Progressive News Fest

Апублікавана 30 верасьня 2014, 02:11 у Рэпартажы

Аднойчы халодным восеньскім вечарам, атрымліваючы асалоду ад апошняй цыгарэты зь імем маёй каханай і п'ючы цудоўную распушчальную каву за касар.
Мне напісаў мой даўні сябра, зь якім мы неяк у дзяцінстве, будучы гаўнарамі, гралі ў адным гурце.
А зараз ён гвалтуе бас-гітару ў камандзе, пра якую я, канешне ж, напішу, а можа і не напішу. Пакіну трохі інтрыгі і загадкавасьці.
Ну дык вось, паклікаў ён мяне паглядзець, як ён раздае нулі. Ну хулі не.

Дык вось, так як усе фатографы ад BelMetal.org былі занятыя іншымі канцэртамі, асабістым жыцьцём (лол, асабістае жыцьцё ў фатографа. Я жартую, вядома ж) я прыйшоў на канцэрт ня толькі як журналіст, але і ўзяў з сабою мой стары фотаапарат, спадзяючыся суправадзіць гэтую справаздачу хоць чымсьці візуальным.
Прыехаў я як законапаслухмяны грамадзянін да 16:00, як было напісана ў афішы. А канцэрт, аказваецца, пачынаўся а 18-й гадзіне. Усе пра гэта ведалі, а я не: «Ебать ты лох».
Таму я сядзеў на чэку, сумаваў і чытаў інструкцыю да фотаапарата.
Дарэчы, пасьля чэку нас усіх павыганялі з клюбу, і за той час, пакуль усе ўвайшлі назад, я пасьпеў схадзіць у «Белочку» са сваім сябрам і прапусьціць па 0,5 нардычнай «Аліварыі Залатой». Дарэчы, дзьве хрэновыя «Аліварыі» абышліся нам у 50к.
#Што-то_ня_так
Дык вось, нейкі там фэст, у якім шмат незразумелых для мяне назваў, хаця справядлівасьці дзеля варта заўважыць, што дзьве з паловай каманды я чуў і раней, і менавіта аб адной зь іх зараз пойдзе гаворка:

Wayla

Уласна гэтых хлопцаў я пасьпеў паглядзець зусім няшмат. Але тое, што ўбачыў, мне нават вельмі спадабалася. Спачатку люду ля сцэны амаль не было, што ня дзіўна для першага гурта.
Аднак паступова хлопцы пачалі падцягвацца і трэсьці хаерам. Wayla, дарэчы, граюць вельмі годны прагрэсіў мат мэтал, які шчыльна перасякаецца з джэнтам, і граюць яны яго на добрым узроўні.
Менавіта іх запісы я і чуў раней, і яны зрабілі на мяне выдатнае ўражаньне. Акрамя сваёй праграмы (якая была, дарэчы, вельмі кароткай. Але пра гэта больш падрабязна далей) хлопцы адыгралі яшчэ два «каўры».
А менавіта: Northlane — Аspire ды All Shall Perish — The Last Relapse. Выйдучы папаліць і прастаяўшы на курыльні, здавалася б, зусім ня доўга, я ўжо пабачыў музыкаў, што адыгралі свой сэт.
Шчыра, ведаў бы, што праграмы будуць такімі кароткімі, не паліў бы гэтым вечарам зусім. Хоць будзе і некарэктна зваць Wayla разагрэвам на такім канцэрце, я ўсё адно скажу: разагрэў атрымаўся.
Дарэчы, дзяўчына, у якой я пазычыў асадку і абяцаў вярнуць, пішу гэта спецыяльна для цябе — даруй.

Pandarise

Другімі гралі Pandarise. На самай справе гэтых хлопцаў я знайшоў вельмі-вельмі даўно і нават уступіў да іх у суполку, напэўна з-за таго, што мне вельмі спадабалася назва.

Але музыку паслухаў толькі за вечар да канцэрту.
Такім чынам, ну хулі тут сказаць? Збс. Калі я ўбачыў клавішніцу, у галаве ў мяне раптам ускіпелі ўспаміны майго сімфаблэкметалічнага маленства ў якім-небудзь Jolly Roger Cafe.

Я, дарэчы, вельмі рады, што мае ўспаміны ня мелі нічога агульнага з рэальнасьцю, бо хлопцы валілі качова і якасна. Дарэчы, Pandarise прэзентавалі мaксі-сінгл, які выйшаў 15 чэрвеня.
Людзі падцягнуліся да сцэны. Я пафоткаў, зразумеў, што ня ўмею фоткаць і таму вырашыў проста паслухаць выдатнае музло і заліцца півам. Гэта ў мяне выйшла значна лепш.

Detroit Hills

Наступным выступаў гурт Detroit Hills. Пра іх можна сказаць, што яны з Наваполацку, і яны не сьпяваюць. А, яшчэ гэта пост-рок, маці яго.
Я быў неяк у Наваполацку і ​​мне там зусім не спадабалася. Хуёвы нейкі горад. А вось Detroit Hills спадабаліся.

Нават нягледзячы на тое, што хлопцы адкрывалі рот і выкарыстоўвалі мікрафоны толькі ў перапынках паміж песьнямі каб распавесьці якую-небудзь чарговую ачмурэнную гісторыю.
Дарэчы гаварэц ротам і па сумяшчальніцтву басіст прыводзіў некаторых дзяўчынак у жудасны экстаз (па меншай меры тых, што стаялі побач са мной), так што, ўсё ж такі, ён дасягнуў посьпеху.

Хаця я ўгараў.
Што тычыцца музыкі, то гэтыя хлопцы былі самыя мэладычныя з усіх, хто выступаў на гэтым канцэрце, за выключэньнем, напэўна, адной каманды, пра якую я напішу ніжэй.
Хаця каго ўвогуле цікавіць гэтая музыка?
Дарэчы, хлопцы, здаецца, зьбіраюцца пісаць/выпускаць альбом. Гэта так, на ўсялякі выпадак.

The Kings After Fall

А вось потым пачалі граць The Kings After Fall. Шмат мяса і качу, а ад пафаснага «Burn The Manuscript» я хачу сцаць кіпенем.
Хлопец у бейсболцы раздаваў выдатнейшым экстрымам, а мой стары знаёмы (якога я, дарэчы, ня бачыў овер шмат гадоў, таму і не пазнаў) раздаваў рыфы і сьпяваў чыстым.
Вельмі важна адзначыць той факт, што для The Kings After Fall гэты канцэрт быў дэбютным.
І таму вельмі хочацца сказаць, што я даўно ня бачыў каманду, якая б дэбютавала з такой выдатнай агрэсіўнай падачай.
Дарэчы, нецікавы факт: я ўжо быў п'яны.

Пасьля гэтых хлопцаў мне прыйшлося досыць доўга «адыходзіць» на курыльні, папіваючы піва і размаўляючы зь дзіўнымі людзьмі.

In the Hand of Destruction

Пасьля чаго я патрапіў на In the Hand of Destruction. Шчыра кажучы, мяне проста люта каўбасіць (у добрым сэнсе), ад такіх пафасных назваў.
Першае, што кінулася ў вочы, гэта лысы накачаны гітарыст у майцы Black Label Society і вакаліст з трохі «небясьпечным» поглядам, але які ўвесь час жартаваў.
Асабіста для мяне гэты гурт стаў адным з фаварытаў на канцэрце. Хлопцы валяць, і клалі чэлес на гэтую вашую мэлодыку, толькі кач, толькі хардкор… ну ці дэткор.

Прыйшоўшы дадому, я перш за ўсё заслухаў іх альбом «When Humanity Ends». Гадната.
Дарэчы, менавіта на іх выступе мне ледзь не заляцела вертухаю па галаве.

Across Silent Hearts

А вось цяпер, уласна я і распавяду пра выступ гурта, якога чакаў больш за ўсё, бо яны адзіныя, пра каго я ведаў загадзя. Адразу скажу, што чаканьні мае былі высокімі.

Дык вось, перажыўшы доўгія хвіліны чаканьня, падчас якіх вакаліст адцягваў натоўп, пакуль басіст перабінтаваў свой інструмент ізастужкай, хлопцы ўсё ж такі пачалі сэт.
Падача вядома, у Across Silent Hearts выдатная. Экстрым вакаліст цудоўна працуе на сцэне. Проста цягне, маці яго. На самай справе гэта была самая энергічная каманда. А пакуль вакаліст кроіў зьвязкі, мой даўні сябра, Вітаўт, які ўласна і паклікаў мяне на гэтае мерапрыемства, эпічна раздаваў нулі і хаос у залу.

На самай справе, часам бываюць такія сітуацыі, калі нехта з музыкаў твой сябар і тады вельмі крыўдна пісаць пра ўсе іх лажы і праёбы на сцэне.

Я вельмі рады, што з Across Silent Hearts ня выйшла вось так. Што тычыцца падачы, то хлопцы рэальна цягнулі.

На самай справе, калі ты выступаеш на сцэне, потым ўспрымаеш з залы ўсё зусім па-іншаму. Я наогул рэдка сустракаў рабят, талкова сьпяваючых чыстым у цяжкіх стылях, і ведаю наколькі гэта складана, сьпяваць наўздагад калі гукач не выводзіць цябе ў маніторы.

Таму прыйдзецца ўсё ж такі здушыць сваё жаданьне кінуць прад'яву з нагоды чыстага вакалу. #Несправядлівасьць. #Жыцьцёболь.
Карацей, Across Silent Hearts гэтым вечарам мяне сапраўды парадавалі. Прам вось ну ўвогуле за душу бярэ, ёпта.

Fading of Candle

Апошнімі выступалі Fading of Candle. Збс. Пішыце поўнафарматнік.

Ўсё. Я разьябаў.
Усім дабранач.