Фінал Battles on Thursday

Апублікавана 18 студзеня 2013, 21:19 у Рэпартажы

На працягу сезону БелМетал актыўна асьвятляў праект «Battles on Thursday», які адбываўся па чацьверах у менскім Рокер Бары. Сутнасьць праекта ў тым, што кожны чацьвер адбываліся адборачныя канцэрты, зь якіх пэўныя каманды праходзілі ў паўфінал, і нарэшце, у фінал, які пагражаў пераможцам сэртыфікатамі на запіс у студыі «Vintage Mixing».

Ды вось напярэдадні фіналу мяне як прадстаўніка праекта БелМетал запрашаюць ў журы. Даю згоду, ды далучаюся на гэтай пасадзе да арганізатара Зьміцера Казючыца і журналіста Роба Ўотса. У фінале мы маем шэсьць каманд, якія будуць адзначацца намі ўтрох па дзесяцібальнай шкале, а разам з галасамі публікі атрымаюць канчатковае месца.

На затрымкі канцэртаў скардзіцца ўжо не прынята. Проста скажам, што пачаўся ён а восьмай. І па лёсаваньню адкрываў яго гурт Borealis. Так, граць першымі заўсёды цяжка: неадладжаны гук, адказнасьць разварушыць натоўп, ды й для конкурсу ня вельмі выгодна. Але распачалася праграма даволі бадзёра, пайшоў гэткі традыцыйны хэві з клавішамі, даволі прыемныя рыфы, якія крыху аддаюць фірмовай атмасферай 80-х. Першая песьня падалася невыразнай, але другая ўжо добра пачала хістаць. Цікава назіраць за гітарыстамі-блізьнюкамі, ды ня меней цікава сачыць за іх прадуманымі ўзаемазьвязанымі партыямі. Шмат можна скардзіцца на апарат ды ўмовы памяшканьня. Але ўвагі варта менавіта тое, як іх гурт пераадольвае, і спецыфіка тут часта ў стылі. У Барэаліса выдатная, таленавіта складзеная музыка, файныя аранжыроўкі, добра пастаўлены вакал ды агульная сыгранасьць і тэхнічнасьць. А пачуць ды адзначыць гэтае можна было толькі заткнуўшы вушы ад залішняе кашы. Асабліва даставалася ад гэтага вакалу — адэкватна ўсё спалучалася толькі на больш спакойных момантах, менавіта тады я ўпершыню і пачуў, што то ёсьць беларуская мова. Ну і пакутвала адна зь гітар: на працягу сэта яе несла то ў рэзкі непрыемны гук, то ўвогуле яна выпадала. Тым ня менш, уражаньні засталіся даволі добрыя. Галоўны рэспект гурт атрымоўвае за спраўны падыход да стварэньня матэрыялу — бачна, што людзі сапраўды сядзяць і займаюцца музыкай, хочуць нешта гэтым данесьці ды рабіць гэта якасна, што, на жаль, зараз рэдка назіраецца. Галоўная заўвага да ролі франтвумэн: хацелася б бачыць сапраўдную гутарку з залай, «рэспонс», як гэта завецца, а маем толькі кароценькія рэплікі між песьнямі… Такім чынам, Borealis атрымаў у мяне адзнаку ў 7 балаў.

Другім нумарам граў гурт Огма. Першае, што прыцягвала ўвагу, гэта зьнешні выгляд і паводзіны музыкаў — тут усё даволі добра: каларытны басіст у вобразе рок-зоркі, харызматычны валасаты-барадаты вакаліст, ды гітарыст, які зь першых акордаў ужо пачаў бегаць са свайго краю сцэны да басіста граць «бок-да-боку». Свой стыль музыкі вызначаюць як «сімфонік-блэк-шансон», а па сутнасьці самай добрай характарыстыкай будзе тое, што Огма — шчэ адзін гурт, які грае той самы расейскі хэві з назвамі песень, як то «Ангел» ды каверам на «Мастер». Гэта аніразу ня дрэнна, але і не арыгінальна, хоць месцамі было даволі драйвова ды цікава. Усё ж гэткая ўпэўненасьць і «зоркавасьць» як раз і пакрывала недахопы. У адрозьненьні ад першага гурта тут з рэспонсам было значна лепей. Большую частку праграмы гурт адыграў у дзьве гітары са спецыяльна запрошаным для гэтага гітарыстам. Па гуку самая вялікая заўвага ў тым, што вельмі выпадаў вакал з агульнай пачкі. Вынікова, улічваючы абсалютную неарыгінальнасьць матэрыялу з аднаго боку, ды добрую падачу з другога, Огма атрымала ў мяне адзнаку 4.

Нумар тры ў чарзе займаў гурт Дилемма. Я прыблізна ведаў, чаго чакаць ад хлопцаў, але быў значна болей задаволены. Дык калі тэзісна апісаць, то гэта спакойны рок-н-рол, даволі вясёлы ды з жыцейскімі тэмамі тэкстаў. Вельмі добры вакал, роўна як і лідарскія якасьці франтмэна, які чаргаваў акустычную гітару са звонкам. Асабіста для мяне прыемна, калі вакаліст распавядае пра песьню, прадстаўляе творчасьць ды тлумачыць яе сэнс. Парадаваў таксама запрошаны саксафаніст. Увогуле ўражаньні ад гурта выключна добрыя. Гэта менавіта тая музыка, якую можна слухаць фонам пад сяброўскую сустрэчу, ці проста пад добры настрой, а можа і пад сьветлую меланхолію якую. Нічога такога выбітнага, проста добры гурт. Сем балаў.

Вось і адыграла палова фіналістаў. На гадзіньніку канец дзясятай. Да выступу рыхтуецца каманда Sweider. Вельмі гэтак маладая каманда з маладых музыкаў. Зьнешні выгляд як бы кажа, што перад намі ці вундэркінды, ці зараз мы пачуем абы-якую музыку, якая прайшла ў фінал толькі дзякуючы шматлікім галасам сяброў, якія сабраліся тут перад сцэнай. На жаль, першае трапляецца рэдка, таму… Каша, жудасны гук, нічога цікавага. Калі гэтае чытае хто з гурта ці іхных сяброў, мая вам парада: калі ўзяліся граць музыку, рабіце акцэнт на якасьць ды арыгінальнасьць. Вось літаральна на маіх вачох разьвіваўся гурт U.S.B. Хлопцы пачалі са школьнага ўзросту з такім жа самым натоўпам сябрашак пад сцэнай, але пры гэтым бесперапынна працавалі праз дурныя усьмешкі крытыкаў. І вырасьлі, дабіліся сур'ёзнага ўспрыманьня, робяць цікавую самавітую музыку. Пад новай назвай, праўда. Дык вось вам, Sweider, добры прыклад. Посьпехаў у пачынаньнях. Але гэта фінал. І па ўсіх крытэрах вашая адзнака 2 балы.

Працягваў вячору гурт Banshee. Даволі лёгкая музыка, месцамі са здвоеным вакалам вакалісткі і гітарыста. Пасьля папярэдняе каманды дык ужо зьвяртаеш увагу, што больш «музычна». Даволі падобныя адно да аднаго песьні, нічога асаблівага. Але парадаваў апошнім нумарам кавер на «Sweet Dreams» Eurythmics (і няхай тут хоць хто паспрабуе ўзгадаць Мэнсана!..). Адзнака 4 балы.

І апошні фіналіст, гурт Warna, славуты сваімі каверамі. Да гэтага ўжывую іх я ня чуў, таму было сапраўды цікава адзначыць, што за яно. Ну і вялікі спадзеў быў на тое, што пасьля стомы ад шчыра ня самых лепшых ды цікавых калектываў будзе нешта станоўчае. І, ведаеце, менавіта так і атрымалася. Хлопцы жвавенька пачалі з кавера на «Enter Sandman» Металікі. Ну асалода проста. Добрае выкананьне, добрая падача, добрыя паводзіны і як раз тое, пра што я казаў, — рэспонс. Цалкам сяброўская атмасфера. Значны паказчык — колькасьць людзей на танцпляцы, якія дачакаліся апошняга гурта. Час ужо ня раньні — дванаццацатая гадзіна. У Варны, дарэчы, добра прадуманая праграма: бадзёры кавер-адкрывашка, потым свая песьня, потым зноў кавер, сваё, і гэтак далей. Свой матэрыял таксама на ўзроўні — гэта файны дынамічны хэві. А па каверах далей ішлі: Kiss — I Was Made For Lovin' You, AC/DC — Highway To Hell, Ария — Воля и разум. Добры гурт. Раю трапляць на жывыя выступы. Мая адзнака 8 балаў.

Ну і як вынік, файнае паці, добрая «тусовачная» атмасфера, дастатковая колькасьць гледачоў, без відавочнага падзяленьня па гуртах. Вынікі галасаваньня мы хутка падлічылі і склалі са сваімі адзнакамі. Такім чынам, пераможцам Battles on Thursday стаў гурт Borealis, другое месца занялі Warna, а на трэцім апынуліся Sweider зь вялікай колькасьцю галасоў публікі, абагнаўшы на адзін бал Огму, за імі Banshee, а на апошнім месцы, на жаль, Дилемма, за якую было зусім мала галасоў гледачоў.
Вось такі фестываль. Дзякуй арганізатарам, гуртам і клубу.