avatar
avatar

Re1ikt. Прэзентацыя альбому “Kufar”
Апублікавана у Рэпартажы

80 Фота
image
Прайшоў ужо год з канцэрту, на якім прагрэсіўны беларускі гурт Re1ikt прэзентаваў кружэлку “Лекавыя травы”. Не губляючы часу марна, гурт прадставіў свой чарговы альбом “Kufar” 10 сьнежня ў клубе “Бруге”. Прэзентацыя прайшла шчыра, яскрава і насычана. У пэўнай ступені гэта зьвязана з тым, што альбом увабраў у сябе вельмі рознапланавыя рэчы, але і самі музыкі як заўжды грунтоўна падышлі да падрыхтоўкі мерапрыемства.

Адным з моцных бакоў Re1ikt (акрамя музыкі, зразумела) зьяўляецца візуал – густоўны мерч, сэрцы, зробленыя з траваў, у падарунак фанатам, тэматычны пад кожную песьню заднік, этнічныя зоркі і птушкі пад сцэнай “Бруге” стваралі атмасферу, патрэбную для таго, каб акунуцца ў творчасьць гурта. Аднак важная роля ў стварэньні атмасферы адводзіцца і публіцы, што наведвае канцэрты. І гэтым разам на танцпляцы было не прадыхнуць. Нават калі б усе прысутныя проста стаялі і нічога не рабілі, было б горача. А што казаць пра апантаную моладзь з агнём у вачах ды прагай адрывацца да апошняга? Сьпёка стаяла на сцэне і пад ёй.



“Kufar” прагучаў цалкам у той жа пасьлядоўнасьці, што і запісы на дыску, пачынаючы з сузіральнай “Хвалі часу”. “Заўтра няма, — аўтарытэтна заяўлялі музыкі, — ёсьць толькі зараз, учора няма, губляем час марна”. Канечне, апошняе ў той момант было няпраўдай. Паддаючыся хвалям часу і музыкі, прысутныя дэманстравалі адданасьць гэтаму carpe diem, ловячы кожны момант і ствараючы свае прыемныя ўспаміны на заўтра, якое ўсё ж такі павінна было прыйсьці, як ні круці.



У перапынках паміж выкананьнем песень Re1iktзапрашалі на сцэну самых актыўных фэнаў ды ладзілі конкурс па выкананьню сваіх песень на нябачных інструментах. Яшчэ адна цікавая фішка, даніна інтэрактыўнай рэчаіснасьці: на сьцяне залу быў прымацаваны экран, на якім дэманстраваліся фота з адбываючагася канцэрту ў карыстальнікаў супольнасьці Instagram, што ўзмацняла эфект прысутнасьці і датычнасьці да беларускай культуры, якая на вачах ажывае і прымае сучаснае аблічча.

Не абышлося без адмысловых гасьцей, першым зь якіх быў не чалавекам…а птушкай. Дакладней, гэта быў афіцыйны і вельмі мяккі сімвал футбольнай каманды “Крумкачы”, які ўзьляцеў на сцэну падчас выкананьня гімну “Разам”, які Re1ikt адмыслова стварыў для клуба. Па шчырасьці, да гэтай кампазіцыі я стаўлюся даволі скептычна, бо ад гімна “пад ключ” павявае камерцыйным душком. З другога боку, той факт, што навакольныя зьявы пераасэнсоўваюць на беларускі лад, ня можа ня радаваць. Аднак сур’ёзныя разважаньні тут былі не да месца, бо сцэна падчас выкананьня “Разам” была вясёлым відовішчам, пасьля якога ўсім захацелася абдымкаў з Крумкачом.



Усьлед за птушкай, што заляцела на рэліктавы агенчык, завіталі людзі, ды яшчэ якія. Павал Аракелян, магутны саксафаніст, вядомы па ўдзелу ў гурце “Крамбамбуля”, прыехаў адмыслова, каб выканаць з Re1ikt джазава-навагоднюю “Толькі сьнег”, якая нагадала пра надыходзячыя сьвяты і надала асаблівыя ноткі сьвяту, якое ўжо адбывалася ў “Бруге”.



Аднак сапраўдным апагеем “Куфару” можна сьмела лічыць кампазіцыю “Вэлытай”, якая на канцэрце прагучала, як і ў запісах, разам зь Сяржуком Доўгушавым, лідэрам гурта Vuraj. Мучжынскае шматгалосьсе адгукнулася харавымі, часам акапэльнымі, сьпевамі у зале.



Калі усе скарбы, прыхаваныя ў “Куфары”, былі выцягнутыя на гэты сьвет, Re1ikt вярнуліся да вытокаў, ва ўсіх сэнсах, узгадаўшы часы сваіх кватэрнікаў і непасрэдна альбом “Вытокі”, выканаўшы “Ой рана на Івана”. Не забыліся і на “Рэкі прабілі лёд”, “Лекавыя травы”, адкуль таксама прагучалі асобныя кампазіцыі.

А на разьвітаньне пачулі “Жураўлі на Палесьсе ляцяць”, тую самую візітоўку “Песьняроў”, якую Re1ikt выканаў сумесна зь некаторымі наведвальнікамі імпрэзы, што выглядала вельмі кранальна і прымушала чарговы раз задумацца пра пераймальнасьць традыцый пакаленьняў.



Прэзентацыя атрымалася, нібыта прайшло маленькае жыцьцё, напоўненае жартамі, энергіяй, роздумам, спробамі асэнсаваць сучаснае і зьберагчы мінулае, ашчадна складваючы самыя дарагія здабыткі ў “Kufar”.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

80 выяў

0 каментароў

Каб пакінуць каментар