Купальскае Кола 2016
Апублікавана
у
Рэпартажы
83 Фота
Восьмы беларускі музычны open air фестываль “Купальскае Кола 2016” дазвольце лічыць закрытым. Мы згарэлі, угарэлі ды проста стаміліся, а цяпер надышоў час пераварыць перажытае за гэтыя шальныя выходныя і падвесьці вынікі мерапрыемства. Узгадаем, як прайшоў першы дзень.
У гэтым годзе замест звыклых Дудутак Алесь Таболіч і Ко павезьлі ўсіх сьвяткаваць Купальле ў “Камарова village”, што падкупала сваёй блізкасьцю да горада і наяўнасьцю вялікай колькасьці масавых забаваў з валейболам, пэйнтболам і невялічкім басейнам, які разам з бліжэйшым возерам стаў сапраўдным выратаваньнем у самыя сьпякотныя выходныя лета. Аднак да арганізацыі засталося шмат пытаньняў, аб якіх ужо ў канцы. Самая цікавая частка мерапрыемства – музычная. Пяройдзем адразу непасрэдна да яе.
Усюдыісны і самы загартаваны вядоўца Аляксандр Памідораў аб’явіў блэкавы гурт Трызна, які напярэдадні “Кола” выклаў у сеціва EP «Працягнутае Жыцьцё». Дарэчы, многа хто з удзельнікаў фэсту прэзентаваў сьвежыя працы напярэдадні “Купальскага Кола”, што яшчэ раз даказвае важнасьць мерапрыемства ў беларускай музычнай плыні. Што датычыцца самога выступу Трызны, ня буду арыгінальнай, калі скажу, што ён выглядаў бы куды больш арганічна пад вечар, а ня ў момант, калі на фэст толькі прыехалі сем’і зь дзецьмі і ня вельмі разумелі, што адбываецца і адкуль такі шум. Але тыя, каму трэба, усё зразумелі – добры гук, выдатная падача і матэрыял, які яшчэ захочацца пераслухаць.
Наступным планаваўся выступ польскага гурта Krusher, які раптоўна зьляцеў, бо палякам нібыта ня далі візы. Але “атрад не заўважыў страты байца”, бо ніхто дакладна і ня ведаў, чым адметная гэтая банда. Адзінае, фэст у гэтым годзе амаль пазбавіўся цэтліка “міжнародны”, калі кіравацца лайн-апам. Замест Krusher адбыўся нечаканы выступ старога беларускага гурта Soulsides, які грае беларускамоўны хэві-трэш. Па шчырасьці, выступ асаблівых уражаньняў не пакінуў.
Чаго ня скажаш пра выступ маладога, але амбіцыёзнага гурта Alfar (толькі ня трэба тут наконт прадузятасьці журналістаў BelMetal). Ужо традыцыйны грым, эфектныя праходкі гітарыстаў, харызма вакаліста і ідэйнага лідэра месье Пургена і сур’ёзнае стаўленьне да справы не пакінулі абыякавымі людзей, што пачалі зьбірацца пад сцэнай. Alfar прэзентаваў новую песьню – «Berserk», вытрыманую ў агульнай стылістыцы вайкінг-меладэз гурта. Хочацца пажадаць усім удзельнікам большага напору і трывалага кантакту з аудыторыяй, у чым можна браць прыклад са свайго лідэра.
Гурт Sakramant прадстаў у поўным складзе, узброены новым EP “Чортаў скарб” і вакалістам Браніславам Рамановічам, вядомым па працы ў гурце “Hok-Key”. Дарэчы, чорцік зь мерчу гурта чымсьці на яго і падобны. Апрача песень з самога EP гурт выканаў хітовы сінгл “Русалка” і кой-чаго з часоў існаваньня Litvintroll. Калі адкінуць разважаньні этычнага-прававога парадку, прыемна, што гэтыя песьні жывуць, бо згаладалая беларуская публіка і дагэтуль прагне “Чорнай Панны”. Выступ Sakramant атрымаўся вельмі і вельмі ўдалым, вакаліст выдатна выканаў сваю задачу, і калектыў выглядаў вельмі арганічна.
А Folcore зладзілі грандыёзнае шоў са слэмам ня толькі на сушы, але і ў басейне, што знаходзіўся побач са сцэнай. Да басейна пабег і спадар Бурзум зь гітарай, пашчасьціла, што не знайшлося разумнікаў пацягнуць яго ў ваду.
Адзін зь лепшых выступаў фэсту атрымаўся ў расейскіх гасьцей «Тролль гнёт ель» — піўныя хіты расхісталі танцпляц так, што ўзьняўся неверагодны пыл. Скакалі ўсе, гэта было неверагоднае шаленства. ТГЕ прызналіся, што зь нецярпеньнем штогод чакаюць прыезду на беларускія фэсты, і прэзентавалі новую песьню з надыходзячага альбому.
Omut ня толькі парадавалі сваімі хітамі, пад якія працягнуўся эпічны адрыў у басейне, але і адмыслова запрасілі лаурэатку шматлікіх міжнародных і айчынных конкурасаў Патрыцыю Сьвіціну выканаць разам “Сьпявай, зямля”.
Выступ Gods Tower стаў своеасаблівым рэваншам за вясновы сольнік. Як пасьля сказаў Lesley Knife: “А вось гэта – здаровае горла!” Сапраўды, праграма мала чым адрозьнівалася ад папярэдняга канцэрту, але мела зусім іншы эфект. Моцна, складна, якасна і з разборлівым вакалам. Людзі па-ранейшаму едуць на Gods Tower цэлымі сем’ямі і вылучаюць гурт як флагман беларускай метал-музыкі. Не абышлося бяз каверу на адсутных Nokturnal Mortum, “Перунова срэбра”, пад які ў натоўпе зьявілася некалькі ўкраінскіх сьцягаў. А Лэсьлі прадэманстраваў сімвалічную бела-чырвоную кашулю з “Пагоняй”.
Набліжалася ноч, у якой адбываліся пляскі з гуртом Plemя і дзяўчынамі Ketri. Таямніча, па-шаманску, было што паслухаць і паглядзець. Plemя – гэткі беларускі tribal metal, які навявае ўспаміны пра альбом “Roots” гурта Sepultura. Як заўжды, гурт выступаў у фірмовых масках і амуніцыі, а Ketri у белых адзежах віравалі побач ў сьпякотным танцы.
Пасьля надышоў час электронных рэміксаў Znich ад праекту A/Vesh, і спадар Бурзум са сцэны нібыта апраўдваўся, маўляў, вось такая невясёлая ў мяне музыка.
Сапраўднай чорнай пярлінай першага дня “Купальскага Кола” стаў выступ гурта Vietah. Што называецца, last but not least. Выдатная змрочная музыка, якая гіпнатызуе і дорыць непаўторную асалоду. Вакаліст з усьмешкай Флокі зь “Вікінгаў” на высачэзных катурнах, схаваных пад чорнай тканінай, меў сапраўды мефістофельскі выгляд. Не абыйшлося бяз цёмнага гімну «Беларусь» і маёй персанальнай асалоды для слыху – “Адлюстраваньні ў чорнай вадзе”. Проста 10 зь 10.
Пасьля сканчэньня канцэртнай часткі ўсе пацягнуліся да намётавага мястэчка, дзе запалілі вялікае купальскае вогнішча, адзіную крыніцу сьвятла ў гэтую гарачую ноч, покрыва якой схавала ўсе тыя справы, пра якія шэптам распавядаюць на вушка наступнай раніцай.
Раніца другога дню атрымалася пякельнай па ўсіх франтах: людзі хадзілі памятыя ня толькі ад пахмельных наступстваў папярэдняга дню, але і ўсе як адзін са згарэлай скурай рознай ступені чырвонасьці. Галава разьдзіралася ад таго, што ноччу нейкі разумнік вырашыў зьдзейсьніць міні-майдан (а можа, успомніў Купальле ў вёсцы ў дзяцінстве) і пачаў паліць покрыўкі. Надыхаўся гумай і той, хто, магчыма, жадаў, і ўсе астатнія.
Саміх людзей на фэсьце таксама стала ў разы менш, што дзіўна, бо склад удзельнікаў у нядзелю быў дакладна ня менш цікавы, чым у суботу. Хтосьці падцягнуўся пазьней, але ўсё роўна гледачоў было няшмат. Пад One String Man, якія адкрывалі другі дзень, ля сцэны сабралася невялічкая купка людзей з тых, хто прачнуўся, астатнія больш упадабалі пагрузіцца ў басейн ці проста заліпаць у цені пад парасонамі. Ці зваліць на возера ў бліжэйшую вёску.
Тыя жа, хто дайшоў да выступу One String Man, не пашкадавалі. Хлопцы, якія па-заліхвацку рубанулі свайго тэхнічнага стафу, пад канец выступу запрасілі на сцэну вакаліста гурта Deadmarsh Аляксандра Кныша і нечакана кавернулі разам зь ім Майкла Джэксана. “Smooth Criminal” зайшла больш чым на ўра.
Па магчымасьці намагаліся разварушыць публіку і прыпанкаваныя фолкеры Кашлаты Вох. Палова гурта выйшла на сцэну ў майтках, нібы правакуючы сьціплых гледачоў не саромецца і зрабіць тое ж самае. Сьпёка набірала ўсё большыя абароты, і жаданьне ўвогуле было адзіным – упакавацца ў вялікую лядоўню і зь яе глядзець фэст далей. Дарэчы, я ведаю ўжо некалькі людзей, якія атрымалі рознага роду траўмы і апёкі ад сонца. Беражыце сябе на наступных фестывалях.
Далей надышоў час гурта Imprudence, які ў мінулым годзе перажыў чарговы рэюніан, радыкальна абнавіўшы свой склад. Менавіта з гэтым гуртом зьвязаныя цёмныя справачкі і галоўныя скандалы, інтрыгі і расьсьледаваньні Купальскага Кола. У перадфэставых апытанках аб праве на ўдзел Imprudence займалі толькі трэцяе месца, але на фэст патрапілі менавіта яны. Чаму? Таму што астатнія два гурты, па меркаваньні арганізатараў, накручвалі свае галасы. Пагаджуся зь імі, выглядала гэта ўсё вельмі падазрона. Зразумела, пачаліся бурленьні і зьзяньні дупаў, Павал Карнюшын нават прапаноўваў адмовіцца ад выступу, каб усё было чэсна, але ў выніку атрымалася ўсё па справядлівасьці. Imprudence, з прывітаньнем з далёкіх 90-х, перанесьлі тых, хто ў тэме, у часіны маладосьці і бесклапотнасьці. Асабліва файна заходзілі рэчы кшталту “Смутак”, “Зямля на маёй крыві” ці “Бог забыў нас”. Паглядзім, што будзе далей, таму што бяз новага матэрыялу сэнсу ў падобных адраджэньнях гуртоў мала.
Больш за ўсё я чакаў менчукоў Massenhinrichtung. На лютаўскім фэсьце Vox Diaboli яны далі прасрацца ўсім заморскім гасьцям, літаральна вынішчыўшы залу сваім сэтам. А гралі яны першымі перад зусім не разагрэтай публікай. З крышталёва чыстым гукам. І вось да яго, на жаль, тут узьнікла пытаньне. Празь песьню нейкая дзічына адбывалася з вакалам, гітары зьнікалі ў агульную кашу, і гэта было вельмі крыўдна, бо тыя ж улюбёныя “Наўскі дзень” і “Закон зброі”, зразумела, падсьвядомасьць сама вяртала ў патрэбны стан, але новыя песьні я нармалёва не расслухаў, у прыватнасьці крутыя пасажы новага гітарыста. Будзем чакаць наступных выступаў, і, зразумела, рэлізаў. Гукачы на фэсьце ўвогуле час ад часу мелі звычку падзабіць хуйца на выступоўцаў, ледзь не падшпільваючы іх падчас чэкаў. Гаспадар барын? Дзякуй, што хоць ня гралі ў “Герояў”, як гэта любяць рабіць супрацоўнікі Рэпабліка.
Стары Ольса традыцыйна ўладкавалі танцы/скокі/карагоды пад свае даўно вядомыя песьні. Гурт выдатнейшым чынам падыходзіць пад фестывальныя фарматы, але тут зноў жа адмоўную ролю на маштабнасьці сыграла малая колькасьць гледачоў. Ну вось чаму зьехалі і не вярнуліся? Зараз яшчэ цэлы год будзеце кусаць локці. На такіх памылках лепш нікому не вучыцца.
Спадабаліся праграмы ад гуртоў Vapor Hiemis і Interior Wrath, зь месцамі аднолькавымі складамі. Віцебская дывізія падцягнула на свае выступы сваю асабістую публіку, якая дзелавіта фарсіла па тэрыторыі “Камарова”. Ну, вы разумееце. Асобны дзякуй за “Сыновей Туле”, ня думаў, што некалі атрымаецца пачуць яе ў класічным вакальным выкананьні. Але вось не, чую другі год запар. Не адмовіўся б і ад іншых песень (лепш — ранейшага перыяду) аднаго з самых улюбёных беларускіх гуртоў.
Raven Throne выступалі ў абноўлена/урэзаным складзе. Зьмяніўся вакаліст, зараз яго ролю выконвае чалавек, вядомы па ўдзеле ў гомельскім гурце Kaira. Таксама адсутнічаў другі гітарыст. Думаю, яшчэ ня хутка згаснуць спрэчкі наконт таго, ці вартыя былі такія зьмены ў складзе, і зь якім вакалістам выступы лепш. Скажу адно, нятленка “Ace of Spades” бездакорна заходзіць у любым выкананьні.
Хэдлайнерамі другога дню былі Znich. Вельмі радуе тое, што адбываецца з гуртом падчас падрыхтоўкі новага альбому (ён, дарэчы, амаль гатовы). Заслухалі “Дунаю”, “Паясы”, за дзень да “Купальскага Кола” гурт выдаў сінгл “Слова зямлі” з касьмічнымі клавішамі, а на самім фэсьце прэзентаваў новы мінік. Сьвяжо, хістова і хітова. Znich, які кожны паважаючы сябе металхэд бачыў колькасьць разоў, блізкую да бясконцасьці, сёньня выглядае як цэлая адладжаная машына, на якую глядзець цікава і прыемна. Думаю, прыбалтам на фэсьце “Zobens un Lemess”, дзе Znich граюць праз два тыдні, прыйдзецца да спадобы. Выдатна ўпісаўся ў склад і Андрэй Апановіч, які падмяняў стацыянарнага зьнічоўскага дудара. Завершылі другі дзень як трэба.
А фэст скончыўся. А кожны фестываль — гэта заўсёды эмоцыі, якія гледачы звозяць зь яго. Ці спадабаўся фэст мне? Халера, канечне! Круцецкі канцэрт, ня самае дрэннае месца, выдатнае яго разьмяшчэньне. Ці былі хібы? Так, былі. Адносна няспраўджаных абяцаньняў: разьмяшчэньне, кошты, умовы. Шэраг абставінаў пакаціўся невядома куды. Па-першае, комплекс “Камарова” прапаноўваў опцыю хостэлу з камфартабельнымі пакоямі нібыта на 4-5 чалавек, якія, зноў жа, раптоўна сталі для нас пакоямі на 9, 11 асобаў, таму галоўная прывабнасьць – з камфортам адаспацца ў сьпёку – гублялася. Многія вырашылі кінуць дурное і перабрацца ў намётавы ці паехаць дадому. Тых жа, хто дачакаўся сканчэньня фэсту ў нядзелю і планаваў вяртацца замоўленым трансферам, таксама чакаў “сюрпрыз” – аўтобус зламаўся, а тарыф на замену павялічыўся. Дзіўныя справы адбываліся з продажам алкагольных напояў, кошт на якія раптоўна павялічыўся за дзень да фэсту, а чэкі не выдавалі, што выглядае ня вельмі прыгожа ў сьвятле “Аліварыі, галоўнага спонсару фэсту” і “піва па вельмі дэмакратычных коштах”. Касавага апарату не было, чэкаў з касавай кніжкі дапрасіцца таксама не ўдалося, але касу за гэтыя дні зрабілі напэўна. Улічваючы, што “са сваім” праходзіць на тэрыторыю фэсту забаранялася. Хаця, канечне, хто быў паспрытней, пранесьлі ўсё, што планавалі. Аднак раніцай амаль не было чым пасьнедаць – заяўленыя ў меню кашы і бліны па факту адсутнічалі. Непрыемна. Яшчэ адна акалічнасьць: нягледзячы на папярэднюю дамову і гарантыю магчымасьці зьехаць з хостэлу пазьней, напрыканцы другога дню, памяшканьне запатрабавалі пакінуць акурат а 12 гадзіне. І гэта пры тым, што выступы пачыналіся з 14:00 да самай цемры… Так што “Камарова” ў якасьці пляцоўкі для фестываляў трэба яшчэ абжываць і адаптаваць, што ёсьць турботай анікога іншага як аргкамітэту. З прыемных бонусаў у арганізацыі імпрэзы зьвернем увагу на дыскі, якія раздаваліся ня толькі людзям у вышыванках і арнаментальных цішотках, а таксама паштоўкі зь беларускімі музыкамі, якія можна было даслаць самому сабе праз год, напрыклад.
Пры ўказаньні на хібы нам хацелася б параіць не кідацца на людзей і не паліваць лайном, а прыняць да ведама і ў наступны раз выправіць. Мы ўсе робім агульную справу, і гаўкацца адзін на аднаго неяк не з рукі.
Тое ж і да тых, хто ўладкаваў вакханалію наконт павышэньня коштаў квіткоў (няўжо з-за дваццаці тысячаў сьвінку-капілку давялося разьбіць? Падкрэсьліваем, менавіта гэтае павышэньне было анансаванае загадзя паводле прэс-канферэнцыі і абумоўлена зьлётам Nokturnal Mortum) ці праносу ежы/алкаголю на тэрыторыю. Заходзіш пачытаць карысную інфу – чытаеш невядома што ў каментах. Пакажыце хоць адзін фэст, дзе дазволена праносіць свае прадукты на тэрыторыю, пакажыце хоць адзін фэст, дзе насуперак забаронам гэта зрабіць немагчыма? Хопіць быць базарнымі бабкамі. Відавочна адчуваліся падпаленыя нервы сярод фігурантаў фестывалю, пачынаючы ад арганізатараў. Хочацца пажадаць знайсьці адпаведныя канцы і разабрацца, бо так жыць нельга.
Канстатуем факт у сухім астатку. 8-мы фестываль «Купальскае кола» даў рады і стаўся фундаментальнай падзеяй для беларускае музычнае сцэны. На гэтым усё. Да сустрэчы праз год!
Тэкст: Паліна Трохаўцава & Ігар Богуш
Фота: Апалiнарыя Курганава, Яўген Дзяшук
Больш фота людзей і гуртоў: дзень першы; дзень другі.
У гэтым годзе замест звыклых Дудутак Алесь Таболіч і Ко павезьлі ўсіх сьвяткаваць Купальле ў “Камарова village”, што падкупала сваёй блізкасьцю да горада і наяўнасьцю вялікай колькасьці масавых забаваў з валейболам, пэйнтболам і невялічкім басейнам, які разам з бліжэйшым возерам стаў сапраўдным выратаваньнем у самыя сьпякотныя выходныя лета. Аднак да арганізацыі засталося шмат пытаньняў, аб якіх ужо ў канцы. Самая цікавая частка мерапрыемства – музычная. Пяройдзем адразу непасрэдна да яе.
Усюдыісны і самы загартаваны вядоўца Аляксандр Памідораў аб’явіў блэкавы гурт Трызна, які напярэдадні “Кола” выклаў у сеціва EP «Працягнутае Жыцьцё». Дарэчы, многа хто з удзельнікаў фэсту прэзентаваў сьвежыя працы напярэдадні “Купальскага Кола”, што яшчэ раз даказвае важнасьць мерапрыемства ў беларускай музычнай плыні. Што датычыцца самога выступу Трызны, ня буду арыгінальнай, калі скажу, што ён выглядаў бы куды больш арганічна пад вечар, а ня ў момант, калі на фэст толькі прыехалі сем’і зь дзецьмі і ня вельмі разумелі, што адбываецца і адкуль такі шум. Але тыя, каму трэба, усё зразумелі – добры гук, выдатная падача і матэрыял, які яшчэ захочацца пераслухаць.
Наступным планаваўся выступ польскага гурта Krusher, які раптоўна зьляцеў, бо палякам нібыта ня далі візы. Але “атрад не заўважыў страты байца”, бо ніхто дакладна і ня ведаў, чым адметная гэтая банда. Адзінае, фэст у гэтым годзе амаль пазбавіўся цэтліка “міжнародны”, калі кіравацца лайн-апам. Замест Krusher адбыўся нечаканы выступ старога беларускага гурта Soulsides, які грае беларускамоўны хэві-трэш. Па шчырасьці, выступ асаблівых уражаньняў не пакінуў.
Чаго ня скажаш пра выступ маладога, але амбіцыёзнага гурта Alfar (толькі ня трэба тут наконт прадузятасьці журналістаў BelMetal). Ужо традыцыйны грым, эфектныя праходкі гітарыстаў, харызма вакаліста і ідэйнага лідэра месье Пургена і сур’ёзнае стаўленьне да справы не пакінулі абыякавымі людзей, што пачалі зьбірацца пад сцэнай. Alfar прэзентаваў новую песьню – «Berserk», вытрыманую ў агульнай стылістыцы вайкінг-меладэз гурта. Хочацца пажадаць усім удзельнікам большага напору і трывалага кантакту з аудыторыяй, у чым можна браць прыклад са свайго лідэра.
Гурт Sakramant прадстаў у поўным складзе, узброены новым EP “Чортаў скарб” і вакалістам Браніславам Рамановічам, вядомым па працы ў гурце “Hok-Key”. Дарэчы, чорцік зь мерчу гурта чымсьці на яго і падобны. Апрача песень з самога EP гурт выканаў хітовы сінгл “Русалка” і кой-чаго з часоў існаваньня Litvintroll. Калі адкінуць разважаньні этычнага-прававога парадку, прыемна, што гэтыя песьні жывуць, бо згаладалая беларуская публіка і дагэтуль прагне “Чорнай Панны”. Выступ Sakramant атрымаўся вельмі і вельмі ўдалым, вакаліст выдатна выканаў сваю задачу, і калектыў выглядаў вельмі арганічна.
А Folcore зладзілі грандыёзнае шоў са слэмам ня толькі на сушы, але і ў басейне, што знаходзіўся побач са сцэнай. Да басейна пабег і спадар Бурзум зь гітарай, пашчасьціла, што не знайшлося разумнікаў пацягнуць яго ў ваду.
Адзін зь лепшых выступаў фэсту атрымаўся ў расейскіх гасьцей «Тролль гнёт ель» — піўныя хіты расхісталі танцпляц так, што ўзьняўся неверагодны пыл. Скакалі ўсе, гэта было неверагоднае шаленства. ТГЕ прызналіся, што зь нецярпеньнем штогод чакаюць прыезду на беларускія фэсты, і прэзентавалі новую песьню з надыходзячага альбому.
Omut ня толькі парадавалі сваімі хітамі, пад якія працягнуўся эпічны адрыў у басейне, але і адмыслова запрасілі лаурэатку шматлікіх міжнародных і айчынных конкурасаў Патрыцыю Сьвіціну выканаць разам “Сьпявай, зямля”.
Выступ Gods Tower стаў своеасаблівым рэваншам за вясновы сольнік. Як пасьля сказаў Lesley Knife: “А вось гэта – здаровае горла!” Сапраўды, праграма мала чым адрозьнівалася ад папярэдняга канцэрту, але мела зусім іншы эфект. Моцна, складна, якасна і з разборлівым вакалам. Людзі па-ранейшаму едуць на Gods Tower цэлымі сем’ямі і вылучаюць гурт як флагман беларускай метал-музыкі. Не абышлося бяз каверу на адсутных Nokturnal Mortum, “Перунова срэбра”, пад які ў натоўпе зьявілася некалькі ўкраінскіх сьцягаў. А Лэсьлі прадэманстраваў сімвалічную бела-чырвоную кашулю з “Пагоняй”.
Набліжалася ноч, у якой адбываліся пляскі з гуртом Plemя і дзяўчынамі Ketri. Таямніча, па-шаманску, было што паслухаць і паглядзець. Plemя – гэткі беларускі tribal metal, які навявае ўспаміны пра альбом “Roots” гурта Sepultura. Як заўжды, гурт выступаў у фірмовых масках і амуніцыі, а Ketri у белых адзежах віравалі побач ў сьпякотным танцы.
Пасьля надышоў час электронных рэміксаў Znich ад праекту A/Vesh, і спадар Бурзум са сцэны нібыта апраўдваўся, маўляў, вось такая невясёлая ў мяне музыка.
Сапраўднай чорнай пярлінай першага дня “Купальскага Кола” стаў выступ гурта Vietah. Што называецца, last but not least. Выдатная змрочная музыка, якая гіпнатызуе і дорыць непаўторную асалоду. Вакаліст з усьмешкай Флокі зь “Вікінгаў” на высачэзных катурнах, схаваных пад чорнай тканінай, меў сапраўды мефістофельскі выгляд. Не абыйшлося бяз цёмнага гімну «Беларусь» і маёй персанальнай асалоды для слыху – “Адлюстраваньні ў чорнай вадзе”. Проста 10 зь 10.
Пасьля сканчэньня канцэртнай часткі ўсе пацягнуліся да намётавага мястэчка, дзе запалілі вялікае купальскае вогнішча, адзіную крыніцу сьвятла ў гэтую гарачую ноч, покрыва якой схавала ўсе тыя справы, пра якія шэптам распавядаюць на вушка наступнай раніцай.
Раніца другога дню атрымалася пякельнай па ўсіх франтах: людзі хадзілі памятыя ня толькі ад пахмельных наступстваў папярэдняга дню, але і ўсе як адзін са згарэлай скурай рознай ступені чырвонасьці. Галава разьдзіралася ад таго, што ноччу нейкі разумнік вырашыў зьдзейсьніць міні-майдан (а можа, успомніў Купальле ў вёсцы ў дзяцінстве) і пачаў паліць покрыўкі. Надыхаўся гумай і той, хто, магчыма, жадаў, і ўсе астатнія.
Саміх людзей на фэсьце таксама стала ў разы менш, што дзіўна, бо склад удзельнікаў у нядзелю быў дакладна ня менш цікавы, чым у суботу. Хтосьці падцягнуўся пазьней, але ўсё роўна гледачоў было няшмат. Пад One String Man, якія адкрывалі другі дзень, ля сцэны сабралася невялічкая купка людзей з тых, хто прачнуўся, астатнія больш упадабалі пагрузіцца ў басейн ці проста заліпаць у цені пад парасонамі. Ці зваліць на возера ў бліжэйшую вёску.
Тыя жа, хто дайшоў да выступу One String Man, не пашкадавалі. Хлопцы, якія па-заліхвацку рубанулі свайго тэхнічнага стафу, пад канец выступу запрасілі на сцэну вакаліста гурта Deadmarsh Аляксандра Кныша і нечакана кавернулі разам зь ім Майкла Джэксана. “Smooth Criminal” зайшла больш чым на ўра.
Па магчымасьці намагаліся разварушыць публіку і прыпанкаваныя фолкеры Кашлаты Вох. Палова гурта выйшла на сцэну ў майтках, нібы правакуючы сьціплых гледачоў не саромецца і зрабіць тое ж самае. Сьпёка набірала ўсё большыя абароты, і жаданьне ўвогуле было адзіным – упакавацца ў вялікую лядоўню і зь яе глядзець фэст далей. Дарэчы, я ведаю ўжо некалькі людзей, якія атрымалі рознага роду траўмы і апёкі ад сонца. Беражыце сябе на наступных фестывалях.
Далей надышоў час гурта Imprudence, які ў мінулым годзе перажыў чарговы рэюніан, радыкальна абнавіўшы свой склад. Менавіта з гэтым гуртом зьвязаныя цёмныя справачкі і галоўныя скандалы, інтрыгі і расьсьледаваньні Купальскага Кола. У перадфэставых апытанках аб праве на ўдзел Imprudence займалі толькі трэцяе месца, але на фэст патрапілі менавіта яны. Чаму? Таму што астатнія два гурты, па меркаваньні арганізатараў, накручвалі свае галасы. Пагаджуся зь імі, выглядала гэта ўсё вельмі падазрона. Зразумела, пачаліся бурленьні і зьзяньні дупаў, Павал Карнюшын нават прапаноўваў адмовіцца ад выступу, каб усё было чэсна, але ў выніку атрымалася ўсё па справядлівасьці. Imprudence, з прывітаньнем з далёкіх 90-х, перанесьлі тых, хто ў тэме, у часіны маладосьці і бесклапотнасьці. Асабліва файна заходзілі рэчы кшталту “Смутак”, “Зямля на маёй крыві” ці “Бог забыў нас”. Паглядзім, што будзе далей, таму што бяз новага матэрыялу сэнсу ў падобных адраджэньнях гуртоў мала.
Больш за ўсё я чакаў менчукоў Massenhinrichtung. На лютаўскім фэсьце Vox Diaboli яны далі прасрацца ўсім заморскім гасьцям, літаральна вынішчыўшы залу сваім сэтам. А гралі яны першымі перад зусім не разагрэтай публікай. З крышталёва чыстым гукам. І вось да яго, на жаль, тут узьнікла пытаньне. Празь песьню нейкая дзічына адбывалася з вакалам, гітары зьнікалі ў агульную кашу, і гэта было вельмі крыўдна, бо тыя ж улюбёныя “Наўскі дзень” і “Закон зброі”, зразумела, падсьвядомасьць сама вяртала ў патрэбны стан, але новыя песьні я нармалёва не расслухаў, у прыватнасьці крутыя пасажы новага гітарыста. Будзем чакаць наступных выступаў, і, зразумела, рэлізаў. Гукачы на фэсьце ўвогуле час ад часу мелі звычку падзабіць хуйца на выступоўцаў, ледзь не падшпільваючы іх падчас чэкаў. Гаспадар барын? Дзякуй, што хоць ня гралі ў “Герояў”, як гэта любяць рабіць супрацоўнікі Рэпабліка.
Стары Ольса традыцыйна ўладкавалі танцы/скокі/карагоды пад свае даўно вядомыя песьні. Гурт выдатнейшым чынам падыходзіць пад фестывальныя фарматы, але тут зноў жа адмоўную ролю на маштабнасьці сыграла малая колькасьць гледачоў. Ну вось чаму зьехалі і не вярнуліся? Зараз яшчэ цэлы год будзеце кусаць локці. На такіх памылках лепш нікому не вучыцца.
Спадабаліся праграмы ад гуртоў Vapor Hiemis і Interior Wrath, зь месцамі аднолькавымі складамі. Віцебская дывізія падцягнула на свае выступы сваю асабістую публіку, якая дзелавіта фарсіла па тэрыторыі “Камарова”. Ну, вы разумееце. Асобны дзякуй за “Сыновей Туле”, ня думаў, што некалі атрымаецца пачуць яе ў класічным вакальным выкананьні. Але вось не, чую другі год запар. Не адмовіўся б і ад іншых песень (лепш — ранейшага перыяду) аднаго з самых улюбёных беларускіх гуртоў.
Raven Throne выступалі ў абноўлена/урэзаным складзе. Зьмяніўся вакаліст, зараз яго ролю выконвае чалавек, вядомы па ўдзеле ў гомельскім гурце Kaira. Таксама адсутнічаў другі гітарыст. Думаю, яшчэ ня хутка згаснуць спрэчкі наконт таго, ці вартыя былі такія зьмены ў складзе, і зь якім вакалістам выступы лепш. Скажу адно, нятленка “Ace of Spades” бездакорна заходзіць у любым выкананьні.
Хэдлайнерамі другога дню былі Znich. Вельмі радуе тое, што адбываецца з гуртом падчас падрыхтоўкі новага альбому (ён, дарэчы, амаль гатовы). Заслухалі “Дунаю”, “Паясы”, за дзень да “Купальскага Кола” гурт выдаў сінгл “Слова зямлі” з касьмічнымі клавішамі, а на самім фэсьце прэзентаваў новы мінік. Сьвяжо, хістова і хітова. Znich, які кожны паважаючы сябе металхэд бачыў колькасьць разоў, блізкую да бясконцасьці, сёньня выглядае як цэлая адладжаная машына, на якую глядзець цікава і прыемна. Думаю, прыбалтам на фэсьце “Zobens un Lemess”, дзе Znich граюць праз два тыдні, прыйдзецца да спадобы. Выдатна ўпісаўся ў склад і Андрэй Апановіч, які падмяняў стацыянарнага зьнічоўскага дудара. Завершылі другі дзень як трэба.
А фэст скончыўся. А кожны фестываль — гэта заўсёды эмоцыі, якія гледачы звозяць зь яго. Ці спадабаўся фэст мне? Халера, канечне! Круцецкі канцэрт, ня самае дрэннае месца, выдатнае яго разьмяшчэньне. Ці былі хібы? Так, былі. Адносна няспраўджаных абяцаньняў: разьмяшчэньне, кошты, умовы. Шэраг абставінаў пакаціўся невядома куды. Па-першае, комплекс “Камарова” прапаноўваў опцыю хостэлу з камфартабельнымі пакоямі нібыта на 4-5 чалавек, якія, зноў жа, раптоўна сталі для нас пакоямі на 9, 11 асобаў, таму галоўная прывабнасьць – з камфортам адаспацца ў сьпёку – гублялася. Многія вырашылі кінуць дурное і перабрацца ў намётавы ці паехаць дадому. Тых жа, хто дачакаўся сканчэньня фэсту ў нядзелю і планаваў вяртацца замоўленым трансферам, таксама чакаў “сюрпрыз” – аўтобус зламаўся, а тарыф на замену павялічыўся. Дзіўныя справы адбываліся з продажам алкагольных напояў, кошт на якія раптоўна павялічыўся за дзень да фэсту, а чэкі не выдавалі, што выглядае ня вельмі прыгожа ў сьвятле “Аліварыі, галоўнага спонсару фэсту” і “піва па вельмі дэмакратычных коштах”. Касавага апарату не было, чэкаў з касавай кніжкі дапрасіцца таксама не ўдалося, але касу за гэтыя дні зрабілі напэўна. Улічваючы, што “са сваім” праходзіць на тэрыторыю фэсту забаранялася. Хаця, канечне, хто быў паспрытней, пранесьлі ўсё, што планавалі. Аднак раніцай амаль не было чым пасьнедаць – заяўленыя ў меню кашы і бліны па факту адсутнічалі. Непрыемна. Яшчэ адна акалічнасьць: нягледзячы на папярэднюю дамову і гарантыю магчымасьці зьехаць з хостэлу пазьней, напрыканцы другога дню, памяшканьне запатрабавалі пакінуць акурат а 12 гадзіне. І гэта пры тым, што выступы пачыналіся з 14:00 да самай цемры… Так што “Камарова” ў якасьці пляцоўкі для фестываляў трэба яшчэ абжываць і адаптаваць, што ёсьць турботай анікога іншага як аргкамітэту. З прыемных бонусаў у арганізацыі імпрэзы зьвернем увагу на дыскі, якія раздаваліся ня толькі людзям у вышыванках і арнаментальных цішотках, а таксама паштоўкі зь беларускімі музыкамі, якія можна было даслаць самому сабе праз год, напрыклад.
Пры ўказаньні на хібы нам хацелася б параіць не кідацца на людзей і не паліваць лайном, а прыняць да ведама і ў наступны раз выправіць. Мы ўсе робім агульную справу, і гаўкацца адзін на аднаго неяк не з рукі.
Тое ж і да тых, хто ўладкаваў вакханалію наконт павышэньня коштаў квіткоў (няўжо з-за дваццаці тысячаў сьвінку-капілку давялося разьбіць? Падкрэсьліваем, менавіта гэтае павышэньне было анансаванае загадзя паводле прэс-канферэнцыі і абумоўлена зьлётам Nokturnal Mortum) ці праносу ежы/алкаголю на тэрыторыю. Заходзіш пачытаць карысную інфу – чытаеш невядома што ў каментах. Пакажыце хоць адзін фэст, дзе дазволена праносіць свае прадукты на тэрыторыю, пакажыце хоць адзін фэст, дзе насуперак забаронам гэта зрабіць немагчыма? Хопіць быць базарнымі бабкамі. Відавочна адчуваліся падпаленыя нервы сярод фігурантаў фестывалю, пачынаючы ад арганізатараў. Хочацца пажадаць знайсьці адпаведныя канцы і разабрацца, бо так жыць нельга.
Канстатуем факт у сухім астатку. 8-мы фестываль «Купальскае кола» даў рады і стаўся фундаментальнай падзеяй для беларускае музычнае сцэны. На гэтым усё. Да сустрэчы праз год!
Тэкст: Паліна Трохаўцава & Ігар Богуш
Фота: Апалiнарыя Курганава, Яўген Дзяшук
Больш фота людзей і гуртоў: дзень першы; дзень другі.
0 каментароў