле.

Чаму так? Ды таму што менавіта скурнае пытаньне прымушае гуляць у закулісныя гульні, цягнуць на сябе коўдру ледзьве бліснулай на гарызонце славы і займацца бясконцым пошукам вінаватых. Канешне, прагныя да ўлады лідары гуртоў таксама будуць усяляк адстойваць свой аўтарытэт, прымаючы непапулярныя вырашэньні аб зьмене складу ці рэпертуару, але ўсё гэтае другасна, бо галоўная мэта любога камерцыйнага праекту – блэкджэк ды шлюхі, а квіток у іх сьвет, как вядома, каштуе грошай. Таму загадзя абмовімся, што матэрыял хобі-бандаў ня тычыцца.

Такім чынам, гурт пачынаецца з аднаго-двух ідэйных завадатараў, якія наглядзеўшыся ютубаў і наслухаўшыся кантактаў, вырашылі замуціць банду, якой яшчэ Сьвет ня ведаў. За шэрагам мараў аб калекцыі станікаў на мікрафоннай стойцы, насах у муцэ ва ўласным гастрольным аўтобусе і аб незьлічоных палавых сувязях з фанаткамі ў грымёрцы вынікае рутынная праца па пошуку астатніх удзельнікаў гурта на форумах, па сябрах і знаёмых. Сабраўшы наваяўленых адэптаў нованароджанага культу, пачынецца прымерка свайго чароўнага музла на чужыя вушы, якія, як правіла, ужо не абыходзяцца бяз крытыкі і першых душэўных ранаў лідараў гурта.

Шляхам агульных намаганьняў нараджаюцца шнягер за шнягерам, граюцца канцэрты ня бог ведае дзе, ствараецца суполка ўкантакце і ўвогуле ўсё, што можна зрабіць бясплатна і што не патрабуе болей за 5 хвілін каштоўнага часу. Пачынаецца чаканьне славы… Праходзяць месяцы, праходзяць гады… А яе ўсё няма. Ад усьведамленьня таго, што ўкладзеныя высілкі і грошы на рэпы і запісы не прыносяць плён, пачынае хістацца вера ў праект. Лідары марна намагаюцца матываваць маладзейшых удзельнікаў гурта, расказываючы новыя байкі пра будучую славу і бесклапотную будучыню. Але іхны аўтарытэт ужо значна падарваны, а нявырашаных задач становіцца ўсё болей.

Менавіта на гэтым этапе адбываецца сталеньне музычнага калектыва. Этап прасьвятленьня. Этап пошуку. Пошуку новых шляхоў прасоўваньня сваёй музыкі, вывучэньне падыходаў, аб якіх ня пішуць і не здымаюць навучальныя відэа. На гэтым этапе лайдакі і халяўшчыкі адсякаюцца шлюшым ударам і апыняюцца на ўзбочыне праекту, якому ўжо прысьвяцілі нямала часу. Гэта апраўданая ахвяра, бо ва ўмовах аграмаднай канкурэнцыі на музычнай сцэне трэба выдаткоўваць яшчэ болей сілаў і часу на раскрутку праекту, чам на яго пачынаньне.

Рост узаемных прэтэнзій, незадаволенасьці і перадзел сфер уплыву робіць нямалы псіхалагічны ціск на калектыў. Ужо значна стомленыя ўдзельнікі ня хочуць працаваць на карысьць агульнай справы, вера ў посьпех даўно трэснула па швох, і цяпер рэпетыцыі становяцца ў цяжар. Пераадоленьне гэтага псіхалагічнага грузу – гэта і ёсьць апошні плацдарм, які трэба перажыць, гэта, як сёньня модна гаварыць, «выхад з зоны камфорту». Толькі працавітыя і адданыя сваёй творчасьці ўдзельнікі калектыва застаюцца зь ім да канца. Так, кошт посьпеху высокі, часам гэта і перакрэсьленае сяброўства, і здрада дзеля матэрыяльных каштоўнасьцяў, падзел маёмасьці, накопленай за перыяд сумеснай творчасьці. Але аглядваючыся назад, сталы, сьпелы гурт, што прасёк сабе дарогу цераз джунглі невуцтва і маральнага бруду, можа з годнасьцю сказаць: «Было цяжка, але мы гэта зрабілі!»

BelMetal задаў некалькі пытаньняў ва ўдакладненьне думкі аўтара:

Аб якім посьпеху ідзе гутарка? Аб дасягненьні якой мэты? Тэкст заканчваецца фразай “мы гэта зрабілі”. Зрабілі што?

— Посьпех самадастатковага гурта, які дабіўся посьпеху. Зрабілі што? – Дамагліся вядомасьці сумеснымі намаганьнямі.

І якія беларускія метал-гурты прыйшлі да посьпеху?

— Аніякія.

У тэксьце гучыць фармулёўка “хобі-гурты” ў супрацьпастаўленьне камерцыйным праектам. Што такое хобі-гурт?

— Гэта гурт, які ня ставіць мэтай выйсьці на вялікую сцэну, а грае ў сваё задавальненьне.

3 сакавіка да нас ужо ў трэці раз завітаў шведскі гурт Dead by April. За кампанію з сабою ў тур узялі землякоў dEMOTIONAL, месца дзеяньня – нязьменны Re:Public. Яшчэ за гадзіну да пачатку традыцыйная (і звыклая па папярэдніх канцэртах) чарга агінала сьцены будынку клубу двойчы, таму сумневаў не было – будзе горача.

Dead by April гэтым разам завіталі да нас з абноўленым складам: месца бубнача заняў Маркус Розэл, а вось замену для Сандра амаль праз палову году пасьля яго сыходу так і не знайшлі. Невядома, ці шукалі музыкі яе ўвогуле, але менавіта ў гэтым туры вакальныя партыі выконвае гітарыст Понтус.

Гурт выйшаў на сцэну недзе ля дзявятай гадзіны, калі публіка ў прадчуваньні пасьпела сьпець каля паловы рэпертуару. Для Понтуса была ўсталяваная адмысловая стойка ў цэнтры сцэны, да якой быў прыладкаваны модны айпэд. Можна канечне запытацца, ці нельга было вывучыць тэксты за столькі часу, але хай лепш так, чым партыі будуць забытыя падчас выступу. Пачалі, па аналогіі з расейскімі шоў, з Same Star.

І ўжо тут стала зразумела, што нешта ня так. Калі мінулае шоў успаміналася драйвавым і качавым, то адсутнасьць аднаго з вакалістаў, лічы – аднаго з рухавікоў, на сцэне была відавочна заўважнай. Стофэ лётаў па сцэне бы на заведзеным маторчыку, аднак статычнасьць астатніх музыкаў пазбаўляла выступ ад бачнай качавасьці. Тым больш не на самай маленькай рэпаблікаўскай сцэне. Понтус намагаўся цягнуць песьні, аддаўшы частку чыстых партый скрымеру Стофэ, але відавочна гэта было ня тое. Не, у аніякім разе ня хочацца казаць, што сьпяваў ён дрэнна. Нават болей, мяне раздражняла празьмерная салодкагалосасьць у большасьці песень, таму зараз вакальны складнік для мяне быў самым яскравым момантам шоў. Але на такіх рэчах як Dreaming, Within My Heart і As a Butterfly салодкага папсовага вакалу хоць забей, але не хапала. Агулам гурт адыграў ледзь больш за гадзіну, выканаўшы больш за 15 кампазіцый. Тут без пытаньняў – выканай гурт хоць 30 песень, зь хітовасьцю іх рэпертуару ў 99% усё роўна было б мала.

У параўнаньні з музыкамі драйву дакладна не бракавала людзям на танцпляцы. Пасьля ўражлівай чаргі людзі нейк ужаліся, шчыльна ўкамплектаваліся на танцпляцы і ў выніку клуб быў запоўнены ледзь больш, чым на палову. Прычынай таму, зразумела, былі ўсім вядомыя сьнежаньскія падзеі ўжо трэці візіт гурта, але ня важна, чаму так атрымалася. Фанаты бралі ня колькасьцю, а якасьцю, і ім нішто не перашкаджала раскачваць пляцоўку ад пачатку разагрэва да апошняй песьні хэдлайнераў.

Вяртаючыся да dEMOTIONAL. Вось гэтыя хлопцы на сцэне выглядалі больш чым гарманічна. Дрэдастыя, з моднымі гулькамі, смазьлівыя музыкі трымаліся ўпэўнена, ня гледзячы на меней зорны статус. Адпрацаваныя рухі, толькі лепшыя хіты, якія ў сукупнасьці выдавалі выдатную карцінку. Асабіста ведаю людзей, якія прыйшлі спецыяльна дзеля dEMOTIONAL, і засталіся шчасьлівыя. Музыкі пасьля шоў задаволеныя гойсаліся па зале, фатаграфаваліся з усімі жадаючымі, палілі ля ўваходу і ў цэлым паводзілі сябе вельмі па-свойску. Нават прыйшлі на дапамогу свайму земляку, якога паставілі гандляваць мерчам. Пэўны час ён там стаяў адзін і разгублена лічыў нулікі на беларускіх грошах, відавочна баючыся памыліцца. Адна галава гэта добра, але ж вы разумееце :)

Такім чынам, трэці канцэрт Dead by April на жаль ня стаў нейкім адкрыцьцём, як гэта было ў першыя разы. Што таму было падставай, кожны вырашыць для сябе (а большасьці напэўна і вырашаць няма чаго, бо мяркуючы па каментах у сацсеціве, людзі ўсё ж засталіся задаволенымі), але ўсё ж канцэрт быў файны. Пэўных фарбаў дадалі dEMOTIONAL, пра магчымы прыезд з сольным канцэртам якіх, дарэчы, можна прагаласаваць вось тут. Застаецца падзякаваць Wake Up! за тое, што працягваюць рабіць сваю справу, набіраючы ў гэтым канцэртным сезоне неверагодныя абароты. Гэта выдатна, і гэта падабаецца.

Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Ігар Богуш

У 2008 годзе Джэйк Люндберг, знаёмы нам па такіх праектах, як Dreamland і Dream Evil, аб'яднаў свае высілкі з Олафам Меркам, які засьвяціўся ў Dragonland і Nightrage, каб явіць сьвету цяжкай музычнай грамадскасьці свой новы гурт.

Праект канчаткова склаўся і быў названы Amaranthe пасьля таго, як да гурта далучыліся таленавітая вакалістка Эліз Рыд, ударнік Мортэн Лёву, а таксама басіст Юэн Андрэасан. Цяпер Amaranthe — гэта пасьпяховы гурт з Гётэборгу, які выконвае выдатны модэрн-метал з прымешкай шведскага мелодык-дэзу. У 2014 годзе калектыў стрэліў новым альбомам пад назвай Massive Addictive, ужо трэцім па ліку паўнафарматным студыйным тварэньнем пасьля дэмазапісу 2009 году, аднайменнага з гуртом альбому 2011 году і хітовага The Nexus ад 2013.

У 2015 годзе шведска-дацкі секстэт дасьць цэлы шэраг канцэртаў у падтрымку іх новага паўнафарматнага рэлізу Massive Addictive. Іх трэцяе музычнае тварэньне ўбачыла сьвятло ў дацкім горадзе Рыбе на студыі таленавітага ведзьмака Якаба Хансэна, які падарыў свой фірмовы саўнд Raunchy, Mnemic, Maroon і Epica, а таксама працаваў з расейскімі Amatory і Stardown. Massive Addictive дзівіць сваёй масіўнасьцю і прывабнасьцю гучаньня, пачынаючы ад драйвовай «Drop Dead Cynical» і ўрачыстай «Digital World», заканчваючы эмацыйна-лірычнай баладай «True». Як кажуць самі ўдзельнікі калектыва: «Новы альбом можна ахарактарызаваць трыма словамі — гэта Massive, гэта Addictive і, вядома ж, гэта Amaranthe!».

2 траўня 2015 году гурт упершыню выступіць у Менску ў клубе Re:Public!

Periphery

Гурт, што быў створаны Міхайлам Мансурай і літаральна за некалькі год апынуўся на перадавым фронце прагрэсіўнай сцэны, – асобны выпадак. У адрозьненьні ад мноства аднатыпных «бы джэнт» каманд, Periphery ўтрымліваюць ганаровы статус самабытных наватараў, магістраў-джэдаяў і проста круцецкіх пацаноў.


Пасьля рэлізу двайнога альбому «Juggernaut: Alpha + Omega», які трывала займае высокія пазіцыі ў розных метал-чартах, сьпісах ды іншых паказчыках посьпеху, Periphery накіраваліся ў турнэ паказаць усім, што не студыйкай адзінай жыве джэнт, а лабаць на сцэне можна настолькі ж крута, як і на запісах.

Годны джэнт, да ўсяго, бывае ў нас ня тое каб вельмі часта, на ўскід з апошняга – толькі Tesseract ды Animals As Leaders.

Вечарыну адкрываюць менчукі Dope Injection, якія граюць сумесь прысядальнага дэт-кору з нінтэндаўскім бібіканьнем. Атрымліваецца, трэба адзначыць, даволі моцна. Хаця, паслухаўшы іх адзіны раз, цяжка ўзгадаць нешта, акрамя прышпільных кавераў на BloodHound Gang і цяжкую наркаманію «What does the fox say?». Сэтліст быў якраз ня надта доўгім, народ падцягнуўся, а самыя актыўныя крышку падрыгаліся пад хістовыя рыфакі.

Наступным прыемным штрыхом стаў кароткі саўнд-чэк. Ці тое даніна тэхнічнасьці гурта, а можа проста ўсё пайшло як сьлед, аднак такой пунктуальнасьцю канцэрты балуюць нячаста. Роўна а палове на дзявятую, як па гадзіньніку, на сцэну выходзяць музыкі Periphery.

Свой першы візіт музыкі напоўнілі годнымі трэкамі з усіх кружэлак, пачынаючы зь першай Icarus Lives!, і да сыходу на біс. Насычанасьць амаль кожнай песьні як тэхнічнымі момантамі, так і мелодыкай, і хістальнымі месцамі не дае засумаваць — музыкам нават ня трэба неяк асабліва падаваць свой матэрыял. Яго ўзровень дазваляе ім стаяць слупнямі – і ўсё роўна ўражаньні будуць узрушаныя. Адзін толькі вакаліст, падазрона стыльны піжон, адрываецца за ўсіх. Безумоўна, яго далучэньне да складу Periphery пайшло ўсім на карысьць – як сьпевы, так і сцэнічная харызма на высокім ўзроўні.

Напрыканцы ў ход ідуць самыя забойныя хіты – Graveless, Scarlett, і, пасьля выхаду на біс, — Masamune.

Адметным для шоў быў і вельмі якасны гук. Гурт, што грае прагрэсіўны метал у тры гітары, проста ня мае права выдаваць са сцэны кашу, і слухаць такое няма сэнсу. Тым больш прыемна, што тэхнічныя абставіны не псавалі ўражаньне, а наадварот, дадавалі шыку.



Ну й цікавы момант з аўдыторыяй. Па дарозе ў клюб я ўсё думаў, каго ж там будзе больш – металхэдаў, коршчыкаў, барадатых матэматыкаў у акулярах ці яшчэ каго. Хапала ўсіх. Былі моманты, калі мошэры ў эпічных вяртухах праляталі міма барадатых хлопцаў, што валяць валасяны млын. І пры гэтым ніхто нікому не перашкаджаў! І, як падалося, амаль не было звычайных аматараў лупіць нагамі ў сьпіны ці спрабаваць галавою трываласьць падлогі. Аж сэрца радавалася! Як адзначыў са сцэны вакаліст Dope Injection, «Міру – мір!». Periphery яднае, усім джэнт.

Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Дыяна Прымшыц

Традыцыя — гэта не захаваньне попелу, а разьдзіманьне вагню. І выдатны доказ таму — рух Дударскага клубу на Беларусі. У далёкім 2003 годзе суполка музыкаў і танцораў пачала зьбірацца ў Менскім парку і, зьмяніўшы некалькі месцаў дыслакацыі, апынулася на Ўсходзе. Так нарадзіўся славуты «Корч». Вечарыны кожную сераду набылі папулярнасьць ня толькі ў аматараў народнай культуры, але і ў нефармальных колах.

Сезон 2015 году распачаўся ў клубным фармаце. І першая вечарына Дударскага Клубу адбылася ў сераду 25 лютага ў гасьцінным Jack Club. Прыйшлі ня толькі дудары, але і музыкі іншых народных інструментаў, таму праграма папоўнілася танцамі з розных куткоў Эўропы. Сустракаліся сябры, калегі, па размовах было зразумела, што некаторыя ня бачылі адно аднаго некалькі год.

А восьмай гадзіне, пакуль народ яшчэ падцягваўся, на сцэне зьявіўся арганізатар вечарынаў і вядоўца Яўген Барышнікаў і прапанаваў крыху ўзбагаціць свае веды адносна беларускіх музычных інструментаў. Надоечы Яўген адзначаў, што Дударскі Клуб вырашыў сур’ёзна ўзяцца за якасьць аўдыторыі. На першы раз нас “пашкадавалі” і паказалі кавалак фільму Зьміцера Сасноўскага “Старыя інструменты Беларусі”. Дарэчы, сам Зьміцер Сасноўскі прыйсьці ня змог, а фільм апынуўся даволі цікавым. Я вырашыла пераглядзець поўную версію і прапаную шаноўнаму спадарству далучыцца.



Каб урачыста распачаць музычна-танцавальную частку, Яўген заклікаў усіх прысутных дудароў падняцца на сцэну і грымнуць “Зайграй мне, дударочку”. На прапанову лепш за ўсіх адгукнуўся гурт “Літы талер”. Пакуль музыкі наладжваліся, вядоўца ўзгадаў трапны анекдот: дудар 80 адсоткаў часу наладжваецца, а 20 — грае. Але прысутныя былі гатовыя чакаць колькі патрэбна, усё ж спецыфіка інструментаў патрабуе далікатнасьці.



Натуральна, сярод гасьцей вечарыны было шмат беларускіх музыкаў і людзей, якія ўнесьлі вялікі ўнёсак у адраджэньне нацыянальнай культуры. Адзін зь іх – Тодар Кашкурэвіч – музыка, этнакультуролаг, майстар, які сам вырабляе дуды, быў запрошаны на сцэну і крыху падзяліўся ўспамінамі, як адраджаўся дударскі рух у 80-я гады.

Калі на сцэну выйшаў Дзяніс Шматко зь медыевальнай фракцыі, танцоры ўжо былі гатовыя ісьці ў бой, і гэты запал пакрысе перадаваўся па ўсёй залі. І я, ня самы лепшы танцор, шчыра кажучы, вырашыла паддацца спакусе.

А Дзяніс Сухі прыйшоў са шведскай дудой сакпіпай, таму халера ведае, да якой фракцыі яго можна было аднесьці. Але добрай музыцы гэта не замінала.

Сяргей Чубрык таксама робіць дуды, і гэтым нельга не захапляцца. Якія ж залатыя рукі трэба мець, каб самому вырабляць усе дэталі і кампаненты досыць складаных інструментаў.

Сур’ёзны і ўрачысты настрой зьмяніўся вэрхалам, у добрым сэнсе слова, калі на сцэну выйшла частка гурта Hardwood на чале зь Філам зь кельтскай праграмай. Асабіста мне запомніўся турдыён.



Наступны дудар падрыхтаваў унікальны нумар: Стась Чавус выканаў два найгрышы з рарытэтнага запісу 1935 году дудара з Гарадоцкага раёну Віцебскай вобласьці Гаўрылы Слаўчыка. Паводле сьціплай заўвагі Яўгена Барышнікава, Стась – бадай што адзіны музыка, здольны выканаць гэтыя найгрышы. Менавіта так перад вачыма ажывае амаль што страчанае мінулае… Тым часам на танцпляцы стала шчыльна – зайгралі тру-Лявоніху.

Не абмінулі ўвагай і “ветэрана” дударскага руху Юрася Панкевіча (гурты PAWA, Testamentum Terrae), які прысьвяціў свой выступ таямнічай бландынке, бо так, аказваецца, павінен рабіць кожны дудар.

Пад гукі Drumul Draculi прысутныя переўвасабіліся ў сапраўдны сярэднявечны люд, танчылі, як апошні раз. Была і “Ойра”, і знакамітая гульня “Цяцерка”, падчас якой перацалавалі ўсіх ахвочых дзяўчат.

Што прыемна, далі магчымасьць выступіць і пачынаючым дударам. Дастаткова было толькі прыйсьці з інструментам і штосьці ўмець граць, каб дзьверы клубу расчыніліся гасьцінна і бескаштоўна.

Падчас мерапрыемства можна было назіраць пэўнае спаборніцтва паміж медыевальнай і этнаграфічнай фракцыяй. Мяркуючы па галасаваньні, магу сказаць, што на дадзены момант зь невялікім адрывам лідыруюць медыевальшчыкі. Апошнім акордам вечарыны стаў танец-гульня “Падушачка”. А дванаццатай гадзіне нават самыя трывалыя пачалі разыходзіцца.


Тым часам я падпільнавала некаторых удзельнікаў клубу, якія ахвотна падзяліліся ўражаньнямі ад вечарыны.

Яўген Барышнікаў, арганізатар:
Такія вечарыны – гэта магчымасьць нешта распавясьці сваім дзецям, маўляў, было такое, хадзіў я калісьці на Дударскі Клуб. Сёньня я больш-менш задаволены, прыйшлі музыкі, шмат каго я ня бачыў некалькі гадоў. Усе выказалі ахвоту працягваць такія імпрэзы. Гэта сяброўскае кола, якое даўно не сустракалася, бо не было нагоды. І мэта ў тым, каб ствараць такія нагоды штотыдзень, як мінімум да канца красавіка, каб людзі сустракаліся, камунікавалі, каб нараджаліся нейкія новыя праекты. Фармат вельмі адкрыты, гнуткі. Аднак калі людзі самі ня будуць ствараць сабе сьвята, то ніхто ня зможа гэта зрабіць. Паглядзім, як будзе далей...

Філ, гурт Hardwood:
Даволі прышпільнае месца – добры апарат, ёсьць прастора для танцаў, цэнтр гораду. Як будзе час, будзем прыходзіць граць. Нармалёва, першы блін атрымаўся ня комам.

Юрась Панкевіч, гурты PAWA, Testamentum Terrae:
Мне ўсё падабаецца. Два з паловай гады мы марудзілі, таму што шмат людзей нібыта пыталася, але канкрэтнай ініцыятывы не было. Але час прайшоў, усе засумавалі і вырашылі, трэба паспрабаваць. У асноўным, ідэя аднаўленьня такіх вечарынаў належыць Яўгену Барышнікаву. А мы па старой традыцыі падтрымалі.

Ад сябе магу дадаць, што мы, аўдыторыя, таксама шчыра падтрымліваем добрую ініцыятыву Яўгена і будзем працягваць папулярызацыю народных танцаў пад дуду, таму што даспадобы і таму што традыцыя — гэта не захаваньне попелу, а разьдзіманьне вагню.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Працягваем шэраг замежных рэпартажаў фотаздымкамі з канцэрту калумбійскіх black-металістаў Inquisition пры ўдзеле нарвежцаў Dominanz і італьянцаў Voltumna. Паколькі меркаваную дату менскага канцэрту калумбійцаў аддалі Рызе, мы і накіраваліся ў Рыгу. Як гаворыцца, калі гара ня йдзе да Магамеда, то Магамед ідзе да гары:)

Фота: Вольга Вячэрская

8 красавіка на сцэне сталічнага клубу Re:Public пад аглушальны роў цяжкай музыкі ажывуць старажытныя скандынаўскія легенды пра троляў! Упершыню ў Менску выступіць фінскі фолк-метал гурт Finntroll!

Менавіта ў Фінляндыі здолелі сумясьціць разам моц металу і экстрэмальнага вакалу з унікальнымі рытмамі нацыянальнай полькі! Finntroll на працягу ўжо шматлікіх гадоў (гурт бярэ свой пачатак у 1997 годзе) сваім «humppa metal» прымушае пускацца ў трольскія скокі велізарныя залы і ўраганам завадных рытмаў праносіцца па ўсім сьвеце.

Большасьць песень напісаныя на шведскай мове і ўяўляюць сабою гісторыі з жыцьця ваяўнічых троляў. Хоць гурт і фінскі, але мова лірыкі абраная невыпадкова: шведская была роднай мовай аднаго з бацькоў-заснавальнікаў гурта, да таго ж гурту яна здавалася больш «трольскай» па гучаньні. Доўгі шлях прайшоў гэты фінскі гурт: зьмянілася некалькі ўдзельнікаў, і цяпер гурт актыўна выступае на розных міжнародных фэстах і можа пахваліцца актыўным натоўпам прыхільнікаў па ўсім сьвеце!

8 красавіка 2015 Finntroll едуць у Менск, каб падзяліцца сваёй творчасьцю і зь беларускай публікай! Нас чакае падборка хітоў за ўсю гісторыю гурта. Грэць фінаў будуць нашыя мясцовыя тролі — Litvintroll! Так што ўсіх прыхільнікаў фолк-металу чакае сапраўдны трольскі ўгар!

20.02.2015 у Рок Партале адбыўся Apocalypse day. Асаблівасьцю гэтага мерапрыемства зьяўлялася адсутнасьць мясцовых “коравых” каманд, якіх у Магілёве дастаткова. З пяці каманд: чатыры зь Менску і адна са Сьветлагорску. Як прайшоў выступ – чытайце далей.

Напярэдадні першага і, як атрымалася, няўдалага прыезду Sólstafir у Менск, мы наведалі іх шоў у краінах-суседках. Пакуль высьвятляецца лёс менскага канцэрту, а ўсе мы крыжуем пальцы за пасьпяховыя перамовы з гуртом, прапануем паглядзець фотарэпартаж з выступаў ісландцаў у Рызе і Вільні, якія прайшлі пры падтрымцы нарвежскіх блэкарэй-індустрыяльшчыкаў Dominanz і латвійскіх пост-рокераў Omertà.

Фота: Вольга Вячэрская

Пачну адразу са звароту да тых, хто ня трапіў на канцэрт. Выбачайце, што, магчыма, кранаю за жывое, але шкадаваць сапраўды ёсьць аб чым. Падзея была з шэрагу доўгачаканых, пад грыфам “мастхэв”. Ну а як яшчэ бывае, калі ў тваю родную краіну ўпершыню прыязджаюць адныя зь лідараў сучаснай сусьветнай метал-сцэны? Галоўнае пытаньне ў такіх выпадках паўстае: як прайшло? Давайце на йго і адкажам.

Адметнае адрозьненьне гэтага канцэрту ад іншых пачалося яшчэ з моманту збору людзей. Калі ў раёне сёмай гадзіны аніякай значнай тусы пад клубам не было, і да паловы на восьмую аніякай чаргі так і не сабралася, іншым разам гэта бы значыла сумнеў у прысутнасьці натоўпу ўвогуле.

Але ня гэтым разам.

Галоўная якасьць мерапрыемства і ў прыватнасьці арганізатараў, што мае быць апетай уздоўж усяго аповеду – дакладнасьць. Магчыма, навучаныя горкім вопытам прывозу Nile, Kreator & Morbid Angel, спадары Talent Tours цяпер намагаюцца не дапусьціць нават і дробнага дыскамфорту для гледачоў. А менавіта: загадзя быў абвешчаны расклад, па якому запуск у залу пачынаўся за паўгадзіны да жывога гуку, але фішка ў тым, што дзьверы самога клубу адчыняліся ў 18:30, і ўсіх папрасілі па магчымасьці прыбыць менавіта ў гэты час, падмацаваўшы вельмі аптымістычным аргументам “паколькі нас будзе, сьціпла кажучы, нямала”.



Што болей казаць. Мы зайшлі і пераканаліся. Поўны клуб! Ведаеце, ёсьць розныя ступені поўнасьці “Рэпабліка”: ад “няўтульна і гуляе вецер” да “Калядны Фэст” =) Тут было штосьці, што можна назваць “кампактна запоўненая зала без перапаўненьня”, ну і славутае “на танцпляцы не было куды яблыку ўпасьці” – таксама пра канцэрт Eluveitie.

Рабіць накіды тэксту я пачаў прам на танцпляцы, адразу ж, як музыкі пунктуальна і хуценька зьявіліся на сцэне роўна а восьмай. Калі атрымаўся пэўны чарнавік, мы вас спыталі, аб чым найболей цікава вам будзе пачытаць.



Дык вось. Пра колькасьць гледачоў мы ўжо пагутарылі, таму давайце да жывой падачы. Тут мы супаставім чаканьні з дадзенасьцю. Што такое Eluveitie для сярэднестатыстычнага беларуса? Па чым складаецца візуальнае ўспрыняцьце? З модных кліпаў Nuclear Blast, з супер-прафесійных фатасэтаў, напэўна так. Думка ў тым, што такі гламур нібыта ўзводзіць гурт на ўзровень глянцавых плакатаў, аддаляе ад атаясамленьня з рэальнымі людзьмі… А ў выніку мы бачым на сцэне чын-чынам такую каманду, дзе кожны займае сваё месца, даволі адкрытую да аўдыторыі, бачым франтмэна Крыгеля без залішняе ноткі “зорнасьці”, бачым Анну Мёрфі, якая ўвогуле выглядае як дзяўчынка, гэтак па-хатняму. Кожнаму сваё, канешне ж, але мяне вельмі падкупляе такая нязмушанасьць і шчырасьць з боку музыкаў, калі ты не хаваеш недахоп узроўню за пафасам, а робіш усё “па сродках”, будучы ўпэўненым ва ўласнай прафесійнасьці. Мяркую, гэта адзін з фактараў, чаму шоў так хутка перарасло ў еднае з натоўпам дзейства. Так, іх тут любяць. Вельмі любяць.

Сапраўдны сумнеў і скепсіс быў да таго, як жа разгарнецца такі своеасаблівы фолк-метал. Наколькі здольнасьці менскага клубу будуць адпавядаць патэнцыялу швейцарцаў з іхнай плеядай інструментаў і далёка ня самым лёгкім гукам…



…Што сказаць, быў уражаны. Не, ну сапраўды. Без залішняе лісьлівасьці. Гэта можна было слухаць не на ўзроўні “мелодыя ледзьве чуецца, а па памяці дадумаю, дапоўню гукавую інфармацыю – і нішцяк”, а даволі-такі чыста ўспрымаць кампазіцыі ня тое каб ужо ў студыйнай якасьці, але ў вельмі добрым канцэртным варыянце, які зусім ня ёсьць спрашчэньнем партый ці нейкай, прабачце мяне, халтурай. Сакрэт спраўнага жывога выкананьня музыкаў Eluveitie, мяркую, палягае ў бадай ідэальнай адладжанасьці пачаку рытм-секцыі, дзе набор ударка-бас-гітары хвошча і не размазваецца, унутры чаго спакойна праяўляюць сябе ўсе гэтыя цікавыя флейты-дуды і візітовая колавая ліра, па-над чым застаецца дастаткова прасторы разгортвацца вакалам. Тут таксама найлепшыя чаканьні спраўдзіліся: Крыгель ужывую анічым ня горшы за запісы, а Ганна як раз адрозьніваецца болей артыстычным і мілагучным сьпевам у параўнаньні са студыйнай “вылізанасьцю”.



За некалькі тыдняў да канцэрту мы гутарылі з тымі, хто дзяліў сцэну з Eluveitie ў польскім туры, і адтуль даведаліся, маўляў, швейцарцы на сцэне вельмі прафесійныя як музыкі, але ня надта рухомыя. Скажу так. Такому шматлюднаму калектыву можа быць дастаткова проста не стаяць слупамі, ствараць пэўны рух між сабою, не перабольшваць штучна ўласнае адчуваньне ад ігры – і музыка створыць драйв сама. Менскі танпляц – у пацьверджаньне.

Сэтліст, як бы хто ні казаў, я лічу вельмі ўдалым. Бо ніколі на 100% ня зробіш шоў з адных толькі правераных часам хітоў. Да таго ж і новы альбом трэба прэзентоўваць. А ў ім, дарэчы, багата менавіта канцэртна прыдатных рэчаў, як то раскаўбасны «Inception», да прыкладу. З новага ж альбому і даволі хітовая “The Call of the Mountains”, на прадастаўлены выбар мовы сьпеву каторай беларусы выбралі народную мову супраць “English”. Справядліва адзначым, што ад пачатку і да бісу ўсё шло амаль нон-стопам. “Мы граем на пяці кантынентах, і цяпер упершыню завіталі ў Беларусь, што нас сапраўды цешыць”, – так прывітаў публіку Крыгель пасьля другой кампазіцыі. А ўжо перад трэкам нумар чатыры, “Thousandfold” на танцпляцы, бы па камандзе, падрыхтаваўся сэркл-піт. Пазьней быў і дэз-вол. А ўвогуле слэм быў, пасьмяецеся з эпітэту, ветлівы. Такі, што йдзе ад радасных пачуцьцяў, а не ад жаданьня паслэміцца як факт. Быў у натоўпе і наш знакаміты барыла, былі і дайверы. Весела было, карацей кажучы, па-сьвяточнаму.

Парадак песень мы ведалі на падставе ранейшых сэтаў туру, таму было зразумела, што кароценькі адыход музыкаў са сцэны працягнецца бісавымі “Helvetios” ды “Inis Mona”. Верыце, дагэтуль пры ўспаміне ў галаве пачынае круціцца гэты матыў. Асабліва прыемна, што флейтавае сола было выкананае спраўна і амаль бяз лажаў. Значна лепей, чым нават на буйных знакамітых опэн-эйрах, што мы глядзім і слухаем.



Падагульняючы адным сказам, ад канцэрту засталіся цалкам добрыя ўражаньні. Пачуцьцё паўнавартаснасьці ад разуменьня, што падобнае ў нас мае быць. Задаволеные твары прысутных. Ну, хіба што пажаданьні “крышачку б даўжэй”. Імпрэза скончылася пунктуальна, як і пачалася, а палове на дзясятую ўсе ўжо рушылі да гардэробу, нехта атрымаў аўтографы ад флейтыста, нехта тусіў пад клубам, сустрэўшы мінівэн, куды музыкаў хуценька пасадзілі і павезьлі ў гатэль. Некаму пашанцавала зрабіць пару здымкаў. І разышоўся ўвесь гэты вялікі натоўп так жа культурна, як і сабіраўся, несучы зарад пазітыўнай энэргіі.

P.S. Крыгель шапку больш ніколі не здымае. І мы паважаем выбар: схаваць лысіну, але захаваць дрэды, чым пастрыгчыся нагала. Пляшыну цяпер, на жаль, прыдбаў гітарыст.

P.P.S. Лаяльнасьць Talent Tours да гледачоў была настолькі вялікай, што атрыманыя на ўваходзе стужкі потым кожнаму на руку наклейвалі два спецыяльна абвучаныя чалавекі :) Дзякуй! Удзячныя за магчымасьць атрымаць асалоду і высока адзначыць узровень імпрэзы.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Максім Пракаповіч

Паводле адной гіпотэзы, жыхары поўначы ня так ахвотна кідаюцца ў танцы-скокі, як гэта робяць на поўдні. Ну а як паводзяць сябе беларусы? Адказаць на гэтае пытаньне дапамог найвыдатнейшы канцэрт Diablo Swing Orchestra, які адбыўся 15 лютага ў сталічным Re:Public’у.



Папраўдзе, калі зьбіралася на канцэрт, мною панавалі сумненьні: а што, калі і гэты канцэрт адменяць, як тое часта здараецца апошнім часам, альбо новая вакалістка Крыстын ня справіцца з партыямі Анлуісэ, і вечар будзе безнадзейна сапсаваны? І ведаеце, я памылялася.

Аніякай чаргі на ўваходзе не было, таму атрымалася спакойненька прайсьці і гадзін да васьмі бадзяцца па клубу, што, у прынцыпе, было магчыма з-за колькасьці прысутных. Музыкі выйшлі пад эпічнае інтра вельмі па-свойску – з ручнікамі і бутэлькамі піва. Бяз доўгіх размоваў пачалі граць. Я вельмі разгубілася, таму што з-за якасьці гуку цяжка было ацаніць ня толькі вакальныя здольнасьці Крыстын, але і ўвогуле пачуць каго-небудзь. На шчасьце, д’ябальская магія ўзяла сваё, і хутка гук быў выбудаваны. Можна было расслабіцца і паназіраць за паводзінамі шведаў.

Аркестранты ахвотна ішлі на кантакт з аўдыторыяй, тут асабліва вылучыўся басіст Андэрс, гралі ў сваё задавальненьне і травілі байкі. Напрыклад, як аднойчы Diablo Swing Orchestra давялося выступаць на фэсьце Brutal Assault з такімі монстрамі, як Cannibal Corpse ды Meshuggah. Але калектыў не разгубіўся і прымусіў усіх прысутных сьвінгаваць разам зь імі.

Дарэчы, музыкі і беларусаў заклікалі паказаць свае танцавальныя здольнасьці, чаму вельмі спрыялі “A Tap Dancer’s Dilemma”, “Guerrilla Laments” і “Voodoo Mon Amour”, якая будзе неадступна круціцца ў галаве яшчэ некалькі дзён. Прагучаў і новы сінгл “Jigsaw Hustle”, прычым, даволі дзёрзка, што не магло не ўзрадаваць. Беларуская публіка, у сваю чаргу, спрабавала пераўвасабіцца ў мясцовых Джонаў Траволтаў і Умаў Турман, і вынік Diablo Swing Orchestra вельмі спадабаўся. Так, мы зможам пасупернічаць і з жыхарамі цёплых краін, трэба толькі вывучыць некалькі па. Але сам гурт танчыць непераўзыдзена. Відаць, доўгія гады трэніровак.

Нездарма кажуць, што таленавіты чалавек будзе таленавітым ва ўсім. Акрамя забойнай музыкі і танцаў, музыкі зладзілі сапраўднае тэатральнае прадстаўленьне – пародыі, імітацыі галасоў, пластычныя жэсты, міміка – нішто не давала магчымасьці адарваць позірк ад сцэны. Нават разыгралі адмысловую сцэнку пад працоўнай назвай “Японскія школьніцы”. У галоўнай ролі выступіў віяланчэліст Йаханэс, які выканаў каларытны ўсходні матыўчык, што плыўна перайшоў у “Black Box Messiah”. Аказалася, японскія школьніцы любяць яшчэ і панк.

Для мяне апагеем канцэрту стала акустычнае выкананьне “New World Widows” ад Йаханэса і Крыстын, якая села за клавішы. Моцна, чульліва, палымяна – такія эпітэты прыходзяць у галаву. Крыстын выклалася па поўнай праграме, і ўжо не засталося ніякіх сумневаў – гурт працягне паўнавартаснае жыцьцё. Захаваліся глыбіня і драматызм вакальных партый, цяпер прыпраўленых салодкімі і крыштальна-пранізьлівымі абертонамі.

Не абышлося і без традыцыйных алкажартаў: музыкі пыталіся, ці п’ем мы тут водку. Выгукі залі былі даволі пераканаўчымі, таму, каб замацаваць посьпех, Diablo Swing Orchestra выканалі застольную “Vodka Inferno”.

Увогуле, на гурт было вельмі прыемна глядзець – сімпатычныя і таленавітыя людзі займаліся сваёй справай, зараджалі прысутных моцнай энергетыкай метал-кабарэ і самі пры гэтым атрымлівалі асалоду. Гармонія.

На жаль, не абыдуся бяз лыжкі дзёгцю. Пад канец выступу з гукам зноў пачаліся непрыемныя метамарфозы. Ня ведаю, за якія правіны на нашыя вушы звалілася жудасная перагрузка. Але потым давялося доўга адыходзіць, пужаючы міжвольна гучнымі крыкамі навакольле.

На біс зноў адыгралі “Vodka Inferno”, толькі ў двойчы паскораным тэмпе. Але беларусаў так проста ня возьмеш – адскакалі да дрыжыкаў у каленках. Узнагародай стаў дождж зь медыятараў, барабанных палачак, сэт-лістоў і зладжаная аўтограф-сэсія пасьля канцэрту.

Падвядзем вынікі. Прывабная зьнешнасьць таленту не перашкаджае. Японскія школьніцы слухаюць панк. У беларускіх металхэдах гінуць сьвінг-танцоры. А “Концерт Холл Групп” прывозяць да нас выдатныя каманды.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Адыграць першы цяжкі канцэрт ад Wake Up! у 2015 годзе выпала амерыканцам Within the Ruins і I Declare War. За кампанію паклікалі ўкраінскіх мясьнікоў Dysphoria. Здавалася б, людзі павінныя былі згаладацца па вятрухах і весялухах. Ва ўсялякім выпадку, гэта не Vanilla Sky. Але, як паказала практыка, чамусьці прыезд тлустых амерыканцаў асаблівага ажыятажу ня выклікаў. У клубе гойсаліся прыкладна дзьве сотні людзей, нагадвая наведвальнасьцю шоў The Black Dahlia Murder.

Сапраўды, дарэмна. Гэта быў менавіта той выпадак, калі на працягу ўсяго гіга можна заліпаць на сцэну стоячы слупом, і час пройдзе незаўважна. Першымі задаць мясца на сцэну паднялілся Dysphoria. Да гэтага хлопцы ўжо некалькі разоў качалі рыпнуты Джолік, а таксама заяўленыя хэдлайнерамі шматпакутных Underground Awards, якія, будзем спадзявацца, усё ж адбудуцца вясной у Гомлі. Па водгуках, у Джоліку атрымліваліся больш атмасферныя і эмацыйныя выступы ўкраінцаў. На гэты раз атрымалася неяк “прост” і людзі ля сцэны разварушыліся толькі тады, калі сам жа вакаліст гурта запрасіў падтрымаць “братоў-хахлоў”. Першыя шэрагі парухаліся трошкі, але так потым і стаялі на адным месцы.

На агременным абшары пустога танцпляцу паракаці-полем круціліся мошэры, якіх у гэты дзень было на дзіва шмат. Зьявілася меркаваньне, што нават калі б у перапынках паміж гуртамі гралі не хіты з 90-х, а ўсё тое ж мяса, яны б не спыняліся ўвогуле. Украінцы жа прясьвяцілі песьні заморскім хэдлайнерам і пасьля сэту працягласьцю ў палову гадзіны сышлі са сцэны. Адразу там жа зьявіліся музыкі з I Declare War і пачалі самастойна чэкаць свае інструменты (Within the Ruins, дарэчы, рабілі тое ж самае). Каманды каталіся зрэзаным складам бяз тэхнікаў, як бачна. Тут ёсьць і свае плюсы – кожны наладзіць свой інструмент менавіта так, як яму гэта трэба.

Пад сэты амерыканцаў распачалася сапраўдная вайна. Калі музыкі толькі палівалі людзей дывановым бамбаваньнем, то на танцпляцы асобна ўзятым асобам зьнесла дах і яны вырашылі завесьці бойку ў адну браму. Тыя, хто стаяў сьпіной да мошэраў, зрабілі вялікую памылку, стоячы такім чынам. Хлопцы і дзяўчаты раз за разам атрымлівалі пізьдзюлі нібыта выпадкова, так жа як і выпадкова ставіліся падножкі ўдзельнікамі сайкл-піту. Шкада, што наліковасьць аднаго-дзьвух вычварэнцаў можа сапсаваць некаму канцэрт. Яшчэ адзін дайвер прымудрыўся ўпасьці на падлогу, і кіруючыся інфай з сацветак яго забрала хуткая. Карацей, паці хард была яшчэ тая.

Музыкі ж нязмушана адыгралі свае сэты, не забыўшыся пасьля выйсьці да мерчавай стойкі і пафатаграфавацца з усімі жадаючымі. Джэймі Хэнкс, які паказаў усю моц свайго вакалу, прагукаўшы некалькі словаў у залу без мікрафона, на самой справе апынуўся душачкай. Як і астатнія музыкі, акія дзякавалі фанам і корчылі на камеры злыя твары. На тым вечар і скончыўся. Дзякуй арганізатарам за вось такія ідэйныя канцэрты. Тым больш, што некаторыя людзі называлі яго лепшым у жыцьці. Такія справы.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Лёша Wargun

12 лютага ў леташняй культурнай сталіцы – Горадні – павінен быў адбыцца канцэрт гурта “Ария”. Але, як стала вядома на днях, канцэрт адмянілі.

Яшчэ напачатку ў многіх аматараў зьяўляліся пытаньні, ці ня фэйк інфармацыя? Бо на сайце гурта Горадні не было ў сьпісе гарадоў туру. Потым горад у сьпісе зьявіўся, але не надоўга. Адмена канцэрту адбылася з-за нераскупленых квіткоў. Як паведамляюць арганізатары, з 1100 квіткоў распрадалі каля 300.

Трэба зазначыць, што для Горадні з насельніцтвам у 300.000 чалавек і гэта — нямалыя лічбы. Ня грэх з такой нагоды зьвярнуцца да падліку колькасьці мэтавай аудыторыі. Ну а частыя адмены канцэртаў падрываюць давер да арганізатараў.



Канцэрт павінен быў адбыцца ў начным клюбе “Альфа Цэнтаўра”. На разагрэве мусілі выступіць гарадзенскія гурты STUFF і NIKAMUZA. Уся інфармацыя па вяртаньні квіткоў будзе апублікавана ў суполцы мрапрыемства.

Аднойчы ў вечнасьць на самотным востраве, у краіне магутных вулканаў, тысячагадовых і халодных, як сама Сьмерць, ільдоў, маўклівых змрочных скал, сівых камянёў, на востраве, які сярод бясконцых акіянскіх прастораў плыве сабе далей ад загніваючай Эўропы з хуткасьцю 5 см у год, зьявіліся тыя, хто назаўсёды зьмяніў твар сучаснага пост-металу (як і мае асабістыя ўяўленьні аб ім як аб клішаванай, сумнай і выключна камерцыйнай прадукцыі).



Незвычайна глыбокая і рознабаковая, адначасова шчымліва лірычная і адчайна жорсткая, усепранікальна меланхалічная, напружаная і тонка псіхалагічная, агрэсіўная і ў чымсьці рэфлексыўная музыка, што прымушае пачуць подых Бясконцасьці, Вечнасьці, у якой грань паміж пранікнёнай цішшу й пранізьлівым воклічам танчэй за само Жыцьцё.

Sólstafir знакаміты сваімі непаўторнымі канцэртамі, поўнымі нястрымнай энергетыкі, якія пагружаюць у сьцюдзёныя хвалі тых болю, маркоты і змроку, што толькі і ператвараюць абывацеляў у людзей.


Гэта музыкі, што эвалюцыянавалі з чарговых 666-блэкераў да сапраўдных творцаў свайго, якія прайшлі доўгі шлях да чагосьці настолькі ўнікальнага, што крытыкі адносяць да асобнага жанру.

Гэтыя Майстры зь вялікай літары – Sólstafir – едуць да нас у Менск наўпрост да Дня ўсіх закаханых, каб і мы адчулі на сваёй скуры чароўны, даўкі, пякуча-ледзяны і нясьцерпна, да болю прыгожы смутак Ісландыі.

Што такое цяжкая музыка? Сэкс, наркотыкі, рок-н-рол? На самой справе, не заўсёды. Бывае і так: залікоўкі, іспыты, адзнакі. Шаноўнае спадарства, працягваем размаўляць пра цікавую працу музыкаў Беларусі.

Імя: Фёдар Трухачоў
Гурт: Афазия [hard’n’heavy]
Спецыяльнасьць: Загадчык кафедры «Электратэхнікі і электронікі Беларуска-Расейскага універсітэта»

Дзе пачалі працаваць раней: у гурце ці ва універсітэце?

Для мяне рок-н-рол – гэта свабода, творчасьць, вайна, але ня праца. Часьцяком музыка не дае сродкаў для існаваньня. Дакладней, на музыку мы трацім болей грошай, чым зарабляем на ёй. З іншага боку, пакуль гэта так, гэта чыстая духоўнасьць. Але я зразумеў тваё пытаньне. Гурт Афазия мы з братам Міхаілам арганізавалі ў далёкім 1995 годзе. Калі нам было па 18 год. А загадчыкам кафедры стаў у 2014-м. Мае доўгія валасы выдалі мяне, хаця я і так не хаваў свайго хобі. У савецкі час, магчыма, і былі б якія-небудзь праблемы, а цяпер галоўнае, каб спраўляўся з абавязкамі і меў навуковую ступень.

Ці не перашкаджае Ваша музычная дзейнасьць прафесіі загкафедры?

Самы вялікі канфлікт цікавасьцяў узьнікае паміж сям’ёй ды музыкай. Ведаеш, зьнешне выступ на сцэне здаецца простым і нязмушаным, але толькі музыкі ведаюць, колькі за гэтым хаваецца работы – рэпетыцый, запісаў, зьвядзеньняў, здымак… І кожны раз, калі вяртаешся з працы, сьнедаеш і пачынаеш вайну з самім сабой. Замест ТБ і канапы бярэш гітару і йдзеш на рэпкропку. І часьцяком акрамя сябе рокер вымушаны яшчэ змагацца з жонкаю, бытам. Ня ўсе перамагаюць. Некаторыя змагаюцца, але ў выніку «прагінаюцца пад зьменлівы сьвет». Наша новая песьня (чарнавая назва – «Воин рока»), якую мы цяпер пішам, менавіта пра гэта. Што датычыцца працы ва універсітэце, на самой справе, праца таксама творчая. Калі ёсьць жаданьне, то можна распрацоўваць новыя прылады, прыборы, вырашаць нявырашаныя матэматычныя задачы. Ды й са студэнтамі весела, яны спрабуюць цябе падкалоць, ты – іх. Але ў іх ёсьць яшчэ тое, чаго няма ў нас – маладосьць, энергія. У іх ёсьць цэлы нязьведаны сьвет, асьветлены зоркай з рэдкім імем «Сонца» :) (фраза з нашай песьні «У калідоры славы»). Хоць у загадчыка кафедры шмат і папяровай руціннай працы, часам хочацца звольніцца. Але гэта ня страшна, калі ёсьць мара.

Ці ведаюць калегі пра гурт? Калі так, то як ставяцца да гэтага?

Нармальна. У большасьці сваёй станоўча, асабліва дзяўчаты. Музыкі неяк падсьвядома падабаюцца жанчынам. Вось яна, непазнаная жаночая душа, галавой разумеюць, што ня лепшы варыянт для сямейнага жыцьця, але несьвядома цягнуцца. Часам граю што-небудзь на конкурсах ці карпаратывах.

Ці ведаюць пра гурт студэнты?

Я не выхваляюся перад студэнтамі – прыродная сьціпласьць. Хаця Ніцшэ казаў «Сьціпласьць – найвышэйшая мера ганарыстасьці». Але некаторыя пазнаюць. Тады адразу просяць распавесьці пра творчасьць, ім абы не працаваць. І маё ледзяное сэрца плавіцца, я здаюся, і цэлую пару распавядаю гісторыі з жыцьця. Памятаю, падслухаў размову двух студэнтаў «Гэта ж гітарыст Афазии, што ён тут робіць?». Было прыемна. Як ні дзіўна, калі ты на вяршыні свайго творчага шляху (у нас гэта было на здымках кліпаў «Я живой», «Путешественник», пасьля выданьня альбому «Я живой»), музыка часта сутыкаецца з зайздрасьцю, брудам. Адразу пачынаюць ворагі плёткі плесьці: «Ды я ведаю іх – лохі, граць ня ўмеюць, музыка прымітыўная, у дзецюкоў манія велічы». Гэта хвалюе, здаецца: «Так ты ж мяне нават ня ведаеш, каб такое казаць!». І толькі потым разумееш, што гэта неад'емны атрыбут славы. Калі твой бой сьціхае, то і пляткар сыходзіць да іншых, да тых, хто на кані. А добрыя водгукі застаюцца, дабро мацней. Мой сябар, таксама музыка, часта кажа: «Няма прарока ў сваёй айчыне».

Як ставяцца да Вас студэнты, калі пазнаюць, што Вы яшчэ і рок-музыка?

Я ня заўважаў, каб стаўленьне неяк кардынальна мянялася. Некаторыя ходзяць на канцэрты ў клубы, чым мяне бянтэжаць зьлёгку, я стаю, як балван зь гітарай на сцэне. Добра, што яшчэ не франтмэн :)

Ня поўніце сваю аўдыторыю за кошт студэнтаў?

Усё па-іншаму. Таму, хто набыў дыск – іспыт аўтаматам. Жартую. Калі сур'ёзна, то часам пытаюцца дыскі або запісы ў mp3, кліпы. Пра аўдыторыю: нядаўна быў у Белгарадзе, пазнаёміўся зь дзяўчынай у кафэ, гляджу ў плэйлісьце «В коридоре славы», разгаварыліся, аказваецца, у мужа ўсе нашы альбомы. Шлях песьні неіспаведны, часьцяком у нашым сьвеце шмат залежыць ад выпадку.

Неяк уплывае праца на творчасьць?

На наша жыцьцё шмат чаго ўплывае, гэта называецца – эфект матыля. Мая праца дазваляе заставацца побач зь людзьмі, іх радасьцямі і бедамі, можа быць, гэта дапамагае заставацца зразумелым для людзей. Пасьля выданьня нашай песьні «Прощай» многія прыхільнікі пыталіся: «Як вы прымудраецеся ператварыць у вершы такі даступны тэкст?»

У заключэньне хацелася б пажадаць усім заставацца самімі сабой. Змагацца за сябе і з самім сабой. Слухайце тую музыку, якая падабаецца, не зважаючы на меркаваньні крытыкаў і прыяцеляў. «Ня верце хіт-парадам, верце вушам» – як пяецца ў нашай песьне.

Імя: A.E.O.N.
Гурты: Massenhinrichtung, Folcore
Пасада: галоўны спецыяліст па супрацоўніцтве з замежнымі краінамі
Месца працы: навукова-вытворчы холдынг дакладнага машынабудаваньня “Планар”

Як Вы трапілі на цяперашняе месца працы? І чым дакладна даводзіцца займацца?

Скончыў факультэт маркетынга, менеджмента, прадпрымальніцтва ў БНТУ, пасьля пайшоў працаваць маркетолагам на “Планар”, літаральна праз некалькі год стаў выконваючым абавязкі начальніка аддзела маркетынгу. І нядаўна мяне перавялі ў кіруючую кампанію холдынгу. Галоўны спецыяліст па супрацоўніцтве з замежнымі краінамі – гэта нешта сярэдняе паміж маркетынгам, зьнешнеэканамічнай дзейнасьцю і вытворчасьцю. Даводзіцца вельмі часта езьдзіць у камандыроўкі, праводзіць перамовы, знаёміцца зь людзьмі, заключаць кантракты, прадаваць абсталяваньне…

Ці атрымліваецца пасьпяхова сумяшчаць працу і музычную дзейнасьць?

Я імкнуся адно з другім ня зблытваць. Часам атрымліваецца, часам – не. Аднак у мяне выдатны працоўны калектыў, і ўсе пытаньні, на шчасьце, можна вырашыць. Часам вымушаны чымсьці ахвяраваць, і, часьцей за ўсё, гэта музыка. У нас рэжымнае прадпрыемства, усё строга. Але я лічу, што гэта добра – працоўную дысцыпліну яшчэ ніхто не адмяняў. Мне вельмі прыемна працаваць менавіта на дзяржаўным прадпрыемстве, таму што ты рэальна адчуваеш, што карысны сваёй краіне. У гэтым таксама заключаецца самарэалізацыя. За ўвесь час, што я працую на “Планары”, мой сьветапогляд трохі зьмяніўся. Ніколі б не падумаў, што буду працаваць у гэтай сферы. А цяпер прызвычаіўся, і мне падабаецца, хоць часам жыццё праходзіць у дарозе.
Падчас вучобы было такое, што на некалькіх працах падрабляў і пасьля дзвюх начных зьмен ішоў на начны запіс. Давялося папрацаваць начным сторажам, прыбіральшчыкам, падсобным рабочым, фрэзероўшчыкам… Было цікава, ды й у юнацтве ўсё успрымалася прасьцей. Можна было ня спаць начамі.
Увогуле я лічу, што, калі хочаш займацца музыкай, аніякія працы табе не перашкодзяць. Заўсёды можна знайсьці кампраміс. Хтосьці ные, што няма грошаў ці часу, аднак у самых складаных абставінах можна выкраіць крышачку часу, каб заняцца тым, што зь цябе прэ. А калі ня прэ нічога, то ня трэба на гэта ўвогуле час траціць.

Дапамагаюць навыкі, атрыманыя на вучобе/працы, у музычнай дзейнасьці?

У першую чаргу – ангельская мова. Выключна дапамагла ў зносінах з лэйбламі, дзеля выпуску альбомаў. Яшчэ нямецкая, беларуская… Беларуская мова ўвогуле ідзе са мною поруч – школа была беларускамоўная, ва універсітэце шмат прадметаў было па-беларуску. Маркетынг… Ёсьць крыху. Але метал – гэта ж антыкамерцыйная музыка. Я буду рады, канешне, калі хтосьці выйдзе ў людзі і заробіць на металічнай музыцы шмат грошаў. Пакуль гэтага няма. А займацца металічнай папсой асабіста мне нецікава.

Кім марылі стаць у дзяцінстве? Музыкам?

Асаблівых мараў не было. Доктарам, касманаўтам, лётчыкам быць не хацеў. Музыкам, шчыра кажучы, таксама. Хіба толькі калі вучыўся ў музычнай школе. Мая настаўніца па хоры была галоўным прыкладам, і, магчыма, шмат чым я ёй зараз абавязаны. Выходзячы на сцэну часта ўзгадваю, што была такая Алёна Сяргееўна. Прыемныя ўспаміны…
Хацелася быць падарожнікам, вандроўнікам, але гэта ня праца, а лад жыцьця. У прынцыпе, я і зараз прытрымліваюся гэткага ладу жыцьця. У тым ліку, дзякуючы працы.

Што рабіць маладому музыке, калі хочацца тварыць, а соцыум, сям’я ціснуць з “сур’ёзнай прафесіяй”?

На мой погляд, працягваць займацца тым, чым яму хочацца, калі ён насамрэч можа нешта паказаць. Лічу, што чалавек павінен сам прыйсьці да сваёй прафесіі. Галоўнае – даказаць сабе і блізкім, які ты чалавек на самой справе. Калі ў табе ўбачаць рознабаковую асобу, будзе шмат шляхоў дзеля разьвіцьця.
Маці і бацька спрабавалі мяне пераканаць наконт музыкі, а потым убачылі, што ў мяне атрымліваецца, пачалі падтрымліваць. Шмат чаго ўдалася дзякуючы бацькам, за што ім, канешне, вялікі дзякуй. Я мог у “кулёк” паступіць бяз конкурсу, былі прэферэнцыі, аднак з парады бацькоў усё ж такі пайшоў у БНТУ. Зь мяне гэта зрабіла абсалютна іншага чалавека, аб чым я ніколькі не шкадую. Ёсьць нават такая прымаўка: калі ты па прафесіі музыка, шукай сабе цалкам іншую працу. Музыка – каштоўная забава, таму трэба добра працаваць.
Увогуле, метал аб’ядноўвае людзей, а не прафесіі. Вельмі прыемна, калі дырэктар, старшы памочнік прыбіральніка, мэнеджэр сярэдняга зьвяна могуць на канцэрце разам, абняўшыся, падтрымліваць якую-небудзь крутую каманду і адчуваць сябе людзьмі аднаго ўзроўня. Гэта каштуе многага.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота з архіваў героя

На сёньняшні дзень у сьвеце назьбіралася аграмадная колькасьць ведаў па ўсіх галінах навукі, гаспадаркі, культуры. І такая зьява як класіфікацыя дапамагае сістэматызаваць веды, каб было зручней у іх арыентавацца. Моладзевыя субкультуры – аб’ект навуковых і ня толькі дасьледваньняў. Металісты, хіпі, байкеры, скінхэды (але большасьць зь іх я называю “скінькедамі”, бо нават я іхную ідэялогію ведаю лепш за іх саміх) – гэта і ёсьць класіфікацыя субкультур. Але і знутры пералічаных груповак існуе свая класіфікацыя. Давайце паглядзім, якія класіфікацыі металістаў сустракаюцца на прасторах сеціва.

За апошні год Nemdis назапасіліся вялікай колькасьцю падзеяў. Тры сінглы, тур з топавымі фінскімі музыкамі, асабіста арганізаваны канцэрт у родным Барысаве. Вакаліст Яўген і гітарыст Сяргей адказалі на некалькі нашых пытаньняў і распавялі, на якой прыступцы гурт знаходзіцца сёньня.

Прывітаньне! Распавядзіце, чым сёньня жыве гурт? Калі ўжо можна будзе пачуць ваш новы альбом?

Сяргей. Прывітаньне! Скажам так, справаў у нас вельмі шмат. Праца, музыка, спорт час ад часу, і яшчэ раз праца, музыка (сьмяецца). Насамрэч вольнага часу няма зусім. І я лічу, гэта выдатна! Крута, калі ёсьць магчымасьць заўсёды сябе чым-небудзь заняць. Целік я ўжо сто гадоў не глядзеў. Але вось нядаўна вылучыў сабе некаторы час пад прагляд Walking Dead. Круцецкі серыял! Мы з братам разам завісалі пад яго. Вядома, больш за ўсё часу сыходзіць на Nemdis. Гэта любоў, я табе скажу.

Яўген. Вітаю. Гурт падобны да жывога арганізму. Цяпер мы набіраем моц і пачуваемся выдатна. Мы расьцем як музыкі, а гэта вельмі важна. Да сваёй улюбёнай справы – нашага гурта мы падыходзім прафесійна. Як сказаў Сяргей, з часам зусім туга, але што зробіш. Натуральна, што і матэрыял, які мы рыхтуем да новага альбому, стане значна сур'ёзней. Мы зробім усё магчымае, каб гэты альбом стаў важкім ня толькі ў беларускай музыцы!

Against The Current зводзіў Pelle Henricsson у шведскай студыі Tonteknik Recording, а ня так даўно выйшаў ваш сінгл, дзе ў якасьці запрошанага вакаліста сьпяваў Lawrence Mackrory з Darkane. Адкуль такія сур'ёзныя сувязі са скандынавамі?

Яўген. Гэтыя сувязі складаюцца з-за велізарнага жаданьня рабіць максімальна якасна сваю музыку! Не сакрэт, што шведскія гукавыя майстры адны зь лепшых на планеце. Мы хочам, каб наступны наш альбом гучаў на ўзроўні сусьветных каманд!

Сяргей. Насамрэч, сінгл Whisper, Scream and Silence мы таксама зрабілі цалкам у Швецыі. Так што гэта ўжо 3-я праца ў гэтай паўночна-эўрапейскай краіне. Асабіста я заўсёды лічыў шведскі метал адным з самых лепшых у сьвеце. І ўсё дзяцінства галоўным чынам слухаў шведаў, як і іншыя хлопцы ў гурце. Таму мы і вырашылі ўсё рабіць у Швецыі.

Яўген. Ну, а з Лоўрэнсам наогул атрымалася цікава. Пачуўшы наш сінгл The Lament, Лоўрэнс вельмі выдатна ацаніў яго. Дзесьці ў жарт мы прапанавалі яму прасьпяваць разам, на што той адказаў «Добра! Давайце паспрабуем.» У нас ужо была гатовая песьня, якую мы жадалі зрабіць эксперыментальнай у плане вакалу, і Лоўрэнс ідэальна выглядаў у ёй. Паслухаўшы дэмку гэтай песьні, Лоўрэнс пагадзіўся, чаму мы былі вельмі радыя! Вынік атрымаўся афігенным!!!

The Door to the Unknown, The Lament. На гэтых рэчах гурт значна зьмяніў саўнд, калі параўноўваць зь першым альбомам. Ці ёсьць сёньня ў гурта нейкі арыенцір, ці ж працэс ідзе сваім ходам сам па сабе?

Сяргей. Ня трэба забываць і пра ўзгаданы ўжо сінгл Whisper, Scream and Silence. На гэтым сінгле гук ня меней эксцэнтрычны. У сілу таго, што мы не прытрымваемся пэўнага стылю, а ставім яго толькі ў аснову, MDM я маю на ўвазе, у гучаньні, аранжыроўках, у пабудове песень, іх настроі заўсёды можна пачуць нейкую разнастайнасьць. Да таго ж, мы не імкнёмся да шаблону. Я ніколі не разумеў гурты, у якіх усе песьні падобныя адна да адной і складана вызначыць якая песьня грае. Мне гэта ніколі не падабалася. Я лічу, што песьні павінныя быць розныя. Ды й зразумела, што гук на альбоме будзе адзін. Але ўсё ж гэта будзе рознапланавая музыка, дзе будзе шмат эмоцый, цэлая палітра колераў і настрою, і яна будзе абавязкова музычнай і будзе бачна, што гэта Nemdis.

Яўген. Упэўнены, што арыенціры ў пэўных згаданых песьнях складана ўгледзець. Яны ўсе розныя. Як і рознымі будуць наступныя песьні. Асабіста нам падрыхтоўваць альбом падобны як па матэрыяле, так і па гучаньні з Against the Сurrent, не зусім цікава. Той альбом атрымаўся цалкам прыстойным і нам ён падабаецца, але пошукі сябе ў музыцы працягваюцца, і таму новы матэрыял, як вы змаглі пераканацца, будзе іншым. І так, на маё меркаваньне, павінна быць, інакш лепш шукаць сябе ў іншым.

Увесну мінулага году вы адыгралі два канцэрты зь фінскімі монстрамі Children of Bodom у Піцеры і Маскве. Распавядзіце, як уражаньні? Як прыняла расейская публіка? Атрымалася трохі закантачыць зь фінамі? Як яны зь сябе?

Сяргей. Была такая справа. Цэлы фільм можна зьняць пра наш тур)) Гэта было весела. Праўда, падрыхтоўкі было вельмі шмат. Велізарная колькасьць справаў па арганізацыі. Як заўсёды бракавала пару дзён то на тое, то на гэта. Ну ведаеш, як яно бывае. Калі распавядаць усё, то гэта трэба ісьці ў карчму, замаўляць шмат піва. Гутарка будзе доўгай. Фіны вельмі крутыя. Узровень у іх дужа высокі як у тэхнічным, так і музычным плане. Але пры гэтым пабухаць яны таксама мастакі. На сцэне п'яныя выступалі. Гітарыст пасьля канцэрту ў Маскве ледзь са сцэны сышоў, пад рукі спускаўся. Як ён граў, не разумею. Але паўтаруся, яны вельмі крутыя як прафесіяналы.

Яўген. Самі разумееце, мы ехалі ў тур з Чылдрэнамі быўшы малавядомымі, можа нават і невядомымі для той расейскай публікі, якая прыйшла на канцэрт. Але павінен сказаць, нас прынялі на «ура»! Больш таго, арганізатары гэтага туру сказалі, што наш выступ у Маскве наогул можна лічыць посьпехам, таму што вельмі рэдка гурты, якія грэюць топавыя каманды, атрымліваюць такі прыём, як было ў нашым выпадку. Расьпешчаная маскоўская публіка рэдка да каго ставіцца цяпло. У нейкім родзе гэтыя канцэрты былі для нас нейкім іспытам і мы зь ім справіліся! І нават наш гітарыст Андрэй, які баіцца высокіх сцэн, адыграў на вышыні ў прамым і пераносным сэнсе на даволі высокай сцэне піцерскага А2!

Як у складзе зьявіўся Аляксей Гладыш?

Яўген. Усё пачалося са знаёмства бас-гітарыста Дзяніса зь Лёшам. У той час Лёша ўдарна сядзеў за барабаннай усталёўкай адной з самых вядомых і паважаных беларускіх каманд Vicious Crusade. З часам Лёша, дзякуючы Дзянісу, пагадзіўся граць з намі, праўда, у першыя часы на сесійных пачатках, але з часам стаў паўнавартасным і паўнапраўным удзельнікам гурта. Лёша выдатны чалавек і неверагодна вопытны музыка!

Ці зьбіраецеся яшчэ ладзіць канцэрты ў Барысаве, як вы рабілі гэта ў траўні? Мяркуючы па наведвальнасьці, людзі там гэтага вельмі чакаюць.

Яўген. Доўгі час у Барысаве не было метал-канцэртаў і Metal for Borisov, які адбыўся летась, быў як глыток паветра для гэтага індустрыяльнага гораду. Для мяне, Дзяніса і Сяргея гэта было ўвасабленьнем маленькай дзіцячай мары адыграць у родным горадзе! Пасьля нас там хлопцы з Sun Road-21 і Rise in Rage арганізоўвалі сэйшан. Гэты запушчаны намі і нашымі сябрамі з гурта R6M5 рухавік трэба падтрымліваць і нарошчваць абароты! Барысаўская публіка вартая добрых альтэрнатыўных канцэртаў! Хто ведае, можа названы канцэрт стане традыцыйным. Гэтай вясной мы плануем выступіць аднымі зь яго арганізатараў і прыняць у ім непасрэдны ўдзел! Так што ёсьць верагоднасьць сустрэчы з барысаўчанамі ўжо ў хуткім часе! Мы самі вельмі хочам гэтага!

Сяргей. Калі чакаюць, то вядома. Тым больш, што канцэрт быў насамрэч добры і публіка прыйшла выдатная! Адчувалася іх энергетыка і жаданьне выдатна правесьці час. Хлопцы і дзяўчаты малайцы! Зь некаторымі зь іх мы яшчэ некалькі гадзінаў балбаталі пасьля канцэрту і а 12 ночы пачалі сьвяткаваць мой Дзень Нараджэньня!) Хто будзе чытаць з Барысава, усім велізарнае прывітаньне!!!

У нас на сайце ёсьць цыкл артыкулаў, свайго роду ўгарных гісторый ад беларускіх музыкаў. Падзеліцеся адной-парачкай?

Яўген. Гісторый усялякіх пацешных хапае) І найвялікая іх колькасьць здаралася ў далёкіх паездках. У Дэгендорфе, Нямеччына, пасьля канцэрту быў вельмі доўгі вечар, нават ноч. Бліжэй да раніцы немцы ўжо маглі хвацка мацюкацца, а адзін з нашых хлапцоў вёў гутарку з драўляным дзятлам на расейскай, і мяркуючы па яго гутарцы, дзяцел разумеў яго)

Напрыканцы скажыце некалькі словаў нашым чытачам.

Яўген. Хай гэта будзе некалькі агітацыйна і трывіяльна, але ўсё ж — слухайце і падтрымлівайце беларускія гурты, хадзіце на іх канцэрты, чытайце беларускія музычныя сайты, бо толькі так і разам метал у нашай краіне будзе ня проста словам і ўспамінам пра мінулае, а сучаснасьцю, і, спадзяюся, масавай зьявай!

Сяргей. Як і заўсёды нашыя пажаданьні: слухайце добрую і правільную музыку, слухайце рок-н-рол. Прыходзьце на канцэрты! Клапаціцеся пра сваё. Усім метал і павага!

Праз два тыдні Eluveitie выступяць у Менску. Вось і добрая нагода пагутарыць з нашымі Forodwaith аб сумесным туры. Як гэта было – катацца разам са знакамітымі швейцарцамі. Наколькі яны бадзёрыя і да чаго быць гатовай беларускай публіцы.

Размова ў нас адбылася зь гітарыстам і кампазітарам віцебскіх фолк-меладэзераў, Міхаілам «Helkar» Каралёвым.

Значыцца так.
Як толькі прыехалі ў Кракаў, падняліся на бэкстэйдж. Калі ўбачыў іх ужывую, шчыра кажучы, крыху трухнуў) Думаю: мне тут і стаяць страмнавата, а як я наогул граць буду… Усе такія сур'ёзныя, занятыя, нешта там на сваёй мове гавораць)

Спачатку ня ведаў, як і падступіцца, плюс яшчэ і не на нашай мове трэба зь імі размаўляць, балазе веданьне замежнай мовы маецца, і досыць нядрэннае. Перакінуліся парай словаў – і ўсё, потым наш сэт, канцэрт поўным ходам, іхны сэт… А потым знаёмства пачалося як мае быць) Трохі гарачыльных напояў – і панеслася! Абмеркаваньне выступаў, апошняга і наогул… Карацей, музыка – музыка з усяе сілы) І на іншыя тэмы пагаварылі… Шчыльна пагутарыць атрымалася толькі з Крыгелем. Адразу хачу сказаць, што мужык выдатны! Абсалютна адэкватны і кампетэнтны ў сваёй справе чалавек. Ганна і Ніколь таксама добрыя) Увогуле, усе прыемныя людзі.

За Беларусь выпілі? =)

Канешне! Ніколі нават ня думаў, што Крыгель у нас будзе на разьліве сядзець =)
У нас ня так шмат часу было пагаманіць. Калі я ім сказаў, што яны да нас прыязджаюць у лютым, ён нібы ўпершыню чуў.

Дарэчы, шапку ён здымаў?

Дарэчы, не! Заўсёды ў ёй :D

Ну а па райдэры ці былі ў іх нейкія цікавыя размахі? Ну кшталту шлюхаў і коксу ў грымёрку. Або, як у Металікі, паасобныя пакоі для масажу, для більярду, для адпачынку тэхперсаналу, бухгалтарскай камандзе, напрыклад? =)

На вочы я іхны райдэр ня бачыў, вядома. Але ў іх была асобная грымёрка. Аркона і Skalmold былі ўдваіх у адной, а Eluveitie заўсёды адны былі. Вядома, ежа, выпіўка ў вялізарнай колькасьці. Але гэта тое, што мы бачылі, а хто яго ведае, што ў іх там рабілася ў грымёрцы або ў іхным найтлайнеры. Яны, дарэчы, падарожнічалі ў туры на неў*бацельскі крутым бусе. Можа, за яго сьценамі і рабілася што круцейшае) Ня ў курсе, мяне туды, на жаль, не запрашалі, а можа, і на шчасьце :D

Ну а польская публіка бадзёрая была? У параўнаньні з нашай. Вось возьмем за прыклад вас, Forodwaith умее трымаць залу. Eluveitie – бясспрэчна. Як ім будзе ў нашым Рэпабліку, як лічыш?

Польская публіка значна больш бадзёрая за нашую. Вось калі б у нас, напрыклад, быў разагрэў, усім было б на йго сраць: “Хутчэй вывадзіце хэдаў! Бо тут яшчэ некага слухаць трэба…” Ведаем такое.

Там жа я не заўважыў у аніводным горадзе падобнага. Мы ўпершыню прыехалі ў Польшчу, і людзі слухалі нас, услухоўваліся, трэшылі, каўбасіліся, вадзілі карагоды, скакалі і танчылі. Некаторыя нават нам падпявалі о.О

Ці шмат сабіралі? І што то былі за клубы?

Клубы супер! Гук, апарат – на ўзроўні! Людзей вельмі шмат было, упершыню выступаў перад такой колькасьцю народу. 1000 – 1500 чалавек, недзе так. А ў Варшаве, магчыма, і болей за 1500.

Лагічнае пытаньне. Дык чаму ж на менскі канцэрт не зрабілі супорт?

Ня ў курсе. Ведаю, што ўвогуле ўвесь іхны тур запланаваны без супорту. І толькі ў Польшчы і яшчэ ў нейкай краіне бывалі разагрэвы. Ня ведаю, як так выйшла.

Ну і як Eluveitie ўжывую?

Вельмі якасна. Я ня ўвесь сэт абсалютна слухаў, але тое, што чуў, было крута. Вакал, што чысты, што экстрым, былі добрыя. І самі музыкі, усё зладжана. Вось толькі не хапала руху на сцэне, як па мне. Часам хацелася, каб яны паадрываліся, галовамі памахалі, ну ты разумееш =)

А флейтавы саляк у Inis Mona лажалі? =)

Нее! Здаецца, усё было норм.

Чакаем і рыхтуемся да канцэрту. А за падрабязнасьцямі йдзем на нашую Афішу ці ў сустрэчу ўкантакце

Працягваем распавядаць пра бачныя беларускія гурты мінулага. На гэты раз успомнім трэш-фолк-метал банду Vicious Сrusade. Іх басіст Сяргей Адзінец падзяліўся з намі сакрэтам посьпеху па-за межамі Беларусі і падарыў надзею на тое, што калі-небудзь гурт зноў вернецца на сцэну.


Vicious Сrusade – бясспрэчна арыгінальны гурт для беларускай цяжкай сцэны. Як вы прыйшлі да падобнага гучаньня? Хтосьці паўплываў ці адразу была ідэя – стварыць нешта такое, чаго раней не было?

Па-першае, дзякуй за добры водгук, прымаю гэта як камплімент. А пра гучаньне гурта магу сказаць толькі адно: так, мы намагаліся знайсьці менавіта свой гук. Заўсёды і ўсюды! Што датычыцца песень, якія былі напісаныя Vicious Сrusade, то тут у кожнай кампазіцыі ёсьць часьцінка кожнага з нас.

На Ваш погляд, якім чынам гурт дабіўся посьпеху ня толькі ў Беларусі, але і ў тых жа Расеі, Украіне? Бо ў нашым музыкальным асяродзьдзі ўсё часьцей чутна фраза: “Прабіцца немагчыма!”

Усё магчыма! Я схіляюся да меркаваньня, што ўсё залежыць ад таго, што вырабляе гурт: якую музыку, песьні. Так атрымалася, што вельмі многае са зробленага Vicious Сrusade спадабалася людзям. Наш гурт можна было пачуць на радыё, прычым ня толькі ў Беларусі. Потым многія журналы пачалі пісаць пра нас, браць інтэрв’ю. Далей – прапановы канцэртаў.

Наколькі мне вядома, на пачатку 2000-х гурт пайшоў на перапынак. Гэта як-небудзь паўплывала на адносіны паміж вамі, музыку, тэксты? Ня ўзьнікла жаданьня заняцца чым-небудзь іншым?

На адносіны ў гурце гэта ніяк не паўплывала. Усё засталося, як і было, на пазітыўнай хвалі. Што датыцыцца менавіта мяне, то ў гэтай своеасаблівай фортачцы зьявіўся новы гурт “Стая”. Я няўрымсьлівы чалавек, мне вельмі хацелася руху і музычнага запалу.

Як так здарылася, што, на першы погляд вельмі пасьпяховы гурт, распаўся? Ці гэта таксама перапынак, проста зацяжны?

Гэтая паўза ў творчасьці зьвязаная зь пераездам удзельнікаў гурта ў іншыя краіны… Але на жаль ніякіх прагнозаў адносна нашага вяртаньня даць пакуль што не магу.

Калі не сакрэт, цяпер хто чым займаецца? Вы маеце зносіны адно з адным?

Так, зносіны маем, але рэдка…Тацьцяна Лабада паехала ў Канаду. Лёша Верцель – у Амерыку. Баграт Вартанян – у Маскве, разам з Калдуном. Дзіма Басік заняты працай, сям’ёй, у яго нарадзіўся сын. Лёша Гладыш перыядычна езьдзіць з кавер-гуртом у Арабскія Эміраты. Я застаўся тут, у мяне фірма. Што датычыцца музыкі, то зьвязаўся з Аляксандрам Kiss’ам. Робім музыку для нашага гурта Attraction.

У першы дзень апошняга месяцу зiмы Менск скалынаў блэк-метал гiг касьмiчнага маштабу, што аднак неяк незразумелым мне чынам усунуўся ў невялiчкiя, але ўтульныя памеры «Алекса».

Да нашага роднага гораду-героя дабралося цэлае сузор'е гуртоў хай пакуль i не зусiм сусьветна вядомых, але якасных проста да несьцярпiмасьцi. Упершыню ў Блакiтнавокай адзначылiся прадстаўнiкi фiнскай чорнай сцэны (першаадкрывальнiкамi былi Rienaus і Hell Spirit), таксама ўдзельнiчалi фантастычныя ўкраiнцы Raventale, ix барбары-суайчыньнікi Balfor i, вядома, нашыя родныя Infestum.

Пачыналiся падзеi з таго, што, як вiно ў бочках, ля сярэднiх памераў клубу-рэстарацыі блукаў велiзарны натоўп суворых металюг. Затрымка ўваходу недзе на гадзiну (напэўна з-за спазьненьня ўкраiнцаў на мяжы), як i вытрымка добраму вiну, гэтаму натоўпу толькi надала асаблiвы пах, смак і настрой.


Вытрымка скончылася — і вiно палілося ў куфлi i кубкi. Палілося ракой. I вiно проста цудоўнае. Канцэрт з сапраўднай, у лепшым сэнсе андэграўнднай i металiчнай атмасферай, жорсткай, агрэсiўнай i, тым ня менш, аб'яднаючай нас усiх у зале ў адное суцэльнае, у адзiны арганiзм, нават — у адзiную клетку, у нейкую таямнiчую iстоту, што ў аднадушным парыве гарлапанiць, вiскоча, трасе хаерам, рукамi і адно адным, слэмiцца, нешта нават танчыць, п'е нешта алкагольнае й зноў гарлапанiць, вiскоча, танчыць…

Зьдзiвiлi таксама вельмi добры (што нечакана для гэтай клуба-рэстараннай пляцоўкi) гук, прафесiйныя паводзiны аховы, што мякка, ветлiва й спакойна, але надзвычай хутка, метадычна й эфектыўна перашкаджала людзям зьнiшчаць мэблю, сцэнiчнае абсталяваньне i адно аднаго.

Цемра ў зале з-за тэхнічных праблем была амаль што поўная, але, як ня дзіўна такое казаць, гэта толькі згуляла на руку падзее. Таму што гэты ўсепранікальны змрок унёс вялізны ўнёсак у той самы андэграўдна-блэкерскі дух, які зьяўляецца адметнай рысай гігу. І музыка, і размаляваныя твары, і сцэнічная вопратка, усе часткі паззлу склаліся ў карціну проста невымернай глыбіні і годнасьці.

Адкрывалі магічнае дзейства менчукі Іnfestum. Так як прахадных гуртоў на фэсьце не было, пачалі яны адразу вельмі моцна, драйвова, быццам зходу акунаючы нас у сьвет беспрасьветнага змроку, болю, лютасьці. Натхняемыя моцнай падтрымкай з залы, музыкі выклаліся па-поўнай, зь першых хвілін зарадзіўшы залу энергіяй, што б'е па-за межы Алексу некуды ў халодныя зімовыя нябёсы.

Потым Rienaus. Фіны ўжо павышаны беларусамі градус удала падтрымалі. І, магчыма, ня толькі падтрымалі, але яшчэ падбавілі энерганосьбітаў у ахвярнае вогнішча Сатаны. Была заўважана нават запальнічка, узьнятая ў паветра нейкім гледачом. Франтмэн тварыў сапраўдны трэш — на выдатна кантактаваў з залай пры дапамозе пантамімы, танцаваў нейкі ніжні брэйк, па максімуме выкарыстоўваючы партэр і нават кідаўся ў слэм. Пачуцьцё яднаньня музыкаў з залай дасягнула нябачаных мной раней вышынь.

Але, як выявілася, гэта было яшчэ далёка ня ўсё. Ужо вышэй межаў разагрэтая зала плюс, як высьветілася, вядомыя і ўлюбёныя ў нас украінцы Raventale атрымалі яшчэ больш цудоўны вынік. Цудоўная музыка з прысмакам атмасферы лілася нібыта зь нябёсаў (ці пекла), захопліваючы ўсе струны твайго сэрцу, мозгу й цела, ператвараючы цябе ў непасрэдную частку таго, што адбываецца на сцэне. Быў проста наймацнейшы агульны адначасовы аргазм.


Далей — моцны працяг з боку іншых украінцаў Balfor. І зноў — выдатна ўсё! Жорсткая атмасфера, поўная крыві, бруду і гвалту. Музыкі таксама рабілі нешта неверагоднае, але, мне здаецца, напал трошачкі сьціх. Напэўна таму, што ўсе крыху стаміліся на чацьвёртую-пятую гадзіну канцэрту. Нягледзячы на гэта, хлопцы выдалі добра, дакладна не далі нікому заснуць. Ну, амаль нікому :) Але тых хлопцаў, хто праспаў у прыбіральні паў-канцэрту не абудзіў бы, здаецца, і апакаліпсіс.

Завяршалі Hell Spirit. Тут нават мёртвыя (а некаторыя з прысутных к таму часу вельмі іх нагадвалі) палезьлі з могілак, кутоў і сталоў зь півам. Адкрыўся нейкі шосты подых,
хваля яднаньня зноў захліснула людзей. Нібы пушынкі, вялізныя металісты лёталі ў паветры, слэм быў такі, што здавалася, нібы ты апынуўся ўнутры вялізнай мясасечкі. У вакаліста пару разой зьбівалі стойку зь мікрафонам. Да што там стойка, некальні разоў ледзь ня падала нават велізарная сцэнічная калонка.

Абагульняючы. Ніколі нават па аніякім відэа-лайвах ня быў сьведкам той смачнай цёмнай атмасферы, таго агульнага неверагоднага настрою, што панавалі ў невялічкім па памеру клубе вечарам 1 лютага ў родным Менску.
Тэкст: Аляксей Карчэўскi
Фота i вiдэа: Дыяна Прымшыц

Гурт Vein of hate выдаюць свой новы альбом 'Dualist' у лютым, пры дапамозе адразу трох лэйблаў: NitroAtmosfericum productions (Расея), MORE HATE productions (Расея) i RTM productions (Германiя). Так сама гурт прапануе паслухаць яшчэ адзiн трэк з новага альбому, якi мае назву Reaching to the god.

Стыль: Epic Heavy Doom Metal
Гурт: Wartha
Альбом: Azure Lakes
Год: 2015
Краiна: Беларусь

Трэклiст:

1. Busłovy Stohn (Intro)
2. Starpath
3. Źmiej Voziera
4. Što J Pa Moru
5. Azioraŭ Błakitnych
6. Dajcie Im Pamierci
7. Heritage
8. Viadźmar
9. Ziamla (Mroja Cover)

Беларускi эпік/хэві/фолк метал гурт Wartha пасьля далёкага 2013 нарэшце ашчасьлівіў слухачоў новым альбомам, названым «Azure Lakes».



Як відавочна ўжо па назьве, гэта альбом пра нашую блакітнавокую Беларусь, краіну азёр й з сумнай, драматычнай і часам трагічнай гісторыяй. Альбом, натхнёны падзеямі крывавай старажытнасьці, нашымі легендамі, паданьнямі й рэчаіснасьцю, што ня менш за іх поўна смутку і страшэнных падзей.

Праца распавядае пра журботы, катаваньні, пра ўсе тыя незьлічоныя выпрабаваньні, празь якія прайшоў беларускі народ, пра невядомых бязьвінна й бяссэнсоўна забітых, пра тое, што Сьмерць заўсёды побач, невялічкія кавалачкі шчасьця і сьвятла, якія нам, як міласьціну жабракам, кідае часам Жыцьцё, толькі адцяняюць агульную безнадзейнасьць, жорсткасьць і смутак, ад якіх не сысьці, не схавацца. Усе твае справы, усе подзьвігі зьнікнуць, толькі крумкач будзе лётаць па-над пустымі вачніцамі… Memento Mori нават сярод шумнага сьвяточнага балю, калі здаецца ўжо, што перамога ў тваіх руках. Памятай, Марана заўсёды побач зь Пярунам…

Здабытак герояў ператвараецца ў пыл, целы іх ядуць чэрві, Зло перамагае, ворагі катуюць Радзіму, зямля стогне, буслы вяртаюцца на пепялішча, боты чужынцаў топчуць палі, рукі іх паляць дамы, рэчаіснасьць, здрады і атрутныя думкі зьнішчаюць мару…

Але, як бы не было цяжка, як бы не панавала Кашчавая Старая, насапраўды нічога не бессэнсоўна. На попеле вёсак вырастаюць гарады, пасьля доўгага шляху журавы вяртаюцца, памяць пра подзьвігі ў безнадзейных войнах жыве стагодзьдзі, нашчадкі бяруць заржавелую зброю са спрахнелых далоняў невядомых ваяроў, сканчваючы іхную, здавалась б, безнадзейную справу.



А побач са штодзённымі трагедыямі веку, з асабістымі апакаліпсісамі — незвычайна прыгожая прырода, не кужэльная атрутна-яркая, а стрымана-прывабная, не калярова-пышная, але маляўнічная, нібыта карціна сапраўднага Майстра. Старажытныя, задуменныя, поўныя спрадвечнага мудрага моцу лясы, блакітныя, крыштальна чыстыя азёры, ціхія, спакойныя і цёмныя рачушкі, што час ад часу нясьмела выходзяць са тысячагадовай цемры бору, сівыя камяні, волаты-валуны, залатыя, акропленыя потам і крывёю палі. Спрадвечная Бацькаўшчына, нязьменная, бачыўшая ўсё жыцьцё народу, ад дзяцінства да сталосьці, якая як сапраўдная Маці карміла, паіла й ўзгадавала нас. Тое, што было перад і застанецца апасьля.



Уводзіць у альбом невялічкае інструментальнае інтра пад назвай «Busłovy Stohn». Яно прыводзіць нас да агульнага настрою альбому, да самых глыбінь прамакае нашыя душы яго пахам, смакам і колерам.

Далей ідзе «Starpath», нясьпешны, у чымсьці нават баладны ангельскамоўны распавед пра Млечны Шлях, пра ўсю тую вольнасьць і прыгажосьць, што ён сымбалізуе, пра тое, як ён спрадвеку сваёй касьмічнай велічнай прыгажосьцю дае людзям Надзею, натхняе іх быць нечым лепшым і мацнейшым за тое, чым яны ёсьць.

"Źmiej Voziera". Сьпеў пра сумны шлях мужнага волата, што выйшаў на бойку зь легендарным жудасным Зьмеем Возера, нягледзячы на ўсе перашкоды, жудасныя чуткі і старажытны праклён. Ён, як і шматлікія іншыя, быў забіты магутным монстрам, зброя яго і дасьпех застаўся на тым жа месцы, што й целы іншых адважных, што прыйшлі раней.



"Što j pa Moru" — кампазіцыя, якая заснавана на народным сьпеву, перапрацаваным музыкамі. Цудоўны, магутны й прыгожы голас Эльвіры, які надзвычай ўдала кантрастуе з мужчынскім гроулам і жаласна чыстым сьпевам гітары. Адна з найвыбітнейшых песень альбому.

«Azioraŭ Błakitnych» — цэнтральны, галоўны, і, напэўна, ва ўсіх сэнсах лепшы трэк, што даў назву самому альбому. Гэта крык душы, што распавядае, абагульняючы, пра гісторыю беларускага народу, сьпеў пра тое, што як бы не было цяжка, як бы не напавала вакол Цемра, сапраўдны дух ня зьнішчыць, ён жыве ў людзях.

«Dajcie im Pamierci» — пра бясконцыя войны, што грукаталі па нашых лясах, балотах і гарадох, пра мужных ваяроў, што абаранялі Радзіму, пра глыбокую Дрыгву, што міласэрна хавае побач былых ворагаў, што загінулі, зьліўшыся ў абдымкі Сьмерці.

«Heritage» — хэві-метал баевічок, лірыку якога
складае знакаміты купалаўскі верш, перакладзены на мову Дыкенса.

«Viadźmar» — змрочны аповед-успамін, мне так здаецца, што пра Ўсяслава Чарадзея, поўны атмасферы панурых курганаў, нясьпешных думак аб тым, што было калісьці і яшчэ можа быць… «Кідай ўсе справы, хадзем з намі, мы будзем жыць вечна ў вяках!»

Закрывае альбом «Ziamla», кавер на гурт Мроя. Сапраўдная, трошкі сумная, поўная болю, але насычаная сапраўднай любоўю малітва-прысьвячэньне роднай старонцы.



Слухаць альбом

“Хто ня памятае мінулага, асуджаны зноў перажыць яго. Безьліч разоў”, – слушна заўважыў у свой час Уладзімер Караткевіч. Менавіта таму мы вырашылі пакрысе распавядаць табе, цікаўны чытач, пра тое, што адбывалася зь беларускім металам раней. Пра былых герояў і зорак, іх прыгоды, а таксама пра тое, чым жывуць гэтыя людзі сёньня. З гэтай нагоды распачынаем нашу новую рубрыку “Спадчына”.



Наша першая ластаўка – гурт, які лічаць ветэранам беларускай традыцыі death-metal – “Exhumator”. Нарадзіўся ён у 1989 годзе ў Менску намаганьнямі двух чалавек – Ігара Сільнічэнкі і Антона Архіпава.

Мы сустрэліся з Ігарам і крыху пагаманілі пра мінулыя часы, вясёлыя і ня вельмі гісторыі ды сучаснасьць. Вось што атрымалася…

З чаго ўсё пачыналася? Як вы прыйшлі да металу і да ідэі заснаваць гурт?

Усё здарылася само сабой: частка гурта разам вучылася, хтосьці тусіў разам, рабіў нейкія праекты. Так і пазнаёміліся. Зразумела, слухалі падобную музыку – death-, thrash-напрамак, і ня толькі. Напрыклад, нашаму бубначу таксама падабаўся jazz, fusion.

У той час палітычная сітуацыя была вельмі нестабільная – мінаў перыяд жыцьця вялікай краіны, і пачыналася нешта абсалютна новае. Сьвядомасьць людзей таксама трансфармавалася. І мы вырашылі, што сваёй музыкай будзем ускрываць розныя цікавыя рэчы ў грамадстве і потым аналізаваць іх, дасьледваць, як тое адбываецца пры эксгумацыі. Таму і абралі назву “Exhumator”, якая універсальна гучала і па-руску, і па-ангельску. Да таго ж, паколькі мы гралі цяжкую музыку, назва адпавядала.

Аднойчы, калі нашыя фанаты вярталіся пасьля канцэрту ў “трансфармаваным” стане, яны разграмілі некалькі тралейбусаў.

А якой была музычная тусоўка ў 90-я?

Такой жа, як і цяпер. Бадай што тады яна была больш “неабчасанай” – у моладзі не было столькі абавязкаў, як цяпер. Людзі былі бесшабашныя, на ўсіх канцэртах штосьці адбывалася. Напрыклад, аднойчы, калі нашыя фанаты вярталіся пасьля канцэрту ў “трансфармаваным” стане, яны разграмілі некалькі тралейбусаў. Але тады праблему вырашылі палюбоўна, сёньня такое б наўрад ці пракаціла. Увогуле фанаты былі вельмі актыўныя, іншы раз мы зь імі зьбіраліся, глядзелі музычнае відэа, што таксама было ў навінку.

Раней у людзей ня так моцна пераважалі матэрыяльныя каштоўнасьці. Яны прагнулі новай музыкі, інфармацыі. А яшчэ быў вельмі цікавы перыяд, дзесьці 95-98 годы, калі на радыё і тэлебачаньні вельмі актыўна працавалі музычныя рэдакцыі: у кожнага канала была свая металічная перадача.

Асобная падзея ў вашай творчасьці – выступ на адной сцэне з Cannibal Corpse. Як гэта апынулася магчымым?

Я непасрэдна працаваў над праектам выступу Cannibal Corpse, таму, як кажуць, сам бог наказаў. Вельмі хацелася паўдзельнічаць, нягледзячы на цяжкі перыяд для нашага гурта. Знаёмства з Cannibal Corpse было вельмі прыемным. Гэта быў іх першы канцэрт у нас і, верагодна, самы незвычайны, таму што пляцоўкай для выступу стаў цырк. Потым яны ў адным з інтэрв’ю казалі, што запомняць гэта на ўсё жыцьцё.

Творчыя людзі спачатку робяць, дзейнічаюць згодна з унутраным імпэтам, а потым думаюць.

Гісторыя гурта поўніцца цяжкасьцямі і супярэчнасьцямі – сьмерць вакаліста (Вадзім Акімаў), зьмены складу… Больш за тое, у пэўны момант існавала два “эксгуматары” – беларускі гурт і бельгійская версія. Чаму аднойчы дзейнасьць гурта зьехала на нішто? Як вы гэта асэнсоўваеце сёньня?

Творчыя людзі спачатку робяць, дзейнічаюць згодна з унутраным імпэтам, а потым думаюць. Рознае здараецца, і ніхто не застрахаваны ад няшчасьцяў. Магчыма, калі б складаных сітуацый у нас было менш, засталося б больш часу для чыстай творчасьці. З другога боку, цяжка было канцэнтравацца на чымсьці адным. Напрыклад, у нашага бубнача было шмат паралельных праектаў. Ён, дарэчы, прыязджаў зь Бельгіі некалькі месяцаў таму, паказваў мне свае творчыя ідэі, вельмі цікава… Калі мы пазнаёміліся, я ні разу не пашкадаваў, што гэты чалавек увайшоў у маё жыцьцё. А адносіны падтрымліваем з усімі, сустракаемся часам.

З вышыні пражытых гадоў магу сказаць, што было шмат фактараў – творчых, вонкавых, асабістых, якія прывялі да сканчэньня дзейнасьці гурта. У пэўны момант усе навальнічныя хмары сышліся над намі, і стала цяжка працягваць сумесную дзейнасьць.

Пасьля рэюніена яшчэ аднаго культавага беларускага гурта – Gods Tower ня ўзьнікла спакусы зрабіць тое ж самае? Тым больш, што фанаты дагэтуль спадзяюцца…

Ёсьць такія размовы, але, на мой погляд, гэта наўрад ці магчыма. Ну, аб’яднаемся мы, і што далей? Прапановы часта паступаюць, аднак нам гэта не патрэбна. Мабыць, для нашай творчасьці гэта і добра, таму што аніякай лажы мы больш ня зробім. Мне, канешне, не падабаецца, што няма ніводнага слушнага запісу. Не выключана, што калі-небудзь зробім яго ў добрай якасьці для фанатаў. Калектыў гэтую ідэю не адмятае і гатовы пачаць працэс, калі тое спатрэбіцца.

Чым жывуць удзельнікі “Эксгуматара” сёньня? Ці зьвязана вашае жыцьцё з музыкай, з творчасьцю?

Так, зьвязана амаль ва ўсіх. Я штосьці запісваю, але пакуль нікому не паказваю. Хтосьці працуе ў клубе, рэстаране, намагаецца зарабіць грошаў творчасьцю. Усе знаходзяцца ў музычным тонусе і ў любы момант маглі б аб’яднаць свае намаганьні. Аднак ці трэба гэта…

Калі людзі прыходзяць на канцэрты, здаецца, што ў іх кампутарная праграма запушчана: набыць квіток, зайсьці, патрэсьці хаерам, гэтак жа вярнуцца ў гардэроб, магчыма, выпіўшы келіх піва. У людзей іншыя турботы, таму прыходзяць на канцэрт на некалькі гадзін і хутка пераключаюцца на астатнія справы.

Ці сочыце вы за сучаснай беларускай метал-сцэнай? Можаце неяк параўнаць з тым, што было ў 90-я?

Перыядычна хаджу на канцэрты. Вельмі доўга ніхто не падабаўся, старыя гурты тапталіся на адным месцы. Цягам часу зьяўляюцца цікавыя калектывы. Але ня хочацца называць імёнаў, каб нікога не забыць і не пакрыўдзіць.

Вельмі добра, што ў музыкаў зьявілася магчымасьць карыстацца прыстойнай апаратурай і здабываць якаснае гучаньне. Аднак публіка сёньня разбэсьцілася. Калі людзі прыходзяць на канцэрты, здаецца, што ў іх кампутарная праграма запушчана: набыць квіток, зайсьці, патрэсьці хаерам, гэтак жа вярнуцца ў гардэроб, магчыма, выпіўшы келіх піва. У людзей іншыя турботы, таму прыходзяць на канцэрт на некалькі гадзін і хутка пераключаюцца на астатнія справы. А ўвогуле нармалёва, мне падабаецца.

На мой погляд, для разьвіцьця беларускай сцэны няма аніякіх перашкод. Бар’еры ў галовах саміх музыкаў: яны павінны разьвівацца.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Шмат хто зь беларускіх музыкаў можа пахваліцца выдатнымі брэндавымі інструментамі, і можна аддаць ім належнае за гэта. Вылучаць значныя сродкі на гурт, які часьцей за ўсё ёсьць хобі, а не крыніцай заробку, гэта справа заўсёды пахвальная. Але як наконт таго, каб зрабіць аўтарскую гітару адмыслова дзеля запісу альбому? “Чаму б і не”, — вырашыў гітарыст гурта Rise in Rage Аляксандр. Гітара (а атрымала яна грозная імя Megalodon) была зробленая Poznysh Guitars (тут можна паглядзець фота працэсу), і ўдзельнічала ў запісу ўсіх песень для кружэлкі Серая Кровь. Глядзіце відэа, где Аляксандр ня толькі распавядае пра інструмент, але і піліць трэкі з поўнафарматніку.

Хто ня верыць, можа паглядзець яе ў справе ў афіцыйным відэа гурта:

Нядаўна мы дзівіліся зь цікавай легенды ўзьнікненьня гурта Diablo Swing Orchestra. Працягнем экскурс па пуцявінах авангарднай творчасьці калектыва і ўзгадаем, што ж яны такога ўтварылі падчас свайго доўгага існаваньня.

Спробай пяра стаў ЕР “Borderline Hymns”, які выйшаў у 2003 годзе і адразу ж нарабіў шуму. Атрымалася вогненебясьпечнае метал-кабарэ, якое ў тыя часы нават не было з чым параўнаць. Аўдыторыя крыху разгубілася, але хутка ўзяла сябе ў рукі і зацаніла творчасьць, якая не ўкладвалася ні ў межы металу, ні ў межы музыкі ўвогуле, бо “аркестр” зладзіў сапраўдны перформанс у ролях. Карацей, “затраўка” пайшла пасьпяхова, і ўсе зь нецярпеньнем чакалі працягу.

Як вядома, абяцанага чакаюць тры гады, таму ў 2006 годзе гурт выдаў першы паўнафарматнік у крывава-чорнай вокладцы – “The Butcher's Ballroom”. Назва інтрыгуе: што ж можа рабіць мясьнік у бальнай зале? Пасьля праслухоўваньня рэлізу здаецца, што толькі круціць фарш, бо сімфанічныя аркестроўкі, сьвінг, электроншчына, фламенка і метал спалучаюцца самым незвычайным чынам. Партыі на ангельскай і, асабліва, на італьянскай мове сталі годным водгаласам шматвяковых оперных традыцый. “The Butcher's Ballroom”, дарэчы, атрымаў намінацыю “Найбольшы сюрпрыз” ад выданьня Metal Storm.

Хадзем далей. 2009 стаў годам нараджэньня другога альбому – “Sing Along Songs for the Damned & Delirious”. Захаваўся фірмовы стыль гурта, які знайшоў новыя ўвасабленьні празь сьвінг (зразумела), танга, вальс і нават рускія застольныя песьні. Варта пачаць слухаць, як цябе закружыць, нібыта на дзіцячай каруселі з конікамі, што намалявана на вокладцы альбому. То бок, карнавал працягнуўся і дагадзіў густу палкіх прыхільнікаў д’ябальскага аркестру.

Надышоў 2012 год – час для трэцяга альбому гурта. Заўважылі, што тройка стала вырашальным лікам у творчасьці Diablo Swing Orchestra? Трэці альбом пацьвердзіў гэтую заканамернасьць. Ня тое, каб ён атрымаўся самым лепшым, але на фоне астатняй творчасьці “Pandora’s Pinata” вылучаецца, бы чырвоная пляма на белай цішотцы, якую ніякі “тайд” ня возьме. Па-першае, за словам “pinata” хаваецца мексіканская лялька з папье-машэ ў выглядзе жывёлы ці геаметрычнай фігуры, унутры якой ляжаць цукеркі ды іншыя ласункі. З другога боку, усе памятаюць сумны досьвед самай цікаўнай жанчыны на сьвеце – Пандоры, якая выпусьціла ў сьвет зло, боль, пакуты і Джасьціна Бібера. Шукайце філасофскі падтэкст.

Кабарэ і карнавалы адышлі на другі план перад турботамі жыхароў Южнай Амерыкі, што стала тэмай кампазіцыі “Guerrilla Laments”, хорам кітайскіх хлопчыкаў у песьне “Black Box Messiah” і планам арганізацыі масавага лінчаваньня ў трэку “How To Organize A Lynch Mob”.

У 2014 годзе калектыў зноў зьдзівіў сьвет. Выйшаў сінгл “Jigsaw Hustle”, які асабліва ў мяне вызывае асацыяцыі з дыскатэкай 80-х, што так любяць круціць па тэліку ў навагоднюю ноч. Ну, на тое ён і хастл. Перамены закранулі і склад Diablo Swing Orchestra – на зьмену мажнай опернай дзіве Анлуісе (Annlouice Lögdlund) прыйшла салодкагалосая Крыстын (Kristin Evegård).

Спадзяюся, гурт не захварэе “сіндромам Найтвіш” і пасьпяхова працягне шукаць новыя сродкі і формы самавыказваньня. А паглядзець на Diablo Swing Orchestra ў абнаўлённым складзе можна 15 лютага ў клубе Re:public.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Скандынавы любоў да цяжкай музыкі пазнаюць яшчэ ў дзяцінстве. І музыкам трэба ведаць сваю справу і мець моцны дух, каб выстаяць на нагах і рухацца наперад ва ўмовах зашкальваючай канцэнтрацыі металхэдаў на душу насельніцтва. Hellspirit павольна, але ўпэўнена ідуць па гэтым шляху. Гэтыя фінскія хлопцы выношваюць свае будучыя альбомы на працягу доўгіх гадоў, але актыўна адпрацоўваюць іх на канцэртах. Гурт дасягнуў высокага ўзроўню ў мясцовым музычным асяродзьдзі і гатовы пакараць сьвет, не абыходзячы і нашую краіну. Пра ўсё патрошку за дзесяцігадовую гісторыю цярністага шляху распавядзе драмер Hellspirit Eld.

Для пачатку давай прадставім Hellspirit чытачам.

Hellspirit — гэта блэк-метал банда з Куопіё ў Фінляндыі. Наш горад мае даўнія традыцыі, зьвязаныя зь метал-музыкай і яе стварэньнем. Tarot, Barathrum і многія іншыя. Beherit запісалі свой шедэўральны альбом «Drawing Down The Moon» у нашым горадзе, а апошнімі наведвальнікамі былі Watain, якія пажадалі ўшанаваць традыцыю і запісаць некаторую частку свайго вакалу ў той жа студыі тут у Куопіё. Hellspirit былі сфармаваныя вакалістам Dethrone і Goat (былы драмер) каля дзесяці гадоў таму з ідэяй і жаданьнем граць у духу старых банд, якіх слухалі ў той час больш за ўсё. У цяперашні час гурт мае іншы склад, а матэрыял становіцца менш трэшавым і ператвараецца ў больш эпічны блэк-метал. Склад зь 2011: Dethrone (вакал/гітара), MSA (гітара), Heinrich Von Heretic (бас/бэк-вакал) і Eld (ударныя).

У мінулым годзе гурт адзначыў дзясятую гадавіну на сцэне і выпусьціў доўгачаканы рэліз «Dawn Under Curse». Чаму толькі адзін поўнафарматны альбом за такі працяглы час?

Гурт не стварае рэчы для прыбытку, а таксама не стварае музыку, калі не адчувае, што гэта менавіта на 100% тое, што трэба. Dethrone піша рэчы сапраўды бескампраміснай рукой. Для поўнафарматнага альбому першапачаткова было ў два разы больш матэрыялу, чым у выніку было запісана. Ідэя Dethrone па стварэньні кампазіцый гучыць так: «Калі гэта не гучыць сёньня, то ня будзе добра гучаць ні заўтра, ні ў наступным месяцы». «Dawn Under Curse» прайшоў вельмі сумны шлях. Спачатку зьмены ў складзе гурта, потым праблемы з працэсам запісу, затым лэйбл спыніў сваё існаваньне прама перад выхадам альбому. Цяпер ужо каля году мы працуем з лэйблам «Saturnal Records» і задаволеныя супрацоўніцтвам. Усё ідзе выдатна і хлопцы з лэйблу падзяляюць наш энтузіязм.

Наступнае ваша тварэньне мы будзем чакаць гэтак жа доўга ці ў вас ёсьць якія-небудзь планы на бліжэйшую будучыню? Можаш падзяліцца імі?

Ёсьць гатовы новы матэрыял, які мы ўжо гралі ўжывую, у тым ліку і на канцэртах у Расеі. Ён увойдзе ў наступны поўнафарматны альбом. Час пакажа, калі гэта адбудзецца. Мы ніколі не сьпяшаліся, так што гэта будзе, калі мы адчуем, што гатовыя і будзе дастаткова матэрыялу для зьвядзеньня.

Распавядзі пра «Dawn Under Curse». Якія тэмы вы закранулі ў лірыцы і як ішоў працэс стварэньня альбому ў цэлым? Хто піша музыку, тэксты песень?

«Dawn Under Curse» — гэта ўнікальныя часткі, сабраныя ў адзін альбом. Гэта пачатак, які закрывае эру дэма-стужак і пакідае іх ззаду. Песьня «Blood & Metal» была з гуртом з дэма-часоў — з 2006 году, пасьля гэтага стыль радыкальна зьмяніўся. Гурту хацелася атрымаць моцны альбом з моцным гучаньнем. Мы запісваліся з Wicked Ischanius. Працэс мастэрынгу быў зьдзейсьнены Tore Stjerna (Watain, Funeral Mist) у «Necromorbus Studios» у Швецыі. Музыку для гэтага поўнафарматніку пісалі Dethrone і Heinrich. Лірыка на альбоме зьвяртаецца да тэм вайны, нянавісьці і блюзьнерства ў іх розных формах. Тэксты таксама пісалі Heinrich і Dethrone. Для новых кампазіцый лірыка выходзіць з-пад майго пяра і мае больш метафар, вынятых са шматпакутнага розуму і барацьбы з унутранымі дэманамі. Я не рыфмэйкер, ніколі ім ня быў і ня буду, таму маляваньне і напісаньне тэкстаў — гэта прастор для мяне. Адчуваньне свабоды самавыяўленьня праз стварэньне малюнкаў для вокладкі вельмі важнае для мяне, а таксама гэта магчымасьць праявіць сябе. Малюнкі, якія цяпер выкарыстоўваюцца, выйшлі з-пад майго алоўка, такім спосабам я перадаў сваё ўспрыманьне музыкі Hellspirit. Тэмы арта мы абмеркавалі з Dethrone, малюнкі павінны былі зробленыя традыцыйным спосабам, і кожная кампазіцыя на альбоме цяпер мае сваё ўнікальнае ўвасабленьне ў буклеце. Пасьля ўсёй гэтай доўгай працы альбом у выніку быў выдадзены ў мінулым годзе на «Saturnal Records».

На альбоме можна заўважыць некаторыя зьмены ў стылі. Раней вы гралі трэш-блэк, але цяпер узялі курс на нешта больш змрочнае, сталі граць больш эпічны блэк-метал. Чаму вы вырашылі адысьці ад першапачатковага стылю? Што паўплывала на вас?

Няма сэнсу заставацца тым, кім ты больш не зьяўляешся. Гурт мае дзесяцігадовую гісторыю зь некалькімі зьменамі ў складзе. І хоча больш блэкухі, але ў той жа час гурт жыве і рухаецца ў напрамку, які лічыць найбольш адпаведным для сябе. Найбуйнейшы паварот Hellspirit зьдзейсьнілі, калі Dethrone адкрыў для сябе Primordial. Усе ў нашым гурце слухаюць розныя жанры музыкі. Гэта таксама, вядома, уплывае. На адной паліцы з гэтым запісам можна знайсьці незразумелыя касеты з нойзам і старым прагрэсіў-рокам разам з блэкам і думам.

Ці можаш узгадаць дзіўныя або сьмешныя выпадкі падчас выступаў? Ці, можа быць, ёсьць які-небудзь канцэрт, які стаў найбольш запамінальным для вас?

Адзін з самых цікавых эпізодаў быў у Тампэрэ пару гадоў таму. Мы гралі на «Darkness Festival» з Archgoat, Kadotus, Pagan Rites і Black Feast. Black Feast выйшлі на сцэну перад намі і ў канцы свайго выступу пралілі цэлае дзесяцілітровае вядро крыві на сцэну. Калі мы падняліся туды, каб падрыхтавацца да выступу, сцэна была настолькі сьлізкай ад крыві, што мы ледзь не пападалі на азадкі. Калі шоў пачалося, было цікава назіраць з-за бубноў, як Dethrone сьпявае, грае і пры гэтым яшчэ спрабуе выстаяць на нагах. А на нашым першым гіге ў Піцеры наш басіст Heinrich страціў прытомнасьць прама перад гатэлем, зваліўшыся ў сваю ваніту… Такім чынам, можна сказаць, што кожнае падарожжа Hellspirit у большай ці меншай ступені хаатычна. І тыя, хто бываў там, дакладна гэта ведаюць… Ха-ха-ха!

Hellspirit некалькі разоў выступалі ў Расеі. Якія вашыя ўражаньні ад расейскай публікі?

Расея была лепшым месцам, дзе мы гралі, на наступным тыдні мы едзем у Санкт-Пецярбург у трэці раз за год і спадзяемся, што будзем выступаць там зноў летам 2015. Выдатныя людзі. Падчас вандровак мы абзавяліся сапраўды дарагімі сябрамі там. Зь некаторымі зь іх падтрымліваем сувязь кожны тыдзень. Акрамя таго, мы ўсе зрабілі гадавыя візы, каб мець магчымасьць ня толькі ўдзельнічаць, але і проста езьдзіць на канцэрты ў якасьці гледачоў часьцей. Наступнае цікавае шоў у Пецярбурзе — гэта канцэрт Inquisition у клубе «Phoenix». Таксама крута будзе трапіць у Беларусь. Мы ніколі не былі там раней і зь нецярпеньнем чакаем гэтага.

Некалькі словаў беларускім чытачам?

Беларусь і Менск, дзякуй, што чытаеце гэта інтэрв'ю, мы будзем рады бачыць вас на наступным тыдні! Масква, мы таксама ўбачым вас упершыню на наступным тыдні! Пецярбург, з-за вас мы зноў вяртаемся ў гэты горад у трэці раз! Убачымся там у пятніцу на наступным тыдні! Desert of Death Distro будзе з намі ўвесь тур і ў нас сёе-тое ёсьць для нашых усходніх легіёнаў. «Dawn Under Curse» ужо на падыходзе, вазьміце і праслухайце яго ў спакоі. Калі вам спадабаецца, будзе магчымасьць стаць уладальнікамі CD. Убачымся на канцэртах!

Тэкст: Maria Alex
Пераклад: Вольга Вячэрская

25 студзеня нашыя фэнтэзійна-фолкавыя ўлюбёнцы Irdorath сабралі сяброў, знаёмых і прэсу ва ўтульным Jack Club’е, каб прэзентаваць свой першы кліп на кампазіцыю “As Bas”. І BelMetal сьпяшаецца падзяліцца са сваімі чытачамі сьвежымі навінамі пра кліп, будучы альбом і яго прэзентацыю.

Закрыты паказ стаў добрай падставай, каб сабраць блізкіх людзей, зь якімі так рэдка атрымліваецца пабачыцца ў завірусе штодзённых справаў. Мерапрыемства распачалося ў настальгічным ключы – гурт выйшаў улёгцы, з валынкамі і бубнамі, як напачатку сваёй дзейнасьці ў Горадні. Пасьля імгненнага ўступу і драйвовай ігры Irdorath стварылі сьвяточны настрой, тым самым падрыхтаваўшы публіку да галоўнай падзеі – дэманстрацыі кліпа.

«As Bas» – адзін з трох сінглаў, якія гурт прэзентуе да выхаду новага альбому. Асновай кампазіцыі стала дзіцячая лічылачка, і таму кліп невыпадкова пабудаваны на дзіцячых гульнях, на страху быць злоўленым і адначасовай радасьці ад працэсу. Над кліпам працавалі Аляксандр Бакавец і Міхаіл Кашкан. Па словах гурта, самым цяжкім было знайсьці падыходзячае месца, прыйшлося аб’ехаць ледзь ня ўсю Менскую вобласьць. Вынікам трох дзён здымак стаў містычны і задзірысты баевічок, у якім, зразумела, дабро перамагае зло. Але, як трапна заўважыў лідэр гурта Ўладзімер, “хто перамог, той і дабро”. З іншага боку, кліп дэманструе неафіцыйную гісторыю гурта – удзельнікі бегалі-бегалі, пакуль нейкі чорт усіх не сабраў разам. Глядзіце і захапляйцеся.

Увесну выйдзе новы альбом гурта Irdorath пад назвай «Dreamcatcher» (лавец сноў), які аб’яднае вельмі разнапланавыя працы калектыва. З задавальненьнем адзначу, што ў ім ажно тры песьні на беларускай мове – “As Bas”, “Крылы” і “Быў. Ёсьць. Буду”, па матывах творчасьці Ўладзімера Караткевіча. Аднак важна разумець, што гурт натхняецца не канкрэтным нацыянальным фолкам, а сусьветнай архаікай увогуле. Таму будуць кампазіцыі на расейскай, ангельскай і македонскай мове ды ня менш цікавыя інструменталы, адзін зь якіх, на тэму каханьня, гурт выконваў толькі аднойчы, падчас уласнага вясельля.

Дарэчы пра вясельле… Вясной будзе першая гадавіна Ўладзімера і Надзеі, а лепшым падарункам для пары і для ўсіх прыхільнікаў фэнтэзійнай творчасьці стане канцэрт-прэзентацыя новага альбому, які адбудзецца 1 траўня. Музыкі паставілі мэту пераплюнуць сябе і зрабіць самае грандыёзнае шоў. Плануецца вывесьці на сцэну ажно дванаццаць чалавек, сярод якіх будзе шмат таленавітых беларускіх музыкаў, таму трымайся, Re:Public…

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Жэстачайшы камент на артыкул журналіста і музшоўбіз-дзеяча Дзьмітрыя Безкаравайнага «Чаму няма прарокаў у беларускай музыцы?»

Па-першае, хачу адзначыць, што ўзрослая колькасьць публікацый на тэму «Як нарубіць бабла на шоўбізе ў Беларусі: немагчымае магчыма» ад самаабвешчаных у вузкіх колах экспертаў ужо набілі аскому. Па-другое, усе яны зводзяцца да банальнага абсмоктваньня адных і тых жа праблемаў: публіка, прамоўшн, баблос, дупаразьдзіральная слава. І, заўважце, ані слова аб тым, а як жа ўсё наладзіць. Кшталту, усё магчыма, разьбірайцеся самі і ня нойце.

Усё гэта чыстая лухта. Шоўбіз – гэта біз, у ім ёсьць свае механізмы і інструменты, якія ў аснове сваёй такія ж, як і продаж бурыта ціхуанскім наркаманам з шапіка на колах ці ўцюхваньне ламбаргіні чарговаму рэперу ў футры на голае цела.

Перш-наперш – папярэдні маркетынг, вывучэньне структуры попыту: бярэм колькасьць насельніцтва, ласкава пасчытанае Мінстатам, і памнажаем на каэфіцыент слухачоў той ці іншай музыкі (разьлічваецца экспертным шляхам). Крыкуны, апранутыя ў Сьмерць, ніколі не зьбяруць колькасьць аўдыяфілаў Стаса Міхайлава, бо ў іх розныя каэфіцыенты «слухабельнасьці». Макс Корж хутка прачытаў гэтую главу аб пабудове біза і лупянуў аднаразавы мэйнстрым, якім так заплыў заходні слухач. Таму яго творчасьць як прыезд Цырка дзю Салей – модна, дорага, на раз схадзіць, распавесьці ўсім, што схадзіў. Таму мы цяпер і ня чуем новых песень.

Глава другая. Стварэньне прадукта пад мэтавую аўдыторыю. Дапусьцім, людзей мы палічылі, ёсьць каму слухаць новую хвалю, што выкацілася з бамбасховішчаў музычных кропак. Але гэтая хваля павінная адпавядаць чаканьням: баба-гурты павінны паказваць сісі, бой-бэнды павінны саладжава пець, намякаючы на гамасяціну, фрыкі – шакаваць бародамі на трансах, касьцюмамі гемаглабіну на Бядросавічы і г.д. Калі не адпавядаюць – у пячурку і аніякіх грошай. Тут вось і абмяжоўваецца палёт фантазіі кампазітара, гэта як дызайн аўто: намалявана прыгожа, але інжынер і маркетолаг запхнулі малюнкі дызайнеру ў зад. Дапусьцім, нейкі прадукт ёсьць.

Глава 3. Самая цікавая. На трэцім этапе хочацца зрубіць кэш за пакуты, атрыманыя на выступах у потных местачковых клубах, за ўваленыя грошы за рэпетыцыі, запісы і іншыя «няшкі для славы». Тут вось і пачынаецца перачытваньне вышэйзгаданых артыкулаў у пошуках філасофскага каменя. І наступае шчымлівае за ўсе месцы расчараваньне, бо ніхто зь пішучых як сьлед уяўленьня ня мае, аб чым гаворыць.



Для таго каб прасунуць усё што заўгодна, гэтае ўсё што заўгодна павіннае лезьці на патэнцыйнага слухача з усіх шчылінаў – па целеку, па радыё, у машыне, на афішах, на тутбаях і анлайнерах, у Вялікім Сеціве. Усе гэтыя каналы каштуюць грошай. Няма грошай = няма славы. Байкі пра 75% на радыё і аб іх суіцыдальнай безвыходнасьці на гэтай падставе можна пакінуць пры сабе, бо трапіць туды нават з добрым прадуктам часьцяком нерэальна, дзякуючы прыхільнасьцям аднаго-адзінага музычнага рэдактара. Тутбаі і анлайнеры ніколі на дабрачыннасьць не хварэлі. Целек… ну паспрабуйце. Атрымоўваецца, што пры ўсім абмежаваным выбары інфармацыйных інструментаў ды яшчэ і з улікам складанасьці авалоданьня імі – большасьць выканаўцаў застаецца на ўзбочыне інфармацыйнай прасторы. Праблема менавіта ў гэтым! Ніхто ня чуе крыкаў з рэпкропак.



Застаецца Вялікае Сеціва – ютуб, саўндклаўд, рэвербнэйшн і г.д. Бясплатна, амбіцыйна, практычна бяссэнсоўна без бабла :) Наіўны чытач мяркуе, што напаўадэкватны іракец, што згольвае вусы на камеру, можа сабраць 2 лямы праглядаў на ютубе за содні? Ну-ну. На саўндклаўдзе дзясяткі тысяч праслухоўваньняў у дыджэя ўзроўню школьнага выпускнога? Ну-ну. У кавера беларускага выканаўца на песьню металікі паўляма праглядаў на ютубе пры поўнай адсутнасьці цікаўнасьці тамсама да ўласнай творчасьці… Ну-ну.

Вынік. Бабло, прадзюсар, лэйбл – ключы да вушэй аўдыторыі праз СМІ. Для Захаду ўсё прасьцей, тут толькі бабло. Няма бабла, ня зможаш нарабіць зла.

Нехтар

Жыцьцё любога гурта характарызуецца пэўнымі перыядамі. Фармуецца калектыў, ідзе творчы працэс, першыя выступы, нейкія запісы. А потым ты пераязджаеш у сталіцу і выбухаеш чыстай моцай каларытнага металу з адчувальнай ноткай роднага Палесься. Гэта гісторыя гурта Omut, які перайшоў да новага этапу – выданьня дэбютнага поўнафарматнага альбому і яго прэзентацыі, аб чым і мусім напісаць далей.

Калегамі па сцэне вечарам нядзелі 18 студзеня былі сябры па фолкава-цяжкой плыні – стабільныя Rokash і неўміручыя Sontsevorot. Утульным домам імпрэзы стаў Jack Club.

Rokash анічым асабліва і не зьдзівілі, таму я і называю іх стабільнымі. Усё тая ж летуценная і крышачку псіхадэлічная музыка з флейтай і высокім жаночым вакалам артыстычнай сьпявачкі. Хіба што набраліся большай упэўненасьці пасьля выданьня альбому і ўдзелу ў Еўрафэсьце. Зьдзівіла (а калі не зьдзівіла, то пацешыла) іншае – само навакольле гэтай музыкі – гук ад прафесіянала, што не стамляўся на сваім планшэце адладжваць пачак у любым месцы танцпляцу, і агульная атмасфера ў зале – сама ўвага ды павага людзей да дзейства на сцэне. Упэўнены, большасьць ведала, куды йшла і навошта йшла, таму гэта быў сапраўдны канцэрт, дзе музыка нясецца ўдзячным слухачам, а не выпадковым, што проста прыходзяць дзеля галачкі, каб патусіць пад піўка.

Sontsevorot цікавіў многіх, праўда ж? Даўні беларускі гурт, творчасьць якіх натхняла маладзейшых нашых сучасьнікаў (той жа Omut), і які мы апошнім часам ледзь-ледзь бачым на Купальскім Коле. Прадсталі перад публікай у новым складзе, у якім ізноў не бракуе гожай дзяўчыны (здаецца, гэта іх абавязковая традыцыя). Адлабалі нядрэнны лаканічны сэт, які скончылі сапраўдным хітом «Zahad Sontsa». Вельмі добрая песьня. Калі б гутарка зайшла пра спадчыну беларускага металу — яна была б у ліку першых.
Што сказаць, чуў я пра больш сур'ёзныя сёлетнія канцэртныя планы сонцаваротаўцаў. Няхай зьдзейсьніцца! Тады, можа, з пастаяннымі выступамі прыйдзе тая метафізічная адзінасьць, якая робіць музыкаў нечым суцэльным як звонку, так і знутры.

Omut жа, як і было сказана вышэй, здавалі экзамен, праходзілі своеасаблівы іспыт. Пасьля захопу шырокай аўдыторыі сваім самабытным паляшуцкім фолк-металам з баянам і жаночым народным вакалам прыйшоў час абараніць ступень кандыдатаў у топ беларускай металічнай сцэны.

Абаранілі, халера! Са шчырай падтрымкай аўдыторыі, якая ўжо на трэцяй песьне ўтварыла слэм, ад якога паляцелі долу столікі :) Omut гучаў, спраўна гучаў. Упершыню асабіста я зьвярнуў увагу на моцны рытм-складнік. Ізноў жа паклон гукачам за сакавітасьць і чытальнасьць. Увесь выступ прайшоў у сяброўскай, свойскай атмасферы. За гэта значны залік франтмэну, які несупынна падтрымлівае сувязь з аўдыторыяй. А тая адказвае ўхвальнымі воклічамі і падпявае песьням.

Бадай, самая высокая адзнака — калі тваю песьню пяе зала, трымаючыся за рукі. Так было прынамсі на візітовай «Сьпявай, зямля». А ў канцы выкананая на тры акустычныя гітары пад жывы, бы ручай, сьпеў Эльвіры кампазіцыя «Гэй, спявай» прабрала да мурашак, упэўнены, не аднаго мяне.

Ад канцэрту застаўся ўзьняты настрой і пачуцьцё сапраўднага гонару за родную сцэну. Бачце, і гурты граюць, на месцы не стаяць, і народ ходзіць, і клубы ёсьць утульныя, з добрым гукам. Ня трэба заўчасна расчароўвацца. Усё ў нас будзе!



P.S. Omut сапраўды заслужыў ухвалу і можа бяз сораму звацца народным гуртом. Але расслабляцца ня варта. Тая цудоўная атмасфера павінна заўсёды панаваць і ўнутры гурта. Калі атрымаўся выдатны клубны выступ, то трэба задумвацца, якім будзе наступны опэн-эйр, не забывацца на сцэнічную падачу і г.д. Расьці ўвысь нічога не перашкаджае, калі ёсьць добры падмурак, а ў яго наяўнасьці мы, балазе, пераканаліся.

І вось галоўны вынік: калі альбом падаўся нецікавым як студыйная праца, то пасьля канцэрту спрацоўвае добра вядомы фактар: калі хочацца наведаць яшчэ раз — значыць, спадабалася. Значыць, будзеш слухаць запісы і асацыяваць з тым, што пачуў ужывую. І адкрыеш тады іх з іншага боку.

Паслухаем разам: Omut – Дзесяць шляхоў праз дрыгву.

Усім прывітаньне!
З вамі на сувязі гурт SLEEPLESS ANGER, і нам ё што вам распавясці, зусім трохі, але для каб пазнаёміцца можа і добра будзе.
Ну-с, што, паехалі?=)
Пачну сваё слова з таго, што сама думка зрабіць ўласны блог гурта даўно вітае ў нашых галовах, але нешта цягнем ды цягнем.
Складана займацца гэтым, калі гэтае не ў першую чаргу. Першае — гэта праца, праца над творчасцю, у якую мы бултыхнуліся з галавою.
Гэта і рэпы, і нейкія асобныя заняткі, напісанне трэкаў, разпрацоўка таго-сяго, напрыклад, працяг A.M.F..
Ну, кароч, робім цуды ў падвалах таямнічых замкаў...=)
А цяпер пара слоў пра нас.
Увогуле нас на сенняшні момант чатыры чалавекі, людзі з рознымі музычнымі густамі, тэмпераментам і сваімі поглядамі на жыццё.
Раней мы гралі кожны абсалютна рознае музло, ад панка да дэтхкору, але гэта, на мой погляд, самае афігеннае, з гэтага нараждаецца чарговая цудоўная рэч, калі кожны розны па духу. Дэмакратыя, ёптыць.
Што датычыцца нашых трэкаў — хутчэй за ўсё дапілім свой першы альбом, але калі ён выйдзе — чорт яго ведае. А потым, можа, і іншыя сінглы.
Насамрэч, сачыце за нашымі навінамі тут i тут, прыходзьце на нашыя канцэрты, і далей, і далей=)
А далей будзе ОГОГО як цікава.

Фотасправаздача.

Гурт Nemdis працягвае шчыльную працу над другім поўнафарматным альбомам, але як і раней, не забывае зьдзіўляць слухачоў навінкамі. Месяц таму музыкі анансавалі цізер да новага сінглу ў калабарацыі зь вядомым эўрапейскім музыкам. Сёньня таямніца для нас з вамі адкрытая: запрошаным госьцем апынуўся Lawrence Mackrory са шведскага гурта Darkane! Глядзіце і слухайце, што ў хлапцоў у выніку атрымалася, ну і чакаем разам новы альбом.

Вітаем! Мы распачынаем новы цыкл артыкулаў. Паважанаму спадарству, мажліва, цікава ведаць болей пра сваіх герояў. Гутарка йдзе пра музыкаў беларускай цяжкой сцэны і пра тое, хто зь іх кім ёсьць у жыцьці па-за сцэнай. Будзем намагацца адбіраць самыя цікавыя гісторыі. Пачнем.

Імя: Павал Карнюшын
Гурт: Imprudence [death metal]
Спецыяльнасьць: Санітар у моргу

Трапіў я на гэтую працу па прапанове аднаго майго знаёмага лекара. У той час звольніўся са свайго папярэдняга месца ў музычнай краме, і ён ведаў, што я цікаўлюся медыцынай (нават два разы намагаўся паступіць у медвучылішча, але праляцеў з прычыны вялікай колькасьці прэтэндэнтаў). Дык вось, быў патрэбны пазаштатны працаўнік, каб працаваць у начную зьмену на паўстаўкі. Ня ўрач-паталагаанатам (медадукацыі ў мяне ўсё ж такі няма), а чалавек, які будзе весьці дакументацыю. Адным словам, ажыцьцяўляць прыём памерлых. Такім чынам, я не прэпарыраваў трупы, а проста сядзеў за камп'ютарам. У асноўным я зь цяламі нават не перасякаўся. Разам са мною на зьмене звычайна былі пара санітараў і дзяжурны паталагаанатам.

Мы ведаем, што ў Вашы абавязкі ўваходзіла выхаваньне вытрымкі ў студэнтаў. Гэта так?

Студэнтаў-практыкантаў да нас сапраўды дасылалі. Мы з іншымі санітарамі іх часьцяком любілі папалохаць. Дарэчы, іхнія куратары самі прасілі нас гэта рабіць, каб закаліць маральна.

Пара словаў пра метады «закалкі»?

Напрыклад, я раптам уключаў які-небудзь «цяжаляк» на магнітафоне на ўсё памяшканьне. А аднойчы некалькі чалавек замкнулі ў адным з пакояў і вырубілі сьвятло – пацехі было праз край!

Як Вас з такой незвычайнай зьнешнасьцю ўспрымалі студэнты?

У асноўным усе рэагавалі нармальна, хоць і не заўсёды адназначна. Ну а што – барадаты, патлаты чорт у зялёным халаце!

Як такое спецыфічнае месца работы паўплывала на Вашу творчасьць?

Як гэта ўсё паўплывала? Хм… Мабыць, пачаў болей шанаваць жыцьцё, што, канешне, адбілася на падрыхтоўцы матэрыялу да новага альбому. Лірыка стала больш павучальнай. Але трохі змрачнейшай, чым раней. Вось так. Дарэчы, я ўжо звольніўся з гэтай працы, дапрацоўваю апошнія дні – ўсё ж хочацца з жывымі мець справы.

Стыль: Black Metal, Extreme Black Metal, Industrial Black Metal.
Гурт: Infestum
Альбом: Monuments of Exalted
Год: 2014
Краiна: Беларусь

Трэклiст:

1. Void Of Nebulae
2. Ordo Infestum
3. Iron Hammer Upon The Skull Of Slave
4. Temple Of Mirrors
5. The Art Of The Beast
6. The Evil One (Venom Cover)
7. Zero Beyond
8. Obsidian Exile
9. Renaissance
10. Monuments Of Exalted

Сёньня мы пагутарым пра амаль што лепшы, на мой погляд, беларускi альбом мiнулага 2014 году. «Monuments of Exalted» — праца паважаных менскiх ветэранаў чорнага фронту Infestum.



Што можна казаць пра гэты альбом? Тое, напрыклад, што ён проста НЕВЕРАГОДНЫ!

Ня ведаю, як у хлопцаў гэта атрымалася, але зь лёгкай душой i без усялякiх аглядаў на «нашасьць», «беларускасьць» i «СНДшнасьць», iх можна называць гуртом сапраўднага ня тое што эўрапейскага, а ўжо — сусьветнага ўзроўню. Пачыная ад музычнай часткi, тэкстаў i сканчваючы выбiтным мастацкiм афармленьнем, Infestum увесь цалкам улез на сусьветны блэкавы Парнас, большасьцi знакамiтых замежных мэтраў гурт ня толькi не саступае, а нават пераўзыходзiць.

Зараз больш канкрэтна. Адметная рыса "Monuments of Exalted" — пры значных, сьмелых i нават у чымсьцi наватарскiх эксперыментах хлопцы не зьмянiлi сабе, ня страчваючы тэхнiчнасьцi, ствараюць Музыку, вынікаючы найноўшым тэндэнцыям, не бягуць за пустой модай і застаюцца адданымі адэптамі духу і літары праўдзiвага хвацкага i безкампрамiснага Black metal.



Не тыповая для жанру крыштальная (але не занадта вылiзаная) якасьць гуказапiсу, моцны павеў дэтху й прысмак iндастрыялу, атмасферныя сiнтэзатарныя ўстаўкi (прысутнiчае нават клавiшная iнтэрлюдыя пад назвай «The Art Of The Beast»), напружана-шалёныя выбухi бластбiтаў, меладычныя і ў той жа час агрэсiўныя гiтары, эмацыйны i адначасова нейкi «рытмiчны» вакал, шэдэўральныя ангельскамоўныя тэксты з цытатамi Нiцшэ й Юнга…

Усё працуе на адно — суцэльнае, проста шакуючае ўражаньне ад альбому. Анiводны элемент не выбiваецца з калеi, не перашкаджае агульнай атмасферы, усё — адзiнае арганiчнае цэлае, адзiны нястрымны паток музыкi, якi зьбiвае слухача з ног i выносiць наўпрост у невыразна жудаснае i неверагодна прывабнае царства нейкага Аiду.



"Monuments of Exalted" проста па самае горла поўны разнамаснымi сэнсамi, незвычайнымi для блэкераў вобразамi, жудасьцю, нянавiсьцю, змрочнасьцю, нейкiм смуткам… Але нават самi гэтыя здавалася б пачуцьцi нязвыклыя, нейкiя урбанiстычна-халодныя, гэта не тыпова-клішаваныя блэкерскiя пакуты сярод пчолак, лясоў, балот, палёў i лугоў. Адзiнота сярод мiльёнаў, непрыняцьце i непаразуменьне грамадствам. Дакладней нават не Грамадствам, нават не Сістэмай, а Натоўпам, якi забiвае ў людзях лепшае, робячы iх халоднымi, страшэннымi ў сваёй аднолькавасьцi, але ўсё роўна не разумеючымi адно аднаго механiзмамi. Альбом пра страцiўшых сябе, пра ўжо забiтыя, але ўсё роўна не жадаючыя здавацца душы, пра безнадзейны пошук сябе там, дзе i знайсьцi нiчога нельга, бо анiчога няма, бо пануе толькi пустэча й зусьцiшнь, пра пратэст супраць самога жыцьця, пра лабiрынты iлюзiяў, якiя атачаюць нас i праз каторыя немагчыма знайсьцi шлях…

Тэкст: Karceuski

15-га студзеня на лэйбле «SoundAge Productions» адбыўся рэліз альбому «Azure Lakes» беларускамоўнага металічнага гурта Wartha.

Назва «Azure Lakes» у перакладзе з ангельскай — блакітныя азёры. Нашу краіну часта называюць блакітнавокай, а таксама — краінай азёраў. Ангельскі варыянт быў абраны выключна дзеля большага разуменьня замежнымі слухачамі, як і лацінскі варыянт беларускага альфабэту ў буклеце ды назвах трэкаў.

Альбом складаецца зь 9 даволі павольных трэкаў. Ад самотных ды поўных ляманту да ўлагоджаных ды амаль радасных песень.

Музыка Wartha — гэта heavy-металічная аснова з украпленьнямі doom, folk ды black metal элементаў. Даволі простыя рыфы існуюць у адвечнай зьмене гамаў, выкарыстоўваюцца фальклёрныя інструманты, а вакальныя партыі аднолькава любяць як чыстыя, так і брудныя вакалы.

Новы альбом «Azure Lakes» прысьвечаны эскапізму, растварэньню ды зьнікненьню. Таксама як і тым невядомым закатаваным і забітым, хто зьнік у беларускай зямлі. Натхненьнем паслужылі ў роўнай ступені як і спакойныя краявіды беларускага паазер'я, так і крывавая сумная гісторыя Беларусі ўвогуле.

Запіс альбому адбываўся на BR Studio ды расьцягнуўся больш чым на год. У запісу ўдзельнічалі як і непасрэдныя ўдзельнікі гурта, так і сэсійныя музыкі, такія як Артур Мацьвеенка (Dzivia), Эльвіра Сьцельмашук (Omut), Эмілія Скарабагатая, Вадзім Шэндэр (Omut), Зьміцер Багачук ды Расьціслаў Галубнічы (Alfar, Kliodna). Дызайнам ды вокладкай займаўся непасрэдна вакаліст гурта.

Зьвядзеньне таксама адбывалася на BR Studio.
Альбом можна замовіць на лэйбле SoundAge Productions, набыць на Itunes ды афіцыйным Bandcamp, а таксама замовіць непасрэдна ў прадстаўнікоў гурта.

Паслухаць альбом можна тут.

Гомельскi extreme death metal гурт Vein of Hate скончыў працу над сваiм новым альбомам, якi носiць назву 'Dualist'. Альбом быў запiсаны ў Гомлi ў 3DR Studio (THELEMA, BRADI CEREBRI ECTOMIA, TESLATHRONE). Пасьля чаго матэрыял трапiў у Кiеў да Sick Carnage Studio, дзе Iгар Лістапад (FLESHGORE) зрабiў зьвядзеньне i майстарынг альбому.

Надоечы музыкі выклалі у iнтэрнэт адну зь песень – 'Internal Enemy', якую можна паслухаць на ўсiх афіцыйных старонках гурта.

Пакуль чакаем альбом, узгадаем вельмі нядрэнны кліп.

Ну што, 2015-ты грукаецца ў дзьверы. А мы апынуліся ў артыкуле, дзе BelMetal быццам бы падагульняе вынікі мінулага году. Будзем бязь лірыкі і банальшчыны, мы ж яе ня любім, вы ведаеце :) Насамрэч, узгадаць ёсьць што, і рабіць гэта прыемна. Год быў вельмі насычаным і плённым для нашае справы.

Калі лезеш узгадваць, што ж мы нарабілі за гэты час, адгортваеш сайт ажно на старонку нумар 28. А калі падлічыць, атрымліваецца 330 топікаў. Гэта вось столькі публікацый зрабілі нашыя хлопцы і дзяўчаты, будучы, як і большасьць, звычайнымі працоўнымі людзьмі і студэнтамі, зусім не журналістамі ў офісах.

Што зразумеў асабіста я на гэтым вітку сьпіралі… Халера, а гэта ж ўсё цікава! Цікава жыць, калі жыцьцё насычанае несупыннымі турботамі за граматнасьць і своечасовы выхад матэрыялаў, насычанае ідэямі, якія зьдзяйсняй ды зьдзяйсьняй, бо прастора не абмежаваная. Цікава жыць, калі разумееш, што робіш годную справу, якую аднойчы абраў і якой дагэтуль верны. Справа, за якую ня можа быць сорамна. А дзеля чаго ж іначай жыць увогуле?..



Ну, давайце ўзгадаем, чым BelMetal насьлядзіў у 2014-ым.

Безумоўна, намагаліся трымаць руку на пульсе ключавых падзей сцэны роднай і сусьветнай, асьвятлялі цікавыя мерапрыемствы, вялі гутаркі з рознымі персонамі, дзяліліся сваімі думкамі ды шукалі натхненьне ў Радзіме. Але калі адказваць на пытаньне, што ж BelMetal зрабіў, менавіта зрабіў, а не рабіў, то адказ будзе пасьлядоўны.

Травень фэст

Працягнулі традыцыю штогадовай арганізацыі канцэртаў у траўні, месяцы нашых народзінаў. Калі раней то былі «паці фо эўрыбадзі» на катэджы, ці ў выглядзе клубных фэстаў, ды нават як то ўласны опэн-эйр, то сёлета акрэсьлілі канцэпцыю і прамовілі імя BelMetal: Travień Fest.




Пастараліся зрабіць усё па максімуму, атрымалі добрыя водгукі, і, напэўна, будзем працягваць.

Тры слупы

Рэалізавалі ідэю сабраць у адным кадры прадстаўнікоў трох пакаленьняў беларускай метал-сцэны. Пытаньні для гутаркі зьбіралі разам са спадарствам чытачамі, у выніку атрымаўся нядрэнны міні-фільмец «BelMetal: Тры Слупы Pagan Metal», дзе між іншым Лэсьлі Найф раптоўна загаварыў па-беларуску :)

Беларускамоўная агучка

Ну а што тут казаць, проста сабраліся ды зрабілі. Бо цікава. І фільм быў сьвежы нядрэнны. Прэзентавалі на экранах рок-клубу TNT. Спадабалася. Можа, зробім яшчэ нешта падобнае.

Каталогі

Намагаемся сістэматызаваць усю карысную інфармацыю на нашым сайце. Праз гэтае расьцем як медыйная пляцоўка. Так, каталог Месцы ўяўляе мапу пакуль зь дзьвума катэгорыямі: архітэктура Беларусі і клубы Менску. Кожны пункт мае ўласную старонку, дзе можна пачытаць аб месцы падрабязьней і нават насерыць у каментах :) Будзем разьвіваць разам.



І асобная справа — вось гэта. Каталог беларускіх гуртоў і альбомаў.



Распрацоўвалі — і нарэшце запусьцілі. Разам з вамі паюзаем, патэсьцім, напоўнім нармальна. Дапрацуем што трэба. І будзе нам сапраўдная такая складанка беларускага металу, жывая, дынамічная ды актуальная, дзе гурты самі могуць весьці свае блогі замест адсылак прэс-рэлізаў. І дзе акрамя ўсяго можна ПАСЛУХАЦЬ музыку, а таксама НАБЫЦЬ на фізічным носьбіце бяз пошукаў першакрынічнага ўладара дыскаў, разумееце?

Праект

Гэты 2014 год быў бадай знакавым. Менавіта сёлета мы аформіліся ў нешта стабільнае і спазналі пэўны плён сваёй дзейнасьці. На дадзены момант нам тры гады як праекту BelMetal.org, і можна сьцьвярджаць, што цяпер мы ўжо ня «толькі робім рэпартажы», а, так бы мовіць, болей шырока выконваем культурную функцыю. Гэта тычыцца ўсіх аспектаў нашае працы.



Вось, у сацсеціве сабралі аўдыторыю колькасьцю ўжо болей за 5000 падпісантаў. Таксама пацьверджаньне вартасьці. То бок, столькі чалавек прыйшло і добраахвотна падпісалася на BelMetal. Ня можа не падабацца. 90% — Беларусь. І толькі 60% — Менск. А значыць, нас чытаюць па ўсёй краіне. То няхай яно так і будзе. Усё ж такі сутнасьць праекту ў тым, каб аб'яднаць усіх прыхільнікаў цяжкой музыкі ў адзіную плынь.

На жаль, некаторыя людзі пакідаюць каманду, бо ня могуць сумленна працаваць на карысьць і спрыяць несупыннаму разьвіцьцю нашага праекту. Але зьмены = рух. Таму на месцы адных прыходзяць іншыя, а BelMetal толькі расьце і набірае вагі.



Напэўна, на гэтым і скончым прамову. І пажадаем усім нам у новы год пайсьці адкінуўшы ўсё дрэннае і абраўшы вартыя мэты. Няхай заўсёды побач будзе добрая музыка. І не забывайцеся, хто вы ёсьць. Усім BelMetal.
\m/

Канцэрт гурта U.G.OSLAVIA

Пасьля абсалютнага катарсісу на канцэрце-прэзентацыі гурта Serdce BelMetal ня змог утрымацца ад жаданьня ўзяць інтэрв’ю ў калектыва. З гэтай нагоды напярэдадні навагодніх сьвятаў мы паразмаўлялі зь ідэйным лідэрам Serdce, вакалістам, гітарыстам і проста прыемным чалавекам Нікам пра рэчаіснасьць і творчыя планы.


Як ацэньваеш мінулы канцэрт? Ці было хораша вáм?

Так, было. Мы атрымалі вялікі зарад энэргіі. Магчыма, сталым наведвальнікам металёвых канцэртаў было нязвыкла, бо ня ўзьнікла традыцыйнага слэму. Аднак, калі я глядзеў людзям у вочы, было зразумела, што публіцы цікава слухаць нашу музыку. І самае прыкольнае, што альбом выйшаў улетку, а людзі ведалі назвы песень і нават падпявалі. Канешне, народу прыйшло няшмат, затое не было нікога лішняга. Безумоўна, прыйшлі нашыя сябры, прыехалі знаёмыя зь Берасьця, Горадні, нават кампанія зь Вільні. Бачыў шмат моладзі гадоў па 18-20. Што цікава, былі і ня самыя вялікія фаны цяжкай музыкі, а вось Serdce ўпадабалі і наведалі канцэрт. Было вельмі прыемна. Час праляцеў хутка. Канешне, мы хваляваліся, бо праграма была даволі складаная і пасьля перапынку было цяжка граць. Ды і практыкі нам не хапае, таму атрымалася крыху сумбурна. Аднак мы прагледзелі відэаматэрыялы, зрабілі пэўную работу над памылкамі. Дарэчы, размаўлялі з арганізатарам канцэрта, Ванем з Wake Up! Agency, ён сказаў, што не было ўлёту і нават нешта зарабілі.

Пасьля канцэрту зьявілася меркаваньне, што на дадзены момант Serdce…

Не метал?)

Зусім не, Serdce – адзін зь лепшых гуртоў, увасабляючых беларускі андэграунд. Як ты можаш пракаментаваць гэтае сьцьверджаньне?

Зразумела, прыемна гэта чуць. Аднак я амаль што не валодаю інфармацыяй пра сучасныя беларускія каманды, таму ня ведаю, хто на што можа прэтэндаваць. Тым ня менш, лічу, што мы маглі б паказаць нашу музыку зь лепшага боку і грымнуць так, што ўсе б запомнілі. Шчыра кажучы, калі слухаю сучасныя рэлізы, я іх не разумею – аднастайныя, з аднолькавым гукам, без іскрынкі… Ім хтосьці пазначыў узровень, і яны прытрымліваюцца адной лініі. Неяк выпадкова трапіў на канцэрт, апынулася, што гралі амерыканцы – хлопчыкі ў вузенькіх штоніках-ласінах, з чубчыкамі. Я глядзеў, як дзяўчынкі ў зале вар’яцеюць, і не разумеў, з чаго. Бо рэальна пустая музыка. А я лічу, што народ засумаваў бяз гуку, голасу, манеры не такіх, як ва ўсіх. І мы можам гэта прапанаваць. Пры тым, што нас параўноўваюць з такімі камандамі, як Cynic, Opeth, мы робім сваю музыку. Канешне, ідзем у пэўных паралелях… Гэта як вершы складаць: немагчыма знайсьці новы зварот, таму што ўсё даўно прыдумана. І калі ты падобны да кагосьці, гэта яшчэ ня самае горшае, галоўнае – каб была падача з твайго боку. Думаецца, што «Timelessness» – якраз прыклад музыкі са сваёй індывідуальнасьцю, з тварам. На яго заўсёды знойдзецца свой слухач. Мне падабаецца, што гэта ўжо не метал. Тым ня менш, дух бунтарства там прысутнічае – выбухі, роў… Усё ж такі метал. (сьмяецца)

У «Timelessness» шмат цікавых фішак. Напрыклад, вы пачалі выкарыстоўваць саксафон. Плануеце далей працаваць у гэтым накірунку?

Саксафон увогуле спантанна зьявіўся, калі думалі, як лепш зрабіць мэлёдыю «Newborn». І цяпер у нас ідуць спрэчкі: ці браць саксафаніста на рэгулярнай аснове. У новым матэрыяле будзе саксафон, які, мабыць, будзе гучаць незвычайным чынам, аднак многія з нас не разумеюць, як ён можа быць паўсюль. Пакуль што няма такога палёту. Хочацца выкарыстоўваць народныя дудкі, але каб і яны не гучалі традыцыйна, як, скажам, у “Троіцы”. Вось у «Timelessness» ёсьць дудук, яго хацелі задзейнічаць першапачаткова, таму што дзіка спадабалася, калі ўпершыню пачулі. Чароўны інструмент. Аднак цяжка знайсьці чалавека, які здолее належным чынам здабыць зь яго гукі. І ўсё ж, будзем працягваць эксперыменты.

Цікава даведацца, што для цябе і для гурта – посьпех? Як можна вызначыць, што Serdce дасягнуў яго?

Ведаеш, раней хацелася славы, рок-н-ролу, канцэртаў. Цяпер хлопцы пасталелі, і, калі будуць канцэрты, мы будзем шчасьлівыя. Канешне, посьпех – гэта граць канцэрты і зарабляць з музыкі грошы. Аднак калі жыць такім чынам гадоў зь пяць, то шчасьця ўжо ня будзе, бо прыйдзецца працаваць на знос. Цяпер мы працуем, але ніхто ўжо не шукае той славы. Ня хочацца скокнуць на каня, усіх абагнаць. Можна піць піва і разбэшчвацца, а можна музыку рабіць. Мы прыходзім, і нам проста ў кайф граць. Як пойдзе далей – невядома. А сёньня мы ганарымся «Timelessness». У добрым сэнсе слова мы пастылі, высьпелі як музыкі, і, здаецца, гэта бачна ня толькі нам самім. Хочацца рабіць музыку, якая была б унікальнай, індывідуальнай. І цяпер усё толькі разьвіваецца. Як кажа ўсходняя мудрасьць, ня важна, зь якой хуткасьцю ты ідзеш да мэты, галоўнае, што ты ідзеш да яе. Былі ў нас і супярэчнасьці: хтосьці недапрацоўвае, не такі лідэр, як трэба, як і ў любой камандзе. Але цяпер усё гарманічна, усе салідарныя. Ёсьць цікавыя прапановы – увосені паедзем на фестывалі ProgPower, Euroblast. Увесну таксама плануем зрабіць вялікі канцэрт у Менску, гэта ўжо будзе зборнік лепшых песень. Будзе і «Timelessness», і шмат чаго з “Алхіміі” [«The Alchemy Of Harmony»], ну і нешта са старога – з “Аритмии”. У нас ёсьць традыцыя – са старых трэкаў рабіць папуры хвілін на 15-20. Так што шчасьце ёсьць, бо ёсьць чым займацца.

А як увогуле ты ацэньваеш становішча айчыннай сцэны? Ці ёсьць тут прастора для разьвіцьця?

У Беларусь цяпер прыязджае шмат артыстаў сусьветнага ўзроўню, і наш народ крыху зажэрся. А нашая сцэна ад гэтага пакутуе, бо шмат хто аддае перавагу розным “рамштайнам”. Энтузіязм мясцовай сцэны ачахнуў, і сэнс у лакальных канцэртах губляецца. Аднак на больш андэграундныя стылі – панк, брутал дэз, джэнт – народ, здаецца, зьбіраецца. Бо гэта свая кадка. Хаця і наша музыка прадугледжвае асобную нішу. Вось завуць нас выступіць у Гомлі, аднак вялікага жаданьня ехаць туды няма, бо ўсё вельмі сьціпла ў плане арганізацыі. У Менску ёсьць магчымасьць падрыхтавацца, усталяваць сваю апаратуру, на перыферыі з гэтым значна горш. Магчыма, беларускія музыкі і самі недастаткова дбаюць і робяць. Аднак які сэнс нам выступаць у тым жа Менску раз у два месяцы? Значна прыемней, калі народ засумуе, каб потым валіць і атрымліваць узаемны зарад.

Падводзячы вынікі 2014 году, якое дасягненьне (хаця ўжо здагадваюся) можаш назваць самым значным?

А іх было некалькі. Безумоўна, самае вялікае дасягненьне – «Timelessness». Пра яго амаль няма адмоўных водгукаў. Веру, што гэты матэрыял застанецца, і яго можна будзе слухаць праз 5-10 год. Таксама вельмі добра мы спрацаваліся з Blood Music. Людзі загаварылі пра нашыя запісы. І мы хутка едзем за мяжу. У нас былі зьмены ў складзе: наш Саша адышоў ад гурта, потым усё ж такі вярнуўся, бо ўсе зразумелі, што мы – адзінае цэлае. За гэтулькі часу нават дыхаем у адзін такт. Наперадзе прадбачыцца шмат задач, напрыклад, кліп трэба рабіць. Мы ўсе працуем, ствараем сем’і, і займацца музыкай становіцца больш складана. Тым ня менш, шчасьце ў тым, што цяпер музыка не перашкаджае нашаму асабістаму жыцьцю. Мы можам сабе дазволіць зьбірацца разам, і гэта таксама дасягненьне.

Напрыканцы, калі ласка, пажадай што-небудзь нашым чытачам да Новага году.

Віншую ўсіх з Новым годам! Жадаю, каб дыхалася лёгка, каб задуманае спраўджвалася. Каб усё было ХОРАША! Калі хораша вам, то і нам добра будзе.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Беларускі melodic death гурт Renuen прэзентуе альбом кавераў пад назвай Mova Metaliova. У складанку ўвайшлі 12 кавераў замежных гуртоў, але зь перакладамі тэкстаў на беларускую мову. Вось, што самі хлопцы кажуць про рэліз:

Першапачаткова мы зьбіраліся выдаць свой чарговы студыйны альбом, але часьценька спрачаліся наконт таго, як ён павінен выглядаць, – распавядае вакаліст Renuen Аляксей Кавалёў. – Таму мы вырашылі трошкі адцягнуцца і запісаць некалькі кавераў. У мяне заўсёды была ідэя перакласці некаторыя хіты ўлюблёных гуртоў на беларускую мову. Мы спрабавалі запісаць адзін, другі, трэці – так і атрымаўся цэлы альбом.

Тое-сёе было складана ня толькі перакласьці, але перарабіць у музычным плане, – дадае гітарыст Renuen Алех Хута. – Да канчатковага запісу было не зразумела, ці атрымаецца кавер. Таму ад некаторых запланаваных рэчаў нам давялося адмовіцца. Але, можа, мы іх запішам у будычыні.

У запісу альбому гурта дапамагалі музыкі, якія прымалі ўдзел у стварэньні другога альбому A Letter From Hell (2010) – Андрэй Бязносаў (гурт Belkar) з Расеі і Віталь Рудэнка (гурт Anima) з Украіны, які граў на бязладавым басе. А вокладку зрабіў пазаштатны мастак Renuen Руслан Канішчаў.

Паслухаць альбом магчыма ў нашай суполцы ўкантакце.

Выйшаў дэбютны альбом гурта Omut пад назвай «Дзесяць шляхоў праз дрыгву»!!



Альбом цалкам вы знойдзеце па спасылкам у Vk цi на bandcamp

Omut быў створаны ў 2004 годзе ў горадзе Драгічын, што на Заходнім Палесьсі. Канцэпцыя і стыль гурта каваліся ў непраходных гушчарах ды вузкіх балотных сьцежках. Музыка Omut – спалучэньне металічнай жорсткасьці і фальклорнай лірычнасьці, агрэсіі і катарсісу, цёмнага і сьветлага бакоў.

У апошнія гады гурт выступаў на дзясятках канцэртаў, у тым ліку і па-за межамі роднай Беларусі. Музыкi бралi ўдзел у фестывалях Metal Head's Mission(Украіна), Metal Сrowd(Беларусь), «Купальскае Кола» (Беларусь-Украіна) і іншых.



Выхад альбому “Дзесяць шляхоў праз дрыгву” – гэта сваеасаблівая справаздача, якая падводзіць рысу пад дзесяцігадовым перыядам творчасьці гурта.

А 18 сьнежня ў Jack Club у сувязi з гэтай выдатнай падзеяй адбудзецца моцны выбух у бок айчыннай фолк-метал сцэны. Зараз я кажу пра канцэрт-прэзентацыю гэтага самага альбому, якi пройдзе пры падтрымцы гуртоў Rokash i Sontsevorot.

Спасылка на афiшу:
belmetal.org/events/item/omut_-prjezentacyja-albomu.html

Вось водгукi выбiтных прадстаўнiкоў беларускай i ня толькi цяжка-фолкавай сцэны:

На мой погляд, Omut адзін з моцных і пазыцыйных гуртоў, быў і ёсьць, бо яго харызма і арыгінальнасьць дае свой цікавы і непаўторны густ. Гурт непадобны на іншыя. Вялікай і добрай навінай для мяне стала тое, што нарэшце гурт запісаў свой першы альбом. Вялікая iм падзяка за гэта! Нажаль, ёсьць гурты-старажылы, якія і дагэтуль не змаглі зрабіць хоць адзін альбом (ня буду казаць, менавіта хто). Але вы малайцы…
Творчых посьпехаў, і жадаю, каб вы выйшлі на эўрапейскія пляцоўкі, каб слава пра Беларускі
метал і Фолк жыла заўсёды, бо менавіта Беларусь заняла пачэснае першае месца ў пантэоне гэтай сцэны на пост-“саўковай” прасторы!

Алесь Таболіч (ZNICH)

Любі друзі, сябри, паганці і просто гарні хлопці і дівчата з гурту Omut. Вітаннячка з новим альбомом. Ще більше лісів, болот, мавок, оспіванних на рідній палесьскій мові. Жыве Беларусь! Слава Україні!

З повагою, гурт «SECTORIAL».

Нячаста сустрэнеш гурт, які можна пазнаць зь першых нот. Знайсьці асабістае гучаньне ў моры гуку – уражлівае дасягненьне ў наш час. У Omut гэта атрымалася.

Васіль Верабейчыкаў (LITVINTROLL)

Адзін з асноўных плюсаў гурта Omut — даволі-такі цікавая і прафесійная музыка. Вельмі ўразіла вакалістка — энцыклапедыя народнай музыкі — гэта рэдкасьць! І рэальна крута! З нагоды запісу альбому — асабіста ведаю велізарную колькасьць гуртоў, якія запісваюць альбом і… кладуць яго на палічку побач з астатнімі… Так, цяпер можна вельмі якасна запісацца, але гэта не гарантуе таго, што ўсё для гурта складзецца ўдала. Пры гэтым грошай траціцца вельмі шмат. Таму галоўнае, каб у Omut усё атрымалася. У завяршэньне: Жыва і вельмі бадзёра! Посьпехаў маладой і перспектыўнай камандзе!

Віталь Абрамовіч (Нейра Дзюбель, GODS TOWER)

З творчістю Omut ми познайомилися цього літа на фестивалі «Купальске Коло», що проходив в Кам'янці-Подольскому. І можемо сказати без перебільшення, цей гурт став для нас відкриттям на цьому фесті! Що підкупило в музиці Omut? Це — дивовижне поєднання жорстких металкорових рифів з елементами фолку та чарівний вокал Ельвіри, що заворожує з перших нот! Тому для нас, цей альбом був довгоочікуванним і ми раді що дочекалися його!

Олександр Гагарін, Сергій Степаненко(HASPYD)

А час-та, як апыноўваецца, ляціць… Ну вось і дачакаліся дэбютнага паўнафарматнага альбому ад гурта Omut. Асабіста для мяне – гэта выдатны калядны падарунак ад добрых сяброў, зь якімі мы крочым поплеч на працягу гадоў па цярністай сьцяжыне беларускай музыкі. Чаго я чакаю ад альбому? Канешне ж шаленага фолк-металічнага драйву, спалучанага зь пяшчотай і лірыкай палескіх ды ня толькі сьпеваў. Увогуле, як па мне, гэта і акрэсьлівае ментальнасьць беларусаў – мы такія: калі сьпявуча-лірычныя, а калі й рыкнуць добра можам. У любым выпадку я вельмі рады таму, што альбом нарэшце пабачыць сьвет, і, спадзяюся, што зь дзесяці шляхоў праз дрыгву кожны знойдзе свой, а можа і не адзін.

Лявон Казакоў (ROKASH)

“Гэта было аднойчы ўвечары, калі
калолі зоркі зрок, і йшоў сьнег па ўсёй зямлі.
І ціхі вецер
разносіў песьні…”

25 сьнежня ў клубе Re:Public адбылася цудоўная музычная імпрэза, якую прыхільнікі кірункаў беларускай сцэны разнастайнай ступені цяжкасьці і рэканструкцыйнай падрабязнасьці чакаюць, напэўна, увесь год. Традыцыйнае штогадовае музычнае сьвята «Калядны Фэст», якое даўно і назаўжды набыло сярэднявечна-металёва-фальклорны характар, у гэтым годзе акрэсьліла свой фармат яшчэ больш ярка. Да ўдзелу ў шоў было запрошана ня так шмат музыкаў, як гэта было апошнім разам, але затое некалькі сапраўды найлепшых беларускіх гуртоў і калектываў, што насамрэч адлюстроўваюць і акумулююць усё тое надзвычай выбітное, што было дасягнута айчыннымі музыкамі ў вышэйназваных напрамках.

Гэтым разам наведвальнікаў каляднага фестывалю чакалі справаздачныя выступы музычных монстраў зь “першага дывізіёну” беларускай сцэны: ашчасьцілі публіку звычайныя госьці сьнежаньскага сьвята – гурты “Стары Ольса”, Znich, Litvintroll, Irdorath, а таксама калектыў Студэнцкага Этнаграфічнага Таварыства “Горынь” i тэатральна-танцавальны калектыў “Гістрыён”. “Калядны Фэст 2014” насамрэч сабраў толькі лепшае і самае ўлюбёнае: было вырашана паахвяраваць колькасьцю ўдзельнікаў з мэтай паляпшэньня якасьці праграмы, а таму кожны гурт меў магчымасьць спакойна адыграць не невялічкі шэраг кампазіцый, а паўнавартасны канцэртны сэт. Такі фармат “Каляднага фэсту” з трыма лакаматыўнымі гуртамі ўжо меў месца некалькі год таму і вельмі спадабаўся гледачам. Вось і цяпер такім чынам арганізатары імкнуліся пазьбегнуць жальбаў наконт сьціплых выступаў па 15-20 хвілін, а прыхільнікі насалодзіліся ў поўнай меры працяглымі разнастайнымі імпрэзамі выдатных калектываў. На мой погляд, насамрэч, так, напэўна, і лепш. Але ж калі ў папярэднія гады фестывалі кшталту каляднага можна было разглядаць у дадатак як пляцоўкі для станаўленьня і папулярызацыі менш шырокавядомых гуртоў, то гэтым разам імпрэза набыла, скажам шчыра, больш іміджавы характар: лепшыя зь лепшых, усе справы… Тым ня менш, цяпер, прыемна ўзгадваючы, як нястомна адпякала публіка падчас доўгачаканай каляднай вечарыны, я магу з поўнай упэўненасьцю сьцьвярджаць – “Калядны Фэст 2014” адгрымеў на славу і спадабаўся наведвальнікам як ніколі!

Адметнай рысай фестывалю было дамінаваньне на танцпляцу грубай мужчынскай сілы і адчайных слэмераў, прычым адбываўся шалёны ўгар на танцпляцы напрацягу ўсяго канцэрту. Нават пад ня самыя танцавальныя, павольныя кампазіцыі Irdorath – выбітнога фолк-фэнтэзі гурта, каторы ў гэтым годзе на выдатнай ноце адкрыў “Калядны фэст”, — хлапцы здолелі ўволю натрэсьціся хаерамі і памясіць натоўп. Самі Irdorath былі, як заўжды, на вышыні, але нельга не заўважыць, што гучаньне музыкаў паступова адыходзіць ад выключна сярэднявечнага і набывае іншыя, больш цяжкія, прагрэсіўныя рысы, і сэт гурта быў па большасьці знаёмы прыхільнікам, але даволі нетыповы. Магчыма таму – разгарачаныя мужыкі ў цішотках Litvintroll пад сцэнай і больш аніякіх вам вытанчаных дзяўчат з трайбл-танцамі, толькі хардкор. Дарэчы, падчас выступу Irdorath абвясьцілі, што ўжо ў студзені пабачыць сьвет іх першы відэакліп на песьню пад працоўнай назвай “As Bas…”, якую можна будзе пачуць на новым альбоме, выхад якога плануецца на красавік 2015-га. Карацей, у наступным годзе прыхільнікаў чакае шмат прыемных сюрпрызаў ад улюбёных фолк-фэнтэзёраў, і я ўпэўнена, шэраг кожнаму вядомых, хітовых кампазіцый Irdorath хутка папоўніцца значнай колькасьцю сьвежых цудоўных мелодый.

Дзякуючы яскраваму выступу калектыва Студэнцкага Этнаграфічнага Таварыства “Горынь”, якія падрыхтавалі сапраўдны народны калядны абрад з казой ды іншымі персанажамі, мерапрыемства вельмі арганічна далучылася да кантэксту старажытнага абрадавага сьвята. Нязьменны вядоўца фэсту, знакаміты музыка, лідар гурта “Стары Ольса” Зьміцер Сасноўскі разам з таленавітымі ўдзельнікамі “Горыні”, каторыя ўяўлялі сабой сьвяточных козаў, мядзьведзяў, што танчылі пад Znich, спакусьлівых цыганак, што нагадвалі зьнешне скандальную Канчыту Вурст, гасьцінных, вострых на язык гаспадынь, бацюшку, якога пагналі з праваслаўнай царквы за тое, што ён прадаваў наіўным вернікам індульгенцыі каталіцкай, і іншых займальных калядных персанажаў, здолелі стварыць атмасферу сапраўдных сучасных вясковых рэалій падчас сьвяткаваньня калядаў. Часам “Горынь”, натуральна, пераігрывалі і скатваліся ў непрыемны прымітыў, але зрэшты – так яно ў калядную ноч і ёсьць, са смакам дурноты і бесклапотнай весялосьці.

Наступнымі на сцэну падняліся гурт “Стары Ольса”, і падчас іх выступу кантынгент на танцпляцы крыху зьмяніўся: слэмеры сышлі набрацца сіл на далейшы адрыў і саступілі месца сярэднявечным танцорам, карагоднікам і дзяўчатам у вышыванках. Прыхільнікі мідывалу, як і заўжды, захоплена насалодзіліся майстэрскім граньнем і неверагоднай атмасферай, што ствараюць праз сваю музыку “Стары Ольса”, найлепшы і самы знакавы ў гісторыі беларускай фолк- і сярэднявечнай музычнай плыні калектыў. У годзе адыходзячым гурт “Стары Ольса” адзначыў вялікім сольным канцэртам 15-годзьдзе сваёй плённай творчасьці, і гэтая імпрэза чарговы раз нібыта афіцыйна замацавала іх ганаровае месца на беларускай сцэне. Па заканчэньні праграмы выступу публіка літаральна зьбівала далоні ў апладысментах, зрывала галасы ў вокліку “яшчэ” і такі напрасілася на нечаканы нават для саміх музыкаў біс. Пад дударскую версію нірванаўскага Smells Like Teen Spirit у заводнай кампазіцыі Ai Vis Lo Lop “Стары Ольса” апошні ў гэтым годзе раз запалілі танцпляц, павіншавалі прыхільнікаў з калядамі і надыходзячым новым годам і на высокай ноце скончылі як ніколі пасьпяховы канцэртны сезон.

Яшчэ крыху адпачынку і эстэтычнай асалоды ад танцавальнага ансамбля “Гістрыён” – і распачалася сэнсава другая, больш цяжкая і драйвовая частка “Каляднага фэсту”. Зь першай песьні ўзарваў публіку найвядомейшы фолк/пэган-метал гурт Znich. Гэты калектыў бярэ ўдзел у «Калядным фэсьце» з самага яго стварэньня, а Алесь Таболіч, вакаліст і лідар гурта, асабіста ў нямалай ступені прыкладаў руку да арганізацыі фестывалю. Znich адыгралі стары добры хітовы сэт, які гледачы, як зазвычай, успрынялі на “ўра”, бо гэта менавіта тая музыка, на якой узрастала цэлае пакаленьне металхэдаў і аматараў нацыянальнай гісторыі, ідэі і культуры. Удзельнікі гурта, як ні дзіўна, падчас канцэрту адрываліся анічуць ня менш за прыхільнікаў, хоць і апошнім часам асаблівага імпэту з боку першых, скажу шчыра, не назіралася. Але наступны год для Znich будзе багатым на падзеі і сюрпрызы: прынцыпова зьмяніўся падыход Таболіча да творчасьці, плануюцца некаторыя зьмены ў складзе гурта, зроблены значны крок у стварэньні новага матэрыялу, які – пакуль проста паверце на слова – адначасова і нагадае яскравыя хіты былога Znich, і прыадчыніць новыя рысы ў гучаньні беларускай пэган-метал легенды.

Ну і нарэшце надышоў час выступу хэдлайнераў “Каляднага Фэсту 2014” – запальнага фолк-метал гурта Litvintroll. Улюбёнцы публікі, хлапцы зь першай жа кампазіцыі парвалі залу і да самага завяршэньня канцэрту не дазвалялі адпачыць публіцы ні на хвілінку, адорваючы нястомных наведвальнікаў фестывалю запалам каляднай энэргіі, хваляй шчырага пазітыву, бадзёрасьцю духу і непасрэдна-тролеўскім жартоўным настроем. Грымнуўшы шэрагам сваіх найлепшых кампазіцый, Litvintroll таксама ашчасьцілі прыхільнікаў парай новых годных песень. Што прыемна, вельмі імклівы ўзьлёт да вяршыні музычнай кар’еры не сапсаваў музыкаў, не заразіў іх “зорнай хваробай” і не спыніў творчы пошук. Насупраць, Litvintroll стараюцца як ніколі, а папулярнасьць сярод фанатаў на Радзіме і за мяжой і посьпех на разнастайных франтах музычнай дзейнасьці спрацоўваюць толькі як чарговы стымул няспынна працаваць, удасканальвацца і ствараць усё больш цікавы і якасны матэрыял.

Выступ Litvintroll быў адзначаны яшчэ адной прыемнай падзеяй: прам на сцэне падчас канцэртнай праграмы гурта нашай журналістцы Паліне зрабілі прапанову! Гэты кранальны момант расплавіў нават самыя брутальныя металёвыя сэрцы, і пад бурныя авацыі і воклікі “Горка!” падчас каляднага сьвята аб’ядналіся сэрцы яшчэ двух выдатных людзей, з чым я іх ад усёй душы і віншую.

Падсумоўваючы, напрыканцы хачу адзначыць, што ў гэтым годзе фармат “Каляднага фэсту” быў абраны сапраўды ўдала. Хапала ўсяго: і традыцыйных народных абрадавых перфомансаў, і сярэднявечнай узвышанай атмасферы, і фэнтэзійных нотак, і брутальна-металёвага гучаньня і адрыўнога слэму і драйву. Дзякуй арганізатарам мерапрыемства, яго таленавітым удзельнікам і нястомнай, пазітыўнай публіцы, што традыцыйна сабраліся разам, каб цікава адзначыць каляды і падараваць адзін аднаму сапраўднае сьвята.

Ну і ад свайго імя яшчэ раз віншую спадарства з надыходзячым новым годам і да сустрэчы ў наступным 2015-тым, які абавязкова падорыць нам яшчэ больш цудоўных мерапрыемстваў і прыемных уражаньняў!

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Alex Gorbatsevich.

Засумавалі па найлепшаму метал-гурту планеты?
У нас назьбіраўся цэлы шэраг навінаў. Зважайце!

Новая глава ў творчым шляху выбітнага калектыву геніальнага кампазітара сучаснасьці распачалася яшчэ напрыканцы 2012, калі ссанымі анучамі была пагнаная Анэт Ользан. Гэтае джазава-папсовае абышто, якое прыйшло ў 2005 на зьмену гатычна-опернай Тар'і Турунэн і прымусіла фанаў проста выпасьці ў асадак. Потым у яе нават прыхільнікі зьявіліся =) Якія у сваю чаргу нядобрымі словамі клялі Туомаса, узяўшага наўзамен дзеля туру сапраўдную метал-цёлку Флор Янсэн, уладальніцу адразу і выдатнага акадэмічнага вакалу, і гэтай металічнай дзёрзкай манеры. Смак.



Дзеля справядлівасьці. З Анэт быў зроблены вельмі цікавы альбом «Imaginaerum», які раскрыў творчасьць гурта з зусім іншага боку. Цыркавая містэрыя, шарм кабарэ, шмат фолкавых матываў. Потым, болей за тое, выйшаў і самы сапраўдны фільм «Imaginarium», дзе недвухсэнсоўна прысутнічае адсылка да асабістай гісторыі лідара Nightwish і ягоныя разважаньні як суаўтара сцэнара аб сутнасьці творчасьці ў жыцьці чалавека. Сапраўды нядрэнны фільм. А для найт-фанаў — абавязкова «must watch».



Восеньню 2013-га Флор была афіцыйна зацьверджаная як вакалістка. Таксама ў гурце атабарыўся дудар Трой Донаклі, які гастраляваў з Nightwish як сэсійны музыка.

Потым быў шэраг рэлізаў. Спачатку некалькі канцэртных кліпаў, а потым і суцэльны DVD «Showtime, Storytime» паводле выступу на Wacken 2013.

Ёсьць, дарэчы, цікавае аматарскае відэа, дзе кампазіцыя «Ghost Love Score» прадстаўленая адначасова ў выкананьні Тар'і і Флор, дакладней — зьведзеная кавалкамі пасьлядоўна. Можна зацаніць, хто ня бачыў.



Затым у Nightwish канікулы, маэстра Халапайнэн па традыцыі адпраўляецца ў Лапландыю за натхненьнем — і вяртаецца з уласным праектам цудоўнай музыкі паводле ягоных дзіцячых уражаньняў ад гісторыі… Скруджа МакДака. Ролю вакалісткі ў праекце выканала нявеста Туомаса — Йохана Куркэла. Вось афіцыйнае відэа, прасякнутае атмасферай сапраўднай казкі.


А вось поооооотым…
У сярэдзіне 2014-га зьяўлецца доўгачаканая навіна: Nightwish заселі ў студыі!



Неўзабаве дрэнная навіна: нязьменны барабаншчык са сваёй нязьменнай банданай вымушаны адлучыцца ад музычнай дзейнасьці з-за цяжкай формы бяссонніцы. На запіс альбому запрошаны добры сябар самога Юкі, драмер, вядомы па працы зь Wintersun, — Кай Хахто.



Гурт працуе над альбомам, анансуе гасьцявых музыкаў, як то скрыпач з афіцыйнага саўндтрэку «Lord of the Rings». Адначасна паведамляе пра маючыя адбыцца туры ўвесну і летам 2015 году. На дадзены момант там значыцца родная Фінляндыя і Паўночная Амерыка.

Потым былі апублікаваныя кадры вось гэтага дзіўнага фотасэту :)



Туомас нівелюе розьніцу ў росьце цыліндрам, а Эмпу… Спаліліся))

Рэліз новага альбому

Ну і нарэшце — самыя актуальныя і гучныя навіны! Спачатку сінгл. Завецца "Élan", мусіць выйсьці 13 лютага і, па словах адмыслоўцаў, будзе выдатным «цізерам» да поўнафарматніку, але ўсё яшчэ надта малой часткай ад усёй велічы, што будзе чакаць далей.



Ну а вось і дэталі пра сам альбом.

Завецца «Endless Forms Most Beautiful».
Выйдзе ў канцы сакавіка 2015 праз Nuclear Blast Records.
Дызайнер вокладкі — Toxic Angel.

У тэматыцы альбому робіцца замах на асэнсаваньне сутнасьці чалавецтва, зварот да тэорыяў Дарвіна.

«Wartha» пацьвярджае вартасьць

У сьнежні 2014 на мэтал-прасторах сусьветнага сеціва зьявіўся трэйлер менскага гурта «Wartha» зь першымі падрабязнасьцямі пра новы альбом «Azure Lakes» (так званы троххвілінны рэклямны тызер, знаёмства з усімі песьнямі за тры хвіліны, як кубак гарбаты выпіць, таму й teaser). Адтуль фэны даведаліся й пра выдавецкі пераезд калектыва з няроднай Екацярынбуржшчыны ў няродную ж Маскву, затое ўжо можна ганарыцца, што цяпер іх выдае тая самая міжнародная карпарацыя, што й славутых «LitvinTroll» ды «Стары Ольса» – «SoundAge Productions». Ну што ж паробіш, калі нават «БМАgroup», якая 20 гадоў цягнула белшоўбіз без падтрымкі радыё й тэлебачаньня, публічна заявіла, што «крамаўскі» альбом «Белая вада» будзе ейным апошнім сур’ёзным выданьнем. Але пакуль тутэйшыя бамжы будуць тырыць плястмасавы гук зь сеціва, нашым сур’ёзным гукам зоймуцца там, дзе няма чорных сьпіскаў і чужынскіх фарматаў.

Эпічны паганскі фолк-мэтал гурт «Wartha» пачаў знаёмства з другім поўнафарматным альбомам «Azure Lakes» («Лазурныя азёры») якраз з таго тызера. Мы ўжо ведаем, што гурт быў утвораны ў 2008 годзе і выпусьціў дэбютны альбом «Paŭstań» у 2013 на расейскім лэйбле «Stygian Crypt Production». Пасьля таго было 3 сінґла, але й наступнага альбому доўга чакаць не давялося, хоць новы лэйбл сьпярша заплянаваў ягоны выпуск на лістапад 2014, а потым перанёс дату на люты 2015. Пакуль даты рэліза «Блакітных азёраў» не абвяшчаліся, «Wartha» на сваёй старонцы паказала альбомны трэк-ліст, які ўключыў і 2 з тых сінґлаў. Потым зьявілася вокладка і згаданы тызер, які вы можаце назіраць ніжэй і атрымаць першыя ўражаньні, што будуць мець працяг неўзабаве.



Трэкліст: 1. Бусловы стогн (інтра) 2. Starpath 3. Зьмей возера 4. Што й па мору 5. Азёраў блакітных 6. Дайце ім памерці 7. Heritage 8. Вядзьмар 9. Зямля («Mroja»-кавэр).

Над матэрыялам «Azure Lakes» музыкі працавалі апошнія гады, яшчэ да выхаду ў сьвет кружэлкі «Паўстань». Такім чынам, альбом быў цалкам скончаны (запісаны, зьведзены, аздоблены, падрыхтаваны буклет і майстар-дыск) яшчэ ў 2014. Дамова з лэйблам «SoundAge Productions» акурат і была на рэліз да сярэдзіны сьнежня, але перанеслася на люты 2015.

Адмыслоўцы цьвердзяць, што альбом значна глыбейшы й «дарослы» за папярэднюю творчасьць. Ён паказвае, чым гурт быў, якімі думкамі жыў у пэрыяд сур’ёзнай пературбацыі складу. Гэта ўжо не дзіцячае «паганства перадусім». Гэта нашая родная зямля, ейны дух, ейны боль і нячывельле. Адсюль і стыль – epic heavy/doom, як ахарактарызаваў музыку ґітарыcт новага альбому Ян Мачульскі. Натуральна, неад'емныя ў такой музыцы й элемэнты фольк і пэган, але йзноў ужо больш гожыя, фактурныя: жывая флейта, дуда, гасьцявы жаночы народны сьпеў на адной песьні, ды тыя ж самыя ґітарныя «дударскія тэпінґі», якімі была адметная тэхніка граньня нашага выбітнага Уракава (ґітарыста гомельскага «Gods Tower»). Як кажуць, за якасьць ёсьць каму адказваць.



Вітаўт Мартыненка

21 сьнежня Менск здрыгануўся ад шалёных рытмаў амерыканскага фьюжн-бубнача Майка Тэраны. Эпатажны артыст зладзіў шоў у «Піратах» пры падтрымцы ArtRock Studio і ўсім паказаў, што ён тут бос. Ну, мы і не сумняваліся ні хвіліны, а толькі пасьпявалі запамінаць шчырыя прызнаньні імпульсіўнага бубнача…

За сваю 36-гадовую кар’еру Тэрана зарэкамендаваў сябе як ударны працаўнік музычнай нівы. Ён граў з такімі гігантамі, як Yngwie Malmsteen, Tony Macalpine, Rage, Gamma Ray, Tarja Turunen, Axel Rudi Pell. Аднак нягледзячы на вялікую колькасьць праектаў, Майк пазіцыянуе сябе як самастойнага артыста, якому ніхто ня будзе дыктаваць, колькі працягнецца бубеннае сола. Больш за тое, бубнач сабраў свой Terrana Band з блэкджэкам і астатнімі складнікамі. Аднак на гэты раз Тэрана прыехаў адзін і, па яго словах, нават спужаўся, хаця і назваў нашу сталіцу мілым месцам.

Чакалі зорку даволі доўга. Пачатак быў адзначаны ў 19 гадзін, аднак насамрэч у гэты час “Піраты” толькі адчынілі свае дзьверы. І пацягнулася гадзіна чаканьня, падчас якой мы праслухалі бадай што ўвесь рэпертуар Disturbed. Каб неяк бавіць час, я пачала разглядаць публіку. Яе было ня шмат, можа, зь некалькі соцень, аднак прыемна ўразіла тое, што людзі былі абсалютна розныя – школьнікі, моладзь, спадары бальзакаўскага ўзросту, бацькі зь дзецьмі і, зразумела, бубначы, якім было цікава паглядзець на легенду. Такім чынам, музычная разнастайнасьць Тэраны кранае розныя аўдыторыі, што, на мой погляд, вельмі нядрэнна для музыкі.

А дзявятай гадзіне Майк нарэшце зьявіўся за ўсталёўкай і моцна ўдарыў па класіцы. І гэта было незвычайна, бо Дворжак, Чайкоўскі, Моцарт, Расіні загучалі так драйвова, адвязна, што ў мяне выпаў манокль захацелася адрывацца і трасьці галавой. Вочы не пасьпявалі сачыць за акрабатыкай палачак у руках Майка, які ўжо ўвайшоў у кураж, няспынна малоцячы па ўсталёўцы. Здавалася, што ён размаўляе з кожным бубнам, талеркай, якія адгукаліся свайму ўладару на розны лад. Раптам Майк адкінуў палачкі, як непатрэбны атрыбут, і пачаў адбіваць рытмы проста рукамі, быццам сапраўдны індзеец. Хутка на танцпляцы стала так сьпякотна, што я ніколькі б не зьдзівілася, калі б сваімі ўдарамі Майк здабыў агонь.

Пасьля ашаламляльнага сола Майк раптам спыніўся і прапанаваў прысутным задаваць пытаньні. Так распачалася сапраўдная прэс-канферэнцыя, зь якой мы даведаліся шмат чаго цікавага. Напрыклад, любімай песьняй Майка з джаз-накірунку зьяўляецца сінатраўская “Fly Me to the Moon”. Вядома, што ў апошні час бубнач аддае перавагу джазу і класічнай музыцы. На гэта паўплываў кумір Тэраны, знакаміты бубнач Козі Паўэл, удзельнік такіх гуртоў, як Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath. Аднойчы Майк вырашыў зладзіць трыб'ют у гонар Козі, пасьля чаго зразумеў, што класіка гучыць часам лепш за метал. Таксама Тэрана шчыра прызнаўся, навошта яму дзьве бас-бочкі – проста гэта крута выглядае. Каб было яшчэ больш крута, Майк выконваў Моцарта ў белым парыку ды паказваў пародыю на капрызнага гукача ў вялікіх акулярах. Натуральна, што харызмы Майку не займаць. А яшчэ ён крыху грае на фартэпіяна і сьпявае. Дарэчы, голас Майка можна пачуць у прадмове альбому “Tales of Ithiria” гурта Haggard.

Таксама музыка падзяліўся сваімі ўспамінамі пра дзяцінства. Расказаў, што быў вельмі непрыгожым дзіцём і часта бавіў час у падвале, дзе і знайшоў першы бубен. І калі хлопчык практыкаваўся адбіваць рытмы, бацькі апускалі яму ў падвал сьнеданьне. Так Майк пачаў граць за ежу. Празь некаторы час Тэрану вельмі ўразіў бубнач гурта Kiss Эрык Кар, і Майк пачаў адрошчваць доўгія валасы. І вось сёньня мы бачым 55-гадовага шалёнага драмера з іракезам і магутнай біцухай.

Пасьля кампазіцый з праграмы “Sinfonica” Майк абвясьціў, што знайшоў у Менску “дзетак”, якія лічаць сябе сапраўднымі рокерамі, і вырашыў зь імі выступіць. На сцэну выйшлі два хлопцы зь гітарай і басам, дзяўчына-вакалістка, і ўсе разам з Майкам выканалі “One Way”. Выглядала добра, але крыху па-аматарску.

На біс шалёны бубнач засьпяваў улюбёную “Flying to the Moon” і выканаў адну са складанейшых рэчаў – чатыроххвіліннае сола часоў працы з Rage, мімаходзь паскардзіўшыся, што ў гэтым гурце яго таленту не давалі як сьлед разгарнуцца.

Апошняе шоў Майка Тэраны ў 2014 годзе скончылася ў 22 гадзіны. Пасьля ён з задавальненьнем працягнуў размовы з фанатамі, раздаваў аўтографы і пазіраваў для фота.
Але гэта яшчэ не канец: Тэрана паабяцаў вярнуцца ў Менск са сваім бэндам і разьнесьці тут усё к чорту. Што ж, будзем чакаць і рыхтавацца.

Паліна Трохаўцава

Stardust Circus – гурт незвычайны для беларускай музычнай плыні, калі яе разглядаць як сукупнасьць тых ці іншых накірункаў, у якіх гурты яднаюцца па крытэры падабенства стылю і духу сваёй творчасьці. Гэтыя хлопцы ідуць сваім уласным шляхам, ідуць упарта і з аптымізмам, прынамсі, так яно выглядае звонку. У іх актыве поўнафарматнік, шэраг выступаў у тым ліку па-за межамі нашай краіны, вялікі сольны канцэрт у Рэпабліку і рэзідэнцтва ў рок-клубе TNT, дзе яны позьнім вечарам “чорнай” пятніцы 19 сьнежня гучна справілі сваё пяцігодзьдзе.

Адразу скажу, дагэтуль я бачыў толькі два выступы “Стардастаў”: першы – у далёкім 2009-м, калі на сцэне Jolly Roger Cafe ў рамках зборнага фэсту яны ўтварылі свой зорны цырк з “грасмэйстэрскай паўзай” на перакур перад пачаткам выступу, з-за чаго іншыя гурты руплівыя аргі ўрэзалі ў часе, у тым ліку і мой :) А выступілі тады хлопцы добра, заявілі пра сябе і запомніліся. Потым быў канцэрт у Рэпабліку – прэзентацыя альбому “Monkeys of XXI”. Хлопцы тады відавочна ўвалілі грошай шчодра, зрабілі нядрэннае глэм-рок шоў, якіх дагэтуль не было, і сабралі няблага народу.



Што цяпер? Пяць год і канцэрт – гэта пэўная справаздача. У дадзеным артыкуле нас не асабліва цікавіць прасоўваньне на радыё ды тб, набор падпісантаў на розных пляцоўках, не. Гэта не першачаргова. Нас цікавіць у першую чаргу тое, які дух пануе на канцэртах сучасных рок-н-рольшчыкаў, што за публіка іх слухае і наколькі гэтае ўсё жывое і натуральнае.

Пачатак канцэрту быў зусім далёкі ад ідэалу. Гэта, выбачайце, нагадвала нейкую местачковую дыскатэку, дзе народ туліцца па бакох, баючыся лезьці танчыць у цэнтр дашчатага танцпляцу. Першымі, хто распачаў тусу, былі адмысловыя дзяўчыны, што настойліва прапаноўвалі сфоткацца зь імі і іхнай шыльдачкай. Нешта там да ўгодак Джэк Дэніэлса. Натуральна, да таго моманту (а гэта песень пяць-шэсьць) танцпляц быў зусім пусты візуальна. І калі сябры спазнаюцца ў бядзе, то добры франтмэн спазнаецца ва ўменьні працаваць зь любой аўдыторыяй і трымацца ўпэўнена незалежна ад аддачы залы. Так, спадар Максім – тое самае, без чаго Stardust Circus быў бы як бяз твару. Няхай не на крыўду, але астатнія хлопцы выглядаюць зусім “мінусовымі”, наколькі б яны не намагаліся зрабіць сабе стылёвы вобраз цікавымі шмоткамі ды мэйк-апам.



Агулам выступ доўжыўся крыху болей за дзьве гадзіны, зь перапынкам у сярэдзіне і бісам. Ня маю жаданьня расьпісваць па кожнай, гэта нецікава. Лепей далучу фотку сэтліста, што далікатна прадаставіў мэнэджэр гурта, а асобна вылучу самыя адметныя моманты.

Так, праграма вельмі пацешыла каверамі. Нечаканым сюрпрызам быў KoRn зь песьняй “Did My Time”. Не магу йзноў не пахваліць вакаліста, які выцягваў манеру кожнага адпаведнага стылю. Агулам атрымалася 50/50 кавераў і ўласнага рэпертуару. І адчувалася яно як аптымальная сумесь. І вось што скажу далей. Можаце рыхтаваць свае памідоры, але дагэтуль у Стардастаў не было аніводнага хіта, аніводнай кампазіцыі, якая б зачапіла і не адпускала, разумееце? Бяз гэтага, лічу, ня можа існаваць і пасьпяхова разьвівацца гурт кшталту Stardust Circus, што грукае ў дзьверы мэйнстрыму і, што там крывіць душой, марыць быць кумірамі сучаснай моладзі. Дык падобнае, балазе, высьпявае. Прынамсі, адна песьня зь дзьвюх новых, прэзентаваных на гэтым юбілейным канцэрце, уяўляе сабою стрыманы баладны баевік і мае быць замахам на хітовасьць. Імя ёй “Plastic Love”, і я вельмі буду чакаць запісу. Дарэчы, на карысьць хлопцаў працавала даволі сур’ёзная каманда: гукачы, фатографы і некалькі відэааператараў: як статычныя, так і дынамічныя, і нават хлопец, які адначасна выконваў і ролю сьветлатэхніка, ліхтаром фармуючы выгодны выгляд кожнага абранага ў кадр музыкі. Што гэта значыць? Значыць, што будзе добрае канцэртнае відэа. А гэта заўсёды цікава. А, так, ледзь не забыўся. Гук быў амаль што крыштальна чыстым, а выкананьне зладжаным. Так, тут тлусты залік.

Такім чынам, калі канцэрт пачынаўся сьціпла, местачкова, то разгарэўся да сапраўднага рок-н-рол паці. Танчылі ўсе: і падпітыя прадстаўніцы дзявочніку, і сур’ёзныя з выгляду хлопцы. Калі глядзець на аўдыторыю, то гэта звычайная моладзь, у аніякую субкультуру ня ўцягнутая. Тым ня меней, мы жа разглядаем Stardust Circus як зьяву ў фармаце BelMetal. Адкажу. Хлопцы зьвяртаюцца да таго рок-н-ролу, што не закрануў нашу краіну, не пасяліўся тут. Гэта той самы стыль з “залатых 80-х”. А тады, як мы ведаем, любыя цяжкія музычныя стылі былі неразлучныя з агульнай, трэндавай у тыя часы, плыньню.

У адной зь песень хлопцы сьпяваюць пра мару, а анатацыя франтмэна была такая: «Калі вы ня будзеце марыць, то будзеце працаваць на зьдзяйсьненьне нечай іншай мары». Вось яно і тое, чаго хочацца пажадаць хлопцам. Якія б яны мэты там сабе не перасьледавалі, няхай мара з кожным крокам будзе бліжэй за гарызонт, і няхай усё заўсёды будзе шчыра.



P.S. А гледачоў было няшмат, магчыма, з таго, што многія на момант канцэрту займалі чэргі ў абменьнікі. А тыя, хто ўжо “пасьпеў”, не пакінулі вольных беларускіх грошай на наведваньне канцэрту. І сьмех, і грэх :)

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Вячэрская

“Гісторыя насамрэч ня столькі сьмешная, колькі павучальная ў плане таго, якія жартоўныя казусы здараюцца, калі музыкі гурта не клапоцяцца і ня сочаць адзін за адным, а глядзяць выключна кожны сам за сабою”.
Алесь Таболіч

Як вы ўжо здагадаліся, чарговую гісторыю ў межах серыі інтэрв’ю-апытаньняў сярод музыкаў на тэму сьмешных, незвычайных выпадкаў, што адбыліся зь імі і іх гуртом за перыяд творчай кар'еры, распавёў парталу BelMetal.org Алесь Таболіч, лідар фолк/паган-метал гурта Znich, таленавіты тату-майстар, выдатны арганізатар канцэртаў і, наогул, надзвычайна выбітная медыйная асоба беларускай цяжкай сцэны.

Алесь Таболіч:

“Паехалі мы аднойчы са Znich у Маскву, здаецца, у рамках туру, прысьвечанага 15-годзьдзю творчасьці гурта. Выдатны быў канцэрт, пасьпяхова адыгралі і засталіся далей на мерапрыемстве тусавацца. Гэта зараз я крыху адышоў ад “галівуду”, ня п’ю і паводжу сябе больш-менш стрымана. А раней я адпачываў “ого-го”! Карацей, пасьля нашага канцэртнага выступу я нармалёва так наквасіўся, бадзяўся па клубу, знаёміўся і размаўляў з рознымі людзьмі, а астатнія ўдзельнікі калектыву гулялі самі сабе. І вось канцэрт скончыўся, гурты пачалі разыходзіцца, і музыкі Znich чамусьці вырашылі, што я сышоў раней і без задняй думкі рушылі ў метро, каб хутчэй дабрацца на вакзал і пасьпець на цягнік. Тут трэба зазначыць, што на наступны дзень у нас планаваўся канцэрт у Віцебску, і да заўтрашняга вечара неабходна было абавязкова апынуцца там.

А я… спакойненька заснуў сабе ў грымёрцы і, натуральна, не заўважыў, што тым часам усе разбрыліся. Неўзабаве зайшоў у грымёрку маскоўскі арг, глядзіць – а там я ляжу і сплю. Пытае зьдзіўлена: “А ты чаму не сышоў?” А я яму ў адказ: “А куды мне ісьці? Я сваіх чакаю! Дзе яны ўсе?” – “А ўсе ўжо даўно на цягнік паімчаліся”…

Ну і я, канешне, разгубіўся, курва маць, як жа мне пасьпець і астатніх знайсьці… Прыйшлося выклікаць таксі і хуценька зьбіраць рэчы, бо наш цьвярозы бубнач забыўся на барабан, а валыншчык пакінуў ежу і посуд, а таксама цэлы мех нейкай вопраткі: нагавіц, куртак… Апошняе ў рэшце рэшт так у Маскве і засталося, але хоць п'яны цьвярозаму і не таварыш, у мяне паддатага хапіла сьвядомасьці прыхваціць прынамсі інструмент з сабою, таму бы юны бубнач я ўвапхнуўся зь ім у таксі і пагнаў на вакзал.

Прыязджаю, бягу на платформу і пасьпяваю толькі заўважыць, як зьнікае ўдалечы наш злашчасны цягнік на Віцебск…

А ў мяне, натуральна, ні грошаў, ні сувязі – нічога няма, толькі чортаў барабан. Што рабіць, дастаю я беларускія рублі і іду здавацца расейскай паліцыі. Кажу: “Дэпартуйце мяне, у мяне грошаў няма. Магу вунь крыху памяняць на беларускія!” А мне ў адказ: “Навошта нам твае зайчыкі, чакай ужо, да ранку сядзі, штось прыдумаем”. Напісалі мне прадстаўнікі ўлады цікавую паперку, каб мяне паліцыя больш не чапала, маўляў, я ўжо дзе трэба пабываў, і адпусьцілі.

І вось боўтаюся я па вакзалу, думаю, бляха, гэта ж мне да ранку з гэтым барабанам тут тусавацца… Раптам бачу – насустрач мне ідуць музыкі Znich, вось дык быў сюрпрыз! Падбеглі, я такі: “А чывойта вы мяне забылі?” – Яны такія: “А чывойта ты там застаўся?” Карацей, мы папросту адзін аднаго не зразумелі і нават пакрыўдзіліся крыху, бо пакуль я наперавес з інструментам даганяў іх па платформе, яны разьюшана чакалі мяне ля метро. Ну і паколькі так атрымалася, што ня зьехалі мы з Масквы ўсе разам, то ранкам агулам селі на цягнік і нясумна рушылі канцэртаваць у Віцебск”.

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Фільм жахаў пра кароў і Beyond The Darkness
Як Infestum «далучыўся да высокага»
«Пенная вечарына» для Сані Бурзума
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Crowblack: Рытэрбург ад пачатку і да канца
Hok-Key: Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х

Даўным-даўно, калі дрэвы былі вялікімі, а трава зелянейшай, у Швецыі зьявіліся незвычайныя музыкі: толькі яны зайграюць, як усе, хто пачуў чароўныя гукі, ідуць у скокі. Аркестр набыў такую папулярнасьць, што царква абвясьціла яго інструментам Сатаны. Гнаньне на гурт павялічвалася, таму музыкі вырашылі адыграць апошні канцэрт, перад гэтым напісаўшы пасланьне сваім нашчадкам. Неўзабаве падчас выступу д’ябальскі аркестр схапілі і прымусілі разьвітацца з жыцьцём…

Прайшло пяцьсот год, і ў 2003 годзе пасланьне было знойдзена сучаснымі шведскімі музыкамі, якія ў гонар сваіх папярэднікаў стварылі гурт Diablo Swing Orchestra і пачалі граць незвычайную музыку.


Творчасьць Diablo Swing Orchestra – гэта танец Сьвятла і Цемры пад джазавыя матывы ўперамешку з гітарамі ды ўдарнымі, якія падкрэсьліваюць класічныя арекстровыя інструменты. Усё гэта прыпраўлена разнастайным вакалам з тэкстамі на ангельскай і італьянскай мовах. Progressive, avantgarde, experimental – усе гэтыя азначэньні пра іх. Але жанравыя ярлыкі адыходзяць на другі план, калі музыка аркестра прымушае бясконца рухацца цэлыя залы.

На сёньняшні дзень гурт выпусьціў тры студыйныя альбомы: The Butcher's Ballroom (2006), Sing Along Songs for the Damned & Delirious (2009) і Pandora's Piñata (2012). Адной з галоўных асаблівасьцяў шалёных шведаў зьяўляецца прынцыповая пазіцыя жывога выкананьня – аніякіх запісаў канцэртных аранжыровак.

Легенды авангарднага металу ўпершыню дадуць канцэрт у Менску і прадставяць лепшыя сучасныя балады, нацыянальныя і танцавальныя матывы, ліха замяшаныя зь металам.

Квіткі можна набыць па спасылцы, а таксама ў менскім офісе «Концерт Холл Групп» па вуліцы Маркса 25 (офіс № 10). Кантактны тэлефон: +375-44-467-90-32.

Суботнім сьнежаньскім вечарам Палац Мастацтваў ператварыўся ў феерыю традыцыйных і сучасных вышыванак, кірмаш адзеньня і сувеніраў ад папулярных моладзевых беларускіх брэндаў, выставу разнастайных вырабаў рамесьнікаў і майстроў, а ў канферэнц-залі Палацу праходзяць выдатныя майстар-класы, сур'ёзныя і жартоўныя конкурсы, займальныя лекцыі і прэзентацыі, а таксама музычныя выступы беларускіх выканаўцаў і гуртоў «Амарока», «Знарок», «Наві» ды непераўзыдзеных хэдлайнераў «Палац».

Такім чынам і адбывалася другое, на гэты раз больш маштабнае сьвята «Дзень вышыванкі". Я ня буду паглыбляцца і дэталёва апісваць атмасферу і праграмны кантэнт імпрэзы: па-першае, усё па структуры было вельмі падобна да першага “Дня Вышыванкі”, пра які я распавядала раней, а па-другое, такія мерапрыемствы лепш адзін раз пабачыць на свае вочы, чым сто разоў пра іх прачытаць, таму тым, у каго і на гэты раз не атрымалася прыйсьці, на трэці “вышыванкавы” фэст дакладна раю наведацца. Для цікаўных пакідаю праграмку адукацыйнай і забаўляльнай частак, якая распавядзе вам, што ў якой лакацыі напрацягу дня адбывалася і хто з асобаў медыйных чым публіку ашчасьціў.

Напярэдадні сьнежаньскага “Дня вышыванкі” адзін са стваральнікаў “Арт-сядзібы” Павал Белавус адзначыў:

«Правёўшы ўвосені першы “Дзень вышыванкі”, які, на мой погляд, атрымаўся вельмі пасьпяховым, мы, тым ня менш, атрымалі шмат негатыўных каментароў з той нагоды, што памяшканьне было ня вельмі вялікае і не дазволіла ўсім ахвотным узяць паўнавартасны ўдзел у фестывалі. Скардзіліся на няўтульнасьць. Але мы і самі не чакалі, што будзе такая колькасьць людзей. Таму вырашылі, не адкладваючы, правесьці чарговы фестываль і прымеркаваць яго да калядных сьвятаў — каб наведвальнікі маглі прыдбаць падарункі і проста цікава правесьці час».

Ад душы патоўкшыся ў маленечкім памяшканьні былого “Джоліка” падчас мінулага “Дня вышыванкі”, я літаральна на сваёй скуры ўсьвядоміла неабходнасьць пошуку больш ёмістай прасторы для арганізацыі наступнага сьвята падобнага фармату. І насамрэч, калі я дазналася, што дзякуючы Беларускаму саюзу мастакоў, які прадаставіў для фестывалю Палац мастацтваў, зьявілася магчымасьць правесьці “Дзень вышыванкі” ў пашыраным фармаце, я да апошняга моманту спадзявалася, што ў палацы будуць прывольна сябе адчуваць і ўдзельнікі мерапрыемства, і яго наведвальнікі. Але яшчэ на падыходзе праз шкляныя дзьверы я заўважыла такую колькасьць людзей, што жарты арганізатараў напрыканцы мінулага сьвята наконт ладжаньня «Дня вышыванкі» ў Палацы Рэспублікі не падаліся мне такімі ўжо неабгрунтаванымі.

Самастойна абіраць сабе маршрут магчымасьці не было, і натоўп нёс мяне празь бясконцыя гандлёвыя шэрагі з пацеркамі, каляровымі коцікамі, традыцыйнымі вышыванкамі і яе сучаснымі стылізацямі, дызайнерскімі мятлікамі, макетамі беларускіх замачкаў, латуннымі пярсьцёнкамі, чырвона-белымі швэдэрамі і іншай, прыемнай душы падарункавай прадукцыяй. Я павольна віравала і разважала, што асабліва падабаецца мне тое, што ў «Дзень вышыванкі» акрамя музыкаў, арганізатараў і сьвяточна-вышываначна апранутых вытворцаў каларытнай беларускай вопраткі, упрыгожваньняў і сувеніраў з нацыянальнымі беларускімі адметнасьцямі, на імпрэзу прыходзяць шмат звычайных аматараў вышыванак розных узростаў – на іншых паглядзець і сябе паказаць. Людзям патрэбны іх сімвалы, штосьці, што падкрэсьліць іх самавітасьць, вылучыць як беларусаў сярод іншых народаў, і падобнае сьвята – найярчэйшы таму прыклад. Нездарма нават у Бацькі пасьля чэмпіянату па хакею ў галаве штосьці заварушылася, і стрэльнула выкарыстоўваць на кожным куце нацыянальную сімволіку і ўзоры (кажуць, нават галоўная ёлка краіны будзе арнаментальна ўпрыгожана ў гэтым годзе), і насамрэч, тэндэнцыя падтрымкі ідэяў адраджэньня і культурнага ўзбагачэньня ня можа ня радаваць…

Па заканчэньні “Дня вышыванкі” адзін з арганізатараў фэсту Мікіта Броўка асьцярожна прыкінуў, што гэтым разам сьвята наведалі каля 3000 чалавек (што на 1000 больш за мінулы раз), але дакладную лічбу назваць пакуль складана. Таму навіна пра тое, што наступная імпрэза, як плануецца, адбудзецца ў менскім Музеі валуноў, падаецца вельмі прыемнай і пакідае надзею, што такая прастора здолее камфортна зьмясьціць нават і большую колькасьць аматараў вышыванак і прыхільнікаў нацыянальнай культуры, і “Дзень беларускай вышыванкі” набудзе яшчэ больш маштабны і сур’ёзны характар.

З павагай,
ваша Насьця Quende

На Менск непазьбежна абрынулася непераможная ўкраінская метал-музычная навала, і прыхільнікі бесьсьмяротнага якаснага хэві атрымалі магчымасьць адчуць у поўнай меры яе моц і веліч. Хваля з поўдню прынесла нам ня проста тэхнiчна якаснае выкананьне, а сапраўднае душэўнае, настальгічнае шоў, і нагадала гучаньне найлепшых гуртоў, пiянераў цяжкой сцэны ў сваiх стылiстычных напрамках, якiя ў розныя часы ў значнай ступенi паспрыялi яе разьвiцьцю i пакiнулi незабыўны сьлед у гiсторыi метал- i рок-музыкi…

Спадарства, напэўна, здагадалася, што я маю на ўвазе выдатны доўгачаканы фестываль Monsters Of Rock cover fest, што адбыўся ў пятніцу 12 сьнежня і быў прысьвечаны культаваму аднайменнаму фестывалю, які грымеў на стадыёне Тушына ў Маскве ў 1991 годзе. Калісьці ў межах гэтага аднаго з самых грандыёзных фестываляў у гісторыі цяжкой музыкі пост-савецкую прастору ўпершыню наведалі легендарныя гурты AC/DC, Metallica, Pantera і іншыя гранды сусьветнай сцэны. «Гэта наогул быў самы вялікі па наведвальнасьці канцэрт. Спачатку натоўп неяк асьцярожнічаў, але потым «раскачагарыўся»… Для гэтых людзей гэтая музыка была сімвалам перамогі,» — узгадвае Brian Johnson.

У 2012 годзе ў Кіеве сабраліся лепшыя і, мабыць, адзіныя на той момант прадстаўнікі tribute-руху ва Ўкраіне, якія вырашылі ўзнавіць той самы фантастычны фестываль. Першымі ўдзельнікамі кавер-выступаў сталі гурты AS/DS, Scream Inc (ex-Y-Axis) і Blood Brothers. Па завяршэньні першага рэмэйку стала зразумела, што ёсьць сэнс праводзіць падобны фестываль штогод. Сёньня склад удзельнікаў крыху зьмяніўся: засталіся толькі AS/DS і Blood Brothers, а прадстаўляць вялікіх Меtallica запрасілі выдатны гурт з горада Днепрапятроўска –MetalForce, каманду, якая з 1993 году запальвае ўкраінскую сцэну неўміручымі цяжкімі хітамі.

І вось нарэшце таленавітыя трыб’ютэры-ўкраінцы з дапамогай сілы металу, братоў па крыві і магутнай маланкі рушылі на Беларусь, каб запаланіць сэрцы ўсё новых прыхільнікаў і нагадаць сапраўдным меламанам і знаўцам якаснай неўміручай метал-музыкі ўлюбёныя хіты монстраў цяжкой сцэны. 12 сьнежня ў менскім клубе «Цэнтр» таксама адбыўся грандыёзны рэмэйк легендарнага фестывалю. Monsters Of Rock cover fest, які ўжо пасьпеў зарэкамендаваць сябе перад украінскімі наведвальнікамі, падараваў неверагодны ўсплёск драйву і адрыву таксама і беларускай публіцы. У рамках шоў слухачоў ашчасьцілі афіцыйныя ўкраінскія трыб'ют-калектывы, і на працягу 4 гадзінаў жывога гуку мы пачулі аўстралійскіх рокераў АC/DC у выкананьні AS/DS, найлепшых трэшэраў у гісторыі цяжкой сцэны Metallica ў інтэрпрытацыі MetalForce, а таксама выдатны гурт Blood Brothers, якія адыгралі шэраг хітоў неперасягненых хэві-брытанцаў Iron Maiden.

На высокай ноце адкрылі Monsters Of Rock cover fest першы (!) афіцыйны трыб’ют Iron Maiden – гурт Blood Brothers, піянеры ўкраінскіх фестываляў Monsters Of Rock Remake. Сваю дзейнасьць самі хлапцы апісваюць наступным чынам: “Blood Brothers — гэта пяцёра вар'яцкі зацыкленых фанатаў брытанскага гурта Iron Maiden. Мы заўсёды захапляліся іх творчасьцю і падзялялі ідэі, якія мэйдэны з году ў год даносяць да сваёй аўдыторыі. Гэта, у першую чаргу, ідэі адзінства людзей незалежна ад іх рэлігіі, колеру скуры, палітычных, сацыяльных, эканамічных меркаваньняў. Аднойчы нам прыйшла ў галаву думка сабраць сяброў і калегаў у адзіны гурт і прадставіць гледачу паўнавартасны мэйденаўскі сэт. Так, празь некаторы час мы сфармавалі Blood Brothers. І чым часьцей мы зьбіраліся, тым больш уцягваліся ў сьвет Iron Maiden. Наш дэбют быў больш чым пасьпяховым, і мы вырашылі працягваць. Празь некаторы час актыўнай канцэртнай дзейнасьці з намі зьвязаліся прадстаўнікі Universal Music і прапанавалі замацаваць наш статус кантрактам. Такім чынам, наша каманда змагла выйсьці з падпольля і зацьвердзіцца ў фармаце афіцыйнага трыб'юту”.

Менскі выступ Blood Brothers быў прымеркаваны да 30-годзьдзя выхаду пятага студыйнага альбому Iron Maiden — «Powerslave» і адбываўся ў межах «Slavery Tour 2014», які на пачатку году быў анансаваны ва Ўкраіне і суседніх краінах. Таму ня дзіва, што канцэрт распачаўся з бадзёрага загалоўнага трэку юбілейнага альбому – «Aces High», а за ім прагучала аднайменная песьня«Powerslave», і напрыканцы яшчэ шлягер альбому –«2 Minutes To Midnight». Нечаканасьцю стала выкананьне трэцяй па працягласьці кампазіцыі зь гісторыі творчасьці Iron Maiden — «When The Wild Wind Blows», якая расчыняе страшную рэальнасьць пачатку і наступстваў ядзернай вайны. Ну і натуральна не маглі хлапцы ня зграць легендарныя найвыдатнейшыя метал-хіты ўсіх часоў і народаў – «The Trooper», «Fear Of The Dark» і ўласна песьню “Blood Brothers”, ад якой і паходзіць назва выдатных украінскіх трыб’ютэраў.

Вакаліст Ягор на працягу выступу закарыстаў шэраг канцэптуальных фішак: падчас канцэрту ён зьяўляўся перад публікай то ў маднявай цішотцы са сьцягам Брытаніі, то ў вышыванцы са сьцягам Украіны, то ў амплуа монстра Eddie, які памірае ў канвульсіях напрыканцы песьні – франтмэн зь Ягора, карацей, вельмі артыстычны, выбітны і неардынарны. І насамрэч, такое цікавае шоў гурта апраўдвае адсутнасьць імкненьня хлапцоў да зьнешняга нібыта падабенства да Iron Maiden, і разам з тым робіць выступ Blood Brothers самавітым і запамінальным.

Наступнымі на сцэну выйшлі “металічны” складнік фэсту Monsters Of Rock — гурт MetalForce. На іх варта засяродзіць асобную ўвагу, таму што ўдзельнікі калектыва, гісторыя якога налічвае больш за 20 год, — зразумела, зусім ня хлопчыкі, а таму мне вельмі цікава было пабачыць, граюць музыкі на ўзроўні звычайнага байкфэст-гурта ў вольны ад працы час ці зэвалюцыянавалі за такі працяглы час творчай кар’еры ў штосьці значна большае. І ведаеце, што я вам скажу, паважаныя чытачы, — я была пад дужа моцным уражаньнем ад MetalForce! Улічваючы той факт, што з усіх музычных кірункаў, каторыя гучалі пятнічным вечарам на сцэне “Центра”, трэш-метал мяне на асабісты густ захапляе найменшым чынам, тым больш яркім і пасьпяховым падаўся мне выступ днепрапятроўскага аналага Metallica. Пазітыўны і дабразычлівы рэспонс ад аўдыторыі не прымусіў сябе доўга чакаць, і ўжо пасьля шэрагу песень зь невысокай сцэны клубу заскакаў у натоўп і захістаўся на руках народ, а сярод танцпляцу заслэмілі адчайныя трэшэры – бо гэта ж, курва маць, Metallica гучыць, а як інакш! Дарэчы, MetalForce выканалі досыць доўгі сэт, што складаўся з найвядомейшых кампазіцый гурта Metallica. Знайшлося месца для такіх хітоў, як “For Whom the Bell Tolls”, “Fuel”, ”Hit the Light”, «Frantic», «Am I Evil», “Enter Sandman” ну і, канешне, візітнай карткі гурта “Master of Puppets” і песьні “Sad but True”, якую з такім імпэтам патрабавалі захопленыя фанаты. MetalForce адпякалі якасна, сумненна і старанна, а разам зь імі пад гулкія, бразготкія рыфы бязьлітасна паліў і ўвесь танцпляц.

Ну і апошнімі на сцэну падняліся «старажылы» ўкраінскай серыі фэстаў «Monsters Of Rock» і адзіны афіцыйны AC/DC-трыб'ют Украіны — гурт AS/DS. Хлопцы як заўсёды падчас свайго выступу адыгралі нерэальную колькасьць выдатных рок-хітоў AC/DC: прыхільнікі пачулі «Back in Black», «Highway to Hell», «Thunderstruck», «Hells Bells», «Whole Lotta Rosie», «Let There Be Rock»,“She’s got the Jack”, «Are You Ready» і многія іншыя, усім вядомыя кампазіцыі. Дарэчы, у гэтым годзе споўнілася 35 гадоў альбому „Highway to hell“, і таму ў сэт-лісьце AS/DS зрабілі акцэнт на лепшыя песьні менавіта гэтай кружэлкі. Акрамя цудоўнай праграмы публіку ашчасьцілі сапраўдным шоў Аляксандр у ролі Браяна Джонсана і Рома, што ўвасабляў Ангуса Янга, прычым падабенства ў манеры паводзін было даволі ўражальным. Хлапцы танчылі, скакалі па сцэне, распраналіся, апраналіся, паказвалі дупу ў трусах зь сімволікай AS/DS, а на перадапошнюю песьню Рома наогул праз натоўп выехаў на сцэну ў Сані на шыі. Каб крыху астудзіць запал, разгарачаны танцпляц AS/DS шчыра палівалі вадою (дзякуй божа, што я плюнула і схавала сваю шматпакутную камерку амаль на самым пачатку выступу, бо цела і розум зь першых нотаў затрымцелі і запатрабавалі адрыву). Аднак і самі музыкі гурта адцягваліся ніколькі ня горш за аўдыторыю і разам з гледачамі кайфавалі пад заводныя мелодыі выдатных аўстралійскіх зорак.

…4 гадзіны шалёных скокаў і ўзьнятых у гору “козаў”, сьпеваў да хрыпаты і патрасаньні хаерам да сутаргаў у шыі пад улюбёныя знакамітыя метал-хіты. Пакуль спакушаная прагрэсіўная публіка ўзбагачвала сьвядомасьць на доўгачаканым канцэрце цудоўнага беларускага гурта “Serdce”, кансерватыўныя металхэды адпякалі пад трыб’ют-монстраў. Мяне не пакідала ўражаньне, што слухачы насамрэч зьдзейсьнілі падарожжа ў часе і знаходзяцца на тым самым Monsters Of Rock фестывалі пачатку 90-х – такім неверагодным было падабенства гуртоў у гучаньні да арыгіналу, і такой цёплай, шчырай і аглушальна захопленай была падтрымка прыхільнікаў.

Вялікі дзякуй арганізатарам мерапрыемства, прыемна бадзёрай у гэты вечар публіцы і, канешне, таленавітым гуртам AS/DS, Blood Brothers і MetalForce, якія надалі фанам класічнай цяжкой сцэны магчымасьць на крыху дакрануцца да адвечнага гучаньня легендарных рок- і метал-каманд. Шкада, што на беларускай сцэне, прынамсі для сябе, я не знайшла аналагаў падобна якасных трыб’ют-калектываў. Але добра, што жыве яшчэ дух братэрства, і сярод жыхароў нашай паўднёвай суседкі знайшліся таленавітыя хлапцы, якія здолелі паспрабаваць узнавіць гэтую велічную музыку і прывезьлі яе таксама і ў нашыя землі.

А таму – слава Ўкраіне, шчыра дзячым і – братэрскі хэві-метал у кожную беларускую хату!

Аповед і фота: Насьця Quende.

Увечары пятніцы 12 сьнежня RE:PUBLIC прыняў у сваіх сьцянах цікавую імпрэзу — гурт SERDCE прэзентаваў свой альбом “Timelessness” пры падтрымцы калектываў Challenger Deep і Essence of Datum.

У сваім родзе мерапрыемства было знакавым, бо справаздачы ад SERDCE чакалі ажно пяць год. І дачакаліся: альбом, выдадзены на фінскім лэйбле Blood Music, куляй стрэліў у самае сэрца аматараў progressive death metal. Было тым больш цікава паглядзець на жывы выступ гурта і зноў прааналізаваць, на што здольная айчынная цяжкая сцэна.

Загадзя падышоўшы да клубу, я зразумела, што людзей будзе ня шмат. Увогуле, адсутнасьць людзей на канцэртах становіцца вельмі нездаровай тэндэнцыяй, і пры такім раскладзе ў мяне хутка сфармуецца агарафобія, бо няўтульна бадзяцца па напаўпустым клубе.

Challenger Deep

Аднак show must go on, а дакладней come on, таму а палове на восьмую на сцэне зьявіўся менскі гурт Challenger Deep. Хлопцы граюць у накірунку post-metal/post-hardcore, і так супала, што ў дзень выступу гурт сьвяткаваў сваё пяцігодзьдзе на сцэне. Трэба сказаць, сам выступ атрымаўся вельмі моцны, уразіў да глыбіні душы. Хаця я і ня палкі прыхільнік падобнага накірунку, бескампрамісная падача, жорсткі і моцны гук не пакінулі абыякавай. Вакаліст Антон выкладваўся па поўнай праграме, шкада толькі, што мала хто ўбачыў і ацаніў гэта па заслугах. Крыху незразумелай засталася манера выкананьня са сьпіны, усё ж хацелася бачыць твар, эмоцыі, міміку. З другога боку, падчас свайго выступу чэленджэры пусьцілі цікавы відэашэраг – чорна-белае кіно ў духу артхаусу, якое насамрэч прыцягвала позірк. Сапраўднай міні-вішанькай выступу стала выкарыстаньне чыстага вакалу Ігара, у якога вельмі моцны і пранікнёны голас. Рускамоўная кампазіцыя “Меланхолия” ўвагнала ў сусьветны тлен.

Essence оf Datum

Пакуль, адыходзячы ад меланхоліі, я блукала ў прыцемках уласнай душы, выйшлі граць Essence оf Datum. Выйшлі сьціпла, лаканічна абвясьціўшы, што прадставяць сваю інструментальную праграму. Складаная сумесь гітарных партый меладычнага тэхна-дэту выглядала вельмі і вельмі пераканаўчай. Думаю, калектыў лёгка мог бы падужацца з тымі ж Beyond Creation. Дастойны ўзровень, тэхнічнасьць, зладжанасьць, віртуознасьць – вось што характарызуе дадзены гурт. Спадзяёмся, дэбютны альбом Essence of Datum “Event Horizon” атрымае працяг. Бо моцна. Адыграўшы паўгадзінны сэт, хлопцы гэтак жа сьціпла разьвіталіся, пакінуўшы пасьля сябе незгладжальнае ўражаньне. А мы адправіліся далей шляхамі музычных хваляў і ўласных думак.

SERDCE

А дзявятай гадзіне атмасфера пачала згушчацца, па-поўнай запрацавала дым-машына, і пад моцнае інтра SERDCE павялі ўсіх прысутных у сваю Шамбалу. Заўважым, што да гэтага трыпу гурт падрыхтаваўся загадзя – зьявіўся новы бубнач і бас-гітарыст. Аднак у другой палове выступу на сцэну выйшаў бас-гітарыст зь мінулага складу – Аляксандр, і было абвешчана, што усё ж такі ён не пакіне гурт. Ад замены складнікаў сума не паменшылася, было відавочна, што абстаноўка ў гурце вельмі прыязная. Гэтак жа шчыра, па-сяброўску, музыкі паводзілі сябе і з прысутнымі. Франтмэн Нік некалькі разоў пытаўся, ці хораша нам, на што публіка выкрыквала “так!”. Дарэчы, на танцпляцы стала больш-менш шчыльна, і абстаноўка рабілася ледзьве не інтымнай. У пэўны момант я адчула, што прасьвятленьне дасягнута. Усё было сапраўды хораша, праблемы растварыліся ў акордах, лёгкіх, як паветра, побач стаяў каханы, захацелася заплюшчыць вочы і плыць на хвалях музычнага гіпнозу. Не сумняваюся, што ўсе прысутныя адчулі гэтую магію.

На прэзентацыі свайго альбому SERDCE разыгралі два ўласныя кампакт-дыскі. Каб атрымаць прыз, трэба было назваць гады выпуску ўсіх рэлізаў гурта. Праз дваццаць хвілін успамінаў і размоваў з гуглам узнагарода знайшла свайго героя.

“Timelessness” прагучаў на адным подыху. Гэта чацьвёрты рэліз гурта, і ён атрымаўся больш сьветлым, нефарматным. Гэта ня той метал з прымітыўнымі поклічамі забіваць, ірваць вантробы і прымаць крывавы душ. Праца ўяўляе сабой сплаў розных жанраў і канцэпцый. Відавочна захапленьне джазам, арт-рокам. Стала шмат клавіш, якім падчас канцэрту акампанавалі пляскам у далоні. Вельмі пацешыў саксафон, спадзяюся, далей яго будзе больш, і смуткую, што яго не было на канцэрце жыўцом. Увогуле шматлікія мінусоўкі часам псавалі ўражаньне. Зразумела, гаворка не ідзе пра тое, каб прыцягнуць у Рэпаблік Лонданскі сімфанічны аркестр у поўным складзе, але жывы гук заўсёды вырашае. Тым ня менш, альбом запомніўся і хутка знойдзе яшчэ больш прыхільнікаў на пляцоўках еўрапейскіх прог-фэстаў.

Напрыканцы канцэрту SERDCE выслалі на ўсіх “Магічны дождж”, ачысьціўшы карму і зарадзіўшы станоўчай энергіяй. Аднак выступу на біс не атрымалася.

Падводзячы мяжу гэтага вечару, можам сьмела сьцьвярджаць, што ёсьць яшчэ порах у парахаўніцах, і беларуская сцэна можа зьдзіўляць, радаваць матэрыялам, якасьцю і тэхнікай выкананьня. Аднак трэба працаваць і не глядзець, каб скора, а глядзець, каб добра.

Мы ўзвалілі на сябе ярмо разумнікоў-дасьледчыкаў, вырашылі капацца ў вантробах беларускай металічнай сцэны і вылучаць яе праблемныя месцы. Спадзяемся на пэўны плён. Гэтым разам асьветлім вось якую гісторыю. Беларускі гурт Crowblack. Хлопцы доўга хісталіся між андэграўндам і камерцыяй, прайшлі праз навешваньне тэгаў ад gothic metal да alternative rock. А надоечы гурт афіцыйна абвясьціў аб сыходзе ў “бестэрміновы творчы адпачынак” у сувязі з адсутнасьцю “падтрымкі і актыўнасьці з боку фанатаў”.

Ці можна разглядаць Crowblack як хрэстаматыйны прыклад беларускага цяжкога музычнага праекту, які ня змог? Вашай увазе нашая гутарка-дыскусія з вакалістам і лідарам Яўгенам Губскім.

Першае пытаньне. Ці прылучае Кроўблэк сябе да метал-сцэны Беларусі?

Так, адносіць. Я б нават сказаў, у тым ліку і да метал-сцэны. Увогуле, факусаваньне музычнай стылістыкі ў строга пазначаных рамках – гэта адзін зь бічоў цяжкой сцэны ў нашай краіне. Мы ніколі не ставіліся сур’ёзна да пытаньня прыналежнасьці нашага гурта да металу зь яго шматлікімі напрамкамі ці цяжкому року зь ягонымі. Гэта ня так важна. Значна важнейшая ўнікальнасьць гучаньня па-за нейкімі строга адведзенымі рамкамі.

На маю думку, фанатычнае прытрымліваньне канонаў толькі аднаго пэўнага жанру – прыкмета беднасьці фантазіі кампазітара і жаданьня капіяваць нешта, што ўжо існуе.

А калі разглядаць тую ці іншую плынь ня з пункту гледжаньня музычнай ідэнтычнасьці, а як нейкае метафізічнае паняцьце адпаведнасьці духу, скажам? Пагадзіся, камерцыйны рок гэта адно. Гэта нейкія бясконцыя конкурсы і пагоня за колькасьцю падпісантаў, галасоў у розных часам сумніўных намінацыях, гэта ўдзел у фестывалях, дзе наўзамен унесенай сумы абяцаюць залатыя горы ў выпадку перамогі, а па сутнасьці аргі толькі бухаюць у гаўно на вашыя грошы замест таго, каб, напрыклад, паставіць прыстойны апарат… Гэта той момант, калі падобныя па стылю каманды табе хутчэй ворагі і канкурэнты, чым камрады і браты па сцэне…

Ці не падзяляў ты камерцыйны рок і андэграўндны метал па такіх крытэрах?
Што такое метал асабіста для цябе? Акром непасрэдна музычнага складніку.

Метал для мяне – гэта ня ражанасьць у сатана-стайл ці ўменьне выкарыстоўваць жаночую касметыку на славу духу андэграўнду, а хутчэй – кампазіцыйная творчасьць, што йдзе ад душы, укладзеная ў гожую музычную форму. Менавіта ж гожасьці не хапае грубаму андэграўнду, каб стаць масавым, на мой погляд.

Камерцыя – гэта дадатковы бонус да творчасьці, вылучаць камерцыйны рок у асобную катэгорыю я б ня стаў. Усё-такі культавыя Danzig, The Cult, Sentenced, To/Die/For і іншыя былі, ёсьць і будуць камерцыйнымі прадуктамі, але іхны дух, аб якім ты кажаш, цяжка пераацаніць.

А вось у нашай краіне ўсё наадварот, на мой погляд. Самым камерцыйным як раз і ёсьць экстрым. Менавіта таму гурты дадзенага напрамку растуць бы грыбы пасьля дажджу. Я ня думаю, што людзі, якія складаюць гэтую музыку, самі пруцца ад яе, хутчэй – так зручней сабраць слэм-канцэрт, зэканоміць час на пашырэньні дыяпазону вакалу і развучваньні законаў гармоніі. Я ня бачу розьніцы між гэтымі гуртамі, не шукаюць яе і фанаты такой музыкі, якую я чуў на сёлетнім Метал Краўдзе. У гэтай сувязі заўсёды ўзгадваю выпадак на адным з Heavy Nice Day, калі вакаліст-гроўлер захварэў, і замест яго з тым жа посьпехам адсьпяваў гітарыст))

Вялікая праблема ў нас – гэта тое, што метал як напрамак асацыюецца ў асноўным з экстрым-металам, які ў сілу сваёй агрэсіўнасьці і непрымірымасьці да складзеных правілаў будзённага жыцьця прыцягвае моладзь, што выказвае свой пратэст усяму ўвогуле. Маё меркаваньне, што гэта музыка разбурэньня, яна не стварае, а толькі ламае ўсё ўнутры.

Павінная быць альтэрнатыва. Меламанаў шмат, і густы ў іх розныя. А вось тут ніша ў нас абсалютна свабодная. Нават мне цяжка назваць хаця б дзесяць гуртоў, якія былі б рэальна на ўзроўні.

Што тычыцца фэстаў і грошай на іх арганізацыю. Зьвярні ўвагу, што экстрым метал фэсты ў нас грошай не зьбіраюць. Да ім ніхто і ня дасьць іх. Па-першае, таму што няма што даваць) Па-другое, няма сэнсу раскручваць тое, што й так папулярна ў масах.

Таму і праводзяцца фэсты для лайт-рокераў, эксперыментальшчыкаў і Crowblack, які нікуды ня ўпісваецца ўвогуле. Калі попыт на выступы зыходзіць ад саміх гуртоў, тады зьяўляюцца і грошы, і фэсты “мясцовага разьліву”. Сам факт гэтага, канешне, сумны. Але калі паглядзець на сучасную музычную сферу агулам, можа сьмела сказаць, што носа-носа і гангнам стайл з Кэці Пэры – гэта лютая камерцыя, а Адэль з пакойнай Эмі – хутчэй андэграўнд з камернымі канцэртамі ў Салтайме.

Што ж. Пазіцыя і аргументы зразумелыя, дзякуй. Цяпер застаецца толькі папрасіць цябе даць тлумачэньні выкладзенаму ў гэтым посьце вырашэньню Crowblack ці то сысьці са сцэны, ці то сысьці ўвогуле…

Каментую вырашэньне: пакольку нашая творчасьць прадугледжвае пастаяннае пашырэньне аўдыторыі слухачоў, бо мы не складаем музыку выключна для сябе, то напаўпустыя залы былі ўспрынятыя проста як неактуальнасьць нашага напрамку канкрэтна ў нашай краіне. Абсалютна процілегла ідуць справы з ацэнкай нашай творчасьці заходнімі слухачамі: больш за 1800 праслухоўваньняў аднаго толькі Way to the Light зь вялікай колькасьцю захопленых водгукаў. Кавер на Лану дэл Рэй на ютубе працягваюць актыўна глядзець і праз паўгады пасьля яго разьмяшчэньня.

Вынік просты. Тут нашая музыка не патрэбная і навязваць мы яе нікому ня будзем. Падрыхтоўка да канцэртаў займае шмат часу і сілаў, і ў нашым выпадку яны не даюць належнай аддачы. Зараз мы сфакусуемся на запісе новага матэрыялу і актыўным яго прасоўваньні ў заходнім кірунку.

Ян Мачульскі

Як наконт фільму жахаў пра тое, як празь непрадбачаную паломку машыны ў дзьве гадзіны ночы на самотнай дарозе ў нейкім полі хлапцы з дэт/дум-метал гурта Beyond The Darkness апынуліся ў палоне ўпартых кароў? Інтрыгуе? У такім выпадку ніжэй чытайце выдатную вусьцішную гісторыю ад вакаліста гурта Міхаіла Стэфановіча.

Міхаіл Стэфановіч (вакаліст Beyond The Darkness):

«Акрамя жартаў, гэта быў наш 13-ты канцэрт.

Воляй выпадку нас занесла выступаць на байкерскі фэст „МОТАнавальніца-2010“, які праходзіў у Докшыцах. Адыграўшы сваю праграму і ўдосталь нагледзеўшыся на фестываль, каля гадзіны ночы мы вырашылі накіравацца дадому (~150км). Разьмеркаваліся па дзьвюх машынах і рушылі на Менск. Мне тэрмінова трэба было заехаць на танкоўку, бо паліва практычна не заставалася. Варта адзначыць, што на той час навігатараў ні ў кога не было, і дарогу дадому ў апраметнай цемры мы шукалі выключна пакладаючыся на інтуіцыю.

Раптам мая машына пачала глухнуць. Вырашылі счапіць дзьве машыны вяроўкай, так і зрабілі, рушылі. Неўзабаве вяроўка парвалася. Прывязалі другі раз, зноў рушылі. І тут мы сустрэліся са статкам кароў. У дзьве гадзіны ночы, на самотнай дарозе ў нейкім полі, і яны ўпарта не хацелі нам саступаць! Неяк разагнаўшы кароў, рушылі далей. Вяроўка парвалася ізноўку! Прывязалі, паехалі. Неўзабаве яна наогул адвязалася. Пакуль мы вырашалі, як даехаць зь вяроўкай, што пастаянна ірвецца, здарылася непрадбачаная паломка другой машыны — лопнуў патрубок сістэмы астуджэньня, і машына перагрэлася…

Тут за статкам кароў зьявіліся ліхтары аўтамабіля. Да нашага зьдзіўленьня, нас дагналі прадстаўнікі доблеснай мясцовай міліцыі. Зь бензінам яны нам не змаглі дапамагчы, затое паказалі шлях да танкоўкі (яшчэ цэлых пятнаццаць кіламетраў!) і ўкацілі ў ноч. Мы дачакаліся, пакуль астыне рухавічок другой машыны, залілі замест антыфрызу мінералку і адправілі сяброў за бензінам (бо з такой вяроўкай даехаць да танкоўкі было практычна немагчыма).

Застаўшыся сам-насам з апраметнай цемрай, у чыстым полі, сярод кароў, што ўзяліся незразумела адкуль, воляй-няволяй сталі ўзгадваць падобныя сітуацыі зь фільмаў жахаў. Нерэальнасьць таго, што адбываецца, пераўзыходзіла ўсе магчымыя межы, але гэта быў ня сон. У дадатак да ўсяго, патэлефанаваў басіст Філз з другой машыны і сказаў, што яны згубілі дарогу назад…

Хлапцы блукалі з паўгадзіны, але нарэшце давезьлі нам каштоўныя літры паліва. Крыху падкарміўшы пепелац, мы накіраваліся на танкоўку. Гітарыст Антон, каторы ўжо ведаў дарогу, ехаў перад намі, але празь секунды іх машына пачала тармазіць. Я вылажу ў фортку і чую Антона:
— Б%?* ь, іх жа толькі што тут не было!

Наперадзе зь цемры выплыў другі статак кароў, які ўзяўся літаральна зь ніадкуль. Мы адкінуліся на сядзеньні і сьмяяліся да сьлёз ад абсурднасьці таго, што адбываецца. Неяк прыйшоўшы ў сябе, мы прабраліся скрозь анамальных кароў і працягнулі шлях.

Мая машына вельмі жорстка тупіла і тузалася. Неўзабаве рухавічок канчаткова заглух і адмовіўся заводзіцца. Склаўшы рэшткі парванай вяроўкі ўдвая, мы чарговы раз паспрабавалі счапіць машыны. Адлегласьць паміж імі была ня больш за метр. Так, ледзь крадучыся, дакаціліся да танкоўкі. На шчасьце, адчуўшы поўню баку, рухавік набраўся сіл і, спачатку няўпэўнена пёрхаючы, а потым усё чысьцей, завуркатаў. Даўшы сістэме прадыхнуцца, мы ізноўку рушылі ў дарогу.

Выехаўшы з танкоўкі, мы ўбачылі знак “Менск 117”. Гэта давала якую-ніякую надзею дабрацца дадому ў бліжэйшы час. Дарога была жахлівая. Туман ахутаў усё вакол, бачнасьць — абсалютна нулявая. На гадзіньніку было чатыры раніцы. Я зразумеў, што ўжо не змагу далей ехаць за стырном, пакуль не пасплю прынамсі пару гадзін. Мы зьехалі на ўзбочыну, а нашыя сябры ўсё ж вырашылі рухацца далей.

Праз паўтары гадзіны, калі стала больш-менш сьветла, мы адправіліся на Менск. Праехаўшы зь кіламетр, наперадзе на ўзбочыне мы заўважылі аўтамабіль з уключанай аварыйкай і людзей, што размахвалі рукамі. Я яшчэ тады падумаў, маўляў, трэба дапамагчы небаракам, бо самі толькі што былі ў падобнай сітуацыі… Але пад'ехаўшы крыху бліжэй, мы выразна разгледзелі знаёмыя сілуэты. Нашы. Аказалася, у іх выцякла ўся астуджальная вадкасьць, а мінералкі ўжо не засталося.

Па шчасьлівай выпадковасьці нам сустрэўся мясцовы жыхар, які адвёў нас да калодзежа. Набраўшы вады ва ўсю наяўную тару, дужа стомленыя, але вясёлыя, мы нарэшце паехалі дадому, на гэты раз ужо без прыпынкаў».

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Як Infestum «далучыўся да высокага»
«Пенная вечарына» для Сані Бурзума
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Crowblack: Рытэрбург ад пачатку і да канца
Hok-Key: Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х

Адыграўшы чарговы канцэрт, адзначыўшы гэтую справу келіхам пеннага, на наступны дзень вяртаешся ў офіс. Гэта нармальная практыка: душу пацешылі, надышоў час папрацаваць і для цела, есьці таксама на штосьці трэба, пакуль стадыёны зьбіраць не атрымліваецца.

Верагодней за ўсё, нікога не задавальняе перспектыва славіцца музыкам-пярэваратнем, які на сцэне пагарджае грамадства спажываньня, а па-за яе межамі рупліва круціцца сярод іншых падобных на яго шасьцяронак капіталізму. І, здавалася б, усё! Застаецца толькі плакаць у кутку аб сваёй долі, але не, прымальная праца для музыкі існуе. Працягваем гутарыць з прадаўцамі музычных крам пра іх жыццё. Сёньня ў нас на своеасаблівым допыце пабываў уладальнік берасьцейскай крамы Crazy Sound Аляксандр Зданевіч, які распачаў сваю справу каля дзесяці гадоў таму і не пакідае сферу сёньня:

— Адкрываць сваю краму ніколі не планаваў. Пачалося ўсё з таго, што ў 13 гадоў я пачаў граць на гітары, вельмі любіў гэтую справу, але, само сабой, тады нават ня йшло гаворкі пра нейкія продажы. Хаця, у той час гэта было вельмі актуальна, бо купіць што-небудзь «па гэтай тэме» было цяжка. І я нават не кажу пра гітары. Расходнікі не знайсьці! Толькі струны і медыятары зьяўляліся ў ЦУМе, іх імгненна разьбіралі. Акрамя таго, усё было расейскім, а гэта азначала, што якасьць… самі ведаеце, якая. Даводзілася празь сяброў-музыкаў замаўляць з Масквы амерыканскія брэнды. Якраз яны дазвалялі ацаніць розьніцу ў гучаньні і даўгавечнасьці. Такім чынам аднойчы, як пасталеў, сябры папрасілі прывезьці зь Менску ўсялякія дэвайсы. У сталіцы пазнаёміўся з уладальнікам спецыялізаванай крамы. Якраз ён і прапанаваў мне адкрыць нешта падобнае ў Берасьці. Гэты ж чалавек дапамог мне распачаць справу, таму што я ў гэтым анічога не разумеў.

Аляксандр адзначае, што спецыфікай яго працы зьяўляецца тое, што пад кожнага пакупніка даводзіцца прыстасоўвацца: «як хамелеон, мяняць афарбоўку. Яны ўсе розныя, кожны слухае сваю музыку, адпаведна, гэта ўплывае на падбор інструмента». У Берасьці, як і ва ўсім сьвеце, самы папулярны — гітара: «Абывацелі ў асноўным бяруць тыпу фолк або вэстэрн, а педагогі — класічныя гітары, так як толькі на іх можна займацца ў музычнай школе і каледжы».

Аляксандр з многімі кліентамі працуе ўжо даўно, літаральна з самага адкрыцьця крамы. Людзі да такой ступені давяраюць, што нават дасылаюць вучняў, каб прадавец дапамог выбраць тое, што ім на самой справе трэба: «У нас нават ходзіць такая фраза: зойдзеш да Аляксандра, скажаш, што ад мяне, — ён табе падкажа і прадасьць неабходнае», — гаворыць гаспадар Crazy Sound'a. Варта дадаць, што яго кліенты не зьнікаюць, яны раз за разам вяртаюцца: «Гэта вельмі прыемна», — кажа Аляксандр. Ён лічыць, што прафесійная кансультацыя мае вельмі важнае значэньне.

Шмат берасьцейскіх калектываў «камплектуюцца» ў Сrazy Sound'е: «Так як я сам граю ў гурце (The Lover`s Gun) і мы выступаем на розных пляцоўках, то з музыкамі я маю зносіны, так што многія просяць дапамогі з набыцьцём інструментаў / расходнікаў. Я ніколі не адмаўляю!». Сярод тых, хто зьвярнуўся, — такія гурты, як «Дай Дарогу», Disane, Sagotorium, Ingrin, Wolfshade, Miami Bitch, Alt+F4, «ДрамРокСтудио», «Слайды», Big Style Band і іншыя.



— Калі казаць пра спецыфіку «музычнага» гандлю, то ў асноўным пік продажаў прыпадае на пачатак навучальнага году і навагоднія сьвяты. Што датычыцца праблем, то самае цяжкае — адгадаць, што будзе папулярна ў сьвеце, ад гэтага залежыць, на якія інструменты і аксэсуары будзе попыт, а што ўжо сябе зжыло. Вядома, хочацца радаваць сябе і кліента навінкамі. Уласна кажучы, гэтым мы і займаемся.



У цэлым Аляксандр вельмі задаволены сваёй працай, а такое, пагадзіцеся, у наш час рэдкасьць. Ён лічыць, што такая справа, безумоўна, падыдзе музыкам і, вядома ж, людзям, якім цікава выкрываць і вывучаць кожную скрыначку, ва ўсім разьбірацца, вывучаць тэрміналогію і «ўдасканальвацца ў вачах пакупніка, выглядаць прафесіяналам сваёй справы!».



Тэкст: Ірына Шуваева
Фота: Сьвятлана Мінькова

“О дзе вы, о дзе вы, крыжы-абярэгі?” – рытарычна пытае ў вядомай песьні лідар гурта Znich. Дык вось, Алесь, сёньня я распавяду табе і маім улюбёным чытачам, дзе хаваюцца гэтыя адвечныя сімвалы неўміручай Беларусі. Гняздуюць нават, бы грыбы гуртуюцца – літаральна пад кожным дрэвам, варта толькі прыглядзецца паўважлівей. А некаторыя з гэтых “грыбоў” наогул нібыта зь дзіцячых казак: пад імі падчас дажджлівага надвор’я запроста схаваюцца ну калі ня ўсё лясное звяр’ё ад мышы да мядзьведзя, то прынамсі маленькая Насьценька дакладна “аберажэцца”. Дужа вялікія крыжы. З дужа моцнай энергетыкай. І вось сьцюдзёным зімовым ранкам я рушыла пабачыць на свае вочы гэтыя велічныя каменныя цуды паганскай даўніны.

Могілкі ля вёскі Бабцы, Докшыцкі раён. Менавіта там і знаходзіцца домік крыжоў-абярэгаў. Магчыма, таму, што былі выходныя, магчыма таму, што панавалі лютыя маразы, (а хутчэй за ўсё папросту праз тое, што гэта старыя могілкі ў лесе, да якіх шыбаваць цераз засьнежанае поле – і хто там што зь мясцовых забыў цьмяным суботнім ранкам?) мне неверагодна пашчасьціла не сустрэць за час вандроўкі ні адзінай жывой душы, акром кіроўцаў, што забаўлялі мяне цікавымі гісторыямі на шляху да паганскіх дзівосаў. Гэта, без сумневу, дадало атмасфернасьці падарожжу, настроіла думкі на асабліва ўзвышаны лад і падкрэсьліла намер прасякацца подыхам даўнішніх часоў, памяць пра якія данесьлі да нашых дзён чароўныя камяні.

Цішыню майго самотнага сьвітаньня сярод гурбаў сьнегу разрывалі мелодыі, прасякнутыя пачуцьцём безвыходнасьці і тыпова беларускім трагізмам. Я ўпэўнена і сьмела шыбавала наперад, ужо здалёк імкнучыся разглядзець на невялікай тэрыторыі на ўзьлеску побач зь дзеючымі могілкамі дзівосныя каменныя крыжы.Сёньня на старажытным капішчы налічваецца па розных сьведках ад 26 да 50 (!) крыжоў розных памераў — ад 30 см да 2 метраў. Мяркую, калі б мне не закарцела паехаць як мага хутчэй, а прыйшла разумная думка дачакацца прынамсі вясны і сыходу сьнегавога покрыва, то я б вынайшла значна больш старажытных цікавостак. Але зь 15 крыжоў я пабачыла на свае вочы, і, скажу шчыра, гэта было адное з самых захапляльных і неверагодных відовішчаў ва ўсёй працяглай гісторыі маіх вандровак.

Як ні парадаксальна, але сталася так, што пра патаемную скупнасьць каменных крыжоў бліз вёскі Бабцы афіцыйна стала вядома толькі ў жніўні 2011 года. Інфармацыя пра гэтае містычнае месца, у адрозьненьні ад саміх “помнікаў”, не ляжыць на паверхні, і сьведкі пра ўзрост і паходжаньне крыжоў маюцца даволі скупыя, спрэчныя і неадназначныя.

Калі гэта могілкі, то чые? У адных жыхароў вёскі ёсьць меркаваньне, быццам тут пахаваныя татара-манголы. Іншыя сьцьвярджаюць, быццам тут спачываюць французы, якія загінулі падчас іх нашэсьця ў 1812 годзе. Але ёсьць сьведчаньне і больш глыбокай даўніны: пасярэдзіне капішчаў звышаецца статуя, якая толькі аддалена нагадвае крыж, і ўзрост яе сыходзіць каранямі ў надзвычайную даўніну. Такія збудаваньні называлі каменнымі бабамі — хутчэй за ўсё, у яе гонар і названая вёска Бабцы.

Навукоўцы таксама ня маюць адзінага меркаваньня наконт зьяўленьня каменных крыжоў. Географ, дацэнт кафедры геаграфіі і аховы прыроды Ігар Шарухa лічыць: «Гэта — паганскае капішча. Крыжы стаяць у пэўным парадку, адыгрываючы ролю месца для назіраньня за сонцам і зоркамі — з мэтай вызначэньня дзён, месяцаў, для вядзеньня календару. Такую ж ролю граў, напрыклад, Стоўнхэндж. Але разам з гэтым, малаверагодна, што нейкі крыж высечаны і ўсталяваны дзеля адной мэты, напрыклад летазьлічэньня. Занадта ўжо вялікая праца».

Археолаг, дацэнт, доктар гістарычных навук Ігар Марзалюк сьцьвярджае інакш: «Тут знаходзіцца магільнік эпохі Сярэднявечча. Каб больш дакладна вызначыць эпоху, трэба, вядома, правесьці раскопкі. Але калі меркаваць па напісаньні літар на некаторых крыжах, — гэта XVI-XVII стагодзьдзі. Самы вялікі крыж мне ўяўляецца звычайным прыкладам магільнага каменя, нічога паганскага тут я ня бачу. У беларусаў ва ўсе часы існаваў культ камянёў, і ён дакладна зьвязаны з эпохай паганства, але крыжы самі па сабе ўжо сьведчаць пра эпоху хрысьціянізацыі. І калі тут вынайдуць могілкі, то гэта, хутчэй за ўсё, будзе звычайнае сялянскае пахаваньне».

Цікава тое, што першым распавёў пра невядомыя дзівосныя крыжы-абярэгі шырокай аўдыторыі паэт Рыгор Барадулін, каторы напісаў верш пра сакральныя каменныя помнікі. Вяртаючыся ў родныя Ушачы, ён аднойчы заехаў у Бабцы, пра якія даведаўся выпадкова. І неўзабаве ўражаньні ад убачанага выліліся ў выдатныя рыфмаваныя радкі:

У лесе, у зялёнай імжы
Затоеныя вякамі
Каменныя стынуць крыжы
З адсечанымі рукамі.

Калі багоў даўніны
Расьцілі –
Адцялі рукі,
І сталі крыжамі яны,
Сакральныя помнікі–рухі.

Тут часу зацішна яшчэ.
Зьбіраюцца здані з адхонаў.
І камень сьцюдзёна пячэ
Сузор’е паганскіх пісьмёнаў.

Насамрэч, зазначу, што бабцоўскае гняздоўе крыжоў – месца своеасаблівае, але, натуральна, не ўнікальнае. Усяго на тэрыторыі Беларусі вядома больш за 200 месцаў, дзе былі знойдзеныя рознага часу паходжаньня, памеру і зьнешняга выгляду каменныя крыжы. Але скажу шчыра, пакуль нічога больш уражлівага за капішча бліз вёскі Бабцы на свае вочы мне пабачыць не даводзілася…

Больш на: vk.com/architekture

Народзiны Jimi Hendrix'а ў TNT Rock Club

4 сьнежня, нягледзячы на сьцюжу i вялiзарныя тэхнiчныя праблемы, у Рэпаблiку адбылася адна з апошнiх у гэтым годзе значных падзей у сьвеце металу. Зараз я кажу не пра што iншае, як пра Day Of Dust fest 4, дзе ў якасьцi хэдлайнераў былi такiя масьцiтыя монстры, як Entombed A.D. «Падтрымкай» (але я не магу назваць iх менавiта “падтрымкай”, гэта ня менш, як лiтаральна раўнапраўныя ўдзельнiкi фэсту) былi такiя трошкi менш вядомыя ў сьвеце, але ня менш моцныя й монструозныя банды, як вядомыя ў СНД расейцы Katalepsy, суайчыньнiкi Вергiлiя, Казановы ды Адрыяна Чэлентана — меладэтстэры Embryo й трэшэры Neurosphere ды нашыя родныя беларускiя брутальныя хлопцы Relics Of Humanity.

Гiг выдаўся насапраўды яркiм, цяжкiм i цiкавым. Нягледзячы на бунт тэхнiкi, ня вытрымаўшай моцнай энергетыкi музыкаў, удзельнiкам атрымалася стварыць тую самую атмасферу чаду i трэшу, што толькi адна захоплiвае сэрцы сапраўдных металхэдаў…

Пачыналася як звычайна. Затрымка на паўгадзiны — здаецца ня так i шмат, хоць i непрыемна. Адзiнае, што адразу кiнулася ў вочы — вельмi невялiкая для ТАКОГА складу фэсту колькасьць людзей. Было ня больш за 200 чалавек. Гэта, безумоўна, зьдзiвiла.

Пачалося усё з выступу Embryo. Музыка цiкавая i нядрэнная, але не хапае хлопцам драйву i навыкаў сцэнiчнай самападачы. Ды й гук быў, шчыра кажучы, дрэнны. Таму пад у цэлым якасны метал гледачы трошкi хiсталi галовамi, нiбыта старыя хворыя бабулькi цi жырафы на выгану ў саване.

За iмi iшлi нашыя "Рэлiкты". А вось яны паводзiлi сабе зусiм па-iншаму: значна, значна мацней. Тут i зала пачала варушыцца й скакаць, i, вiдавочна, была нейкая ў добрым сэнсе вольнасьць, ненапружанасьць. Адыграла ролю й тое, што людзей сабралося паболей за 50, як на iтальянскiх першаадкрывальнiках. Гук быў трошкi лепш, хоць i чуваць было ў асноўным бубнача i вакалiста, гiтары былi цьмяныя, зразумець, што яны граюць, магчыма было зусiм не заўсёды. Падводзячы вынiк — выступ быў добры й значна лепшы за папярэднi.

Katalepsy. Гэта — выбух, прафесiяналы i музыкi на сто адсоткаў. Вiдаць гэта было яшчэ да пачатку — яны як нiхто iншы доўга працавалi з гукам, што было адразу чуваць. Ведаю, што значная частка Рэпаблiка iшла менавiта на iх. Было ўражаньне, што сапраўдныя хэдлайнеры — вось, i ня трэба анiякiх шведаў. Зала прымала вельмi добра — сьпявала, танчыла, слэмiлася, мошыла… Расейцы падарылi сьвята, i я лiчу, што менавiта яны былi кульмiнацыяй, канцэнтратам фэсту. На жаль, выступ быў вельмi непрацяглым.

Neurosphere пасьля iх глядзелiся неяк анiяк. Шэра, звычайна… Ну, нiчога такi трэш з мэйнстрымным сiнтэзатарам, ну нядрэнныя сола, ну вакал з элементамi гроўлу. Апасьля Каталепсi гэта ўжо было зусiм ня тое, зала зноў нiбыта зьмярцьвела. Як i першыя iтальянцы, ня вельмi ўразiла.

А пасьля… Пасьля ўсе чакалi Энтомбд. Але быў вялiзарны незразумелы перапынак, калi металхэды пачалi гудзець ад незадаволенасьцi i патроху разыходзiцца з-за позьняга часу. Яшчэ адным непрыемным падарункам была анiдзе й анiкiм не абвешчаная забарона на вiдэаздымку.

Але вось, празь цернi зоркi выйшлi да залы. Былi яны, бачна, ужо крыху паддатыя, але бояздольныя. Стомленыя, але нязломленыя байцы глядачаскага фронту сустрэлi легенд ужо неразборлiвым, але, безумоўна, — задаволеным шумам. Недзе так задаволена i прайшоў выступ. Музыкi не асаблiва напружвалiся, але выдавалi куля за куляй выдатны алдскульны дэтх. У пачатку зьляцеў iнструмэнт аднога зь гiтарыстаў, але праблему вырашылi аператыўна й усё так жа прафесiйна.

Нават не намагаюся спрачацца з тым, што Entombed — легенды i зоркi. Мне не хапiла толькi самааддачы, бо рамяство й падрыхтоўка, вядома, касмiчныя. Але ўсё ж я чакаў большага. Ня тое каб я не задаволены — зусiм не. Але гэта ня той выступ, пра якi магчыма будзе апавядаць унукам i праўнукам, даволi бачна было, што гэта ня першы i не апошнi гiг шведаў, а — чарговы, “адзiн з”. Агульнага ўражаньня гэта ня спорцiла, але ня ўразiла да самай глыбiнi душы, не пранiзала i не шарахнула па галаве, як гэта, надзвычай рэдка, але адбываецца.

Пасьля працяглага адпачынку і зацішша па заканчэньні гарачага сезону канцэртаў і паездак на фестывалі гурт Irdorath ізноўку вяртаецца да актыўнай публічна-жыцьцёвай пазіцыі і заклікае прыхільнікаў у невялічкія і маштабныя менскія клубы на доўгачаканую сустрэчу з заводнымі зоркамі беларускага фэнтэзі-фолку.

Шматлікія фаны непаўторных эксперыментатараў Irdorath зь лета пасьпелі дужа ссумавацца па бадзёрых танцульках пад сярэднявечныя, народныя і аўтарскія песьні гурта і ўлюбёных цудоўных тэатралізаваных перфомансах з фаершчыкамі, трайбл-дзяўчатамі і Аксіньняй Птушкай, якая за апошнія паўгады пасьпела стаць адно што ня часткай каманды Irdorath. Ну і, канешне, згаладаліся слухачы па старых-добрых і новых сьвежапрэзентаваных кампазіцыях у выкананьні выдатнага спалучэньня прыпраўленых багатымі, нетыповымі аранжыроўкамі, сучасных і старажытных інструментаў, назвы якіх у мяне нават не заўжды атрымліваецца правільна вымавіць зь першага разу.

Таму, натуральна, канцэрт Irdorath ва ўтульным сталічным Jack Club напярэдадні ўдзелу ў Калядным фэсьце ажно напрыканцы сьнежня стаў сапраўдным падарункам для верных прыхільнікаў якаснай, своеасаблівай творчасьці фэнтэзійных персанажаў айчыннай музычнай сцэны. Падчас канцэрту Irdorath паабяцалі падзяліцца апошнімі навінамі з жыцьця гурта, распавесьці аб далейшых планах і сыграць шэраг новых твораў, што, як плануецца, зьявяцца ў недалёкай будучыні на наступным альбоме. Я павялася на інтрыгу і вырашыла паглядзець на свае вочы, якія прынцыповыя зьмены адбыліся ў сэт-лісьце і звыклай праграме выступу калектыва, ну і, як заўжды, таксама паскакаць пад выкананыя ўжывую, улюбёныя пазітыўныя мелодыі і пахістацца задуменна пад павольныя сьпевы, прасякнутыя трагізмам і хараством яднаньня дуд.

З самага пачатку канцэрту стала відавочна, што Irdorath узаемна падзялялі пачуцьці сваіх прыхільнікаў. Пасьля шматлікіх падарожжаў і замежных выступаў на маштабных фестывалях музыкі анічуць ня менш ссумаваліся па выступах на ўтульнай беларускай сцэне, дзе можна вырабляць што душа пажадае, адпякаць, весяліцца і імправізаваць. Гэтым уласна і займаліся ўвесь сьцюдзёны сьнежаньскі вечар – саграваліся шалёнымі танцулькамі і палымянымі апладысментамі.

Атмасфера насамрэч была падобная да папярэдніх канцэртаў: знаёмыя ўсе твары, прычым я маю на ўвазе ня толькі музыкаў, але й сфармаваны касьцяк аўдыторыі, што нязьменна наведвае імпрэзу за імпрэзай. Гралі Irdorath кожнаму вядомыя хіты з альбому Ad Astra – “Ketri”, “Rondo” і “Scudrinka” і “Saderalladon”, старыя мелодыі накшталт “Tedeska” і “Andro”, пачулі мы таксама кампазіцыі “Dimna Juda” i “Dream Catcher” і іншыя, што, як плануецца, зьявяцца на новым альбоме гурта. Але вось у гучаньні назіраліся пэўныя відавочныя зьмены. Я зараз не пра тое, што напрыканцы кампазіцыі “Cypridis in Voto” праз тэхнічныя непаладкі вакалістка Надзея выйшла ў дыяпазон ультрагуку і трэк завяршыўся літаральна “аглушальна”. Крыху перапрацаваны некаторыя моманты ў песьнях і асобныя сола, значна ўдасканаліўся вакал, што асабліва прыемна заўважна было падчас выкананьня кампазіцыі “Быў. Ёсьць. Буду.”, пакладзенай на верш Уладзіміра Караткевіча і прысьвечанай нядаўняму дню нараджэньня гэтага выдатнага беларускага пісьменьніка і паэта. У кампазіцыях з новага альбому, наогул, для сябе я знаходжу значную долю прагрэсіўнага кірунку і, на мой погляд, такія стылёвыя зьмены – толькі на карысьць Irdorath, таму што даданьне да фэнтэзі-фолкавай асновы творчасьці элементаў іншых напрамкаў яшчэ больш выразна падкрэсьлівае эксперыментатарскую сутнасьць гурта.

Не абышлося без жартоўных конкурсаў і розыгрышаў, падчас якіх прыхільнікам прыйшлося напружваць як ўважлівасьць з памяцьцю, каб узгадаць, зь якой песьні распачаўся ў мінулым годзе выступ Irdorath на Калядным фэсьце, так і ногі з рукамі, каб праявіць цуды рухавасьці і ператанчыць шалёнага струньніка Пятро, якому традыцыйна ўжо сунулі ў рукі барабан і накіравалі ў масы зараджаць натоўп пазітыўная энергіяй. Самыя заўзятыя танцоры напрацягу некалькіх хуткіх бадзёрых сярэднявечных кампазіцый змагаліся за запаветную цішотку з назвай гурта. У выніку ў танцавальным батле перамог басаногі дзівак, які скакаў і задзіраў ногі да галавы так, што нават небарака Пятро, які пасьпеў значна стаміцца і ў дадатак парваў на гітары струну, захоплена пляскаў у далоні.

Ну і які ж выступ Irdorath без традыцыйна запрошаных дзяўчат-танцорак! На гэтым канцэрце саладзілі вочы публікі дзяўчаты са школы танцаў Temple Tribe: пад загалоўную кампазіцыю першага альбому “Ad Astra” ў залу выйшла “касмічная жанчына” Алеся Веда, а падчас, напэўна, самай вядомая і ўлюбёнай песьні гурта “Ketri, ketri” ашчасьціла гледачоў заводным танцам прыгажуня Тацьцяна Лемяшэўская.

На працягу ўсяго канцэрту ў паўзах паміж граньнем заснавальнік і лідар Irdorath Уладзімір перыядычна распавядаў шаноўнаму спадарству пра тое, чым калектыў зьбіраецца зьдзіўляць фанатаў у наступным годзе. У прыватнасьці, пад бурныя авацыі музыка абвясьціў, што на сёньняшні дзень запісана ўжо 90% матэрыялу доўгачаканага новага альбому, але прэзентацыя яго запланавана на канец красавіка. Таму акурат на гадавіну пышнага вясельля Надзеі і Вовы варта чакаць чарговы вялікі сольны канцэрт, дзеля якога ізноўку будуць адразу дзьве прыемныя нагоды. А каб прыхільнікі не засмучваліся і не стаміліся ў прадчуваньні, Irdorath прыдумалі наступнае: па-першае, у студзені нас чакае відэакліп на “новую патаемную песьню”, дбайная праца над якім вялася доўгі час. А таксама кожны месяц да прэзентацыі, пачынаючы са студзеня, яны будуць выкладаць у сеціва па аднаму трэку з новай кружэлкі ў фармаце EP. І тады ў красавіку на канцэрце можна будзе сьпяваць кампазіцыі, каторыя пасьпелі стаць хітовымі і старанна павывучвацца, разам з публікай.

Хто як, а я тэксты некаторых песен з новага альбому ўжо на памяць ведаю і вельмі чакаю студыйнага ўвасабленьня ўлюбёных канцэртных версій. Таму – плённай працы і пасьпяховага завяршэньня запісу вам, Irdorath, імкніцеся як мага хутчэй узрадаваць слухачоў сваёй новай цудоўнай музыкай, і да сустрэчы на Калядным фэсьце!

***
Ну а пасьля канцэртнага выступу мне пашчасьціла яшчэ крыху параспытваць вакалістку і дударку гурта Надзею наконт таго, чым быў адметны для Irdorath і яе асабіста час апошні і што нясе нам год надыходзячы.

Насьця Quende:

Вас даўно было не чуваць на Радзіме… Не ўзгадаеш, які канцэрт на Беларусі быў апошнім да сёньняшняга?

Надзея Irdorath:

Насамрэч, не памятаю. Увосені Irdorath ня граліў Беларусі дакладна. Верагодна, апошні выступ адбыўся ажно ў ліпені на фестывалі гістарычнай рэканструкцыі ў Мсьціславе. А ў Менску канцэрт наогул быў толькі ў самым пачатку лета ў бары “Мир кофе”.

Насьця Quende:

Увосені Irdorath на зайздрасьць выдатна зьезьдзілі з выступамі за мяжу. Штосьці зьмянілася ва ўспрыманьні асабістай творчасьці і будаваньні далейшых планаў гурта пасьля ўдзелу ў падобным маштабным фестывалі і знаёмства з музыкамі гуртоў аналагічных напрамкаў?

Надзея Irdorath:

Ну па-першае, хочацца яшчэ! Наогул, для Irdorath гэта была чароўная восень: мы выступілі ў Германіі на адным з найбунешых сярэднявечна-музычных фэстаў ў Эўропе Festival Medieval, куды мы доўгі час вельмі хацелі папасьці і нарэшце папалі, зьдзейсьнілі тры паездкі ў Польшу і шэраг падарожжаў, займаліся здымкамі кліпу… І канешне, калі ты выступаеш на адным фестывалі зь вядомымі зоркамі фолк-фэнтэзі кірунку, жывеш у адным хостэле з The Dubliners, бавіш вечары з гуртом Omnia, калі ты бачыш на свае вочы, як працуюць крутыя музыкі, каторыя ўжо літаральна з паўстагодзьдзя на сцэне – гэта велізарны штуршок не сядзець на месцы і больш плённа і аддана працаваць. Часткова з-за гэтага мы й ня гралі на Беларусі, бо па вяртаньні на Радзіму, натхніўшыся, поўнасьцю пагрузіліся ў студыйную працу, стварэньне кліпу і падрыхтоўку новай праграмы.

Насьця Quende:

Irdorath заінтрыгавалі інтэрнэт-прастору навінай пра здымкі кліпу на сакрэтную песьню. Не прыадчыніш прынамсі якіх-небудзь цікавых, але нязначных таямніц? Калі кліп нарэшце пабачыць сьвет?

Надзея Irdorath:

Кліп будзе дзікім і містычным. Ён, натуральна, зроблены ў фэнтэзі-стылі, але вельмі прыемна, што асновай ўсё ж паслужыла беларуская тэма. Кліп здымаўся ў розных лакацыях тры разы з прамежкамі прыкладна ў месяц: першы раз, калі было настолькі цёпла, што мы ў цішотках маглі хадзіць, другі раз было неверагодна сыра і вільготна, а трэці раз быў мароз. Мы вельмі адказна падышлі да выбару месца, вырабу дэкарацый, во нават надвор’е падлаўлівалі! Нам пашчасьціла адшукаць выдатных рэжысёра і аператара Аляксандра Бакаўца і Мішу Кашкана, якія натхніліся і працавалі не адбіваючы грошы, а тварылі, а калі такія таленавітыя людзі пачынаюць тварыць, можна верыць, што ўсё будзе не інакш як цудоўна. Кожны кадр на раскадроўцы быў парярэдне намаляваны у альбоме. Усё атрымалася так, як мы нават ня марылі! Шмат дапамагалі нам людзі і з грымам, і з каскадзёрскімі трукамі (так-так, яны ў кліпе таксама будуць!), і па тэхнічнай частцы… Карацей, гэта будзе містыкана тэматыку беларускага фальклору, але чыстай вады вар’яцтва. Калі нічога ня зьменіцца, то гатовы кліп пабачыць сьвет ужо ў студзені.

Насьця Quende:

Зусім нядаўна ты вярнулася з Эўропы, адкуль, пішуць, прывезла новыя ўражаньні, веды і досьвед. Распавядзі чытачам, дзе канкрэтна ты была, зь якой нагоды і чым там займалася?

Надзея Irdorath:

Падчас фестывалю Festival Medieval у Зэльбе я нечакана сустрэла жанчыну-майстра Аляксандру Бэц, якая ўласнымі рукамі зрабіла мой хардзі-гардзі. Яна яго пазнала і насамрэч шмат у чым дапамагла мне па наладцы і тэхнічнай частцы інструменту, таму што, шчыра кажучы, ён у мяне ўжо каля года, але па сутнасьці я нічога пра яго ня ведала, выключна з рэдкіх размоў з музыкамі-прафесіяналамі, таму мне не пашкодзіла б больш інфармацыі, досьведу і парадаў. І вось Аляксандра дала мне спасылку на самы вялікі ў Эўропе форум музыкаў, каторыя граюць на хардзі-гардзі (яно ж колавая ліра, яно ж хёдзі-гёдзі, яно ж дрыляй). На курсах і майстар-класе, што мелі месца ва Франкфурце-на Майне і доўжыліся тры дні, я была адзіным чалавекам з СНД прасторы. У асноўным там былі немцы, датчане, быў мой настаўнік з Італіі, але акром мяне – аніводнага славянскага твару. Напрацягу ўсяго майстар-класу дрыляй-шпілерыў мяне захоплена пыталіся: “Ты што, насамрэч перадолела шлях даўжынёю ў 1600 кіламетраў толькі для таго, каб папасьці на гэтыя курсы?” Ім было дзіўна. А мне было дзіўна, чаму там ня робяць іншыя людзі, у якіх ёсьць хардзі-гардзі, бо на гэтым мерапрыемстве панавала нерэальная атмасфера: каля 55 музыкаў, пастаянныя заняткі, вельмі шмат працы – сапраўднае чараўніцтва! Варта было наогул навучыцца граць на гэтым інструменце прынамсі для таго, каб там апынуцца.

Насьця Quende:

На твой асабісты погляд, які быў самы яркі выступ Irdorath у гэтым годзе?

Надзея Irdorath:

Канешне, красавіцкі вясельны канцэрт! Гэта ж проста нерэальна, сапраўдная мара! Тым больш крута распавядаць, што на тваё вясельле прыйшло больш за паўтысячы людзей… :) Мы сабралі цэлы Re:public шматлікіх сяброў і прыхільнікаў, спачатку быў двухгадзінны сьвяточны канцэрт, а пасьля ўрачыстая цырымонія. Усё, хто знаходзіўся ў гэты вечар на сцэне, дужа хваляваліся: трымцелі ногі, рукі, твары і сэрцы. Мы бачылі сьлёзы шчасьця ў натоўпе і плакалі самі – што можа быць лепш за такія шчырыя пачуцьці і эмоцыі? Адназначна, для мяне гэта быў самы яркі канцэрт мінулага года!

Тэкставы артыкул: Насьця Quende
Фота: Агаты

4 сьнежня ў Рэпаблiку адбудзецца адна з самых прыкметных сёлетніх падзей. Гэта — Day Of Dust fest 4. У якасьцi хэдлайнераў прыязджаюць легендарныя зоркi шведскага залiхвацкага дэт'н'ролу ENTOMBED A.D., адколатая «прагрэсiўная» частка былых удзельнiкаў «тых самых Entombed» на чале з выбiтным вакалерам Петравам.

Усё гэта брутальна-патлата-крывава-магiчнае дзейства адбудзецца пры неверагодна моцнай падтрымцы KATALEPSY, EMBRYO, RELICS OF HUMANITY i NEUROSHERE. Гэта менавiта тыя банды, кожная зь якiх каштоўная сама па сабе, кожная настолькi брутальна, што можа заанiгiлаваць цэлую залу сапраўдных металхэдаў, апранутых у дасьпех з пафасу, патлаў, угару, алкаголю, рэдкага зьвера дэрмантына i жалеза.

Нават звычайны пералiк гуртоў ужо ўводзiць мяне ў шаманскi транс прадчуваньня падзеi, якая асьветлiць апошнiя тыднi адыходзячага 2014 году.

Асаблiвы дзякуй, канешне, арганiзатарам Day Of Dust fest 4 у Менску за такое незвычайнае сьвята хэдбэнгу, слэму й металу, на мой погляд — адной з найцудоўнейшых падзей апошняга часу.

Менскі неафольк/арт-рок гурт Rokash прыме ўдзел у паўфінале нацыянальнага адбору на Еўрабачаньне-2015 з кампазіцыяй пад назвай “Лойма”.

Як паведаміў удзельнік гурта Лявон Казакоў, ідэя паспрабаваць свае сілы ў конкурсе зьявілася пасьля фіналу мінулага году, калі Rokash востра адчулі дэфіцыт якаснай музыкі, прадстаўленай на суд еўрапейскаму гледачу. Дарэчы, да мінулага ўдзельніка ад Беларусі, TEO, гурт ставіцца вельмі прыязна, бо раней давялося супрацоўнічаць.

Усяго на ўдзел у беларускім паўфінале на гэты час прадстаўлена каля дваццаці кандыдатаў. Сярод магчымых канкурэнтаў Rokash можна ўзгадаць праект Аляксандра Рыбака, у якім прымае ўдзел вакалістка гомельскага гурта Bifolk, зь якім, дарэчы, Rokash даводзілася граць на супольных канцэртах.

Чым адметна канцэпцыя выступу гурта? Песьня “Лойма” была абрана для ўдзелу ў Еўрабачаньні невыпадкова. Лойма – гэта лясны дух, які ў вобразе прывабнай дзяўчыны чакае вандроўнікаў у лясным гушчары, каб потым зачараваць, закахаць у сябе і пасьля раптоўна зьнікнуць. А хлопцу застанецца толькі ўсё жыцьцё пакутваць і шукаць яе. Мілагучная беларуская мова, лірычны жаночы вакал, містычнае гучаньне і рокавы драйв прызваныя растапіць сэрцы еўрапейскіх слухачоў. Таму вельмі прыемна адзначаць, што выступ Rokash з нацыянальным беларускім каларытам будзе выгодна адрозьнівацца ад звычайнай “еўра-жвачкі”, якую заўсёды шчодра пастаўляюць краіны-удзельніцы.

4 сьнежня Rokash прымуць удзел у паўфінале, хутка зьявіцца і афіцыйнае відэа. Таму будзем трымаць кулачкі ды скрыжаваныя пальцы, ну і, відавочна, падтрымліваць сваіх. Спадзяемся, што выступ атрымае дастойную аб'ектыўную адзнаку. І хто ведае, магчыма, беларуская мова нарэшце прагучыць як мінімум у фінале, як максімум – на ўсю Еўропу.

P.S. Ня ведаю, як у вас, шаноўныя, але ў мяне, калі Rokash трапяць у фінал, нарэшце зноў зьявіцца жаданьне паглядзець Еўрабачаньне.

Легендарны хард-рок і хэві-метал гурт «Чёрный кофе», што ў далёкія васьмідзясятыя выдаў першую ў Савецкім Саюзе «цяжкую» музычную кружэлку, якая стала зыходным пунктам пасьпяховай працяглай творчай кар’еры калектыва, у апошні дзень восені ўпершыню наведаўся зь юбілейнай канцэртнай праграмай у Менск. Перад выступам класікаў расейскага хэві-металу ў сталічным TNT Rock Club карэспандэнту BelMetal.org пашчасьціла ў рамках прэс-канферэнцыі пагутарыць са стваральнікам гурта, аўтарам усіх песень і нязьменным вакалістам «Чёрного кофе», выдатным музыкам Зьміцерам Варшаўскім.

Насьця Quende:

Зьміцер, распавядзіце, калі ласка, якім чынам фарміруецца праграма выступу«Чёрного кофе», па якім прынцыпе абіраюцца тыя ці іншыя песьні?

Зьміцер Варшаўскі:

Асноўным крытэрам зьяўляецца папулярнасьць песьні. Мы не займаемся актыўнай прапагандай новага, а імкнемся прытрымлівацца, як бы мовіць, класічных, старых, вывераных часам кампазіцый. Не істотна, калі напісаная песьня, 30 гадоў назад ці 3 месяцы, — калі яна падабаецца слухачам, яна абавязкова ўвойдзе ў склад сэт-ліста. Такім чынам, звычайна мы граем амаль адную і тую ж праграму, што складаецца з найбольш запатрабаваных і папулярных песень.
Але прынцыповая пазіцыя – мы ніколі ня граем песьні “на замову”. Бо мы ж не ў рэстарацыі, дзе публіка патрабуе ўлюбёныя кампазіцыі, а мы задавальняем іх пажаданьні. У такім выпадку атрымаецца, што праграму выступу будуць будаваць слухачы, а ня мы.
Па заканчэньні асноўнай канцэртнай праграмы звычайна мы выходзім на біс, прычым не адзін раз, і граем яшчэ тры-чатыры кампазіцыі.

Насьця Quende:

Колькі па прыблізных падліках песень Вы напісалі больш за 30 гадоў творчасьці ў «Чёрном кофе»?

Зьміцер Варшаўскі:

Каля 100 песень, мо крыху менш.

Насьця Quende:

У Вас цудоўны, высокі вакал! Вы яго «ставілі» якім-небудзь чынам падчас атрыманьня музычнай адукацыі, ці гэта дадзена Вам ад прыроды?

Зьміцер Варшаўскі:

Мне насамрэч складана адказаць. Мне заўжды падавалася, што сьпяваць як я можа кожны чалавек. Але пасьля ўсё ж апынулася, што ня кожны ) Гэта адчуваньне кшталту думкі, што ўсе людзі ходзяць – але некаторыя ж ня могуць хадзіць…

Насьця Quende:

Некалькі гадоў Вам давялося жыць і працаваць у ЗША, дзе Вы працягвалі свае музычныя выступы. Ці карысталіся Вы па той бок акіяна папулярнасьцю, як творчасьць «Чёрного кофе» ўспрымала публіка, і ці адрозьнівалася аўдыторыя прынцыпова чым-небудзь ад расейскай?

Зьміцер Варшаўскі:

У мяне быў працяглы тур амаль па ўсіх гарадах Амерыкі, і ведаеце –там наогул усё па-іншаму. Перш за ўсё, трэба мець на ўвазе, што там я граў блюз-рокавую праграму на ангельскай мове, якая крыху адрозьнівалася ад традыцыйнага рэпертуару «Чёрного кофе», – і што сказаць, яна ўспрымалася на “ўра”. Не таму, што гэта я быў такі выбітны і своеасаблівы, а таму што, калі ты добра граеш, тады й публіка рэагуе суадносна. Таму калі на наступны дзень якасна і прафесійна граў іншы гурт – ён таксама ўспрымаўся выдатна. Прычым зьбіралася звычайна ня моладзевая аўдыторыя, якая стадыёны забівае і кружэлкі скупляе. Блюз-рок сам па сабе прадугледжвае больш сталую публіку ўзроўню, калі ты адну ноту ўзяў – і ўсім адразу зразумела, што ты хацеў гэтым сказаць.

Насьця Quende:

Не ўзьнікала жаданьня застацца ў Амерыцы назаўсёды? І ці не было па вяртаньні адчуваньня, што на радзіме Вас ужо не чакаюць? Наколькі рознымі апынуліся ўзроўні жыцьця ў Амерыцы і ў Расеі?

Зьміцер Варшаўскі:

Насамрэч, мне падалося, што ў той час у Злучаных Штатах быў даволі нізкі ўзровень жыцьця, а ў нас у Расеі шмат чаго было больш даступным і раскошным. А што датычыцца вяртаньня на радзіму, то пасьля сямігадовага перыяду адсутнасьці мне літаральна прыйшлося распачынаць усё нанова: як і ў пачатку 80-х, граць па невялічкіх клубах, заваёўваць сэрцы маладой аўдыторыі, запісваць новыя альбомы для іх… Я ж і з Амерыкі прывёз расейскамоўны альбом (“Леди Осень”, 1992 год), цяжкі, а не адаптаваны пад патрабаваньні мясцовай аўдыторыі, які, дарэчы, карыстаецца вялікім посьпехам да сёньняшніх дзён. У гэтым плане мне было ўсё роўна прасьцей, чым тым гуртам, якія пачыналі з нуля. Сёньня, за 14 апошніх гадоў, вырасла ўжо цалкам новая аўдыторыя прыхільнікаў, але за гэты час і старыя фанаты падцягнуліся, узгадаўшы, што гэта той самы “Чёрный кофе”, каторы яны чулі ў далёкія 80-я.

Насьця Quende:

Што для Вас першародна — музыка альбо тэкст, чаму Вы надаеце большую ўвагу?

Зьміцер Варшаўскі:

Тэкстам, канешне!

Насьця Quende:

Якую ролю ў Вашым жыцьці і творчасьці адыгрывае рэлігія? Ці можна сказаць, што яна зьяўляецца адной з Вашых крыніц натхненьня?

Зьміцер Варшаўскі:

Праваслаўе – гэта самая сутнасьць, гісторыя жыцьця рускага народу. Натуральна, я гэтым і натхняюся, бо іншага жыцьця я папросту ня ведаю. Аднак, падобна да многіх, я хоць чалавек праваслаўны і хрышчоны, выконваю розныя абрады, але тэмай рэлігіі сур’ёзна не цікавіўся і яе не вывучаў.

Насьця Quende:

Ці запрашаеце Вы маладыя гурты на разагрэў, альбо, як правіла, будуеце самастойны паўнавартасны выступ?

Зьміцер Варшаўскі:

Не, ніколі. Навошта навязваць публіцы незразумела што? Гэта папросту непрыстойна, калі людзі прыходзяць паслухаць мяне, а я ім раптам буду прапаноўваць штосьці іншае.

Насьця Quende:

Ці падтрымліваеце Вы адносіны зь кім-небудзь з калег па творчым цэху?

Зьміцер Варшаўскі:

Натуральна, калі праходзіць маштабны фестываль, у якім бяруць удзел дзясяткі гуртоў, я сустракаю сярод іх шматлікіх знаёмых, падыходжу, вітаюся, размаўляю. Але шчыра кажучы, пасупрацоўнічаць і паграць зь кім-небудзь зь іх жаданьня не ўзьнікае – а навошта, у мяне ў гурце і так найлепшыя музыкі!

Насьця Quende:

Вы ня будзеце спрачацца, што «Чёрный кофе» сёньня — пасьпяховы камерцыйны праект?

Зьміцер Варшаўскі:

Я не зусім разумею пытаньня, а навошта ў адваротным выпадку музыкай займацца? Я запрашаю ў гурт прафесійных музыкаў, каб запісваць песьні і адыгрываць канцэрты. А вы лічыце, што варта зьбірацца і рэпетаваць для сябе і пры гэтым нічога не выдаваць і не выступаць? Духоўнае ўзбагачваньне і самазадавальненьне – гэта стадыя падлеткаў, а я ўспрымаю музыку як сур’ёзную працу.

Насьця Quende:

Ці слухаеце Вы сучасную музыку? Якія напрамкі можаце вылучыць? Што-небудзь Вам з гэтага падабаецца?

Зьміцер Варшаўскі:

Наогул, я слухаю любую музыку, якая мне падабаецца. Іншая справа, што я яе не класіфікую па стылях і не магу аб’ектыўна ацаніць узрост музыкі, бо ня ведаю, наколькі быў працяглым творчы шлях таго ці іншага гурта. Калі гурту 10 гадоў – вы лічыце, ён малады ці не? [журналісты ў адзін голас сьцьвярджаюць, што гэты гурт ужо стары] Вось бачыце, а для мяне гэты калектыў – малады зусім…
А яшчэ бывае так, што гурт можа быць немаладым, але ў маім полі зрокуён толькі зараз апынуўся. Напрыклад, мы літаральна ўчора разважалі наконт Muse.Я ўбачыў іх відэакліп, мне спадабалася, але я быў упэўнены, што калектыву ўсяго 3-4 гады. Тым часам, на піку творчасьці Muse апынуліся ажно дзесяць год таму, але ж я, бачыце, падобныя рэчы не адсочваю…

Насьця Quende:

Ці знаёмыя Вы з творчасьцю беларускіх гуртоў/выканаўцаў? Можаце вылучыць каго-небудзь асабліва выбітнага?

Зьміцер Варшаўскі:

Насамрэч, амаль нічога ня ведаю, але ёсьць нейкі гурт, які ў нас пастаянна выступаў… “Ляпис Трубецкой”, вось, зь іх творчасьцю знаёмы!

Насьця Quende:

Чаго чакаеце ад сёньняшняга канцэрту?

Зьміцер Варшаўскі:

Ведаеце, я ніколі нічога не чакаю. Звычайна ўсё праходзіць тыпова добра, бывае, што проста выдатна. Публіку сваю я прыкладна ведаю – яна аднолькавая ва ўсіх кутках сьвету, таму хвалявацца няма чаго. Усё пройдзе альбо вельмі добра, альбо выдатна!

Насьця Quende:

“Чёрный кофе” ўпершыню з канцэртам у Менску, магчыма, ужо штосьці пасьпелі пабачыць у нашай сталіцы, што вас уразіла?

Зьміцер Варшаўскі:

Мне наогул вельмі падабаецца на Беларусі і заўжды падабалася, бо сам я раней наведваўся сюды не аднойчы. Мы ў Расеі разглядаем Беларусь у якасьці прыкладу таго, як мы самі хацелі б жыць. Таму эмоцыі ад асабістага наведваньня і сузіраньня, канешне ж, выключна станоўчыя!

30 лістапада ва ўтульным TNT Rock club на радасьць аматарам якаснай, выверанай часам меладычнай рок-музыкі выступіў легендарны расейскі гурт «Чёрный кофе» на чале са сваім заснавальнікам і нязьменным лідарам Зьміцерам Варшаўскім.

Даўняя прыхільніца творчасьці гурта, я ня памятаю такога моманту ў жыцьці, падчас якога мяне б не сагравала цудоўная музыка гэтага выдатнага калектыва. Пад пранізьлівы голас Зьміцера Варшаўскага і лірычныя, пранікнёныя тэксты я спасьцігала слодыч і горыч першага каханьня, пакарала прасторы вялікіх і маленькіх дарог Сінявокай і краінаў-суседак, зьдзяйсьняла раптоўныя адчайныя ўчынкі, вучылася ўспрымаць прыгажосьць прыроды ў кожным “с ветки падающем листе”, меланхалізавала і адпякала, плакала і сьмяялася… “Чёрный кофе”, што гучаў спачатку ў юнацтве з касет і вінілавых кружэлак падчас маіх цёплых сяброўскіх сустрэч, пазьней прагна праслухваўся з ацыфраваных CD, кампутара, плэера, і нарэшце проста назаўжды адбіўся кожнай нотай, кожным радком у галаве, — я нарэшце атрымала магчымасьць убачыць на свае вочы. Таму, натуральна, асабіста для мяне доўгачаканы канцэрт гурта ў Менску — знамянальная Падзея зь вялікай літары, і нават у сваім ня самым бедным славарным запасе я не магу адшукаць годных эпітэтаў, каб апісаць у колерах уражаньні ад жывога выступу аднаго з маіх найулюбёнейшых калектываў.

Прычым, падавалася б, натхненьне сваё лідар гурта чэрпае з вытокаў, зусім далёкіх, а часам нават чужых майму сьветапогляду, тэматыка ў лірыцы больш падпадае пад рускі менталітэт, з усімі яго асаблівасьцямі і супярэчнасьцямі, дый творчы шлях «Чёрный кофе» я не разглядаю як прыклад складанага разьвіцьця выхадцаў з андэграўнду, а больш як нетыповую, але звыклую эвалюцыю музыкаў з акадэмічных колаў. Але гэта менавіта той выпадак, калі я раю ўсім зьвяртаць увагу перш за ўсё на музычны і эмацыйны складнік, што нясе ў сябе творчасьць гурта, а не на пабаковыя акалічнасьці. Таму што, паверце, больш анідзе ў метал-музыцы ня знойдзеце вы нават падобных па энергетыцы прыемных адчуваньняў сьветлага восеньскага суму і адначасовай жыцьцясьцьвярджальнасьці, душэўных ваганьняў і матывацыі да адвечнага пошуку сябе, імкненьняў быць побач з каханым чалавекам і разам з тым не губляць асабістай свабоды.

Дазволю сабе крыху адцягнуць увагу чытачоў на гісторыю гурта. Шмат хто называе “Чёрный кофе” «першапраходцамі» хард-року і хэві-металу, бо менавіта яны першымі ў Савецкім Саюзе выпусьцілі вінілавую кружэлку з падобнай музыкай. Творчы шлях найвялікшага расейскага цяжкога гурта пачаўся ў далёкім 1981 годзе.У ліпені 1984 году калектыў запісаў і выпусьціў дэбютны альбом «Приди и всё возьми», які імгненна стаў папулярным. Посьпех першага ж запісу навёў музыкаў на думкі пра прафесійную кар'еру. Працяглыя ўдалыя гастрольныя туры, канцэртная дзейнасьць ад Акцюбінскай філармоніі, бесьперапынныя зьмены ў складзе — пачынаючы ад прафесійных музыкаў-акампаніятараў і заканчваючы вядомымі сёньня метал-зоркамі накшталт Сяргея Маўрына і Максіма Ўдалава — у пагоні за відовішчнасьцю і больш яркай падачай матэрыялу, раптоўнае трапленьне «Чёрного кофе» ў «чорны сьпіс» Міністэрства культуры СССР, што аб'яднаў многіх «ненадзейных» дзеячаў рок-андэграўнду, аднаўленьне гастрольнага пасьведчаньня, запіс магнітаальбому «Светлый метал» і фанаграмаў для грамкужэлкі «Переступи порог», якія разыходзяцца па Саюзу і карыстаюцца велізарным попытам… Творчая гісторыя гурта поўная ўзьлётаў і спадаў, аднак, па выніку, у большай ступені гэта быў цярністы шлях наверх. Падзеньне “жалезнай заслоны” шмат у чым паспрыяла пашырэньню канцэртнай геаграфіі калектыва. У пачатку і сярэдзіне 1990-х гадоў«Чёрный кофе» шмат гастраляваў па замежных краінах — ЗША, Швецыі, Даніі… У пагоні за амерыканскай марай Зьміцер Варшаўскі надоўга застаецца ў Штатах. Прабыўшы ў далечыні ад Радзімы некалькі гадоў, стварыўшы ў Лос-Анджэлесе ўласную студыю гуказапісу «BlackCoffee» і запісаўшы некалькі альбомаў, у прыватнасьці вядомы шэдэўр „Пьяная луна“, у 1999 годзе музыка вярнуўся ў Расею.

Празь некаторы час Зьміцер Варшаўскі вырашыў ізноўку аднавіць канцэртную дзейнасьць «Чёрного кофе», і ўжо ў 2000 годзе гурт па выніках атрымлівае першую прэмію за «Вышэйшыя дасягненьні ў галіне рок-музыкі» у намінацыі «Вяртаньне году». Некалькі наступных доўгачаканых альбомаў «Чёрного кофе» — “Светлый метал”, “Они Бесы”, “Александрия” — далі магчымасьць прыхільнікам яшчэ раз акунуцца з галавой у шалёныя васьмідзясятыя і зноўку прыцягвалі ўвагу да гэтага легендарнага гурта, у гісторыі якога нават у наш час рана ставіць кропку. У музыкаў досыць насычаны гастрольны графік, і ўсюль іх выступы выклікаюць самыя захопленыя водгукі ў старых і новых прыхільнікаў. Сёньня, як і 30 гадоў таму, «Чёрный кофе» працягвае свой творчы шлях, пасьпяхова канцэртуе па ўсім сьвеце і запісвае новыя альбомы.

Аднак што б ні казалі самі ўдзельнікі гурта і іх фанаты, трэба прызнаць, што сёньняшняя папулярнасьць «Чёрного кофе» цалкам трымаецца за кошт былых заслугаў калектыва. Сэт-ліст менскага канцэрту — лепшае таму пацьверджаньне, бо ён амаль цалкам складаўся з кампазіцый, якія былі хітамі яшчэ ў часы СССР. Пераважна гэта былі рэчы з альбомаў канца 80-х гадоў, і толькі некалькі сьвежых песень «разбавілі» праграму гучаньнем пазьнейшага часу. Падчас юбілейнай канцэртнай праграмы прагучалі вывераныя часам, якасныя хіты: «Владимирская Русь», «Звёздный водоём», «Вольному воля», «Зимний портрет», “Плач о радости”, а таксама новыя песьні кшталту “Листопад” і “Генерал” і інш. Асабліва прыемны той факт, што ў адрозьненьні ад відавочнага паменшаньня колькасьці валасоў на галаве і адбітку мудрай сталасьці на твары, бо ніхто не маладзее, голас у Зьміцера Варшаўскага аніколькі не зьмяніўся. І гэта сапраўды фенаменальна, таму што ў большасьці выпадкаў прыхільнікі назіраюць якраз адваротную зьяву: з гадамі вакальныя дадзеныя ўлюбёных метал-франтмэнаў, на жаль, усё менш уражваюць, асабліва падчас live-выступаў. А лідар “Чёрного кофе”, як і трыццаць год таму, здолеў вытрымаць самыя высокія ноты і ні на секунду не расчараваўслухачоў бадзёрым і нязмушаным хлапечым голасам.

Акром упадабаных песень, музыкі парадавалі прыхільнікаў кампазіцыямі меладычнага інструментальнага хард-року: былі выкананыя «Ночной ястреб», зь якога, дарэчы, і пачаўся канцэрт, «Обитель», «Ностальгия» і інш. У іх Варшаўскі прадэманстраваў выразнае, зладжанае граньне, давёўшы публіцы, што ён ня толькі таленавіты аўтар, але і выдатны гітарыст. У склад калектыва акрамя Зьміцера Варшаўскага сёньня ўваходзяць добра вядомыя ў расейскіх рок-колах музыкі – зусім малады, але руплівы і тэхнічны бас-гітарыст Леў Гарбачоў і бубнач Андрэй Прыстаўка. Апошні перыядычна выдаваў смачныя моцныя сола, а падчас аднаго з узрушальных сэтаў да яго далучыўся, а неўзабаве накрыху зьмяніў за ўдаркай былы бубнач “Чёрного кофе” Сьвятаслаў Чарнуха. Дарэчы, менавіта ён праявіў арганізатарскія здольнасьці і зладзіў гурту канцэрт у Менску. Разам з калектывам Сьвятаслаў адыграў кампазіцыю “Всё для тебя”, у запісу якой ён у свой час прымаў удзел, а таксама хітовую баладу “Леди Осень”.

Напрыканцы канцэртнай праграмы «Чёрный кофе» ашчасьцілі публіку яшчэ парай старых хітоў — «Светлый метал» і «Это — Рок», якія разнастайная рознаўзроставая публіка — як старэйшае пакаленьне, так і маладыя аматары творчасьці гурта — у адзіным парыве сьпявалі разам з Варшаўскім. Пасьля гэтых песень калектыў зьбіраўся сыходзіць са сцэны, але захопленыя воклікі гледачоў іх спынілі, і музыкі, пераглянуўшыся з аргамі, вырашылі прыгожа завяршыць прысьвечаны восеньскай тэматыцы канцэрт адной зь лепшых сваіх і самай чаканай на гэтым выступе кампазіцыяй «Листья».

Агулам, канцэрт легендарных «Чёрный кофе», на мой погляд, прайшоў проста выдатна. З улікам таго, якая колькасьць камандаў напаўняе зараз метал-сцэну, многія гурты, у тым ліку вядомыя і правераныя часам, рызыкуюць згубіцца ў гэтай рознастылёвай масе. Але калектыву «Чёрный кофе», што існуе яшчэ з часоў Савецкага Саюзу, гэта адназначна не пагражае, хай нават яны і разгубілі значную частку ранейшых пазіцый. Даўно ўжо зьнікла „жалезная заслона», шмат разоў мяняўся склад, новыя рэлізы выклікалі мноства спрэчак у прыхільнікаў, але да гэтага часу гурт нязьменна пасьпяхова выступае па ўсім сьвеце і дорыць магчымасьць старому пакаленьню прыхільнікаў з галавой настальгічна акунуцца ў далёкую музычную эпоху канца 80-х, а зацікаўленай моладзі — прынамсі ненадоўга дакрануцца да таго велічнага часу ў гісторыі станаўленьня метал-сцэны, які так і застанецца для іх недасяжным…

Дзякуй таксама арганізатарам мерапрыемства і TNT Rock Сlub за магчымасьць выдатна завяршыць восень. Гурт, які б дакладней за музыкаў “Чёрный кофе” падыходзіў на ролю падтрыманьня хаця б на адзін апошні дзянёк атмасферы залатога лістападу, кропляў дажджу, халоднага паветра і шэрых вуліцаў гораду, і аўтара, які б лепш за сучаснага Пушкіна – Зьміцера Варшаўскага – мог апісаць рыфмаванымі радкамі тыпова восеньскую журбу, душэўнае замяшаньне, усепаглынальную самоту і веру ў сьветлую будучыню, нават і ўявіць цяжка.

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская (VolhV)

А сёмай чарга яшчэ цягнулася рогам за вугал. Было зразумела, што ў любові да самарскага гітарыста-шоўмэна менская публіка не зьмяняе.

Тым ня менш, яблыку ў зале было куды ўпасьць, нават цэлай яблыні (але ўжо празь якія паўгадзіны танцпляц быў цалкам запоўнены, а другі паверх — у стане «залатой сярэдзіны», без стаўпастварэньня). Выступ распачаўся пасьля досыць цікавага інтра з кампазіцыі, што зь першых гукаў — і цягам усяе сваёй даўжыні давала зразумець: хіба ёсьць сумневы, што гэта метал? :)



«Бліцкрыг» не атрымаўся: праблемы з ноутбукам прымусілі запоўніць паўзу на месцы другога трэку імправізаваным драм-н-бас сола. Пасьля чаго й сам Сяргей агучыў нашыя думкі: «У Менску пастаянна нешта адбываецца… Вы… Такія асаблівыя:)» Нагадаем, мінулым разам парваўся пластык бас-бочкі, тады публіка цярпела паўзу ў хвілін 50, і выцерпела без усялякіх крыўдаў і лайна. Так і цяпер: на настроі натоўпу касяк наўрад ці адбіўся. Зарадзілі — і пагналі далей, па хітах. Ужо на кампазіцыі пятай быў, выражаючыся матэматыка-фізічнай тэрміналогіяй, лакальны экстрэмум — першы эмацыйны выбух. За гэтым амаль нонстопам (потым быў невялічкі антракт, а агулам выступ склаў дзьве гадзіны плюс годны біс) ішлі іншыя ўлюбёныя кампазіцыі, хуткія і павольныя, бадзёрыя і меланхалічныя, а галоўнае — адыграныя на ўсе сто і выдатна пададзеныя. Не магу не адзначыць тэхніку выкананьня. Сам будучы трошк гітарыстам, добра разумею, што высекчы ўсе гэтыя тэхнічныя салякі без аніводнае памылкі, але і не адзін-у-адзін са студыйным запісам, дадаючы адпаведны моманту каларыт, — гэта сапраўдны прафесіяналізм.



Тут самы час зьвярнуцца да традыцыйнага — адзначыць гук і сьвятло. І мне як слухачу і гледачу спадабалася, Ягору Сьцяпанычу таксама, дзяўчынам таксама. Чакаем, што скажуць нашыя майстры аб'ектываў.

Канцэрты nobody.one у некалькіх словах: стабільная фірмовая якасьць і адданае выкананьне. Хлопцы катаюцца па двоечы мінімум на год у туры са шчыльным графікам выступаў, але кожны раз калі йдзеш на канцэрт (заўсёды даволі танны, між іншым), чаканьні якаснага шоў і атрыманьня добрага настрою і ўражаньняў заўсёды спраўджваюцца. А калі ёсьць такі гарант якасьці прадукту — тады і будзе попыт, усё проста. На Беларусі пакуль няма такіх Табачнікавых, таму і ноем, што публіка абірае імпартнае. Дык давайце разам вучыцца і працаваць над сабой, каб «куплялі беларускае». А пакуль… Пакуль вунь той падлетак зь юнацкай барадой адпаведна модзе, што першы раз у Рэпабліку, бо пытаўся дарогі да клубу, ён абірае ня нашу сцэну, а ўлюбёнага куміра з Расеі, што натхніў яго ўзяць гітару ў рукі. І ён правы.

Канец канцэртнаму зацішшу ў Горадні паклаў прыезд французcкага гурта NINE ELEVEN. Прыняў каманду кавярня-бар “Underground”, у якім часта выступаюць панкі ды хардкоршчыкі. Падтрымалі французаў менчукі BACK2BACK і гарадзенцы MY GRANNY WITH GUN.

Гарадзенцы і распачалі выступ. Дастаткова маладая каманда ўжо пасьпела набыць вядомасьць. Да таго ж, на канцэрце было шмат іх знаёмых, так што сустрэла сталая публіка гурт цёпла. Свой стыль хлопцы называюць Easy-core. Музыка сапраўды была easy: як кажуць, заходзіла.

Менчукі BACK2BACK дастаткова часта наведваюцца ў Гораню, таму публіка іх не забывае. Музыкі выканалі як старыя хіты, так і новыя песьні. А таксама паабяцалі хутка выпусьціць новы альбом. На канцы можна было набыць футболкі з лагатыпам BACK2BACK ды іншых гуртоў. А таксама розны стаф – дыскі ад 20 да 40 і вініл па 120-140 тыс.

Нарэшце выступілі французы. Ня ведаем, ці сустракалі яны ў іншых краінах і гарадах такі ж прыём, але, здаецца, былі прыемна ўражаныя гарадзенскай публікай. А публіка слэмілася так, што фотапарат ледзь не вылятаў з рук: памеры “Андэграунда” былі не гатовыя да такой праявы фанатскай любові. Потым прыхільнікі паднялі яго і паставілі на нішу пад стольлю, што выклікала ўсьмешку музыкі. Адзін фанат увогуле цягаў вакаліста за бараду і паказваў “клас”. Прастора “Андэграунда” сьцірае межы паміж музыкамі і слухачамі: там нават няма сцэны, і кожны можа падыйсьці да мікрафона і пракрычаць песьню. Калі, вядома, праб’ецца праз натоўп.

Музыкаў адпусьцілі толькі калі яны выканалі яшчэ дзьве песьні на біс, што таксама зьдзівіла іх. Але і пасьля гарадзенцы крычалі “One more song!”. А ўвогуле моўнага бар’еру не ўзнікала: гурт і слухачы выкарыстоўвалі мову музыкі, якая зразумелая ўсім. Пасьля канцэрту музыкі ахвотна фатаграфаваліся з усімі, а фанаты пайшлі купляць футболкі і дыскі.

M.G — малады гурт, які зьявіўся ў Наваградку ў 2008-м годзе, і з таго часу радуе ўсю рэспубліку канцэртамі і песьнямі. Нядаўна выпусьціў дэбютны альбом “К чорту гарэлку”. Хлопцы лічаць сябе стваральнікамі новага жанру – “бульбатрэшу”. Сьпяваюць на ангельскай і беларускай мове, прынцыпова абыходзячы рускую. Стварылі некалькі песень на вершы беларускіх паэтаў.


Мы сустракаемся з вакалістам і па сумяшчальніцтве басістам гурта Ўладзіславам, каб паразмаўляць пра альбом, мову і канцэрты. Апошнім часам рэпетыцыі праходзяць рэдка, таму што доля раскідала музыкаў: Уладзь жыве ў Горадні, а іншыя чальцы гурта – у Менску. Звычайна ў такой сітуацыі гурт распадаецца, або нехта сыходзіць. Але “M.G”, які раней называўся “Metalgues”, змаглі захаваць як склад, так і прадуктыўнасьць. І ўжо пасьля разьезду выпусьціць альбом, на які СМІ адгукнуліся мноствам рэцэнзій. Крытыкі і журналісты ў думках сыходзіліся: старт добры, але трэба яшчэ шмат працаваць і вызначыцца з канцэпцыяй гурта. Бо на першым альбоме прысутнічаюць як англамоўныя кампазіцыі, так і песьні на вершы беларускіх паэтаў. Якую канцэпцыю хлопцы лічаць галоўнай і якую выберуць для наступнага альбому, пакуль яны самі ня ведаюць.



Спрабуем прасачыць разьвіцьцё “M.G”. Па словах вакаліста, калі яны пачыналі, для Наваградку гэта было штосьці: гурт, жывая музыка. Хлопцы, якія граюць “цяжаляк”, раптам зацікавілі ўсіх. “І 23 жніўня 2008 году, — ні на хвіліну не задумваючыся, выдае дату Ўладзь, — мы далі першы канцэрт у Наваградку”. У 2010 гурт сваімі сіламі ў родным горадзе ладзіў фестываль “Рок-баракуда”, дзе самі жа і выступалі зь яшчэ адным мясцовым гуртом. “Мы запрашалі, людзі прыходзілі, але ў адзін момант гэта стала нікому не патрэбна. За ўваход мы прасілі 10 тыс. У 2010 гэта былі невялікія грошы. Я б і больш заплаціў, каб у маім горадзе грала жывая музыка”. І зь 2010 ў родным горадзе музыкі не выступалі.

Па словах Уладзя, “M.G” аб’езьдзіў амаль што ўсю Беларусь: пачынаючы ад Менску і заканчваючы Горкамі. Завітваў у Баранавічы, Рэчыцу, Ліду – “Там нас публіка любіць” – гаворыць Уладзь. Двойчы выступаў у Полацку, дзе на фестывалі “Live in Rock” спачатку заваяваў прыз сімпатый гледачоў, а потым і першае месца. “Мы шмат рыхтаваліся і аддалі шмат сілаў для гэтага. Мы ехалі, каб паказаць: “Мы – гурт, які сьпявае на мове і гэтага не саромеецца”.


Нельга не спытацца пра песьню-візітоўку “Бульбатрэш” з альбому “К чорту гарэлку”. Як кажа вакаліст, першапачаткова яны жартавалі, але потым вырашылі зрабіць гэта сваім стылем. “Мы зразумелі, што гэта нешта сваё, “нестандарт”. Але што туды ўваходзіць, мы пакуль ня можам вызначыцца”.

Дарэчы, да назвы альбому. Крытыкі адзначалі, што дзіўна чуць такія лозунгі ад металістаў. “Ня трэба нам казаць, што мы металісты, – з тонам старых рокераў, якія бачылі ўсё, гаворыць Уладзь. – Мы ўжо адыходзім ад гэтага ўсяго. Ну, хіба я падобны на металіста? – пытаецца ў мяне хлопец з паголенымі скронямі, скуранцы і ў джынсах колеру хакі. – Па мне, дык металісты – гэта людзі, якія зацыкленыя на метале. А мы проста трэшары – хлопцы, што любяць павесяліцца. Я люблю розную музыку – як класічны рок, джаз, блюз, той жа самы панк”. Да таго ж Уладзь патлумачыў, што сэнс песьні “К чорту гарэлку” не зьвязаны з алкаголем. Але ў чым сэнс, ён растлумачыць ня можа. Тут можна ўбачыць рысы Міхалка, які прапагандуе тое ж самае.



Ці любяць дзяўчынкі беларускамоўных рокераў? Уладзь сьціпла адказвае, што папулярнасьць сваю ніяк не выкарыстоўвае, пры знаёмстве не прадстаўляецца рокерам. “Ня думаю, што музыка дапамагае мне зь дзяўчынкамі”, — завярае ён.

Таксама ён папярэдзіў: ніякіх пытаньняў пра палітыку. Па яго словах, яшчэ ў школе атрымаў… па шапцы за фотку з канцэрту, дзе ён размахвае бчб-сьцягам. З тых пор і пазьбягае падобных пытаньняў.


А што наконт беларускіх паэтаў? “Мы хочам, каб хоць праз нашу музыку людзі памяталі, што яны ёсьць. У іх вершах ёсьць шмат добрага, пазітыўнага і дастаткова адкрытага сэнсу, над якім павінен задумацца кожны”.

У кожнага гурта быў нейкі лёсавызначальны момант, момант эйфарыі. Пра яго вакаліст расказаў: “Ніколі не забуду канцэрт у 2011 годзе, калі мы расхісталі залу. Мы сыгралі пяць ці шэсьць песень, але гэта быў посьпех. Абсалютна розныя людзі былі з намі. І я падумаў, што мы можам. Open-air – гэта штосьці. Менавіта на “Каменцы” я зразумеў, што мы чагосьці вартыя. І нават людзі, якія ня слухаюць такую музыку, танцавалі. У майго бацькі – першага рокера Наваградка – сьлёзы паліліся”.

У планах гурта хуткі выступ у менскім TNT Rock Club 18 сьнежня. А ў студзені – канцэрт зь “Дзецюкамі”.

Ён заўсёды зьлятае, абяцаючы вярнуцца. Напрыканцы 2014-га Менск зноў прымае ўлюбёнца моладзі, гітарнага куміра і проста цікавую асобу, што ўдала трымаецца на грэбні хвалі папулярнасьці — Сяргея Табачнікава.

Канцэрт гурта nobody.one адбудзецца ў апошні дзень лістапада ў Рэпабліку, а перад гэтым менчукоў ушанавалі аўтограф-сэсіяй, што адбылася традыцыйна ў краме «Музыка».

Усё як звычайна. Нязьменны натоўп прыхільнікаў, прагных да подпісаў і фота зь Сяргеем і йго калегамі. Усё тая ж палітыка з адсутнасьцю рукапоціскаў, толькі гэтым разам аргумент гучыць як зламаная рука:) Ну а што, вы ўявіце колькасьць далоняў, што шматлікія фаны цягнуць у кожным горадзе туру… Тут і тэорыя верагоднасьцей можа спрацаваць, і нехта зломіць руку ўжо сапраўды:)

Што ж, выступ мы зацэнім ужо сёньня авечары, а пакуль рыхтуемся і слухаем nobody.one.

Чуеш Бацьку? Ня чуеш… А ён ёсьць!

Існуе папулярны стэрэатып, што блэк-металісты ня маюць пачуцьця гумару і ня ўмеюць жартаваць. Так, магчыма, блэкераў насамрэч цешаць рэчы, не зусім блізкія да банальных штодзённых анекдатычных сітуацый і прыгодаў, што здараюцца ў парыве алкагольнага куражу. Але з гумарам і колькасьцю цікавых гісторый на душу насельніцтва манахромнага сусьвету ў іх, паверце, усё выдатна. Найлепшае пацьверджаньне таму – выдатная гісторыя ад Івана ION Леановіча (вакаліст экстрым-блэк-метал/індастрыял гурта Infestum).

Іван Леановіч:

Узгадаўся адзін цікавы інцыдэнт, які адбыўся гадоў дзевяць таму падчас запісу гітар да кампазіцыі «Как бритвой по горлу». Праходзіла ўсё на студыі Пятра Ялфімава пад кіраўніцтвам Андрэя Ravenlord Старавойтава. Запісалі ўступ да песьні, уключылі паслухаць… і далучыліся да высокага. Сутнасьць у тым, што нейкім чынам гітара спаймала радыё, па якім якраз у гэты момант агучваў палымяную прамову нязьменны Кіраўнік нашай роднай Рэспублікі! Атрымаўся такі вось пацешны выпадковы ноіз-індастрыял.

Няспраўнасьць тут жа ліквідавалі (ужо ня памятаю дакладна, але, здаецца, справа ў адным са шнуроў была), аднак дубль гэты ў выніку вырашылі пакінуць. Прыйшлі да высновы, што дадзенае ўмяшаньне сусьветнага эфіру хай і выпадкова, але цалкам упісалася як у сэнс лірыкі, так і ў агульны настрой дадзенага трэку. Натуральна, у фінальнай версіі пачуць Галоўнага практычна нерэальна. Але ён там ёсьць!

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
«Пенная вечарына» для Сані Бурзума
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Crowblack: Рытэрбург ад пачатку і да канца
Hok-Key: Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х

«Пенная вечарына», альбо як выратаваць перапалоханых французаў ад ангельскіх тэрарыстаў з вогнетушыцелямі

Цікавая гісторыя ад Аляксандра Валер'евіча Філіпенка (сур'ёзны мужык, зусім не Бурзумка вам які-небудзь!), самаадданага ўдзельніка гуртоў Folcore, Massenhinrichtung, Vapor Hiemis, A\VESH і iSON.

«Было гэта напрыканцы кастрычніка ў Рызе…

Пасьля цудоўнага канцэрту ў мясцовым клубе мы пастараліся захапіць з грымёркі рэшткі прадастаўленай арганізатарамі скрыні гарэлкі. Паклалі ў таямніцы адзін ад аднаго сабе ў заплечнікі па літровай бутэльцы і з задавальненьнем патусаваліся зь мясцовай публікай :) Неўзабаве мы былі вымушаныя зьехаць з клубу ў гасьцініцу… Першым сваю здабычу выклаў клавішнік (у нумары былі я, клавішнік з жонкай, дудар і два хлапцы з Францыі). Мы выпілі яго запас і зразумелі – трэба яшчэ. І тут я кажу: „Не хвалюйцеся, я вас выратую!!!“ І з гэтымі словамі дастаю з заплечніка… абсалютна пустыя бутэлькі! Сьмех навакольных быў неверагодна гучным, але я, разьюшыўшыся, не заўважаў гэтага. Толькі пазьней я ўзгадаў, што, пакуючы ў грымёрцы партфель сваімі рэчамі, зьвярнуў увагу, што бутэлькі ляжаць неяк інакш. Мабыць, нехта вырашыў мяне правучыць. Але ноч на гэтым яшчэ ня скончылася…

Вось сядзім мы, выпіваем далей (ня памятаю, што і дзе мы яшчэ накапалі), абмяркоўваем мой пракол з гарэлкай… І тут нашыя дзьверы з размаху адчыняюцца, і ў пакой улятае нейкі незнаёмы дзівак з вогнетушыцелем – і пачынае адзінкавымі стрэламі ў нас усіх пшыкаць з балону! Французы чамусьці нерэальна перапалохаліся і ўціснуліся ў свае ложкі. Ну а мы ж людзі ганарлівыя, разабрацца трэба! Ускокваем і пачынаем крычаць на гэтага хрэна. Высьвятляецца, што размаўляць мы можам выключна на ангельскай, якую мы з клавішнікам (падпольная пагрымуха „Саша Белы“) ведаем толькі павярхоўна. І тут панеслася… па матухне… праўда, па ангельскай матухне… Успомніліся ўсе фразы з амерыканскіх фільмаў, якія мы дамаўлялі адзін за адным :)

У рэшце рэшт высьветлілася, што ангельскі тэрарыст хацеў трапіць у нумар нейкіх дзяўчат, але прамахнуўся. Тлумачачы яму, што ён ня мае рацыі, я грудзьмі злавіў ужо пусты балон.І супакоіцца было ня ў нашым стане! У калідоры мы, у майтках, папрактыкаваўшы ангельскі мат з носьбітам той самай мовы (ня факт, што мы данесьлі да яго ўсё, што хацелі) і даўшы яму пад мяккае месца, пайшлі нарэшце са сьмехам па сваіх ложках.

А раніцай афігелі з таго, колькі ў Рызе чурак… і рушылі ў Вільню».

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Crowblack: Рытэрбург ад пачатку і да канца
Hok-Key: Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х

Працягвае серыю інтэрв’ю сярод прадстаўнікоў беларускай цяжкай сцэны наконт незвычайных, цікавых гісторый, што адбыліся зь іх гуртом за перыяд творчай кар'еры, гітарыст сімфа-блэк-метал гурта Nightside Glance Косьця Красоўскі са сваім аповедам пра нясумную паездку ў Маскву, начныя пошукі ўпіскі і загадкавае месца пад назвай адстойнік…

Косьця Красоўскі (гітарыст Nightside Glance):

Калі казаць пра цікавыя выпадкі, узгадваюцца 2006-2010 гады. У той час мы вялі больш рок-н-рольны, адвязны лад жыцьця. Возьмем для прыкладу нашую паездку ў Маскву ў 2009 годзе з прэзентацыяй альбому «Edge of Time».

Ірванулі мы тады ўвасьмёра: Nightside Glance, наш гукарэжысёр Ярык і сьвятач Толік. Загрузіліся ў цягнік і адчалілі. Я даволі рана лёг спаць, а калі прачнуўся ўночы, зразумеў, што паездка будзе ня сумная. У вагоне рабілася нешта няўяўнае. Шум-гам, Midgard у паліто правадніцы разносіць пасажырам гарбату, напаўраспрануты Толік ходзіць у абдымку з правадніцай з суседняга вагону. Частка нашых наогул адсутнічае, і ніхто ня можа патлумачыць, дзе яны. Зьнік ноут, на якім знаходзіліся ўсе праекты гурта (як мы потым дазналіся, яго хтосьці занёс і паставіў на зарадку ў іншым канцы цягніка). Нейкім чынам мы ўсё ж даехалі да Масквы, і тут высьветлілася, што ніхто ня хоча выходзіць зь цягніка. І з гэтай нагоды мы чамусьці паехалі ў незразумелае і загадкавае месца пад назвай адстойнік…

Сітуацыя атрымалася наступная: сем раніцы, пячэ сонца, і мы ўсе з кучай інструментаў шыбуем па шпалах у пошуках выхаду ў горад. Неўзабаве выбраліся, даехалі да клубу, адпачылі і адчэкаліся. Калі казаць непасрэдна пра канцэрт, прэзентацыя прайшла добра. Імпрэза мела месца ў невялікім, але ўтульным клубе. Нядрэнны гук. Цёплая падтрымка з боку публікі. Агулам усё спадабалася. І здавалася б, усе нашы прыгоды нарэшце скончыліся. Канцэрт завяршыўся, публіка разбрылася, а мы зараз паедзем на флэт, што паабяцалі нам аргі, прымем душ, павячэраем і парэлаксуем. Але насамрэч, самае цікавае толькі пачыналася…
Падхапіўшы інструменты, мы патопалі на метро і ледзь пасьпелі на апошні цягнік.

Прыехаўшы на месца, наш арг вырашыў патэлефанаваць і праверыць. Я так і не зразумеў, што ў яго там адбылося, але, паклаўшы трубку, ён аб’явіў, што мы едзем на іншую кватэру. Цярпеньне было на зыходзе. Затарыўшыся ў супермаркеце, мы злавілі некалькі машын і паехалі на іншую ўпіску.

Прыехаўшы (я ня маю ўяўленьня, куды), мы з усімі рэчамі выгрузіліся, а арг пайшоў дамаўляцца. Аказалася, што і тут аблом, і нас не паселяць. Мы разьмясьціліся каля пад’езду і проста там пачалі бухаць, бо ўжо нават злавацца і лаяцца сіл не было. Ярык знайшоў дзесьці кардонку, напісаў на ёй «пажалуста ПАМАГИТЕ УЕХАЦЬ!» і цягаў з сабою на ўсялякі выпадак.

Гадзіне а 4 ці 5, ня памятаю, нам заявілі, што ўсё окей, маўляў, з кватэрай дамовіліся. Падняліся, у каго хапала энергіі – патопалі ў душ, астатнія тупа забурыліся спаць. Не прайшло і пары гадзін, як нас абудзіў арг і сказаў, што трэба пакідаць кватэру, едзем на іншую (я да гэтага часу не магу зразумець, як яму ў той момант ніхто не перамкнуў, напэўна, усе папросту занадта сонныя былі).

Зьбіраем інструменты, бярэм шыльдачку «ПАМАГИТЕ УЕХАЦЬ» і грузімся ў тралейбус. Прыязджаем на кватэру, але і тут нас просяць пачакаць! Пасьля паўгадзіннага чаканьня мы ўсё ж такі трапілі ў хату. Крыху адпачыўшы, на вакзал мы вырашылі дабірацца самастойна, не рызыкнуўшы абудзіць прамоўтэра, каб пазьбегнуць новых “прыгод”.

P.S. Падчас гэтага падарожжа мы, вядома ж, пракліналі гэтага недарэку-арганізатара і сябе, што ня зьехалі адразу пасьля канцэрту. Натуральна, прынялі ўсе меры, каб падобнае з намі не паўтарылася ў будучыні, але па-ранейшаму ўзгадваць гэтую гісторыю бяз усьмешкі я не магу :)

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Crowblack: Рытэрбург ад пачатку і да канца
Hok-Key: Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х

Пасьля солд-аут канцэртаў Asking Alexandria ды Enter Shikari візіт мічыганскага мелодык-дэт гурта The Black Dahlia Murder — сапраўдны глыток сьвежага паветра, настальжы па мінулым, дэтэрскіх часінах. І пакуль падлеткі выкідвалі бацькоўскія грошы, каб паглядзець на пафасных аскінгаў, знайшліся й аматары жорсткіх стыляў.

Чаго сьлед было чакаць ад канцэрту, чытаем тут. Зараз — што мы атрымалі.

Дзьверы адчыніліся зь невялікім спазьненьнем, але аніякай чаргі гэта не ўтварыла. Калідоры пустуюць, мерч раскупілі ў Расеі (менскі канцэрт — апошні ў турнэ), на танцпляцы амаль што ні душы. Сапорт, сьціпла зьявіўшыся на сцэне, пачынае свой сэт ледзь не ў пустэчу. Аднак гурт Out Of Yesteryear мае нейкую вагу, і відавочна ажыўляе залу. Нават дзіўна было, як імгненьне таму пусты пляц пачынае варушыцца й падтрымліваць нашых. Граюць яны, як падалося, ня тое каб асабліва незвычайны дэт-кор / метал, ну дзякуй хоць упрысядку не хадзілі й крабаў не паказвалі. Толькі апошнім трэкам яны выдалі нешта дастаткова бадзёрае, здольнае расхістаць так, як патрабуе фармат хэдаў, ды й самі пачалі адрывацца, а тое нейкія надта аморфныя. Аднак і ўсе астатнія трэкі, тлуста плюхаючыся ў залу, сваёй мэты дасягнулі. Застаецца пажадаць менчукам больш актыўнасьці ды драйву, будзе тады сапраўды годна.

Звыклая паўза на саўнд-чэк, па-боску нядоўгая, і шум болей-меней падцягнуўшагася натоўпу зьмяняе шум дажджу, грому, і насустрач шчасьлівым слухачам выходзяць здаравенныя барадатыя мужыкі – я ледзь не заплакаў слязьмі радасьці і любові.

Пачатковы трэк, прапякаючы наскрозь – In Hell Is Where She Waits For Me, задае тон вячоры, нібы намякаючы, што мы нарэшце дачакаліся, і будзе нам зараз пекла. Суворыя хлопцы трымаюць абяцаньні – так яно й было. Наступны гімн вар’яцтву – Moonlight Equilibrium, і да трасцы адыходзіць тое, што людзей зусім няшмат – шалёная энергетыка дахліі нястрымнай хваляй паглынае ўсіх прысутных. Нават недарэчнасьці з гукам, якія крыху папсавалі першае ўражаньне, ня здольныя скаваць усю моц перапоўненай агрэсіяй ды драйвам музыкі. Ды й тыя хутка падправілі, і гук больш не выклікаў пытаньняў.

Выдатны сэт-ліст, напоўнены лепшымі й самымі адборнымі хітамі з усіх альбомаў, проста ня мог не падабацца. Успомнілі, са словамі “this song is about fucking the dead”, нятленку The Vulgar Picture, для многіх гэта першае знаёмства з творчасьцю дахліі (для іншых, наадварот, адзіная вядомая песьня зь першай стужэлкі). Прасякнуліся містычным настроем What a Horrible Night to Have a Curse. Асабістым падарункам, ледзь не бальзамам на сэрца стала мая ўлюбёная Raped in Hatred by Vines of Thorns, пад гітарныя запілы якой можна і ў каханьні прызнавацца, і на сьмерць ісьці.

Самі музыкі выклікаюць толькі пазітыўныя ўражаньні. Сапраўдныя нармалёвыя мужыкі, простыя й суворыя, якія й пажартуюць, і патрымаюць, але й хернёй пакутаваць не дазволяць. Гэта вам не падлеткавы хардкор – калі ты ня надта шпаркі стэйдждайвер, то рызыкуеш падляцець з дапамогай кляшні Трэвара ці падсрандзеля Браяна. У той жа час ніхто зь іх ня супраць даць пятуху ці крыху паабдымацца. Нармалёвыя, карацей, хлопцы.

Адыграўшы выбухную сумесь баявікоў (ну, па праўдзе, іншых песень яны проста ня маюць), мурдэры выдаюць мега-драйвовую I Will Return, што, канечне, сімвалізуе іх вяртаньне. На разьвітаньне музыкі выходзяць на сцэну ўжо без суколак, Трэвар дэманструе heartburn, і фінальным акордам гучыць некрамантычна-рамантычная Deathmask Divine. Пасьля гэтага ўжо проста не застаецца трэкаў, якія вельмі хацелася, але не пачуў.

The Black Dahlia Murder спраўдзілі чаканьні ад выступу на ўсе дзьвесьце, маць іх, з сотні. Канцэрт бездакорны. На жаль, годныя гурты ня ў трэндзе, і клуб быў пусты больш чым на палову. Агідна, але магчымасьць вяртаньня музыкаў пад вялікім пытаньнем.

23 лiстапада ў Джэк Клабе адбыўся канцэрт гурта Crowblack пры падтрымцы альтэрнатыўшчыкаў NGe.

Пачалi менавiта зь iх. NGe — трошкi прыхэвоўленыя, з адсутнасьцю маляўнiчых салякоў, жаночым вакалам i тэкстамi нiбыта з-пад пяра нейкай Арбакайтэ цi Ратару ў дэпрэсii пасьля цяжкага канцэртнага туру i разьвiтаньня з чарговым кавалерам.

Як ня дзiўна — мне нават укацiла. Надзiва нядрэнны саўнд, гурт даволi сыграны. Трэба адзначыць i гукавiкоў — усё было як трэба, нейкiя спецыяльныя людзi хадзiлi зь ня менш спецыяльным планшэтам, нешта на мой погляд магiчна-шаманскае там падкручвалi, мабыць таму i гучала. Былi, што для мяне асаблiва прыемна, i пару песьняў па-беларуску. Гралi, паўтаруся, нядрэнна, але залу не раскачагарылi. Напэўна таму, што i залы той было добра калi пару дзясяткаў чалавек, што даволi непрыемна зьдзiвiла. На сцэне больш за астатнiх вылучаўся басiст. Што ён толькi не рабiў, пакуль граў (а граў ён, што зноў зьдзiвiла, не на сто адсоткаў нулi). I куляў у залу, i маршыраваў, прыгажосьць, адным словам. Маё IMХО: рабiце беларускамоўныя тэксты, працуйце далей i ўсё будзе добра, пэўную нiшу вы знойдзеце.

Пасьля заканчэньня выступу i невялiчкага перапынку пайшлi, не спужаюся гэтага слова, ХЭДЛАЙНЕРЫ — Crowblack, якiя вызначаюць сваю стылiстыку як Dark Metal. Гурт, на мой погляд, даволi годны i прафесiйны. Музыка таямнiчая i змрочная, пераважна нiзкiя нейкiя «цёплыя» гiтары па тэмбру i настрою арганiчна супадаюць з вакалам. Мне гэта нагадвае цi нейкi саўндтрэк да наступнага Max Payne, цi музыку з добрага старога галiвудскага фiльма пра наскрозь пракуранага i мацней за корж торта прасякнутага алкаголем цынiчнага няголенага мужчыну, якi з надзейным драбавiком, сумам на душы, успамiнамi i воклiчамi «Уякое ж лайно ператварылася маё жыцьцё. А не. Яно ж такiм i было» старанна спрабуе выправiць памылкi маладосьцi, гэтым яшчэ мацней забiваючы цьвiкi ў вечка сваёй труны. Музыка амаль iдэальна супадала з халодным восеньскiм вечарам, настройвала на фiласофска-задуменны лад i прымушала разважаць нават над тымi стратамi i памылкамi, якiя я па маладосьцi яшчэ нават не пасьпеў нажыць. Разбавiлi выступ яны прыемным сюрпрызам: на сцэну выйшлi скрыпачка, i, што для мяне было асаблiва нечакана й прыемна — альтыстка. Абвясьцiлi iх (што, канешне, было нядзiўна, бо выглядаюць iнструменты падобна) чамусьцi толькi i выключна «скрыпачкамi». Але мяне так проста не падманеш…

Гралi дзеўчыны спачатку з кроўблэкаўскiм гiтарыстам, потым — з усiм гуртом. I было б усё гэта ўвогуле выдатна, калi iх было б хоць трошкi болей чуваць, бо, здаецца, iх амаль не падгучылi. Таму на некаторы час псiхалагiчна ўзьнесеныя мною ў рай гукавiкi атрымалi немаленькi такi мiнус у карму i былi зноў вернутыя да лiку простых сьмяротных. Пасьля таго як пад воклiчы «Яшчэ, вярнiце дзяўчат!!» струнна-смыкавыя сышлi са сцэны, распачалася фiнальная частка канцэрту. Тут была i "The Only One" — любiмая песьня Яна Мачульскага, па словах франтмэна Crowblack Яўгена Губскага — «найбольшага аматара» (і па сумяшчальнiцтву — заснавальнiка i лiдара нашага ўлюбёнага Белметала). Улюбёная мабыць таму, што спадар Ян, здаецца, прыняў непасрэдны ўдзел у яе напiсаньнi, у прыватнасьцi — гiтарнага сола. Канцоўка адбылася яскравай, маляўнiчай, а напрыканцы была выканана даробленая «за дваццаць хвiлiн» да пачатку канцэрту песьня.

Падводзячы вынiк: нягледзячы на проста катастрафiчны недахоп гледачоў, падзея адбылася даволi яркая, якасная i прыкметная.

Мне неверагодна пашчасьціла ў рамках серыі інтэрв’ю-апытаньняў сярод музыкаў наконт незвычайных, цікавых выпадкаў, што адбыліся зь імі і іх гуртом за перыяд творчай кар'еры, атрымаць адказ, напэўна, ад аднаго з самых вядомых і ўшанаваных выканаўцаў беларускай цяжкой сцэны.

Сваёй гісторыяй пра няпростае, поўнае прыгодаў вяртаньне з канцэрту ў Ніжнім Ноўгарадзе марознаю зімою далёкіх 90-х, дзеліцца са спадарствам вакаліст знакамітага гурта Gods Tower Уладзіслаў Наважылаў (ён жа Lesley Knife ці проста Ножык).

Lesley Knife:

Аднойчы, яшчэ ў далёкія 90-я, напярэдадні новага году мы гралі на метал-фэсьце ў Ніжнім Ноўгарадзе. Пра сам канцэрт сказаць можна толькі тое, што ён быў узрушаючым, зараз такіх не бывае. Дык вось, калі мы ўжо вярталіся назад у Гомель, з намі адбылося непрыемнае здарэньне.
Ехалі мы на старэнькім фальксвагене, які за сваё жыцьцё шмат чаго пабачыў: на гэтым жа бусіку мы і ў Нямеччыну езьдзілі, дый наогул яшчэ шмат куды. Зіма, ноч, на вуліцы мароз мінус сорак з гакам. І тут а другой гадзіне ночы ламаецца матор – штосьці ў ім лопнула. І мы стаім. На марозе ў цемры.
Адпаведна, неўзабаве садзіцца акумулятар.
Такое вось зьмярзаньне. Прычым усё гэта адбываецца пасярод поля.
Пазьней, бліжэй да раніцы, добрыя людзі нас адбуксавалі да бліжэйшага аддзяленьня ДАІ. А калі разьвіднела, мы ўбачылі, што недалёка ад нашага аўтобусу ўзвышаецца манумент — «На незнаёмай вышыні». Як высьветлілася, тут нейкія баі былі падчас вайны.
Карацей, прыйшлося нам змагацца з замярзаньнем рознымі метадамі. Ад алкаголю (якога далёка ня ўсім хацелася, паколькі ў Ніжнім мы ім наеліся па горла) да распальваньня вогнішчаў. Хадзілі, спрабавалі дроваў у мясцовых дапрасіцца – дык нам ніхто нават брамкі не адкрыў. Вогнішча не распалілі.
І вось заходжу я ў мясцовы гандэлак (жалезная будка з бухлом і булёнамі — аніякі выбар), а там па тэлевізары ў «Поле цудаў» якраз паказвалі нейкую бабулю з вар'ятам-хлопчыкам, які нёс неверагодную бязглузьдзіцу, настолькі цяжкую, што я яшчэ доўга потым думаў, што мне ўсё гэта падалося. Пазьней я зразумеў, што такога тыпу бязглузьдзіца для тэлебачаньня была насамрэч самая стандартная.
Адчувалі, што дах едзе.
Неўзабаве за намі нарэшце прыехаў буксір, і мы ўзрадавана рушылі дадому. Але па прыезьдзе ўсе ўдзельнікі гурта ў дадатак зьлеглі з жудаснай прастудай. Тым ня менш, на мой погляд, гэтая наша паездка ў Ніжні была адной з самых лепшых!

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Crowblack: Рытэрбург ад пачатку і да канца
Hok-Key: pазрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance

У сярэдзіне аднаго з самых змрочных і сумных месяцаў году канцэртная агенцыя Wake Up! вырашыла ўнесьці свой уклад у стварэньне агульнай меланхалічнай атмасферы і падрыхтавала прыхільнікам жанру post-rock падарунак, здольны напоўніць банальную лістападаўскую дэпрэсію глыбокім сэнсам. 20 лістапада ў клубе Re: Рublic адбыўся канцэрт жамчужыны жанру — японскага калектыва Mono. Японцы прадставілі адразу два новыя альбомы — «The Last Dawn» и «Rays Of Darkness» — больш чым раней напоўненыя хвалюючымі душу матывамі.

Mono былі створаны ў Токіо ў кастрычніку 1999 году. У першы склад гурта ўвайшлі гітарысты Goto і Yoda і бубнач Takada. У студзені наступнага году яны сыгралі свой першы вялікі канцэрт, і праз два месяцы да гурта далучылася басістка Tamaki. З тых часоў склад гурта не мяняўся.

Калі візіты розных малавядомых «няшных» гуртоў з Краіны Ўзыходзячага Сонца можна лічыць справай звычайнай, то прыезд калектываў больш сур'ёзных мы назіраць ня прывыклі. А іх там, трэба прызнацца, найвялікшае мноства. Да такіх адносяцца і Mono. Ды і малавядомымі іх назваць нельга. Ужо на наступны год пасьля стварэньня чацьвёрка калясіла па ЗША. А яшчэ праз год зьявіўся першы поўнафарматны альбом. Японцы вядомыя ня толькі на сваёй Радзіме, але і за яе межамі. З большага дзякуючы шматлікім і працяглым турам па Эўропе і Амерыцы гурт і заваяваў тысячы прыхільнікаў па ўсім сьвеце.

Нейкая стыхійная нябачная моц, зачаравальная бяздонная, мернасьць і, адначасова з гэтым, асьляпляльная яркасьць — усё гэта можна сказаць пра музыку пост-рокераў. А бясконцымі містычнымі мелодыямі яны падобныя з такімі гігантамі жанру, як Sigur ros.

Пяройдзем да самога канцэрту. Пачатак быў малаабяцальным — нягледзячы на ўсе абяцаньні сумленна адчыніць дзьверы а 19.40, а 19.40 іх так і не адчынілі. Балазе, над задубелымі ад холаду фанатамі вырашылі зьлітавацца і ўпусціць у фае. Але ня тут-та было. Роўна да 21.00 дзьверы залы былі зачыненыя. Па натоўпе ўвесь час праходзілі чуткі, што канцэрт могуць адмяніць. Шчыра прызнацца, такой велізарнай затрымкі на маёй памяці яшчэ не было. Але чаканьні таго каштавалі.

Канцэрт адкрыла амерыканская віяланчэлістка. Нібы чараўніца, яна чарадзейнічала над сваім інструментам (і так, віяланчэль была проста шыкоўнай), які выдаваў розныя абстрактныя гучаньні пры дапамозе разнастайных прымочак. Як толькі першыя гукі вырваліся з манітораў, Перад вачыма паўстала мноства карцін. Музыка імгненна вярнула ў далёкія часы кельтаў, акунула ў атмасферу дзікай некранутай прыроды. У ёй былі і скалы, аб якія бязьлітасна біліся ледзяныя бурныя хвалі, і непраходныя паўночныя лясы; у іншы момант мелодыя нагадвала затоенага перад кідком драпежніка, гатовага ў любую секунду кінуцца на сваю здабычу.

Было жудасна крыўдна, калі публіка так званага «бальзакаўскага веку» (што само сабой ужо мае на ўвазе нейкую дысцыпліну і захаванне нормаў паводзінаў) раз-пораз выкрыквала ўсялякія брыдоты ў адрас віяланчэлісткі. Навошта прыйшлі, пытаецца. Незразумела.

Без усялякіх трыццаціхвіліннах перапынкаў, да якіх усе мы так прывыклі, на сцэну выйшлі доўгачаканыя Mono, выклікаўшы шквал авацый. Заняўшы адведзеныя ім месцы, музыкі не пакідалі іх на працягу ўсяго выступу, толькі Тамакі час ад часу садзілася за сінтэзатар ці паварочвалася да ксілафону, які стаяў ззаду яе. Але канцэрт Mono — гэта ня тое мерапрыемства, ад якога трэба чакаць нейкіх залімітавых эфектаў. Яны дзівяць менавіта старанным напружаньнем. Сагнутыя, нібы заціснутыя сілуэты музыкаў, тонкія хупавыя рукі, самі выразы асоб і няўяўная музыка дзівяць больш, чым любое самае эпічнае дзейства.

Калі ад Хелен напорам ішла энергія, дзёрзкасьць і нават нейкая агрэсія, то японцы ўжо першымі акордамі ўвялі ўсю публіку ў стан трансу, закінулі ў далёкі космас. У кожным гуку чулася тая самая скарбячая пустата, якую кожны хоць раз адчуваў. І было ў ёй нешта настолькі глыбокае, што не магло паддацца чалавечай сьвядомасьці, што падобна з крышталёвай высакагорнай яснасьцю і таямнічасьцю марскіх глыбінь.
Плаўныя меладычныя лініі, якія нібы зьвінелі недзе ў паднябесьсі, паступова абрасталі, накручваючы новыя віткі мелодый, нарасталі на гітарных трэмала і прыходзілі да зруйнавальных кульмінацый, афарбаваных вадаспадам гукаў, пачуцьцяў, эмоцый, паступова раствараючыся ва ўсеагульнай атмасферы неймавернай асалоды. А калі франтмэн гурта Такаакіра раптам упаў на калені і, адкінуўшы гітару, стаў чараваць над ёй, прыпадаючы ў такт музыцы, першыя шэрагі ўжо сапраўды атрымалі лёгкую кантузію.
Лавіна няўяўнага неразведзенага чараўніцтва. Інакш і сказаць нельга.
Тэкст: Дыяна Прымшыц
Фота: Антон Кавалеўскі

Брытанія — радзіма мноства таленавітых музыкаў, творчасьць якіх станавілася спрэчнай, папулярнай, неадназначнай, а потым так: раз, і зьмяняла музычную індустрыю. Маладыя і шумныя Asking Alexandria маюць добры шанец папоўніць шэраг такіх герояў. Зорныя хлопчыкі, што за кароткі час пакарылі амаль увесь сьвет і сталі адной з самых пасьпяховых(калі ня самай) андэграўнд фармацый, завіталі ў Менск. Іх доўга чакалі і, нарэшце, мы можам самі судзіць, што ўяўляюць зь сябе гэтыя скандалісты.

Яшчэ напярэдадні было зразумела — канцэрт будзе аншлагавы, што відавочна пацьвярджаюць чарга на вуліцы ды натоўп унутры Рэпабліку. На момант, калі толькі атрымалася праціснуцца скрозь дзьверы, нагла мінуючы чаргу, клуб быў ужо забіты больш, чым падчас любога звычайнага канцэрту. Крыху патусіўшы ля скуднага мерчу, які ці першапачаткова быў ня вельмі разнастайны, ці проста вельмі шпарка разышоўся, спрабуем прабіцца ў залу.

Нечакана, але там ужо хтосьці валіць. Загадзя аніякіх зьвестак пра разагрэў не было, аднак, як япынулася, ён быў у тэму. Хаця й ня надта зразумела, навошта везьці разагрэў са Смаленску, маючы сваю даволі моцную тэматычную сцэну. Гурт After the Rain старанна ўносіць уклад у агульную атмасферу вечарыны. З роляй забойцаў часу яны спраўляюцца няблага, але ўжо праз пару хвілін пасьля іх выступу цяжка сказаць што-небудзь, акрамя таго, што граюць яны звычайны падлеткавы пост-хардкор, ды быў кавер на Depeche Mode. 

Пасьля пачынаецца доўгае маруднае чаканьне. Аскінгі прывезьлі з сабою цэлую каманду тэхнікаў, гука- ды сьвятло-інжэнераў, якія павольна рыхтуюць апаратуру да выступу. Зразумела, гэта клопат аб якасьці шоў, але няўжо нельга падрыхтаваць хоць што-небудзь загадзя, і не вымушаць фэнаў варыцца ў забітым пад завязку клубе цягам цэлай гадзіны? Хаця, трэба адзначыць, працуюць тэхнікі не дарма — хоць калі-небудзь сьвятло не выклікае думак пра эпілепсію, а гук нагадвае ня толькі сырую мешаніну з трэску ды грохату. На пляц, тым часам, падцягваюцца апошнія са спазьніўшыхся. Калі гэта й ня солд аўт — то вельмі да яго блізка, бо шчыльна забітыя ўсе магчымыя месцы.

Фінальны штрых — на сцэне ўсталёўваюць мікрафон, абматляны беларускім сьцягам. Для апошняга турнэ гэта ўжо традыцыйна. 

Нарэшце, сьвятло гасьне, і ўразвалачку на сцэну выходзяць музыкі. Бэна, зразумела, сустракае шалёны шквал закаханых дзявочых галасоў. Апошнім вылазіць нехта пухлы і барадаты, даволі слаба падобны да маладога Дэні. Ракенрольны склад жыцьця не шкадуе яго, і ў свае дваццаць чатыры ён выглядае на ўсе сорак, аднак голас ён такі не прапіў — зь першага ж трэка зразумела, што хваляваліся дарма. Праўда, падлеткавы салодкі вакал стаў значна больш дарослым і хрыплым, але ж і музыка плаўна перацякае з пост-хардкору ў хард-рок, якім Ворсноп так захапляецца. Споўніў хлопец мару. Што кідаецца ў вочы — безалаберныя паводзіны падчас выкананьня, ад харканьня пасьля кожнай песьні ды бязбожнага церабоньканьня, да жартаў за трыста, на якія Дэні, мабыць, лічыць сябе майстрам, кшалту «Нey Bruce, suck my dick, ahahaha». Не напружваліся хлопцы, палову сэту проста займаліся хто чым, травілі байкі, гралі кароткія жартоўныя песенкі, Дэні ўвогуле мог перастаць сьпяваць, зацікавіўшыся чарговым прадметам жаночай бялізны, выляцеўшым на сцэну, і прывязваць яго да мікрафона. Так, скрозь разьдзяўбайства, Аскінгі выдаюць хіт за хітом, перамешваючы ў адну кашу пост-хардкорныя і рокерскія песьні, муцяць трошкі слэму пад драйвовую To The Stage, сьпяваюць разам Moving On, ну й канечне, куды без харавога «Оoh my god!».

Здаецца, хаця ўсё й прайшло як трэба, чаканага выбуху не адбылося. Набіты пад завязку танцпляц, агароджа перад сцэнай і агрэсіўныя ахоўнікі скасавалі любыя магчымасьці сапраўднага адрыву. Кантакт музыкаў са слухачамі ня йшоў далей за звычайныя, загатаваныя і ня шчырыя словы пра лепшы горад у сьвеце ды лепшы канцэрт туру. Ну й просьбы Дэні да дзяўчын паказваць сіські. Відавочна, што хлопцам значна цікавей размаўляць і жартаваць між сабою, чым з фэнамі. 

Як толькі выступ падыходзіць да завяршэньня, самыя жвавыя бягуць да выхаду — але ня тут было. Пакуль уся каманда Аскінгаў не пагрузілася ў аўтобусік, людзей з клубу не выпускалі, каб ня дай божа, не чапалі зорных анёлаў брудныя плябеі. Такім чынам, шчасьлівымі ўладальнікамі подпісаў ды фотак з музыкамі сталі ў асноўным тыя, хто зранку сустракаў іх, толькі завітаўшых у краіну.

Такі канец крыху сапсаваў агульнае ўражаньне, але тым ня менш, шоў было выдатнае, і вартае таго, каб яго наведаць. Фэны дачакаліся, падлеткі адарваліся. Застаецца пажадаць Аскінгам далейшых посьпехаў, ды падзякаваць за цікавы вечар.

Сёньня я прапаную вашай увазе адразу дзьве цікавыя жартоўныя гісторыі ад выбітных прадстаўнікоў беларускай цяжкой сцэны.

Вакаліст альтэрнатыў-метал гурта Crowblack Яўген Губскі распавядае пра выступ у стане кататанічнага трансу і феадальны размах цуда-замку Рытэрбург, а басіст меладычна-металёвага калектыва Hok-Key Аляксандр Волчэк вучыць знаходліва карыстацца чырвона-жоўтымі дзетсадаўскімі шафкамі і сьцерагчыся мадам у парваных нагавіцах…

Рытэрбург ад пачатку і да канца

Яўген Губскі (вакаліст гурта Crowblack)

Доўга думаў, што б такое абраць…
Гісторыя такая.
У мінулым годзе Crowblack запрасілі выступіць на канцэрце, прысьвечаным Хэлоўіну, у цуда-замак Рытэрбург. Замак той – такі ж замак і такі ж старажытны, як савецкі санаторый, таму сваім феадальным размахам ён зусім нас ня ўразіў. Наш выступ па сьпісу значыўся апошнім і павінен быў адбыццаа 11 гадзіне вечару. Аднак па прыезьдзе да гэтага часу мы, на жаль, выявілі, што канцэрт не дайшоў нават да сваёй сярэдзіны, а арганізатара і зусім няма, і тэлефон яго выключаны.
Пакінутыя самі па сабе, мы першыя некалькі гадзін чаканьня, вядома, паслухалі астатнія гурты, але бліжэй да 3 гадзіны ночы неяк захацелася ўжо баінькі, і адзіным ціхім месцам для адпачынку стала грымёрка, у якой на той момант ня тое што сякеру ад дыму можна было вешаць, але і растроенае піяніна, якое там стаяла. Перад грымёркай мы знайшлі вакалістку Rokash, што мірна спала на куфры, і Нектара, што расхажваўтуды-сюды ў балахоне. Астатні народ ужо пачаўактыўна разыходзіцца па ложка-месцах.
Мы губляліся паміж рашэньнямі псіхануць і зваліць, альбо застацца дзеля цікавасьці, а каторай мы ўсё ж такі выступім. Засталіся. Выступілі. А 5-й раніцы. Перад двума ліквідатарамі Чарнобыльскай АЭС (мяркуючы па строях) і нашым заўзятым фанатам Янам Мачульскім зь яго ўмілаванай. У стане кататанічнага трансу, жудасна стомленыя, мы адыгралі адзін зь лепшых нашых канцэртаў, выклаліся на ўсе 100%, таму што губляць нам было ўжо няма чаго.
Гэта быў сьмех скрозь сьлёзы, гэта быў Рытэрбург ад пачатку і да канца. Больш не паедзем туды ні за што, але гэты выпадак да сёньняшняга часу ўзгадваем з усьмешкай!

Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка

Аляксандр Волчэк (басіст гурта Hok-Key)

Напэўна, самай запамінальнай была паездка Hok-Key на канцэрт у Мазыр, на байк-фестываль у 2006 годзе.
Весялосьць пачалася яшчэ ў дарозе — у кіроўцы не было правоў, а чалавек з правамі ня меў асаблівага досьведу. Таму вырашана было ехаць акуратна і пры магчымасьці мяняцца. Па выніку даішнікі нас усё ж такі спынілі – ну і што ж ты зробіш, кіроўца проста на хаду скокнуў на заднюю сядушку, а чалавек з правамі хутка перасеў за стырно.
Мабыць у даішніка здарыўся разрыў шаблонаў, калі ён убачыў, што на заднім сядзеньні зьмясьціліся 4 чалавекі, а за стырном знаходзіцца быццам бы ня той чалавек. Пачухаўшы рэпу і нічога не зразумеўшы, ён нас адпусьціў. Аднак на гэтым нашыя непрыемнасьці ня скончыліся — амаль пад Мазырам накрылася скрынка перадач, і нам прыйшлося затрымацца на байк-фестывалі ажно на 3 дні…
Спаць прыйшлося ў доміку піянерскага летніку, паклаўшы на падлогу чырвона-жоўтыя шафкі (усе бачылі такія ў дзіцячых садках).Вясёлага было шмат — гэта і хлопцы з каманды Destroyers, якія цалкам апраўдалі сваю назву, разбамбіўшы ўшчэнт свой пакой, і незразумелы персанаж, які ноччу трапіў да нас у пакой, а калі яго абудзілі — выбіў вакно і выскачыў на вуліцу ў адных майнтках — проста як у лепшых галівудскіх фільмах. Ну і вядома, апагеем усяго была п'яная кабетка, якая выскачыла да нас на сцэну танцаваць у парваных нагавіцах!
Калі казаць шчыра, то вясёлыя выпадкі здараюцца вельмі часта, але гэтая паездка запомнілася музыкам Hok-Key надоўга.

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance

Стыль: Black Metal
Гурт: Rienaus
Альбом: Aamutähdelle
Год: 2014
Краiна: Фiнляндыя

Трэклiст:

01 Alkusoitto
02 Uhrilahja
03 Aamutähdelle
04 Edessä Tummien Kasvojen
05 Kunniaa!
06 Käärmeen Myrkky
07 Äärellä Hengen Kirkkauden

Рэцэнзiя прысьвечана будучаму канцэрту, у якiм гэты выдатны праект будзе прымаць удзел.



«Aamutähdelle» – дэбютны поўнафарматны альбом праекту Rienaus цудоўнага фiнскага музыкi, дагэтуль невядомага нам (а ў асобнасьцi – мне) пад псэўданiмам "Mavrofos". Таксама ён грае на гiтары ў такiм ня вельмi вядомым вельмi невядомым гурце, як Azazel.

Да гэтага альбому з па-сапраўднаму рамантычнай фiнскай назвай (якая па-беларуску азначае «Раняшняя зорка») гэты палымяна-ледзяны фiнскi хлопец сваiмi сродкамi выпусьцiў ажно нават тры сапраўдна-блэкерскiя волкiя, злыя i бескампрамiсныя дэма-запiсы.

«Aamutähdelle» працягвае гэтую тэндэнцыю, гэта — сярэднятэмпавы блэк (зь якiмi б вы думалi?) з сатанiнскiмi i настолькi поўнымi шчырай халоднай, гарачай, цёплай i нават прахалоднай нянавiсьцi ва ўсiх яе выглядах i праявах у такiх дазоўках, што ў паважанага спадара Дзьмiтрыя Царыёнава ягоная сьвятая вада iмгненна ператварылася б у лёд, а ня менш сьвятыя яйкi — у пар цi попел нават пры найменшым прыблiзу да месца знаходжаньня спадара Mavrofos`a.

Але, як кожны, хто нарадзiўся i жыў у прыгажунi-Суомi, музыка ўсё ж ня вытрымаў i разбавiў больш чым лёгкатраўнымi, вельмi прыгожымi i нават, я б сказаў, — пранiклівымi мелодыямi. Нейкае лiрычна-крывавае спалучэньне дэманiчнага вакалу, гiстэрычна-нервовых ударных i меланхалiчна-меладычных гiтар з тэкстамi на цудоўнай i незразумелай фiнскай мове. Што можа быць лепей?



Iдзеш па засьнежаным лесе праз глыбокiя сумёты. Вакол — толькi процьма, маўклiвая зьмярцьвелая прырода, елкi ды ветраломы. Анi адзiнай птушкi цi жывёлы навокал, усё сьпiць цi павольна. Мароз i цемра, ноч навокал. Памiж дрэў толькi чуецца няспынна выцьцё сьцюдзёнага ветру i яшчэ больш халоднае, поўнае беспрасьветнай маркоты скуголеньне самотнага старога воўка.

А ўнутры — анiчога. Толькi напружаным стогнам праносiцца боль, нiбы продзiмень зьмятаючы пыл i церуху былога. Крывацечная дзіра там, дзе мусяць быць пачуцьці, страшэнны зьвярыны боль i нянавiсьць замест чалавечага, цемра на месцы сьвятла, пустэча замест душы.

Надзей анiякiх няма, толькi лютасьць да ўсiх i ўсяго. Засталося толькi адное таемнае i неўсьвядомленае жаданьне — таго спакою, забыцьця i спачыну, што дорыць толькi адзiная Сьмерць…

Асабiста я лiчу, што «Aamutähdelle» — выбiтная i якасная праца вартага прадстаўнiка фiнскай чорнай школы.

«Той, хто ідзе на сьмерць, вітае цябе», — казалі гладыятары Старажытнага Рыму, гледзячы ў твар магчыма апошняму свайму суперніку. Сучасныя гладыятары не рызыкуюць жыцьцём, але яны бездакорна прытрымліваюцца аднаго плану — калі ўжо пачаў, дык перамагай!

Сьвет ММА (зьмешаных адзінаборстваў), поту, крыві і сьлёз — у першым кліпе ветэранаў беларускай экстрэмальнай сцэны Evthanazia A.D. на новы беларускамоўны трэк «Апошняя мяжа».

Кліп Evthanazia A.D. распавядае пра пераадоленьне сваіх унутраных страхаў і сьмеласьці ў прыняцьці рашэньняў, якія вядуць да посьпеху ў жыцьці. Гурт узяў гэтую ілюстрацыю для кліпу, каб паказаць, што ў жыцьці перамагае ня самы моцны, а самы ўпарты.

“Вер у сябе, бо толькі воля і вера кіруюць сьветам!!!”

Андрэй Старушэнка (гітарыст гурта Evthanazia A.D.):

«Пасьля пяцігадовага перапынку мы засумавалі па „металу“ і поўныя ідэй! На дадзены момант сваю ўвагу мы вырашылі сканцэнтраваць на выпуску кліпаў, таму што нават адзін якасны, звышпапулярны кліп можа прынесьці большую карысьць, чым альбом. Што будзе далей — пакажа час, бо нават адзін выгадны кантракт з буйным лэйблам можа ў корані зьмяніць сітуацыю, і тады мы нарэшце запішам поўнафарматнік.
Таксама мы вярнуліся да актыўнай канцэртнай дзейнасьці і гатовыя да любога ўзаемавыгаднага супрацоўніцтва. Дзякуй за падтрымку верным фанатам і людзям, якія проста сымпатызуюць нашай творчасьці!»

Насьця Quende

Чарговым гуртом, які вырашыўся распавесьці парталу BelMetal у межах новай незвычайнай серыі інтэрв’ю-апытаньняў пра цікавы выпадак, што адбыўся зь імі за перыяд творчай кар'еры, сталі вядомыя брутал-хардкоршчыкі Exegutor. Вашай увазе — жартоўны аповед ад вакаліста гурта Сяржука Лаўрыненка пра "ўнутранае ацяпленьне" і пошук «незразумелых субстанцый» на ўкраінскай мяжы:

Сяржук Лаўрыненка:

«Ехалі мы аднойчы з канцэрту ў брацкім Кіеве. Мы ўвогуле з асаблівай радасьцю выступаем ва Ўкраіне, тым больш у гэты раз наш візіт трапіў на той час, калі на Майдане было самае пекла.

Гралі мы ў нейкай карчме на востраве пасярод Дняпра. Невялікая зала са сцэнай, барнай стойкай і камінам. Так-так, камін быў адзіным зьнешнім ацяпленьнем усяго клубу. Справа мела месца зімой, па тэлевізары круцілі кадры Майдану, а металісты ў асноўным займаліся ўнутраным ацяпленьнем, ад чаго не адставаў і наш калектыў. Праўда, варта сказаць, што частка металхэдаў, якая актыўнічала на барыкадах, практычна не піла, атрымліваючы асалоду ад спакою і музыкі. Мерапрыемства праходзіла па-хатняму, недахопу ў алкаголі не адчувалася, і пасьля выступу з горам папалам мы пагрузіліся ў аўтобус, каб накіравацца на Радзіму. Няцяжка ўявіць, у якім стане.

Да мяжы дабраліся без асаблівых прыгод. Апынуліся там пасярод ночы, і для таго, каб выконваць нейкія патрабаваныя механічныя дзеяньні накшталт прад'яўленьня пашпарту і апухлых твараў, нам прыйшлося выйсьці з алкагольнага сну і ўключыць рэжым аўтапілоту. У такім рэжыме мы і заехалі на тэрыторыю ўкраінскай мяжы.

Трэба зазначыць, лаяльнасьцю да кучы незразумелых мужыкоў зь гітарамі ўкраінскія памежнікі адрозьніваюцца не заўсёды. Стандартны дыялог: „Куды едзеце? — На канцэрт. — На які канцэрт? — На рок-канцэрт“. А далей усё па звычайным сцэнары, як сказаў аднойчы адзін з ахоўнікаў украінскай мяжы: „Ну вы ж усё разумееце: моладзь, рок, наркотыкі...“, — пасьля чаго ішоў татальны дагляд машыны і асабістых рэчаў кожнага ажно да выварочваньня кішэняў.

На гэты раз увагу памежнікаў прыцягнулі ненатуральна чырвоныя вочы нашага бубнача Бармалея. „Ён што, наркаман?“ – спытаўся прапаршчык пад зьдзіўленымі поглядамі больш „цьвярозых“ удзельнікаў калектыву. Зразумела, пра ўжываньне забароненых рэчываў ня йшло і гаворкі, EXEGUTOR выступае за здаровы лад жыцьця. Але ў шчырасьць таварыш не паверыў – і прыйшлося, як звычайна, выпакоўвацца з рэчамі на дагляд на мароз.

Мінусавая тэмпература вельмі станоўча паўплывала на ўзровень адэкватнасьці людзей. Пахаладала яшчэ і ад выказаных намераў скласьці на Бармалея пратакол і адправіць на агляд. Цаной перакананьняў, што „ён проста п'яны“ мы здолелі ўгаварыць памежнікаў калі не адпусьціць нас, то хаця б зрабіць дагляд для пачатку.

Першай падазронай рэччу быў маленькі пакецік зь незразумелым рэчывам у руках галоўнага падазронага. Празрысты пакецік быў вывучаны на сьвет з усіх бакоў, і ўнутры знаходзілася незразумелая субстанцыя кававага колеру. Прадчуваючы затрыманьне буйной партыі гашышу, памежнікі зьдзівіліся, выявіўшы… пірожнае, на якім Бармалей умудрыўся праспаць па дарозе зь Кіева, якое ператварылася пры гэтым у нешта жудаснае на выгляд.

Далейшы дагляд пайшоў па асабістых рэчах астатніх удзельнікаў гурта. Воляй лёсу першым пакетам, які выявілі памежнікі, стаў пакет з бруднымі шкарпэткамі аднаго з удзельнікаў калектыву. Прынюхаўшыся і ўдакладніўшы, што зьяўляецца крыніцай паху, памежнік усьміхнуўся… і спыніў дагляд, пажадаўшы прыемнага шляху, за што быў аддзячаны кружэлкай гурта.

Хачу зьвярнуцца да чытачоў партала — ганяйце на канцэрты ў іншыя гарады і за мяжу! Ні адзін канцэрт у „бубліку“ пасьля працы не параўнаецца з угарным рок-выездам».

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем
Evthanazia A.D. пра ацкі куралес 90-х
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance
Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Рытэрбург ад пачатку і да канца

Аднойчы ў Дубаі нейкі Бэн стварыў гурт Asking Alexandria, але хутка зразумеў сваю памылку і распусьціў яго, на шчасьце, не сыграўшы аніводнага канцэрту. Сумны, вярнуўся ён на Туманны Альбіён, дзе сустрэў звычайнага вясковага хлопца Дэні зь мястэчка ля Йоркшыра. Хлопцы адразу зразумелі, што ня здольныя жыць адзін без другога, і пачалі пісаць музыку. І Бэн, і Данііл былі тыя яшчэ летуценьнікі, і бясконцая фантазія падкінула ім назву Asking Alexandria. Аднак аніякай сувязі з дубайскімі падлеткавымі марамі Бэна новы праект ня меў.

Як мы ўсе добра разумеем, бацькі Бэна не ад цяжкага і бязвыхаднага жыцьця зьехалі ў Дубай, таму сьвежы матэрыял гурта трапляў адразу ў надзейныя рукі добрых гукаінжынераў, дзе з сумесі адзінкава-нолькавых брэйкдаўнаў і эляктронных сэмплаў кляпаліся хіты. Першыя ж трэкі гурта выбухнулі ва ўсялякія чарты і пачутлівыя сэрцы маладых аматараў экстрэмальнага андэграўнда.

Ну й паняслося. Літаральна за некалькі гадоў маладыя хлопцы ( зараз ім дзесьці каля дваццаці чатырох ) становяцца сусьветнымі рок-зоркамі, абрастаюць арміямі цэльна адданых фэнаў і на дзіва агрэсіўных хэйтэраў, сьпіваюцца, угараюць, выдаюць альбомы і епішкі, пакараюць сацыяльныя сеткі… Малайцы. Чотка.

Вось вам тройка прычын папулярнасьці Аскінгаў, яны ж прычыны пайсьці на канцэрт:

Барада Данііла.

Барада – гэта добра заўсёды. А барада на твары, што нагадвае адначасова і рок-зорку, і нашага радзімага сьпіўшагася суседа-рабацягу – добра ўдвая.

Твар Бэна.

Можа гэта і не нагода ісьці на канцэрт для такіх суворых металёвых хлопцаў, як вы, але там будзе мноства дзяўчын, гатовых паказаць Бэну сіські. Ну, вы разумееце.

Музыка.

Так, яна ёсьць, і калі вы ня надта перакананы ў асэнсаванасьці такіх тэрмінаў, як “тру”, то я адказваю – гэтая халера з брэйкаў і клубняку часам ташчыць так, што толькі трымайся!

Такія справы. Чакаем вас на канцэрце. На-на-на!!!

Канцэрт Asking Alexandria на афішы BelMetal:
belmetal.org/events/item/asking-alexandria.html

Кожны чалавек, больш-менш знаёмы з паняцьцем сучаснай беларускай музычнай культуры, ведае гурт Стары Ольса — найвыбітнейшы беларускі калектыў сярэднявечнай музыкі, мэтай і рухавай сілай якога зьяўляецца як мага больш падрабязная рэканструкцыя музычных традыцый тэрыторыі сучаснай Беларусі ў межах Вялікага княства Літоўскага.

Ужо 15 гадоў таму музыкі пачалі граць беларускія народныя балады і ваярскія песьні, творы беларускіх кампазітараў эпохі Рэнесансу, кампазіцыі зь беларускіх складанак прыдворнай музыкі («Полацкі сшытак», «Віленскі сшытак»), беларускія канты 16 — пачатку 17 стагодзьдзяў, а таксама эўрапейскія папулярныя мелодыі эпохі Сярэднявечча – шырокі рэпертуар, за які дагэтуль ня браўся амаль ніхто. Дзякуючы гэтаму адрозьненьню і таленавітаму падкрэсьліваньню рысаў сваёй арыгінальнасьці Стары Ольса вельмі хутка знайшлі сваю нішу і назаўжды занялі ганаровае месца ў гісторыі беларускай музыкі.

Празь якасную, выдатную музыку і сярэднявечнастылёвае зьнешняе ўбраньне Стары Ольса ствараюць неверагодную атмасферу сапраўднага вяртаньня ў велічныя часы ВКЛ. За час існаваньня калектыў выпусьціў 11 альбомаў ды 6 відэакліпаў і набыў шматлікіх прыхільнікаў падчас выступаў на канцэртах і фестывалях сярэднявечнай культуры, рыцарскіх турнірах і фальклорных фестывалях. Стары Ольса актыўна супрацоўнічаюць з рыцарскімі клубамі, музеямі, дасьледчыцкімі цэнтрамі, з гуртамі старадаўняй музыкі і асобнымі выканаўцамі і майстрамі, зацікаўленымі ў аднаўленьні аўтэнтычнага гучаньня забытых старажытных інструментаў.

Падобна да малавядомай клічаўскай ракі, ад якой паходзіць назва выбітнага гурта, зь цягам часу невялічкі ручай “Ольсы” таксама, ня без удзелу зацікаўленых людзей, ператварыўся ў магутны імклівы струмень, які дорыць радасьць прыхільнікам і празь няспыннае ўсебаковае разьвіцьцё захапляе сэрцы ўсё большай часткі аўдыторыі. І вось у гэтым годзе гурт «Стары Ольса» адзначае сваё 15-годзьдзе – для сярэднявечна-накіраванага музычнага праекту – ўзрост значны і ганаровы. З нагоды прыемнага юбілею 16 лістапада музыкі зладзілі вялікі сольны канцэрт у Палацы культуры Менскага аўтазаводу, аб імпрэзе я і распавяду далей.

На прэс-канферэнцыі Старога Ольсы напярэдадні канцэрту лютніст гурта Ільля Кубліцкі адзначыў, што падчас выступу прагучаць лепшыя кампазіцыі з усіх альбомаў: будзе і песенная, і танцавальная, і камерная музыка; зразумела і безумоўна, будзе шмат новых песень, якія яшчэ не запісаныя. І не падмануў: на канцэрце прыхільнікі насамрэч пачулі ўсе ўлюбёныя кампазыцыі з найлепшых альбомаў. Праграма насамрэч была вельмі разнастайная, можна сказаць, на любы густ прыхільніка сярэднявечнай музычнай культуры.

Распачаўся выступ з усім вядомай хітовай “У карчме”, што адразу настроіла на бадзёры пазітыўны лад.Падчас першага адзьдзяленьня канцэрту прагучалі выдатныя кампазіцыі з “Полацкага сшытку” “Слічна квеце” і танец у балканскім стылі Balkano, падчас якога бубнач Сяржук Тапчэўскі літаральна біў у чаравікі, балада XVI стагодзьдзя “Рыцар Байда”, прысьвечаная гераічным подзьвігам гетмана Зьміцера Вішнявецкага, а таксама эмацыйна моцны музычны твор з “Полацкага сшытку” пад незразумелай назвай “Немец”. Затым Стары Ольса грымнулі ня вельмі ўласьцівай рэпертуару гурта, але, па словах Зьміцера Сасноўскага, вельмі блізкай музыкам па духу песьняй “А дзе ж тыя ваяры” (“…што са мной хадзілі ў Крым”, каб чытачы зразумелі, у чым соль). А пасьля балад і бадзёрых ваярскіх сьпеваў Стары Ольса ўзгадалі, што калісьці на пачатку творчага шляху яны паставілі перад гуртом амаль невыканальную мэту – ахапіць і сыграць усе стылі старадаўняй музыкі, што гучала ў палацах Вялікага княства да XVI стагодзьдзя. З гэтай нагоды публіцы былі прадстаўлены чатыры інструментальныя кампазіцыі, якія адлюстроўвалі тагачаснае аўтэнтычнае гучаньне. Завяршыла першае адзьдзяленьне лірычная пранізьлівая балада XV стагодзьдзя SantaMaria, пасьля чаго музыкі сышлі на кароценькі адпачынак.

А я тым часам сышла ў фае Палацу культуры хуценька пааглядаць публіку, і была насамрэч зьдзіўлена. Сярод гасьцей літаральна сустракаліся і грудныя дзеткі, і вельмі пажылыя людзі, і шматлікая моладзь як з фолкавай, так і зь метал-тусоўкі, і ў вышыванках, і ў адзеньні з намёкам на сярэднявечны стыль – відавочна, Старому Ольсе належаць сэрцы цалкам разнастайных прыхільнікаў. Павіншаваць калектыў зь юбілеем падцягнулася безьліч народу, і такая аб’яднальная культурная зьява не магла ня ўзрадаваць.

Дзеяньне другое распачалося выдатнай кампазіцыяй “Дрыгула” і складалася па-большасьці з шырокавядомых знакавых песень гурта: “Вайтоўна”, пранікнёная AveMaria, інструментальная “Шлях”, натхняльная і бадзёрая “Ліцьвін”… Асаблівым нумарам стаў Gaudeamusigitur — “Гімн студэнтаў”, які ўрэшце загучаў, дзякуючы Старому Ольсе, на беларускай мове, і быў урачыста прысьвечаны Дню студэнта, што меў месца акурат назаўтра, 17 лістапада.

Прыемным сюрпрызам стала прэзентацыя публіке кампазіцыі “Балада пра заснаваньне Вільні” (ніколі не выконвалася раней), аднайменнай балады пра паход князя Давыда Гарадзенскага і яго “атмарозкаў” на Франкфурт, якая вучыць, як можна запроста вырашыць праблему трохкутніка каханьня, “запазычаная” Міколам Гусоўскім у смаленскага (лічы, нашага) аўтара, балада-пахвала Вітаўту “Вітольд валадару” і застольнай рыцарскай песьні XV стагодзьдзя “Кола рыцэрска”. Гэтыя кампазіцыі прагучаць на наступным альбоме, які, плануецца, пабачыць сьвет ужо ў 2015 годзе. На прэзентацыі «SantaMaria» яшчэ ў мінулым годзе Зьміцер Сасноўскі абяцаў, што альбом будзе складацца зь дзьвюх частак. Пакуль што гэтая другая кружэлка ня выйшла, але падчас сьвяточнай прэс-канферэцыі Сасноўскі распавёў, што ўсім музыкам як мага хутчэй карціць сесьці запісваць другую частку, таму што яна — песенная, а не інструментальная, а інструменталам Стары Ольса займаліся апошнія год шэсьць безь перапынку. Удзельнікі гурта пасьпелі засумаваць па бадзёрых сярэднявечных кампазіцыях, што сьпявалася за сталом, таму ня дзіва, што наступная кружэлка мае працоўную назву «Застольныя песьні беларускага рыцарства». Ну а пакуль, дапасоўваючыся, “прыціраючы” інструменты, аранжыроўкі, ідэі, музыкі ашчасьцілі фанаў гэтымі новымі кампазыцыямі на юбілейным канцэрце.

Трэба зазначыць, што падчас імпрэзы, нягледзячы на нібыта сур’ёзнасьць фармату, у перапынках паміж песьнямі Зьміцер Сасноўскі сыпаў ненавязьлівымі жартамі, распавядаў пра цікавую гісторыю стварэньня кожнай песьні, падшпільваў астатніх удзельнікаў гурта, па-большасьці Ільлю Кубліцкага, “музейны экспанат”, які пасьля кожнай песьні старанна падстройваў сваю лютню.Дарэчы, што датычыцца музычных інструмантаў Старога Ольсы, то калектыў ня мае тыповых праблем з наладкай, яны хутчэй “сьвядома пакутуюць, каб перапакутаваць тое, што пакутавалі раней”, імкнучыся выкарыстоўваць аўтэнтычныя інструменты бяз пластыкавых дэталяў для больш дакладнай рэканструкцыі сярэднявечнага гучаньня. Цікава, што ўвесь юбілейны канцэрт мужчынская частка Старога Ольсы прысьвяціла прыгажуне Марыі Шарый – таленавітай дзяўчыне, якая здолела пратрымацца ў калектыве даўжэй за чатырох астатніх флейцістак разам узятых, і выглядала ў гэты вечар у сваім чароўным белым строі нібыта сапраўдная каралева балу. Карацей, нават пры адсутнасьці танцпляцу і камернасьці Палацу культуры атмасфера панавала даволі цёплая, сяброўская і непасрэдная.

Па заканчэньні канцэрту ўся зала ўзьнялася зь месцаў і грымнула гучнымі апладысментамі, гэта быў сапраўдны посьпех, і Стары Ольса, вытрымаўшы непрацяглую паўзу, выйшлі на біс і павіншавалі тых, хто разумее, аб чым гаворка, зь 500-годзьдзем славутай перамогі песьняй “Бітва пад Воршай”. Але нястомнай публіцы і гэтага было мала: прыхільнікі няспынна пляскалі ў далоні і жадалі працягу імпрэзы. Некаторыя пасьпяшаліся за рэчамі ў гардэроб, некаторым хапіла ўжо духоўнага ўзбагачваньня, ну а самых церпялівых чакаў сюрпрыз – неўзабаве Стары Ольса зьявіліся на сцэне на другі біс і напасьледак узарвалі Палац адвязнай нетыповай песьняй Aivislolop. Так, пад рыфы Nirvana ў старажытным аўтэнтычным гучаньні і захопленыя воклікі і авацыі, скончыўся справаздачны за 15 год, юбілейны канцэрт лепшага ў сваім напрамку сярэднявечнага гурта Стары Ольса, сапраўднага нацыянальнага здабытку, культурнага скарбу нашае Радзімы.

Наведала сьвяточную імпрэзу і яшчэ адзін новы журналіст BelMetal.org Палінка, якая вырашыла таксама падзяліцца з чытачамі сваімі ўражаньнямі:

“Мерапрыемства атрымалася нібыта камернае. І справа ня ў людзях, бо натоўпу было шмат, а ў нязвыклым фармаце канцэрту: месцы для сядзеньня, пачэсныя госьці сталага ўзросту, сапраўдны антракт… Ды і рэпертуар быў адпаведна падабраны – балады, эпас. Мне здавалася, што я прыйшла ў тэатр ці філармонію. Аднак гэта ж Стары Ольса! Таму хочаш ня хочаш, спрацавала цяглівая памяць, ногі запрасіліся ў скокі, і ўтрымлівацца на месцы было цяжка. І ўсё ж, каб не выбівацца з зададзенага фармату, я перемагла свае парывы і нават паслухала цікавасьці зь гісторыі роднай зямлі, якую калектыў Стары Ольса ўслаўляе сваёй творчасьцю ажно 15 гадоў. Як трапна заўважыў Зьміцер Сасноўскі, з боку гледжаньня чалавечага ўзросту гурт яшчэ падлетак. Але мы з вамі ведаем, што Стары Ольса – нашае ўсё. Галоўная музычная візітная картка нашае краіны, калі хочаце. А таму спадзяюся наведаць “Калядны фэст”, дзе Ольса будзе граць драйвовыя танцы, і можна будзе ня стрымліваць сябе і адбіць усе абцасы…”

А мне са свайго боку застаецца толькі яшчэ раз урачыста павіншаваць гурт Стары Ольса зь юбілеем, пажадаць далейшых творчых посьпехаў, бясконцых музычных адкрыцьцяў, невычэрпнага натхненьня і лёгкага руху струменям Ольсы па шырокім рэчышчы старажытных музычных традыцый.

Нагадваю, што пасьля менскай імпрэзы гурт выпраўляецца ў падарожжа зь юбілейнымі канцэртамі па рэгіёнах. Ужо 23 лістапада іх чакае Горадня, 13 сьнежня — Гомель, 25 сьнежня калектыў адыграе на «Калядным фэсьце» ў клубе Re:public, а далей — уважліва сачыце за афішай, магчыма, хутка Стары Ольса наведаецца і ў ваш горад!

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Арцём Mathula Табуноў

Ужо чарговы раз у лістападзе на адзін сумны дзень менш, і дзякаваць за гэта трэба гурту Слот. Чарговы раз музыкі дораць нам тарнада эмоцый і пазітыўнага настрою на доўгі час наперад. Асабіста для мяне Слот застанецца ў памяці напэўна да тых часін, пакуль не надыйдзе старэчы маразм. Два гады таму я так пашкодзіў у сьцяне сьмерці нагу, што яна ня ўлазіла ў абутак і храбусьціць пры рухах да сёньняшняга часу. Файна, што ў выніку на здымку нічога дрэннага не было. Будучы вялікім аматарам гурта зь першага альбому, ніяк ня мог прапусьціць і гэты канцэрт, а праз 3 песьні ўжо ізноў круціў вяртухі ў слэме. Ніколі не любіў вучыцца нават на асабістым досьведзе, добра хоць, што ў гэты раз нічога ня здарылася.

Па традыцыі а палове на восьмую гадзіну ля клубу была даволі вялікая чарга, акая на шчасьце хутка рухалася. Ля гардэробу прадавалі шмат рознага мерчу, танцпляц ужо быў даволі шчыльна запоўнены. Старт канцэрту, які быў прызначаны на восьмую гадзіну амаль не затрымаўся, і хутка на экране ўключылі кліп на песьню Бой (пасьля Кэш жартаваў, што вельмі баіцца выканаць яе горш, чым на запісу), якому менавіта і быў прысьвечаны тур гурта. Танцпляц ужо пад саму стужку пачаў рухацца, а пад першую ноту песьні Побег літаральна выбухнуў.

Сэтліст на гэты раз закрануў усе альбомы гурта, чым нагадаў канцэрт у лютым мінулага году. Тую ж Над пропастью во лжи я чакаў ужо невядома сколькі часу, і зь вялікай радасьці адтапырыўся пад яе. Таксама на выдатна зайшлі Хаос, Люди во сне і Доска (добра, што музыкі ўсё ж пачалі граць яе замест ня самай выдатнай, на маё меркаваньне, Flashmob). Людзі шалелі, а музыкі выглядалі цалкам задаволенымі тым, што рэчы, зь якіх яны пачыналі, ня проста вядомыя людзям, але і вельмі падабаюцца. Няхай ніхто так ўжо і ня грае (а альтэрнатыва, хто б што не казаў, усё ж схільная да моды і яе тэндэнцыяў), як сказаў Кэш, але песьні людзям сапраўды падабаюцца.

Зьдзівіла тое, што сколькі б я не хадзіў на канцэрты Слот, сярэдні ўзрост наведвальнікаў увесь час трымаецца каля 18 гадоў. Дзіва, куды ж астатнія дзяюцца? Я вось ёсьць, а астатнія кудысьці зьнікаюць :) Канечне гэта выдатна, што генерацыя фанаў абнаўляецца. Ну, а нешматлікія алдовыя тусоўшчыкі былі ў слэме падчас усяго канцэрту.

Спытаеце, чаму я яшчэ ані слова не сказаў пра Нукі? Мяркую, тут зразумела ўсё і бяз словаў. Яе нерэальны вакал, ад якога ледзь ня трэснулі сьцены Рэпабліку, разам з харызмай проста не давалі магчымасьці адвесьці вочы. Яна яскравым агеньчыкам лётала па сцэне, выпісвала дзічкі нагамі і адкрыта кантактавала з публікай. А падчас песьні Зеркала дрыжыкі па скуры напэўна прабіралі ўсіх прысутных. А вы ведалі, што маці Нукі — беларуска? Вось зараз ведаеце. А да Айдзі ўвогуле сваякі на менскія канцэрты ходзяць натоўпамі. Вось так.

Шоў доўжылася амаль дзьве гадзіны, музыкі выходзілі на біс і паставілі кропку песьняй, якую можна было граць і без вакалістаў. Мёртвые звёзды ў свой час далі мацнейшы штуршок у разьвіцьці гурта, і граць яе апошняй было вельмі сімвалічна. І хай сабе з аднаго боку 2 гадзіны для канцэрту гэта вельмі шмат, але ўжо на наступны дзень разумееш, што гэтага вельмі мала для падзеі, якая адбываецца раз у год. Тым больш, што ў Гомель патрапіць не атрымалася.

Пасьля паклону музыкі хутка спусьціліся да людзей, раздаўшы ўсім жадаючым аўтографы і зрабіўшы фота, што было вельмі прыемным сюрпрызам для наведвальнікаў. Дзякуем Cube-A Sound за сьвята, ну і чакаем музыкаў з новым альбомам!

Фота: Вікторыя Гуляшчава
Тэкст: Ігар Богуш

Раніцай 14 лістапада 2014 году на Encyclopaedia Metallum зарэгістраваны юбілейны 100000-ны гурт! 12 год напружанай працы калектыву Encyclopaedia Metallum не прайшлі задарма. Пажадаем Morrigan і HellBlazer (стваральнікам сайта) самага найлепшага!


На сайце гэты юбілей адзначылі даволі сьціпла:
«Сёньня быў дасягнуты новы рубеж.
Калі б вы спыталі мяне 12 гадоў таму, калі мы пачыналі МА (метал архівы), што мы калі-небудзь дасягнем 10000 гуртоў, ня кажучы пра лічбу ў дзесяць разоў большую, я бы, напэўна, усьміхнуўся.
Але вось мы тут. І гэта ўсё дзякуючы вам, нашы сябры. Дзякуй усім за вашу працу. Бяз вас гэты сайт ніколі б не ператварыўся ў рэсурс №1 для металістаў усяго сьвету»

Адпачылі-патанчылі пад італійцаў Talco, а зараз можна і паглядзець на шчасьлівыя твары музыкаў.

Фота: Арцём Табуноў

Гурт Combichrist, амерыканскі TBM/Aggrotech праект, неверагоднае стварэньне вядомага нарвежскага музыкі Andy LaPlegua, бясспрэчна, можна назваць культавым музычным феноменам, які ўяўляе сабой наймагутнейшую сумесь тэхна, індастрыалу і металу.

Першы ж EP гурта «Sex, Drogen Und Industrial», які пабачыў сьвет у 2004 годзе, у свой час амаль два месяцы пратрымаўся на першым месцы нямецкіх альтэрнатыўных чартаў. Некалькі гучных поўнафарматнікаў, выдадзеных у ЗША, і актыўныя гастролі па абодва бакі Атлантыкі паступова ператварылі калектыў у зорак індастрыал-сцэны. У 2009-2011 гадах Combichrist адыгралі больш за 100 канцэртаў па ўсім сьвеце з Rammstein, што паспрыяла выхаду на больш масавую аўдыторыю.

Ну а ў апошнія пару гадоў Andy LaPlegua, на мой погляд, перажывае адзін з самых плённых перыядаў сваёй творчай кар'еры. Мінулы год для Combichrist стаў, напрыклад, годам глабальнага прызнаньня: геймеры па ўсім сьвеце ўзахлёб праглыналі перазапуск серыі DevilMayCry, насалоджваючыся саўндтрэкам слэшэра ад Combichrist, што ў высокатэхналагічную эру даволі лагічна прывяло да рэзкага павялічэньня папулярнасьці гурта на сусьветнай музычнай арэне.

У пачатку 2014 году пабачыў сьвет чарговы, сёмы па ліку, студыйны альбом Combichrist – «We Love You», які адрозьнівае наяўнасьць пэўнага характару і агульнага малюнку, глыбокага, агрэсіўнага і нават больш правакацыйнага, чым калі-небудзь раней. У падтрымку новага альбому «We Love You» музыкі вырашылі аддаць даніну павагі сваёй шалёнай гісторыі серыяй олдскульных канцэртаў, якія нагадаюць прыхільнікам аб электронных каранях калектыва, падчас грандыёзнага гастрольнага туру, які распачаўся вясной 2014 году і ўжо прызнаны самым пасьпяховым у гісторыі гурта.

У рамках тура пры падтрымцы «Концерт Холл Групп» у нядзелю 9 лістапада фаварыты сусьветнай індастрыал-сцэны трапілі і ў Менск. Сустрэчу можна было назваць доўгачаканай — верныя прыхільнікі памятаюць, як у 2010 годзе гэты калектыў ударна адкрываў канцэрт Rammstein у «Менск-Арэне». Нягледзячы на тое, што Combichrist ужо даўно зь цяжкасьцю можна аднесьці да цёмнай сцэны ў традыцыйным разуменьні, і тым больш далёкім падаецца стылёвы напрамак гурта ад металу, пасьля працяглых абмяркоўваньняў і апытаньняў сярод чытачоў BelMetal усё ж такі вырашылі асьвятліць гэтую падзею. Тым больш прыемным стала наведваньне канцэрту асабіста для мяне, бо творчасьць Combichrist, які б нетыповы і спрэчны кірунак яна ня мела, дужа падабаецца, і я ўсё ж такі спадзявалася, што і сярод іншых беларускіх металхэдаў знойдзецца нямалая колькасьць фанаў зорных тэхна-метал-індастрыальшчыкаў.

І насамрэч, не памылілася. Хоць і народу было ня так многа, як я чакала, але, здаецца, крыху падцягнуліся яскравыя прадстаўнікі гатычна-электроннай тусоўкі, якая была ў такім трэндзе гадоў зь 5 таму, і якой амаль ня бачна і дужа не хапае зараз. Пасьля гадзіны стомнага чаканьня, дзесьці а восьмай, з працяглага сімфанічнага Інтра нарэшце распачаўся выступ Combichrist. Пад гром апладысментаў на сцэне зьявіліся ўлюбёныя музыкі – і адразу распачалося самае мяса. Скажу шчыра, пакуль наша фатограф была ўстрывожана аніякім сьвятлом у памяшканьні клубу, я хвалявалася за цяжкасьць гучаньня. У праграме выступу Combichrist абяцалі зьвярнуцца да сваіх каранёў і зрабіць моцны акцэнт менавіта на электронны складнік сваёй творчасьці, але зь першай песьні We Were Made To Love You мяне накрыла брутальнага жорсткай хардкорна-металёвай хваляй. Але ненадоўга, па вяртаньні да хітовых кампазіцый з ранейшага перыяду творчасьці кшталту Never Surrender, Sent to Destroy, Blut Royale адразу адпусьціла, а агрэсіўныя гітарныя рыфы зьмяніліся характэрнымі зруйнавальнымі бітамі і рэзкім дыстаршаваным вакалам харызматычнага Andy LaPlegua.

Дарэчы, вакаліст гурта быў проста няўлоўны: скакаў, насіўся па сцэне, высоўваў язык і ўсімі магчымымі шляхамі падбадзёрваў “улюбёных мазафакераў”. Бубнач Джо Летц у сваю чаргу перыядычна падрываўся зь месца і жангляваў палачкамі. Але ўсё ж такі пераўзышоў усіх гітарыст Эрык, які забраўся на шматпакутную барную стойку клубу Re:public, адыграў там усю Shut Up And Swallow, а пасьля, няспынна граючы, на шыі ў здаравеннага хлапца пасьпяхова даехаў назад да сцэны.

Прыемна зазначыць, што слэму на танцпляцу не было, але публіка была аніякім чынам ня мёртвая. З самага пачатку і да апошняй кампазіцыі фізічная абалонка натоўпу нібыта жыла асобна ад розуму: галодныя да рытмічна-бітавай цяжкой музыкі прыхільнікі скакалі, танчылі, пляскалі ў далоні – карацей, улічваючы адносна рэдкія падобныя канцэрты, шалёна адпякалі наперад. Па заканчэньні мерапрыемства фэны, якія былі і без таго дужа ўзрадаваны ветлівымі і адкрытымі камунікацыямі з Combichrist, атрымалі цудоўную магчымасьць папрасіць гітарыста Эрыка, які яшчэ доўга не сыходзіў са сцэны і працягваў са слухачамі сяброўскі дыялог, нарабіць фотаздымкаў і пакінуць на памяць аўтографы. А хутка проста ў масы да ўсеагульнага захапленьня падцягнуліся і астатнія ўдзельнікі гурта…

У цэлым, выступ Combichrist нязьменна адрозьніваўся бязьлітасным драпежніцтвам і маніякальным электронным гучаньнем. У эмацыйным плане праз жорсткія ўдары і бензапільную агрэсію наведвальнікі прасякнуліся моцным зарадам разбуральнай энергіі. Але хочацца верыць, што плынь яе ўсё ж больш накіравана на Love і бадзёры Disorder, а не на адчайныя Hate і Destroy.

Дзякуй арганізатарам “Концерт Холл Групп” за магчымасьць сузіраць такое выдатнае шоў. Спадзяюся, непаўторныя Combichrist яшчэ неаднаразова наведаюцца ў Менск з прэзентацыяй новых хітоў, і хто ведае, у які кірунак занясе нашых улюбёных TBM-метал-індастрыал эксперыментатараў у наступны раз…

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская

Стыль: Atmospheric Black Metal
Гурт: Folkvang
Альбом: Never Say Never
Год: 2013
Краiна: Беларусь, Канада (толькi выкананьне партый рытм-секцыi)

Folkvang — гэта Atmospheric Black праект аднаго выдатнага нашага суайчыньнiка зь Менску, вядомага пад псеўданiмам «Wind». Да апошняга часу сваю творчую лепту ў выглядзе густой i шчыльнай як кроў рытм-секцыi ўносiў i канадзец Incarnatus (PAGAN HELLFIRE), якi выконваў ролю паслухмянага iнструмента ў руцэ кампазiтарскага таленту беларуса. Пасьля напiсаньня апошняга альбому з гаворачай назвай «Never Say Never», у якiм ён пакiнуў часьцiнку сябе, Incarnatus мiрна адышоў у сьцюдзёную краiну кляновага сiропу, франка-ангельскага дзьвюхмоўя i хакею (а таксама — Cold Northern Blood, апошняга лэйбла Фолкванга), каб працягваць свае асобныя пошукi ў поўных адзiноты, адчаю, сьмерцi i скразьнякоў калiдорах атмасферна-чорнага металу.

Folkvang шмат чым адрозьнiваецца ад шматлiкiх падобных па жанру. Ён не дылетантскi. Нi для каго не сакрэт, што ў сувязi з адноснай лёгкасьцю выкананьня i такой самай адноснай папулярнасьцю атмасферы, шмат самаабвешчаных «музыкаў» раптоўна сюды ламанулiся. Так вось, Folkvang не такi, Wind вельмi сур'ёзна ставiцца да якасьцi сваёй музыкi i тэкстаў, выкананьне таксама больш чым адпавядае лепшым стандартам.



Зараз пра сам альбом. «Never Say Never» быццам бы застаецца ў каляiне руху ў бок патанчэньня i, часам, нават станаўленьня элементаў нейкай пост-рокавасьцi ў сваёй музыцы. Робiць Wind гэта з пачуцьцём меры i густам, таму слухаецца прыемна. Больш няма характэрнага раней для гэтага праекту «гудзеньня», iнструментальныя канструкцыi складаныя i разнастайныя, як заўсёды арганiчны вакал, вытанчаныя i маляўнiчыя меладычныя хады…

Музыка шматмерная, цяжкая, поўная нечаканых сугуччаў i абсалютнай вольнасьцi самавыказваньня. Прымушае прыйсьцi пачуцьцю нейкай цудоўнай, прыгожай, змрочнай i таямнiчай легенды. Вылучыць што-небудзь з альбому я не магу па той простай прычыне, што ўсе кампазіцыі неверагодныя, а прапусьціць хоць адну — страціць частку непаўторнага духу гэтай працы.

Пры праслухоўваньнi здавалася, што ў маiм сэрцы i розуму зьяўлялася нейкае падзеньне… уверх. Нiбыта нейкi вецер, нейкая энергiя падхоплiвае i празь цемру i боль, праз страх i агонь, праз бруд i стогн нясе к чамусьцi лепшаму, чамусьцi iншаму. Вакол праносяцца малюнкi бруднага гораду, поўнага адзiноцтва сярод штодзённых атачальных брудных грошай, здрадаў, жыцьцёвых капiтуляцый, вар'яцтва, крывi, сьпермы i таннага дрэннага алкаголю, Парку, запоўненага сабакамi, бамжамi, дзецьмi i шпрыцамi…
Сярод бруду — раптам няўлоўныя ўспамiны пра нешта далёкае i чыстае, пра сьпеў птушкi ў далёкім дзяцiнстве, сьмех матулi i празрыстае паветра, пра нешта лёгкае i бестурботнае. Успамiны хутка перамагаюць, ты застаешся ў гэтым страчаным раi, i ўсяго толькi мiнулае — гэта ўжо тое, што было раней, той жах i боль адзiноты сярод соцень тысяч людзей.



Вось такiя думкi былi асабiста ў мяне. Цi адпавядаюць яны канцэпцыi, якую ўклаў Wind, але нейкi рэштак ўнутранай барацьбы i, мабыць, нават трагедыi ў мяне застаўся. Безумоўна, кожны ўспрыме «Never Say Never» па-свойму. Я ж кажу адно: выдатная праца, якая кожнага прымусiць паразважаць аб нечым сваiм.

8 лістапада Re:Public прымаў у сваіх сьценах гурты Metsatöll і Litvintroll, а таксама ўсіх прыхільнікаў фолк-металу. Нам абяцалі эстонскую прэм’еру, сьпякоту і прыемныя нечаканачкі ад “троляў”. Было цяжка зразумець, каго жадалі бачыць больш: Litvintroll, якія ўжо даволі даўно ня ладзілі канцэртаў у Менску, ці першы на Беларусі выступ Metsatöll, якіх некаторыя аматары маглі пабачыць на Kilkim Žaibu ў 2012 годзе.

І вось а сёмай гадзіне народ паціху зьбіраўся ў клубе, бавячы час за разгляданьнем мерчу, бранзалетак ды размовамі зь Вітаўтам Мартыненкам. Спачатку ўзьнікла падазрэньне, што людзей прыйдзе няшмат. Аднак на працягу канцэрту высьветлілася, што публікі дастаткова, хаця зала была запоўненая не на сто адсоткаў. Хутка на сцэне зьявіўся Алесь Таболіч і з наўмысным эстонскім пранонсам павітаў прысутных, заўважыўшы, што гэты беларуска-эстонскі канцэрт будуць граць вельмі хутка. Пасьля выйшлі Litvintroll ды распачалі “Купалінку”, і чым больш паскараўся яе рытм, тым больш зразумелым станавілася, што словы Таболіча пачалі спраўджвацца. Публіка запалілася на першай жа кампазіцыі, а падчас “Песьні пра троляў” у цэнтры танцпляцу ўтварылася велізарная варонка, якая не зьнікала да самага канца выступу гурта, і ў эпіцэнтры якой час ад часу мільгаў Павал з Folcore. Слэм быў годны, а вось стэйдждайвінгу не атрымалася, хаця прэцэндзентаў было занадта.

У гэты вечар “тролі” прэзентавалі шмат нішцякоў, пачынаючы зь віскаровага мерчу і заканчваючы новымі песьнямі. Першай навінкай стала кампазіцыя “Кішэні”, у якіх нуль, але, паводле тэксту, ня гэта самае страшнае. Галоўнае – не прадаваць сваю свабоду. І з гэтым нельга не пагадзіцца. Яшчэ адзін сюрпрыз – беларуская альтэрнатыўная версія вядомай гісторыі пра закаханую дзяўчыну-троля (але са шчасьлівым канцом) – “Мужны волат Паганяйла”, пад якую пачаліся такія заліхвацкія скокі, што ў пячорах сапраўдных троляў павінна была пасыпацца столь. Я пабачыла і сяброўскія абдымкі, і нешта кшталту канкану. Акрамя фізічнай нагрузкі зал атрымаў і зарадку для мазгоў, калі Галоўны троль усяе Беларусі Андрэй Апановіч прапанаваў узгадаць вядомы са школьнай парты тэкст “Пахне чабор”. Атрымалася нядрэнна. Апошнім трэкам стала “Калыханка”, якую гурт распачаў усім складам, а басіст Алесь яшчэ і люляў ружовую плюшавую цацку.

А восьмай гадзіне “тролі” разьвіталіся з гледачамі, і раптам Рэпаблік пагрузіўся ў глыбокую цемру і цішыню, што было даволі сімвалічна пасьля “Калыханкі”. Насамрэч, невялікія тэхнічныя траблы былі заўважаны яшчэ падчас яе выкананьня, але празь пяць хвілін зноў далі сьвятло, і ўсё прыйшло ў норму.

А палове дзявятай на сцэне раптоўна зьявіліся Metsatöll. Раптоўна таму, што палова людзей у гэты час некуды зьнікла, а другая палова не адразу асэнсавала, што перад ёй ужо граюць мужныя эстонскія хлопцы. Між іншым, у першых радах танцпляцу быў заўважаны Алесь Чумакоў (гурт Стары Ольса ), якога некалькі разоў намагаліся зацягнуць у распачаўшыся слэм.

Але вернемся да дэбюту Metsatöll на беларускай сцэне. Вікіпедыя ветліва падказвае, што назва гэтага гурта азначае старажытнаэстонскі эўфемізм слова “воўк”. І нездарма. Таму што ад кожнай кампазіцыі ішоў такі драйв, што хацелася ісьці ў бітву і ірваць уяўных ворагаў на шматкі. Аднак з публікай эстонскія госьці паводзілі сябе вельмі прыязна, адкрыта, выдаючы кактэйль з ангельскай, расейскай і беларускай моваў. “Ваўкі” дасьведчыліся, ці сапраўды на Беларусі шмат фэнаў фольк-металу, якія любяць піва. І, каб падмацаваць гэтую любоў, выканалі “Tõrrede kõhtudes”. Былі скокі пад “Küü”, “Merehunt”, але было відавочна, што людзі крыху стаміліся. Пад “Muhu õud” Метсатолі зрабілі камплімент эстонскаму цёмнаму піву, якім падмацоўваліся падчас выступу. Трэба заўважыць, што нядаўна пад маркай Metsatöll у эстонскіх крамах зьявіліся каўбаса, хлеб і піва. Таксама камплімент атрымалі і беларускія жанчыны, якім было прысьвечана выкананьне кампазіцыі “Roju”, ангельскі аналаг назвы музыкі вызначылі як “bastard”. Вось такі эстонскі гумар. Але месца знайшлося і для сур’ёзных прызнаньняў, калі ў песьне “See on see maa” хлопцы прызналіся ў любові да роднай Эстоніі, за якую, пры неабходнасьці, выказалі гатоўнасьць загінуць.

Дзесьці за 20 хвілін да фіналу выступа на сцэне зноў зьявіўся Таболіч і пачаставаў усіх удзельнікаў гурта півам, што вызвала ва ўсіх замілаваныя ўсьмешкі. А што было потым… Усе заўважылі, які магічны голас у Lauri Õunapuu, дудара ды мультыінструменталіста? Глыбокі, гарлавы, сапраўдны варган. Дык вось, раптам сцэну ахутаў дым, і пачаўся таямнічы шаманскі рытуал пад назвай “Metsaviha II”, у якім транс накрыў усю аўдыторыю. Людзі стаялі і рытмічна калыхаліся ў такт чароўным вібрацыям. Апошняй песьняй стала “Lööme mesti”, што азначае “заўсёды разам”. На танцпляцы зрабілі разьвітальны мош-піт, і музыкі, задаволеныя, паабяцалі пабачыцца ў наступным годзе.

Што ж, будзем чакаць новых сустрэч. А пакуль можна сказаць, што канцэрт атрымаўся годны, нават нягледзячы на пэўныя праблемы з гукам і не зусім поўны аншлаг. Хочацца падзякаваць арганізатарам за цудоўную ідэю замацаваць беларуска-эстонскае фолк-металёвае братэрства і чакаць новых музычных сюрпрызаў.

Тэкст: Паліна Трохаўцава (Pauline)
Фота: Арцём Табуноў

8 лістапада Re:Public прымаў у сваіх сьценах гурты Metsatöll і Litvintroll, а таксама ўсіх прыхільнікаў фолк-металу. Нам абяцалі эстонскую прэм’еру, сьпякоту і прыемныя нечаканачкі ад “троляў”. Было цяжка зразумець, каго жадалі бачыць больш: Litvintroll, якія ўжо даволі даўно ня ладзілі канцэртаў у Менску, ці першы на Беларусі выступ Metsatöll, якіх некаторыя аматары маглі пабачыць на Kilkim Žaibu ў 2012 годзе.

І вось а сёмай гадзіне народ паціху зьбіраўся ў клубе, бавячы час за разгляданьнем мерчу, бранзалетак ды размовамі зь Вітаўтам Мартыненкам. Спачатку ўзьнікла падазрэньне, што людзей прыйдзе няшмат. Аднак на працягу канцэрту высьветлілася, што публікі дастаткова, хаця зала была запоўненая не на сто адсоткаў. Хутка на сцэне зьявіўся Алесь Таболіч і з наўмысным эстонскім пранонсам павітаў прысутных, заўважыўшы, што гэты беларуска-эстонскі канцэрт будуць граць вельмі хутка. Пасьля выйшлі Litvintroll ды распачалі “Купалінку”, і чым больш паскараўся яе рытм, тым больш зразумелым станавілася, што словы Таболіча пачалі спраўджвацца. Публіка запалілася на першай жа кампазіцыі, а падчас “Песьні пра троляў” у цэнтры танцпляцу ўтварылася велізарная варонка, якая не зьнікала да самага канца выступу гурта, і ў эпіцэнтры якой час ад часу мільгаў Павал з Folcore. Слэм быў годны, а вось стэйдждайвінгу не атрымалася, хаця прэцэндзентаў было занадта.

У гэты вечар “тролі” прэзентавалі шмат нішцякоў, пачынаючы зь віскаровага мерчу і заканчваючы новымі песьнямі. Першай навінкай стала кампазіцыя “Кішэні”, у якіх нуль, але, паводле тэксту, ня гэта самае страшнае. Галоўнае – не прадаваць сваю свабоду. І з гэтым нельга не пагадзіцца. Яшчэ адзін сюрпрыз – беларуская альтэрнатыўная версія вядомай гісторыі пра закаханую дзяўчыну-троля (але са шчасьлівым канцом) – “Мужны волат Паганяйла”, пад якую пачаліся такія заліхвацкія скокі, што ў пячорах сапраўдных троляў павінна была пасыпацца столь. Я пабачыла і сяброўскія абдымкі, і нешта кшталту канкану. Акрамя фізічнай нагрузкі зал атрымаў і зарадку для мазгоў, калі Галоўны троль усяе Беларусі Андрэй Апановіч прапанаваў узгадаць вядомы са школьнай парты тэкст “Пахне чабор”. Атрымалася нядрэнна. Апошнім трэкам стала “Калыханка”, якую гурт распачаў усім складам, а басіст Алесь яшчэ і люляў ружовую плюшавую цацку.

А восьмай гадзіне “тролі” разьвіталіся з гледачамі, і раптам Рэпаблік пагрузіўся ў глыбокую цемру і цішыню, што было даволі сімвалічна пасля “Калыханкі”. Насамрэч, невялікія тэхнічныя траблы былі заўважаны яшчэ падчас яе выкананьня, але праз пяць хвілін зноў далі сьвятло, і ўсё прыйшло ў норму.

А палове дзевятай на сцэне раптоўна зьявіліся Metsatöll. Раптоўна таму, што палова людзей у гэты час некуды зьнікла, а другая палова не адразу асэнсавала, што перад ёй ужо граюць мужныя эстонскія хлопцы. Між іншым, у першых радах танцпляцу быў заўважаны Алесь Чумакоў (гурт Стары Ольса ), якога некалькі разоў намагаліся зацягнуць у распачаўшыся слэм.

Але вернемся да дэбюту Metsatöll на беларускай сцэне. Вікіпедыя ветліва падказвае, што назва гэтага гурта азначае старажытнаэстонскі эўфемізм слова “воўк”. І нездарма. Таму што ад кожнай кампазіцыі ішоў такі драйв, што хацелася ісьці ў бітву і ірваць уяўных ворагаў на шматкі. Аднак з публікай эстонскія госьці паводзілі сябе вельмі прыязна, адкрыта, выдаючы кактэйль з ангельскай, расейскай і беларускай моваў. “Ваўкі” дасьведчыліся, ці сапраўды на Беларусі шмат фэнаў фольк-металу, якія любяць піва. І, каб падмацаваць гэтую любоў, выканалі “Tõrrede kõhtudes”. Былі скокі пад “Küü”, “Merehunt”, але было відавочна, што людзі крыху стаміліся. Пад “Muhu õud” Метсатолі зрабілі камплімент эстонскаму цёмнаму піву, якім падмацоўваліся падчас выступу. Трэба заўважыць, што нядаўна пад маркай Metsatöll у эстонскіх крамах зьявіліся каўбаса, хлеб і піва. Таксама камплімент атрымалі і беларускія жанчыны, якім было прысьвечана выкананьне кампазіцыі “Roju”, ангельскі аналаг назвы музыкі вызначылі як “bastard”. Вось такі эстонскі гумар. Але месца знайшлося і для сур’ёзных прызнаньняў, калі ў песьне “See on see maa” хлопцы прызналіся ў любові да роднай Эстоніі, за якую, пры неабходнасьці, выказалі гатоўнасьць загінуць.

Дзесьці за 20 хвілін да фіналу выступа на сцэне зноў зьявіўся Таболіч і пачаставаў усіх удзельнікаў гурта півам, што вызвала ва ўсіх замілаваныя ўсьмешкі. А што было потым… Усе заўважылі, які магічны голас у Lauri Õunapuu, дудара ды мульціінструменталіста? Глыбокі, гарлавы, сапраўдны варган. Дык вось, раптам сцэну ахутаў дым, і пачаўся таямнічы шаманскі рытуал пад назвай “Metsaviha II”, у якім транс накрыў усю аўдыторыю. Людзі стаялі і рытмічна калыхаліся ў такт чароўным вібрацыям. Апошняй песьняй стала “Lööme mesti”, што азначае “заўсёды разам”. На танцпляцы зрабілі разьвітальны мош-піт, і музыкі, задаволеныя, паабяцалі пабачыцца ў наступным годзе.

Што ж, будзем чакаць новых сустрэч. А пакуль можна сказаць, што канцэрт атрымаўся годны, нават нягледзячы на пэўныя праблемы з гукам і не зусім поўны аншлаг. Хочацца падзякаваць арганізатарам за цудоўную ідэю замацаваць беларуска-эстонскае фолк-металёвае братэрства і чакаць новых музычных сюрпрызаў.

Тэкст: Паліна Трохаўцава (Pauline)
Фота: Арцём Табуноў

Гэтым вечарам Палац спорту судрыгаўся ад пранікнёных тэкстаў цёмных рамантыкаў Hollywood Undead. Песьні былі кулямі, а натоўп — зброяй, якая стрэліла ў музыкаў шчырымі эмоцыямі на паразу ў адказ.

Ох, як жа я чакаў гэтага канцэрту! Пачынаючы з 2009 году, калі ў першы раз убачыў відэа Undead. Пляцоўкай тады я ўяўляў максімум Re:Public, таму што зусім ня быў упэўнены ў тым, што іх тут хтосьці ведае. Што ж, прайшло 5 гадоў і гурт зьбірае Палац спорту хоць і не аншлагам, але людзей было шмат. Дзякуй «Атом Интертеймент» за гэта.

Чарга ля Палацу трошкі шакавала, але сябры зайшлі ў памяшканьне прыкладна праз 20 хвілін, стоячы ў самым канцы, у прынцыпе ня так ужо і шмат. Прабегліся вачыма па мерчу, якога было шмат, і гэта ўлічваючы тое, што менскі канцэрт замыкаў Усходні тур. Пасьля рушылі ў залу, дзе павінныя былі стартаваць госьці з Масквы — Jack Action. Першапачаткова былі заяўленыя амерыканцы Icon for Hire, але па невядомых падставах яны далучыліся да туру толькі пасьля Менску.

Jack Action ужо знаёмыя беларускім фанам як разагрэў гурта Three Days Grace, канцэрт якіх адбыўся ў верасьні. Дзіўным чынам гурт прыехаў да нас ізноў, хаця заяўлялася, што падцяпляць Hollywood Undead будуць беларусы. Ня буду асабліва завастраць увагу на іх выступе, таму што на маё меркаваньне, яны тут былі лішнія. Тыя ж нашыя Rili Dope, пры ўсёй маёй «любові» да іх, тут выглядалі б значна арганічней. Але каму якая справа да маіх меркаваньняў, народ каўбасіўся, задаволеныя музыкі глядзелі на лес рук. Ну норм, добра.

Недзе а палове на дзявятую гадзіну (а разагрэў выйшаў без затрымак а восьмай) выступ Jack Action скончыўся, і распачалося маруднае чаканьне Галівудаў. У якасьці фону нам завялі Снуп Дога. Ніколі ня слухаў столькі Снуп Дога за адзін раз, шчыра кажучы. Палову гадзіны тэхнікі рухаліся па сцэне, чэкалі гітары, нешта круцілі на бубнах і стваралі бачнасьць працы, хоць гэта ўсё было зроблена раней, зразумела. Натоўп цярпліва чакаў, і калі час наблізіўся да дзявятай гадзіны, сьвятло згасла.

Пад нязьменную Undead на сцэне зьявіліся хлопцы ў масках. І тут пачалося тое самае. Рукі ў небе, якія робяць адмысловыя рухі, скочыкі ўверх ды хор з пары тысячаў галасоў. Tendencies, Been to Hell – музыкі сыпалі ў гэты вечар аднымі хітамі, крок за крокам усё больш распальваючы натоўп. Пасьля Been to Hell маскі былі зьнятыя і мы ўбачылі звычайных хлапцоў у сонечных акулярах і бейсболках. Але нават з адкрытымі тварамі яны прымудраліся блытацца адзін з адным, то мяняючы вопратку, то мяняючыся інструментамі ці здымаючы акуляры.

Сярэдзіна выступу была больш лірычнай, а на Coming in Hot музыкі нечакана выцягнулі на сцэну хлопчыка Вадзіка зь першых шэрагаў і разам зь ім раскачвалі Палац спорту. Вадзім не разгубіўся, а пачаў лётаць па сцэне і адтапырвацца разам з усімі, і застаецца толькі здагадвацца, якія эмоцыі ён адчуваў, знаходзячыся на сцэне з улюбёнымі артыстамі.

Не абміну ўвагай і асобную частку публікі, якая чамусьці лічыла, што на канцэрце труба стаяць слупамі і з каменнымі тварамі глядзець на сцэну. А потым яны скардзіліся, што слэм (!) на канцэрце (!!) Hollywood Undead (!!!) гэта рэч недапушчальная, недарэчная і нават абразьлівая! Сур’ёзна? Затое нармалёвым лічылі пасадзіць дзяўчо на плечы ды загарадзіць сцэну дзясяткам чалавек, ці здымаць увесь выступ на мабілачку (напэўна выдатная якасьць атрымалася). У галаве стаяла фраза з гульні WarCraft “трэба больш мабільнікаў!”. Не, ну проста гамон.

Тым часам канцэрт працягваўся. Hollywood Undead прэзентавалі новы трэк Day of the Dead, сышлі на кароценькі час і ядыгралі яшчэ некалькі правераных баявікоў, завяршыўшы выступ круцецкай Hear Me Now. На вялікі жаль, сэтліст был аднолькавы для ўсіх гарадоў, таму чакаць музыкаў на біс не было сэнсу. Але гэта ня значыць, што шоў было шаблонным і нібы «отработали лаве». Зусім не, музыкі выкладаліся на поўную, заўважна атрымлівая задавальненьне ад выступу. Таму сьведчылі й фота з сацыяльных сетак, дзе яны без праблемаў фатаграфаваліся з фэнамі, гулялі па горадзе і выглядалі зусім простымі хлопцамі, якім цікава тое, што яны робяць. Канцэрт скончыўся, людзі разьязджаліся па розных кутках гораду (і краіны) і заставалася толькі спадзявацца, што гэта быў не апошні выступ. Дзякуй усім!

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш

Партал BelMetal распачынае новую незвычайную серыю інтэрв’ю-апытаньняў сярод выбітных прадстаўнікоў беларускай цяжкай сцэны. На гэты раз у межах праекту я зьвярнулася да музыкаў з просьбай узгадаць самую сьмешную/незвычайную/цікавую гісторыю/выпадак, што адбыліся зь імі і іх гуртом за перыяд творчай кар'еры.

Адказы перадаю спадарству падрабязна, у жартоўнай форме і без асаблівай цэнзуры. Адкрывае нашую складанку крамолы, трэшу і шалёнага ўгару выдатны аповед ад Віталя Баброўніча, вакаліста старэйшага дэз-метал гурта Беларусі — Evthanazia A.D.

Гэтую гісторыю асабіста я перачытвала падчас адпачынку на працы кожны дзень за два тыдні, кісла, чырванела, спаўзала пад стол і душылася ад рогату. Прапаную і вашай увазе.

Віталь Баброўніч:

“Мяне часьцяком пытаюцца пра 90-я гады, чым “тая” сцэна адрозьнівалася ад нашага часу. Дык вось, адназначна, у тыя часы былі самыя адвязныя і вясёлыя канцэрты! Пра адзін зь іх я вам зараз і распавяду. Увосені 1994 году гурт Evthanazia A.D. упершыню запрасілі выступіць у іншым горадзе, і быў гэта Бабруйск. Я яшчэ не зьяўляўся пастаянным удзельнікам калектыва, але дамовіўся папрацаваць з хлапцамі на сцэне ў ролі шоўмэна.

Прышпілы пачаліся ўжо ў дарозе. У нас не было грошаў на квіткі, і мы паехалі зайцамі на дызелях, зь перасадкай у вялікім абласным горадзе Гомелі. Пакуль мы чакалі чарговы дызель, вычапілі на вакзале нейкага дзядзьку, якому не было зь кім выпіць. У выніку ён дастаў з валізкі бутэльку бырла, і мы прама там яе прысудзілі (у далейшым гэтая бутэлька зграла злы жарт з другім гітарыстам). Пад канец застольля дзядзька ўжо ва ўсю сьпяваў песьні “Коррозии Металла” і крычаў, што ён асабіста знаёмы з сапраўднымі РОК-зоркамі. Наступны цягнік даўся нам вельмі цяжка. У яго набілася людзей бы ў маршрутку ў гадзіну пік. У выніку мы віселі з інструментамі на поручнях, на галовах у абураных людзей, і гучна крылі анекдоты з мацюкамі. І толькі бубнач схалтурыў – ён проста паставіў свой сольнік на праходзе і спакойна прасядзеў на ім усё 3 гадзіны дарогі.

У Бабруйску нас сустрэлі суворыя хлопцы зь мясцовага рок-клубу, напаілі нейкім дзіўным на смак півам і павялі паказваць сваю “ўстанову”. Рок-клуб — гэта была ве-е-е-е-ельмі гучная назва для старога паўзакінутага кінатэатру без прыкметаў ацяпленьня позьняй восеньню. Але на сцэне стаяў які-ніякі апарацік, прама скажам, увесь на саплях, але паколькі іншых тады і не было, мы сталі падлучацца. Асноўнай праблемай для нас стала адсутнасьць другой бочкі ва ўдарнай устаноўцы (пра кардан мы тады толькі чулі, маўляў, нешта такое ёсьць у буржуяў). Каб вырашыць гэтае пытаньне, нас накіравалі ў кабінет дырэктара. Там мы знайшлі хаератага дзядзьку ў брызентавым плашчы (як высьветлілася, гэта і быў дырэктар рок-клубу), які скрозь заслону паяльнага дыму паказаў нам пальцам на кучу радыёзапчастак:

— Там устаноўка стаіць, недзе павінна быць і бочка.

Нам давялося неяк выграсьці пару вёдраў кандэнсатараў, транзістараў, дроцікаў, лямпачак і яшчэ чорт ведае чаго, але затое мы знайшлі старую бочку і ўзрадавана ўзьнялі яе на пастамент, выклікаўшы зьдзіўленьне ў мясцовых музыкаў:

— Нахрэн вам другая бочка, вы што, на адной граць ня ўмееце?

Праз пару гадзін пачаўся канцэрт. Гледачы ў зале ў асноўным сядзелі на месцах, але перад сцэнай адбываўся сапраўдны ацкі куралес у выкананьні дзясятка панкаў. Як высьветлілася, у Бабруйску ў асноўным пераважала панк-культура, і трэба прызнаць – адпякалі гэтыя хлопцы як у апошні раз. Толькі Evthanazia пачалі граць першую песьню, як у залу ўварваўся нейкі тып з іракезам на галаве і вывярнуў сабе на галаву зьмесьціва бліжэйшай сьметніцы. Пасьля ён ірвануў пад сцэну, да прыстойна апранутых мадам, якія ня толькі ня кінуліся наўцёкі, але проста з сумачкамі ў руках пачалі весела скакаць з усёй гэтай бандай. Паколькі сцэна была вышынёй па калена, а аховы проста не існавала ў прыродзе, на другой кампазіцыі да нас пад ногі вываліліся два чувакі і ў радасным экстазе сталі катацца па ўсёй сцэне і пляваць адзін аднаму ў твар! На гэтым моманце другому гітарысту стала кепска (памятаеце бутэлечку бырла на вакзале на галодны страўнік?), і ён па ціхаму суму блевануў за бліжэйшую запавесу.

Калі пачалася трэцяя кампазіцыя, народ, атрымаўшы ўжо прыстойную дозу музычнага адрэналіну, ірвануў да нас на сцэну і з пачуцьцём выкананага абавязку вырваў нейкі шнур, пасля чаго ўся апаратура ляснула.

Мы стаялі ў поўным ахуе, чакаючы, што тэхніку наладзяць, але шоў скончылася толькі ў Evthanazia. На сцэну тым часам выбег хлапец, падобны да Сіда Вішэза, і з крыкамі «Сюды, дзеўкі!» дастаў чэлес са штаноў, і яму за гэта нічога не было!

Потым незразумела адкуль намалявалася журналістка зь Менску і стала браць інтэрв'ю ў гітарыста, які яшчэ не адышоў ад блёва. Ён галантна адвёў яе ад злашчаснай запавесы і ўручыў касету з нашым першым дэма. Гэтая дзяўчына ў выніку аказала Evthanazia вялізную паслугу, перадаўшы гэтую касету нашаму будучаму менеджару Алегу Баражынскаму, што і дазволіла нам у далейшым пракласьці першую нітачку ў Менск.

Сам канцэрт празь некаторы час працягнуўся, але сыграць нам ужо не далі. Да канца гэтага шабашу хтосьці выклікаў АМАП у бронежылетах, і тыя, бы Рабакопы, выцягвалі абдоўбаных панкаў з прыбіральні. Гэта было высокамастацкае відовішча. Два амапаўцы ў жылетах стаялі на ўваходзе, а з дыму (туалет увесь быў задымлены травой) выходзілі «зомбі», атрымлівалі ў дыню і цягнуліся па падлозе за ногі да выхаду. Нейкім цудам нам пашчасьціла выйсьці адтуль цэлымі і нават са сваім інструментам, але ўражаньняў мы хапнулі па поўнай праграме. Вось такая гісторыя”.

Насьця Quende

Больш цікавых гісторый:
Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance
Рытэрбург ад пачатку і да канца
Разрыў шаблонаў для мазырскага даішніка
Exegutor: прыгоды на ўкраінскай мяжы
Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем

Фота: Аляксандр Гарбацэвіч

Яшчэ гадоў 10 таму, калі б я пачула выраз “праблемы беларускай метал-сцены”, то вельмі б сьмяялася, бо, прабачце калі ласка, але якая наогул метал-сцэна? Так, ведаю, ёсьць гурты накшталт Крамбамбулі, Ляпісаў – толькі гэта ж зусім ня метал, так, нешта хардуюць хлопцы. Праз некаторы час пачула ад знаёмых, што ў Беларусі даволі добра разьвіваецца бок блэк-металу: есьць такія каманды, як Aphoom Zhah, Zaklon, Folkvang – але, калі быць сумленнай, мне да гэтага аніякай справы не было, бо блэк ня вельмі люблю. Такім чынам, доўгі час лічыла, што акрамя паміраючай эстраднай сцэны ды дзіўных, няякасных самапальных гуртоў, што лабаюць у клубах тыпу “угумнозавезьліапаратуру” больш нічога ў нас няма.

Зараз, безумоўна, погляды трошкі зьмяніліся. Апынулася, што метал-сцэна на Радзіме ёсьць і нават не такая тухлая, як здавалася. Напрыклад, узяць тых жа берасьцейскіх Disane, якія робяць смачную мешаніну з трэшу, груву, стоўнеру. Калі ня ведаць, што яны нашыя, то і ніколі не здагадаешся: музыка, голас, паводзіны на сцэне – ўсё на высокім узроўні. Толькі адразу ўзьнікае пытаньне: а колькі чалавек іх ведае? Вось, у гэтым галоўная праблема.

Нашым гуртам вельмі цяжка паказаць сябе нават па-за межамі сваёй вобласьці. Безумоўна, зараз справы паціху ідуць у гору, бо метал-фэстаў становіцца ўсё больш, але гэта ня тое. Музыкаў запамінаюць толькі “свае”, далей пэўнай музычнай суполкі прабіцца цяжка. Тыя ж AC\DC вядомыя ўсім, нават тым, хто такую музыку ня любіць. З нашай сцэнай такое не атрымліваецца. Калі ў вас ёсьць жаданьне паслухаць нешта айчыннае, трэба добра парыцца ў Інтэрнэце, доўга фільтраваць балота нашай цяжкай музыкі. На гэта патрэбен час, якога зараз амаль ні ў каго няма.

На мой погляд, галоўная праблема – адсутнічае піяр гэтай сцэны. Але з іншага боку, на самой справе добрых гуртоў таксама не вялікая колькасьць, але яны, як сусьлік, якога ня бачна, ёсьць і іх трэба неяк выцягваць на паверхню.

На Беларусі схавана шмат скарбаў, варта толькі лепей пашукаць. Прычым, гэта датычыцца ня толькі грошай ды зьліткаў, але і музычнай металічнай “вытворчасьці”. Аднак не ўсё так радасна. Здаецца, ёсьць неблагія каманды, фэны, але пакуль пра беларускую цяжкую сцэну не ўсе ведаюць нават дома, не кажучы пра замежжа. Вось і паспрабуем разгледзець некаторыя хібы айчыннага андэграунду.

Па-першае, калі гаворка ідзе пра беларускую сцэну, адразу паўстае пытаньне: а чым жа яна адрозьніваецца ад іншых? Часам, нічым. Зразумела, ёсьць годныя праекты зь цікавымі ідэямі, і ў той жа час, насамрэч, не хапае адметнасьці як у пляне канцэпцый, так і на узроўні выкананьня. Шмат хто капіруе заходнееўрапейскіх і паўночнаамерыканскіх калег, але ад гэтай імітацыі далёка да сапраўднага аргазму. Трэба шукаць уласны твар і не ляніцца працаваць.

Аднак нельга каціць усе бочкі на музыкаў – яны ўсё ж нешта робяць, пакуль фэны сядзяць дома за кампутарам ды пацягваюць падбадзёрлівыя напоі. А навошта, калі куды цікавее і весялее спажываць іх на якім-небудзь гарачым сэйшэне? Сур’ёзна, ключавы панятак метал-сцэны – рух. Але чамусьці мала хто “варушыцца” ў апошнія часы. Арганізатары імпрэзаў сцьвярджаюць, што займаюцца дабрачыннасьцю і дастаюць грошы з уласных кішэняў, каб неяк ладзіць свята, бо наведвальнікі мерапрыемстваў – нешматлікія і пасіўныя тыпы. Ці то спрацоўвае стэрэатып “у нас нічога добрага зрабіць нельга”? Ва ўсялякім выпадку, не трэба саромецца свайго, а капаць глыбей, шукаць каштоўнасьці для ўласнага слыху і душы.

Дарэчы, каб рабіць скарбы і потым шукаць іх, патрэбны пэўныя прылады: цяжка адчаканіць манету без станка, ці знайсьці яе пасля ў зямлі без металашукальніка. З музыкай тая ж справа: без развітой інфраструктуры далёка не разгарнуцца. Так, у Менску годныя для металу пляцоўкі можна пералічыць на пальцах адной рукі. Канкурэнцыі няма, гаспадары дыктуюць свае ўмовы, і ніхто не зацікаўлены ў тым, каб зрабіць лепш. А потым мы чуем нараканьні па гуку, якасьці абслугоўваньня, цэньніку на піва… Інфармацыйная і фінансавая падтрымка застаюцца на ўзроўні аматараў-энтузіястаў, калі побач суседзі даволі актыўна ўдзельнічаюць у прасоўваньні сваіх музычных падзей (дастаткова ўзгадаць тую ж візавую падтрымку на VILKŲ ŽIEMA ці KILKIM ŽAIBU).



Карацей кажучы, праблемы ёсьць. Але без іх было б не так цікава рухацца наперад. А пакуль што застаецца пажадаць айчынным музыкам плённай працы і адданых фэнаў. Трэба думаць, загляне сонца і ў наша ваконца.

А вы ўвогуле чытаеце нашыя артыкулы? Ці лічыльнікі круцяцца на праглядах фота? Пераважна. Ці не дарма нашыя журналісты пішуць літары, а рэдактары вычытваюць, карэктуюць, вярстаюць… Дык мы прыдумалі вось што.

У адным з артыкулаў BelMetal.org схаваны пароль. І першы, хто яго знойдзе, атрымае квіток на канцэрт Metsatöll і Litvintroll. Гэта назоўнік. Ён упісаны ў тэкст артыкулу і аніяк не вылучаецца зьнешне. Каб яго выявіць, трэба рэальна чытаць матэрыял. Тады вы знойдзеце слова, што выпадае з кантэксту лексічна і па сэнсу.

Патрабаваць перачытаць УВЕСЬ матэрыял BelMetal было б надта жорстка =)

Таму ўмовы такія:

• Пароль схаваны ў артыкуле, апублікаваным зь 1 верасьня 2014 па 1 лістапада 2014. То бок, перыяд — два месяцы.
• Як знайшлі — адпісвайце ў каментары сюды, пад гэты топік: само слова; фразу, дзе яно схаванае, і спасылку на артыкул.
• Першы, хто знайшоў і адпісаўся, выходзіць на сувязь з адміністрацыяй і ўзгадняе атрыманьне свайго бясплатнага квітка.
• Тэрмін ставім да пятніцы 7 лістапада. Гэтага павінна ўдосталь хапіць. Калі не, падоўжым на дзень канцэрту.
• Ну і, вядома, у розыгрышы не прымаюць удзел сябры BelMetal і іх блізкія. Каб адвесьці цень падазронасьці, бо ёсьць мастакі на такія справы :)

Усё. Посьпехаў!

Напярэдадні вялікага сумеснага канцэрту легендарных фолк-метал гуртоў Metsatöll (Эстонія) і Litvintroll (Беларусь), што адбудзецца 8 лістапада ў клубе Re:public, BelMetal трошк пагутарылі зь лідарам Litvintroll Андрэем Апановічам і выпыталі ў яго адказы на самыя цікавыя, падступныя і надзённыя пытаньні.

Аб тым, як складваюцца адносіны ўнутры калектыва Litvintroll, якім чынам гурт апынуўся на падцяпленьні ў славутых Motörhead, чыя была ідэя ладжаньня канцэрту з эстонцамі Metsatöll і як прымаюць беларусаў замежныя калегі па цэху і тамашняя публіка, ты даведаешся з нашага кароценькага, але зьмястоўнага відэаінтэрв’ю.



Відэа: Хольг
Пытаньні падрыхтавала: Насьця Quende

Найлепшы спосаб адзначыць існотны юбілей для гурта, творчая гісторыя якога пераадолела ў гэтым годзе 30-гадовую мяжу — гэта ў чарговы раз падараваць сваім верным прыхільнікам магчымасьць убачыць і пачуць улюбёных музыкаў ужывую. Менавіта таму 4 лістапада легендарны нямецкі гурт Rage ашчасьціў беларускую публіку грандыёзнай канцэртнай праграмай у гонар трыццацігадовага юбілею з моманту нараджэньня калектыва. Створаны ў 1983 годзе і, застаючыся 30 гадоў на адданай службе цяжкога металу, гурт Rage, што распачынаў сваю гісторыю пад назвай Avenger, запісаў 21 паўнафарматны альбом (і гэта без уліку сольнай творчасьці гітарыста-віртуоза Віктара Смольскага!) зладзілі безьліч пасьпяховых канцэртаў з поўнымі заламі, заваявалі сэрцы тысяч фанатаў па ўсім сьвеце і бязьмежную павагу калегаў па сцэне.

Сёньня Rage – адна з найвядомейшых нямецкіх каманд, якая стала сусьветным культам, узорам сапраўднага хэві-металу і «скарбам нацыі», як называюць іх і ў Нямеччыне, і на постсавецкай прасторы, адкуль родам віртуозны гітарыст Rage Віктар Смольскі. 30-гадовая гісторыя гурта — гэта ня проста біяграфія легенды, гэта драматычная і захапляльная гісторыя, споўненая шалёным рытмам падзей і бясконцай смагай творчасьці. Публіка і крытыкі ўпэўнена сыходзяцца ў меркаваньнях, сьцьвярджаючы, што ў Rage не бывае і ня можа быць дрэнных кружэлак. Усё, што выходзіць з-пад пяра гэтых таленавітых музыкаў, можна сьмела адзначаць знакам вышэйшай якасьці.

Вось і двухгадзінны юбілейны канцэрт у Менску чарговы раз давёў гэты тэзіс і ўзрадаваў прыхільнікаў шэрагам бесьсьмяротных хітоў Rage – сталых, насычаных і збалансаваных музычных твораў, якімі можна зь вялікім задавальненьнем песьціць слых. Set This World on Fire, Don't Fear the Winter, Straight to Hell, Enough Is Enough… Мы пачулі як усе нашыя ўлюбёныя кампазіцыі, так і песьні, якія раней альбо зусім не выконваліся музыкамі «жыўцом», альбо прынамсі не выконваліся дзеючым складам. Тут у якасьці прыкладу я магла б прывесьці кампазіцыю The Missing Link, аднак, прыхільнікі правялі грунтоўнае дасьледаваньне і высьветлілі, што ўсё ж гэтую песьню гурт граў у 1994 годзе падчас японскага туру, і адтуль захаваўся бутлег. Але зрэшты – якая розьніца, калі беларускія фаны бачаць легендарнае трыа Rage у такім складзе ўпершыню за трыццаць год творчасьці калектыва. Часамі, заплюшчыўшы вочы, падавалася, што перад слухачамі разгортвалася цэлая метал-опера – так удала гучалі аранжыроўкі Lingua Mortis Orchestra і моцна валілі музыкі Rage. І канешне ж, парадаваў сваімі тэхнічна складанымі сольнымі кампазіцыямі хуткасны ва ўсіх аспектах дзейнасьці віртуоз Віктар Смольскі. Дарэчы, на канцэрце, як вызначылася, мы сьвяткавалі яшчэ адзін прыемны юбілей – 30 год асабістай музычнай кар’еры Смольскага, якая бярэ свой пачатак за савецкімі часамі ў беларускіх “Песьнярах”. Сам Віктар наконт гэтага ўзрадавана зазначыў, што мы нават не ўяўляем, як гэта прыемна – адзначаць дзень народзінаў дома.

Акром Rage менскую публіку радавалі эксклюзіўныя прыемнасьці. Падцяпляў зорных немцаў, прычым выдатна і ў тэму, прагрэсіўна-металёвы гурт Overwind, што прыехаў да нас у госьці па запрашэньні Смольскага з далёкага Краснадара з прэзентацыяй альбому Illustrator. Сярод канцэрту, пакуль я старанна імкнулася і ўгараць пад Rage, і не губляць поглядам у шалёным натоўпе нашага фатографа, да мяне ветліва зьвярнулася эфектная жанчына і папрасіла прапусьціць яе крыху паздымаць, бо хутка павінен нібыта выступаць яе муж. Я спачатку крыху засаромелася, але потым, зусім заблытаўшыся ў думках, усё ж запытала, хто яе другая палова. Такім чынам я і дазналася, хто будзе гэтым самым сюрпрызам, які абяцаў Віктар Смольскі падчас нашай сустрэчы ў нядзелю. Неўзабаве на сцэну выйшаў славуты запрошаны госьць – Сяргей Цярэнцьеў, былы гітарыст гурта “Ария”, дзеючы лідар гурта “Артерия” і даўні добры сябра Смольскага. Разам яны адыгралі кампазіцыю Higher Than the Sky і пасьля пусьціліся ў нястрымны гітарны джэм, а нястомная публіка пад гучныя падбадзёрваньні Піві Вагнера тым часам напрацягу некалькіх хвілін няспынна сьпявала ўлюбёную кампазіцыю. Варта зазначыць, што выканаць гэтую кампазіцыю разам зь Піві да мікрафону выйшаў лідар беларускага гурта Stardust Circus Максім Дуброўскі, і што ні кажы – а франтмэн зь яго выдатны, як датычна вакальных дадзеных, так і энергічнасьці і эмацыйнасьці падачы. Ну і ўдарна завяршаў канцэртную праграму славуты хіт Soundchaser, які разам з Rage зайграў адзін зь лепшых сучасных беларускіх гітарыстаў, заснавальнік рок-школы Discovery (на базе якой, дарэчы, у мінулую нядзелю арганізоўваліся майстар-класы ад Віктара Смольскага) – Аляксандр Kiss.

Ну што дадаць, канцэрт прайшоў проста выдатна! Rage чарговы раз давялі, што адносяцца да тых унікальна тэхнічных гуртоў, якія асабіста я раю лепш адзін раз убачыць на жывую, чым сто разоў пачуць. Цяперашні склад Rage аб'яднаў неверагодна таленавітых музыкаў, што здолелі ў поўнай меры адлюстраваць шматграннасьць небанальнай музыкі ў стылі хэві-метал з элементамі прагрэсіву і класікі, упрыгожанай трэш-металічнымі рыфамі.

І хоць у адрозьненьні ад нядаўняга канцэрту землякоў Rage – гурта Sodom – першыя не запалілі публіку настолькі, каб з залы вывальваліся паўжывыя адчайныя хэдбэнгеры, а ва двары пасьліся на ўсялякі выпадак міліцыя і хуткая дапамога, уменьне не зьмяняць ўласным традыцыям стварэньня алдова-трэшавай атмасферы, не забываючы пры гэтым рабіць акцэнт на высокародным класічным гучаньні, дазволіла Rage прынесьці публіцы як магутную эмацыйную, так і ўзвышана-духоўную асалоду. Наогул, ці тое публіка была больш культурная і цьвярозая, ці тое музыкі гурта больш ушанаваныя, але на сцэну ніхто “па-садомску” шалёна не ламіўся. А калі адзін небарака ўсё ж рызыкнуў – ахоўнікі яго хуценька і бязьлітасна прыбралі з размаху ў натоўп. Сам Піві Вагнер зьдзіўлена ўсхваляў беларускую публіку, кажучы, што эўрапейцам далёка да нашай энергічнасьці, і адзначаў, што DVD з канцэртамі трэба здымаць тут, а не на Wacken’ах усялякіх.

Бяз сумневу, гэта быў адзін з найлепшых па атмасферы канцэртаў, што мне даводзілася наведваць, і думаю, многія слухачы са мною пагадзяцца. Гук, на дзіва, быў вельмі сабе якасны – хаця нахалеры было б наогул ладзіць канцэрт віртуозаў Rage бяз добрага гучаньня? А таму дзякуй арганізатарам “Концерт Холл Групп”, што здолелі такі насуперак усім складанасьцям прывезьці Rage у Менск і зрабілі шоў на вышэйшым узроўні, і вялікі дзякуй музыкам за неверагодныя пазітыўныя ўражаньні ад канцэрту! Яшчэ раз віншуем зь юбілеем і спадзяемся, пагаджаючыся зь Віктарам Смольскім, што наступнага выступу Rage на Беларусі нам ня прыйдзецца чакаць яшчэ трыццаць год, і ў хуткім часе можна будзе ізноўку насалодзіцца сустрэчай з жывой метал-легендай…

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Alex Gorbatsevich

Кожны з вас пры дастатковым прафесійным узроўні і дастатковай адказнасьці можа стаць штатным супрацоўнікам BelMetal.

Грошай мы ня плоцім

Мы сістэматычна смокчам гранты, якія распілоўваем і прапіваем. Жарт =)
Калі сур'ёзна, тых грошай мы і не зарабляем, і спонсараў у нас няма. Прынамсі, пакуль.
Усе штатныя супрацоўнікі і пазаштатныя аўтары ўдзельнічаюць на добраахвотным прынцыпе, а гэта парадку 20 чалавек.

Мы бачым іншыя дывідэнды гэтай працы

• бясплатнае наведваньне канцэртаў,
• магчымасьць напрацоўкі партфоліо для далейшай магчымай паралельнай занятасьці ў аплатных праектах,
• дармовае навучаньне і ўзьняцьце ўзроўню ад тутэйшых людзей,
• уваходжаньне празь BelMetal у вышэйшыя музычныя колы,
• магчымасьць завесьці кучу карысных цікавых знаёмстваў.

Ну і акрамя ўсяго — адчуваньне ўласнай самарэалізацыі ў годнай справе, што варта паставіць вышэй за любыя іншыя дывідэнды.

Метал і Беларусь

Гэта нашыя сьвятыні. Ты павінны гэта разумець на ўзроўні падсьвядомасьці, інакш аніяк. Павінны быць сумленным адказным чалавекам, паважлівым да калег і праекту агулам.
Паспрабуем?

Журналістам:

Пісьменная беларуская мова на дастатковым для выказваньня думак узроўні. І наяўнасьць тых самых думак. Адпаведна нашаму фармату «Метал і Беларусь» у якасьці «тэставага заданьня» прапануецца напісаць і апублікаваць на сайце эсэ на тэму «Праблемы беларускай метал-сцэны». Не абавязкова шмат літар. Мы самі цяпер вырашылі імкнуцца да лаканічнасьці. Ну і ня бойцеся крытыкі. Асабліва па ўзроўню пісьменнасьці. Мы тут самі мову спачатку ведалі на школьным узроўні. І сярод нас няма аніводнага чалавека з адукацыяй журналіста ці лінгвіста. Адное што — у найкарацейшы тэрмін прыйдзецца вывучыць наш уласны тарашкевіцкі правапіс, але як практыка паказвае, тут нічога складанага. І, канешне ж, варыянт «пішу па-руску, перакладайце» не разглядаецца.

Карацей. Калі хочаш быць крутым журналістам найбуйнейшага вузкатэматычнага музычнага СМІ Беларусі — пішы матэрыял па свайму бачаньню праблемаў нашай метал-сцэны і публікуй гэта ў блог "Новае". Кнопка «Далучыць» у верхнім чырвоным меню ля тваёй аватаркі. Не забудзься прыгожа аформіць артыкул.

Фатографам:

Патрабаваньні да тэхнікі:

— апарат зь вялікай матрыцай (ад 4/3")
— наяўнасьць сьветласільнай оптыкі вельмі пажаданая

Калі ў вас ёсьць досьвед у здымцы мерапрыемстваў — у тутэйшыя каментары ці на нашу пошту belmetal.org@gmail.com скідывайце свае прыклады прац.
Не бяда, калі жанр для вас у навінку, але вы адчуваеце, што ўзровень ужо дазволіць перадаць энэргетыку канцэрту, ці хаця б проста хочаце паспрабаваць сябе ў якасьці канцэртнага фатографа. Працаваць трэба будзе ўмець аператыўна і якасна.

Агулам, у каменты сюды, пад гэты артыкул, ці на скрыню belmetal.org@gmail.com адсылаеце наступнае:
— апісаньне тэхнікі (фотаздымач, аб'ектывы);
— лепшыя фота;
— спасылка на партфоліо.

Чым усё гэта пагражае

Найлепшыя кандыдаты будуць уключаныя ў штат, праставяцца, будуць пазнаёмленыя з камандай, умовамі і дэталямі працы і гэтак далей. І ўжо а гэтай субоце, 8 лістапада абраныя журналіст і фатограф наведаюць па акрэдытацыі канцэрт Metsatöll і Litvintroll. Калі вартых ня знойдзецца, што ж… Пойдуць нашыя штатныя, якія гэтым разам атрымалі права адпачыць =)

Калі такі гурт як Combichrist называе свой альбом «We Love You», можа падацца, што калектыў сьцішыў сваю агрэсію і стаў гучаць мякчэй і менш крывава. Аднак ведаючы Combichrist, культавы феномен, які стварае наймагутнейшую сумесь тэхна, індастрыала і мяталу, няцяжка здагадацца, што нічога падобнага не адбылося. Гучны поўнафарматнік калектыву «We Love You» намякае на доўгачаканае і ўпэўненае вяртаньне да музычных вытокаў Combichrist і ўтрымлівае характэрныя для яго зруйнавальныя біты і рэзкі вакал, але ў эмацыйным плане закопваецца яшчэ глыбей. Усе 13 трэкаў адрозьніваюцца бязьлітаснай агрэсіяй і маніякальным электронным гучаньнем. Пачынаючы з жорсткіх удараў «Every Day Is War» і заканчваючы бензапільнай агрэсіяй «Satans Propaganda» і панк-металам «Love Is A Razorblade» — ад кожнага трэка на «We Love You» перахапляе дыханьне.

Альбом «We Love You» пабачыў сьвет 21 сакавіка ў Эўропе і 24 сакавіка ў Велікай Брытаніі на лэйбле Out Of Line Music. Па сутнасьці, навінка ад Combichrist — гэта ня проста выданьне, гэта ўмоўная заява, пазначэньне сваёй дакладнай і выверанай пазіцыі, індыкатар творчага напрамку музыкаў. Альбом «We Love You» адрозьнівае наяўнасьць пэўнага характару і агульнага малюнку, хоць і больш правакацыйнага, чым калі-небудзь раней. Нягледзячы на тое, што Combichrist ужо даўно зь цяжкасьцю можна аднесьці да цёмнай сцэны ў традыцыйным разуменьні, ад альбому дыхае чымсьці па-ранейшаму «сваім», і «сваім» неблагім, хоць і камерцыйна-інкруставаным, нязвыклым.

Дзякуючы выпуску «We Love You», мы даведаліся, як Combichrist глядзіцца ў адзеньні мэйнстрымавага электра-року, часам пераходзячы ў грубую амерыканскую рытміку а-ля Marylin Manson, і часам ладзячы зь сябе псеўда Nine Inch Nails у жаданьні аб'яднаць меладычны гітарна-альтэрнатыўны саўнд з электронікай. Мы даведаліся, што новы Combichrist умее і нагадваць пра сябе звыклымі спосабамі, і ліха апранаць на сябе маскі сваіх сайд-праектаў. Адвязны і хітовы «Maggots at the Party» (дарэчы, менавіта на гэтую кампазіцыю, першую з альбому, быў зьняты відэакліп) стаіць асабняком ад гэтых катэгорый, але прыемна зьдзіўляе сваім напорам і стараннасьцю да адрэналінавага вывяржэньня.



Тым ня менш, хочацца жалезна падкрэсьліць адну істотную дэталь. Пры ўсім устойліва выкананым гуку, пры ўсіх падабраных аранжыроўках, пытаньне цікавасьці «We Love You» застаецца адкрытым. Цяжка не пагадзіцца, што рэліз мае сваю якасную абгортку; аднак па факце, гэта не прагрэс, а крок на гадоў 10-15 назад. І ўсё ж брэнд Combichrist па-ранейшаму ўжо доўгі час прыцягвае ўвагу крытыкаў і слухачоў і пераконвае ў тым, што непрадказальнасьць праекту — яго хранічная характарыстыка, а таму ня варта чакаць, што Combichrist ў кожнай наступнай кружэлцы застануцца закладнікамі адной і той жа формулы.

У падтрымку новага альбому «We Love You» Combichrist, вядомыя звычкай разбураць на канцэртах усё, што трапляецца пад руку і адорваць публіку магутнай энергетыкай, вырашылі аддаць даніну павагі сваёй шалёнай гісторыі серыяй олдскульных канцэртаў, якія нагадаюць прыхільнікам аб электронных каранях калектыву, падчас грандыёзнага гастрольнага туру, які распачаўся вясной 2014 году і ўжо прызнаны самым пасьпяховым у гісторыі гурта.

У рамках тура фаварыты сусьветнай індастрыал-сцэны прыедуць і ў Менск, нагадваю, мерапрыемства адбудзецца 9 лістапада ў клубе Re: Public пры падтрымцы «Концерт Холл Групп». Сустрэчу можна назваць доўгачаканай — беларусы памятаюць, як у 2010 годзе гэты калектыў ударна адкрываў канцэрт Rammstein у «Мінск-Арэне». У праграме выступу Combichrist плануюць зьвярнуцца да сваіх каранёў і зрабіць моцны акцэнт менавіта на электронны складнік сваёй творчасьці – а таму разам з новымі песьнямі будуць выкананыя і вядомыя кампазіцыі зь першых альбомаў у арыгінальным гучаньні.

Напярэдадні канцэрту нямецкага гурта Rage, што адбудзецца ў аўторак, 4 лістапада, у сталічным клубе Re:Public, славуты гітарыст Віктар Смольскі вырашыў прыехаць на Радзіму крыху раней за астатніх музыкаў і па традыцыі зрабіць суайчынцам падарунак у выглядзе унікальных заняткаў і майстар-класу, што ладзяцца, як зазвычай, дзякуючы рок-школе Discovery. Вашая пакорная слуга атрымала магчымасьць асабіста пагутарыць зь Віктарам Смольскім і задаць шэраг адцягненых пытаньняў наконт творчай зайздрасьці, ральлі па Мексіцы і ўплыў раптоўнай славы.

Падчас нашай сустрэчы перш-найперш Віктар Смольскі адзначыў, што заўжды з задавальненьнем прыязджае на Радзіму, і на гэты раз выдатна атрымалася, што зараз у Rage невялічкая пауза ў сусьветным турнэ, і таму ў Смольскага зьявілася магчымасьць затрымацца нарэшце на Беларусі і крыху адпачыць. У рамках туру Rage спачатку аб’ехалі ўсю Эўропу і зусім нядаўна вярнуліся са сьвежымі ўражаньнямі зь Японіі, дзе адыгралі на самым буйным мясцовым фестывалі найвыдатнейшы канцэрт. Пасьля выступу ў Менску Rage чакае двухтыднёвы тур па Расеі, і далейшыя выступы ў розных кропках сьвету ад Азіі да Паўднёвай Амерыкі. Насамрэч, Смольскі зазначыў, што арганізаваць канцэрт у Менску было даволі складана, і па розных прычынах ён некалькі разоў знаходзіўся на мяжы зрыву. Але зрэшты – застаўся ўсяго дзянёк, таму будзем спадзявацца, што абставіны не пасьпеюць зьмяніцца і ў выніку ўсё пройдзе гладка. Тым больш, што Віктар ужо паабяцаў прыхільнікам выбітную шматгадзінную праграму: цудоўны і вельмі прагрэсіўны расейскі гурт Overwind на падцяпленьні, цікавы і нетыповы сэт-ліст Rage, які будзе закранаць усю музычную гісторыю калектыва – ад сусьветна вядомых хітоў да вельмі старых кампазіцый, у тым ліку такіх, якія ніколі не выконваліся на жывых выступах, а таксама прыемны сюрпрыз у выглядзе некалькіх запрошаных гасьцей – вядомых музыкаў зь іншых замежных гуртоў і старых сяброў самога Смольскага.

Ніжэй прапаную спадарству зьмястоўную і шчыра-адкрытую гутарку зь Віктарам Смольскім.

Насьця Quende:

Віктар, наколькі я ведаю, яшчэ да таго, як Вы распачалі граць на гітары, Вы ўжо даволі прафесійна гралі на віяланчэлі і фартэпіяна. Чаму выбар у далейшай творчасьці паў менавіта на гітару?

Віктар Смольскі:

Насамрэч, на фартэпіяна і на віяланчэлі я працягваю граць да сёньняшняга часу, і ва ўсіх трэках, што мы запісваем разам з аркестрам, партыі гэтых інструментаў я прапісваю сам. Калісьці віяланчэль была маім асноўным інструментам. Але аднойчы я хапануў вельмі складаную і непад’ёмную праграму, таму што дужа хацеў граць на канцэрце з прафесійным аркестрам, фанатычна займаўся і, мякка кажучы, крыху “зайграў” правую руку. Я вымушаны быў зрабіць паузу і адпачынак, і выкарыстаў іх для заняткаў на гітары. Такім чынам, у гадоў 11 я вельмі хутка пераключыўся на гітару. Спачатку мне было проста цікава, але пасьля я зразумеў, што з гэтым інструментам мне неяк асабліва зручна і лёгка, і менавіта на гітары я магу ў большай ступені самавыразіцца.

Ды й насамрэч, гітарная рокавая музыка мне заўжды больш падабалася, і граць яе лепш атрымлівалася, а таксама яна была нашмат бліжэй па духу, бо ў гэтай вобласьці значна больш прасторы для імправізацыі. Класічную музыку я вельмі люблю і шаную, але ў плане асабістай творчасьці – гэта быццам рабіць кавер на кагосьці, бо ты заўжды граеш чужую музыку і нібыта вымушаны падпарадкоўвацца чужым стандартам. А мне хацелася сачыняць і граць менавіта сваё.

Насьця Quende:

За працяглы час творчасьці Вам пашчасьціла працаваць са значнай колькасьцю разнастайных, вельмі разнапланавых таленавітых музыкаў са шматлікіх гуртоў і краінаў сьвету. Хто вам найбольш запомніўся і каго б цікавага маглі вылучыць? Зь кім было найбольш прыемна працаваць, магчыма, зь кімсьці засталіся сябрамі?

Віктар Смольскі:

Напрыклад, аднойчы я рабіў сольны тур, падчас якога граў з бас-гітарыстам Billy Sheehan з гурта Mr. Big. Гэта адзін з найлепшых рок-басістаў у сьвеце, асоба, якая мяне вельмі цікавіла, асабліва ў музычным плане. На сцэне зь Billy Sheehan было вельмі цікава, я адкрыў для сябе шмат новага і пераняў пэўныя моманты. Хаця насамрэч, сярод музыкаў, зь якімі я граю і раблю студыйную працу не для Rage і сваіх асабістых праектаў, а калі я выконваю ролю запрошанага музыкі – сустракаюцца проста казачныя віртуозы. Сусьветная эліта, прыкладна, такія бубначы, як Dennis Chambers ці гітарыст Shawn Lane, у якога я шмат чаму ў плане граньня навучыўся… І тое, што я перасёкся ў жыцьці з усімі гэтымі жывымі легендамі – проста фантастыка!

Насьця Quende:

А ці ёсьць гітарысты, якім Вы ва ўсіх аспектах па-добраму зайздосьціце?

Віктар Смольскі:

Ведаеш, я нікому не зайздрошчу, бо ў кожнага сваё жыцьцё і лёс. І часамі найлепшыя музыкі бываюць насамрэч не такія ўжо і шчасьлівыя, таму зайздросьціць ім бессэнсоўна. Зайздрасьць наогул пачуцьцё… скажам, неабавязковае.

Насьця Quende:

Уявіце, што гарыць ваша хата ці студыя – якую гітару Вы б ратавалі першай? Ці ёсьць у Вас улюбёныя інструменты?

Віктар Смольскі:

Натуральна, у мяне ёсьць дзьве ўлюбёныя гітары, якія я, дарэчы, практычна ніколі не важу ў турнэ. Гэта менавіта студыйныя гітары, на якіх я запісваю 70-80 адсоткаў усіх студыйных прац. Гэтыя інструменты ручной працы, зробленыя на замову асабіста для мяне (прычым даўно: адной гітары 15 гадоў, другой 10 гадоў) фірмай Seagull Guitars, унікальныя – ніхто ня ведае, чаму яны так выдатна і своеасабліва гучаць. Мо нейкія пупышкі на дрэвах правільна састыкаваліся з датчыкамі, і ў выніку атрымаліся геніяльныя інструменты, якія вельмі добра гучаць і іх немагчыма замяніць:) Гук вельмі спецыфічны і ўдалы і нейкім чынам нават характарызуе мяне – гэта маё гучаньне за апошнія 15 год. Дзякуючы гэтым інструментам я выпрацаваў свой непаўторны стыль гучаньня, таму, канешне ж, яны для мяне бескаштоўныя.

Насьця Quende:

Ці было такое, што, пераслухоўваючы свае старыя запісы, Вы саромеліся і маглі нават жахнуцца?

Віктар Смольскі:

Дзякуй богу, не. Я насамрэч вельмі ганаруся тым, што запісаў і адыграў, і мне ня сорамна ні за адну ноту. Натуральна, зараз я б сыграў значна лепш, чым 20 гадоў назад, але на той час гэта было максімальнае, што я мог зрабіць і што мне дазваляў тэхнічны ўзровень. Ведаеш, я заўжды быў, як бы мовіць, бескампрамісным у адносінах да асабістай творчасьці, і калі штосьці мне не падабалася тады, то я гэта папросту не запісваў і не выпускаў.

Насьця Quende:

Калі ў Вас апошні раз прасілі аўтограф, і калі Вы самі апошні раз прасілі аўтограф у іншых музыкаў?

Віктар Смольскі:

Ну ў мяне рэгулярна пытаюць аўтографы (у гэты самы момант у шкляныя дзьверы ціхенька стукае шаноўны спадар арганізатар нашае сустрэчы Аляксандр Kiss і, ківаючы на нецярплівы натоўп і чаргу за гэтымі самымі аўтографамі, усім сваім выглядам намякае, што мне трэба закругляцца)… А я, шчыра кажучы, неяк ніколі сам не прасіў. Канешне, мне падабалася вялікая колькасьць музыкаў, і я імкнуўся зь імі пры магчымасьці асабіста пагутарыць, але напэўна, ў мяне не было так званых ідалаў, і я ня быў анічыім ярым фанатам.

Насьця Quende:

Распавядзіце пра Вашыя музычныя густы? Наколькі яны супадаюць з захапленьнямі іншых удзельнікаў Rage?

Віктар Смольскі:

Насамрэч, я слухаю вельмі шмат рознай музыкі. Гэта крыху адрозьніваецца ад таго, чым захапляюцца наш бубнач Андрэ Хільгерс і басіст Піві Вагнер (яны цікавяцца ў большай ступені рокам і класікай). А я люблю паслухаць і цяжкі рок, і стары добры джаз, і наогул – любую якасна і прафесійна зробленую музыку. Створаную, канешне ж, рукамі, бо ня дужа паважаю камп’ютэрную папсу і не разумею рэп.

Насьця Quende:

Якім чынам, на Ваш погляд, на сучасных музыкаў уплывае слава, посьпех і грошы?

Віктар Смольскі:

Я думаю, адказ на першую палову пытаньня крыецца ў тым, як да гэтай самай славы прыйсьці. Сама слава музыкаў не псуе, псуе хуткая слава. Калі хтосьці імкліва ўзьлятае і становіцца зоркай, ён пачынае… “зорнічаць”. А калі чалавек прайшоў нармальны, эвалюцыйны, цяжкі шлях зь інвеставаньнем часу і фінансавых сродкаў, старанных заняткаў і плённай працы, калі пакрыху ўзрастаў – гэтым можна ганарыцца, і ў такім выпадку напрацаваная слава – выдатная рэч.

Што да грошаў – яны стоадсоткава дапамагаюць наогул існаваць і даюць магчымасьць часам жыцьцём яшчэ й насалоджвацца. Але колькасьць іх шчасьлівым ня робіць. Натуральна, трэба зарабляць, бо гэта дае свабоду. А я лічу, што мець магчымасьць быць свабодным – гэта вельмі істотна, таму ў мэтах атрыманьня асабістай незалежнасьці ня бачу нічога дрэннага ў працы і атрыманьні за яе суадноснай узнагароды.

Насьця Quende:

Ну і, канешне ж, я не магу не запытацца наконт Вашага захапленьня аўтагонкамі. Распавядзіце чытачам, што наконт апошніх перамог на чэмпіянатах, у якім стане гэтая частка Вашага жыцьця знаходзіцца зараз, і калі абудзіўся інтарэс да гоначнай хуткасьці і падобнага шляху атрыманьня адрэналіну?

Віктар Смольскі:

Маё захапленьне аўтагонкамі распачалося даўно, у маладосьці, яшчэ пад менскам на славутай Баравой, дзе мы з хлапцамі забаўляліся на машынках “Эстонія”. Але пасьля, калі я зьехаў у Нямеччыну, я нечакана атрымаў магчымасьць ажыцьцявіць сваю мару. Неўзабаве я скончыў ралійную школу і акадэмію мотаспорту і атрымаў прафесійную адукацыю і інтэрнацыянальную ліцэнзію. Спачатку я выступаў як прыватны гоншчык на асабістым аўто з асабістай камандай. Пасьля стаў пакрыху прабівацца і выйграваць, і нарэшце мяне заўважылі і запрасілі ў нацыянальную каманду.

І вось апошнія 15 гадоў гонкі – мая другая прафесія. Паралельна стварэньню музыкі я ганяю ўсё больш і часьцей, бяру ўдзел у ральлі, колавыя гонкі вельмі добра пайшлі, быў у мяне нават досьвед шматдзённых гонак па ўсёй Мексіцы (гэта нешта кшталту ральлі Парыж-Дакар). У гэтым годзе я заваяваў 6 перамог – такога посьпеху раней не было яшчэ ніколі! Каманда, натуральна, вельмі расчаравалася і нават раззлавалася, што я спыніў удзел у чэмпіянаце, бо ў мяне была рэальная магчымасьць яго выйграць, але я зьехаў з-за запланаванага сусьветнага туру з Rage. Так што, насамрэч, усё больш чым выдатна ў абедзьвух сферах маёй дзейнасьці, і на дадзены момант я нават ня ведаю, чаго больш на маіх паліцах – кубкаў ці кружэлак…

Пакуль піпл шалеў на Sodom, з другога боку краіны адбываліся зусім іншыя справы. Мы тут вырашылі наведаць Гомель. Выбітнае шоў у калыске беларускага цяжмету — The Greatest Reunion. Вечарам 31 кастрычніка па-над Сожам таксама было сьпякотна. Лепшыя гомельскія гурты, лазьня ў зале, sold out яшчэ раніцай перад канцэртам, сумныя фанаты, якія хочуць набыць квіток з рук за любы кошт. І калі хто сумняваўся, ці магчыма вярнуць атмасферу сярэдзіны мінулага дзесяцігодзьдзя, на канцэрце ўсе сумневы былі разьвеяныя.

ГЦК у гэты вечар сустракаў гасьцей выдатным гукам, стартам хвіліна ў хвіліну і фенаменальнай адсутнасьцю чэргаў. Калі ўлічваць той факт, што зала была забітая бітком, а ўваход быў толькі праз маленькую лесьвіцу – гэта вельмі дзіўна. Людзі ўкамплектавалі танцпляц яшчэ да пачатку і зь нецярпеньнем чакалі выступоўцаў.

Першымі на сцэне зьявіліся Контур, рамантыкі з пранікнёнымі тэкстамі. У свой час гурт ірваў танцпляцы па ўсёй краіне, маючы ў арсенале два вельмі моцныя альбомы. У апошні раз мелі пэўныя траблы ў складзе, але на сёньняшні дзень яны гатовыя ізноў паказаць сябе на ўсю моц. І людзі чакалі Контур, зала сьпявала разам зь імі прыпевы і кавалкі куплетаў і задаволена падтрымлівала ўлюбёны гурт. Беларускі Dead by April з адным вакалістам? А няхай бы і так!

Кароценькая паўза і на сцэне зьяўляюцца другія дыназаўры гомельскай сцэны – гурт Zv!k. Дзесяць гадоў таму гурт турыў па фэстах і канцэртах па ўсіх суседніх краінах, ня кажучы пра папулярнасьць на Радзіме. Менавіта такі кор быў модным тады, калі на танцплячы не круцілі незразумелыя вяртухі, а жорстка слэмілі. Вось як і зараз, настальгуючы па тых часінах на танцпляцы з дзеламітамі тварамі штурхаліся маладзёны, аграменныя мужыкі з бародамі, дзяўчаткі і нават адзін баскетбаліст. Zv!k – падабаецца.

Далейшае дзейства ў маёй галаве ператварылася ўжо ў карагод выдатнай якасный музыкі. Ацетилен – алдовыя гомельскія панкі, ужо без іракезаў, але з тым жа запалам выдалі нам порцыю алдовага нізкаякаснага (зразумела, у добрым сэнсе) панку; для аматараў хэві нечаканым сюрпрызам была прысутнасьць гурта Символ власти, які хай нядоўга, але якасна раскачаў танцпляц; пад нятленныя рэчы Thelema ўсе разам апантана трэсльлі галовамі. M.L.A. накіравалі нас у Рыа-дэ-Жанэйра, сваім качавым выступам рыхтуючы да двух цьвікоў праграмы – TT’34 і Rasta.

Перад выступам тэтэшак я выйшаў на вуліцу, каб удыхнуць трошкі паветра і навесьці парадак у галаве. Ля ГЦК дзяжурыла некалькі нарадаў міліцыянтаў, побач зь якімі спакойна палілі наведвальнікі і ніхто нікому не перашкаджаў. Каля трэці людзей тусіла ўнізе ў холе, і я так да канца і ня змог уявіць, што было б, калі ўсіх гэтых людзей запусьціць у залу. Абяцаная лазьня? Наступны гурт з задачай справіўся і з тымі людзьмі, якія былі.

TT’34 у гэты вечар гралі з вакалістам, зь якім запісалі самы выбітны альбом – «Грубый помол». Аляксандра Пацёмкіна чакалі, яго прозьвішча крычалі ўсёй залай і ён канечне не падвёў. Зь першай жа «Пиздец» зала ашалела. Не, сапраўды, на такой плошчы квадратных метраў я слэм яшчэ ня бачыў. Па ўсім танцпляцы лёталі людзі, ён мітусіўся адзіным камяком, людзі скочылі са сцэны, а музыкі дадавалі полымя ў вагонь усё больш хітовымі рэчамі. «Сука», «Бум», «Черная метка» — менавіта тое, чаго хацелі слухачы. Гук быў выдатны, як і на працягу ўсяго канцэрту, за што асобны дзякуй арганізатарам. Пацёмкін заклікаў угараць так, каб пот цёк нават са столі. Я не зьвярнуў увагі, ці атрымалася яно, але ў зале была сапраўдная лазьня. Тэмпература звонку адрозьнівалася градусаў на 30, таму частка людзей літаральна баялася зайсьці ў залу, назіраючы за выступам ля дзьвярэй.

Rasta не спатрэбіўся доўгі час на наладку і пад Lemma музыкі адзін за адным выйшлі на сцэну. Origin of Me, феерверк і панесьліся так настальгічна знаёмыя хіты. Не забыліся таксама пра Meridium, выканаўшы Fallen і Lifelong Eclipse. One of Them і Blast – абавязкова. Музыкі фарсілі ў фірмовым мерчы, якога, дарэчы, вельмі бракавала. Я б набыў з задавальненьнем. Падчас усяго выступу з твару не сыходзіла задаволеная настальгічная ўсьмешка, а з галавы ўспаміны тых безтурботных часінаў, калі выступы Rasta не былі рэдкай зьявай. І здаецца былі даўжэй, таму што скончылася ўсё неяк занадта хутка. Можна, мне проста гэта падалося, таму што на гадзінніку была ўжо адзінаццатая гадзіна. Каверам Enjoy the Silence была пастаўленая кропка, а людзі, якія ў слэме купаліся ў дажджу з блясьцяшак, усё не маглі ў гэта паверыць.

Сапраўды, не хацелася б, каб гэты вечар сканчаўся так хутка. Ня ведаю, ці ёсьць сэнс спадзявацца на паўтор, але чаму б і не? Дзякуй оргам за сьвята і вандроўку ў дзяцінства і назад. І ўсім-усім, хто зрабіў гэтае сьвята!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка