Камаедзіца - "Вернасць" (альбом 2011)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Камаедзіца
“Вернасць” (альбом 2011)
18 дарожак / 65 хвілін
Pa Gamle Stier
Гук: празрыстае, добра збалансаванае прафесійна зведзенае палатно; пругкі і нават цёплы лямпавы перагруз, вельмі рэалістычныя штучныя бубны.
Матэрыял гэтага дыска быў прыдуманы і запісаны папярэднім складам Камаедзіцы, якога няма ўжо пару год, але з нейкіх прычын выдадзены толькі зараз. Трэба разумець, матэрыял ужо не зусім актуальны для гурта, асабліва калі параўнаць з новым міні-альбомам «Чалавек Планеты».
Альбом «Вернасць» выклікае ў мяне як у слухача і як у грамадзяніна шмат прэтэнзій, але я адчуваю сябе абавязаным падзякаваць гурту за сам падыход да творчасці.
Справа ў тым, што большасць беларусаў, якія ствараюць цяжкія гурты і граюць і запісваюць музыку, робяць гэта з двух асноўных памкненняў: а) адчуць сябе крутымі; б) проста дзеля задавальнення. На захадзе да гэтага спісу часам дадаецца яшчэ пункт в) зарабіць грошай. І ёсць яшчэ тыя рэдкія людзі, што робяць высілкі дзеля ідэі. Я шаную такіх людзей, часам не гледзячы нават на тое, якія канкрэтна ідэі яны падзяляюць.
Бо хто такі герой? Гэта не толькі салдат, што закрывае сабой амбразуру або кладзецца на калючы дрот, каб па ягоным целе маглі прайсці наперад камрады. Гэта не толькі пажарны, што едзе тушыць атамную станцыю, ведаючы, што праз паўдні ён памрэ ад радыяцыі. Герой ? гэта яшчэ і той чалавек, што год за годам планамерна, метадычна аддае свой час і сілы нейкай патрэбнай для людзей справе, часамі цяжкай і нуднай, не просячы за гэта ні славы, ні грошай, нават не называючы свайго імя. Ён робіць тое, што, паводле яго ўяўленняў, павінна быць зроблена, кажа тое, што мусіць быць сказана, разумеючы, што акрамя яго, магчыма, гэтага не зробіць і не скажа ўжо ніхто.
Вось Камаедзіца з такога разраду. Яны робяць музыку не для таго, каб пакрасавацца. Яны бачаць, што наша краіна і ўвесь свет ідуць кудысьці яўна не туды, і намагаюцца нешта выправіць праз музычна-тэкставую прапаганду. Так, гэта прапагандысцкая музыка, і часу і сродкаў на яе стварэнне хлопцы не шкадуюць. І, наколькі я памятаю са старых інтэрв'ю, сам збор першага складу музыкаў адбываўся ледзь не як рэкруцкі набор.
Іншая справа, што не ўсё гладка выходзіць па музыцы і тэкстах, і нават далёка не ўсё.
Што тычыцца музычнай часткі, мяне раздражняюць наступныя рэчы. Па-першае, постмадэрнавая цытатнасць. Ужо першы трэк утрымлівае тыповыя кавалкі ў стылях хард'н'хэві, блэк, і хардкор. Пара песень зроблены тыпова RAC’аўскімі, то бок панк з гратэскна грубым вакалам. Наогул што тычыцца стылю альбома, то тут даволі мала металічных рыфаў, усё больш панк, хардкор, хард-рок на акордавых паслядоўнасцях, ёсць шэраг рокавых ці амаль баладных тэмаў без гітарнага перагрузу, але, на вялікі жаль, і амаль без паўнавартаснага чыстага спеву; тое, што ідзе замест яго, я б хутчэй назваў размовай у ноту.
Па-другое, раздражняе ўрыўчастасць, «торганасць». Песня можа толькі набраць сілу, але нечакана скончыцца без якогасьці абазначэння фіналу. Або пасярод песні можа з'явіцца неапраўдана даўгі адрэзак цішыні, у які накіданы ціхуткія і, зноў жа, парэзаныя кавалкі акапэльных народных спеваў, а потым песня працягваецца, хаця яе дынаміка згубілася. Чацвёрты даўжэзны трэк наогул складзены з незвязаных рыфаў на фоне эмбіенту, якія выходзяць з цішыні і ў яе сыходзяць.
Па-трэцяе, партыі голасу часта зроблены так, нібыта было зашмат тэксту і яго трэ было кудысьці раскідаць. Строфаў, якія б мелі дакладны перыядычны памер, амаль няма, то бок, вакал даволі хаатычны. Але затое сам па сабе голас моцны, харызматычны, яркі і ў параўнанні з папярэднімі альбомамі больш эмацыйны.
Моцны бок інструментальнага складніка ? гэта нязменна ўдалае ўжыванне дуды і скрыпкі. Фрагменты з дудой яскравыя, імгненна запамінаюцца. Часам яны гучаць так, нібыта партыя дуды не прыдумана Камаедзіцай, а аўтэнтычная. Яшчэ адным прыемным плюсам з'яўляецца ўдалае, смачнае камбінаванне і аздабленне рытмаў бубнаў.
Цяпер пра «грамадзянскую незадаволенасць». Палова тэкстаў шчыра сектанцкія. Тэматыка накшталт Combat18, NS, ZOG будзе папросту незразумелай шырокаму колу слухачоў, а тым больш яны спужаюцца, калі ім стане ўсё гэта зразумела. Такія песні падыходзяць толькі для падтрымкі баявога духу сталых удзельнікаў адпаведнай апантанай субкультуры, але не для звароту да звычайных людзей.
Праблему з тэкстамі таксама бачу ў тым, што яны ў асноўным складаюцца з абстрактных разважанняў або нават проста лабавых лозунгаў (калі не сказаць endlosung’аў!), часта негатыўных. Гэта, зноў жа, цяжка ўспрымаецца для звычайнага чалавека, а заангажаванаму гэта ўжо не патрэбна. Нейкая эпічнасць, мастацкасць і жывы, жыццёвы вобраз ёсць, бадай, толькі ў песні «Казак». І, магчыма, «Вязень».
«Вязень» і «Казак» ? прынамсі, гэтыя дзве песні гучаць з сапраўднай журбою, першая ? з чалавечай, а другая ? нават з боскай. Іх дзвюх, а таксама жвавага і рэзкага, хаця і даволі негатыўнага панк-маніфесту «Hardline Kryuja» мне будзе дастаткова, каб не толькі шанаваць, але і час ад часу слухаць гэтую працу.
“Вернасць” (альбом 2011)
18 дарожак / 65 хвілін
Pa Gamle Stier
Гук: празрыстае, добра збалансаванае прафесійна зведзенае палатно; пругкі і нават цёплы лямпавы перагруз, вельмі рэалістычныя штучныя бубны.
Матэрыял гэтага дыска быў прыдуманы і запісаны папярэднім складам Камаедзіцы, якога няма ўжо пару год, але з нейкіх прычын выдадзены толькі зараз. Трэба разумець, матэрыял ужо не зусім актуальны для гурта, асабліва калі параўнаць з новым міні-альбомам «Чалавек Планеты».
Альбом «Вернасць» выклікае ў мяне як у слухача і як у грамадзяніна шмат прэтэнзій, але я адчуваю сябе абавязаным падзякаваць гурту за сам падыход да творчасці.
Справа ў тым, што большасць беларусаў, якія ствараюць цяжкія гурты і граюць і запісваюць музыку, робяць гэта з двух асноўных памкненняў: а) адчуць сябе крутымі; б) проста дзеля задавальнення. На захадзе да гэтага спісу часам дадаецца яшчэ пункт в) зарабіць грошай. І ёсць яшчэ тыя рэдкія людзі, што робяць высілкі дзеля ідэі. Я шаную такіх людзей, часам не гледзячы нават на тое, якія канкрэтна ідэі яны падзяляюць.
Бо хто такі герой? Гэта не толькі салдат, што закрывае сабой амбразуру або кладзецца на калючы дрот, каб па ягоным целе маглі прайсці наперад камрады. Гэта не толькі пажарны, што едзе тушыць атамную станцыю, ведаючы, што праз паўдні ён памрэ ад радыяцыі. Герой ? гэта яшчэ і той чалавек, што год за годам планамерна, метадычна аддае свой час і сілы нейкай патрэбнай для людзей справе, часамі цяжкай і нуднай, не просячы за гэта ні славы, ні грошай, нават не называючы свайго імя. Ён робіць тое, што, паводле яго ўяўленняў, павінна быць зроблена, кажа тое, што мусіць быць сказана, разумеючы, што акрамя яго, магчыма, гэтага не зробіць і не скажа ўжо ніхто.
Вось Камаедзіца з такога разраду. Яны робяць музыку не для таго, каб пакрасавацца. Яны бачаць, што наша краіна і ўвесь свет ідуць кудысьці яўна не туды, і намагаюцца нешта выправіць праз музычна-тэкставую прапаганду. Так, гэта прапагандысцкая музыка, і часу і сродкаў на яе стварэнне хлопцы не шкадуюць. І, наколькі я памятаю са старых інтэрв'ю, сам збор першага складу музыкаў адбываўся ледзь не як рэкруцкі набор.
Іншая справа, што не ўсё гладка выходзіць па музыцы і тэкстах, і нават далёка не ўсё.
Што тычыцца музычнай часткі, мяне раздражняюць наступныя рэчы. Па-першае, постмадэрнавая цытатнасць. Ужо першы трэк утрымлівае тыповыя кавалкі ў стылях хард'н'хэві, блэк, і хардкор. Пара песень зроблены тыпова RAC’аўскімі, то бок панк з гратэскна грубым вакалам. Наогул што тычыцца стылю альбома, то тут даволі мала металічных рыфаў, усё больш панк, хардкор, хард-рок на акордавых паслядоўнасцях, ёсць шэраг рокавых ці амаль баладных тэмаў без гітарнага перагрузу, але, на вялікі жаль, і амаль без паўнавартаснага чыстага спеву; тое, што ідзе замест яго, я б хутчэй назваў размовай у ноту.
Па-другое, раздражняе ўрыўчастасць, «торганасць». Песня можа толькі набраць сілу, але нечакана скончыцца без якогасьці абазначэння фіналу. Або пасярод песні можа з'явіцца неапраўдана даўгі адрэзак цішыні, у які накіданы ціхуткія і, зноў жа, парэзаныя кавалкі акапэльных народных спеваў, а потым песня працягваецца, хаця яе дынаміка згубілася. Чацвёрты даўжэзны трэк наогул складзены з незвязаных рыфаў на фоне эмбіенту, якія выходзяць з цішыні і ў яе сыходзяць.
Па-трэцяе, партыі голасу часта зроблены так, нібыта было зашмат тэксту і яго трэ было кудысьці раскідаць. Строфаў, якія б мелі дакладны перыядычны памер, амаль няма, то бок, вакал даволі хаатычны. Але затое сам па сабе голас моцны, харызматычны, яркі і ў параўнанні з папярэднімі альбомамі больш эмацыйны.
Моцны бок інструментальнага складніка ? гэта нязменна ўдалае ўжыванне дуды і скрыпкі. Фрагменты з дудой яскравыя, імгненна запамінаюцца. Часам яны гучаць так, нібыта партыя дуды не прыдумана Камаедзіцай, а аўтэнтычная. Яшчэ адным прыемным плюсам з'яўляецца ўдалае, смачнае камбінаванне і аздабленне рытмаў бубнаў.
Цяпер пра «грамадзянскую незадаволенасць». Палова тэкстаў шчыра сектанцкія. Тэматыка накшталт Combat18, NS, ZOG будзе папросту незразумелай шырокаму колу слухачоў, а тым больш яны спужаюцца, калі ім стане ўсё гэта зразумела. Такія песні падыходзяць толькі для падтрымкі баявога духу сталых удзельнікаў адпаведнай апантанай субкультуры, але не для звароту да звычайных людзей.
Праблему з тэкстамі таксама бачу ў тым, што яны ў асноўным складаюцца з абстрактных разважанняў або нават проста лабавых лозунгаў (калі не сказаць endlosung’аў!), часта негатыўных. Гэта, зноў жа, цяжка ўспрымаецца для звычайнага чалавека, а заангажаванаму гэта ўжо не патрэбна. Нейкая эпічнасць, мастацкасць і жывы, жыццёвы вобраз ёсць, бадай, толькі ў песні «Казак». І, магчыма, «Вязень».
«Вязень» і «Казак» ? прынамсі, гэтыя дзве песні гучаць з сапраўднай журбою, першая ? з чалавечай, а другая ? нават з боскай. Іх дзвюх, а таксама жвавага і рэзкага, хаця і даволі негатыўнага панк-маніфесту «Hardline Kryuja» мне будзе дастаткова, каб не толькі шанаваць, але і час ад часу слухаць гэтую працу.
0 каментароў