Far From Mind - “Breakpoint ‘33” (альбом 2009)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Far From Mind
“Breakpoint ‘33” (альбом 2009)
10 трэкаў / 78 хвілін
More Hate Productions
Павярцеўшы ў руках уручаныя мне дыскі ад More Hate, я адразу выказаў здагадку, што адзіным вартым увагі альбомам тут будзе вось гэты ? са сціплым стрыманым афармленнем. Не памыліўся.
Вось гэта я разумею праца! На ўзроўні сусветна вядомых гуртоў. Даўгія, складаныя і складныя, прадуманыя кампазіцыі; фірмовы гук, акуратны і чысты мікс, зроблены, дарэчы, самімі музыкамі; выдатныя вершаваныя філасофскія тэксты ? на стварэнне іх адных магло пайсці некалькі год; практычная адсутнасць якой-кольвек некампетэнтнасці. І пры ўсім гэтым ? ні каліва самахвальства і понту. Шчырасць. Гурт у значнай ступені адпавядае шляхецкаму прынцыпу “быць, а не рабіць выгляд”. У буклеце пазначана: “сінтэтычныя бубны”; тым не менш, ударка тут гучыць даволі натуральна, ніколькі не раздражняе.
Праўда, гэта не зусім метал.
Простымі і не вельмі простымі хард-рокавымі прагрэсіямі танальных цэнтраў музыкі неяк паспяхова дасягаюць драматычнасці. Праз патас і “рамантыку”, у тым ліку нанесеную клавішнымі, гэтыя нотныя паслядоўнасці часам нагадваюць заходнюю поп-музыку 80-х і пачатку 90-х. (Маецца на ўвазе больш цукровы патас тыпу Lacrimosa, а не, скажам, black- ці pagan-металічны.) На пачуццё папсы працуе таксама месцамі выразная структура куплет-рэфрэн. Гук гітары цяжкі, перагружаны, але з гітарнай тэхнікі экстрэмальнага металу тут ёсць хіба прыглушка, і тое мяккая. Спрэс выкарыстоўваюцца простыя рытмы ў мерным і павольным тэмпе, месцамі ёсць неквадратныя памеры кшталту 5/4, 6/4. Адзін з улюбёных інтэрвалаў гітарыста ? трытон. З элементаў экстрэмальнай музыкі тут таксама вакал-крык, які чаргуецца з чыстым.
Гэта альбом, які, у адрозненне ад большасці, не трэба цярпець. Наадварот: не хочацца, каб песні сканчаліся. У некаторыя моманты становіцца цікава, што дзядзькі сыграюць далей.
Музыкам ужо за 30 і гэта далёка не першы іх запіс, таму не дзіва, што падыход у іх сур’ёзны. Але я не магу не паставіць адно пытанне.
Для каго гэта ўсё? Вы жывяце ў Краснадары, у казацкім краі, а пяеце па-ангельску, прычым вельмі грунтоўна, добрасумленна падыходзіце да стварэння тэкстаў і музыкі. Навошта, для каго гэтыя высілкі? Хто будзе гэта чытаць, слухаць і, галоўнае, разумець, акрамя вас і ўедлівых рэцэнзентаў? Няўжо арыентуецеся на “заходні рынак”? Ці, можа, хочаце адно самі сабе давесці, што вы здольныя ствараць музыку не горш за вашых англамоўных куміраў? Ці ёсць у вас што сказаць сваім людзям на сваёй мове?
“Breakpoint ‘33” (альбом 2009)
10 трэкаў / 78 хвілін
More Hate Productions
Павярцеўшы ў руках уручаныя мне дыскі ад More Hate, я адразу выказаў здагадку, што адзіным вартым увагі альбомам тут будзе вось гэты ? са сціплым стрыманым афармленнем. Не памыліўся.
Вось гэта я разумею праца! На ўзроўні сусветна вядомых гуртоў. Даўгія, складаныя і складныя, прадуманыя кампазіцыі; фірмовы гук, акуратны і чысты мікс, зроблены, дарэчы, самімі музыкамі; выдатныя вершаваныя філасофскія тэксты ? на стварэнне іх адных магло пайсці некалькі год; практычная адсутнасць якой-кольвек некампетэнтнасці. І пры ўсім гэтым ? ні каліва самахвальства і понту. Шчырасць. Гурт у значнай ступені адпавядае шляхецкаму прынцыпу “быць, а не рабіць выгляд”. У буклеце пазначана: “сінтэтычныя бубны”; тым не менш, ударка тут гучыць даволі натуральна, ніколькі не раздражняе.
Праўда, гэта не зусім метал.
Простымі і не вельмі простымі хард-рокавымі прагрэсіямі танальных цэнтраў музыкі неяк паспяхова дасягаюць драматычнасці. Праз патас і “рамантыку”, у тым ліку нанесеную клавішнымі, гэтыя нотныя паслядоўнасці часам нагадваюць заходнюю поп-музыку 80-х і пачатку 90-х. (Маецца на ўвазе больш цукровы патас тыпу Lacrimosa, а не, скажам, black- ці pagan-металічны.) На пачуццё папсы працуе таксама месцамі выразная структура куплет-рэфрэн. Гук гітары цяжкі, перагружаны, але з гітарнай тэхнікі экстрэмальнага металу тут ёсць хіба прыглушка, і тое мяккая. Спрэс выкарыстоўваюцца простыя рытмы ў мерным і павольным тэмпе, месцамі ёсць неквадратныя памеры кшталту 5/4, 6/4. Адзін з улюбёных інтэрвалаў гітарыста ? трытон. З элементаў экстрэмальнай музыкі тут таксама вакал-крык, які чаргуецца з чыстым.
Гэта альбом, які, у адрозненне ад большасці, не трэба цярпець. Наадварот: не хочацца, каб песні сканчаліся. У некаторыя моманты становіцца цікава, што дзядзькі сыграюць далей.
Музыкам ужо за 30 і гэта далёка не першы іх запіс, таму не дзіва, што падыход у іх сур’ёзны. Але я не магу не паставіць адно пытанне.
Для каго гэта ўсё? Вы жывяце ў Краснадары, у казацкім краі, а пяеце па-ангельску, прычым вельмі грунтоўна, добрасумленна падыходзіце да стварэння тэкстаў і музыкі. Навошта, для каго гэтыя высілкі? Хто будзе гэта чытаць, слухаць і, галоўнае, разумець, акрамя вас і ўедлівых рэцэнзентаў? Няўжо арыентуецеся на “заходні рынак”? Ці, можа, хочаце адно самі сабе давесці, што вы здольныя ствараць музыку не горш за вашых англамоўных куміраў? Ці ёсць у вас што сказаць сваім людзям на сваёй мове?
0 каментароў