Масавы гіпноз ад Theodor Bastard
Апублікавана
у
Рэпартажы
55 Фота
Панядзелак традыцыйна лічыцца цяжкім днём. Аднак 27 ліпеня ўвесь цяжар з душы зьнялі чараўнікі зь цёмнага боку world music-сцэны Theodor Bastard, якія прывезьлі да нас свой апошні альбом “Ветви”.
Да Theodor Bastard прыходзяць рознымі шляхамі: для адных знаёмства з гуртом пачалося з захапленьнем трайбл-танцамі, іншыя падселі на папулярныя ў дзевяностыя-нулявыя гатычныя і darkwave-рытмы, а нехта проста паглыбляўся ў сусьвет эксперыментальнага фолку. Ясна адно: ня важна, зь якімі запытамі прыходзіць да “бастардаў”, яны прымуць цябе, які б ты ні быў, і спатоляць тваю смагу па незвычайнаму.
Памятаючы пра ўсеабдымную і ў той жа час спецыфічную накіраванасьць гурта, я была прыемна зьдзіўлена колькасьцю наведвальнікаў імпрэзы. Не, Re:public ня быў запакаваны пад самую завязку, але на танцпляцы было даволі шчыльна. Ды на гэты раз, дзякуй багам, адміністрацыя не блакавала падыходы да вышэйшых ярусаў, і нехта ўтульна ўладкаваўся за столікамі. Карацей, поўная свабода для руху. І гэта стала яшчэ больш відавочна, калі музыкі выйшлі на сцэну басанож ды пачалі сваё шаманства.
У арсенале ТБ – віяланчэль, дарбукі, дыджэрыду, варган ды шмат іншых інструментаў загадкавага для мяне выгляду, і над гэтым музычным багацьцем лунае пранізьлівы і недасяжны голас чароўнай вакалісткі Яны. Відавочна, было крыху страшна за гук, які добра ўмее капрызіць у сьцянах Рэпабліка. Але гэтым разам абышлося бяз расчараваньняў. Выснова: добры ўласны гукач.
Першыя ж ноты зачаравалі і панесьлі далёка-далёка, у краіну дзікіх, але мудрых зьвяроў, шаўковых траў і паветра, прасякнутага свабодай, танцам і самім жыцьцём. Танцпляц вібраваў, метадычна хістаючыся з аднаго ў іншы бок. Аднекуль стойка пахнула бергамотам. Уражаньне ўзмацнялі чараўніцы з нашага, ужо добра знаёмага, танцавальнага калектыву Ketri.
Музыкі паводзіліся даволі загадкава і ў той жа час проста – парадоксы, вартыя “Алісы ў краіне цудаў”. Заснавальнік Theodor Bastard, ён жа Фёдар “Сволач”, перабіраў у паветры нябачныя струны чалавечай душы і шчыра прызнаўся, што на 50 адсоткаў беларус, таму нашая сувязь яшчэ мацнейшая. Яна дзялілася сваімі снамі і момантамі жыцьця, часта абрываючы фразы, так, што кожны мог дадумаць свой працяг.
Слых лашчылі кампазіцыі як з апошняга альбому “Ветви”, так і ўлюбёныя рэчы з “Oikumene”, “Selva”, “Пустота”, “Будем жить”. Нягледзячы на скарыстаньне сэмплера, жыўцом музыка атрымалася куды больш адчувальнай і напорыстай, чым на запісах, што, зрэшты, не пераменшвала атмасфернай часткі. Музыкі часта імправізавалі, і, нягледзячы на тое, што тонкія і складаныя кампазіцыі патрабуюць шмат працы і энэргетычнай аддачы, было відавочна, што квінтэт грае ў сваё задавальненьне.
Не саграшу супраць ісьціны, калі буду сьцьвярджаць, што пасьля гэткага трыпу нешта назаўсёды зьмянілася ў душах прысутных, якія напоўніліся асалодай і лёгкасьцю. Ці ня гэта найлепшы паказчык таго, што мы жывем тут і цяпер, суцэльна адчуваючы летуценнае імгненьне?
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
Да Theodor Bastard прыходзяць рознымі шляхамі: для адных знаёмства з гуртом пачалося з захапленьнем трайбл-танцамі, іншыя падселі на папулярныя ў дзевяностыя-нулявыя гатычныя і darkwave-рытмы, а нехта проста паглыбляўся ў сусьвет эксперыментальнага фолку. Ясна адно: ня важна, зь якімі запытамі прыходзіць да “бастардаў”, яны прымуць цябе, які б ты ні быў, і спатоляць тваю смагу па незвычайнаму.
Памятаючы пра ўсеабдымную і ў той жа час спецыфічную накіраванасьць гурта, я была прыемна зьдзіўлена колькасьцю наведвальнікаў імпрэзы. Не, Re:public ня быў запакаваны пад самую завязку, але на танцпляцы было даволі шчыльна. Ды на гэты раз, дзякуй багам, адміністрацыя не блакавала падыходы да вышэйшых ярусаў, і нехта ўтульна ўладкаваўся за столікамі. Карацей, поўная свабода для руху. І гэта стала яшчэ больш відавочна, калі музыкі выйшлі на сцэну басанож ды пачалі сваё шаманства.
У арсенале ТБ – віяланчэль, дарбукі, дыджэрыду, варган ды шмат іншых інструментаў загадкавага для мяне выгляду, і над гэтым музычным багацьцем лунае пранізьлівы і недасяжны голас чароўнай вакалісткі Яны. Відавочна, было крыху страшна за гук, які добра ўмее капрызіць у сьцянах Рэпабліка. Але гэтым разам абышлося бяз расчараваньняў. Выснова: добры ўласны гукач.
Першыя ж ноты зачаравалі і панесьлі далёка-далёка, у краіну дзікіх, але мудрых зьвяроў, шаўковых траў і паветра, прасякнутага свабодай, танцам і самім жыцьцём. Танцпляц вібраваў, метадычна хістаючыся з аднаго ў іншы бок. Аднекуль стойка пахнула бергамотам. Уражаньне ўзмацнялі чараўніцы з нашага, ужо добра знаёмага, танцавальнага калектыву Ketri.
Музыкі паводзіліся даволі загадкава і ў той жа час проста – парадоксы, вартыя “Алісы ў краіне цудаў”. Заснавальнік Theodor Bastard, ён жа Фёдар “Сволач”, перабіраў у паветры нябачныя струны чалавечай душы і шчыра прызнаўся, што на 50 адсоткаў беларус, таму нашая сувязь яшчэ мацнейшая. Яна дзялілася сваімі снамі і момантамі жыцьця, часта абрываючы фразы, так, што кожны мог дадумаць свой працяг.
Слых лашчылі кампазіцыі як з апошняга альбому “Ветви”, так і ўлюбёныя рэчы з “Oikumene”, “Selva”, “Пустота”, “Будем жить”. Нягледзячы на скарыстаньне сэмплера, жыўцом музыка атрымалася куды больш адчувальнай і напорыстай, чым на запісах, што, зрэшты, не пераменшвала атмасфернай часткі. Музыкі часта імправізавалі, і, нягледзячы на тое, што тонкія і складаныя кампазіцыі патрабуюць шмат працы і энэргетычнай аддачы, было відавочна, што квінтэт грае ў сваё задавальненьне.
Не саграшу супраць ісьціны, калі буду сьцьвярджаць, што пасьля гэткага трыпу нешта назаўсёды зьмянілася ў душах прысутных, якія напоўніліся асалодай і лёгкасьцю. Ці ня гэта найлепшы паказчык таго, што мы жывем тут і цяпер, суцэльна адчуваючы летуценнае імгненьне?
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў