Metal All Stars
Апублікавана
у
Рэпартажы
128 Фота
Памятаеце, як пачынаўся Metal All Stars? Гэтыя афішы ды інфу ў нэце, што да нас завітае вельмі моцны склад рознакалібровых музыкаў? Канцэрт быў прызначаны на 1 красавіка, мы бачылі такія імёны, як Rob Halford, Tom Araya, Marty Friedman, Phil Anselmo, Nick Menza ды Cronos. Я нездарма ўзгадаў менавіта іх, таму што лайн-ап грандыёзнага шоў усё скарочваўся ды скарочваўся, нібыта над арганізатарамі завіс праклён гэтага 1 красавіка, і лёс такім чынам “петрасяніць” зь імі ды з намі – фанатамі гэтых ужо немаладых мужыкоў. Тым ня менш, імпрэза адбылася, нам паспрабавалі падсалодзіць горкую пілюлю прывозам Vince Neil’a, але ж хто ведаў, што ён настолькі эпічна прасрэ свой рэйс да нашага ветлівага Менску… Акрамя вышэй пералічаных асоб, да нас такі даехала ўся куча-мала зорак металу, і гэта насамрэч вельмі файна!
Яшчэ быў вельмі моцны прыкол, аргі вельмі добра інфармавалі аб тым, што вось яшчэ адной зоркі ня будзе, але чамусьці не сказалі, што мы ўбачым на гэтым шоў Rhino, Сьмірнова (гітарыст такі рускі, зараз з U.D.O. працуе) і увесь гурт Ross The Boss’a. Я аптыміст і таму лічу, што гэта было невялічкай прыемнай неспадзяваначкай, каб не было так горка з-за адмены ўдзелу астатніх музыкаў.
Пра цудоўнае і крутое Pre-Party, як яйкі Zakk Wylde’a было ўсё расьпісана крыху раней, таму давайце пра саму імпрэзу. Аўтар крыху дурань і ня ведае ўсіх музыкаў, таму надта ня кпіце. Крутое шоў катаецца са сваім крутым падцяпленьнем, таму ўсе мы мелі магчымасьць зацаніць гурт былога гітарыста Manowar пад назвай Death Dealer, яны адлабалі свайго матэрыялу, а таксама выдатна завалілі Hail and Kill. Вакаліст здалёк быў ну выліты Rob Halford, а разам зь ягонымі фішкамі вакалу – дык увогуле падабенства было выдатнае. Той самы вакаліст Sean Peck потым абвяшчаў выхад усіх зорак.
Першай выступала такая ўся цікавая ды фігурыстая Kobra Paige, на вялікі жаль, нічым іншым акрамя выгляду яна мяне не зачапіла. Песьня Fear Of The Dark безумоўна – не яе песьня і ейнаму вакалу не пасуе. З Kings Of Metal і Symphony Of Destruction у Кобры выйшла значна лепей, але таксама на мяне не зрабіла аніякага ўражаньня. І дзе быў яе ўласны рэпертуар, акрамя адной песьні?
Эстафету пераняў Brian Fair з Shadows Fall, але ганьба мне, бо я ня ведаў аніводнай песьні. Жвавы мужык ды круты франтмэн, ён змог узяць публіку за яйкі і нават няблага сьціснуць іх. Не аматар такога музла, але Brian чапляў сваёй харызмай і шалёнай энергетыкай. Няблага ён прасьпяваў і Raining Blood – тут ужо ўсім стала зусім добра, але канечне ня Slayer.
Потым быў наш з вамі стары і добры знаёмы Udo, які ўжо ня мог нічога залажаць і адваліў як заўсёды — выдатна, якасна ды энергічна. Паскакалі, патрэслі бошкамі ды козамі, ён таксама крута ўзаемадзейнічаў з натоўпам. Сьпелі разам Metal Heart, Animal House, Balls To The Wall і Fast As A Shark. Тут яму будуць заўсёды рады, таму рабі новы альбом і давай хутчэй у Менск! Такі дзед ніколі ня можа прыесцца, а мы каціруем якасны метал у якасным выкананьні.
Спадар немец выдатна разварушыў танцпляц для спадара бразільца, так, гэта быў Max Cavalera, зь якім мы небядова тусанулі перад імпрэзай ды нават узялі нейкае інтэрв’ю, але аб гэтым у наступным топіку. Калі Макс троху і раздаўся ў целе, то застаўся такім жа вар’ятам і прымусіў усіх скакаць з самай першай песьні. Ён залупіў Refuse/Resist, Back To The Primitive, Roots Bloody Roots ды Eye For An Eye. Інсайдеры гавораць пра наўнасьць ня толькі месцаў слэму, але і нават сёркл-пітаў. Балюча не было, было крута і вельмі сьпякотна, цела адгукнулася толькі на наступны дзень, ну і пёс зь ім, усё роўна добра.
Joe Beladonna таксама ня даў градусу весялосьці апусьціцца ніжэй і так сходу заваліў Madhouse, так заваліў, што зламаў мікрафон. Выглядала па-металічнаму сувора ды ўгарна. Medussa таксама вельмі добра зайшла, Joe скакаў, лётаў па сцэне, строіў рожы ды ўсімі астатнімі сродкамі зараджаў нашыя батарэйкі металічнай энергіяй. Мужык малайца, ушанаваў памяць Dio, а які лепшы спосаб успомніць легендарнага франтмэна? Выдатна выканаць ягоную песьню і не забыцца паказваць казу як мага часьцей. Я проста заўсёды ўлятаў ад рыфа Man On The Silver Mountain. Выдатна адыгралі адзін з маіх улюбёных трэкаў Rainbow, дзякуй, пан Belladona! На Rainbow было вырашана не спыняцца, таму мы ўсе разам пасьпявалі TNT ад аўстралійцаў AC/DC, а таксама выдатна паскакалі пад яе.
І вось надышоў момант, якога я чакаў больш за ўсё, выйшаў heavy metal здаравяк, гітарыст, вакаліст і проста вельмі-вельмі круты дзядзька Zakk Wylde. Менавіта ён паказаў, у каго тут самыя вялікія яйкі, граў на гітары як метал-монстар, граў рукамі і нават зубамі. Калі я слухаў гэтыя запілы, то разумеў, што мой мозг мяне пакідае, кудысьці сыходзіць, і яго ўвесь запаўняе музыка. Разам з Blasko яны вальнулі культавыя песьні майго ўлюбёнага Black Sabbath, выдатнае выкананьне. Ну і ён, канечне, ня Ozzy, але прасьпяваў вельмі крута. На N.I.B. мы ўсе дружна скакалі і як шалёныя равелі “Оўе”, акрамя таго былі выкананыя такія мега-рэчы, як Into The Void, Faires Wear Boots, War Pigs, а таксама адна песьня Black Label Society — Stillborn. І ня трэба тут, што Zakk задзёўб запіламі, ён адпрацоўваў час Vince Niel’a, а таксама даў магчымасьць, хоць яго паслухаць крышачку болей, чым астатніх. Як мы аргазмавалі ўсёй рэдакцыяй – ёсьць нават пост у вядомай сацыяльнай сетцы!
Сказаць норм, крута, файна, выдатна… ці ражно, лайно, вярніце мне мае грошы – гэта ўвогуле не сказаць нічога. Гэта трэба бачыць, адчуваць ды дыхаць гэным. Увесь Палац Спорту прасякнуўся гэтым духам, духам дакрананьня да сваіх мараў, калі ты бачыш усіх іх на адной сцэне за нейкія тры хвіліны. Гэта як міні-фэст, калі шмат усяго вельмі “смачнага” ды цікавага – і ты ўсё гэта ўбіраеш. У нейкі момант здавалася, што ад эмоцыяў парве, бо столькі тлустых рыфаў ды heavy metal сьпеваў вельмі цяжка адразу ўмясціць у сябе.
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка
Яшчэ быў вельмі моцны прыкол, аргі вельмі добра інфармавалі аб тым, што вось яшчэ адной зоркі ня будзе, але чамусьці не сказалі, што мы ўбачым на гэтым шоў Rhino, Сьмірнова (гітарыст такі рускі, зараз з U.D.O. працуе) і увесь гурт Ross The Boss’a. Я аптыміст і таму лічу, што гэта было невялічкай прыемнай неспадзяваначкай, каб не было так горка з-за адмены ўдзелу астатніх музыкаў.
Пра цудоўнае і крутое Pre-Party, як яйкі Zakk Wylde’a было ўсё расьпісана крыху раней, таму давайце пра саму імпрэзу. Аўтар крыху дурань і ня ведае ўсіх музыкаў, таму надта ня кпіце. Крутое шоў катаецца са сваім крутым падцяпленьнем, таму ўсе мы мелі магчымасьць зацаніць гурт былога гітарыста Manowar пад назвай Death Dealer, яны адлабалі свайго матэрыялу, а таксама выдатна завалілі Hail and Kill. Вакаліст здалёк быў ну выліты Rob Halford, а разам зь ягонымі фішкамі вакалу – дык увогуле падабенства было выдатнае. Той самы вакаліст Sean Peck потым абвяшчаў выхад усіх зорак.
Першай выступала такая ўся цікавая ды фігурыстая Kobra Paige, на вялікі жаль, нічым іншым акрамя выгляду яна мяне не зачапіла. Песьня Fear Of The Dark безумоўна – не яе песьня і ейнаму вакалу не пасуе. З Kings Of Metal і Symphony Of Destruction у Кобры выйшла значна лепей, але таксама на мяне не зрабіла аніякага ўражаньня. І дзе быў яе ўласны рэпертуар, акрамя адной песьні?
Эстафету пераняў Brian Fair з Shadows Fall, але ганьба мне, бо я ня ведаў аніводнай песьні. Жвавы мужык ды круты франтмэн, ён змог узяць публіку за яйкі і нават няблага сьціснуць іх. Не аматар такога музла, але Brian чапляў сваёй харызмай і шалёнай энергетыкай. Няблага ён прасьпяваў і Raining Blood – тут ужо ўсім стала зусім добра, але канечне ня Slayer.
Потым быў наш з вамі стары і добры знаёмы Udo, які ўжо ня мог нічога залажаць і адваліў як заўсёды — выдатна, якасна ды энергічна. Паскакалі, патрэслі бошкамі ды козамі, ён таксама крута ўзаемадзейнічаў з натоўпам. Сьпелі разам Metal Heart, Animal House, Balls To The Wall і Fast As A Shark. Тут яму будуць заўсёды рады, таму рабі новы альбом і давай хутчэй у Менск! Такі дзед ніколі ня можа прыесцца, а мы каціруем якасны метал у якасным выкананьні.
Спадар немец выдатна разварушыў танцпляц для спадара бразільца, так, гэта быў Max Cavalera, зь якім мы небядова тусанулі перад імпрэзай ды нават узялі нейкае інтэрв’ю, але аб гэтым у наступным топіку. Калі Макс троху і раздаўся ў целе, то застаўся такім жа вар’ятам і прымусіў усіх скакаць з самай першай песьні. Ён залупіў Refuse/Resist, Back To The Primitive, Roots Bloody Roots ды Eye For An Eye. Інсайдеры гавораць пра наўнасьць ня толькі месцаў слэму, але і нават сёркл-пітаў. Балюча не было, было крута і вельмі сьпякотна, цела адгукнулася толькі на наступны дзень, ну і пёс зь ім, усё роўна добра.
Joe Beladonna таксама ня даў градусу весялосьці апусьціцца ніжэй і так сходу заваліў Madhouse, так заваліў, што зламаў мікрафон. Выглядала па-металічнаму сувора ды ўгарна. Medussa таксама вельмі добра зайшла, Joe скакаў, лётаў па сцэне, строіў рожы ды ўсімі астатнімі сродкамі зараджаў нашыя батарэйкі металічнай энергіяй. Мужык малайца, ушанаваў памяць Dio, а які лепшы спосаб успомніць легендарнага франтмэна? Выдатна выканаць ягоную песьню і не забыцца паказваць казу як мага часьцей. Я проста заўсёды ўлятаў ад рыфа Man On The Silver Mountain. Выдатна адыгралі адзін з маіх улюбёных трэкаў Rainbow, дзякуй, пан Belladona! На Rainbow было вырашана не спыняцца, таму мы ўсе разам пасьпявалі TNT ад аўстралійцаў AC/DC, а таксама выдатна паскакалі пад яе.
І вось надышоў момант, якога я чакаў больш за ўсё, выйшаў heavy metal здаравяк, гітарыст, вакаліст і проста вельмі-вельмі круты дзядзька Zakk Wylde. Менавіта ён паказаў, у каго тут самыя вялікія яйкі, граў на гітары як метал-монстар, граў рукамі і нават зубамі. Калі я слухаў гэтыя запілы, то разумеў, што мой мозг мяне пакідае, кудысьці сыходзіць, і яго ўвесь запаўняе музыка. Разам з Blasko яны вальнулі культавыя песьні майго ўлюбёнага Black Sabbath, выдатнае выкананьне. Ну і ён, канечне, ня Ozzy, але прасьпяваў вельмі крута. На N.I.B. мы ўсе дружна скакалі і як шалёныя равелі “Оўе”, акрамя таго былі выкананыя такія мега-рэчы, як Into The Void, Faires Wear Boots, War Pigs, а таксама адна песьня Black Label Society — Stillborn. І ня трэба тут, што Zakk задзёўб запіламі, ён адпрацоўваў час Vince Niel’a, а таксама даў магчымасьць, хоць яго паслухаць крышачку болей, чым астатніх. Як мы аргазмавалі ўсёй рэдакцыяй – ёсьць нават пост у вядомай сацыяльнай сетцы!
Сказаць норм, крута, файна, выдатна… ці ражно, лайно, вярніце мне мае грошы – гэта ўвогуле не сказаць нічога. Гэта трэба бачыць, адчуваць ды дыхаць гэным. Увесь Палац Спорту прасякнуўся гэтым духам, духам дакрананьня да сваіх мараў, калі ты бачыш усіх іх на адной сцэне за нейкія тры хвіліны. Гэта як міні-фэст, калі шмат усяго вельмі “смачнага” ды цікавага – і ты ўсё гэта ўбіраеш. У нейкі момант здавалася, што ад эмоцыяў парве, бо столькі тлустых рыфаў ды heavy metal сьпеваў вельмі цяжка адразу ўмясціць у сябе.
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка
2 каментара
Наконт Сьмірнова дзіка згодны. Хлопец працуе па-зорнаму, узорна.