avatar

Ударнiк «Equilis» пра натхненьне й выкладаньне
Апублікавана у Інтэрв'ю

Звычайна гадоў у шаснаццаць хлопчыкi пачынаюць разумець, што дагэтуль жылi неяк ня так, i ў большасьцi зьнянацку зьяўляецца жаданьне навучыцца граць на гiтары. Так было заўжды. Усе павальна хочуць быць тварам гурта, фактурна трэсьцi хаерам, выдаваць смачныя салякi ды яшчэ й сьпяваць, як металёвыя богi. Але сёньня мы пагутарым зь юнаком, каторы, нягледзячы на сваю салодкую зьнешнасьць, зь якой можна ня тое што быць франтмэнам, а нават стаяць на сцэне, нiчога не рабiць – i купацца ў промнях славы, абраў для сябе iнструмент, якi нi дома на сьцяну не павесiш, нi ў вандроўку ня возьмеш. Ён схаваўся на галёрцы за талеркамi й бочкамi – i ў вынiку плённай працы дабiўся вельмi ўражальных вынiкаў i значных посьпехаў. Нашая цiкавая размова – з таленавiтым энергiчным ударнiкам, удзельнiкам гуртоў “Equilis”, “Attraction” i “Лишнее Население”, арганiзатарам канцэртаў i выкладчыкам рок-школы «Discovery» Уладзіславам Зыблюком.



Насьця Quende:

Уладзь, адкуль узьнiкла жаданьне граць на ўдарных? Дзе ты навучаўся, каб дасягнуць такога віртуознага тэхнiчнага ўзроўню iгры? Кажуць, нават браў урокі ў вядомага бубнача Mike Terrana, гэта праўда?

Уладзіслаў:


Насамрэч, гiсторыя вельмi цiкавая. Калi я распачынаў, у мяне не было анiякага музычнага вопыту, з музыкай я быў на «Вы» i калi глядзеў на сцэну i бачыў гiтарыста i басiста – я думаў, што гэта проста 2 гiтарысты i не адрозьнiваў бас ад электрухi! Я быў абсалютна далёкi ад музыкi, але ў 9 класе на дзень народзiнаў мне падарылi DVD з апошнiм канцэртам старога калектыву Nightwish – “End of an Era”, i ён мяне вельмi натхнiў. Так я падсеў на метал, стаў фанатам Nightwish i хутка пасьля гэтага вырашыў пайсьцi навучацца ў музычную школу па класу ўдарных, нягледзячы на тое, што мой сябра мяне адгаворваў. Як зараз памятаю, дзесьцi ў сьнежнi я прыйшоў у звычайную дзяржаўную музычную школу, i там мне адказалi, што запiсаць на заняткi пасьля нейкiх уступных экзаменаў мяне змогуць толькi ў жнiўнi. Але ў кабiнеце знаходзiўся таксама мужчына, якi раптам павярнуўся й запытаў: «Ты хочаш граць на ўдарных? Слухай, мы зараз адлiкоўваем аднаго хлопца за пропускi – можаш пазаймацца астатнiя паўгады пад яго прозьвiшчам. Прыходзь… заўтра». Як я пазьней даведаўся, гэта быў вядома выкладчык Андрэй Славiнскi, каторы быў перкусiянiстам у аркестры Фiнберга, а зараз у яго ёсьць свой калектыў “VIP-jazz”. Вельмi нечакана мне пашчасьцiла, i, канешне, я пагадзiўся.
Я пачаў займацца з фанатызмам, па 5-6 гадзiн у дзень, i праз пэўны час сам быў у шоку ад таго, што зрабiў, таму што прагрэс быў вiдавочны. Першыя чатыры гады, каб вы разумелi, у мяне не было iнструменту, i дома я граў на каробках з-пад абутку, заматаных скотчам. Але гэта толькi матывавала на далейшую плённую працу. Дзесьцi паўтары гады ў мяне выкладаў Славiнскi, а пасьля ён, на жаль, звольнiўся са школы, але я вельмi шмат чаго карыснага пасьпеў ад яго пачарпнуць. З новым маладым выкладчыкам у музычным плане я быў практычна на адным узроўнi, i таму я мякка намякнуў у школе, што хадзiць далей не зьбiраюся, i так сталася, што за асаблiвую пасьпяховасьць я проста правiсеў у сьпiсах вучняў наступныя тры гады, каб пасьля забраць дакументы аб заканчэньнi.
Што датычыцца Mike Terrana – спачатку я проста прыйшоў на канцэрт Tarja ў Менску i заўважыў, як класна грае бубнач. Пасьля ўжо я пачаў глядзець яго запiсы i вiдэаўрокi i захапiўся яго асабiстай творчасьцю. Мы сустракалiся з Mike ў Кiеве пасьля канцэрту Within Temptation на яго майстар-класе, крыху пазнаёмiлiся i пагутарылi. Я задаваў яму пытаньнi наконт тэхнiкi граньня, ён мне паказваў цiкавыя рэчы i прыёмы. Гэта быў вельмi каштоўны ўрок, я лiтаральна кансьпектаваў, як студэнт на лекцыi. Сёньня Mike Terrana – адзiн з маiх улюбёных ударнiкаў i сапраўдны натхняльнiк.

Насьця Quende:


У такім маладым узросьце ты ўжо выкладаеш самастойна (Уладзь вядзе клас ударных у рок-школе/студыi “Discovery”). Распавядзi, якім чынам і пры якіх абставінах у Kiss’а атрымалася цябе завербаваць? Ці было хваляваньне й сумнеў, і што для цябе “Discovery” зараз – асноўная праца ці другародная дзейнасьць?

Уладзіслаў:


Сёньня «Discovery» – гэта мая асноўная дзейнасьць. Вядома, я пагрузiўся ў яе не на 100%, бо каб поўнасьцю паглыбiцца ў музыку, трэба шмат iнвестыраваць i часу, i грошай, а ёсьць яшчэ рэчы накшталт унiверсiтэта, якiя адцягваюць маю ўвагу. Але трэба ўмець расстаўляць прыярытэты, i я аддаю перавагу выкладаньню й музыцы.
З Аляксандрам Kiss мы ўпершыню перасяклiся падчас майстар-класу ў краме «Музыка», дзе я граў сольна i разам з Equilis. А пасьля ён убачыў мае вiдэаўрокi на канале ютуба i запрасiў мяне паспрабаваць выкладаць. Гэта, канешне, была цiкавая прапанова. Раней я ўжо навучаў людзей, выкладаў не за грошы, а проста каб дапамагчы, параiць. Але я заўважыў, што калi карысная iнфармацыя даецца людзям бясплатна, яны яе ня цэняць, i ў мяне ўзьнiкала пачуцьцё, што гэтую iнфармацыю я проста выкiдаю на сьметнiк. У той жа час, сам я проста выгрызаў гэтую iнфу, чэрпаў адкуль можна: з канцэртаў, ад больш вопытных людзей, з рэдкiх iншамоўных кнiг. Таму зараз я, шчыра кажучы, не хачу выкладаць бясплатна проста прынцыпова.



У далейшым я планую працягваць працаваць у «Discovery». Ведаеш, калi вучыш iншых – вучышся сам нават хутчэй, бо калi тлумачыш дзясяты раз штосьцi чалавеку – у дзясяты раз да цябе самога даходзiць сэнс. Ёсьць такая фраза: хочаш навучыцца граць – iдзi выкладаць. А гэта клёва – разьвiвацца хуткiмi тэмпамi i адчуваць свой асабiсты рост.

Насьця Quende:


Раскажы, як ты трапіў у гурт Equilis? Наколькі я ведаю, на той час ён існаваў ужо гады два пад назвай Equi1ibrium. Што, ты мяркуеш, можна назваць тваiмi найважнейшымi дасягненьнямi за час працы з Equilis?

Уладзіслаў:


Калiсьцi, як i ўсе, хто распачынаў займацца музыкай, я граў у нейкiм аматарскiм гурце, што нават ня меў назвы. Пасьля мы разышлiся па сваiх iнтарэсах, але я адчуваў патрэбу ў працягу творчай кар’еры. Я пакiнуў аб’яву на «гiтарбае». Ударнiкаў, наогул, няшмат, таму я адразу атрымаў запрашэньнi ў некалькi цiкавых праектаў. Лiтаральна на наступны дзень мне даслалi прапанову заняць месца бубнача ў гурце Equi1ibrium, якi падаўся мне на першы погляд чымсьцi вельмi складаным. Я зразумеў, што зараз я гэта не адыграю, але, тым ня менш, я абраў для праслухоўваньня найскладанейшую песьню i два тыднi не вылазiў з-за iнструменту. Equi1ibrium, я даведаўся пасьля, да апошняга думалi, што ўзровень я не пацягну, але ўсё склалася выдатна. Гэта было маё асабiстае дасягненьне.
Першапачаткова з Equilis я адточваў тэхнiку i набiраўся канцэртнага вопыту, яны тады ўжо выступалi. Паступова зь цягам часу я перахапiў iнiцыятыву, пачаў самастойна арганiзоўваць канцэрты гурта i шукаць мерапрыемствы, дзе мы маглi б выступiць.

Насьця Quende:


Якія далейшыя творчыя планы гурта? Ці плануеце вы ў будучыні амбіцыйна рабіць яго сур'ёзным праектам, ці гэта больш рэалістычна ўспрымаецца музыкамі як прыемнае хобі?

Уладзіслаў:


Ведаеш, я граю ў Equilis некалькі гадоў і прысьвяціў гурту шмат часу, амбiцыйных намаганьняў і дбайнай працы. І, натуральна, было б цудоўна, калі б Equilis змог выйсьці на iншы, больш сур’ёзны ўзровень. Наконт бліжэйшых планаў — вось у лiпенi мы едзем выступаць у Краснадарскi край, нас запрасiлi на буйны фестываль, дый наогул, шмат куды клiчуць. Я разглядаю гэта як вельмi круты канцэртны вопыт, таму не зьбiраюся разьвiтвацца з Equilis у далейшым.

Насьця Quende:


Паралельна ты пасьпяваеш перыядычна граць таксама ў іншых гуртах: «Лишнее Население», Attraction… Не складана сумяшчаць такі музычны авангард?

Уладзіслаў:


“Лишнее Население” – асабiсты праект нашага гiтарыста Лёшы, у якiм ён рэалiзоўвае свае цiкавыя iдэi, якiя не знайшлi падтрымкi ў Equilis. Музыка апошняга цяжкая для ўспрыманьня i даволi тэхнiчная, таму Лёша накiраваўся на спрашчэньне i больш камерцыйны праект. У вынiку «выстралiлi» абодва гурты, i зараз наш гiтарыст ваюе на два франты :) Ну й мяне ён запрасiў пайграць на канцэртах зь «Лишним Населением», я пагадзiўся, было цiкава. Таму цяпер перыядычна мяне можна ўбачыць за ўдаркай таксама ў складзе гэтага гурта.
А вось з Attraction асобная гiсторыя. Саша мяне запрасiў да ўдзелу, i я ўпершыню ў жыцьцi распачаў за дзень да канцэрту вучыць пяць песен. Мне падавалася гэта нерэалiстычным. Калiсьцi на свой першы канцэрт я рыхтаваў 10 песень паўгады так старанна, каб ноччу можна было абудзiць – i я зайграў партыi iдэальна. А сёньня гэта мяне ўжо не палохае. З Саняй распачалася праца ў зусiм iншым тэмпе. Першапачаткова мой арганiзм быў у шоку: ён нават i ня ведаў, што можна столькi пасьпяваць i так хутка ўсё рабiць. Але калi ты выходзiш на адну сцэну з такiмi прафесiяналамi – гэта зусiм iншы ўзровень iгры. I калi пастаянна ўсталёўваеш сабе нейкiя планкi, да якiх неабходна цягнуцца – гэта спрыяе вельмi значнаму прафесiйнаму росту. Кожны месяц я адчуваю рэзультат. Дый з Саняй працаваць, насамрэч, вельмi цiкава. Як прафесiйны музыка, ён любiць ствараць, мякка кажучы, няпростыя партыi, i гэта аўтаматычна адлюстроўваецца на складанасьцi маёй iгры. Я паспрабаваў сябе ў новым стылi, пайграў ламаную музыку, але спачатку нетыповыя памеры былi для мяне сапраўднай матэматыкай!



Да нас далучыўся гiтарыст EquilisМiкiта Дзiдзенка, якi да гэтага з суседняга пакою перыядычна ржаў, хапаўся за сэрца ад лiрычнага пафасу нашай размовы i адпускаў каментары накшталт: «Уладзь, памеры для цябе й зараз матэматыка, толькi вышэйшая!»

Мiкiта:


Прыадкрыю таямнiцу: магчыма, у далейшым мы з Уладзем ды гiтарыстам Лёшам, аўтарам практычна ўсяго ў Equilis, замуцiм свой праект, які, аднак, будзе патрабаваць шмат сродкаў i рэсурсаў. Матэрыял у нас ужо падрыхтаваны, таму выхадзiць на публiку плануем не з нуля, а з пэўнага ўзроўню. Улiчваючы тое, што я буду сьпяваць – ня ведаю, як усё атрымаецца :) Але мы ўскладаем надзеi на гэты праект i калi ўсё ж распачнем, паверце, сiл на яго не пашкадуем.


Насьця Quende:


Уладзь, відавочна, асноўную масу свайго часу ты прысьвячаеш музыцы, а ці ёсьць нейкія іншыя інтарэсы й захапленьні?

Уладзіслаў:


Канешне, я вось захапляюся вольнымi падарожжамi. Я ня дужа цiкаўлюся архiтэктурай i прыгожымi гарадамi, значна больш люблю горы. Калi знаходзiшся на 3000 метрах, нiкога няма на значным радыусе ад цябе i дзесьцi ўнiзе плывуць аблокi — проста ня думаеш нi аб чым! Я самастойна пабываў у гарах Нарвегii, Iталii, Швейцарыi – вельмi ўражвае. Але звычайна, калi я доўга ня граю, у мяня распачынаецца музычная ломка :)
Дый наогул, музыка для мяне – гэта ж ня толькi лупiць некалькi гадзiнаў па барабанах. Гэта яшчэ й музычны бiзнэс у цэлым, пiар, маркетынг, тэхнiчная частка – вельмы шырокая сфера! Мяне цiкавяць шмат сумежных з музыкай рэчаў, напрыклад, усе вiдэа, што я здымаю, я прадумваю самастойна: i сцэнар, i мантаж, i сьвятло – кожную дробязь. Гэта й цiкава, i карысна ў далейшым пашырэньнi i распаўсюджваньнi сваёй творчасьцi. Бывае, што з гэтай жа мэтай я працую тэхнiкам на канцэртах, ставiў сьвятло Nickelback, Scorpions, 30 second to Mars, Marylin Manson, набiраўся вопыту…
Аднойчы я захацеў даведацца, як ажыцьцяўляецца арганiзацыя канцэртаў знутры. Я аформiў на сябе IП i за 4 месяцы прабег мiльён iнстанцый, каб зладзiць свайму гурту Equilis канцэрт у клубе “Re:public”. Рэклама, юрыдычная частка, перамовы — амаль усё было на мне. Гэта было вельмi складана, але сапраўды захапляльна.

Насьця Quende:


Што, на твой погляд, зьяўляецца найлепшай крыніцай натхненьня для музыкаў? Парай тым, хто пачынае і працягвае, дзе чэрпаць кісларод, каб нiколi не згасала жаданьне граць якасную, вывераную гадамі музыку і ствараць нешта новае самастойна?

Уладзіслаў:


Ведаеш, я ўпэўнены на сто адсоткаў, што няма такога тэрмiну, як «натхненьне». Я лiчу, што натхненьне – гэта элемент настрою, таму першапачаткова неабходна навучыцца кiраваць своiм настроем, каб ён не распачаў панаваць над табой. Трэба навучыцца прымушаць сябе распачаць штосьцi рабiць, а натхненьне прыходзiць у працэсе. Як сказаў адзiн вядомы бубнач: «Я не верю в талант – я верю в железную задницу». Тым, хто пачынае музычную кар’еру, трэба не лянавацца, а навучыцца разьбiрацца ва ўсiм неабходным самастойна, не шкадаваць сiлаў i часу i не шукаць апраўданьняў, чаму неахвота аддана працаваць. А тым, хто граць працягвае, раю проста садзiцца i херачыць.

Мiкiта сьмяецца i пхае Уладзя ў бок: «Ня трэба такiя рэчы выдаваць, а то зараз ўсе заматывуюцца i як пасядуць працаваць i рэпетаваць – шмат таленавiтых канкурэнтаў зьявiцца!» I хлапцы распачынаюць жартоўна: «Неее, напiшы, што музыка наогул херня! У нашай краiне на ёй шмат не заробiш, музыка – непрыбытковы бiзнэс, кiдайце й не займайцеся гэтай бескарыснасьцю. Хадзiце вунь лепей працаваць юрыстамi, эканамiстамi…»
Натуральна, каб вы разумелi, Мiкiта з Уладзем якраз па спецыяльнасьцi юрысты, а я эканамiст :)

Я паглядаю на хлапцоў i насамрэч хачу, каб такiх людзей было больш, ня толькi ў музычнай – ва ўсiх сферах дзейнасьцi. Калi б кожны ставiўся да сваёй працы так аддана, сур’ёзна, сьвядома, з творчым падыходам, з надзеяй i iмкененьнем рэалiзаваць самыя неверагодныя iдэi, думаю, агульны ўзровень нашага iснаваньня значна б узрос i якасна палепшыўся.

0 каментароў

Каб пакінуць каментар