Summer Eclipse. Шабаш пад чорнымі крыламі
Апублікавана
у
Рэпартажы
82 Фота
Самы сапраўдны блэкерскі шабаш адгрымеў у цэнтры Менску 28 чэрвеня. Пакуль трамваі зьдзіўлена вытарэшчваліся на звычайна добрапрыстойнае Cafe Netto, у яго чэраве адбывалася чорнае, як вугаль, дзейства.
Summer Eclipse сабраў чатырох прадстаўнікоў айчыннага цяжкага андэграўнду, каб мы змаглі ўжывую дакрануцца да нястрыманага болю й нечалавечага суму, да глыбіні прачуць жах немінучай Сьмерці і на сваёй шыі адчуць лёгкі халадок яе касы. Ну й каб прадаць паболей півасу металхэдам, безумоўна.
Ці атрымалася гэта ў поўнай ступені?
Пачалося ўсё з эпічнай атмаблэкавай Трызны. Што адразу кідаецца ў вочы — фурыя-франтвумэн, якая, ня страціўшы жаночага хараства, моцна вакаліць і скоча. Нібыта пасталеўшая дзяўчынка са «Званка» пайшла ў музыку. Інструментал таксама цікавы, хлопцы й дзяўчаты (так, франтвумэн не адзіная дзяўчына ў калектыве) граюць як добра зладжаны механізм дыбы. У зале адразу пачалося 12-бальнае хаератрасеньне, нехта нават ледзь люстру ня зьбіў. Але хутка скончылі (яшчэ адна прыкмета канцэрту — усё ішло паводле плану, ніхто не затрымаўся на час большы, чым было абвешчана).
Другімі былі Raven Throne. Гралі яны сыраваты такі злы «cold black», а выглядалі нібыта нарвежскія блэк-падпольшчыкі 90-х, што пісалі й выдавалі альбомы ў лясной глухмені, сілкуючыся падножным кормам і выпадковымі падарожнікамі. А цяпер іх нібыта тэлепартавалі ў Менск, яны спужаліся і засьпявалі чамусьці па-руску, што вельмі адрозьнівала іх ад астатніх беларускамоўных гуртоў. Гралі Raven Throne прыблізна так жа. Я не асаблівы аматар блэк-металу такога плану, але атрымалася ў іх зло, атмасферна, публіка сустракала добра, піць не забывала, а й што яшчэ трэба?
Трэцімі йшлі мясцовыя хлопцы-менчукі Vox Mortuis. А вось гэта, ведаеце, было маё асабістае адкрыцьцё. Склад — варыяцыя на тэму Motorhead (ці Cream, каму што бліжэй): бубнач, гітарыст, басіст-сьпявак. Гралі яны, здаецца, даволі тыповы, трошкі прытрэшаны блэк. Але хлопцы на дзіва яскравыя, граюць пра такія мілыя кожнаму сэрцу рэчы, як інквізіцыя, катаваньні і забойствы. Трошкі наіўная, але ўсё ж зусім ня дрэнная беларускамоўная лірыка. Шчыльны моцны гук, але нават з чутнай мелодыяй (!) што ў гітары, што ў басу (!!).
І вось на дэсерт змрочна-марудныя, як непазьбежная пасьля самага цёплага лета восень, сьмяротна-халодныя, як месячны труп у тундры, чорныя крумкачы-людаеды Vietah. Гіпнатычная, як мантры шамана, жахлівая, як Невядомасьць, цяжкая, як камень ў нагах самагубцы, музыка нясьпешнымі хвалямі накатвала на залю. Вакаліст-заснавальнік-аўтар сьпеваў доўга, настойліва, цярпліва кружыў па-над гледачамі, як сьцярвятнік над паміраючым немаўляткам… Не заўважаючы нічога і нікога, акрамя яго і ягонай сьвіты ў чорных капелюшах, мы йшлі за музыкай, як падарожнік ідзе за блукаючымі агеньчыкамі, і, нібыта гэты падарожнік, былі зацягнутыя на самае дно топкай дрыгвы безнадзейнасьці і адчаю.
Нечаканымі, як стрэл, былі словы «Усё, на гэтым мы сканчваем». І бязьлітасна, як тая самая страшэнная Старая, Vietah зайшоў за далягляд, пакідаючы нас сам-насам са сваімі думкамі і журботамі.
У SUMMER ECLIPSE атрымалася.
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Аляксей Базарнаў
Summer Eclipse сабраў чатырох прадстаўнікоў айчыннага цяжкага андэграўнду, каб мы змаглі ўжывую дакрануцца да нястрыманага болю й нечалавечага суму, да глыбіні прачуць жах немінучай Сьмерці і на сваёй шыі адчуць лёгкі халадок яе касы. Ну й каб прадаць паболей півасу металхэдам, безумоўна.
Ці атрымалася гэта ў поўнай ступені?
Пачалося ўсё з эпічнай атмаблэкавай Трызны. Што адразу кідаецца ў вочы — фурыя-франтвумэн, якая, ня страціўшы жаночага хараства, моцна вакаліць і скоча. Нібыта пасталеўшая дзяўчынка са «Званка» пайшла ў музыку. Інструментал таксама цікавы, хлопцы й дзяўчаты (так, франтвумэн не адзіная дзяўчына ў калектыве) граюць як добра зладжаны механізм дыбы. У зале адразу пачалося 12-бальнае хаератрасеньне, нехта нават ледзь люстру ня зьбіў. Але хутка скончылі (яшчэ адна прыкмета канцэрту — усё ішло паводле плану, ніхто не затрымаўся на час большы, чым было абвешчана).
Другімі былі Raven Throne. Гралі яны сыраваты такі злы «cold black», а выглядалі нібыта нарвежскія блэк-падпольшчыкі 90-х, што пісалі й выдавалі альбомы ў лясной глухмені, сілкуючыся падножным кормам і выпадковымі падарожнікамі. А цяпер іх нібыта тэлепартавалі ў Менск, яны спужаліся і засьпявалі чамусьці па-руску, што вельмі адрозьнівала іх ад астатніх беларускамоўных гуртоў. Гралі Raven Throne прыблізна так жа. Я не асаблівы аматар блэк-металу такога плану, але атрымалася ў іх зло, атмасферна, публіка сустракала добра, піць не забывала, а й што яшчэ трэба?
Трэцімі йшлі мясцовыя хлопцы-менчукі Vox Mortuis. А вось гэта, ведаеце, было маё асабістае адкрыцьцё. Склад — варыяцыя на тэму Motorhead (ці Cream, каму што бліжэй): бубнач, гітарыст, басіст-сьпявак. Гралі яны, здаецца, даволі тыповы, трошкі прытрэшаны блэк. Але хлопцы на дзіва яскравыя, граюць пра такія мілыя кожнаму сэрцу рэчы, як інквізіцыя, катаваньні і забойствы. Трошкі наіўная, але ўсё ж зусім ня дрэнная беларускамоўная лірыка. Шчыльны моцны гук, але нават з чутнай мелодыяй (!) што ў гітары, што ў басу (!!).
І вось на дэсерт змрочна-марудныя, як непазьбежная пасьля самага цёплага лета восень, сьмяротна-халодныя, як месячны труп у тундры, чорныя крумкачы-людаеды Vietah. Гіпнатычная, як мантры шамана, жахлівая, як Невядомасьць, цяжкая, як камень ў нагах самагубцы, музыка нясьпешнымі хвалямі накатвала на залю. Вакаліст-заснавальнік-аўтар сьпеваў доўга, настойліва, цярпліва кружыў па-над гледачамі, як сьцярвятнік над паміраючым немаўляткам… Не заўважаючы нічога і нікога, акрамя яго і ягонай сьвіты ў чорных капелюшах, мы йшлі за музыкай, як падарожнік ідзе за блукаючымі агеньчыкамі, і, нібыта гэты падарожнік, былі зацягнутыя на самае дно топкай дрыгвы безнадзейнасьці і адчаю.Нечаканымі, як стрэл, былі словы «Усё, на гэтым мы сканчваем». І бязьлітасна, як тая самая страшэнная Старая, Vietah зайшоў за далягляд, пакідаючы нас сам-насам са сваімі думкамі і журботамі.
У SUMMER ECLIPSE атрымалася.
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў