Belarus Underground Awards 2015
Апублікавана
у
Рэпартажы
116 Фота
Belarus Underground Awards – падзея такога кшталту, якога нашай сцэне не хапала з самага яе зараджэньня. Разавыя спробы зрабіць нешта падобнае ня ў лік – менавіта гэтая прэмія адбываецца ўжо трэці год запар, дэбютаваўшы ў Магілёве, у мінулым годзе раптоўна пераехаўшы са Жлобіна ў Гомель, мерапрыемста нарэшце даехала і да сталіцы. Ад анонса да анонса канцэрт абрастаў тлустымі калектывамі, каб у выніку прапанаваць гледачу сапраўдны сок. Main-de-Gloire (Горадня), Ash&Skies (Менск), Rise in Rage (Менск), Sophia (Полацак), Pralemur (Менск), Wheel Of Samsara (Віцебск), Harmonix College (Рагачоў), а на закуску ліхаманкава прыцягнуўшыя да сябе ў мінулым годзе ўвагу расейцы The Korea. Плюс урачыстая частка з узнагародамі гуртоў і людзей, якія зрабілі самы вялікі ўнёсак у жыцьцё сцэны ў 2015 годзе.
Расклад канцэрту быў распісаны пахвілінна і настолькі дасканала, што адразу ўзьніклі сумневы, што ў реальнасьці ход падзеяў наўрадці будзе гэтаму адпавядаць. Так і атрымалася: пачатак ссунуўся амаль на гадзіну, кожнаму гурту чыканулі сэт на песьню-другую, а сама прэмія зацягнулася ажно да адзінаццатай гадзіны. Ці паўплывала гэта неяк на настрой? Шчыра, пофіг. Сутыкаліся і не з такім, а сьвяточнасьць падзеі і прадчуваньне выступаў васьмёркі топавых гуртоў настрой толькі ўздымалі. Бліжэй да пятай гадзіны на сцэну падняліся вядоўцы — Вераніка Карапец і… Зьміцер Прышывалка з Belarusian Underground Scene. Куды падзелі абяцанага Ніка Чэрнікава, а? Напэўна, пасьля свайго выступу днём раней Нік ня здолеў гэтак рана ачухацца, бо бліжэй да вечару ён у клубе заўважаны ўсё ж быў. Трэцім вядоўцам быў непасрэдна сам арганізатар прэміі – Андрэй Іваненка.
Першымі гралі пост-металісты з Рагачова Harmonix College. Інструментальны сэт хлапцоў выдатна настроіў пакуль што нешматлікую публіку на адпаведны лад. Мошэры паціху пачыналі прытанцоўваць, разьмінаючыся перад тым, каб уладкаваць на танпляцы дзіч, астатнія намагаліся паглыбіцца ў атмасферны сэт Harmonix College. У хлапцоў зходу адбыліся траблы з другой гітарай, але не скажу, што безь яе было дрэнна, тым больш што праблема хутка вырашылася. Музыкі заслужана атрымалі сваю ўзнагароду – “Адкрыцьцё году”.
Другімі на сцэну падняліся маладыя менчукі Pralemur, якія ў мінулым годзе разрадзіліся поўнафарматнікам “No Limit”, які яшчэ ў запісу мне нармалёва ўтыкнуў. А жыўцом жа Pralemur зарадзілі так, што я, шчыра кажучы, прыфігеў. Хлопцы выпісалі адмыслова для выступу на прэміі вакаліста з Масквы, і што яго падача, што падача астатніх музыкаў вартыя самых шчырых станоўчых водгукаў. З задавальненьнем пагляджу на выступы гурта ў будучыні, у больш шырокім фармаце, бо, як я ўжо казаў, сэты гуртоў былі крыху парэзаныя. Ну й са стэйдждайверам госьць з Масквы паступіў усё ж такі не зусім прыгожа.
Наступныя ўзнагароды атрымліваюць гурт The Hysteria – “Страта году”, “Арганізатар году” – Вова Бельскі (не “Wake Up!”, пераможцы апытанкі ў інтэрнэце, таму што, па сутнасьці, лакальных канцэртаў хлопцы зладзілі за мінулы год толькі 2), “Альбом году” – гурт Fuck it All, “В дыму баррикад”. Руслан Шнур з Fuck it All зачытаў са сцэны сьпіч, напалову складзены з лаянкі, і адразу пасьля атрыманьня ўзнагароды сеў на бумер і па-заліхвацку з прабуксовачкай зьехаў з клубу. Лаянкі, дарэчы, гэтым вечарам са сцэны гучала нямала, але я дакладна ня буду тым маралістам, хто будзе адчуваць за яе няёмкасьць.
Наступнымі гралі віцебскія дэткоршчыкі Wheel Of Samsara і менскія постхардкоршчыкі Ash & Skies. Першых бачыў упершыню і быў уражаны напорыстасьцю і проста мацнейшай вакальнай падачай. Недзе ў гэты момант у мяне на вачах хлопец, які круціў вяртуху, разарваў джынсы ад верху і да самых каленаў. Калі ў некага яшчэ ўзьнікае пытаньне, нашто мошэры заўсёды пераапранаюцца ў спартовую вопратку – вось вам адказ. Ash & Skies зноў уразілі якаснай падачай і гучаньнем, якія амаль не адрозьніваліся ад альбомнага. Але не скажу, што ў плане сцэнічнай падачы нешта дужа зьмянілася з сакавіцкага канцэрту. Дапрацаваць гэты момант, і будзе нішцяк. Дарэчы, 17 траўня ў рок-бары TNT выступ Ash & Skies можна будзе паглядзець бясплатна – хлопцы будуць браць удзел у адборах на фэст “Мост”.
І зноў узнагароды: “Тур году” атрымалі гарадзенцы Main-de-Gloire, якія пасьля сёлетняй прэміі сталі самымі тытулаванымі яе намінантамі, «Канцэрт году» – зноў жа Main-de-Gloire, разам з Across Silent Hearts, «Асоба году» – Ягор Бабоў, «Меркаваньне залежнага эксперта» – ізноў Main-de-Gloire. Апошнюю ўзнагароду музыкі атрымалі якраз падчас свайго саўндчэку. Менавіта іх відавочна і чакала большая частка публікі, бо пасьля выступу гарадзенцаў з кожным гуртом наведвальнікаў станавілася ўсё менш і менш. Адыгралі Main-de-Gloire традыцыйна якасна і бездакорна. Каторы раз ужо бачу гурт на сцэне, і вось зараз заўважыў, што ў пэўны момант я пачаў пазяхаць. Так, усім вядомыя якасныя баявікі гэта крута, але блін, хочацца ўжо нарэшце пачуць і нешта новае. Хлопцы, выдавайце ўжо хутчэй новы альбом, а?
Узнагароду “За асаблівы ўнёсак у разьвіцьцё сцэны” нечакана для самаго сябе атрымаў вядоўца Зьміцер Прышывалка, які, зразумела, у гэты момант і знаходзіўся на сцэне. Кавер году — Charles Mellow, на песьню “Take On Me”, гурт A-Нa. Далей – госьці з Полацку Σοφία. Пасьля выдадзенага ў мінулым годзе альбому «Mopity» ў музыкаў склалася вельмі няпростае становішча са складам: матэрыял гатовы і чакае канцэртнай абкаткі, а граць яго няма зь кім. Таму, пасьля разагрэву гурта Annisokay у мінулым кастрычніку, гурт зьнік з гарызонтаў. Але на сёньняшні дзень становішча ў калектыве пачало выпраўляцца, і музыкі зноў пачынаюць канцэртную дзейнасьць. Шоў атрымалася сакавітым і моцным – эфектна выглядалі вакалісты ў балахонах, якія, стоячы побач, нагадвалі адну дзіўную суцэльную істоту, чорнае пляма са шматлікімі рукамі і нагамі. Крута. Узнагарода «За лепшае шоў» на гэтай прэміі апынулася ў кішэнях музыкаў заслужана.
“Кліпам году” нечакана становіцца відэастужка Evthanazia – “Вера, Воля”. Нечакана, таму што першапачаткова яе нават не было ў намінантах. Але пасьля арганізатары дадалі яе па-за конкурсам, і ў выніку менавіта Evthanazia і перамагла. Што ж, музыкі прарабілі такую працу, што тут няма аніякіх пытаньняў. Трэк году бяруць Ash & Skies зь песьняй “My Only Home”.
Пакуль чакаў выступ The Korea я раптам зразумеў, што стаяць ужо ніфігова надакучыла. Ня ведаю, пад чым былі людзі ў мошы, але вытрымаць такі актыўны, больш чым шасьцігадзінны, марафон здолее ня кожны. Напружанасьць ад стомы вітала ў паветры, і ў выніку падчас выступу The Korea адзін са стэйдждайвераў па прызямленьні атрымаў па твару. Дзіўна, што гэта былі не музыкі The Korea, ага :) Сэт у расейцаў атрымаўся цікавы і самы працяглы, таксама не без тэхнічных траблаў, але гэта ўсё дэталі.
«Музыкам году» становіцца Яраслаў Кароткін (Irreversible Mechanism), а гуртом году – зноў жа Main-de-Gloire. А мы тым часам чакалі Rise in Rage. І вось толькі тут я зразумеў, што часу ўжо амаль дзясятая гадзіна, а людзей у клубе… а людзей амаль няма. Лічу, што Rise in Rage дакладна ня той гурт, выступ якога варта прапускаць. Адсутнасьць людзей у зале музыкі кампенсавалі манекенам у сваёй фірмовай цішотцы, а самі раздалі такога шчыльнага якаснага груўчыку, што тыя, хто застаўся, ледзь не разьнесьлі Рэпаблік ушчэнт. Людзі скакалі, слэмавалі, мошылі, залазілі ўсёй залай на сцэну, а музыкі ў сваю чаргу спускаліся ў залу і ўладкоўвалі вар’яцтва вакол сябе на танпляцы. Вось яно, для мяне менавіта яны далі лепшы выступ (можа, гралі б Rise in Rage раней, так бы і атрымалася, бо большасьць людзей, якія галасавалі, сышлі з клубу значна раней).
На гэтай ноце і скончылася прэмія. Андрэй Іваненка раздаў людзям са сцэны рэшту фірмовых плакатаў, фірмовыя сертыфікаты ў краму “Рок-бастыён” таксама знайшлі сваіх уладальнікаў, і прыйшоў час разыходзіцца. Дзякуй Андрэю за тое, што распачаў такую вялікую справу, як Belarus Underground Awards, упершыню на ёй пабываў – і зараз дакладна наведаю Горадню ў наступным годзе. Я ўсё.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
Расклад канцэрту быў распісаны пахвілінна і настолькі дасканала, што адразу ўзьніклі сумневы, што ў реальнасьці ход падзеяў наўрадці будзе гэтаму адпавядаць. Так і атрымалася: пачатак ссунуўся амаль на гадзіну, кожнаму гурту чыканулі сэт на песьню-другую, а сама прэмія зацягнулася ажно да адзінаццатай гадзіны. Ці паўплывала гэта неяк на настрой? Шчыра, пофіг. Сутыкаліся і не з такім, а сьвяточнасьць падзеі і прадчуваньне выступаў васьмёркі топавых гуртоў настрой толькі ўздымалі. Бліжэй да пятай гадзіны на сцэну падняліся вядоўцы — Вераніка Карапец і… Зьміцер Прышывалка з Belarusian Underground Scene. Куды падзелі абяцанага Ніка Чэрнікава, а? Напэўна, пасьля свайго выступу днём раней Нік ня здолеў гэтак рана ачухацца, бо бліжэй да вечару ён у клубе заўважаны ўсё ж быў. Трэцім вядоўцам быў непасрэдна сам арганізатар прэміі – Андрэй Іваненка.
Першымі гралі пост-металісты з Рагачова Harmonix College. Інструментальны сэт хлапцоў выдатна настроіў пакуль што нешматлікую публіку на адпаведны лад. Мошэры паціху пачыналі прытанцоўваць, разьмінаючыся перад тым, каб уладкаваць на танпляцы дзіч, астатнія намагаліся паглыбіцца ў атмасферны сэт Harmonix College. У хлапцоў зходу адбыліся траблы з другой гітарай, але не скажу, што безь яе было дрэнна, тым больш што праблема хутка вырашылася. Музыкі заслужана атрымалі сваю ўзнагароду – “Адкрыцьцё году”.
Другімі на сцэну падняліся маладыя менчукі Pralemur, якія ў мінулым годзе разрадзіліся поўнафарматнікам “No Limit”, які яшчэ ў запісу мне нармалёва ўтыкнуў. А жыўцом жа Pralemur зарадзілі так, што я, шчыра кажучы, прыфігеў. Хлопцы выпісалі адмыслова для выступу на прэміі вакаліста з Масквы, і што яго падача, што падача астатніх музыкаў вартыя самых шчырых станоўчых водгукаў. З задавальненьнем пагляджу на выступы гурта ў будучыні, у больш шырокім фармаце, бо, як я ўжо казаў, сэты гуртоў былі крыху парэзаныя. Ну й са стэйдждайверам госьць з Масквы паступіў усё ж такі не зусім прыгожа.
Наступныя ўзнагароды атрымліваюць гурт The Hysteria – “Страта году”, “Арганізатар году” – Вова Бельскі (не “Wake Up!”, пераможцы апытанкі ў інтэрнэце, таму што, па сутнасьці, лакальных канцэртаў хлопцы зладзілі за мінулы год толькі 2), “Альбом году” – гурт Fuck it All, “В дыму баррикад”. Руслан Шнур з Fuck it All зачытаў са сцэны сьпіч, напалову складзены з лаянкі, і адразу пасьля атрыманьня ўзнагароды сеў на бумер і па-заліхвацку з прабуксовачкай зьехаў з клубу. Лаянкі, дарэчы, гэтым вечарам са сцэны гучала нямала, але я дакладна ня буду тым маралістам, хто будзе адчуваць за яе няёмкасьць.
Наступнымі гралі віцебскія дэткоршчыкі Wheel Of Samsara і менскія постхардкоршчыкі Ash & Skies. Першых бачыў упершыню і быў уражаны напорыстасьцю і проста мацнейшай вакальнай падачай. Недзе ў гэты момант у мяне на вачах хлопец, які круціў вяртуху, разарваў джынсы ад верху і да самых каленаў. Калі ў некага яшчэ ўзьнікае пытаньне, нашто мошэры заўсёды пераапранаюцца ў спартовую вопратку – вось вам адказ. Ash & Skies зноў уразілі якаснай падачай і гучаньнем, якія амаль не адрозьніваліся ад альбомнага. Але не скажу, што ў плане сцэнічнай падачы нешта дужа зьмянілася з сакавіцкага канцэрту. Дапрацаваць гэты момант, і будзе нішцяк. Дарэчы, 17 траўня ў рок-бары TNT выступ Ash & Skies можна будзе паглядзець бясплатна – хлопцы будуць браць удзел у адборах на фэст “Мост”.
І зноў узнагароды: “Тур году” атрымалі гарадзенцы Main-de-Gloire, якія пасьля сёлетняй прэміі сталі самымі тытулаванымі яе намінантамі, «Канцэрт году» – зноў жа Main-de-Gloire, разам з Across Silent Hearts, «Асоба году» – Ягор Бабоў, «Меркаваньне залежнага эксперта» – ізноў Main-de-Gloire. Апошнюю ўзнагароду музыкі атрымалі якраз падчас свайго саўндчэку. Менавіта іх відавочна і чакала большая частка публікі, бо пасьля выступу гарадзенцаў з кожным гуртом наведвальнікаў станавілася ўсё менш і менш. Адыгралі Main-de-Gloire традыцыйна якасна і бездакорна. Каторы раз ужо бачу гурт на сцэне, і вось зараз заўважыў, што ў пэўны момант я пачаў пазяхаць. Так, усім вядомыя якасныя баявікі гэта крута, але блін, хочацца ўжо нарэшце пачуць і нешта новае. Хлопцы, выдавайце ўжо хутчэй новы альбом, а?
Узнагароду “За асаблівы ўнёсак у разьвіцьцё сцэны” нечакана для самаго сябе атрымаў вядоўца Зьміцер Прышывалка, які, зразумела, у гэты момант і знаходзіўся на сцэне. Кавер году — Charles Mellow, на песьню “Take On Me”, гурт A-Нa. Далей – госьці з Полацку Σοφία. Пасьля выдадзенага ў мінулым годзе альбому «Mopity» ў музыкаў склалася вельмі няпростае становішча са складам: матэрыял гатовы і чакае канцэртнай абкаткі, а граць яго няма зь кім. Таму, пасьля разагрэву гурта Annisokay у мінулым кастрычніку, гурт зьнік з гарызонтаў. Але на сёньняшні дзень становішча ў калектыве пачало выпраўляцца, і музыкі зноў пачынаюць канцэртную дзейнасьць. Шоў атрымалася сакавітым і моцным – эфектна выглядалі вакалісты ў балахонах, якія, стоячы побач, нагадвалі адну дзіўную суцэльную істоту, чорнае пляма са шматлікімі рукамі і нагамі. Крута. Узнагарода «За лепшае шоў» на гэтай прэміі апынулася ў кішэнях музыкаў заслужана.
“Кліпам году” нечакана становіцца відэастужка Evthanazia – “Вера, Воля”. Нечакана, таму што першапачаткова яе нават не было ў намінантах. Але пасьля арганізатары дадалі яе па-за конкурсам, і ў выніку менавіта Evthanazia і перамагла. Што ж, музыкі прарабілі такую працу, што тут няма аніякіх пытаньняў. Трэк году бяруць Ash & Skies зь песьняй “My Only Home”.
Пакуль чакаў выступ The Korea я раптам зразумеў, што стаяць ужо ніфігова надакучыла. Ня ведаю, пад чым былі людзі ў мошы, але вытрымаць такі актыўны, больш чым шасьцігадзінны, марафон здолее ня кожны. Напружанасьць ад стомы вітала ў паветры, і ў выніку падчас выступу The Korea адзін са стэйдждайвераў па прызямленьні атрымаў па твару. Дзіўна, што гэта былі не музыкі The Korea, ага :) Сэт у расейцаў атрымаўся цікавы і самы працяглы, таксама не без тэхнічных траблаў, але гэта ўсё дэталі.
«Музыкам году» становіцца Яраслаў Кароткін (Irreversible Mechanism), а гуртом году – зноў жа Main-de-Gloire. А мы тым часам чакалі Rise in Rage. І вось толькі тут я зразумеў, што часу ўжо амаль дзясятая гадзіна, а людзей у клубе… а людзей амаль няма. Лічу, што Rise in Rage дакладна ня той гурт, выступ якога варта прапускаць. Адсутнасьць людзей у зале музыкі кампенсавалі манекенам у сваёй фірмовай цішотцы, а самі раздалі такога шчыльнага якаснага груўчыку, што тыя, хто застаўся, ледзь не разьнесьлі Рэпаблік ушчэнт. Людзі скакалі, слэмавалі, мошылі, залазілі ўсёй залай на сцэну, а музыкі ў сваю чаргу спускаліся ў залу і ўладкоўвалі вар’яцтва вакол сябе на танпляцы. Вось яно, для мяне менавіта яны далі лепшы выступ (можа, гралі б Rise in Rage раней, так бы і атрымалася, бо большасьць людзей, якія галасавалі, сышлі з клубу значна раней).
На гэтай ноце і скончылася прэмія. Андрэй Іваненка раздаў людзям са сцэны рэшту фірмовых плакатаў, фірмовыя сертыфікаты ў краму “Рок-бастыён” таксама знайшлі сваіх уладальнікаў, і прыйшоў час разыходзіцца. Дзякуй Андрэю за тое, што распачаў такую вялікую справу, як Belarus Underground Awards, упершыню на ёй пабываў – і зараз дакладна наведаю Горадню ў наступным годзе. Я ўсё.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
1 каментар