Breakdown Of Sanity - бескампрамісная моц сапраўднага металкору

Апублікавана 2 сьнежня 2016, 13:25 у Рэпартажы

Сьнежным вечарам першага дня зімы менскі Re:Public уздрыгваў агністым выбухам кацэнтраванай магутнасьці, агрэсіі, драйву й змрочнай лютасьці ад швейцарскіх металкоршчыкаў Breakdown Of Sanity.
Гэтых хлопцаў даўно й моцна чакалі ўсё прыхільнікі тру-металкору. Не саплівага й да ванітаў чысьцюткага мэйнстрыма, а таго, які будуецца на прагрэсіўных гітарных партыях і адначасова моцных рыфах, сакавітых брэйках, што самі прымушаюць тваё цела пайсьці мошыць, а мозг — зьвярнуць увагу на абыякавую шэрасьць сучаснага грамадства.

Брэйкдаўнаў разагравалі італьянскія альтэрнатыўшчыкі New Disorder. Ня ведаю, чаму менавіта гэты калектыў, бо стылістычна яны швейцарскім мошкоршчыкам ну надта не падыходзілі. Даволі смаркаты вакал, шэрае на мой погляд выкананьне, ну й стандартная для жанра музыка. Ня буду казаць, што было зусім дрэнна, хлопцы відавочна стараліся, у гітарыста нават былі нейкія больш-менш цікавыя салякі. Але на мой густ, гэта было не зусім тое, што падыходзіць для разагрэву танцпляцу перад такой моцнай бандай як Breakdown of Sanity. Ну й гук… Але гук у Re:Public быў абы-якім на працягу ўсяго гігу. Нажаль, гэта тут часта адбываецца.
У абарону хлопцаў можна сказаць, што некаторым відавочна спадабалася, ужо на іх распачаўся нейкі рух, дзяўчыны танчылі, было нават нейкае падабенства слэма.

Пра выступ швейцарцаў казаць можна шмат чаго. Камусьці не спадабаўся па-рэпаблікаўскі сярэдні гук, пасьля якога яшчэ доўга зьвінела ў вушах. Камусьці было мала людзей. Але ў суцэльным… На мой погляд — адзін з лепшых канцэртаў апошняга часу. Так, даволі дрэнны гук. Але неверагодны прафесіяналізм і энергетыка музыкаў. Бескампраміснасная моц у кожным акордзе. Брутальнасьць матэрыялу, што знаходзіць шчыры водгук у залі. Re:Public не запоўнены на 100500 адсоткаў, але людзей роўна дастаткова для таго, каб зрабіць бясконцы рух. Нешта няўлоўнае, што цячэ наўпрост ад музыкаў да аўдыторыі й прымушае адрывацца на поўную, слэміць, мошыць, стэйдждайвіць, рабіць сьцены Сьмерці й сёкл-піты, быць суцэльным арганізмам з музыкамі й тым, што яны граюць.

Гэта было ледзь не метафізічнае яднаньне музыкі й яе выканаўцаў з аўдыторыяй. Калі ўсе адрываюцца як ніколі, але пры гэтым не забываюцца на правілы нейкай канцэртнай… ветлівасьці ці што. Калі за паваленымі цягнецца адразу дзясятак рук, невысокіх дзяўчат бяруць на плечы, стэйдждайвераў ловяць і носяць потым па ўсяму клубу.

Напэўна менавіта гэтае яднаньне-аб'яднаньне залы з музыкамі й паміж сабой стала адметнай рысай гэтага выступу.