avatar

Вячка Красулін: чалавек з барадой да пупа
Апублікавана у Інтэрв'ю



Калі я зьбіралася на сустрэчу зь вядомай медыйнай асобай беларускай музычнай сцэны Вячкам Красуліным, хлапцы мяне папярэджвалі: “Ты толькі ня ўздумай Вячку апаіць – і ўсё будзе зашыбенна”. Таму я вырашыла для сябе дакладна: калі акцэнтуюць увагу, то менавіта гэтым я і займуся: каб атрымалася годнае, цікавае інтэрв’ю, буду паіць, прычым бязьлітасна – напэўна, штосьці незвычайнае выдасьць! З такімі авантурнымі думкамі і накіравалася я на Якуба Коласа, чакаць нашага сёньняшняга героя. Першай зь пераходу зьявілася доўгая, пышная барада, а за ёй павольна намаляваўся і сам Вячка, сумны і пануры. Кажа, учора было так добра, што ажно сёньня яшчэ дрэнна, і піць не ахвота, дый на працу трэба яшчэ ўвечары заехаць. Карацей, ясна як божы дзень – накідацца не атрымаецца. Я расчаравана ўздыхнула, хуценька перакруціла ў галаве свае разгульна-трэшавыя намеры ў звычайныя цікаўна-журналісцкія – і пацякла нашая зьмястоўная размова аб тым, як Вячка Красулін, адвязны ўдзельнік панк-гурта і таленавіты аўтэнтычна-фолкавы дудар, старанны супрацоўнік Белдзяржуніверсітэта культуры і мастацтваў і летуценны КАШЛАТЫ выпіВОХа дакаціўся да жыцьця такога.

Насьця Quende:
Вячка, распавядзі крыху пра эвалюцыю тваіх музычных густаў?

Вячка Красулін:
Што сказаць, у дзяцінстве я слухаў Queen і класічна-рокавыя гурты. Але ў 4 класе я пачуў Nirvana – і ўсё паламалася ў галаве. Вучыўся ж на чацьвёркі і пяцёркі, але пасьля ўсё раптам сапсавалася. І вось слухаю Nirvana да сёньняшяга часу, і горш і горш усё становіцца ў маім жыцьці, ну проста коціцца кату пад хвост. Але падабаецца, гэта нават весела і захапляльна.
У 11 год я пачаў сваё знаёмства з рускім рокам, хутка падсеў на беларускі. Слухаў яшчэ старога добрага “Ляпіса”, дзе Міхалок быў прыемны і тоўсты, і піў як чалавек, а ня тое што зараз, харошы і качаецца.
Потым я перайшоў на метал. Доўга захапляўся Sepultura, вельмі качала. Далей пачаў слухаць блэк, дэз, усё цяжэй-цяжэй… Але ў адзін выдатны момант я зразумеў, што ўся гэтая рознастылёвасьць – гэта здорава, але мне бліжэй мае першапачатковыя густы, таму вярнуўся да панку, які неўзабаве і распачаў граць разам з “Кашлатым Вохам”.

Насьця Quende:
Калі пачалося знаёмства з фолкам як музычнай плыняй?

Вячка Красулін:
Я распачаў грунтоўнае знаёмства з фолкам толькі ў 17 год. Фолк-музыка была для мяне новай і дзіўнай, бо дагэтуль я думаў, што гэта выключна частушкі і размаляваныя цёткі, якія мяне напружвалі. Але хутка я зразумеў, што гэта цэлы неверагодны сусьвет, у вывучэньне якога можна паглыбіцца з галавой. З 2005 году мяне самога пачалі вучыць граць на флейце, дзесьці тады я і распачаў браць удзел у фолк-праектах. Вялікі ўплыў на мяне аказаў альбом гурта Зьніч “Запаветы апошняга старца”, дзе граў на чымсьці кшталту дуды, але незвычайнай, таленавіты музыка Косьця Трамбіцкі, зь якім мы пазнаёімліся і сябруем да сёньняшняга часу. Хутка я даведаўся, што гэты інструмент — беларуская дуда, і ўжо ў 2007 годзе пачаў вучыцца граць на ім у Вячаслава Калацэя з гурта “Ветах” і выдаваць нейкія гукі.

Насьця Quende:
Што наконт шматлікіх музычных праектаў, у якіх ты ў розныя часы браў удзел, якія зь іх жывуць і сёньня?

Вячка Красулін:
Калісьці даўно мне далі магчымасьць папілікаць на флейце ў фолк-гурце “Ветах”, дзе я прыжыўся і граю да гэтага часу.

Акром гэтага, мы са школьнымі сябрамі заснавалі свой гурт “Кашлаты Вох” для рэалізацыі асабістых творчых амбіцыяў. Цікава, што “Кашлаты Вох” пачынаў як мідывал-фолк гурт. Насамрэч, мідывал – гэта такая нудоціна… Ну глядзі, па сутнасьці, ён ўяўляе сабой сучасную дыскатэчную музыку, з разнастайнымі аранжыроўкамі і па рэйву, каб качала, але разам з тым мідывал-гурты выкарыстоўваюць народныя інструменты і ў значнай ступені – элементы фолку. У аснове іх творчасьці ляжаць сярэднявечныя крыніцы музычнага матэрыялу кшталту Carmina Burana і падобных. Але, натуральна, кожны выканаўца шмат чаго дадумвае і па-свойму інтэрпрэтуе, перарабляе, бо дакладна нікому невядома, як насамрэч сярэднявечная музыка гучала.
Атрымліваецца свайго роду папса на дудках, якая, здавалася б, прышпільная і файна гучыць, але ў выніку хутка надакучвае. Таму ў 2008 годзе ў “Кашлатым Воху” стаўся крызіс, і мы вырашылі зрабіць фолк-панк праект. Там была дуда, флейта і ўдарныя плюс класічны набор інструментаў рок-каманды. На першым альбоме палова кампазіцый была фолкавая, а палова свайго сачыненьня. Але праз пэўны час ад фолку ў “Воху” засталася толькі дуда, а сам стыль асабіста я больш характырызую як панк.

Таксама я граю на перкусіі ў гурце Testamentum Terrae. Гісторыя банальная: у 2010 годзе іх перкусіяніста забралі ў армію, і музыкі прапанавалі мне паграць разам зь імі. У Testamentum Terrae ўсё зроблена пад варыянт эўрапейскай мідывал каманды. Але ў той жа Нямеччыне, напрыклад, кожны другі гурт выкарыстоўвае дуды і бубны, таму там такога шмат і гэта ўжо ня так арыгінальна. У Testamentum Terrae робіцца папраўка на самавітасьць беларускай тэматыкі і традыцыйную манеру граньня на беларускай дудзе Юрася Панкевіча. Гэта, бясспрэчна, надае каларыту творчасьці гурта, але я ўсё ж схіляюся да разгляданьня Testamentum Terrae як больш эстраднага варыянту фолк-музыкі, чым аўтэнтычнага.
З “Кашлатымі” мы не выступалі амаль паўтары гады, ссумаваліся па сцэне, але пастаянна рэпетавалі, шукалі людзей, рабілі напрацоўкі. Во нядаўна, на вялікі жаль, з гурта сышоў гітарыст Пеця, зь якім мы гралі цягам пяці год і нават удваёх запісалі епішку “Цуд-зуд”. Але песьні, якія задумваліся для новай праграмы, будуць рэалізаваныя новым складам.
Паралельна я сольна граю на дудзе, але гэта па-большасьці выступы на разнастайных карпаратывах і аніякіх адносінаў да творчасьці ня мае.

Насьця Quende:
Чула нават пра нейкі твой кавер-бэнд, што за ён?

Вячка Красулін:
Ай, гэта ж проста дзеля жарту. Неяк наш гітарыст Пеця паехаў за мяжу па працы, і дудар Вася замест яго ўзяўся за гітару. Мы трошку пагралі разам і вырашылі замуціць кавер-бэнд для канцэртных выступаў. Але хутка я прыйшоў да думкі, што на такі праект, па-першае, трэба значная колькасьць часу, а па-другое – каб за яго плацілі. Таму ідэя не атрымала падтрымкі.

Насьця Quende:
Не складана граць у такой колькасьці рознастылёвых гуртоў?

Вячка Красулін:
Што наконт рознастылёвасьці – то такім чынам я наадварот адпачываю, гэта не дае засумаваць. Дый не складана. Некаторыя мае гурты то дзейнічаюць, то ня дзейнічаюць, таму рэдка бываюць накладкі, з большага не напружвае.
Напрыклад, Testamentum Terrae зараз амаль не канцэртуе, бо ёсьць PAWA, дзякуючы якой канцэрты ў “Тэстаментума” наогул хаця б зрэдку зьяўляюцца. Гэта камерцыйны праект, у якім усё мэтанакіравана робяць, каб зарабляць грошы музыкай. І гэта правільна. У PAWA я з 2012 году ня граю, а ў складзе Testamentum Terrae намінальна лічуся, але наш апошні выступ адбываўся месяцаў зь 7 таму.
Адкрыю сакрэт, зараз я бяру ўдзел у яшчэ адным праекце, з рэперам SP Kava. Там ён піша мінусы і тэксты, а я граю на дудзе. Мы пазнаёміліся з SP Kava падчас выступу на “Басовішчы”, дзе ён выступаў разам з гуртом “PanaNieba”. Празь некаторы час я даведаўся, што іх каманда разваліліся, а SP Kava прапанаваў мне паспрабаваць паэксперыментаваць з дудой і іншымі фолкавымі інструментамі. Рэп з дудкай, дарэчы, пацешна гучыць, але шмат хто з маіх сяброў не зразумеў жарту, бо я ж нібыта панк… Але я мяркую, чаму б і не: SP Kava стварае прышпільную музыку і не тупыя тэксты, працуе грунтоўна, прафесійна і мэтанакіравана, проста адчувае кайф ад творчасьці, а не імкнецца на гэтым зарабіць.

Яшчэ быў гурт “Ain’t Paradise”, дзе я граў на ўдарцы, звычайны такі рок-н-рольчык, нават гаражны рок. Хтосьці казаў, што гучаньне падобнае да Nirvana. Але на ўдарцы я добра граць ня ўмею, таму іншыя, больш прафесійныя бубначы зь мяне сьмяяліся. З гэтым гуртом мы часова спынілі сваю дзейнасьць, бо зараз я планую асноўныя сілы накіраваць на “Кашлаты Вох”.

Насьця Quende:
А ці бываеш зараз на Карчы, раней, здаецца, быў заўзятарам?

Вячка Красулін:
Неее, першапачатковая тусоўка даўно развалілася, таму я ўжо гады з 2 там ня быў. Калісьці месца было насамрэч трушнае, бо там заўжды гралі на дудах, ладзіліся танцулькі і панавала своеасаблівая непаўторная атмасфера. А зараз у лесе на “Барысаўскім Тракце” у асноўным толькі банальныя бухачы. Не спрачаюся, я, натуральна, і сам там выпіваў, але я ж акрамя гэтага граў і танчыў! :) А проста так нажырацца я магу і ў больш камфортных умовах.

Насьця Quende:
На якіх інструментах ты граеш?

Вячка Красулін:
У асноўным дуда, флейта, варган, вясельны барабан. У розныя часы трымаў у руках гітару, бас, акардэон (але там для мяне зашмат кнопачак), фартэпіяна і розныя духавыя народныя.
Праўда, на некаторых інструментах граць умею толькі па-аматарску. Бо ўсяму трэба вучыцца, а мне лянота.

Насьця Quende:
Ці задумваўся ты ўсур’ёз зарабляць музыкай, маю на ўвазе, сваім гуртом “Кашлаты Вох”?

Вячка Красулін:
Яшчэ калі я ня граў сам – я бачыў, як працуюць іншыя гурты і які на іх музыку ёсьць попыт ад публікі і разумеў, што зарабляць грошы такім музлом вельмі складана, дый у мяне папросту ніколі не было камерцыйнай жылкі. Хаця, натуральна, было б добра, калі б за канцэртныя выступы плацілі.
Наогул, музыкай зарабляць, канешне, можна. На халтурах я, уласна, гэта і раблю – граю на дудзе і атрымліваю за гэта грошыкі. Але што датычыцца “Воха” – гэтая музыка будзе прыносіць прыбытак, толькі калі мы будзем пастаянна тусіць па ўсім сьвеце на канцэртах і мець пры гэтым высокі ўзровень ігры і цікавы арыгінальны рэпертуар.
У гэтай справе ўсё залежыць ад таго, як музыкі ставяцца да гурта. Калі для людзей гэта хобі, прыкладна, як для мяне, то гэтаму на аддаешся ў поўнай сіле, з галавой, і ў гэтым выпадку штосьці паймець даволі складана. А ёсьць, для параўнаньня, гурт The Toobes, дзе хлапцы ў асноўным займаюцца сваёй музычнай дзейнасьцю і шоў-бізнесам. І, так, яны гэтым пасьпяхова зарабляюць, спадзяюся.

Насьця Quende:
Ці ўяўляеш ты, што стандартныя аб’ектыўныя прычыны кшталту працы ці сям’і калі-небудзь усё ж такі пачнуць зьядаць занадта шмат часу і адвернуць цябе ад музыкі?

Вячка Красулін:
Ведаеш, мая праца непарыўна зьвязана з музыкай, таму прынамсі з гэтым усё нармалёва. Я ж цэлы магістр мастацтвазнаўства! Але якраз падчас вучобы я шмат граў у “Кашлатым Воху”. Зараз я працую канцэртмайстрам на кафедры фальклору і этнаграфіі Белдзяржуніверсітэта культуры і мастацтваў. Акрамя музычнай дзейнасьці, паралельна там жа дапамагаю з рознымі паперкамі. Нешта плоцюць, на выпіць хапае, часам… не заўжды :)
На мой погляд, трэба рабіць так, каб праца перасякалася з хобі, але ня моцна, ня цалкам. Бо калі хобі раптам стане асноўнай працай, то ўсё паламаеца і зьнікне непаўторная прыемная атмасфера.
Таму думаю, я кіну займацца музыкай, толькі калі самому надакучыць. Але зараз я нават не ўяўляю, што музыка мне калісьці надакучыць.

Насьця Quende:
Вячка, навошта табе такая доўгая барада?

Вячка Красулін:
Гэта ж крута! Усе жыцьцё хацеў адпусьціць бараду. Доўгі час у маладосьці бязьлітасна скабліў свой падбародак, але нічога не вырастала, а зараз панарасло, і я очэнь рад. Ёй ужо два гады! Не, ну пару разоў трошку падстрыгаў, вядома. Аднойчы нейкі хіпстэр сраны парэкамендаваў мне салон фрызюраў для барады. А мне, насупраць, падабаецца, што яна крывая і кудлатая. От жа, панавыдумлялі салоны для барод! У Афрыцы дзеці ад голада паміраюць, у нас заводы стаяць, а яны бароды прычэсваюць!

Насьця Quende:
Распавядзі пра далейшыя планы “Кашлатага Воха”?

Вячка Красулін:
У мінулым годзе мы выпусьцілі альбом, а ў гэтым было нейкае зацішша. Але зараз у “Воху” зьявіліся новыя хлапцы, а яшчэ й добра забытыя старыя: гітарыст, басіст, ударнік і яшчэ акром мяне адзін дудар. Бо я на сцэне яшчэ часам рот адкрываю, а адначасова, ведаеш, неяк нязручна. Я ўскладаю надзеі на сьвежыя погляды музыкаў і творчы ўздым гурта. Галоўнае зараз заняцца сур’ёзна аранжыроўкамі і прафесійным цяжкім гучаньнем. Дый мне самому неабходна падымаць узровень граньня, а тое буду кантраставаць на фоне астатніх удзельнікаў гурта. І сьпяваць трэба падвучыцца)
У планах адрэпетаваць праграму і пачаць нарэшце выступаць, паступова рыхтуючы для слухачоў новыя песьні. Думаю, у гэтым годзе мы ўжо ня будзем выступаць, але з наступнага пачнем актыўную канцэртную дзейнасьць.

0 каментароў

Каб пакінуць каментар