Rise in Rage – «Серая Кровь»
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Учора беларускі гурт Rise in Rage прэзэнтаваў свой новы (другі па ліку) альбум «Серая Кровь».
Паглядзець фотаздымкі, а таксама пачытаць пра канц вы можаце: тут
Rise in Rage ўвогуле вельмі складана загнаць у нейкія стылістычныя межы, можна сказаці, што хлопцы валяць нешта кшталту мадэрн груў-мэталу. Але калі разглядаць альбум «Серая Кровь», то ён атрымаўся неверагодна разнастайным.
Гэта можна растлумачыць як тым, што хлопцы досыць доўга працавалі над йім, так і тым што ім проста падабаецца рабіць сапраўдную музыку, і не заганяць яе ў рамкі нейкіх стыляў.
Прасьцей кажучы: Rise in Rage не адцягваліся на непатрэбнае лайно, кшталту пошукаў стылю або галеньня, а займаліся творчасьцю і адрошчваньнем барады.
Дарэчы, з гуртом працаваў швэдскі саўнд-прадзюсар Даніэль Бэргстранд, які таксама працаваў з такімі гігантамі цяжкай сцэны, як Behemoth, Meshugahh, In Flames і г.д.
У рэліз увайшлі дзесяць трэкаў, уключаючы таксама сінглы «Нож» і адзіны беларускамоўны трэк на альбуме — «Прамяні» — які апынуўся вельмі прыемнай нечаканасьцю.
На самай справе матэрыял настолькі разнаплянавы, што часам адзінае, што дапамагала мне пераканацца ў тым, што я слухаю адзін і той жа гурт — гэта цудоўны тлусты і выразны гук. Трэба сказаць, хлопцы правільна зрабілі, што аддалі альбум добраму спецыялісту са Швэцыі. З пункту гледжаньня гуку ўсё зроблена паводле лепшых эўрапейскіх стандартаў.
Пад такі тлушч мне хочацца выйсьці на раён ды прычапіцца да якога-небудзь гопніка. І пофіг, што у лепшым выпадку я атрымаю па пысе твару. Галоўнае, што ў маіх вушах у гэты час будзе граць Rise in Rage.
Але настрой песень досыць розны. І не зважаючы на тое, што амаль усе зь іх выклікаюць жаданьне залятаць у мош і махаці нагамі, кожная гучыць па-рознаму. Гэта не манатоннае лайно, якога зараз у СНД навалам. Гэта сапраўдны кач.
І гэта вельмі цешыць, што замест стандартнага «Хуячым трыццаць другімі, хлопцы!», матэрыял апынуўся ня проста тэхнічны і выразны, але і меладычны. Што бывае вельмі рэдка з гуртамі такога напрамку.
У адной з кампазыцый вы нават можаце пачуць гук саксафона, маці яго! Праўда, у ёй зусім няма аніякага качу. Яна больш падыходзіць да таго, каб захутацца ў швэдар халодным восеньскім вечарам, глядзець на падальную лістоту і алкашоў (якія таксама падаюць, але ўжо ня так прыгожа, як лісьце), піць каву, паліць і думаць аб яго цудоўнай расьліннасьці на твары.
Зрэшты, мне як саксафаністу заўсёды прыемна чуць гук роднага інструманта.
Тлушч!
Rise in Rage глядзяць на цябе як на ежу. Не палохайся, яны на ўсіх так глядзяць.
Мая адзнака: Я адчуў, як на маім нявінным твары пачала расьці барада! Дзякуй за тое!
Паглядзець фотаздымкі, а таксама пачытаць пра канц вы можаце: тут
Rise in Rage ўвогуле вельмі складана загнаць у нейкія стылістычныя межы, можна сказаці, што хлопцы валяць нешта кшталту мадэрн груў-мэталу. Але калі разглядаць альбум «Серая Кровь», то ён атрымаўся неверагодна разнастайным.Гэта можна растлумачыць як тым, што хлопцы досыць доўга працавалі над йім, так і тым што ім проста падабаецца рабіць сапраўдную музыку, і не заганяць яе ў рамкі нейкіх стыляў.
Прасьцей кажучы: Rise in Rage не адцягваліся на непатрэбнае лайно, кшталту пошукаў стылю або галеньня, а займаліся творчасьцю і адрошчваньнем барады.
Дарэчы, з гуртом працаваў швэдскі саўнд-прадзюсар Даніэль Бэргстранд, які таксама працаваў з такімі гігантамі цяжкай сцэны, як Behemoth, Meshugahh, In Flames і г.д.
У рэліз увайшлі дзесяць трэкаў, уключаючы таксама сінглы «Нож» і адзіны беларускамоўны трэк на альбуме — «Прамяні» — які апынуўся вельмі прыемнай нечаканасьцю.
На самай справе матэрыял настолькі разнаплянавы, што часам адзінае, што дапамагала мне пераканацца ў тым, што я слухаю адзін і той жа гурт — гэта цудоўны тлусты і выразны гук. Трэба сказаць, хлопцы правільна зрабілі, што аддалі альбум добраму спецыялісту са Швэцыі. З пункту гледжаньня гуку ўсё зроблена паводле лепшых эўрапейскіх стандартаў.
Пад такі тлушч мне хочацца выйсьці на раён ды прычапіцца да якога-небудзь гопніка. І пофіг, што у лепшым выпадку я атрымаю па пысе твару. Галоўнае, што ў маіх вушах у гэты час будзе граць Rise in Rage.
Але настрой песень досыць розны. І не зважаючы на тое, што амаль усе зь іх выклікаюць жаданьне залятаць у мош і махаці нагамі, кожная гучыць па-рознаму. Гэта не манатоннае лайно, якога зараз у СНД навалам. Гэта сапраўдны кач.
І гэта вельмі цешыць, што замест стандартнага «Хуячым трыццаць другімі, хлопцы!», матэрыял апынуўся ня проста тэхнічны і выразны, але і меладычны. Што бывае вельмі рэдка з гуртамі такога напрамку.
У адной з кампазыцый вы нават можаце пачуць гук саксафона, маці яго! Праўда, у ёй зусім няма аніякага качу. Яна больш падыходзіць да таго, каб захутацца ў швэдар халодным восеньскім вечарам, глядзець на падальную лістоту і алкашоў (якія таксама падаюць, але ўжо ня так прыгожа, як лісьце), піць каву, паліць і думаць аб яго цудоўнай расьліннасьці на твары.
Зрэшты, мне як саксафаністу заўсёды прыемна чуць гук роднага інструманта.
Тлушч!
Rise in Rage глядзяць на цябе як на ежу. Не палохайся, яны на ўсіх так глядзяць.
Мая адзнака: Я адчуў, як на маім нявінным твары пачала расьці барада! Дзякуй за тое!
0 каментароў