Dymna Lotva
Апублікавана 5 сьнежня 2016, 02:08 у Рэпартажы

84 Фота

Ужо даўно ўпадабаны блэк-метал тусоўкай “Бруге” ветліва прымаў гасьцей з Грузіі і Швецыі. Жадаючых пакутаваць ад пазітыву, упівацца радасьцю і атрымліваць асалоду ад безвыходнасьці прыйшло нямала, але і аншлагу не назіралася.

Дапамагчы прывесьці публіку ў належны выгляд дапамагаў мясцовы бэнд Dymna Lotva, які ўжо пасьпеў нарабіць шуму сваім поўнафарматнікам «Зямля пад чорнымi крыламi: Дрыгва», але да гэтага моманту не пасьпяваў дэбютаваць ужывую. Выправіліся. І выглядала гэта відовішча ўжывую ня менш якасна, чым у запісе.

Месцамі адчувалася нязладжанасьць, пару разоў ударнік відавочна зьлятаў з рытму, хоць і выпраўляў сітуацыю потым. Вакал, як і ў вакалісткі, так і ў яе калегі-гітарыста, перыядычна знікаў у нiкуды. Таксама недаравальна кароткім апынуўся сэт менчукоў.

Нават калі публіка скандавала «яшчэ», музыкі не знайшліся, што дадаць да таго, што ўжоз сыгралі, альбо ж часовыя рамкі апынуліся занадта жорсткімі. Наогул, засталася некаторая недаказанасьць, і ў будучыні хацелася б ня раз трапіць на шоў з удзелам Dymna Lotva.

Фонавы саўнд ў гэты вечар цалкам адлюстроўваў змрочную атмасферу мерапрыемства. Наведвальнікі ў перапынку разышліся па сваіх справах, нехта нецярпліва чакаў ля сцэны. Шведскія пазiтыўшчыкi Vanhelga для мяне былі «цёмным конікам», бо раней іх музыку не даводзілася слухаць, і было цікава атрымаць першае ўражаньне пра гурт непасрэдна ўжывую. Ці было гэта памылкай, ужо ня ведаю. Але сваім «пазітывам» яны задушылі мозг нібы бульдозерам, і палову выступу давялося заліваць эмоцыі ў бары. Дарэчы, варта адзначыць аператыўную працу супрацоўнікаў паба і асобны плюс у карму за ветлівасьць.

Вобразы ўдзельнікаў апынуліся кшталту «noname», пад маскамі зь цёмнай тканіны. Амаль увесь выступ так і хацелася сказаць «Гюльчатай, адкрый твар». З усіх удзельнікаў пазітыўныя выразы можна было бачыць толькі ў ударніка, няабцяжаранага залішняй сарамлівасьцю.

Што да музычнай часткі — гэта нейкі космас. Ад звычайнага стану да непрабуднай меланхоліі / дэпрэсіі / апатыі (закрэсліць непатрэбнае) усяго адзін крок. Гралі ўдзельнікі выразна і зладжана. Дадатковага чорнаметалiчнага чаду дадавалі некаторыя госьці, якія зладзілі атракцыён хэдбэндынга проста на сцэне.

Час сыходзіў (ці ж мы сыходзілі, несучы ў незваротную бясконцасьць быцьця свае тленныя целы і душы...), а разам зь ім падыходзіў да канца выступ Vanhelga. Уразілі ~~да пасіненьня...~~ вельмі.

На чарзе былі грузінскія «весялуны», асабліва доўгачаканыя пасьля таго самага выступу, эпічнасьць і атмасфера вар'яцтва якога зашкальвала.

Чакаліся новыя сінякі ў слэме, можа нават разьбіты нос, новыя штукарствы фронтмэна і лётаючыя бутэлькі са сцэны. Разнос, вядома, быў, але мабыць па сваёй дзікасьці папярэдні прыезд хлопцаў цяжка пераплюнуць. Грымнуў цудоўны па прыгажосьці dsbm, і, нядоўга думаючы, публіка пусьцілася ў danse macabre.

Калектыў прэзентаваў свае новыя кампазіцыі, якія былі ўспрыняты зь нястрымнай доляй захапленьня, ня горш за фідбэк на старыя творы. Як і раней, было прыкметна актыўнае суперажываньне кожнага ўдзельніка сваёй музыцы і тэкстам. Мы назіралі ўсё тых жа псiханаўтаў, толькі крыху больш адэкватных. Хоць некаторым усё ж не перашкодзіць меней ужываць перад канцэртамі… Тым ня менш, дэпрэсіўна-суіцыдальная феерыя працягвалася. І больш за тое, госьці расшчодрыліся і пасля громагалоснага скандзіраваньня публікі выйшлі на біс.

Гук быў на ўзроўні, музыка была на ўзроўні. Але, настальгуючы па папярэдняму прыезду, мне падалося, што непаўторная атмасфера, нейкія асаблівыя ўзаемаадносіны з публікай часткова згубілiся. «У цеснаце, ды ня ў крыўдзе» — добрае вырашэньне для асалоды музыкай і падачы такога гурта. На жаль, у дадзеным выпадку нельга даць такое апісаньне — у зале было даволі пуста, і нішто не магло запоўніць гэтую пустату.

Але нягледзячы на ўсе невялікія мінусы, варта аддаць належнае – вечар атрымаўся на славу (~~у славу Сатаны, вядома ж~~) Адпаведная атмасфера вытрымана, вар'яцтва зароблена.