Праблемы беларускай метал-сцэны. Уводзіны

Апублікавана 6 лістапада 2014, 15:04 у Пясочніца

На Беларусі схавана шмат скарбаў, варта толькі лепей пашукаць. Прычым, гэта датычыцца ня толькі грошай ды зьліткаў, але і музычнай металічнай “вытворчасьці”. Аднак не ўсё так радасна. Здаецца, ёсьць неблагія каманды, фэны, але пакуль пра беларускую цяжкую сцэну не ўсе ведаюць нават дома, не кажучы пра замежжа. Вось і паспрабуем разгледзець некаторыя хібы айчыннага андэграунду.

Па-першае, калі гаворка ідзе пра беларускую сцэну, адразу паўстае пытаньне: а чым жа яна адрозьніваецца ад іншых? Часам, нічым. Зразумела, ёсьць годныя праекты зь цікавымі ідэямі, і ў той жа час, насамрэч, не хапае адметнасьці як у пляне канцэпцый, так і на узроўні выкананьня. Шмат хто капіруе заходнееўрапейскіх і паўночнаамерыканскіх калег, але ад гэтай імітацыі далёка да сапраўднага аргазму. Трэба шукаць уласны твар і не ляніцца працаваць.

Аднак нельга каціць усе бочкі на музыкаў – яны ўсё ж нешта робяць, пакуль фэны сядзяць дома за кампутарам ды пацягваюць падбадзёрлівыя напоі. А навошта, калі куды цікавее і весялее спажываць іх на якім-небудзь гарачым сэйшэне? Сур’ёзна, ключавы панятак метал-сцэны – рух. Але чамусьці мала хто “варушыцца” ў апошнія часы. Арганізатары імпрэзаў сцьвярджаюць, што займаюцца дабрачыннасьцю і дастаюць грошы з уласных кішэняў, каб неяк ладзіць свята, бо наведвальнікі мерапрыемстваў – нешматлікія і пасіўныя тыпы. Ці то спрацоўвае стэрэатып “у нас нічога добрага зрабіць нельга”? Ва ўсялякім выпадку, не трэба саромецца свайго, а капаць глыбей, шукаць каштоўнасьці для ўласнага слыху і душы.

Дарэчы, каб рабіць скарбы і потым шукаць іх, патрэбны пэўныя прылады: цяжка адчаканіць манету без станка, ці знайсьці яе пасля ў зямлі без металашукальніка. З музыкай тая ж справа: без развітой інфраструктуры далёка не разгарнуцца. Так, у Менску годныя для металу пляцоўкі можна пералічыць на пальцах адной рукі. Канкурэнцыі няма, гаспадары дыктуюць свае ўмовы, і ніхто не зацікаўлены ў тым, каб зрабіць лепш. А потым мы чуем нараканьні па гуку, якасьці абслугоўваньня, цэньніку на піва… Інфармацыйная і фінансавая падтрымка застаюцца на ўзроўні аматараў-энтузіястаў, калі побач суседзі даволі актыўна ўдзельнічаюць у прасоўваньні сваіх музычных падзей (дастаткова ўзгадаць тую ж візавую падтрымку на VILKŲ ŽIEMA ці KILKIM ŽAIBU).



Карацей кажучы, праблемы ёсьць. Але без іх было б не так цікава рухацца наперад. А пакуль што застаецца пажадаць айчынным музыкам плённай працы і адданых фэнаў. Трэба думаць, загляне сонца і ў наша ваконца.