"К"Харалуг, працуем над памылкамі. Ч.1

Апублікавана 15 сакавіка 2012, 23:38 у Рэпартажы

Хочацца адразу адзначыць — на канцэрты я зрэдку хаджу дзеля музыкі. Часцей — за тым каб паглядзець на жывых музыкаў, на іх паводзіны, на памылкі. На памылкі гукавікоў і гуртоў, на паводзіны людзей. Таму ў гэтай нататке не будзе ні ўсхвалення, ні захаплення, анічога добрага. Толькі крытыка ды адзначэнне што дрэнна, а што дрэнна, але не смяротна.

0. Клуб Салтайм

Сам Салтайм — гэта кавярня, у якой будзе добра граць нейкаму кабарэ ці джазбэнду. Танцпола фактычна няма, гэта прастора дзе павінен хадзіць тамада, а сёння замест яго стаялі мэталісты. Трохі запаўнення да першага гурта — і клюб адразу нязручны для перамяшчэння.

Гук, о настальгія, нібы ў Юле гадоў гэдак 7 таму. Не для металу. Не для скрыму ці гроўла — ён прызначаны для мілагучных спеваў і таго што адбывалася на сцэне апаратура не вытрымлівала.

1. Грамагорн

У дзяцінстве я выходзіў да дошкі, дагэтуль памятаю, доўга запінаўся, казаў нешта пра тое што вось вершык, пра радзіму пра ніву. А потым набіраў паветра ў лёккія ды пачынаў тэатральны расповед з эмоцыямі і амаль нараспеў.
Дык вось тут маем тое ж самае. Хлопцы, канешне, першы раз, але ўспаміны дзяцінства не сыходзілі з думак. Нешта саромячыся ціхенька распавядаюць пра тое што песні пра ліцвінаў, пра полымя… а потым хоба і выдаюць моцны гук, ды адпрацаваную музыку.
Шкада што на гэтай апаратуры яны зліваліся ў кашу з голасу, гітары ды барабану. Між тым вылучыць нешта з гэтае кашы было складана. Хлопцам парада — вучыце вакаліста спяваць. Усё-роўна першыя гады граць прыйдзецца ў маленькіх памяшканнях, і такі голас айчынныя слабенькія мікрафоны не перадаюць, а змешваюць у лайно апасля адметнай колькасці дэцыбел. У такіх выпадках лепш праспяваць.
І нічога дрэннага не будзе, бо тэксты добрыя і кладуцца на распеў гэтаксама выдатна (Атрымаецца такі лагодны «Зніч» у выніку, чым дрэнна?).
Наступны адмоўны пункт — нічога не робіцца на сцэне. Хлопцы стаяць, граюць, тэхнічна граюць добрую музыку, але ж акрамя дзяўчыны на стукачыках глядзець няма на што, а шкада.
І за гэтай справай незаўважна пачалося «полымя вышэй» якое я загадзя праслухаў і дадаў у плэйліст, але, нажаль, каб не абвесцілі на канцэрце не пазнаў бы недзе да сярэдзіны. Звычайна, калі зачыняеш адно вуха на загружаных хвалях, пачынаеш чуць дзе што ды як грае. Зачыняю. Чую разборліва кашу і бас пасярод яе. Не грайце метал у Салтайме, ну калі ласка…

Хто арганізуе заняткі сцэнічнага майстэрства ды разкаванасці прадракаю вялікія грошы на попрышчы маладых патасных метал-гуртоў

Апошняя спроба разварушыць публіку (да гэтага канешне таньчылі, але ж неяк яшчэ цвяроза) з'явілася рэалізацыяй нямецкага Рамштайн, з іх хітом «Похва», альбо «Pussy». Разварушыла народ, але канчаткова згвалдзіла мае вушы. Часам лепш спяваць чым…

За мову буду біць ссанымі хусткамі! Вучыце, а то пазабіваю

2. Тракцір

Сітуацыя з гукам палепшылася, клявішы чуў яскрава, з мовай сітуёвіна палепш (але ж «прыгласіл», «называецца»), з мелодыкай не так цікава, але ж больш рухова!
Гэткі ТГЕ па-беларуску, піўфольк гэта добра, але там складана быць арыгінальным. (Тое ж самае ў акустыцы ды на дзень св. Патрыка — на руках бы носіў).
І толькі настрой палепшыўся як хлопцы разыграліся, разварушыліся… і пачалі граць грамчэй зліўшы гук у тую ж кашу што й у першага гурта. Выйшаў папаліць. Вяртаюся — чую КіШ, дакладна матыў чую… а хлопцы ўжо на маскальскую перайшлі…
Не гожа. Трымайце стылістыку. Каб быць арыгінальным не трэба рабіць трэш. Стварыце вобраз і яго прытрымлівайцеся, і тое датычыцца і мовы, і азбдаблення выступу (піўны фольк не граецца ў звычайных уборах, трэ нешта каларытна-алкагальнае!), і мовы. Ідэя шмат чаго каштуе.

Адзначу толькі што да сярэдзіны спеву пачынаюцца скокі і на тэкст ужо далёка і абыякава. Малайцы… былі б, каб не маскальска мова.

3. В.о.Р

Выйшаў Пасікера. За ім чуецца Гага, Старуорс ды спробы наладзіць гук.
Спробы не ідуць дарма (хлопцы вучыцеся) і гук атрымліваецца лепшы, мабыць, за канцэрт менавіта ў Вэйстлэндаў. Трэш-угар, развязаныя скокі па сцэне, каларытны лідар — маюць тое што патрэбна для каларыту менавіта гэтага гурта, і яно працуе.
Дэзняк такі дэзняк, што яго сапсаваць канешне нават на такой апаратуры амаль немагчыма (былі выпадкі, але не гэты). Тое чаго не хапала па гучанні замянілі выступам, а не хапала шмат чаго. Напрыклад чуць гітары асобна ў зале было б добра. Тая ж каша, але добра гучала.

У стварэнні атмасферы, адзначце, прымае ўдзел не толькі саліст, але і вар'ят стукачык, і гітарысты. Усе ў дзеянні. Намаганні штучныя — вынік агульны.

Варта ды Кліч — у наступнай частцы.